Αναμονή

Ήμουνα σε μια σχέση για τρία χρόνια. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο ήταν η τουλάχιστον έδειχναν αρκετά σοβαρά τα πράγματα. Ήταν τρυφερός μαζί μου, μου έδειχνε έμπρακτα τα συναισθήματά του, με έβαζε με κάθε τρόπο μέσα στη ζωή του. Έμενα Σαββατοκύριακα σπίτι του και είχα πολύ καλές σχέσεις με τους γονείς του. Το μόνο βασικό πρόβλημα που με απασχολούσε ήταν ότι του άρεσε να πίνει παραπάνω.

Τον δεύτερο χρόνο της σχέσης μας, άρχισε να αλλάζει απέναντι μου.
Με παραμελούσε, δεν έδειχνε την ίδια σοβαρότητα, έβαζε πάντα προτεραιότητα τους φίλους του. Κατά ένα μέρος ευθύνομαι κι εγώ που πολλές φορές πίεσα καταστάσεις. Για παράδειγμα όταν μου έλεγε ότι θα βγει ένα Σάββατο βράδυ, αντιδρούσα κυρίως επειδή με φόβιζε ότι θα έπινε πολύ. Σέβομαι το χρόνο του καθενός χωριστά, αλλά δεν μου άρεσε ο τρόπος διασκέδασής του. Και ενώ αυτό δεν συνέβαινε συχνά, μετά από δική μου πίεση έφτασε σε σημείο από αντίδραση να το κάνει συνέχεια.

Αυτό μας οδήγησε στο να μαλώνουμε ακόμα περισσότερο, και όταν εγώ προσπαθούσα να βρούμε μια λύση ώστε να διορθώσουμε τα λάθη και να επανέρθει ο σεβασμός ανάμεσά μας, εκείνος έλεγε ότι μόνο με την απόσταση θα
γίνει αυτό, και χωρίς ευθύνες. Πέρυσι το καλοκαίρι μου ζήτησε να χωρίσουμε.
Μείναμε 2 εβδομάδες χωρίς καμία επικοινωνία, και από τότε ως και σήμερα που σας γράφω δεν έχουμε σχέση αλλά βλεπόμαστε πολύ συχνά, μοιραζόμαστε προβλήματα, συναισθήματα, πηγαίνουμε μαζί διακοπές, αλλά χωρίς κάποια δέσμευση.
Εκείνος εξακολουθεί φυσικά να βγαίνει με τους ελεύθερους φίλους του σε εβδομαδιαία βάση.

Προσωπικά αυτό το χρόνο που δεν είμαστε ζευγάρι προσπάθησα να δω τα λάθη μας, και να αναγνωρίσω το μερίδιο ευθύνης μου. Τώρα είμαστε πολύ ενωμένοι, υπήρχαν και υπάρχουν πολύ δυνατά συναισθήματα και από τους δυο μας, αλλά
το μόνο που ακούω από εκείνον είναι ότι έχει ακόμα ανάγκη να είναι μόνος του, για τον εαυτό του, ότι φοβάται αλλά ότι ελπίζει κάποια στιγμή να είμαστε μαζί. Όμως ακόμα δεν είναι η ώρα.

Έχει περάσει ένας χρόνος που είναι έτσι η κατάσταση. Δεν έχω πια ελπίδες....
Αυτή η κατάσταση με πληγώνει και δεν την αντέχω άλλο. Τόσο καιρό δεν έχω φύγει επειδή ελπίζω σε μας. Και με κρατάνε τα συναισθήματά μου.
Πολλές φορές συμπεριφερόμαστε σαν ζευγάρι αλλά τελικά ουσιαστικά δεν έχω τίποτα. Θα ήθελα την συμβουλή σας, καθότι δεν ξέρω πλέον τι άλλο να κάνω...
Ένα χρόνο προσπαθώ μάταια; Έχω σκεφτεί τόσες φόρες να εξαφανιστώ από τη ζωή του για να μην αντιμετωπίζω αυτή την  ψυχοφθόρα κατάσταση, αλλά μένω εκεί. Στη σκέψη.

Σημείωση: Είμαι 30 χρονών και εκείνος 32. Μένει με τους γονείς του, οι οποίοι σε 5 μήνες επιστρέφουν στην πατρίδα τους, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να ψάξει για σπίτι. Κάθε φορά που τον ρωτώ αν θα ήθελε να μείνουμε τότε μαζί και να δούμε πώς θα πάνε τα πράγματα μου απαντά ότι δεν ξέρει.

Α.

Πραγματικά είναι ψυχοφθόρα η κατάσταση που βιώνεις και πρέπει να σου έχει μειώσει την αυτοπεποίθηση. Είσαι σε μια κατ’ όνομα σχέση που απέχει πολύ από αυτό που θέλεις, προσφέρεσαι, περιμένεις, ελπίζεις, αλλά καμιά εξέλιξη.

Από την άλλη μεριά ο σύντροφός σου δεν ξέρει τι θέλει. Από τη μια θέλει να είναι ελεύθερος και με τον εαυτό του και για τον εαυτό του κι από την άλλη στην ουσία έχει μια κοπέλα που τον αγαπά, του είναι πιστή, είναι παρούσα όταν τη θέλει και απομακρύνεται όταν δεν τη θέλει. Πρόκειται για ένα πολύ ανασφαλές άτομο, που του αρέσει να ζει στην ασάφεια και να τα έχει όλα όπως τα θέλει. Λέει πως χρειάζεται κι άλλο χρόνο, αλλά μετά από τόσων χρόνων σχέση εσύ αφού το έχεις ανάγκη δικαιούσαι μια απάντηση και θα έπρεπε να έχει αποφασίσει: Θέλει να είναι μαζί σου σε κανονική σχέση και ίσως συμβίωση; Θέλει να έχετε ελεύθερη σχέση χωρίς δεσμεύσεις; Θέλει να χωρίσετε;

Στην πρώτη φάση της σχέσης σας, έκανες κι εσύ τα λάθη σου. Ίσως τον πίεσες παραπάνω, ίσως «εγκαταστάθηκες» στο σπίτι του και στη ζωή του περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει. Χωρίσατε. Στη συνέχεια είχατε μια ελεύθερη σχέση, όσο κι αν δεν την ονομάζεις σχέση: Ελεύθερη από μέρους του, αποκλειστική από μέρους σου. Εσύ δηλαδή είχες όλες τις υποχρεώσεις και τους περιορισμούς της κανονικής σχέσης χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματά της.

Όπως έχω ξαναγράψει, οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο: Αν ο ένας τουλάχιστον όρος είναι μηδέν, δυστυχώς και το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Αν δεν θέλει αυτό που θέλεις, δεν μπορείς να τον πιέσεις να το κάνει. Προσαρμόστηκες ως τώρα στις μεταβαλλόμενες επιθυμίες του, δεν σου δίνει σαφή απάντηση για το άμεσο μέλλον, θεωρώ λοιπόν πως έκανες πολλή υπομονή και δεν πρέπει να κάνεις άλλη.

Έχεις τις εξής επιλογές:

·        Του προτείνεις για τελευταία φορά αυτό που επιθυμείς και του δίνεις ίσως ένα μικρό χρονικό περιθώριο να απαντήσει. Αν δεχτεί, δεσμεύεται σε κανονική σχέση και μπαίνετε σε μια περίοδο δοκιμής που θα αποδείξει αν τελικά μπορείτε να τα καταφέρετε και να είστε ευχαριστημένοι και οι δυο. Η συμβίωση δεν είναι απαραίτητη σε πρώτη φάση, ίσως του πέσει «βαριά». Σχετικά με το ποτό, πρέπει να ξέρεις πως μια καλή σχέση δεν είναι αρκετή για να απομακρύνει ένα άτομο από μια τέτοια έξη. Αν τον δεχτείς θα τον δεχτείς με αυτήν, το να την καταπολεμήσει είναι δικό του θέμα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του συμπαρασταθείς στην προσπάθειά του, εφόσον θα είναι ειλικρινής.

·        Διατηρείτε ελεύθερη σχέση, αλλά την αντιμετωπίζεις κι εσύ ως ελεύθερη. Δεν δεσμεύεσαι, δεν προσδοκάς, δεν είσαι πάντα παρούσα όποτε σε θέλει. Έχεις κι εσύ τη δική σου ζωή αλλά κάπoιες φορές περνάς καλά μαζί του.

·        Φεύγεις και κοιτάς να φτιάξεις τη ζωή σου όπως θέλεις. Στην περίπτωση αυτή δεν αποκλείεται να τρέξει πίσω σου, γιατί θα καταλάβει ότι χάνει κάτι που το είχε σίγουρο. (Μην επενδύσεις όμως στην πιθανότητα αυτή).

Δώσε αξία στον εαυτό σου και διεκδίκησε μια λύση. Η στάση σου στη σχέση αυτή δείχνει χαμηλή αυτοεκτίμηση και ίσως μια εξαρτητική τάση. Είναι πιθανό, αν μείνεις κι άλλο στην κατάσταση αυτή της αναμονής, να καταλήξεις σε απαξίωση του εαυτού σου και ίσως σε κατάθλιψη.

Κατερίνα