Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Καλές σχέσεις χωρισμένων γονέων

Το θέμα που με απασχολεί είναι παράξενο, γιατί διαφέρει πολύ από αυτά που συνήθως διαβάζω στο blog για τους χωρισμένους γονείς. Είμαι 40 ετών, έχω χωρίσει πριν από 4 χρόνια και έχω ένα γιο που πηγαίνει στην πρώτη δημοτικού (6 ετών). Η σχέση μου με τον πρώην σύζυγό μου είναι καλή και θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω φιλική. Το διαζύγιό μας υπήρξε «αναίμακτο» και μετά από ένα αρχικό διάστημα κάποιας ψυχρότητας, οι σχέσεις μας έχουν αποκατασταθεί με σκοπό τη συνεργασία για την ανατροφή του παιδιού. Μένουμε στην ίδια περιοχή και ο πατέρας έρχεται σχεδόν κάθε απόγευμα και το περνά με το παιδί, επειδή το δικό του σπίτι είναι πιο μικρό και για να μη χάνει το παιδί τη σειρά του. Πολλές φορές κάθεται και τρώμε όλοι μαζί, βάζουμε το παιδί για ύπνο και μετά φεύγει. Άλλες φορές πάλι μπορεί να μείνει με το παιδί στο σπίτι μας για να βγω εγώ, οπότε μετά κοιμάται στο σαλόνι. Τα Σαββατοκύριακα περνάμε αρκετό χρόνο στο δικό μου σπίτι όλοι μαζί ή μπορεί να βγούμε για φαγητό ή κάποια δραστηριότητα του παιδιού.

Μη νομίσετε πως είμαστε προσκολλημένοι ή υπάρχουν άλλες βλέψεις. Απλώς εκτιμούμε πλέον ο ένας τον άλλον και έχουμε διαμορφώσει μια καλή κατάσταση για το παιδί. Έχουμε συμφωνήσει να μη μπουν τρίτα άτομα στη ζωή του, εκτός και αν πρόκειται για μια πολύ σημαντική και σταθερή σχέση. Εγώ έχω εδώ και δυο χρόνια μια σχέση που δεν ξέρω πού θα καταλήξει, γι’ αυτό δεν τον έχω φέρει το φίλο μου σε επαφή με το παιδί. Ο πρώην σύζυγός μου δεν έχει κάτι σταθερό αυτή την περίοδο.

Μέχρι τώρα όλα πήγαιναν καλά και το παιδί δεν αισθάνθηκε την έλλειψη του πατέρα. Εδώ όμως και μερικούς μήνες άρχισε να ρωτάει γιατί δεν κοιμάται πάντα ο μπαμπάς στο σπίτι και γιατί όταν μένει δεν κοιμόμαστε μαζί. Του εξηγούμε πως είμαστε χωρισμένοι, αλλά εκείνος λέει πως δεν είναι έτσι οι χωρισμένοι γονείς των φίλων του. Υποστηρίζει πως είμαστε παντρεμένοι και κλαίει όταν φεύγει ο πατέρας του. Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω.
Ρ.



Το θέμα σου είναι πράγματι ασυνήθιστο. Θα ήταν ευχής έργο να είχαν όλοι οι χωρισμένοι γονείς τόσο καλές σχέσεις για το καλό των παιδιών τους (και γενικότερα). Η κατάσταση φαίνεται όμως πως έχει μπερδέψει το παιδί δίνοντάς του λανθασμένα μηνύματα, σε συνδυασμό και με τις καταστάσεις που βλέπει γύρω του μεταξύ χωρισμένων γονέων.

 Κάντε αρχικά μια αρκετά σοβαρή συζήτηση με το παιδί, όχι σε κάποια φάση που κλαίει για να μη φύγει ο πατέρας του αλλά σε κάποια άσχετη στιγμή που θα είστε όλοι μαζί και ήρεμοι. Εξηγήστε του, αν δεν το έχετε κάνει, τι είναι το διαζύγιο. Πείτε πως κάποια παντρεμένα ζευγάρια χωρίζουν επειδή δεν τους αρέσει να ζουν πλέον μόνιμα μαζί. Δεν σημαίνει όμως ότι μετά το χωρισμό θα έχουν κακές σχέσεις. Ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά, οι σχέσεις πρέπει να είναι πολύ καλές και το παιδί να μπορεί να περνά χρόνο και με τους δυο μαζί ή με τον καθένα χωριστά. Αυτό είναι το «κανονικό» και το «καλό» και ευτυχώς στη δική σας οικογένεια ισχύει. Σε άλλες οικογένειες δυστυχώς αυτό δεν ισχύει και έτσι είναι οι οικογένειες κάποιων συμμαθητών του. Μπορείτε να αναφερθείτε και σε άλλους χωρισμένους γονείς από τον κύκλο σας (αν υπάρχουν), οι οποίοι συνεργάζονται αρμονικά για την ανατροφή των παιδιών τους (ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν). Εξηγήστε του επίσης πως οι παντρεμένοι γονείς μένουν μόνιμα στο ίδιο σπίτι και κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, αλλά οι χωρισμένοι έχουν διαφορετικά σπίτια και δεν κοιμούνται μαζί. Οι χωρισμένοι έχουν ο καθένας τη δική του ζωή και τους δικούς του φίλους.

 Έπειτα από τη θεωρητική αυτή τοποθέτηση, λάβετε κάποια πρακτικά μέτρα έτσι ώστε να την επιβεβαιώσετε στο παιδί.

·         Ο πατέρας πρέπει να κάνει το σπίτι του (οσοδήποτε μικρό) λειτουργικό για το παιδί και να συνηθίσουν να περνούν χρόνο και σ’ αυτό. Πρέπει να βρει τρόπους να το κάνει ελκυστικό για το παιδί, με κάποια αντικείμενα ή δραστηριότητες που δεν υπάρχουν στο δικό σας σπίτι. Καλό θα ήταν όταν βγαίνεις και γυρίζεις αργά, αντί να κοιμάται ο πατέρας στο σπίτι σας με το παιδί να το παίρνει να κοιμούνται στο δικό του (τουλάχιστον κάποιες φορές).

·         Να συνηθίσουν να πηγαίνουν σε κάποιες δραστηριότητες ή εκδηλώσεις μόνοι τους. Πχ. καλό είναι να τον μάθει ο πατέρας του κάποιο αθλητικό παιχνίδι και να πηγαίνουν κάπου μαζί να το ασκούν.

·         Κάποια Σαββατοκύριακα πρέπει να τον παίρνει στο σπίτι του. Τον πρώτο καιρό να περνάς κι εσύ να τους βλέπεις και σιγά-σιγά να τους αφήνεις να περνούν 1-2 μέρες μόνοι. Μπορούν εξάλλου να πάνε και μόνοι τους κάποια εκδρομή.

·         Κάποιες φορές να τον παίρνει ο κάθε γονιός ξεχωριστά και να βγαίνει με δικές του παρέες.

·         Κάνετε καλά που δεν αναμιγνύετε το παιδί σας με παροδικές ερωτικές σχέσεις σας. Εσύ όμως, έχοντας μια σχέση δυο ετών με αβέβαιο έστω μέλλον, θα μπορούσες να έχεις συστήσει το φίλο σου στο παιδί ως απλό φίλο και να έχετε βγει μερικές φορές οι τρεις μαζί ή να σας έχει κάνει κάποια επίσκεψη στο σπίτι. Αυτό δίνει το μήνυμα στο παιδί πως κάθε γονιός έχει ξεχωριστή ζωή. Κάτι τέτοιο πρέπει βέβαια να γίνει μόνο αν και ο φίλος σου συμφωνεί.

Πρέπει κι εσύ και ο πρώην σύζυγός σου να προσέξετε την προσωπική σας ζωή. Ίσως η καλή σχέση μεταξύ σας και η τόσο στενή συνεργασία για την ανατροφή του παιδιού να σας εμποδίζει να προχωρήσετε τη ζωή σας. Είναι πιθανό να καλύπτει τις ανάγκες συντροφικότητας που έχετε και να αποτελεί για σας ένα υποκατάστατο «κανονικής» οικογένειας.

Κατερίνα

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Να πάρω χάπια;

Είμαι 48 ετών και πρόσφατα έχω υποστεί ταυτόχρονα δυο μεγάλες απώλειες. Είμαι χάλια και πιστεύω πως έχω κατάθλιψη. Άλλοι μου λένε να πάω σε ψυχίατρο να μου δώσει χάπια, άλλοι σε ψυχολόγο να κάνω συζήτηση. Ξέρω πως κάποια απλά ηρεμιστικά τα γράφουν και οι παθολόγοι. Φοβάμαι τα χάπια αλλά δεν ξέρω τι θα μου κάνει και η συζήτηση. Είμαι σε απόγνωση.
Γ.

Χαρακτηρίζεις την κατάστασή σου κατάθλιψη. Αφού όμως έχουν προηγηθεί συγκεκριμένα άσχημα γεγονότα, είναι πολύ πιθανό να βρίσκεσαι απλώς σε κατάσταση θλίψης. Μεταξύ θλίψης και κατάθλιψης υπάρχει μεγάλη διαφορά. Η θλίψη είναι μια από τις αναμενόμενες και φυσιολογικές φάσεις αντίδρασης που περνά ο άνθρωπος μέχρι να ξεπεράσει μια κατάσταση που βίωσε τραυματικά. Η κατάθλιψη είναι ένας μόνιμος τρόπος θεώρησης των πραγμάτων και θεωρείται ψυχική δυσλειτουργία, έχοντας βέβαια πολλές διαβαθμίσεις.


Ακόμη κι αν η θλίψη καταλήξει για κάποιο διάστημα σε κατάθλιψη ως συνέπεια συγκεκριμένων άσχημων γεγονότων τότε είναι «αντιδραστικό φαινόμενο», δηλαδή αποτελεί μια αντίδραση του ψυχο-σωματικού οργανισμού με σκοπό την επιβίωσή του και λογικά απαλύνεται όσο περνά η άμεση επίδραση των γεγονότων. Αν όμως κάποιος αναπτύξει κατάθλιψη χωρίς συγκεκριμένο εξωτερικό αίτιο, τότε πρόκειται για «εγγενές φαινόμενο» που έχει πολύ βαθύτερες ρίζες.

 Η διάγνωση δεν έχει τόση σημασία. Όπως και να έχουν τα πράγματα, το θέμα είναι ότι εσύ περνάς δύσκολα και είναι πολύ καλό που έχεις αποφασίσει να κάνεις κάτι γι' αυτό.
Η ψυχοθεραπεία και η φαρμακευτική αγωγή έχουν διαφορετικούς στόχους και συχνά χρησιμοποιούνται συνδυαστικά. Η ψυχοθεραπεία στοχεύει σε μια γενικότερη προσωπική ανάπτυξη του ατόμου, μέσα στην οποία επιδιώκεται η ανεύρεση και η θεραπεία των αιτιών που προκαλούν τις ψυχικές δυσλειτουργίες. Η φαρμακευτική αγωγή στοχεύει κυρίως στη βελτίωση των συμπτωμάτων. Πολλές φορές χρειάζεται να βελτιωθούν τα συμπτώματα έτσι ώστε το άτομο να μπορέσει να αναζητήσει και να παλέψει τις αιτίες.

Θα σου συνιστούσα να ξεκινήσεις με ψυχοθεραπεία. Αν αυτή από μόνη της αποδειχτεί πως λειτουργεί, δεν θα χρειαστείς χάπια. Την ανάγκη της φαρμακευτικής αγωγής θα τη συζητήσεις με τον θεραπευτή σου και μαζί θα κρίνετε αν χρειάζεται να απευθυνθείς και σε ψυχίατρο. Στην περίπτωση που χρειάζεται, θα κάνεις παράλληλα και ψυχοθεραπεία και φαρμακευτική αγωγή.

Το καλύτερο είναι να μη χρειαστείς φαρμακευτική αγωγή, αλλά ακόμη κι αν χρειαστείς δεν πρέπει να φοβάσαι. Μην πάρεις κανένα φάρμακο μόνη σου ή ζητήσεις ένα «απλό ηρεμιστικό» από παθολόγο. Η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, χορηγούμενη και παρακολουθούμενη από ψυχίατρο για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται, δεν είναι καμιά καταστροφή και θα σε κάνει να αξιοποιήσεις καλύτερα την ψυχοθεραπεία. Όσο η κατάστασή σου θα βελτιώνεται, ο γιατρός σου θα δημιουργήσει το κατάλληλο σχήμα για να διακόψεις σταδιακά τα χάπια.

Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν ακόμη ταμπού προκειμένου για τη συνεργασία με ψυχίατρο ή ακόμη και με ψυχολόγο. Όμως μια επιτυχημένη τέτοια συνεργασία μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά στο να ελαφρύνει μια κακή ψυχική κατάσταση και να μειώσει τη διάρκειά της. Και συνήθως από τέτοιες διαδικασίες βγαίνει ένας άνθρωπος πιο δυνατός απ' ότι ήταν αρχικά, πριν από την εμφάνιση των προβλημάτων.

Για την επιλογή των ειδικών ψυχικής υγείας που θα σε βοηθήσουν εμπιστεύσου το ένστικτό σου και μη διστάσεις να κάνεις δοκιμές πριν καταλήξεις.

Κατερίνα

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Οι δέκα εντολές του facebook!

Έχω ακούσει για το fb διάφορες κριτικές. Άλλοι λένε πως είναι ένας εθισμός που σε απομονώνει από τον πραγματικό κόσμο, πως γίνονται μόνο "καμάκια", ίντριγκες, κουτσομπολιά και κατασκοπείες. Άλλοι πάλι το θεωρούν ένα όμορφο μέσο επικοινωνίας, που συμπληρώνει τις κοινωνικές σου σχέσεις με έναν απλό και ανέξοδο τρόπο. Προσωπικά πρεσβεύω τη δεύτερη άποψη, καθώς πιστεύω πως όλα τα μέσα επικοινωνίας εξαρτάται πώς θα τα χρησιμοποιήσεις.
Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο οι «Δέκα εντολές καλής χρήσης του facebook», που σημειώνονται παρακάτω με bold. Επειδή πολλές φορές μου απευθύνονται σχετικά ερωτήματα, βρίσκω την ευκαιρία να σχολιάσω το σύγχρονο αυτό savoir vivre.

1) Όταν σε κάνει accept κάποιος που έχεις κάνει request, οφείλεις να ευχαριστήσεις
Εγώ θα έλεγα πως όταν κάνεις ένα αίτημα φιλίας καλό είναι να λες με δυο λόγια ποιος είσαι, ειδικά αν δεν υπάρχουν κοινοί φίλοι ή ομάδες. Μπορεί να είσαι συμφοιτητής προ εικοσαετίας ή φίλος κάποιου παλιού φίλου και ο άλλος δεν έχει καμιά υποχρέωση να σε θυμάται. Ακόμη κι αν είσαι άγνωστος, κάπως ανακάλυψες τον άλλον, μην τον αφήνεις να αναρωτιέται… Ναι, καλό είναι να χαιρετήσεις και να ευχαριστήσεις αυτόν που σε αποδέχτηκε.

2) Εάν κάποιος σου κάνει επανειλημμένως like, ας του πεις κάποια στιγμή ένα «ευχαριστώ»!

Δεν το θεωρώ απαραίτητο το τυπικό «ευχαριστώ». Απλώς τα like δείχνουν συμπάθεια και κοινά γούστα, οπότε τα άτομα μπορούν να έχουν το νου τους το ένα στις αναρτήσεις του άλλου και να δημιουργήσουν επικοινωνία. Και στα like να μείνουν μόνο, πάλι καλό είναι!

3) Mην κουράζεις κάποιον στο chat & inbox εφόσον βλέπεις ότι δεν σου απαντάει!Σαφέστατα! Αν ο άλλος δεν σου ανταποδίδει τις μπαλιές, μην παίζεις με τον τοίχο. Ή δεν έχει διάθεση ή δεν του αρέσει αυτός ο τρόπος επικοινωνίας ή δεν του αρέσεις εσύ. Επανεξέτασε και τα γραφόμενά σου, γιατί μπορεί να είναι ενοχλητικά.
4) Nα είσαι κόσμιος στα σχόλια σου σε αναρτήσεις ή φωτογραφίες.
Εννοείται! Το καλό βέβαια είναι πως όποιος σε ενοχλεί μπορεί να αφαιρεθεί από τους φίλους σου ή και να μπλοκαριστεί.

5) Όταν προκαλείς με μια φωτογραφία σου, μην ζητάς τα ρέστα μετά για τυχόν ενοχλητικά σχόλια.
Εξαρτάται τι σημαίνει "προκαλείς" και ποιους φίλους έχεις. Ενοχλητικά σχόλια δεν πρέπει να γίνονται σε καμιά περίπτωση. Αν δεν μας αρέσει μια προσωπική φωτογραφία κάποιου, το καλύτερο είναι να την αγνοήσουμε. Αν τώρα η φωτογραφία αφορά κοινωνικά, περιβαλλοντικά θέματα κτλ, μπορούμε να εκφράσουμε την αντίθεσή μας, αλλά με κόσμιο τρόπο.
 
6) Είναι δικαίωμά σου να κάνεις σε οποιονδήποτε αίτημα για οποιονδήποτε λόγο, όπως επίσης κι αυτός έχει το δικαίωμα να μην σε αποδεχτεί.
Καλό είναι βέβαια να λες ποιος είσαι όταν κάνεις το αίτημα. Σίγουρα η αποδοχή μπορεί να γίνει ή να μη γίνει από τον άλλον χωρίς να δοθούν εξηγήσεις.

7) Μην κάνεις σκουντήγματα ή άλλες επικοινωνίες σε κάποιον συνέχεια αν δεν ανταποδίδει.

Θα ξαναπώ πως δεν έχει νόημα να παίζεις μπάλα με τον τοίχο. Χώρια που μπορεί να ενοχλείς… Επίσης, αυτό το σκούντηγμα δεν κατάλβα ποτέ τι ρόλο παίζει...
8) Το “in a relationship” κάτι σημαίνει, μη γίνεσαι ενοχλητικός λοιπόν!
Ενοχλητικός δεν πρέπει να γίνεσαι σε κανέναν, ούτε στους παντρεμένους ούτε στους δεσμευμένους ούτε στους ελεύθερους, αν δεν ανταποδίδουν την επικοινωνία. Ευτυχώς βέβαια μπορεί κάποιος να διαγράψει τους ενοχλητικούς. Κάποιους, η δήλωση σχέσης ή γάμου δεν τους κάνει να πτοηθούν, αντίθετα, τους κάνει αν επιδιώξουν επαφή με την πιθανότητα μιας ερωτικής συνεύρεσης ή και σχέσης που δεν θα τους επιβαρύνει σε τίποτα. Έτσι εξάλλου συμβαίνει και στην πραγματική ζωή...
9) Μην κάνεις tag σε κάποιον σε μια φωτογραφία χωρίς την έγκρισή του.
Εγώ θα έλεγα μην ανακατεύεσαι με τις φωτογραφίες του άλλου γενικώς και να μην ανακατεύεις άλλους στις δικές σου φωτογραφίες. Εξαίρεση αποτελούν οι σχολικές φωτογραφίες ή οι δημόσιες κοινωνικές-καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

10) Μη στραβώνεις όταν κάποιος έχει πολύ καιρό να σου μιλήσει, δεν σημαίνει ότι δεν σε θέλει πια! Υπάρχει ζωή κι εκτός fb!
Δεν φανταζόμουν ποτέ πως κάποιος μπορεί να παρεξηγηθεί όταν οι ηλεκτρονικοί του φίλοι εξαφανίζονται. Αυτό είναι μέρος του ηλεκτρονικού παιχνιδιού και αλίμονο σε όσους αντιμετωπίζουν τις virtual σχέσεις όπως τις πραγματικές. Και στις πραγματικές σχέσεις βέβαια, ο φίλος είναι καλό να αποδέχεται τις εποχιακές «εξαφανίσεις» των φίλων του και μόνο αν αυτές χρονίσουν να τις συζητά μαζί τους. Και στις δυο περιπτώσεις, μόνο αν η εξαφάνιση σταθεροποιηθεί μπορείς να υποθέσεις πως η φιλία άλλαξε μορφή ή και εξέλιπε. Αποδέξου το! Οι φιλίες είναι ζωντανοί οργανισμοί και εξελίσσονται ακολουθώντας την εξέλιξη των μελών τους.

Θα συμπληρώσω πως:  
-καλό είναι να προσέχουμε ποιους κάνουμε φίλους και να αποφεύγουμε ανθρώπους χωρίς ονοματεπώνυμο, τουλάχιστο αν δε έχουμε κοινούς φίλους μαζί τους.
-μπορείς να αποδεχτείς αν το επιθυμείς κάποιον που είναι "εχθρός" κάποιου ηλεκτρονικού σου φίλου. Αν ο πρώτος φίλος διαφωνεί, ας φύγει εκείνος! Μην το κάνουμε όπως στο δημοτικό "Γιατί παίζεις με το παιδάκι που τσακώθηκα;" Δεν είμαστε μια παρέα που συναντιόμαστε όλοι μαζί, ώστε κάποιος να αισθανθεί άβολα και ο κοινός φίλος να έχει να επιλέξει! Αν δυο "εχθροί" συναντηθούν στον τοίχο ενός κοινού φίλου, ας μην επικοινωνήσουν ή ας αποχωρήσουν. Απλό!
-καλό είναι να σβήνουμε ή να μπλοκάρουμε τους ενοχλητικούς (ανάλογα με το πόσο ενοχλητικοί είναι) και να επανεξετάζουμε κατά καιρούς τη λίστα των φίλων μας.
 

Θέλει να γίνει μουσικός

Η κόρη μου, μαθήτρια της τρίτης λυκείου, δήλωσε πως δεν θέλει να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αξιοποιώντας τη δυνατότητα που υπάρχει τώρα να πάρει μόνο απολυτήριο. Είναι άριστη μαθήτρια και είχε βάλει στόχο την Ιατρική και τη Φαρμακευτική Σχολή (εγώ και ο πατέρας της είμαστε φαρμακοποιοί). Ταυτόχρονα, μαθαίνει από μικρή πιάνο με πολύ καλές επιδόσεις. Προχθές μας ανακοίνωσε πως θα σταματήσει το φροντιστήριο, θα συνεχίσει τις σπουδές της στο ωδείο και θα γίνει μουσικός. Πιστεύω πως το κάνει από το άγχος της μήπως αποτύχει στις εξετάσεις. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Τι μέλλον θα έχει ως μουσικός; Όλη της η προσπάθεια ως τώρα θα πάει χαμένη.

Τ.

Είναι γεγονός πως η προετοιμασία για τις πανελλήνιες εξετάσεις φορτίζει με πολύ άγχος τα παιδιά, ειδικά αυτά που μελετούν σκληρά και προετοιμάζονται για δύσκολες σχολές.

Είναι πολύ πιθανό η κόρη σας να φοβάται και να θέλει να αποχωρήσει από την προσπάθειά της για να μην υποστεί την «ήττα» μιας πιθανής αποτυχίας. Πώς αντιμετωπίζετε ως οικογένεια μια αποτυχία του παιδιού; Αν η κόρη σας έχει ανατραφεί θεωρώντας μια ακαδημαϊκή αποτυχία ως καταστροφή είναι φυσικό το άγχος της να είναι αυξημένο. Τι παιδί είναι η κόρη σας; Αν είναι τελειομανής, εγωίστρια και συνηθισμένη πάντα στην απόλυτη επιτυχία, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Πώς αντιμετωπίζετε το άγχος στην οικογένειά σας; Αν είστε οι γονείς επιρρεπείς στο άγχος το παιδί είναι φυσικό να έχει υιοθετήσει παρόμοια στάση.

Μια άλλη πιθανότητα είναι να συνειδητοποίησε πως αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή της είναι η μουσική. Μπορεί αυτό να ήθελε ανέκαθεν να κάνει, αλλά να παρασύρθηκε από τις προσδοκίες της οικογένειας (ρητές ή άρρητες) και του σχολείου ή από φίλους της κτλ. να επιδιώξει σχολές «κύρους». Βέβαια ακόμη κι αν συνειδητοποίησε πως θέλει να γίνει μουσικός, σίγουρα στην παρούσα φάση το άγχος και ο φόβος των εξετάσεων την έχουν επηρεάσει προς την κατεύθυνση αυτή ως «εύκολη» λύση.

Μπορεί εξάλλου οι σπουδές Επιστημών Υγείας να μην είναι ισχυρή της επιθυμία και να το θεωρεί ματαιοπονία να παλεύει τόσο σκληρά για ένα στόχο που στην πραγματικότητα δεν την ενθουσιάζει. Έχει επιλέξει άλλες σχολές χαμηλότερης βαθμολογίας που να της κινούν το ενδιαφέρον;

Πιστεύω πως η καλύτερη λύση είναι ένα πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού. Εκεί θα διαπιστωθούν οι κλίσεις και οι πραγματικές επιθυμίες του παιδιού και θα επιλεγούν αρκετές σχολές που της ταιριάζουν. Επιπλέον μπορεί να επιδιώξει τα Τμήματα Μουσικών Σπουδών, έτσι ώστε αν θελήσει τελικά να γίνει μουσικός να λάβει πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Τα μουσικά μαθήματα που προαπαιτούνται υποθέτω πως δεν θα είναι πολύ δύσκολα γι’ αυτήν, αφού κάνει σοβαρές μουσικές σπουδές από μικρή. Τη λύση αυτή μάλλον δεν τη σκέφτηκε, πράγμα που σημαίνει πως κύριος στόχος της είναι να αποφύγει τις εξετάσεις.

Μπορεί λοιπόν να βάλει στις επιλογές της κι άλλες σχολές, να ολοκληρώσει την προετοιμασία που άρχισε και να δει τι θα καταφέρει. Αν η σχολή που θα μπει δεν της αρέσει, η λύση των μουσικών σπουδών σε ωδείο είναι πάντα εφικτή.

Ανησυχείτε τι θα κάνει ως μουσικός… Σήμερα καμιά σχολή δεν εξασφαλίζει το παιδί. Μόνο αν κάποιος σπουδάσει αυτό που του ταιριάζει έχει καλές πιθανότητες να γίνει πολύ καλός σ’ αυτό ώστε να σταδιοδρομήσει.

Μιλήστε με το παιδί και δείξτε πως το αγαπάτε και το αποδέχεστε ανεξαρτήτως επιτυχιών. Στην ηλικία που βρίσκεται έχει όλο το χρόνο για δοκιμές και λάθη μέχρι να βρει το δρόμο της. Μια συνεργασία με ψυχολόγο για την καταπολέμηση του άγχους θα της έκανε πολύ καλό.
Κατερίνα

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Να προχωρήσω;

Είμαι 25 χρονών. Από καιρό μου αρέσει ο αδελφός του συζύγου της αδελφής μου (παντρεύτηκαν πρόσφατα). Είναι στην ηλικία μου και συχνά κάνουμε παρέα όλοι μαζί. Δείχνει κι αυτός ενδιαφέρον για μένα και μάλιστα μου έχει προτείνει να βγούμε αλλά εγώ αρνήθηκα. Αν κάνω σχέση μαζί του φοβάμαι πως θα έχουμε προβλήματα γιατί θα είμαστε συγγενείς. Τι να κάνω;
Φ.

 Εσύ βλέπεις να υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Είστε δυο νέα παιδιά χωρίς συγγένεια εξ αίματος και μάλλον αρέσετε ο ένας στον άλλον. Γιατί να μην κάνετε πιο στενή παρέα; Οι πιθανές εξελίξεις εξαρτώνται από το πόσο τελικά αρέσετε ο ένας στον άλλον και από την ιδεολογία που έχετε σχετικά με το θέμα:
·         Παραμένετε στο επίπεδο της παρέας, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα

·         Δημιουργείτε σχέση. Θα πρότεινα τον πρώτο καιρό να μην την ανακοινώσετε στο οικογενειακό περιβάλλον γιατί κανένας δεν ξέρει την εξέλιξή της. Αν η σχέση διαλυθεί σύντομα, είναι πιθανό να έχουν δημιουργηθεί οικογενειακές συζητήσεις και θέματα άδικα (ανάλογα και με την ιδεολογία που επικρατεί στις οικογένειές σας).

·         Δημιουργείτε σχέση που διατηρείται και εξελίσσεται. Τότε αναγκαστικά θα πρέπει να ανακοινωθεί για να μην αναγκαστείτε να κρύβεστε. Ακόμη όμως και αν γίνει αυτό, κανείς δεν ξέρει αν θα καταλήξετε σε γάμο, οπότε δεν εγείρονται πιθανά θρησκευτικά ζητήματα. Σε τέτοια περίπτωση ίσως θα αισθάνεστε κάπως άβολα να βρίσκεστε στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον μετά από τη διάλυση μιας σχέσης, τουλάχιστον στην αρχή. Έγκειται όμως σε σας τους ίδιους να αντιμετωπίσετε την κατάσταση πολιτισμένα.

·         Η σχέση εξελίσσεται σε γάμο. Υπάρχει μακρύς δρόμος ακόμη ως εκεί, αλλά καλό είναι να έχουν συζητηθεί όλες οι πιθανές εξελίξεις για να σου φύγει το άγχος. Δεν γνωρίζω ακριβώς, αλλά υποθέτω πως ακόμη και να υπάρχει κάποιο θρησκευτικό ζήτημα, σίγουρα μπορείτε να παντρευτείτε με πολιτικό γάμο.

Το ουσιαστικό ζήτημα όμως είναι άλλο: Ποια είναι τα δικά σου πιστεύω; Αν είσαι ιδεολογικά αντίθετη, κανένας δεν μπορεί να επέμβει. Αν όμως πιστεύεις πως δεν κάνεις κάτι το επιλήψιμο (αυτή είναι και η δική μου γνώμη), μπορείς να το υπερασπιστείς; Είσαι άνθρωπος που υποστηρίζεις τα θέλω σου; Μπορείς να παλέψεις με τα στερεότυπα προκειμένου να κάνεις στη ζωή σου αυτό που επιλέγεις; Τι αντιλήψεις επικρατούν στην οικογένειά σου και κατά πόσο προσαρμόζεσαι σ’ αυτές;

Σου προτείνω να μην το συζητήσεις με κανένα άτομο του οικογενειακού σου περιβάλλοντος και να αρχίσεις να κάνεις στενότερη παρέα με τον άντρα που σου αρέσει. Αν η κατάσταση εξελιχτεί, να βρεις το θάρρος να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις.
Κατερίνα

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Ζήλεια

Το θέμα της ζήλειας επανέρχεται τακτικά στο blog μας…

Βασανίζομαι από ζήλεια και καβγαδίζω συνεχώς με τον αρραβωνιαστικό μου γι’ αυτό το λόγο. Στη δουλειά του έχει όλο να κάνει με γυναίκες (έχει κομμωτήριο) και φέρεται σε όλες πολύ ανοιχτά. Είναι γενικά πολύ κοινωνικός και λέει πως αυτό είναι μέρος της δουλειάς του. Εγώ δεν μπορώ να το ανεχτώ και γίνονται συνεχώς καβγάδες. Φροντίζω να βρίσκομαι όσο μπορώ στο μαγαζί και η συμπεριφορά του μου έχει γίνει έμμονη ιδέα.

Τ.

Έχεις άλλα παράπονα από το σύντροφό σου; Έχεις σαφή δείγματα πως δεν σου είναι πιστός; Αν ναι, το θέμα είναι σοβαρό και πρέπει να σκεφτείς αν θα σταθεροποιηθείς μαζί του. Αν όχι, πρόκειται μάλλον για δική σου ανασφάλεια.

Πρώτα-πρώτα ένας επαγγελματίας που δουλεύει με ανθρώπους πρέπει να είναι ανοιχτός και ευχάριστος. Όταν μάλιστα η προσωπικότητά του είναι κατάλληλη, δεν χρειάζεται να καταβάλλει προσπάθεια γι’ αυτό, αντίθετα είναι αυθεντικός και περνά κι αυτός ωραία.  Δεν είναι κακό σε έναν επαγγελματικό χώρο να γίνουν κάποια αστειάκια ή ένα κομπλιμέντο που κάνουν την καθημερινότητά μας πιο όμορφη, χωρίς όμως να αποτελούν το προοίμιο ερωτικής προσέγγισης. Αν ο σύντροφός σου σταματά εκεί, δεν νομίζω πως έχεις λόγο να ανησυχείς. Μπορείς βέβαια σε σοβαρή συζήτηση να του επισημάνεις ορισμένες συγκεκριμένες συμπεριφορές του που σε πειράζουν, αλλά οι αλλαγές που μπορεί να κάνει βρίσκονται μόνο στο επίπεδο της συμπεριφοράς. Ο χαρακτήρας του θα εξακολουθήσει να είναι ανοιχτός και δεν υπάρχει τρόπος ούτε λόγος να του τον αλλάξεις.

Εξάλλου, αν κάποιος θέλει να απατήσει το σύντροφό του, υποθέτω πως δεν φλερτάρει φανερά ενώπιον όλων. Εσύ πώς φέρεσαι σε επαγγελματικούς και φιλικούς χώρους; Δεν απολαμβάνεις μια όμορφη συμπεριφορά ενός άντρα, που δεν έχει όμως ερωτική συνέχεια; Μήπως είσαι πολύ συγκρατημένη κι έτσι παρεξηγείς εύκολα τα πράγματα; Εννοείται πως αν εσύ καταφέρεις να είσαι άνετη με την ανοιχτή συμπεριφορά του συντρόφου σου θα πρέπει κι αυτός να μην παρεξηγεί αντίστοιχες συμπεριφορές από εσένα ή προς εσένα.

Μήπως είσαι πολύ επικεντρωμένη στο τι κάνει ο σύντροφός σου; Λες πως φροντίζεις να βρίσκεσαι συχνά στο χώρο του. Δεν έχεις δική σου δουλειά και άλλα ενδιαφέροντα; Αν όχι, φρόντισε να αποκτήσεις έτσι ώστε η ζωή σου να μην κυριαρχείται από τη δική του.  
Κατερίνα

Αναπροσαρμογή του «συμβολαίου» σχέσης

Είμαι 32 ετών και συνδέομαι εδώ και ένα χρόνο με μια κοπέλα περίπου συνομήλική μου. Από την αρχή δεν ήθελα πολύ στενή σχέση και εκείνη έδειχνε πως συμφωνούσε. Βλεπόμασταν όποτε το θέλαμε και οι δυο και κατά τα άλλα δεν ανακατευόταν ο ένας στη ζωή του άλλου. Περάσαμε κάποιο διάστημα καλά έτσι και μετά εκείνη άρχισε να έχει όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις: να βλεπόμαστε καθημερινά, να είμαι πιο εκδηλωτικός, να μη βγαίνω με άλλες παρέες, να κάνουμε κοινά σχέδια κτλ. Της έκανα μια συζήτηση ότι άλλα είχαμε συμφωνήσει στην αρχή και εγώ δεν μπορώ να δώσω κάτι περισσότερο. Εκείνη μου είπε πως στην αρχή ήταν αλλιώς αλλά τώρα πλέον με βλέπει πιο σοβαρά και θέλει πιο «κανονική» σχέση. Εγώ από τη μια πιέζομαι από αυτή την κατάσταση και από την άλλη δεν θέλω να χωρίσουμε γιατί όταν δεν γκρινιάζει περνάμε πολύ καλά.

Δ.

Εδώ πρόκειται για μια καθαρή περίπτωση που η σχέση στο ζευγάρι εξελίσσεται με διαφορετικό τρόπο, οπότε το αρχικό «συμβόλαιο» πρέπει να αναθεωρηθεί.

Στην αρχή πήρατε κι οι δυο τη σχέση ελεύθερα και χαλαρά. Εσύ εξακολουθείς να θέλεις το ίδιο, η φίλη σου όμως βλέπει πλέον τη σχέση διαφορετικά, έχει άλλες δημιουργήσει άλλες επιθυμίες και ανάγκες και σου ζητά να τις της καλύψεις. Έκανες καλά που συζήτησες το θέμα μαζί της, έτσι ώστε να εκφράσει ο καθένας από σας με σαφήνεια τις θέσεις του και να μην αναλώνεστε σε γκρίνιες.

Ναι, η κοπέλα είχε κάθε δικαίωμα περνώντας ο καιρός να αλλάξει επιθυμίες και στόχους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως εσύ είσαι υποχρεωμένος να ενταχθείς στο νέο μοντέλο σχέσης που εκείνη επιδιώκει. Υπάρχει και η περίπτωση να ήθελε από την αρχή περισσότερα αλλά να έκανε υπομονή προσπαθώντας να σε «κερδίσει».

Όταν ένας θέλει πολλά κι ο άλλος λίγα, μόνο τα λίγα μπορούν να γίνουν. Δεν μπορείς να την κάνεις να θέλει λιγότερα, αλλά ούτε κι εσύ μπορείς να δώσεις περισσότερα. Οπότε, της δηλώνεις πως θέλεις να συνεχίσετε στο ίδιο μοτίβο που είχατε ως τώρα κι αν δεν της αρκεί μπορεί να φύγει. Αν μείνει, πρέπει να συμβιβαστεί και να μην έχει περισσότερες απαιτήσεις, αλλά ούτε και να γκρινιάζει που συμβιβάστηκε.

Εσύ πάλι δεν μπορείς να τα έχεις όλα όπως θέλεις: να έχεις και τη συγκεκριμένη κοπέλα και να είναι και ευχαριστημένη με τα λίγα ενώ θέλει τα πολλά. Αν δεν καταφέρει να συμβιβαστεί και ταυτόχρονα να περνάτε όμορφα, είναι προτιμότερο να χωρίσετε παρά να προσποιηθείς πιο θερμή συμπεριφορά (πράγμα που δεν γίνεται για πολύ) ή να αναλώνεστε σε γκρίνιες και καβγάδες. Μην αισθανθείς άσχημα, γιατί ήσουν καθαρός από την αρχή και έχεις παραμείνει σταθερός στις απόψεις σου.

Είστε νέοι άνθρωποι και σας αξίζει να απολαμβάνετε ο καθένας μια σχέση όπως τη θέλετε. Αν αυτό δεν συμβαίνει, είναι προτιμότερο να χωρίσετε και δεν έγινε και καμιά καταστροφή…
Κατερίνα

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;

Είμαι 34 ετών και εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας. Έχοντας σπουδάσει μουσική, που για προσωπικούς λόγους δεν κατάφερα να ολοκληρώσω και να ακολουθήσω ως επάγγελμα, άλλαξα εντελώς επαγγελματικό προσανατολισμό. Μέχρι σήμερα αισθάνομαι ότι δεν έχω βρει το επάγγελμα που μου ταιριάζει. Δεν ξέρω τι να κάνω και αισθάνομαι ότι πλέον τα περιθώρια στενεύουν για μια ακόμα αλλαγή καριέρας. Φυσικά αυτή η κατάσταση έχει επίπτωση στην καθημερινότητά μου αφού πλέον αισθάνομαι ότι δουλεύω από αγγαρεία κάνοντας μια δουλειά που δεν με εκφράζει.
Π.

 Δύσκολη εποχή για τέτοιους προβληματισμούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι στις καταστάσεις. Μιλάς με μια επαναπροσανατολισθείσα! Τα περιθώρια στενεύουν όσο μεγαλώνουμε αλλά ποτέ δεν εξαντλούνται, εξάλλου είσαι ακόμη πολύ νέος για να μιλάς για περιθώρια.
Έχεις βρει τι θα ήθελες να κάνεις; Αν πατούσαμε ένα μαγικό κουμπάκι και βρισκόσουν να εργάζεσαι στον ιδανικό για σένα χώρο, ποιος θα ήταν αυτός; Και έχεις τις δεξιότητες για να ασκήσεις το σχετικό επάγγελμα ή πρέπει να τις αποχτήσεις;
Αν δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στην ιδανική περίπτωση, τότε ψάξε το. Κανένας δεν μπορεί να πάει κάπου αν δεν ξέρει τον προορισμό. Πολλές φορές η έλλειψη ικανοποίησης από το επάγγελμα που κάνουμε μας κάνει να ευχόμαστε τα πράγματα να αλλάξουν αλλά το να μην ξέρουμε προς τα πού θέλουμε να πάμε μας προστατεύει ως άμυνα από τις φασαρίες της αλλαγής. Το ίδιο γίνεται εξάλλου και με άλλους τομείς της ζωής…
Αν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, σκέψου αν έχεις τις δεξιότητες (ουσιαστικές και ίσως τυπικές). Αν δεν τις έχεις, διάθεσε κάποιο χρόνο και κόπο να τις αποκτήσεις. Πολλά χρόνια σπούδαζα ψυχολογία δουλεύοντας εντατικά στο απαιτητικό επάγγελμα του μηχανικού. Δεν ήταν εύκολο. Όταν οι άλλοι μετά τη δουλειά ξεκουράζονταν ή έβγαιναν, εγώ πήγαινα στα μαθήματα, διάβαζα, έγραφα εργασίες και έδινα εξετάσεις. Το ήθελα όμως τόσο πολύ…
Υπολόγισε πόσο ρίσκο μπορείς να πάρεις. Το μεγαλύτερο ρίσκο είναι να αφήσεις την τωρινή σου δουλειά και να δοκιμάσεις μια καινούργια, με όλη την ανασφάλεια που θα συνοδεύει την κατάσταση. Μικρότερο είναι το ρίσκο αν αρχίσεις να ασχολείσαι με κάτι καινούργιο παράλληλα με την τωρινή σου δουλειά. Στην περίπτωση αυτή να είσαι προετοιμασμένος να κουραστείς αρκετά. Χρειάστηκε να αλληλοεπικαλύψω τις δουλειές του μηχανικού και του ψυχολόγου επί δυο χρόνια. Ήταν λίγο σχιζοφρενικό αλλά είχε και την πλάκα του!
Υπολόγισε το οικονομικό. Έχεις κάποια χρήματα για να ζήσεις κατά τη μετάβαση; Πόσο μπορείς να μειώσεις τις οικονομικές σου απαιτήσεις προκειμένου να αρχίσεις κάτι που σε ενδιαφέρει; Η εποχή που ζούμε τα κάνει όλα πιο δύσκολα και πολλοί άνθρωποι προτιμούν να συμβιβαστούν παρά να πεινάσουν. Εσύ;
Δες τις άλλες παραμέτρους της ζωής σου, πόσο πιθανώς θα επηρεαστούν από μια επικείμενη αλλαγή. Για παράδειγμα, στη δική μου περίπτωση δεν νομίζω πως θα υπήρχαν πολλοί σύζυγοι (εκτός από τον δικό μου!) που θα ανέχονταν η γυναίκα τους να «κάνει τη μέρα νύχτα» σπουδάζοντας και δουλεύοντας συνεχώς.
Κυρίως υπολόγισε τις αντοχές σου και καθόρισε τις αρχές σου. Είσαι άνθρωπος της σιγουριάς ή του ρίσκου; Του απόλυτου ή του σχετικού; Έχεις την τάση να είσαι ανικανοποίητος όπου και να βρεθείς; Μπορείς να χάσεις τη «βολή» σου κυνηγώντας κάτι καλύτερο; Αυτά είναι ερωτήματα που μόνο ο ίδιος μπορείς να απαντήσεις.
Ακόμη όμως κι αν αποφασίσεις να παραμείνεις εκεί που είσαι, δες τι μπορείς να κάνεις για να αναβαθμιστείς. Ίσως υπάρχουν στη δουλειά σου κάποιοι πιο ενδιαφέροντες τομείς. Ίσως μπορείς να προσθέσεις στις δραστηριότητές σου κάτι καινούργιο.

Εξάλλου, το επάγγελμα δεν είναι ο μόνος τομέας της ζωής. Φρόντισε να βρεις ενδιαφέροντα και ανθρώπους που θα εμπλουτίσουν την καθημερινότητά σου. Με τη μουσική τι εξω-επαγγελματικό μπορείς να κάνεις;

Κατερίνα

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Η θεωρία του γινομένου

Είμαι 34 ετών, διαζευγμένη από ένα σύντομο νεανικό γάμο, χωρίς παιδιά. Εδώ και κάποιους μήνες συνδέομαι με κάποιον συνομήλικό μου. Είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του και εγώ έκανα όλες τις κινήσεις  για να τον προσεγγίσω και να συνδεθούμε. Εκείνος είναι μάλλον αδιάφορος. Όταν βλεπόμαστε περνάμε ωραία, αλλά αυτό γίνεται μόνο το Σαββατοκύριακο και πάλι όχι ολόκληρο, αν έχει να βγει με τους φίλους του ή να κάνει κάτι άλλο. Δεν εκφράζει συναισθήματα, απλώς λέει πως του αρέσω. Δεν του αρέσουν τα πολλά τηλεφωνήματα και τα μηνύματα και γενικά δεν θέλει μεγάλη ανάμιξη στη ζωή του. Εγώ δεν επιμένω φορτικά, αλλά η κατάσταση δεν μου αρέσει. Κάνω πολλές προσπάθειες να έρθουμε πιο κοντά, αλλά δεν το πετυχαίνω. Υποφέρω. Τι παραπάνω μπορώ να κάνω;
Δ.

Τίποτα! Εδώ θα αναφερθώ και πάλι στη θεωρία του γινομένου: Οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο. Αν ο ένας παράγων είναι 0 τότε και το αποτέλεσμα είναι 0. Αν ο ένας παράγων είναι πολύ μικρός, τότε και το αποτέλεσμα είναι σχετικά μικρό, όσο μεγάλος κι αν είναι ο άλλος παράγων.
Προφανώς εσύ και ο φίλος σου ζητάτε πολύ διαφορετικά πράγματα από τη σχέση που έχετε δημιουργήσει. Εσύ είσαι ερωτευμένη και θέλεις στενή σχέση με συναίσθημα και πιθανώς κάνεις σχέδια για το μέλλον. Εκείνος έχει μια ευχάριστη σχέση μαζί σου για την οποία δεν προσπάθησε, του αρέσεις αλλά δεν θέλει μεγάλη εμπλοκή και αρκείται σε κάποιες συναντήσεις σας το Σαββατοκύριακο. Θα έχει τους λόγους του γι’ αυτό: ιδεολογικές επιλογές, φάση ζωής στην οποία βρίσκεται, προηγούμενες εμπειρίες κτλ. Δεν αποκλείω να παίζει στη ζωή του και κάποιο άλλο ενδιφέρον. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, στην παρούσα φάση θέλει από σένα μια σχέση «περιορισμένη ευθύνης» και τουλάχιστον έχει την εντιμότητα να μη σε παραμυθιάζει.
Δεν πιστεύω πως πρέπει να αναλωθείς σε υπερβολικές προσπάθειες να τον κερδίσεις ούτε να ακολουθήσεις κάποια «στρατηγική». Να είσαι ο εαυτός σου. Αν νιώθεις συναισθήματα να τα εκφράζεις, αλλά μην περιμένεις απαραίτητα ανταπόδοση. Αν θέλεις συχνότερες επαφές να του τις προτείνεις, αλλά μην περιμένεις οπωσδήποτε να ανταποκριθεί. Αν αισθάνεσαι την επιθυμία να του προσφέρεις κάτι, κάνε το, αλλά μην προσδοκάς πως έτσι θα τον κερδίσεις. Αν θέλεις να κάνετε σχέδια για το μέλλον, αυτό σου προτείνω να μην το κάνεις, ούτε κι εσύ να το σκέφτεσαι. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει και ο άλλος να σου έχει δώσει το «πράσινο φως».
Η σχέση είναι σχετικά καινούργια και έχει πιθανότητες εξέλιξης. Πολλές φορές τα δυο μέλη ενός ζευγαριού ωριμάζουν ως προς τη σχέση με διαφορετικούς χρόνους. Προτείνω να μην τον πιέζεις γιατί αυτό μάλλον θα τον τρομάξει παρά θα τον φέρει πιο κοντά σου. Όταν ο ένας θέλει πολλά κι ο άλλος λίγα, μόνο τα λίγα μπορούν να γίνουν. Άφησε όσο χρόνο αντέχεις για μια πιθανή εξέλιξη της σχέσης και αν αυτό δεν γίνει προς την κατεύθυνση που θέλεις, έχεις την επιλογή είτε να προσαρμοστείς είτε να φύγεις (με το ανάλογο ψυχικό κόστος και τα δυο βέβαια).
Στο μεταξύ, πρόσεξε την ψυχική σου ισορροπία. Μην αλλάζεις πολύ τη ζωή σου, μην επικεντρώνεσαι στη σχέση, φρόντισε να έχεις ανεξάρτητα ενδιαφέροντα και δικούς σου φίλους. Αξίζει επίσης τον κόπο να εξετάσεις γιατί επιμένεις να επικεντρώνεσαι τόσο σε ένα άτομο που δεν δείχνει για σένα το ενδιαφέρον που επιθυμείς. Όταν πρόκειται για ουσιαστικές σχέσεις, όλοι αξίζουμε να απολαμβάνουμε από τον άλλον ενδιαφέρον και αγάπη ανάλογα με αυτά που του προσφέρουμε.  Αν ανεχόμαστε το αντίθετο και υποφέρουμε, ίσως να μην έχουμε αρκετή αυτοεκτίμηση.

Κατερίνα

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Επιστροφή στο πατρικό

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση, γράφω κι εγώ πού μας έχει οδηγήσει η οικονομική κρίση. Είμαστε ένα νεαρό, αγαπημένο ζευγάρι. Παντρευτήκαμε πριν από δυο χρόνια και έχουμε μια κόρη 1,5 ετών. Ο γάμος έγινε βιαστικά λόγω εγκυμοσύνης, αν και δεν είχαμε ακόμη αρκετή οικονομική δυνατότητα. Ως τώρα τα καταφέρναμε. Τώρα όμως η γυναίκα μου δεν εργάζεται πλέον (εργαζόταν σε κομμωτήριο που έκλεισε) και εγώ είμαι τεχνίτης και οι δουλειές μου έχουν μειωθεί πολύ. Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Η γυναίκα μου έχει μόνο τη μητέρα της στο χωριό της. Εγώ έχω τους δυο γονείς μου συνταξιούχους με δικό τους σπίτι, αρκετά ευρύχωρο. Εκεί μένει και η αδελφή μου που σπουδάζει. Σκεφτήκαμε σαν τελευταία λύση να πάμε να ζήσουμε μαζί με τους γονείς μου και πιστεύω πως θα μας δεχτούν. Αισθάνομαι όμως άσχημα που δεν μπορώ να συντηρήσω την οικογένειά μου.
Γ.

Οι νέες οικονομικές συνθήκες υπαγορεύουν νέα ήθη και μεταβάλλουν τα συστήματα μέσα στα οποία ζούμε. Θα πρέπει όμως να διαμορφωθούν κάποιοι κανόνες με βάση τους οποίους θα λειτουργούν τα νέα αυτά συστήματα. Αρκετοί νέοι αν και εργάζονται δεν φεύγουν πλέον από το πατρικό τους. Ζευγάρια δεν χωρίζουν γιατί δεν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα με δυο νοικοκυριά. Κάποιοι διαζευγμένοι επιστρέφουν στο πατρικό τους. Πολλά είναι τα παραδείγματα που ένα αρκετά ευρύ οικογενειακό σύστημα συμβιώνει κάτω από την ίδια στέγη με βασική αιτία το οικονομικό.
Θα συμβούλευα τους ανθρώπους που βρίσκουν ως λύση τη συμβίωση με την πατρική οικογένεια να το αποφύγουν όσο μπορούν, φροντίζοντας να περιορίσουν στο ελάχιστο τα έξοδά τους ή βρίσκοντας μια δεύτερη ή καλύτερη δουλειά ή συμβιώνοντας με κάποιους φίλους κτλ. Ο καθένας μας από μια ηλικία και πάνω πρέπει να φροντίζει να τα βγάζει πέρα μόνος τους και να βιώνει την ελευθερία και την ευθύνη που τη συνοδεύει. Τα νέα ζευγάρια πρέπει να υπολογίζουν πολύ καλά την οικονομική τους κατάσταση προκειμένου να παντρευτούν και κυρίως προκειμένου να αποχτήσουν παιδιά.
Αν όμως δεν υπάρχει άλλη λύση, η παραμονή ή η επιστροφή ενός ατόμου ή ενός ζευγαριού στο πατρικό πρέπει να γίνεται με κάποιους όρους:
·         Μετά από σοβαρή συζήτηση και συμφωνία όλων των μελών του συστήματος σχετικά με όλα τα θέματα της συμβίωσης (οικονομικό, χώροι διαβίωσης, συνήθειες, ωράρια κ.ά)

·         Με την οικονομική συμμετοχή των φιλοξενουμένων (Το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών πόρων των δυο πλευρών θα καταβάλλεται σε κοινό ταμείο. Είναι απαράδεκτο να μας φιλοξενούν μόνιμα οι γονείς μας κι εμείς να κρατάμε ολόκληρο τον έστω και μικρό μισθό μας για χαρτζιλίκι)

·         Με την ισότιμη συμμετοχή των φιλοξενουμένων σε όλα τα πρακτικά θέματα (οικιακές υποχρεώσεις και εργασίες)

·         Με τη διατήρηση της προσωπικής ζωής και οικογενειακής ζωής των δυο πλευρών με απόλυτη διακριτικότητα. Για παράδειγμα, είναι υπερβολικό ο φιλοξενούμενος τριαντάχρονος γιος να εγκαθιστά στο πατρικό του και την εκάστοτε κοπέλα του. Επίσης, στην περίπτωση συμβίωσης οικογενειών, πρέπει να τεθούν όροι σχετικά με το ποιος ασκεί τη βασική ανατροφή των παιδιών.
Αν δεν υπάρχει λοιπόν άλλη λύση, μπορείτε να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση με τους γονείς και να συμβιώσετε μαζί τους. Καταλαβαίνω πως το βιώνεις ως ήττα, αλλά αν τελικά γίνει μην πας αρνητικά προδιατεθειμένος. Να είστε με τη γυναίκα σου προετοιμασμένοι να χάσετε ένα μέρος από τη «βολή» σας προκειμένου να υποστηριχθείτε οικονομικά. Εκτιμήστε το ότι έχετε γονείς που σας υποστηρίζουν και φροντίστε να οργανώσετε τη ζωή σας όσο γίνεται καλύτερα και να δώσετε και σ’ εκείνους συντροφικότητα και χαρά. Εξάλλου η επιλογή αυτή δεν θα διατηρηθεί για πάντα. Φροντίστε να μη βολευτείτε! Με δεδομένο ότι θα έχετε μόνιμη βοήθεια από τους παππούδες με το παιδί θα μπορούσατε και οι δυο να δουλέψετε εντατικά και σε λίγα χρόνια να διορθώσετε τα οικονομικά σας.
Κατερίνα

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Διαζύγιο στον καιρό της οικονομικής κρίσης

Είμαι 38 ετών και η γυναίκα μου 36. Είμαστε παντρεμένοι 8 χρόνια και έχουμε ένα γιο 6 ετών. Τα τελευταία χρόνια ο γάμος μας δεν πάει καλά και μετά από πολλούς καβγάδες, προβλήματα και κάποιες παράλληλες σχέσεις (και από τις δυο πλευρές) πήραμε την απόφαση να χωρίσουμε. Το θέλουμε και οι δυο αλλά μας προβληματίζει το οικονομικό. Εμένα ο μισθός μου έχει μειωθεί και η γυναίκα μου αυτή την εποχή είναι άνεργη. Ήδη τα βγάζουμε δύσκολα πέρα. Το σπίτι που ζούμε της ανήκει (από κάτω μένουν οι γονείς της) και εγώ πρέπει να βρω καινούργιο σπίτι, στην ίδια περιοχή για να είμαι κοντά στο παιδί. Δε θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα οικονομικά, αλλά και πάλι να μείνουμε σε ένα συμβατικό γάμο για οικονομικούς λόγους είναι… κατάντια. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Τ.

Το καλό είναι πως η απόφαση να χωρίσετε είναι κοινή και φαίνεται πως έχετε ξεπεράσει τη φάση των καβγάδων. Μπορείτε λοιπόν να συνεργαστείτε σαν άνθρωποι για να γίνει ο χωρισμός πιο ανώδυνος για όλους και από όλες τις πλευρές. Ναι, πιστεύω κι εγώ πως το να μένει ο άνθρωπος σε ένα συμβατικό γάμο για οικονομικούς λόγους είναι κατάντια και τέτοιες καταστάσεις αποβαίνουν πολύ αρνητικές για τη ζωή όλων των μελών της οικογένειας.
Αν πραγματικά θέλετε να χωρίστε, θα βρείτε τον τρόπο να το κάνετε. Επισημαίνω πως κάποιες φορές πρακτικά θέματα ή το ζήτημα των παιδιών αποτελούν έναν τρόπο να δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους τις ανασφάλειές μας και την απροθυμία μας να ξεβολευτούμε. Βέβαια, κάθε επιλογή έχει το τίμημά της. Εσύ θα πρέπει να βρεις ένα πολύ οικονομικό διαμερισματάκι ή/και μια δεύτερη δουλειά. Η σύζυγός σου θα πρέπει να βρει δουλειά ή να έχει κοινό νοικοκυριό με τους γονείς της. Όλοι σας πρέπει να μάθετε να ζείτε με τις ελάχιστες απαιτήσεις, έτσι ώστε και το παιδί σας να μη συνδέσει το διαζύγιο με δραματική αλλαγή ποιότητας ζωής.

Αφού η κατάσταση στο σπίτι δεν είναι… εμπόλεμη, θα μπορούσατε να υπολογίσετε τα έξοδά σας και να καθυστερήσετε ίσως το χωρισμό μέχρι να τακτοποιηθεί κάπως το οικονομικό.

Μια πιο ακραία επιλογή είναι να εξακολουθήσετε να μένετε στο ίδιο σπίτι ως συγκάτοικοι, έχοντας ξεκαθαρίσει τις μεταξύ σας σχέσεις και φροντίζοντας να ζει ο καθένας τη ζωή του με διακριτικότητα. Το παιδί σίγουρα θα νιώθει πως τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά αλλά η ηλικία του δεν είναι κατάλληλη για να γνωρίζει λεπτομέρειες. Τέτοιες καταστάσεις απαιτούν μεγάλη ωριμότητα και καλή συνεργασία μεταξύ του ζευγαριού και μάλλον δεν μπορούν να διατηρηθούν για πολύ.
Κατερίνα