Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Άντρες και γυναίκες από άλλους πλανήτες


Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε πριν από 2 1/2 χρόνια περίπου και είμαστε παντρεμένοι 1 1/2 χρόνο. Είναι 41 και εγώ είμαι 38. Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, συμβιώσαμε και στον 1 χρόνο περίπου αποφασίσαμε να αποκτήσουμε παιδί. Έμεινα έγκυος και τώρα έχουμε ένα κοριτσάκι 10 μηνών.

Ήδη από τη συμβίωση είχαμε μερικά προβλήματα συνεννόησης αλλά αυτά γιγαντώθηκαν όταν αποφασίσαμε να αγοράσουμε σπίτι, να το φτιάξουμε και κυρίως όταν αποκτήσαμε παιδί. Ο σύζυγός μου κατά τη γνώμη μου είναι βαθιά συναισθηματικός. Είναι πολύ σημαντικό γι' αυτόν η σύντροφός του αλλά και οι γύρω του να τον επιβραβεύουν, να τον καθησυχάζουν, να μην έχουν ιδιαίτερες διαφωνίες μαζί του, είναι εξαιρετικά εύθικτος. Επίσης, θέλει να του εκφράζει τα συναισθήματά της, να του μιλάει γλυκά, πολύ γλυκά - σαν μωρό - και γενικά να μην του πηγαίνει και πολύ κόντρα γιατί τρελαίνεται. Μόλις κάτι πάει στραβά, κατεβάζει μούτρα που μπορεί να κρατήσουν και μέρες. Σε μερικές περιπτώσεις κουκουλώνεται στο κρεβάτι και δεν έχει όρεξη για τίποτα. Στο παρελθόν είχε περάσει κατάθλιψη εξαιτίας προβλημάτων υγείας και εξακολουθεί εδώ και χρόνια να λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή. Όλα αυτά τα ήξερα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, μα ο τρυφερός αλλά και δύσκολος παράλληλα χαρακτήρας του κάτι μου έκανε, τον ερωτεύτηκα και προχωρήσαμε τη σχέση μας.

Όταν ήρθε το παιδί στη ζωή μας, άρχισαν τα σοβαρά προβλήματα. Το χειρότερο ήταν ότι εγώ εξαιτίας του άγχους μου τους πρώτους μήνες μήπως πάθει κάτι το παιδί, του έκανα διάφορες υποδείξεις "μην κάνεις αυτό", "μην κάνει εκείνο" και άρχισε να νιώθει πολύ μειονεκτικά και να μου λέει ότι δεν του έχω εμπιστοσύνη και δεν τον θεωρώ καλό πατέρα. Με τον καιρό, το άγχος μου για το παιδί μετριάστηκε αλλά εξακολουθώ κάποιες φορές να του υποδεικνύω πράγματα, και τότε έχουμε πρόβλημα.

Ξέρω ότι πρέπει να του έχω περισσότερη εμπιστοσύνη αλλά μου είναι αδύνατο κάποιες φορές γιατί θεωρώ ότι δεν προσέχει όσο θα ήθελα το παιδί, αν και εκείνος θεωρεί ότι είμαι σε κάποια σημεία υπερβολική. Επίσης, έχουμε διαφωνίες στο τι θα φάει, πώς θα το φάει και γενικά δεν φαίνεται να έχουμε πουθενά την ίδια γραμμή. Στην τελική θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να παρεμβαίνει και σε όλα. Για κάποια θέματα είναι υπεύθυνη η μητέρα, για κάποια θέματα ο πατέρας, ίσως όταν μεγαλώσει λίγο περισσότερο το παιδί. Είναι γεγονός ότι εγώ είμαι κάποιες φορές απότομη μαζί του και δεν μπορώ να μιλήσω όσο γλυκά θέλει. Επίσης, από τη γέννηση του παιδιού, τον έχω λίγο παραγκωνίσει, δεν έχουμε σχεδόν καθόλου χρόνο μόνοι μας. Για ένα διάστημα παρακολουθήσαμε μια ομάδα συμβουλευτικής σχετικά με τις σχέσεις και κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση, αλλά όταν σταμάτησε η ομάδα άρχισαν πάλι τα προβλήματα.

Αυτή τη στιγμή είμαστε στο σπίτι σαν ξένοι, μου μιλάει μόνο για τα τυπικά, μου είπε ότι δεν με θέλει και ότι προσπαθεί γενικά να με αποφύγει. Όταν γυρίζει από τη δουλειά, μένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι και δεν έχει όρεξη για τίποτα. Μόνο όταν φεύγω από το σπίτι και πρέπει να κρατήσει για λίγο το παιδί, σηκώνεται. Μου είπε ότι δεν θέλει πλέον να προσπαθεί για μας, ότι δεν έχουμε ελπίδα και ότι απλά δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει. Εγώ νιώθω πολύ άσχημα. Εκτός του ότι αυτό που κάνει είναι απίστευτα εκνευριστικό και χειριστικό κατά τη γνώμη μου, με κάνει να νιώθω πολύ στενοχωρημένη. Μου λέει ότι εγώ το διάλεξα και ότι έπρεπε να είχα σκεφτεί νωρίτερα τη στάση μου και να φερόμουν καλύτερα. Όλα αυτά επειδή πήγε να αλλάξει τη πάνα του παιδιού κάποια στιγμή που εγώ θεωρούσα ότι δεν χρειαζόταν και την έκανε να κλαίει και απλά του είπα ότι είναι «μες τη μέση». Μου είπε ότι δεν ξέρω να μοιράζομαι πράγματα, ότι θέλω να τα κάνω όλα μόνη μου γιατί νομίζω ότι τα κάνω καλύτερα και ότι στην ουσία του είπα πως γενικά είναι «μες τη μέση» και ότι με ενοχλεί γενικότερα.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Η σχέση μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Κατανοώ τις ευθύνες μου και χτυπώ το κεφάλι μου για την κακή επιλογή που έκανα γιατί σκέφτομαι πώς αυτό θα αντανακλάσει στο παιδί μας. Δεν ξέρω καν αν αυτή η κατάσταση διορθώνεται.

Ρ.

Όταν ένα ζευγάρι περνά από τη σχέση στο γάμο κι από κει στην απόκτηση παιδιού, το σύστημα «ζευγάρι» μετατρέπεται στο σύστημα «οικογένεια» που έχει άλλες απαιτήσεις και επιβάλλει άλλου είδους πιέσεις στα μέλη του (όπως του δίνει και άλλου είδους χαρές). Θεωρώ πως στη δική σας περίπτωση όλες αυτές οι αλλαγές έγιναν σε πολύ μικρό διάστημα και είναι σε ένα βαθμό φυσικό και υφίσταστε τις συνέπειες των «αναταράξεων» μέχρι το νέο σύστημα να λάβει μια κατάσταση ισορροπίας και αν δεν τα καταφέρει να διαλυθεί.

Με τον άντρα σου είστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι και μάλιστα ο τρόπος που τον περιγράφεις μου θύμισε τον τρόπο που πολλοί άντρες περιγράφουν τις γυναίκες τους (υπερευαίσθητες, εύθικτες, τρυφερές, θέλουν ενθάρρυνση, γλυκιά ομιλία κτλ, έχουν μια τάση προς την κατάθλιψη). Έπρεπε σίγουρα να το σκεφτείς καλύτερα πριν δέσεις τη ζωή σου με έναν άνθρωπο που από την αρχή φάνηκε πως είχατε σημαντικές διαφορές. Από την άλλη μεριά κι ο άντρας σου αν μιλούσε σε κάποιον για σένα ίσως να σε έλεγε ελεγκτική, απότομη, εγωίστρια και πως θέλεις όλα να γίνονται με το δικό σου τρόπο. Είναι σαν ο καθένας από σας να ζει σε ένα δικό του πλανήτη και να μιλά τη δική του γλώσσα, οπότε να μην καταλαβαίνει τη γλώσσα του άλλου.

Για την προσοχή του παιδιού και διάφορα άλλα πρακτικά θέματα, μπορείτε να κάνετε κάποια στιγμή μια ήρεμη συζήτηση και να μοιράσετε αρμοδιότητες. Αλλά η ουσία δεν είναι αυτή. Πρέπει να λύσετε το πολύ πιο ουσιαστικό θέμα της συμβατότητας μεταξύ σας.

Αρχικά, ο σύζυγός σου που έχει διαγνωσμένα θέματα υγείας, τα οποία φαίνεται τώρα να βρίσκονται σε έξαρση, τι κάνει γι’ αυτά; Ακολουθεί κάποια φαρμακευτική και κυρίως ψυχοθεραπευτική αγωγή; Αν ένας τουλάχιστον στο ζευγάρι έχει ψυχολογικά προβλήματα, το ζευγάρι δύσκολα αντέχει.

Αν εκείνος προσέξει ψυχολογικά τον εαυτό του, ο ιδανικό θα ήταν να ενταχτείτε μαζί και σε συμβουλευτική διαδικασία ζευγαριού. Οι ομάδες είναι πιο κατάλληλες για να αναβαθμίσει τη σχέση του το ζευγάρι όταν ΔΕΝ βρίσκεται σε κρίση. Όταν βρίσκεται σε κρίση, χρειάζεται ατομική δουλειά.

Η κατάσταση για να διορθωθεί χρειάζεται συνειδητή προσπάθεια και από τους δυο σας και μακροχρόνια διαδικασία. Αν δεν τα καταφέρετε, είναι προτιμότερο και για σας και για το παιδί σας να χωρίσετε πολιτισμένα, παρά να βασανίζεστε. Ο άντρας με τον οποίο επέλεξες να κάνεις παιδί είναι αυτός. Είτε είστε είτε δεν είστε μαζί, αναπόφευκτα θα επιδράσει στο παιδί του. Κοίταξε εσύ από μεριάς σου να είσαι όσο γίνεται πιο ισορροπημένη για να μπορέσεις να εξισορροπήσεις την κατάσταση, ακόμη κι αν εκείνος δεν κάνει κάτι για τον εαυτό του.
Κατερίνα

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Περί εξαφανίσεων…

Η φίλη Σ. ζήτησε να μη δημοσιευτεί το μήνυμά της.

Καταλαβαίνω το δίλημμά σου. Πρόκειται άραγε για μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του φίλου σου ή για άλλη μια κλασική περίπτωση «εξαφανισμένου»;

Για να μη γίνουν παρεξηγήσεις μεταξύ σας, προτείνω να δώσεις στην υπόθεση λόγο χρόνο. Μόνο λίγες μέρες έχουν περάσει από την απώλεια που έχει υποστεί ο φίλος σου. Αν δεν συμβαίνει κάτι άλλο, σιγά-σιγά θα το ξεπεράσει και θα επανέλθει στο μοτίβο σχέσης που είχατε. Όταν λέω να δώσεις χρόνο, εννοώ εσύ να εξακολουθήσεις να επιδιώκεις την τηλεφωνική επικοινωνία σας όπως την είχατε και αν αυτός δεν σου τηλεφωνεί ή δεν ανταποκρίνεται με τον τρόπο που είχες συνηθίσει, κάνε υπομονή. Μπορείς εξάλλου να τον ρωτήσεις μήπως θέλει να μην επικοινωνείτε καθόλου αυτή την περίοδο, οπότε αν είναι έτσι κι αυτό πρέπει να το σεβαστείς και να του πεις πως του αφήνεις την πρωτοβουλία της επικοινωνίας. Κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει την απώλεια και γενικά τα προβλήματά του με το δικό του τρόπο. Άλλοι επιδιώκουν τη συμπαράσταση των αγαπημένων τους προσώπων και άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους και τα περνούν μόνοι.

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, αν περάσουν 1-2 μήνες και η σχέση σας δεν έχει επανέλθει (είτε αυτός δεν επικοινωνεί όπως είπε, είτε ανταποκρίνεται χωρίς ενθουσιασμό στις δικές σου επικοινωνίες), νομίζω πως πρέπει να του κάνεις ένα τηλεφώνημα ή να του στείλεις ένα μήνυμα όπου να του ζητάς να αποφασίσει αν θέλει να συνεχίσετε όπως ήσασταν, αν όμως όχι να σου το πει καθαρά, ώστε ούτε εσύ να τον ενοχλείς ούτε όμως και να καταρρακώνεται η αξιοπρέπειά σου. Έχει κάθε δικαίωμα να διακόψει αφού δεν σου είχε υποσχεθεί τίποτα και εσύ είχες μάλιστα εξαρχής ξεκαθαρίσει πως δεν τον δεσμεύεις σε τίποτα. Αυτό όμως που κανένας δεν έχει δικαίωμα μετά από κάποιο διάστημα οποιασδήποτε σχέσης που φαίνεται ουσιαστική, είναι να εξαφανιστεί χωρίς να το δηλώσει οριστικά με δυο ευγενικά λόγια.

Θα κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου: Σχέσεις όπως η δική σας, που όπως καταλαβαίνω ξεκίνησε διαδικτυακά και συνεχίστηκε με τηλεφωνήματα και κάποιες σποραδικές συναντήσεις χωρίς να ζείτε στην ίδια πόλη, ενέχουν την πιθανότητα εξαπάτησης. Μπορεί να μην είναι ελεύθερος, όπως σου είχε υποθέτω δηλώσει, ή μπορεί να συμβαίνουν άλλα πράγματα που δεν φαντάζεσαι. Ίσως και ο θάνατος του αγαπημένου του προσώπου να είναι εικονικός, για να …την κάνει. Λυπάμαι που σου τα λέω αυτά, αλλά έχω δει πολλά στη δουλειά μου και στο blog και θέλω να είσαι προετοιμασμένη και για τις πιο σπάνιες πιθανότητες…

Όποια εξέλιξη όμως κι αν έχει αυτή η ιστορία, σου προτείνω να στραφείς προς τον εαυτό σου, να τον προσέξεις, να ακούσεις τις ανάγκες του και να τις διεκδικήσεις. Να δεις τους λόγους που σε κάνουν να ζεις σε μια συμβατική οικογένεια έτσι ώστε να μη μπορείς να έχεις μια «κανονική» προσωπική ζωή. Να δεις ποιες ανάγκες σού κάλυψε η μακρόθεν σχέση με ένα πολύ νεότερο άτομο και να φροντίσεις να τις καλύψεις στην κανονική ζωή και όχι ηλεκτρονικά. Υποθέτω πως αν ήσουν ελεύθερη και ζούσες μόνο με τα παιδιά σου, θα είχες περισσότερες ευκαιρίες για γνωριμίες και θα επέλεγες κάποιον ανάλογης ηλικίας και μάλιστα που να ζούσε στην πόλη σου. Έτσι θα είχατε πιο πολλά κοινά στοιχεία, θα είχατε γνωριστεί καλύτερα στην καθημερινή ζωή και δεν θα κάλυπτε ένα «σύννεφο» αβεβαιότητας τις καλές και τις κακές στιγμές της ζωής του καθενός σας.

Συνήθως ερωτευόμαστε αυτό που επιθυμούμε και μας λείπει και προβάλλουμε τον «έρωτα» αυτόν σε κάποιο άτομο που συναντάμε. Στις μακρόθεν σχέσεις είναι πολύ πιο εύκολο να πλάσουμε το αντικείμενο του έρωτά μας όπως το θέλουμε και ο άλλος να παίξει το ρόλο που του αποδίδουμε, οπότε υπάρχει και μεγαλύτερη πιθανότητα να απογοητευτούμε.

Κατερίνα

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Μην το «ζορίζεις» άλλο…

Έχω χωρίσει κοντά στους τρεις μήνες από με τον Κ. αλλά δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Τον σκέφτομαι από τη στιγμή που θα ξυπνήσω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ. Σε αυτούς τους δυόμισι μήνες δεν έκανα καμία κίνηση όπως μου είπες, ούτε του έδειξα ότι θέλω να είμαστε πάλι μαζί. Εκείνος μου έστελνε κάποια τυπικά μηνύματα, αν χρειάζομαι κάτι ή για ευχές, κι εγώ ήμουν πάντα ή αρνητική ή πολύ τυπική.

 Κάποια φορά που έτυχε να συναντηθούμε τυχαία έδειξε δείγματα μεγάλης ζήλειας  με μια ασήμαντη αφορμή, αλλά δεν έκανε κάποια κίνηση να ξαναβρεθούμε.

 Μετά από το γεγονός αυτό έτυχε να κάνω κάποιες γυναικολογικές εξετάσεις που έδειξαν ότι έχω κάποιο μικρόβιο που μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή, ενώ τις ίδιες εξετάσεις που είχα κάνει πριν από 6 μήνες και δεν το είχα.   Μόνο από τον Κ μπορεί να το έχω κολλήσει  και σκέφτηκα πως με είχε απατήσει. Τον είχα πάρει και τον είχα ενημερώσει αρχικά, λέγοντάς του ότι θα του πω μόλις μάθω και ποια αντιβίωση πρέπει να πάρει ο ίδιος. Την επόμενη μέρα του στέλνω ένα μήνυμα στο οποίο του λέω ότι δεν πρόκειται να του πω, γιατί το πιθανότερο είναι να με έχει κερατώσει και ότι είναι άνανδρος και άλλα τέτοια. Αυτός μου απάντησε με ένα εξασέλιδο email, στο οποίο αρνείται κατηγορηματικά τις κατηγορίες και τελικά η συζήτηση έκλεισε σε πολιτισμένο επίπεδο μέσω email. Και πάλι δεν έκανε κάποια κίνηση προσέγγισης.

 Σκεφτόμουν από καιρό να μετατεθώ από το νησί που εργάζομαι στην Αθήνα και τελικά το αποφάσισα.

Το πρόβλημά μου είναι ότι ενώ από την μία σκέφτομαι ότι θέλω να πάω Αθήνα, και να αρχίσω να ξαναφτιάχνω την ζωή μου,  από την άλλη φοβάμαι ότι έτσι θα χάσω κάθε ευκαιρία να ξαναείμαι μαζί με τον Κ. Με τον Κ. όμως έχω αποφασίσει ότι δεν θέλω να είμαι γιατί είναι πολύ ζηλιάρης, κτητικός, απότομος κ.α., αλλά δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου και ακόμα ελπίζω ότι θα γυρίσει μετανιωμένος και θα μου ζητήσει να είμαστε πάλι μαζί. Νομίζω ότι πηγαίνοντας Αθήνα θα βοηθηθώ να τον ξεπεράσω.

 Εσύ τι νομίζεις; Υπάρχει περίπτωση επανασύνδεσης; Πώς ένας τόσο ζηλιάρης άντρας αντέχει να με έχει μακριά του τόσο καιρό; Άρα το έχει πάρει κι εκείνος απόφαση, άρα καλά κάνω που θα φύγω. Και επειδή εδώ νομίζω ότι θα μου απαντήσεις να πορευτώ με βάση αυτό που πραγματικά θέλω, να σου πω ότι αυτό που πραγματικά θα ήθελα είναι να ήμουν καλά με τον Κ. και να έμενα εδώ. Από την άλλη όταν σκέφτομαι την Αθήνα ξέρω ότι θα είναι λίγο δύσκολα από θέμα δουλειάς, αλλά μου ανοίγονται άλλοι ορίζοντες και χαίρομαι που θα το κάνω και όλοι μου οι φίλοι μου και η οικογένεια μου μου λένε να μη χάνω χρόνο και να γυρίσω γρήγορα Αθήνα. Η δε μητέρα μου έχει τρελαθεί και φοβάται μην ξαναγυρίσω σ’ αυτόν, ενώ συνεχώς τη διαβεβαιώνω πως όχι.

 Γιατί δεν μπορώ να τον ξεπεράσω ακόμα;

Α.


Η γνώμη μου είναι: μην πιέζεις άλλο την κατάσταση. Έχεις ασχοληθεί πολύ με αυτή την ιστορία, έχεις υπαναχωρήσει, έχεις υποφέρει, έχεις διχαστεί μεταξύ συναισθήματος και λογικής και εξακολουθείς ακόμη να είσαι διχασμένη.

Μπορεί εσύ αυτό που πραγματικά θέλεις να είναι να είστε μαζί στο νησί, αλλά εκείνος δεν έχει δείξει την ίδια διάθεση, παρά τις ευκαιρίες που του έδωσες. Η ζήλεια, ειδικά για έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε χωρίσει, δεν είναι απόδειξη αγάπης ή ενδιαφέροντος αλλά εγωισμού. Και ένας τέτοιος εγωισμός δείχνει χαμηλό επίπεδο ατόμου. Έχουμε όλοι συναντήσει ανθρώπους που ενώ δεν ενδιαφέρονται πλέον για τον άλλον, εξακολουθούν να τον ζηλεύουν και θα τον ήθελαν μια ζωή να υποφέρει από μοναξιά, πιστός στη δική τους ανάμνηση. Αυτό δεν είναι υγιές και τέτοιοι άνθρωποι θα έπρεπε να ακολουθήσουν διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης με ψυχολόγο.

Ναι, συνήθως συμβουλεύω τους ανθρώπους να ακολουθούν τις επιθυμίες τους και να είναι πρόθυμοι να φέρουν το τίμημα των επιλογών τους. Στη δική σου περίπτωση όμως, τόσον καιρό που μου γράφεις, βλέπω μια προσκόλληση σε ένα άτομο που δεν σου δείχνει καμιά ουσιαστική προσοχή ή διάθεση να ξαναδοκιμάσετε. Όχι, δεν πιστεύω πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ουσιαστικής επανασύνδεσης. Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα αν είσαι στο νησί κάποια στιγμή ο Κ. να αισθανθεί μοναξιά ή έλξη ή νοσταλγία για σένα κι αφού θα σε έχει στη διπλανή πόρτα να επιδιώξει να γίνει κάτι για κάποιο διάστημα, αλλά νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν είναι αυτό που θέλεις… Στην απίθανη των περιπτώσεων που κάποια στιγμή στο μέλλον μετανιώσει και θέλει να τα ξαναβρείτε, αυτό αν είναι δυνατό δε θα εμποδιστεί από την απόσταση.

Τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα της δουλειάς σου στην Αθήνα τα έχουμε ξανασυζητήσει. Βλέπω πως δεν κατάφερες να δεις το νησί ανεξάρτητα από τον Κ. Ακολούθησε λοιπόν τη φωνή της λογικής, όπως τελικά αποφάσισες, και φύγε. Το γιατί δεν μπορείς να τον ξεπεράσεις ακόμα μπορεί να έχει πολλές παραμέτρους: Μπορεί να έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση, μπορεί να αντιμετωπίζεις το θέμα εγωιστικά («θα τον κερδίσω), μπορεί να μην έχεις άλλα ενδιαφέρονται και καλή ζωή στο νησί, μπορεί να σου ασκεί έλξη η έντονη προσωπικότητά του και να μη μπορείς να την ξεπεράσεις, μπορεί να μην υπάρχουν γύρω σου άλλοι ενδιαφέροντες άντρες (ή να μην τους βλέπεις) κ.ά. Είναι μάλλον θέμα προσωπικής σου αυτογνωσίας και ανάπτυξης και αυτά θα πρέπει να φροντίσεις να επιλύσεις.

Πιστεύω πως αν μια σχέση έχει τη δυνατότητα (και πάλι δεν υπάρχει καμιά δια βίου εγγύηση) να εξελιχτεί σε κάτι σταθερό και ουσιαστικό, αυτό φαίνεται από την αρχή: δεν υπάρχουν τα τρομερά εμπόδια, οι τσακωμοί, οι χωρισμοί και οι επανασυνδέσεις, οι έντονες και παράλογες ζήλειες, τα βάσανα και οι διχασμοί. Αν, αντίθετα, η σχέση χαρακτηρίζεται από τέτοια φαινόμενα, καλύτερα να μην τη «ζορίζουμε»…
Κατερίνα

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Κι ένας… ψιλοεξαφανισμένος

Είμαι 48 ετών, παντρεμένη εδώ και 7 χρόνια σε δεύτερο γάμο. Από τον πρώτο μου γάμο έχω ένα γιο 24 ετών που ζει στην πόλη όπου σπούδασε. Με τον άντρα μου έχω καλή σχέση, αν και δεν περνάμε πολύ χρόνο μαζί γιατί είμαστε και οι δυο πολύ απασχολημένοι επαγγελματικά. Εγώ έχω δικό μου κατάστημα και είμαι εκεί όλη την ημέρα.

Πριν από λίγους μήνες άρχισε να εργάζεται σε μια εταιρία δίπλα από το κατάστημά μου ένας άντρας στην ηλικία μου, που μου κίνησε αμέσως την προσοχή. Εκείνος με προσέγγισε διακριτικά, κάθε μέρα περνούσε από το μαγαζί 2-3 φορές, πίναμε  καφέ και γινόταν πολύ ωραία συζήτηση. Μου είχε εκφράσει πολλές φορές το θαυμασμό του και εγώ ομολογώ πως κολακευόμουν. Η παρέα του ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα στην καθημερινότητά μου. Δεν είχα ούτε έχω σκοπό να κάνω εξωσυζυγική σχέση, αλλά αυτή η φιλία που είχε και ένα συγκαλυμμένο ερωτικό ενδιαφέρον, μου άρεσε. Κάποια στιγμή με ρώτησε ευθέως αν είμαι ευτυχισμένη στο γάμο μου και εγώ του είπα πως είμαι. Αυτός είναι διαζευγμένος με μια κόρη 16 ετών.

Λίγες μέρες μετά από στη συζήτηση αυτή η παρέα άρχισε να αραιώνει από μέρους του. Πλέον έρχεται βιαστικά λίγο το πρωί και μου λέει μια καλημέρα, δεν έχει χρόνο για καφέ και συζήτηση και κάποιες φορές που περνά μπροστά από το μαγαζί μου, μου γνέφει απλώς φιλικά και μου χαμογελά. Από τη στάση του συμπεραίνω πως είχε δημιουργήσει λάθος εντύπωση πως το πάμε στο ερωτικό και όταν είδε πως αυτό δεν γίνεται, απομακρύνθηκε. Δε λέω πως στεναχωριέμαι, αλλά δεν μου αρέσει η εξέλιξη αυτή. Πώς να φερθώ;

Ε.

Μάλλον πρόκειται ή για λάθος κατανόηση των όρων της «σχέσης» που είχε αρχίσει να δημιουργείται μεταξύ σας ή για μια κλασική περίπτωση «εξαφανισμένου» (όπως το έχουμε αναλύσει σε άλλες αναρτήσεις).

Εσύ είσαι σίγουρη πως από την αρχή δεν του έδωσες περιθώριο να στοχεύει σε κάτι άλλο; Αν όχι, μπορεί δικαίως να δημιούργησε την εντύπωση πως μπορεί να το γυρίσετε στο ερωτικό. Ακόμη όμως κι αν δεν του έδωσες περιθώριο, μπορεί εκείνος να παρεξήγησε τη φιλική σας επαφή και το «αθώο» φλερτ. Και μετά να απογοητεύτηκε ή απλώς να βαρέθηκε. Το γεγονός πως είσαι παντρεμένη από μόνο του δε λέει τίποτα. Η πληθώρα των παντρεμένων –ανδρών και γυναικών- που εμπλέκονται σε εξωσυζυγικές σχέσεις αποδεικνύει πως ο γάμος καθεαυτός δεν αποτελεί φραγμό. Προφανώς χρειάστηκε η δική σου σαφής διαβεβαίωση πως είσαι ευτυχισμένη στο γάμο σου για να τον κάνει να χάσει τις ελπίδες του.

Δεν αποκλείω βέβαια να του συμβαίνει κάτι άλλο προσωπικό ή να γνώρισε πρόσφατα κάποια γυναίκα που τον ενδιαφέρει.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, φαίνεται πως δεν θέλει άλλο αυτή τη φιλία-φλερτ που είχατε. Δικαίωμά του. Δεν σου είχε υποσχεθεί τίποτα, ούτε και επρόκειτο για μακροχρόνια σχέση. Όταν ο ένας θέλει πιο πολλά κι ο άλλος πιο λίγα, μόνο τα λίγα μπορούν να γίνουν.

Έκανες πολύ καλά που δεν επένδυσες. Μήπως είπες ή έκανες κάτι που άθελά σου τον ενόχλησε; Αρχικά προτείνω να του αφήσεις χρόνο να δεις πως θα φερθεί και να μη δείξεις κανένα σημάδι ενόχλησης από την αλλαγή της κατάστασης. Να τον χαιρετάς κι εσύ φιλικά κι ως εκεί.

Αν θέλεις οπωσδήποτε να ξεκαθαρίσεις τι συνέβη, κάποια στιγμή στο μέλλον θα μπορούσες αν θέλεις όπως θα περνά να τον καλέσεις να πιείτε καφέ. Δεν νομίζω πως πρέπει να τον ρωτήσεις γιατί αραίωσε, αυτό θα ήταν πιεστικό. Μπορείς βέβαια να πεις πως τον βλέπεις πάντα βιαστικό και μήπως του συμβαίνει κάτι. Αν δεχτεί αυτή τη συνάντηση, είναι πιθανό να καταλάβεις κάτι. Αν δεν δεχτεί ή αν δεν σου πει κάτι, μην επιμένεις.

Αν πάλι θέλεις να φερθείς πιο τυπικά, αποδέξου τη στάση του χωρίς εξήγηση. Οι κάθε είδους σχέσεις των ανθρώπων είναι πολύ εύθραυστες, λίγες δεν έχουν άλλα κίνητρα και λίγες αντέχουν στο χρόνο.

Φρόντισε με την ευκαιρία να δεις μήπως υπάρχουν στη ζωή σου κάποιες ακάλυπτες ανάγκες και κάνε κάτι γι’ αυτές. Μήπως δεν έχεις αρκετούς φίλους; Μήπως πρέπει να φροντίσεις για μια μεγαλύτερη προσέγγιση με τον άντρα σου; Μήπως είσαι υπερβολικά απασχολημένη; Το κάθε τι που μας συμβαίνει στη ζωή μας είναι μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και προσωπική ανάπτυξη.
Κατερίνα

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Κατά φαντασία σχέση

Υπάρχει κάποιος που με απασχολεί. Είμαστε συνάδελφοι και μιλούσαμε στο τηλέφωνο αρκετούς μήνες χωρίς να βρεθούμε όμως ποτέ. Σε κάποιες δυσκολίες μου το καλοκαίρι δεν με εγκατέλειψε και ενώ δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ερωτικά ή για όσα νιώθουμε, με τους μήνες αρχίσαμε να μιλάμε πιο οικεία και καθημερινά, μερικές φορές όλη την ημέρα και το βράδυ χωρίς να κοιμόμαστε. (Ξέρω, ακούγεται παράξενο, αλλά εγώ ένιωθα κάτι παρόλο που δεν είχαμε βρεθεί, μια οικειότητα και συμφωνία στο τρόπο σκέψης). Πριν από 2-3 μήνες έφτασα να νιώθω ξετρελαμένη μαζί του.

Επειδή δε μένει στην ίδια πόλη δεν είχαμε βρεθεί, παρόλο που συνεργαζόμασταν επαγγελματικά. Είπε πως ήθελε να έρθει όμως δεν ήρθε και μένει κοντά, μια ώρα απόσταση. Εκεί άρχισα να ψυλλιάζομαι πως κάτι άλλο συμβαίνει, πέρα από την πολλή δουλειά που είχε. Έδειχνε μεν ενδιαφέρον αλλά έφερνε δικαιολογίες και όταν τον πίεζα να έρθει αντιδρούσε. Στις γιορτές δεν επικοινωνήσαμε καθόλου και ξέρω πως σίγουρα κατέβηκε στην πόλη μου. Μετά τις γιορτές δεν άντεχα και του έστειλα ένα μήνυμα όπου έλεγα ότι ήθελα να τον δω και ότι υποψιάζομαι πως κάτι συμβαίνει στη ζωή του. Τον παρακαλούσα στην ουσία να μου πει την αλήθεια για να ηρεμήσω και αν δεν θέλει να μην ξαναέχουμε επαφή. Δεν απάντησε.

Ένοιωσα  πως ό,τι είχαμε ήταν ένα τίποτα γι’ αυτόν, άρα ιδέα μου όλα! Και είναι σαν να με υποβίβασε. Έλεγε κατά καιρούς: «Είσαι τέλεια. Θέλω πολύ να σε δω… Θα περάσουμε νύχτες μαζί κτλ.». Από την άλλη έχει πει όμως και άλλα, όπως «Δε με αφήνεις να δουλέψω, δεν έχω καιρό για διασκέδαση». Σκεφτόμουνα πως κάποιο πρόβλημα μπορεί να έχει με τη δουλειά, αλλά αυτή την περίοδο δεν έχουμε πολλή δουλειά… Είναι 34, ελεύθερος επαγγελματίας, ωραίος και σε μικρή πόλη, οπότε μπορεί να έχει άλλη ή να είναι παντρεμένος. Ή μπορεί να έχει εμφανιστεί κάποια άλλη στη ζωή του και δεν θέλει άλλο μαζί μου... Αλλά κι εγώ όταν τον πρωτογνώρισα δεν είχα διάθεση για σχέση  και άλλαξα γνώμη με τον καιρό...

Όπως και να ‘χει σίγουρα θα το ξεπεράσω, απλά θα μου μείνει αυτό το μυστήριο που είναι κάπως σαν αγκάθι. Προσπαθώ απλώς θα βρω τρόπο να τον ξεχάσω. Ένα μάθημα που έχω μάθει μέσα από πολλές άσχημες εμπειρίες που είχα είναι πως όταν κάτι είναι να γίνει θα γίνει εύκολα, και τότε αυτός θα είναι ο άνθρωπός σου.


Ξέρω πως όσα γράφω είναι και ακούγονται κάπως παράλογα γιατί είμαι μεγάλη κοπέλα και παγιδεύτηκα σε μια υποτιθέμενη σχέση και σκέπτομαι έναν άντρα που δεν είχα ποτέ κάτι. Έχω όμως γενικά απορία για τέτοια περιστατικά, ποια θα ήταν η σωστότερη συμπεριφορά απέναντι σε τέτοιους τύπους και θα ήθελα τη γνώμη σου.

Σ.

Οι μακρόθεν «σχέσεις» συχνά ασκούν στους ανθρώπους μια γοητεία. Επιτρέπουν στα μέλη τους να εμφανίζουν όποια και όσα κομμάτια της ζωής τους θέλουν και με τον τρόπο που θέλουν. Τα υπόλοιπα κομμάτια συμπληρώνονται από το άλλο μέλος όπως εκείνο θέλει, συχνά ανάλογα με τις ανάγκες του και τις ελλείψεις της ζωής του. Τέτοιες επαφές δεν φθείρονται από την καθημερινότητα και από τις μέριμνες της ζωής, οπότε όλα αυτά μπορεί να τις κάνουν να εξιδανικευτούν.

Μια χαρά είναι κάποιες τέτοιες επαφές αν αποτελούν απλώς ένα ευχάριστο διάλειμμα στη ζωή μας… Αν όμως το πράγμα αρχίσει και σοβαρεύει, τα άτομα πρέπει να συναντηθούν για να δουν τι τους γίνεται στην πραγματικότητα. Δεν μιλήσατε με σαφήνεια για τις ζωές σας; Σου είπε πως είναι ελεύθερος; Δυστυχώς οι μακρόθεν σχέσεις δίνουν περιθώρια και για ψέματα, ανάλογα βέβαια και με την εντιμότητα των μελών τους. Αν δυο άνθρωποι είναι ελεύθεροι, μένουν σε διπλανές πόλεις και έχουν τόσο στενή και βαθιά επικοινωνία όπως αυτή που μου περιγράφεις, τι πιο απλό από το να συναντηθούν, να δοκιμάσουν και από κοντά τη συμβατότητά τους και πιθανότατα να οδηγηθούν προς κανονική σχέση, με αβέβαιο φυσικά μέλλον (όπως εξάλλου όλες οι καινούριες σχέσεις).

Ναι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σου είπε ψέματα: Μπορεί να είναι παντρεμένος ή δεσμευμένος. Μπορεί εξάλλου να γνώρισε στο μεταξύ κάποια άλλη κοπέλα. Μπορεί να μην έχει διάθεση για κανονική μόνιμη σχέση αλλά μόνο για αυτό τον τύπο «σχέσης» που είχατε, αν και όποτε είναι διαθέσιμος. Δεν αποκλείω να παρουσιάστηκε και κάποιο πρόβλημα στη ζωή του και να του άλλαξε τη διάθεση, αλλά θα μπορούσε να σου το είχε πει…

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, υπάρχουν όλα τα είδη των ανθρώπων στον κόσμο και όλες οι πιθανότητες. Το θέμα είναι πώς εσύ θα προστατεύεσαι από τις κακοτοπιές.

Πρώτα-πρώτα για να επενδύσεις τόσο πολύ σε μια μακρόθεν σχέση, σημαίνει πως η ζωή σου έχει πολλές ελλείψεις. Έχεις φίλους, ενδιαφέροντα; Φλερτάρεις στην κανονική σου ζωή; Έχεις επιλέξει να είσαι μόνη αυτή την περίοδο; Αν όχι, τι κάνεις γι’ αυτό; Βγαίνεις, είσαι πρόθυμη για γνωριμίες, μπαίνεις στο παιχνίδι των σχέσεων με όλα τα ρίσκα του;

Όταν κάποιος αρνείται να σε συναντήσει φέρνοντας δικαιολογίες, πρέπει πάντα να υποψιάζεσαι πως έχει σοβαρότερους λόγους ή απλώς λέει ψέματα. Και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν επιμένουμε. Αν τουλάχιστον ο ένας από τους δυο δε θέλει, δε γίνεται τίποτα.

Γράφεις: «Ένα μάθημα που έχω μάθει μέσα από πολλές άσχημες εμπειρίες που είχα είναι πως όταν κάτι είναι να γίνει θα γίνει εύκολα...». Συμφωνώ απόλυτα και εκεί έχω καταλήξει κι εγώ από την εμπειρία μου με τους ανθρώπους, επαγγελματική και προσωπική. Όταν υπάρχει ελευθερία και διάθεση και από τις δυο πλευρές, όλα εξελίσσονται εύκολα και γρήγορα. Αν υπάρχουν κωλύματα και παλεύουμε και …το ζαλίζουμε, μάλλον παιδευόμαστε χωρίς αποτέλεσμα.

Προτείνω λοιπόν να μην επενδύεις σε μακρόθεν σχέσεις. Αν αισθάνεσαι την ανάγκη να δεθείς περισσότερο, επιδίωξε να γνωρίσεις από κοντά το άτομο και «κράτα μικρό καλάθι». Αν δεν ανταποκριθεί ή αν δεις κάτι άλλο από αυτό που σου είχε πει, φύγε και μην παιδεύεσαι. Δεν είσαι θύμα υποτίμησης προς το άτομό σου, απλώς ο άλλος ήθελε διαφορετικά πράγματα από ό,τι εσύ ή ήταν ψεύτης.

Και κοίταξε τη ζωή σου. Υπάρχουν ένα σωρό ελεύθεροι και ενδιαφέροντες άντρες  out there και αρκεί να έχεις αυτοπεποίθηση για να τους πλησιάσεις και να σε πλησιάσουν.
Κατερίνα

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Το φλερτάκι μιας παντρεμένης

Είμαι 40 ετών, εργαζόμενη, παντρεμένη και μητέρα δίδυμων αγοριών 8 ετών. Έχω μέχρι τώρα ζήσει μια κανονική ζωή, σπούδασα, είχα κάποιες νεανικές σχέσεις και στη συνέχεια γνώρισα το σημερινό μου σύζυγο στα 30 μου. Σήμερα η σχέση μας είναι καλή, αν και δεν έχουμε χρόνο για ξεκούραση και αναψυχή, υπάρχει συνεννόηση και γενικά είμαι ευχαριστημένη. Δεν μπορώ να πω λοιπόν πως έχω ελλείψεις στη ζωή μου από το παρελθόν ή στο παρόν, όπως συχνά συμβαίνει με κάποιες παντρεμένες και το επισημαίνετε στις αναρτήσεις σας.

Το θέμα μου είναι μια γνωριμία που έχω κάνει στη δουλειά μου. Εδώ και μερικούς μήνες δουλεύω στον ίδιο χώρο με έναν άνδρα της ηλικίας μου που βρίσκεται σε διάσταση, με ένα γιο 12 ετών. Αρχίσαμε να μιλάμε φιλικά για τη δουλειά, για τα παιδιά κτλ. Συμφωνούμε πολύ σε όλα και σταδιακά αναπτύχτηκε μεταξύ μας  φιλία με λίγο φλερτ.  Μερικές φορές συζητάμε στο γραφείο και ανταλλάσσουμε κάποια μηνύματα στον υπολογιστή όταν βρισκόμαστε στο σπίτι. Εκείνος είναι διακριτικός και δεν μου έχει προτείνει ποτέ τίποτα άλλο.

Εγώ όμως διαπιστώνω πως ενδιαφέρομαι όλο και περισσότερο και προσπαθώ να διαβλέψω στα λόγια του και στη συμπεριφορά του αν του αρέσω πραγματικά και αν με βλέπει αλλιώς. Μου έχει γίνει κάτι σαν έμμονη ιδέα. Δεν σκοπεύω να κάνω κάτι, αλλά αισθάνομαι ένοχη απέναντι στον άντρα μου και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να φέρομαι σαν έφηβη, ενώ είμαι αφοσιωμένη στην οικογένειά μου.

Χ.

Η ανάγκη να είμαστε ενδιαφέροντες και επιθυμητοί στα μάτια κάποιων ατόμων του άλλου φύλου που θεωρούμε σημαντικά, είναι φυσιολογική και αν την αντιμετωπίσουμε με μέτρο δεν επηρεάζει άσχημα τη ζωή μας.

Συνήθως τα παντρεμένα άτομα τα οποία δεν έχουν ζήσει τις εμπειρίες της νεότητας ή δεν είναι ευχαριστημένα από την τωρινή τους κατάσταση αρέσκονται σε φλερτ που μπορεί να καταλήξουν και σε εξωσυζυγικές σχέσεις, ανάλογα και με την αυτοσυγκράτηση και τα στερεότυπά τους. Η περίπτωσή σου όμως δεν είναι τέτοια, γιατί δηλώνεις ευχαριστημένη από το παρελθόν σου και από το γάμο σου και δεν έχεις σκοπό να κάνεις κάτι άλλο.

Πιστεύω πως αυτό που σου δίνει αυτή η φιλική παρέα που διανθίζεται και με λίγο φλερτ είναι ένα δάλειμμα στην πολυάσχολη καθημερινότητά σου, κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι ενδιαφέρουσα και επιθυμητή. Ο σύζυγός σου σε κάνει να τα αισθάνεσαι αυτά; Εσύ εμπνέεις μια τέτοια στάση από μέρους του; Σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο να φαινόμαστε ελκυστικές και ενδιαφέρουσες κάποια μικρά διαστήματα στο χώρο εργασίας ή μέσα από κάποια μηνύματα, παρά στο σπίτι, απεριποίητες και πολυάσχολες! Ένας γάμος, οσοδήποτε ικανοποιητικός, πάντα μπορεί να βελτιωθεί σε κάποια σημεία έτσι ώστε το αμοιβαίο ενδιαφέρον των συζύγων να μην ατονήσει μέσα στην καθημερινότητα…

Μην προσπαθήσεις να καταπνίξεις από τύψεις μια σχέση αυτού του είδους με το συνάδελφό σου. Ό,τι καταπιέζουμε συνήθως διογκώνεται. Διατήρησέ την στο επίπεδο που την έχεις τώρα, αλλά βάλε την στις κανονικές της διαστάσεις. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ευχάριστο διάλειμμα στην πολυάσχολη καθημερινότητά σου. Εφόσον δεν υπάρχει διάθεση για κάτι περισσότερο, δεν πειράζεις κανέναν. Σίγουρα προσελκύεις το συνάδελφό σου ως προσωπικότητα και ως γυναίκα. Μπορεί να αποτελείς κι εσύ ένα διάλειμμα στη δική του καθημερινότητα και να μη θέλει κάτι άλλο. Υπάρχει και η πιθανότητα εκείνος να έχει διάθεση και για σχέση μαζί σου, αλλά να σέβεται το ότι είσαι παντρεμένη και να το αφήνει σε σένα αν θα κάνεις κάποιο βήμα. Δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτιέσαι τι ακριβώς σημαίνει και να σου γίνεται έμμονη ιδέα. Ίσως αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές να προχωρούσατε, αλλά δεν είναι…

Απόλαυσε λοιπόν αυτή τη σχέση όσο κρατά, μην της δίνεις άλλες διαστάσεις και μην έχεις ενοχές αφού τη διατηρείς μέσα σε ορισμένα όρια. Αν έχεις πολύ καλή και ειλικρινή επικοινωνία με τον άντρα σου μπορείς να τον ενημερώσεις για τη φιλία αυτή ώστε να μη θορυβηθεί αν ανακαλύψει πχ. πως επικοινωνείτε και με μηνύματα.
Κατερίνα

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Μισοτελειωμένη υπόθεση από το παρελθόν


Μεγάλωσα χωρίς μητέρα και έχω περάσει πολύ άσχημη παιδική ηλικία, με έναν αδιάφορο πατέρα. Από τα 15 ως τα 17 είχα ερωτική σχέση με το συνεταίρο του πατέρα μου στο μαγαζί και οικογενειακό φίλο, 45 ετών, παντρεμένο. Στην τρίτη λυκείου εγώ η ίδια διέκοψα τις επαφές και προσπάθησα να ζήσω μια φυσιολογική ζωή της ηλικίας μου. Σήμερα είμαι  20 ετών, σπουδάζω σε μια ιδιωτική σχολή και έχω σχέση με ένα αγόρι συνομήλικό μου. Αισθάνομαι πολύ άσχημα γι’ αυτά που έχω κάνει στο παρελθόν και κατηγορώ τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έκανα τέτοιο πράγμα επί δυο χρόνια. Έχω επίσης μεγάλο μίσος για τον άνθρωπο αυτό, αλλά δεν τολμώ να πω τίποτα. Δεν με πίεσε, ό,τι έγινε το ήθελα κι εγώ τότε, δεν ξέρω γιατί… Αλλά δεν μπορώ να τον βλέπω να συνεργάζεται με τον πατέρα μου και να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μας σαν να μην έτρεξε ποτέ τίποτα. Κάποιες φορές σκέφτομαι να τα αποκαλύψω όλα για να τον εκδικηθώ, αλλά ντρέπομαι και ξέρω πως κι εγώ φταίω… Την υπόθεση δεν την έχω αποκαλύψει πουθενά. Μου έχει όμως γίνει έμμονη ιδέα και δεν ξέρω τι να κάνω.

Β.

Η ιστορία αυτή αποτελεί μια «μισοτελειωμένη υπόθεση» από το παρελθόν που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις. Σου έχει γίνει έμμονη ιδέα, όπως λες, γιατί υποσυνείδητα ο ίδιος σου ο εαυτός σε πιέζει να την επιλύσεις προκειμένου να συνεχίσεις τη ζωή σου.

Πρώτα-πρώτα σταμάτα να βασανίζεσαι από ενοχές. Αυτό που έκανες με τη θέλησή σου είναι ένα εφηβικό λάθος και οι περισσότεροί μας έχουμε κάνει εφηβικά λάθη περισσότερο ή λιγότερο «βαριά» και επικίνδυνα. Ο θεωρία του Γιούνγκ εντάσσει τέτοια λάθη μέσα στη διαδικασία μιας άτυπης «τελετής» ενηλικίωσης. Ο λόγος για τον οποίο δημιούργησες και διατήρησες τη σχέση αυτή βρίσκεται σίγουρα στις ψυχολογικές ελλείψεις και δυσκολίες των παιδικών σου χρόνων. Ο άνθρωπος αυτός είναι πιθανό να λειτούργησε για σένα υποσυνείδητα ως υποκατάστατο γονέων, ένα υποκατάστατο μάλιστα στο οποίο είχες κάποιον «έλεγχο» λόγω της σεξουαλικής διαδικασίας, ενώ με τους γονείς σου δεν μπορούσες να έχεις την κατάσταση που ήθελες.  Επιπλέον, πολλά νέα παιδιά ελκύονται από μεγαλύτερα άτομα λόγω της εμπειρίας και της αίγλης που τα περιβάλλει. Έχεις κι εσύ την ευθύνη σου για τη σχέση αυτή, ευθύνη όμως που έχει το ελαφρυντικό της μικρής ηλικίας και των ψυχολογικών ελλείψεων. Μόλις μεγάλωσες και στάθηκες στα πόδια σου τη διέκοψες.

Την κύρια ευθύνη όμως την έχει ο άνθρωπος αυτός. Σε ώριμη ηλικία, παντρεμένος και οικογενειακός φίλος, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει για να περνά σεξουαλικά καλά την (όποια) γοητεία ασκούσε σε ένα μικρό κορίτσι. Μπορεί να μη σε πίεσε, όπως λες, φαντάζομαι όμως πως αυτός πήρε την πρωτοβουλία της προσέγγισης. Ακόμη κι αν εσύ  έκανες κάτι να τον προκαλέσεις, εκείνος θα έπρεπε να είχε φερθεί ώριμα και να το είχε αποφύγει. Το λάθος είναι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό δικό του, όπως εξάλλου αναγνωρίζει και ο νόμος σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το παρελθόν δεν αλλάζει. Αλλάζει μόνο ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε και το διαχειριζόμαστε στο παρόν.

Τι θα σου προσέφερε ικανοποίηση σήμερα; Ίσως να του μιλήσεις κατ’ ιδίαν, να του πεις τη σημερινή σου άποψη γι’ αυτά που έγιναν τότε και να του ζητήσεις να τοποθετηθεί; Θα εκφράσεις έτσι τα συναισθήματά σου και θα του δείξεις πως δεν ισχύει το «ούτε γάτα ούτε ζημιά». Αν δήλωνε ειλικρινή μεταμέλεια θα μπορούσες να τον συγχωρέσεις; Μπορείς εξάλλου να του ζητήσεις να απομακρυνθεί διακριτικά από την οικογένειά σας για να μη σε εξοργίζει.

Αν πάλι αποκαλύψεις την κατάσταση θα δημιουργηθεί μεγάλο θέμα στη δουλειά και στη ζωή του πατέρα σου (και στη δική του βέβαια, αλλά δεν νομίζω πως πρέπει να σε ενδιαφέρει αυτό). Ανάλογα με τη σχέση που έχεις με τον πατέρα σου είναι εξάλλου πιθανό αυτός να μη σε πιστέψει ή και να σε ενοχοποιήσει. Με την αποκάλυψη όμως βάζεις τα πράγματα στη θέση τους και απομακρύνεις από τη ζωή σας ένα αναξιόπιστο άτομο.

Δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω σαφέστερα τι θα κάνεις, χωρίς να σε ξέρω σαν άνθρωπο και χωρίς να γνωρίζω σφαιρικά τη ζωή σου. Χρειάζεται η ίδια να σταθμίσεις τα υπέρ και τα κατά κάθε τρόπου αντίδρασης και μια συνεργασία με ψυχολόγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Εξάλλου, κάποια γενικότερα θέματα από τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια χρειάζεται να τα τακτοποιήσεις για να προχωρήσεις.

Το σίγουρο είναι πως πρέπει να αναλάβεις δράση για επιλύσεις τη μισοτελειωμένη αυτή υπόθεση. Η θεωρία της Γκεστάλτ παρομοιάζει μια μισοτελειωμένη υπόθεση σαν μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι μας που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε στη ζωή.

Ο παιδικός μου έρωτας

Είμαι 19 ετών, φοιτήτρια. Από μικρή μου αρέσει ο κολλητός του αδελφού μου (22 ετών) και είμαστε όλοι στην ίδια παρέα. Ήταν ο παιδικός μου έρωτας χωρίς να του το δείξω ποτέ. Εκείνος πάντα έδειχνε πως με συμπαθεί και μου φερόταν «αδελφικά». Ήξερα ότι είχε διάφορες κοπέλες αλλά τίποτα δεν κράτησε πολύ. Εγώ στην τρίτη λυκείου τα είχα φτιάξει με ένα παιδί και η σχέση αυτή κράτησε μέχρι πριν από λίγους μήνες. Την περίοδο αυτή είμαστε και οι δυο ελεύθεροι. Όταν κάνουμε παρέα όλοι μαζί μου φέρεται φιλικά όπως πάντα, αλλά μερικές φορές τελευταία μου έχει κάνει κομπλιμέντα μπροστά στους άλλους.

Το θέμα είναι πως εγώ αισθάνομαι ερωτευμένη μαζί του και δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Μήπως να βάλω μια κοινή μας φίλη να του μιλήσει; Αν με έβλεπε αλλιώς, δεν θα έκανε κάποια κίνηση; Αφού αυτός δεν κάνει κίνηση, εγώ διστάζω και ντρέπομαι. Αν εγώ δείξω τα αισθήματά μου και αρνηθεί, πώς θα μπορούμε μετά να είμαστε την ίδια παρέα;
Σ.

Το αγόρι που σε ενδιαφέρει είναι πιθανό να έχει συνηθίσει να σε βλέπει σαν μικρή του αδελφή και να μην του έχει περάσει από το μυαλό να σε δει αλλιώς, ανεξάρτητα από το πόσο ελκυστική κοπέλα μπορεί να είσαι. Είναι εξίσου πιθανό να του αρέσεις ως κοπέλα –όπως δείχνουν και τα κομπλιμέντα- αλλά να διστάζει να εκδηλώσει κάτι παραπάνω για τους ίδιους λόγους που διστάζεις κι εσύ. Εξάλλου, όπως είπες, είναι συνηθισμένος σε βραχυχρόνιες σχέσεις. Μπορεί να φοβάται πως και με σένα θα συμβεί το ίδιο και μετά θα αισθάνεται άβολα με τον αδελφό σου και με την παρέα σας.  

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, αν δεν είχατε τόσο στενή φιλική σχέση, η κατάσταση θα ήταν πιο εύκολη… Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει να καταπνίξεις τα συναισθήματά σου και να μην προσπαθήσεις να προσεγγίσεις αλλιώς το αγόρι που σου αρέσει. Προ πάντων μην αναμίξεις τρίτους στην υπόθεση. Μπορείς θαυμάσια να το χειριστείς μόνη σου.

Προτείνω να προσπαθήσεις να τον πλησιάσεις περισσότερο και να είστε περισσότερο οι δυο σας μόνοι.  Γνωρίζεις το χαρακτήρα του και τα ενδιαφέροντά του και μπορείς να τον καλέσεις πχ να πάτε σε κάποια εκδήλωση ή να κάνετε κάποια δραστηριότητα μαζί. Εκεί θα δεις πιο καθαρά το ενδιαφέρον του, αν υπάρχει. Αν δεν δεις ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν κάνει κάποια κίνηση, τότε θα πρέπει να δράσεις ανάλογα με την προσωπικότητά σου.

Είσαι τολμηρή, άνετη και διεκδικείς αυτό που θέλεις; Παίρνεις ρίσκα προκειμένου να επιδιώξεις τους στόχους σου; Κάποια στιγμή που είστε μόνοι πες του καθαρά πως άρχισες να τον βλέπεις αλλιώς. Αν δεν ανταποκριθεί, ρίξε το λίγο στο αστείο, πες του πως θα… επιβιώσεις και καλό είναι οι υπόλοιποι να μη μάθουν για την προσέγγιση αυτή. Και μην επαναφέρεις το θέμα.

Είσαι συγκρατημένη, φοβάσαι την απόρριψη (αν και δεν βλέπω γιατί να θεωρείται απόρριψη το να μη σε θέλει ερωτικά ένας συγκεκριμένος άντρας από τους τόσους που υπάρχουν!) και τα πιθανά κουτσομπολιά της παρέας, αισθάνεσαι εύκολα άβολα; Τότε μη δείξεις φανερά το ενδιαφέρον σου και περίμενε μήπως εκδηλωθεί εκείνος. Βέβαια δε θα περιμένεις χρόνια, παράλληλα φρόντισε να έχεις τη δική σου ζωή και να περνάς καλά.

Προσωπικά είμαι υπέρ των τολμηρών λύσεων, αλλά η συγκεκριμένη επιλογή είναι καθαρά προσωπική.
Κατερίνα

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Όταν δεν μιλά η ψυχή, μιλά το σώμα…




Έχω ένα πρόβλημα και θα ήθελα τη συμβουλή σας. Εδώ και ένα μήνα έτσι ξαφνικά με έπιασε μια δυσφορία στο στομάχι και μετά πόνος. Έκανα αρκετές εξετάσεις και ευτυχώς δεν έχω κάποιο πρόβλημα υγείας, όλα είναι φυσιολογικά. Ο γιατρός είπε ότι έχω νεύρωση στομάχου. Αυτό οφείλεται σε άγχος, στεναχώρια κτλ. Γενικά είμαι άνθρωπος που αγχώνομαι αρκετά αλλά ποτέ δεν είχα τέτοια προβλήματα. Αύτη την περίοδο νιώθω ένα φούσκωμα και μια ανακατωσούρα μονίμως. Επίσης θέλω να κλαίω. Το περίεργο είναι ότι δεν έχω κάποιο πρόβλημα.

 Με την οικογένεια μου είναι όλα καλά, έχω πολλούς φίλους, ένα αγόρι που τα πάμε καλά και το αγαπώ και γενικά δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει κάτι. Είμαι 21 χρονών, σπουδάζω και οι σπουδές μου πάνε καλά.

 Από μικρή ασχολούμαι με τον αθλητισμό, με πολλές διακρίσεις. Αποφάσισα όμως να το σταματήσω όταν άρχισα το πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη και δεν είχα χρόνο για προπονήσεις γιατί πηγαινοερχόμουν. Ένιωθα ότι δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στη σχολή και όλο μου τον ελεύθερο χρόνο τον αφιέρωνα αναγκαστικά στην ομάδα. Αποφάσισα να μετακομίσω στην πόλη των σπουδών μου για να διαβάζω πιο πολύ, να βγάλω καλό βαθμό και να μπορέσω να κάνω μεταπτυχιακό, να τελειώσω και τα αγγλικά μου.

 Σε αυτό το διάστημα έφυγε και το αγόρι μου σε άλλη πόλη για επαγγελματικούς λόγους.  Έχουμε 5 χρόνια σχέση, παρόλα αυτά δεν ξέρω αν είναι αυτό που με στεναχωρεί γιατί έχω και περισσότερο χρόνο να κάνω άλλα πράγματα. Με το αγόρι μου έχουμε καλή σχέση και δεν μου δημιουργεί προβλήματα.

 Το τελευταίο εξάμηνο έδωσα εξετάσεις για να μπω αστυνομία και αγχώθηκα αρκετά, κόπηκα για το ύψος και στεναχωρήθηκα αλλά το ξεπέρασα γρήγορα. Στη συνέχεια πίεσα τον εαυτό μου με το διάβασμα για τα αγγλικά στα οποία δεν πήγα και πολύ καλά λόγω πάλι άγχους. Το τελευταίο διάστημα το μόνο που έκανα είναι να διαβάζω, να πηγαίνω στο μαγαζί να βοηθάω τους γονείς μου και δεν μπορώ να πω ότι διασκέδαζα αρκετά όπως θα ήθελα.

 Για να μην πολυλογώ άλλο αυτό που νιώθω μετά τη νεύρωση στομάχου είναι που και που να με πιάνει βάρος στο στομάχι, φούσκωμα, να μην έχω ιδιαίτερη όρεξη να φάω κλπ.  Όλα τα βαριέμαι πολύ γρήγορα, δεν με ενθουσιάζει κάτι, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ πολλή ώρα σε κάτι και όλα αυτά γιατί νιώθω αυτό το σφίξιμο. Όταν νιώθω έτσι προσπαθώ να βγαίνω έξω να κάνω κάτι να ξεχνιέμαι, είτε κάνω κάποιου είδους άσκηση που επίσης με βοηθάει αρκετά.

 Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με πιάνει αυτό αφού δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει κάτι ούτε στεναχωρημένη είμαι. Το μόνο που μου λείπει είναι κάτι το οποίο να με ενθουσιάζει, αλλά τι να είναι αυτό; Μήπως γι’ αυτό με πιάνει αυτό το σφίξιμο; Να διευκρινίσω κάτι, το σφίξιμο δεν το νιώθω συνέχεια όταν μου περνάει νιώθω μια χαρά όπως πριν. Μήπως όλα είναι στο μυαλό μου; Γιατί έτσι ξαφνικά αφού πριν ένα μήνα ήμουν μια χαρά, τέλεια μπορώ να πω;

Α.



Όταν δεν μιλά το η ψυχή μιλά το σώμα.
Ένα νέο και αθλητικό κορίτσι όπως εσύ, παρουσιάζει ξαφνικά νεύρωση στομάχου, χωρίς καμιά οργανική αιτία. Ταυτόχρονα, σε πιάνει κακή διάθεση και θέλεις να κλαις. Αφού δεν υπάρχει κάποιο οργανικό πρόβλημα, όλα αυτά σημαίνουν πως κάτι ψυχολογικό σου συμβαίνει και δεν μπορείς να το διαχειριστείς, οπότε ο οργανισμός σου το εκφράζει στο σώμα για να σε κάνει να το ψάξεις.

Κάνεις πολύ καλά που εξετάζεις έναν-έναν τους τομείς της ζωής σου για να δεις τι φταίει. Ας δούμε τους τομείς αυτούς μαζί:

·         Σπουδές. Σου αρέσει αυτό που σπουδάζεις; Λες πως θέλεις να βγάλεις καλό βαθμό, να κάνεις και μεταπτυχιακό. Έδωσες όμως εξετάσεις στην αστυνομία. Αυτό σημαίνει πως αν πετύχαινες δεν θα ασκούσες την επιστήμη που σπουδάζεις, έτσι δεν είναι; Ξεκαθάρισε τους επαγγελματικούς σου στόχους. Αν σου αρέσει η σχολή σου, μην επιδιώκεις κάτι άλλο ταυτόχρονα. Σχετικά με το μεταπτυχιακό, φρόντισε να βρεις κάτι που να σου κινείς πραγματικά το ενδιαφέρον και όχι μόνο να κάνεις μεταπτυχιακό για τον τίτλο. Συχνά βρισκόμαστε σε μια σχολή τυχαία, αλλά τουλάχιστον το μεταπτυχιακό είναι στην απόλυτη επιλογή μας. Όσο για τα Αγγλικά, είναι απαραίτητα σήμερα, αλλά δεν υπάρχει και καμιά βία. Μέχρι να τελειώσεις τις σπουδές σου μπορείς να ξαναδοκιμάσεις όσες φορές χρειάζεται μέχρι να τα ολοκληρώσεις.

·         Σχέση. Δεσμεύτηκες σε σοβαρή σχέση πολύ μικρή και ίσως αυτό σου δημιουργεί κάποια απωθημένα, πως δεν έχεις γνωρίσει κάτι άλλο. Το βρίσκω πολύ θετικό που έχετε ανεξαρτησία με το αγόρι σου και που δεν υποφέρεις που απομακρυνθήκατε, αλλά αξιοποιείς το χρόνο σου. Έχεις καλούς φίλους και ενδιαφέροντα ώστε να περνάς καλά;

·         Πόλη σπουδών. Έκανες πολύ καλά που εγκαταστάθηκες μόνιμα στην πόλη που σπουδάζεις. Με το πήγαινε-έλα δεν συγκεντρώνεσαι στις σπουδές ούτε δημιουργείς κύκλο για φοιτητική ζωή.

·         Αθλητισμός. Πρόκειται για μια πολύ ωραία ενασχόληση, αρκεί να τηρείται ένα μέτρο. Ο πρωταθλητισμός δύσκολα συνδυάζεται με σπουδές και κανονική νεανική ζωή, οπότε καλά έκανες και σταμάτησες. Όμως γράφεις πως η άσκηση σε βοηθά όταν δεν αισθάνεσαι καλά. Θα πρότεινα μια μετρημένη, προγραμματισμένη άσκηση κάποιες φορές την εβδομάδα σε γυμναστήριο ή κάτι άλλο που σου αρέσει πχ. σχολή χορού.

·         Φίλοι, ενδιαφέροντα. Έχεις γύρω σου άτομα που να τα θεωρείς πραγματικούς φίλους και να μπορείς να συζητήσεις σοβαρά; Έχεις κι άλλους με τους οποίους απλώς να μπορείς να βγεις και να περάσεις καλά; Αν όχι, φρόντισε να τους βρεις. Πολλές φορές περνούν από δίπλα μας αξιόλογοι άνθρωποι κι εμείς είμαστε βυθισμένοι στα προβλήματά μας και δεν τους βλέπουμε.

·         Οικογένεια. Είναι πολύ θετικό που έχεις καλή σχέση με την οικογένειά σου. Βεβαίως να βοηθάς στο μαγαζί όποτε μπορείς. Φαντάζομαι όμως πως και οι γονείς σου συμφωνούν πως πρωτεύουν οι σπουδές σου και ό,τι μπορεί να βοηθήσει στην ψυχική σου υγεία, όπως φίλοι και δραστηριότητες της ηλικίας σου.

Έστω κι αν όλα αυτά τα ρυθμίσεις πρακτικά, είναι πιθανό αυτό που σε αναστατώνει να είναι η προσπάθεια για μια γενικότερη «τοποθέτηση» στον κόσμο των ενηλίκων όπου σιγά-σιγά μπαίνεις. Να βρεις δηλαδή ποια είσαι και τι θέλεις από τη ζωή, να βάλεις στόχους, να επιλύσεις τυχόν εκκρεμή θέματα ιδεολογικά και πρακτικά, να μάθεις να κάνεις επιλογές σε όλους τους τομείς και να δυναμώσεις για το μέλλον. Μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης με ψυχολόγο θα σου έκανε πολύ καλό ή η ένταξη σε μια ομάδα αυτογνωσίας (που είναι και πιο οικονομικό). Ερεύνησε μήπως υπάρχει κάτι δωρεάν στο Γραφείο Διασύνδεσης της σχολής σου.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Και ο έρωτας πού είναι;

Γράφω επηρεασμένη από την ανάρτηση «Νεανικές σχέσεις και οικονομικά προβλήματα». Πολύ ωραία και λογικά όλα αυτά που συμβουλεύετε την κοπέλα, αλλά ο έρωτας πού είναι; Μπορείς να σκεφτείς λογικά όταν είσαι ερωτευμένος; Συμβουλεύετε να είναι «σκληρή», να κοιτάξει το μέλλον της και να αφήσει το αγόρι της να τα βγάλει πέρα μόνο του. Μπορείς όμως να είσαι σκληρός με τον άνθρωπο που αγαπάς;
Τ.

Πολύ ωραίο το ερώτημά σου!
Εκτιμώ πολύ τον έρωτα και τον θεωρώ μια από τις ωραιότερες καταστάσεις που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Ακόμη ωραιότερη θεωρώ την αγάπη. Ο έρωτας έχει μέσα του το άγνωστο και τον ενθουσιασμό. Υπάρχει πιθανότητα ο έρωτας να κάνει τον κύκλο του και να σβήσει ή, αντίθετα, να εξελιχθεί σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό, την αγάπη. Μπορούμε να απολαμβάνουμε τον έρωτα, όσο κρατά, αλλά να μην κάνουμε ουσιαστικές αλλαγές στη ζωή μας για χάρη του. Αν ο έρωτας γίνει αγάπη και κάνουμε κοινά σχέδια ζωής, τότε θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και πρακτικές παράμετροι.

Για παράδειγμα, ένα ερωτευμένο ζευγάρι που ο ένας δεν έχει τα οικονομικά μέσα μπορεί θαυμάσια να διατηρήσει τη σχέση του. Δεν όμως είναι σκόπιμο πχ. να αλλάξει ο ένας τόπο διαμονής για να είναι κοντά στον άλλον ή να συντηρεί ο ένας τον άλλον οικονομικά. Μπορεί όποιος έχει λεφτά να πληρώσει τον καφέ ή τον κινηματογράφο και για τους δυο, αλλά ως εκεί.

Για να προγραμματίσουμε όμως κοινή πορεία ζωής, αφενός ο έρωτας πρέπει να έχει μετατραπεί σε αγάπη και αφετέρου να έχει ληφθεί υπόψη και το πώς θα ζήσουμε. Αν δεν έχουν και οι δυο φτάσει στο επίπεδο να συντηρούν τον εαυτό τους, θα ζήσουν μαζί και ο ένας θα στηρίζεται στον άλλον. Μια τέτοια κατάσταση δεν ευνοεί τη σφαιρική προσωπική ανάπτυξη των μελών του ζευγαριού, αντίθετα ευνοεί την αλληλοεξάρτηση και μπορεί να αποδίδει στα μέλη ρόλους σωτήρα-θύματος, ανεξάρτητου-εξαρτημένου κά., πράγμα που δεν είναι καλός σύμβουλος για τη διατήρηση μιας ουσιαστικής σχέσης. Διαφορετικό πράγμα είναι βέβαια η αλληλοϋποστήριξη μέσα σε ένα σταθερό ζευγάρι, αν σε κάποια περίοδο της ζωής τους ο ένας αντιμετωπίζει δυσκολίες.

Μια πελάτισσά μου, διαζευγμένη με δυο μικρά παιδιά, παντρεύτηκε πρόσφατα έναν επίσης διαζευγμένο με ένα μεγάλο γιο. Ο γάμος (κακώς) έγινε μετά από σχετικά μικρό διάστημα σχέσης, επειδή υπήρχαν κοινωνικές πιέσεις και για να μην αισθάνονται άβολα τα παιδιά. Το οικονομικό θέμα δεν είχε συζητηθεί επαρκώς μεταξύ του ζευγαριού και τώρα, μετά από μερικούς μήνες γάμου, αποδεικνύεται πως ο σύζυγος δεν μπορεί να συμβάλει καθόλου στα έξοδα της κοινής τους ζωής επειδή έχει να ξεπληρώνει κάποια οικονομική λάθη που έκανε ο γιος του στην κοινή τους επιχείρηση. Η κοπέλα αισθάνεται αδικημένη και γίνονται καβγάδες που διαβρώνουν τη σχέση της με το σύζυγό της. Ένας νεαρός μου πελάτης είπε κάποτε πως το να συζητάς τα πρακτικά θέματα με τη αγαπημένη σου σε… «ξενερώνει». Θεωρώ όμως ότι είναι προτιμότερο να …ξενερώσεις λίγο, παρά σε κάποιο διάστημα να χαλάσεις τη σχέση σου μέσα στις πρακτικές δυσκολίες.

Η συμβουλή μου λοιπόν είναι: ερωτευθείτε και απολαύστε τον έρωτά σας. Αν όμως πρόκειται για κοινή πορεία ζωής, βεβαιωθείτε πως ο έρωτας έγινε αγάπη και πως υπάρχουν οι πρακτικές συνθήκες η αγάπη αυτή να διατηρηθεί.
Κατερίνα

Πρόταση από παντρεμένο

Είμαι 48 ετών και δεν έχω παντρευτεί ποτέ. Τον τελευταίο καιρό δεν έχω κάποια σχέση γιατί είμαι επιλεκτική και θα κάνω κάτι μόνο αν πραγματικά αξίζει τον κόπο. Έχω μια πολύ καλή φίλη 42 ετών η οποία επί 4 χρόνια είχε σχέση με τον Μ, 58 ετών, παντρεμένο με δυο μεγάλα παιδιά. Φαινόταν πως πρόκειται για μεγάλο έρωτα, γιατί είχαν συνδεθεί εξαρχής σοβαρά, η κοπέλα είχε έρθει από άλλη πόλη για να είναι μαζί του και εκείνος είχε φύγει από την οικογένειά του και έζησε μαζί της επί δυο χρόνια. Η σχέση τους όμως χάλασε, κυρίως γιατί ο Μ δεν προχωρούσε σε διαζύγιο όπως της είχε υποσχεθεί. Χώρισαν πριν από ένα χρόνο, ο Μ ξαναγύρισε στην οικογένειά του και η φίλη μου παρέμεινε στην πόλη μας και μάλιστα έχει πρόσφατα δημιουργήσει μια καινούργια σχέση που πηγαίνει πολύ καλά.

Όσο η φίλη μου ήταν μαζί με τον Μ. εγώ έκανα αρκετή παρέα μαζί τους και υπήρχε αμοιβαία συμπάθεια. Όταν χώρισαν εκείνος διατήρησε μια τυπικά φιλική επαφή μαζί μου, δηλαδή κάποια τηλεφωνήματα για ευχές κτλ. Πρόσφατα τα τηλεφωνήματα πύκνωσαν και με κάλεσε να βγούμε για φαγητό. Εκεί μου είπε πως του αρέσω και θέλει να βλεπόμαστε, αλλά δεν έχει και πολύ ελεύθερο χρόνο γιατί ζει πλέον με την οικογένειά του και είναι και πολύ απασχολημένος επαγγελματικά. Είπε πως με τη γυναίκα του δεν έχει πλέον τίποτα κοινό και μένει μαζί της για τα παιδιά. Με λεπτό τρόπο δηλαδή μου πρότεινε ελεύθερη σχέση. Ενημέρωσα τη φίλη μου η οποία είπε πως δεν την ενδιαφέρει πλέον η υπόθεση και μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.

Εγώ αρνήθηκα ευγενικά, λέγοντάς του πως θέλω σύντροφο και όχι περιστασιακή σχέση με παντρεμένο. Στην πραγματικότητα όμως θύμωσα πολύ με την πρόταση αυτή που θεωρώ ότι με προσέβαλε. Ο Μ μου άρεσε, τον εκτιμούσα και θα μπορούσα να κάνω κάτι μαζί του, αλλά όχι βέβαια ως ερωμένη του…. Αυτός εξακολουθεί να μου τηλεφωνεί κι εγώ δεν το σηκώνω. Πώς να φερθώ;
Θ.

Όταν ο Μ συνδέθηκε με τη φίλη σου, προφανώς επρόκειτο για ουσιαστική σχέση γιατί και οι δυο έκαναν μεγάλες αλλαγές στη ζωή τους για να είναι μαζί. Ο Μ δεν μπόρεσε τελικά να υποστηρίξει αυτή του την επιλογή, πράγμα αρκετά συνηθισμένο για οικογενειάρχες που προσπαθούν να αλλάξουν τη ζωή τους σε ώριμη ηλικία. Μπορεί εξάλλου αυτός και η φίλη σου όταν έζησαν μαζί να διαπίστωσαν πως δεν ταιριάζουν. Όπως και να έχει η κατάσταση, η κοπέλα έκανε καλά που έφυγε από μια σχέση που δεν την ικανοποιούσε και που τώρα έχει προχωρήσει τη ζωή της.

Όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, είναι καλό να μην ξεχνά τους κοινούς φίλους έστω για μια τυπική επαφή, όπως έκανε κι ο Μ με σένα στην αρχή. Μέχρις εδώ όλα καλά.

Ξαφνικά, ένα χρόνο μετά το χωρισμό με τη φίλη σου και την επιστροφή του στην οικογένειά του, άρχισε να σε βλέπει αλλιώς. Είναι φανερό πως η έλλειψη ικανοποίησης από την οικογένειά του, αυτή που τον είχε οδηγήσει και στη σχέση με τη φίλη σου, τον κατέκλυσε πάλι και ξαναζητά διέξοδο σε εξωσυζυγική σχέση.  Αυτή τη φορά όμως φαίνεται πως… έβαλε μυαλό. Έχει δοκιμάσει τα όριά του, είδε πως δεν μπορεί να ξεφύγει από τα στερεότυπά του και ήταν ξεκάθαρος μαζί σου: Δεν σου πούλησε παραμύθι, δεν σου είπε πως σε ερωτεύτηκε, ούτε πως θα εγκαταλείψει την οικογένειά του για χάρη σου. Θέλει απλώς μια εξωσυζυγική σχέση χωρίς δεσμεύσεις με μια γυναίκα που του αρέσει.

Δεν βλέπω γιατί να προσβληθείς. Αν ήθελες κι εσύ ελεύθερη σχέση με παντρεμένο, θα μπορούσες να είχες δεχτεί. Αυτός απλώς εξέφρασε αυτό που ήθελε και τον βόλευε κι εσύ αρνήθηκες… Θεωρώ πάντως πως σε σένα φέρθηκε πιο έντιμα από ότι στη φίλη σου. Σ’ εκείνη υποσχέθηκε ουσιαστική σχέση με συναίσθημα και κοινή ζωή, αλλά δεν προχώρησε το διαζύγιό του. Ένας άντρας που συζεί δυο χρόνια με μια γυναίκα και ταυτόχρονα διατηρεί το γάμο του ενώ της έχει υποσχεθεί άλλα, μάλλον θέλει να «κρατήσει πισινή». Σε σένα είπε καθαρά τι ήθελε στην παρούσα φάση, οπότε τουλάχιστον άνοιξε τα χαρτιά του. Ίσως επιμένει για να σε μεταπείσει επειδή προφανώς του αρέσεις και επιπλέον αντιλαμβάνεται πως τον συμπαθείς. Ίσως πάλι να το θεωρεί θέμα επιβεβαίωσης. Δεν αποκλείω και ένα είδος «ρεβάνς» προς τη φίλη σου.  

Δεν είσαι καμιά άπειρη για να πειστείς να κάνεις κάτι που δε θέλεις. Ήσουν απόλυτα σαφής στην άρνησή σου; Τώρα με τις δεδομένες συνθήκες τι είδους επαφή θέλεις μαζί του;

Δεν είστε μικρά παιδιά να τον αποφεύγεις. Προτείνω να σηκώσεις το τηλέφωνο και να του ξεκαθαρίσεις (άλλη μια φορά) ευγενικά αλλά σταθερά πως η πρόταση που σου έκανε δεν σε ενδιαφέρει. Αν θέλεις μια τυπική σχέση σαν αυτή που είχατε, πες του το. Αν πάλι δεν θέλεις επαφές επειδή αισθάνεσαι προσβεβλημένη, πες του το, ζήτησέ του να μην ξαναεπικοινωνήσει και μετά έχεις κάθε δικαίωμα να μη σηκώνεις το τηλέφωνο μέχρι να βαρεθεί και να σταματήσει.
Κατερίνα

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Νεανικές σχέσεις και οικονομικά προβλήματα

Η φίλη Δ. μας ξανάγραψε

Στην πόλη που σπουδάζω συνδέομαι με ένα αγόρι ο οποίος είναι ορφανός και ζει με τη θεία του σε κακή οικονομική κατάσταση. Προσπαθεί να βρει δουλειά αλλά δε βρίσκει τίποτα λόγω οικονομικής κρίσης. Οι γονείς μου τώρα που τον γνώρισαν λιγάκι τον συμπαθούν αλλά δεν τους αρέσει που δεν έχει δουλειά….

Γενικότερα αυτός δεν μπορεί να μου προσφέρει υλικά πράγματα, το ξέρω, μου το έχει πει και το βλέπω. Αυτό δεν με ενοχλεί και τόσο διότι με γεμίζουν άλλα πράγματα στη σχέση μας και ίσως καλύπτουν αυτό το κενό. Δεν μπορώ να βγαίνω μαζί του λόγο οικονομικών αλλά βγαίνω με τις φίλες μου περνάω ωραία και το αγόρι μου έρχεται και με βλέπει στο σπίτι για λίγες ώρες.  Τώρα που αφιερώνω και σε άλλα πράγματα χρόνο εκτός από το αγόρι μου, αυτό έχει κάνει καλό στη σχέση μου. Είμαστε πολύ καλύτερα, δεν μαλώνουμε και αυτός έχει αλλάξει πολύ προς το καλό, έχει ωριμάσει.

Σε ένα χρόνο θα φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Σκέφτομαι για Αυστραλία γιατί εκεί έχει περισσότερες δουλειές. Το έχω συζητήσει με το αγόρι μου και δεν έχει πρόβλημα. Μου είπε θα με περιμένει όσο χρειαστεί επειδή είμαι ο πιο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή του και ότι χωρίς εμένα δεν ξέρει αν θα είχε αντέξει όλα αυτά που περνάει. Το συζητήσαμε περαιτέρω και μετά από αρκετό καιρό που το ψάξαμε σκέφτομαι να κάνω εκεί ένα χρόνο μεταπτυχιακό και να κάτσω να βρω μια δουλειά και σπίτι και όταν βολευτώ να ψάξω και γι’  αυτόν δουλειά στην Αυστραλία και αυτός θα ψάξει από Ελλάδα για Αυστραλία. Εντάξει, θα είναι δύσκολο να φύγω μακριά από τους γονείς μου, αλλά ξέρω ότι θα έρχονται να με βλέπουν. Σκέφτομαι να κάνω μια τέτοια προσπάθεια γιατί αλλιώς δεν υπάρχει λύση εδώ να βρει δουλειά ώστε να καλύψει τα ατομικά του έξοδα και για να μπορέσουμε μετά από χρόνια να κάνουμε κάτι σοβαρό, δηλαδή να έχουμε δουλειά και οι δύο ώστε αργότερα να δοκιμάσουμε τη συγκατοίκηση…..

Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τον αφήσω γιατί δεν μπορεί να μου προσφέρει υλικά αγαθά γιατί τον αγαπάω παρά πολύ και αυτός το ίδιο. Ποια είναι η γνώμη σου για όλα αυτά; Πιστεύεις ότι σκέφτομαι ή πράττω λάθος;
Δ.

 Χαίρομαι που έβαλες τη σχέση σου σε άλλο πλαίσιο, όπως σε είχα συμβουλέψει. Παλιότερα που συζούσες με το αγόρι σου και τον στήριζες οικονομικά (με τα λεφτά των γονέων σου), αυτό τον έκανε να εφησυχάζει και να μην παίρνει τη ζωή του στα χέρια του. Επιπλέον εσύ ήσουν πολύ προσκολλημένη σ’ αυτόν και δεν απολάμβανες τα φοιτητικά σου χρόνια. Έβαλες τα πράγματα στη θέση τους και η σχέση σας πηγαίνει καλύτερα.

Σχετικά με τα σχέδιά σου: Πιστεύω πως το μεταπτυχιακό σου ΔΕΝ πρέπει να το διαλέξεις με το κριτήριο να βοηθήσεις το αγόρι σου να βρει δουλειά. Θα πρέπει να διαλέξεις το αντικείμενο που σου ταιριάζει, να βρεις σε ποιες χώρες μπορείς να το σπουδάσεις (στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό που θέλεις;) και να διαλέξεις λαμβάνοντας υπόψη και τα χρήματα που σου χρειάζονται και την απόσταση. Επέλεξες την Αυστραλία με τη λογική του οικονομικού μετανάστη. Οι γονείς σου που πληρώνουν τις σπουδές σου τι λένε;

Αν ήσουν μόνη σου υποθέτω πως δεν θα μετανάστευες. Θα έκανες το μεταπτυχιακό σου και μετά θα προσπαθούσες να βρεις δουλειά στην Ελλάδα. Αν δεν εύρισκες, τότε θα έβλεπες τι θα έκανες. Αλλά τότε θα ήσουν σε μια άλλη ηλικία, με άλλα μυαλά, εμπειρίες και προσόντα. Τώρα στην ουσία μεταναστεύεις για να πας σε μια χώρα που το αγόρι σου θα μπορεί να βρει δουλειά και μάλιστα να του τη βρεις εσύ, να πιάσεις σπίτι και να τον περιμένεις. Νομίζω πως γυρίζεις στο παλιό μοντέλο σχέσης, να τα κάνεις όλα εσύ κι εκείνος να τα βρίσκει έτοιμα. Επιπλέον, παίρνεις την απόφαση να ζήσεις και να δουλέψεις στην Αυστραλία για κάποια χρόνια τουλάχιστον. Δεν νομίζεις πως είναι πολύ νωρίς για τέτοιες αποφάσεις ζωής;

Αν μου έλεγες: «Μόνο στην Αυστραλία υπάρχουν οι σπουδές που θέλω» ή «η Αυστραλία είναι το όνειρό μου», τότε θα συμφωνούσα. Εσύ στην πραγματικότητα μου λες: «Με το πρόσχημα των σπουδών πάω στην Αυστραλία να ετοιμάσω (με τα λεφτά των γονέων μου) το έδαφος να έρθει ο φίλος μου και να ζήσουμε εκεί ως ζευγάρι οικονομικών μεταναστών». Σ’ αυτό δεν συμφωνώ. Αν ο φίλος σου δεν πάρει τη ζωή του στα χέρια του μόνος του, δεν θα προοδεύσει ποτέ σαν άνθρωπος. Ποιος είπε πως «δεν υπάρχει λύση εδώ να βρει δουλειά ώστε να καλύψει τα ατομικά του έξοδα»; Τόσοι άλλοι νέοι τι κάνουν; Κι αν αποφασίσει να μεταναστεύσει, ας πάει κάπου μόνος του να τα βγάλει πέρα όσο εσύ θα κάνεις το μεταπτυχιακό σου κι ας ετοιμάσει εκείνος μια κατάσταση για να ζήσετε στο μέλλον μαζί στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, αν φυσικά η σχέση σας συνεχιστεί και πάει σοβαρά.

Αφού αγαπιέστε φυσικά και δεν πρέπει να χωρίσετε για οικονομικούς λόγους. Μια νεανική σχέση μπορεί μια χαρά να διατηρηθεί και χωρίς να ληφθεί υπόψη το οικονομικό, με την προϋπόθεση βέβαια να μην επιβαρύνει ο ένας τον άλλον για να βγάλει πέρα. Ούτε αποφάσεις σπουδών ή μετοίκησης πρέπει να λαμβάνονται με γνώμονα μια νεανική σχέση. Όταν θα πρόκειται να συμβιώσετε ή να παντρευτείτε, θα πρέπει πρώτα να μπορεί ο καθένας από σας να έχει τα μέσα να ζει μόνος του. Και τα μέσα αυτά να τα έχει παλέψει και εξασφαλίσει μόνος του και όχι να του τα έχει προσφέρει ο άλλος.
Κατερίνα