Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Η σχέση με τον παντρεμένο

Είμαι 40 ετών και έχω σχέση 3 χρόνια με έναν παντρεμένο. Είμαστε και οι δυο ερωτευμένοι. Στο γάμο του δεν τα πάει καλά, με τη γυναίκα του δεν έχει καμιά σχέση. Στην αρχή έλεγε πως θα χωρίσει, αλλά πλέον δηλώνει πως δεν μπορεί να  διαλύσει την οικογένειά του για να μην πληγωθούν τα παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία. Εγώ δεν αντέχω άλλο να κρυβόμαστε, αλλά δεν μπορώ να φύγω γιατί τον αγαπώ. Όλο χωρίζουμε και ξανασμίγουμε. Κάποιες φορές νιώθω και ενοχές που χαλάω μια οικογένεια. Υποφέρουμε και οι δυο. Βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
Κ.

Δεν θα ασχοληθώ με το "ηθικό" μέρος της ιστορίας, ούτε φυσικά θα σου επιρρίψω ευθύνες που "χαλάς μια οικογένεια". Για να μπει σε μια σχέση τρίτο άτομο, σημαίνει πως η σχέση είναι ήδη διαβρωμένη. Εξάλλου, αν κάποιος έπρεπε να έχει ενοχές, είναι ο φίλος σου που είναι παντρεμένος και όχι εσύ.

Γενικός κανόνας: Υποφέρετε και οι δυο, αλλά κανένας δεν παραμένει σε μια σχέση αν δεν έχει κάποιο προσωπικό "όφελος" με την ευρεία έννοια του όρου.

Σχετικά με το φίλο σου: Η οικογένεια, τα παιδιά, τα κοινά οικονομικά, η συνήθεια, το "τι θα πει ο κόσμος" αποτελούν ισχυρά "οφέλη" για να παραμείνει κάποιος σε ένα γάμο. Πόσο μάλλον αν ταυτόχρονα μπορεί να καλύπτει τις συναισθηματικές και ερωτικές του ανάγκες με μια άλλη γυναίκα η οποία δεν έχει πρακτικές απαιτήσεις. Λες πως είναι ερωτευμένος μαζί σου. Το θέμα είναι πόσο ερωτευμένος. Προφανώς ο έρωτάς του δεν είναι αρκετά ισχυρός ώστε να του δώσει το κίνητρο να μπει στα προβλήματα ενός διαζυγίου.

Σχετικά με σένα: Είναι πιθανό να επέλεξες μια σχέση που δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί επειδή υποσυνείδητα φοβάσαι τη δέσμευση. Είναι πιθανό να έχεις βολευτεί κι εσύ σε μια κατάσταση με περιορισμένες ευθύνες. Μήπως υποσυνείδητα πιστεύεις πως δεν σου αξίζει ένας άντρας που θα είναι αφοσιωμένος μόνο σε σένα; 
Πώς είναι η υπόλοιπη ζωή σου; Έχεις φίλους; Βγαίνεις; Ή κάθεσαι και περιμένεις πότε θα μπορέσει ο φίλος σου να σου διαθέσει χρόνο; Τι επιθυμείς για τη ζωή σου; Θέλεις απλώς μια ευχάριστη σχέση ή επιδιώκεις να κάνεις οικογένεια;

Οι σχέσεις χωρίζω-τα ξαναφτιάχνω είναι ό,τι χειρότερο για την ψυχική ισορροπία των μελών τους. Υπάρχουν δυο επιλογές: Ή αντιμετωπίζεις τη σχέση επιφανειακά, δηλαδή φροντίζεις κι εσύ να κάνεις παράλληλα τη ζωή σου, ή χωρίζεις οριστικά. Υπάρχουν ένα σωρό ελεύθεροι άντρες out there!

Επισυνάπτω το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου μου ΓΥΝΑΙΚΕΣ- παλεύοντας με τα κοινωνικά στερότυπα, ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2010

H σχέση με τον παντρεμένο

« Ο Γιάννης προσπαθεί, αλλά όλο τυχαίνουν γεγονότα που τον εμποδίζουν να πάρει την οριστική απόφαση να απομακρυνθεί από την οικογένειά του. Ονειρεύομαι αυτή τη μέρα… Δεν ζητώ σπουδαία πράγματα: Να μην κοιτάζουμε το ρολόι όταν είμαστε μαζί. Να πάμε μια φορά μαζί στην αγορά για ψώνια. Να είμαστε ένα κανονικό ζευγάρι. Να μπορώ να απολαμβάνω το παρόν και να μη ζω με το όνειρο ενός αβέβαιου μέλλοντος…»

Η Δανάη είναι 35 ετών, δικηγόρος. Έρχεται στη συμβουλευτική διαδικασία για να ελέγξει τη φοβία της για τα μέσα συγκοινωνίας και ειδικά για το αεροπλάνο. Είναι μια ευπαρουσίαστη και μορφωμένη σύγχρονη γυναίκα, με έντονη προσωπικότητα. Το πρόβλημα με τα μέσα συγκοινωνίας άρχισε να παρουσιάζεται πριν από δυο χρόνια με τη μορφή απροθυμίας να χρησιμοποιήσει κάθε δημόσιο μέσο συγκοινωνίας και να μπει σε αυτοκίνητο που δεν οδηγεί η ίδια. Το πρόβλημα σταδιακά έγινε πιο έντονο. Τους τελευταίους μήνες αρνείται να μπει σε οποιοδήποτε δημόσιο μέσο αστικής συγκοινωνίας και αποφεύγει να χρησιμοποιήσει ακόμα και το δικό της αυτοκίνητο, ειδικά σε πολυσύχναστους δρόμους ή σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Η τελευταία της απόπειρα να μπει σε αεροπλάνο συνοδεύτηκε από μια κρίση πανικού με έντονα σωματικά συμπτώματα που κατέληξαν σε λιποθυμία.

Έρχεται έτοιμη να δουλέψει πάνω στο πρόβλημά της αλλά απρόθυμη να παρουσιάσει το ευρύτερο πλαίσιο της ζωής της. Αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στην έναρξη της θεραπείας: Το άτομο επιθυμεί να επικεντρωθεί στο πρόβλημά του με στόχο την εξάλειψη των συμπτωμάτων και δεν είναι διατεθειμένο να μπει σε μια βαθύτερη διερεύνηση της ζωής του με στόχο τη αναζήτηση των αιτίων. Οι σχολές ψυχοθεραπείας διχάζονται σχετικά με το θέμα αυτό. Άλλες σχολές επικεντρώνονται στα συμπτώματα και άλλες στα αίτια. Προσωπική μου άποψη είναι πως τα συμπτώματα και τα αίτια είναι καλό να δουλεύονται παράλληλα, μέσα σε ένα πλαίσιο συνθετικής οπτικής. Το ίδιο ισχύει και με το τρίπτυχο παρόν-παρελθόν-μέλλον. Η θεραπεία είναι καλό να ξεκινά από το «εδώ και τώρα» του συμβουλευμένου και με αφορμές που δίνονται στο παρόν να μετακινείται κατά περίπτωση στο παρελθόν και στο μέλλον.

Η Δανάη κατάγεται από την Κρήτη όπου ζει η οικογένειά της. Ο πατέρας της που ήταν έμπορος έχει πεθάνει πριν από λίγα χρόνια και η μητέρα της βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση μετά το θάνατό του. Υπάρχει ένας μεγαλύτερος αδελφός, παντρεμένος από χρόνια και πατέρας τριών παιδιών, που έχει αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα.

Η Δανάη ήρθε στην Αθήνα για σπουδές και παρέμεινε. Εργάζεται σε ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο και δίνει μεγάλη σημασία στην καριέρα της. Τα τελευταία επτά χρόνια διατηρεί σχέση με το Γιάννη, συμβολαιογράφο, που είναι κατά δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερός της, παντρεμένος και πατέρας δυο μεγάλων παιδιών.  Η σχέση αυτή έχει γίνει κεντρικό στοιχείο της ζωής της. Του είναι πολύ αφοσιωμένη και ρυθμίζει το χρόνο της σύμφωνα με το δικό του περιορισμένο ελεύθερο χρόνο. Παραδέχεται πως η κατάσταση αυτή δεν της αρέσει, αλλά δεν έχει το κουράγιο να διακόψει τη σχέση γιατί ο σύντροφός της σημαίνει πολλά γι’ αυτήν.

Ο Γιάννης είχε παντρευτεί νέος και τώρα έχει ένα γιο 22 ετών, φοιτητή Νομικής, και μια κόρη που φοιτά στο λύκειο. Όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, η σχέση του με τη σύζυγό του είναι τυπική και βασίζεται στα κοινά οικονομικά συμφέροντα και στο κοινό ενδιαφέρον για τα παιδιά τους. Συχνά αναφέρεται σε ένα μελλοντικό διαζύγιο, αλλά πάντα τη συγκεκριμένη περίοδο υπάρχουν λόγοι που τον αποτρέπουν. Πριν από επτά χρόνια, όταν ξεκίνησε η σχέση του με τη Δανάη, ο γιος του έμπαινε σε μια δύσκολη εφηβεία και χρειαζόταν την άμεση επίβλεψή του. Στη συνέχεια η σύζυγός του πέρασε ένα πρόβλημα υγείας. Ακολούθησαν οι εξετάσεις για την απόκτηση της άδειας συμβολαιογράφου και έπειτα η αλλαγή επαγγέλματος, που τον πρώτο καιρό συνοδεύτηκε από κάποια οικονομικά προβλήματα. Σειρά είχαν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις του γιού και στη συνέχεια η φοίτησή του σε Νομική Σχολή εκτός Αθηνών. Ο νεαρός έχει κάποια προβλήματα προσαρμογής στην πόλη που σπουδάζει και χρειάζεται τη συνεχή συμπαράσταση του πατέρα του. Η κόρη του είναι ένα δειλό και ευαίσθητο κορίτσι και αντιμετωπίζει μεγάλο άγχος στο λύκειο, η επίδοσή της είναι κακή και δεν επιδιώκει να σπουδάσει. Η στάση του κοριτσιού έχει επηρεάσει όλη την οικογένεια και έχει διαταράξει την ισορροπία της.

Η Δανάη απαριθμεί όλα αυτά τα προβλήματα του Γιάννη προσπαθώντας να τον δικαιολογήσει. Στην πραγματικότητα προσπαθεί να δικαιολογήσει στον ίδιο της τον εαυτό το γεγονός ότι διατηρεί τη σχέση μαζί του. Αυτό είναι άλλο ένα συνηθισμένο φαινόμενο στη θεραπεία. Τα πρακτικά προβλήματα προβάλλονται ως βασικός λόγος για τον οποίο κάποιος παραμένει σε μια σχέση έστω κι αν αυτή δεν τον ικανοποιεί: τα παιδιά, η οικονομική κατάσταση, τα διάφορα οικογενειακά προβλήματα αποτελούν μια πολύ καλή δικαιολογία για να μην αναλαμβάνει κάποιος την ευθύνη της ζωής του. Είναι σίγουρο πως τα πρακτικά προβλήματα καθιστούν πιο δύσκολες κάποιες επιλογές, αν όμως οι επιλογές αυτές αποτελούν συνειδητή και σταθερή απόφαση του ατόμου, τα πρακτικά προβλήματα μπορούν να ξεπεραστούν. Κανένας δεν «θυσιάζει» τη ζωή του αν δεν αποκομίζει κάποιο προσωπικό όφελος, έστω και το όφελος του να μην αναστατώσει τη ζωή του, να τηρήσει τις προσωπικές του αξίες ή να μην υποστεί κοινωνική κριτική. Στην παρούσα περίπτωση, ο Γιάννης προφασίζεται συνεχή πρακτικά προβλήματα για να παραμείνει σε μια κατάσταση που τον εξυπηρετεί. Διατηρεί άθικτη τα οικογενειακά και οικονομικά του δεδεμένα, (πιστεύει πως) κάνει το καλύτερο για τα παιδιά του, δεν υφίσταται κοινωνική κριτική και δεν μπαίνει στις φασαρίες της αλλαγής. Ταυτόχρονα, είναι καλυμμένος συναισθηματικά από την παράλληλη σχέση του με ένα άτομο που τον κατανοεί και δεν προβάλλει απαιτήσεις που να του δημιουργούν άγχος.

Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να κάνει μια νέα, όμορφη και μορφωμένη γυναίκα να ζει τόσα χρόνια στη σκιά ενός γάμου και να μην απολαμβάνει με το σύντροφό της κάποιες απλές χαρές της καθημερινής ζωής που φαίνεται πως τις έχει μεγάλη ανάγκη; Τα συναισθήματα αγάπης που τρέφει για το σύντροφό της είναι πιθανό να μην είναι ο μόνος λόγος. Η σύναψη «ανέλπιδων» σχέσεων μπορεί να υποκρύπτει τον υποσυνείδητο φόβο του ατόμου για την ουσιαστική δέσμευση, ο οποίος μπορεί να έχει δημιουργηθεί από παιδικά βιώματα ή από εμπειρίες της ενήλικης ζωής. Το ίδιο είναι πιθανό να συμβαίνει και όταν  το άτομο διακηρύσσει την αξία μιας πολύ «δημοκρατικής» αντιμετώπισης του άλλου και προσπαθεί να μην τον πιέσει με τη διεκδίκηση των δικών του αναγκών.  Μια τέτοια στάση, όταν κρατά επτά χρόνια όπως στην παρούσα περίπτωση, είναι πιθανό να «βολεύει» το άτομο σε υποσυνείδητο επίπεδο, προφυλάσσοντάς το από τη δέσμευση, την αλλαγή ή την ανάληψη ευθυνών. 

Αρχικά η Δανάη αντιδρά στις απόψεις αυτές. Όσο όμως προχωρεί η συμβουλευτική διαδικασία, φτάνει να παραδεχτεί πόσο ο Γιάννης «εξυπηρετείται» από τη σχέση τους.

Όσον αφορά την ίδια, δεν πιστεύει στο γάμο και ενοχλείται όταν η οικογένειά της επισημαίνει τα χρόνια που περνούν. Δίνει μεγάλη σημασία στην καριέρα της και της αρέσει να είναι ελεύθερη από τις υποχρεώσεις μιας σοβαρής σχέσης ή ενός γάμου. Επιπλέον, στα παιδικά της χρόνια έχει βιώσει την έννοια της οικογένειας και τη θέση της γυναίκας με άσχημο τρόπο. Η πατρική της οικογένεια όπως και αυτές του περιβάλλοντός της λειτουργούσαν καθαρά πατριαρχικά. Από μικρή εξεγειρόταν με τους περιορισμούς που έβλεπε να υφίστανται οι γυναίκες και την πλήρη υποταγή τους στους άνδρες. Ο πατέρας της ήταν ένα πολύ αυταρχικό άτομο, συχνά έβριζε και μερικές φορές χειροδικούσε στα μέλη της οικογένειάς του. Η μητέρα της υποτασσόταν αδιαμαρτύρητα στη θέλησή του και καθοδηγούσε την κόρη της να κάνει κι αυτή το ίδιο. Η ανατροφή αγοριών και κοριτσιών στο περιβάλλον της ήταν πολύ διαφορετική. Η Δανάη πέρασε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια με πολλούς περιορισμούς. Έπρεπε να βοηθά τη μητέρα της στο σπίτι, να υπηρετεί τον πατέρα και τον αδελφό της και να τηρεί αυστηρά τα κοινωνικά στερεότυπα έτσι ώστε η οικογένειά της να μην υποστεί κοινωνική κριτική.

Οι σπουδές ήταν γι’ αυτήν ο μόνος δρόμος για να ξεφύγει από την κατάσταση και γενικά από το στενό πλαίσιο της επαρχιακής της πόλης. Αν και η μόρφωση δεν αποτελούσε ισχυρή αξία στο περιβάλλον της, η άριστη επίδοση του κοριτσιού στο σχολείο και η επιτυχία της σε μια πανεπιστημιακή σχολή «κύρους» αποτελούσε κοινωνικό στοιχείο για το οποίο η οικογένεια υπερηφανευόταν. Ο ερχομός στην Αθήνα σήμαινε το πέρασμά της στην ελευθερία και πέρασε τα φοιτητικά της χρόνια απολαμβάνοντάς την, ενώ ταυτόχρονα ήταν πολύ συνεπής στις σπουδές της. Όταν ήταν φοιτήτρια αυτό που κυρίως επιθυμούσε ήταν να αποκτήσει εμπειρίες. Εύρισκε τα αγόρια της ηλικίας της ανώριμα, δεν επένδυε στις σχέσεις της και αισθανόταν καλά που δεν ταυτιζόταν με τις κοπέλες της ηλικίας της, που έπαιρναν πολύ σοβαρά την ερωτική τους ζωή και μετά απογοητεύονταν. Δημιούργησε κάποιες βραχυχρόνιες σχέσεις που δεν χαρακτηρίζει ως σημαντικές και αργότερα μια πιο σοβαρή που κράτησε δύο χρόνια. Ο σύντροφός της ήταν πολύ προσκολλημένος σ’ αυτήν και ήθελε να περνούν όλο το χρόνο τους μαζί. Τη μικρή περίοδο που συμβίωσαν η Δανάη αισθανόταν ότι «την έπνιγε» και αποχώρησε. 

Στα 28 της χρόνια γνώρισε στον επαγγελματικό της χώρο το Γιάννη. Στην αρχή κανένας από τους δυο τους δεν είδε αυτή την επαφή σοβαρά, αλλά σε λίγο καιρό αναπτύχθηκαν ισχυρά συναισθήματα μεταξύ τους. Το γεγονός πως ήταν παντρεμένος δεν την επηρέασε ιδιαίτερα. Δεν είχε ηθικό  πρόβλημα γιατί πιστεύει πως όταν μια σχέση αφήνει χώρο για τρίτο άτομο αυτή είναι ήδη κατεστραμμένη. Σιγά-σιγά προσαρμόστηκε πλήρως στον τρόπο ζωής του συντρόφου της. Βλέπονται δυο-τρεις φορές την εβδομάδα και περνούν λίγες ώρες στο σπίτι της. Βγαίνουν μαζί πολύ σπάνια λόγω έλλειψης χρόνου. Μιλούν καθημερινά αρκετά στο τηλέφωνο και ανταλλάσσουν μηνύματα. Η Δανάη επιδιώκει να γίνει συνεταίρος στο μεγάλο δικηγορικό γραφείο όπου εργάζεται και έτσι δουλεύει πολλές ώρες.  Το βράδυ επιστρέφει στο σπίτι της και ξεκουράζεται ή βγαίνει με κάποιες φίλες της. Κάποιες φορές ο Γιάννης προφασίζεται επαγγελματικά ταξίδια και έτσι περνούν δυο-τρεις μέρες μαζί. Τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές τα αφιερώνει στην οικογένειά του, οπότε τότε κυρίως είναι που η Δανάη αισθάνεται μοναξιά. Δεν έχει κοινοποιήσει την προσωπική της ζωή στον κοινωνικό της κύκλο και όλοι απορούν που τη βλέπουν συνεχώς μόνη. Την κατάσταση γνωρίζουν μόνο δυο πολύ καλές της φίλες που απορούν με την υπομονή της και πιστεύουν πως η σχέση αυτή της κάνει κακό.

Η ίδια έχει αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα. Από τη μια μεριά αγαπά το σύντροφό της, κατανοεί τα προβλήματά του και η ιδεολογία της δεν της επιτρέπει να έχει απαιτήσεις και να του ασκεί πίεση. Από την άλλη μεριά όλο και πιο συχνά αισθάνεται πως ασφυκτιά. Ζηλεύει τη σύζυγο του Γιάννη, όσο κι αν εκείνος ισχυρίζεται πως η επικοινωνία τους είναι καθαρά τυπική. Έχει σταδιακά αποκοπεί από τις παρέες της ηλικίας της επειδή έχει ρυθμίσει τη ζωή της με βάση το πρόγραμμα του συντρόφου της. Επιπλέον, δεν επιδιώκει να συμμετέχει σε μικτές παρέες αδέσμευτων νέων, γιατί μέσα σ’ αυτές υπάρχουν άνδρες που τη φλερτάρουν θεωρώντας πως είναι κι αυτή αδέσμευτη. Δεν δίνει στον εαυτό της την άνεση να προγραμματίσει κάποια έξοδο ή δραστηριότητα γιατί είναι πολύ πιθανό τα σχέδιά της να αλλάξουν αν ο Γιάννης έχει λίγο ελεύθερο χρόνο και την ειδοποιήσει πως μπορούν να βρεθούν. Εξάλλου πολλές φορές κάποιες προγραμματισμένες συναντήσεις τους έχουν ακυρωθεί την τελευταία στιγμή λόγω απρόβλεπτων οικογενειακών του υποχρεώσεων.

Είναι φανερό πως η Δανάη δεν έχει τον έλεγχο της ζωής της και αυτό την πειράζει πολύ. Είναι μια γυναίκα με σύγχρονες αντιλήψεις, έχει αγωνιστεί για να ξεφύγει από τους περιορισμούς που της επέβαλλε το περιβάλλον από το οποίο προέρχεται, εργάζεται σκληρά και είναι από μικρή ηλικία οικονομικά ανεξάρτητη. Η προσωπική της ζωή όμως είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στη ζωή του συντρόφου της και δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τη χρήση του χρόνου της. Στην ουσία, η σχέση της με το Γιάννη είναι μια σύγχρονη εκδοχή του μοντέλου σχέσης ζευγαριού που ίσχυε στην πατρική της οικογένεια και από το οποίο η ίδια τόσο σκληρά προσπάθησε να ξεφύγει: Η γυναίκα είναι πλήρως προσαρμοσμένη στη θέληση του άνδρα και εκείνος δεν της δίνει την προσοχή που της αξίζει. Ταυτόχρονα, οι σύγχρονες αντιλήψεις της την εμποδίζουν να εγείρει απαιτήσεις, ακόμη και να εκδηλώνει στο σύντροφό της αρνητικά συναισθήματα.

Οι φοβίες δεν αφορούν συνήθως το ίδιο το φοβικό αντικείμενο, αλλά ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει. Όταν ένα άτομο δεν μπορεί να ελέγξει τη ζωή του, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Δανάης, είναι πιθανό να επιλέξει υποσυνείδητα έναν τομέα της καθημερινότητας ο οποίος συμβολίζει την απώλεια του ελέγχου και να προβάλει σ’ αυτόν το γενικότερο θέμα που τον απασχολεί. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν η Δανάη να μη μπορεί να αντιμετωπίσει την απώλεια ελέγχου της ζωής της που έχει προκύψει από τη σχέση της και να επέλεξε υποσυνείδητα να αντιμετωπίσει το θέμα αυτό μεταθέτοντάς το στα μέσα συγκοινωνίας και αποφεύγοντάς τα. Το αεροπλάνο που αποτελεί τον μεγαλύτερό της φόβο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα κατάστασης όπου ο επιβάτης δεν έχει κανέναν έλεγχο και βασίζεται αποκλειστικά σε έναν οδηγό που μάλιστα δεν τον βλέπει και σε περίπτωση ατυχήματος οι πιθανότητες επιβίωσης είναι ελάχιστες. Κατά δεύτερο λόγο σε όλα τα αστικά και υπεραστικά μέσα συγκοινωνίας ο επιβάτης βρίσκεται υπό τον έλεγχο ενός απρόσωπου οδηγού με τον οποίο δεν έχει επικοινωνία και τόσο η διαδρομή όσο και οι στάσεις του οχήματος είναι προκαθορισμένες. Ακόμη και σε ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο, ο επιβάτης εξαρτάται από τον οδηγό. Όσο για την περίπτωση που κάποιος οδηγεί ο ίδιος, πάντα περιορίζεται από τις συνθήκες της κυκλοφορίας. Όλα αυτά  τα μέσα συγκοινωνίας αποτελούν για τη Δανάη καταστάσεις στις οποίες έχει διαφορετικό βαθμό απώλειας του ελέγχου, για το λόγο αυτό και τα φοβάται σε διαφορετικό βαθμό.

Όταν συνειδητοποιεί την αναλογία αυτή ως πιθανή ερμηνεία των προβλημάτων της, αντιλαμβάνεται πως ο οργανισμός της επέλεξε τις φοβίες για να της «μιλήσει» και να την οδηγήσει σε μια πιθανή αναθεώρηση της ζωής της. Έρχεται επιτέλους αντιμέτωπη με το θέμα της σχέσης της. Ομολογεί πως χρησιμοποιούσε την άμυνα της απώθησης, αναβάλλοντας την «επίλυση» του θέματος για κάποια μελλοντική στιγμή. Παραδέχεται  πως η απώθηση αυτή εξυπηρετούσε και τα δυο μέλη του ζευγαριού, καθέναν για τους δικούς του λόγους. Η νέα θεώρηση της κατάστασης προκαλεί από μόνη της μείωση των φοβιών, χωρίς να χρησιμοποιηθεί καμιά συμπεριφοριστική τεχνική.

Συνειδητοποιεί επίσης τον κρυφό θυμό που υπάρχει μέσα της και απευθύνεται τόσο στο σύντροφό της όσο και στον εαυτό της που ανέχεται την κατάσταση. Ο ανέκφραστος συσσωρευμένος θυμός αποτελεί πηγή αρνητικής ενέργειας στον ψυχικό κόσμο του ατόμου και συνήθως προκαλεί ψυχικά ή σωματικά προβλήματα. Σύμφωνα με τη θεωρία της Gestalt, ο θυμός μπορεί να κρύβει πίσω του φόβο, έλλειψη αγάπης ή ζήλεια. Πραγματικά, η Δανάη φοβάται πως η κατάσταση αυτή της αξίζει, πως δεν είναι δηλαδή άξια να έχει την αποκλειστικότητα του συντρόφου της, και αυτό το βιώνει και ως έλλειψη αγάπης. Επιπλέον, ζηλεύει την ιδιότητα του συντρόφου της να ρυθμίζει τη ζωή του όπως θέλει, αντίθετα από τη δική της απόλυτη προσαρμογή σ’ αυτόν.

Ύστερα από αρκετούς μήνες συμβουλευτικής δουλειάς, αποφασίζει να εκφράσει στο σύντροφό της την επιθυμία της να βιώσουν επιτέλους ελεύθερα τη σχέση τους και τον καλεί να πάρει οριστικές αποφάσεις. Εκείνος ζητά και πάλι χρόνο, γεγονός που προκαλεί στη Δανάη μια ακραία έκρηξη θυμού, τελείως αντίθετη προς την ήρεμη και δημοκρατική στάση της σύγχρονης γυναίκας που διατηρούσε μέχρι τότε. Μέσω της συμβουλευτικής διαδικασίας απενοχοποιείται για τη συμπεριφορά της και αποφασίζει να απομακρυνθεί από το σύντροφό της. Τότε εκείνος συνειδητοποιώντας πως τη χάνει, ομολογεί στην οικογένειά του την παράλληλη σχέση, φεύγει από το σπίτι του και εγκαθίσταται στο σπίτι της Δανάης.

Με την τόσο ριζική μεταβολή της κατάστασης σύμφωνα με τις επιθυμίες της, εκείνη αισθάνεται αρχικά πολύ ικανοποιημένη. Οι φοβίες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και εφαρμόζει με συνέπεια τη μέθοδο της σταδιακής έκθεσης στα φοβικά ερεθίσματα για να ξεπεράσει το πρόβλημα με τα μέσα συγκοινωνίας. Στις θετικές μεταβολές της ζωής τους είναι πολύ συνηθισμένο οι συμβουλευόμενοι να διακόπτουν τη θεραπεία, θεωρώντας ότι όλα τα θέματα που τους απασχολούσαν έχουν επιλυθεί. Η Δανάη όμως συνεχίζει, έχοντας αποδεχτεί ότι η θεραπεία έχει ανοίξει ένα νέο δρόμο κατανόησης του εαυτού της και των άλλων και επιθυμώντας να θέσει σωστές βάσεις στη νέα αυτή φάση της ζωής της.

Ο Γιάννης όμως δεν αποδεικνύεται ικανός να υποστηρίξει την επιλογή του, όπως συμβαίνει πολύ συχνά στα άτομα που κάνουν σημαντικά διαβήματα παρορμητικά και χωρίς να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένα. Βασανίζεται από ενοχές που εγκατέλειψε την οικογένειά του και είναι συνεχώς κακόκεφος. Αποδίδει στην απομάκρυνσή του οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιάζεται στα παιδιά του. Τα σχόλια του κοινωνικού περιβάλλοντος τον πληγώνουν. Η συμβίωση με τη Δανάη του δημιουργεί προβλήματα, γιατί είχε συνηθίσει σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο καθημερινής ζωής. Επιπλέον, οκτώ μήνες μετά την αποχώρησή του από το σπίτι του και την εγκατάστασή του στο σπίτι της Δανάης δεν έχει ακόμη συζητήσει με τη σύζυγό του για διαζύγιο. Λόγω των θεμάτων αυτών δημιουργούνται συνεχείς εντάσεις με τη Δανάη, που έχει μάθει πλέον να εκφράζει τα συναισθήματά της και να διεκδικεί τις επιθυμίες της.

Η σχέση οδηγείται σε διάλυση και ο Γιάννης επιστρέφει στην οικογένειά του. Η Δανάη αντιμετωπίζει το χωρισμό με ψυχραιμία. Είναι φανερό πως η φάση που η προσωπική της ζωή με το Γιάννη είχε διατηρηθεί κρυφή την είχε κουράσει πολύ και είχε διαβρώσει σε αρκετό βαθμό τα συναισθήματά της. Όταν το άτομο δεν βιώνει έναν σημαντικό χωρισμό με την αναμενόμενη ένταση, είναι πολύ πιθανό να έχει περάσει κάποια από τα στάδια της απώλειας όσο ακόμη βρισκόταν μέσα στη σχέση. Είναι ένα φαινόμενο ανάλογο με αυτό που συμβαίνει όταν αντιμετωπίζεται ψύχραιμα ο θάνατος ενός ατόμου μετά από μακροχρόνια ασθένεια.

10 σχόλια:

  1. Τα σχόλια σας ειναι πολυ σωστα.και διαβαζοντας το αποσπασμα του βιβλίου που παραθετετε, ηταν σαν αυτο, να περιεγραφε ακριβως τα δικα μου βιωματα.Με βοηθησατε να μην ενεπλακω σε μια ομοια κατασταση η οποια μολις εχει αρχισει για εμενα και δεν ηξερα πως να την χειριστω.Σας ευχαριστω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπαρχουν πολλοι λογοι που μια γυναικα εμπλεκεται σε τετοιες καταστασεις, περα απο το φοβο να κανει ολοκληρωμενη σχεση. Αν η καθε μια μας κανει μια βαθια "ανασκαφη" στην οικογενεια μας θα βρουμε πολλους θυσαυρους που μας ωθουν σε αυτες τις επιλογες. Προσωπικα εχω εμπλακει σε παραλληλη σχεση τρεις φορες απο τις οποιες οι δυο ηταν εντελως συνειδητοποιημενες και δεν ειχα επενδυσει κανενα συναισθημα. Η μία ομως ηταν η καταστροφικη-διδακτικη ταυτοχρονα. Δεν υπηρχε γαμος σε καμια περιπτωση αλλα δεν εχει και μεγαλη σημασια νομιζω. Η τριτη ομως περιπτωση ειναι αυτο που ειπατε "επαιξα και εχασα". Ερωτευτηκα και δεν το περιμενα να ειμαι ειλικρινης νομιζα πως οπως διαχειριζομουν τις αλλες σχεσεις το ιδιο θα εκανα και με αυτην. Ομως δεν εγινε ετσι. Σαφως η νομιμη σχεση του πρωην μου ηταν σαν γαμος αφου υπηρχαν πολλα χρονια απο πισω οποτε υπηρχε και η φθορα και η βαρεμαρα. Εγω βρεθηκα σχεδον ξαφνιασμενη να ειμαι ερωτευεμενη με εναν ανθρωπο που στην πραγματικοτητα δεν τον θεωρουσα και ικανο για να κανω σχεση μαζι του. Ωστοσο εγινε. Τη σχεση την εληξα μετα τον 2ο μηνα περιπου 3ο αφου ειχα δωσει ενα περιθωριο στην αρχη για να ληξει τη σχεση του. Δεν το εκανε για τους δικους του λογους και ετσι εφυγα. Διεκδικησα αμεσως την πρωτη θεση και με αυτο τον ορο ειχα μεινει οσο ειχα μεινει. Ωστοσο ενα χρονο μετα για καθαρα εγωιστικους λογους αποφασισα να ξαναδοκιμασω την δυναμη μου παρολο που ηξερα οτι ηταν εξαιρετικα δυσκολο και ξανακαναμε σχεση επισης για 3 μηνες παλι ομως δεν χωρισε. Ηξερα πια οτι δεν θα χωρισει ποτε. Σαφως αυτη ειναι μια συνηθισμενη ιστορια και δεν γραφω κατι ιδιαιτερο. Θα ηθελα ομως να εστιαστω στο λογο που μπορει να συμβαινει απο μερια μου και τι ανακαλυψα στη πορεια της αυτογνωσιας μου μετα και καθόλη τη διαρκεια της σχεσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν ξερω αν πρεπει να το κρινω εγω αυτο αλλα δεν ειμαι ενα αδουλευτο ατομο ως προς την αυτογνωσια. Οτι εκανα το εκανα συνειδητα. Αυτην ομως την κατασταση πραγματικα δεν μπορουσα να την ελεγξω παρολο που γνωριζα. Ποτε δεν ημουν υπερ των σχεσεων αν και εχω κανει μακροχρονιες σχεσεις μια 5 ετων και μια 3 ετων αλλα σε γενικες γραμμες παντα με αγχωνε το κομματι μονιμης και σταθερης σχεσης. Αισθανομουν ανικανοποιητη και τελος παντων δεν ειχα καλα βιωματα για να αγαπω τη συντροφικοτητα. Οταν μετα ομως ηρθα αντιμετωπη με κομματια ανεξελεγκτα δικα μου αρχισα να "ψαχνω" τον πραγματικο λογο και γιατι το κανω αυτο.
    Μετα που ειχαμε χωρισει και ενω ειχε περασει ενα μεγαλο διαστημα 4 μηνων εγω ακομα αισθανομουν εντονα συναισθηματα τα οποια εναλλασσοντουσαν σε αγαπη μισος εκδικηση ζηλεια τρυφεροτητα και αλλα μαζι. Επρεπε αυτος ο τροχος να σταματησει. Στη διαρκεια της αυτοθεραπειας μου, ως δια μαγειας να το πω ετσι αλλά φυσικα δεν ειναι μαγεια αλλά οταν θελεις να βρεις απαντησεις σου διδονται και τις ακους, η μητερα μου μου αποκαλυψε κομματια απο το παρελθον της με τον πατερα μου. Μου αποκαλυψε λοιπον μια εξωσυζηγικη του σχεση μαλιστα δυσκολη διοτι ειχε κρυψει στο τριτο προσωπο οτι ηταν παντρεμενος. Λεπτομερειες η μητερα μου δεν ρωτησε ποτε. Φοβηθηκε οτι θα τον χασει και ηταν εγκυος. Η αλλη γυναικα δεν τον διεκδικησε παρολο που τον απειλησε και εκεινη η ιστορια τελειωσε αυτοματα μολις της το αποκαλυψε. Οπως ολοι γνωριζουμε αυτες οι ενεργειες-κινησεις που γινονται σε ενα συστημα οικογενειακο, οσο και αν θαφτουν στα λογια, δεν παυει να αιωρουντε στο συστημα. Κανοντας λοιπον την θεραπεια μου, συνειδητοποιησα οτι ειχα εναν απεριοριστο θυμο στον ανθρωπο που ελεγα πως αγαπουσα. Μαλιστα το παραξενο ηταν οτι του ειχα θυμο απο την αρχη της σχεσης. Το μεγαλυτερο δηλαδη συναισθημα ηταν ο θυμος μου και οχι ο ερωτας μου. Ενιωσα λοιπον οτι βρηκα ενα "θυμα" να του εκφρασω το θυμο που δεν ειχε εκφρασει η μητερα μου στον πατερα μου, τον θυμο του τριτου προσωπου τοτε και με αυτο τον τροπο, 35 χρονια μετα δικαιωνα και την αλλη γυναικα και την μητερα μου. Συνειδητοποιω λοιπον οτι οχι μονο με αυτο τον ανθρωπο που ειχα σχεση παραλληλη, αλλα και με τους περισσοτερους αντρες εχω ενα απιστευτο θυμο.. εναν θυμο που ομως δεν μου αναλογει και δεν ειναι δικος μου. Ειναι ο θυμος που δεν εκφραστηκε ποτε στον πατερα μου και ηρθα εγω να το αναλλαβω ως κορη. αναπαραγοντας συστηματα παρομοια για να μπορεσει να εκτονωθει. Ετσι λοιπον, σιγουρα υπαρχουν καποιες λαθος θεωρησεις του εαυτου μας αλλα υπαρχουν και αλλα απο πισω πολυ πιο βαθεια που πραγματικα οταν τα δεις και φυσικα εαν θελεις σε λυτρωνουν. Πολλες φορες εμπλεκομαστε σε καταστασεις που δεν θα το περιμενααμε ποτε απο εμας. Αυτο απο μονο του μας λεει σιγουρα οτι α) δεν γνωριζουμε καλα τον εαυτο μας β) οτι κατι αλλο συμβαινει που δεν ειναι φανερο στο συνειδητο. Εγω παντως πραγματικα πιστευω μετα απο ολο αυτο που εζησα οτι ενα μεγαλο ποσοστο των γυναικων που εμπλεκονται σε τετοιες σχεσεις το κανουν για να "υποστηριξουν" εμμεσως εναν απο τους δυο γονεις. Ειτε για να απαλυνουν την "αμαρτια" απο τον θυτη ειτε για να δικαιωσουν το θυμα (τους γονεις μας δηλαδη). Το παιδι αγαπαει τοσο ανευ ορων τους γονιους που ναι, ειναι διατεθιμενο ασυνειδητα να εισπραξει τις "αμαρτιες" που παιδευουν.. Ευχαριστω πολυ για το χρονο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ ωραία η ανάλυσή σου και δείχνει πως διαδάσκεσαι από τις εμπειρίες σου. Ναι, πολλές φορές υπάρχουν διαγενεακά πρότυπα που εμείς στη ζωή μας αναλαμβάνουμε να επιλύσουμε.
    Πχ είχα μια πελάτισσα που υπήρχε στην οικογενέιά της ιστορικό αλοολικών ανδρών που κακοποιούσαν τις γυναίκες τους. Η κοπέλα -πολύ καλλιεργημένη, σύγχρονη και δραστήρια- παντρεύτηκε αλκοολικό και έκανε ένα πολύ σύντομο και δραματικό διαζύγιο μαζί του, παίρνοντας εκδίκηση για τις προγόνους της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. boithiste me eimai pantremenh k eimai eroteymeni me pantremeno,to idio k aytos me emena,alla thelo na xekolliso alla pos? oli mera mera ayton skeftomai,proti fora mou simveni,den thelo na ton skeftomai,oute na proxoriso.......vtrepome alla simvenei xoris na to theloume amivaio itan please boithiste me.....sas eyxaristo poli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. θελω να κανω μια ερωτηση.εν μερει συμφωνω οτι για να μπει σε μια σχεση τριτο ατομο εχει η σχεση ηδη διαβρωθει.ξερω ομως ζευγαρια που περασανε σοβαρη κριση κ τελικα τα ξαναβρηκαν και ειναι μαζι κ καλα.αν ενα τριτο ατομο μπει αναμεσα στο ζευγαρι τη περιοδο της κρισης τους δεν τους δινει την ευκαιρια να ξαναπροσπαιησουν και να επαναπροσδιορισουν τη σχεση τους,ετσι δεν ειναι?μπορει ο ενας απο τους δυο να ειναι ευαλωτος εκεινη την περιοδο λογω των προβληματων και να βρει παρηγορια σ ενα αλλο ατομο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν νομίζω ότι κανείς το σωστό γιατί είμαι στην αντίθετοι θέση νε σένα ο πατέρας μου έχει γκόμενά και δεν ξέρω τι να κάνω. Και έτσι πως νιώθω τώρα εγώ εύχομαι να μην τ πάθουν τα παιδιά του:/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προσωπικά θεωρώ πως ό,τι κάνουμε από τη στιγμή της ενηλικίωσής μας, λίγο πριν λίγο μετά, είναι απόλυτα συνειδητό. Ακόμη κι αν "ακολουθούμε" τα συναισθήματά μας, το κάνουμε από επιλογή, δε μας εξαναγκάζει κάποιος.
    Έτσι, το ότι κάποιος είναι ερωτευμένος, δεν αποτελεί δικαιολογία στην απιστία και την παράλληλη σχέση. Οπότε, το άτομο που έχει εμπλακεί μαζί του, στην προκειμένη περίπτωση η κυρία που γράφει, πρέπει να δει καθαρά την πραγματικότητα και να αποφασίσει αν θα μείνει ή θα φύγει, με γνώμονα το ότι αυτός ο άνθρωπος αν ήθελε να χωρίσει θα είχε χωρίσει από το γάμο του.
    Καλύτερη λύση και για μένα είναι η κοπέλα να βρει έναν ελεύθερο άνδρα να συνεχίσει τη ζωή της. Ίσως μοιάζει ουτοπικό αλλά αν ο σύντροφός μας δεν είναι διατεθειμένος ή ικανός να μας δώσει όσα ζητάμε, το ίδιο κι εμείς βέβαια προς εκείνον-εκείνη, τότε καλύτερα να πηγαίνουμε παρακάτω.
    Ακόμη κι αν δε το πιστεύουμε την στιγμή που εμπλεκόμαστε σε μια κατάσταση, λόγω των συναισθημάτων εκείνη τη στιγμή, πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο, όπως και κάτι χειρότερο. Αρκεί να ωθήσουμε τον εαυτό μας να το βρει.
    Μια ζωή την έχουμε, γιατί να συμβιβαζόμαστε έστω και για 1 ώρα με κάτι που δε μας κάνει ευτυχισμένους? Στο κάτω κάτω υποτίθεται πως δεν είμαστε ζώα για να είμαστε έρμαια των ενστίκτων μας,έχουμε λογική.

    υ.γ. ως παιδί χωρισμένων γονιών, έχω να πω πως οι δικαιολογίες του στυλ "δε χωρίζω για τα παιδιά" είναι δικαιολογίες μόνο για να βολευτούν οι ενήλικες. κανένα παιδί, μακροχρόνια, δεν επωφελείται από την τυπική συμβίωση των γονιών του ή την ύπαρξη εξωσυζυγικών σχέσεων των γονιών.
    εφη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. kai ego eimai ermaio mias tetia sxesi edo kai dio hronia o ponos einai foveros mazi me ola ta arnitika sinestimata poles fores prospatho na figo kai den ta kataferno

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.