Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Τα στερεότυπα

Ειμαι 39 ετών και παντρεύτηκα πριν 3 μήνες με τον άντρα με τον οποίον είμαι εδώ και 7 χρόνια με πολλούς χωρισμούς και επανασυνδέσεις. Είμαστε και οι δυο εργαζόμενοι. Προέρχομαι από μια οικογένεια της επαρχίας εύπορη και γνωστή. Αυτός προέρχεται από την ίδια πόλη αλλά απο μία πολύ φτωχή οικογένεια και κοινωνικά πολύ κατώτερη.

Οι γονείς μου ποτέ δεν τον ήθελαν γιατί δεν τους αρέσει η κοινωνικοοικονομική του τάξη και το ότι δεν είναι καθόλου φιλόδοξος. Ακριβώς τα ίδια στοιχεία είναι που δεν μου αρέσουν κι εμένα αλλά από την άλλη είναι συναισθηματικά σταθερός, ώριμος, με συμβουλεύει σωστά, πιστός και μπορώ να βασιστώ πάνω του.

Όταν τον γνώρισα τον βρήκα λαικο κι επειδή έχουμε έντονη σεξουαλική χημεία ξεκίνησα μαζί του λέγοντας στον εαυτό μου ότι θα τον χρησιμοποήσω για σεξ μέχρι να βαρεθώ και μετά θα βρω κάποιον πιο κοντά σ´ αυτό που θέλω αλλά τελικά κόλλησα. Παρόλο που τη σχέση μας ποτέ δεν θα την χαρακτήριζα ως χαρούμενη ή ομαλή γιατί μονίμως είμαστε τσακωμένοι, κάθε φορά που τον χώριζα ξαναγύριζα.

Έχω μεγαλύτερα αδέρφια τα οποία πάντα με υποτιμούσαν και οι γονείς μου δίναν πρωτοβουλία μόνο σ αυτά, με αποτέλεσμα να  έχω τρομερή ανασφάλεια και καθόλου αυτοπεποίθηση παρόλο που συν όλα τα άλλα είμαι πολύ εμφανίσιμη, κοινωνική και με χαρακτηρίζουν χαρισματική.

Τον άντρα μου δεν ήθελα να τον παντρευτώ αλλά με πίεσε πολύ "ή παντρευόμαστε ή φεύγω" και δεν είχα τα κότσια να μείνω μόνη, ειδικά στην ηλικία που είμαι και βλέποντας τι άντρες κυκλοφορούν έξω. Το πρόβλημα είναι ότι μονίμως τον υποτιμάω, δεν τον θαυμάζω, τον εκτιμώ όμως και τον βλέπω ερωτικά. Μονίμως όμως κάτι μου λείπει και στεναχωριέμαι και κλαίω γιατι ξέρω ότι άξιζα κάτι πολύ καλύτερο.

Δ

 

Το πώς ξεκίνησες με τον άντρα σου δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που μετρά είναι πως η σχέση σας κράτησε 7 χρόνια και πως μαζί του έχεις κάποια κοινά, δηλ τη σεξουαλική έλξη, την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση.

Αυτό που σας χωρίζει είναι το πως τον βρίσκεις λαικό, τον υποτιμάς και δεν τον θαυμάζεις. Πιο πολύ από όλα αυτά σε επηρεάζουν τα κοινωνικά στερεότυπα, με κύριους φορείς την οικογένειά σου, στερεότυπα τα οποία έχεις υιοθετήσει σχετικά με τον άντρα που θα σου ταίριαζε: υποθέτω πως θα έπρεπε να είναι από καλή και εύπορη οικογένεια, πολύ μορφωμένος και άντρας καριέρας.

Είναι φυσικό, αφού μέσα σου εξ αρχής υπήρχαν για τον άντρα σου δυο έντονες αντίρροπες τάσεις, να υπάρχουν τσακωμοί και επανασυνδέσεις.

Σε τέτοια περίπτωση το λογικό είναι να μην προχωρήσουμε σε γάμο αν δεν ξεκαθαρίσουμε. Και δεν ξεκαθάρισες επί 7 χρόνια! Ο άνθρωπος δικαίως σε πίεσε να πάρεις μια απόφαση. Μετά από τόσα χρόνια σχέσης, ένα ζευγάρι πρέπει να ξεκαθαρίσει τους στόχους του και αν ο ένας αναβάλλει το ξεκαθάρισμα αυτό, ο άλλος δικαίως φέρνει το θέμα στο προσκήνιο.

Εδώ ξανάρχονται τα κοινωνικά στερεότυπα: Μια γυναίκα (παρότι με πολλά προσόντα και χαρισματική) πρέπει να παντρευτεί πριν φτάσει τα 40 γιατί εκεί μειώνεται η «ανταλλακτική» της αξία (σαν να ήμασταν οι γυναίκες προϊόντα με ημερομηνία λήξης!) Και βρίσκεσαι παντρεμένη χωρίς την ολόψυχη επιθυμία σου. Μεγάλο λάθος να προχωρήσουμε σε επόμενο στάδιο σχέσης αν δεν είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι από το προηγούμενο…

Στην παρούσα φάση, αυτό που έχω να σου πω είναι να ξεκαθαρίσεις στη ζωή σου και στη σχέση σου τι είναι στερεότυπο και τι πραγματική αξία. Να αγνοήσεις τα πρώτα και να ακολουθήσεις τα δεύτερα.

Καλύπτεσαι πνευματικά από το σύζυγό σου; Αν ναι, άσε τους άλλους να λένε. Αν όχι, δες πόσο σημαντικός είναι ο τομέας αυτός στη ζωή σου σε σχέση με τους υπόλοιπους. Η απόφαση δεν θα πρέπει να είναι συμβιβασμός αλλά πραγματική επιλογή. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το είχες κάνει πολύ νωρίτερα, κατά προτίμηση με τη βοήθεια ψυχολόγου. Μπορώ να υποθέσω πως θέλησες να τηρήσεις τα κοινωνικά-οικογενειακά σου στερεότυπα για να κερδίσεις την αποδοχή της οικογένειάς σου, και αυτό είναι μείζoν θέμα σου που πρέπει να επιλυθεί.

Προτείνω να ενταχτείς άμεσα σε διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης και (προς Θεού) μην προχωρήσεις σε παιδί πριν ξεκαθαρίσεις τι θα κάνεις με τον άντρα σου.

 

 

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Αναπληρωματική;

Είμαι 40 χρόνων άνεργη και ο σύντροφος μου 50,σχεδόν άνεργος.

Εγώ δεν έχω παντρευτεί εκείνος έχει παντρευτεί στο εξωτερικό, έχει δύο παιδιά 17 και 18 χρόνων. Έχει διαζύγιο εδώ και τέσσερα χρόνια το οποίο ζήτησε η πρώην σύζυγος γιατί ήταν σε άλλη σχέση.

Τότε τον γνώρισα εγώ, και μπήκα στην διαδικασία ν' ακούω συχνές αναφορές για την πρώην γυναίκα του. Τον είχα ερωτευτεί και έμεινα σε αυτή τη σχέση για δύο μήνες μέχρι που έφυγε να πάει να δει τα παιδιά του για μικρό διάστημα είπε αλλά τελικά έμεινε δύο χρόνια, στα οποία μου έγραφε κάποια μηνύματα και μου έλεγε πόσο του λείπω αλλά δεν ξεκαθάρισε ποτέ θα επιστρέψει.

Και αφού μετά από δύο χρόνια ξανά γύρισε, είπα να του δώσω μια ακόμα ευκαιρία, αφού τον αγάπησα και τον αγαπώ ακόμα, όμως συνέχισε να μου κάνει αναφορές στην πρώην και να μιλάει γενικά για όλη την οικογένεια. Είμαστε ενάμιση χρόνο μαζί,εγώ γκρίνιαζα και εκλεγα κάθε μέρα. ζηλεύω πολύ,νομίζω ότι θα πάει πάλι πίσω σε αυτή η οποία ξέχασα να σας πω ότι οικονομικά είναι πάρα πολύ καλά και έχει ίδια ηλικία μ' εκείνον και ήταν μαζί πάνω από είκοσι χρόνια. Μιλάνε συχνά στο σκαιπ και γενικά βλέπω φωτογραφίες της συνέχεια στον υπολογιστή με ένα πρόγραμμα που δεν σταματάει ποτέ.

Τώρα πάλι αποφάσισε να δει τα παιδιά του και πήγε πάλι για δύο μήνες, μου γράφει μηνύματα αλλά εμένα δύο εβδομάδες δεν μου ζήτησε να μιλήσουμε παρά μόνο όταν θύμωσα. μένει στο ίδιο σπίτι με τη γυναίκα του και νιώθω φοβερή ζήλια. φοβάμαι ότι δεν ια γυρίσει πάλι αλλά διχνει να προσπαθεί αυτή τη φορά περισσότερο μαζί μου.

Δεν ξέρω αν σας έδωσα να καταλάβετε άλλα σας παρακαλώ να με βοηθήσετε, βρίσκομαι σε απελπιστική κατάσταση. νομίζω με τη ζήλια μου τα χάλασα όλα! Μένω σε ένα μικρό μέρος χωρίς να κάνω τίποτα. εκείνος λέει ότι πρέπει ν ανοίξει το μυαλό μου, δεν ξέρω αν έχει μόνο εκείνος δίκιο.

M

 

Ο φίλος σου δείχνει να απομακρύνεται, όπως έκανε και την πρώτη φορά. Δεν μπορώ να ξέρω ποιο μέρος της κατάστασης οφείλεται στη δική σου ζήλεια και ποιο σε πραγματική προσκόλλησή του στην πρώην σύζυγο. Θα επισημάνω απλώς μερικές γενικές αρχές:

·       Όταν συνδεόμαστε με χωρισμένο, είναι δεδομένο πως έχει πίσω του παιδιά με τα οποία ασχολείται και τα οποία βλέπει τακτικά. Επίσης, υπάρχει αναπόφευκτα μια σχέση συνεργασίας με την πρώην σύζυγο, η οποία αν είναι ομαλή, φιλική και πολιτισμένη είναι ακόμη καλύτερα.

·       Στην αρχή μιας σχέσης, βλέπει κανείς το βαθμό επαφής και πιθανής προσκόλλησης του διαζευγμένου με την οικογένειά του, τη συχνότητα και τον τρόπο επαφών με την πρώην κτλ. Αν κάτι τον ενοχλεί, αρχικά συζητά και αν δεν τα βρουν χωρίζει. Οι δυο αρχικοί μήνες έδειξαν και στους δυο σας κάποια πράγματα.

·       Το θεωρώ απαράδεκτο την πρώτη φορά να φύγει για λίγο να δει τα παιδιά και να μείνει 2 χρόνια! Και μόνο αυτή η στάση έπρεπε να σου δείξει πως έχεις δευτερεύοντα ρόλο στη ζωή του (ή τουλάχιστον είχες τότε). Φυσικό αυτό μετά από μόνο 2 μήνες σχέσης…

·       Επιστρέφει και επανασυνδέεστε. Για ενάμιση χρόνο εκείνος ασχολείται πολύ με την οικογένειά του και εσύ είσαι δυστυχής. Το διάστημα αυτό είναι αρκετό για να δουλέψετε τη σχέση σας και να δείτε αν ταιριάζετε. Αν δεν υπήρξε αποτέλεσμα, τότε μάλλον θα έπρεπε να είχες σκεφτεί το χωρισμό.

·       Οι ζήλειες και τα δράματα δεν φέρνουν αποτέλεσμα και μάλλον απομακρύνουν. Για να φτάσετε εκεί σίγουρα κάνατε και οι δυο τα λάθη σας. Πάρε την ευθύνη των δικών σου λαθών και φρόντισε να τα διορθώσεις Συζητήσατε σοβαρά για τον τρόπο της ζωής σας; Θέσατε όρους ο ένας στον άλλον;

·       Αν ο φίλος σου ήθελε να επιστρέψει στην πρώην, θα το είχε κάνει ξεκαθαρίζοντας μαζί σου. Αν πάλι ήταν σοβαρά μαζί σου, θα παίρνατε μαζί τις αποφάσεις και θα είχατε συνεννόηση πότε θα πάει και πόσο θα μείνει στο εξωτερικό. Μήπως θέλει να έχει μια γυναίκα σε κάθε χώρα και να μετακινείται κατά βούληση;

·       Αν εσύ κάθεσαι στην κωμόπολή σου  χωρίς να κάνεις τίποτα και είσαι επικεντρωμένη μόνο στη σχέση σου, το σίγουρο είναι πως θα προσκολληθείς και δεν θα είναι «ανοιχτό» το κεφάλι σου, όπως λέει ο φίλος σου.

Προτείνω λοιπόν να του ζητήσεις ήρεμα να σε ενημερώσει για το πρόγραμμά του, πότε θα επιστρέψει. Στο μεταξύ μην πιέζεις, πες του απλώς πως σκέφτεσαι τη ζωή σου και όταν επιστρέψει θα δεις τι θα κάνετε. Στο μεταξύ φρόντισε να φτιάξεις τη δική σου ζωή και να μην είσαι προσκολλημένη πάνω του. Φίλοι, δουλειά, ενδιαφέροντα να σε βοηθήσουν. Κινητοποιήσου!

Όταν με το καλό επιστρέψει, κάνε του μια συζήτηση με σαφείς όρους που πρέπει να πληρούνται για να μείνετε μαζί. Δώσε ένα περιθώριο να δεις αν τους τηρεί. Αν όχι, δεν έχει καμιά έννοια να μένεις σε μια σχέση που παίζεις ρόλο …. αναπληρωματικής και  υποφέρεις.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Πώς να ξανακερδίσω τον άντρα μου;

Ειμαι παντρεμενη εδω και τρια χρονια.η ηλικια μου 28 και του
αντρα μου 30. Εχουμε ενα παιδακι 2,5 χρονων. Ο αντρας μου εργάζεται και εγω ειμαι στο σπιτι με το παιδι καθως δεν εχω καμια βοηθεια.προσπαθω να τελειωσω τη σχολη μου.Τους τελευταιους 6 μηνες δεν εχω αρκετη διαθεση για σεξ καθως η εξαντληση και η τριβη μου με την κατα τα αλλα βαρετη καθημερινοτητα μου με εχουν αποσυντονισει.Ο αντρας μου τις τελευταιες μερες ειναι νευρικος και απομακρος καθως μου ειπε οτι δεν νιωθει ποθητος και αντρας.δεν ειναι οτι βαρεθηκα.θελω  να προσπαθησω να τον ξανακερδισω.πως;

Ε.

 Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει σε αρκετά νέα ζευγάρια. Η καθημερινότητα, τα προβλήματα και η ευθύνη του παιδιού διαβρώνουν την καλή τους διάθεση και η έλλειψη ικανοποιητικής σεξουαλικής ζωής είναι φυσικό συνεπακόλουθο.

Στις σοβαρές σχέσεις το σεξ δεν είναι αποκομμένο από τη γενικότερη κατάσταση της σχέσης και από την ψυχολογική κατάσταση των μελών.

Καλό είναι λοιπόν με τον άντρα σου να καθήσετε να συζητήσετε ήρεμα για τις συνθήκες της ζωής σας και για την ψυχική κατάσταση του καθενός από σας.  Είναι κοινό σας θέμα το πώς θα βελτιώσετε τη ζωή σας και θα επιλύσετε τα τυχόν μεταξύ σας θέματα. Μην επικεντρωθείτε ακόμη στο θέμα του σεξ, το οποίο θα βελτιωθεί αν βελτιωθούν όλα τα άλλα.

Θα πρέπει να δεσμευτείτε και οι δυο για αλλαγές  που μπορείτε να κάνετε στη συμπεριφορά σας και στον τρόπο της ζωής σας. Πχ να έχετε λίγο χρόνο οι δυό σας εξασφαλίζοντας κάποια βοήθεια για το παιδί, να βγαίνετε κάποιες φορές με το παιδί σας ή μόνοι, να κάνετε μια καλύτερη κατανομή των ευθυνών σας και των θεμάτων του νοικοκυριού, να προσέχετε περισσότερο ο καθένας τον εαυτό του κτλ.

Όταν η ζωή σας βελτιωθεί και νιώσετε καλύτερα μαζί, τότε σίγουρα θα αλλάξει η κατάσταση και στο σεξ. Για περισσότερη βελτίωση, μπορείτε τότε να συζητήσετε ανοιχτά για τις σεξουαλικές σας ανάγκες ή επιθυμίες που θα βελτίωναν ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά

Την γνωρισα πριν 5 μηνες, στην αρχη ειχα ενθουσιαστει απιστευτα και λογω εμφανισης κ λογω χαρακτηρα.ξεφευγε εντελως απο οτιδηποτε συνηθισμενο η συμπεριφορα της.
Ευγενικη, κοινωνικη, ανοιχτη με τους φιλους μου κ γενικοτερα εδινε την εικονα ενος πολυ καλοπροαιρετου ανθρωπου.οι φιλοφρονησεις επαιρναν κ εδιναν!"πως γινεται να εισαι τοσο τελειος!", εισαι ο ανθρωπος που ηθελα παντα κτλ.
Στη πορεια βεβαια αρχισε κ μου εδειχνε εντονα σημαδια κυκλοθυμικοτητας, αποτομες αλλαγες στη διαθεση κυριως, διαταραχές στον ύπνο και διάφορες φοβίες
 που με είχαν προβληματίσει αρκετά, αν και προσπαθούσα όσο μπορώ να τη βοηθήσω γιατί έβλεπα οτι δεν μπορεί να πάρει βοήθεια απο την οικογένεια της (χωρισμένοι γονείς).
Πριν 3 εβδομαδες αυτα εγιναν πολυ εντονα.Τη μια μερα δεν ηξερε τι ηθελε και μετα απο 5 λεπτα που ενιωθε οτι μπορει και να με χασει μου ελεγε τα αναποδα (ελα σε παρακαλω απο το σπιτι να με παρεις θελω να σε δω-σε θελω πολυ σημειωτέον οτι στο παρελθόν σε μια περίπτωση που είχαμε τσακωθεί και υποψιάστηκε οτι μπορεί να επηρεαστώ και να τελειώσω τη σχέση είχε δείξει παρόμοια συμπεριφορά), την επομενη μερα να με παιρνει τηλ και να μου λεει οτι με αγαπαει,τη μεθεπομενη οτι εχει αναγκη να ακουσει τα συναισθηματα μου.Και στο τελος ενα πρωι μετα απο καποιες μερες να με παιρνει τηλ και να μου λεει οτι θελει να χωρισουμε γιατι δεν με θελει!!!
Δεν ηξερα πως να το διαχειριστω, η πληρης απαξιωση με ατακες:δεν σε θελω, λυπάμαι αλλά πρεπει να κοιταξω τον εαυτο μου, δεν μπορω να υποκρινομαι και να ειμαι σε μια σχεση με καποιον που δεν με τραβαει και αλλα πολλα..
Εχουμε να μιλησουμε 3 εβδομαδες.
 Γνωρίζω οτι ολα αυτα ξεφευγουν απο το φυσιολογικο, απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εισέπραξα αυτή  τη συμπεριφορα. Με στεναχωρεί αρκετά και ομολογώ οτι δεν μπορώ να το βγάλω απο το μυαλό μου.
Γ.
 
Η κατάσταση με τη φίλη σου, όπως την περιγράφεις, δείχνει μια διαταραγμένη προσωπικότητα η οποία με πολύ άσχημο τρόπο σε απέρριψε και δεν θέλει να συνεχίσετε.
Δεν μπορώ να ξέρω τι θέματα έχει η κοπέλα, ούτε να σχηματίσω άποψη για τους λόγους που σου φέρθηκε έτσι. Μπορεί να είναι καθαρά τα δικά της ψυχολογικά προβλήματα ή μπορεί ποτέ να μη σε αγάπησε ποτέ πραγματικά και να προσποιήθηκε ή τα όποια συναισθήματά της να τέλειωσαν γρήγορα ή ακόμη και να έκανες κάτι που αδίκως το παρεξήγησε και πολλές άλλες εκδοχές.
 
Αφού εσύ μου γράφεις, θα ασχοληθώ μαζί σου. Ξέρω πως είναι δύσκολο να ξεγράψει κάποιος σε 3 εβδομάδες αυτήν που αγαπά.  Καταλαβαίνεις όμως ότι η κοπέλα δεν είναι αξιόπιστο άτομο και ακόμη κι αν υπαναχωρήσει, δεν μπορείς να την εμπιστευτείς για σοβαρή σχέση. Όσο όμως κι αν δεν μπορείς τώρα να ξεχάσεις την ξεχάσεις, προτείνω να μην επιδιώξεις  άλλες επικοινωνίες μαζί της και να σκεφτείς λογικά να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Ακόμη κι αν η κοπέλα έδειχνε αξιόπιστη, όταν ο άλλος μας δηλώσει πως δε μας θέλει πια, καλό είναι να αποχωρούμε .
 
Καλό είναι από την ιστορία αυτή να διδαχτείς  να είσαι πιο επιλεκτικός προκειμένου για σοβαρές σχέσεις και να μην επενδύεις πριν ο χρόνος δείξει την αξία τους.
 
 

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Δεν μπορώ να πω όχι

Είμαι 31 χρονών, εργαζόμενη. Εχω αρκετά προβλήματα επικοινωνίας, με τον σύντροφό μου, τους γονείς μου, τους συναδελφους μου, τους φίλους μου...γενικά με τους ανθρώπους.
 Θεωρώ πως η βάση των προβλημάτων επικοινωνιας είναι ότι δεν εκφράζομαι. Δεν λέω την αποψή μου και 
δεν φανερώνω τα θέλω μου. Αυτό συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι και σχεδόν σε όλα τα θέματα(από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα).
 Πάντα προσπαθώ να ικανοποιήσω τα θέλω των άλλων. Θέλω να λέω πάντα "ναι". 
Ετσι κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν θέλω να στενοχωρώ τους άλλους. Πιέζω τόσο πολύ τον εαυτό μου που καταλήγω να τους αποφευγω όλους για να μην μου ζητήσουν κάτι που δεν θέλω να κάνω.
 
Για παραδειγμα ο συντροφος μου θελει να βρεθουμε κι ενώ εγω είμαι κουρασμένη, δέχομαι για να μην τον στενοχωρήσω. Την ίδια στιγμή μπορεί να θέλουν και οι γονεις να με δουν και πάλι λέω "ναι". Κι ύστερα μια συνάδελφος μου ζηταει να μεινω παραπάνω στη δουλειά για να την βοηθήσω. Φυσικά δεν μπορώ να γίνω 3 κομμάτια. Θα πρέπει να επιλέξω σε ποιον θα πάω. Όταν θα αναγκαστώ λοιπόν να πω σε κάποιον "όχι" νιώθω άσχημα. Αγχώνομαι και θυμώνω με τον εαυτό μου που στενοχωρώ τους άλλους. Κι όταν δεν αντέχω να με κατηγορώ συνέχεια κατηγορώ τους άλλους που με φέρνουν σε αυτήν την κατάσταση. Κι ύστερα κλείνομαι στον ευατό μου και δεν θέλω να δω κανένα.
Οι φίλοι μου με έχουν δεχτεί όπως είμαι και δεν έχουν παράπονο πλέον. Οι γονείς μου γκρινιάζουν αλλά δεν μπορούν αλλιώς. Οσο για τις ερωτικες σχεσεις...ποτέ δεν κράτησα καμία γιατι κανεις δεν μπορούσε να καταλάβει την φράση"δεν έχω κάτι μαζί σου, απλά θέλω να μείνω μόνη μου". Οι συνάδελφοι μου λένε τα καλύτερα για μένα
 μιας και  
ποτέ δεν εχω αρνηθεί τίποτα!
 
Πολλές φορές δεν ξέρω ουτε εγω η ίδια τα θέλω μου. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασια να τα σκεφτώ αφου ξερω εκ των προτέρων ότι δεν θα πραγματοποηθούν.
 Πώς θα μάθω να έχω  το θάρρος της γνώμης μου; Να λέω τι πιστεύω, τι θέλω, τι δεν θέλω χωρίς να έχω ενοχές επειδή θέλω κάτι διαφορετικό; Φοβάμαι πως θα καταλήξω να κάνω ακόμα και παιδιά μόνο και μόνο επείδή θα το θέλει ο σύντροφός μου και οι γονείς μου!


Λ.

 

Η ρίζα της συμπεριφοράς σου είναι η επιθυμία σου να είναι αποδεκτή και αγαπητή. Και όλο αυτό έχει να κάνει με μειωμένη αυτοπεποίθηση.

Πιστεύεις πως αν λες ναι, αν ακολουθείς τα θέλω των άλλων, αν δεν φέρνεις αντιρρήσεις, αν γενικά είσαι το «καλό παιδί» θα κερδίσεις αποδοχή και αγάπη, την οποία αλλιώς δεν αξίζεις.

Ποιος σου το εμφύσησε αυτό στα παιδικά σου χρόνια; Πώς σε ήθελαν οι γονείς σου; Σε τι εξυπηρέτησε ως τώρα η στάση αυτή;

Το θέμα της αυτοπεποίθησης δεν βελτιώνεται με μια συμβουλή και καλό είναι να ενταχτείς σε διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης. Και φρόντισε να το κάνεις πριν πάρεις βασικές αποφάσεις ζωής, όπως γάμος και παιδιά.
Μέχρι τότε, κάνε συνειδητή προσπάθεια να πεις κάποια όχι και να παρατηρήσεις τι θα συμβεί. Θα δεις πως δεν θα γίνει καμιά καταστροφή! Σε όσους διαμαρτυρηθούν, μη διστάσεις να δηλώσεις πως αποφάσισες πλέον να δίνεις μεγαλύτερη σημασία στον εαυτό σου και ζητάς συγνώμη αλλά δεν θα είσαι τόσο προσαρμοστική από δω και πέρα.

Τα παιδιά μου με ελέγχουν

Ειμαι 55 χρονων χηρα εδω και 3 χρονια με 3 μεγάλα αγορια. Ειμαστε δεμενη και αγαπημενη οικογενεια ,αλλα τα παιδια οπως ειναι φυσικο. φευγουν σιγα,σιγα...
Μετα τον θανατο του συζύγου μου ,επεσα σε καταθλιψη .Δεν πηγαινε αλλο και,σιγα ξαναρχισα να επανερχομαι, Μου αρεσει αυτη η αλλαγη και την χαιρομαι. Τα παιδια μου ομως σε καποια πραγματα αντιδρουν. Με λενε τηνειτζερ που βγαινω συχνοτερα, οταν ξενυχτω και ερχονται αυτα νωριτερα μου φωναζουν και γενικα δεν ξερω τι να κανω. Έχω την αναγκη επειδη αισθανομαι μονη να κανω σχεση με εναν ανθρωπο. Πώς να το διαχειριστω μαζι τους; Ηδη εχω ακυρωσει κατι που με ενδιεφερε....
Πολλες φορες μου λενε οτι τωρα ειναι σειρα τους να προσεχουν εμενα ,και να μην κανω πραγματα που μπορει να εχουν αντικτυπο σε ολους μας, όπως και εγω το εκανα τοσο καιρο με εκεινα...


Μια φορα ο μικρος με πηρε πολλες φορες να δει που ειμαι η τι κανω οταν εμεινα για βραδυ σε μια φιλη μου.Αναγκαστικα να γυρισω.

Α.

 

Είναι πολύ καλό που ξεπέρασες την κατάθλιψη και ξαναβγήκες στη ζωή. Όσοι σε αγαπούν θα πρέπει να χαίρονται γι αυτό. Μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι πολύ φυσικό να θέλεις έναν σύντροφο για να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου.

Είμαι σίγουρη πως ό,τι κάνεις το κάνεις με μια σοβαρότητα ανάλογη με την ηλικία σου. Βεβαίως έχεις το δικαίωμα να βγαίνεις, να ξενυχτάς, να κοιμάσαι σε φίλες σου και να φλερτάρεις διακριτικά με κάποιους άντρες ανάλογής ηλικίας. Είτε είσαι ελεύθερη, είτε χωρισμένη είτε χήρα, κανένας δεν έχει δικαίωμα να σε κρίνει, εφόσον κινείσαι μέσα στα ανάλογα όρια σοβαρότητας της ηλικίας σου. Τη μνήμη του άντρα σου την τίμησες με 3 χρόνια μοναξιάς, οπότε ούτε από την πλευρά αυτή έχει δικαίωμα να σου πει κάποιος κάτι.

Με τι αρχές και αξίες μεγαλώσατε τα παιδιά σας; Πώς δημιούργησαν την ιδεολογία πως η χήρα «θάβεται» μαζί με τον άντρα της και πως στα 55 το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μένουμε σπίτι μπροστά στην τηλεόραση; Ποιος τους είπε πως τώρα πρέπει να σε «προσέχουν»; Ούτε μικρή είσαι ούτε άτομο με ειδικές ανάγκες! Εκείνα έχουν πλέον τη ζωή τους. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως η κατάσταση έχει αντιστραφεί και όπως εσύ τα ήλεγχες όταν ήταν μικρά τώρα μπορούν να ελέγχουν αυτά εσένα.

Προτείνω να κάνεις ια ήρεμη και σοβαρή συζήτηση μαζί τους, όχι πάνω σε μια διαφωνία, αλλά σε μια άσχετη στιγμή. Πες τους πόσο υπέφερες με το θάνατο του πατέρα τους και τι κόπο έκανες για να επανέλθεις. Θύμισέ τους πώς ήσουν…. Και δήλωσέ τους πως τώρα θέλεις να ζήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν θα ανεχτείς περιορισμό στις δραστηριότητες και στις εξόδους σου, εφόσον δεν κάνεις κάτι προσβλητικό για την οικογένειά σου (πχ προκλητικό ντύσιμο, τρελά πάρτι, εφήμερες σχέσεις με ανώριμα άτομα, άσκοπο ξόδεμα χρημάτων για υπερβολικές δικές σου πολυτέλειες κτλ). Βέβαια το τι μπορεί να θεωρηθεί προσβλητικό εξαρτάται πάλι από την ιδεολογία του καθενός… Απλώς ανέφερα ενδεικτικά κάποιες καταστάσεις που μπορεί να ενοχλήσουν τον μέσο συντηρητικό άνθρωπο.

Μην αναφερθείς ακόμα σε θέμα πιθανού μελλοντικού συντρόφου. Πρώτα πρέπει τα παιδιά να προσαρμοστούν στην ιδέα πως είσαι μια ελεύθερη και νέα ακόμη γυναίκα που θέλεις να ζήσεις μια ευχάριστη ζωή.

Όταν θα το συνηθίσουν αυτό, τότε θα τους παρουσιάσεις και κάποιο σύντροφο, αν υπάρξει. Σε τέτοια περίπτωση, φρόντισε να τηρήσεις μυστικότητα κατά τη διάρκεια του φλερτ και να τους τον παρουσιάσεις όταν θα είναι μια σταθερή σχέση. Έτσι θα αποφύγεις να τους φέρεις σε επαφή με κάποιον που αύριο μπορεί να φύγει και να επακολουθήσει άλλος. Με τις αντιλήψεις που έχουν θα είναι δύσκολο να δεχτούν κάτι τέτοιο. Όσο για την περίπτωση που σε ενδιέφερε, κακώς τη άφησες και ίσως μπορείς να τον ξαναπροσεγγίσεις.

Από τη άλλη, όποιος ενδιαφέρεται σοβαρά για σένα θα πρέπει εξαρχής να είναι γνώστης πως έχεις 3 μεγάλα παιδιά με συντηρητικές αντιλήψεις και θα πρέπει να το σεβαστεί αυτό και να τηρήσει κάποια όρια μέχρι να αποφασίσετε και οι δυο πως η σχέση σας είναι σοβαρή.

Αν τα παιδιά σου δεν συμμορφωθούν, δήλωσέ τους πως είσαι πλέον η αρχηγός του σπιτιού και αν κάποιος δεν συμφωνεί με τη ζωή σου, είτε τώρα, είτε μελλοντικά αν έχεις κάποιο σύντροφο, ας πάει να ζήσει μόνος του. Δεν γράφεις αν τα παιδιά μένουν ακόμη μαζί σου. Σε περίπτωση που μένουν, υποθέτω πως το κάνουν για οικονομικούς λόγους. Ας φροντίσουν να γίνουν λοιπόν πρώτα ανεξάρτητοι και ας αφήσουν τις κριτικές γι αυτή που τους συντηρεί!

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Ξανακόλλησα!

Ειμαι 20 χρονων και εδω και 2 μηνες εμφανιστηκε ξανα στη ζωη μου το κολλημα μου απ το σχολειο! Ημασταν 2 περιπου χρονια μαζι απ τα 15 εως τα 17 μου! 6 περιπου μηνες αφου χωρισαμε εκανε σχεση με μια αλλη κοπελα και απο τοτε σταματησαμε εντελως να μιλαμε και δεν ειχαμε κανενος ειδους επικοινωνια για 3 χρονια!Εγω σ αυτο το διαστημα ειχα κανει μονο μια σχεση κ αυτη δεν κρατησε πανω απο μηνα. Αν και ολα αυτα τα χρονια παιρναγε κατα καιρους απ το μυαλο μου δεν πιστευα οτι θα ξαναμιλουσαμε και ποσο μαλλον να μου μιλησει αυτος.

Πριν απο δυο μηνες λοιπον μου εστειλε friend request στο facebook και λιγες μερες μετα μηνυμα για να με ρωτησει τι κανω και πως περασα ολα αυτα τα χρονια που δε μιλουσαμε! Συνεχισαμε να μιλαμε για αρκετες μερες μεχρι που μου ζητησε να βγουμε απλα για να τα πουμε.Η καρδια μου κοντεψε να σπασει μεχρι να ρθει εκεινη η μερα και εντωμεταξυ εγω δεν ειχα πει σε κανενα μα κανενα δικο μου ατομο οτι θα εβγαινα μαζι του(μαλλον γιατι καταβαθος ηξερα πως ειναι λαθος)... βγηκαμε λοιπον και καμια κινηση απο μερους του δε μου εδειχνε οτι με θελει πισω... ουτε καν μετανιωμενος για οσα μου χει κανει δε φανηκε...Μιλουσαμε ολο το βραδυ εντελως φιλικα...

Πλεον η επικοινωνια μαζι του ειχε γινει σχεδον καθημερινη αλλα οχι οπως ηθελα εγω...μιλουσαμε μονο φιλικα! Νομιζα λοιπον πως ειναι κολλημενος με αλλη και με εχει για να παιρναει την ωρα του και απλα να με κραταει κολλημενη μαζι του... Ενιωθα πως με τη λιγη αξιοπρεπεια που μου χε μεινει το πιο σωστο ηταν να του στειλω  μια μερα ενα ωραιοτατο μηνυμα λεγοντας του μες στις ακρες πως δε θελω να με ξαναενοχλησει και πως θελω να τον αφησω για παντα στο παρελθον και το ιδιο τον παρακαλουσα να κανει κ αυτος! Του πατησα κ ενα ωραιοτατο delete στο facebook και ενιωθα τελεια που δε τον αφησα να με καταστρεψει παλι...για μια βδομαδα κρατησε αυτο! μετα εκλαιγα με λυγμους μετανιωσα που τον εβγαλα παλι απ τη ζωη μου του στειλα μηνυμα αλλα αυτος πλεον ειναι θυμωμενος...Εδω και ενα μηνα ειμαι μια σε φαση καταθλιψης,κλαιω ολη μερα και υποφερω και απτην αλλη σε φαση τρελης χαρας και αισιοδοξιας(βεβαια το δευτερο συναισθημα παντα κραταει πολυ λιγοτερο απ το πρωτο)...

Δεν αντεχω αλλο να ειμαι κολλημενη στο παρελθον μου... Θελω να προχωρησω μπροστα...Η αυτοπεποιθηση μου ειναι στο 0... Θελω να σκεφτομαι θετικα αλλα δε μπορω... δεν ξερω το τροπο... υποφερω να ζω ετσι... ολος ο περιγυρος μου υποστηριζει πως ειμαι αρκετα ομορφη για να βρω οποιον θελω και να συνεχισω τη ζωη μου... Αλλα εγω δε νιωθω ετσι... Χρειαζομαι απελπισμενα τη βοηθεια σας!

Ν

 

Επειδή δεν έκανες κάτι σημαντικό από σχέσεις από τα 17 σου μέχρι τα 20, έχεις συνδέσει το αγόρι αυτό με τον έρωτα. Όταν αρχίσατε να ξαναμιλάτε εσύ επένδυσες και περίμενες κάτι παραπάνω, χωρίς αυτός να σου δείξει κάτι.

Ήταν καθαρός: δεν σου δημιούργησε ελπίδες και έδειξε να σε αντιμετωπιζει φιλικά. Δεν καταλαβαίνω από πού συμπέρανες πως σε θέλει «κολλημένη». Και αν ένωσες κάτι τέτοιο, γιατί δεν το συζήτησες μαζί του;

Το ότι τον διέγραψες και έστειλες μνμ να μη σε ξαναενοχλήσει μου φαίνεται αδικαιολόγητο, και πιστεύω πως το ίδιο φάνηκε και σ αυτόν. Δικαίως δεν ξαναεπικοινωνεί.

Άφησέ τον λοιπόν ήσυχο προς το παρόν, να ηρεμήσει η κατάσταση. Μάθε να δέχεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου. Είσαι πολύ νέα και είναι φυσικό να κάνεις λάθη. Η ζωή είναι έτσι: Δεν επενδύουμε αν δεν μας δείξουν ότι μας θέλουν, δεν δρούμε παρορμητικά, δεν διώχνουμε τους άλλους χωρίς εξήγηση, αποδεχόμαστε αν ο άλλος θύμωσε και θέλει να απομακρυνθεί.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως η ζωή σου δεν σε ευχαριστεί, αφού κόλλησες με τον πρώην μετά από τόσα χρόνια. Φρόντισε λοιπόν τη ζωή σου, σπουδές/δουλειά, φίλους, φλέρταρε και ζήσε όμορφα το παρόν, έτσι ώστε να μην κολλάς στο παρελθόν.

Η κατάθλιψη και η χαμηλή αυτοπεποίθηση έχουν βαθύτερους λόγους, η ιστοριούλα αυτή είναι μόνο η αφορμή. Φρόντισε λοιπόν να βελτιώσεις τη ζωή σου και τη διάθεσή σου.

Ξέχνα τον πρώην. Ίσως αν περάσει καιρός να μπορέσεις να το προσεγγίσεις, να του εξηγήσεις γιατί φέρθηκες έτσι και να τον ρωτήσεις αν θέλει αν έχετε στο μέλλον κάποια επικοινωνία και τι είδους

Κακόγουστα «αστεία»

Ο σύντροφος μου μετρημένος πολύ καλό παιδί με λίγες ερωτικές εμπειρίες που θέλει να "νοικοκυρευτεί" συχνά με "πειράζει" (όπως υποστηρίζει ο ίδιος) αναφερόμενος στα κάλλη συγκεκριμένου τύπου γυναικών και με προκαλεί πολλές φορές μεταξύ σοβαρού κι αστείου όταν ίσως κάποιες φορές νιώθει οτι είμαι απαιτητική πως θα βρει μια καλλονή κτλ

Επίσης έχει αναφερθεί πάλι σε ύφος πειράγματος για το αν θα με πείραζε αν πήγαινε με κάποια άλλη και πως το κάνουν οι άντρες, μετά υποστήριζε πως το έκανε για πλάκα ενώ εγώ ειχα θυμώσει και τον χαρακτήρισα ανώριμο (παρά τα 35 του χρόνια) με απωθημένα!

Αναρωτιέμαι στο υπόβαθρο εαν ηθελημένα με πικάρει, αν δεν με εκτιμά, εαν έχει όντως απωθημένα και θέλει να με "ζυγίσει" σε σχέση με την απιστία ή νιώθει ανασφάλεια και θέλει να δει το ενδιαφέρον μου. Πάντως σίγουρα σχεδόν με οργίζει και με υποτιμά και με κάνει να μη νιώθω ιδιαίτερη πίστη...

Β

 

Δυστυχώς δεν μπορώ να υποθέσω τα κίνητρά του, αφού δεν το ξέρω.

Δικαίως όμως εσένα σε εξοργίζει η στάση του και πρέπει να διεκδικήσει αν την αλλάξει. Σε μια ήρεμη και σοβαρή συζήτηση, και όχι πάνω στα κακόγουστα σχόλιά του, εξήγησέ του πόσο σε πειράζουν και τι συναισθήματα σου προκαλούν. Μπορείς εκεί να τον ρωτήσεις και για τα κίνητρά του και να τον διαβεβαιώσεις πως αυτό κάνει κακό στη διάθεσή σου και τελικά στη σχέση σας. Αν το κάνει για αστείο, πες του πως εσύ δεν γελάς καθόλου με τέτοια.

Αν εξακολουθήσει να το κάνει, δεν πόσο σε ενοχλεί και αν συνιστά αιτία να αναθεωρήσεις τη σχέση σας.

 

Και ένα μωρό…

Είμαι 31 και βρίσκομαι εδώ και 3 χρόνια περίπου σε σχέση. Ο σύντροφός μου είναι 43, χωρισμένος με 2 παιδάκια 11 και 7 ετών. Γνωριστήκαμε ενόσω βρισκόταν σε διάσταση και πολύ σύντομα ξεκινήσαμε μαζί. Ερωτευτήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη, αυθόρμητα και υπέροχα. Η σχέση μας είναι πολύ όμορφη μέχρι και σήμερα.

Τα παιδιά δεν τα έχω γνωρίσει (η αλήθεια είναι ότι η πρώην σύζυγος είναι γενικώς αρνητικά διατεθιμένη - του τα δίνει 1-2 ημέρες το μήνα χωρίς να τα φιλοξενεί και φυσικά θεωρεί εμένα υπαίτια του διαζυγίου τους παρόλο που δεν έχουμε επαφές). Δυστυχώς, βρισκόμαστε στην επαρχία, με το σύντροφό μου είμαστε και στην ίδια δουλειά, με αποτέλεσμα να έχουμε περάσει εκ πυρός και σιδήρου για να μπορέσουμε να είμαστε μαζί χωρίς να είμαστε (συνεχώς) δακτυλοδεικτούμενοι.

Οι γονείς μου από την άλλη πλευρά έχουν φρικάρει (και κυρίως η μητέρα μου) γιατί είναι "χωρισμένος με 2 παιδιά" και υποστηρίζουν ότι θα είμαι μια ολόκληρη ζωή μέσα στα προβλήματα, τη μιζέρια και θα κουβαλώ βάρη άλλων, θα "μεγαλώσω παιδιά άλλων" κλπ,κλπ, και κατά συνέπεια μέχρι και σήμερα δεν είχαν αποδεχθεί ούτε κατά διάνοια τη σχέση μου.

Όμως, το τεστ βγήκε θετικό και είμαι 6 εβδομάδων έγκυος. Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί για τον εαυτό μου από τώρα αυτό.... Ο σύντροφός μου, μου δήλωσε ότι θα το ήθελε, αρκεί να είμαι εγώ έτοιμη και να μη μου βγουν "απωθημένα" αργότερα. Αφήνει λοιπόν, το βάρος της απόφασης πάνω μου, λέγοντας παράλληλα πως θα είναι μαζί μου ό,τι και αν συμβεί...

Δεν ξέρω πως αισθάνομαι, δεν ξέρω αν το θέλω, δεν ξερω αν είμαι έτοιμη, δεν ξέρω πως θα το πάρουν τα παιδιά του, πως θα γίνει, αν και πως θα φρικάρει η πρώην σύζυγός του και αν θα απομακρύνει τα παιδιά από εκείνον, δεν ξέρω αν θα το δεχτούν αυτό το παιδί ποτέ ή αν είμαι φτιαγμένη για μάνα εγώ τελικά ή όχι.... Τόσα πολλά δεν ξέρω.... Έπειτα, την έκτρωση τη φοβάμαι... Στους δικούς μου το ανακοίνωσα -λέγοντας πως δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω-, η μαμά μου φρίκαρε, ο πατέρας μου ήταν πιο ψύχραιμος, σε σημείο που πρότεινε να βρεθούμε όλοι μαζί, να συζητήσουμε και κατόπιν να πάρω εγώ τις αποφάσεις μου...

Ο πανικός αυτός που νιώθω (τον οποίο φυσικά και έχω εκφράσει στον σύντροφό μου) είναι φυσιολογικός??? Μήπως, αν το ήθελα πραγματικά δεν θα αντιδρούσα έτσι??? Μήπως φοβάμαι για το περιβάλλον του (και μου), μήπως ζούσα στην κοσμάρα μου τόσον καιρό και νόμιζα ότι όλα είναι ρόδινα και υπέροχα, αλλά ήταν μόνο για να είμαστε σε σχέση και μέχρι εκεί???

Π.

 

Για μένα τα πράγματα είναι απλά: Θέλεις να γίνεις μητέρα από τον αγαπημένο σου; Είσαι έτοιμη αυτή την περίοδο για γάμο και παιδί; Τι σου λέει η καρδιά σου; Αν όχι, τέλειωσέ το γρηγορότερο και διεκδίκησε άλλες συνθήκες στο μέλλον για τη σχέση σου. Αν ναι, γράψε το τι θα πει ο κόσμος, τα στερεότυπα της επαρχίας και τους φόβους της μαμάς σου στα παλιά σου τα παπούτσια και προχώρησε!

Δεν ξεκαθαρίζεις, αλλά το θεωρώ φυσιολογικό πως αν κρατήσετε το παιδί, συγκατοικείτε και παντρεύεστε με τον σύντροφό σου. Και τι πιο φυσικό; Μια ελεύθερη κοπέλα και ένας διαζευγμένος άντρας παντρεύονται και κάνουν παιδί μετά από 3 χρόνια όμορφης σχέσης. Πού βρίσκεται τι πρόβλημα;

Και σε ρωτώ: Αν ήσουν σίγουρη πως η μαμά συμφωνεί και πως ο κόσμος δεν θα κουτσομπολέψει, θα προχωρούσες; Αν ναι, προχώρα και τώρα και απλώς προσπάθησε να αγνοήσεις το αντίξοο περιβάλλον.

Θεωρώ πως ο σύντροφος σου δεν χειρίζεται καλά το θέμα των παιδιών του. Ακόμη και αν η σύζυγος είναι απρόθυμη να συνεργαστεί, πιστεύω πως ο σύντροφός σου θα έπρεπε να είχε ήδη διεκδικήσει να βλέπει περισσότερο τα παιδιά του αι ο νόμος τον καλύπτει. Οπότε στην περίπτωση αυτή, θα έπρεπε ήδη να σε έχουν γνωρίσει και συμπαθήσει. Οπότε ο γάμος σας και στη συνέχεια η ανακοίνωση για το αδελφάκι θα ήταν φυσικά συνεπακόλουθα.

Οι απόψεις της μαμάς σου με βρίσκουν τελείως αντίθετη. Πώς θα μεγαλώνεις παιδιά άλλων με τόσο αραιή σχέση που έχουν τα παιδιά με τον πατέρα τους; Ακόμη όμως αν η σχέση γίνει –και πρέπει να γίνει- πιο στενή, είχες εξαρχής υπόψη πως συνδέεσαι με πατέρα και πως αν ήθελες να κάνεις μαζί του κάτι παραπάνω από σχέση θα βρίσκονταν στο τοπίο και 2 παιδιά. Και δεν νομίζω πως ήθελες κάτι επιφανειακό μαζί του τόσα χρόνια και με τέτοια συναισθήματα.

Έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα, αν τελικά κρατήσετε το μωρό, χρειάζεστε κάποιες συμβουλευτικές συνεδρίες με τον αγαπημένο σου για να δείτε πώς ακριβώς θα προχωρήσετε και πώς και πότε θα το πείτε στα παιδιά.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Αν και όταν εκείνος θέλει…

Είμαι 26 και πριν δυο μήνες περίπου γνώρισα τον Χ (33), με τον οποίο είμαστε στον ίδιο χώρο κοινωνικών δραστηριοτήτων και αυτό με γοήτευσε σε αυτόν. Η δράση του.

Ο ίδιος στην αρχή με μπέρδευε αρκετά. Δεν ήξερα αν είναι απλώς κοινωνικός-τυπικός ή αν πραγματικά ενδιαφέρεται ερωτικά για μένα. Ένα βράδυ χωρίς να το περιμένω, βρεθήκαμε σε σπίτι φίλης κι εκεί έγινε το «επίδικο». Ήταν η ομορφότερη φορά της ζωής μου. Ο ίδιος έβγαλε πάρα πολύ συναίσθημα και τρυφερότητα, κάτι που με έκανε να σκεφτώ πως είχε της ίδιας έντασης συναισθήματα με μένα. Από το επόμενο πρωί και έπειτα συνέχισε να είναι το ίδιο τυπικός με πριν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Μέχρι που είπα θα ξεπεράσω όσα νιώθω και όσο και αν μου αρέσει και με γοητεύουν τα πάντα πάνω του, θα ξεκόψω.

Και ξαφνικά πήγε σε ένα μαγαζί όπου υπέθεσε ότι θα με βρει, συναντηθήκαμε, μου είπε ότι με έψαχνε και του είπα πως δεν είχαμε πει να βρεθούμε για να με ψάχνει, και ύστερα πρότεινε να πάμε σπίτι του, όπου τον ακολούθησα. Ήταν το ίδιο μαγικά όπως και την πρώτη φορά μας, 20 μέρες νωρίτερα. Το ίδιο τρυφερός και περιποιητικός. Φεύγοντας το μόνο που είπαμε και οι δυο ήταν ότι περάσαμε όμορφα. Και ύστερα μία από τα ίδια τυπική συμπεριφορά και καμιά πρωτοβουλία από μέρους του να βρεθούμε.

Έτσι και εγώ όντας εγωίστρια, δεν του έστειλα κάτι ούτε και είπα κάτι όποτε βρισκόμαστε. Από τη μια λέω δεν δείχνει κάτι άρα δεν υπάρχει κάτι να κυνηγήσω, όμως μου έχει δείξει πολύ συναίσθημα και μπερδεύομαι. Από την άλλη περιμένω να δω πώς θα λειτουργήσει εκείνος και στον φόβο μου να μην πληγωθώ έχω τελματώσει σε ένα ατελείωτο μπέρδεμα. Ο μόνος λόγος αυτού του μπερδέματος είναι ότι είναι ο μόνος που με ενδιαφέρει ουσιαστικά μετά από πολύ καιρό και πραγματικά δεν ξέρω πώς να το χειριστώ και τι να κάνω. Μου αρέσουν όλα όσα κάνει γιατί τα κάνει ακριβώς όπως εγώ. Από τα πιο απλά ως τα πιο σημαντικά έχουμε σχεδόν ίδιο τρόπο διαχείρισης. Αυτό με τραβάει περισσότερο. Ταυτόχρονα δεν ξέρω τι να κάνω και τελματώνω.

Α.

 

Προφανώς αρέσεις στον Χ σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος, αλλά δεν δείχνει να έχει προς το παρόν διάθεση για κανονική σχέση, όπως υποθέτω πως εσύ επιθυμείς.

Το γεγονός πως οι δυο συνευρέσεις σας ήταν υπέροχες και σου έδειξε συναισθήματα, δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι παραπάνω. Κάποιοι άντρες μπορεί να φερθούν υπέροχα στο σεξ με μια γυναίκα που τους ελκύει (πόσο μάλλον αν τους αρέσει και ως άνθρωπος) και μετά να φαίνεται πως… το ξέχασαν.

Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί: μπορεί να μην ενδιαφέρονται για κάτι πιο σταθερό, να έχουν ίσως στη ζωή τους να παίζει και κάτι άλλο, να έχουν άλλες προτεραιότητες, να μη σε θεωρούν κατάλληλη για κάτι περισσότερο (Μην το πάρεις στραβά αυτό, ούτε σε υποτιμά! Ο καθένας μας έχει τα κριτήριά του σχετικά με τον άνθρωπο με τον οποίο θα κάνει σοβαρή σχέση και μπορεί να μην πληροίς κάποιο από αυτά για τον συγκεκριμένο άντρα) και πολλοί άλλοι δικοί τους λόγοι που δεν μπορούμε να τους υποθέσουμε.

Αν εσύ ενδιαφέρεσαι απλώς για κάποιες όμορφες συνευρέσεις (αν και όταν αυτός το θέλει) καλά κάνεις και τον ακολουθείς.

Αν όμως κάτι τέτοιο δεν σε καλύπτει, έχεις κάνει ήδη κάποια λάθη: Από μια γνωριμία κοινωνική-τυπική σε χώρους κοινωνικών δραστηριοτήτων, περνάς απευθείας στο σεξ. Η παρατήρησή μου δεν έχει καμιά έννοια «ηθικής». Απλώς, αν είσαι ευαίσθητη πρέπει να προστατεύεσαι περισσότερο και να μην περνάς αμέσως στο σεξ, γιατί η γυναίκα κατά κανόνα με το σεξ «δένεται». Αν είδατε αμοιβαίο ενδιαφέρον στην πρώτη κοντινή συνάντηση, καλό θα ήταν να αρχίσετε να βγαίνετε, να συζητάτε, να γνωριστείτε καλύτερα και να διαβλέψετε ο ένας τις επιθυμίες και την ιδεολογία του άλλου. Και αν όλα αυτά σας αρέσουν τουλάχιστον στο θεωρητικό επίπεδο, να προχωρήσετε στο σεξ. Κάπως έτσι ξεκινά κάτι που έχει πιθανότητες να εξελιχτεί σε κανονική σχέση.

Έγινε η συνεύρεση την πρώτη φορά και επακολούθησε …εξαφάνιση. Αν εσύ ένιωσες απόρριψη και περίμενες κάτι άλλο, θα έπρεπε να κάνεις εσύ κάποια κίνηση να βγείτε και να μιλήσετε και να του πεις πώς αισθάνεσαι. Αλλά καμιά φορά για να δείξουμε «απελευθερωμένοι», καταπιεζόμαστε και καταλήγουμε να μη διεκδικούμε αυτό που θέλουμε. Και για τον άλλον είναι πολύ βολικό να έχει αυτό που θέλει όποτε θέλει και η άλλη πλευρά να μη δείχνει τις επιθυμίες της λόγω «απελευθέρωσης».

Η κατάσταση copy-paste και τη δεύτερη φορά. Και είναι προφανές πως αυτό σε αναστατώνει. Ο άντρας αυτός σου αρέσει και θα ήθελες κάτι περισσότερο μαζί του. Πες του το λοιπόν! Μην τελματώνεις  άλλο και πάρε πρωτοβουλία.

Άφησε στην άκρη τον εγωισμό και την ακραία απελευθέρωση (που δεν έχεις). Κάλεσέ τον να βγείτε και εκεί πες του πολύ απλά πως σου αρέσει και σαν άντρας και σαν προσωπικότητα και θα ήθελες να έχετε μια κανονική σχέση για όσο και όπου πάει. Και κανονική σχέση για σένα σημαίνει να επικοινωνείτε και να βλέπεστε συχνά, να συζητάτε, να γνωρίσετε καλύτερα ο ένας τον άλλον, να βγαίνετε, να περνάτε χρόνο μαζί και φυσικά να κάνετε και σεξ. Ρώτησέ τον πώς σε βλέπει εκείνος και αν δεν συμπίπτουν οι επιθυμίες σας, αποχώρησε ευγενικά.

Μην περιμένεις πώς θα λειτουργήσει εκείνος, αν ήταν να θέλει αρχή σχέσης όπως την εννοείς εσύ, θα την είχε ήδη επιδιώξει. Πάρε πρωτοβουλία να του δείξεις εσύ τι θέλεις και αν δεν συμπίπτετε φύγε πριν πληγωθείς περισσότερο.

 

 

 

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Συγκατοίκηση με τους γονείς

Είμαι 30 χρονών και έχω μια σχέση 6 χρόνια με έναν πραγματικά αξιόλογο άνθρωπο (ετών 34). Νιώθω ότι είναι ο ιδανικός σύντροφος και από τη κρίση μου καταλαβαίνω ότι τα συναισθήματα μας είναι αμοιβαία.

Μένει στο πάνω όροφο διώροφου κτιρίου μαζί με τους δικούς του κ νοικιάζουν το κάτω. Το θέμα όλο ξεκινάει από το ότι θέλει να μείνουμε εμείς πάνω και οι δικοί του κάτω. Πάντα θεωρούσα ότι ένα ζευγάρι πρέπει να ξεκινάει μόνο του να φτιάχνει τη ζωή του και ενώ ξέραμε και ο καθένας την άποψη του άλλου το αφήσαμε να φτάσει ως εδώ. Για ενοίκιο ή στεγαστικό ούτε λόγος, παρόλο που οικονομικά θα μπορούσαμε αν ήθελε να το υποστηρίξουμε.

Καταλαβαίνω ότι είναι μοναχοπαίδι -με ότι αυτό συνεπάγεται- αλλά αυτό δε δικαιολογεί τίποτα. Τον βλέπω ότι πονάει όσο κ εγώ αλλά επιμένει στη "προσφορά" του όπως λέει. Λυπάμαι και πονάω πολύ για την αγάπη που χάνεται.

Μ

Αν η αγάπη σας έχει φτάσει να «χάνεται» μόνο από το θέμα του σπιτιού, τι να πω! Έχετε αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη τόσα χρόνια και θα δεχτείτε να σας τη χαλάσει αυτή  διαφωνία;

Εκείνος θέλει να μείνετε στο οικογενειακό διώροφο, εσύ να ενοικιάσετε (γιατί δάνεια αυτή την εποχή είναι επίφοβα). Πόσο μέρος της απόφασής του καταλαμβάνει το οικονομικό και πόσο η επιθυμία του να είναι κοντά στους γονείς; Αν τον απασχολεί κυρίως το οικονομικό, αυτό λύνεται πολύ απλά: το σπίτι που τώρα ενοικιάζεται, αντί να σας το παραχωρήσουν οι γονείς, σας δίνουν το ενοίκιο και το χρησιμοποιείτε για να ενοικιάσετε ένα άλλο σπίτι. Και δεν μετακινούνται κιόλας…

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για την ανεξαρτησία του νέου ζευγαριού. Το θέμα είναι οικονομικό: Εργάζεστε; Μπορείτε να ενοικιάσετε; Υπάρχει η οικονομική δυνατότητα; Τι θα χρειαστεί να στερηθείτε γι αυτό; Αν εσύ πιστεύεις πως μπορείτε και είσαι διατεθειμένη να υποστείς τις ανάλογες στερήσεις, ενώ εκείνος επιμένει πως αυτό δεν γίνεται, τότε ο ένας από τους δυο πρέπει να υποχωρήσει. Να υποχωρήσει όμως με την καρδιά του και να μην υπονομεύει αυτό που τελικά αποφασίστηκε. Και αξίζει τον κόπο η υποχώρηση, προκειμένου να μη χαλάσει μια ωραία και μακροχρόνια σχέση. Το ποιος πρέπει να υποχωρήσει δεν μπορώ να το υποδείξω εγώ. Καθένας σας έχει τα επιχειρήματά του και τα αξιολογεί με βάση τις προσωπικές του αξίες. Το βασικό που σας συμβουλεύω είναι να μη χαλάσετε τη σχέση σας, η οποία πρέπει να πρωτεύει.

(Είστε πάντως τυχεροί που έχετε την επιλογή. Κοπέλα γνωστή μου 32 ετών, συνδέεται 8 χρόνια με τον συνομήλικο αγαπημένο της. Και οι δυο είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου και η κοπέλα δουλεύει part time για 400 ευρώ, ενώ το παλικάρι δουλεύει ευκαιριακά. Δεν υπάρχει διαθέσιμο οικογενειακό σπίτι να μείνουν. Και οι δυο ανήκουν σε μικροαστικές οικογένειες που ζουν σε τριάρια και έχουν περιορισμένα οικονομικά μέσα. Βέβαια οι οικογένειες θα μπορούσαν να δίνουν λίγα χρήματα στα παιδιά τους για να πιάσουν σπίτι, αλλά τα παιδιά δεν το δέχονται. Δεν είναι μόνο το σπίτι, είναι και η μελλοντική οικογένεια… Σκέφτονται να μείνουν στο μικρό εξοχικό δυάρι της μιας οικογένειας, μιάμιση ώρα από την πόλη, αλλά σκέφτονται τα έξοδα μετακίνησης…. Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις και είστε πιο τυχεροί από αυτούς)