Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Πλατωνικός έρωτας


Είμαι 19 ετών. Σπουδάζω σε μια καλή σχολή μακριά από το σπίτι μου και ενδιαφέρομαι για τις σπουδές μου. Ως μαθήτρια μόνο διάβαζα, δεν έβγαινα, η ζωή μου ήταν σχολείο-σπίτι και μεταξύ των γονέων μου υπήρχαν άσχημες καταστάσεις. Σήμερα οι αντιδράσεις μου όταν μιλάω με κάποιο αγόρι είναι εξίσου αγχωτικές όπως όταν ήμουν μαθήτρια.
Πριν μήνες βρέθηκα σε μια παρέα, άγνωστοι όλοι μεταξύ μας, και πιάσαμε κουβέντα. Εκεί ήταν και κάποιος που από τότε δεν μπορώ να τον βγάλω ούτε μέρα από το μυαλό μου αν και δεν ξανασυναντηθήκαμε ποτέ. Θα ήθελα να καταλάβω αν γι' αυτό ευθύνεται κάποιο αληθινό συναίσθημα ή είναι μια εμμονή εξαιτίας άλλων λόγων.
Στην παρέα συζητούσα με κάποιον άλλον για κάτι που με ενδιέφερε άμεσα, όμως εκείνος συχνά απευθυνόταν σε μένα, λέγοντας ατάκες σχετικά με μένα και με αυτό που συζητούσα με τον άλλον. Παρ' όλο όμως που συνέχιζα να του γυρίζω την πλάτη είχαν ήδη καρφωθεί στο μυαλό μου τα μάτια του, το πρόσωπό του, μια τρυφερότητα, κάτι σαν κι εκείνος να ένοιωσε κάτι για εμένα. Βρήκε ευκαιρία να μου απευθύνει το λόγο, μου συστήθηκε, σχολίασε το ντύσιμό μου, κοιτούσε το σώμα μου. Όμως εγώ είχα κοκκινίσει ολόκληρη και χαμογελούσα από μόνη μου όταν τον έβλεπα (δεν ξέρω μπορεί να ήταν και η ταλαιπωρία της ημέρας που με έκανε σα χαζοχαρούμενο!). Έβλεπα τα μάτια του πώς με κοιτούσαν όταν χαιρέτησα για να φύγω. Εκείνος μου φάνηκε λίγο παράξενο που δε μου είπε ούτε ένα γεια, απλά κοιτούσε έντονα.
Από τότε νομίζω ότι δεν πάω καλά! Είναι πάρα πολύ μεγαλύτερος μου,35 χρονών (με έλκουν γενικότερα μεγαλύτεροι άντρες),δηλαδή σε άλλη φάση από τη δική μου. Εγώ τώρα πρέπει να κάνω σχέση με παιδιά της ηλικίας μου και να ωριμάσω συναισθηματικά μαζί τους. Δεν θα έπρεπε να διακινδυνέψω να αποτραβηχτώ από τη ζωή με τους συνομηλίκους μου. Αυτό σκέφτομαι και λέω ότι αυτό που μου έτυχε είναι αταίριαστο και είναι άδικο να έχω φάει αυτό το κόλλημα. Βέβαια πιστεύω ότι με το που θα ξαναπάω στη σχολή θα το ξεχάσω. Έχω ξαναφάει κολλήματα, αλλά αυτό διήρκησε μήνες και όχι μέρες και δεν είχα την ευκαιρία να ξαναδώ και να απομυθοποιήσω το πρόσωπο στο μυαλό μου.
Έβλεπα συχνά το δημόσιο προφίλ του στο fb, φαίνεται κάποια στιγμή πατήθηκε κατά λάθος αίτημα φιλίας και εκείνος δέχτηκε. Όμως εγώ τον διέγραψα, χωρίς να δω και το υπόλοιπο προφίλ του και χωρίς να γράψει τίποτε ο ένας στον άλλον. Τώρα τον σκέφτομαι έντονα. Λέτε και εκείνος όντως να ένοιωσε κάτι για μένα;

Σ.

Δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα, ειδικά στις μεγαλύτερες ηλικίες, αν αυτό με ρωτάς. Ο άνθρωπος που σε ενδιαφέρει προφανώς αισθάνθηκε μια έλξη και ένα ενδιαφέρον για σένα, τα οποία κανείς δεν ξέρει πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν αν κάνατε παρέα. Αλλά με μια τόσο μικρή επαφή, ένας άνθρωπος 35 ετών, δεν το θεωρώ πιθανό να αισθάνθηκε για σένα κάτι βαθύτερο από ένα επιφανειακό και πρόσκαιρο ενδιαφέρον.
Βέβαια το ότι σε κοίταζε έντονα πρέπει να τονώσει την αυτοπεποίθησή σου γιατί είναι δείγμα πως είσαι όμορφη κοπέλα και φαίνεσαι ενδιαφέρουσα σε μια πρώτη επαφή.
Ζεις πολύ κλειστά για την ηλικία σου και, όπως έχουμε συζητήσει σε προηγούμενη επικοινωνία μας, αυτό έχει σίγουρα να κάνει με τα άσχημα οικογενειακά σου πρότυπα και με τον τρόπο που μεγάλωσες. Είναι πολύ σημαντικό που άρχισες, όπως φαίνεται, να αναμιγνύεσαι με παρέες της ηλικίας σου. Η έλξη σου προς τους μεγαλύτερους άντρες μπορεί να ερμηνευτεί ως υποσυνείδητη αναζήτηση «ιδανικού» πατέρα και μιας ωριμότητας μεγαλύτερης από την ηλικία σου. Είναι λοιπόν φυσικό να προσελκύεσαι από έναν μεγαλύτερο, γοητευτικό άντρα, πόσο μάλιστα όταν αυτός σου δείχνει ενδιαφέρον. Έδωσες όμως μεγάλη βαρύτητα μέσα σου στην επαφή αυτή, γιατί δεν έχεις άλλες εμπειρίες και γιατί ένας μακρόθεν έρωτας δεν σε βγάζει από τα δεδομένα σου, είναι ακίνδυνος και δεν ενέχει την πιθανότητα να φθαρεί από την πραγματικότητα.
Λογική είναι η σκέψη σου πως πρέπει να κοινωνικοποιηθείς με παιδιά της ηλικίας σου και με κάποιον από αυτούς να αρχίσεις την ερωτική σου ζωή. Αν όμως ένας μεγαλύτερος άντρας σε συγκινήσει σε βαθμό που να ξεπεράσεις τη δειλία σου, γιατί να μην προχωρήσεις μαζί του; Έτσι κι αλλιώς στην ηλικία σου δεν πρόκειται για μια σχέση με προοπτικές ζωής, αλλά για μια πρώτη σχέση που θα σε «μυήσει» στον κόσμο των ενηλίκων. Αν ο άνθρωπος που σε ενδιαφέρει είναι ελεύθερος και ενδιαφέρεται επίσης, γιατί να έχεις στερεότυπα ηλικίας; Και ακόμη και αν για κάποιο διάστημα συνδεθείς με έναν μεγαλύτερο, αυτό δεν σημαίνει πως θα αφοσιωθείς εκεί και θα παραμελήσεις τις παρέες και τις δραστηριότητες της ηλικίας σου.
Κακώς δείλιασες για μια επαφή στο fb. Μπορείς να του ξαναστείλεις αίτημα φιλίας και να αρχίσεις να μιλάς μαζί του. Μην επενδύσεις όμως παραπάνω. Αν εκείνος ενδιαφέρεται για κάτι περισσότερο, θα το δείξει. Αν όχι, δεν έχασες κάτι, αντίθετα ασκήθηκες στο να τολμάς και να διεκδικείς αυτό που θέλεις.
Μπορεί η γνωριμία αυτή να μην έχει συνέχεια, μπορεί και να έχει. Ακόμη όμως κι αν έχει, μην πέσεις «με τα μούτρα» και μην την αναγάγεις σε κεντρικό θέμα στη ζωή σου. Έτσι κι αλλιώς οι σχέσεις στην ηλικία σου αποτελούν δοκιμές, σε κάνουν να συγκεντρώσεις εμπειρίες και σπανιότατα έχουν διάρκεια. Βασικός σου στόχος πρέπει πάντα να παραμένει να βελτιώσεις την αυτοπεποίθησή σου, να βγεις στη ζωή και να απολαύσεις τα νεανικά σου χρόνια.

 

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Πάρε πρωτοβουλία!


Είμαι 32 χρονών. Πήγα για το καλοκαίρι σε ένα νησί για δουλειά. Εκεί γνώρισα κάποιον ντόπιο 35 χρονών, ο οποίος από την αρχή έδειξε ενδιαφέρον και ήθελε να ξέρει τι κάνω εκεί, πόσο θα μείνω και όλα τα σχετικά. Μάλιστα από την αρχή μου έλεγε να βγούμε. Βγήκαμε και αρχικά υπήρχε μια αμηχανία, σαν να μην υπήρχαν θέματα να συζητήσουμε, αλλά όταν αρχίσαμε μιλάγαμε πολύ και καλά και αισθάνθηκα πως έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας.

Από την αρχή της γνωριμίας μας μου έδωσε να καταλάβω πως δεν έχει κοπέλα, πως έχει φίλες αλλά δεν είναι ερωτικοί δεσμοί του. Εγώ όσο δεν με ρωτά δεν συζητώ τέτοια θέματα για μένα.

Μου έλεγε πως δεν έχει κανέναν να πάει διακοπές μαζί του, και με ρωτούσε συνέχεια αν εγώ θα πάρω άδεια, αν μπορώ να φύγω, αλλά ποτέ δεν μου είπε έλα και εσύ. Έχω καταλάβει πως είναι τύπος αναβλητικός και λίγο ακοινώνητος. Άτολμος ίσως; Από τότε είπε πολλές φορές «να βγούμε», αλλά ποτέ δεν πρότεινε κάτι συγκεκριμένο.

Τώρα μιλάμε πολύ, για σπουδές, για δουλειά, για το πώς αισθανόμαστε, και συμφωνεί σε όλα με έντονο τρόπο με μένα. Λέει πως θέλει μια αλλαγή στη ζωή του, στη δουλειά του. Δεν κάνει όμως κανένα βήμα.

Εγώ σε 2-3 μέρες φεύγω από το νησί και γυρνώ στην Αθήνα, παρόλα αυτά είμαι πολύ θετική στο να ξαναέρθω και γενικά μπορώ να κρατήσω καλές σχέσεις από απόσταση, δεν είναι δα και τόσο μακριά…

Το ερώτημά μου είναι, ένας τέτοιος άνθρωπος πώς θα ξεκουνήσει; Και τελικά εγώ τι ρόλο παίζω σε όλο αυτό που γίνεται;
B.

 
Αλήθεια, εσύ τι ρόλο παίζεις στην ιστορία αυτή; Θέλω να επικεντρώσουμε όχι στο τι κάνει αυτός αλλά στο τι κάνεις εσύ με δεδομένο πως αυτός είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος που βλέπεις μπροστά σου.

Η στάση του δείχνει ένα «και θέλω και δε θέλω». Μπορεί έτσι να είναι ο χαρακτήρας του και σίγουρα δεν θα αλλάξει για χάρη σου. Δεν θα «ξεκουνήσει» δηλαδή γενικότερα, γιατί μεταβολές στην προσωπικότητα δεν γίνονται για χάρη ενός άλλου ανθρώπου αλλά είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας διαδικασίας συγκέντρωσης εμπειριών ζωής ή/και ψυχοθεραπείας. Άλλη πιθανότητα είναι να έχει κατά νου κάποια άλλη κοπέλα και αυτό να τον εμποδίζει να προχωρήσει. Μπορεί εξάλλου να του αρέσεις αλλά όχι τόσο ώστε να ξεκινήσει σχέση και μάλιστα από απόσταση. Μπορεί και να μην του έχεις δώσει σαφή σημάδια πως και ο ίδιος σου αρέσει, οπότε να διστάζει.

Εσύ τι στάση κράτησες όλον αυτό τον καιρό; Εκείνος είπε να βγείτε την πρώτη φορά. Εσύ πρότεινες κάτι για μια επόμενη φορά; Απ’ ότι έχω καταλάβει βλέπεστε στη δουλειά και συζητάτε. Εσύ πήρες πρωτοβουλία για κάτι πιο ιδιωτικό; Εκείνος μπορεί να είναι αναβλητικός ή άτολμος, αλλά εσύ τι κάνεις; Υπάρχουν τρόποι να δείξεις σε έναν άντρα πως σου αρέσει χωρίς να του «την πέσεις» ευθέως. Ο τρόπος δεν υπαγορεύεται, αλλά είναι ιδιαίτερος για κάθε άνθρωπο.

Και φτάσαμε 2-3 μέρες πριν φύγεις. Πάρε λοιπόν πρωτοβουλία, αν σου αρέσει πραγματικά αυτός ο άντρας. Κάλεσέ τον να βγείτε και εκεί πες του πως σου αρέσει η παρέα του και το νησί και πως θα ήθελες να διατηρήσετε επαφή και να ανταλλάζετε επισκέψεις, αν κι εκείνος το επιθυμεί. Κάλεσέ τον άμεσα στην Αθήνα με την ευκαιρία κάποιας εκδήλωσης ή κάποιας γιορτούλας που θα οργανώσεις στο σπίτι σου, να γνωρίσει φίλους σου και να βγείτε στα μέρη που σου αρέσουν. Βλέπεις πώς θα αντιδράσει.

Αν δεχτεί με ενθουσιασμό και δεσμευτεί (όχι να πει «θα δούμε» ή «κάποια φορά»), η ιστορία συνεχίζεται και έχει πιθανότητα εξέλιξης.

Αν είναι πάλι αόριστος, πες του ειλικρινά πως επειδή τον βλέπεις διστακτικό, αφήνεις σ’ εκείνος την πρωτοβουλία της επικοινωνίας. Οπότε φεύγεις και μάλλον καλύτερο είναι να τον ξεχάσεις.

Αν συνεχίσετε, λάβε υπόψη το χαρακτήρα του. Πάντα εσύ θα χρειάζεται να κάνεις βήματα στη σχέση σας (αν δημιουργηθεί), να προβλέπεις και να οργανώνεις. Σου αρέσει αυτό;

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Χωρισμός


Είμαι 30 ετών, είχα μια σχέση επί 2 χρόνια και εδώ και δύο μήνες έχω χωρίσει. Η σχέση αυτή ήταν με ένα παιδί 5 χρόνια μικρότερό μου και ήταν και για τους δυο η πρώτη σοβαρή σχέση. Όλα ήταν καλά εκτός του ότι μετά από ένα χρόνο σχέσης κάποιοι γνωστοί μου μας πείραζαν πότε θα το σοβαρέψουμε και τέτοια. Ο σύντροφος μου τότε νευρίασε πολύ (γενικά ήταν παρεξηγησιάρης και οξύθυμος) και τα έβαλε με μένα γιατί δεν αντιδρώ σε αυτά που λένε και πως με βολεύει αυτή η κατάσταση. Μου είπε τότε πως δεν είναι έτοιμος και του είπα πως ούτε κι εγώ και να συνεχίσουμε έτσι.Συνεχίσαμε, ήμασταν πολύ καλά αν εξαιρέσεις πως αρκετές φορές παρεξηγιόταν και μου φώναζε κι εγώ επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη έκλαιγα. Γενικά είχε το πάνω χέρι γιατί εγώ ήμουν πολύ ανεκτική επειδή τον αγαπούσα και φοβόμουν μην τον χάσω.

Από τα χριστούγεννα και μετά (ήμασταν και οι δύο παχουλοί) άρχισε να κάνει δίαιτα ενώ εγώ λόγο στρες πάχυνα, ένιωθα μειωμένη αυτοπεποίθηση και συνέχισα να καταπίνω πολλά σχετικά με τη συμπεριφορά του. Πάλι όμως με κατάφερνε με τον τρόπο του. Σε συζητήσεις για το ότι με φλερτάρουν μου έλεγε πως δε θέλει να μου κόβει τις τύχες! Έλεγε πως έχουμε διαφορά και τι θα γίνει με μας και πως ακόμα είναι παιδί και τέτοια. Εγώ φυσικά εξεπλάγην και του είπα πως από την αρχή ήξερε τη διαφορά και πως δεν έχει σημασία γιατί αν αγαπιούνται 2 άτομα δεν μετράνε αυτά και επίσης δεν επείγομαι να παντρευτώ στο άμεσο μέλλον.

Μετά από μια τέτοια συζήτηση δεν επικοινωνήσαμε για 3 μέρες, ώσπου ξαναεμφανίστηκε. Έγιναν άλλες δυο τέτοιες συζητήσεις. Του είπα: πες ότι θες να χωρίσουμε και άσε όλα αυτά που λες. Μου απάντησε απότομα πως θέλεις να χωρίσουμε και πως δεν θα με παντρευόταν ποτέ! Με πλήγωσε πολύ, έφυγα κλαίγοντας. Πέρασα 10 δραματικές μέρες και του ζήτησα να ξαναβρεθούμε (όχι για να τον παρακαλέσω αλλά για να μου εξηγήσει πάλι τους λόγους).  Εκείνος μου είπε να μείνουμε απλοί γνωστοί. Εγώ έβγαλα επιτέλους από μέσα μου τα παράπονά μου για τη συμπεριφορά του

Μετά από αυτήν τη συνάντηση, ένας φίλος μου τον πήρε τηλέφωνο και του είπε πως έμαθε για μας και πως λυπήθηκε γιατί η διαφορά δεν είναι λόγος. Αυτός είπε πως μετά την τελευταία συζήτησή μας κατάλαβε πως έπρεπε να με χωρίσει νωρίτερα.

Πέρασε ένα μήνας, συναντηθήκαμε τυχαία σε μια καφετέρια και σαν να ήμασταν φιλαράκια, μου έκανε μια εγκάρδια χειραψία, με ρώτησε τι κάνω κ.τ.λ. και είχε το θράσος να θέλει να με κεράσει κιόλας. Εγώ καταρρακώθηκα. Είχα μάθει κιόλας πως βγαίνει με μια κοπέλα και επιβεβαιώθηκα. Την επόμενη μέρα από τη συνάντηση αυτή τον είδαν μαζί της. Πόσο άσχημα ένιωσα δεν περιγράφεται! Εγώ δεν τον θέλω ως φίλο στη ζωή μου, πληγώθηκα πάρα πολύ, κατέρρευσα και αυτός συνεχίζει τη ζωή του;

Σκέφτηκα πως έπρεπε για μια φορά να σκεφτώ τον εαυτό μου πάνω από αυτόν. Του έστειλα μήνυμα να μην επαναληφτεί ξανά αυτό που έγινε με το κέρασμα και να σεβαστεί πως δε θέλω κανενός είδους επαφή μαζί του γιατί έχουμε τελειώσει. Με πόνεσε που του το είπα αυτό αλλά νομίζω πως ήταν για το καλό μου. Εσείς τι λέτε; Πιστεύω επίσης πως αν κάποιος θέλει να ξαναγυρίσει ξαναγυρνά και ας του είπα να με αφήσει ήσυχη.

Είμαι σε δύσκολη φάση. Ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη και ουσιαστική σχέση και νιώθω πως έχασα κομμάτι του εαυτού μου. Πως θα είναι η ζωή μου, πως θα ξαναγαπήσω, πώς θα ξαναδοθώ; Είμαι πολύ ανασφαλής, φοβάμαι τη μοναξιά .Έχω αρχίσει να προσέχω παραπάνω τον εαυτό μου (έχασα 10 κιλά μετά τον χωρισμό και όλοι μου λένε ότι ομόρφυνα πολύ. Πείτε μου σας παρακαλώ κι εσείς τη γνώμη σας.
 Α.

Πάντα όταν λαμβάνω ένα μήνυμα από κάποιον σχετικά με ένα πρόβλημά του, επικεντρώνομαι  αυτόν τον ίδιο και όχι σε άλλα πρόσωπα. Περιγράφεις τον εαυτό σου σαν μια κοπέλα χωρίς αυτοπεποίθηση, που εξαρτήθηκε από το σύντροφό της, ανέχτηκε συμπεριφορές που δεν της άρεσαν για να μην τον χάσει, φοβάται τη μοναξιά και είναι ανασφαλής. Αυτές οι ιδιότητες είναι που θα έπρεπε να σε απασχολούν περισσότερο από την ερωτική ιστορία που μου περιγράφεις. Στη ζωή σου θα συναντήσεις κάθε είδους ανθρώπους και το θέμα είναι να είσαι εσύ αρκετά δυνατή και με αυτοπεποίθηση ώστε να κάνεις σωστές επιλογές, να μπορείς να φεύγεις όταν δεν περνάς καλά και να μη γίνεσαι ράκος μετά.

Ας έρθουμε τώρα στην ιστορία σου. Ίσως ο σύντροφός σου κυριαρχείται από στερεότυπα, οπότε πραγματικά τον απασχολούσε το μέλλον της σχέσης σας σε συνδυασμό με τις ηλικίες. Ίσως εσύ υποσυνείδητα να επιθυμούσες το γάμο, οπότε αυτό να έβγαινε στη στάση σου και να τον πίεζε. Ίσως πάλι εκείνος να είχε συνειδητοποιήσει πως δεν ταιριάζετε αν και έψαχνε τρόπο να… την κάνει. Οι περισσότερες σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης και κατά κανόνα ο ένας από τους δυο (και όχι ταυτόχρονα και οι δυο) τη συνειδητοποιεί πρώτος. Ίσως ακόμη να είχε μπει κάποια άλλη κοπέλα στη ζωή του όσο ακόμη ήταν μαζί σου. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς έγινε. Το θέμα είναι πως εκείνος αποχώρησε και οι συζητήσεις και επιχειρηματολογίες είναι περιττές.

Ναι, όταν κάποιος χωρίζει, συνεχίζει τη ζωή του, πού είναι το κακό; Έτσι κάνει ο πρώην φίλος σου, έτσι πρέπει να κάνεις κι εσύ. Βέβαια αυτός που παίρνει την πρωτοβουλία να φύγει είναι κατά κανόνα πιο άνετος, ενώ ο άλλος περνά όλες της φάσεις της απώλειας (θυμώνει, κατηγορεί, διαπραγματεύεται, στενοχωριέται) και τελικά το ξεπερνά και συνεχίζει.

Σχετικά τώρα με τη συνάντησή σας. Θέλησε να φερθεί φιλικά, ίσως ο τρόπος του να μην ήταν ο καλύτερος, κι εσύ πειράχτηκες. Αν είναι έτσι, θα έπρεπε μετά τη χειραψία να είσαι ψυχρή και να σηκωθείς να φύγεις. Το ότι θέλησε να σε κεράσει μπορεί να ήταν …υπερβάλλων ζήλος μπορεί να ήταν και ειλικρινές. Αν δεν το ήθελες, δεν θα έπρεπε να το δεχτείς με ένα απλό «όχι, ευχαριστώ».

Το μήνυμα δεν χρειαζόταν. Απλώς αν τον ξανασυναντήσεις χαιρέτησέ τον ψυχρά και μη δεχτείς καμιά παραπάνω επαφή. Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά τι κάνεις. Αν μετανιώσει και θέλει να ξαναγυρίσει, πραγματικά δεν θα τον εμποδίσουν οι δηλώσεις σου να κάνει ένα βήμα. Εσύ σε τέτοια περίπτωση κρίνεις αν θέλεις να ανταποκριθείς και να ξαναδοκιμάσετε ή αν τον έχεις απορρίψει οριστικά (πράγμα που θα σε συμβούλευα). Αν μια ιστορία στραβώσει, οι χωρισμοί, οι επανασυνδέσεις και οι νέες προσπάθειες είναι συνήθως μάταιες.

Πρόσεξε τον εαυτό σου από όλες τις απόψεις. Εμφανισιακά το κάνεις ήδη, αλλά ψυχολογικά έχεις ανασφάλειες, φόβους και ελλείψεις. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Κάθε χωρισμός είναι μια ευκαιρία αυτογνωσίας και βελτίωσης. Και φυσικά θα ξαναγαπήσεις όταν έρθει η ώρα σου. Πρέπει όμως να αποδεχτείς το ρίσκο που εμπεριέχουν οι σχέσεις. Κανένας δεν σου εγγυάται πως μια σχέση θα κρατήσει επ’ άπειρον και δεν θα πληγωθείς. Αυτό είναι κανόνας των σχέσεων και μόνο αν κλειστείς σε ένα κλουβί δεν διακινδυνεύεις.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Θα μείνω μόνη κι άστεγη;

Είμαι 38 ετών και έχω τελειώσει Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση. Είχα παρατήσει τη σχολή για χρόνια, επειδή δεν είχα χρόνο λόγω εργασίας και δεν ήθελα να επιβαρύνω την οικογένεια μου οικονομικά. Κάποια στιγμή τελείωσα πολύ βιαστικά, με αποτέλεσμα να βγάλω βαθμό 6.4, απαγορευτικό για μεταπτυχιακούς τίτλους και όχι μόνο. Παλεύω εδώ και χρόνια να μπω σε κάποιο μεταπτυχιακό με εξετάσεις, χωρίς επιτυχία.

Από τότε που τελείωσα τη σχολή, ψάχνω εργασία, αλλά δεν έχω βρει κάτι στο αντικείμενο, λόγω έλλειψης γνωριμιών, προϋπηρεσίας και λοιπών τίτλων. Εργάστηκα σε τράπεζα, σε εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών, σε ένα σωρό άσχετες εργασίες, με κακοπληρωμένες συμβάσεις. Τις περισσότερες φορές δεν είχα καν ένσημα. Τελευταία μου εργασία ήταν μπέιμπι-σίτερ, με επιτυχία, λόγω της αγάπης μου για τα παιδιά αλλά και της ευσυνειδησίας μου γενικότερα.

Έχω φτάσει σε σημείο να έχω ξεχάσει αυτά που ξέρω, να μην ξέρω τι να κάνω και πού να απευθυνθώ για εργασία, εννοώντας, πού θα μπορούσε να εργαστεί ένας πολιτικός επιστήμονας;

Από πάντα το όνειρο μου ήταν να διδάξω, να ασχολούμαι με παιδιά, αλλά δεν κατάφερα να μπω σε κάποιο παιδαγωγικό τμήμα. Κυνηγώντας το βιοπορισμό έχω χάσει πάρα πολλά πράγματα, όπως την οικογένεια και τα παιδιά, καθώς και τη δημιουργία σταθερών βάσεων ώστε να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη και να μπορέσω σαν ίση και με ίσους όρους να πορευθώ με ένα σύντροφο για τα περαιτέρω.

Αυτή τη στιγμή είναι άνεργη και ψάχνω εργασία, σχεδόν παντού. Έχω μια σχέση εδώ και ένα χρόνο, η οποία απ' ο,τι φαίνεται δεν μπορεί να πάει και πολύ μακριά, λόγω οικονομικών δυσχερειών και της γενικότερης κρίσης. Παρόλα αυτά τα πάμε καλά, αν και έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε.

Προ καιρού απευθύνθηκα σε έναν υπεύθυνο σε θέματα συμβουλευτικής και επαγγελματικού προσανατολισμού, σε ένα πανεπιστήμιο της Αθήνας, ο οποίος βοήθησε φίλους μου να βρουν τον επαγγελματικό τους δρόμο. Μου ζήτησε τα στοιχεία μου και ένα βιογραφικό για να μου απαντήσει και δεν απάντησε ποτέ. Αναρωτιέμαι αν είμαι τελειωμένη υπόθεση, δεν θα βρω ποτέ εργασία λόγω μη εξειδίκευσης, ως εκ τούτου δεν θα μπορέσω να κάνω οικογένεια, ούτε καν να συνάψω γάμο και φυσικά δεν θα πάρω σύνταξη ποτέ λόγω έλλειψης ενσήμων. Τελικά θα μείνω μόνη και άστεγη σε αυτή τη ζωή; Δεν έχω κάτι να ελπίζω, ούτε και μπορώ να δω έναν ή περισσότερους επαγγελματικούς δρόμους.

Θα το εκτιμούσα αν μου δίνατε μια απάντηση, πως να ξαναρχίσω, που είναι ο δρόμος που έχασα, αν υπάρχουν άλλοι δρόμοι, που να στραφώ. Σας ζητώ συγνώμη για τη γκριζάδα που αναδύεται. Το καλό είναι ότι η μαυρίλα δεν έχει έλθει ακόμα, ή τουλάχιστον εγώ δεν τη βλέπω, ή δε θέλω να τη δω.

Ε.

Η κατάσταση στην αγορά εργασίας είναι σήμερα γενικά πολύ δύσκολη, πόσο μάλλον όταν έχεις τελειώσει μια σχολή η οποία απ’ ό,τι καταλαβαίνω σου είναι μάλλον αδιάφορη.

Η άποψή μου για τον επαγγελματικό προσανατολισμό είναι πως αν κάποιος ασχοληθεί με κάτι που του ταιριάζει και του αρέσει, τότε σπάνια μένει άνεργος για πολύ. Η σχολή που έχεις τελειώσει είναι από αυτές τις γενικές και ουδέτερες σχολές απ’ όπου κάποιος μπορεί να κάνει τα πάντα και τίποτα. Ξέχασέ την! Είναι ένα πανεπιστημιακό πτυχίο που ως τέτοιο μετρά, αλλά τίποτα παραπάνω σε σχέση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο που το κατέχει. Ο βαθμός πτυχίου δεν έχει σχέση με την εξεύρεση εργασίας, αλλιώς οι αριστούχοι θα είχαν και δουλειά!  Αν κάποια στιγμή βρεθεί μια οποιοδήποτε μισθωτή θέση, στο δημόσιο ή σε μεγάλη εταιρία, απαραίτητα θα ληφθεί υπόψη το πτυχίο σου, οπότε καλώς.  Και σίγουρα τότε θα μπορέσεις να θυμηθείς αυτά που θα σου χρειάζονται. Μην περιμένεις όμως η θέση να προκύψει από το συγκεκριμένο πτυχίο. Ούτε νομίζω πως ένα μεταπτυχιακό στο συγκεκριμένο αντικείμενο θα βοηθούσε σημαντικά, έτσι ώστε να αξίζει τον κόπο ο χρόνος και το διάβασμα.

Ένα πλήρες πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού θα μπορούσε να βρει ποιες ακριβώς είναι οι κλίσεις σου. Δεν είσαι καθόλου μεγάλη για να το κάνεις, έχω δουλέψει με ανθρώπους πολύ μεγαλύτερούς σου! Λες πως η αγάπη σου είναι τα παιδιά και η παιδαγωγική. Με αυτό το δεδομένο, θα πρότεινα να δώσεις κατατακτήριες εξετάσεις σε τμήματα παιδαγωγικών, νηπιαγωγών ή προσχολικής αγωγής και αν κάποτε εισαχθείς, τότε φοιτάς, τελειώνεις και το ασκείς. Μια πιο εύκολη λύση είναι ένα ΙΕΚ προσχολικής αγωγής, στο οποίο λόγω ηλικίας θα εισαχθείς πολύ εύκολα και οι σπουδές είναι πολύ πιο εύκολες. Η ηλικία δεν έχει σημασία για μια επαγγελματική στροφή, αν πραγματικά το θέλεις. Ένας πελάτης μου ξαναθυμήθηκε το πτυχίο παιδαγωγικών που είχε πάρει στα 20 του και άλλαξε κατεύθυνση ζωής διοριζόμενος ως δάσκαλος μέσω ΑΣΕΠ στα 47 του. Και για μένα η ψυχολογία αποτέλεσε δεύτερο κύκλο σπουδών και καριέρας.

Εννοείται πως στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας σπουδών εσύ θα εξακολουθήσεις να εργάζεσαι για την επιβίωσή σου όπου βρεις. Προτείνω να απευθυνθείς σε ιδιωτικά σχολεία ή παιδικούς σταθμούς, παιδότοπους κτλ., αρχικά ως βοηθητικό προσωπικό. Το να προσέχεις σε σπίτια μωρά ή μεγαλύτερα παιδιά που θα τα παρακολουθείς ταυτόχρονα στα μαθήματά τους δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Γενικά είναι καλύτερο -και συχνά πιο προσοδοφόρο- να ασκείς ως ανεκπαίδευτη ένα επάγγελμα που σου αρέσει , παρά ένα επάγγελμα όπου λαμβάνεται υπ’ όψη το πτυχίο σου, αλλά δεν σου αρέσει. Μια πελάτισσά μου, απόφοιτη Κοινωνικής  Ανθρωπολογίας  (όπου είχε βρεθεί κατά τύχη), εργάσθηκε αρκετά χρόνια προσέχοντας 3 παιδιά ηλικίας δημοτικού-γυμνασίου και παρακολουθώντας τα στα μαθήματά τους, σε μια οικογένεια που οι γονείς έχουν επιχείρηση και δουλεύουν όλη τη μέρα. Μια γνωστή μου νεαρή κοπέλα, απόφοιτη Γεωλογίας (που της είναι αδιάφορη), εργάζεται ως βοηθός στα γραφεία δυο γιατρών. Είναι πολύ ευχαριστημένη γιατί λατρεύει την ιατρική και ήταν το όνειρό της. Το προτιμά μάλιστα από το να επιδιώξει διορισμό στη μέση εκπαίδευση μέσω ΑΣΕΠ, να φύγει επαρχία κτλ.

Το ότι κάποιος ειδικός στον οποίο απευθύνθηκες δεν ανταποκρίθηκε, δεν σημαίνει πως είσαι ανέλπιδη, αλλά πιθανότατα πως το αμέλησε, όπως δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις στο δημόσιο τομέα.

Μη σκέφτεσαι μακροπρόθεσμα, συντάξεις, ένσημα κτλ. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο και αν αυτές οι παροχές θα υπάρχουν. Στη θέση σου θα έκανα μια αυτασφάλιση. Μια συγγενής μου συμπληρώνει τα ένσημα που της χρειάζονται ως τη σύνταξη δηλώνοντας οικιακή βοηθός κάποιου συγγενούς της και πληρώνοντας μόνη της τις απαραίτητες εισφορές.

Κακώς συνδέεις τόσο πολύ την προσωπική με την επαγγελματική σου ζωή. Μην περιμένεις να εξασφαλίσεις το ένα για να ασχοληθείς με το άλλο. Όλοι μας έχουμε μια προσωπική ζωή σε συνδυασμό σήμερα με ένα δύσκολο βιοπορισμό.

Διατήρησε τη σχέση σου που πάει καλά και αφήστε την πιθανή δημιουργία οικογένειας για αργότερα, αν όλα εξελιχθούν κατ’ ευχήν. Στα 38 δεν είσαι καθόλου μεγάλη. Αγνόησε τα στερεότυπα που θέλουν τη γυναίκα με ημερομηνία λήξης, αλλιώς «χάνει το τρένο». Αν έχεις έναν καλό και σταθερό σύντροφο και μπορείτε κάποια στιγμή συνδυάζοντας τα πενιχρά οικονομικά σας να συμβιώσετε,  κάντε το. Για παιδί βέβαια πρέπει να το σκεφτείτε πολύ περισσότερο. Και πάλι, μην περιμένεις την ιδανική κατάσταση για να το τολμήσεις. Κυρίως όμως δες αν η δημιουργία οικογένειας είναι πραγματική σου επιθυμία ή απλώς προσαρμογή στα κοινωνικά στερεότυπα. Αν ισχύει το δεύτερο, δεν χρειάζεται να το κάνεις. Μπορείς να έχεις προσωπική ζωή και χωρίς γάμο.

Γενικά, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ο προγραμματισμός του μέλλοντος και η ασφάλεια είναι πολυτέλειες και με το να ανησυχείς συνεχώς δεν βοηθάς την κατάσταση.  Η σκέψη της «μόνης και άστεγης» δεν είναι καλός σύμβουλος. Ήσουν πάντα αγχώδης και χρειαζόσουν την ασφάλεια; Οι καταστάσεις μάς επιβάλλουν πλέον να αλλάξουμε στάση ζωής. 

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Εμφανίσεις και εξαφανίσεις κατά βούληση


Η φίλη Σ μας ξανάγραψε για κάποιον που ξανα-εμφανίστηκε και ξανα-εξαφανίστηκε…


Ξέρω τι θα μου πεις, πως έκανα λάθος που δέχτηκα να του ξαναμιλήσω, και όμως το έκανα. Μου ζήτησε συγνώμη, μου είπε ότι δεν ήταν καλά ψυχολογικά εκείνη την περίοδο κλπ., καταλαβαίνεις...

Εγώ πολύ συγκρατημένη, μου είπε ότι θέλει να είμαστε πάλι μαζί αλλά δεν αισθανόμουν ότι μπορούσα να τον εμπιστευθώ μετά από αυτό που έκανε. Τέλος πάντων, άρχισε πάλι μια επικοινωνία ανάμεσά μας μέχρι προχθές που μου έστειλε μήνυμα ότι του έλειψα πολύ και ότι αισθάνεται πολύ άσχημα για τον τρόπο που φέρθηκε, ότι με τη συμπεριφορά του τα διέλυσε όλα και διάφορα τέτοια. Του εξηγώ ότι δεν ξέρω αν μπορώ πια να τον εμπιστευθώ και ότι με την συμπεριφορά του τα ανέτρεψε όλα.
Μετά από αυτό εξαφανίστηκε πάλι, τα έκλεισε όλα και ούτε ίχνος. Του έστειλα μήνυμα  χθες να με πάρει τηλέφωνο, αλλά τίποτα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Μπορείς να με βοηθήσεις σε παρακαλώ;
Δεύτερη φορά το ίδιο; Δεν ξέρω τι να πιστέψω και πώς να το χειριστώ.

Σκέφτομαι να του στείλω ένα μήνυμα και να του τα πω όλα αυτά και να του ζητήσω να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Με τρώει όλο αυτό γιατί το αισθάνομαι σαν μισοτελειωμένη υπόθεση. Βέβαια σκέφτομαι ότι επειδή ήμουν διαφορετική αυτή τη φορά ίσως φοβήθηκε ότι ήθελα να τον εκδικηθώ για την προηγούμενη συμπεριφορά του. Ίσως να ψάχνω δικαιολογίες... Η φίλη μου απορεί πώς καταδέχομαι και του μιλάω, κι εγώ τα έχω χαμένα. Πες μου σε παρακαλώ πώς να το χειριστώ.

Σ

Το θέμα δεν είναι τι συμβαίνει σε κείνον, αλλά τι συμβαίνει σε σένα!

Υπάρχει ένας άνθρωπος που εμφανίζεται και εξαφανίζεται στη ζωή σου κατά βούληση. Πολλά μπορεί να συμβαίνουν: να είναι πολύ ασταθής, να έχει άλλη ή άλλες γυναίκες στη ζωή του τις οποίες να εναλλάσσει, να έχει ψυχολογικά προβλήματα ή απλώς να του αρέσει να παίζει και να βρήκε στο πρόσωπό σου ένα εύκολο θύμα κ.ά. It takes all the kinds to make the world… Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτός. Αν έχει ψυχολογικά προβλήματα ας πάει να τα λύσει και αν αρέσκεται να κοροϊδεύει κόσμο το θέμα είναι να μη βρίσκει.

Εμένα με απασχολεί η δική σου στάση. Είσαι πολύ εύπιστη και συναισθηματικά ευάλωτη, έτοιμη να προσκολληθείς σε ένα αναξιόπιστο άτομο. Μάλλον έχεις κάποιες ψυχολογικές ελλείψεις και εξαρτητικές τάσεις. Επιπλέον προφανώς η ζωή σου δεν σε γεμίζει από άποψη αναψυχής, φίλων, ενδιαφερόντων. Έχεις πάθει μια εμμονή με το άτομο αυτό και ό,τι κι αν σου κάνει εσύ επανεξετάζεις την πιθανότητα να είστε και πάλι μαζί. Θα δικαιολογούσα τη στάση σου μόνο στην περίπτωση που αυτός ο άντρας σου αρέσει πολύ για ευκαιριακή σχέση του «όποτε», έτσι όταν εμφανιστεί είσαι μαζί του και απολαμβάνεις τη στιγμή κι όταν εξαφανιστεί αδιαφορείς. Δεν νομίζω όμως πως μπορείς να δεις έτσι τις σχέσεις, τουλάχιστον όχι τη συγκεκριμένη.

Τι θα πει πως ίσως απομακρύνθηκε επειδή εσύ ήσουν διστακτική; Τι περίμενε; Να τον δέχεσαι με την πρώτη, όποτε σε θυμάται; Στην πολύ απίθανη των περιπτώσεων που μετάνιωσε και ενδιαφερόταν πραγματικά, έπρεπε να σε διεκδικήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα και να σου αποδείξει έμπρακτα τα συναισθήματά του. Γιατί πχ. δεν ήρθε να σε βρει και αρκείται στον ασφαλή κόσμο των μηνυμάτων και τηλεφωνημάτων;

Δεν θα σε συμβούλευα προσπαθήσεις να «ξεκαθαρίσεις». Και ποιος λέει πως εκείνος θα δεχτεί να συζητήσει και μάλιστα θα σου πει την αλήθεια; Η υπόθεση θα παραμείνει μισοτελειωμένη. Μήπως κατά βάθος θέλεις να επικοινωνήσεις γιατί επιθυμείς επανασύνδεση; Επιπλέον, αν στείλεις μήνυμα δείχνεις πως ακόμη είσαι κολλημένη, πράγμα στο οποίο ο κύριος φαίνεται να αρέσκεται. Προτείνω αδιαφορία. Εξαφανίστηκε εκείνος, εξαφανίσου κι εσύ. Εμφανίζεται εκείνος, εξαφανισμένη εσύ. Άσε τον να δει κι αυτός τι θα πει εξαφάνιση!

Προ πάντων προσπάθησε να ξεφύγεις ουσιαστικά από την ιστορία αυτή και ψάξε τους λόγους για τους οποίους αφέθηκες έρμαιο στις διαθέσεις του κυρίου αυτού. Σου έχει ξανασυμβεί; Μήπως είναι κανόνας στις σχέσεις σου αυτό; Μια συνεργασία με ψυχολόγο στην πόλη σου θα μπορούσε να σε βοηθήσει.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Ο απών φυσικός πατέρας και η νέα οικογένεια

Έχω μια κόρη 11 ετών από προηγούμενο γάμο, ενώ έχω επίσης άλλο ένα παιδί 3 ετών από τον τωρινό μου γάμο.

Ο πατέρας της πρώτης κόρης μου δεν θέλησε να κρατήσει καμία επαφή εκτός από κάποιες ελάχιστες πριν από πολύ καιρό τηλεφωνικές επικοινωνίες μαζί της, κατόπιν δικού μου δικαστηρίου για διατροφή, την οποία έκοψε και αυτήν με τον καιρό. Δεν θα τη γνωρίσει ακόμα και αν τη δει στο δρόμο, αφού έχει να τη δει από τριών χρονών. Της έχω εξηγήσει όσο μπορώ την κατάσταση, δείχνει να καταλαβαίνει αλλά είναι κάποιες φορές, ιδιαίτερα όταν τσακωνόμαστε, που με ρωτάει γιατί ο πατέρας της δεν την παίρνει τηλέφωνο και γιατί δεν τη θέλει, αλλά άμεσα το ξεπερνάει. Τουλάχιστον έτσι δείχνει.

Προσπαθώ να της επισημάνω ότι πατέρας δεν είναι αυτός που γεννάει αλλά αυτός που μεγαλώνει, ελπίζω να το καταλαβαίνει αυτό, έτσι δείχνει. Η σχέση της με τον πατριό της είναι πολύ καλή, της κάνει τα χατίρια και την αγαπάει, δεν ξεχωρίζει τα δυο παιδιά όσον αφορά τη συμπεριφορά του, το ίδιο και εγώ, απλά δεν πολυασχολείται μαζί τους, μάλλον είναι κουρασμένος ή μπορεί και να βαριέται τις περισσότερες φορές.

Αυτό του το έχει χτυπήσει αρκετές φορές η κόρη μου. Και όταν πάει να της κάνει κριτική για κάποια λάθος συμπεριφορά, αντιδράει άσχημα, δεν τη δέχεται. Αυτό κάνει και σε μένα βέβαια τις περισσότερες φορές και θεωρώ ότι την έχουμε λίγο κακομάθει εγώ και δικοί μου γιατί λόγω του χωρισμού μου και των ιδιαίτερων συνθηκών δεν θέλαμε να της χαλάσουμε χατίρι και πάντα την είχαμε με το καλό. Όμως πλέον όσο μεγαλώνει, διαπιστώνουμε ότι δεν της έκανε καλό αυτό και προσπαθούμε να βάλουμε όρια στην συμπεριφορά της και να της δίνουμε συμβουλές. Ωστόσο, η ίδια αντιδράει άσχημα σε κάθε μας παρατήρηση και συμβουλή, την παίρνει πάντα ως μάλωμα και φωνάζει και κλαίει, λέγοντάς μας ότι δεν την αγαπάμε. Επίσης, συνέχεια ζητάει πράγματα να της πάρουμε, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και ότι της παίρνουμε ήδη αρκετά. Θέλει πάντα την προσοχή πάνω της και αν δεν της την δώσουμε, θα βρει τρόπο να κάνει κάτι, να φωνάξει, να παραπονεθεί κα.

Αυτό φαίνεται να έχει επίπτωση και στις παρέες της μέχρι τώρα, πράγμα που την αποξενώνει από τους συμμαθητές της και την πληγώνει, λέγοντάς μου αρκετές φορές πάνω στα νεύρα της, ότι δεν αξίζει τίποτα, δεν έχει καλό χαρακτήρα και άλλα τέτοια. Φοβάμαι μην έχει πληγωθεί η αυτοεκτίμησή της. Δεν ξέρω τι να κάνω, αισθάνομαι ότι αν είμαι παραπάνω αυστηρή μαζί της θα πληγωθεί και από την άλλη θα πρέπει να μάθει ότι δεν μπορεί να τα θέλει όλα και να είναι το κέντρο της προσοχής πάντα. Εντωμεταξύ, πολλές φορές αισθάνομαι να ακροβατώ πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, αφού μου είναι δύσκολο να δεχτώ μια έντονη κριτική από τον σύζυγό μου για το παιδί μου ακόμα και αν έχει δίκιο, (μη όντας πραγματικός της πατέρας), γιατί φοβάμαι μην την πληγώσω και αισθανθεί μόνη της. Δεν ξέρω τι να κάνω.

Β.

Περιττό να επισημάνω πόσο κακό κάνει στην κόρη σου η απουσία του φυσικού της πατέρα, την οποία είναι πιθανό να εκλαμβάνει ως προσωπική απόρριψη. Έτσι όμως έχουν τα πράγματα και πρέπει να τα αντιμετωπίσεις. Έκανες πολύ καλά που της εξήγησες την κατάσταση με ειλικρίνεια, γιατί ούτως ή άλλως τη νιώθει. Είναι φυσικό κάποιες φορές να ξεσπά σχετικά με το θέμα αυτό. Τα παιδιά όσο μεγαλώνουν θέλουν συνήθως να ξανασυζητούν τα θέματα που τα αφορούν, με τη ματιά της νέας ηλικίας. Ρώτησέ την αν θέλει να ξανασυζητήσετε για το θέμα αυτό τώρα που «μεγάλωσε», και αν πει ναι, ξαναβάλε τα πράγματα στη θέση τους με απόλυτη ειλικρίνεια και κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες. Δήλωσε την αντίθεσή σου στη στάση του πατέρα της (χωρίς χαρακτηρισμούς και εμπάθεια) και πες της πως για τη στάση αυτή εσύ δεν μπορείς να δώσεις εξηγήσεις. Εκείνη μπορεί όταν μεγαλώσει κι άλλο να τον αναζητήσει μόνη της και να τον ρωτήσει ό,τι θέλει. Δήλωσε πως καταλαβαίνεις ωστόσο τη στενοχώρια και το θυμό της και μπορεί να τα εκδηλώνει, αλλά όχι με αποδέκτη εσένα και τη νέα σας οικογένεια.

Μπορείς να συζητήσεις με το σύζυγό σου πως η πατρική σχέση χρειάζεται από μέρους του μεγαλύτερη ενασχόληση και αυτό θα ωφελήσει και τα δυο παιδιά. Επειδή όμως η διαφορά ηλικίας τους είναι μεγάλη, κάποιες φορές θα πρέπει να ασχολείται και ξεχωριστά με το κάθε παιδί με κάποιες δραστηριότητες κατάλληλες για την ηλικία του (όπως κι εσύ εξάλλου). Και μην ξεχνάς να του θυμίζεις πόσο εκτιμάς τη στάση του στη μεγάλη κόρη.

Ναι, πατέρας είναι αυτός που μεγαλώνει και όχι αυτός που απλώς γεννάει. Να το λες στην κόρη σου τακτικά, επισημαίνοντάς της και πόσο τυχερή είναι που έχει αποκτήσει από νωρίς μια καλή πατρική φιγούρα.  Μίλησέ της για τη σχέση με τον πατριό της. Πες της πως οι σωστοί γονείς εκτός από αγάπη και χάδια, θέτουν στα παιδιά τους και κάποια όρια.

Μπορείς να της πεις καθαρά πως θεωρείς πως την έχετε κακομάθει για τους γνωστούς λόγους και πως τώρα που μεγάλωσε θα μπορεί να αντιμετωπίζει πιο ψύχραιμα κάποιες καταστάσεις και να μην τις μπερδεύει με έλλειψη αγάπης. Αν κάνει τέτοια ξεσπάσματα, θύμισέ της τη συζήτησή σας και μην ενοχοποιείσαι, ούτε εσύ ούτε ο σύζυγός σου. Τα παιδιά κατά κανόνα θέλουν να τους γίνονται τα χατίρια και αν βρουν το «κουμπί» γι’ αυτό, συχνά το χρησιμοποιούν. Στα παιδιά των χωρισμένων, ένα πολύ συχνό «κουμπί» είναι ο χωρισμός.

Συζήτησε μαζί της κάποια θέματα. Αν συμμετέχει και ο σύζυγος, ακόμη καλύτερα. Και γενικά, αφού ο σύζυγος τής φέρεται σαν πραγματικός πατέρας, έχει δικαίωμα και να λαμβάνει θέση στις αποφάσεις που την αφορούν, να συζητάτε μαζί τη στάση σας και να κάνετε και οι τρεις κουβέντα.

Για τις απαιτήσεις της, κάντε μια συζήτηση για την οικονομική κατάσταση και πείτε πως σήμερα όλοι περιοριζόμαστε και πως της ζητάτε κι εκείνη να συμβάλει. Μπορείτε να κάνετε μαζί χειροτεχνίες ή κατασκευές που θα αντικαταστήσουν κάποια καταναλωτικά αγαθά που ζητά, εκτονώνοντας ταυτόχρονα και τη δημιουργικότητά της. (Ένα κορίτσι της ηλικίας της έκανε φασαρία στη μητέρα του γιατί ήθελε να αγοράσει ένα δώρο 25 ευρό για τη φίλη της που γιόρταζε. Επειδή η μικρή είναι καλλιτεχνική φύση, συμβούλευσα τη μητέρα να τη βάλει να κάνουν μαζί κάτι χειροποίητο. Πραγματικά, έκαναν μια ωραία κατασκευή από πέτρες και κοχύλια, που ικανοποίησε όλες τις πλευρές).

Για τις παρέες της, εξήγησέ της την αξία της σωστής επιλογής ατόμων και της καλής συμπεριφοράς. Φρόντισε να κοινωνικοποιηθεί με παιδιά της ηλικίας της που εγκρίνεις, από φιλικές ή συγγενικές οικογένειες, οργανώνοντας γιορτούλες ή εξόδους για τα παιδιά. Φρόντισε να τη γράψετε σε κάποια δραστηριότητα που της αρέσει (γυμναστική, μουσική, θέατρο κτλ) για να εκτονώνεται, να κοινωνικοποιηθεί και να κάνει φιλίες με άτομα με τα ίδια ενδιαφέροντα. Γενικά φρόντισε να δημιουργήσει ζωή και έξω από το σπίτι. Συνεργάσου επίσης με τους δασκάλους της για να παρακολουθούν την κοινωνική της συμπεριφορά και να την καθοδηγούν. Εξήγησε (σε όποιους είναι ευαίσθητοι) την κατάσταση και ζήτησε να της δείχνουν ενθάρρυνση και αλλά και να της θέτουν τα απαραίτητα όρια.

Τα παιδιά χρειάζονται ταυτόχρονα αγάπη και όρια και μπορούν να δεχτούν όρια μόνο από ανθρώπους που είναι σίγουρο πως τα αγαπούν και νοιάζονται.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Το στερεότυπο της απόκτησης παιδιού


Είμαι 34 χρονών και έχω μια σχέση πολλά χρόνια. Ετοιμαζόμαστε για γάμο και τελευταία ο σύντροφός μου μου μιλάει για παιδί. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι η ιδέα του να κάνω παιδί με τρομάζει σε σημείο που χάνω τον ύπνο μου. Επίσης παίρνω αντισυλληπτικά χάπια για να μην μείνω έγκυος. Η σχέση μου με τα παιδιά δεν είναι και η καλύτερη. Ποτέ δεν ξετρελάθηκα με κάποιο μωράκι ώστε να θέλω να το πάρω αγκαλιά. Προσπαθώ να καταλάβω πού οφείλεται και υποθέτω στην εξαρτημένη σχέση που είχα με την μητέρα μου και που μου δημιούργησε πολλά προβλήματα αυτό επισκέψεις σε ψυχολόγο κτλ..Όλα αυτά με πνίγουν γιατί όλοι οι άλλοι δεν θα το θεωρούν φυσιολογικό και φυσικά δεν το έχω πει πουθενά. Το εκμυστηρεύτηκα στον σύντροφό μου και με κατάλαβε και μου είπε πως θα το ξεπεράσουμε όταν ζήσουμε μαζί προσπαθεί να με δελεάσει για μωράκι. Δεν θέλω να τον απογοητεύσω, όμως είναι κάτι που δεν θέλω να μου συμβεί! Έπειτα κοιτάζω γύρω που όλοι έκαναν οικογένεια και φοβάμαι πως θα μείνω μόνη κάποια μέρα. Νιώθω τόσο διαφορετική και με θλίβει πολύ αυτό..Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η επιθυμία μου αν μείνω μαζί του?

Σ.

 Όσο χαίρομαι όταν μια γυναίκα αισθάνεται την αυθεντική ανάγκη για παιδί και το επιδιώκει, άλλο τόσο χαίρομαι όταν μια γυναίκα  που ΔΕΝ αισθάνεται αυτή την ανάγκη έχει το θάρρος να διεκδικήσει τη διαφορετικότητα και να πάει κόντρα στα στερεότυπα.

Παραθέτω παρακάτω το κεφάλαιο TO BE OR NOT TO ΒΕ από το βιβλίο μου ΓΑΜΟΣ που θα εκδοθεί μελλοντικά, όπου αναλύω την άποψή μου για το θέμα των παιδιών.

Στη δική σου περίπτωση, είναι πολύ καλό που είπες την αλήθεια στο σύντροφό σου. Ναι, υπάρχει πιθανότητα η στενή συνάφεια μαζί του στο πλαίσιο του γάμου να σου γεννήσει στο μέλλον την επιθυμία για παιδί, μπορεί όμως και όχι. Εξάλλου είσαι νέα και έχεις μια δεκαετία μπροστά σου μέσα στην οποία πολλά μπορούν να αλλάξουν. Προτείνω να του δηλώσεις ρητά πως δεν του υπόσχεσαι τίποτα για παιδί και πως δεν πρόκειται να το κάνεις αν δεν το επιθυμείς. Αν δεν συμφωνεί με αυτό, προτιμότερο να μην παντρευτείτε ακόμα. Μην πέσεις θύμα οποιασδήποτε συναισθηματικής πίεσης, γιατί αυτό θα είναι σε βάρος όλων σας. Επίσης, αν ο σύντροφός σου δεχτεί να παντρευτείτε με τους όρους σου, θα πρέπει να δεχτεί και να παρουσιάζετε ένα κοινό μέτωπο σε συγγενείς και φίλους, γατί πολλοί «καλοθελητές» θα προσπαθήσουν να επέμβουν.

Όσο για το ότι φοβάσαι πως θα μείνεις μόνη, αυτό πρέπει να το ξεπεράσεις. Στην ουσία μόνοι είμαστε πάντα. Δεν σημαίνει πως αν έχεις σύζυγο και παιδιά θα έχεις υποχρεωτικά την καλύτερη σχέση μαζί τους στο μέλλον ώστε να έχεις πάντα ποιοτική συντροφιά. Αφού λες πως κοιτάς γύρω σου, θα έχεις δει όλες τις περιπτώσεις. Ο γάμος και το παιδί δεν σου εξασφαλίζει τη δια βίου παρέα και ακόμη κι αν αυτό συνέβαινε δεν το θεωρώ ικανό λόγο για τη σύναψη γάμου και την απόκτηση παιδιών. Αν χρειάζεσαι λοιπόν ψυχολογική στήριξη, νομίζω πως είναι πάνω σ’ αυτό το θέμα: Να μη φοβάσαι την πιθανή μελλοντική μοναξιά, αν προκύψει, ούτε την κοινωνική «διαφορετικότητα», ούτε να κάνεις υποχωρήσεις ζωής για να προστατευτείς από αυτές.



TO BE OR NOT TO BE?
Οι περισσότεροι άνθρωποι καθοδηγούνται από τα κοινωνικά στερεότυπα και δημιουργούν ως στόχο ζωής το πακέτο «γάμος+παιδιά». Το πακέτο αυτό συνοδεύεται από συγκεκριμένες «οδηγίες χρήσης» που αφορούν ηλικίες γάμου και  τεκνοποίησης, αριθμό και φύλο παιδιών, συναισθήματα που «πρέπει» να έχουμε για την κάθε κατάσταση και πολλές άλλες λεπτομέρειες.

Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι γι’ αυτό το πακέτο. Υπάρχει χώρος στην κοινωνία μας γι’ αυτούς; Και, το κυριότερο, οι άνθρωποι αυτοί τολμούν να το συνειδητοποιήσουν και να υπερασπιστούν ένα διαφορετικό μοντέλο για τη δική τους ζωή;

Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που διαθέτουν αυτό που ονομάζεται γονικό φίλτρο, αλλά και πάλι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κατά πόσο για τη διαμόρφωσή του έχουν λειτουργήσει τα στερεότυπα και κατά πόσο κάποιες ενστικτώδεις επιθυμίες. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, όσοι αισθάνονται την επιθυμία των παιδιών, δεν έχουν παρά να την επιδιώξουν.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν έχουν αυτή την επιθυμία. Από αυτούς πάλι οι περισσότεροι υποκύπτουν στα στερεότυπα και αποκτούν παιδί. Και όταν θα βρεθούν με το παιδί, σίγουρα θα το αγαπήσουν και θα το φροντίσουν. Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί πως τα κάθε είδους προβλήματα που δημιουργούνται μεταξύ γονέων και παιδιών δεν έχουν και κάποια ρίζα στην υποσυνείδητη αρχική επιθυμία κάποιων γονέων να ΜΗΝ αποκτήσουν παιδιά; Ελάχιστα είναι τα άτομα που δηλώνουν πως δεν επιθυμούν παιδί επειδή πραγματικά δεν νιώθουν αυτή την ανάγκη και ταυτόχρονα έχουν το θάρρος να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να μην αποκτήσουν τελικά.

Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να μη θέλει παιδί ποικίλλουν και μπορεί να είναι ιδεολογικοί, ψυχολογικοί ή πρακτικοί. Μπορεί να θέλει να ζει ελεύθερος και να έχει το χρόνο του και το χώρο του για τον εαυτό του, να επιθυμεί έναν τρόπο ζωής που δεν ταιριάζει με παιδιά, να μη θέλει να δεθεί οριστικά με κάποιον για το υπόλοιπο της ζωής του (η γονική σχέση είναι η μόνη που δεν καταργείται), να μην έχει υπομονή, να μην έχει την επιθυμία να μείνει οπωσδήποτε κάτι από αυτόν στον κόσμο όταν ο ίδιος εκλείψει, να μη θέλει να φέρει παιδιά σε έναν κόσμο που δεν του αρέσει κτλ. Μπορεί εξάλλου να έχει αρνητικές εμπειρίες από τα παιδικά του χρόνια ή άλλους ψυχολογικούς λόγους.

Πολλές γυναίκες βασανίζονται από το ερώτημα αν υπάρχει το λεγόμενο μητρικό φίλτρο. Αρκεί μια γυναίκα να κρατήσει στα χέρια της το παιδί που γέννησε για να αναπτυχθούν αυτόματα όλα αυτά τα υπέροχα μητρικά συναισθήματα που περιγράφουν τα βιβλία και κάποιες γυναίκες πραγματικά τα νιώθουν; Η Simone de Beauvoir έγραψε πως γυναίκα και μητέρα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Σε μικρότερες ηλικίες το πίστευα απόλυτα αυτό: Η κοινωνία μάς καλλιεργεί την επιθυμία της μητρότητας και στη συνέχεια η συνάφεια με το παιδί μάς κάνει να το αγαπήσουμε. Έχοντας δουλέψει όμως πολλά χρόνια με κάθε είδους ανθρώπους, έχω φτάσει να πιστεύω πως οι καταστάσεις είναι όσες και οι άνθρωποι.
Έχω συναντήσει γυναίκες να βιώνουν την απόλυτη έκσταση μόλις κρατούν στα χέρια τους το μωρό που γέννησαν, άλλες πάλι να αναπτύσσουν συναισθήματα σταδιακά. Υπάρχουν κοριτσάκια που παίζουν με τις ώρες τη μαμά στις κούκλες τους, που επιδιώκουν να παίζουν με τα μωρά που συναντούν και να κυλούν τα καροτσάκια τους. Αντίθετα, άλλα κοριτσάκια προτιμούν να παίζουν άλλα παιχνίδια και δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα μωρά. Έχω συναντήσει γυναίκες να λατρεύουν από την πρώτη στιγμή το μωρό που υιοθέτησαν κι άλλες να περνούν ένα μεγάλο άγχος και να αμφιβάλλουν για την επιλογή τους, μέχρι να δώσουν στο μωρό μια θέση στη ζωή τους. Σε άλλες περιπτώσεις οι γυναίκες προσαρμόζονται εύκολα στο ρόλο της μητέρας και κάνουν με άνεση τις απαραίτητες ρυθμίσεις στη ζωή τους ώστε να ανταποκριθούν στους πολλαπλούς τους ρόλους. Αντίθετα, άλλες δυσκολεύονται πολύ και μπορεί να περάσουν φάση επιλόχειας κατάθλιψης, η οποία κατά την άποψή μου έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με την ψυχολογική κατάσταση, την επιθυμία και ετοιμότητα για μητρότητα όπως και την υποστήριξη από το στενό περιβάλλον παρά με τη διαταραχή των ορμονών.

Για τους άντρες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κάποιοι μπορεί να αποφεύγουν τα παιδιά για ιδεολογικούς ή ψυχολογικούς λόγους, άλλοι για τις ευθύνες και την οικονομική επιβάρυνση που θα έχουν. Η ζωή τους όμως δεν αλλάζει τόσο ριζικά όσο της γυναίκας με την απόκτηση ενός παιδιού, ενώ το κοινωνικό όφελος είναι μεγάλο γιατί το πακέτο «γάμος+παιδιά» λειτουργεί πολύ θετικά για την κοινωνική εικόνα ενός άντρα. Έτσι, συνήθως δεν προβληματίζονται όσο οι γυναίκες για το θέμα και επιδιώκουν τα δυο παιδιά που υπαγορεύουν τα κοινωνικά στερεότυπα. Επιπλέον τα ηλικιακά τους περιθώρια για τεκνοποίηση είναι πολύ ευρύτερα από αυτά των γυναικών, έτσι ώστε να αντιμετωπίζουν το θέμα με πολύ λιγότερο άγχος.
Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία των ελάχιστων γυναικών που δεν απόχτησαν παιδί από άποψη και δεν το έχω μετανιώσει. Είχα στα νεανικά μου χρόνια ακούσει  και υποστεί διάφορα για την επιλογή μου αυτή. Μέχρι που κάποιος ψυχολόγος στον οποίο πήγαινα ως νέα κοπέλα για προσωπική ανάπτυξη, μου είχε πει πως είμαι εγωίστρια και ευθυνόφοβη. Θέλω να ελπίζω πως από τότε τα πράγματα έχουν εξελιχθεί και πως καμιά γυναίκα, αν τολμήσει σήμερα να αντιτεθεί στο μητρικό στερεότυπο, δεν θα αντιμετωπίσει τέτοια κριτική από κάποιο συνάδελφό μου.

Να κάποια θέματα που πιστεύω πως ΔΕΝ πρέπει να αποτελούν λόγους απόκτησης παιδιών:

  • Ικανοποίηση του κοινωνικού στερεοτύπου με βάση το οποίο κρίνεται η «αξία» μας. Το να ευχαριστήσουμε τους γονείς και τους συγγενείς μας εμπίπτει στην ίδια κατηγορία.
  • Σύναψη γάμου. Ο γάμος είναι καλό να γίνεται από την επιθυμία δυο ανθρώπων να βαδίσουν μαζί στη ζωή, ανεξαρτήτως παιδιών.
  • Σταθεροποίηση ή βελτίωση ενός προβληματικού γάμου. Αν ο γάμος δεν λειτουργεί ανάμεσα στο ζευγάρι, τα παιδιά περισσότερο αποτελούν εξιλαστήρια θύματα παρά συνδετικούς κρίκους.
  • Να μείνει κάτι από μένα σ’ αυτόν τον κόσμο όταν εγώ εκλείψω. Καλό είναι να σηματοδοτούμε οι ίδιοι το πέρασμά μας από τη ζωή αυτή με τα έργα μας και με τη στάση μας. Αν φορτώσουμε τα απωθημένα μας στις πλάτες των παιδιών, τους αναθέτουμε ένα βαρύ φορτίο το οποίο κανονικά θα έπρεπε να φέρουμε οι ίδιοι.
  • Να συμβάλλω στην κοινωνία ή αλλιώς επειδή «αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου». Η κοινωνική συμβολή δεν γίνεται απλώς με την απόκτηση παιδιών αλλά με την απόκτηση παιδιών από τα άτομα που πραγματικά τα επιθυμούν έτσι ώστε να τα αναθρέψουν με αγάπη και υπευθυνότητα, οπότε να αποδοθούν αξιόλογα άτομα στην κοινωνία. Εξάλλου, συμβολή στην κοινωνία μπορεί να κάνει κάποιος με το έργο του και με τη στάση του, έστω κι αν δεν αποκτήσει παιδί.
  • Επειδή τα χρόνια περνούν. Οι γονείς που είναι ανώριμοι για το ρόλο τους κατά κανόνα θα ταλαιπωρηθούν ταλαιπωρώντας συγχρόνως και τα παιδιά τους. Αν η ωριμότητα για τεκνοποίηση έρθει σε μια απαγορευτική ηλικία, το ζευγάρι μπορεί να υιοθετήσει ή απλώς να υποστηρίξει ένα παιδί, κάνοντας έτσι και μια σημαντική κοινωνική προσφορά.

Ο  μόνος λόγος για την απόκτηση παιδιών πρέπει να είναι η γνήσια και πέρα από στερεότυπα επιθυμία της δημιουργίας μιας νέας ζωής από τα μέλη του ζευγαριού. Αν το ζευγάρι είναι αγαπημένο, η δημιουργία αυτή μπορεί να γίνει ένα κοινό έργο ζωής που θα βαθύνει τη σχέση τους και θα οδηγήσει σε ισορροπημένα και ευτυχισμένα παιδιά.

Κλείνοντας, μεταφέρω την τρέχουσα κοινωνική άποψη περί μητρότητας. Όταν ήμουν παιδί, η γιαγιά μου αναφερόταν σε κάποια βασίλισσα που την έδιωξαν από το παλάτι επειδή δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Ο βασιλιάς βέβαια έμεινε στη θέση του, αμέτοχος προς το θέμα… Είχα αισθανθεί πολύ μεγάλο φόβο. Αν όταν μεγάλωνα δεν έκανα παιδιά, ποιος ξέρει τι με περίμενε! Εδώ διώχνουν ολόκληρη βασίλισσα, ποιος ξέρει τι κάνουν με τις άλλες γυναίκες που παρεμπιπτόντως δεν ζουν σε παλάτι αλλά σε κανονικό σπίτι…

Την ίδια άποψη σε παραλλαγή άκουσα πριν από λίγα χρόνια από μια αλλοδαπή οικιακή βοηθό: «Γυναίκα χωρίς παιδί είναι ένα τίποτα, ακόμα κι αν ξέρει πολλά γράμματα», μου δήλωσε ευθαρσώς. Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε κοπιάσει πολύ να αναθρέψει μόνη της την κόρη της με τον καλύτερο τρόπο και είχε ξενιτευτεί για να δουλέψει και να τη σπουδάσει. Στη συνείδησή της όμως το έργο της ζωής της, το παιδί της, θα εκμηδενιζόταν αν για κάποιο λόγο δεν κατάφερνε ή δεν επιθυμούσε να εκπληρώσει το στερεότυπο της μητρότητας.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Έλλειψη κοινωνικοποίησης στη νεανική ηλικία



Το πρόβλημά μου είναι πως δεν είχα ποτέ στη ζωή μου πραγματικούς φίλους, κυριολεκτικά από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο, και αυτό πιστεύω πως έχει επηρεάσει τη ζωή μου. Είχα κάποιες παρέες αλλά ποτέ δεν είχα έρθει κοντά με κάποιον. Συνήθως έμπλεκα με άτομα που δε ταίριαζα αλλά άργησα πάρα πολύ να το καταλάβω με αποτέλεσμα να δέχομαι και να πιστεύω όλα τους τα αρνητικά σχόλια, να μη ξέρω πως να το χειριστώ (οι γονείς μου πολύ καλοί άνθρωποι αλλά δυστυχώς δεν βοηθούσαν ποτέ σε τέτοια ζητήματα..) και να νιώθω κατώτερή τους.

Τελειώνοντας το λύκειο γνώρισα νέα άτομα και κατάλαβα πως δεν ήμουν τίποτα από όλα αυτά που πίστευα, απλά ήμουν πολύ διαφορετική, και έτσι άρχισα να πιστεύω στον εαυτό μου. Βελτιώθηκε η επίδοση μου στο πανεπιστήμιο και ξεκίνησα να ανοίγομαι σαν άνθρωπος. Έκανα μια σχέση, η οποία λειτούργησε και σαν η πρώτη πραγματική φιλία που είχα ποτέ στη ζωή μου, η οποία με βοήθησε να δω τους ανθρώπους με άλλο μάτι και να μην είμαι τόσο κλειστή και αγχώδης όταν γνωρίζω κάποιον (συνήθιζα να κάνω πολύ αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό μου, ακόμα το κάνω αλλά ελάχιστα). Τερμάτισα τη σχέση αυτή πριν λίγο καιρό εφόσον δεν έπαιρνα αυτά που ζητούσα και δεν ήμουν ευτυχισμένη. Δεν ήθελα να συνεχίσω να είμαι μαζί του γιατί δεν περνούσαμε πια καλά, αλλά χάνοντας αυτόν ένιωσα πως έχασα και τον πρώτο μου αληθινό φίλο και αυτό με έχει πληγώσει πάρα πολύ. Νιώθω πολύ μόνη.

Στο πανεπιστήμιο είμαι συμπαθής αλλά δεν μιλάω πολύ οπότε δεν έχω καταφέρει να έχω τη δικιά μου παρέα. Δεν ξέρω πώς να πλησιάσω κάποιον. Το πρώτο στάδιο γνωριμίας με τρομάζει πολύ. Όταν περνάει αυτό δεν φοβάμαι καθόλου, αλλά οι πρώτες στιγμές είναι το χειρότερό μου. Αφού πλέον πιστεύω ότι υποσυνείδητα κάνω τον άλλο να με αντιπαθήσει ή να σταματήσει να μου μιλάει για να νιώσω ασφάλεια και να ηρεμήσω.

Μέχρι τώρα μου άρεσε να περνάω χρόνο στο σπίτι μόνη μου και να διαβάζω ή να βλέπω ταινίες κ.α., πίστευα πως τα κατάφερνα καλά μόνη άλλα μετά το χωρισμό δε μπορώ να τα κάνω μόνη όλα αυτά. Ξεσπάω συνέχεια σε κλάματα και με πιάνουν κρίσεις πανικού. Κάνω μόνο αρνητικές σκέψεις συνέχεια και ας ξέρω πως όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά δεν αλλάζει κάτι και απλά χειροτερεύει η κατάστασή μου και θα γίνομαι όλο και πιο απλησίαστη. Είμαι 20 χρονών και νιώθω πως δεν έχω ζήσει τίποτα. Δεν θέλω να κάνω κάτι τρελό ή να γίνω ένα υπερ-κοινωνικό άτομο, απλά θα ήθελα να είναι πιο εύκολο να προσεγγίσω κάποιον χωρίς να φοβάμαι. Μόνο αν πιω και ζαλιστώ λίγο χάνω αυτή τη ντροπαλότητα, αλλά δεν είναι λύση να το ρίξω στο ποτό. Χάνω την αυτοεκτίμησή μου και δεν ξέρω από πού να κρατηθώ, δεν έχω φίλους και η οικογένειά μου με θεωρεί πολύ δυνατό άτομο κάνοντάς με να μη θέλω να τους δείξω μία πιο ευάλωτη πλευρά.
Α.

Υπήρξες ένα παιδί με προβλήματα κοινωνικοποίησης και, όπως συμβαίνει κατά κανόνα σε τέτοιες περιπτώσεις, ανέπτυξες χαμηλή αυτοεκτίμηση που σε έκανε ευάλωτη στις όποιες συμπεριφορές του περιβάλλοντος. Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο και απομακρυνόμενη από το στενό κοινωνικό σου περιβάλλον,  η αυτοεκτίμησή σου προφανώς βελτιώθηκε, ανοίχτηκες κάπως κοινωνικά και έκανες και σχέση. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το μόνο λάθος είναι πως προφανώς αφοσιώθηκες πολύ στο αγόρι σου για να καλύψει όλες τις πλευρές της ζωής σου και δεν φρόντισες να αποχτήσεις φίλους και ενδιαφέροντα, όπως και να κινείσαι πιο άνετα στις νεανικές παρέες.

Φυσικό ήταν λοιπόν, όταν η σχέση σου διαλύθηκε -όπως κατά κανόνα συμβαίνει στις νεανικές σχέσεις- να μείνεις ολομόναχη και αυτό τώρα να είναι ακόμη πιο βαρύ.

Είσαι 20 χρονών, λες πως δεν έχεις ζήσει τίποτα, αλλά έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου για να ζήσεις ό,τι θέλεις. Απαραίτητη βρίσκω μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης με ψυχολόγο, για να αποχτήσεις αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση και να λάβεις ίσως και τη βοήθεια που οι γονείς σου, παρ’ όλη την καλή τους διάθεση, δεν μπορούν να σου προσφέρουν. Αν δυσκολεύεσαι οικονομικά, φρόντισε να ενταχθείς σε κάποια ομάδα προσωπικής ανάπτυξης ή ψάξε αν υπάρχει κάτι σχετικό στο γραφείο διασύνδεσης της σχολής σου, στο Δήμο που κατοικείς κτλ.

Στο μεταξύ, φρόντισε να κοινωνικοποιηθείς «με το μαλακό». Αν έχεις 1-2 κοπέλες που συμπαθείς στη σχολή, προσέγγισέ τες και φρόντισε να κάνετε παρέα. Από αυτές θα γνωρίσεις κι άλλα παιδιά. Φρόντισε να συμμετέχεις σε κάποια ομαδική δραστηριότητα. Συμμετέχεις στις εκδρομές της σχολής σου; Σε διάφορες πανεπιστημιακές σχολές υπάρχουν ομάδες δραστηριοτήτων, πχ. θεάτρου, φωτογραφίας. Πώς τα πας με τον αθλητισμό; Μπορείς να γραφτείς πχ σε κάποιο δημοτικό γυμναστήριο, κολυμβητήριο ή κάποια ομάδα χορού. Φρόντισε να βρεις κάτι που να σου αρέσει (εντός ή εκτός πανεπιστημίου) και πάρε την απόφαση να συμμετέχεις. Οι γνωριμίες γίνονται πιο εύκολα μεταξύ ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα.

Όσο για τους γονείς σου, δεν χρειάζεται να παίζεις τη σκληρή, αλλά ούτε και να τους αγχώσεις. Μπορείς να τους πεις πως έχεις κι εσύ τις αδύναμες πλευρές σου και μια από αυτές είναι η κοινωνικοποίηση. Τώρα το καλοκαίρι που επέστρεψες σίγουρα στο πατρικό σου, πώς περνάς; Δεν έχεις κάποια άτομα, παλιούς φίλους ή ξαδέρφια, με τους οποίους να βγαίνεις λίγο; Κάνε φέτος το πρώτο βήμα. Τηλεφώνησε σε κάποια παλιά σου συμμαθήτρια, δείξε της το νέο άτομο που έγινες (όχι να παίξεις βέβαια πως είσαι κάποια άλλη!) και ίσως κάνετε μια νέα σχέση που θα σε φέρει σε επαφή με το περιβάλλον των νέων στην πόλη σου.