Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ο μπαμπάς αποκτά μωρό

Ειμαι σχεδον 18 χρονων και αυτο που ζω ειναι πολυ δυσκολο. Οι γονεις μου εχουν χωρισει εδω και 3 χρονια, ομως ο μπαμπας εφυγε πριν 2 χρονια απο το σπιτι διοτι η αδερφη μου εδινε πανελληνιες και δεν ηθελε να διαταραξει τις ισορροπιες. Δεν εχω κανενα παραπονο απο τους γονεις μου, μου φερονται καλα. Το μονο κακο που μου εκανε ο χωρισμος τους ειναι να μην εχω χρονο με τον μπαμπα μου, οσο ειχα πριν. Κατα τα αλλα το ‘χω ξεπερασει αρκετα και πλεον δεν εχω καμια ελπιδα για επασύνδεσή τους.

Ομως αυτο που εγινε τις 3 τελευταιες μερες μου εχει αλλαξει ολη την ψυχολογια. Ο μπαμπας μας καλεσε για φαγητο με την αδερφη μου να μας μιλησει. Για να πω την αληθεια ειχα φαναστει οτι θα μας ελεγε για άλλη και ειχα προετοιμασει τον εαυτο μου γι αυτο. Ο μπαμπας μας μιλησε ψυχραιμα και κατανοητα και μας ειπε οτι αποφασισε να παρει διαζυγιο (δεν έχουν παρει ακομα). Μας ειπε επισης οτι εδω και εναμιση χρονο εχει σχεση με μια κοπελα. Οταν το ακουσα μου ηρθε πανικος, τα εβαλα μαζι του. Μου εξηγησε οτι εκανε υπομονη να τελειωσω με το διαβασμα και να πετυχω στις πανελληνιες για να μας μιλησει, για να μη με επηρεασει καθολου.

Ομως προεκυψε κατι που τα ανετρεψε ολα και αποφασισε να μας το πει τωρα: εγκυμοσυνη! Αυτη που ειναι με τον πατερα μου ειναι 2 μηνων εγκυος. Μας ειπε οτι μας θεωρει ωριμες να μας μιλησει γι’ αυτο και οτι δεν ηθελε να επιβαλει στην κοπελα για το αν θα το κρατησει, αλλά τη βλέπει σοβαρα και αυτη ειναι ηδη 38 χρονων και θελει να κανει οικογενεια.

Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω...Μου περνανε αστραπιαιες σκεψεις απο το μυαλο χωρις να εχω συνειδητοποιησει τιποτα ακομα. Μας ειπε οτι θα μας τη γνωρισει συντομα και μας την περιεγραψε. Του έχε πει επισης οτι αμα περασω Θεσσαλονικη που θελω θα μεινω σε δικο της σπιτι που εχει. Δεν ξερω πως να το παρω...Απο την αλλη σκεφτομαι και τη μαμα μου. Ξερω πως για τον χωρισμο τους δεν εφταιγε αυτος, ομως εγω ξερω τι περασε η μαμά οταν χωρισαν. Οταν το μαθει  δεν ξερω πως θα αντιδρασει. Θελω παρα πολυ να ειμαι μαζι της σ’ αυτη τη δυσκολη στιγμη αλλα δε θελω να μπω στη μεση. Θελω να μην πληγωσω κανεναν, ομως θελω να πετύχω και στις πανελληνιες. Αν πριν ηθελα να περασω μια φορα σε αλλη πολη, τωρα θελω δεκα!

Α.

Καταλαβαίνω πως η αποκάλυψη πως ο πατέρας σου περιμένει παιδί διατάραξε την ισορροπία σου και χρειάζεσαι χρόνο για να το συνειδητοποιήσεις και να το αποδεχτείς. Τώρα είσαι υπό την επίδραση του ξαφνικού γεγονότος και σου φαίνονται όλα βουνό. Ας δούμε όμως ψύχραιμα την κατάσταση κι ας μη δημιουργούμε δράματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Αρχικά, είναι πολύ θετικό που οι γονείς σου φέρθηκαν σωστά στο χωρισμό τους, που λες πως δεν έχεις παράπονα και που αποδίδεις τις ευθύνες και στους δυο χωρίς να τους κατηγορείς (αν έχω καταλάβει καλά). Είσαι παιδί χωρισμένων γονέων, όπως και τόσα άλλα παιδιά, αλλά με καλές συνθήκες. Ένα καλό διαζύγιο είναι προτιμότερο για όλους από έναν κακό γάμο. Οι γονείς σου καθυστέρησαν την αναχώρηση του πατέρα από το σπίτι για να μη διαταραχθεί η αδελφή σου που έδινε πανελλήνιες. Επίσης ο πατέρας δεν ανακοίνωσε τη σχέση του για να μη διαταραχτείς εσύ στην ίδια φάση. Αυτά είναι πολύ θετικά στοιχεία και πρέπει να τα εκτιμήσεις.

Οι γονείς σου, αφού έχουν χρόνια χωρισμένοι, έχουν κάθε δικαίωμα να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Σε μερικά παιδιά είναι δύσκολο να δουν τους γονείς τους ως ενεργά συναισθηματικά-ερωτικά άτομα, αλλά είσαι πλέον μεγάλη κοπέλα και πρέπει να το αποδεχτείς. Ο πατέρας σου είχε ήδη φύγει από το σπίτι όταν δημιούργησε σχέση, οπότε δεν βλέπω κάτι κατακριτέο. Το ίδιο θα μπορούσε να είχε κάνει και η μητέρα σου και είναι θέμα τύχης ποιος το έκανε πρώτος. Γιατί άραγε τόσον καιρό δεν έβαλαν μπροστά το διαζύγιο; Υπήρχε πιθανότητα επανασύνδεσης ή απλώς το αμέλησαν; Μπορείς να τους ρωτήσεις γι’ αυτό και να τους πεις για τις ψεύτικες ελπίδες που πιθανώς σου είχε δώσει η κατάσταση.

Δεν ήταν επιλογή του πατέρα σου να αποκτήσει παιδί την περίοδο αυτή. Έγινε όμως. Μετά από ενάμιση χρόνο σοβαρής, όπως λέει, σχέσης με τη νέα του σύντροφο, θα το θεωρούσα φυσικό εσύ και η αδελφή σου να γνωρίζετε την ύπαρξή της, ανεξαρτήτως εγκυμοσύνης. Και κανονικά δεν θα έπρεπε να αποτελέσει πλήγμα για σας αυτή η αποκάλυψη. Ίσως ο πατέρας να περίμενε πρώτα να βεβαιωθεί για τη σχέση του και να μη σας διαταράξει άδικα, γεγονός που τον τιμά. Επίσης το γεγονός πως η κυρία προσφέρεται να σου διαθέσει το σπίτι της δείχνει ευγένεια και καλή διάθεση από μέρους της για το παιδί του ανθρώπου που αγαπά, ακόμη και χωρίς να έχει καμιά προσωπική επαφή μαζί σου.

Για τη μητέρα σου δεν είσαι υπεύθυνη εσύ. Αν μετά από 3 χρόνια διάστασης και 2 χρόνια απομάκρυνσης του συζύγου της δεν έχει μπορέσει να αποδεχτεί το χωρισμό και να σταθεί στα πόδια της, τότε το πρόβλημα είναι δικό της και χρειάζεται βοήθεια. Τη βοήθεια όμως θα πρέπει να της την δώσει κάποιος ειδικός. Εσύ και η αδελφή σου το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να της δείχνετε την αγάπη σας και να την εμποδίζετε να μεμψιμοιρεί, τουλάχιστον μπροστά σας.

Και φυσικά δεν πρέπει να μπεις στη μέση και μην αφήσεις κανέναν να σε βάλει στη θέση αυτή. Ο πατέρας θα πρέπει να ανακοινώσει ο ίδιος τις εξελίξεις στη μητέρα και μάλιστα να βάλουν μπροστά το διαζύγιο για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Υποθέτω πως ο πατέρας κάποια στιγμή θα παντρευτεί με τη νέα του σύντροφο, όμως αυτό αν γίνει θα γίνει έπειτα από την έκδοση του διαζυγίου και προφανώς μετά από τη γέννηση του μωρού. Θα πρέπει να προετοιμάζεσαι και για τα δυο γεγονότα.

Σε λίγο θα ενηλικιωθείς, θα γίνεις φοιτήτρια και θα τραβήξεις το δικό σου δρόμο στη ζωή.  Μην αφήνεις τίποτα να σε διασπάσει από την προσπάθεια για τις πανελλήνιες. Μην αναλώνεσαι για την προσωπική ζωή των γονέων σου και μην ανησυχείς, τη στιγμή που σας αγαπούν και σας φροντίζουν. Αν έχεις κάποια συγκεκριμένη ανησυχία ή αίτημα μπορείς να τα συζητήσεις με τον πατέρα σου. Πχ αν σου λείπει και τώρα φοβάσαι πως θα βλέπεστε ακόμη λιγότερο ή αν φοβάσαι πως θα σας παραμελήσει οικονομικά, μπορείς να τα συζητήσεις και να ακούσεις πώς σκοπεύει να διαχειριστεί από δω και πέρα τα πράγματα.

Οι γονείς σου είναι πλέον ελεύθεροι άνθρωποι και φυσικό είναι κάποια στιγμή να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Ούτε η φυγή σε άλλη πόλη είναι λύση, αν μπορέσεις να περάσεις στην Αθήνα και εφόσον το θέλεις. Τα προβλήματα δε λύνονται με φυγή, αλλά με επικοινωνία και κατανόηση.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Πόσο νερό να βάλω στο κρασί μου;


Είμαι 30 ετών, αναπληρώτρια καθηγήτρια και ζω στην Αθήνα με τους γονείς μου. Φέτος το καλοκαίρι στο χωριό μου δημιούργησα σχέση με τον Δ που τον γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια. Είναι ένα απλό παιδί που δουλεύει εκεί ως ταξιτζής και είμαι σίγουρη πως οι γονείς που δεν θα τον αποδεχτούν. Κι εμένα με προβληματίζει η μορφωτική διαφορά. Ειμαστε πολυ καλα μαζι και πηγαινοερχόμαστε για να βλεπόμαστε. Περιμένω να δω σε ποιο σχολείο θα δουλέψω φέτος για να δούμε πώς θα συνεχίσουμε.  

Εκεινος εχει αρχισει να κανει ονειρα και εγω του εχω ζητησει χρονο για να χωνεψω ολα αυτα που εκεινος θελει και ουσιαστικα να δω αν αυτος ο ανθρωπος μπορει να γινει η αιτια να συγκρουστω με τους γονεις μου. Την προηγούμενη εβδομάδα

μου εστειλε εναν τεραστιο αρκουδο, οποτε επρεπε να το δικαιολογησω καπως στο σπιτι.

Αναγκαστηκα να παραδεχτω οτι ειμαι με καποιον και οτι ειμαι πολυ καλα και το μονο στοιχειο που εδωσα ειναι οτι τον ξερω πολλα χρονια γιατι οπως καταλαβαινεις οι ερωτησεις ηταν βροχη. Εν τω μεταξυ τους ειπα οτι πρεπει να εχουν εμπιστοσυνη οι γονεις στα παιδια τους για τον ανθρωπο που θα τους φερουν να ειναι ο ανθρωπος της ζωης τους και επισης τους ειπα οτι δεν ειμαι ακομα ετοιμη να προβω σε ανακοινωσεις

Kάλαβαν οτι ειμαι με τον Δ και αρχικά μου κανανε πλακα για τον αρκουδο. Κάποια στιγμή ο μπαμπας μου με αιφνιδιασε δηλώνοντας ευθέως «να ξερεις οτι εγω δεν συμφωνω και αν θες να πας να αρραβωνιαστείς και να παντρευτεις να πας μονη σου, εγω δεν ερχομαι. Δεν μπορει να ταιριαζει ενας ταξιτζης με μια καθηγήτρια, ειστε τα δυο ακρα. Αυτα που κοροιδευω δεν θα τα κανω και φρόντισε να το τελειωσεις το θεμα»

Εγω το μονο που ειπα ειναι οτι θα κανω ο,τι θελω και δεν σου πεφτει λογος. Τιποτε αλλο απο εκει και μετα. Δεν ειμαι ακομα ετοιμη να απαντησω στους γονεις μου, θελω χρονο. Πριν λίγο μου τηλεφώνησε ο Δ, καταλαβε αμεσως οτι κατι εχω και αναγκαστηκα να του πω μεσες ακρες τι εγινε. Εκεινος μου ειπε οτι αυτο θα συνεβαινε καποια στιγμη, με ρώτησε αν είμαι έτοιμη να απαντήσω και πως δεν  μπορουμε να κανουμε κατι τωρα.

Εγω το μονο που θελω ειναι χρονος για να δω αν μπορω να ειμαι μαζι του και να δω ποσο νερο πρεπει να βαλω στο κρασι μου. Τι να κάνω;

Μ.

 

Η απάντηση είναι προφανής. Όπως λες κι εσύ, χρειάζεσαι χρόνο για να δεις κατά πόσο αυτή η σχέση θα πάει σοβαρά ή θα μείνει ένας καλοκαιρινός ενθουσιασμός. Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να κάνετε σχέδια και για να διεκδικήσεις τη σχέση αυτή ως σχέση ζωής. Ξέρω πως τώρα είσαι ενθουσιασμένη, αλλά η πραγματική σημασία των σχέσεων αποδεικνύεται με το χρόνο. Θα δηλώσεις λοιπόν σε όλους, πρώτα στον εαυτό σου, μετά στον Δ και μετά στους γονείς σου, πως δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και χρειάζεσαι χρόνο. Δεν θα αναστατώσεις ακόμα τη ζωή σου, ούτε θα διαφωνήσεις με τους γονείς σου αν πρόκειται απλώς για μια σχέση με ημερομηνία λήξης. Για να τα κάνεις αυτά πρέπει αν αποφασίσεις πως ο Δ είναι σύντροφος ζωής. Κι αυτό χρειάζεται πολύ καιρό ακόμη. Ελεύθερη κοπέλα είσαι, μπορείς να έχεις ένα δεσμό και κανένας δεν μπορεί να σχολιάσει.

Για να πάμε το θέμα πιο βαθιά, πρέπει να ξεχωρίσουμε τα δικά σου στερεότυπα από αυτά των γονέων σου. Εσένα σε πειράζει η μορφωτική διαφορά; Και αν αυτό συμβαίνει είναι γιατί πραγματικά η πνευματική σας συνεννόηση χωλαίνει ή γιατί σκέφτεσαι τι θα πουν οι γονείς και το περιβάλλον; Τι εννοείς «να βάλεις νερό στο κρασί σου;» Κάνεις κάποια ιδεολογική υποχώρηση ή είναι υποχώρηση στα στερεότυπά σου; Για μια σχέση ζωής η ιδεολογία και η κουλτούρα πρέπει να είναι συμβατά και αυτό δεν εξαρτάται από τα τυπικά προσόντα αλλά από την ουσία. Αν εσύ αποφασίσεις πως επί της ουσίας η μορφωτική-επαγγελματική διαφορά δεν σε ενοχλεί, μπορεί κάλλιστα να το υπερασπιστείς και στους άλλους.

Οι γονείς σου είναι αυτοί που είναι, έχουν τις απόψεις τους και δεν αλλάζουν. Φέρονται έτσι γιατί επιδιώκουν το καλύτερο για σένα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αυτό πραγματικά είναι και το καλύτερο για σένα. Εσύ θα αποφασίσεις για τη ζωή σου και αν παραστεί ανάγκη θα διαφωνήσεις μαζί τους. Είμαι σίγουρη πως επειδή σε αγαπούν, αν σε δουν αποφασισμένη και σίγουρη, θα αποδεχτούν τελικά τις επιλογές σου. Δεν ζούμε εκατό χρόνια πριν! Τα κοινωνικά «πρέπει» έχουν χαλαρώσει κι αν κάποιοι είναι ακόμα κολλημένοι εκεί είναι δικό τους πρόβλημα.

Δήλωσε λοιπόν στους γονείς σου πως έχεις τη σχέση σου με τον Δ και δεν ξέρεις πού θα πάει, οπότε περιττό να συζητάτε. Μη δίνεις λεπτομέρειες και μη δέχεσαι συζητήσεις. Φέρσου φυσιολογικά μέσα στο σπίτι και όποτε θέλεις πήγαινε να δεις τον Δ δηλώνοντάς το απλά και αδιαφορώντας για τις αντιρρήσεις.

Φρόντισε να τον βλέπεις όσο πιο συχνά μπορείς για να απολαμβάνετε τη σχέση σας και να καταλάβετε σιγά-σιγά προς τα πού εξελίσσεται. Μην πιέζεσαι. Δεν σε αναγκάζει κανένας να λάβεις άμεσα αποφάσεις ζωής.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Υποκατάστατο μητέρας;


Έχω θεμα με τη μητερα μου. Ειμαι 20 χρονων και απο πολυ μικρη η μητερα μου παντα μου ελεγε πως με αισθανοταν πολυ ανεξαρτητο παιδι και πως δεν την ειχα αναγκη. Δε μου αφιερωνε καθολου χρονο απο την προσωπικη της ζωη. Δεν συζητούσε ποτε για τα οποια θεματα με απασχολουσαν κατα καιρους και παντα τα ξεπερνουσα ολα μονη μου! Σαν μαμα και παντα ηταν απεναντι μου επικριτικη στα οσα εκανα. Σαν παιδι παντα ειχα πολλες ασχολιες και ημουν καλη στα οσα εκανα. Ομως παντα εδινε προσοχη στα οσα δεν εκανα ή δεν εκανα οπως τα ηθελε.

Πολλες φορες προσπαθησα να κατανοησω την συμπεριφορα της και τους λογους για τους οποιους μου φεροταν και μου φερεται ετσι ακομα και σημερα. Ομως εκει που παω να εξηγησω καποιες δικες της συμπεριφορες απεναντι μου, και τα παω καλα, μου βγαινει ο θυμος, τα νευρα και αισθανομαι πολυ μπερδεμενη, αμφιταλαντευομενη στο «γιατι να δικαιολογω τα παντα;» Αισθανομαι οτι δεν εχω χαρει την μαμα μου ουτε σαν παιδι, ουτε τωρα σαν κοπελα.

Το θεμα μου ομως περα απο αυτο που ειναι, οτι μου βγαινει να θεωρω ως μητερα μου μια γυναικα που μπηκε στην ζωη μου, η οποια δεν εχει παιδια και με υπεραγαπα.Το ξερω οτι ισως ακουγεται ασχημο και παραλογο αλλα παρολο που δεν μου χαριζεται σαν ανθρωπος και ειναι αρκετα αυστηρη μαζι μου, αισθανομαι οτι με καθοδηγει πολυ ομορφα και μου δινει πολυ χρονο ωστε να συζηταμε και να περναμε ωραια μαζι. Τη βλεπω σαν υποκαταστατο; Μου κανει καλο; Εκεινη λεει απο τη μια οτι μερικες φορες πιεζεται και απο την αλλη αποζητα να με εχει κοντα της, να μου μιλαει και παντα με κοιταει και βουρκωνει. Λεει οτι με θεωρει το πνευματικο της παιδι γιατι δεν μπορει να με θεωρησει ως αληθινο της παιδι..Αυτο το καταλαβαινω και εγω. Ομως τι μου συμβαινει; Γιατι γινονται ολα αυτα; Ειναι κακο;

Ε

Φαίνεται πως η μητέρα σου δεν σε κάλυψε ποτέ στις συναισθηματικές ανάγκες που είχες και έχεις. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι για τους δικούς της λόγους και εξαιτίας της δικής της προσωπικότητας δεν ήταν διαθέσιμη αλλά ασκούσε κριτική στο άτομό σου. Μπορεί εξάλλου να ήσασταν ασύμβατες προσωπικότητες και η επικοινωνία σας να μη μπορούσε να ξεπεράσει ένα επίπεδο, οπότε αυτό σε άφησε ανικανοποίητη από μητέρα. Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις ούτε να συγχωρήσεις, αλλά να αποδεχτείς. Να αποδεχτείς πως η μητέρα σου είναι αυτή, αυτά μπορεί να σου δώσει, και να ρυθμίσεις ανάλογα τις σχέσεις σας. Αυτό μπορεί να είναι επίπονο, αλλά ελάχιστοι έχουν τους γονείς που ονειρεύονται…

Είναι απόλυτα φυσιολογικό ένα παιδί που δεν καλύπτεται από τους γονείς του να αναζητά εναλλακτικά γονικά πρότυπα και είσαι ευτυχής που βρήκες ένα εναλλακτικό πρότυπο μητέρας. Προσοχή όμως: Η κυρία αυτή δεν είναι μητέρα σου και δεν θα γίνει ποτέ. Είναι μια μεγαλύτερη στενή σου φίλη που μπορεί να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, την αγαπάς και σ’ αγαπά. Ως εκεί. Πολλοί έχουμε στη νεότητά μας κάποιους «μέντορες» που μας βοήθησαν να γίνουμε αυτό που είμαστε. Συχνά άλλοι άνθρωποι μας δίνουν την αγάπη και προσοχή που θα θέλαμε από τους γονείς μας. Η αγάπη αυτή και η στενή σχέση που αναπτύσσεται είναι θετική, αλλά δεν αντικαθιστά τους γονείς. Η έλλειψη εκεί πάντα θα υπάρχει, αλλά οι άλλες σχέσεις αγάπης κάνουν την έλλειψη της γονικής αγάπης πιο υποφερτή.

Θέλω να σου επιστήσω την προσοχή σε δυο σημεία:

·         Είναι η αγάπη της κυρίας αγνή και χωρίς να προσδοκά κάποιου είδους ανταμοιβή; Μήπως καλύπτει τη μοναξιά της και την έλλειψη παιδιών; Θα έλεγα και σ’ εκείνη ό,τι και σε σένα σχετικά με τα υποκατάστατα των γονικών σχέσεων. Ποτέ δεν θα είσαι πραγματικό της παιδί, αλλά μια μικρή, αγαπημένη φίλη και πνευματική μαθήτρια. Μήπως για κάποιο λόγο σε χρειάζεται στη ζωή της; Μήπως προσδοκά κάτι από σένα; Γιατί λέει πώς πιέζεται; Αν υπάρχει από μέρους της μόνο αγνή αγάπη χωρίς υποχρεώσεις και όρους και μαζί πνευματική καθοδήγηση, τότε όλα είναι καλά.

·         Μήπως υπάρχει προσκόλληση από ένα ή και από τα δυο μέρη; Μήπως οι αμοιβαίες ανάγκες που καλύπτονται σας κάνουν να καταργήσετε την ανεξαρτησία σας; Πόσο συχνά βλέπεστε; Μήπως έχετε δημιουργήσει υπερβολικά στενή σχέση που σας αποκόπτει από την υπόλοιπη ζωή; Η αληθινή αγάπη δεν προκύπτει από ανάγκη και επιπλέον επιτρέπει και στα δυο μέλη να είναι ελεύθερα.

Αν η σχέση σας τεθεί στις βάσεις που έχω προαναφέρει, δεν υπάρχει τίποτα κακό, αντίθετα είναι πολύ όμορφη. Δεν είναι όμως σε καμιά περίπτωση γονική και καλό είναι να μην αυταπατάσθε. Μην κόβεις ωστόσο το δρόμο για σχέση με τη μητέρα σου. Οι μεγάλοι συνήθως δεν αλλάζουν ριζικά, αλλά εσύ μεγαλώνοντας θα αλλάξεις και ίσως την κατανοήσεις και την πλησιάσεις περισσότερο. Μην αναφερθείς ποτέ στην άλλη κυρία ως υποκατάστατο μητέρας, γιατί θα πληγώσεις πολύ τη μητέρα σου. Μην κρύβεις ωστόσο τις συναντήσεις σας και τα συναισθήματά σου γι’ αυτήν, αν ερωτηθείς, γιατί δεν είναι τίποτα κακό και δεν έχεις τίποτα να κρύψεις.

Υ.Γ. Όταν εργαζόμουν σε λύκειο, μια μαθήτρια μου είπε πως τόσο με αγαπά και με θαυμάζει που θα ήθελε να είμαι μητέρα της. Της απάντησα πως χαίρομαι για την αγάπη και την εκτίμηση και είναι αμοιβαία, αλλά δεν θα είμαι ποτέ μητέρα της, παρά μια αγαπημένη της καθηγήτρια που ίσως πάντα θα με θυμάται με αγάπη. Και τέτοιες σχέσεις είναι πολύ σημαντικές. Η μητέρα της είναι και θα παραμείνει αυτή που είναι.

Ο ...επαγγελματίας


Θα ηθελα τη γνωμη σας για το πως μπορω να ξεπερασω την ασχημη κατασταση που βιωνω. Ημουν σε μια σχεση με καποιον που ειχε κοπελα για 12 χρονια και τα τελευταια 2,5 ειχε παραλληλα και μαζι μου. Την κερατωνε παντα και το ιδιο εκανε και σε μενα. Μας ειχε 2 και πηγαινε και με αλλες πολλες. Αργησα να το καταλαβω και οταν το καταλαβα μου ηταν πολυ δυσκολο να ξεκοψω. Μαζι περνουσαμε παρα πολλες ωρες, διακοπες, γιορτες κτλ και τον τελευταιο 1,5 χρονο συζουσαμε ουσιαστικα.

Μας παρατησε και τις 2 το καλοκαιρι για να κανει τη ζωη του και να μην τον πρηζουμε. Εγω ειχα αρχισει να γκρινιαζω πολυ τον τελευταιο καιρο γιατι καταλαβαινα τι εκανε και λεει πως τον τρελανα. Συνεχως ελεγε πως δεν μπορουσε να ζησει μακρια μου και πως μ αγαπουσε κι αλλα τετοια.

Εχω 5 μηνες που χωρισα, ολο αυτο το διαστημα βρισκομασταν καποιες φορες ή μιλουσαμε στο τηλέφωνο και παντα καταληγαμε να μαλωνουμε. Ενα μηνα μονο καταφερα και ειχα αποκοπει τελειως και δεν σηκωνα τηλεφωνο και δεν τον ειχα δει. Να μην σας τα πολυλογω. Σημερα μου ζητησε να πιουμε καφε μετα απο εναν ασχημο καυγα που ειχαμε την προηγουμενη εβδομαδα και πηγα. Παραδεχτηκε πως εχει πολλες κοπελες με τις οποιες ασχολειται, δεν εχει σχεση βεβαια αλλα κανει τη ζωη του.

Ολο αυτο το διαστημα νιωθω πως εγω δεν ημουν αρκετη για να τον κρατησω και να θελει να ειναι κοντα μου. Ριχνω ολο το φταιξιμο σε μενα και ξεχναω τον πονο που μου εχει προκαλεσει εκεινος. Πως θα τον ξεχασω; Πως θα προχωρησω; Ειναι ολη μου η ζωη, εκανα τα παντα για κεινον. Θελω να πεθανω.

Λ

Είναι  σαφές πως ο κύριος είναι επαγγελματίας γυναικάς. Και συνήθως στις περιπτώσεις αυτές στο χαρέμι χρειάζεται και μια σταθερή …οδαλίσκη για να λύνει τα πρακτικά προβλήματα και να αποτελεί το λιμάνι όπου ο κύριος καταφεύγει για να ξεκουραστεί ή για να βρει μια σταθερή πρόθυμη αγκαλιά.

Ο δικός σου είχε για τη χρήση αυτή επί 12 χρόνια μια άλλη κοπέλα. Στη συνέχεια θέλησε να την αντικαταστήσει με σένα, αλλά του πήρε 2,5 χρόνια για να κάνει τη μετάβαση! Μετά σας χώρισε και τις δυο γιατί τον… πρήζατε! Ε, δίκιο είχε ο άνθρωπος: Ο ρόλος της παραπάνω σταθερής οδαλίσκης προϋποθέτει αυτή να είναι σιωπηλή και ανεκτική σε όλη του την υπόλοιπη δραστηριότητα… και τώρα εξακολουθεί να παίζει μαζί σου.

Δεν θα ασχοληθώ νε τον κύριο και ποιοι λόγοι τον κάνουν να έχει τέτοια στάση προς τις γυναίκες. Θα σου πω απλώς πως βρήκε και κάνει. Αν εσύ μπορούσες να προφυλάξεις τον εαυτό σου από μια τέτοια κακοτοπιά, δεν θα βρισκόσουν τώρα στη θέση αυτή. Το πολύ-πολύ θα είχες συνάψει μαζί του μια περαστική ερωτική σχέση και θα είχες απομακρυνθεί μόλις θα συνειδητοποιούσες το ποιόν του.

Θα ασχοληθώ λοιπόν με σένα. Προφανώς δεν εκτιμάς αρκετά τον εαυτό σου και ανέχτηκες τόσα χρόνια την κατάσταση. Σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως υπάρχουν απωθημένα και πληγές από το παρελθόν, τα οποία σε κάνουν να μην έχεις  μια δομημένη προσωπικότητα και να γίνεσαι έρμαιο των καταστάσεων. Και επίσης προφανώς δεν έχεις μια δική σου ενδιαφέρουσα ζωή με δουλειά, φίλους, ενδιαφέροντα κτλ. έτσι ώστε προσκολλήθηκες στη σχέση, την έκανες «όλη σου τη ζωή» και μάλιστα θέλεις να πεθάνεις γι’ αυτόν.

Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να καταφύγεις άμεσα σε ψυχολογική βοήθεια. Στον κόσμο υπάρχουν όλα τα είδη των ανθρώπων, αλλά εξαρτάται από σένα το πώς θα επιλέγεις και θα προστατεύεσαι, πράγμα που πρέπει να βοηθηθείς να μάθεις. Πρέπει να δράσεις άμεσα, ειδικά αν τα περί αυτοκτονίας δεν είναι απλώς ένα σχήμα λόγου.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Φταίνε οι άντρες ή εγώ;

Η αδελφή μου είναι 34 χρονών και στις συζητήσεις που κάνουμε υπάρχει πάντα από την πλευρά της το θέμα της έλλειψης συντρόφου.

Ανάλογα με την φάση που βρίσκεται, μου μιλάει για άντρες με τους οποίους βγαίνει ραντεβού, οι οποίοι δεν την ενθουσιάζουν αλλά βγαίνει μαζί τους γιατί ελπίζει ότι κάτι μπορεί να προκύψει ή για σχέσεις που καλά ξεκινούν αλλά άδοξα λήγουν. Στην δεύτερη περίπτωση μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έχει ανακαλύψει και αποδομήσει το χαρακτήρα του συντρόφου της.

Έχει νεύρα που δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα φανταζόταν, νομίζει ότι αυτή φταίει για την συμπεριφορά των συντρόφων της και θέλει να το τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να επιστρέψει στη αρχική ήρεμη κατάσταση της.

Δεν κρύβω ότι τα αρνητικά χαρακτηριστικά των συντρόφων που μου αναφέρει κάθε φόρα, μου φαίνονται και έμενα πολύ σημαντικά και την δικαιολογώ λέγοντάς της κάθε φορά πως δεν ήταν ο κατάλληλος.

Από κάποια εποχή και πέρα όμως, άρχισε να με ρωτάει τι κάνει λάθος και δεν μπορεί να έχει μια όμορφη σχέση. Ήταν η πρώτη φόρα που άρχισε να αναρωτιέται για την δική της συμπεριφορά και άφηνε ασχολίαστη την συμπεριφορά του εκάστοτε συντρόφου της. Έτσι και αλλιώς είχαμε σχολιάσει όλα τα είδη αρσενικών που υπάρχουν στον πλανήτη!

Η ερώτησή της με ξάφνιασε, γιατί είναι ένα άτομο πολύ αισιόδοξο και καλόβολο, γεμάτο διάθεση για ζωή, με αποτέλεσμα να μη βλέπω κάτι αρνητικό στη συμπεριφορά της για να το αναφέρω. Έτσι προσπαθώ κάθε φόρα να την καθησυχάσω λέγοντας τις θετικές μου σκέψεις γι’ αυτήν και το χαρακτήρα της, άλλα δεν την βλέπω να πείθεται ούτε και να αλλάζει κάτι στη εξέλιξη των πραγμάτων.

Να της προτείνω να επισκεφθεί κάποιο ψυχολόγο; Δεν μπορώ να καταλάβω τη την φρενάρει, δεδομένου ό,τι οι γονείς μας είναι ακόμα μαζί και έχουν μια αρμονική σχέση.

Χ

 

Όταν κάποιος διαπιστώνει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη ζωή του, καλό είναι να προβληματίζεται σχετικά με το δικό του μερίδιο ευθύνης. Η αδελφή σου καλά κάνει λοιπόν και αναρωτιέται σχετικά με τη δική της στάση. Μπορεί να είναι μια θαυμάσια κατά τα άλλα κοπέλα, αλλά να κάνει λάθη στην προσωπική της ζωή. Εσύ την γνωρίζεις ως αδελφή σου και στην ευρύτερη κοινωνική της συμπεριφορά, αλλά στις διαπροσωπικές της σχέσεις μπορεί να είναι διαφορετική. Αυτό δεν αναιρεί τη γενική αξία της ως ατόμου.

Η υπόλοιπη ζωή της πώς είναι; Εργάζεται, έχει φίλους, ενδιαφέροντα; Μήπως έχει υπερ-συγκεντρωθεί στην αναζήτηση συντρόφου και της έχει γίνει εμμονή; Εσείς ως αδελφές με καλή –όπως φαίνεται- σχέση μεταξύ σας, έχετε άλλες ευκαιρίες επικοινωνίας πλην των συζητήσεων για αποτυχημένες σχέσεις;

Λάβε δε υπόψη σου πως όταν μια κατάσταση περιγράφεται με λόγια, υπάρχει πάντα ο υποκειμενικός παράγοντας. Δεν ήσουν παρούσα κι έτσι δεν μπορείς να ξέρεις πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα, όταν η αδελφή σου περιγράφει από τη δική της σκοπιά «άσχημες» συμπεριφορές ενός φίλου της και «σωστές» δικές της.

Τι μπορεί να πηγαίνει λάθος; Να μερικές πιθανότητες:

·         Υπάρχει κάποιος υποσυνείδητος λόγος που κάνει την αδελφή σου να φοβάται τις σχέσεις ενώ συνειδητά τις επιθυμεί. Ως αποτέλεσμα, συνάπτει σχέσεις που δεν θα κρατήσουν. Αυτό χρειάζεται διερεύνηση. Ο καλός γάμος των γονέων δεν αποτελεί πανάκεια.

·         Είναι ιδιαίτερα απαιτητική και τελειομανής.

·         Κάνει λανθασμένες αρχικές επιλογές ατόμων. Όπως γράφεις, σε μερικές περιπτώσεις ξεκινά χωρίς ενθουσιασμό.

·         Ψάχνει με ζήλο για σύντροφο, οπότε αυτό μπορεί να «τρομοκρατεί» κάποιους άντρες που δεν διατίθενται εξαρχής για σοβαρές καταστάσεις με μέλλον.

·         Κυριαρχείται από τα κοινωνικά στερεότυπα των ηλικιών γάμου και τεκνοποίησης και είναι αγχωμένη και με χαμηλή αυτοεκτίμηση ως προς το θέμα. Αυτό βγαίνει στη στάση της και δημιουργεί προβλήματα με τους άντρες.

·         Δεν έχει ικανοποιητική κοινωνική ζωή, οπότε δεν συναντά μεγάλη ποικιλία ανδρών να επιλέξει.

Αφού η ίδια βιώνει την κατάσταση ως πρόβλημα, θεωρώ απαραίτητη τη συνεργασία της με ψυχολόγο. Εκεί θα προχωρήσει στην αυτογνωσία της, άρα και στην αυτοπεποίθησή της, θα ανιχνεύσει τους λόγους της «αποτυχίας» της με τους άντρες και θα αλλάξει ό,τι χρειάζεται από πλευράς της. Έχω δουλέψει με αρκετά άτομα που η δυσκολίες τους στις σχέσεις οφείλονταν στη δική τους στάση μέσα σ΄αυτές ή σε λανθασμένες τακτικές (πχ. κλειστή ζωή). Εσύ μπορείς να της το προτείνεις και η ίδια θα δει αν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Καταπιεστική μαμά και φοβίες


Είμαι 33 ετών. Ήμουν πάντα ένα ζωντανό και αισιόδοξο άτομο, αν και ιδιαίτερα ευαίσθητο. Η μητέρα μου ήταν πάντα πιεστική και πάντα έκανα ό,τι μου έλεγε (σπούδασα ό,τι ήθελε, μετακόμισα στην Αθήνα γιατί "εκεί θα βρεις δουλειά", χώρισα συντρόφους "γιατί δεν έκαναν για μένα" κτλ) μόνο και μόνο για να με αφήνει ήσυχη, αλλά και για να μη με απορρίπτει. Αξίζει να σημειωθεί ότι και η μητέρα μου έχει θέμα με τη δική της μητέρα, την οποία κατηγορεί έμμεσα για μία κακοποίηση που υπέστη ως έφηβη (και θεωρεί ότι η μητέρα της έπρεπε να την έχει αντιληφθεί και αποφύγει).

Στα εργασιακά είμαι επιτυχημένη, με καλή δουλειά και αποδοχές, μεταπτυχιακά και επαίνους. Δεν θα έλεγα το ίδιο και για τις σχέσεις μου.

Παρόλα αυτά, τα τελευταία 2 χρόνια γνώρισα τον άντρα της ζωής μου, που με καταλαβαίνει και με αγαπάει χωρίς όρους. Παντρευόμαστε σε δύο μήνες και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Είναι όμως χωρισμένος κι έχει 2 παιδιά (5 και 4 ετών) από τον προηγούμενο γάμο του, οπότε η μαμά δεν τον παρουσιάζει πουθενά (προς Θεού!), αν και δηλώνει σε μένα ότι τον συμπαθεί ιδιαίτερα (είναι ένας πραγματικά αξιόλογος άνθρωπος 38 ετών).

Επίσης, πριν ένα μήνα έμαθα ότι είμαι έγκυος και δυστυχώς απέβαλα σχεδόν αμέσως. Τώρα, διακατέχομαι από φοβίες ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω παιδιά, ότι τιμωρούμαι επειδή πολύ παλιότερα είχα κάνει 2 εκτρώσεις, ότι δεν μου αξίζει η ευτυχία.

Η ζωή στην Αθήνα έχει γίνει αφόρητη και οικονομικά ασύμφορη και σκεφτόμαστε να μετακομίσουμε στην επαρχία (καταγόμαστε και οι 2 από το ίδιο μέρος, όπου ζουν και οι γονείς μας αλλά και τα 2 παιδιά του συντρόφου μου), καθώς ο σύντροφός μου είχε μια καλή πρόταση για δουλειά. Αυτό σημαίνει όμως ότι εγώ πρέπει να παραιτηθώ από τη δική μου και να τον ακολουθήσω με φόβο ότι ίσως να μη βρω ποτέ ξανά δουλειά, πόσο μάλλον μια τόσο καλή δουλειά. Τρέμω στην ιδέα να το ανακοινώσω στους γονείς μου. Φοβάμαι την απόρριψη.

Γιατί μου φαίνονται όλα βουνό; Γιατί έχω τόσες φοβίες; Τι μπορώ να κάνω για να τις ξεπεράσω;

 Α.

 

Τα θέματα που θέτεις είναι αρκετά, όλα όμως έχουν ως κοινό παρονομαστή την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον εαυτό σου. Αυτή, όπως σωστά εντοπίζεις, σχετίζεται με την καταπιεστική μαμά που προσπαθεί να βγάλει πάνω σου τα δικά της απωθημένα από την οικογένειά της.

Είσαι σπουδαστικά και επαγγελματικά επιτυχημένη, σε σπουδές και πόλη που δεν ήταν της απόλυτης επιλογής σου. Οι καλές σου επιδόσεις (υπεραναπλήρωση) έχουν να κάνουν και με την επιθυμία σου να μην σε απορρίψει η μαμά. Η μαμά επενέβη και στις σχέσεις σου και ως τώρα κατάφερνε να έχει τον έλεγχο. Τώρα που βρήκες έναν σύντροφο όπως τον ήθελες, θέλει και πάλι να ελέγξει την κατάσταση και στο χέρι σου είναι αν θα της το επιτρέψεις. Φοβάσαι επίσης να αλλάξεις χώρο εργασίας επειδή η μαμά κρίνει πως πρέπει να είσαι στην Αθήνα. Και πάλι στο χέρι σου είναι πόσο θα της επιτρέψεις να σε ελέγξει.

Όταν ένα άτομο έχει υποστεί μακροχρόνια καταπίεση αναπτύσσει χαμηλή αυτοεκτίμηση που το οδηγεί να… φοβάται τον ίσκιο του. Πιστεύει πως δεν είναι αρκετά ικανό, πως δεν θα τα καταφέρει, πως μια ανώτερη δύναμη θα το τιμωρήσει κτλ. Η άλλη δυνατότητα είναι να καταφέρει να αντισταθεί και να το δηλώσει με λόγια και με πράξεις.

Βρήκες το σύντροφο της ζωής σου και παντρεύεσαι. Αυτή είναι μια πολύ όμορφη περίοδος και δεν πρέπει αν αφήσεις κανέναν να σου τη χαλάσει.

Εσύ θέλεις να πάτε στην επαρχία; Ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι γονείς σου, εσύ πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό; Παρότι είσαι επαγγελματικά επιτυχημένη, φοβάσαι σχετικά με την εξεύρεση εργασίας. Σήμερα, πολλά νέα ζευγάρια επιλέγουν την επαρχία για οικονομικούς λόγους (επειδή μπορεί να βρήκαν δουλειά, επειδή η ζωή είναι πιο φτηνή, υπάρχει ίσως σπίτι, το περιβάλλον είναι καλύτερο για να μεγαλώσουν παιδιά, υπάρχουν πιο ανθρώπινοι ρυθμοί ζωής κτλ.). Μια τέτοια αλλαγή συνοδεύεται βέβαια από μια αλλαγή των επαγγελματικών δεδομένων για την οποία πρέπει να είσαι προετοιμασμένη. Ακόμη κι αν δεν βρεις μια δουλειά αντάξια αυτής που έχεις τώρα, είναι οι υπόλοιποι λόγοι ικανοί για να σε κάνουν να επιλέξεις την επαρχία; Ο σύντροφός σου έχει βρει πολύ καλή δουλειά, οπότε αυτό σου επιτρέπει να πάρεις το χρόνο σου για την αναζήτηση της δικής σου δουλειάς. Εξάλλου, αν σκοπεύεις να μείνεις έγκυος άμεσα, θα μπορούσες για 1-2 χρόνια να δεις το θέμα της δουλειάς πιο χαλαρά, αφού ούτως ή άλλως θα έχεις εγκυμοσύνη και μωρό.

Θα σου επιστήσω την προσοχή σχετικά με τη συνύπαρξη με τους γονείς σου. Πρόσεξε μήπως η συγκατοίκηση στην ίδια πόλη τους δώσει το θάρρος να ανακατεύονται πιο πολύ στη ζωή σας. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δεχτείτε να μείνετε στο ίδιο σπίτι ή στο ίδιο κτίριο. Συζητήστε με το σύντροφό σου μια κοινή γραμμή συμπεριφοράς και ορίων προς τους γονείς σου και αποφασίστε να την τηρήστε με οποιοδήποτε τίμημα. Εξάλλου, αφού και τα παιδιά του μένουν στην ίδια πόλη (και προφανώς η πρώην σύζυγος;) θα πρέπει να δείτε πώς θα ρυθμίσετε τις σχέσεις σας και προς την κατεύθυνση αυτή.

Το πιο βασικό από όλα είναι πώς αισθάνεσαι εσύ και πώς σκοπεύεις να προασπίσεις την καινούργια σας ζωή. Για να το κάνεις αυτό πρέπει να ανακτήσεις την αυτοπεποίθησή σου σε όλους τους τομείς, πράγμα που θα σε κάνεις να μη φοβάσαι τη ζωή και να παίρνεις κάποια ρίσκα που αρμόζουν στην ηλικία σου. Υπάρχουν προφανώς θέματα από το παρελθόν σου που πρέπει να επιλυθούν, κυρίως σε σχέση με τους γονείς σου. Μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο θα μπορούσαν να βοηθήσουν.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Η κόρη δε θέλει τη νέα σύντροφο


Είμαι 48 ετών, διαζευγμένος 5 χρόνια, με μια κόρη 10 ετών. Το παιδί μένει με τη μητέρα του αλλά έχει και μαζί μου στενή επαφή. Το παίρνω κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και κάποιες φορές ενδιάμεσα μέσα στην εβδομάδα. Η σχέση μας είναι πολύ καλή, αν και δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τη μητέρα της για ορισμένα πράγματα. Εδώ και μερικούς μήνες έχω συνδεθεί με τη Μ, 46 ετών, χωρισμένη πολλά χρόνια, με έναν μεγάλο γιο που ζει ανεξάρτητα.

Επειδή η Μ έμενε με τη μητέρα της, ήρθε σταδιακά και εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου. Της μικρής δεν της αρέσει καθόλου αυτό. Γκρινιάζει, φέρεται ψυχρά στη Μ και δεν θέλει να μένει μαζί μας. Η Μ της φέρεται πολύ καλά, αλλά έχει αγανακτήσει. Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω.

Ν

 

Η συγκατοίκηση του γονιού με έναν νέο σύντροφο δημιουργεί σε πολλές περιπτώσεις θέματα που χρειάζονται άμεση επίλυση. Τονίζω το άμεση γιατί αν εξ αρχής σταθεροποιηθεί μια κατάσταση δυσαρέσκειας, αυτή είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθεί στο μέλλον.

Μεγάλη σημασία έχει η προετοιμασία του παιδιού για με τέτοια αλλαγή, τα συναισθήματα του ζευγαριού και η σημαντικότητα της σχέσης.

Αρχικά, από το μήνυμά σου δεν φαίνεται να παίρνεις τις καταστάσεις δυναμικά στα χέρια σου. Λες πως η σύντροφός σου «σταδιακά εγκαταστάθηκε» στο σπίτι σου επειδή έμενε με τη μητέρα της. Αυτό τι σημαίνει; Οι περιπτώσεις είναι δυο:

  1. Πήρατε με τη φίλη σου τη συνειδητή απόφαση να συγκατοικήσετε, οπότε πρόκειται προφανώς για σοβαρή σχέση. Σε τέτοια περίπτωση η κοπέλα έφερα τα πράγματά της στο σπίτι σου, εγκαταστάθηκε, κάνατε κάποιες αλλαγές, μοιράζεστε τα έξοδα και γενικά το σπίτι σου έγινε σπίτι σας.
  2. Η φίλη σου συχνάζει στο σπίτι σου και κατέληξε από συνήθεια να μένει εκεί. Δεν έχετε αποφασίσει ακόμα για τη σταθερότητα της σχέσης.

Ποια είναι η δική σας περίπτωση; Αν είναι η πρώτη, μια γνωριμία μερικών μηνών καθιστά την απόφαση συγκατοίκησης παρακινδυνευμένη, ειδικά όταν υπάρχει και ένα παιδί στη μέση. Αν είναι η δεύτερη, θα έπρεπε να υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο που η Μ δεν θα βρισκόταν πάντα μαζί σας όταν έρχεται η μικρή.

Γενικά, προετοίμασες το παιδί πριν το εγκατασταθεί στο σπίτι σου (που πρέπει να θεωρεί και δικό της) μια γυναίκα;

Για να αντιμετωπίσεις τώρα την κατάσταση θα πρέπει πρώτα να αποφασίσεις πόσο σημαντική είναι η Μ στη ζωή σου. Αν τη θεωρείς σύντροφό σου, θα πρέπει να μιλήσεις στη μικρή γι’ αυτό, να της πεις πόσο σημαντική για σένα είναι η Μ και πως είναι επιλογή σου την οποία δεν θα αμφισβητήσεις. Μπορείτε κάποιες φορές να βλέπεστε και μόνοι σας, αλλά όταν έρχεται στο σπίτι «σας», η  Μ θα είναι εκεί, αν δεν έχει δικούς της λόγους να λείπει. Μπορείς να της πεις πως η αγάπη δεν υπαγορεύεται, αλλά ο σεβασμός και η ευγένεια είναι απαραίτητα και της ζητάς να τα προσφέρει.

Αν η Μ είναι απλώς μια σχέση στην οποία ακόμη δεν έχουν διαμορφωθεί στόχοι, κάποιες φορές που είναι να έρθει η μικρή, εκείνη καλό είναι να γυρίζει στο σπίτι της. Προσοχή: να μη νομίσει το παιδί πως κατάφερε και την «έδιωξε», αλλά να το θεωρήσει φυσικό πως η φίλη του μπαμπά δεν μένει μόνιμα στο σπίτι «του». Και στην περίπτωση αυτή, καλό είναι να πεις στη μικρή πως η Μ είναι η φίλη σου, δεν ξέρετε αν στο μέλλον θα ζείτε μόνιμα μαζί, αλλά αυτή τη στιγμή είστε μαζί και της ζητάς να δείχνει σεβασμό και ευγένεια.

Σε κάθε περίπτωση μπορείς να αναφέρεις πως η Μ την αγαπά και να δώσεις παραδείγματα γι’ αυτό. Η Μ ας κρατήσει διακριτική στάση, ας εξακολουθήσει να φέρεται στη μικρή όμορφα (χωρίς όμως υπερβολές) και ας αφήσει το χρόνο να λειτουργήσει. Κάποιο κοινό ενδιαφέρον μεταξύ τους μπορεί να τις συνδέσει.

Πάνω από όλα, διαβεβαίωσε τη μικρή πόσο την αγαπάς και πως πάντα θα είναι το σημαντικότερο άτομο στη ζωή σου. Το πιθανότερο είναι το παιδί να βλέπει (κακώς) τη Μ ως απειλή στη σχέση σας και ίσως η μητέρα της να έχει με τον τρόπο της συμβάλει σ’ αυτό. Σε κάθε περίπτωση φρόντισε να ασχολείσαι με το παιδί, να της δείχνεις λεκτικά και έμπρακτα τη σημαντικότητά της στη ζωή σου, να περνάς και μόνος δημιουργικό χρόνο μαζί της. Μην καταλήξεις όμως στο άλλο άκρο, να της κάνεις όλα τα χατίρια για να αποδεχτεί τη νέα κατάσταση.

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Ο… πρίγκιπας

Είμαι 30 χρονών και είχα σχέση με τον σημερινό άντρα μου 10 χρόνια. Πριν από 6 μήνες παντρευτήκαμε έχοντας πολλά προβλήματα στη σχέση μας, αλλά δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Έπρεπε να παντρευτούμε για μένα, για τον κόσμο, για τους γονείς μου, ήμασταν πολλά χρόνια μαζί. Πολλές φόρες είχα πάρει την απόφαση να τον χωρίσω αλλά ένοιωθα ότι χωρίς αυτόν θα ήμουν μόνη, φοβόμουν και πάντα άλλαζα γνώμη.

Εγώ είμαι πολύ ευαίσθητη, ρομαντική. θέλω να ζω έντονα πράγματα, θέλω πάθος, έρωτα, είμαι νέα και θέλω να τα ζήσω όλα … Ο άντρας μου είναι σοβαρός, γήινος, πεζός, χωρίς να εκφράζεται, χωρίς να μου δείχνει συναισθήματα. Δεν είναι ο πρίγκιπάς μου…

Εδώ και 5 μήνες έχω παράλληλη σχέση με τον πρίγκιπα μου. Ντρέπομαι πολύ αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω, δεν θέλω. Ο πρίγκιπάς μου είναι κάποιος παλιός έρωτας ανεκπλήρωτος. Πάντα θέλαμε ο ένας τον άλλον από μακριά αλλά τόσα χρόνια δεν είχε γίνει τίποτα, ούτε καν είχαμε βρεθεί. Βρεθήκαμε τυχαία μετά από 8 χρόνια. Δεν πιστεύαμε ότι θα συνέβαινε αυτό. Ζούμε τον πιο παθιασμένο έρωτα, τον θέλω, τον αγαπάω, θέλω να είμαι μαζί του, να κάνω παιδιά μαζί του, να κοιμάμαι και να ξυπνάω μαζί του. Το ίδιο κι αυτός. Είναι σε 5χρονη σχέση και με πιέζει να χωρίσω, να χωρίσει κι αυτός και να είμαστε μαζί! Δείχνει και λέει ότι είναι τρελά ερωτευμένος και ότι θέλει να με παντρευτεί!
Φοβάμαι, δεν ξέρω τι να κάνω! Με τον άντρα μου έχω απομακρυνθεί πολύ, δεν μπορώ να κάνω έρωτα μαζί του, απλά συγκατοικώ. Το έχει νοιώσει ότι είμαι απόμακρη αλλά δεν κάνει και τίποτα, απλά υπομονή όπως μου πε! Με τον άντρα μου στο παρελθόν οι ερωτικές επαφές ήταν ελάχιστες κι αυτές επειδή τις επεδίωκα εγώ. Με τον άλλον ταιριάζω απόλυτα ερωτικά, είναι αυτό που έψαχνα, αλλά και ψυχολογικά με απογειώνει. Δεν ξέρω τι να κάνω… Φοβάμαι να χωρίσω μήπως κάνω λάθος. Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους γονείς μου.
Θέλω να πάρω την σωστή απόφαση για μένα πάνω από όλα. Υποφέρω, βοηθήστε με!

Ε.

Το να σου πω πως ο γάμος σου ήταν λάθος και πως έπρεπε να έχεις χειριστεί αλλιώς την κατάσταση, δεν έχει καμιά έννοια πια. Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα.

Ανεξάρτητα εξωσυζυγικής σχέσης, πιστεύω πως ο γάμος σου δεν θα κρατήσει. Ή αν κρατήσει λόγω κοινωνικών στερεοτύπων, θα είσαι ανικανοποίητη σε πολλά επίπεδα, με πιθανό αποτέλεσμα ψυχικά προβλήματα για σένα και τα παιδιά που ίσως αποκτήσεις. Καλό είναι να δεις το γάμο σου και τη σχέση σου σαν δυο ανεξάρτητες καταστάσεις.

Αρχικά σου προτείνω να περιμένεις λίγο. Είσαι ρομαντική και ενθουσιώδης και μπορεί να μεγαλοποιείς τα πράγματα. Το νεανικό απωθημένο προς το παρόν ικανοποιείται με ενθουσιασμό, αλλά πρέπει να δεις προς τα πού θα πάει. 5 μήνες σχέσης με περιορισμούς δεν είναι αρκετό διάστημα για να πάρεις αποφάσεις ζωής. Αν δεν τον ζήσεις τον άλλον είναι παρακινδυνευμένο να αποφασίσεις να τον παντρευτείς και να κάνεις άμεσες αλλαγές στη ζωή σου για να το καταφέρεις. Διατήρησε λοιπόν διακριτικά τη σχέση σου, προσγειώσου στην πραγματικότητα και δες πόσο βάθος υπάρχει κάτω από τον ερωτικό ενθουσιασμό.

Αυτό όμως που πρέπει κυρίως να δεις είναι ποια είσαι εσύ και τι θέλεις από τη ζωή. Παντρεύτηκες για να ικανοποιήσεις τα κοινωνικά στερεότυπα (γονείς, κόσμος κτλ). Λειτούργησε η συνήθεια και ο φόβος μη μείνεις μόνη. Για όλα αυτά δέθηκες με έναν άνθρωπο που δε σου ταιριάζει και δεν σε καλύπτει ερωτικά. Επίσης από τον τρόπο που εκφράζεσαι για τον ιδανικό σύντροφο («πρίγκιπας) και από τα υπόλοιπα γραφόμενά σου, φαίνεσαι τόσο ευαίσθητη και ρομαντική, σαν κοριτσάκι. Όλα αυτά πρέπει να τα δουλέψεις για να εξελιχθείς προσωπικά, έτσι ώστε να δυναμώσεις και να μπορείς να παίρνεις σωστές αποφάσεις.

Το θεωρώ απαραίτητο να κάνεις μια συνεργασία με ψυχολόγο για να αρχίσεις να βρίσκεις τον εαυτό σου. Τότε θα μπορέσεις να κρίνεις αν θα μείνεις στο γάμο σου και αν (ανεξαρτήτως αυτού) θα χαράξεις νέα πορεία με τον εραστή σου.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Γειτονιά με τον πρώην

Είμαι 42 ετών, παντρεμένη 11 χρόνια, με ένα γιο 10. Στα 21 μου χρόνια είχα παντρευτεί ένα παιδί που είχα γνωρίσει στο χωριό καταγωγής των γονέων μου όπου περνούσαμε τα καλοκαίρια. Ο νεανικός αυτός γάμος είχε σοβαρά προβλήματα (δεν θέλω να τα αναλύσω) και διαλύθηκε σε 2 χρόνια. Ο πρώην έφυγε στο εξωτερικό και δεν τον ξαναείδα.

Το σπίτι στο χωριό διατηρείται και περνάμε πάντα με την οικογένειά μου εκεί τις διακοπές μας. Ο άντρας μου και ο γιος μου λατρεύουν το χωριό και έχουμε εκεί ωραία παρέα με άτομα που γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια και τις οικογένειές τους.

Πρόσφατα έμαθα από φίλη που μένει στο χωριό πως ο πρώην έχει επιστρέψει στην Ελλάδα με την οικογένειά του και ανακαινίζει το σπίτι του στο χωριό για να κατοικήσουν εκεί μόνιμα. Έχω ταραχτεί πολύ. Θα είμαστε στην ίδια γειτονιά! Δεν θέλω καθόλου να ξανασυναντήσω τον πρώην, πολύ περισσότερο να βρίσκομαι μαζί του στην παλιά μας παρέα. Δεν ξέρω τι να κάνω.

Φ.

Ψυχραιμία! Καιρός να ξεπεράσεις τα φαντάσματα του παρελθόντος και να μην αφήσεις τίποτα να διαταράξει τις ωραίες σου διακοπές. Ούτε να το διανοηθείς να σταματήσεις να πηγαίνεις στο χωριό για να μην συναντήσεις τον πρώην.

Πιστεύω πως αυτό που αντιμετωπίζεις ως πρόβλημα είναι δικό σου ψυχολογικό θέμα. Αν εσύ έχεις ξεπεράσει τον πρώτο σου γάμο, θα υπάρξει μεν στην αρχή κάποια αμηχανία, αλλά τελικά όλα θα ξεπεραστούν.

Συζήτησε το θέμα με τον άντρα σου, έκφρασε τα συναισθήματά σου και χαράξτε μαζί μια γραμμή συμπεριφοράς. Όταν συναντηθείς με τον πρώην στο χωριό, χαιρέτησέ τον απλά, ευχήσου του για την επιστροφή του και σύστησέ του τον άντρα σου. Από κει και πέρα, αγνόησέ τον και έχε μαζί του μια ευγενική καλημέρα. Απόφευγε να καθίσεις σε μια παρέα στην οποία συμμετέχει. Αν και πιστεύω πως με τον καιρό κι αυτό θα ξεπεραστεί.

Αν εκείνος θέλει παραπάνω συζήτηση και ξεκαθάρισμα (δεν είναι απίθανο), μπορείς να τον αποφύγεις ευγενικά. Δεν θα με εξέπληττε βέβαια και το να κάνετε μια πολιτισμένη συζήτηση κάποια στιγμή, αν και οι δυο το επιθυμείτε. Ίσως αυτό να έλυνε και τους «κόμπους» του παρελθόντος.

Και λίγα λόγια για το γιο σου. Ελπίζω να γνωρίζει για τον πρώτο σου γάμο. Πριν πάτε την επόμενη φορά στο χωριό, πρέπει να τον ενημερώσεις, κατά προτίμηση μαζί με τον άντρα σου. Το παιδί θα το αντιμετωπίσει όπως οι γονείς. Αν εσείς μιλήσετε άνετα και απλά, το παιδί θα προσαρμοστεί. Διαβεβαιώστε τον πως εσείς δεν έχετε πλέον πρόβλημα με τον κύριο και ούτε υπάρχει λόγος να έχει αυτός. Σε περίπτωση που ο μικρός δεν ξέρει για τον πρώτο σου γάμο, κακώς. Να η ευκαιρία να μάθει. Τα πράγματα θα είναι λίγο πιο δύσκολα, αλλά επαναλαμβάνω πως η δική σας νοοτροπία θα κρίνει τα πάντα. Μην αμελήσετε την ενημέρωση του παιδιού. Θα είναι πολύ κακό να μάθει από άλλους στο χωριό αυτό για το οποίο θα έπρεπε να τον έχουν ενημερώσει οι γονείς του, και θα τον κάνει να μη σας εμπιστεύεται πλέον.

Θέλω όμως να επικεντρώσω πιο πολύ σε σένα την ίδια. Για να αντιμετωπίζεις έτσι το θέμα, φαίνεται πως ο πρώτος σου γάμος αποτελεί ακόμη για σένα μια μισοτελειωμένη υπόθεση. Και οι μισοτελειωμένες υποθέσεις είναι σαν σιδερένιες μπάλες δεμένες στο πόδι μας, που μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε. Φρόντισε να τακτοποιήσεις την υπόθεση μέσα σου, να την κλείσεις οριστικά, και τότε όλα θα είναι πολύ πιο εύκολα.

Η κόρη που δεν θέλω

Είμαι 44 ετών, παντρεμένη 12 χρόνια, με δυο γιους στο δημοτικό. Με τον άντρα μου έχω καλή σχέση. Όταν ήμουν 16 ετών –ζούσαμε τότε με την οικογένειά μου στο νησί καταγωγής μας- έμεινα έγκυος από ένα αγόρι που μόλις είχα γνωρίσει το καλοκαίρι στις διακοπές. Δεν θέλησα να κάνω έκτρωση και η οικογένειά μου με στήριξε. Η οικογένεια του αγοριού αρνήθηκε την πατρότητα και αποποιήθηκε κάθε ευθύνης. Δεν θελήσαμε με την οικογένειά μου να διεκδικήσουμε τίποτα.

Έφυγα από το νησί και ήρθα στην Αθήνα με τη μητέρα μου σε μια θεία μου. Γέννησα ένα κοριτσάκι και το δώσαμε για υιοθεσία. Μετά παρέμεινα στην Αθήνα στη θεία μου και συνέχισα τη ζωή μου και τις σπουδές μου κανονικά. Είναι παράξενο πως ποτέ δεν ένιωσα κανένα συναίσθημα για το παιδί και την υιοθεσία, ήταν σαν να τα ξέγραψα από το μυαλό μου.

Πρόσφατα, το ίδρυμα υιοθεσιών με ενημέρωσε πως η κόρη μου -27 χρονών πια- θέλει να με συναντήσει. Μπορώ να δεχτώ ή να αρνηθώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Μπορεί  αυτό να ακούγεται αφύσικο και σκληρό, αλλά δεν έχω συναισθήματα γι’ αυτήν και νιώθω πως θα διαταραχτεί η ζωή μου Από την άλλη, νιώθω πως έχω την ηθική υποχρέωση να το κάνω. Ο άντρας μου ήταν εξ αρχής ενήμερος για το παρελθόν μου, αλλά δεν τον έχω ενημερώσει για την τελευταία εξέλιξη.

Λ.

 
Θα πράξεις ανάλογα με τα συναισθήματά σου. Κανείς δεν σε υποχρεώνει να συναντήσεις ένα παιδί που εξ αρχής δήλωσες πως δεν επιθυμείς, εξάλλου το δικαίωμα αυτό σου το δίνει και ο νόμος.

Αν τελικά δεχτείς να γνωρίσεις την κόρη σου, δεν σημαίνει πως απαραίτητα θα δημιουργήσετε σχέση και θα μπει στη ζωή σου. Μπορεί να γίνει μια γνωριμία που απλώς θα ικανοποιήσει την περιέργεια και των δυο ή να διατηρηθεί μια στοιχειώδης επαφή ή ακόμη και να δημιουργηθεί σταδιακά στενή σχέση. Εξαρτάται από την αρχική διάθεση της κοπέλας και από τα συναισθήματα που πιθανώς θα δημιουργηθούν και στις δυο σας σε μια πρώτη επαφή.

Τα μικρά σου παιδιά θα πρέπει κάποια στιγμή να ενημερωθούν για την αδελφή τους. Αν δεν δεχτείς να γνωρίσεις την κοπέλα, είναι καλό να τα ενημερώσεις όταν ενηλικιωθούν. Αν τη γνωρίσεις τώρα και μπει στην οικογένειά σου, άφησε τα παιδιά σου να την αποδεχτούν αρχικά σαν συγγενή από το νησί και περίμενε να φτάσουν στην κατάλληλη ωριμότητα, ίσως και πριν την ενηλικίωση, για να μάθουν την αλήθεια. Όταν φτάσει ο χρόνος αυτός, μπορείς να συνεννοηθείς με ψυχολόγο για να σε καθοδηγήσει. Εγώ αναφέρω το θέμα από τώρα για να δεις όλες τις προοπτικές που υπάρχουν.

Αν δεν θέλεις τελικά να τη γνωρίσεις, μην ενοχοποιείσαι. Κανένας δεν μπορεί να σε υποχρεώσει να βάλεις στη ζωή σου ένα παιδί που δεν θέλεις. Η ηθική είναι προσωπικό θέμα και μη σκέφτεσαι στερεοτυπικά. Για μένα ηθική είναι να ακολουθούμε τα ειλικρινή μας συναισθήματα.

Ίσως όμως θα έπρεπε να ψάξεις τον εαυτό σου για να δεις τι σε οδηγεί στην άρνηση αυτή. Αντιλαμβάνομαι πως η εγκυμοσύνη σε τόσο μικρή ηλικία και οι καταστάσεις που τη συνόδευσαν σημάδεψαν άσχημα τα εφηβικά σου χρόνια, θέλησες να τις αποκόψεις και να τις ξεχάσεις και αυτή η άρνηση σε συνοδεύει ως σήμερα. Μήπως είναι καιρός να ξεπεράσεις το τραύμα αυτό;

Από την άλλη, έχεις δημιουργήσει μια ωραία οικογένεια και φοβάσαι μήπως διαταραχτεί. Αν όμως έχεις πραγματική αγάπη και κατανόηση με τον άντρα σου, πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Ήταν πολύ καλό που τον είχες εξ αρχής ενημερώσει και θα σου πρότεινα να συζητήσεις ξανά το θέμα μαζί του και να ακούσεις την άποψή του για την αλλαγή που είναι πιθανό να επέλθει στο οικογενειακό σας σύστημα.

Δες αυτή την ιστορία θετικά και ως ευκαιρία να ψαχτείς σαν άνθρωπος. Μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης με ψυχολόγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει.

 

Υποψίες

Είμαι 55 ετών και ο άντρας μου 57. Είμαστε 20 χρόνια παντρεμένοι σε δεύτερο γάμο και έχουμε μια κόρη 19 ετών που σπουδάζει σε άλλη πόλη. Φαινόμαστε και οι δυο πολύ νεώτεροι, είμαστε άνθρωποι ζωντανοί, επικοινωνούμε και η σχέση μας είναι καλή. Έχουμε ελευθερία κινήσεων και ποτέ δεν ζηλέψαμε ή περιορίσαμε ο ένας τον άλλον.

Πριν από κάποιους μήνες ήρθε στη δουλειά του άντρα μου μια καινούργια συνεργάτρια, γύρω στα 40, με την οποία ανέπτυξε στενή συνεργασία και φιλία. Η γυναίκα αυτή είναι σε σχέση με κάποιον, αλλά δεν τα πηγαίνουν καλά. Συνεχώς με τον άντρα μου είναι μαζί στη δουλειά και το βράδυ τηλεφωνιούνται  με τις ώρες. Εκείνος λέει πως είναι πολύ καλοί συνεργάτες, έχουν γίνει και πολύ καλοί φίλοι και συζητούν τόσο για θέματα δουλειάς όσο και για τα προβλήματα της κοπέλας.

Εγώ έχω ενοχληθεί, αλλά δε θέλω να κάνω σκηνή ζήλειας.

Ε.

Φαίνεται πως με τον άντρα σου έχετε καλή σχέση και επικοινωνία. Σε μια τέτοια σχέση δεν χωρούν κρυμμένα συναισθήματα και «στρατηγικές». Έχεις κάποιες συγκεκριμένες υποψίες; Βλέπονται εκτός δουλειάς; Έχεις ακούσει κάτι ενοχοποιητικό στις επικοινωνίες τους; Πιστεύεις στη φιλία μεταξύ ετεροφύλων; Έχετε συναντηθεί ποτέ όλοι μαζί; Μήπως η αποχώρηση της κόρης από το σπίτι διατάραξε τις ισορροπίες σας; Μήπως πλήττετε τα βράδια στο σπίτι;

Όπως και να έχουν τα πράγματα, θεωρώ πως πρέπει με ευθύ και ήρεμο τρόπο να πεις στον άντρα σου πως ζηλεύεις την τόσο στενή επαφή του με την κοπέλα και τα μακροσκελή τηλεφωνήματα εκτός δουλειάς. Δεν πρέπει όμως να επιμείνεις πολύ, ούτε να κάνεις καβγά. Σεβάσου τις ανάγκες του όταν δεν ξεπερνούν κάποια όρια. Αν η σχέση σας είναι ουσιαστική, ο άντρας σου θα λάβει υπόψη τα παράπονά σου και θα βρει μια μέση λύση.

Καλό είναι για κάθε περίπτωση να διερευνήσεις τις δικές σου αντιλήψεις και την ψυχολογική σου κατάσταση, τα οποία μπορεί να διογκώνουν τις καταστάσεις. Τα βράδια που ο άντρας σου αναλώνει στο τηλέφωνο, τι κάνατε πριν προκύψει αυτή η φιλία; Έχετε με τον άντρα σου καλή επαφή και κοινά ενδιαφέροντα ώστε να περνάτε πιο δημιουργικά τα βράδια σας; Γιατί δεν του προτείνεις κάτι; Η καλύτερη άμυνα απέναντι σε έναν πιθανό «εισβολέα» είναι η βελτίωση της ζωής του ζευγαριού.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

«Πακέτο» με την πεθερά

Είμαι 36 ετών, και σε δυο μήνες παντρεύομαι τον Χ, 40 ετών. Ο πατέρας του Χ πέθανε όταν εκείνος ήταν 14 ετών (μοναχοπαίδι) και η μητέρα του τον μεγάλωσε μόνη της με μεγάλη αφοσίωση. Ως συνέπεια οι δυο τους είναι θα έλεγα υπερβολικά δεμένοι. Όταν ο Χ ήρθε στην Αθήνα για σπουδές, η μητέρα του πήρε μετάθεση από τη δουλειά της (ήταν καθηγήτρια) και μετακόμισε μαζί του «για να μην έχουν δυο σπίτια». Στη συνέχεια, όταν ο Χ  άρχισε να εργάζεται, παρέμεινε μαζί του, πούλησαν το σπίτι τους και ένα μαγαζί στην επαρχία και αγόρασαν ένα ωραίο σπίτι στην Αθήνα.
Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον Χ «μαμόθρεφτο». Έζησε κανονικά τη ζωή του ως τώρα, χωρίς περιορισμούς λόγω συμβίωσης με τη μητέρα του. Κι εκείνη είναι ανεξάρτητη και τώρα ως συνταξιούχος έχει τις παρέες της και τα ενδιαφέροντά της. Απλώς μητέρα και γιος είναι πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους και συμβιώνουν πολύ καλά.
Εγώ πριν από το γάμο έμενα μόνη μου και με τον Χ περνούσαμε πολύ χρόνο στο σπίτι μου. Εκτιμώ τη μητέρα του κι εκείνη μου φέρεται άψογα, αλλά δεν την έχω ζήσει από κοντά. Το μόνο μελανό σημείο είναι πως μητέρα και γιος το θεωρούν φυσικό να μείνουμε όλοι μαζί μετά το γάμο. Το επιχείρημα του Χ είναι, εκτός από το ότι δεν θέλει να αφήσει τη μητέρα του μόνη, πως πρόκειται για ένα μεγάλο και ωραίο σπίτι που η συντήρησή του κοστίζει αρκετά. Παρότι είμαστε και οι δυο εργαζόμενοι, λόγω κρίσης τα οικονομικά μας είναι περιορισμένα και θα είναι δύσκολο να ενοικιάσουμε ένα ευπρόσωπο σπίτι και ταυτόχρονα η πεθερά μου θα δυσκολευτεί να συντηρεί το μεγάλο σπίτι μόνη της.
Δεν έχω παράπονο από την πεθερά μου, αλλά φοβάμαι τη συμβίωση. Οι γονείς μου λένε πως το σωστό θα ήταν εκείνη να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα και ν’ αφήσει σε μας το μεγάλο. Εγώ δεν συμφωνώ και δε θέλω να διώξω τη γυναίκα από το σπίτι της. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ.
Π.

 

Πάντα συμβούλευα τα νέα ζευγάρια να μένουν μόνα τους και προκειμένου να το πετύχουν αυτό να μη διστάζουν να υποστούν δυσκολίες και περιορισμούς. Τώρα βέβαια με την οικονομική κρίση, οι απόψεις μου έχουν μετριαστεί. Δεν αποκλείω τη συμβίωση με την πατρική οικογένεια, αρκεί να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις.

Στη δική σας περίπτωση το δύσκολο είναι πως ο Χ δεν έχει μείνει ποτέ χωρίς τη μητέρα του. Όσο κι αν πρόκειται για ανεξάρτητα άτομα με πολύ καλή σχέση μεταξύ τους, με προβληματίζει το θέμα της πιθανής συνεξάρτησης. Αυτό δεν ξέρω τι συνέπειες μπορεί να έχει στη δόμηση της δικής σας οικογένειας, πώς θα λαμβάνονται οι αποφάσεις, πώς θα διασφαλίζεται η ιδιωτική ζωή και πώς θα ρυθμιστεί η καθημερινότητα.

Σε άλλες εποχές θα συμβούλευα τα νέο ζευγάρι να δοκιμάσει να μείνει αρχικά μόνο του, σε ένα απλό, μικρό διαμέρισμα για να «δέσουν» ως σύστημα και όταν περάσουν 1-2 χρόνια να ξανασκεφτούν το ζήτημα λαμβάνοντας υπόψη και την προοπτική της απόκτησης παιδιών. Και σήμερα αυτό θεωρώ την πιο σωστή λύση. Αν όμως τα οικονομικά σας δεν το επιτρέπουν, δεν μπορώ να επιμείνω. Η λύση της συμβίωσης είναι πολύ πιο οικονομική και το μεγάλο σπίτι και η παρουσία της πεθεράς θα είναι πολύ χρήσιμα όταν κάνετε οικογένεια.

Το θετικό είναι πως η πεθερά σου είναι μια ανεξάρτητη και μορφωμένη γυναίκα. Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν σωστό να φύγει από το σπίτι της για χάρη σας. Πρέπει όμως να κάνετε οι τρεις σας μια πολιτισμένη συζήτηση σχετικά με τις συνθήκες της νέας σας ζωής. Συζήτησε πρώτα με τον αρραβωνιαστικό σου και μετά βάλτε στο παιχνίδι και τη μητέρα. Τα οικονομικά, οι οικιακές δουλειές, η ιδιωτικότητα, ο ελεύθερος χρόνος, η κοινωνική ζωή, ο τρόπος ζωής κτλ. είναι θέματα που πρέπει να συζητηθούν.

Τέτοιες συζητήσεις πρέπει να γίνονται και στη συνέχεια όταν προκύπτουν κάποια θέματα. Αν μάλιστα διαφωνήσεις εσύ με την πεθερά σου σε κάτι βασικό, είναι καλό να λάβει θέση και ο σύζυγός σου σε μια σοβαρή συζήτηση και των τριών.

Καλό είναι επίσης να θέσετε έναν χρονικό ορίζοντα «δοκιμαστικής συμβίωσης» για να δείτε πώς θα τα πάτε (πχ. ένα χρόνο) και αν τα πράγματα δεν πάνε καλά μπορείτε να ξαναδείτε το θέμα.

 

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Πρώτη σχέση και κατάθλιψη

Eίμαι 22 ετών, φοιτήτρια μακριά από την πόλη μου. Στο λύκειο έκανα την πρώτη μου μακροχρόνια σχέση που κράτησε σχεδόν 3 χρόνια κι ενώ ήμουν πολύ ευτυχισμένη κι όλα πήγαιναν καλά έληξε άδοξα λίγους μήνες πριν δώσω πανελλήνιες. Εκείνος ήταν μία τάξη πάνω από μένα και τότε είχε περάσει στην σχολή του. Από τότε είχαμε απομακρυνθεί λίγο γιατί έκανε νέες παρέες αλλά ακόμη όταν συναντιόμασταν ένιωθα πως μ' αγαπάει. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και χωρίς κάποιο προφανή λόγο μου είπε σε μια συνάντησή μας πως ήθελε να χωρίσουμε και πως ήλπιζε πως θα ξανασυναντιόμασταν στο μέλλον και θα ήθελε πολύ να είμαι αυτή με την οποία θα έκανε οικογένεια, μου είπε ότι δεν φταίω εγώ γιατί δεν έκανα κάποιο λάθος και αναρωτιόταν πως θα με έβγαζε από την ζωή του(λες και τον πίεζε κανείς!).

Εγώ δεν πίστεψα στην αρχή ότι όντως θα χωρίζαμε γιατί συνεχίσαμε να μιλάμε και μου έλεγε ότι ακόμη νιώθει πράγματα για μένα. Μέτα από 2 μήνες έμαθα από φίλους ότι είχε κάνει νέα σχέση ταυτόχρονα με τον χωρισμό μας.  Είπε ότι δεν μου το ανέφερε για να μην με πληγώσει. Η αλήθεια είναι πως έκανα ένα τεράστιο λάθος που ακόμα το μετανιώνω: συνέχιζα να προσπαθώ να του μιλήσω ενώ εκείνος δεν ήθελε πια γιατί η κοπέλα του ζήλευε και προκάλεσα πολύ άσχημες καταστάσεις μεταξύ μας που εύχομαι να μην συνέβαιναν ποτέ.

Εγώ είχα γίνει κουρέλι, είχα μήνες να κοιμηθώ πάνω από μια ώρα, έκλαιγα όλη μέρα και φυσικά δεν πέρασα στην σχολή που ήθελα. Μετά από λίγο καιρό εκείνος έκοψε κάθε επικοινωνία κι εγώ είχα βυθιστεί πια για τα καλά στην κατάθλιψη με κρίσεις άγχους. Ακόμη  και μέχρι τώρα αποφεύγω να βγαίνω στην πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα για να μην τον συναντήσω με τη φίλη του.

Τον επόμενο χρόνο η κατάσταση μου βελτιώθηκε ελάχιστα, αλλά ακόμη έκλαιγα σχεδόν κάθε βράδυ κι αναρωτιόμουν «γιατί».  Δεν υπάρχει κάτι για να μου τραβήξει την προσοχή και ποτέ δεν κατάφερα να νιώσω ευτυχισμένη ούτε καν χαρούμενη στην πραγματικότητα ό,τι κι αν έκανα. Στην σχόλη που πέρασα έκανα μια νέα σχέση πιο πολύ λόγω της παρότρυνσης των φίλων μου ώστε να πάω παρακάτω, αλλά το παιδί είναι ανώριμο. Ενώ στην αρχή ήταν ενθουσιασμένος μετά άρχισε να βαριέται, τσακωνόμασταν συχνά κι εγώ αναπολούσα τις καλές στιγμές που είχα ζήσει με τον πρώην μου. Μετά από έναν χρόνο ανακάλυψα ότι του άρεσε μια φίλη μου. Πληγώθηκα πάρα πολύ που πάλι προδόθηκε η εμπιστοσύνη μου. Είμαστε ακόμη μαζί αλλά έχω χάσει επίσης τελείως την διάθεσή μου για ερωτική επαφή, η οποία είχε ήδη μειωθεί μετά το τέλος της προηγούμενης μου σχέσης.

Νιώθω τελείως άλλος άνθρωπος τα τελευταία χρόνια, δηλαδή νιώθω πως ό,τι και να γίνει δεν μου κάνει καμία διαφορά πια και νιώθω ακόμη κι ενοχές που δεν μπορώ να ξεπεράσω τον χωρισμό μου μετά από τόσο καιρό και να νιώσω χαρούμενη όπως οι άλλοι άνθρωποι.

Έχω σκεφτεί να πάω σε ψυχολόγο αλλά ποτέ δεν το τόλμησα, ίσως γιατί εάν αποτύχει κι αυτό θα είμαι πια σίγουρη ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να φτιάξουν τα πράγματα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Από την οικογένειά μου δεν έχω συναισθηματική στήριξη.  Συνήθως σκέφτομαι ότι μακάρι όντως στον μέλλον να είμαστε ξανά με τον πρώην μου, είναι ο μόνος άνθρωπος που με είχε κάνει τόσο ευτυχισμένη χωρίς καμιά προσπάθεια. Δεν σκέφτομαι γενικά ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος άνθρωπος που θα με κάνει να νιώσω έτσι ξανά.

Ρ.

Οι μακροχρόνιες εφηβικές σχέσεις κατά κανόνα διαλύονται όταν το ένα ή και τα δυο νεαρά παιδιά περάσουν στο πανεπιστήμιο. Είναι σχέσεις που λειτουργούσαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και σπάνια επιβιώνουν έξω από αυτό. Όσο κι αν σε πληγώνει αυτό, αυτή είναι η αλήθεια. Θα μπορούσες σε 1-2 χρόνια να είχες αποχωρήσει εσύ πρώτη. Έτυχε και αποχώρησε ο πρώην σου. Σε ερωτεύτηκε ως μαθητής, αλλά στο πανεπιστήμιο γνώρισε άλλα ενδιαφέροντα και ερεθίσματα και τον προσήλκυσε  κάποια άλλη κοπέλα. Είχε μάλιστα την εντιμότητα να χωρίσει μαζί σου πριν τα φτιάξει μαζί της. Τα περί μελλοντικής οικογένειας δείχνουν μεν την εκτίμηση και την τρυφερότητά του για σένα, αλλά δεν έχουν σοβαρότητα. Δεν χωρίζουμε και δίνουμε ραντεβού σε 10 χρόνια για να παντρευτούμε!

 Πραγματικά μεγάλο λάθος να πιέζεις κάποιον που έχει αποχωρήσει από μια σχέση. Όμως το έκανες και δεν αλλάζει, απλώς κράτησε την εμπειρία που σε δίδαξε η πρωτοβουλία σου αυτή.

 Μειώθηκε η απόδοσή σου και έπεσες σε κατάθλιψη –όπως την περιγράφεις- λόγω της διάλυσης της σχέσης. Αυτό έχει να κάνει με σένα και με κανέναν άλλον.

Είναι θέμα προσωπικής δύναμης να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε δυσάρεστες αλλαγές και πρέπει να μπορέσεις να την αποκτήσεις. Αν η διάλυση μιας εφηβικής σχέσης σε οδηγεί σε κατάθλιψη, προβληματίσου για το τι θα κάνεις στις αντιξοότητες της ενήλικης ζωής.

Έκανες καλά που δημιούργησες άλλη σχέση, αλλά ίσως δεν επέλεξες το σωστό άτομο. Είσαι απόλυτα δικαιολογημένη γι’ αυτό λόγω της άσχημης ψυχολογικής σου κατάστασης και του νεαρού της ηλικίας σου. Δεν είσαι υποχρεωμένη να μείνεις στη σχέση αυτή αν δεν σου αρέσει. Ο κόσμος είναι γεμάτος αγόρια!

 Η συμβουλή μου είναι να επισκεφτείς οπωσδήποτε ψυχολόγο. Η δικαιολογία που προβάλλεις για να μην το κάνεις δείχνει την απροθυμία σου να μπεις στο δύσκολο δρόμο της αλλαγής. Κατανίκησέ την! Μέσα από μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης θα δεις ποια είσαι και τι θέλεις από τη ζωή, θα μάθεις να στέκεσαι στα πόδια σου, να μην εξαρτάσαι τόσο από τις σχέσεις σου και να αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες. Σίγουρα όλα αυτά θα τα μάθεις και με την εμπειρία της ζωής, αλλά η προσωπική ανάπτυξης θα σου γλιτώσει χρόνο και ενέργεια που θα μπορέσεις να τα χρησιμοποιήσεις πολύ πιο δημιουργικά στα νεανικά σου χρόνια.

Μην κάνεις σενάρια μελλοντικής συνύπαρξης με τον πρώην, ούτε αφορισμούς για το ποιος θα σε κάνει ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη θα σε κάνει κυρίως η καλή σχέση με τον εαυτό σου  και μετά ο κόσμος είναι γεμάτος ενδιαφέροντες άντρες με τους οποίους μπορείς να αποκτήσεις νεανικές εμπειρίες και να περάσεις πολύ όμορφα.

«Κολλημένης» συνέχεια

Τις τελευταίες μέρες τον ένιωθα απόμακρο. Ένα μήνυμα την ημέρα, αντί δεκάδες (μέρα και νύχτα). Όποτε τον ρωτούσα τι γίνεται, προφασιζόταν ότι είχε δουλειά κι ότι τίποτα δεν άλλαξε, με αγαπά, με σκέφτεται κτλ. Μέχρι σήμερα που άλλαξαν όλα. Βρισκόμασταν μια συγκεκριμένη μέρα την εβδομάδα και συνήθως από την προηγούμενη πύκνωναν τα ερωτικά μηνύματα. Αυτή τη φορά όμως υπήρξε μόνο ένα τυπικό μήνυμα. Τον ρώτησα αν θα βρεθούμε και ήταν απρόθυμος Ένιωσα φτηνή. Του απάντησα, φανερά εκνευρισμένη,  «το κανονίζουμε άλλη φορά, μην πιέζεσαι». Το κατάλαβε και με ρώτησε αν θύμωσα. Του είπα ότι θα μου περάσει και ότι του εύχομαι τα καλύτερα. Ως εδώ το ήλεγχα το πράγμα. Είπα μέσα μου πως ό,τι γίνεται είναι για καλό και πως όλα τέλειωσαν.

Μετα απο μια ωρα μου απαντησε πως στενοχωριεται πολυ που νιωθω πληγωμενη και οτι εχει πολλη δουλεια και να ξερω οτι με αγαπα πολυ! Του ζητησα να μιλησουμε για 5 λεπτα και μετα να μη με ξαναδει και να μην τον ξαναενοχλησω. Καμια απαντηση. Τον ρωτησα αν αυτο που ζησαμε ηταν τοσο λιγο για εκεινον, που δεν αξιζε 5 λεπτα απο το χρονο του. Καμια απαντηση. Του τηλεφωνησα. Δεν το σηκωσε. Εστειλα ενα τυπικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα.

Καμια απαντηση. Ειμαι χαμενη, πραγματικά. Πως γινεται ενας ανθρωπος που του δινεις το δικαιωμα να αποχωρησει ανα πασα στιγμη απο τη σχεση (φτανει να σ’ ενημερωσει πρωτα), να σε απορριπτει ετσι; Χωρις ενα γεια, χωρις ενα ξεκαθαρισμα; Νιωθω πολυ πληγωμενη. Οχι τοσο που τελειωσε, οσο για τον τροπο που μου συμπεριφερθηκε στο τελος. Πως το χειριζομαι;
Α.

 Βασικά, δεν βλέπω τι έχει απομείνει να χειριστείς πλέον. Αν είχες εξ αρχής βάλει τη σχέση αυτή στις κανονικές της διαστάσεις, θα είχες συνειδητοποιήσει πως οι σχέσεις αυτές δεν κρατούν και όπως παρορμητικά αρχίζουν έτσι και λήγουν.

Πρόκειται για σχέσεις …«περιορισμένης ευθύνης» οι οποίες όσο και αν σε κάποια φάση είναι πασπαλισμένες με χρυσόσκονη, δεν χάνουν την πραγματική τους έννοια: Πρόκειται για ένα ευχάριστο διάλειμμα στην καλοστημένη ζωή ενός γοητευτικού  και έμπειρου στις σχέσεις κυρίου. Επίσης πρόκειται για  ένα διάλειμμα στη ζωή μιας νέας γυναίκας που στερείται εμπειριών και έχει νεανικά απωθημένα. Όσο σκληρή κι αν σου φαίνεται η περιγραφή, έτσι είναι.

Τέτοια διαλείμματα  δεν τελειώνουν συνήθως με ωραίο τρόπο. Ο ένας από τους δυο, κατά κανόνα ο έμπειρος, κάποια στιγμή έχει ολοκληρώσει την απόλαυση μιας ακόμη εμπειρίας και αποχωρεί. Η αποχώρηση γίνεται βέβαια ανάλογα με την ποιότητα της προσωπικότητάς του. Μπορεί να γίνει με στοιχειώδη σεβασμό προς τον ερωτικό του σύντροφο ή ξαφνικά και χωρίς σεβασμό. Ο δικός σου εραστής έκανε το δεύτερο.

Η στάση σου στην απροθυμία του ήταν σωστή μέχρι εκεί που το ήλεγχες. Δεν θέλει να συναντηθείτε, δεν τον πιέζεις και μάλιστα βρίσκεις την αφορμή να αποχωρήσεις ευγενικά. Όταν άρχισες να επιμένεις για εξήγηση με μηνύματα και τηλεφωνήματα, εκεί ξέφυγες. Αφού δεν είχε διάθεση να εξηγηθείτε, δεν μπορούσες να του το επιβάλεις. Και τι να εξηγήσετε άραγε; Η μόνη εξήγηση είναι το περιεχόμενο της δεύτερης παραγράφου.

Δεν νομίζω πως πρέπει να κάνεις καμιά κίνηση. Μην ξαναεπικοινωνήσεις και άφησέ του την πρωτοβουλία. Είναι πιθανό κάποια στιγμή να σου ξαναζητήσει ερωτική συνάντηση. Εκεί εξαρτάται από σένα το τι θα κάνεις, αλλά το καλύτερο είναι να αρνηθείς για να κόψεις αυτή την άρρωστη κατάσταση. Είναι εξίσου πιθανό να μην ξαναεπικοινωνήσει ….κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Και στις δυο περιπτώσεις προτείνω να αφήσεις να περάσει καιρός και ύστερα, αν ακόμη χρειάζεσαι μια εξήγηση, να περάσεις από το γραφείο του και να ξεκαθαρίσετε ήρεμα. Δεν νομίζω όμως πως ύστερα από όλα αυτά θα πρέπει να εξακολουθήσετε την επαγγελματική συνεργασία.

Η ιστορία αυτή είναι καλό να σου δώσει την αφορμή να ψαχτείς σαν άνθρωπος. Ποιες είναι οι ελλείψεις και τα απωθημένα σου που σε οδήγησαν σε μια τέτοια σχέση; Ποιες είναι οι ελλείψεις στο γάμο σου και γενικότερα στη ζωή σου; Μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης θα μπορούσε να σε βοηθήσει.