Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Γάμος στον καιρό της οικονομικής κρίσης


Έχω σχέση 2 χρόνια με κάποιον που προσδοκά οικογένεια. Εμένα τα οικονομικά μου είναι άσχημα, βρέθηκα σε μια κατάσταση χρεών και μη υποστήριξης από το οικογενειακό μου περιβάλλον από πολύ νωρίς!

Αυτή τη στιγμή έχω ένα μικρό εισόδημα (πριν την κρίση εργαζόμουν κανονικά) το οποίο όμως δεν με κάνει να νιώθω ασφάλεια για το μέλλον, παράλληλα δεν βλέπω ευκαιρίες και για να πω την αλήθεια δεν είμαι από τα άτομα που θα έκανε το οτιδήποτε, δεν θα άντεχα ψυχολογικά πιστεύω γιατί το έχω βιώσει στο παρελθόν.

Ο σύντροφός μου αυτά τα γνώριζε ακόμα και πριν προχωρήσουμε σε σχέση. Το τελευταίο διάστημα μου προέκυψαν κάποια μικροχρέη και βλέπω ξεκάθαρα την δυσανασχέτηση/ενόχλησή σου. Καταλαβαίνω από μια πλευρά την ανησυχία του καθώς δεν είναι πλούσιος ο άνθρωπος και νιώθω μπερδεμένη καθώς αυτό το ζήτημα έχει δημιουργήσει προστριβές και είναι φορές που άμεσα ή έμμεσα με κατηγορεί...

Το ερώτημά μου είναι εάν στο μέλλον η πίεση/δυσανασχέτηση για το οικονομικό θέμα γίνει μόνιμη χωρίς να καταλήξουμε κάπου μέσα από συζήτηση είναι άξιος λόγος χωρισμού, προσωπικά το βρίσκω ακατάλληλο περιβάλλον για να καλλιεργηθεί μια σε βάθος χρόνου συνύπαρξη...

M

To οικονομικό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη προκειμένου για συμβίωση και πολύ περισσότερο για γάμο.

Είχες εξ αρχής ενημερώσει το σύντροφό σου για την οικονομική σου κατάσταση, όπως λες. Μένετε μαζί; έχετε κοινό ταμείο;  σε βοηθά να πληρώσεις τα χρέη σου; αν όχι, γιατί να δυσανασχετεί για τα δικά σο οικονομικά θέματα;

Αν όμως μένετε μαζί, πριν το αποφασίσετε θα έπρεπε να είχατε συζητήσει καθαρά το οικονομικό. Σε μια σοβαρή συντροφική σχέση συμβίωσης δεν είναι απαραίτητο τα δυο μέλη να συμβάλλουν ισότιμα, αλλά πρέπει το άθροισμα των εσόδων τους να τους φτάνει για να ζήσουν αξιοπρεπώς και επίσης να έχουν και οι δυο συμφωνήσει να αποδεχτούν αυτή την «ανισότητα». Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για γάμο. Αν δουν πως με το άθροισμα των εσόδων τους δεν τα καταφέρνουν, αναβάλλουν τη συμβίωση ή το γάμο μέχρι να τα καταφέρουν.

Τι μπορούν να κάνουν για να τα καταφέρουν; Εσύ θα πρέπει να φροντίσει να βρεις δουλειά. Το τι υποχωρήσεις μπορεί να χρειαστεί να κάνεις και πώς θα αισθάνεσαι γι αυτές, είναι θέμα προσωπικό. Θα συγκρίνεις τις ταλαιπωρίες με την οικονομική σου ανεξαρτησία και θα δεις τι μετρά περισσότερο. Γιατί όμως το θεωρείς δεδομένο πως απαραίτητα θα ταλαιπωρηθείς σε μια δουλειά; Ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αλλά πάρα πολλοί άνθρωποι βρίσκουν μια δουλειά να αυτοσυντηρηθούν, με τα καλά της και με τα κακά της,  χωρίς όμως να βιώνουν…. κόλαση. Μήπως είσαι ιδιαίτερα ευαίσθητη ή «καλομαθημένη»; Μήπως υποσυνείδητα χρησιμοποιείς τις παλιές σου άσχημες επαγγελματικές εμπειρίες ως πρόσχημα για να μην ξαναπροσπαθήσεις στον επαγγελματικό χώρο; Γιατί έχεις βάλει στον εαυτό σου την ταμπέλα της μόνιμα άνεργης;

Επιπλέον, θα πρέπει να διερευνήσετε μαζί με το σύντροφό σου άλλες πιθανότητες, όπως αλλαγή πόλης, κάποια φθηνή λύση κατοικίας, αλλαγή κάποιων συνηθειών ζωής για περιορισμό των εξόδων σας κ.α. προκειμένου να τα καταφέρετε.

Ναι, δυστυχώς το οικονομικό μπορεί υποσκάψει ένα γάμο και καλό είναι να μην προχωρήσετε αν δεν είστε έτοιμοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να χωρίσετε! Αντίθετα, δυο άνθρωποι που αγαπιούνται έχουν κίνητρο και την υπομονή να βελτιώσουν τη ζωή τους προκειμένου να καταφέρουν να κάνουν οικογένεια.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Επαναπροσανατολισμός;

Είμαι 29 χρονών, χημικός. Τελειώνω το μάστερ μου στην χημεία φέτος, όμως, ενώ θα ήθελα να δουλεύω ως χημικός, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν δουλεύω στο αντικείμενο που σπούδασα. Έψαχνα ένα χρόνο δουλειά και τελικά, βρήκα ημιαπασχόληση σε μια εταιρία. Φυσικά, δεν είναι αυτό που ήθελα και το κάνω μόνο και μόνο γιατί δεν έχω άλλη λύση. Η αλήθεια είναι, πως ως χημικός δεν υπάρχει περίπτωση να βρω δουλειά. Σκέφτομαι συχνά ότι όταν ήμουν 18 ήθελα να περάσω στην ιατρική. Μια σκέψη μου είναι να δώσω κατατακτήριες στην ιατρική, αλλά η σχολή αυτή έχει 6 χρόνια γενική ιατρική κι άλλα 4 η ειδικότητα (αν σε πάρουν κατευθείαν) και από αυτήν την σχολή θα βγω 40 χρονών και θα είναι αργά για να ξεκινήσω να δουλεύω. Εσείς τι θα μου προτείνατε; Να έδινα, άραγε, κατατακτήριες για κάποια άλλη σχολή με εξίσου καλές προοπτικές για δουλειά; 

Μ

Θα ήθελα να σου υποδείξω μια εναλλακτική αντιμετώπιση επαγγελματικού προσανατολισμού (επ). Η λογική της επιλογής σχολής με κριτήριο τη δυνατότητα εξεύρεσης εργασίας είναι λάθος. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον των επαγγελμάτων στη σημερινή κατάσταση οικονομικής αστάθειας που επικρατεί. Ακόμη όμως κι αν μπορούσαμε να προβλέψουμε το μέλλον, κάποιος που εργάζεται σε έναν τομέα που δεν του ταιριάζει γίνεται μέτριος ή/και καταστρέφει  την ψυχική του υγεία. Το μόνο που μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα επαγγελματικής αποκατάστασης και ισορροπημένης ζωής είναι η επιλογή του επαγγέλματος για το οποίο είσαι «φτιαγμένος». Μόνο τότε θα το αντιμετωπίσεις με πάθος, θα γίνεις πολύ καλός σ αυτό και αργά ή γρήγορα η επιλογή σου θα αποδώσει. 

Αρχικά λοιπόν σε ρωτώ: Σου αρέσει η δουλειά του χημικού; σε εργαστήριο; στη βιομηχανία; στην εκπαίδευση; πώς επέλεξες το μεταπτυχιακό σου; σε ελκύει το αντικείμενο; Αν σε όλα αυτά απαντάς ναι, τότε το μόνο που έχω να συστήσω είναι υπομονή και προσπάθεια. Στις σημερινές συνθήκες ελάχιστοι νέοι στην ηλικία σου έχουν αποκατασταθεί και η διαδικασία παίρνει χρόνο.

Αν τη χημεία την αντιμετωπίζεις «χλιαρά» ή –ακόμη χειρότερα- δεν σου αρέσει, τότε δικαίως κάνεις τη σκέψη να σπουδάσεις κάτι άλλο. Η ιατρική είναι δύσκολη και παίρνει χρόνο, έτσι μόνο αν είναι όνειρο ζωής σου θα πρέπει να την κυνηγήσεις. Τότε δεν θα σκεφτείς ούτε τα χρόνια ούτε τον κόπο ούτε την ηλικία. Αν όμως σκέφτεσαι μόνο μια καλύτερη αποκατάσταση, κοίτα γύρω σου την ανεργία των γιατρών και θα αποθαρρυνθείς.

Βρες τι σου αρέσει, σε τι ταιριάζεις, ποιο είναι το όνειρό σου, τι άνθρωπος είσαι. Επειδή όλα αυτά σε όλους σχεδόν τους νέους έχουν αλλοιωθεί από τις κοινωνικές επιταγές, επισκέψου κάποιον ειδικό επ για να σε βοηθήσει . Και αν αυτό το όνειρο είναι πολύ δυνατό, κάποια σχολή ή μεταπτυχιακό ή σεμινάρια θα βρεις που θα σου ανοίξουν το δρόμο. Αν συνδυάζεται με αυτά που έχεις ήδη σπουδάσει, τόσο το καλύτερο.

Θα ήταν σκόπιμο να κάνεις ένα πλήρες πρόγραμμα επ με κάποιον ειδικό, έτσι ώστε αρχικά να δεις τι μπορείς να κάνεις αυτό που ήδη σπούδασες και αν αυτό δεν σου ταιριάζει να δεις τι άλλο θα κάνεις. Σου συνιστώ επίσης να διαβάσεις το βιβλίο μου ΕΠΙΛΕΓΩ ΣΩΣΤΑ ΤΙ ΘΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ; για να βοηθηθείς να διαμορφώσεις την ιδεολογία σου για τον επ σου και να δεις περιπτώσεις άλλων νέων.

 

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Πίεση στην επαρχία

Ειμαι 36 χρονων στα 23 ειχα δεσμο 8χρονων που τελικα χωρισαμε κ γλιτωσα!επειδη μενω σε πολυ μικρη πολη εμεινα για καποια χρονια χωρις σχεση αλλα πηγαινα καλα επαγγελματικα!πριν ενα χρονο βρεθηκα με τον εφηβικο μου ερωτα ο οποιος ειχε ερθει διακοπες κ μετα εξαφανιστηκε γιατι ειχε κ υποχρεωσεις χωρισμενος με παιδι στο εξωτερικο!πληγωθηκα αλλα το ξεπερασα!τωρα εδω κ 4μηνες γνωρισα εναν αντρα 1χρονο μεγαλυτερο o οποιος ειναι παντρεμενος με 2παιδια ζει σε κοντινη πολη!εχουμε ωραια επικοινωνια βρισκομαστε οταν μπορει κ ειναι πολυ ομορφο ολο αυτο!αλλα εχει ξεκαθαρισει οτι δε χωριζει κ συμφωνουμε!το θεμα μου ομως ειναι οτι νιωθω ενοχες ανασφαλεια χαρα λυπη ολα μαζι!κ πανω στην απογνωση μου το ειπα στη μητερα μου τραγικο λαθος !θελω να ξεφυγω απο αυτη την πολη που με τρωει τωρα  μαθαινω οδηγω να νιωσω πως θα ξεφυγω!θελω να βρω κ γω ενα συντροφο κανονικο αλλα δεν βρισκω!κ ακομη δεν θελω να χασω κ αυτο που ζω τωρα! οταν ειμαι μαζι του νιωθω θεικα!βοηθηστε με εχω κουραστει ψυχολογικα ολα αυτα τα χρονια!κ θελω να καλμαρω κ τη μητερα να ξεχασει αυτο που της ειπα!

A.

 

Βλέπω μια σειρά αποτυχημένων σχέσεων μέσα σε ένα στενό επαρχιακό περιβάλλον που από ό,τι καταλαβαίνω δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια επιλογών ούτε ελευθερία κινήσεων.

Η τωρινή σου σχέση είναι αντίξοη μεν, ξεκάθαρη δε. Οι σχέσεις με παντρεμένους είναι πάντα σε βάρος του ανύπαντρου μέλους, το οποίο υφίσταται περιορισμούς, δεν χαίρεται τη σχέση του και προσαρμόζει τη ζωή του στο πρόγραμμα του άλλου. Ο δε παντρεμένος συνεχίζει κανονικά τη ζωή του και κάνει μερικά όμορφα διαλείμματα για να δει την ερωμένη. Λες πως όταν βλέπεστε νιώθεις όμορφα, αλλά τον υπόλοιπο καιρό νιώθεις ενοχές, ανασφάλεια και λύπη. Ο φίλος σου είναι ξεκάθαρος: αυτά μπορεί να σου προσφέρει και αν θέλεις μένεις μ αυτά. Λες πως αποδέχτηκες πως δεν θα χωρίσει, αλλά φαίνεται πως κατά βάθος δεν το έχεις αποδεχτεί. Όσο για τις ενοχές, μάλλον θα πρέπει να τις έχει ο παντρεμένος και όχι εσύ. Κανένα τρίτο πρόσωπο δεν χαλά ένα γάμο, αν αυτός δεν είναι ήδη χαλασμένος.

Το είπες στη μητέρα σου και με ρωτάς τρόπο να την κάνεις να το ξεχάσει. Αυτό είναι τουλάχιστον αστείο! Κανείς δεν ξεχνά κάτι σημαντικό που αφορά αγαπημένο του άτομο. Η απόγνωση σε έκανε να εξομολογηθείς στη μητέρα σου και τώρα είναι δύσκολο να την καλμάρεις.

Έχεις λοιπόν 2 επιλογές:

·       Διακόπτεις αυτή τη σχέση που σε πιέζει, υποφέρεις και τον ξεχνάς. Έτσι ησυχάζεις κι εσύ, ησυχάζει και η μητέρα σου

·       Διατηρείς τη σχέση σου χωρίς να επενδύσεις και όσο κρατήσει. Ταυτόχρονα κοιτάς τη ζωή σου γιατί δεν έχεις κάτι περισσότερο να περιμένεις. Αδιαφορείς για τα κοινωνικά στερεότυπα και δηλώνεις στη μητέρα σου πως θα κάνεις αυτό που σου αρέσει και της απαγορεύεις δυναμικά να σχολιάζει.

Σε κάθε περίπτωση, φρόντισε την ανεξαρτησία σου και να ζεις όσο γίνεται καλύτερα στον τόπο σου. Το να φύγεις θα ήταν μια λύση, αλλά πρέπει να τη σταθμίσεις με τις επαγγελματικές σου προοπτικές.

 

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Ο πρώην ενοχλεί


Είμαι 31 ετών.Εδώ και 9 μήνες είμαι σε σχέση με την Β. που είναι 28 ετών.Εκείνη,όταν την πρωτογνώρισα είχε 3 μήνες που είχε βγει απο μια σχέση 8 χρόνων.Ενώ την ήθελα πολύ,ήξερα τι με περίμενε και επέλεξα να βρίσκομαι κοντά της και να ενδιαφέρομαι,χωρίς να κάνω οποιαδήποτε κινηση.Καθώς ομως ο καιρός περνούσε και είχαμε όμορφη επικοινωνία,εκείνη άρχισε να νιώθει όμορφα μαζί μου και κάπως έτσι καταλήξαμε ζευγάρι.Το πρόβλημα είναι πως εκείνη,λίγο μετά αφού χώρισε από την μακροχρόνια σχέση της,δημιούργησε μια άλλη,προφανώς σαν τρόπο να ξεπεράσει το σόκ αυτού του χωρισμού με κάποιον άλλο,από το φιλικό της περιβάλλον,ο οποίος είναι πολύ μεγαλύτερος της.Εγώ κατα την διάρκεια της επικοινωνίας μας,ποτέ δεν θέλησα να την φέρω σε δύσκολη θεση και να ρωτήσω πως είναι τα πράγματα στην προσωπική της ζωη,κι έτσι εκείνη θεωρούσε πως γνώριζα,ή είχα καταλάβει και δεν το σχολίασε ποτέ.3 μήνες μετά την αρχή της σχέσης μας, τυχαία αντιλήφθηκα πως κάτι συνέβαινε και κατάλαβα και με ποιόν,κι έτσι την ρώτησα.Μου είπε πως ήταν μια λάθος επιλογή της και πως να είμαι σιγουρος πως από την ημέρα που είμαστε μαζι εκείνη είναι για μένα.Πέρασαν κάποιες στιγμές έντονων τσακωμών καθώς προσπαθούσε να με πείσει πως δεν αισθανόταν τίποτε για αυτό που συνέβαινε στη ζωή της.Για να μην το κουράζω,υπάρχουν στιγμές που δεν νιώθω καλά για όλο αυτο,καθώς εκείνος δεν έχει σταματήσει να ενοχλεί,εδώ και 9 μήνες,παρόλο που εκείνη του ξεκαθάρισε πως τελείωσαν,εκείνη δεν μου λέει τίποτε για να μην με στενοχωρήσει κι άλλο γι αυτή την άρρωστη κατάσταση του παρελθόντος.Εγώ ομως δεν μπορώ να βγάλω απ¨ο το μυαλό μου πως εκείνη μου λέει ψέμματα,με αποτέλεσμα σιγά σιγά να κλονίζεται η εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπο της.Το λυπηρό είναι πως κάθε λίγο και λιγάκι,οι σκέψεις αυτές ξαναγυρνούν στο μυαλό μου,κάθε φορά και πιο έντονα.
Π.
 
Εκτιμώ τη στάση σου να μην πιέσεις τη Β για σχέση αμέσως μετά το χωρισμό της και να αφήσεις τα πράγματα να εξελιχθούν σταδιακά. Η κοπέλα είχε όμως ανάγκη από μια σχέση αντίδρασης προς το χωρισμό της και, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις,  το άτομο ήταν ακατάλληλο. Όταν συνδέθηκε μαζί σου διέκοψε μαζί του, αλλά αυτός ακόμη ενοχλεί. Κι εσύ δεν πιστεύεις στις διαβεβαιώσεις της πως δεν υπάρχει κάτι επιλήψιμο και υποφέρεις.
Αρχικά, αν δεν εμπιστεύεσαι την κοπέλα σου, δεν υπάρχει λόγος να είστε μαζί. Μήπως η αυτοεκτίμησή σου είναι χαμηλή και βλέπεις κινδύνους εκεί που δεν υπάρχουν; Η κατάσταση είναι σαφής: Ή την εμπιστεύεσαι και μένεις ή δεν την εμπιστεύεσαι και φεύγεις. Δεν έχει καμιά έννοια να έχετε σχέση και να ζείτε άσχημα.
Δεύτερον, το παρελθόν του καθενός του ανήκει. Αν πριν από σένα έκανε κάποια κακή επιλογή, δικαίωμά της και υπέστη και υφίσταται ακόμα τις συνέπειες. Αν 3 μήνες μετά τη σύναψη της σχέσης σας σου αποκάλυψε κάτι που δεν μπορούσες να ανεχτείς, θα έπρεπε να φύγεις τότε. Αφού έμεινες, σημαίνει πως δέχτηκες το παρελθόν της και την αντανάκλασή του στο παρόν σας.
Το ότι η κοπέλα δεν μπορεί να σταματήσει τον πρώην να την ενοχλεί είναι δικό της πρόβλημα διαχείρισης και ίσως θα έπρεπε να το συζητήσετε μαζί για να τη βοηθήσεις στο τι θα κάνει. Εννοείται όμως πως ό,τι κάνει θα το κάνει μόνη της. Αν δεν μπορεί να βρει λύση, ας συμβουλευτεί κάποιον ειδικό. Κατά τη γνώμη μου, η αδιαφορία είναι η καλύτερη αντιμετώπιση σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν απαντά στις επικοινωνίες του, δεν του δίνετε την ισχύ να σας χαλά τη ζωή και κάποια στιγμή θα σταματήσει.
Κανένας δεν μας χαλά τη σχέση αν πρώτα δεν υπάρχει η αμφιβολία και η έλλειψη εμπιστοσύνης για το σύντροφό μας. Θα πρέπει λοιπόν να επανεξετάσεις τη σχέση σου, όπως και την εμπιστοσύνη στο εαυτό σου.

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Εφηβικό φλερτ

Είμαι 17χρονών. Εδω και καιρό υπάρχει ενα αγόρι συνομήλικο μου το οποίο μου αρέσει, αλλά δεν ξερω πως να τον πλησιάσω. Εκτος από αυτό δεν έχουμε και ιδιαίτερη επαφή αν και πηγαίνουμε στο ιδιο σχολείο. Εκείνος είναι από τους πιο δημοφιλεις και εγω ειμαι χαμηλών τονων. Ωστόσο είμαστε ηλεκτρονικοί φίλοι και έχω παρατηρήσει ότι κάνει like σε κάθε φωτογραφία που ανεβάζω. Επίσης τις προάλλες είχα την αίσθηση οτι με κοιτουσε κάπως παράξενα. Σήμερα όμως, τελείως ξαφνικά σταμάτησε να με ακολουθεί. Πραγματικά βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Η γνώμη σας θα με βοηθούσε πολύ.

Χ

 

Τα εφηβικά φλερτάκια αυτής της ηλικίας φέρνουν τις πρώτες συγκινήσεις αλλά και τις πρώτες στενοχώριες…
Δεν είναι όλα τα αγόρια της ηλικίας σου συνεπή και ώριμα, έτσι πολλές φορές το ενδιαφέρον προς ένα κορίτσι εναλλάσσεται με αδιαφορία. Αφού όμως δεν έχει ακόμη συμβεί ούτε εκφραστεί κάτι μεταξύ σας, απλώς ανταλλάσσετε κάποια like και βλέμματα, δεν μπορείς να περιμένεις συνέπεια συμπεριφοράς!
Απλώς εσύ είσαι πολύ ευαίσθητη και ερωτευμένη και έχεις ήδη επενδύσει, πράγμα που δεν θα πρέπει να κάνεις τόσο εύκολα.
Αφού δεν βρήκες το θάρρος ως τώρα να τον προσεγγίσεις, τώρα δεν μπορείς να του ζητήσεις το λόγο. Μπορεί την περίοδο αυτή να έχει εξετάσεις ή να έχει στρέψει την προσοχή του σε κάποιο άλλο θέμα. Μπορεί να σε βρίσκει συμπαθητική ή όμορφη αλλά για κάποιο δικό του λόγο να αποφάσισε να μην το προχωρήσει. Ή μπορεί να του άρεσες για κάποιο διάστημα και μετά να άλλαξε. Ένα δημοφιλές αγόρι έχει μεγάλη προσφορά ενδιαφέροντος από κορίτσια, οπότε μπορεί την περίοδο αυτή να ασχολείται με κάποια άλλη. Γιατί; Δεν μπορούμε να ξέρουμε! Καταλαβαίνω πως οι πιθανότητες αυτές σε στεναχωρούν, αλλά  έτσι είναι η πραγματικότητα.

Προτείνω να συνεχίσεις τις αναρτήσεις σου και αν θέλει θα ανταποκριθεί. Αφού όμως σου αρέσει τόσο, καλό είναι να φροντίσεις να τον πλησιάσεις. Δεν υπάρχουν κοινές παρέες; κάποιος κοινός φίλος; κάποια κοινή σχολική δραστηριότητα. Καλό είναι να ξεφεύγεις από τους χαμηλούς σου τόνους  και να μάθεις να διεκδικείς. Επίσης, να έχεις τους δικούς σου φίλους, ενδιαφέροντα και στόχους ώστε να μην εξαρτάται η ζωή σου από ένα φλερτ.

 

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Προβλήματα της τρίτης ηλικίας

Προβληματίζομαι για τη μητέρα μου, 62 ετών. Το 2005 είχαμε απώλεια του μπαμπά μου, ξαφνικά, αν και πάλευε με μακροχρόνια ασθένεια. Συνταξιοδοτήθηκε νωριτερα, όπως κ ο ίδιος, για να τον φροντίζει κι αυτό ήταν έργο δύσκολο, ο αδελφός μου κι εγώ βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε. Δυστυχώς η κατάληξη μας λύγισε και μας τραυμάτισε.
Η μαμά μου πάντα ήταν αγχώδης μα το συγκρατούσε, τώρα το εκτονώνει σε υπερθετικό βαθμό και χάνει την ψυχραιμία της εύκολα, όπως όλοι κι η ίδια διακρίνουμε. Έχει ενοχλήσεις στο στομάχι και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και τρώει ελάχιστα, αν κ πάντα ήταν αδύνατη. Προπληρώσαμε διατροφολόγο που εκτιμούσε, ως δώρο, για να την κατευθύνει, μα δε βελτιώθηκε.
Το μόνο της ενδιαφέρον είναι το γυμναστήριο, ήταν αθλήτρια, πηγαίνει κάποιες φορές. Ανησυχώ που χάνει θερμίδες αλλά ξέρω οτι την αναζωογονεί. Διαβάζει βιβλία αν φέρω εγω στο σπίτι, αλλιώς δε τα αναζητά. Ταινίες σπάνια βλέπει. Με σπίτι και μαγειρική ασχολείται να είναι όλα εντάξει, αλλά χωρίς δημιουργική διάθεση. Για το κατοικίδιο ζωάκι ή τα λουλούδια σπάνια βλέπω ενθουσιασμό. Αποφεύγει εξωτερικές δουλειές και επισκέψεις. Ευτυχώς έχει τακτική τηλεφωνική επικοινωνία με αγαπημενους συγγενείς.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Μένουμε όλοι μαζί (εγώ και ο αδελφός μου και οι δυο γύρω στα 30). Μεριμνούμε να μη μένει μόνη, την έχουμε παρέα μας, την παρακινούμε, αλλά νιώθω οτι δεν είναι αρκετά κι έχω ενοχές.Δε θέλουμε να νομίζει οτι η ζωή πρέπει να κυλάει έτσι, πάντα λέμε οτι άλλοι άνθρωποι περνάνε δυσκολότερα και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να προσπαθούμε διαρκώς. Πώς να τη βοηθήσω;

Υ.

 

«Στην ωριμότητα έχεις το πρόσωπο που σου αξίζει», λέει μια γαλλική παροιμία, εννοώντας πως στην ωριμότητα αθροίζονται οι επιλογές μιας ολόκληρης ζωής και εμείς υφιστάμεθα ή απολαμβάνουμε τις συνέπειες.
Όποια κακή ιδιότητα είχε το άτομο στα νιάτα του δυστυχώς το πιο συνηθισμένο είναι να χειροτερέψει, επειδή οι συνθήκες γίνονται πιο δύσκολες: απώλεια συντρόφου, μεγάλωμα παιδιών (το σύνδρομο της άδειας φωλιάς), από-κοινωνικοποίηση λόγω σύνταξης, προβλήματα υγείας, συσσωρευμένη κόπωση κ.ά.
Και κάποιες στάσεις που δεν μπόρεσαν να καταπολεμηθούν στη νεαρή ηλικία, δυστυχώς στην τρίτη ηλικία έχουν παγιωθεί.
Μην την πιέζετε να γίνει πιο δημιουργική, δεν έχει κανένα νόημα. Αν της αρέσει το γυμναστήριο, ας πηγαίνει. Αν δεν τρώει αρκετά, ας τρώει κυρίως ό,τι της αρέσει. Αν δεν θέλει να βγαίνει, ας μη βγαίνει. Ας κάνει αυτά ακριβώς που της δίνουν κάποια ανακούφιση, έξω από τα κοινωνικά «πρέπει».
Να την παρακινείτε αλλά να μην την πιέζετε. Φρόντισε να υπάρχουν στο σπίτι βιβλία και ταινίες και μίλησε με κάποιους φίλους και συγγενείς να την επισκέπτονται και να την καλούν. Μέχρις εκεί. Μην προσπαθείτε με λογικά επιχειρήματα να της δείξετε πως έχει άδικο να νιώθει έτσι, το θέμα δεν είναι λογικό αλλά συναισθηματικό. Εξάλλου ό,τι είχατε να τη συμβουλέψετε το έχετε ήδη κάνει. Επίσης μην ευνοείτε την προσκόλληση της πάνω σας γιατί κάποια στιγμή θα κάνετε τη δική σας ζωή και τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Να την αφήνετε και μόνη, μέσα σε λογικά πλαίσια. Έτσι θα δει πως έχει αποκοπεί κοινωνικά και ίσως κάνει κάποιες κινήσεις. Είναι πιθανό με τη στάση της να αποζητά ακόμη μεγαλύτερη αγάπη και προσοχή από αυτή που της δίνετε, επειδή αυτά της λείπουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Όλα αυτά βέβαια σε υποσυνείδητο επίπεδο.
Αγάπη, παρέα και συμπαράσταση χωρίς πολλές συζητήσεις και νουθεσίες και χωρίς καμιά πίεση είναι η καλύτερη στάση. Επίσης λειτουργεί πολύ καλά το να της ζητήστε να σας βοηθήσει σε κάτι πχ. να μαγειρέψει για σας και τους φίλους σας, να σας βοηθήσει σε κάποια δουλειά σας ή να σας συνοδέψει στην αγορά να πει τη γνώμη της. Ακόμη πιο καλό θα ήταν να έχει και μια ψυχολογική στήριξη, αν αυτό το δεχτεί και είναι εφικτό.

Υπάρχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα και με τη δική μου μητέρα. Ήταν πάντα μια γυναίκα πολύ κλειστή, χωρίς φίλες και ενδιαφέροντα, με τάσεις κατάθλιψης. Μετά το θάνατο του πατέρα μου όλα αυτά χειροτέρεψαν. Αυτό που την ανακουφίζει είναι να συζητά τα ατέλειωτα παράπονά της από τη ζωή, πράγμα που της το προσφέρω, χωρίς σχόλια και νουθεσίες. Χρειάστηκε να πείσω την αδελφή μου, που μένουν και στην ίδια πόλη, να μην την πιέζει για τίποτα και να μην της επιτρέψει την προσκόλληση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει έναν μικρό κύκλο συγγενών ίδιας ηλικίας, με τους οποίους κάνει κάποιες κοινωνικές επαφές. Βοηθά πρόθυμα την αδελφή μου και τα ανίψια μου σε ό,τι της ζητήσουν. Επίσης περνά ένα μήνα το καλοκαίρι με την οικογένεια της αδελφής της. Έχω συνειδητοποιήσει πως μια κλειστή και καταθλιπτική γυναίκα είναι απίθανο να κάνει αλλαγή ζωής στα 75.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Τι να περιμένεις από ένα κορίτσι 20 ετών;

Eιμαι 40 χρονων κ πριν 6 μηνες γνωρισα μεσω ιντερνετ μια κοπελα 20 χρονων.γρηγορα δημιουργησαμε μια καθημερινη στη αρχη φιλικη επαφη..κ αργοτερα συναντηθηκαμε κ καναμε σχεση!να σας πω πως αυτη ειναι φοιτητρια στην αθηνα κ γω ζω στην επαρχια!ολα ηταν ομορφα..μοιραζομασταν τα παντα..μιλαγαμε αρκετα κ κανονιζαμε ποτε θα ξαναβρισκομασταν..η διαφορα ηλικιας μας δεν επαιζε κανενα ρολο στα αισθηματα μας..το προβλημα ηταν ο περιγυρος κ η οικογενεια της!οτι δε θα δεχονταν για τη κορη τους μια τετοια σχεση με διαφορα ηλικιας μεγαλη!γι αυτο κ κραταγαμε τον δεσμο μας μυστικο!μου ελεγε οτι δε θελει να στεναχωρησει τους δικους της..οτι θελει αλλα δε μπορει να αποκλυψει τη σχεση αυτη!ωσπου πριν 25 μερες μου λεει χωρις καν με ρωτησει οτι θελει να χωρισουμε..οτι το σκεφτηκε παρα πολυ καλα..τα αρνητικα ειναι περισσοτερα απο θετικα..κ δεν υπαρχει μελλον!προτιμα για τα πρεπει κ θελω των αλλων..να σταματησει αυτη τη σχεση..γιατι πιεστηκε παρα πολυ!εγω τρελαθηκα..με πειραξε αφανταστα..της ειπα απειρα πραγματα για να της αλλαξω γνωμη..ακομα να μιλησω κ στους δικους της..κ αυτη μου ελεγε οτι δε θελει να με δει για να μπορεσει να με ξεπερασει..να μπορεσει να με ξεχασει..ακομα οτι σκεφτηκε να κανει κ κατι με καποιον αλλο για να με βγαλει απο το μυαλο της..δε ξερω,ισως κ να εκανε..η τελευταια προσπαθεια μου ηταν να παω να την βρω χωρις να της το πω..αλλα οσο κ αν λυγισε,ενεμενε στην αποφαση της...καταλαβαινω..δε θελει να εχει μια σχεση κρυφη..θελει να ειναι ελευθερη χωρις να φοβαται τι θα πει ο κοσμος..δε θελει να με χασει απο τη ζωη της παρ ολα αυτα..θελει να επικοινωνουμε..κ γω θελω,αλλα  δε μπορω..ποναω κ μου λειπει αφανταστα..θελω να μαστε μαζι,δε μπορω να τη δω φιλκα..δε θελω ποτε να μαθω αν την ακουμπησει αλλος..
Πειτε σας παρακαλω την γνωμη σας μηπως κ με ξαμπλοκαρετε για το τι πρεπει να κανω!πως να να το διαχειριστω!


H.

Όσο κι αν υποφέρεις, δυστυχώς τα πράγματα είναι απλά: Η κοπέλα επέλεξε να τηρήσει τα κοινωνικά στερεότυπα και να διακόψει τη σχέση σας. Οι δυο αυτές αντίρροπες τάσεις μέσα της (αγάπη για σένα και φόβος να συγκρουστεί με τα στερεότυπα της οικογένειάς της) κατέληξαν προς τη δεύτερη πλευρά.
Φοβάται τόσο πολύ να συγκρουστεί με την οικογένειά της; δεν σε αγαπά αρκετά; πιέστηκε πολύ από τις δυσκολίες της σχέσης; της πέρασε ο ενθουσιασμός; Δεν μπορώ να ξέρω, πάντως πήρε την απόφασή της και είναι αμετακίνητη σ αυτήν.
Αναρωτιέμαι όμως κάτι: Ποιος είπε πως μετά από 6 μήνες μακρόθεν σχέσης μια 20χρονη φοιτήτρια θα πρέπει να θεωρήσει πως η σχέση αυτή πηγαίνει σοβαρά, να την ανακοινώσει στην οικογένειά της και να υποστεί τις κοινωνικές συνέπειες της διαφοράς ηλικίας; Όλοι στα 20 έχουμε κάνει και κάτι που οι γονείς μας δεν ενέκριναν! Κακώς το ανακοίνωσε και κακώς κι εσύ πρότεινες να αναμιχθείς με γονείς.
Το πιο σημαντικό όμως είναι αυτό: Όταν συνδέεσαι στα 40 σου με μια 20χρονη φοιτήτρια, θα πρέπει να περιμένεις ασυνέπειες, σπασμωδικές κινήσεις και ξαφνικές μεταστροφές. Αν ήταν μια γυναίκα της ηλικίας σου και αντιμετωπίζατε κάποια εξωτερικά προβλήματα, θα ήταν αναμενόμενο να συζητήσετε σοβαρά και να συναποφασίσετε πώς θα τα αντιμετωπίσετε, ερχόμενοι ίσως και σε ανοιχτή σύγκρουση με τους γονείς σας. Από ένα μικρό κορίτσι όμως, δεν μπορείς να περιμένεις ούτε μεγάλη δύναμη στην αντιμετώπιση των γονέων της, ούτε μεγάλη συνέπεια ή λογική. Τι είναι άραγε αυτό που σε έκανε να ερωτευτείς ένα τόσο νέο κορίτσι, εκτός από τη φρεσκάδα της ηλικίας της; Αξίζει να το σκεφτείς καλά αυτό…
Της δήλωσες λοιπόν πως τη θέλεις και δεν μπορείς να τη δεις φιλικά. Δεν μένει παρά να αποτραβηχτείς και να της ανακοινώσεις πως θα περιμένεις όσο μπορέσεις. Ίσως η κοπέλα μεταστραφεί και σε αναζητήσει εκείνη. Αν αυτό δε γίνει, δεν κερδίζεις τίποτα με την πίεση. Αν δεν σε θέλει, σίγουρα κάποια στιγμή θα την «ακουμπήσει» κάποιος άλλος και πρέπει να προσαρμοστείς στην ιδέα.
Αν αποφασίσεις να περιμένεις, θα πρέπει ωστόσο να συνεχίσεις κανονικά τη ζωή σου και κάποια στιγμή ο χρόνος –ο μεγάλος γιατρός- θα λειτουργήσει και θα δεις πιο ψύχραιμα τα πράγματα.

Δεν μπορώ να ξεφύγω από μια σχέση

Πρίν  ενάμιση χρόνο χώρισα με τον φίλο μου μετά απο 8 χρόνια σχέση(ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος μου) κοινή απόφαση θα έλεγα καθώς τσακωνόμασταν συνέχεια και γενικά είχε πολύ άσχημη συμπεριφορά απέναντι μου.Δεν έχω κάνει άλλη σχέση αν κι έχω προσπαθήσει δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου δεν έχω ξεπεράσει τον χωρισμό μας κι αυτό γιατί θέλω μια πιο σαφή απάντηση θέλω έναν σοβαρό λόγο που μου φέρθηκε έτσι θεωρώ ο τι του φέρθηκα με τον καλύτερο τρόπο παράτησα τα πάντα γι αυτόν άλλαξα τόπο παράτησα τη δουλειά μου έχασα τους δικούς μου τους φίλους μου κι χωρίς να μου το ζητήσει το ήθελα. Σίγουρα έχω το δικο μου μερίδιο ευθύνης δεν είμαι η τέλεια αλλά δε μπορώ να δεχτώ οτι μετα απο τόσα χρόνια κι οσα περάσαμε αυτα που ειχε να μου προσάψει ήταν οτι δε του άρεσε το φαγητό μου!!! η οτι οι δικοί μου ξαφνικά θέλουν να μας χωρίσουν....ούτως η άλλως με τους δικούς μου δεν ήθελε να χει σχέσεις κι ποτέ δεν τον πίεσα γι αυτό είχαν τυπικές σχέσεις όπως κι με τους δικούς του δεν ήθελε πολλά γενικά φοβόταν οτι το να συναναστρέφεσαι με κόσμο θα σου κάνει κακό γιατί όλοι κάτι θέλουν να πάρουν απο σένα. Κάτι που εγω δε πιστεύω κι πάντα τσακωνόμασταν γι αυτό κι είχα φτάσει σε σημείο να βλέπω κρυφά τις φίλες μου κι τους δικούς μου....Παρόλο αυτά εγώ τον αγαπούσα κι δυστυχώς ακόμα τον αγαπάω και τον σκέφτομαι γιατί ξέρω οτι είναι μόνος του  δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ ολο αυτό. Θεωρούσα οτι με το καιρό θα μου περάσει προσπαθώ να κάνω πράγματα έχω τη δουλειά μου τους φίλους μου αλλά αυτός δε φεύγει απο το μυαλό μου...νιώθω τέτοια προδοσία κι αδικία θέλω να μάθω τι έκανα πια τόσο λάθος θέλω να μου πει τον πραγματικό λόγο θεωρώ οτι μετά απο τόσα που έχω κάνει γι αυτόν όπως κι αυτός για μένα αξίζω μια εξήγηση ακόμα κι μετά απο τόσο καιρό ....δε μπορώ να συνεχίσω έτσι..
Γ.

Είναι φανερό πως αυτή η ιστορία σου έχει μείνει μια «μισοτελειωμένη υπόθεση». Μόνη λύση είναι να τον βρεις και να του ζητήσεις να ξεκαθαρίσετε ψύχραιμα τι συνέβη. Αν δεχτεί, καλώς, αν όχι, δεν μπορείς να κάνει κάτι να τον πιέσεις να συζητήσετε. Θα πρέπει να το ξεπεράσεις μόνη σου και καλά κάνεις και ασχολείσαι με τη δουλειά σου και τους φίλους σου για να αποκεντρωθείς από τη χαλασμένη σχέση.
Ένας άνθρωπος τόσο κλειστός και φοβισμένος είναι δύσκολο να κάνει στενές σχέσεις εμπιστοσύνης. Προφανώς όμως ο δικός σου δεν το είχε συνειδητοποιήσει αυτό ή το είχε αλλά δεν θέλησε να το παραδεχτεί και εύρισκε ασήμαντες δικαιολογίες.
Έρχομαι όμως στις δικές σου ευθύνες για τη ζωή σου. Αυτόν τον άνθρωπο τον επέλεξες και έμεινες 8 χρόνια μαζί του με άσχημη συμπεριφορά. Εγκατέλειψες τα πάντα, όπως λες, για χάρη του. Αυτό σημαίνει πως δεν πρόσεξες και δεν υπερασπίστηκες αρκετά τον εαυτό σου και στηρίχτηκες ολοκληρωτικά σε έναν άνθρωπο που δεν σου έδινε εγγυήσεις καλής σχέσης. Θα πρότεινα λοιπόν να δεις ποια είσαι εσύ και τι θέλεις από τη ζωή σου, ποιες ακάλυπτες ανάγκες έχεις και προσκολλάσαι.
Μια συνεργασία σε ψυχολόγο θα σε βοηθήσεις να ξεκαθαρίσεις.

Πιέζομαι στο πατρικό

ΕΙΜΑΙ 25 ΕΤΩΝ ΕΧΩ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΔΕΡΦΗ (28 ΕΤΩΝ) ΚΑΙ 2 ΓΟΝΕΙΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥΣ ΑΜΟΡΦΩΤΟΥΣ Κ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΛΑΘΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ. ΕΓΩ ΣΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΑ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΩ ΔΕΝ ΞΕΣΠΩ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ. Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΝΤΙΔΡΑ ΣΕ ΠΟΛΛΑ Κ ΔΙΑΦΟΡΑ Κ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΤΡΟΠΟ(ΦΩΝΕΣ,ΑΠΕΙΛΕΣ,ΣΠΑΣΙΜΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΚΟΙΝΩΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ).  ΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΕΣ. Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΜΕ ΖΗΛΕΥΕ Κ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.. ΕΧΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ.ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ ΕΛΕΙΨΑ 4ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΕΣ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΣ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙ Κ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΜΙΣΙΚΑΚΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ Κ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ.ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΟΤΙ ΕΦΑΓΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ Κ ΛΟΙΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΜΑΖΕΜΕΝΗ ΣΕ ΕΞΟΔΟΥΣ Κ ΛΟΙΠΑ.  Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΘΛΙΨΗ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΧΟΥΜΕ 2 ΣΠΙΤΙΑ. ΤΟ ΕΝΑ Κ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΑΧΩΡΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΗΘΕΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΖΑ Κ ΕΙΜΑΣΤΕ 3 ΑΤΟΜΑ ΣΤΟ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΚΑΡΣΟΝΙΕΡΑ ΜΕ ΜΕΝΑ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΠΛΟ Κ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΩ. ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΤΙ ΜΕ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΠΟΛΥ ΟΣΟ Κ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΝΕΠΑΦΗ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.. ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΔΙΑΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΕΔΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ Κ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΣΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ Κ ΒΓΑΖΩ 350 ΤΟ ΜΗΝΑ... ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΟΡΘΟΠΟΔΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ.Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΠΑΝΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΡΩΤΑΩ ΑΛΛΑ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΘΕΣΗ  ΣΕ ΑΥΤΟ Κ ΤΗΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ. ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΑΡΡΩΣΤΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟ ΕΝΑ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ Κ ΖΩ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ... ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ. ΕΧΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΩ ΑΛΛΑ ΑΚΡΗ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ.ΜΕ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΦΙΛΙΚΑ ΕΡΩΤΙΚΑ(ΑΚΟΜΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΣΧΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠ ΟΛΟ ΑΥΤΟ). ΤΙ ΘΑ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΑΤΕ ? ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ? ΘΑ ΤΟ ΧΑΣΩ ΕΔΩ ΜΕΣΑ. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ
Κ

Πραγματικά παράλογο μου φαίνεται όλο αυτό. Όμως οι γονείς σου έχουν την έλλειψη παιδείας, η αδελφή τα απωθημένα και δυστυχώς είναι δύσκολο να τους αλλάξεις. Δοκίμασες με συζήτηση αλλά λες δεν βγαίνει τίποτα. Δες αν υπάρχει στο οικογενειακό περιβάλλον κάποιο άτομο κοινής εμπιστοσύνης (θεία, νονά κτλ) που θα μπορούσε να κάνει μια λογική συζήτηση με τους γονείς σου.
Το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να ανεξαρτητοποιηθείς όσο γίνεται γρηγορότερα και να απομακρυνθείς. Τα 350 εννοείται πως δεν φτάνουν, αλλά σήμερα ελάχιστα 25χρονα παιδιά, απόφοιτοι μιας σχολής, μπορούν να αυτοσυντηρηθούν. Θα έλεγα αρχικά να κάνεις υπομονή και να ψάχνεις εντατικά για μια πιο καλοπληρωμένη δουλειά ή για μια δεύτερη δουλειά.  Μην ασχολείσαι ακόμη με θέματα κληρονομικά ούτε να υποκύπτεις σε σχετικούς εκβιασμούς. Το πώς θα μοιράσουν οι γονείς την περιουσία τους είναι θέμα της δικής τους αντίληψης, δεν μπορείς να κάνεις κάτι,  και έχει μια λογική να δώσουν κάτι παραπάνω σε ένα παιδί που δεν σπούδασε. Είναι όμως πολύ νωρίς για τέτοιες συζητήσεις.
Στη συνέχεια, να φροντίσεις να βρείς ένα μικρό χώρο να μείνεις, ίσως με κάποια φίλη σου και να μοιράζετε τα έξοδα. Καταλαβαίνω πως  αποζητάς απεγνωσμένα μια σχέση για να σε τραβήξει από την άσχημη οικογενειακή κατάσταση. Πρόσεξε όμως , γιατί αν η σχέση είναι ανάγκη και όχι επιλογή, είναι πολύ πιθανό να κάνεις λάθος. Και βέβαια τα λάθη είναι δικαιολογημένα στα 25, αλλά εσύ είσαι πληγωμένη από την οικογένεια και θα είναι πολύ άσχημο να απογοητευτείς και στον τομέα αυτόν. Και προπάντων μη βιαστείς να συζήσεις με κάποιο δεσμό που θα κάνεις, προκειμένου να ξεφύγεις από το σπίτι σου, γιατί τότε μια πιθανή απογοήτευση θα είναι πιο βαριά.
Δυστυχώς δεν έχω κάτι άλλο να σου πω για να σε βοηθήσω. Πρέπει όλοι να παλεύουμε να στηριζόμαστε μόνο στον εαυτό μας –ψυχολογικά και οικονομικά- και στη δική σου περίπτωση αυτό είναι πιο επιτακτικό.