Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Πώς να προχωρήσω μετά από μια λάθος επιλογή;

Σας είχα γράψει πιο παλιά μια ιστορία για το πως γνώρισα μια κοπέλα που είχε πιο παλιά σχέση 10 χρόνια και ζήλευα κτλ.

Η κοπέλα αυτή είχε σχέση με παντρεμένο (35 ο παντρεμένος, 26 αυτή) και κατά την διάρκεια της σχέσης μας μίλαγε μαζί του συνέχεια και όταν το είχα μάθει της ζήτησα να το σταματήσει. Δεν έγινε αυτό και το έμαθα μετά από 1 μήνα και κάτι. Από κει και μετά ήμασταν συνέχεια με τσακωμούς και κοντά στον χωρισμό.
Συνέχεια μου έλεγε πόσο με αγαπάει, πως δεν μπορεί χωρίς εμένα κτλ. Να μην τα πολυλογώ, χωρίζουμε και μετά από κάτι μέρες μαθαίνω ότι έχει καινούρια σχέση(ίσως και την ίδια μέρα που χωρίσαμε) και ότι ολοκληρώνουν κανονικά. Πιο μετά στην πορεία γνωρίζω τον παντρεμένο και μιλάμε, μαθαίνω ότι έχω φάει κέρατο (από αυτόν) και ότι επίσης τον κορόιδευε και αυτόν όπως και μένα λέγοντας και στους 2 τα ίδια πάνω κάτω,.
Το θέμα μου είναι, έφαγα κέρατο, μου συμπεριφέρθηκε χάλια ενώ της συμπεριφέρθηκα άψογα και όλα αυτά πίσω από την πλάτη μου, τα μαθαίνω όλα αυτά τώρα και νιώθω πολύ οργή και στεναχώρια. Πάντα μου ορκιζόταν ότι δεν έχει κάνει κάτι παρά του μίλαγε και μαθαίνω ότι μπορεί να έχω φάει κέρατο όχι μόνο 1 φορά τότε στις αρχές αλλά και μία με τον καινούριο τώρα λίγο πριν την χωρίσω...Πως προχωράω μετά από αυτό? Τι κάνω? Που έφταιξα?
Κρατήστε στο μυαλό σας ότι ήταν σχέση εξ αποστάσεως και δεν μπορούσα να ελέγχω και να είμαι εκεί συνέχεια...Η κοπέλα φαίνεται να έχει παθολογική ιδιαιτερότητα στο ψέμα και την υποκρισία, αφού δεν είχε κανένα θέμα να φτιάξει ένα δικό της σενάριο και να είμαστε πιόνια ενώ αυτή έριχνε το φταίξιμο σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό της....
Γ.

Θα εκφράσω την ιστορία σου πολύ περιληπτικά: Ανακάλυψες πως η κοπέλα με την οποία συνδεόσουν -δεν έχω καταλάβει πόσον καιρό- και η οποία εξ αρχής σου είχε δώσει «ύποπτα» δείγματα, σε απατούσε κατά τη διάρκεια της σχέσης σας.

Ο καθένας μπορεί να είναι και να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί εμείς να μη μένουμε κοντά σε άτομα με τα οποία δεν συμφωνούμε.

Ποια είναι τα δείγματα που θα έπρεπε να σε προβληματίσουν: Όταν κάποιος έχει σχέση με παντρεμένο 10 χρόνια, αυτό κάτι σημαίνει. (Εννοείς δηλαδή πως η κοπέλα που είναι τώρα 26 τα είχε με τον παντρεμένο από τα 16; Αυτό σημαίνει ακόμη περισσότερα...) Δεν το θέτω σε βάση ηθικής αυτό, αλλά σε βάση προσωπικότητας. Το άτομο αυτό έχει μάθει να ψεύδεται και να κρύβεται και επιπλέον δεν έχει αρκετή αυτοεκτίμηση για να διεκδικήσει μια υγιή σχέση ή μπορεί να μην του αρέσει η κατάσταση στην οποία ζει αλλά να μη φεύγει γιατί είναι εξαρτητικό. Επιπλέον στη δική σου περίπτωση, η κοπέλα εξ αρχής επικοινωνούσε με τον πρώην, εσύ διαφωνούσες και αυτό σας έφτασε στο χωρισμό. Όταν ένα ζευγάρι δεν μπορεί να συνεννοηθεί σε ένα τόσο απλό θέμα και να βρει μια κοινά αποδεκτή λύση, σημαίνει πως υπάρχει χάσμα ιδεολογίας και επικοινωνίας.

Χωρίζετε και μαθαίνει πως σε απατούσε κατ’ εξακολούθηση. Θέλω να ρωτήσω πώς τα έμαθες όλα αυτά και πώς γνώρισες τον πρώην, γιατί αν μετά το χωρισμό άρχισες να ψάχνεις και να ρωτάς, αυτό δεν είναι αξιοπρεπές από μέρους σου. Τέλος πάντων, τα έμαθες και τώρα νιώθεις οργή και στεναχώρια. Φυσικό είναι αυτό, κατάλαβες πως έκανες μια λάθος επιλογή. Έχεις όμως την ευθύνη σου κι εσύ γι’ αυτό. Με ποια κριτήρια επιλέγεις σύντροφο και πόσο εύκολα δένεσαι και επενδύεις; Δεν είχες ενδείξεις της ποιότητας της κοπέλας;

Αν κάνουμε κάποια λάθος επιλογή, δεν χαλά η ζωή μας για πάντα. Τα λάθη και οι αποτυχίες είναι φυσιολογικό κομμάτι των σχέσεων. Περνάμε όλα τα στάδια της αποτυχίας, θυμώνουμε, στεναχωριόμαστε, αντιλαμβανόμαστε τα λάθη μας και κάποια στιγμή συνεχίζουμε τη ζωή μας με μεγαλύτερη εμπειρία. Απλώς, έτσι είναι η ζωή…

Η φίλη μου κάνει ψυχοθεραπεία

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΕΔΩ ΚΑΙ 17 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ. ΕΓΩ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΘΕΣΗ ΘΕΤΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙ ΑΥΤΗΝ.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ. ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΗΛ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΑΝ, ΠΙΝΑΜΕ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΜΑΣ ΚΛΠ. ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΟΛΛΗΣΕ ΜΕ ΕΝΑ ΣΥΓΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΥΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ. ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΦΑΣΕΙΣ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑΣ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΟΛΛΗΣΕ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΝΕΙ ΤΗΛ. ΦΥΣΙΚΑ ΑΝ ΤΗΝ ΕΠΑΙΡΝΑ ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕ ΑΠΕΦΥΓΕ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΝΙΣΩ ΟΤΙ Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΓΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΑ, ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΟΥ ΜΕ ΞΑΦΝΙΑΖΕ ΚΑΙ ΜΕ ΦΟΒΙΖΕ!

ΧΤΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΠΗΡΑ ΤΗΛ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ. ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΕΓΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ, ΟΤΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΧΑΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΩ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΦΕΡΘΩ. ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΗ ΧΑΣΩ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΗΣΩ ΚΑΙ ΣΑΣ ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΟΣΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΜΕ ΚΑΤΕΧΕΙ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΑΣΧΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΗΞΕΡΑ ΠΟΣΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΑ ΕΝΤΕΙΝΩ,ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΚΕΝΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΖΩ. ΟΜΩΣ ΧΤΕΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΡΩΤΟΥΣΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ. «ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ? ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ? ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑΤΡΟ?»

 

Παρακαλώ άλλη μια φορά τους φίλους που μου γράφουν να τηρούν τους όρους του blog. Όχι κεφαλαία γράμματα και όχι ερωτήματα στη θέση σχολίων αλλά μόνο στο triadaf@otenet.gr

Οι φιλίες είναι ζωντανοί οργανισμοί και αλλάζουν μαζί με τις αλλαγές των μελών τους. Όταν ένα άτομο αρχίζει ψυχοθεραπεία, γίνονται στον ψυχισμό του μεγάλες μεταβολές που μπορεί να τον κάνουν να αναθεωρήσει τη ζωή του και τις σχέσεις του. Όσο οι αλλαγές αυτές βρίσκονται σε εξέλιξη, το άτομο μπορεί να φέρεται κάπως αναστατωμένα και παράξενα, μέχρι τα πράγματα να ηρεμήσουν σε μια νέα θέση ισορροπίας. Στη νέα αυτή θέση η κατάσταση μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από την αρχική: γάμοι ή φιλίες μπορεί να φτιάξουν ή να διαλυθούν, καινούργιες σχέσεις να δημιουργηθούν κτλ.

Πολλές φορές κάποιες συνεδρίες ενός ατόμου έχουν ως θέμα κάποιο άλλο άτομο σημαντικό γι’ αυτόν, σύντροφο, φίλο κτλ. Αλλά αυτό γίνεται κατόπιν ανάγκης του συμβουλευομένου και αυτός δεν πρέπει να αποδίδει ευθύνη στον άλλον για το ότι «έχασε» τη συνεδρία του.

Αν η φίλη σου σχολιάζει τη δική σου ζωή, αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί με δυο τρόπους:

·      Αν η σχέση είναι καλή και η κριτική καλοπροαίρετη, τα συζητάτε και μπορεί να ωφεληθείς

·      Αν η σχέση είναι σε κρίση και η κριτική κακοπροαίρετη, κόβεις τη συζήτηση και αν ενοχλήθηκες πολύ απομακρύνεσαι

Η παρέα της φίλης σου με την εύπορη συγγενή της είναι επιλογή της και δεν μπορείς να παρέμβεις. Μπορείς βέβαια να πεις την άποψή σου για το ότι η παρέα αυτή δεν την ωφελεί και, αν η σχέση σας είναι καλή και ειλικρινής, μπορεί η φίλη σου να ωφεληθεί. Οι φάσεις μεγαλομανίας και κακομοιριάς που περιγράφεις, όπως και κάποιες έντονες αντιδράσεις της, είναι προβλήματά της και μάλλον για κάτι τέτοια αποφάσισε ψυχοθεραπεία. Εσύ μπορείς να της τα υποδείξεις ευγενικά και δεν μπορείς να τα ανεχτείς απομακρύνεσαι.

Προτείνω να αποδεχτείς την περίοδο αυτή αλλαγών της φίλης σου και να κάνεις λίγο πίσω. Μπορείς να της πεις πως αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεται σε μια περίοδο αλλαγών και αφήνεις σ’ εκείνη την πρωτοβουλία της επικοινωνίας.

Το πιο σημαντικό θέμα όμως που βλέπω στο μήνυμά σου είναι μια προσωπική ανασφάλεια. Η φίλη σου σε αμφισβήτησε κι εσύ αναρωτιέσαι αν είσαι τρελή και χρειάζεσαι γιατρό. Παρεμπιπτόντως, ψυχολόγο χρειαζόμαστε όλοι μας, είτε έχουμε ψυχολογικά προβλήματα είτε απλώς για προσωπική ανάπτυξη. Ίσως αυτό έχει συνειδητοποιήσει η φίλη σου και σου προτείνει να πας σε ψυχολόγο. Αν αυτό το πρότεινε καλοπροαίρετα, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αν όμως εσύ με την όποια συμπεριφορά της φίλης νιώθεις ανασφαλής για τον εαυτό σου και διαταράσσεις την οικογένειά σου ρωτώντας τους αν είσαι τρελή, αυτό δείχνει ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και επιπλέον κάποια εξάρτηση από τη φίλη σου. Αυτά θα πρέπει να φροντίσεις να τα διορθώσεις και μόνο γι’ αυτά κάποιες συναντήσεις με ψυχολόγο θα μπορούσαν όντως να σου φανούν χρήσιμες.

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Είμαι μεγάλη για να αλλάξω επάγγελμα;


Από το μήνυμα της φίλης μας έχει αφαιρεθεί το μεγαλύτερο κομμάτι, επειδή η περίπτωσή της είναι αναγνωρίσιμη

 Είμαι 32 ετών και ασκώ επί 5 χρόνια ένα δύσκολο επάγγελμα, από το οποίο έχω λάβει πολλές απογοητεύσεις. Τελευταία είχα ένα θέμα με κάποιον πελάτη που δε με πλήρωσε για δουλειά που έκανα, ενώ ο συνεργάτης μου απαίτησε από μένα τα λεφτά που του αναλογούσαν και του τα έδωσα. Βρισκόμαστε στα δικαστήρια.

Είμαι απογοητευμένη από το επάγγελμα αυτό, τόσο που θελω πραγματικα να κανω κατι αλλο στη ζωη μου. Το μονο που με κραταει ειναι πως εκανα πολλες θυσιες και σε χρονια και σε ψυχολογια για να το σπουδάσω. Το θεμα ειναι ομως πως δεν ειμαι ευτυχισμενη διπλα σε τετοια ατομα και απο το λιγο που εχω ζησει στο χωρο διαπιστωνω πως ειναι οι περισσοτεροι ετσι.

Όσο ημουν μικρη ηθελα να γινω καλλιτεχνης και εχω ταλεντο στη ζωγραφικη αλλα ποτε δεν το εξασκησα γιατι ηθελα να κανω κατι που θα με με συντηρεί. Έτσι σπουδασα επιστημες και οσο ημουν στη σχολη μου αρεσε να διαβαζω. Τωρα ομως στη πραξη ολα είναι ωμα και δε με γεμιζουν. Ειμαι 32 χρονων και νιωθω πως είναι αργα για να αλλαξω επαγγελμα. Επιπλεον δεν εχω κουραγιο να σπουδασω κατι αλλο. Τι με συμβουλευετε να κανω?

Ο.

 
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επιλέγουν σπουδές που (πιστεύουν πως) θα τους προσφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση. Αν όμως ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτό που σπουδάζει, τότε όσο κι αν προσπαθήσει δεν θα πετύχει την αποκατάσταση ή θα πετύχει αλλά θα είναι δυστυχής.

Υπάρχουν επίσης άλλοι που είναι καλοί φοιτητές –με όποιο κριτήριο κι αν έχουν επιλέξει σπουδές- αλλά δεν είναι κατάλληλοι για το αντίστοιχο επάγγελμα.

Αυτά είναι θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού, αλλά δυστυχώς δεν τον έκανες στα 17 σου. Το θέμα είναι πως τώρα δηλώνεις δυστυχής και υφίστασαι πολλά στο συγκεκριμένο επαγγελματικό χώρο, που δεν μπορείς να τα αντέξεις.

Δεν είσαι καθόλου μεγάλη στα 32 σου για αν αλλάξεις επαγγελματική κατεύθυνση, τη στιγμή μάλιστα που από τα γραφόμενά σου καταλαβαίνω πως η οικογένειά σου σε στηρίζει και γι’ αυτούς πρωτεύει το να μη φθείρεσαι ψυχολογικά. Συμφωνώ μαζί τους και σου προτείνω να αφήσεις το επάγγελμα που σε πιέζει τόσο, τουλάχιστον προς το παρόν. Έτσι κι αλλιώς το πτυχίο σου δε σου το παίρνει κανένας…

Το θέμα είναι πως δεν θέλεις να σπουδάσεις κάτι καινούργιο, δεν έχεις το κουράγιο.

Το μόνο που μένει λοιπόν είναι να προσπαθήσεις να βρεις κάποια δουλειά άσχετη με τις σπουδές σου, έτσι ώστε να αυτοσυντηρείσαι για κάποιο διάστημα, μέχρι να ηρεμήσεις και να δεις τι θα κάνεις. Όπου και να ζητήσεις δουλειά, το πτυχίο μιας δύσκολης σχολής είναι προσόν, έστω κι αν η δουλειά είναι άσχετη. Προκειμένου λοιπόν για την ψυχική σου υγεία, καλύτερα να κάνεις κάτι πιο απλό, που ίσως κι αυτό δεν θα σου αρέσει, αλλά δεν θα ενέχει τόσες πιέσεις.

Στο μεταξύ σκέψου και για άλλες σπουδές. Αν κάτι σου αρέσει πολύ, οι σπουδές δεν θα σε κουράσουν τόσο. Υπάρχουν μεταπτυχιακά που μπορείς με το πτυχίο σου να μπεις ή ακόμη και άσχετες ιδιωτικές σχολές και πανεπιστήμια. Η ζωγραφική είναι πράγματι δύσκολο να σου δώσει τα προς το ζην, αλλά κάποια εφαρμοσμένη τέχνη (διακόσμηση, γραφιστική, animation, φωτογραφία κ.ά) είναι κάτι καλλιτεχνικό αλλά έχει και επαγγελματικό αντίκρισμα.

Μην κάνεις το ίδιο λάθος, να διαλέξεις με βάση την επαγγελματική αποκατάσταση, που εξάλλου σήμερα σε όλους τους κλάδους είναι δύσκολη. Κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου και μόνο σ’ αυτό μπορείς να σταδιοδρομήσεις και να είσαι να ψυχικά ισορροπημένη.

Σου προτείνω να κάνεις έστω και τώρα μια διαδικασία επαγγελματικού προσανατολισμού. Έχω δουλέψει με ανθρώπους πολύ μεγαλύτερους από σένα, που θέλουν για διάφορους λόγους να επαναπροσανατολιστούν, βρήκαν τι τους ταιριάζει και το πάλεψαν.


Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση

Είμαι 37 χρονών, αρκετά εμφανίσιμος. Μισώ τη δουλειά μου και κάποια στιγμή θα θελα να βγάζω τα προς το ζην ζωγραφίζοντας πορτραίτα στον δρόμο. ( Έχω αρχίσει δηλαδή δειλά - δειλά). Είχα έναν αυστηρό πατέρα και μια καλή μητέρα.

Το πρόβλημά μου είναι πως είμαι ακόμα παρθένος, δεν έχω κάνει σχέση ποτέ. Έχω μεγάλη ανάγκη το σεξ και το γυναικείο χάδι.  Οι γυναίκες με συμπαθούν πολύ και εγώ τις συμπαθώ. Όσες φορές ερωτεύτηκα η απάντηση ήταν αρνητική και ότι με έβλεπαν φιλικά.

Κάνω ομαδική ψυχοθεραπεία εδώ και 10 χρόνια. Οι θεραπευτές μου και η ομάδα είναι πολύ καλοί και βοηθητικοί. Ύστερα από τόσα χρόνια θεραπείας αισθάνομαι απολύτως κανονικός. Είμαι αρκετά κοινωνικός. Κάθε μέρα είμαι έξω. Συχνάζω σε μία κατάληψη όπου συμμετέχω σε δραστηριότητες.

Είμαι αισιόδοξος όμως. Λέω να φλερτάρω συνέχεια για να συνηθίσω. Δεν το βάζω κάτω. Εσείς έχετε καμιά ιδέα  για το τι πρέπει να κάνω; Η ζωή είναι πολύ μικρή γι αυτό δεν φοβάμαι τις αποτυχίες.

Χ

 Με προβλημάτισε πολύ το μήνυμά σου. Δεν βλέπω κάποιον αντικειμενικό λόγο για να μην έχεις ξεκινήσει σχέσεις. Λες πως είσαι εμφανίσιμος, κοινωνικός, φλερτάρεις και κάνεις ομαδική θεραπεία. Όλα αυτά είναι μια χαρά…

Όταν όμως ένα άτομο λέει πως θέλει πολύ να κάνει σχέση αλλά αυτό «δεν συμβαίνει» επί πολλά χρόνια, αυτό σημαίνει πως ένα υποσυνείδητο κομμάτι του ατόμου αυτού στην πραγματικότητα δε θέλει σχέσεις. Μπορεί να είναι εσωτερικοί φόβοι ή βιώματα των παιδικών χρόνων, τα οποία δεν συνειδητοποιείς αλλά καθορίζουν υποσυνείδητα στάσεις αρνητικές προς τις σχέσεις.

Δεν ξέρω πόσο σε ωφελεί η ομαδική θεραπεία, αν δεν τα έχεις συζητήσει όλα αυτά και με δεδομένο πως δεν έχεις δει αποτέλεσμα τόσα χρόνια. Μάλλον πρέπει να στραφείς προς την ατομική θεραπεία, όπου θα δουλευτείς εξατομικευμένα.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Στρατηγική στις σχέσεις


Είμαι 30 χρονών και η προσωπική μου ζωή αποτελείται μέχρι στιγμής από αρκετές βραχύβιες σχέσεις, οι οποίες και λήγουν άδοξα είτε από πλευράς μου είτε από πλευράς του άλλου. Στην τελευταία μου σχέση ο Θ. μου ανακοίνωσε την ώρα που ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε ότι δε θέλει δέσμευση, ότι προτιμά να είναι μόνος του. Η αλήθεια είναι ότι το ανακοίνωσε μέσα σε 10 ημέρες, πολύ σύντομα. Προσπάθησα να το δω χαλαρά, του είπα δηλαδή ότι από τη στιγμή που νιώθει έτσι και θέλει να βρισκόμαστε μόνο ερωτικά ας μου αφήσει ένα περιθώριο να το σκεφτώ και ότι δεν είμαι αρνητική στην ιδέα. Χαλάρωσε μετά από αυτή τη δήλωση και άρχισε να επικοινωνεί από μόνος του. Άλλες φορές δεχόμουν να βγούμε και άλλες όχι. Σταμάτησα να του τηλεφωνώ συχνά και τον άφησα να παίρνει όποτε θέλει αυτός.

Δεν τα καταφέρνω όμως να αντιμετωπίσω την κατάσταση χαλαρά. Έχω την αίσθηση ότι οι πολλαπλές ατυχίες στην προσωπική μου ζωή μου δημιουργούν πλέον κατάσταση πανικού, τις βιώνω ως αποτυχίες. Κάθε φορά δηλαδή που βιώνω μια αντίστοιχη κατάσταση, αυτό με σοκάρει και με οδηγεί στο να νιώθω μέσα μου απώλεια και πένθος. Πολλές φορές το επιζητώ κιόλας προκειμένου να αποφορτιστώ από την ένταση που νιώθω ως ανήμπορη να χειριστώ τα συναισθήματά μου και την κατάσταση. Όταν λέω το επιδιώκω, εννοώ ότι με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο (π.χ. με καβγά, παλαιότερα με ενοχλητικά τηλεφωνήματα κλπ.) επιλέγω να λήξω την κατάσταση, να βιώσω το πένθος μου και να πάψω να πονάω.

Στην παρούσα κατάσταση κατάφερα να μην δράσω αναλόγως. Του τηλεφώνησα μια φορά εχθές και μια σήμερα και έχει εξαφανιστεί. Είναι η πρώτη φορά που δεν απαντάει στα τηλέφωνα. Συμπτωματικά είδα σήμερα το αυτοκίνητό του κοντά στο σπίτι μου, στο σπίτι μιας φίλης του. Πόνεσα γιατί κατάλαβα ότι απλά δεν επιθυμεί να επικοινωνήσει μαζί μου τη δεδομένη στιγμή. Βιώνω και πάλι τον πόνο, το πένθος, το συναισθηματικό πάγωμα. Θέλω πραγματικά να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος του πόνου, του θυμού με τον εαυτό μου. Τι θα με συμβουλεύατε;

Υ.Γ. Στο παρελθόν έχω κάνει 4 1/2 χρόνια ψυχοθεραπεία. Γνωρίζω πολύ καλά από που προέρχεται ο δικός μου φόβος για δέσμευση. Δεν έχω καταφέρει να τον ξεπεράσω και μαζί και όλα τα υπόλοιπα αρνητικά συναισθήματα.
Δ.

Το λάθος σου στην παρούσα σχέση είναι πως διαμόρφωσες μια στρατηγική για να αντιμετωπίσεις τον Θ, ενώ οι επιθυμίες και τα συναισθήματά σου ήταν διαφορετικά. Αυτό λειτούργησε μέσα σου πολύ άσχημα, γιατί πρακτικά βρέθηκες σε μια κατάσταση εσωτερικής πίεσης. Αν δε κρίνω από τον τρόπο που επιλέγεις να διακόψεις τις σχέσεις σου, τέτοιες πιέσεις, εκτός του ότι σε βλάπτουν ψυχολογικά, σε οδηγούν και σε άσχημους και παρορμητικούς χωρισμούς.

Μια άλλη αντίρρηση που έχω είναι το πόσο γρήγορα προχωρείς στις σχέσεις σου και συνδέεσαι συναισθηματικά. Ο Θ, μετά από 10 ημερών σχέση, έθεσε τους όρους του και εσύ πληγώθηκες βαθειά. Αν είσαι τόσο ευαίσθητη, καλό είναι να μην προχωρείς τόσο γρήγορα. Να βγαίνεις κάποιες φορές με τον άλλον, να διαβλέπεις τις προθέσεις του για σχέση και μετά να προχωρείς με μικρά βήματα, έτοιμη πάντα να υπαναχωρήσεις αν κάτι βγει διαφορετικό από αυτό που πίστεψες στην αρχή.

Μήπως προσκολλάσαι αμέσως στους άντρες και τους φοβίζεις; Αυτό πρέπει να αλλάξει οργανικά και όχι να το καμουφλάρεις μέσω στρατηγικής.

Συμβουλή μου είναι να διεκδικείς αυτό που θέλεις στις σχέσεις σου και αν δεν το παίρνεις να φεύγεις εγκαίρως. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει εσύ η ίδια να προχωρήσεις στην προσωπική σου ανάπτυξη.

Σε τέτοιες περιπτώσεις προτείνω πάντα συνεργασία ψυχοθεραπευτή. Με προβληματίζει που δεν βοηθήθηκες από τόσων χρόνων ψυχοθεραπεία. Μήπως δεν ταίριαξες με το θεραπευτή σου; Μήπως με την κατεύθυνση που ακολουθεί; Μήπως εσύ δεν ήσουν τότε έτοιμη να αλλάξεις;

Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω με ένα μήνυμα δουλειά που δεν έγινε 4 ½ χρόνια… Προτείνω να απευθυνθείς ξανά σε νέο θεραπευτή.

Πατέρας μόνος


Είμαι 35 ετών διαζευγμένος τα τελευταία 2 χρόνια, με ένα γιό 9,5 ετών. Δεν έχουμε προχωρήσει στην έκδοση διαζυγίου, αλλά έχει γίνει ένα τυπικό δικαστήριο για την επιμέλεια του παιδιού. Σ' εκείνο ορίστηκε η μητέρα να παραλαμβάνει το παιδί από το σχολείο κάθε Δευτέρα μεσημέρι και έως Παρασκευή πρωί (4 ημέρες). Παρασκευή μεσημέρι τον παίρνω εγώ από το σχολείο και περνάμε μαζί το Σ/Κ (3 ημέρες). Δευτέρα πρωί τον αφήνω στο σχολείο του. Ένα είδος κοινής επιμέλειας που συμφωνήσαμε μεταξύ μας -παρότι η μητέρα αρχικά ήθελε να έχει πλήρη επιμέλεια και να βλέπω το μικρό μόνο Σαββάτο και Κυριακή.

Από την αρχή βέβαια γνωρίζοντας καλά την πρώην σύζυγό μου (μείναμε μαζί 15 χρόνια), γνώριζα την πλήρη ανικανότητα της να αναθρέψει το μικρό. Για κείνη το διαζύγιο ήταν η ''ευκαιρία'' να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε σαν έφηβη, ξενυχτώντας, κάνοντας μια έντονη ''κοσμική'' ζωή και γνωρίζοντας διαφορετικούς άντρες. Το αποτέλεσμα είναι εξ αρχής να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του μικρού, να μην τον θέλει ''ανάμεσα'' στα πόδια της και να τον αφήνει σε μένα περισσότερες μέρες από ότι προβλεπόταν. Αυτό δημιούργησε έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις στο παιδί, τις οποίες αντιμετωπίζω  ως σήμερα μόνος. Ο μικρός νιώθει ότι η μητέρα του δεν τον αγαπά, την κατηγορεί για τη ζωή που κάνει ενώ παράλληλα του λείπει πολύ. Περίπτωση συνεννόησης μαζί της δεν υπάρχει, το έχω προσπαθήσει κι εγώ και οι γονείς της κι ο μικρός ο ίδιος...

Δυο χρόνια λοιπόν ζω την ίδια ακριβώς κατάσταση: Αντί για Παρασκευή θα πάρω το μικρό από το σχολείο την Πέμπτη και αντί Δευτέρας ίσως ''καταφέρει'' να τον πάρει την Τρίτη ή την Τετάρτη... Εδώ να σημειώσω ότι η πρώην σύζυγός μου δεν εργάζεται.

Προσπαθώ λοιπόν να είμαι συνεχώς δίπλα του, να περνάμε χρόνο μαζί, να ανέχομαι την έντονη νευρικότητα που του δημιουργεί αυτή η κατάσταση, αλλά ...δυστυχώς δύο χρόνια μετά ανακαλύπτω ότι δεν είμαι άφθαρτος. Η δική μου η ζωή δεν προχωρά με τίποτα. Ή θα εργάζομαι ή θα ασχολούμαι με το παιδί. Καθόλου προσωπική ζωή, καθόλου ξεκούραση -ψυχολογική ως  επί το πλείστον. Ντρέπομαι που το σκέφτομαι και το γράφω, αλλά τις ελάχιστες εκείνες μέρες που τον παίρνει η μητέρα του, εύχομαι να κρατούσαν για πάντα, τις μετράω αντίστροφα όπως ο φαντάρος ή ο φυλακισμένος.

Έχω προσπαθήσει να την αντιμετωπίσω πιο αυστηρά, να είναι τυπική στο πρόγραμμα που έχει οριστεί αλλά ...μάταια. Η απάντησή της είναι: ''Αν δεν μπορείς να τον κρατήσεις ασ’ τον στο δρόμο'' ...

Πείτε μου πως μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό, να μπορέσω να επιβάλλω το πρόγραμμα που το δικαστήριο εξέδωσε?

Δ.

 

Αρχικά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν παίρνετε διαζύγιο. Αυτό θα ξεκαθάριζε τα πράγματα.
Τη στιγμή αυτή οι επιλογές που έχεις είναι:

·         Κινείς δικαστική διαδικασία για να τηρηθούν οι κανόνες της επιμέλειας ή

·         Αναλαμβάνεις μόνος σου το παιδί. Υπάρχουν πάρα πολλές μαμάδες που μεγαλώνουν παιδί μόνες τους. Εσύ θα είσαι ένας από τους λίγους μπαμπάδες.

Σχετικά με το νομικό θέμα, δεν είναι στην αρμοδιότητά μου να σχολιάσω παραπάνω τις λύσεις που προτείνω. Αφού αποκλείεται η συνεννόηση με τη σύζυγο, μένει μόνο η δικαστική οδός και καλό είναι να συζητήσεις με το δικηγόρο σου.

Είτε όμως αναλάβεις εξ ολοκλήρου το παιδί είτε διατηρηθεί η κατάσταση όπως είναι τώρα, έχω να σε συμβουλεύσω τα εξής:

Μην αισθάνεσαι ενοχή που θέλεις και κάποιες στιγμές ελευθερίας. Όλοι οι γονείς που πιέζονται αισθάνονται έτσι κάποιες φορές, απλώς το θεωρούν άσχημο να το εκφράσουν. Αν ξεπεράσεις τις ενοχές σου, μπορείς να βρεις πρακτικές λύσεις:

Δεν υπάρχουν παππούδες να βοηθήσουν; Δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα βοηθού κάποιες μέρες; Αφήνεις το παιδί στο ολοήμερο σχολείο; Υπάρχουν οικογένειες φίλων και συγγενών με παιδιά ανάλογης ηλικίας, όπου ο μικρός θα μπορούσε να συμμετέχει κάποιες φορές; Προσπάθησε να βρεις τρόπους αποφόρτισης.

Δουλεύω με έναν κύριο που μεγαλώνει μόνος τον εντεκάχρονο γιο του. Παππούδες δεν υπάρχουν.  Κάθε μέρα τον παίρνει στις 5 μμ από το ολοήμερο. Τρεις φορές την εβδομάδα έρχεται στο σπίτι του το απόγευμα μια κυρία που φροντίζει το σπίτι,  μαγειρεύει και μένει με το παιδί ως το βράδυ. Τα άλλα απογεύματα ο μικρός πηγαίνει στα Αγγλικά του ή στο γυμναστήριό του στη γειτονιά. Έτσι ο πατέρας έχει την ευκαιρία να ξεκουραστεί και να έχει προσωπική ζωή. Υπάρχει η οικογένεια του νονού του που έχει παιδιά της ίδιας ηλικίας και ο μικρός μπορεί να περάσει κάποιο βράδυ ή Κυριακή μαζί τους. Δίνω απλώς κάποια παραδείγματα. Δεν είναι δυνατόν να μην έχεις κανέναν στον κόσμο. Όσο για το οικονομικό κόστος μιας βοηθού, μπορεί να καλυφθεί από τα χρήματα που δεν θα δίνεις πλέον στη σύζυγο για τη διατροφή του παιδιού.

Πρέπει να κάνεις και το παιδί να αναλάβει τις ευθύνες του, εξηγώντας του με απλά λόγια την αλήθεια: πως όσο κι αν τον αγαπάς έχεις ανάγκη ξεκούρασης, πως κάποιες φορές θα πρέπει να μένει μόνος στο σπίτι για λίγες ώρες και πως πρέπει να έχει κι αυτός φίλους και δικά του ενδιαφέροντα. Θα αναγκαστεί κι αυτός να αναλάβει κάποιες ευθύνες μεγαλύτερες από την ηλικία του, για το καλό και των δυο σας.

Το βασικό είναι να φροντίσεις τον εαυτό σου, τόσο για να βελτιώσεις εσύ την ψυχική σου κατάσταση, όσο και για να είσαι ένα ισορροπημένο πρότυπο για το παιδί. Είναι προτιμότερος για το παιδί ένας ψυχικά υγιής πατέρας που ασχολείται λιγότερο μαζί του, παρά ένας δυστυχής πατέρας που είναι συνεχώς μαζί του.

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Έρχεται, περνά καλά και απέρχεται…

Πριν 5,5 μήνες γνώρισα ένα συνομήλικό μου μέσω ενός φίλου μου. Είχε έρθει με άδεια από το στρατό της Κύπρου (είναι αξιωματικός) για 2 εβδομάδες. Από την αρχή θα τον χαρακτηρίσω κεραυνοβόλο έρωτα Όσο ήταν εδώ ήμασταν συνέχεια μαζί και περνάγαμε τέλεια. Μου είπε ότι θα ξαναέφευγε για άλλους 2 μήνες και με ρώτησε αν ήμουν διατεθειμένη να τον περιμένω. Εγώ φυσικά και ήμουν αφού ήμουν με έναν άνθρωπο που αισθανόμουν απόλυτα ευτυχισμένη και έδειχνε και αυτός το ίδιο.

Όσο έλειπε είχαμε σχεδόν καθημερινή επικοινωνία. Σε 2 μήνες επέστρεψε και μαζί μου ήταν όπως και πριν αλλά δεν μου αφιέρωνε τον ίδιο χρόνο και δεν μου έστελνε μηνύματα όπως πριν. Ενώ όταν ήμασταν μαζί ήταν όλα τέλεια, δεν είχαμε την ίδια επικοινωνία μέσω τηλεφώνου. Του το είπα και μου απάντησε πως έχω δίκιο και πως του το έχουν πει πως έχει πρόβλημα με την επικοινωνία και πώς τώρα ήθελε να δει τους φίλους του που είχε να τους δει καιρό και όταν θα έρχονταν μόνιμα θα ήταν διαφορετικά.

Λίγες μέρες μετά, αφού η κατάσταση ήταν η ίδια, δηλαδή μόνο εγώ του έστελνα, μου ανακοινώνει με μήνυμα πως ο πατέρας του έχει πρόβλημα υγείας, κάτι που έμαθα και από τον κοινό μας γνωστό και πώς δεν είναι καλά και θέλει να μείνει μόνος για λίγο καιρό. Μετά από 3 μέρες φεύγει πάλι για Κύπρο. Τις 5 εβδομάδες που έλλειπε δεν είχαμε καμιά επικοινωνία.

Επέστρεψε πριν 1 μήνα και αμέσως με πήρε τηλέφωνο να βρεθούμε. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη! Βγήκαμε και μου είπε πως ήθελε πάλι να είμαστε μαζί. Τα βρήκαμε αλλά τις επόμενες 5 μέρες ήταν όπως λίγο πριν χωρίσουμε, δεν επεδίωκε να με δει δεν έστελνε αν δεν έστελνα εγώ και αισθανόμουν ότι ήμουν έξω από τη ζωή του. 5 μέρες αφού τα βρήκαμε, απλά εξαφανίστηκε, χωρίς να μου πει τον λόγο. Το θέμα είναι ότι τον θέλω πίσω παρ' όλα αυτά απεγνωσμένα και δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο αν δεν ήθελε όταν γύρισε επεδίωξε να με δει. Και γιατί εξαφανίστηκε έτσι χωρίς ούτε καν μια εξήγηση; Θέλω να πω δεν ήμουν απλώς μια κοπέλα που γνώρισε ένα βράδυ για να εξαφανιστεί το επόμενο πρωί.
Α

 

Δεν είναι να το προβληματίζεσαι και τόσο πολύ. Απλώς ο νεαρός είναι ανώριμος για σχέση ή τουλάχιστον για σχέση όπως τη θέλεις εσύ. Η στάση του δείχνει ένα θέλω-και-δε-θέλω, ωφελιμισμό και αδιαφορία για τα δικά σου συναισθήματα και ανάγκες. Πρέπει να απομακρυνθείς για να διασώσεις την ψυχολογική σου ισορροπία  και την αξιοπρέπειά σου.

Του άρεσε αρχικά να περνά καλά όταν ερχόταν στην Ελλάδα και να έχει μια κοπέλα να τον περιμένει και να επικοινωνεί μαζί της όταν ήταν μακριά. Όταν ήρθε τη δεύτερη φορά, προφανώς είχε άλλες προτεραιότητες (φίλους, πατέρα) ή μπορεί να του προέκυψε και κάποια άλλη κοπέλα. Εξαφανίστηκε και εμφανίστηκε ξανά με υποσχέσεις. Αυτές ίσχυσαν όμως μόνο για 5 μέρες, Μπορεί απλώς να είχε νοσταλγήσει μια πρόθυμη γυναικεία παρέα. Μετά ξαναεξαφανίστηκε γιατί προφανώς πέτυχε το σκοπό του: να περάσει λίγες όμορφες μέρες κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα.

Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τα κίνητρά του, αλλά το αποτέλεσμα είναι πως πρόκειται για μια κλασική περίπτωση εξαφανισμένου. Το σενάριό του είναι: έρχεται από την Κύπρο και για λίγες μέρες, περνά καλά μαζί σου και μετά εξαφανίζεται.

Εσένα τι σε κάνει να πηγαίνεις «με τα νερά του»; Σε παίρνει και σε αφήνει κατά βούληση κι εσύ εξακολουθείς να τον «θέλεις απεγνωσμένα»; Δες τα πράγματα καθαρά και απομακρύνσου. Αν σε θέλει θα σε διεκδικήσει, οπότε κι εσύ θα θέσεις όρους πριν ενδώσεις.

 

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Νεανικές σχέσεις και στερεότυπα


Είμαι 31 ετών, δικηγόρος. Πριν ένα χρόνο βγήκα από μία 2χρονη σχέση με έναν 32χρονο συνάδελφο, οπότε και μετακόμισα στο εξωτερικό αποδεχόμενη μια πρόταση για εργασία εκεί. Ο λόγος που χωρίσαμε ήταν πως εγώ ένιωθα πνιγμένη και πως παράλληλα είχε σημειωθεί πρόβλημα ανεπαρκούς στύσης. Δεν ένιωθα να παίρνω δίπλα του την εκτίμηση που αξίζω σαν γυναίκα.

Στο εξωτερικό συνδέθηκα με έναν αλλοδαπό, εξαιρετικό, 36 ετών ο οποίος με διεκδίκησε πολύ. Είμαστε μαζί 5 μήνες. Μου προσέφερε και μου προσφέρει ακόμα ό,τι χρειάζομαι- αγάπη, ερωτικό ενδιαφέρον, σεβασμό, στήριξη, πρωτοβουλία. Ανταποκρίνεται πολύ στο μοντέλο άνδρα που έχω μέσα μου ως ιδανικό. Επέστρεψα στην Ελλάδα πρόσφατα και έχουμε σχέση εξ αποστάσεως μέχρι εκείνος να έρθει στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο για να συγκατοικήσουμε και να βρει δουλειά. Ασχολείται με οικονομικά.

Όταν γύρισα στην Ελλάδα πριν ένα μήνα, με διεκδίκησε ξανά ο πρώην μου τον οποίο άρχισα να καλο-βλέπω. Πήρε προαγωγή, είναι κάποιος πολύ οικείος σε μένα, και κάποιος πιο "εύκολος" με την έννοια του ότι ξέρω ακριβώς ποιος είναι. Κάνει πολύ καλή παρέα με την οικογένειά μου και για μένα αυτό μετράει πολύ. Επίσης, εξασκούμε το ίδιο επάγγελμα γεγονός που επίσης μου αρέσει γιατί μας δίνει πάντα υλικό για συζήτηση. Έκανα σεξ μαζί του 2 φορές για να διαπιστώσω τι γίνεται με τη στύση του και ήταν όλα καλά. Βέβαια, και όταν ήμασταν μαζί, στις 10 φορές, είχε πρόβλημα στις 5.

Είμαι σε δίλημμα γιατί και οι 2 άνδρες είναι αξιόλογοι και θέλουν να με παντρευτούν. Εγώ δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω μέσα μου τι θέλω. Ο μεν εδώ δεν ξέρω αν όσα με ενοχλούσαν πάνω του συνεχίσουν να με ενοχλούν και μπούμε στον ίδιο φαύλο κύκλο, ο δε αλλοδαπός είναι εξαιρετικός αλλά δεν κάνουμε το ίδιο επάγγελμα και έχω και την αβεβαιότητα αν θα βρει δουλειά στην Ελλάδα.

Α.

 
Παρατηρώ πως η αξιολόγηση που κάνεις για την προσωπική σου ζωή είναι αρκετά ψυχρή και καθορίζεται από τα κοινωνικά στερεότυπα και μοντέλα. Δεν βλέπω κάπου συναισθήματα. Ποια είναι τα συναισθήματά σου; Ποιον αγαπάς; Προκειμένου για σχέση ζωής ξεκινάμε από τα συναισθήματα και στη συνέχεια βλέπουμε τα πρακτικά θέματα.

Φαίνεται πως ο αλλοδαπός φίλος σου σε καλύπτει συναισθηματικά, αλλά εσύ θέλεις την ασφάλεια και το γνώριμο. Εκείνος θα κάνει μια τεράστια αλλαγή ζωής για σένα κι αυτό αποδεικνύει κάτι.

Ο παλιός σου φίλος από την άλλη καλύπτει τα στερεότυπά σου: Έλληνας, οικείος, καλή σχέση με τους γονείς, αποκαταστημένος επαγγελματικά, ίδιο επάγγελμα με σένα. Σε απασχολεί το σεξουαλικό θέμα γι’ αυτό το δοκίμασες. Άραγε είχες συναισθήματα και έλξη  απέναντί του όταν προχώρησες ξανά στο σεξ ή το έκανες προγραμματισμένα σαν τεστ; Το δεύτερο θα με προβλημάτιζε…

Θεωρώ πως αυτό που σου χρειάζεται είναι μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης για να δεις ποια είσαι, τι θέλεις από τη ζωή και ποια είναι η κλίμακα αξιών σου. Γενική πάντως συμβουλή μου είναι να μη σκέφτεσαι με στερεοτυπικούς όρους.

Νεανικές σχέσεις και οικονομική κρίση

Ειμαι με το αγορι μου 2 χρονια. Ζει με τους γονεις του και ειναι 28 χρονων και εγω 24. Περναμε τελεια και με αγαπαει πολυ, εχει ομως πολλα προβληματα με την οικογενεια του. Απο τα 700 ευρω που παιρνει τα 500 περιπου τα δινει σπιτι γιατι δεν φτανουν στους γονεις του τα 600 που παιρνουν συνταξη. Τον τελευταιο μηνα ειναι σε πολυ ασχημη ασχημη ψυχολογικη κατασταση. Τα εξοδα ειναι πιο πολλα απο τα λεφτα που μπαινουν σπιτι και του εκαναν και μειωση στην δουλεια. Νιωθει ασχημα που δεν μπορει να μου προσφερει πραγματα και μου ειπε πως αν θελω να φυγω να το κανω γιατι η ζωη του δεν θα αλλαξει προς το καλυτερο και πως οι γονεις του θα ειναι μαι ζωη εξαρτημενοι οικονομικα απο αυτον. Τι να κανω για να τον βοηθησω ψυχολογικα; Τον αγαπω πολύ, δεν θελω να χωρισουμε. Οι δικοι του ειναι δεν ενδιαφερονται καθολου πως ειναι το αγορι μου. Τι να κανω;
X

 
Η οικονομική κρίση έχει αλλάξει τα δεδομένα όλων μας και όλοι χρειάστηκε να αναπροσαρμόσουμε τη ζωή μας, λιγότερο ή περισσότερο. Σήμερα είναι πλέον κανόνας οι νέοι στο γύρω στα 30 να μένουν με τους γονείς τους και φυσικά να συμβάλλουν στα οικογενειακά έξοδα, αν είναι εργαζόμενοι.

Το θέμα σου είναι πώς θα βοηθήσεις το αγόρι σου ή αν θα μείνεις μαζί του με τις συνθήκες αυτές;

·         Αν σε αφορά κυρίως το πρώτο, νομίζω πως πρέπει να του συμπαρασταθείς να κάνει αυτό που θεωρεί ο ίδιος σωστό. Δεν είναι δικό σου θέμα το πόσα θα δίνει στην οικογένειά του ούτε το αν θα χρειαστεί να τους βοηθά δια βίου. Εσύ γνωρίζοντας την οικονομική του κατάσταση, δεν πρέπει να έχεις απαιτήσεις και πρέπει να τον διαβεβαιώνεις πως τον αγαπάς και περνάς καλά με τα απλά μέσα που έχετε σήμερα. Ταυτόχρονα πρέπει να τον ενθαρρύνεις να βρει ίσως μια καλύτερη ή μια δεύτερη δουλειά και να μην τον αφήνεις στην ηττοπάθεια που του υπαγορεύει πως η ζωή του ποτέ δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο. Αυτά αν νοιάζεσαι να τον βοηθήσεις και είσαι σίγουρη πως θα μείνεις μαζί του ό,τι κι αν γίνει.

·         Αν σε αφορά κυρίως το τι θα κάνεις εσύ, αυτό εξαρτάται από τα συναισθήματά σου. Αφού λες πως τον αγαπάς και περνάτε τόσο ωραία, διατήρησε τη σχέση σου χωρίς να έχεις μεγάλες απαιτήσεις ούτε να σκέφτεσαι από τώρα το μέλλον. Μη βιάζεστε να πάρετε αποφάσεις. Εσύ εργάζεσαι; Γιατί στο μέλλον θα πρέπει να σου τα «προσφέρει» όλα εκείνος; Αν η σχέση σας διατηρηθεί στις αντιξοότητες, ένα νέο ζευγάρι στο οποίο και οι δυο εργάζονται, μπορεί να νοικιάσει μια γκαρσονιέρα και να ζήσει πολύ λιτά. Βέβαια για γάμο και παιδιά θα πρέπει να το σκεφτείτε πολύ καλύτερα και να έχετε μεγαλύτερη οικονομική σιγουριά. Έχετε όμως πολύ καιρό ακόμη γι’ αυτά.

Η συμβουλή μου λοιπόν είναι, αφού τον αγαπάς, να μείνεις κοντά του, να τον ενθαρρύνεις και ταυτόχρονα να δεις κι εσύ πώς θα γίνεις οικονομικά ανεξάρτητη. Είστε ακόμη νέα παιδιά και έχετε όλο τον καιρό μπροστά σας για πιο σοβαρές αποφάσεις.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Κι άλλη «αταίριαστη» σχέση

Το μήνυμα της προηγούμενης μητέρας με άγγιξε πολύ γιατί αντιμετωπίζω κι εγώ παρόμοιο πρόβλημα. Η κόρη μου ήταν πάντα μια άριστη μαθήτρια και φοιτήτρια, δραστήρια και με αυτοπεποίθηση. Σπούδασε οδοντιατρική με στόχο να συνεργαστεί με τον πατέρα της και αργότερα να αναλάβει το ιατρείο του. Στη διάρκεια των σπουδών της συνδέθηκε με έναν συμφοιτητή της, τον Ν, ένα εξαιρετικό παιδί, και όταν τέλειωσαν αρραβωνιάστηκαν και έφυγαν μαζί για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό. Έλεγαν ότι όταν θα επέστρεφαν θα παντρεύονταν. 

Το διάστημα που έμειναν έξω είχα αντιληφθεί μερικές εντάσεις μεταξύ τους, αλλά η κόρη μου έλεγε πως οφείλονταν στις δυσκολίες των σπουδών και της ξένης χώρας.

Τώρα έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και είναι ο καιρός να επιστρέψουν. Η κόρη μου όμως δήλωσε πως χωρίζει με τον Ν και θα παραμείνει στο εξωτερικό να δουλέψει (έχει ήδη βρει κάτι). Μιλήσαμε με το παιδί που έχει ήδη επιστρέψει και μας είπε πως εκεί η κόρη μας έχει μπλέξει με έναν παντρεμένο, 25 χρόνια μεγαλύτερό της, και πως αυτός είναι ο λόγος που χώρισαν και εκείνη παραμένει εκεί. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

Λ.

 
Για τις σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας θα σας πω τα ίδια που είπα και στην κυρία της προηγούμενης ανάρτησης. Η διαφορά σας από τη δική της περίπτωση είναι πως η κόρη σας είναι μια κοπέλα με αυτοπεποίθηση που έχει ήδη τελειώσει πρώτες και μεταπτυχιακές σπουδές και έχει βρει και δουλειά.

Ούτε λοιπόν μπορείτε να κάνετε κάτι για τις επιλογές της, ούτε έχετε και κανένα παράπονο ως τώρα. Η κοπέλα για τους δικούς της λόγους θέλησε να ξεφύγει από το πακέτο «επιστροφή στην Ελλάδα, γάμος με τον Ν και δουλειά με τον πατέρα» και να τραβήξει το δικό της δρόμο. Σεβαστή η επιλογή της και θα φέρει την ευθύνη της.

Πολλές νεανικές σχέσεις διαλύονται μετά το πέρας των σπουδών. Φαίνεται πως η σχέση της κόρης σας δεν άντεξε περισσότερο. Και αυτό από μια μεριά είναι θετικό, γιατί αν η πρώτη σοβαρή σχέση ενός παιδιού (όπως πιστεύω ήταν η σχέση της κόρης σας) καταλήξει σε γάμο και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία, ο κανόνας είναι πως θα αποτύχει. Ακόμη και στην περίπτωση που τα παιδιά επέστρεφαν μαζί, θα πρότεινα πρώτα να προσαρμοστούν στην επαγγελματική ζωή, να ζήσουν μαζί και μετά να συζητηθεί ο γάμος.

Αφήστε λοιπόν τη σχέση των δυο νέων παιδιών να πάρει το δρόμο της. Αν η κόρη σας μετανιώσει, ή θα απογοητευτεί και θα βάλει μυαλό, ή θα προσπαθήσει να επιστρέψει στον Ν και κανείς δεν ξέρει την εξέλιξη. Εσείς μην ανακατεύεστε στη σχέση των παιδιών κι αφήστε τα να τη ρυθμίσουν μόνα τους.

Η παραμονή ενός νέου στο εξωτερικό μετά τις σπουδές είναι ένα αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο σήμερα. Ο νέος αποκτά εμπειρία ζωής και βρίσκει ευκολότερα δουλειά σε σχέση με την Ελλάδα. Εσείς έχετε βέβαια δική σας δουλειά, αλλά θα ήταν πολύ καλό η κόρη σας να δοκιμάσει να ανοίξει τα φτερά της μόνη. Εξάλλου κανείς δεν ξέρει πόσο θα μείνει στο εξωτερικό και η δουλειά του πατέρα της θα είναι πάντα εκεί.

Το γεγονός πως ο φίλος της είναι 25 χρόνια μεγαλύτερος και παντρεμένος, δεν είναι καθόλου ευνοϊκό για τη σχέση. Τέτοιες σχέσεις σπανιότατα εξελίσσονται και πιθανότητα κάποια στιγμή ή η κοπέλα θα αποκολληθεί ή ο φίλος της θα την εγκαταλείψει.  Αφήστε την να κάνει τα λάθη της και να υποστεί τις συνέπειες.

Έχετε βέβαια δικαίωμα και υποχρέωση να πείτε την άποψή σας με επιχειρήματα και να σταματήσετε να τη συντηρείτε αν διαφωνείτε με την επιλογή της να μείνει εκεί. Αφού όμως έπιασε δουλειά, ούτως ή άλλως δεν εξαρτάται οικονομικά. Μην αφήνετε όμως τις όποιες επιλογές της να χαλάσουν τη σχέση σας. Η κόρη σας θα πρέπει να ξέρει πως θα είστε πάντα εκεί όταν θα ξαναγυρίσει, όπως και αν στο μεταξύ χρειαστεί την υποστήριξή σας.

Η κόρη μου ζει με έναν άνδρα 40 χρόνια μεγαλύτερο

Ζω σε νησί. Η μεγαλύτερη κόρη μου ήταν φοιτήτρια στην Αθήνα σε σχολή της επιλογής της.

Για τέσσερα χρόνια φοιτούσε κανονικά και έμειναν κάποια μαθήματα να χρωστάει. Λόγω περιορισμένων οικονομικών επέστρεψε στο νησί, με την προοπτική να διαβάζει και να πηγαίνει να δίνει μαθήματα για να πάρει το πτυχίο της.

Την τελευταία φορά που πήγε για εξεταστική μας δήλωσε ότι έψαχνε και για εργασία. Την περίοδο αυτή μια απώλεια μας συγκλόνισε, πέθανε η μητέρα μου και γιαγιά της. Το διάστημα αυτό η κόρη μας έδινε εξεταστική στην Αθήνα. Βρέθηκα για μια εβδομάδα και εγώ εκεί, αμέσως μετά το θάνατο της μητέρας μου για κάποιες υποχρεώσεις και σκόπευα να επιστρέψουμε μαζί στο νησί.

Όμως τις ημέρες που ήμουν μαζί της μου εμφάνισε κάποιον που ισχυρίστηκε πως ήταν καθηγητής της και τη βοήθησε, ενώ θα τη βοηθούσε και περαιτέρω με το θέμα της εργασίας. Μου γνώρισε έναν άνδρα 40 χρόνια μεγαλύτερό της και τελικά μου ανακοίνωσε ότι διατηρεί δεσμό μαζί του και πρόκειται να τον ακολουθήσει και να τον παντρευτεί.

Έμεινα εμβρόντητη με την κατάσταση. Θα σας πω εδώ ότι η κόρη μου είναι άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ζηλεύει την αδερφή της κι εμένα την ίδια πολλές φορές.

Αντιδράσαμε ίσως λίγο υπερβολικά και εγώ και ο πατέρας της βάζοντας τις φωνές αλλά δεν ξέραμε πώς να αντιδράσουμε σ’ αυτή τη κατάσταση, κατάντια, δεν ξέρουμε ακόμη πως να το χαρακτηρίσουμε. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκαταλείψει το σπίτι μας στο νησί και ένα μήνα τώρα να ζει μαζί του. Καταλάβαμε πως η σχέση μ’ αυτόν τον άνθρωπο είναι πολύ πρόσφατη, περίπου 3 μήνες, αφότου δηλαδή πήγε για εξεταστική και η γνωριμία της έγινε καθώς αναζητούσε εργασία. Ο κύριος διατηρεί μια επιχείρηση και μια ηλεκτρονική εφημερίδα.

Πήγε ο πατέρας της να της μιλήσει δεν ήθελε να τον ακούσει. Δεν επικοινωνεί μαζί μας καθόλου, γιατί ο εν λόγω κύριος δεν της επιτρέπει ούτε την αφήνει λεπτό, ενώ της κάνει πλύση εγκεφάλου εναντίον όλης της οικογένειας. Έδιωξε συμφοιτητές της, ντράπηκε να τους τον εμφανίσει λόγω της διαφοράς που έχουν. Έλεγε ψέματα και παρουσίαζε άλλον για δεσμό της.

Ο πόνος μας και η λύπη μας είναι τεράστια, είμαστε πραγματικά σε απόγνωση. Δεν μπορούμε να ξέρουμε σε τι κατάσταση μπορεί να τη φέρει αυτός ο άνθρωπος καθώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν τη πειθαναγκάζει με ουσίες. Ο εκνευρισμός της είναι έκδηλος, αλλά μας έκοψε όλες τις γέφυρες και καθώς είναι ενήλικη δεν μπορούμε νομικά να παρέμβουμε.

Θα θέλαμε τη γνώμη σας και τη συμβουλή σας, Είναι επανάσταση αυτό? Υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει?

Δεν είναι κτήμα μας η ζωή της. Και φυσικά όποιος ισχυριστεί κάτι τέτοιο για το παιδί του κάνει τεράστιο λάθος αλλά σαν γονείς μας ενδιαφέρει να είναι καλά.

Μ.

Καταλαβαίνω την ανησυχία σας, γιατί αυτό που κάνει η κόρη σας έρχεται σε αντίθεση με τα κοινωνικά δεδομένα. Άραγε αν κρατούσε την ίδια στάση ακολουθώντας έναν νέο της ηλικίας της, πόσο διαφορετική θα ήταν η αντίδρασή σας;

Αρχικά, οι σχέσεις με τόσο τεράστια διαφορά ηλικίας σπάνια είναι αποτέλεσμα πραγματικού  έρωτα. Κατά κανόνα η κοπέλα αναζητά προστασία, επιβεβαίωση, υποκατάστατο ιδανικού πατέρα, εντυπωσιάζεται από τη μόρφωση, την κοινωνική θέση, την οικονομική άνεση και την εμπειρία του ώριμου άντρα. Εκείνος επιβεβαιώνεται, ξαναζεί τα νιάτα του και έχει απόλυτα «το πάνω χέρι» με τη μικρή κοπέλα. Το στοιχείο της επανάστασης προς το κατεστημένο ισχύει και για τους δυο.

Οι σχέσεις αυτές λόγω της μεγάλης διαφοράς ηλικίας έχουν και για τους δυο μια γοητεία και πολλοί έχουν ζήσει τέτοιες εμπειρίες. Κατά κανόνα όμως τέτοιες σχέσεις ούτε κρατούν ούτε -πολύ περισσότερο- καταλήγουν σε γάμο. Εξάλλου στο πρώτο μήνυμα αναφέρεις πως ο κύριος είναι παντρεμένος. Τότε πώς μένει η κόρη σας μαζί του και πώς δηλώνουν πως θα παντρευτούν;

 Λες πως της επιβάλλει να μην επικοινωνεί μαζί σας και τη στρέφει εναντίον της οικογένειας. Αν όμως το κορίτσι είχε πραγματικά καλή σχέση μαζί σας, κανένας δεν θα μπορούσε να της το επιβάλει αυτό. Πώς είναι η σχέση σας μαζί της; Αυτό θα έπρεπε να σας ανησυχεί και να φροντίσετε να φτιάξετε.

 Σχετικά με τις υποψίες σας πως την πειθαναγκάζει με ουσίες, πού τις βασίζετε; Είναι φυσικό το κορίτσι στο διχασμό που βρίσκεται να είναι νευρικό και να έχει ακραίες συμπεριφορές. Αυτό δεν σημαίνει όμως απαραίτητα πως χρησιμοποιεί ουσίες. Και πάλι, αν η κόρη σας είχε ισχυρή προσωπικότητα και καλές σχέσεις μαζί σας, κανένας δεν θα μπορούσε να τη στρέψει προς τις ουσίες ούτε προς άλλες παραβατικές πράξεις.

Με την παραπάνω ανάλυση εννοώ πως αυτό που θα πρέπει να σας ανησυχεί πραγματικά είναι η προσωπικότητα της κόρης σας, ποιες ψυχολογικές ελλείψεις έχει, και η σχέση σας μαζί της και όχι τόσο το τι κάνει με κάποια έστω αταίριαστη σχέση. Προσπαθήστε λοιπόν να την πλησιάσετε και να φτιάξετε τη σχέση σας μαζί της. Στην παρούσα φάση αυτό είναι δύσκολο. Δεν θα σας ακούσει και θα κάνει το δικό της, όσο κι αν φωνάξετε.

Τι συνιστώ λοιπόν να κάνετε:
Αφήστε την να ζήσει τη σχέση της χωρίς να την πιέσετε και χωρίς ακραίες καταστάσεις. Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για να την εμποδίσετε. Έτσι κι αλλιώς οι σχέσεις αυτές δεν κρατούν και η μικρή γρήγορα θα καταλάβει το αταίριαστο του πράγματος και θα την τελειώσει. Ή ο κύριος θα απολαύσει για κάποιο διάστημα αυτά που η νεαρή κοπέλα του προσφέρει και μετά θα την παραμερίσει και θα ξαναγυρίσει στη ζωή του. Αφήστε την να πάθει γιατί μόνο έτσι θα μάθει.

Σε μια ήρεμη συζήτηση ή έστω και με επιστολή -αν η κόρη δεν δέχεται να σας ακούσει- έχετε δικαίωμα και υποχρέωση να πείτε τα επιχειρήματά σας εναντίον αυτής της σχέσης. Μην προβείτε σε υπερβολές, γιατί έτσι μειώνετε την αξία των επιχειρημάτων σας. Φυσικά και δεν θα τη βοηθήσετε για κάτι που δεν συμφωνείτε πχ. δεν θα της δώσετε χρήματα να μείνει στην Αθήνα για το φίλο της. Ας δουλέψει να ζήσει ή ας τη ζήσει ο φίλος της.

Δηλώστε στο τέλος πως ό, τι και να κάνει και όσο κι αν διαφωνείτε, εσείς την έχετε παιδί σας και την αγαπάτε. Και θα είστε πάντα εκεί όποτε σας χρειαστεί, ακόμα κι αν απογοητευτεί από τη σχέση της. Όταν γυρίσει θα της ανοίξετε την αγκαλιά σας, χωρίς να της πείτε «εγώ σου τα ’λεγα». Και να το τηρήσετε!

 Πάντα συμβουλεύω τους γονείς να αφήνουν τα ενήλικα παιδιά τους να κάνουν τις επιλογές τους, να φάνε τα μούτρα τους κι έτσι να μάθουν. Όλοι από τα λάθη μας μάθαμε. Φυσικά να μην βοηθούν τα παιδιά να κάνουν κάτι στο οποίο οι ίδιοι διαφωνούν. Ας αγωνιστεί το παιδί γι αυτά που θέλει και ας υποστεί τις συνέπειες. Οι γονείς όμως θα πρέπει να είναι πάντα εκεί, όταν το παιδί ξαναγυρίσει και ζητήσει τη βοήθειά τους.

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Κάποιος χρυσαυγίτης επισκέφτηκε το blog. O termpora, o mores...

Τα σχόλια που μπορούν οι αναγνώστες να κάνουν στις αναρτήσεις μας,έρχονται πρώτα σαν μηνύματα σε μένα και κρίνω αν θα δημοσιευθούν. 

Χθες ήρθε ένα χυδαίο ρατσιστικό  κείμενο ως σχόλιο σε μια άσχετη ανάρτηση. Εννοείται πως το διέγραψα αμέσως. Απορώ τι "ενέπνευσε" το συγκεκριμένο άτομο να απευθυνθεί στο συγκεκριμένο blog.Σκέφτομαι όμως πως τέτοιοι άνθρωποι προσπαθούν να χωθούν οπουδήποτε. Η καλύτερη θέση γι' αυτούς είναι οι ψυχιατρικές πτέρυγες των φυλακών.

Μακάρι ο συγκεκριμένος χρυσαυγίτης και οι όμοιοί του να πάνε στα τσακίδια και να μη μας ξαναενοχλήσουν.

Κλεπτομανία και συσσώρευση

Θα θελα να σας ρωτήσω ποιες είναι οι ερμηνείες της κλεπτομανίας για περιπτώσεις ατόμων που έχουν χρήματα. Το υποκατάστατο αγάπης που λέτε δεν το κατάλαβα. Για ενηλίκους ποιες άλλες εξηγήσεις υπάρχουν? Αν μπορείτε να σας ρωτήσω και τι μπορεί να φανερώνει το να γίνει κάποιος συλλέκτης αντικειμένων που δεν έχουν μεγάλη χρηματική αξία? Προσωπικά με έχει πιάσει να συλλέγω κέρματα. Εννοώ ευρώ. Κάνω όλα τα χοντρά σε κέρματα και συγκεκριμένα του μισού ευρώ. Αρχικά το έκανα γιατί τα χρησιμοποιούσα σε ένα μηχάνημα στη δουλειά μου, όμως με έχει πιάσει εμμονή και έχω μαζέψει πάρα πολλά και συνεχίζω να το κάνω.
Χ
 
Η κλεπτομανία αποτελεί μια σημαντική ψυχική διαταραχή και εντάσσεται στις λεγόμενες Διαταραχές Ελέγχου της Παρόρμησης, δηλαδή το άτομο έχει χάσει την ικανότητα να ελέγχει την παρόρμησή του να κλέψει. Γνωρίζει πως διαπράττει αξιόποινη πράξη, αλλά δεν μπορεί να αντισταθεί στην έντονη παρόρμησή του. Όταν την εκτελέσει, αισθάνεται έντονη ικανοποίηση και στη συνέχεια ενοχές.
Έχει μια ακατανίκητη παρόρμηση να κλέψει αντικείμενα, τα οποία όμως δεν του χρειάζονται ή έχουν ασήμαντη οικονομική αξία. Ο κλεπτομανής κατά κανόνα έχει τα χρήματα να αγοράσει αυτό που κλέβει. Αν μάλιστα συλληφθεί να κλέβει, συνήθως προσφέρεται να πληρώσει τα κλοπιμαία, προκειμένου να μη διωχθεί. Συνήθως δεν υπολογίζει την πιθανότητα να συλληφθεί, δεν κλέβει προσχεδιασμένα, ούτε σε συνεργασία με άλλους.

Η ευχαρίστηση στην περίπτωση της κλεπτομανίας προέρχεται κυρίως από τη συγκεκριμένη πράξη που διαπράττεται και όχι από τα αντικείμενα που αποκομίζονται. Το άτομο βιώνει ενοχές για την πράξη του και μπορεί να δωρίζει τα κλοπιμαία ή να προσφέρει κάτι άλλο στον άνθρωπο ή στο χώρο όπου άσκησε την κλοπή ή κάπου αλλού.

Ο κλεπτομανία δείχνει ψυχικά προβλήματα. Συνήθως συνυπάρχει με κατάθλιψη ή με άλλες διαταραχές νευρωσικής φύσης. Ο δράστης βιώνει μια γενικότερη αίσθηση απώλειας και «κενού» στη ζωή του. Η κλοπή είναι μια συμβολική πράξη κάλυψης του κενού αυτού, που μπορεί να σημαίνει:


·         Αναζήτηση αγάπης ή ισχύος: Αφού δεν μπορώ να τα έχω, τα κλέβω με μια συμβολική πράξη. Μια κοπέλα που βρισκόταν σε φάση χωρισμού από το σύντροφό της, του έκλεβε κατά σύστημα ασήμαντα ποσά από το πορτοφόλι του (έκλεβε αγάπη). Ένας άλλος έκλεβε καφέ, ζάχαρη και άλλα μικρο-αναλώσιμα από το χώρο εργασίας του όπου καταπιεζόταν (έκλεβε ισχύ).
·         Επίδειξη διαφορετικότητας και «ηρωικής» πράξης: Κάνω κάτι που οι άλλοι δεν κάνουν, και μάλιστα με επιτυχία. Ένας αντικοινωνικός έφηβος που ένιωθε αποτυχημένος στο σχολείο, συνήθιζε να κλέβει μικροπράγματα από το σούπερ μάρκετ
·         Ξεγελώ «το σύστημα» το οποίο μου έχει επιβληθεί και με έχει καταπιέσει. Μια κυρία που ήταν πολύ καταπιεσμένη ανάμεσα σε μια αυστηρή οικογένεια και μια πληκτική δουλειά, αρεσκόταν να κλέβει μικρο-καλλυντικά από πολυκαταστήματα
·         Τα καταφέρνω, είμαι ικανός, είμαι ο καλύτερος, είμαι «μάγκας». Κάποιοι νεαροί χρήστες ουσιών διαγωνίζονταν σε μικροκλοπές σε καταστήματα, ως μέρος της «τελετουργίας» της χρήσης
·         Τιμωρώ τον εαυτό μου θέτοντάς τον σε κίνδυνο και βιώνοντας ενοχές. Τα άτομα αυτά είναι πιο ριψοκίνδυνα και φροντίζουν να κλέβουν σε περιπτώσεις που ο κίνδυνος να πιαστούν είναι υψηλός.
·         Βιώνω το ενδιαφέρον του κινδύνου. Αυτό συνήθως συμβαίνει και με μικρο-παραβάσεις, πχ. ταχύτητας

Όταν το άτομο γίνεται συλλέκτης ασήμαντων πραγμάτων, αυτή η «συσσώρευση» δείχνει ανασφάλεια και έλλειψη ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής. Πχ μια ηλικιωμένη κυρία που είχε μείνει μόνη στη ζωή συγκέντρωνε με μανία πλαστικές σακούλες από τα ψώνια.
Τόσο η κλεπτομανία όσο και η συσσώρευση είναι συμπτώματα μια βαθύτερης παθολογίας που μπορεί να διερευνηθεί μόνο μέσα από ψυχοθεραπευτική διαδικασία.


Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Παιδικός αυνανισμός και κλεπτομανία

ΕΙΜΑΙ 34 ΕΤΩΝ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΛΑΘΟΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΣΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ.ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΟΧΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ. ΠΟΛΥ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. ΗΤΑΝ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΠΙΤΙ.
ΣΤΑ 14 ΕΦΥΓΑ ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ.ΕΓΙΝΑ ΚΑΛΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΖΩΗ.ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ  ΧΕΡΙ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΤΙΝΟΥΜΕ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΣΕ ΕΥΛΟΓΙΑ.


ΕΧΩ ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ.ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΗ 10-12 ΧΡΟΝΩΝ Μ’ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΑΥΝΑΝΙΖΟΜΑΙ ΣΥΧΝΑ. ΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΟΥ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΜΕΤΑ ΤΑ 19. ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΔΕΡΦΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΗΤΑΝ 3 ΕΤΩΝ. ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΙΔΕ ΝΑ ΑΥΝΑΝΙΖΟΜΑΙ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΜΕ ΦΙΛΙΣΕΙ ΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ. ΑΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΑΝΕΛΑΒΑ.ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΔΕ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, ΟΥΤΕ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΑΝΑΡΜΟΣΤΗ.


ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΕΜΦΑΝΙΣΑ ΤΑΣΕΙΣ ΚΛΕΠΤΟΜΑΝΙΑΣ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΙΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΟΥΝ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ Ο,ΤΙ ΕΚΛΕΒΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΑΝΑΕΚΛΕΨΑ.


ΑΥΤΗ Η ΜΝΗΜΗ ΟΜΩΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ .ΜΗΠΩΣ ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ? ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΔΕΝ ΑΝΕΦΕΡΑ ΤΕΤΟΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΑΣΕΙΣ.ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.

Ε.

 Μεγάλωσες σε μια οικογένεια με προβλήματα και στην πρώτη εφηβεία έφυγες από το σπίτι για τους παππούδες. Και μόνο τα γεγονότα αυτά είναι αρκετά για να δημιουργήσουν σε ένα παιδί άσχημο ψυχολογικό υπόβαθρο και πιθανώς να το οδηγήσουν σε κάποιες πράξεις που ξεφεύγουν από το μέτρο.

Στο θέμα του αυνανισμού δεν θα δώσω έμφαση. Πάρα πολλά παιδιά από την προεφηβεία ακόμα αυνανίζονται και όλα αισθάνονται ενοχή γι’ αυτό επειδή συγκρούεται με τους κοινωνικούς–ηθικούς κανόνες. Ψυχολογικά θεωρείται ως μια φυσιολογική εισαγωγή του παιδιού στη σεξουαλική ζωή και αν διατηρείται μέσα σε κάποια όρια δεν αποτελεί ψυχολογικό πρόβλημα. Είναι διαφορετικό το παιδί να πειραματίζεται κάποιες φορές «παίζοντας» με τον εαυτό του και διαφορετικό να αυνανίζεται συνεχώς και αυτό να το έχει αποκόψει από την κοινωνική ζωή και τις ενασχολήσεις της ηλικίας του. Ανησυχητική είναι μόνο η δεύτερη περίπτωση. Σχετικά με το αν ο αυνανισμός αποτελεί αμαρτία, αυτό εξαρτάται από  την ιδεολογία του καθενός. Η θρησκεία το θεωρεί αμάρτημα, το οποίο ελαφρύνεται με την εξομολόγηση. Εγώ προσωπικά δεν είμαι θρησκευόμενη, οπότε διατηρώ για το θέμα την άποψη της ψυχολογίας: ο αυνανισμός εντός ορισμένων ορίων είναι μια φυσιολογική προκαταρκτική εξερεύνηση της σεξουαλικότητας του παιδιού.

Σχετικά τώρα με το θέμα της μικρής αδελφής. Υποθέτω πως δεν αυνανίστηκες σκόπιμα μπροστά της και ότι σε είδε κατά τύχη. Όμως ακόμη κι αν το έκανες σκόπιμα, αν αυτό έγινε μόνο μια φορά μπορεί να ενταχθεί μέσα στους φυσιολογικούς πειραματισμούς της ηλικίας αυτής. Το ίδιο και το φιλί.  Κάποιοι απλοί σεξουαλικοί πειραματισμοί που δεν έχουν συνέχεια και δεν ενέχουν εκμετάλλευση ή κακοποίηση του ενός παιδιού από το άλλο, είναι ένα συχνό, αναπόφευκτο φαινόμενο που δεν βλάπτει κανέναν. Αν δεν έχεις ξεπεράσει την ενοχή σου για το παιδικό αυτό συμβάν, μπορείς να το συζητήσεις τώρα με την αδελφή σου, ανάλογα και με τη σχέση που έχετε, να το βγάλεις από μέσα σου, να το ερμηνεύσετε με τον τρόπο που προτείνω και να το λύσετε.

Η κλεπτομανία με απασχολεί περισσότερο. ‘Ένα παιδί που κλέβει χωρίς μάλιστα να έχει ανάγκη, συνήθως το κάνει ως υποκατάστατο αγάπης ή σε μια προσπάθεια να "ξεγελάσει" το πιεστικό σύτημα που το περιβάλλει. Φαίνεται πως αυτό χρειαζόσουν εκείνη την εποχή… Το ότι αισθανόσουν άσχημα είναι δείγμα καλών αρχών. Σύμφωνα με τις θρησκευτικές σου αντιλήψεις, εξομολογήθηκες και το ξεπέρασες.

Δεν θα ασχοληθώ με το δίπολο «αμαρτία-τιμωρία από το Θεό», το οποίο αφορά τις προσωπικές σου αντιλήψεις. Θα επικεντρώσω στις ψυχολογικές ελλείψεις που προκάλεσαν αυτές τις παιδικές συμπεριφορές. Σήμερα έχεις ξεπεράσει τις καταστάσεις της παιδικής σου ηλικίας; Πώς είναι η ζωή σου; Πώς είναι η ψυχολογική σου κατάσταση; Προτείνω να τα διερευνήσεις με διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης.