«Κόλλημα» στην εφηβική σχέση

Είμαι 22 χρονών. Στα 15 μου είχα την πρώτη μου σοβαρή σχέση με ένα συμμαθητή μου, τον Χ. Στα 18 βρεθήκαμε σε διαφορετικές πόλεις λόγω σπουδών. Ανέκαθεν η σχέση μας είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα, τσακωμούς, παθολογική ζήλεια από τη μεριά του, αλλά υπήρχαν και στιγμές που λάτρευα τις συζητήσεις μας,τον θαύμαζα,ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από εμένα,ένιωθα ασφάλεια και πολλή πολλή αγάπη. Με έχει σημαδέψει και δεν έχω γνωρίσει από τότε άνθρωπο που να νιώθω έτσι και να είναι τόσο ιδιαίτερος για μένα και γι'αυτά που ζητάω.Στα 19 έμαθα πως,ενώ βρισκόμασταν σε διάσταση αλλά επικοινωνούσαμε σα να είμαστε ζευγάρι,έκανε σχέση με μια συμφοιτήτρια του,δεν το παραδέχθηκε ποτέ,τον χώρισα,με κυνήγησε για καιρό και εγώ για να τον ξεχάσω έκανα επιπόλαια μια σχέση με ένα παιδί που κράτησε 1,5 χρόνο.Δεν τον έβγαλα πότε από το μυαλό μου όμως.

 Πλέον βρίσκεται σε άλλη σχέση 1 χρόνο και εγώ είμαι μόνη μου. Δεν θέλω να επενδύσω σε τίποτα άλλο γιατί ξέρω πως δεν θα με γεμίζει.Έχουν περάσει 3 χρόνια και ενώ δεν έχω οπτική επαφή,δεν επικοινωνούμε,δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου.Έχω σκεφτεί να του πω πως νιώθω ξέροντας ότι θα με απορρίψει.Θα ήθελα τη συμβουλή σας επί του θέματος.Τι να κάνω για να σταματήσω να πέφτω ψυχολογικά και να με επηρεάζει τόσο αυτός ο άνθρωπος? Φοβάμαι ότι θα το κουβαλάω για μια ζωή μέσα μου.

K.

Η σχέση σου με τον Χ είναι η κλασική εφηβική σχέση που εξελίσσεται κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων και είναι μεν αρκετά έντονη ώστε να κυριαρχεί στη ζωή των νέων παιδιών (ή του ενός από αυτά), αλλά ταυτόχρονα φορτισμένη με όλη τη φυσιολογική για την ηλικία τους ανωριμότητα.

Τώρα, δεν βλέπεστε πλέον επί 3 χρόνια και εσύ τον σκέφτεσαι και δεν μπορείς να προχωρήσεις τη ζωή σου. Σίγουρα σ αυτό συμβάλλει και το γεγονός πως είσαι πολύ καιρό μόνη. Πιστεύω όμως πως υπάρχει και κάποιος βαθύτερος λόγος που έχεις «κολλήσει». Ανασφάλεια για το καινούργιο; Φόβος του αγνώστου; Χαμηλή αυτοεκτίμηση; Έλλειψη ουσιαστικών ενδιαφερόντων και στόχων; Ψυχολογικό «πέσιμο», όπως το χαρακτηρίζεις; Τους πιθανούς αυτούς λόγους μόνο μέσα από μια καλή συμβουλευτική διαδικασία θα μπορούσες να τους διερευνήσεις. Αν δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα, θα μπορούσες να συζητήσεις το θέμα με 1-2 άτομα που εκτιμάς.

Οι μισοτελειωμένες υποθέσεις αποτελούν τροχοπέδη στη ζωή μας. Καλό θα ήταν να κάνετε μια συνάντηση στη οποία να ξεκαθαρίσετε τα παλιά και να εκφράσετε τα τότε και τα τώρα συναισθήματα.  Δεν επιστρέφετε για διακοπές στην πόλη καταγωγής σας; Δεν έχετε κοινές παρέες εκεί; Απορώ πώς γίνεται και δεν έχετε συναντηθεί 3 χρόνια.

Προτείνω λοιπόν στις επόμενες διακοπές να επικοινωνήσεις μαζί του και να τον προσκαλέσεις να πιείτε έναν καφέ. Εκεί θα ξεκαθαρίσετε τα παλιά θέματα με ψυχραιμία πλέον, και θα μιλήσει ο καθένας για την παρούσα κατάστασή του. Αν σου πει πως η σχέση του είναι σημαντική, μην προχωρήσεις. Αν σου πει πως δεν είναι ευχαριστημένος, μίλησέ του για τα συναισθήματά του και ζήτησέ του να ξαναδείτε τη σχέση σας. Καταλαβαίνεις πως το ρίσκο να αρνηθεί είναι πολύ μεγάλο. Αυτό όμως δεν σημαίνει «απόρριψη» για σένα ως άτομο. Απλώς για κείνον η σχέση μπορεί να τελείωσε στην ώρα της, όπως εξάλλου συμβαίνει κατά κανόνα στις νεανικές σχέσεις. Θα έχεις όμως ξεκαθαρίσει και δεν θα κρατάς μέσα σου αυτή τη στενοχώρια της ημιτελούς κατάστασης.

Αν τελικά δεν τα βρείτε, επαναλαμβάνω την πρόταση να βοηθηθείς από ψυχολόγο να ξεπεράσεις τα ανέλπιδα συναισθήματα και να δεις γιατί κόλλησες. Εξάλλου, μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης είναι πολύ χρήσιμη στην ηλικία σου. Στο μεταξύ ασχολήσου με τους στόχους σου, τα ενδιαφέροντά σου, τους φίλους σου και φρόντισε να βγαίνεις και να φλερτάρεις σαν φυσιολογικό κορίτσι της ηλικίας σου.

Παντρεμένοι που θέλουν-και-δε θέλουν

Είμαι η παντρεμένη που το καλοκαίρι έτυχε να έχω περιστασιακή σχέση με κάποιον παντρεμένο γείτονα και είχαμε βρεθεί όλες και όλες 2 φορές. Και μετά.......σιωπή!!!!!!!!!!!!!

Εεεεε τώρα-μετά από 6 μήνες-επανήλθε. Και όχι ομαλά. Τυχαίνει να μένουμε μόνοι και όλο σχόλια σεξουαλικού περιεχομένου, να με αγγίζει, να με "χουφτώνει", μέχρι που με απομόνωσε......Δε λέω με κολακεύει που μπορεί να με ποθεί ακόμα.....Αλλά κάποιες κουβέντες του είναι ωμές....

Πάνω σε κουβέντα και πράξεις έτυχε να σκαλίσω του παρελθόντος τα γεγονότα.....Τον πείραξε. Είπε ότι έτσι τα διόρθωσα όλα πάλι, ενώ μου είχε δείξει πάλι τι θέλει, μου το είχε πει όντως ότι θέλει εμένα....

Στο "γιατί τώρα" δεν απάντησε.....Μου έγραψε στο μνμ στο γνωστό mail ότι θέλει να βρεθούμε.....Απλά είπε ότι δε θα μου εκφράσει ξανά τον εσωτερικό του πόλεμο.....

Ότι του βγαίνει αυτό το "άγριο" μαζί μου.....και άλλα. Φοβάμαι μήπως με κοροϊδεύει???!!!!!!!!!

Τώρα το πρωί με βρήκε στο δρόμο και με πήρε με το αυτοκίνητο...

Όμως από τη συμπεριφορά του βλέπω ότι τον πείραξαν αυτά που του είπα....Ενοχλήθηκε....και είπε ότι και εγώ ενοχλούμαι με το παραμικρό...

Η αντίδρασή του είναι πολύ περίεργη...Κάνει διάφορα άλλα για να μου δείξει τι??????

Θέλω να βρεθούμε αλλά φοβάμαι.....Δεν ξέρω τι να κάνω.Δεν μπορώ να τον ψυχολογήσω.....

Μ

Δεν μπορώ να ξέρω τα κίνητρα του φίλου σου που τον κάνουν να φέρεται αλλοπρόσαλλα. Το θέμα είναι πως είστε κι οι δυο παντρεμένοι, και οι δυο «ψάχνεστε» και έχετε μεταξύ σας μια μεγάλη σεξουαλική έλξη. Υπάρχουν βέβαια τα κοινωνικά στερεότυπα. Ο φίλος σου υποτίθεται πως ζει μια  εσωτερική πάλη. Από την άλλη εσένα φαίνεται να μη σε πειράζει τόσο το ότι είσαι παντρεμένη, όσο το ότι ο φίλος σου είναι παντρεμένος και το ότι δεν φανερώνει με συνέπεια την έλξη του απέναντί σου.

Θεωρώ πως και οι δυο έχετε διάθεση για κάποιες παθιασμένες ερωτικές συνευρέσεις και πιστεύω πως είτε τις πραγματοποιήσετε είτε όχι, τους συζύγους σας δεν τους έχετε και σε μεγάλη εκτίμηση. Οπότε, καλύτερα να υλοποιήστε το πάθος σας, μήπως και εξατμιστεί και σας περάσει. Τα δραματικά περί εσωτερικού πολέμου του φίλου σου πιστεύω πως δεν είναι αυθεντικά. Αλλιώς δεν θα σε φλέρταρε τόσο άγρια….

Το πιθανότερο είναι να θέλει, όπως πολλοί παντρεμένοι, να έχει την οικογένειά του άθικτη και ταυτόχρονα μερικές όμορφες σεξουαλικές εμπειρίες με μια γυναίκα που του αρέσει, και επιπλέον δεν θα του ζητήσει τίποτα γιατί είναι παντρεμένη. Δεν αποκλείω και την πιθανότητα να μη θέλει να διαταράξει την οικογένειά του, να έχει πάρει την απόφασή του και απλώς να θέλει λίγο να παίξει για να διασκεδάσει την ανία του.

Εσύ τι θέλεις από τη σχέση αυτή; Μήπως τα ίδια που θέλει κι αυτός; Τότε προτείνω να περιμένεις, να μην πιέσεις την κατάσταση και αν είναι να γίνει θα γίνει.

Αν θέλεις κάτι παραπάνω, ξέχασέ το, ο τύπος δεν φαίνεται διατεθειμένος για κάτι πιο μακροχρόνιο ή πιο ουσιαστικό.

Σοκ

Μένω εξωτερικό. Εχθές, στο τρένο ακούσαμε έναν περίεργο θόρυβο, το τρένο σταμάτησε και η οδηγός, ταραγμένη, ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα πως χτυπήθηκε άνθρωπος μοιραία. Δεν θα γίνω γραφική. Δεν είδα κάτι, μόνο άκουσα. Μετά είδα τους τραυματιοφορείς. Δεν θέλω να φανταστώ λεπτομέρειες. Δίπλα μου μια γυναίκα σιγοέκλαιγε, εγώ ακίνητη έτρεμα. Ένας άντρας συνέχισε να γράφει στον υπολογιστή του. Μια νεαρή κοπέλα στο μπροστά κάθισμα - απίστευτο μου φαίνεται - με μια απάθεια τρομερή, μπήκε στο έξυπνο τηλέφωνο να ανακοινώσει στο φέισμπουκ  τι είχε γίνει 5 λεπτά μετά το ατύχημα!

Έχουν περάσει κοντά 2 μέρες από τότε αλλά εγώ ακόμα το σκέφτομαι. Τα νέα δεν είπαν αν ο νεκρός ήταν άντρας ή γυναίκα. Έδωσαν ελάχιστες λεπτομέρειες. Σκέφτομαι γιατί ήμουν σε αυτό το τρένο. Γιατί έγινε το συμβάν. Αν ήταν ατύχημα η κάποιος αποφάσισε να τελειώσει τη ζωή του. Και σκέφτομαι και την απάθεια μερικών επιβατών, και το νεαρό κορίτσι με το κινητό - και αηδιάζω. Δεν πρόκειται να το ξεχάχω ποτέ.

Υστερόγραφο: νιώθω καλά ψυχικά, ακολουθώ το πρόγραμμά μου κανονικά, αλλά απλά σκέφτομαι που και που αυτό που έγινε. 

Μ.

Είναι φυσικό να ταραχτείς όταν βρεθείς κοντά στο θάνατο. Σε τέτοιες περιπτώσεις μας ανακινούνται υπαρξιακές ανησυχίες σχετικά με τη ζωή και το θάνατο, ερωτηματικά και υποθέσεις για το τι έχει συμβεί. Ναι, δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν ή αυτοκτονούν κάθε μέρα, απλώς αυτό δεν συμβαίνει δίπλα μας…

Αφού οι προβληματισμοί αυτοί δεν σου διαταράσσουν τη ζωή, αποδέξου τη ύπαρξή τους. Θα σε βοηθήσουν να τοποθετηθείς καλύτερα απέναντι στη ζωή.

Μην απορείς για τη συμπεριφορά των άλλων στο ατύχημα. Υπάρχουν όλα τα ήδη των ανθρώπων στον κόσμο και το ξέρουμε. Τα δυο άτομα που είδες μπορεί να ήταν απλώς αδιάφορα και χοντρόπετσα. Μπορεί όμως να έδειξαν και μια άμυνα απέναντι στο συμβάν για να προστατεύσουν την ψυχική τους ισορροπία, αφού ήταν τετελεσμένο και δεν χρειαζόταν να λάβει κανένας δράση. Ο κύριος μπορεί να οχυρώθηκε στη δουλειά του απωθώντας το γεγονός και το κορίτσι να ένιωσε ανασφάλεια και να θέλησε να επικοινωνήσει με τους δικούς της ανθρώπους με τον τρόπο που επικρατεί στη νεολαία.

Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τιμήσεις τη μετάβαση ενός ανθρώπου στο θάνατο (σε μια άλλη φάση ζωής) και να στείλεις στην ψυχή του τη θετική σου ενέργεια, εκεί που βρίσκεται. Η θέα του θανάτου καλό είναι να μας κάνει να εκτιμάμε περισσότερο το δώρο της ζωής.

«Kαταστροφική» σχέση στα 18

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 18 ΕΤΩΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΣΕ ΑΛΛΗ ΣΧΟΛΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ. ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ  ΚΑΙ.ΕΠΕΛΕΞΕ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩΣΕΙ ΜΕ ΤΟ 10 %..

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΗΣΕΙ.ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.ΤΟ ΜΠΑΛΕΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΙΣΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΩΡΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΖΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ ΟΥΤΕ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΤΗΣ ΕΙΠΑΜΕ ΠΩΣ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕ.ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΝΑ ΤΗΣ ΠΟΥΜΕ ΠΩΣ ΑΝ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΛΑΘΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΥΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΟΥΤΕ ΗΘΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.ΚΟΝΤΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΝΩ ΤΑ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΔΕΙΧΝΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΗ ΧΩΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΟ.ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΩΝΑΤΑΙ ΟΛΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ.ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΤΕ ΜΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.

Χ.

Η κόρη σου βρίσκεται προφανώς σε μια φάση εφηβικής επανάστασης, η οποία πιθανώς πυροδοτήθηκε από το άγχος των εξετάσεων. Κάνει την επανάστασή της απέναντι στην οικογένεια και στο σύστημα και αυτό που χρειάζεται είναι η αγάπη και η συμπαράστασή σας.

Σε τέτοιες φάσεις η σύναψη «ακατάλληλων» σχέσεων αποτελεί κανόνα. Αυτό όμως που θα έπρεπε να σας ανησυχεί περισσότερο από την ακατάλληλη σχέση καθεαυτή είναι το γιατί το παιδί σας την επέλεξε, εξαρτήθηκε και υποκύπτει σε συναισθηματικούς εκβιασμούς. Είναι προφανές πως η αυτοεκτίμησή της είναι χαμηλή και της λείπει αγάπη και αίσθηση του «ανήκειν» στην οικογένεια. Πώς ήταν η σχέση σας μαζί της στη διάρκεια της εφηβείας; Υπάρχει επικοινωνία και εμπιστοσύνη; Μήπως της επιβάλλατε πολύ αυστηρά όρια; Μήπως δεν τη βοηθήσατε να μάθει να παίρνει αποφάσεις; Ευνοήσατε τη σταδιακή της αυτονόμηση;

Μιλήσατε στο παιδί σας και του υποδείξατε τα στραβά της επιλογής του. Από κει και πέρα το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να την αφήσετε να κάνει την επιλογή της, να υποστεί τις συνέπειες και να έχει τη σιγουριά πως, όταν ξαναγυρίσει πληγωμένη, θα είστε πάντα εκεί να της ανοίξετε την αγκαλιά σας. Και να μην της πιέτε «εγώ σου τα ‘λεγα». Το ξέρει πως της τα λέγατε και θα το έχει υπόψη της για το μέλλον.

Γιατί ανησυχείτε που το αγόρι της δεν έχει δουλειά και δεν έχει πάει φαντάρος; Μήπως αν τα είχε κάνει αυτά, η κόρη σας θα τον παντρευόταν στα 18 της; Το γεγονός των κακών συνθηκών διαβίωσης είναι θετικό, θα την κάνει να υποστεί σκληρότερες συνέπειες από την επιλογή της.

Αφήστε την λοιπόν να κάνει αυτό που θέλει. Δεν θα της δώσετε όμως χρήματα για να κάνει κάτι με το οποίο δεν συμφωνείτε. Θα της δίνετε το κανονικό της χαρτζιλίκι, σαν να ζούσε στο σπίτι σας. Το σπίτι σας θα είναι ανοιχτό, έτσι ώστε να μην κόψετε επαφή. Η στάση σας πρέπει να δείχνει αγάπη: «Διαφωνούμε για την επιλογή σου, αλλά σε αγαπάμε και είμαστε πάντα εδώ για σένα.»

Συμβουλέψτε της για το δικό της καλό να επισκεφθεί ψυχολόγο για το θέμα της εξάρτησης, των επιλογών ζωής και των σπουδαστικών της επιλογών. Φυσικά τα έξοδα θα τα καλύψετε εσείς.

Η αναμενόμενη εξέλιξη είναι να απογοητευτεί από τη συμβίωση με τον νεαρό και να φύγει. Ειδικά μπαίνοντας με το καλό στο πανεπιστήμιο, οι πιθανότητες να μείνει σε μια μίζερη σχέση με ένα αμόρφωτο παιδί είναι μηδαμινή. Χρόνος για όλα τα άλλα ενδιαφέροντά της υπάρχει, σπουδές, μπαλέτο κτλ, όταν θα ξεφύγει από τη σχέση αυτή.

Η αναστάτωση αυτή στην οικογένειά σας είναι μια ευκαιρία να εξετάσετε τη δική σας στάση προς το παιδί και να δείτε πού έχετε κάνει λάθη. Ένα «κακό» παιδί κατά κανόνα αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας δυσλειτουργικής οικογένειας.

Παιδιά και διαζύγιο

Είμαι 44 ετών και μητέρα 2 παιδιών (υγιή οικογενειακή κατάσταση ) και 2 υπέροχων (δίδυμα) εγγονιών κοριτσάκια 3,5 χρόνων.
Πρόσφατα (1 μήνα σχεδόν ) η κόρη μου χώρισε και γύρισε στο σπίτι μας μαζί με τα κοριτσάκια μας !!! Επικρατεί ηρεμία γενικότερα αλλά μας έχει δημιουργηθεί μια τεράστια απορία και εκεί ζητώ την βοήθειά σας !!! Τα κοριτσάκια μας δεν έχουν αναφέρει καθόλου τον ΠΑΤΕΡΑ τους, ούτε καν σαν λέξη, ούτε που είναι, ούτε πότε θα έρθει.... ΤΙΠΟΤΑ !!! Μας στεναχωρεί αφάνταστα εμένα αλλά και την κόρη μου (σε συζήτηση που είχαμε ) γιατί η κόρη μου θέλει πάρα πολύ τον πατέρα των παιδιών της στη ζωή τους. Όσο αναφορά τον πατέρα, δυστυχώς δεν είναι (ούτε ήταν) τόσο καλός σαν χαρακτήρας στα 5 χρονιά έγγαμου βίου με την κόρη μας.

Η ερώτησή μου είναι ότι δεν ξέρουμε πως να το αντιμετωπίσουμε. Να μιλάμε για τον μπαμπά ? Αλλά αν τελικά δεν θελήσει ο μπαμπάς να έχει τις απαραίτητες επαφές με τα παιδιά ? Το μόνο σίγουρο είναι η ψυχική υγεία των παιδιών όπως καταλαβαίνετε ..... μήπως δεν πρέπει να αναφέρουμε τίποτα έτσι ώστε να μην τους << δημιουργήσουμε >> εμείς οι ίδιοι την έλλειψή του ?

Χ

Αρχικά εκπλήσσομαι με το νεαρό τα ηλικίας σου: έγινες γιαγιά περίπου στα 40! Και η κόρη σου επίσης προφανώς παντρεύτηκε πολύ μικρή και ίσως αυτό να είναι ένα από τα αίτια της αποτυχίας του γάμου της.

Βασική αρχή στο διαζύγιο είναι να κάνουμε μια βασική εξήγηση στα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία τους, και μετά να τα αφήσουμε να το διαχειριστούν με το δικό τους τρόπο και να απαντάμε μόνο σε ό,τι μας ρωτούν, απλά και χωρίς λεπτομέρειες και ψυχική φόρτιση.

Η κόρη σου θα πει στα κοριτσάκια πως από δω και πέρα θα μένουμε στους παππούδες και ο μπαμπάς θα μένει αλλού. Τις αγαπά και θα τις βλέπει όποτε έχει χρόνο. Αυτά αρκούν για την ηλικία των 3,5. Θα μιλάτε για τον πατέρα τους όταν χρειάζεται να αναφερθείτε σε κάτι που τις αφορά, πχ στη συνάντησή τους, σε κάτι που τους έχει μάθει ή τους έχει χαρίσει κτλ. Ποτέ κατηγορίες ή παράπονα γι αυτόν μπροστά τους. Ακόμη κι αν υπάρχει στο βλέμμα σας η κατηγορία, αυτές θα το νιώσουν.

Αν ο πατέρας δεν ασχοληθεί, δεν μπορείτε να κάνετε κάτι. Και προτιμότερο να μην τα βλέπει συχνά παρά να τα βλέπει υποχρεωτικά και ψυχρά. Αν ρωτήσουν πού είναι ο μπαμπάς, γατί δεν έρχεται, πείτε τους πως θα έρθει όταν μπορέσει και διδάξτε τες να του τηλεφωνούν οι ίδιες να του το ζητούν, Σταδιακά θα πρέπει η πρωτοβουλία της επικοινωνίας να γίνεται μεταξύ παιδιών-πατέρα κι εσείς να αποτραβηχτείτε.

Και βέβαια θα υπάρξει ψυχολογικό έλλειμμα στα παιδιά αν ο πατέρας δεν ασχοληθεί, αλλά αυτό είναι προτιμότερο από το να μεγαλώσουν με δυο γονείς που δεν αγαπιούνται. Αν εσείς (μητέρα, παππούδες) είστε ισορροπημένοι και  δεμένοι μεταξύ σας και προσφέρετε στα παιδιά ασφάλεια και αγάπη, το έλλειμμα διορθώνεται κατά πολύ.

Παραθέτω ένα απόσπασμα που θα σας βοηθήσει, από το βιβλίο μου ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ, εκδ ΣΑΒΒΑΛΑ.

Οι γονείς θα πρέπει να ενημερώσουν τα παιδιά τους για τη μεγάλη απόφαση που πήραν με όσο το δυνατόν πιο νηφάλιο τρόπο, χωρίς αλληλοκατηγορίες και δράματα. Τέτοιες συζητήσεις είναι, φυσικά, πολύ δύσκολες για τους γονείς, ειδικά όταν αυτοί δεν έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα μέσα τους, κατακλύζονται από εχθρικά συναισθήματα για τον άλλο γονέα, άγχος, αγωνία και ανασφάλεια για την καινούργια κατάσταση και τις αλλαγές που θα επέλθουν στη ζωή τους. Η προσπάθεια ενός γονέα να «συμμαχήσει» με το παιδί ενοχοποιώντας τον άλλον γονέα είναι από τα πιο καταστροφικά για το παιδί φαινόμενα στην περίπτωση διαφωνιών ή διαζυγίου.

Το παιδί έχει δικαίωμα να μάθει, και οι εξηγήσεις που θα του δοθούν πρέπει να είναι ανάλογες με την ηλικία του. Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς μπορούν να κάνουν πολύ διαφορετική συζήτηση με τα δυο ή τρία παιδιά τους που βρίσκονται σε διαφορετικές ηλικίες και να τους δώσουν την ευκαιρία να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και τις αγωνίες τους. Τα παιδιά μεγαλώνοντας μπορεί να θέτουν ξανά και ξανά το θέμα του διαζυγίου των γονέων τους και να ζητούν εξηγήσεις. Ένας τέτοιος διάλογος δεν πρέπει να αποθαρρύνεται και οι εξηγήσεις που δίνονται πρέπει να είναι κάθε φορά ανάλογες με την ηλικία του παιδιού.

Προσοχή! Συζητάμε ξανά με το παιδί μόνο αν και όσο μας ρωτά, αποφεύγοντας λεπτομέρειες και συνεχή επαναφορά του θέματος. Κάθε παιδί διαχειρίζεται το διαζύγιο των γονέων του με τον δικό του τρόπο. Το παιδί που, έπειτα από μερικές βασικές εξηγήσεις και συζητήσεις, δεν ξαναρωτά είναι πιθανό ότι έχει επιλέξει να λάβει την κατάσταση ως δεδομένη και να αποστασιοποιηθεί από αυτή.

Για να διατηρήσει το παιδί την ψυχική του ισορροπία και να περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα τη φάση αυτή «αναταραχής» του συστήματος, πρέπει:

·        Να είναι σίγουρο ότι και οι δυο γονείς θα εξακολουθήσουν να το αγαπούν όπως πρώτα, ότι δεν θα χάσει κανέναν και ότι, παρότι οι γονείς δεν θα είναι πλέον ζευγάρι, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι γονείς του. Επίσης, βασικό είναι να μην αποδοθεί στα παιδιά καμιά ενοχή για το διαζύγιο και να διαλυθούν τέτοιες ιδέες που μπορεί να δημιουργηθούν σ’ αυτά.

·        Να είναι γνώστης των γενικών καταστάσεων, ανάλογα πάντα με την ηλικία του. Για παράδειγμα, ο έφηβος πρέπει να γνωρίζει αν έχει κατατεθεί αίτηση διαζυγίου των γονέων, αν το διαζύγιο έχει βγει,  ποιες ρυθμίσεις θα υπάρχουν για να βλέπει τον γονέα με τον οποίο δεν θα κατοικεί και τους συγγενείς του, πώς θα ρυθμιστούν τα οικονομικά της οικογένειας κ.ά. Οι γονείς πρέπει να είναι πρόθυμοι να συζητήσουν με το παιδί ρυθμίσεις που θα το ικανοποιούν.

·        Να μεταβεί από μια κατάσταση σταθερότητας σε μια άλλη κατάσταση σταθερότητας, για παράδειγμα σχετικά με τις σχέσεις του με τον γονέα που απομακρύνεται ή με τις συνθήκες εργασίας του γονέα που μένει. Στη ζωή του παιδιού πρέπει να γίνουν την ίδια περίοδο κατά το δυνατόν λιγότερες αλλαγές. Για παράδειγμα, αν το διαζύγιο των γονέων χρειάζεται να συνδυαστεί με αλλαγή σπιτιού, σχολείου κ.ά. του παιδιού, καλό είναι οι αλλαγές αυτές να αναβληθούν για κάποιο διάστημα.

Τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά που αρχίζουν να ζουν μόνο με τον έναν γονέα είναι:

·        Μείωση του εισοδήματος, κυρίως σε περίπτωση αποχώρησης του γονέα που έχει το υψηλότερο εισόδημα.  Σε τέτοια περίπτωση το παιδί είναι πιθανό να ενοχοποιήσει κάποιον από τους δυο ή και τους δυο γονείς και να αντιδράσει εγείροντας υπερβολικές απαιτήσεις.

·        Έλεγχος και άσκηση της πειθαρχίας. Ο χρόνος που διαθέτει ο γονέας που ζει με τα παιδιά είναι συνήθως περιορισμένος και η άσκηση πειθαρχίας γίνεται κυρίως από αυτόν. Ο γονέας αυτός είναι πιθανό να χαλαρώσει συνειδητά ή ασυνείδητα τους κανόνες ανατροφής για τη διευκόλυνση των παιδιών που θεωρεί ότι «υποφέρουν» ή, αντίθετα, να διαμορφώσει  πιο αυστηρούς κανόνες λόγω ανασφάλειάς του. Ο γονέας που δεν ζει μόνιμα με τα παιδιά είναι πιθανό να τα παραχαϊδεύει, σε μια προσπάθεια να αναπληρώσει την έλλειψή του από την καθημερινή τους ζωή ή για να κερδίσει την εύνοιά τους. Το παιδί είναι πιθανό να εκμεταλλευτεί τέτοιες καταστάσεις προβάλλοντας  μεγάλες απαιτήσεις.

·        Αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις. Κάποιοι φίλοι απομακρύνονται μαζί με τον γονέα που φεύγει, όπως και οι περισσότεροι συγγενείς του. Ένας γονέας που ζει μόνος με το παιδί του δεν ταιριάζει πολύ σε παρέες ζευγαριών.

·        Οι σχέσεις των γονέων μετά το διαζύγιο εξαρτώνται αρκετά από τις σχέσεις που είχαν πριν από το διαζύγιο και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του. Οι επιπτώσεις του διαζυγίου στα παιδιά εξαρτώνται από τις σχέσεις των γονέων μεταξύ τους και από τη σχέση τους με τα παιδιά σε όλες τις φάσεις, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το διαζύγιο.

·        Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας μπορεί να παρουσιάσουν συναισθηματικές αντιδράσεις και μεταβολές συμπεριφοράς, όπως θυμό, εριστικότητα, άγχος αποχωρισμού, προσκόλληση στον έναν γονέα, ψυχοσωματικές αντιδράσεις κ.ά. Τα παιδιά σχολικής ηλικίας είναι πιθανό να βιώσουν έντονα αρνητικά συναισθήματα όπως φόβο, θυμό, άγχος, θλίψη, ενοχές. Στους εφήβους είναι δυνατό να ανακοπεί η αυτονόμηση και η δημιουργία ταυτότητας, να παρουσιαστεί θυμός, θλίψη, φόβος, ντροπή, χαμηλή επίδοση, επιθετικότητα, απόσυρση ή τάση ανάληψης δυσανάλογων ευθυνών.

Οι πιθανές υπερβολικές αντιδράσεις των παιδιών στη φάση αυτή της τόσο μεγάλης μεταβολής του οικογενειακού συστήματος δεν πρέπει να πανικοβάλλουν τους γονείς. Τα προβλήματα αυτά είναι κατά κανόνα περαστικά, περιορίζονται στο επίπεδο της συμπεριφοράς και, με σωστή αντιμετώπιση, συνήθως ελαχιστοποιούνται μέχρι δυο χρόνια περίπου μετά τον χωρισμό. Η σωστή αντιμετώπιση των προβληματικών συμπεριφορών περιλαμβάνει συνεπή ενασχόληση και των δυο γονέων με τα παιδιά, ανοχή στην επιθετικότητα και το θυμό τους, διάλυση των κάθε είδους ενοχών τους, επιβεβαίωση αγάπης και γονεϊκότητας, ενημέρωση για τις κύριες φάσεις των αλλαγών και συζήτηση μαζί τους για τα συναισθήματα και τις επιθυμίες τους. Η ευρύτερη οικογένεια και οι παλιοί φίλοι του γονέα που κρατά τα παιδιά μπορούν να αποτελέσουν υποστηρικτικό δίκτυο και συνήθως το σύστημα βρίσκει μια νέα ισορροπία. Τα παιδιά είναι προσαρμοστικά και, αν περιβάλλονται από ισορροπημένους ενηλίκους και ζουν πολιτισμένες καταστάσεις, μπορούν να επανακαθορίσουν μέσα τους την έννοια της οικογένειας.

Και, θυμηθείτε: Ένα «καλό» διαζύγιο μεταξύ ισορροπημένων γονέων είναι πολύ προτιμότερο για τα παιδιά από έναν «κακό» γάμο μεταξύ δυστυχισμένων γονέων.

Το ύποπτο κολιέ

Mετακομίσαμε οικογενειακώς. Την ημέρα εκείνη άνοιξα το πορτοφόλι του άντρα μου να πάρω ψιλά να πληρώσω κάτι και βρήκα ένα γυναικείο κολιέ. Τον ρώτησα και μετά από πολλές υπεκφυγές, είπε πως το είχαν στη δουλειά και το προόριζε για μένα.

Πριν λίγο καιρό ανακάλυψα μετά από ενδείξεις πως είναι μιας γνωστής μας. Βρήκα φωτογραφίες που το φορούσε ενώ δεν το φοράει πια. Κι επειδή εκείνη τις είχε σβήσει τις βρήκα από κοινή μας φίλη.

Ανακάλυψα πως ξαφνικά διέκοψαν την φιλία μέσω fb. Του είπα λοιπόν ότι βρήκα ποια είναι και απλά μένει να μου το παραδεχτεί για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το παραδέχεται με τίποτα όσο ήρεμα και να του το έχω ζητήσει. Λέει πως με αγαπάει , δεν έχει κάνει κάτι και ότι όλα αυτά είναι χαζομάρες στο μυαλό μου.

Δεν του έχω αποκαλύψει το όνομα εκείνης. Σκέφτηκα να πάω και να της το δώσω έτσι απλά για να δω αντιδράσεις. Έχω 2 παιδιά ηλικίες 9 και 2,5 ετών. Παρακαλώ πολύ πείτε μου κάνω λάθος; Πώς να το χειριστώ;; Πώς να τον κάνω να ομολογήσει; Του είπα ότι περισσότερο με ενοχλεί το ότι με κοροϊδεύει τώρα που δεν μου λέει την αλήθεια παρά το γεγονός σαν γεγονός.

Περιμένω όσον το δυνατόν πιο άμεσα τη συμβουλή σας!

Δ

Ποτέ δε φταίει το τρίτο πρόσωπο αλλά ο δικός μας σύζυγος! Καμιά άγνωστη γυναίκα δεν μας υποσχέθηκε τίποτα, αλλά ο σύζυγός μας μας υποσχέθηκε κάποτε αιώνια πίστη και αγάπη. Αν εκείνος έχει διάθεση να ξενοκοιτάξει, αν δεν ήταν μ’ αυτήν το θέμα κάποιου «κολιέ» θα ήταν με κάποια άλλη. Δεν εγκρίνω τη στάση της συζύγου που πιάνει την αντίζηλό και της λέει τι;

Θα ήθελα όμως να ρωτήσω αν πραγματικά είσαι σίγουρη για το θέμα που ανακάλυψες. Η ύπαρξη γυναικείου κοσμήματος στο πορτοφόλι και οι υπεκφυγές είναι σίγουρα ύποπτες. Δεν ξέρω όμως αν οι φωτο στο φβ και οι φβ φιλίες αποτελούν επαρκές πειστήριο για την ταυτότητα της κυρίας.

Αν είσαι σίγουρη, θέλω να σκεφτείς πώς ήταν μέχρι τώρα η σχέση σου με τον άντρα σου. Αγαπιέστε; Πώς είναι η συμπεριφορά του προς εσένα και η σεξουαλική σας ζωή; Υπάρχει επικοινωνία; Είναι καλός σύζυγος και πατέρας; Έχει δώσει αφορμές; Αν όλα αυτά πηγαίνουν καλά, αξίζει τον κόπο να δεις το θέμα πιο χαλαρά. Μετά από 10 χρόνια καλού γάμου, κάποιο φλερτ του ή της συζύγου, το οποίο δεν συνεχίστηκε, είναι βέβαια θέμα καβγάδων και ψυχρότητας αλλά όχι και λόγος να χαλάσουν το γάμο τους τελικά.

Τι να κάνεις: Πιάσε τον άντρα σου και πες του ευθέως πως γνωρίζεις ποια είναι η κυρία και πως δεν ανέχεσαι να σε κοροϊδεύει. Θέλεις να ξέρες τι έγινε και να βεβαιωθείς πως έχει λήξει. Και πως αν δεν το παραδεχτεί, να το συζητήσετε και να το λύσετε, εσύ δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς και κινδυνεύει ο γάμος σας.

Προφανώς φοβάται την αντίδρασή σου αν ομολογήσει. Υποσχέσου του πως δεν θα αντιδράσεις χειρότερα από αυτό που ήδη κάνεις και τήρησέ το.

Αν και πάλι δεν το παραδεχτεί ή

·        θα υποχωρήσεις ως προς την ταυτότητα και θα θέσεις απλώς όρους για το μέλλον. Εδώ πρέπει να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου και να ελέγχεις την τήρηση των όρων έτσι ώστε να αποκτηθεί ξανά εμπιστοσύνη.

·        Αν αυτό το γεγονός έθιξε ριζικά τα συναισθήματά σου, διατήρησε την εμπόλεμη κατάσταση και άφησέ του την πρωτοβουλία να την επιλύσει

Αναβλητικότητα και φόβοι

Αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί σας διότι με παρότρυνε φίλος μου που βοηθήθηκε από εσάς.Εχω ένα η δύο κατακρίβεια μεγάλα προβλήματα και δεν μπορώ να πάω σε ψυχολόγο λόγω οικονομικού προβλήματος.

1. Είμαι φοβερά αναβλητικός άνθρωπος!!!Παρόλο που ξέρω ότι έχω ικανότητες για πολλά πάντοτε αναβάλλω τα πάντα.Θέλω να γράψω βιβλίο αλλά εδώ χρόνια το αναβάλλω.Μπορεί να έχω εμπνευση για να γράφω ποιήματα και ξεκινώ αλλά σταματώ.Εχω αγοράσει πολλά βιβλία αλλά δεν λέω να τα διαβάσω. Ακόμα χειρότερα ότι δεν πάω σε συνέντευξη για δουλειά η δεν βγαίνω έξω μόνος όπως κάνουν όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι όταν το έχουν ανάγκη.

2.Σκέφτομαι πάντα το αποτέλεσμα.Το τι θα γίνει μετά.Θέλω να προτείνω σε κοπέλα να βγούμε και το αναβάλλω γιατί μπορει να με τρελάνει στα τεστ η να μου αρνηθεί.Ειμαι με το αν......

Φοβάμαι να αλλάξω κάτι πάνω μου γιατί σκέφτομαι τα σχόλια των γύρω μου.Θέλω επίσης να βγω φιλικά με κοπέλες η με ζευγάρια αλλα σκεφτομαι οτι θα με κοροιδευουν επειδη δεν εχω δεσμευση.Ντρεπομαι επισης που ζητω συμβουλες απο τις αδερφες, η τις φιλες μου για ερωτικα θέματα.

Ψάχνω σοβαρη συμβουλη αλλα οσες φορες συμβουλεύτηκα...μεγαλύτερους η απλά εμπειρότερους απλα αρκέστηκαν στο να με κατηγορησουν ως αναποφάσιστο η δειλό.

Μπορείτε εσείς να μου βρείτε τις λύσεις για αυτά τα δύο προβλήματα που μου σκοτώνουν την ψυχική υγεία αλλά και το μέλλον μου?

X

H αλλαγή στάσης σε βασικά θέματα προσωπικότητας, όπως αυτά που αναφέρεις, γίνεται μόνο με συνεπή ψυχοθεραπευτική δουλειά και όχι με μακρόθεν συμβουλές. Ωστόσο οι παρακάτω σκέψεις ίσως σε βοηθήσουν να σκεφτείς τα θέματά σου καλύτερα:

1.    Ακόμη κι αν αποδεχτείς πως όντως δείχνεις αναποφασιστικότητα, δειλία ή τεμπελιά (όπως σου καταλογίζουν), κάποιος λόγος θα υπάρχει. Η αναβλητικότητα δείχνει έλλειψη αυτοπεποίθησης. Όπως το παιδάκι που φοβάται κάτι κρύβεται, έτσι κι εσύ κρύβεσαι από τη ζωή γιατί πιθανότατα τη φοβάσαι. Φοβάσαι την αποτυχία γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Το γεγονός πως έχεις υψηλές προδιαγραφές (πχ να γίνεις συγγραφέας) κάνει την κατάσταση χειρότερη. Μήπως θέτεις υψηλές προδιαγραφές για να έχεις μια δικαιολογία που δεν τις φτάνεις; Μπορείς να εντοπίσεις καταστάσεις στη ζωή σου μου σου μείωσαν την αυτοεκτίμηση; Και τι γινόταν ή γίνεται όταν κάτι συνεχώς το αναβάλλεις; Ποιος το λύνει; Μήπως συνήθισες να σου λύνουν τα προβλήματα πχ οι γονείς σου; Κάποια πράγματα, όπως η συγγραφή ενός βιβλίου, δεν χρειάζονται μόνο ταλέντο. Χρειάζονται και σκληρή δουλειά. Πίστεψέ με, το ξέρω από πρώτο χέρι!

2.   Αν σκέφτεσαι πάντα την άσχημη εξέλιξη, τότε δεν θα τολμήσεις τίποτα στη ζωή σου… Είναι και αυτό θέμα ανασφάλειας και υψηλών προδιαγραφών. Πώς αντιμετωπιζόταν η «αποτυχία» από την οικογένειά σου; Μήπως έχεις βιώσει τραυματικά κάποια αποτυχία στη ζωή σου; Και τι θα γίνει δηλαδή αν μια κοπέλα δεν δεχτεί να βγει μαζί σου; Όλοι στη ζωή έχουμε απορριφθεί και απορρίψει, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για τη γενική αξία μας ως ανθρώπων. Όλοι έχουμε αποτύχει σε κάποιο μάθημα, χάσει κάποια δουλειά, υποστεί σχόλια από το περιβάλλον κτλ. Σε διαβεβαιώνω πως δεν πάθαμε τίποτα καταστροφικό. Στεναχωρηθήκαμε, νευριάσαμε ίσως, αλλά μας πέρασε, επιζήσαμε και επιπλέον διδαχτήκαμε. Αυτός είναι κανόνας της ζωής και δεν βλέπω γιατί δεν θα πρέπει να ισχύσει και για σένα.

3.   Τα στερεότυπά σου είναι πολύ άκαμπτα. Να μη σε σχολιάσουν, να μη σε κοροιδέψουν, να μην πουν (ακόμη και αγαπητά σου πρόσωπα) πως έχεις ανάγκη συμβουλών…. Πώς αντιμετωπίζονταν τα στερεότυπα στην οικογένειά σου; Εκτός από ψυχολογική δουλειά με τον εαυτό σου, είναι και θέμα συνειδητής απόφασης να τα παραβλέψεις.

4.   Απευθύνεσαι σε διάφορα άτομα για να σου δώσουν συμβουλές, αλλά η απάντησή τους είναι αρνητικοί για σένα χαρακτηρισμοί. Σε κάθε αρνητικό χαρακτηρισμό που μας δίνει κάποιος, ας μη γινόμαστε αμυντικοί. Αξίζει να σταθούμε και να τον σκεφτούμε. Είναι πιθανό να έχει κάποιο σπέρμα αλήθειας και να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι.

Δυστυχώς δεν μπορώ να «σου βρω λύσεις» εδώ. Αυτές θα τις βρεις ο ίδιος δουλεύοντας με τον εαυτό σου και με τη συμβολή των ανθρώπων που σε αγαπούν.

Το φλερτ με το ….ωραίο άρωμα

Εδώ και έναμιση χρόνο για την ακρίβεια ενα χρόνο και πέντε μήνες, έχω μια σχέση.. Αύτη η σχέση λοιπον πηγαινει Πόλυ Κάλα αλλά υπαρχουν κάποια μικροπροβλήματα αλλά μεχδι τώρα τα λυναμε .... Δεν είχα σκεφτεί ποτε να βγω με άλλον η να μαρεσει κάποιος άλλος..

Και πριν μια βδομάδα μια φιλη μου μου λέει να βγούμε με δυο φιλους της οπου ο ένας της αρέσει... Ο άλλο λοιπον ηταν πολύ ευγενικός ψηλός όμορφος .... Και τον σκεφτόμουν συνέχεια .. Μετα απο λιογες μέρες ξαναβρεθηκαμε ηταν πολύ κάλος παλι και μυρίζει υπέροχα...

Χθες ειχαμε παει για ταινία εγώ η φιλη μου ... Και τα δυο αγόρια.. Εγώ καθόμουν διπλά του λοιπον.. Και το έργο έλεγε κάτι για αρώματα και μου λέει κάποια στιγμη θα τα εχεεις κι ΕΣΥ με το καλό!!! Τον σκέφτομαι συνέχεια το άρωμα του το γέλιο του...

Είμαι μπερδεμένη λοιπον ενω το αγόρι μου είναι πολύ Κάλο σκέφτομαι οτι έτσι και χωρίσουμε θα στραφούν όλοι εναντιον μου γιατί το κάνες ... Φιλοι γνωστοί....

Ενω δεν θέλω να προσπερασω κι αυτό το παιδι που μαρεσει .. Νιώθω μπερδεμένη και δεν ξέρω τι να κάνω φοβάμαι ... Και η φιλη μου μου λέει σιγά δεν είναι τίποτα .... ,μακάρι η άποψη σου να με βοήθησει λίγο σε ευχαριστώ εκ των πρότερων που το διαβάσεις περιμένω απαντηση.

Κ

Δεν γράφεις την ηλικία σου, αλλά υποθέτω πως είσαι έφηβη ή στις αρχές της δεκαετίας των 20.

Σε τέτοιες ηλικίες, μια σχέση με τη διάρκεια της δικής σου θεωρείται μακροχρόνια. Τι νιώθεις για το αγόρι σου; Υπάρχει ακόμα έρωτας ή έχει επέλθει συνήθεια και ανία; Αν συμβαίνει το δεύτερο, θα πρέπει να επανεξετάσεις τη σχέση σου, ανεξαρτήτως νέου φλερτ. Αν ήσουν ευτυχισμένη μαζί του, μάλλον δεν θα σε ενδιέφερε κάποιος άλλος.

Δεν απορρίπτω και την περίπτωση να έχεις δεσμευτεί πολύ μικρή και να αποζητάς εμπειρίες. Δεκτό αυτό, αλλά τότε καλύτερα να μην έχεις σταθερή και μακροχρόνια σχέση μέχρι να ωριμάσεις.

Αν συμβαίνει αυτό, αργά ή γρήγορα θα χωρίσεις με το φίλο σου ή θα μείνεις με καταπιεσμένες επιθυμίες. Μη σκέφτεσαι «τι θα πει ο κόσμος» και κάνε αυτό που θέλεις. Μην αφήνεις να ρυθμίζουν τη ζωή σου τα στερεότυπα!

Αν πάλι θέλεις να βαδίζεις με μεγαλύτερη ασφάλεια, καλό είναι να δεις τις διαθέσεις του νεαρού με το ωραίο άρωμα. Μπορείς να βγεις μερικές φορές μαζί του φιλικά και αν δείξει διάθεση να συνεχίσετε κι εσύ τον θέλεις πολύ, αναγκαστικά θα πρέπει να χωρίσεις με το φίλο σου και να προχωρήσεις μαζί του. Κανείς όμως δεν σου υπογράφει πως η σχέση αυτή θα κρατήσει και θα έχεις τη συναισθηματική ασφάλεια που έχει συνηθίσει.

Αν πάλι αποφασίσεις να ξεχάσεις το νέο φλερτ και να μείνεις με το φίλο σου, μπορείς να του χαρίσεις ένα άρωμα που σου αρέσει!

Η φροντίδα της άρρωστης μητέρας

Είμαι 37 χρόνων και το καλοκάιρι παντρεύτικα. έχω εναν αδελφό 47 χρονών και είναι ανύπαντρος. έχουμε μια μητέρα με πολλά προβληματα υγείας 12 χρόνια τρέχουμε στα νοσοκομεία με αποτελέσμα να παραμελήσουμε τον εαυτό μας. εγω δοξα το θεο βρηκα εναν ανθρωπο και παντρέυτικα.απο τότε που ξεκίνησα τις διαδικασίες για το γάμο ο αδελφός μου αρχισε να φέρεται ασχημα στην μητερα μας και τις καταλογίζει ευθύνες οτι αυτη φταίει που δεν παντρεύτικε ο ίδιος. της κάνει φοβερο ψυχολογικό πόλεμο και φοβαμαι και για την υγεία της αλλά και για την ψυχική υγεία του ίδιου. σας παρακαλω πες τε μου τι να κανω!!!!!!!!!είμαι σε απογνωση....!!!!!!!!

E.

Με το γάμο σου, το οικογενειακό σύστημα άλλαξε. Υποθέτω πως εσύ μένεις πλέον με τον άντρα σου κάπου αλλού και ο αδελφός έχει παραμείνει με τη μητέρα, οπότε οι υποχρεώσεις του έχουν αυξηθεί. Η κόπωση που εκφράζει είναι δικαιολογημένη, ίσως και κάποια ζήλια προς εσένα που κατάφερες να φτιάξεις τη ζωή σου ενώ εκείνος όχι. Δεν είναι καθόλου όμως δικαιολογημένο από τη μια μεριά να φροντίζει τη μητέρα και από την άλλη να της κάνει ψυχολογικό πόλεμο. Αυτό δείχνει πολλά απωθημένα, ανωριμότητα και ίσως ψυχολογικό πρόβλημα από μέρους του. Μια ψυχολογική στήριξη θα του έκανε καλό.

Συζήτησε μαζί του ήρεμα για τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τα προβλήματά του. Έκφρασε κι εσύ τα δικά σου. Προσπαθήστε να βρείτε μια κοινά αποδεκτή λύση. Αν προσλάβετε μια κυρία να φροντίζει τη μητέρα και να της κάνει παρέα, θα ανακουφιστείτε πολύ και οι δυο. Αν δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα, θα πρέπει να δουλέψετε και οι δυο παραπάνω, ίσως και να πουλήσετε ένα μέρος της περιουσίας σας, αν υπάρχει, για το σκοπό αυτό. Προτιμότερο είναι να είτε φτωχοί αλλά ψυχικά υγιείς και η μητέρα να έχει τη σωστή προσοχή…

Έναν πελάτη μου με ανάλογο θέμα τον συμβούλευσα να φροντίσει να βρει έναν καλό οίκο ευγηρίας για τον πατέρα του, όπου τα παιδιά να κάνουν «βάρδιες» τα απογεύματα.

Όποια ρύθμιση κι αν σκεφτείτε, συζητήστε τη με την μητέρα σας και ακούστε και τα δικά της συναισθήματα. Είναι προτιμότερο να της μιλήσετε ανοιχτά παρά να υφίσταται ψυχολογικό πόλεμο, όπως λες.

Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά πρέπει μαζί με τη μητέρα να προσέξετε και τους εαυτούς σας και τις ζωές σας. Μην ξεχνάς πως με τον αδελφό σου δεν είστε αντίπαλοι αλλά συνεργάτες σε ένα δύσκολο έργο και πως αγαπιέστε. Και να του το πεις αυτό!

Άλλαξε αλλά δεν τον εμπιστεύομαι

ΤΑ 4 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΩ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 44 ΧΡΟΝΩΝ, ΧΩΡΙΣΜΕΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ. ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΣΧΕΣΗ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1,5 ΧΡΟΝΟ ΜΑΚΡΥΑ ΓΥΡΙΣΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΔΙΝΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΕ ΜΑΣ.

ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ Κ ΠΗΓΑΙΝΩ ΕΓΩ ΤΑ ΣΚ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ. ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ Κ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΠΑΡΑΛΟΓΟ. ΕΚΕΙΝΟΣ ΣΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ. ΠΩΣ? ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ... ΦΟΒΑΜΑΙ ΙΣΩΣ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΛΗΓΩΘΩ. ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΑΝΤΟΧΕΣ... ΠΟΣΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΟΜΑ? ΤΟ ΠΑΙΔΙ 10 ΧΡΟΝΩΝ ΔΕ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΚΟΠΟ ΕΧΕΙ.

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΕΓΩ...ΣΑΝ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ! ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝΕ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΕΜΟΥ ΤΟΥΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΚΑΤΙ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΕΙ.

ΟΤΑΝ ΡΩΤΗΣΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΙΠΕ ΧΤΙΖΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ. ΓΙΑΤΙ? ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΣΩ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΝ ΑΦΗΝΩ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΧΩ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΠΩΣ ΕΓΩ ΤΙΣ ΕΡΜΗΝΕΥΣΑ ΕΤΣΙ... ΤΟΥ ΤΑ ΕΙΠΑ. ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ... ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕ ΞΕΡΩ... ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΗ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΩ...

Α

Η περίπτωσή σου φαίνεται μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μια σχέση ξεκινά χαλαρά και «όποτε» από την πλευρά του ενός, αλλά κάποια στιγμή εξελίσσεται σε κάτι πιο ουσιαστικό. Το γεγονός πως 4 χρόνια ήσουν στην ανασφάλεια και στο «περίμενε» σε έχουν πληγώσει πολύ. Προφανώς εσύ ήσουν ερωτευμένη, είχες επενδύσει (κακώς τότε) και περίμενες.

Είναι πιθανό ο φίλος σου τα χρόνια αυτά να εκτίμησε τη στάση σου και την αφοσίωσή του και να θέλησε να δώσει άλλη μια ευκαιρία. Είναι πιθανό τώρα να έλυσε κάποια προσωπικά του θέματα πχ την απογοήτευση από το διαζύγιό του και να είναι έτοιμος. Ή να απογοητεύτηκε από άλλες επιλογές και να ζητά πλέον ένα ήσυχο λιμάνι. Τη σοβαρότητα και τη διάρκεια της νέας σχέσης θα τη δείξει μόνο ο χρόνος.

Όταν όμως αποφάσισες κι εσύ να ξαναδοκιμάσετε, έπρεπε να τον εμπιστευτείς τουλάχιστον για αρχή. Δες τη σχέση σας σαν κάτι νέο και προχώρησε με περίσκεψη. Πόσον καιρό έχετε επανασυνδεθεί; Μη ζητάς ακόμα δηλώσεις για το μέλλον. Αν περάσει περίπου ένας χρόνος και τα πράγματα συνεχίζονται το ίδιο θερμά από πλευράς του, τότε μπορείς να επενδύσεις και να συζητήσεις για μέλλον. Λάβε επίσης υπόψη πως πριν από σοβαρές αποφάσεις, όπως μετοίκηση, συμβίωση και πολύ περισσότερο γάμος, θα πρέπει να έχετε ζήσει μαζί τουλάχιστον κάποιους μήνες και βέβαια νε έχεις εξοικειωθεί με το παιδί.

Φέρσου όπως στην αρχή μιας σχέσης: απολαμβάνουμε αλλά δεν επενδύουμε, ούτε όμως δηλητηριάζουμε τη σχέση μας με γκρίνιες! Ο χρόνος θα δείξει περί τίνος πρόκειται. Αν όμως έχεις γενικά την τάση να μην εμπιστεύεσαι και να είσαι απαισιόδοξη, μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει.

Αν κάτι στραβώσει, θα έχεις τουλάχιστον απολαύσει ένα ωραίο διάστημα. Αν συνεχιστεί με τον ίδιο ενθουσιασμό και σοβαρότητα, τότε μόνο μπορείς κάνεις συζήτηση για μέλλον.

Δωδεκάχρονος σε ρόλο που δεν του ανήκει

Είμαι 44, η Χ 42, χωρισμένοι 3 μήνες, με 2 παιδιά στο δημοτικό.

Τον χωρισμό η Χ τον αποζητούσε για 3 χρόνια περίπου, ύστερα από αρρώστια της και θανάτους προσφιλών της προσώπων και τον πέτυχε, παρ' όλες τις προσπάθειές μου. «Απουσίαζε» από το γάμο της από τη γέννηση του 2ου παιδιού και μετά, όπως και από την αγορά εργασίας. Ανασφαλής και ευθυνόφοβη, προσκολλημένη πάνω σε μένα και τα παιδιά για μεγάλο διάστημα, μέχρι που έφτασε σε αντίθετη πλευρά. Έφτασε σε σημείο να μη δέχεται την διάγνωση της ψυχολόγου, για την κατάστασή της, υποστηρίζοντας πως έχω επηρεάσει εγώ την ψυχολόγο!

Το πρόβλημά μου (πλέον) είναι πως τη χειριστική συμπεριφορά της όπως και την καθολική μετάθεση των ευθυνών της, που μου φόρτωνε τον τελευταίο καιρό της σχέσης μας, τα έχει μεταθέσει στο μεγαλύτερο παιδί, από το οποίο γίνομαι δέκτης παραπόνων πως θέλει να φύγει από το σπίτι κτλ. Σημειώνω πως είναι πολύ ώριμος και σκεπτόμενος για την ηλικία των 12 ετών.   

Η ίδια δεν παραδέχεται τίποτα, λέγοντας στον περίγυρο της πως... έχει γυρίσει σελίδα... τα παιδιά είναι πάρα πολύ καλά και δεν έχουν καταλάβει τίποτα κτλ.

Σε κάποια που ζει εκτός πραγματικότητας, ή δεν την παραδέχεται, όταν υπάρχουν παιδιά που γίνονται περισσότερο θύματα πέραν των συνηθισμένων επιδράσεων ενός διαζυγίου, πώς μπορείς να αντιδράσεις, με γνώμονα πάντα το συμφέρον των παιδιών, από τη στιγμή που αρνείται την οποιαδήποτε επικοινωνία; (εκτός από να προσπαθώ εγώ ο ίδιος, να παραμένω και να δείχνω δυνατός…)

Χ.

Αφού δεν υπάρχει συνεννόηση με την πρώην σύζυγο, η μόνη λύση είναι να στηρίξεις εσύ το γιο σου, αφού είναι και ώριμο παιδί.

Μίλησέ του ειλικρινά, χωρίς βέβαια να κατηγορήσεις τη μητέρα του. Η ισορροπία είναι λεπτή. Πες του πως η μητέρα του τον αγαπά και είναι καλός άνθρωπος, αλλά έχει κάποια προβλήματα και η συμπεριφορά της είναι παράξενη. Γι αυτό ο ίδιος θα πρέπει να προσπαθήσει να μην παίρνει τοις μετρητοίς όσα λέει και κάνει η μαμά. Ό,τι τον προβληματίζει να το συζητά μαζί σου και θα το λύνετε. Αν ήσουν στο σπίτι θα παρενέβαινες, αλλά τώρα θα τον βοηθάς με αυτόν τον τρόπο και μπορεί να βασίζεται σε σένα.

Παράλληλα φρόντισε να περνάς ουσιαστικό χρόνο και με τα δυο σου παιδιά και να αναλάβεις όσο γίνεται την ανατροφή τους. Δυστυχώς, είναι δύσκολο τα παιδιά να βγουν τελείως αλώβητα από την επιρροή μιας τέτοιας μητέρας. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό, με αυτή τη γυναίκα επέλεξες κάποια στιγμή να κάνεις τα παιδιά σου και τόσο αυτά όσο κι εσύ αναπόφευκτα θα υποστείτε κάποιες συνέπειες…

Στόχος σου λοιπόν πρέπει να είναι να αντισταθμίσεις την επιρροή της πρώην συζύγου πάνω στα παιδιά. Και για να γίνει αυτό πρέπει να φροντίζεις να διατηρείσαι στην καλύτερη δυνατή ψυχολογική κατάσταση.

Μικροπαντρεμένος

Είμαι 43 χρόνων και χωρισμένη εδώ και 4 χρόνια, με ένα παιδί. Είμαι σε σχέση 8 μήνες με τον Χ, 37 χρόνων, ο οποίος είναι παντρεμένος 19 χρόνια, με ένα παιδί και εκείνος. Ζούμε σε νησί.

Έχουμε μια πολύ όμορφη σχέση που γεμίζει και τους δυό μας. Σε όλα τα χρόνια που ο Χ ειναι παντρεμένος είμαι η δεύτερή του εξωσυζυγική σχέση. Αν και η πρώτη δεν ηταν ακριβώς σχέση, βρίσκονταν που και που μόνο και μόνο για να έρθουν σε σωματική επαφή. Η δική μας σχέση παλι ειναι μια κανονική σχέση. Η σύζυγος του οταν έμαθε την προηγούμενη του σχέση έγινε φυσικά έξαλλη και ήταν να χωρίσουν. Τελικά οχι μονο δεν χώρισαν αλλα ήρθαν σε σωματική επαφή και οι τρεις μαζι! Αυτο εγινε πολλά χρόνια πριν. Τώρα ειναι πιο ώριμος και εχει μετανιώσει που έγινε ο,τι έγινε γιατι είχε αντίκτυπο στην ψυχική υγεία της συζύγου του.

Η ερώτηση μου λοιπον είναι η εξής: Είναι δυνατόν μετά απο ολο αυτό που έχει συμβεί μεταξύ τους να υπάρχει ακόμα αγάπη, σεβασμός και να βλέπει ο ένας τον άλλον το ιδιο; Μου λεει οτι την αγαπάει! Ειναι δυνατόν η ειναι η συνήθεια που τους δένει;

Κ.

Ο φίλος σου, αν δεν έχει γίνει κάποιο λάθος στις ηλικίες, παντρεύτηκε στα 18!

Σε τέτοια ηλικία οι νέοι, και εδικά τα αγόρια, δεν είναι ακόμα έτοιμα ούτε καν για σχέση των 2-3 μηνών, πόσο μάλλον για γάμο! Οπότε θα ήταν πολύ πιθανό ο Χ αφενός να απατήσει τη σύζυγό του και αφετέρου να έχει δεθεί μαζί της γιατί έχουν ουσιαστικά μεγαλώσει μαζί.

Την ψυχολογία της συζύγου δεν μπορώ να την ξέρω. Σίγουρα κι αυτή ως μικροπαντρεμένη έχει τα απωθημένα της από πλευράς εμπειριών και αφετέρου έχει δεθεί με τον Χ. Όταν έμαθε την εξωσυζυγική του σχέση, η αντίδρασή της ήταν τουλάχιστον…. αντικομφορμιστική! Και το τριο του σεξ φαίνεται πως δεν κατέστρεψε τη σχέση τους, αλλά αντίθετα έβλαψε τον ψυχισμό της συζύγου. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα αφενός να δεχτεί να κάνει τρίο με την ερωμένη της συζύγου και μετά να καταρρεύσει ψυχολογικά. Είσαι σίγουρη πως η ψυχική υγεία της θίχτηκε από το γεγονός αυτό  και όχι από κάτι άλλο;

Πάντως αν ο Χ σου λέει πως αγαπά τη σύζυγό του, πίστεψέ τον, όποια κι αν είναι η έννοια αυτής της αγάπης. Μπορεί να περιλαμβάνει συνήθεια, ανασφάλεια κτλ αλλά αν οι δυο αυτοί άνθρωποι είναι δεμένοι μεταξύ τους κανείς δεν μπορεί να σχολιάσει αν αυτό είναι «λογικό» και «δικαιολογημένο» ή όχι ή αν συνοδεύεται από σεβασμό και εκτίμηση.

Γιατί όμως το ρωτάς; Έχεις στόχο να χωρίσει ο Χ και να είστε μαζί; Κατά κανόνα οι παντρεμένοι έχουν την επιθυμία –ίσως ανομολόγητη- να διατηρήσουν την οικογένειά τους άθικτη και ταυτόχρονα να απολαμβάνουν τη σχέση με την ερωμένη. Αν δεν βλέπεις διάθεση χωρισμού από μέρους του, δεν έχει τόση σημασία γιατί μένει με τη σύζυγο. Το σημαντικό είναι πως δεν θα είναι ελεύθερος για κάτι παραπάνω μαζί σου.

Έχω επενδύσει…

Είμαι 31 ετών και πριν από 1,5 χρόνο γνώρισα τον Χ, συνομήλικό μου. Είχαμε και οι δυο βγει από σημαντικές, μακροχρόνιες σχέση. Από τη δική του είχε φύγει όταν η πρώην του του ζήτησε να επισημοποιήσουν τη σχέση τους.

Από την αρχή μου ξεκαθάρισε ότι ναι μεν του άρεσα πολύ, αλλά δεν ενδιαφερόταν για σχέση εκείνο το διάστημα και ότι θα μου το έλεγε αν άλλαζε κάτι. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο δεν πήρα τοις μετρητοίς τα λεγόμενά του και καταλήξαμε να βρισκόμαστε συχνά και να περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Εγώ τον ερωτεύτηκα πάρα πολύ και έκανα το λάθος να του το πω και να τον τρομάξω.

Εκείνος μου είπε ότι δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου αλλά με αγαπάει, με θεωρεί δικό του άνθρωπο. Όμως δεν μπορεί να μου δώσει αυτό που θέλω, γιατί δεν είναι σε τέτοια φάση ζωής. Κάνει μια πολύ απαιτητική δουλειά και το τελευταίο διάστημα ψάχνει μανιωδώς εργασία στο εξωτερικό. Υποφέρει δε από άγχος, αϋπνίες και κρίσεις πανικού.

Όλο αυτό το διάστημα και για περίπου ένα χρόνο είμαστε μαζί. Είναι ένας πολύ γλυκός και τρυφερός σύντροφος, που με στηρίζει πολύ στην καθημερινότητα και με αγαπάει. Παρόλα αυτά πάντα με κρατά σε απόσταση. Και κάθε φορά που αφήνεται και έρχεται πιο κοντά μου, σπεύδει να κάνει μια συζήτηση μαζί μου για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Μετά από τις συζητήσεις αυτές απομακρυνόμαστε για κάποιο διάστημα και σιγά σιγά ξαναερχόμαστε κοντά.

Προ μηνός, μου επανέλαβε «σε αγαπώ, σε θέλω, αλλά η σχέση μας δεν είναι προτεραιότητα! Αν βρω κάτι καλό στο εξωτερικό, θα φύγω και δεν θα μείνω εδώ για χάρη σου»

Όπως ήταν φυσικό, εγώ απομακρύνθηκα πάλι και αυτός με επαναπροσέγγισε.

Προτάσσει πάντα τη λογική και αποφασίζει με γνώμονα αυτή. Αδυνατεί να πάρει μια απόφαση και φοβάται πολύ τη δέσμευση, ενώ επί της ουσίας δεν αντέχει να είναι μόνος. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι όλο αυτό το διάστημα διατηρεί αραιές ερωτικές επαφές με την πρώην του, η οποία δεν τον έχει ξεπεράσει ακόμη και τον περιμένει να γυρίσει. Δεν του το έχω αποκαλύψει ακόμη και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Τώρα πια νομίζω ότι είναι κι αυτό ένας λόγος που η σχέση μας δεν προχωράει στο επόμενο επίπεδο.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν φεύγω….. Νιώθω όμως ότι αυτός είναι ο σύντροφος της ψυχής μου, ότι αυτό που μας δένει είναι πολύ δυνατό, ότι έχω επενδύσει πάνω του και τον θέλω στη ζωή μου.

Το τελευταίο διάστημα έχουμε έρθει πολύ κοντά. Θεωρώ ότι ο χρόνος που περνά μας δένει περισσότερο. Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι θα έπρεπε να τον προσεγγίσω για να δεσμευτεί πιο ουσιαστικά μαζί μου; Μήπως άδικα πιστεύω ότι θα φτιάξουν τα πράγματα και πρέπει να το πάρω απόφαση και να φύγω; Τι θα με συμβουλεύατε?

Χ

Ο Χ ήταν ξεκάθαρος από την αρχή και έδωσες διάστημα ενός χρόνου στη σχέση να εξελιχθεί. Για τους δικούς του λόγους, δεν είναι έτοιμος για σχέση και έχει άλλες προτεραιότητες και προβλήματα. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να θέλει την όμορφη παρέα μιας κοπέλας που τον αγαπά και το δείχνει, δεδομένου πως δεν θα διακινδυνεύσει να δεσμευτεί. Εξάλλου, τα ίδια έκανε και κάνει και με την πρώην. Η στάση του για μη δέσμευση μπορεί να είναι συνειδητή επιλογή ή να οφείλεται σε προσωπικούς φόβους και προβλήματα, τα οποία όμως είναι δικό του θέμα να τα λύσει. Το δικό σου θέμα είναι τι θα κάνεις εσύ.

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν φεύγω»: Θα πρέπει να δεις γιατί στην ουσία υποτιμάς τον εαυτό σου, μένοντας σε μια σχέση που δεν μπορεί/δε θέλει να σου δώσει αυτά που ζητάς. Διαπιστώνω μια τάση προσκόλλησης την οποία καλό θα ήταν να συζητήσεις με ψυχολόγο.

«Νιώθω όμως ότι αυτός είναι ο σύντροφος της ψυχής μου, ότι αυτό που μας δένει είναι πολύ δυνατό»: Αυτός όμως νιώθει το ίδιο; Οι σχέσεις είναι …σαν το βόλεϊ. Δυστυχώς, όσο καλά κι αν παίζει ο ένας, αν ο άλλος δε θέλει ή δεν μπορεί να παίξει, παιχνίδι δε γίνεται.

«Έχω επενδύσει πάνω του»: Κακώς! Ποια ακάλυπτη ανάγκη σου σε κάνει να επενδύεις σε έναν άνθρωπο που εξ αρχής δήλωσε και εξακολουθεί να δηλώνει και να αποδεικνύει πως δε θέλει δέσμευση;

«Το τελευταίο διάστημα έχουμε έρθει πολύ κοντά. Θεωρώ ότι ο χρόνος που περνά μας δένει περισσότερο»: Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό, όταν μάλιστα προ μηνός έγινε άλλο ένα οριστικό ξεκαθάρισμα;

Τι να κάνεις: Πιστεύω πως δέσμευση με το ζόρι ή με στρατηγικές δε γίνεται. Του έχεις πει και δείξει τι θέλεις, σου έχει πει κι εκείνος και οι επιθυμίες σου δεν συντρέχουν. Έχεις δυο επιλογές:

·        Αφού τον αγαπάς και περνάς καλά μαζί του, μείνε αλλά χωρίς προσδοκίες. Αν φύγει στο εξωτερικό, έφυγε. Κοίταξε να απολαύσεις το σήμερα χωρίς να προσβλέπεις σε μέλλον, αν μπορείς. Η λογική «θα τον αλλάξω σιγά-σιγά» είναι καταστροφική και για τους δυο σας.

·        Του αποκαλύπτεις πως γνωρίζεις για την πρώην και με την ευκαιρία ξεκαθαρίζεις πως δεν θέλεις πλέον σχέση με τις συνθήκες αυτές. Φεύγεις, δηλώνοντας πως θα τον ξαναδεχτείς μόνο αν η σχέση είναι με τους όρους που επιθυμείς. Και το τηρείς. Τον περιμένεις ένα διάστημα λίγων μηνών, αλλά όχι παραπάνω. Αν δεν επιστρέψει με τους όρους σου, τον ξεχνάς. Ξέρω, είναι δύσκολο και καλό είναι να ζητήσεις τη συμπαράσταση ψυχολόγου και φυσικά των στενών σου φίλων.

Στη δεύτερη περίπτωση, ακόμη κι αν δεχτεί, το θεωρώ πολύ δύσκολο να έχει αλλάξει ουσιαστικά στάση ζωής σχετικά με τις σχέσεις. Πρόσεξε μήπως σε ξαναπροσεγγίσει με υποσχέσεις που δεν θα τηρηθούν.