Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Ποιός φταίει;


Σας καλώ να τοποθετηθείτε στην υπόθεση αυτή που αντιμετώπισα προ ετών:

Η Α, ανύπαντρη γυναίκα 35 ετών, επιτυχημένη ελεύθερη επαγγελματίας στην πόλη της, συνδέεται με τον Β, 54 ετών, εύπορο ελεύθερο επαγγελματία στην Αθήνα. Ο κύριος δηλώνει εν διαστάσει αλλά κατοικεί στο ίδιο σπίτι με τη σύζυγο και τα 2 μεγάλα παιδιά του. 

Μετά από 1 χρόνο στενής και σοβαρής μακρόθεν σχέσης, ο Β δηλώνει πως είναι αποφασισμένος να φύγει από το σπίτι του και να πάρει διαζύγιο, αλλά δεν μπορεί να το κάνει αν δεν έχει τη στενή υποστήριξη της αγαπημένης του.

Εκείνη αποφασίζει να μετοικήσει, αφήνοντας σπίτι και γραφείο και βρίσκοντας καλή δουλειά ως μισθωτή στην Αθήνα. Νοικιάζει σπίτι στο όνομά της, κουβαλά τα πράγματά της και δημιουργεί ένα σπίτι στο οποίο ο Β έρχεται με τη βαλιτσούλα του.

Το σχέδιό τους είναι: Στο σπίτι του Β να παραμείνει η οικογένειά του, η Α να πουλήσει το σπίτι της στην επαρχία και να αγοράσει νέο σπίτι στην Αθήνα. Θα ζήσει εκεί με τον Β και θα παντρευτούν μόλις εκείνος πάρει το διαζύγιο. Ζουν μαζί ένα χρόνο, στον οποίο ο Β δεν κάνει καμία κίνηση διαζυγίου, πράγμα που δημιουργεί προστριβές στο ζευγάρι. Η κοπέλα  με επισκέπτεται και υποστηρίζεται να διεκδικήσει από το φίλο της αυτά που είχαν συναποφασίσει.

Στο μεταξύ η Α έχει πουλήσει το σπίτι της και έχει βρει καινούργιο στην Αθήνα, για την αγορά του οποίου της λείπουν κάποια χρήματα. Την καθοδηγώ να μην αγοράσει το σπίτι από κοινού με τον Β (ο οποίος είναι πολύ καλά οικονομικά) αλλά να πάρει δάνειο από τράπεζα ή από τον Β. Στη δεύτερη περίπτωση, τα χρήματα αυτά θα είναι η συμβολή του στην κοινή τους κατοικία. Αυτό και γίνεται. Το σπίτι αγοράζεται στο όνομα της Α αλλά ο Β έχει συμβάλει το ποσό αυτό, που αποτελεί περίπου το 1/6 της συνολικής αξίας αγοράς.

Η σχέση εξακολουθεί να μην πηγαίνει καλά, μέχρι που ο Β δηλώνει πως πιέζεται, έχει τύψεις, διαλύει τη σχέση και ξαναγυρνά στην οικογένειά του.

Η Α θυμώνει και αρνείται να αποδεχτεί πως κάποια στιγμή θα πρέπει να του επιστρέψει τα χρήματα. Κατοικεί στο νέο σπίτι και γρήγορα βρίσκει νέο σύντροφο, παντρεύεται και κατοικούν σ αυτό μαζί. Ο Β είναι έξαλλος και απειλεί με δικαστήριο, αλλά η Α δεν υποχωρεί.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Ο παλιός και ο καινούργιος

Είμαι 23 χρονών, φοιτήτρια στην πόλη μου, και σε 3 μήνες θα φύγω στο εξωτερικό για 6 μήνες στο εράσμους.
Τα τελευταία 3 χρόνια είχα σχέση με ένα παιδί 27 χρονών το οποίο πέρσι έφυγε φαντάρος. Μου έλεγε ότι ήμουν η γυναίκα της ζωής του, η μόνη κοπέλα που αγάπησε και ερωτεύτηκε τόσο και όλα αυτά τα ωραία που θέλουμε να ακούμε. Οπότε έμεινα και τον περίμενα τους  9 μήνες. Το θέμα είναι ότι γύρισε άλλος άνθρωπος, έλεγε ότι καταπιέζω και χωρίσαμε. 15 μέρες αργότερα τα είχε με άλλη... Και ενάμιση μήνα μετά, ήρθε να μου πει ότι με θέλει πίσω, ότι ο στρατός τον έκανε βλάκα, ότι δε μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα κλπ.
Το θέμα όμως είναι ότι εγώ σε εκείνο το διάστημα προσπάθησα να προχωρήσω τη ζωή μου  με ένα παιδί στην  ηλικία μου το οποίο όμως δυστυχώς ζει μακριά λόγω δουλειάς. Είναι απίστευτα καλό παιδί και υπομονετικός και έχει όλα τα καλά που θα μπορούσα να θέλω από κάποιον. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα: Δεν είναι εδώ! Και επειδή είχα και παλιότερα σχέση από απόσταση ξέρω πόσο δύσκολο είναι και ότι δεν κρατάει. Δε μπορώ να διαχειριστώ την απόσταση!! Και δεν ξέρω γιατί δέχτηκα και εξαρχής να είμαστε μαζί εφόσον το ήξερα ότι θα φευγε και ότι θα κανε πάνω από 3 χρόνια να επιστρέψει οριστικά.
Απ τη μία σκέφτομαι ότι δεν είναι φυσιολογικό να θέλω να γυρίσω στον πρώην μου μετά απ όλα αυτά, αλλά απ την άλλη δε μπορώ να πιστέψω ότι 3 χρόνια σχέσης θα τελειώσουν έτσι απλά. Ίσως είναι καλύτερα να προχωρήσω τη ζωή μου με το άλλο παιδί και να τα αφήσω όλα πίσω… Δε μπορώ να αποφασίσω τι είναι καλύτερο για μένα.

Μ

 

Η συμβουλή μου ειδικά στα νέα παιδιά είναι να ακολουθούν την καρδιά τους, χωρίς να σκέπτονται πολύ το μέλλον. Να τολμούν να ρισκάρουν και να είναι πρόθυμοι να υποστούν τις πιθανές συνέπειες. Μέσα από τα ρίσκα αυτά θα ωριμάσουν και θα μπορούν να κάνουν καλύτερες επιλογές γύρω στα 30.
Ο πρώην είναι το γνωστό έδαφος και ο πρώτος έρωτας. Παρότι δεν αντέχεις την απόσταση, τον περίμενες στο στρατιωτικό του. Όταν επέστρεψε σου φέρθηκε άσχημα και τώρα ζητά να επανασύνδεση. Η εμπιστοσύνη σου έχει κλονιστεί, αλλά σκέφτεσαι τη μακρόχρονη σχέση και πως ήταν πιεσμένος από το στρατό. Τον αγαπάς όμως; Τι συναισθήματα έχεις γι αυτόν;
Το άλλο παιδί είναι όπως το θέλεις, αλλά δεν τον έχεις ζήσει από κοντά και η σχέση είναι πρόσφατη. Δεν αντέχεις την απόσταση, αλλά έκανες τελικά σχέση από απόσταση. Προσφέρεται να σε περιμένει. Τον αγαπάς όμως; Τι συναισθήματα έχεις γι αυτόν; Είναι δοκιμασμένα τα συναισθήματα αυτά; Μήπως ήταν το καταφύγιο μετά την άσχημη συμπεριφορά του άλλου;
Έτσι κι αλλιώς, ό,τι κάνεις θα το έχεις από μακριά για 6 μήνες, οπότε την απόσταση δεν θα την αποφύγεις και δεν ξέρουμε αν η όποια σχέση σου θα κρατήσει. Είσαι πολύ νέα ακόμη για μακροπρόθεσμα σχέδια και λογικές επιλογές. Σε συμβουλεύω να ακολουθήσεις μόνο το συναίσθημά σου, χωρίς πολλές λογικές σκέψεις, και να είσαι πρόθυμη να υποστείς τις συνέπειες της επιλογής σου.

Σε ηλικία γάμου…

Είμαι μια νέα γυναίκα σε ηλικία γάμου(32), όπως συνήθιζαν να λένε οι παλιότεροι! Το "πρόβλημα" είναι οτι λόγω προσωπικών εμπειριών (οικογενειακά βιώματα), οικονομικής ανασφάλειας αλλά και του ότι δεν ένιωσα ποτέ δίπλα μου έναν πραγματικό σύντροφο (επιπλέον είμαι ιδιαίτερα επιλεκτικό άτομο) δε νιώθω έτοιμη για οικογένεια και το ζήτημα μου είναι πως αυτό είναι ένα από τα ζητούμενα των αντρών σε μια πιο ώριμη ηλικία για το αν θα προχωρήσουν σε σχέση με κάποια.

Αυτό αντιμετωπίζω και με την τωρινή σχέση μου όπου με το πέρας 6 μηνών τέθηκε σαν ζήτημα ικανό να μας χωρίσει, προσωπικά δεν είμαι σε θέση ν απαντήσω ούτε θετικά ούτε αρνητικά (καθώς η απάντηση δεν μπορεί η απάντηση να είναι γενική και αόριστη) επιπλέον αυτή η στάση και η πίεση μου βγάζει μια μη λειτουργικότητα στην σχέση, μια έλλειψη ενότητας/ασφάλειας πλην της ψυχολογικής πίεσης... 

Προσωπικά αυτή την χρονική περίοδο νιώθω την ανάγκη ενός συντρόφου και αυτό αποζητώ, δεν μπορώ να μπω ακόμα στην διαδικασία σκέψεων για γάμο και παιδιά παρόλο που η ηλικία ίσως μου το επιτάσσει, παράλληλα όμως με απασχολεί το μέλλον μου, δεν θα ήθελα να επιλέξω έναν μοναχικό δρόμο σίγουρα...

 

Διερωτώμαι λοιπόν ποιος θα ήταν η πιο λειτουργική στάση όπου θα έπρεπε να κρατήσω;

 

Ε.

 
Αχ, αυτά τα στερεότυπα! Και γιατί τα 32 είναι ηλικία γάμου; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι έτοιμοι στα 32, και άλλοι που δεν είναι ποτέ! Εξάλλου, η άποψη πως η γυναίκα έχει ημερομηνία λήξης είναι στερεοτυπική και σήμερα έχει καταρριφθεί: πολλές σύγχρονες και εργαζόμενες γυναίκες κάνουν οικογένεια γύρω στα 40.
Αυτή την περίοδο αυτό που θέλεις είναι ένας καλός σύντροφος και η προοπτική του γάμου είναι ακόμη μακρινή. Αφού ξέρεις τι θέλεις την περίοδο αυτή, διεκδίκησέ το! Προς Θεού, μην κάνεις κάτι για το οποίο δεν είσαι έτοιμη, για να μη χάσεις έναν καλό σύντροφο. Αν το κάνεις, δυστυχώς τα αποτελέσματα της πίεσης είναι πιθανότατο αργά ή γρήγορα να χαλάσουν τη σχέση. Καλό είναι να δηλώσεις στο σύντροφό σου πως δεν είσαι έτοιμη ακόμη να προχωρήσεις, πολύ περισσότερο μετά από 6 μήνες σχέσης. Και πως δεν ξέρεις πότε θα είσαι. Αν σε αγαπά και δεν κυριαρχείται ο ίδιος από στερεότυπα, θα σε περιμένει. Αν φύγει, σημαίνει πως το στερεότυπο υπερίσχυσε της αγάπης του για σένα.
Λες πως ένα από τα ζητούμενα των αντρών σε ώριμη ηλικία είναι ο γάμος. Η κοινωνική και επαγγελματική μου εμπειρία με βεβαιώνει για το αντίθετο. Κατά κανόνα οι γυναίκες ξεκινούν σχέσεις με προοπτική το γάμο ενώ οι άντρες είναι πιο χαλαροί, λόγω ανατροφής, στερεοτύπων και βιολογικών δυνατοτήτων. Αναφέρεσαι σε άντρες σε ώριμη ηλικία. Πόσο ώριμη δηλαδή; Αν συνδεθείς με σαρανταπεντάρη που έχει στόχο το  γάμο, ίσως να βιαστεί. Αν όμως συνδεθείς με συνομήλικό σου, κάθε άλλο! Εξάλλου, πολλοί άντρες γενικά δεν σκέφτονται το γάμο, ακόμη και σε ώριμες ηλικίες.
Νομίζω πως προβάλλεις στο περιβάλλον δικούς σου φόβους και στερεότυπα και καλό είναι να κάνεις κάτι γι αυτό.

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Εξωσυζυγική σχέση στη δουλειά

Ειμαι παντρεμενος εδω και 3,5 χρονια και συνολικα σε δεσμο 6.παντρευτηκα την γυναικα μου στα 34 .την αγαπησα για το χαρακτηρα της και την καρδια της και το γεγονος οτι με αποδεχτηκε οπως ειμαι με τα ελαττωματα μου.δεν ηταν ο ερωτας της ζωης μου αλλα ο ανθρωπος που ενιωσα την μεγαλυτερη ζεστασια και συντοφικοτητα διπλα της.με προβληματακια πλήξης ,διαφορετικά ωραρια εργασιας αλλα και πιο σοβαρα οπως θεματα τεκνοποιησης και αποβολες. σε γενικες γραμμες ημουν ευχαριστημενος απο το γαμο μου.

τους τελευταιους μηνες ηρθα πολυ κοντα με συναδελφο στη δουλεια με την οποια μοιραζομασταν συχνα σκεψεις και προβληματισμους δικους μου και δικους της.(χωρισμενη με παιδια).αρχικα πιστεψα οτι ειναι ενας ενθουσιασμος και ισως φλερτ το οποιο ομως με τον καιρο δυναμωνε και δεν περιοριζοταν μονο σε αναγκες αυτοεπιβεβαιωσης.ενιωθα πως  θελει και η ιδια κατι παραπανω απο αυτο.αφου εξομολογηθηκαν μεταξύ μας τα παραπανω,μετα απο 3 μηνες έγινε η απιστια απο μερους μου με επαναληψη χωρις να συναψουμε παραλληλη σχεση και να βλεπομαστε εκτος δουλειας.εφτασα στο σημειο να σκεφτω το διαζυγιο.οι τυψεις και ο φοβος για το αγνωστο,η γνωμη των αλλων,δεν ξερω τι αλλο, δεν με αφησαν να το κανω αμεσα.φυσικα η συμπεριφορα μου στο σπιτι αλλαξε ,κρισεις και αποξενωση ηταν καθημερινο φαινομενο.

ζητησα λοιπον απο τη συναδελφο να παρω λιγο αερα καθως δεν με γεμιζε ουτε η αλλη κατασταση ( ετσι στα κρυφα).να χαλαρωσω και να σκεφτω τι θελω παραγματικα.εγωϊστικο το ξερω για τον αλλο που περιμενει.μεσα σε μια βδομαδα η συναδελφος μου ανακοινωσε οτι ειναι ερωτευμενη με αλλον και πως ετυχε ετσι.εγω αποστασιοποιηθηκα και απο τη συζυγο για καποιο διαστημα.κανω προσπαθειες να σταθω παλι διπλα στη γυναικα μου.με πονεσε πολυ η συμπεριφορα της συναδελφου και  αναρωτιεμαι αν τα κενα στο γαμο ηταν τοσο μεγαλα για να συμβουν αυτα,αν εχασα εναν μεγαλο ερωτα που τον αφησα να παει παρακατω.το προβλημα ειναι μεγαλυτερο γιατι το αντιμετωπιζω καθημερινα χωρις να μπορω να ξεφυγω στη δουλεια.και να διαχειριστω και τις προθεσεις τις συναδελφου να ειμαστε φιλοι σαν να μην εγινε τιποτα.

Γ.

 

Έκανες κάποια βασικά λάθη και τώρα φέρεις το βάρος των επιλογών αυτών.

·       Παντρεύτηκες μια γυναίκα που δεν ήταν «ο έρωτας της ζωής σου».  Χρειάζεται να νιώθουμε ισχυρά συναισθήματα για να παντρευτούμε! Δεδομένου πως αυτά στη συνέχεια είναι πιθανό να εκπέσουν με τα χρόνια σε μια πιο ήρεμη και συντροφική κατάσταση, αν ξεκινήσουμε από την ήρεμη κατάσταση ίσως φτάσουμε στην πλήξη.

·       Η πλήξη του ζευγαριού είναι θέμα ευθύνη και των δυο. Όσες πρακτικές δικαιολογίες κι αν υπάρχουν, είναι απαράδεκτο ένα ζευγάρι στη δεκαετία των 30 να συμβιβάζεται με παντόφλα-τηλεόραση. Το δε θέμα της τεκνοποίησης θα έπρεπε να το είχατε φροντίσει με τη βοήθεια ειδικών

·       Η συνάδελφος που προσφέρει όμορφη επικοινωνία και φλερτ αποτελεί συχνά το συνεπακόλουθο των παραπάνω καταστάσεων. Η κοπέλα είναι διαζευγμένη και είναι φυσικό να ψάχνει να ξαναφτιάξει τη ζωή της, όπως σου ξεκαθάρισε. Λάθος σου που συνδέθηκες με κοπέλα που ήθελε σχέση και λάθος της που εφόσον ήθελε σχέση συνδέθηκε με παντρεμένο.

·       Τι εννοείς «απιστια απο μερους μου με επαναληψη χωρις να συναψουμε παραλληλη σχεση και να βλεπομαστε εκτος δουλειας»; Επικοινωνία, φλερτ και σεξ σημαίνουν κανονική εξωσυζυγική σχέση! Μάλλον φοβάσαι να πεις τη λέξη…  Και τι θα πει δεν βλεπόσασταν εκτός δουλειάς; Το σεξ πού το κάνατε;

·       Σκέφτηκες το διαζύγιο, φοβήθηκες και ζήτησες χρόνο. Είναι γεγονός πως ένα διαζύγιο δεν είναι εύκολη απόφαση, όταν μάλιστα έχουμε μια ήσυχη συζυγική ζωή. Ζήτησες χρόνο και η κοπέλα δεν σου τον έδωσε. Προφανώς αυτό που είχατε δεν την κάλυπτε, ίσως αναλογίστηκε πόσο δύσκολο θα ήταν το διαζύγιό σου ή πως πιθανότατα δεν θα το έπαιρνες ποτέ. Ίσως πάλι να μην σε αγάπησε σοβαρά, να ήταν ένας ενθουσιασμός από μέρους της ο οποίος ικανοποιήθηκε αλλά δεν άντεξε για κάτι παραπάνω. Είπαμε πως ο ελεύθερος που θέλει σοβαρή σχέση καλό είναι να μη συνδέεται με παντρεμένο, αν όμως το κάνει πρέπει να έχει άπειρη αγάπη και υπομονή να τον περιμένει. Ίσως πάλι να της προέκυψε κάποιος ενδιαφερόμενος και με καλύτερες συνθήκες, τον οποίο ή ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα ή –και πιθανότερο- θέλησε να ξεκινήσει κάτι μαζί του για να ξεφύγει από σένα. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον της νέας της σχέσης, το θεμα όμως είναι πως η δική σας σχέση έληξε οριστικά.

·       Μεγάλο λάθος να συνάπτουμε σχέση –και μάλιστα παράνομη- με συνάδελφο. Έκανες το λάθος αυτό και τώρα θα αντιμετωπίσεις τις συνέπειες να νιώθεις άβολα στη δουλειά σου. Θα σου χρειαστεί χρόνος αλλά θα το ξεπεράσεις.

·       Πολλές φορές μια εξωσυζυγική περιπέτεια γίνεται αφορμή να νουθετηθούμε και να ξαναφτιάξουμε το γάμο μας. Σκέψου καλά αν θέλεις να δώσεις στο γάμο σου μια δεύτερη ευκαιρία και αν ναι κάνε κάτι γι αυτό. Ένας σύμβουλος ζευγαριού θα μπορούσε να βοηθήσει να μην ξανακάνετε τα λάθη που σας αποξένωσαν.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Μαθητής βρέχει το κρεβάτι του

Ο γιος μου 6,5 χρονων εδω κι ενα μήνα ξεκίνησε πρωτη δημοτικού. Είναι ζωηρό παιδάκι κ τον στριμωχνω λιγο για να συγκεντρωθει. Το θεματακι μας είναι ότι ...βρέχει το κρεβάτι του κάθε δυο τρεις μερες. Αποψε βραχηκε δύο φορες . (Στο νηπιαγωγείο δεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα)Το ερώτημα είναι: πως αντιμετωπιζουμε τη βραδυνη κατασταση, και τι μπορεί να φταίει. (Έχουμε και μια μπουμπού 22 μηνων)

Κ.

 Αν έχουν αποκλειστεί οργανικά αίτια, η κατάσταση αυτή αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας του μικρού και ονομάζεται παλινδρόμηση. Οι μηχανισμοί άμυνας εμφανίζονται σε περιπτώσεις που το άτομο (ενήλικας ή παιδί) βιώνει μια δύσκολη κατάσταση και έχουν ως στόχο τη μείωση του άγχους του. Συγκεκριμένα με την παλινδρόμηση το άτομο υποσυνείδητα επιδιώκει να επιστρέψει σε μια προηγούμενη κατάσταση όπου δεν είχε τα προβλήματα που έχει τώρα. Χαρακτηριστικά φαινόμενα παλινδρόμησης στα παιδιά της ηλικίας αυτής είναι το βρέξιμο του κρεβατιού, η μωρουδίστικη ομιλία, η προτίμηση σε μωρουδίστικες τροφές ή παιχνίδια κτλ.

Το τι μπορεί να θεωρηθεί ως δύσκολη κατάσταση ποικίλλει από άτομο σε άτομο. Σε άλλα παιδάκια μπορεί να είναι ένα αντικειμενικά τραυματικό γεγονός (όπως κακοποίηση, απώλεια γονέα κτλ) ενώ σε άλλα παιδάκια να είναι κάποιες αλλαγές στην οικογένεια, η απόκτηση αδελφού, η έναρξη του σχολείου, η αλλαγή στις επαγγελματικές ενασχολήσεις και ωράρια των γονέων και άλλα πολύ απλά και φυσικά γεγονότα.

Στη δική σας περίπτωση, οι εμφανείς αλλαγές στη ζωή του γιού σας είναι η έναρξη του σχολείου και η απόκτηση της αδελφούλας. Αυτά τα γεγονότα υπήρχαν από πέρυσι αλλά με άλλη μορφή: το νηπιαγωγείο δεν ενέχει τόσες πιέσεις για το παιδί όσες η πρώτη δημοτικού και το μωρό ήταν ίσως πιο αδρανές και συμμετείχε λιγότερο στην οικογενειακή ζωή σε σχέση με τώρα. Ο συνδυασμός αυτός μπορεί να ήταν πολύ βαρύς για το παιδί. Δεν ξέρω αν στην οικογένειά σας υπήρξαν άλλα επιβαρυντικά γεγονότα. Πχ κάποια κρίση μεταξύ των γονέων, μια μετακόμιση, μια άσχημη ψυχολογική κατάσταση ενός γονέα, η απομάκρυνση ενός παππού-γιαγιάς ή μιας κυρίας που πρόσεχε τα παιδιά και πολλά άλλα είναι πιθανό να επιβαρύνουν ένα ευαίσθητο παιδί.

Από πότε βρέχει το κρεβάτι του το παιδί; Μήπως αυτό συνέπεσε με κάποιο γεγονός;

Για την αντιμετώπιση του θέματος αρχικά μιλήστε στο παιδί. Μην το μαλώσετε ή το τιμωρήσετε. Μιλήστε του λογικά και εξηγήστε πως το γεγονός δεν ταιριάζει σε ένα μεγάλο παιδάκι αλλά να μην ανησυχεί γιατί θα περάσει γρήγορα. Ρωτήστε το αν κάτι το πιέζει ή το στενοχωρεί. Μιλήστε με τη δασκάλα του για το άγχος που μπορεί να εμφανίζει στο σχολείο και άλλες συμπεριφορές του ή προβλήματα. Ενημερώστε την για το πρόβλημα και ζητήστε της να αντιμετωπίζει το παιδί με ιδιαίτερη αγάπη και ενθάρρυνση αλλά όχι βέβαια να του συγχωρεί άσχημες συμπεριφορές. Μην το πιέζετε ιδιαίτερα για τα σχολικά μαθήματα, είναι προτιμότερο αν μην είναι άψογος μαθητής αλλά ψυχολογικά υγιής.

Η παλινδρόμηση του παιδιού αποτελεί μια κραυγή για προσοχή και αγάπη. Φροντίστε να του αφιερώνετε χρόνο και να του δείχνετε την αγάπη σας. Αν εσύ δεν έχεις πολύ χρόνο λόγω της μικρής, ας  αναλάβει μεγαλύτερο ρόλο ο σύζυγος. Ζωηρά παιχνίδια και αθλητισμός μειώνουν το άγχος και εκτονώνουν ένα ζωηρό παιδί. Τονίζετέ του πως είναι μεγάλο αγόρι σε σχέση με την αδελφή του που είναι μικρή και χρειάζεται προσοχή στα πάντα. Δώστε του κάποιες μικρές υπευθυνότητες σε σχέση με το κοριτσάκι, πχ. να της δώσει νερό ή να την απασχολήσει με κάποιο παιχνίδι για να βρεις χρόνο να ετοιμάσεις το φαγητό κτλ.

Αγάπη, επιβράβευση και ενθάρρυνση στο παιδί είναι το κλειδί για όλα τα προβλήματα.

Όλα αυτά βέβαια είναι πολύ γενικά. Συστήνω μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο για να δοθούν πιο λεπτομερείς οδηγίες ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες της δικής σας περίπτωσης.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Διαφορετικές ταχύτητες

Ειμαι 26 χρονων και διατηρω μια σχεση εδω και 13 μηνες. Ειναι ενας ανθρωπος που γνωριζα απο παλαιοτερα και οσο ημουν σε μια δυσκολη φαση της ζωης μου με στηριξε και καταληξαμε ζευγαρι. Την συγκεκριμενη γυναικα την θαυμαζω και την αγαπω.Αισθανομαι οτι θα μπορουσα ανετα να κανω οικογενια μαζι της. Γνωριζω οτι και αυτη με αγαπαει, το εχει αποδειξει απειρες φορες. Το προβλημα μας ειναι το εξης. Ζουμε σε 2 διαφορετικες καταστασεις. Αυτη σπουδαζει ακομα και εγω ειμαι στην αναζητηση εργασιας. Ζουμε σε 2 διαφορετικες αλλα σχετικα κοντινες πολεις. Η κοπελα μου οπως ελεγα αντιμετωπιζει αρκετες δυσκολιες καθημερινα. Πιεση απο γονεις για τα χρηματα, πιεση απο τα αδελφια, και πιεση απο οτι φαινεται και απο μενα. Λογω του οτι εγω δεν απασχολουμε με κατι εχω απλαιτο χρονο σε σχεση με εκεινη. Επομενως δεν δινουμε την ιδια αγαπη ο ενας στον αλλο. Με αποτελεσμα εγω να παραπονιεμαι και να την πιεζω.

Την τελευταια βδομαδα εκανα παραπονα και ενω της ειπα οτι θα ερθω να ψαξω εκει δουλεια, μου είπε οτι αισθανετε ψυχροτητα. Την ρωτησα αν θελει να χωρισουμε και μου ειπε οτι δεν ξερει. Είπε πως χρειαζετε χρονο να σκεφτει και να βαλει σε ταξη καποια πραγματα στο μυαλο της. Σημερα μιλησαμε με μηνυματα απλα τυπικα και χωρις πολλα πολλα. Ηθελα απλα να δειξω οτι δεν ειμαι αναισθητος και να κρατησω μια μικρη επαφη.Φυσικα απο δω και περα δεν θα υπαρξει καποια αλλη κινηση απο μενα. Δεν ειμαι σιγουρος για το αν επραξα σωστα, αλλα σιγουρα δεν λυπαμαι που το εκανα. Θελω να δω κινηση σιγουρα απο εκεινη.

Τι πιστευετε οτι θα πρεπει να κανω? Ποσο καιρο να περιμενω? Ποιο πιστευετε οτι θα ειναι το αποτελεσμα?

Αν τελικα πανε ολα καλα αντιμετωπιζω ενα άλλο προβλημα. Ειναι οπως ειπα και παραπανω φοιτητρια και ταυτοχρονα ειναι και καλιτεχνης στο τραγουδι. Γενικα ειναι ατομο προσχαρο και πολυ επικοινωνιακο. Γνωριζει κοσμο ευκολα, μιλαει και επικοινωνει ευκολα και προφανως ανοιγεται και πολυ. Δεν ξερω πως να αντιμετωπισω αυτο το πραγμα. Η αληθεια ειναι οτι δεν μου κρυβει κατι. Την εχω εμπιστοσύνη. Αυτο το πραγμα που γινεται και λογω της αποστασης μας ειναι επισης ενας λογος που προσπαθω να της εξηγησω οτι θελω λιγο παραπανω προσοχη.

Ι

 

Έχουμε εδώ δυο νέους ανθρώπους σε διαφορετική φάση ζωής, πράγμα το οποίο συνεπάγεται και διαφορετικούς στόχους προσωπικής ζωής: Μια φοιτήτρια και εργαζόμενη που πιέζεται από πολλά και ένας νέος άντρας που ψάχνει για δουλειά και είναι πρόθυμος να κάνει την αρχή στην πόλη της αγαπημένης του.

Ο κανόνας είναι πως αν δυο άτομα έχουν διαφορετική ταχύτητα στην εξέλιξη της σχέσης, τότε ο ταχύτερος περιμένει τον αργότερο αν και όσο μπορεί.

Αν πας στην πόλη της για δουλειά, τότε η σχέση σας αλλαζει μορφή. Θα αναμιχθείς ιο στενά στην κύκλο της και στην οικογένειά της και υποθέτω θα θελεις να ζήσετε μαζί μόλις υπάρξει η οικονομική δυνατότητα. Η κοπέλα θέλει να τελειώσει τις σπουδές της και να αποκατασταθεί οικονομικά πριν προχωρήσει. Ανεξαρτήτως αυτών, ίσως λόγω ηλικίας να μην είναι ακόμη έτοιμη για να προχωρήσει σε επόμενο στάδιο της σχέσης. Κι εσύ είσαι πολύ νέος και χωρίς δουλειά ακόμη. Γιατί να βιαστείς; Εξάλλου ένας χρόνος μακρόθεν σχέσης δεν είναι αρκετό διάστημα για να ληφθούν αποφάσεις ζωής.

Η κοπέλα θέλει χρόνο και χαλάρωση και αν την αγαπάς πρέπει να  της τα δώσεις. Καλά έκανες και απομακρύνθηκες και περιμένεις κίνηση από εκείνη. Το να μιλάτε όμως τυπικά δεν έχει καμιά έννοια. Προτείνω να της στείλεις ένα μήνυμα στο οποίο να της εκφράζεις απλά την αγάπη σου και να παραδέχεσαι πως βιάστηκες και την πίεσες. Δήλωσέ της πως για να μην την πιέσεις άλλο θα αφήσεις την πρωτοβουλία της σχέσης σας σε κείνη και θα την περιμένεις όσο μπορείς. Αν δεν ανταποκριθεί ή είναι τυπική ακόμα σε 2-3 μήνες, καλό είναι να μην δεσμευτείς άλλο περιμένοντας.

Αν όλα πάνε καλά, θα πρέπει να αποδεχτείς την προσωπικότητα και το επάγγελμα της κοπέλας. Έτσι τη γνώρισες, έτσι την αγάπησες και δεν πρέπει να στοχεύεις να την αλλάξεις σε βασικά θέματα. Μόνο σε θέματα συμπεριφοράς μπορεί να γίνει συζήτηση.

Γνωστός μου ωραίος νεαρός που εργάζεται ως μουσικός είχε αντιμετωπίσει θέματα ζήλειας και δεσμεύσεων από τις κοπέλες με τις οποίες συνδεόταν. Τον συμβούλευσα όταν ξεκινά μια σχέση να εξηγεί εξ αρχής τις συνθήκες της δουλειάς του: ξενύχτια, παρέες, επικοινωνία, κέφι, χαμόγελα, ποτάκια κτλ όπως και διάθεση φλερτ από κοπέλες. Να ξεκαθαρίζει πως στις σοβαρές του σχέσεις είναι πιστός αλλά η κοπέλα του θα πρέπει να δέχεται την κοινωνικότητα αυτή χωρίς να δημιουργεί θέματα. Και όποια θέλει μένει…

 

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Σχέση χωρίς σεξ

Είμαστε και οι δύο 42 χρονών και έχουμε σχέση 5 χρόνια.

Με τον σύντροφο μου δεν έχουμε πιά ερωτική ζωή. Αυτός δεν θέλει και το αποδίδει σε προβλήματα οικονομικά. Το ενδεχόμενο να έχει κι άλλη σχέση το έχω ερευνήσει και το αποκλείω. Απλα δεν έχει καθόλου διάθεση για σέξ.

Στην αρχή έκανα υπομονή αλλά η ιστορία αυτή κρατάει 3 χρόνια. Στο διάστημα αυτό εχουμε βρεθεί ερωτικά πολύ λίγες φορές.

Δεν ήταν έτσι απο πάντα, έχουμε υπάρξει πολύ καλά ερωτικά τα πρώτα 2 χρόνια της σχέσης.

Οποτε το συζητάμε τσακωνόμαστε κι εχω χάσει κάθε ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Δεν έχω το κουράγιο να χωρίσω γιατί τον αγαπώ πολύ και φοβάμε ότι θα το μετανιώσω. Δεν μπορώ να πάρω καμία απόφαση. Δεν ξέρω τί να κάνω.

Μ

 

Υποθέτω πως έχεις εξαντλήσει όλα τα περιθώρια συζήτησης και πως η πρόταση να επισκεφτείτε σύμβουλο ζευγαριού θα πέσει στο κενό. Δεν ξέρω ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι που κάνουν έναν νέο άντρα να απέχει από το σεξ, όταν μάλιστα κάποτε συνέβαινε το αντίθετο. Καλό θα ήταν να επισκεφτεί ανδρολόγο για να αποκλείσει το ενδεχόμενο οργανικού προβλήματος και ψυχολόγο για να δει αν υπάρχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα που τον εμποδίζει. Υποθέτω όμως πως κι αυτές οι προτάσεις δεν θα γίνουν αποδεκτές.

Εσύ εκτός από τις συζητήσεις, παίρνεις πρωτοβουλίες στο ερωτικό; Φροντίζεις να είσαι ελκυστική και θερμή μαζί του;

Αν έχεις εξαντλήσει όλα τα μέσα, δεν μένει παρά να πάρεις την κατάσταση ως δεδομένη και να αποφασίσεις με βάση τα εξής:

 

·        Εκτός του σεξουαλικού, κατά τα άλλα η σχέση σας σε καλύπτει; Εσύ τον αγαπάς. Εκείνος; Το νιώθεις, σου το λέει, σου το δείχνει; Ζείτε καλά μαζί;

·        Τι στόχους έχετε; Στην ηλικία σας και μετά από 5 χρόνια, αν θέλετε οικογένεια πρέπει να προχωρήσετε. Συμπίπτουν οι στόχοι σας;

·        Πόση σημασία έχει το σεξ για σένα; Υπάρχουν γυναίκες που δεν είναι πολύ ενθουσιώδεις στο θέμα, ενώ άλλες αντιθέτως. Αν ανήκεις στις πρώτες και έχεις όλα τα άλλα που ζητάς από τη σχέση αυτή, ίσως να το φιλοσοφήσεις και να προσαρμοστείς.

·        Ποια είναι η άποψή σας για την «ελεύθερη» σχέση; Πώς θα σου φαινόταν να έχεις ερωτική ζωή εκτός της σχέσης σου και πώς θα αντιδρούσε ο σύντροφός σου αν το μάθαινε; Και συνειδητοποιεί πως η αντίδραση αυτή θα ήταν άδικη;

 

Πάντως τα επιχειρήματα «φοβάμαι μη μετανιώσω» και γενικά ό,τι αρχίζει με «φοβάμαι» δεν είναι επιχείρημα για να μείνεις σε μια σχέση. Καλό θα ήταν με αποφασίσεις με βάση τις παραπάνω ερωτήσεις και με τη βοήθεια ψυχολόγου.

Ο πρώην εκφοβίζει

ΕΊΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΈΝΗ 7 ΧΡΌΝΙΑ ΜΕ ΠΑΙΔΆΚΙΑ ΚΑΙ ΌΜΩΣ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΠΕΙΛΉ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ ΠΟΥ ΜΟΥ ΈΧΕΙ ΓΊΝΕΙ ΕΦΙΆΛΤΗΣ. Ο ΠΡΏΗΝ (14 ΧΡΌΝΙΑ ΠΡΙΝ) ΚΑΙ ΕΝΏ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΩΡΙΣΜΌ ΜΑΣ ΈΚΑΝΕ ΖΗΜΙΈΣ ΜΕ ΣΠΡΕΥ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΣΤΑ ΑΥΤΟΚΊΝΗΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΆ ΆΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΛΛΆ ΧΡΌΝΙΑ.ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ 3 ΧΡΟΝΙΆ ΣΤΑΜΆΤΗΣΕ ΝΑ ΕΝΟΧΛΕΙ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΊΖΕΤΑΙ ΞΑΦΝΙΚΆ ΠΆΛΙ ΝΑ ΠΕΡΝΆΕΙ ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΌ ΜΟΥ.ΜΕ ΦΟΒΊΖΕΙ ΑΥΤΟ ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΜΗ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΚΆΝΕΙ ΚΑΚΟ ΠΆΛΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ ΘΈΛΕΙ ΑΦΟΎ ΈΧΟΥΝ ΠΕΡΆΣΕΙ ΤΌΣΑ ΧΡΌΝΙΑ.ΠΩΣ ΝΑΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΊΣΩ ΑΝ ΚΆΤΙ ΣΥΜΒΕΊ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΉΣΩ; ΒΟΗΘΉΣΤΕ ΜΕ

Λ

 

Αρχικά, δεν χρειάζεται πανικός! Δεν μπορώ να ξέρω ποια παθολογία κάνει τον πρώην σου να φέρεται έτσι. Όταν χωρίσατε είχατε ξεκαθαρίσει; Μήπως έμειναν ανοιχτά θέματα;

Πιστεύω πως αρχικά πρέπει να δώσεις μια ευκαιρία να τα βρείτε. Να φροντίσεις να τον συναντήσεις, να προσπαθήσετε να μιλήσετε ήρεμα, να σου πει αν έχει κάποια απωθημένα, να τα βγάλει από μέσα του μήπως ηρεμήσει. Στείλε του μήνυμα της μορφής «Θα ήθελα να συναντηθούμε να μιλήσουμε, αν το θέλεις κι εσύ». Θα πρέπει την υπόθεση να την αντιμετωπίσεις μόνη σου χωρίς να αναμίξεις σύζυγο και γονείς, γιατί θα εξαγριωθεί περισσότερο. Κανόνισε συνάντηση σε δημόσιο χώρο κοντά στο σπίτι σου και φυσικά ενημέρωσε σχετικά το σύζυγό σου. Άκουσε τι έχει να σου πει και μετά ζήτησέ του ήρεμα να μη σε ξαναενοχλήσει και να σεβαστεί τη σχέση που είχατε, τα χρόνια που πέρασαν και την οικογένεια που έχεις στο μεταξύ δημιουργήσει.

Φρόντισε να χωρίσετε φιλικά αλλά τυπικά. Όταν η συνάντηση τελειώσει, άφησέ τον να φύγει μόνος και εσύ να παραμείνεις στον τόπο της συνάντησης και να τηλεφωνήσεις στον άντρα σου να έρθει να σε πάρει.

Αν δεν θελήσει να συναντηθείτε ή αν η συνάντηση δεν φέρει αποτέλεσμα, η μόνη λύση είναι η αστυνομία. Μη ντραπείς να τον καταγγείλεις γιατί με αυτά που κάνει σε κάνει να ντρέπεσαι περισσότερο

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Καλωσόρισες στον κόσμο των ενηλίκων!

Ειμαι 24 και τον τελευταίο καιρό έχω χάσει την "μπάλα" για τα καλά.Έχουν συσσωρευτεί τόσα πολλά προβλήματα που δεν ξέρω απο που να αρχίσω.Η κατρακύλα άρχισε το 2009 οταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, όλα ήταν ρόδινα τότε, είχα ξεκινήσει μια σχέση τοτε που κράτησε 5 χρόνια, είχα φίλους , είχα ευκαιρίες ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Και επείδη ήμουν σε μία νιρβάνα τότε σιγα σιγα άφηνα την σχολή με αποτέλεσμα σήμερα να χρωστάω παρα πολλά μαθήματα και σήμερα να σκεφτομαι να τα παρατήσω.

Έπρεπε να έχω τελειώσει,  ο λόγος που  άφησα τη σχολή δεν ήταν μόνο επειδή περνούσα καλά, ένα κομμάτι της μου προκαλεί αηδία (ορισμένοι καθηγητες,κτήριο,πόλη κτλ.) αλλα μου αρέσει το αντικείμενο. Προσπάθησα να μην το σκέφτομαι όλο αυτο τον καιρο, όμως μέσα στο καλοκαίρι με χώρισε η κοπέλα μου επειδή μετακομίζει στην Αθήνα και επειδή λεει οτι είμαστε αρκετά νέοι για να μείνουμε σε σχέση, ταυτόχρονα μου γύρισε την πλάτη η κολλητή μου χωρίς να μου πει τον λόγο.

Δεν το έβαλα κάτω για να φύγω απο την πολή που σπουδάζω-μισώ πήρα την απόφαση να κάνω πρακτική στην πόλη που κατάγομαι και επειδή λόγο σχέσης έχασα πολλούς φίλους και έμεινα με ελάχιστους,άρχισα αθλητισμό για γνωρίσω καινούργια άτομα.Το θέμα όλα αυτα μου έχουν προκαλέσει μια ήπια κατάθλήψη, αλλα δεν μπορώ να πω στους γονείς μου να πάω σε κάποιον ψυχολόγο-ψυχίατρο, φοβάμαι τις αντιδράσεις τους. Άκομα και αυτά που άρχισα δεν είμαι ευχαριστημένος, δεν έχω ξεπεράσει τίποτα ούτε την πρωην μου ,ούτε την καλύτερη μου φίλη,ούτε οτι θα μείνω αιώνιος φοιτητής, ούτε οτι μένω σιγα σιγα χωρίς φίλους. Φοβάμαι πολύ να πω στους γονείς μου να τα παρατήσω και η πλάκα είναι οτι δεν θέλω να τα παρατήσω αλλα το σύστημα και οι καταστάσεις με ωθουν να κάνω το αντίθετο. Πιο πολύ δεν ξέρω τι πονάει, ίσως ο έρωτας γιατί μέσω της πρώην μου έβρισκα ένα καταφύγιο αγάπης εκεί ξεχνούσα τα προβλήματα.Δεν μπορώ να τα ξεπεράσω όλα μαζί, την μία κλαίω και την άλλη γελάω.Τι να κάνω;Ενα σωσίβιο ψάχνω...

Γ.

 

Βρίσκεσαι σε μια κατάσταση κρίσης που εκδηλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής σου. Στην ουσία η κρίση αυτή είναι η ενηλικίωσή σου, δηλ το άγχος σου μπροστά στην προοπτική να πάρεις την ευθύνη της ζωής σου στα χέρια σου.

Πολλά παιδιά περνάνε μια φάση «νιρβάνα» στο πρώτο-δεύτερο έτος σπουδών, ως αντίδραση στο πιεστικό σύστημα εισαγωγής και «θαμπωμένα» από την ανεξαρτησία. Εσύ όμως φαίνεται πως το παρατράβηξες…. Έκανες κάποιες επιλογές που σε έφεραν σε δύσκολη θέση, αλλά παρατηρώ πως δεν παίρνεις ευθύνη γι αυτές, αντίθετα βλέπω να λες πως φταίνε όλο οι άλλοι και οι καταστάσεις.

·       Σου αρέσει το αντικείμενο της σχολής αλλά όχι η πόλη, οι καθηγητές και το κτίριο. Όταν πάμε να σπουδάσουμε δεν πάμε για τουρισμό! Πάντα κάτι δεν μας αρέσει, αλλά το ξεπερνάμε και συνεχίζουμε. Μπροστά στο αντικείμενο που αγαπάμε και θα μας δώσει ένα καλό πτυχίο, αξίζει να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις. Δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι οι καθηγητές «κακοί», το κτίριο δεν είναι πρωτεύουσας σημασίας και σε κάθε πόλη μπορείς να περνάς όμορφα αν ενταχτείς ομαλά στη φοιτητική κοινότητα και έχεις καλή παρέα.

·       Σε χώρισε η κοπέλα σου στο τέλος των σπουδών. Οι φοιτητικές σχέσεις συνήθως δεν κρατούν και πέσατε κι εσείς στην κατηγορία αυτή. Αν μια τέτοια σχέση κρατήσει είναι πολύ πιθανό να διαλυθεί σε μεγαλύτερη ηλικία λόγω έλλειψης εμπειριών.  Όταν ένα ζευγάρι χωρίσει έχουν ευθύνη και οι δυο. Ποιο είναι το δικό σου μερίδιο ευθύνης στο χωρισμό αυτό;

·       Η κολλητή σου σε εγκατέλειψε χωρίς λόγο. Ποια είναι η δική σου ευθύνη σ αυτό; Δεν τη ρώτησες το λόγο; Δεν έκανες κάτι για να αποκαταστήσεις τη φιλία;

·       Έχασες φίλους. Ποια είναι η ευθύνη σου; Αν είσαι άκεφος και αδρανής είναι φυσικό να απομακρύνονται από κοντά σου τα κεφάτα και δραστήρια παιδιά. Εσύ τι κάνεις γι αυτό;

·       Άρχισες νέα ενδιαφέροντα για να γνωρίσεις νέα παιδιά. Αν όμως είσαι άκεφος, δεν νομίζω πως θα τα αφήσεις να σε πλησιάσουν εύκολα, ούτε κι αυτά θα επιμείνουν

·       Δεν θέλεις να τα παρατήσεις αλλά το σύστημα και οι καταστάσεις σε ωθούν. Κανένα σύστημα και καμιά κατάσταση δεν μας εμποδίζει αν εμείς έχουμε στόχους και κάνουμε την προσπάθεια. Αυτή είναι μια εύκολη δικαιολογία για μην αναλάβεις τις ευθύνες σου

·       Θέλεις να πας σε ψυχολόγο αλλά φοβάσαι την αντίδραση των γονέων σου. Κι αυτό δικαιολογία είναι! Σίγουρα οι γονείς σου στεναχωρούνται που σε βλέπουν άκεφο και αδρανή. Καλό είναι να τους ενημερώσεις για την ακριβή πορεία των σπουδών σου και να ζητήσεις βοήθεια. Ακόμη εξαρτάσαι από αυτούς, οπότε και ό,τι σου συμβαίνει είναι θέμα οικογενειακό. Μπροστά στο να μην πάρεις το πτυχίο σου ή να παραμείνεις σε αδράνεια και κατάθλιψη, πολύ προτιμότερο για όλους να μιλήσετε ειλικρινά για το τι θα κάνεις.

Είναι βασικό να καταλάβεις πως δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή! Κάπου θα προσαρμοστείς, κάπου θα στεναχωρηθείς και κάπου θα παραδεχτείς λάθη και θα ζητήσεις βοήθεια…. Προτείνω να παραμείνεις στην πόλη σου για να μειώσεις τα έξοδά σου, να στρωθείς στο διάβασμα ίσως και με τη βοήθεια κάποιου φροντιστηρίου και να πηγαίνεις να δίνεις μαθήματα. Η ψυχολογική στήριξη θα σε βοηθήσει πολύ, όπως και η ειλικρίνεια με τους γονείς σου.

Καλωσόρισες στον κόσμο των ενηλίκων!

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Το «κακό» παιδί

Είμαι χωρισμένη εδώ και 15 χρόνια. Η κόρη μου είναι 23 χρονών και σπουδάζει στην επαρχία. Ο γιος μου 18, έδωσε πέρυσι πανελλήνιες αλλά δεν πέρασε. Είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί, τρυφερό, συναισθηματικό και συνεργάσιμο.  Έκανε την καλοκαιρινή προετοιμασία του για τις πανελλήνιες,  μέχρι και τον Οκτώβριο του 2013  που ήταν στη Γ΄λυκείου διάβαζε. Μετά άρχισε να βαριέται, διάβασμα επιφανειακό μια να διαβάζει μια όχι με αποτέλεσμα στις Πανελλήνιες να μην περάσει πουθενά. Η χρονιά πέρυσι με διέλυσε. Κουράστηκα να ακούω τον εαυτό μου να λέει διάβασε και διάβασε.
Είχε μια σχέση εδώ και 18 μήνες, που την τελείωσε πριν δυο εβδομάδες. Βαρέθηκε μου είπε, πιέστηκε και συγχρόνως κολακεύτηκε από κάποια άλλη κοπέλα από ότι κατάλαβα. Αποφάσισε να ξαναδώσει , δική του επιλογή, τον  έγραψα πάλι φροντιστήριο. Όλο το Σεπτέμβριο διάβαζε οργανωμένα και συνειδητοποιημένα. Εδώ και δύο βδομάδες άρχισε πάλι τα ίδια, κάνει κοπάνες κτλ.
……
Μου είπε ότι επειδή δεν έχει λεφτά πήγε να βοηθήσει σε μια μετακόμιση για να πάρει 15 ευρώ, μιλούσε άσχημα και με μια μαγκιά και ότι θα πάει να δουλέψει για να έχει λεφτά.  Τα οικονομικά μας είναι δύσκολα, δεδομένου ότι δεν έχω καμία βοήθεια από τον πατέρα τους, πέρα το ότι δεν υπήρξε ποτέ στη ζωή τους από τότε που χωρίσαμε, αν και μένουμε και στην ίδια περιοχή.  Μόνο δικαστήρια, τα οποία τα κερδίζω αλλά δεν μπορώ να πάρω τα χρήματα. Δεν στερούνται αλλά είναι όλα μετρημένα.
Δεν ξέρω πως να τον χειριστώ τον μικρό. Χθες το βράδυ μου ζήτησε χρήματα για να βγει και δεν του έδωσα και του εξήγησα ότι αυτή τη συμπεριφορά του έχει συνέπειες και δεν την  επικροτώ.  Του είπα ότι αν  δεν θέλει να δώσει και να πάει φροντιστήριο  θα πρέπει όντως να βρει μια δουλειά και να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, του έδωσα πάλι την ευκαιρία να πάει φροντιστήριο αλλά όχι για να πηγαίνει να κάνει την βόλτα του. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ και για το διάβασμά του και για την συμπεριφορά του.
E

 

Ένα «κακό» παιδί αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου ενός δυσλειτουργικού οικογενειακού συστήματος. Μ αυτό θέλω να πω πως ένας πατέρας που αδιαφορεί έχει σίγουρα αρνητική επίδραση στα παιδιά του και ειδικά σε ένα αγόρι της ηλικία αυτής, που τώρα διαμορφώνει ανδρικό πρότυπο. Άρα η πρώτη μου συμβουλή είναι να επιστήσεις την προσοχή του πατέρα στα παιδιά του.

Για τα οικονομικά σας προβλήματα τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα ποιος πληρώνει τι και τι μπορούν να ξοδεύουν. Το χαρτζιλίκι του νεαρού πρέπει να είναι σταθερό ανά εβδομάδα, χωρίς επιπλέον, έτσι ώστε να μπορεί να υπολογίζει πότε και τι θα ξοδεύει.

Έκανες συζήτηση και είπε πως θέλει να ξαναπροσπαθήσει. Θέσε του ένα όριο ως τα Χριστούγεννα: Θα ελέγχεις ανά μήνα τις απουσίες του στο φροντιστήριο και θα επισκέπτεσαι να ρωτάς για την επίδοσή του. Αν αυτά δεν είναι ικανοποιητικά, το φροντιστήριο σταματά. Ούτε πίεση, ούτε διάβασε ούτε δράματα. Μια καλή εξήγηση και τα ξαναλέτε τα Χριστούγεννα. Κι αν δεν σπουδάσει τώρα, δεν χάλασε ο κόσμος. Μπορεί να σπουδάσει αργότερα η να φοιτήσει σε κάποιο ΙΕΚ ή ακόμη και να βγει άμεσα στην αγορά εργασίας. Σήμερα ένα πτυχίο που έχει ληφθεί "με το ζόρι" δεν προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση,

Ένας νεαρός που έχει μόνο το φροντιστήριο μπορεί θαυμάσια να κάνει μικροδουλίτσες ευκαιριακά για λίγο επιπλέον χαρτζιλίκι, αρκεί να τις ρυθμίζει χρονικά έτσι ώστε να μη χάνει τα μαθήματά του.

Αντιμετώπισέ τον σαν ενήλικο -που είναι- ρώτησέ τον για τα προβλήματά του και δειξε πως πιστεύεις σ αυτόν. Το βασικό είναι η καλή σχέση μαζί σου και αν είναι δυνατόν και με τον πατέρα. Καλή σχέση= αγάπη+όρια.

 

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Αποπλάνηση ανηλίκου

Είμαι 16 χρονών κ έχω σχέση με ένα παντρεμένο , 1 χρόνο και ...εκείνος είναι 38 και έχει δύο παιδιά το ένα 4 χρονων και το άλλο 9 μηνών. Δυστυχώς έζησα την εμπειρία της γέννας της γυναίκας του αφού εκείνη είχε μείνει έγκυος πριν εμείς γνωριστούμε βέβαια το έμαθα πριν κάνουμε σχέση παρόλα αυτά επέλεξα αυτή τη δύσκολη σχέση για κάποιον άγνωστο λόγο .Καταλαβενεται πόσο άσχημο είναι αυτό για ένα κορίτσι στην ηλικία μου. Από τότε δν μπορώ να δω μικρό παιδί μπροστά μου ούτε να το ακούσω μου έχει δημιουργήσει ψυχολογικό τραύμα ..παρόλο που αυτός μου φέρεται σωστά κ τον κάνω ότι θέλω πάνω κάτω ..το μόνο που δεν έχω καταφέρει είναι να τον χωρίσω από αυτή ..δεν νιώθω τύψεις ούτε για τα παιδιά ούτε για τίποτα άλλο .. ο γάμος τους ήταν διαλυμενος απ την αρχή ..εκείνος ισχυρίζεται ότι είμαι αυτό π έψαχνε να βρει κ ένα σορό τέτοια .. Εγώ πιστεύω πως ο λόγος που δεν την χωρίζει είναι επειδή αγαπάει τα παιδιά του και δεν θέλει να τον σχολιάσουν αργότερα. .Τέλος πάντων από τότε έχω ένα σοβαρό πρόβλημα .. με τα παιδιά .. άλλες φορές τα αγαπαω άλλες φορές τα μισώ κ δεν θέλω να τα βλέπω .. Η αλήθεια είναι ότι από τώρα θέλω να κάνω παιδί κ ανυπομονώ τόσο πολύ να μεγαλώσω να αποκτήσω την δικιά μου οικογένεια όχι με αυτόν βέβαια ..το βρίσκω πολύ υποτιμητικό να έχει ήδη παιδιά κ να θέλω κ εγώ παιδιά μαζί του ενώ εκείνος μου έχει πει ότι και να μην θέλω παιδιά μαζί του δεν έχει πρόβλημα .. Ε πως να έχει πρόβλημα αφού εκείνος ήδη έχει διαιωνησει το είδος του..Εκτός από αυτά έχω οικογενειακά προβλήματα έχω μαλώσει με τον πατέρα μ εδώ και ενάμιση μήνα, τον συχαίνομαι παρόλο που μου έχει φερθει αρκετά καλά έχει κάποια ελαττώματα κ λέω στην μάνα μου να πάρουν διαζύγιο αλλά εκείνη δν θέλει . Στο μυαλό μου πάντα είχα έχει ένα να διαφορετικό πρότυπο οικογένειας είχα την εικονα της τέλειας οικογένεια σαν αυτή που θέλω να κάνω εγώ .. να μην τα πολυλογώ δεν είμαι ευτυχισμένη απλά τον αγαπάω κ γέμισε την ζωή μου αυτός ο άνθρωπος δεν μπορώ να τον χωρίσω αν και έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τον βγάλω απτζωή μου αφού πληγονομαι. .αλλά δεν τα κατάφερα

Μ

Πολύ άσχημα με ξάφνιασε η ιστορία σου…

Η οποία ιστορία πρακτικά έχει ως εξής: Ένα 15χρονο κορίτσι τα φτιάχνει με 37 χρονο κύριο, παντρεμένο και πατέρα, ο οποίος μάλιστα περιμένει το 2ο παιδί του. Προφανώς τού είναι πολύ βολικό να περνά τη δύσκολη για κάθε ζευγάρι περίοδο της εγκυμοσύνης της συζύγου, διασκεδάζοντας όμορφα και χωρίς δεσμεύσεις με ένα μικρό κορίτσι!

Συμφωνώ πως ένας κύριος με τέτοια στάση έχει ήδη μια διαβρωμένη οικογενειακή σχέση…. Το θέμα είναι ως εσύ έπεσες θύμα της γοητείας που ασκεί ένας μεγαλύτερος άνδρας, σε συνδυασμό και με τη φυσιολογική ανωριμότητα της ηλικίας σου και με μια οικογένεια στην οποία προφανώς δεν βρίσκεις συμπαράσταση και κατεύθυνση.

Η ιστορία αυτή αποτελεί ποινικό αδίκημα και αν ανακαλυφθεί ο κύριος θα περάσει δικαστήριο και εσύ θα επιβλέπεσαι από επόπτη ανηλίκων. Την καταγγελία μπορεί να κάνουν οι γονείς σου, η σύζυγός του ή όποιο άλλο άτομο ανακαλύψει τι συμβαίνει. Κάτι τέτοιο θα σημαδέψει την εφηβεία σου και ίσως ολόκληρη τη ζωή σου.

Έχεις μπλέξει σε μια άρρωστη κατάσταση που δεν ταιριάζει στην ηλικία σου και βασανίζεσαι από παράλογες σκέψεις και αποφάσεις: τον κάνεις ό,τι θέλεις, επιδιώκεις να τον χωρίσεις από «αυτή», μισείς τα παιδιά του και όλα τα παιδιά, σκέφτεσαι αν και με ποιόν θα κάνεις εσύ παιδιά…..

Καταλαβαίνεις πόσο παράλογα και άρρωστα είναι όλα αυτά; Ο κύριος σε χρησιμοποιεί για να περνά καλά, προφανώς σε παραμυθιάζει πως με τη γυναίκα του δεν έχει καμιά σχέση και πως θέλει να χωρίσει αλλά… κτλ, κτλ.

ΦΥΓΕ όσο γρηγορότερα μπορείς! Συγκεντρώσου στα ενδιαφέροντα της ηλικίας σου, βρες κι ένα αγοράκι να φλερτάρεις φυσιολογικά, κάνε όνειρα για το μέλλον σου. Το αν και τι είδους οικογένεια θα κάνεις και αν και με ποιον θα κάνεις παιδιά έχεις  όλο το χρόνο να το αποφασίσεις όταν θα φτάσεις στην κατάλληλη ηλικία (τουλάχιστον μετά από 10 χρόνια) και θα έχεις μια σοβαρή σχέση με ένα παλικάρι της ηλικίας σου. Και αν δεν είσαι ώριμη για να τον επιλέξεις σωστά, η τέλεια οικογένεια που ονειρεύεσαι είναι ανέφικτη.
Άφησε λοιπόν τους γονείς σου να ασχοληθούν οι ίδιοι με το γάμο τους κι εσύ ασχολήσου με το να ξεφύγεις από την κατάσταση αυτή. Καλό θα ήταν να μιλήσεις στους γονείς σου, αν έχεις μαζί τους στοιχειώδη επαφή. Αν όχι, ίσως υπάρχει κάποιο μεγαλύτερο άτομο που εμπιστεύεσαι, θεία, καθηγήτρια κτλ, που μπορείς να ζητήσεις βοήθεια και στήριξη στην προσπάθειά σου.
 
 

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Θα χωρίσω μόνο αν πεθάνω

Είμαι 31 χρονών και είμαι παντρεμένη 7 χρόνια με των άντρα μου 40 χρονών και έχουμε 2 παιδιά. Από την πρώτη μέρα ο γάμος μας είχε κρίση. Μέσα σε τρεις μέρες γάμου έμαθα ότι ενώ ήμασταν αρραβωνιασμένη με απάτησε με μια γειτόνισσα συνομήλικη μου, από την άλλη η μητέρα του κάθε μέρα από την πρώτη μέρα να προσπαθεί να των τραβήξει μακριά από το σπίτι του διοργανώνοντας γλέντια με τους φίλους του χωρίς να είμαι καλεσμένη, με το να του λέει λόγια για μένα, με το να με βρίζει  κλπ και όλα αυτά μπροστά μου και να μην αντιδρά.

Αυτά από μέρους της τα πρώτα χρόνια γιατί μετά πηρέ θάρρος μόνος του οι φίλοι πάνω από όλα μαζί τους βγαίνει τρώει όλα και κάθε χρόνο γίνεται όλο και χειρότερος σε σημείο τώρα να λείπει όλη μέρα από το σπίτι και να έρχεται αργά το βράδυ και να λείπει και μέρες χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν  και εγώ αυτή που θα πρέπει να δουλέψω, να μεγαλώσω τα παιδιά να πληρώσω τους λογαριασμούς και να χαρτζιλικώσω και αυτών και από την άλλη να με ταπεινώνει σα να είμαι σκουπίδι.

Γιατί δεν φεύγω γιατί δεν μπορώ όσο και αν έχω προσπαθήσει έχω ξανά γυρίσει σκέπτομαι τα παιδία μην πονέσουν αυτών τι θα κάνει άλλα δυστυχώς δεν σκέπτομαι εμένα ότι 7 χρόνια δεν ζω πεθαίνω στη μοναξιά μου στην δυστυχία μου και αυτός διασκεδάζει περιμένοντας μήπως αλλάξει και μου δώσει λήγει αγάπη. Νοιώθω πως ο μόνος χωρισμός για εμάς ότι είναι ο θάνατος.

Π

 

Αν πραγματικά πιστεύεις στην τελευταία δραματική φράση που γράφεις, τότε προδιαγράφεις πολύ  άσχημα τον εαυτό σου!

Τις απόψεις μου τις έχω πολλές φορές αναπτύξει εδώ και μπορείς να ανατρέξεις σε πολλές προηγούμενες αναρτήσεις:

Ένας κακός γάμος είναι χειρότερος από ένα καλό διαζύγιο, τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά. Αν είσαι δυστυχισμένη, τι μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά σου; Τι πρότυπο ζευγαριού παίρνουν για τη ζωή τους;

Πολύ φοβάμαι όμως πως τα άτομα που υποφέρουν στο γάμο τους και δεν χωρίζουν «για τα παιδιά», στην ουσία φοβούνται τη μοναξιά, τα κοινωνικά στερεότυπα, τα οικονομικά προβλήματα κτλ.

Ψάξε καλά τον εαυτό σου να δεις πού οφείλεται το ότι υποφέρεις αλλά περιμένεις το θάνατο (=έναν γεγονός στο οποίο εσύ δεν θα φέρεις καμιά ευθύνη) για να χωρίσεις!

Η ζωή που δεν έζησα


 
          Είμαι 36 χρονών, μοναχοπαίδι που οι γονείς απόχτησαν σε μεγάλη ηλικία.

Η μάνα μου είχε ψύχωση και πέρασα πολύ δύσκολα ως παιδί και με αφύσικους περιορισμούς. Ήμουν άριστη μαθήτρια, αλλά είχα καταπέσει τόσο πολύ ψυχολογικά που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ έτσι πέρασα με την τρίτη προσπάθεια σε σχολή κύρους της επιλογής μου.

Στη διάρκεια των σπουδών μου δυσκολεύτηκα εξαιρετικά γιατί δεν είχα κοινωνικές δεξιότητες... έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα με αποτέλεσμα να υπερ-εξαντληθώ! Από κοινωνικοποίηση? ψίχουλα, ίσα ίσα να έχω 2-3 φίλες να λέμε τα ίδια και τα ίδια, να ανταλλάσσουμε σημειώσεις. Από αγόρια και κοινωνικοποίηση με το άλλο φύλο, τίποτα! Οι γονείς με μεγάλωσαν με τη νοοτροπία ότι θα έρθει ο καλύτερος να με ζητήσει. Δεν μιλάω με κανέναν, μου έχει βγει το όνομα, αλλά είμαι μοναχοπαίδι, έχω δικό μου σπίτι οπότε ο καλύτερος θα πιάσει τον πατέρα μου και θα με ζητήσει....αυτά έλεγαν.

Αποφοίτησα, ταλαιπωρήθηκα και τελικά βρήκα δουλειά σε εταιρεία με 12ωρο ωράριο. Η μητέρα μου μπήκε νοσοκομείο. Και επειδή τα είδα όλα στο νοσοκομείο, άρχισα να κάνω πράγματα για μένα, σινεμά, θέατρο, βόλτες, εκδρομές, ταξιδάκια, εθελοντισμό, πάντα στην κίνηση. Αδέξια κοινωνικά, προσπάθησα να φλερτάρω κάποιους που μου άρεσαν αλλά πάντα δεν υπήρχε ανταπόκριση από την άλλη μεριά...

Η μητέρα μου αρρώστησε ξανά. Παραιτούμαι από τη δουλειά, επιστρεφω στην επαρχία, ταλαιπωρούμαι και τελικά φεύγει από τη ζωή, Παρέμεινα στην επαρχία με το μπαμπά μου. Πήρα πάνω από 10 κιλά, κάνω φροντιστήριο για να προχωρήσω επαγγελματικά χωρίς να μπορώ να συγκεντρωθώ και πάλι.  Μου βγαίνουν πολλά ψυχοσωματικά προβλήματα υγείας. Ξεκινώ χάπια και ψυχοθεραπεία. Η ψυχίατρος δεν με βοήθησε. Περνάω φάση, είπε, σε 3 χρόνια θα το έχω ξεπεράσει.

Το αποτέλεσμα? 4 χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας μου, είμαι κολλημένη στο διάβασμα-που δεν κάνω, είμαι επαρχία γιατί δεν άντεχα άλλο το οικονομικό ζόρι της Αθήνας χωρίς δουλειά, να προσέχω τον ηλικιωμένο μου μπαμπά, χωρίς καμία σχέση με άντρα ποτέ στη ζωή μου παρόλες τις προσπάθειες.

Πέρσυ ξεκίνησα παραδοσιακούς χορούς, και γυμναστήριο, έχασα 10 κιλά, πήρα τα πάνω μου ψυχολογικά ως ένα βαθμό και συνεχίζω, στοχεύω σε κάποιο μεταπτυχιακό, ίσως αργότερα εξωτερικό... αλλά πώς στο καλό βάζω σε μια συγκροτημένη σειρά  το θέμα του άλλου φύλου και των σχέσεων?

Λ

 
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί περίληψη από μακροσκελέστατο μήνυμα της φίλης μας, στο οποίο περιγράφει όλη της τη ζωή. Με την ευκαιρία, παρακαλώ άλλη μια φορά τους φίλους που μου γράφουν ΝΑ ΤΗΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΧΡΗΣΗΣ του blog και να μη με επιφορτίζουν με το να βγάζω περιλήψεις.

 

Η ιστορία σου δείχνει αφύσικες καταστάσεις στα εφηβικά και νεανικά σου χρόνια, οι οποίες είναι λογικό να σου άφησαν πολλά προβλήματα. Όσο και αν από φοιτήτρια απέρριψες ιδεολογικά τα στερεότυπα των γονέων σου, η υποσυνείδητη επιρροή τους ήταν τόσο βαθιά που δεν σου επέτρεψε ως τώρα να κάνεις μια ουσιαστική νέα αρχή.

Το καλύτερο θα ήταν να είχες λάβει λάβει σ εκείνη την ηλικία ή κάποια στιγμή αργότερα μια σωστή ψυχολογική στήριξη.

Σήμερα θέτεις ως βασικό σου ζήτημα την αναζήτηση συντρόφου. Όμως αυτό το θέμα δεν είναι ανεξάρτητο της γενικής ψυχολογικής σου κατάστασης και θα πρέπει να δεις ολιστικά τη βελτίωση της ζωής σου. Η σχέση με την οικογένειά μας, η δική μας σχέση/οικογένεια, η δουλειά/σπουδές, η κοινωνική ζωή και τα ενδιαφέροντα αποτελούν τους 5 βασικούς πυλώνες που στηρίζουν τη ζωή του ανθρώπου. Είναι σπάνιο και αφύσικο κάποιος να στηρίζει τη ζωή του μόνο σε 1-2 από αυτούς και η ισορροπία αυτή είναι πολύ εύθραυστη.

Αφού αποφάσισες να μείνεις στην επαρχία για να φροντίζεις τον πατέρα σου, υποθέτω πως θα μπορούσες να βρεις εκεί μια δουλειά στην ειδικότητά σου χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις και ταυτόχρονα να προετοιμάζεσαι για τις εξετάσεις σου. Ή ακόμη να αναβάλεις για αργότερα τη συμμετοχή σου στις εξετάσεις. Οι προσπάθειές σου για ενδιαφέροντα και κοινωνικοποίηση είναι θετικές.

Το κυρίαρχο  όμως, που χωρίς αυτό ό,τι και να κάνεις θα έχεις περιορισμένο όφελος, είναι να τα βρες με τον εαυτό σου. Όχι, δεν πιστεύω πως περνάς απλώς «φάση» και σου χρειάζεται απλώς χρόνος. Πιστεύω πως έχεις συσσωρεύσει μέσα σου πολλά απωθημένα από τη ζωή που δεν έζησες ως τώρα, που σε κάνουν να μη μπορείς να συγκεντρωθείς στο διάβασμα, να φλερτάρεις με την κατάθλιψη και αν μη μπορείς να δημιουργήσεις ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε η επιτυχία στις εξετάσεις, ούτε το μεταπτυχιακό, ούτε ακόμη και κάποια γνωριμία θα σε… σώσουν. Η λύση είναι να ενταχθείς σε μια σωστή ψυχοθεραπευτική διαδικασία που θα σου ταιριάζει.