Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Περί φιλίας

Εδώ και 3 χρόνια διαμένω στο εξωτερικό και από την ώρα που έφυγα παρατήρησα ότι η σχέση μου με μια κολλητή επί 15ετίας φίλη έχει αλλάξει αισθητά από την πλευρά της.
Με τη κοπέλα είχαμε πολύ στενή φιλία από πολύ μικρές , ήταν η μια στη ζωή της άλλης, βγαίναμε καθημερινά και είχαμε πολύ καλή επικοινωνία. Θεωρούσα ότι όποτε υπήρχαν προβλήματα ήμασταν ειλικρινείς μεταξύ μας και τα συζητούσαμε χωρίς παρεξηγήσεις. Απ' όταν της είπα ότι φεύγω στο εξωτερικό γιατί βρήκα δουλειά, σταδιακά άρχισε να απομακρύνεται. Όσο ήμουν μακριά ανταλλάσσαμε κανένα email αλλά όταν ερχόμουν κρατούσε πολύ περίεργη στάση. Όταν βλεπόμασταν ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, μου έλεγε για το πώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα και πως αυτό επηρεάζει την ίδια. Η κοπέλα είναι συνομήλικη 33 ετών, παρόλο που έχει κάνει πολλά από σπουδές και προσπαθεί να βρει δουλειά , δεν τα έχει καταφέρει και δεν έχει εργαστεί ποτέ. Επίσης, στις σχέσεις με το άλλο φύλο είναι απόμακρη, πέρα από one night stand . Είχε πολύ παλιά μια ιστορία που την πίκρανε και από τότε δεν ξαναέκανε σχέση με κανέναν. Είναι όμως φιλική και κοινωνική. Έχει παρέες. Επιπλέον ζει με τους γονείς της.

………..

Την τελευταία φορά που την είδα, πριν κανένα χρόνο, της άνοιξα τη κουβέντα και της είπα ότι ίσως να ευθύνομαι και εγώ γι'αυτήν την απομάκρυνση, έχοντας όλη τη καλή διάθεση να το συζητήσω μαζί της για να λυθεί η όποια παρεξήγηση. Εκείνη πήρε όλη την ευθύνη πάνω της λέγοντας πως φταίει γιατί  θεωρεί κάποιες σχέσεις δεδομένες και ότι  ό,τι και να γίνει οι πολύ στενοί φίλοι θα παραμείνουν εκεί. Επίσης, μου είπε ότι η σχέση μεταξύ μας δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, ενώ φυσικά και έχει αλλάξει με τον τρόπο που συμπεριφερόταν/-ρεται.  
Στο παρελθόν, έχει παρουσιάσει παρόμοια στάση με κάποια κοινή μας φίλη που παντρεύτηκε και ζει σε νησί. Με αφορμή κάτι που έγινε πριν το γάμο της , εκείνη θύμωσε πολύ μαζί της χωρίς να της το πει ξεκάθαρα. Μήπως και με μένα έγινε κάτι που τη θύμωσε πολύ και αποφάσισε ότι "τέρμα";
Με λυπεί η σκέψη ότι μπορεί να ζήλεψε και να την κάνω να νιώθει άβολα. Είναι φανερό πως δε με θέλει πλέον μέσα στη ζωή της, αλλά πιο πολύ απόρησα με τη στάση της , αυτό το δήθεν "δικό μου το λάθος/ η σχέση μας δε θα αλλάξει" και μετά τα ίδια. Μήπως τελικά υπήρχε έντονος ανταγωνισμός; Μήπως αυτό που νιώθει είναι θυμός απέναντί μου ή και ενοχή για κάτι που έχει συμβεί και δε θέλει να το μάθω; Δεν περίμενα τέτοια αντιμετώπιση. Μήπως για κάποιο λόγο με τιμωρεί αντί να μου πει ξεκάθαρα ποιο ήταν το πρόβλημα ή τι θεωρεί ότι την πείραξε από μεριάς μου; Λυπάμαι γιατί έχει πέσει πολύ στα μάτια μου με αυτήν τη συμπεριφορά και έχω ψυχρανθεί πλέον και εγώ. Είναι η μόνη από τους φίλους μου που άλλαξε στάση όταν έφυγα. Θεωρώ τη συμπεριφορά της υποκριτική και δεν τη θεωρούσα ποτέ τέτοιο άτομο.

Ε

Οι φιλίες είναι ζωντανοί οργανισμοί και μεταβάλλονται ανάλογα με τις μεταβολές των μελών τους. Ελάχιστοι φίλοι των παιδικών και νεανικών μας χρόνων παραμένουν φίλοι για μια ζωή. Οι άνθρωποι στην πορεία της ζωής τους «τέμνονται» με κάποιους άλλους ανθρώπους και μπορεί την εποχή εκείνη να ταιριάξουν, αλλά μετά η κάθε ζωή τραβά το δρόμο της και οι δρόμοι αυτοί συχνά δεν είναι παράλληλοι. Οι διαφοροποιήσεις αυτές γίνονται αισθητές κυρίως στις φάσεις σημαντικών αλλαγών στη ζωή του ενός τουλάχιστον μέλους.
Η φίλη σου, αν κρίνω από τη σύγκριση της ζωής της με τη δική σου και με της άλλης κοινής σας φίλης, μάλλον πιέζεται από αίσθηση ανταγωνισμού και κατωτερότητας. Στις ουσιαστικές σχέσεις βέβαια δεν ανταγωνιζόμαστε,  αλλά αυτό προϋποθέτει ένα επίπεδο προσωπικής ανάπτυξης που η κοπέλα μπορεί να μην το έχει ακόμη κατακτήσει.
Έκανες καλά και της ζήτησες να το συζητήσετε, αλλά είναι προφανές πως εκείνη δεν ήταν έτοιμη να προχωρήσει στη βελτίωση της κατάστασης. Αν είχε κάποιο πρόβλημα μαζί σου, θα έπρεπε να έχει το θάρρος να σου το πει και να το επιλύσετε.
Δεν πρέπει να αισθάνεσαι άβολα για την πιθανή της ζήλεια. Αν εσύ είσαι σίγουρη πως δεν έκανες κάτι για να της την πυροδοτήσεις, η ζήλεια είναι θέμα προσωπικής της ανασφάλειας.
Καταλαβαίνω πως η απομάκρυνση από μια στενή φιλία είναι μια απώλεια. Δυστυχώς όμως η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες και πρέπει να τις συνηθίσουμε. Αν η φίλη σου έπεσε στα μάτια σου, δεν μπορείς να προσποιηθείς πως δεν τρέχει τίποτα.  
Αφού της πρότεινες συζήτηση που δεν άλλαξε τη στάση της, προτείνω πλέον να της δηλώσεις πως βλέπεις πως απομακρύνθηκε, σε στεναχωρεί αυτό αλλά δεν θέλεις να την πιέσεις. Αποτραβιέσαι λοιπόν κι εσύ και αφήνεις την πρωτοβουλία της επικοινωνίας σ’ εκείνη
Όπως κι αν αντιδράσει εκείνη, στόχος σου θα πρέπει να είναι να μην της «κόψεις την καλημέρα», αλλά να έχετε μια έστω και περιορισμένη επαφή προς χάριν της παλιάς φιλίας. Αν ποτέ εκείνη αποφασίσει να σου μιλήσει και να ξεπεράσετε την απομάκρυνση, μπορείτε να επαναπροσδιορίσετε τη σχέση σας, αν φυσικά και οι δυο το επιθυμείτε ακόμη.

Υπάρχουν συνταγές στον έρωτα;

Μέσα από συζητήσεις που έχω κάνει με φίλες μου αλλά και με άντρες, μου δημιουργήθηκε η απορία για το πότε και πως τελικά ερωτεύονται οι άντρες. Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι μόνο μερικές γυναίκες το "έχουν" αυτό, οι λεγόμενες "καπάτσες" που ξέρουν να τους "τυλίγουν". Ποτέ δεν πίστεψα σε τέτοιες συνταγές. Αλλά το γεγονός ότι αρκετοί το πιστεύουν με τρομάζει. Τι πάει να πει "καπάτσα " και "τυλίγω". δηλαδή όλα η γυναίκα τα κάνει; Ο άντρας απλώς είναι το "θύμα " που τον τυλίγουν. ; Εγώ πάλι έλεγα ότι αυτές οι γυναίκες ξέρουν ποιόν τύπο άντρα να πλησιάσουν!  Δεν θεωρώ ότι  υπάρχουν γυναίκες που ότι και να κάνουν έχουν τη μαγική συνταγή και όποιον και να δουν βάζουν τα "μαγικά" τους και τον έχουν του χεριού τους. Τελικά τι παίζει πιο πολύ ρόλο : η εμφάνιση, η εξυπνάδα, το χιούμορ, το πόσο δύσκολη είναι;

Επίσης, κάποιοι λένε ότι προτιμούν τις ζόρικες ενώ με το "καλό κορίτσι" θα αράξουν απλώς  και κάποιοι ότι κατά βάθος οι άντρες θέλουν τις γυναίκες που αργούν να πέσουν στο κρεβάτι αλλά είναι και πολύ εμφανίσιμες. Μα, υπάρχουν τόσες διαθέσιμες γιατί να κάτσουν να σκάσουν για μια που το παίζει δύσκολη; Προσωπικά δε θεωρώ ότι οι άντρες είναι τόσο αφελείς, εκτός και αν είναι πολύ άπειροι

Ποιοί είναι οι παράγοντες τελικά που κάνουν έναν άντρα να ερωτευθεί; Και πώς μπορεί κάποιος να διακρίνει τον έρωτα από τον ενθουσιασμό;

 Ε

Όχι, δεν υπάρχουν συνταγές στον έρωτα ή τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω.
Στην προηγούμενη ανάρτηση βρίσκονται πολλά από αυτά που θέλω ν’ απαντήσω και σε σένα. Το κλειδί για τις επιτυχημένες επιλογές και σχέσεις είναι η προσωπική ανάπτυξη του ατόμου.
Οι λέξεις «καπάτσα, τυλίγω, δύσκολη, εύκολη, τόχει, δεν τόχει» και γενικά ό,τι προϋποθέτει «στρατηγική» , πιστεύω πως δεν πρέπει να υπάρχουν στο λεξιλόγιο μιας σύγχρονης, αξιόλογης γυναίκας. Οι μαμάδες μας και οι θείες μας από την επαρχία θα μπορούσαν να δώσουν αρκετές στερεοτυπικές συμβουλές, αλλά εγώ θα δώσω πολύ διαφορετικές:

Να έχουμε προσωπική ανάπτυξη (δες προηγούμενη ανάρτηση), να κάνουμε σωστές επιλογές, να είμαστε ο εαυτός μας και να αφήνουμε τις σχέσεις μας να εξελιχθούν χωρίς πρόωρες επενδύσεις και προσκολλήσεις.

Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους και αυτή είναι η μαγεία τους. Αναφέρεσαι στους άντρες σαν να είναι όλοι ίδιοι. Δεν είναι ίδιοι, όπως δεν είναι και οι γυναίκες ίδιες. Άλλοι ξεκινούν τις σχέσεις τους από την εμφάνιση, άλλοι από κάποιο στοιχείο προσωπικότητας ή συμπεριφοράς, αλλά μια σχέση που θα κρατήσει βασίζεται στο μοναδικό μίγμα του καθενός που ταιριάζει με το μοναδικό μίγμα του άλλου.

Και τον έρωτα από τον ενθουσιασμό τον διακρίνει μόνο ο ΧΡΟΝΟΣ.

Πώς καθορίζεται η συναισθηματική επένδυση;

Μια φίλη μας δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε περί συναισθηματικής επένδυσης

 'Έχω διαβάσει πολλά από τα άρθρα που αναρτώνται στο blog καθώς και τις απαντήσεις που δίνετε και μου αρέσει ο τρόπος προσέγγισης των θεμάτων . Πρόσφατα διάβασα και το βιβλίο "Σχέσεις", το οποίο μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και σε αρκετά σημεία διαφωτιστικό. Έχω όμως μερικές απορίες σχετικά με το κομμάτι "επένδυσης" στις σχέσεις.
Τι ακριβώς εννοείτε "περνώ καλά χωρίς να επενδύω ή επενδύω σταδιακά" Αναφέρεστε στο να μην βιάζεται το άτομο να κάνει όνειρα για γάμο;
Πώς γίνεται να μην επενδύσει κάποιος συναισθηματικά όταν περνάει καλά με ένα άτομο μετά από κάποιους μήνες γνωριμίας; Ακόμα και σε ελεύθερες σχέσεις (που κατά κανόνα έτσι ξεκινάνε) πως γίνεται να μην εμπλακεί καθόλου συναισθηματικά ή να μην στεναχωρηθεί που διακόπτεται μια σχέση; Δε μιλάω για γνωριμία 1-2 εβδομάδων , αλλά όταν περνάνε κάποιοι μήνες και περνάει καλά και για οποιοδήποτε λόγο αυτό λήξει , δεν είναι φυσικό να του λείπει αυτή η παρέα ή ο τρόπος επικοινωνίας ή το σεξ με το συγκεκριμένο άτομο; Μπορούμε όλα αυτά να τα καθορίσουμε σαν να είμαστε μηχανές;
Επίσης, το να πιστεύει το άτομο όσο περνάει καλά ότι δεν εμπλέκεται καθόλου συναισθηματικά και δεν επενδύει, δεν ενέχει και τον κίνδυνο να έχει ήδη εμπλακεί και να μη θέλει να το παραδεχτεί προκειμένου να  διατηρήσει αυτή τη σχέση με αποτέλεσμα όταν αυτή λήξει να βγει στην επιφάνεια το συναίσθημα; Όπως και να έχει, η όποια μορφή σχέσης είναι σαν ζωντανός οργανισμός , όταν μας αρέσει πολύ ένας ανθρωπος και περνάμε καλά θέλουμε να το διατηρήσουμε, άρα αυτομάτως γεννιούνται και αναπτύσσονται συναισθήματα . Πώς μπορούμε να πούμε "εγώ τώρα δε θα επενδύσω" ή "θα επενδύσω τόσο" ή "τώρα που μου μίλησε για σχέση θα επενδύσω";
Α.

Τι ακριβώς εννοείτε "περνώ καλά χωρίς να επενδύω ή επενδύω σταδιακά" Αναφέρεστε στο να μην βιάζεται το άτομο να κάνει όνειρα για γάμο;
Εννοώ πως δεν πρέπει κάποιος εξ αρχής να καθορίζει τη ζωή του με βάση τη σχέση, να κάνει όνειρα για μελλοντική συνύπαρξη και πολύ περισσότερο γάμο. Μόνο ο χρόνος αποδεικνύει την πραγματική αξία μιας σχέσης. Υπάρχουν άτομα, ιδιαίτερα κοπέλες, που μετά από μερικούς μήνες σχέσης ονειρεύονται κοινή ζωή και κατά κανόνα απογοητεύονται.
Πώς γίνεται να μην επενδύσει κάποιος συναισθηματικά, όταν περνάει καλά με ένα άτομο μετά από κάποιους μήνες γνωριμίας;
Εδώ η λογική πρέπει να έρθει για να μας προστατεύσει από τις συνέπειες του υπερβολικού συναισθήματος. Δε λέω να μην ερωτευτείς, αυτό θα ήταν σαν να συμβουλεύω αντίθετα στο πιο όμορφο συναίσθημα του ανθρώπου! Έχουμε μεγαλώσει όμως σε μια κοινωνία που ακόμη και σήμερα το «μ’αγαπά» ή ακόμη και το «φαίνεται να μ’ αγαπά» ενεργοποιεί μέσα μας το «θα ζήσουμε για πάντα μαζί».
Οι σχέσεις προχωρούν σε στάδια. Στην αρχή καλό είναι να επικεντρωνόμαστε στο παρόν και να το απολαμβάνουμε. Στη συνέχεια η σχέση η ίδια μας οδηγεί. Γίνεται πιο στενή; Μπορούμε να κάνουμε πιο μακροπρόθεσμα σχέδια. Αυτά πραγματοποιούνται και γίνεται ακόμη πιο κοντινή; Προχωρούμε και στο βαθμό της επένδυσης κοκ.
Ακόμα και σε ελεύθερες σχέσεις (που κατά κανόνα έτσι ξεκινάνε) πως γίνεται να μην εμπλακεί καθόλου συναισθηματικά ή να μην στεναχωρηθεί που διακόπτεται μια σχέση;
Η ελεύθερη σχέση είναι ελεύθερη σχέση και οι όροι είναι από την αρχή σαφείς. Το συναίσθημα είναι βραχυπρόθεσμο και κρατά όσο και οι συνευρέσεις. Αν εμπλακούμε συναισθηματικά, σημαίνει πως δεν τηρούμε τους όρους, οπότε δεν φταίει ο άλλος αν περιμένουμε άλλα και απογοητευτούμε. Δεν είπα να μη στεναχωρηθεί κάποιος όταν τελειώνει μια έστω και βραχυπρόθεσμη γνωριμία. Απλώς και η στενοχώρια να είναι ανάλογη, δηλαδή βραχυπρόθεσμη και μέσα σε κάποια πλαίσια. Δεν αποκλείω και το φαινόμενο κάποια σχέση που ξεκίνησε ως ελεύθερη να εξελιχθεί σε πιο στενή. Είναι όμως τόσο σπάνιο, σαν να πέτυχες το λαχείο!
Δε μιλάω για γνωριμία 1-2 εβδομάδων , αλλά όταν περνάνε κάποιοι μήνες και περνάει καλά και για οποιοδήποτε λόγο αυτό λήξει , δεν είναι φυσικό να του λείπει αυτή η παρέα ή ο τρόπος επικοινωνίας ή το σεξ με το συγκεκριμένο άτομο; Μπορούμε όλα αυτά να τα καθορίσουμε σαν να είμαστε μηχανές;
Δεν επιδιώκω να κάνω τον άνθρωπο μηχανή, αλλά άνθρωπο με προσωπική ανάπτυξη. Φυσικά και είναι αναμενόμενο να μας λυπεί ο κάθε αποχωρισμός. Το θέμα είναι πόσο πολύ και για πόσο διάστημα.
Επίσης, το να πιστεύει το άτομο όσο περνάει καλά ότι δεν εμπλέκεται καθόλου συναισθηματικά και δεν επενδύει, δεν ενέχει και τον κίνδυνο να έχει ήδη εμπλακεί και να μη θέλει να το παραδεχτεί προκειμένου να  διατηρήσει αυτή τη σχέση με αποτέλεσμα όταν αυτή λήξει να βγει στην επιφάνεια το συναίσθημα;
Ναι, αυτός ο κίνδυνος υπάρχει όταν το άτομο αρνείται τα συναισθήματά του. Ο σκοπός είναι να φτάσει στο σημείο πραγματικά να μην εμπλέκεται αν η σχέση η ίδια δεν υποστηρίζει την εμπλοκή αυτή.
Όπως και να έχει, η όποια μορφή σχέσης είναι σαν ζωντανός οργανισμός , όταν μας αρέσει πολύ ένας άνθρωπος και περνάμε καλά θέλουμε να το διατηρήσουμε, άρα αυτομάτως γεννιούνται και αναπτύσσονται συναισθήματα . Πώς μπορούμε να πούμε "εγώ τώρα δε θα επενδύσω" ή "θα επενδύσω τόσο" ή "τώρα που μου μίλησε για σχέση θα επενδύσω";
Εδώ θα πρέπει να μιλήσω με δυο λόγια για την έννοια της προσωπικής ανάπτυξης. Έχει το άτομο αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία; Έχει καλύψει από μόνο του τα απωθημένα και τις ανασφάλειές του; Μπορεί να περνά καλά και χωρίς σχέση; Έχει φίλους και ενδιαφέροντα; Έχει υποστηρικτικό πλαίσιο ανθρώπων με τους οποίους να μοιράζεται εμπειρίες και συναισθήματα; Είναι η ζωή του από μόνη της γεμάτη; Αν ισχύουν αυτά, τότε το άτομο μπαίνει σε μια σχέση από επιλογή και όχι από ανάγκη. Όταν γίνεται αυτό, τα συναισθήματα μπορεί να είναι ακόμη και έντονα αλλά η ανάγκη επένδυσης δεν είναι επιτακτική, οπότε και αν δημιουργηθεί είναι περιορισμένη  και ελέγχεται.
Γι αυτό και αν ιδωθούν χωρίς την έννοια της προσωπικής ανάπτυξης είναι πολύ δύσκολο να γίνουν κατανοητά αυτά που συμβουλεύω ή μπορεί να φαίνονται ψυχρή λογική.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Συμβίωση και ανωριμότητες…

Είμαι 34 και είχα μια εμπειρία με συνομήλικο, που τελείωσε πριν 1 βδομάδα. Ήξερε από την αρχή ότι εγώ θέλω να φύγω από το πατρικό μου σπίτι (έμενα πάντα μόνη μου 15 χρόνια σε άλλες πόλεις) και τον πρώτο μήνα μου πρότεινε να μείνω σε αυτόν αν δε θέλω να νοικιάσω. Τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Μου είπε ότι είμαι η μόνη στην οποία δίνει τα κλειδιά του, δε με κορόιδευε, γενικά θεωρώ ότι μιλούσαμε ανοιχτά ο ένας στον άλλον, γι αυτό τον εκτίμησα. Είμαι γενικά πολύ ντόμπρος άνθρωπος, δε μου αρέσουν τα παιχνίδια στις σχέσεις.
Κράτησε συνολικά 10 μήνες με τους τελευταίους 2 να είναι πολύ πιεστικοί και για τους δυο μας. Γενικά βέβαια ήμασταν αρκετά διαφορετικοί και μετά τον 4ο μήνα προσπαθούσα να εκμαιεύσω τα συναισθήματά του (μεγάλο λάθος).Νόμισα πως με την κουβέντα θα βγάλω άκρη. Δίνω ευθύνες στον εαυτό μου που δεν κάθισε απλά να το απολαύσει και τώρα τον έχασα. Μείναμε 8 μήνες σε εκείνο το σπίτι, κάθε βράδυ μαζί, ποτέ δεν έδειξε να μη θέλει. Ηρέμησα μαζί του για αρκετό καιρό και μου βγήκαν συναισθήματα. Όμως δεν ήταν όλα εκείνα που θα ήθελα εγώ να μοιραστούμε (έχω συμβιώσει στο παρελθόν με σχέσεις μου 2 φορές).

Του είπα να βρούμε μαζί ένα σπίτι, είπε για το οικονομικό, και ότι φοβάται μήπως με απογοητεύσει στο μέλλον, γιατί βαριέται γενικά εύκολα. Δε μουχει ξανατύχει κάποιος τόσο ασταθής, αυτά τα σημάδια προσπαθούσα να τα συζητήσω και άκρη δεν έβρισκα. Νόμιζα ότι με θέλει πολύ και δεν το λέει απλά λόγω χαρακτήρα. Εννοείται ότι δεν ήταν το σπίτι το πρόβλημα, αλλά οι αποστάσεις που κρατούσε αυτός.
Πριν 2 μήνες, βρέθηκε ένα σπίτι που ήθελα πολύ να το κλείσω. Το είδαμε μαζί, είπα ότι εγώ νιώθω την ανάγκη να μείνω μόνη μου και θα το νοικιάσω από τον άλλο μήνα, ότι θα ένιωθα καλύτερα αν μέναμε μαζί αλλά εντάξει.
Άρχισε μια κατάσταση «θέλω και δε θέλω» από μέρους του, αναχωρήσεων και επιστροφών από μέρους μου. Τελικά το έληξα εγώ. Δεν έχει πάρει. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να πάρω με τίποτα, αρκετά δεδομένη με είχε τόσο καιρό. 'Επεσα από τα σύννεφα γιατί είναι πολύ καλό παιδί, ευαίσθητος, καμία σχέση με περίεργους τύπους που τα είχα έως τώρα. Αποφάσισα να εξαφανιστώ τελείως. Θέλω μια ειλικρινή γνώμη, τι έφταιξε; Βιάστηκα να συμβιώσω; Είναι υπεκφυγές όσα είπε και φόβος; είχε ξενερώσει από πριν; θέλουμε άλλα πράγματα; ποια είναι αυτά τα άλλα πράγματα; Γιατί δε μπορώ να χαλαρώσω; Πώς μπορώ να το ξεπεράσω πιο γρήγορα; δε μπορώ καθόλου να βγω έξω. Έχω ελπίδες ότι μπορεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κάνει αυτός μια κίνηση, αν τον νοιάζει τελικά ότι με έχασε; Τον θέλω.

Απαντώ απευθείας στις ερωτήσεις σου:

Βιάστηκα να συμβιώσω;

Ναι, βιάστηκες να συμβιώσεις. Οι σχέσεις εξελίσσονται σε στάδια. Ένα ζευγάρι πρέπει να δοκιμάσει τη σχέση του μένοντας ο καθένας σπίτι του και περνώντας αρκετό κοινό χρόνο σε όποιο σπίτι βολεύει, και στη συνέχεια να συζητήσουν την πιθανή συμβίωση. Όταν εγκαθίστασαι στο σπίτι του από τον πρώτο μήνα, καταλαβαίνεις πως παραλείπεται ένα στάδιο και οι συνέπειες μπορεί να είναι άσχημες. Μάλιστα μια κοπέλα που έχει συνηθίσει να μένει μόνη σε άλλες πόλεις 15 χρόνια, κανονικά θα έπρεπε αμέσως να βρει δικό της σπίτι.

Είναι υπεκφυγές όσα είπε και φόβος; είχε ξενερώσει από πριν;

Και τα δυο είναι πιθανά. ‘Εγινες πιεστική με συζητήσεις για συναισθήματα. Κακώς. Αν αυτά δεν υπάρχουν δεν τα φέρνει καμιά συζήτηση ή πίεση. Εξάλλου τα συναισθήματα κυρίως τα νιώθεις, γιατί ο βαθμός και ο τρόπος έκφρασης του καθενός είναι διαφορετικός. Όλα αυτά μπορεί νε έφθειραν τη σχέση σας. Εξάλλου λίγες σχέσεις κρατούν για πάντα…

Θέλουμε άλλα πράγματα; ποια είναι αυτά τα άλλα πράγματα;

Αποφασίζεις να βρεις σπίτι και προτείνεις να συγκατοικήσετε σε σταθερή και ισότιμη βάση. Εκείνος είναι ευμετάβλητος. Δική του η ευθύνη γι’ αυτό, γιατί θα έπρεπε να πει ένα σταθερό ναι ή όχι. Το όχι του δεν θα σήμαινε απαραίτητα και διακοπή της σχέσης. Ίσως δεν ήταν έτοιμος να περάσει στο επόμενο στάδιο και είχατε διαφορετική επιθυμία για την εξέλιξη της σχέσης. Εκείνος μπορεί να ήθελε να διακόψετε ούτως ή άλλως, ή να μείνετε έτσι όπως είστε: σε στενή συνάφεια αλλά στο δικό του σπίτι ώστε να έχει τη δυνατότητα να φύγει από τη σχέση εύκολα αν το θελήσει.  Ή μπορεί να χρειαζόταν περισσότερο χρόνο να πάρει σοβαρές αποφάσεις.

Γιατί δε μπορώ να χαλαρώσω;

Αυτό είναι θέμα προσωπικής ανάπτυξης, που πιστεύω πως την έχεις ανάγκη. Ακούγεσαι αρκετά πιεστική και θέλεις τα πράγματα να εξελίσσονται με το δικό σου τρόπο. Επιπλέον βιώνεις τη διακοπή μιας σχέσης σαν προσωπική «αποτυχία» που δεν ανέχεσαι.

Πώς μπορώ να το ξεπεράσω πιο γρήγορα; Έχω ελπίδες ότι μπορεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κάνει αυτός μια κίνηση, αν τον νοιάζει τελικά ότι με έχασε; Τον θέλω.

Έχεις δυο αντιφατικές επιθυμίες: να τον ξεπεράσεις και να ξαναγυρίσει. Και τα δυο παίζουν. Προτείνω να νοικιάσεις το σπίτι σου, να μην επικοινωνήσεις ξανά και ν’ αφήσεις σ’ αυτόν την πρωτοβουλία. Αν ενδιαφέρεται και με δεδομένο το δικό σου ενδιαφέρον που έχει ήδη εκφραστεί, θα σε αναζητήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα. Σε τέτοια περίπτωση, μη συζητήσετε ξανά για συμβίωση. Μείνετε καθένας στο σπίτι του και αφήστε τη σχέση να ωριμάσει.

Αν δεν ξαναγυρίσει, όσο κι αν τον θέλεις δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο: όταν ο ένα όρος είναι 0, και το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού είναι (δυστυχώς) 0.

Ανωριμότητες και κλισέ…

Είμαι 31 ετών. Πριν από ενάμισι χρόνο σε μια φιλική παρέα ήρθα κοντά με ένα παιδί που ήδη γνώριζα κάποια χρόνια. Υπήρξε αμοιβαία έλξη και πολύ γρήγορα προχωρήσαμε.  Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι εκείνος μόλις πριν τρεις μήνες είχε φύγει από το σπίτι του και ήτανε σε διάσταση με τη γυναίκα του. Αυτός 25 τότε, είχε κάνει ένα βιαστικό γάμο λόγω εγκυμοσύνης.

Πάντα επέμενε ότι είχε πολύ μικρό μερίδιο ευθύνης  για το γάμο του και τον πίστεψα γιατί είχα ήδη τσιμπηθεί. Μου είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα έπρεπε να αποκαλύψουμε αυτό που είχαμε μέχρι να ξεκινήσουν οι διαδικασίες διαζυγίου. Ήταν Οκτωβρης και ειχε πει οτι μετα τις γιορτες θα είχε ξεμπλέξει.

Ζούμε στην επαρχία όμως και το πράγμα μαθεύτηκε. Η μάνα του με συνάντησε κάπου τυχαία και είπε να κοιτάξω τη ζωή μου γιατί θα αργούσανε. Του είχε πει πως δε θέλει άλλη γυναίκα στο σπίτι πριν βγει το διαζύγιο.  Έπρεπε να κλείσουν 2 χρόνια σε διάσταση και μετά να γίνει αγωγή. Μην ξεχνάμε και το μωρό που έπρεπε να γίνει τεστ dna.

Ωστόσο εμείς συνεχίσαμε. Τρεις φορές έκανε πίσω αυτός για να ηρεμίσουμε επειδή εγώ απαιτούσα πιο πολύ χρονο, μετα πάλι ερχομασταν  κοντα. Συνέχιζα απ την πλευρά μου την πίεση και τη ζήλια, ήθελα να μαι μέρος στη ζωή του. Εκεινος απαιτουσε να τον περιμενω. Δεν άντεξα άλλο και έπειτα απο καβγάδες του ζήτησα να μείνουμε χώρια και αμα θέλει να με βρεί οταν ελευθερωθεί. Αυτο ακόμα μου το χτυπάει, όπως και τα τηλέφωνα που του ειχε κανει η μαμα μου η οποία ανησυχουσε επειδή με έβλεπε χάλια.

Τώρα δεν πιστεύει ότι τον αγάπησα, μου λέει: τώρα θυμήθηκες ότι μ αγαπάς;  και εγώ του λέω: όποιος αγαπάει ξέρει να συγχωρεί! Πριν μια βδομάδα έριξα τον εγωισμό μου και πήγα στο χώρο εργασίας του και του ζήτησα ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Με το που ζήτησε χρόνο να σκεφτεί αμέσως κατάλαβα ότι θα έκανε πίσω. Δεν μπορεί να ξεχάσει τα παλιά μου λέει. Εγώ όμως πόσες φορές τον έχω συγχωρέσει;


Τώρα θα τον περιφρονήσω, δεν αντέχω να πέφτω στα πόδια ενός ανθρώπου που είναι τόσο σκληρός! Εγώ φταίω πάνω από όλα, που τον πίστεψα όταν πριν μήνες με παρακαλούσε να τα βρούμε. Τα σ’ αγαπώ τότε μου τα λεγε απανωτα!!

Χ.

Ήταν εξαρχής λάθος σου να αναμιχθείς σε μια τόσο μπερδεμένη υπόθεση και θεωρώ πως δεν προστάτευσες αρκετά τον εαυτό σου. Αν ο νεαρός σου άρεσε, θα μπορούσες να έχεις μια ευκαιριακή κατάσταση μαζί του, αλλά όχι να κάνεις σοβαρή σχέση με προοπτική.

Έκανες σχέση με ένα παιδί 5 χρόνια μικρότερό σου (στις νεαρές ηλικίες όπως η δική του, ακόμη και 1-2 χρόνια κάνουν σημαντική διαφορά στην ωριμότητα του ατόμου), μικροπαντρεμένο λόγω εγκυμοσύνης, που είναι σε διάσταση και έχει ήδη επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι. Υπάρχει μωρό για την πατρότητα του οποίου δεν είναι σίγουρος και ένα μελλοντικό διαζύγιο που οι διαδικασίες του δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα. Εκείνος ισχυρίζεται ως θα «ξεμπερδέψει» (=θα ξεκινήσει;) σε 4 μήνες, ενώ η μητέρα του λέει πως αυτό θα ξεκινήσει σε 2 χρόνια, επίκειται δε και το τεστ πατρότητας.

Βλέποντας την κατάσταση αντικειμενικά, καταλαβαίνεις κι εσύ πως μπλέχτηκες σε μια πολύ προβληματική ιστορία, και μάλιστα σε ένα επαρχιακό περιβάλλον στο οποίο οι μαμάδες παίζουν ηγετικό ρόλο! Στην κατάσταση αυτή υπήρχαν οι εξής λύσεις:

·         Φεύγεις γιατί δεν μπορείς να έχεις μια σχέση όπως τη θέλεις. Όταν ο φίλος σου ελευθερωθεί, αν η σχέση σας ήταν δυνατή, μπορεί να σε ξανα-αναζητήσει και αν είσαι ελεύθερη το ξαναβλέπετε

·         Προσαρμόζεσαι στα δεδομένα του φίλου σου, τα οποία εξ αρχής γνώριζες, και τον περιμένεις χωρίς να έχεις απαιτήσεις και ζήλειες.

Εσύ επεδίωκες από το φίλο σου πράγματα που δεν μπορούσε να σου δώσει και τελικά επέλεξες τη πρώτη λύση, ενώ ο φίλος σου επιθυμούσε τη δεύτερη. Μετάνιωσες, του ζήτησες συγγνώμη αλλά εκείνος δεν επιστρέφει. Και οι δυο σας καταφεύγετε σε κλισέ στερεοτυπικών απόψεων για την αγάπη και τη συγχώρεση και κάνετε πείσματα.

Πιστεύω πως είστε και οι δυο ανώριμοι να χειριστείτε μια τόσο πολύπλοκη κατάσταση. Το καλύτερο είναι να μείνετε κάποιο διάστημα χωριστά, να ηρεμήσετε και να δείτε πόσο σημαντική είναι για σας αυτή η σχέση. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα τα ξαναβρείτε. Αν αυτό γίνει, θα πρέπει εξαρχής να μπουν κάποιοι όροι: πώς και πόσο θα βλέπεστε, ποιους θα αφήνετε να αναμιχθούν στη ζωή σας, ποιος είναι ο πραγματικός χρονικός ορίζοντας της σχέσης και τι συναισθήματα και στόχους έχει ο καθένας σας από αυτή. Ανεξάρτητα από την εξέλιξη της σχέσης, εσύ σαν άτομο πρέπει να δεις ποιες ανάγκες σε έκαναν να επιλέξεις μια προβληματική κατάσταση και γιατί δεν φρόντισες να προστατεύσεις τον εαυτό σου.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Δύσκολη ζωή

Είμαι 53 ετών, παντρεμένη, με δυό γιούς, τον ένα 34 ετών παντρεμένο κι άνεργο και τον άλλο 31 ετών, άνεργο επίσης, που ζει μαζί μας. Ο σύζυγος είναι χαμηλοσυνταξιούχος κι εγώ σήμερα άνεργη, ύστερα από έναν καρκίνο στα 45 μου. Παντρεύτηκα σε ηλικία 19 ετών, για να ξεφύγω από μια τοξική οικογένεια και να μπω σε μια άλλη το ίδιο προβληματική. Η μητέρα μου κι η αδελφή μου έπασχαν
από σχιζοφρένεια κι ο πατέρας μου σε ρόλο κακοποιητή, συνεχώς με καβγάδες και βλαστήμιες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Γεννηθήκαμε κορίτσια κι ήμασταν ανεπιθύμητα για κείνον. Ακόμα και σήμερα δείχνει ξεκάθαρα, ότι θα προτιμούσε να μην είχαμε γεννηθεί...
Για την ασθένεια της μητέρας μου, όταν ήταν σε ηλικία 34 ετών ευθύνεται κυρίως εκείνος και το κλίμα μέσα στο οποίο ζούσαμε. Είναι τραγικό το ότι ακόμα και σήμερα, αν και είναι 83 ετών, ψάχνει ή και κατασκευάζει ευκαιρίες για να με μειώσει.
Με τον σύζυγο γνωριστήκαμε όταν ήμουν σε ηλικία 17 ετών κι εκείνος 26. Ερωτευθήκαμε και μόλις τελείωσα το λύκειο παντρευτήκαμε. Λίγους μήνες μετά το γάμο έγινα μητέρα. Ο ρόλος μου αυτός, από την πρώτη στιγμή ακυρώθηκε και από τον ίδιο και από την μάνα και την αδελφή του.
Παρ' όλο που αρχικά και για πολλά θέματα ζητούσαν την άποψή μου και την βοήθειά μου, μετά το γάμο η αντιμετώπιση άλλαξε εντελώς. Ακολούθησαν οι προσβολές, η υποτίμηση, η απαξίωση, οι συνεχείς καβγάδες, που δυστυχώς στη συνέχεια είχαν θεατές και τα ίδια τα παιδιά.
Άρχισα σιγά-σιγά να ξαναζώ τα ίδια περίπου, που ζούσα πριν παντρευτώ, τώρα μάλιστα με περισσότερους γύρω μου, συν ένα παιδί στην αγκαλιά. Μόνη μου παρηγοριά η προσευχή. Από κει έπαιρνα και συνεχίζω να παίρνω δύναμη για να συνεχίζω...
Μετά έρχεται και το δεύτερο παιδί. Η ίδια κατάσταση... Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ όλο αυτό και προσπαθούσα να δίνω, όσο μπορούσα αντικειμενικά, λύση στα προβλήματα μόνη μου.
Έφτασε η στιγμή αυτά τα παιδιά σήμερα να με κατηγορούν για όλα και σοβαρά να με απειλούν.. ενώ ζητάνε συνεχώς χρήματα!
Για το σύζυγο κατάλαβα τελικά πως τα παιδιά ήταν τελικά το ίδιο ανεπιθύμητα όπως ήμασταν κι εμείς κάποτε για τον δικό μας πατέρα, ενώ είχα την αίσθηση ότι αντλούσε κι ικανοποίηση από τα αδιέξοδά μου και δεν έπαιρνε στα σοβαρά καμιά προσπάθειά μου να δοθούν λύσεις... Το χειρότερο απ' όλα που με πνίγει, είναι ότι με τον πατέρα μου πλέον είναι σύμμαχοι εναντίον μου.
Πριν 8 χρόνια ζήτησα απ' το Θεό να με πάρει κοντά Του, γιατί δεν άντεχα άλλο... Κι εκείνος μάλλον με άκουσε και μου έστειλε ένα καρκίνο, για να μ' αφήσουν επιτέλους ήσυχη!... Όχι, το πρόβλημά μου δεν είχε τελειωμό... Κάτω από το καθεστώς ψυχολογικής κακοποίησης να συνεχίζεται και χωρίς αίσθηση εαυτού, από φόβο ακόμα και για την ζωή μου, άρχισα να ζητάω βοήθεια, αρχικά στις τηλεφωνικές γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης, μετά στην κοινωνική λειτουργό στη περιοχή που έμενα και πριν 3 χρόνια κατέφυγα και σε ψυχολόγο. Βοηθήθηκα αρκετά απ' αυτή την τελευταία συνεργασία, που όμως δεν θέλησα να συνεχίσω, γιατί άρχισα να τρέφω αισθήματα...
Σκέφτομαι να φύγω, αλλά ότι όπου και να πάω θα ψάξουν να με βρουν... Δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν ξέρω τι να θέλω πια... Σας ευχαριστώ!


Ε.

Καταλαβαίνω πως η ζωή σου είναι δύσκολη. Είχες πολύ άσχημο οικογενειακό περιβάλλον και ήταν φυσικό να φροντίσεις να παντρευτείς νωρίς για να ξεφύγεις (υποτίθεται!). Μπορούσες βέβαια αυτό να το κάνεις και μέσα από σπουδές ή δουλειά, αλλά καταλαβαίνω πως στη νεαρή εκείνη ηλικία πρώτευε η συναισθηματική κάλυψη και η επιθυμία να φτιάξεις τη δική σου «φωλιά». Μεγάλο λάθος ήταν και η απόκτηση δεύτερου παιδιού, όταν είχες ήδη δει τα άσχημα στοιχεία του άντρα σου και της οικογένειάς του και είχες μεγαλώσει λίγο.
Τα παιδιά πολλές φορές αναπαράγουν ασυνείδητα στη δική τους ζωή το άσχημο περιβάλλον των παιδικών τους χρόνων. Αυτό δυστυχώς συνέβη και με σένα και με τα δικά σου παιδιά.

Η άσχημη ψυχολογική κατάσταση περνά στην υγεία μας. Όταν δεν μιλά η ψυχή, το σώμα αναλαμβάνει να εκφράσει τη δυστυχία και την απόρριψη. Ο καρκίνος σου ήταν αποτέλεσμα της κακής σου ψυχικής κατάστασης, σε συνδυασμό ίσως με κάποιες σχετικές γονιδιακές καταβολές. Το γεγονός πως επέζησες και παλεύεις για τη ζωή σου όμως αποδεικνύει πως είσαι δυνατή και κατά βάθος αγαπάς τη ζωή.

Δεν πιστεύω πως οι γραμμές βοήθειας ή ακόμη και ένα δικό μου μήνυμα μπορούν να σε βοηθήσουν ουσιαστικά. Δε βλέπω τι πρακτικές συμβουλές μπορώ να σου δώσω, αφού η οικονομική κατάσταση επιβάλλει να παραμείνεις με την οικογένειά σου. Εδώ πρόκειται για προσπάθεια αναθεώρησης μιας ολόκληρης ζωής και όχι για την επίλυση ενός συγκεκριμένου προβλήματος.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αλλάξεις εσύ ουσιαστικά, έτσι ώστε να δημιουργήσεις αντοχή και προστασία για τον εαυτό σου μέσα στην κατάσταση που ζεις. Πρόκειται για μια ολόκληρη ζωή που χρειάζεται να επεξηγηθεί, να επιλυθεί και να αλλάξει πορεία, βρίσκοντας μέσα σου πράγματα που θα σου δίνουν κάποια ανακούφιση και χαρά. Στη διαδικασία αυτή μόνο μια σταθερή ψυχολογική βοήθεια μπορεί να σε βοηθήσει και έκανες πολύ καλά που την επεδίωξες πριν από 3 χρόνια. Το ότι δημιούργησες συναισθήματα για τον ψυχολόγο σου είναι ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται αρκετά συχνά, ειδικά σε άτομα με στερημένη ζωή. Το επαγγελματικό ενδιαφέρον και η προσοχή ενός καλού ψυχολόγου δίνουν στο άτομο αυτά που του έχουν λείψει κι εκείνο ανταποκρίνεται στρεβλά, δημιουργώντας ερωτικά συναισθήματα. Η λύση είναι ή η κατάσταση να συζητηθεί ανοιχτά και να ξεπεραστεί ή το άτομο να απομακρυνθεί.

Σου προτείνω λοιπόν να ξαναδοκιμάσεις να λάβεις ψυχολογική βοήθεια, αν μπορείς να εξοικονομήσεις τα χρήματα. Έχεις ακόμη πολλά δημιουργικά χρόνια μπροστά σου και είναι κρίμα να υποφέρεις σε όλη την ώριμη ηλικία σου.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Σχέση από μακριά

Είμαι με το αγορι μου 2 χρονια. Εγω ειμαι 25 και αυτος 30. Εδωσε καποιες εξετασεις για δουλειά και περασε οχι στην Αθηνα αλλα σε νησι, και απο Σεπτεμβρη φευγει. Εχω χαρει παρα πολυ γιατι ειναι πολυ καλη επαγγελματική ευκαιρια. Αλλα ειμαι πολυ λυπημενη και κλαιω γιατι θα φυγει και δεν θα βρισκομαστε. Δεν θα μπορουμε να κρατησουμε την σχεση μας απο αποσταση, ειναι λιγο δυσκολο. Εκει αυτος θα φτιαξει μια καινουργια αρχη, γιατι θα μεινει εκει για παντα. Εγω εδω εχω τη δουλεια μου. Αρα η μονη λυση ειναι ο χωρισμος. Σας ευχαριστω παρα πολυ που διαβαστε το μνμ μου...θα χαρω πολυ να μου δωσετε την συμβουλη σας.

Χ

Για τις σχέσεις από απόσταση έχουμε μιλήσει πολλές φορές. Ναι, είναι δύσκολες αλλά όχι ακατόρθωτες. Οι δυσκολίες αποδεικνύουν τη δύναμη μιας σχέσης, αν βέβαια υπάρχει βαθιά αγάπη και απόφαση και από τους δυο να τη διατηρήσουν.
Συζήτησες με το αγόρι σου πώς αισθάνεται εκείνος, τι σκοπούς έχει για τη σχέση σας και πώς σκοπεύει να την αντιμετωπίσει; Κάντε μια σοβαρή συζήτηση και ανταλλάξτε απόψεις, συναισθήματα και στόχους. Σχετικά με τους στόχους, και η απάντηση «δεν ξέρω ακόμα» είναι δεκτή.
·         Αν τουλάχιστον ο ένας ή και οι δυο σας δηλώσετε πως δεν αντέχετε την απομάκρυνση, τότε δε μένει παρά να χωρίσετε. Δεν αντέχουν όλες οι σχέσεις στις δυσκολίες και μια σχέση που δεν αντέχει στην απόσταση δεν θα άντεχε και σε άλλες δοκιμασίες
·         Αν και οι δυο συμφωνήσετε πως αγαπιέστε και θέλετε να δώσετε στη σχέση σας την ευκαιρία να διατηρηθεί, μπορείτε να δοκιμάσετε τη σχέση από μακριά και όσο κρατήσει. Δεν πάει και σε άλλη χώρα! Μπορείτε να υπολογίστε τα οικονομικά σας και τον ελεύθερο χρόνο σας και να δείτε πόσο συχνά μπορείτε να βρίσκεστε. Σήμερα που υπάρχουν τα κινητά, email, fb, skype η επικοινωνία είναι πολύ εύκολη, δύσκολη όμως για ένα ζευγάρι που έχει συνηθίσει να είναι συνέχεια μαζί. Προσοχή: Καλό είναι να έχετε προσυμφωνήσει πως θα χωρίστε πολιτισμένα αν ο ένας κάνει τη ζωή του άλλου δύσκολη με παράπονα και ζήλειες ή αν ο ένας από τους δυο δεν αντέξει και ενδιαφερθεί για κάποιο άλλο άτομο.
·         Στις σημερινές δουλειές δεν υπάρχει «πάντα», ούτε στη δική σου ούτε στη δική του. Δεν μπορώ να φανταστώ ποια δουλειά μπορεί να παρέχει στο φίλο σου μονιμότητα χωρίς καμιά πιθανότητα μετάθεσης για όλη του τη ζωή. Κάτι μπορεί να αλλάξει… Και η δική σου δουλειά, κανείς δεν εξασφαλίζει πως θα είναι για μια ζωή. Αν η σχέση σας είναι σοβαρή, ίσως θα μπορούσες να μετακομίσεις κι εσύ στο νησί, αλλά υπό προϋποθέσεις: πως πρώτα θα βρεις δουλειά και πως θα ζήσετε μαζί με πιθανότητα σταθεροποίησης. Προς Θεού, μη μετακινηθείς αν κι εκείνος δεν είναι τόσο ενθουσιώδης για τη σχέση σας όσο εσύ και αν ΠΡΩΤΑ δε βρεις δουλειά εκεί. Ειδικά μάλιστα αν η δουλειά σου δεν σου αρέσει, ίσως είναι μια ευκαιρία να κάνεις κι εσύ κάτι καινούργιο.
Συμφωνώ πως η σχέση σας θα περάσει δυσκολίες, αλλά είναι μακροχρόνια και είναι καιρός να αποδείξει την αξία της.

Παιχνίδια ελέγχου

Είμαι μία 46χρονη διαζευγμένη γυναίκα-χώρισα πριν 3 χρόνια από έναν 3χρονο γάμο, ζω μόνη μου, δεν εργάζομαι εδώ και καιρό και τον τελευταίο 1,5 χρόνο διατηρώ
μία εκτός κοινωνικών δεδομένων σχέση (κοινώς παράνομη).
Γνωρίζω αυτό τον άντρα από τα 23 μου χρόνια σε φιλικό-οικογενειακό επίπεδο.
Πάντα υπήρχε μια σχέση συμπάθειας-εκτίμησης-συμπαράστασης και από την πλευρά του πάντα κάτι περισσότερο, το οποίο ένιωθα μεν, αλλά δεν με έφερε ποτέ σε δύσκολη θέση.
Μιλάμε για έναν άντρα 10 χρόνια μεγαλύτερο μου, οικογενειάρχη με μεγάλα πλέον παιδιά.
Κάποια στιγμή-περιέργως για μένα πώς-έγινε ένα περίεργο κλικ και αφέθηκα σ' αυτό που με ενέπνευσε.
Γενικά στη ζωή μου λειτουργώ με τη λογική, ακόμη και στο γάμο μου, και θεωρούσα τα ρομάντζα και τους ανεκπλήρωτους έρωτες απομεινάρια άλλης εποχής και χάσιμο χρόνου.
Η όλη σχέση είναι ειλικρινής (δεν μας παίρνει άλλωστε, γνωριζόμαστε πολύ καλά), εξ αρχής δήλωσα ότι δεν θέλω να του κάνω κακό, δεν ενόχλησα ποτέ με τηλέφωνα, γενικά δεν δημιουργώ περαιτέρω προβλήματα. Αυτό που νιώθω κι εκλαμβάνω απ' αυτόν είναι απέραντη αγάπη και ανθρώπινο ενδιαφέρον.
Όσες φορές και να παρασύρθηκα συναισθηματικά-προσπάθησα να το παλέψω μόνη μου, μάλλον έχω ένα θέμα με τον έλεγχο, δεν θέλω να δείχνω αδυναμία-  πάντα λογικά συμπεραίνω ότι όλο αυτό το όνειρο δεν μπορεί να βγάλει κάπου, απλά γιατί είναι όνειρο.
Εκεί που θέλω να επικεντρωθώ είναι στην κάπως διχασμένη ψυχολογία του, άλλες φορές στην επικοινωνία είναι θερμός κι άλλες φέρεται σαν απλός φίλος. Κάποιες φορές δε που αναφέρεται στη γυναίκα του βγάζει μία απαξιωτική αίσθηση, χωρίς να εκφράζεται άσχημα βέβαια, αλλά αυτό πιάνω στον αέρα.
Απ' ό,τι καταλαβαίνω είναι ένα σύνηθες ζεύγος που μετά από 27 χρόνια ζουν συμβατικά.
Φροντίζει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του και στο φαίνεσθαι γενικά, κάτι που στην επαρχία έχει ιδιαίτερη σημασία.
Το τελευταίο 6μηνο τα παιχνίδια δύναμης και ελέγχου από μέρους του είναι πολύ αισθητά, σε σημείο που θεωρώ ότι έχει να λύσει πολύ περισσότερα θέματα στη ζωή του απ’ ό,τι εγώ.
Κάτι πολύ σημαντικό, χωρίς να θέλω να σας κουράσω είναι το εξής: Όταν γνωριστήκαμε είχα σχέση μ' έναν κοινό γνωστό, επίσης δυνατός έρωτας, η σχέση τελείωσε πολύ άσχημα, κι από τότε αυτός παρέμεινε φίλος μου -κι εγώ απ’ ό,τι καταλαβαίνω απωθημένο του.
Προσπάθησα ήδη μία φορά να το τελειώσω, αλλά δυστυχώς δεν άντεξα και το καταλογίζω στον εαυτό μου.
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε, θα εκτιμούσα πολύ την επαγγελματική σας άποψη που θεωρώ ότι θα με βοηθήσει ώστε να βγω απ' το αδιέξοδο που μπήκα μόνη μου.


Α.

 

Η κατάσταση είναι σαφής και εσύ, ως λογική γυναίκα, σίγουρα την καταλαβαίνεις:

Πρόκειται για μια σχέση, με ποιότητα μεν όσο κρατήσει, αλλά με περιορισμούς για σένα και ημερομηνία λήξης. Οι όροι της σχέσης ήταν εξαρχής σαφείς: ο φίλος σου δεν θα αλλάξει τη ζωή του, εσύ δεν θα ενοχλείς, θα προσαρμόζεσαι στα δικά του μέτρα και θα έχεις μόνο ένα μικρό μέρος από τη ζωή του. Το θέλεις αυτό χωρίς άλλες απαιτήσεις; Μείνε. Θέλεις κάτι περισσότερο, μια σχέση με αποκλειστικότητα, ελευθερία και ίσως μέλλον; Φύγε και ψάξε κάτι άλλο.

Και μάλλον το δεύτερο σε ενδιαφέρει, αφού προσπαθείς να το τελειώσεις. Αναφέρθηκες σε «παιχνίδια δύναμης και ελέγχου» και λες πως κι εσύ θέλεις να έχεις πάντα τον έλεγχο. Με τη σχέση αυτή πάντως δεν τον έχεις. Το σίγουρο είναι πως ο φίλος σου έχει το πάνω χέρι, όπως γίνεται σε όλες τις ιστορίες παντρεμένων με ελεύθερους. Το τι θέματα έχει ο φίλος σου να λύσει με τον εαυτό του δεν νομίζω πως σε αφορά, αφού δεν πρόκειται να ζήσετε μαζί. Καλό θα ήταν να πάει κάπου να τα λύσει και μπορείς να του το προτείνεις από ανθρώπινο ενδιαφέρον.

Πάντως φαίνεται πως μαζί του δεν περνάς πλέον καλά και το συναίσθημα σε εμποδίζει να φύγεις. Ίσως κουράστηκες τόσα χρόνια να λειτουργείς με τη λογική και το συναίσθημα ζητά τα δικαιώματά του. Λάθος σχέση όμως διάλεξες για να κυριαρχήσει το συναίσθημα… ‘Ισως σου χρειάζεται προσωπική δουλειά πάνω στη σχέση συναισθήματος, λογικής και ελέγχου.

Προτείνω, αν δεν μπορείς να φύγεις άμεσα, να διατηρήσεις αυτή τη σχέση σε μεγαλύτερη απόσταση και ταυτόχρονα να φροντίζεις την προσωπική σου ζωή, φίλους, παρέες και πιθανώς νέο σύντροφο. Δεν χρειάζεται να το κρύψεις αυτό από το φίλο σου. Εκείνος έχει την οικογένειά του, οπότε είναι δίκαιο κι εσύ να φροντίσεις να βρεις σύντροφο χωρίς απαραίτητα να έχετε χωρίσει. Υποθέτω πως αν η νέα σχέση που θα προκύψει είναι σημαντική ή απλώς ενδιαφέρουσα, θα σε απορροφήσει και η σχέση με τον παντρεμένο θα λήξει ήσυχα.

Αν πάλι δεν βρεις νέο σύντροφο και θέλεις τον παντρεμένο, μην πιέζεις πολύ τον εαυτό σου με λογικές και πρέπει. Μείνε έχοντας συνείδηση της θέσης σου και του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στη σχέση και περίμενε αυτή να υποβαθμιστεί με τον καιρό.

 

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Βιάζομαι για κάτι «σοβαρότερο»

Παρακαλώ άλλη μια φορά όσους που μου απευθύνονται να τηρούν τους όρους λειτουργίας του blog. Χρειάστηκα πολύ χρόνο για να βάλω σε μια σειρά το μακροσκελέστατο και μπερδεμένο γράμμα της φίλης μας.

Είμαι 25 χρονών. Όταν με πολλές δυσκολίες τέλειωσε μια άσχημη σχέση που είχα, χρειαζόμουν χρόνο για να συνέλθω. Ευκαιρίες είχα πολλές αλλά δεν ήθελα τίποτα, είχα ξεκαθαρίσει πως ήθελα να βρω την αληθινή αγάπη και να εκτιμηθεί η αξία μου.

Σε λίγο καιρό γνώρισα ένα πολύ ευγενικό παιδί 29 ετών, στο κατάστημα που δουλεύει και πότε-πότε τον έβλεπα. Μετά από 2 χρόνια, όταν ήμουν εσωτερικά ήρεμη, ενδιαφέρθηκα γι αυτόν, ήθελα να τον προσεγγίσω αλλά δεν είναι του χαρακτήρα μου, θεωρώ πως ο άνδρας είναι ο κυνηγός. Τελικά του είπα με πολλή σοβαρότητα πώς έχουν τα πράγματα και αν είναι ελεύθερος και θα ήθελε να γνωριστούμε. Αρχίσαμε επικοινωνία και κάναμε σχέση.

Είχαμε τις ίδιες απόψεις και ενδιαφέροντα, μου είπε πως είναι αρκετά χρόνια μόνος για τον ίδιο ακριβώς λόγο με μένα! Γιατί έχει να δώσει πολλά και θέλει κάποιον άνθρωπο να αξίζει. Συνεχίσαμε, όλα τέλεια, μου έλεγε πως είναι πολύ ενθουσιασμένος μαζί μου, πως του αρέσει αυτό που έχουμε.

Παρατήρησα πως δεν ανοιγόταν εύκολα, δε μίλαγε για την ζωή του αλλά ήξερα πως ήταν πληγωμένος. Πέρασαν 3-4 μήνες, όλα καλά, και ένιωθα πως ήταν πλέον καιρός να γνωρίσουμε ο ένας τους φίλους του άλλου. Έβλεπα πως πιεζόταν ψυχολογικά στο θέμα σχέσης, και σκέφτηκα πως ίσως να είναι αδύνατος χαρακτήρας και πρέπει να του αποδείξω πως είμαι εκεί και πως πρέπει να προχωράμε στη ζωή και να παίρνουμε ρίσκα. Είχαμε τσακωμούς συχνά, δηλαδή κάναμε λίγα βήματα μπροστά και πάλι πίσω στην αρχή. Κάποια στιγμή είπα να το τελειώσουμε, και μου είπε πως μετάνιωσε, θα το παλέψει όλο αυτό και με θέλει δίπλα του.

Συνεχίσαμε, μου γνώρισε τους φίλους του, όλα καλά, πέρασαν 2-3 μήνες, ήρθαμε πολύ κοντά, του στάθηκα σε όλα, μου λέει συνέχεια πως μαζί μου άλλαξε, έγινε πιο δυνατός.

Η αλήθεια όμως είναι πως θα ήθελα, αφού ήρθαμε κοντά, να πάρω κι εγώ κάτι από αυτόν, να με κάνει να νιώσω όμορφα, να μη μου λέει απλά για όσα πήρε, θα ήθελα να εκφραστεί για μένα, να ακούσω ή να πάρω πράξεις...

Του μίλησα και μου είχε πει πως δε θέλει να με χάσει, πως λυπάται που δεν μπορεί να είναι ο εαυτός του και να μου δώσει πιο πολλά. Πως ίσως είναι θέμα χρόνου αλλά δεν ξέρει, πως αυτό που ξέρει είναι πως με θέλει δίπλα του αλλά δεν είναι έτοιμος για κάτι σοβαρότερο, πως δεν θέλει να με χάσει αλλά πως ξέρει πως έτσι δεν λειτουργεί όλο αυτό. Προσπαθήσαμε πολλές φορές να σταματήσουμε αλλά μάταια, δεν μπορούσε κανείς μας να προχωρήσει.

Πριν 2-3 μέρες του είπα τέλος, έχουμε πλέον επαφή μόνο μέσω fb, όπου μου στέλνει τραγούδια και διάφορα για να μου κινήσει το ενδιαφέρον.

Μέσα μου λέω να προχωρήσω, πως είναι κρίμα να είμαι σε μια αναμονή, ας νιώσει πως με χάνει και μπορεί αυτό να βγει θετικό στο τέλος… Θα ήθελα να με συμβουλεύσετε, είναι ένα θαυμάσιο παιδί, περνάμε υπέροχα σε όλα, κοινά ενδιαφέροντα, πολύ γέλιο, αυτός μου δείχνει κατά κάποιο τρόπο με τα λεγόμενα του πως πλέον συνήθισε μαζί μου, πως η ζωή του άλλαξε, αλλά το μετά ποιό είναι, τι πρέπει να κάνω.... Θέλω να προσθέσω πώς ποτέ δεν τον πίεσα για τίποτα, πάντα ήμουν εκεί και δεν ζητούσα τίποτα.

Γ.

 

Αν κατάλαβα καλά από το μακροσκελές γράμμα του, που αναγκάστηκα σε πολλά σημεία να περικόψω, το πρόβλημά σου είναι πως με το φίλο σου προχωρείτε στη σχέση με διαφορετική ταχύτητα.

Αρχικά, καλά έκανες και περίμενες να ξεπεράσεις την προηγούμενη σχέση σου για να κάνεις ξανά κάτι σοβαρό. Αν και πιστεύω πως 2 χρόνια για να ξεπεράσεις μια νεανική σχέση είναι πάρα πολλά. Αυτό αποδεικνύει πως είσαι πολύ ευαίσθητη και τελειομανής, ιδιότητες που θα πρέπει να μειώσεις για να επιβιώσεις στον κόσμο των σχέσεων. Τελικά βρήκες το θάρρος, ξεπέρασες το στερεότυπο «άντρας-κυνηγός» και έκανες σχέση με το παιδί  που σου άρεσε. Ως εδώ καλά.

Τα πρώτα προβλήματα άρχισαν όταν εκείνος δεν σε γνώριζε στους φίλους του. Είχες απόλυτο δίκιο. Δυο νέα παιδιά, μετά από 3-4 μήνες ωραίας σχέσης, γιατί να μη γνωρίσουν ο ένας τους φίλους του άλλου; Το φυσιολογικό μάλιστα είναι αυτό να γίνει πολύ νωρίτερα, χωρίς να σημαίνει ούτε επισημοποίηση ούτε τίποτα. Δικαίως διαμαρτυρήθηκες και δικαίως αυτός τελικά το αποδέχτηκε.

Στη συνέχεια όμως, μετά από άλλους 2-3 μήνες, τι εννοείς όταν λες πως θέλεις να πάρεις και όχι μόνο να δίνεις; Νομίζω πως από τη σχέση αυτή παίρνετε και οι δυο πολλά, περνάτε όμορφα και υπάρχει αγάπη. Είπες πως είσαι ευχαριστημένη από τη σχέση αυτή, οπότε τι άλλο θέλεις; Είστε νέα παιδιά, σχετίζεστε συνολικά περίπου 6 μήνες και θέλεις επισημοποίηση; Με τι θα ήσουν ευχαριστημένη; Να γνωρίζατε οικογένειες, να αρραβωνιαζόσασταν, να βάζατε στόχο για γάμο; Κάτι τέτοιο καταλαβαίνω…

Δεν έχεις δίκιο και θα πρέπει να δεις τα στερεότυπα που καθοδηγούν τη στάση σου. Γιατί βιάζεσαι να επισημοποιήσεις; Ο φίλος σου δεν είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα, και έχει δίκιο. Δυο νέα παιδιά μετά από 6 μήνες σχέσης, γιατί να βιαστούν;

Αν περνάτε καλά, κι αν είσαι ευχαριστημένη από τη σχέση σας ως σχέση, διατηρήστε την χωρίς άλλες απαιτήσεις, αφήστε το χρόνο να περάσει και να δείξει πόσο σοβαρή είναι τελικά η σχέση αυτή. Λες πως δεν έχεις απαιτήσεις και δεν πιέζεις, αλλά αυτό που κάνεις, δηλ. να διακόπτεις τη σχέση επειδή δεν σου αποδεικνύει την αγάπη του με «πράξεις» και για να του λείψεις και να καταλάβει την αξία σου, είναι συναισθηματικός εκβιασμός.

Περνάς καλά; Μείνε και απόλαυσε αυτό που έχεις. Ξέχασε τα περί «παίρνω» ίσον σταθεροποίηση. Είναι νωρίς ακόμα και έχεις όλο το χρόνο για πιο σοβαρές καταστάσεις στο μέλλον.

 

 

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Κι άλλοι απατεώνες γενικότερα...

Είμαι 47 ετών, χωρισμένη 6 χρόνια και με 2 μεγάλα παιδιά. Είχα μια σχέση που με πλήγωσε πολύ και έτσι κλείστηκα στον εαυτό μου και είπα πως δε θέλω σχέσεις. Πριν από ένα χρόνο γνώρισα στο fb τον Χ,  3 χρόνια μικρότερό μου, ο οποίος μου δήλωσε πως είναι χωρισμένος με ένα παιδί, με φλέρταρε και με έπεισε να βγούμε. Δημιουργήσαμε σχέση και μάλιστα τον έβαλα στο σπίτι μου και γνώρισε τα παιδιά μου. Μένουμε στην ίδια περιοχή αλλά έλεγε να μην πηγαίνουμε στο σπίτι του γιατί ο γιος του έχει κλειδί. Πέρασαν 6 μήνες και με πήρε τηλέφωνο η γυναίκα του, είπε πως είναι κανονικά παντρεμένοι και μένουν μαζί και με απείλησε. Ο Χ είπε πως είναι σε διάσταση, μένουν υποχρεωτικά μαζί για οικονομικούς λόγους και για το παιδί αλλά δεν έχουν καμία άλλη σχέση. Υποσχέθηκε πως θα χώριζε και συνεχίσαμε για κάποιο διάστημα. Μέχρι που τον είδα με μια έγκυο, που κατάλαβα πως είναι η γυναίκα του! Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου… Ξέρω πως με κορόιδεψε, αλλά τον αγαπώ και θέλω να τον κερδίσω. Τι να κάνω;

Τ.

Εδώ πλέον πρόκειται για επαγγελματία απατεώνα! Όσα είπα στη φίλη της προηγούμενης ανάρτησης ισχύουν και για σένα, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, γιατί είσαι ώριμη γυναίκα. Τον γνώρισες ηλεκτρονικά και  βγήκες μαζί του. Ως εδώ καλά. Έκανες σχέση μαζί του όμως χωρίς να διερευνήσεις κάποια πράγματα.
Οι άνθρωποι που έχουν σχέση βάζουν τον άλλον στη ζωή τους. Πόσο σε έβαλε εκείνος στη ζωή του; Γνώρισες τον κύκλο του; Επιτρεπόταν να του τηλεφωνείς όποτε ήθελες; Βγαίνατε ελεύθερα μέσα στην περιοχή σας; Ο δικός του γιος που υποτίθεται πως έμενε με τη μητέρα του δεν έπρεπε να μάθει για τη σχέση σας, αλλά τα δικά σου παιδιά να τον έχουν μέσα στο σπίτι τους! Δεν σε προβλημάτισε αυτό; Τι πιο φυσικό να βλέπεστε στο δικό του χώρο, τουλάχιστον στην αρχή; Παρεμπιπτόντως, όσοι έχουν παιδιά, έστω και μεγάλα, καλό είναι να μην τα εμπλέκουν στις σχέσεις τους πριν να είναι σίγουροι -όχι για το μέλλον της σχέσης γιατί αυτό δεν μπορεί να προβλεφθεί- αλλά τουλάχιστον για την ποιότητα του ατόμου.
Και έρχεται το τηλεφώνημα της συζύγου, όπου ο κύριος αποκαλύπτεται. Αχ, αυτή η μαγική λέξη «διάσταση», που μετατρέπει τους κανονικά παντρεμένους κυρίους που απλώς θέλουν μια εξωσυζυγική σχέση σε δυστυχισμένα θύματα της οικονομικής δυσκολίας και της αγάπης τους για το παιδί τους! Και πάλι βρίσκει τον τρόπο και πατά στην αδυναμία σου να σε πείσει πως θα…. Κλασικό σενάριο! Λάθος σου που παρέμεινες.
Χρειάστηκε να δεις με τα μάτια σου το ψέμα σε όλο του το μεγαλείο. Και ακόμη είσαι ερωτευμένη με τον άνθρωπο που σε κορόιδεψε και θέλεις να τον κερδίσεις. Τι να πω; Σου χρειάζεται άμεσα ψυχολογική βοήθεια.

 

Οι απατεώνες του fb

Είμαι 24 ετών και γνώρισα κάποιον μέσω fb και skype. Ζει στο εξωτερικό και έρχεται μόνο στις διακοπές στην πόλη καταγωγής του. Στη αρχή ήμουν δύσπιστη και επιφυλακτική και τον έβλεπα φιλικά. Μετά από καιρό άρχισα να τον βλέπω αλλιώς γιατί με φλέρταρε πρώτη φορά μετά από ενάμιση μήνα ηλεκτρονικής γνωριμίας και συνεχίσαμε φιλικά και ερωτικά μαζί. Με συμβούλεψε εξαρχής να μην έχω εμπιστοσύνη στις ηλεκτρονικές γνωριμίες και είπε πως είμαι ευαίσθητο και καλό κορίτσι, πως ο ίδιος είναι αλήτης και γυναικάς, δεν θέλει να με πληγώσει και να μη συναντηθούμε. Μετά το μετάνιωσε και είπε καλύτερα να είχαμε συναντηθεί. Από κάποια δείγματα στο χώρο του και σε φωτογραφίες υποψιάστηκα πως μπορεί να είναι παντρεμένος, τον ρώτησα και θύμωσε, αλλά μετά τα ξαναβρήκαμε.

Το θέμα είναι ότι μπήκα το λογαριασμό του και ανακάλυψα πως μου είπε ψέματα ότι είναι 34 χρονών και ελεύθερος, ενώ τις πληροφορίες (που φαίνονται μόνο στον ίδιο) είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος και κατάσταση σχέσης παντρεμένος. Έπαθα σοκ, μπερδεύτηκα και μετά σκέφτηκα μήπως είναι ψεύτικα στοιχεία για πλάκα, όπως οι περισσότεροι χρηστές βάζουν ό,τι θέλουν. Και είδα email ότι έχει μιλήσει με άλλες γυναίκες (από όλες ηλικίες, 21 έως 47, ελεύθερες και παντρεμένες ) και ότι μένει με γονείς . Τώρα είμαι πάρα πολύ μπερδεμένη και στενοχωρημένη και δεν του έχω εμπιστοσύνη πια. Δεν ξέρει καθόλου ότι το ανακάλυψα κατά κάποιο τρόπο και κάνω σαν να μην συνέβη και μιλάμε κανονικά και θέλει να βρεθούμε για καφέ από κοντά. Ποια είναι η γνώμη σας για εκείνον; Λέτε να είναι στα αλήθεια παντρεμένος ; Τι να κάνω εγώ; Μήπως είναι καλή ιδέα να βγω για καφέ και να ανακαλύψω τη αλήθεια; Και θα μπορέσω να καταλάβω τα σημάδια αν είναι στα αλήθεια παντρεμένος ;

Ε.

Ξαφνιάζομαι που ακόμα θέλεις να επιμένεις στην υπόθεση αυτή και θεωρείς πως είστε ερωτικά μαζί. Οι ηλεκτρονικές γνωριμίες, όσο παραμένουν μόνο ηλεκτρονικές, δεν παρέχουν καμιά ασφάλεια και η πραγματικότητά τους αρχίζει να φαίνεται μόνο μετά την κατά πρόσωπο γνωριμία. Στη δική σου περίπτωση όμως, το πράγμα μιλάει από μόνο του! Οι δικοί του χαρακτηρισμοί για τον εαυτό του, το ότι δεν θέλησε ως τώρα να συναντηθείτε και αυτά που ανακάλυψες, κάνουν πάνω από φανερό πως το άτομο είναι απατεώνας. Καταλαβαίνω πως σου αρέσει και θέλεις να διατηρείς αυταπάτες… Το θεωρώ περιττό να τον γνωρίσεις γιατί τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Τι θα δεις στην πρώτη γνωριμία; Έναν άντρα μεγαλύτερο από ό,τι περιμένεις, που θα αποκρύψει την προσωπική του ζωή μέχρι τουλάχιστον να σε πάει στο κρεβάτι.  Φύγε όσο πιο μακριά μπορείς!

Θα ασχοληθώ όμως κυρίως με το ποια είσαι εσύ η ίδια και τι θέλεις από τη ζωή. Για ποιο λόγο προσκολλάσαι σε μια τόσο αβέβαιη ηλεκτρονική γνωριμία, το παίζεις hacker και αγνοείς τα προφανή σημάδια; Δεν έχεις ζωή, δουλειά ή σπουδές, φίλους, ενδιαφέροντα; Δεν υπάρχουν άντρες γύρω σου να φλερτάρεις, να βγεις και να δοκιμάσεις σχέσεις; Όταν βλέπεις τόσα επικίνδυνα σημάδια, τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να προστατεύσεις τον εαυτό σου; Ακόμη και όλα να ήταν μια χαρά, πώς μπορείς να ασχολείσαι έντονα και να θεωρείς πως έχεις ερωτική σχέση με έναν άντρα που -υποτίθεται- ζει σε άλλη χώρα και δεν τον έχεις ακόμα γνωρίσει;

Υπάρχουν όλα τα είδη των ανθρώπων στον κόσμο και έγκειται σε μας να τους ξεχωρίζουμε και να προστατευόμαστε, κάτι που εσύ φαίνεται πως ακόμα δεν έμαθες, Μια συνεργασία με ψυχολόγο μπορεί να σε βοηθήσει.

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Nα μη χωρίσω για το παιδί;

Είμαι 32 ετών, παντρεμένη 6 χρόνια, στο σύνολο είμαστε 12 χρόνια μαζί και έχουμε ένα παιδάκι 2 ετών. Γενικά, τα περισσότερα χρόνια τα περάσαμε καλά, με δυσκολίες μεν αλλά καλά. Δεν ήταν ποτέ ο τέλειος, αλλά οκ, ούτε εγώ είμαι.

Προχωρήσαμε στο γάμο ενώ ήδη είχαν αρχίσει κάποιοι καυγάδες και αρκετή καθημερινή γκρίνια από κείνον περισσότερο, αλλά έλεγα «δεν βαριέσαι, έτσι γίνεται σε όλα τα ζευγάρια».

Περίπου ένα χρόνο μετά τον γάμο, κατάλαβα ότι κάτι άλλο δεν πάει καλά και επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά ότι απιστούσε. Έγιναν ακραία σκηνικά, ομηρικοί καυγάδες για μήνες, ήμουν με την βαλίτσα στο χέρι, τελικά έμεινα. Με έπεισε ότι με αγαπούσε, δεν είχε δώσει άλλωστε ξανά αφορμή. Ίσως και να έμεινα από οίκτο γιατί έλεγα «είναι πολύ χάλια, πώς θα το αντέξει και τι θα κάνει μετά». Λάθος, το ξέρω.

Έπειτα από κάποιους μήνες που το ξεπέρασα κάπως, δεν αναφέρθηκα ποτέ, ούτε σε καυγά γι' αυτό, τα πράγματα έγιναν καλυτέρα και πριν 2 χρόνια ήρθε στο κόσμο το παιδάκι μας. Το παιδί εννοείται ότι το αγαπάει, αν και δεν ασχολήθηκε ποτέ ουσιαστικά, μόνο καμιά βόλτα θα κάνουν μαζί τώρα που μεγάλωσε λίγο, αλλά και αυτό αραιά.

Πριν αρκετούς μήνες, δυστυχώς κατάλαβα ότι πάλι κάτι τρέχει. Όντως ήταν έτσι τα πράγματα, αλλά είπε ότι απλά μιλούσαν (εμείς δεν έχουμε τίποτα να πούμε) και ότι έκοψε.  Έστρωσαν τα πράγματα για κανένα μήνα και μετά άρχισε ξανά η γκρίνια, ο καυγάς με ασήμαντες αφορμές. Κατάλαβα ότι η κατάσταση συνεχίζεται και το κατάλαβαν και δικοί μας άνθρωποι ότι κάτι δεν πάει καλά. Αντίθετα με την πρώτη φορά, δεν μπήκα στη διαδικασία να το ψάξω παραπάνω. Το μόνο που ζήτησα είναι να το παραδεχτεί, να το σταματήσει και να μετριάσει λίγο τα νεύρα του στο σπίτι, λογω του παιδιού. Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν έγινε. Επίσης, να πω ότι με κάποιο χόμπι που έχει, εκτός από χρήματα ξοδεύει και πολύ χρόνο εκτός σπιτιού. Ύπνο και φαγητό μόνο στο σπίτι. Επαφές εννοείται σχεδόν ανύπαρκτες.

Από εδώ αρχίζει το δικό μου θέμα.

Εγώ λοιπόν, που δεν ζήλεψα ποτέ κανέναν και πάντα χαιρόμουν διπλά για τους άλλους, έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει τις οικογένειες των άλλων. Ζηλεύω αυτούς που έστω δείχνουν ευτυχισμένοι και, προς Θεού, όχι γιατί είναι εκείνοι αλλά γιατί να μην είμαστε κι εμείς.

Πάντα όλοι θαύμαζαν την υπομονή μου σε όλους τους τομείς, αλλά τώρα ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΑ, δεν έχω άλλη υπομονή- ανοχή να δεχθώ καταστάσεις που δεν μπορεί κανένας να με πείσει ότι σε λίγο καιρό δεν θα ξανασυμβούν (έτσι και αλλιώς δεν έχει σταματήσει η όλη κατάσταση). Γι' αυτό άρχισε τον τελευταίο καιρό να έρχεται στο μυαλό μου ο χωρισμός ειδικά από όταν κατάλαβα ότι από τα νεύρα μου φωνάζω στο παιδί χωρίς σοβαρό λόγο. Έχω ψάξει τα πάντα, για διαζύγιο, για το παιδί, για την ψυχολογία του. Για το παιδί σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα, μάλλον από αυτό το ψυχρό περιβάλλον που δεν υπάρχει πλέον αγάπη αλλά μόνο διαμάχες. Αλλά τον πατέρα του πώς θα τον βλέπει το παιδί, που θέλω να περνούν χρόνο μαζί;

Όταν είπα για χωρισμό δεν έγινα κατανοητή, είπε ότι εκείνος δεν θέλει και μετά ήταν σαν να μην έχει γίνει τίποτα, αλλά και με καμιά εμφανή πρόθεση ν' αλλάξει κάτι. Για μένα πλέον έχει σβήσει, δεν νοιώθω τίποτα άλλο εκτός από απέχθεια και λέω ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι.

Δικαιούμαι και εγώ να έχω έναν καλό σύντροφο, που μπορεί να μην τον βρω και ποτέ και να είμαι μόνη, αλλά και τώρα μόνη είμαι, τουλάχιστον δεν θα έχω τη γκρίνια.

Τι μπορεί να με βοηθήσει και να μου δώσει ώθηση να κάνω αυτό που θεωρώ εγώ σωστό? Έχω το δικαίωμα να στερήσω στο παιδί τον πατέρα του για να περάσω εγώ καλύτερα? (ή χειρότερα?). Φοβάμαι μην μου πει μια μέρα ότι σκέφτηκα μόνο την πάρτη μου, αλλά αν το αφήσω να ζει σε αυτό το περιβάλλον δεν θα είναι χειρότερα?
Ο

 

Την άποψή μου για το διαζύγιο της έχω εκφράσει πολλές φορές: Το διαζύγιο είναι καλύτερο από έναν κακό γάμο. Αν ένας γάμος δεν λειτουργεί τουλάχιστον για τον έναν γονέα τότε δεν λειτουργεί και για το παιδί. Αν ένας γάμος διατηρείται μόνο για το παιδί, άδικος κόπος. Ούτε το παιδί θα είναι ευτυχισμένο ούτε οι γονείς. Το παιδί με τις ευαίσθητες κεραίες του νιώθει την αλήθεια της σχέσης των γονέων και ό,τι κακό μπορεί να πάθει από αυτήν το έχει ήδη πάθει μέσα στον κακό γάμο. Δεν έχει τόση σημασία για το παιδί αν οι γονείς είναι σε γάμο ή όχι, όση αν αυτοί είναι ευτυχείς και ισορροπημένοι στη ζωή τους, είτε μαζί είτε μόνοι.

Παρακάτω σχολιάζω κάποια σημεία του μηνύματός σου.

·         Είμαι 32 ετών, παντρεμένη 6 χρόνια, στο σύνολο είμαστε 12 χρόνια μαζί.

Κακώς δεσμεύτηκες σοβαρά στα 20. Στην ηλικία αυτή δεν υπάρχει η απαραίτητη κριτική ικανότητα ούτε οι εμπειρίες για την επιλογή συντρόφου ζωής,  οπότε συνήθως η επιλογή αυτή αποδεικνύεται λανθασμένη.

·         Προχωρήσαμε στο γάμο ενώ ήδη είχαν αρχίσει κάποιοι καυγάδες και αρκετή καθημερινή γκρίνια από κείνον περισσότερο, αλλά έλεγα «δεν βαριέσαι, έτσι γίνεται σε όλα τα ζευγάρια».

Κακώς. Πρέπει να είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από ένα στάδιο σχέσης για να περάσουμε στο επόμενο. Σίγουρα στην κατάσταση αυτή που δημιουργήθηκε μεταξύ σας έχεις κι εσύ την ευθύνη σου

·         Ίσως και να έμεινα από οίκτο γιατί έλεγα «είναι πολύ χάλια, πώς θα το αντέξει και τι θα κάνει μετά».

Δεν είσαι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αν δεν περνάς καλά, φροντίζεις να προστατεύσεις τον εαυτό σου και ο άλλος ας φροντίσει κι αυτός για τον εαυτό του. Μήπως με τη δικαιολογία του οίκτου καλύπτεις δικές σου ανασφάλειες;

·         Το παιδί εννοείται ότι το αγαπάει, αν και δεν ασχολήθηκε ποτέ ουσιαστικά

Άρα δε θα λείψει στο παιδί η στενή επαφή με τον πατέρα.

·         Το μόνο που ζήτησα είναι να το παραδεχτεί, να το σταματήσει και να μετριάσει λίγο τα νεύρα του στο σπίτι, λογω του παιδιού.

Πολύ συμβιβαστική είσαι στο τι ζητάς από μια σχέση ζωής…

·         Με κάποιο χόμπι που έχει, εκτός από χρήματα ξοδεύει και πολύ χρόνο εκτός σπιτιού. Ύπνο και φαγητό μόνο στο σπίτι. Επαφές εννοείται σχεδόν ανύπαρκτες.

Έτσι όπως περιγράφεις την κατάσταση, δε βλέπω λόγο να συνεχιστεί αυτός ο γάμος. Του έδωσες ήδη μια πρώτη ευκαιρία να αλλάξει και δεν υπήρξε βελτίωση.

·         Ζηλεύω αυτούς που έστω δείχνουν ευτυχισμένοι .

Είναι μια από τις φυσιολογικές αντιδράσεις στην κατάσταση που περνάς και δεν πρέπει να σε ανησυχεί. Βεβαίως και δικαιούσαι κι εσύ έναν καλό σύντροφο αλλά τίποτα δεν σου εξασφαλίζει πως θα τον βρεις.

·         Όταν είπα για χωρισμό είπε ότι εκείνος δεν θέλει και μετά ήταν σαν να μην έχει γίνει τίποτα, αλλά και με καμιά εμφανή πρόθεση ν' αλλάξει κάτι.

Έχει βολευτεί καλά στην κατάσταση, οπότε γιατί να χωρίσει;

·         Για μένα πλέον έχει σβήσει, δεν νοιώθω τίποτα άλλο εκτός από απέχθεια. Δεν υπάρχει πλέον αγάπη αλλά μόνο διαμάχες.

Και λες πως μπορείς να συνεχίσεις αυτόν το γάμο;

·         Τι μπορεί να με βοηθήσει και να μου δώσει ώθηση να κάνω αυτό που θεωρώ εγώ σωστό?

Αντίθετα από ό,τι πιστεύεις, την ώθηση θα σου τη δώσει το ίδιο σου το παιδί. Με μητέρα δυστυχισμένη και πατέρα αδιάφορο, κανένα παιδί δεν είναι ευτυχισμένο, όσο καλό θέατρο κι αν παίζουν οι γονείς. Έχεις υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να παλέψεις για την ευτυχία σου ή έστω την ηρεμία σου, και τότε μόνο μπορείς να είσαι καλή μητέρα.

Προτείνω να κάνεις μια οριστική και ψύχραιμη συζήτηση με το σύζυγο εκφράζοντάς του όλα σου τα παράπονα, την ψυχική σου κατάσταση και την ανησυχία σου για τη συμπεριφορά και των δυο σας προς το παιδί. Θεωρώ απαραίτητο αρχικά να ζήσετε για κάποιο διάστημα χωριστά για να συνηθίσεις κι εσύ στη ζωή μόνη, αλλά και το παιδί στη νέα κατάσταση. Μην πειστείς από υποσχέσεις, εξάλλου σου έδωσε υποσχέσεις και την προηγούμενη φορά. Ο άνθρωπος αν δεν ζήσει σημαντικές εμπειρίες ζωής και αν δεν κάνει διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης, δεν αλλάζει. Μόνο αν δεις τη σαφή επιθυμία από μέρους του να κάνετε συμβουλευτική ζευγαριού όσο θα ζείτε χωριστά, μόνο τότε θα έλεγα να καθυστερήσετε το διαζύγιο.

Αν δεν δεχτεί, πρέπει να στηριχτείς εσύ η ίδια να τραβήξεις το δρόμο σου και να δεις πώς θα διαχειριστείς την κατάσταση με το παιδί σου. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει.