Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Ο παντρεμένος εραστής δέρνει κιόλας!

Εχω σχεση εδω και 1 χρονο με τον Χ, παντρεμένο. Στην διαρκεια της σχεσης πολλες φορες μου ειπε οτι θα χωριζε αλλα παντα προεκυπτε καποιο σοβαρο θεμα γι αυτον κ το ανεβαλλε, απομακυνοταν απο μενα και μ εβαζε στον παγο, ελεγε οτι θα χωριζε ουτως η αλλως κ οτι δεν την αντεχε την συζυγο του.  

Πριν 3 μηνες ξεκινησα μια διαδυκτιακη επικοινωνια μ ενα τυπο απο μακρυα. Ο Χ βρηκε τα μηνυματα με τον αλλο, εξοργιστηκε, θολωσε και μ εδειρε....ακολουθουν σκηνες παραλογισμου κ τρελας. Τις επομενες μερες ερχεται για δουλειες στην πολη μου αυτος με τον οποιο μιλουσα στο ιντερνετ. Βρισκομαστε απο κοντα και υπαρχει κ σεξουαλικη συνευρεση....(ο,τι εκανα μαζι του ηταν απο μια εσωτερικη αντιδραση και οχι γιατι ειχα αισθηματα γι αυτον). Μετα απο καποιες εβδομαδες ξανασυναντιεμαι με τον Χ προσπαθωντας να δουμε τι σωζεται, κ πιεζοντας με να του πω την αληθεια για το τι συνεβαινε με τον αλλον του λεω ολη την αληθεια.

Τωρα εχουν περασει 2 μηνες, μιλαμε συνεχεια στο τηλ. βρισκομαστε καθημερινα γιατι κανουμε την ιδια δουλεια κ ειμαστε αμεσοι συνεργατες,εχουμε ερωτικες επαφες,  εγω τον αγαπαω και προσπαθησω να τον ξανακερδισω. Αυτος  μ αγαπαει αλλα φοβαται να μ εμπιστευτει, εχει εκρηξεις θυμου, απογοητευσης και μελαγχολιας, λεγοντας μου οτι μ αυτο που εκανα σκοτωσα το κοινο μας μελλον, κ οτι αν δεν το εκανα αυτο, θα ειχε ηδη χωρισει και θα  μεναμε μαζι. Μου λεει οτι βλεπει στον υπνο του εφιαλτες, εμενα κ τον αλλο μαζι....κ εκει που ειναι καλα πεφτει η ψυχολογια του. 

Εγω νιωθω χαλια γι αυτο που εκανα, το εχω μετανιωσει πικρα, μετανιωσα που δεν εκανα λιγη υπομονη ακομα....ειμαι απελπισμενη...τι να κανω???? Πως να ξανακερδισω την εμπιστοσυνη του? Θελω να ειμαι μαζι του, αλλα αυτος μου λεει οτι πλεον δεν υπαρχει λογος να αποχωριστει τα παιδια του κ θα συνεχισει την συγκατοικηση με την γυναικα του. Ολο αυτο με πληγωνει τοσο πολυ...με πληγωνει που ειμαι υπαιτια κ για τον δικο του πονο κ για τον δικο μου. Οποιαδηποτε συμβουλη θα ειναι για μενα οαση.

Β

 

Για το πολυσυζητημένο θέμα της σχέσης με τον παντρεμένο, σε παραπέμπω σε παλιότερη ανάρτηση που περιλαμβάνει και ένα σχετικό κεφάλαιο από ένα βιβλίο μου


Η διαφορά στη δική σου περίπτωση είναι πως από αντίδραση έκανες μια παράλληλη περιπέτεια. Και ο παντρεμένος σε έδειρε! Ποιά λογική μπορεί να το δεχτεί αυτό; Γενικά τον ξυλοδαρμό και ειδικότερα από κάποιον που έχει κι αυτός τη δική του ζωή; Και μόνο αυτό το γεγονός θα πρέπει να σε κάνει να το σκεφτείς πολύ αν θα δέσεις τη ζωή σου μαζί του...

Και τώρα ο Χ δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός! Θεωρώ πως βρήκε πλέον μια πολύ καλή δικαιοκογία για να μη διαλυσει το γάμο του... Εξήγησέ του πως η περιπέτειά σου έχει λήξει και υπό ποιές συνθήκες την έκανες. Αν δεν σε εμπιστεύεται, ας φύγει. Κι αν δεν αποφασίζει διαζύγιο, ας ξαναφύγει!

Όπως σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, προτείνω δοκιμαστικό χωρισμό κι ας έρθει να σε διεκδικήσει αν και όταν είναι έτοιμος. Και θα ευχόμουν τότε να μη σε βρει διαθέσιμη!

Αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους ισότιμα;

Είμαι 32 ετών και μένω στο εξωτερικό εδω και 9 χρόνια, παντρεμένη με Βορειο-Ευρωπαίο εδώ και 7 χρόνια.

Το πρόβλημα μου είναι οι δικοί μου στην Ελλάδα. Από τα 18 μου, που έφυγα μακριά από το σπίτι στο χωρίο  για να σπουδάσω στην Αθήνα, και μετά στο εξωτερικό, οι σχέσεις μου με τους γονείς μου ήταν πάντα ουδέτερες, ούτε καλές ούτε κακές. Την μικρότερη αδερφή μου νομίζω τη στήριζαν πάντα, από μικρή, περισσότερο, και σε συναίσθημα και σε αγαθά. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, δε μαλώσαμε. Τον άντρα μου τον συμπαθούν πολύ, αρά δεν είναι αυτός το πρόβλημα.

Αν και πηγαίνω και τους βλέπω στην Ελλάδα μια φορά το χρόνο, δεν υπάρχει επικοινωνία. Ενώ εγώ τους τηλεφωνω στην Ελλάδα μια φορά την εβδομάδα και τους μιλάω τουλάχιστον μία ώρα, αυτοί ποτέ τα τελευταια 7 χρόνια δεν με έχουν πάρει ένα τηλέφωνο να δουν τι κάνω. 

Για την αδερφή μου και τον αρραβωνιαστικό της ξοδεύουν χρήματα, να μην της λείψει τίποτε, για μένα ποτέ. Της αδερφής μου της έχουν μεταβιβάσει ήδη περιουσία, της έχουν ανοίξει επιχείρηση, της έχουν πάρει αυτοκίνητο, εμένα τίποτε. Εντάξει, το παραδέχομαι, η αδερφή μου θα τους κοιτάξει στα γεράματα, όχι εγώ. Δεν έχω την απαίτηση...

Συμπέρασμα: Δεν είναι τα περιουσιακά που με απασχολούν, μπορώ να κάνω και χωρίς αυτά γιατί στη χώρα που ζω τα έχω καταφέρει σχετικά καλά στη ζωή μου. Απλά με ενοχλεί το γεγονός πως οι δικοί μου αδιαφορούν και με βάζουν πάντα δεύτερη (και ΑΝ) σε όλα. Υπαρχει περίπτωση γονείς να αγαπούν το ένα παιδί περισσότερο από το άλλο ή να μην αγαπούν το ένα τους παιδί; Γιατί τώρα εγώ πραγματικά νιώθω πως οι δικοί μου με βλέπουν σαν να μην υπάρχω. Κάθε φορά που πάω Ελλάδα είναι ψυχροί, σχεδόν με φιλοξενούν από υποχρέωση. Δεν μου δίνουν ούτε καν ένα κλειδί για να μπορώ να μπω στο σπίτιστοποίο μεγάλωσα. Με βλέπουν σα ξένη. Στο εξωτερικό πήγα, δεν πέθανα! 

Μ

 

Δυστυχώς, πολλές φορές η γονική αγάπη παρέχεται υπό όρους: Το παιδί που τους τηρεί είναι ευνοημένο, ενώ το άλλο παιδί παραμελημένο.

Είναι πιθανό η αδελφή σου να ακολούθησε το σενάριο ζωής που τους ήταν αρεστό, ενώ εσύ όχι. Εκείνη έμεινε κοντά τους και θα τους προσέχει στα γεράματα, εσύ όχι. Παιδάκια έχεις; Αν όχι, υποθέτω πως απομακρύνεσαι πολύ περισσότερο από τις προδιαγραφές τους... Εξάλλου, αν εσύ από μικρή ήσουν ανεξάρτητη και δυναμική, ίσως αυτό δεν τους άρεσε, σε αντίθεση πιθανώς με την αδελφή σου που ίσως είναι πιο χαμηλών τόνων και δείχνει τις αδυναμίες τους. Καταλαβαίνω πόσο άδικο είναι αυτό, και ειδικά στο συναισθηματικό κομάτι περισσότερο από το υλικό.

Το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστείς.

Αρχικά, σε ενδιαφέρει πολύ η σχέση μαζί τους ή είσαι προς το αδιάφορο;

Στην πρώτη περίπτωση, θα πρέπει να τους κάνεις μια σοβαρή συζήτηση, ήρεμα και πολιτισμένα. Πες τους τα παράπονά σου και τόνισε το συναισθηματικό κομμάτι που σε ενοχλεί περισσότερο. Ρώτησέ τους αν έχουν να σου προσάψουν κάτι, αν κάτι σε σένα τους πειράζει και πως είσαι πρόθυμη να το λύσετε γιατί έχεις ανάγκη την αγάπη τους.

Στη δεύτερη περίπτωση, δηλ αν δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα  σχέση, ή αν δεν υπάρχει περιοθώριο συζήτησης μεταξύ σας ή ακόμη αν κάνεις τη συζήτηση και δεν έχει αποτέλεσμα, αποταβήξου και άφησε σ αυτους την πρωτοβουλία της επικοινωνίας. Αραίωσε τα τηλεφωνήματα, μην έρχεσαι στην Ελλάδα και αν έρθεις μείνε με τον άντρα σου σε ξενοδοχείο και κάνε τους μόνο μια τυπική επίσκεψη. Αυτό θα τους αφυπνίσει και θα τους κάνει να προκαλέσουν μόνοι τους συζήτηση.

Αν όλα αυτά δεν εχουν αποτέλεσμα, ίσως θα πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς (ουσιαστικούς) γονείς.... Είναι καλύτερο από την τυπικότητα και την πικρία.

Πελάτισσά μου ήταν πάντα το «κακό» παιδί, δυναμική και επαναστάτρια, σε αντίθετα με την υπάκουη και «ευαίσθητη» μεγάλη αδελφή της. Οι γονείς στήριζαν πάντα ηθικά και υλικά τη μεγάλη, που παντρεύτηκε και έμεινε στη γειτονιά. Η μικρή έφυγε στα 18 από το σπίτι και στα 30 στην Αθηνα, όπου και παντρεύτηκε. Διατήρησε ευγενικά απόμακρες σχέσεις με τους γονείς, ώσπου ο θάνατος του πατέρα έφερε στην επιφάνεια την πραγματικότητα απτή, αφού όλη η περιουσία είχε αφεθεί στη μεγάλη κόρη με εικονικές πωλήσεις πριν το θάνατο του πατέρα. Η κοπέλα, έκανε τότε μια συζήτηση «εφόλης της ύλης» με τη μητέρα και την αδελφή της και δήλωσε πως διακόπτει τις σχέσεις μαζί τους. Δεν ξαναεπισκέφτηκε την πόλη της, δεν ξαναεπικοινωνησε με την αδελφή της και επικοινωνεί μόνο τυπικά και αραιά με την ηλικιωμένη μητέρα. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπέιας, έχει αποφασίσει πως είναι χωρίς πατρική οικογένεια, συμφιλιώθηκε με την έλλειψη αυτή και ευτυχώς την αναπληρώνει με τη δική της οικογένεια.

Εξιδανίκευση και φόβος

Είμαι 27 ετών και θα ξεκινήσω πιθανότατα άμεσα να εργάζομαι, στον τομέα που σπούδασα. Είμαι ένα άτομο αρκετά κοινωνικό, ευχάριστο και έχω καλή επικοινωνία με τους άντρες. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων να φλερτάρω αρκετά αλλά πάντα αισθανόμουν ότι δεν ένιωθα πραγματικό ενδιαφέρον για κάποιον. Μέχρι τα 23 μου δεν είχα δώσει ούτε ένα φιλί παρ' όλο που είχα ευκαιρίες, όχι όμως τη διάθεση να έρθω πραγματικά κοντά με τους ανθρώπους με τους οποίους φλέρταρα. Αυτή η αποχή μου από τις σχέσεις και η ερωτική μου στέρηση μου δημιουργούσε κι εμένα πολλά ερωτηματικά γύρω από τον εαυτό μου και αντιμετωπιζόταν με αγένεια (για να μην πω ρατσιστικά) από τον φιλικό μου κύκλο προκαλώντας μου τεράστιες ανασφάλειες.

 

 Όταν ήμουν 21-22 ετών ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο 11 χρόνια μεγαλύτερό μου. Ήταν ένας έρωτας πλατωνικός, αλλά ήταν σαν να αισθάνομαι όλα τα συναισθήματα στον υπέρτατο βαθμό. Παρ' όλα αυτά την ιστορία αυτή την άφησα έτσι να φύγει από τη ζωή μου γιατί αισθανόμουν άτολμη απέναντι σε αυτό που ένιωθα. Φοβόμουν μάλιστα τότε ότι μπορεί να ανακαλύψει ότι ήμουν εντελώς άπειρη. Εκείνος δεν ξέρω ακριβώς πώς με έβλεπε. Σίγουρα δεν του ήμουν αδιάφορη. Είχε κάνει κάποιες κινήσεις αλλά εγώ τις απέρριπτα όλες από φόβο. Σε αυτόν τον άνθρωπο ήθελα να δώσω πολλά συναισθήματα αλλά πάντα ένιωθα ανεπαρκής.

 

Αφού χώρισαν οι δρόμοι μας, πήρα την απόφαση  να αρχίσω να μην απορρίπτω τόσο κατηγορηματικά όλους τους ανθρώπους που μου έδειχναν ενδιαφέρον. Ήμουν αρκετά απόλυτη στις μικρές ηλικίες. Ξεκίνησα λοιπόν, να πειραματίζομαι μπαίνοντας σε ιστορίες με ανθρώπους που δεν μου ήταν βέβαια εντελώς αδιάφοροι αλλά ούτε τους θεωρούσα κάτι το εξαιρετικό. Μπορεί κάποιοι να με είλκυαν αρκετά ερωτικά αλλά αυτό δεν μου αρκούσε. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να εκτιμώ πολύ και να θαυμάζω κάποιον ώστε να νιώσω πραγματικά ερωτευμένη.

 

Το θέμα είναι ότι σε κάθε στάδιο της ζωής μου ανατρέχω πίσω στην παλιά ιστορία που σας περιέγραψα. Δεν νοσταλγώ πια το ίδιο το άτομο όσο τα συναισθήματα που είχα νιώσει και που αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξανανιώσω στη ζωή μου. Αισθάνομαι ότι έχω μεγαλώσει και ότι δεν έχω μέσα μου την ίδια ερωτική ορμή. Επίσης, όσο μεγαλώνουμε υπάρχουν τόσα πράγματα που μας αποκόβουν από τον εαυτό μαςώστε να ασχοληθούμε με τα θέματα της καρδιάς. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος δεν βλέπει με την ίδια καθαρότητα που έβλεπε μικρός και πολλές σχέσεις μπορεί να βασίζονται στο φόβο της μοναξιάς που είναι πολύ εγωιστικό συναίσθημα για μια σχέση.

 

Εγώ αισθάνομαι αρκετές ενοχές και κάποιες στιγμές δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για τη σχέση που έχασα από δειλία. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα της χαμένης ευκαιρίας. Κάποιες φορές σκέφτομαι να τον πάρω τηλ έστω και μετά από τόσα χρόνια μήπως έστω μέσω μιας απογοήτευσης λυτρωθώ από αυτή την ίσως πλαστή εικόνα του τέλειου και ξεκολλήσω. Αναρωτιέμαι όμως: Υπάρχουν στη ζωή περισσότεροι από έναν πραγματικοί έρωτες;

Α

 

Συγκρίνεις τα πάντα με τον ιδανικό και ανεκπλήρωτό σου έρωτα και τα βρίσκεις κατώτερα. Προβληματίζεσαι για την ηλικία σου, για το αν και πώς ερωτεύονται οι ενήλικοι άνθρωποι και για το αν υπάρχουν περισσότεροι από έναν πραγματικοί έρωτες στη ζωή. Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι βρίσκεται πίσω από όλο αυτό.

Αρχικά, υπάρχει ένας χαρακτήρας πολύ επιλεκτικός και τελειομανής.  Πιθανώς υπάρχει ο φόβος της απόρριψης ή τουλάχιστον μήπως δεν είναι όλα τέλεια. Αυτά σε έκαναν να μην επιδιώξεις τις «σχεσούλες» με τις οποίες όλοι κατά κανόνα ξεκινάμε την προσωπική μας ζωή, επειδή η περιέργεια και η ορμή της ηλικίας υπερτερεί της επιλεκτικότητας. Σε σένα αυτό δεν έγινε. Ξεχώρισες από τα άλλα κορίτσια της ηλικίας σου και έγινες αντικείμενο σχολίων, οπότε αυτό έθιξε ακόμη περισσότερο την τελειομανία σου και σου επηρέασε την αυτοπεποίθηση.
Έζησες μια εξιδανικευμένη σχέση. Πίσω από κάθε εξιδανίκευση συνήθως βρίσκεται ένα τραύμα και ο φόβος μήπως πάλι εκτεθούμε σε κάτι ανάλογο. Στην περίπτωσή σου το τραύμα μάλλον ειναι η κοινωνική επίπτωση που είχε η αποχή σου από σχέσεις. Από κει και πέρα η πλατωνική σου σχέση σου χρησίμευσε ως άλλοθι για να μην εμπλακείς στα προβλήματα των σχέσεων.

Αν η σχέση αυτή σου έχει μείνει «μισοτελειωμένη υπόθεση», θα πρέπει να την κλείσεις. Μπορείς να αναζητήσεις το άνδρα αυτόν, να του ζητήσεις να συζητήσετε τι συνέβαινε τότε και να το απομυθοποιήσεις. Δεν το θεωρεώ όμως απαραίτητο. Μπορείς να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα και μόνη σου, με τη βοήθεια ψυχολόγου.

Ναι, υπάρχουν πολλοί έρωτες που μπορούμε να ζήσουμε στη ζωή μας. Εξελισσόμαστε και σε κάθε φάση της ζωής μας είμαστε διαφορετικοί, οπότε είναι φυσικό να ταιριάζουμε και με διαφορετικό σύντροφο, μέχρι να βρούμε αυτόν με τον οποίο θα ταιριάξουμε τόσο ώστε να εξελισσόμαστε μαζί. Επίσης, δεν συμφωνώ με την άποψη πως όσο μεγαλώνουμε δεν έχουμε την ίδια διάθεση για σχέσεις, Απλώς ζητάμε ίσως διαφορετικά πράγματα από τους συντρόφους μας και μαθαινουμε να διαχειριζόμαστε τις σχέσεις μαζί και με τους άλλους τομέις της ζωής μας, πχ δουλειά.

Το βασικό όμως θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσεις είναι το ποιά είσαι εσύ, τι πιστεύεις και τι φοβάσαι για τις σχέσεις, Χρειάζεσαι δουλειά προσωπικής ανάπτυξης και καλό είναι να αποφασίσεις να την κάνεις πριν περάσουν κι άλλα δημιουργικά χρόνια της νεότητας σου.

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Παιδιά-θύματα

Οι γονείς μου χώρισαν ουσιαστικά όταν ήμουν 15. Ο πατέρας μου είχε αρχίσει να συμπεριφέρεται περίεργα και ένιωθα ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ κάθε φορά που επέστρεφε πάλι πίσω στη δουλειά του. Όταν έφευγε επί ένα χρόνο δε μας έπαιρνε καθόλου τηλέφωνο και κάθε φορά που τον παίρναμε εμείς "είχε δουλειά". Τελικά μετακομίσαμε στην πόλη που δούλευε και ήταν σκατά. Ήμασταν σε μεγάλη πόλη, η μαμά μου δεν ήξερε να οδηγεί με αποτέλεσμα να ήμαστε συνεχώς κλεισμένοι στο σπίτι. Μετά έβγαινε με τη γκόμενα φανερά. Κοιτούσε στο δρόμο ή στην παραλία που πηγαίναμε γκόμενες και έλεγε πως: "Τις όμορφες κοπέλες τις βλέπεις και θες να της γαμήσεις" και άλλα όμορφα. Μια φορά ήταν τόσο άγριος ο καυγάς που η μαμά μου έφυγε από το σπίτι και την κυνηγούσα με τον αδερφό μου στους δρόμους κλαίγοντας. Της είπα να φύγουμε και να αφήσουμε τον μπαμπά πίσω και εκείνη συμφώνησε. Μέσα σε μια βδομάδα είχαμε ακυρώσει 3 πτήσεις για επιστροφή γιατί ο μπαμπάς μου τη τούμπαρε και τις 3 φορές καθώς μας πήγαινε στο αεροδρόμιο.

Ο μπαμπάς μου δεν άφηνε τη γκόμενα και με χίλια ζόρια φύγαμε. Τελικά ο μπαμπάς μου κοστολόγισε εμένα και τον αδερφό μου (250 ευρώ / παιδί) και από τότε τα πράγματα είναι πολύ σφιγμένα οικονομικά  ενώ παλιότερα είχαμε άνεση. Μέσα σε όλα αυτά, εγώ απομακρύνθηκα από τους φίλους μου επειδή ζούμε σε μικρή πόλη και δεν ήθελε η μαμά μου να μαθευτεί.

Από ένα σημείο και μετά ήταν λες και είχα αλλάξει απότομα. Αποστασιοποιήθηκα και έγινα ο περίγελος της τάξης, η "περίεργη". Ήθελα να είμαι άριστη μαθήτρια για να πετύχω τα όνειρα μου και να είμαι άξια να με χρηματοδοτήσει ο μπαμπάς μου γιατί πάντα έλεγε πως άχρηστους δε χρηματοδοτεί. Πιο πολύ θαύμαζε την Ιατρική σαν επάγγελμα οπότε έβαλα στόχο αυτό, ενώ ήθελα παλιότερα Καλών Τεχνών. Ο μπαμπάς έχει χρήματα αλλά άμα πω πως θέλω Καλών Τεχνών θα με διαγράψει παντελώς και η μαμά δεν μπορεί αν με στηρίξει οικονομικά.

Τέλος πάντων, φέτος έδωσα πανελλήνιες. Δε μπορούσα να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Απέτυχα. Θα δώσω δεύτερη χρονιά. Συνεχίζω να μη μπορώ να συγκεντρωθώ, να νιώθω χωρίς ενέργεια ακόμα και όταν έχω κοιμηθεί κτλ. Είναι σαν να έχω μαύρα σύννεφα στο κεφάλι μου. Προσπάθησα να τα κάνω να φύγουν βγαίνοντας έξω με μια άλλη κοπέλα αλλά νιώθω λες και δεν υπάρχει σύνδεση. Επιστρέφω σπίτι και είναι σαν όλη η ενέργεια να έχει φύγει πιο έντονα από ότι συνήθως και αισθάνομαι πιο μόνη από ποτέ. Θέλω να κλάψω. Μια παλιά μου φίλη μου έστειλε μήνυμα σήμερα. Μου είπε πως της λείπω και χάρηκα τρομερά επειδή μιλήσαμε και ήταν σαν παλιά. Κανονίσαμε να πάω να την επισκεφτώ (μένει σε άλλη πόλη). Τέλος πάντων, μετάνιωνα που απομακρύνθηκα και ευχόμουν να μπορούσα να το αλλάξω. Αυτά ήθελα να πω. Δε ξέρω τι ακριβώς θέλω να ρωτήσω. Ίσως πως να ξεπεράσω αυτά τα συναισθήματα. Τι να κάνω για να φύγουν τα συναισθήματα που εμποδίζουν την απόδοση μου?

Σ

 

Δυστυχώς, παίρνω συχνά τέτοια γράμματα... Είναι γράματα 3-4 σελίδων, γραμμένα από εφήβους που κατά κανόνα είναι άριστοι μαθητές αλλά υποφέρουν από ψυχολογικά και ψυχο-σωματικά προβλήματα, ως συνέπεια άσχημων οικογενειακών καταστάσεων. Τα παιδιά αυτά ζούν μια ζωή που δεν τους αξίζει και είναι τα εξιλαστήρια θύματα δυσλειτουργικών οικογενειών και γονέων χωρίς συνείδηση ή ψυχική ισορροπία.

Όσο κι αν στους όρους συμμετοχής στο blog λέω με σαφήνεια πως τα γράμματα πρέπει να είναι σύντομα, στις περιπτώσεις αυτών των παιδιών διαβάζω με προσοχή αρκετές σελίδες κραυγής για βοήθεια και βγάζω αδιαμαρτύρητα την περιληψη για να τη δημοσιεύσω.

Αισθάνομαι αδύναμη να συμβουλεύσω ψυχολογικά ένα τέτοιο παιδί. Αυτοί που θα έπρεπε να αναζητήσουν συμβουλευτική βοήθεια είναι οι γονείς τους, αλλά αυτοί είναι πολύ απορροφημένοι από το προσωπκό τους δράμα ή τον προσωπικό τους εγωισμό, ώστε να νοιαστούν για τα παιδιά τους...

Δυστυχώς, αν η οικογένεια είναι «άρρωστη», το παιδί δεν μπορεί να βοηθηθεί σημαντικά από κανέναν ψυχολόγο. Είναι σαν να προσπαθούμε να επιδιορθώσουμε ένα σπίτι, όταν τα θεμέλιά του συνεχώς υποχωρούν...

Οπότε, λίγα πράγματα έχω να πω στη νεαρή φίλη του μηνύματος.

·       Η οικογενειακή σου ιστορία, μέσα σε όλα τα άσχημα που σου έχει κάνει, σε έχει ωριμάσει πρόωρα και σε μαθαίνει -με πολύ σκληρό τρόπο- να στηρίζεσαι μόνο στον εαυτό σου. Προσπάθησε λοιπόν να στηριχτείς εκεί και να μετουσιώσεις τη δυστυχία σου σε δύναμη.

·       Επένδυσε στο μέλλον σου. Μόνο με σπουδές και δουλειά θα μπορέσεις να ξεφύγεις. Μην ακους τον πατέρα σου σχετικά με τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό. Δεν είναι ικανός να σε συμβουλεύσει και χρησιμοποιεί τα χρήματά του για να σε πιέσει προς μια σχολή κύρους, για να υπερηφανεύεται μετα. Ξέρω πως αποζητάς την αγάπη και αποδοχή του, αλλά αν τα πάρεις επειδή υποτάχθηκες στις επιθυμίες του, δεν θα αξίζουν! Συνεννοήσου με τη μητέρα σου και βρες τρόπο να σπουδάσεις αυτό που θέλεις. Μια μέση λύση είναι να δεις ποιές σχολές σε ενδιαφέρουν σύμφωνα με την κατεύθυνσή σου και να επιλέξεις μια σχολή λιγότερο απαιτητική από την Ιατρική, έτσι ώστε να μπορείς να εργάζεσαι ως φοιτήτρια και ταυτόχρονα να παρακολουθείς κάποιο εργαστήρι ζωγραφικής.

·       Ζήτησε βοήθεια από παπούδες, θείους ή πολύ καλούς οικογενειακούς φίλους να συμβουλεύσουν τους γονείς σου ή απλώς να σε ακούσουν.

·       Το καλύτερο θα ήταν να μπορούσε η μητερα σου να δεχτεί ψυχολογική στήριξη. Αναζητήστε φορείς που παρέχουν δωρεάν τέτοιες υπηρεσίες, όπως κρατικά νοσοκομεία, κοινωνικές υπηρεσίες δήμων ή κοινωνικά ιατρεία γειτονιάς. Θα μπορούσες κι εσύ η ίδια να ζητήσεις εκει βοήθεια, αλλά για τη μητέρα σου αυτο είναι πιο επιτακτικό. Σε όποια παιδιά οι οικογενειακές καταστάσεις φτάνουν σε επίπεδο κακοποίησης (συναισθηματικής ή σωματικής), συμβουλεύω να απευθυνθούν στα Χαμόγελο του Παιδιού. (Αν εσύ ξεπερνάς το όριο ηλικίας, τότε ας απευθυνθεί ο αδελφός σου).

·       Επένδυσε σε φίλους, θα είναι μεγάλο στήριγμα για σένα. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλά συνομήλικα παιδιά αλλά και μεγαλύτερα άτομα, πχ παλιοί καθηγητές σου, που σε εκτιμούν και θα ανταποκριθούν σε μια πρωτοβουλία σου για ανθρώπινη επαφή. Μην περιμένεις να κάνουν οι άλλοι το πρώτο βήμα  και μη νιώθεις κατώτερη αν το κάνεις εσύ. Μη διατηρείσαι σε κοινωνικό περιορισμο για να μη σχολιαζει το περιβάλλον. Άσε το να σχολιάζει! Οι σχολιασμοί αυτοί σίγουρα δεν αφορούν εσένα αλλά τους γονείς σου (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, αξίζουν σχολιασμού!)

Λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο. Τέτοιες καταστάσεις απαιτούν συμβουλευτική οικογένειας, στην οποία οι γονείς να ενταχτούν με υπευθυνότητα και συνειδηση...

 

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Αβίωτος επαγγελματικός χώρος

Είμαι 24 ετών και εργάζομαι 5 έτη στον ιδιωτικό τομέα σαν νοσηλεύτρια .Όλα αυτά τα έτη εισπράττω μόνο αγένεια παράνομα ωράρια και καθόλου σεβασμό  .με έβαλαν υπεύθυνη σε τμήμα και κατάφερα να το φτάσω στη καλύτερη του στιγμή να εξυπηρετούνται άτομα παραπάνω από το κανονικό και να υπάρχει ένα κλίμα που δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε παρόλο του φόρτο εργασίας. 

Συγκεκριμένη συνάδελφος άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα και να γράφει ψεύτικες αναφορές  που πότε φυσικά δεν αποδείχτηκαν όπως και να εποφθαλμιά τη θέση μου δημιουργώντας καθημερινά σχεδόν πρόβλημα  

Μετά από τόσα χρόνια υπεύθυνη του τμήματος και χωρίς φυσικά εξήγηση με 'άλλαξαν τμήμα και με έβαλαν σε μόνιμη απογευματινή βάρδια  χωρίς να με ενημερώσουν  ενώ γνώριζαν πώς εργαζόμουν τα απογεύματα - όπως και με απέλυσαν αφού δεν γινόταν να εργάζομαι πλέον - όπως επίσης ότι σπουδάζω σε πανεπιστήμιο. Όταν ρώτησα για ποιον λόγο αυτή η αλλαγή η απάντηση ήταν γιατί δεν μπορώ να ακούω τη γκρίνια της συνάδελφου σου. 

Τα προβλήματα φυσικά δεν ήταν μόνο αυτά (άσχημες συμπεριφορές .διπλοβάρδιες για συγκαλύψεις συνάδελφων , με έβαζαν να κάνω πράγματα που δεν ήταν στα καθήκοντα του πτυχίου μου προσβολές καρπώνονταν δικές μου επιτυχίες με μείωναν επίτηδες επειδή έβλεπα παρανομίες ) τώρα έφτασα στο τέλος κλαίω όταν έρχομαι,κλαίω κατά τη διάρκεια, χάνω τη ζωή μου καθημερινά, έχω να χαμογελάσω 3 χρόνια τα βράδια δεν κοιμάμαι είμαι συνέχεια άρρωστη χωρίς να Βρίσκουν κάτι μέχρι και την όραση μου χάνω θέλω να αποχωρίσω άλλα με όλη αυτή την ανεργία που να πάω οι γονείς μου με πιέζουν να μην φύγω έφτασα σε απόγνωση   και τώρα που σας γράφω το μέιλ τρέμω 

Ι.

Μου δημιουργεί έκπληξη πως 5 χρόνια, παρά τις τόσες σου προσπάθειες εισπράττεις μόνο αδικίες και κακές συμπεριφορές. Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή είσαι σε έναν πραγματικά αβίωτο επαγγελματικό χώρο ή είσαι ιδιαίτερα τελειομανής και ευαίσθητη. Αν συμβαίνει το πρώτο και έχεις φτάσει σε τέτοια κατάσταση νευρκού κλονισμού, δεν βλέπω άλλη λύση παρά να φύγεις.

Γράφεις «όπως και με απέλυσαν αφού δεν γινόταν να εργάζομαι πλέον». Αυτο σημαίνει πως σε έχουν ήδη απολύσει;

Είσαι σίγουρη πως έχεις διεκδικήσει με το σωστό τρόπο το δίκιο σου από την αρχή των προβλημάτων; Συζήτησες ψύχραιμα με τις συναδέλφους; Αναφέρθηκες στη διοίκηση; Δεν υπάρχουν συλλογικά όργανα του κλάδου σου στα οποία να απευθυνθείς;

Όταν μια κατάσταση φτάσει να μας δημιουργήσει τέτοια ψυχοσωματικά φαινόμενα, αυτό σημαίνει πως πρέπει να αποχωρήσουμε. Είναι προτιμότερο να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία κι ας μείνεις χωρίς δουλειά καποιο διάστημα... Εξάλλου, στην ηλικία των 24 ετών δουλεύεις ήδη 5 χρόνια και λες πως έχεις και δεύτερη δουλειά.

Θέλω όμως να σου επιστήσω την προσοχή στο γεγονός πως είσαι πάρα πολύ ευαίσθητη και δεν ξέρεις να αντιμετωπίζεις δύσκολες επαγγελματικές καταστάσεις. Σκέψου τι διδάχτηκες από τις καταστάσεις που πέρασες, πώς θα μπορούσες να τις αντιμετωπίσεις καλύτερα και πώς θα φέρεσαι στο μέλλον.

 

«Ανοιχτή» σχέση

Είμαι με τον X 7 χρόνια, είμαι 31 και εκείνος επίσης. Εχουμε ανοίξει μια επιχείρηση στο μέρος απο οπου κατάγεται εδώ και τριάμιση χρόνια. Ηταν πολύ δύσκολα στην αρχη για μένα,εφυγα απο το μέρος που ζούσα βρέθηκα σε ένα καινούργιο και έπρεπε να στίσουμε μια επιχείρηση βιώσιμη όσο μπορεί να ειναι στις μέρες μας.

Στο θέμα της δουλειάς υπήρξαν και υπάρχουν τριβές αρκετές λιγότερες βέβαια. Το πάσχα χρειάστηκε να πάω για κάποιες μέρες πίσω στη πόλη και όταν γύρισα μιλήσαμε και διαπιστώσαμε οτι είμαστε πιο ελεύθεροι όταν είμαστε χώρια.Ψάξαμε να δούμε ποια είναι τα πράγματα που μας περιορίζουν και αισθανόμαστε έτσι. Γενικά η σχέση μας είναι σχετικα ελευθερη, δεν υπάρχουν ζήλιες ούτε σκηνές, ούτε περιορισμοί στο τι θα κάνει ο άλλος.

Το θέμα είναι οτι ο Χ έβαλε ένα θέμα προς συζήτηση που έμενα με κλονισε. Με ρώτησε προκειμένου να μην έχουμε καμμία νορμα και πρότυπο στη σχέση μας να έχουμε ερωτικές επαφές και με άλλους, σε διαστήματα δηλαδή που θα περνάμε χώρια αν τύχει κάτι με κάποιον ή κάποια να είμαστε ελεύθεροι να το κάνουμε, να μην εχουμε δλδ την αποκλειστικότητα του άλλου γιατι δεν είναι κτήμα μας. Εγω δεν ήμουν έτοιμη για κατι τέτοιο .Θεωρώ οτι ο καθένας έχει την επιλογη να κανει ότι θέλει και αν ο άλλος δεν έχει πρόβλημα να επιλέξει να μείνει μαζι του ή όχι. μου τόνισε οτι αυτο θέλει να το κάνουμε μαζί σαν αναβάθμιση της σχεσης μας και δεν είναι  οτι θέλει να χαλάσει τη σχέση να χωρίζαμε δλδ για να πάει με άλλες γυναίκες. Με άφησε να το σκεφτώ και να του απαντήσω. Εγώ σε αυτό το διάστημα άρχισα να σκέφτομαι διάφορα, να βγαίνουν πράγματα στην επιφάνεια όπως ανασφάλειες και ζήλιες που δεν θέλω τέτοια συναισθήματα,τα θεωρώ πισωγύρισμα για μενα.

Οταν του είπα την απόφαση μου,οτι δεν θέλω τέτοια σχέση και αν θέλει εκείνος τόσο πολύ να ζήσει κάτι τέτοιο εγω είμαι διατεθειμένη να χωρίσουμε. Ηταν χάλια, το ότι δεν έγινε αυτό που προτεινε πρέπει να τον στεναχώρησε πολυ.

Απο εκει και πέρα τα πράγματα έχουν παρει τη κάτω βόλτα. Εγω έχω συνέχεια στο μυαλό μου οτι θέλει να ζήσει μια άλλη ζωη και δεν μπορώ έγω να τον δεσμεύω και απο την άλλη πιστεύω οτι αν μείνουμε μαζι θα το έχω συνέχεια στο μυαλό μου και δεν θα μπορώ να ηρεμήσω και να αφεθώ στη σχέση.

Αυτες τις μέρες έχει φύγει απο το σπίτι με κοινή απόφαση για να σκεφτώ τι θέλω να κάνουμε καθώς εκείνος μου λεει οτι είμαι το σημαντικότερο άτομο στη ζωή του.

Να πω επίσης οτι μετα το πάσχα ολο αυτο το διαστημα μέχρι τώρα, έιχαμε αρκετή δουλειά και συνέχεια κόσμο στο σπίτι με αποτέλεσμα να χάσουμε και τη μεταξύ μας επαφή.

Θα ήθελα τη βοήθεια σου, είμαι πολύ μπερδεμένη,δε ξέρω τι αισθάνομαι,μήπως έχουμε απομακρυνθεί και τα θέλω μας έιναι τόσο διαφορετικά που δεν μπορούμε πια να συνυπάρξουμε?Μήπως δε βλέπω καθαρά?

 

Το με ποιούς κανόνες θα λειτουργεί ένα ζευγάρι βασίζεται σε θέματα επιθυμιών και ιδεολογίας των 2 μελών. Αν αυτά δεν είναι κοινά, τότε υπάρχει πρόβλημα και η σχέση δεν μπορεί να είναι ουσιαστική και μακροχρόνια. Το timing παίζει επίσης καθοριστικό ρόλο, γιατί κάποιος μπορεί να μην είναι ακόμη έτοιμος για μια κατάσταση για την οποία ο άλλος ήδη είναι.

Το θέμα είναι πως εσύ και ο Χ έχετε διαφορετικές επιθυμίες για τη σχέση αυτή τη στιγμή. Αλήθεια, τι γινόταν μέσα στα τριάμιση προηγούμενα χρόνια; Είχε τεθεί θέμα «ανοιχτής σχέσης»;

Προφανώς η σχέση σας βρίσκεται σε μια κρίση και προέκυψε θέμα αναθεώρησής της αυτή την περιόδο λόγω και της μεγάλης κόπωσης και της απομάκρυνσης. Καλά κάνετε και παίρνετε απόσταση να σκεφτείτε το μέλλον σας. Στο διάστημα αυτό θα πρεπει να δεις τι πραγματικά θέλεις αυτή την περίοδο της ζωής σου και να το δηλώσεις στον Χ. Ο Χ μπορεί να επιθυμεί ανοιχτή σχέση ή απλώς προσελκύσθηκε από την ιδέα και θελει να δει αν θα ήταν βιώσιμη μαζί σου, αλλιώς να ξαναγυρίσετε στα παλιά. Σε διαβεβαιώνω πως δεν έχω δει άντρα να αντιμετωπίζει άνετα μια παράλληλη ερωτική κατάσταση της συντρόφου του, ενώ πολλοί θέλουν τη δυνατότητα αυτή για τον εαυτό τους...

Ο διαχωρισμός μονογαμικής και ανοιχτής σχεσης είναι τεράστιος και κανένας από τους δυο δεν πρέπει να υποχωρήσει. Δεν θα κρίνω αν το ένα μοντέλο είναι σωστό και το άλλο λάθος. Κάθε ζευγάρι έχει δικαίωμα να λειτουργεί σύμφωνα με όποιον τρόπο επιλέξει, αν δεν ενοχλεί κανέναν και αν η επιλογή αυτή έχει προσυμφωνηθεί με ελεύθερη βούληση μεταξύ δυο ενήλικων και ψυχικά ισορροπημένων ανθρώπων. Θα πρέπει να επιλέξετε το ένα από τα δυο μοντέλα με απόλυτη σιγουριά και χωρίς ο ένας να κάνει υποχώρηση. Αν δεν συμφωνήσετε, δεν μένει παρά να χωρίστε. Ξέρω πως έκανες μια μεγάλη επένδυση ζωής και δουλειάς στο χωριό, αλλά είναι καλύτερο να συνειδητοποιήσετε τώρα αν δεν ταιριάζετε, παρά αργότερα.

Βέβαια, η μονογαμική σχέση δεν αποκλείει την αμοιβαία ελευθερία σε άλλα θέματα, πχ ένα ταξίδι, διαφορετικές παρέες ή δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου κά. Ούτε και εγγυάται πως κάποια στιγμή ο ένας από τους δυο δεν θα θελήσει να κάνει κάτι άλλο, οπότε η σχέση διαλύεται.

Αμφιβάλλω αλλά σχεδιάζω κοινή ζωή

Είμαι 29 ετών και σε ένα μήνα θα κλείσω 2 χρόνια σχέσης με τον Κ., 32 ετών. Από την αρχή της σχέσης μας ήταν πολύ καλός και τρυφερός μαζί μου. Μια φορά, στις πολύ πρώτες μέρες όταν είχα δει κάποια συμπεριφορά του που δεν μου είχε αρέσει και τόσο και του ζήτησα να διακόψουμε όσο ήταν νωρίς, αυτός αμέσως μου ζήτησε να τα ξαναβρούμε, κάτι και που έγινε.

Οι πρώτοι μήνες ήταν πολύ ωραίοι, με κάποιους καυγάδες στο ενδιάμεσο, ώσπου κάποια στιγμή έρχεται ο ξάδερφος μου και μου λέει για την πρώην του και από εκεί άρχισε το δίχρονο βάσανο μου. Ζηλεύω τρελά, νιώθω πως ταιριάζουν πιο πολύ... Μάλιστα μετακόμισαν και σε κοινό σπίτι όπως εμείς. Φοβάμαι πως το κάνει με όλες αυτό, ότι δεν είμαι κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο για αυτόν. Μάλιστα όταν χώρισαν αυτός πήγαινε συνέχεια ερωτικά με άλλες, και την ίδια στιγμή έγραφε σε ένα φίλο του στο fb πόσο πολύ πονάει, 3 εβδομάδες πριν την γνωριμία μας αυτό. Πώς γίνεται να πονάς τόσο και σε λιγότερο από μήνα να γνωρίζεις εμένα και να είσαι τοοοοοσο καλός μαζί μου;;;;;;;

Εκτός από αυτό, πάνω στους έξι μήνες σχέσης ανακαλύπτω τυχαία στην αρχική μου σελίδα πως ο Κ. ακολουθούσε μέσω του δικού του λογαριασμού 2 κοπέλες άκρως προκλητικές. Του ζήτησα εξηγήσεις και το αρνήθηκε.... Συνομιλούσε με κοπέλες στο fb... Όταν τα διάβασα αυτά τα πράγματα και γενικότερα είδα όλες αυτές τις κινήσεις του εκεί μέσα, πραγματικά έπεσα από τα σύννεφα, δεν μπορούσα να το πιστέψω.... Είδα και αλλες τέτοιες κινήσεις. Βλακείες που δεν θέλω καν να μπαίνω στην διαδικασία να γράφω τις χαζό-δικαιολογίες του.

Το θέμα είναι, ότι αν και πέρασε 1 ½ χρόνος, εγώ δεν μπορώ να το ξεπεράσω, το σκέπτομαι και τρελαίνομαι, πλέον δεν τον εμπιστεύομαι καθόλου και περιμένω από τον ίδιο τα χειρότερα. Είναι παιδί χωρισμένων γονιών και από τους γονείς τους δεν υπάρχει καμία υποστήριξη, ούτε ηθική, ούτε οικονομική, σε αντίθεση με τους δικούς μου γονείς, που είναι εκεί, πάντα δίπλα μας. χάλασε το αυτοκίνητο του και τα χρήματα τα έδωσαν κατευθείαν οι δικοί μου. Και τώρα που μετακομίζουμε σε μεγαλύτερο σπίτι και θα ‘’στηθεί’’ εξ ολόκληρου από την αρχή, πάλι οι γονείς μου ουσιαστικά θα συνεισφέρουν οικονομικά όλο το χρηματικό ποσό.

 Επίσης, εδώ και ένα χρόνο, έχουμε σταματήσει τελείως το σεξ. Από την μία δεν υπάρχει περίπτωση να μην καθίσουμε ακόμα και τηλεόραση να παρακολουθήσουμε μαζί και να μην με πιάνει το χέρι αλλά από εκεί και πέρα… Όταν το αναφέρω μου λέει ότι όλο μαλώνουμε αλλά και πάλι... Και δεν το αναφέρω καθόλου συχνά γιατί αυτά όσο περισσότερο κάνεις λόγο για αυτά τόσο λιγότερο γίνονται.

Μην μου γράψετε πω έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση, ούτε και να επιβραδύνουμε λίγο την μετακόμιση μέχρι να δω τι θα κάνουμε, ήδη να φανταστείτε τώρα που σας γράφω είναι πρωί και το απόγευμα θα πάμε να κλείσουμε τα έπιπλα. Ούτε και να μιλήσω στους γονείς μου μπορώ, όσο κατανόηση και αν έχουν θα μου πουν ‘καλά, τώρα μας το λες;’ Και θα έχουν και δίκιο. Κάτι πέρα από αυτό αποζητώ γιατί νιώθω πως έχω εγκλωβιστεί.
Λ.

Αν θέτεις περιορισμούς στο τι θα σε συμβουλεύσω, τότε θα ήταν καλύτερα να μην απευθυνθείς σε μένα. Δυστυχώς, αν τηρήσω τους περιορισμούς που θέτεις για τις συμβουλές που μπορείς να ακούσεις, δεν εχω πολλά να σου πω...
Βασικά λάθη που έχεις κάνει ως τώρα:

·        Δέθηκες με φρεσκοχωρισμένο, 3 εβδομάδες μετά το χωρισμό του. Κατά κανόνα, οι φρεσκοχωρισμένοι δεν είναι ακόμη έτοιμη για σοβαρή σχέση, δεν μας επιλέγουν για μας αλλά για να ξεπεράσουν τους πρώην ή για να ξεσκάσουν. Και, ναι, δυστυχώς, γίνεται να σκέφτεται κάποιος κάποια άλλη και ταυτόχρονα να περνά ωραία με μια άλλη...

·        Οι σχέσεις προχωρούν κατά στάδια και πρέπει να είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι από ένα στάδιο για να περάσουμε στο επόμενο. Εσύ εξαρχής είχες ζήλεια για τον Κ και αυτός σου έδινε πολλές αφορμές.  Δεν έχεις κανένα λόγο να ζηλεύεις το παρελθόν του. Αν ήθελε να είναι με κάποια πρώην θα το είχε κάνει! Εδώ βρίσκεται η χαμηλή σου αυτοεκτίμηση, όσο κι αν δεν θέλεις να το ακούς αυτό... Σχετικά με τις φβ επαφές του έχεις απόλυτο δίκιο και έπρεπε να διεκδικήσεις αλλαγές και να περιμένεις να επιβεβαιωθούν.

·        Σε μια σχέση που δεν νιώθουμε απόλυτα ευτυχείς και ασφαλείς δεν προχωρούμε σε συμβίωση, ούτε προωθούμε την οικονομική στήριξη του συντρόφου μας από τους γονείς μας.

·        Όταν δεν υπάρχει σεξ και καθόμαστε απλώς χεράκι-χεράκι στην τηλεόραση, πώς ξεκινά κοινή ζωή και μελλοντική οικογένεια ένα νέο ζευγάρι;

Η γνώμη μου είναι πως τα προβλήματα δεν πρέπει να αποσιωπούνται αλλά να συζητιούνται και να λύνονται. Υπάρχει πιθανότητα ο Κ να έχει βολευτεί με σένα, τη συμβίωση και την οικονομική στήριξη και να σε βλέπει σαν συγκάτοικο που τον βολεύει. Κανε σοβαρή συζήτηση μαζί του για τα προβλήματά σας και μην προχωρήσεις αν δεν λυθούν. Ενημέρωσε τους γονείς σου πως δεν είσαι ακόμη έτοιμη και καλύτερα να το μάθουν τώρα παρά αργότερα. Δυστυχώς, σου λέω αυτά που δε θέλεις να ακούσεις...

 

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Τα παιδιά και ο νέος σύντροφος

είμαι χωρισμένη εδώ και 4 χρόνια.ο πρώην μου συν ζεί με μια κοπέλα και εγώ έχω μια σχέση που είναι σοβαρή εδώ και 3,5 χρόνια με τον όποιο μέναμε μαζί στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά μου για περίπου 2,5 χρόνια.οι σχέσεις μεταξύ των παιδιών και του συντρόφου μου ήταν και είναι άριστες.τώρα πλέον δεν μένουμε μαζί γιατι εγώ κουραστικα απο την συμβίωση και προτίμησαμε να μένουμε χωριστά αλλά χωρίς ομως να εχει σταματησει να ερχεται σπιτι και να παιρναμε χρονο ολοι μαζι.Το έρώτημα ειναι το εξής. Η μητέρα μου δεν συμφωνεί καθόλου με αυτή την σχέση και μου επιβάλλει, τα παιδιά μου να μην έρχοντε σε επαφή με τον σύντροφό μου γιατί πιστεύει οτι αυτό δεν πρέπει να γίνεται. (δηλαδή τα παιδιά να γνωρίζουνε με ποιον έχει σχέση η μαμά τους).ποια ειναι η γνωμη σας?

 

Η προσωπική ζωή των χωρισμένων με παιδιά έχει κάποιους περιορισμούς. Δεν μπορούμε να φέρνουμε τα παιδιά μας σε επαφή με μια νέα γνωριμία, γιατί δεν ξέρουμε πώς θα εξελχθεί. Τα παιδιά δεν είναι καλό να πάρουν το μήνυμα πως στις σχέσεις οι άνθρωποι είναι «διερχόμενοι», να δένονται με τους νέους συντρόφους και μετά να βιώνουν αποχωρισμούς. Έχουν ήδη πληγεί από τον «αποχωρισμό» τους από τον γονέα με τον οποίο δεν κατοικούν μαζί. Επιπλέον, καταβάλλουν ψυχική ενέργεια να αποδεχτούν ένα νέο άτομο, το οποίο αύριο μπορεί να μην υπάρχει στη ζωή τους.

Γι αυτό συνιστώ στους χωρισμένους γονείς να μη φέρνουν σε επαφή τα παιδιά τους με μια νέα γνωριμία, πριν περάσει τουλάχιστον ένα εξάμηνο καλής σχέσης. Αν τα παιδιά υποψιαστούν και ρωτήσουν, ο γονιός μπορεί να πει πως βγαίνει με κάποιον αλλά δεν κρίνει πως πρέπει να τον γνωρίσουν ακόμα.

Μετά από τουλάχιστον 6 μηνες καλής σχέσης, με τη σύμφωνη επιθυμία του νέου συντρόφου, μπορεί να γίνει η γνωριμία. Στα μεγαλύτερα παιδιά, άνω των 10 ετών, λέμε την αλήθεια, πως θα γνωρίσουν τη σχέση μας, η οποία δεν γνωριζουμε πώς θα εξελιχθεί. Στα μικρότερα παιδιά τον συστήνουμε ως απλό φίλο και τα αφήνουμε να καταλάβουν σταδιακά.

Μεσολαβεί ένα διάστημα στο οποίο γίνονται μερικές κοινές έξοδοι ή απλές επισκέψεις στα σπιτια. Δεν βάζουμε στο σπίτι μας ακόμη τον άλλον, δεν μένει για ύπνο, δεν πηγαίνουμε όλοι μαζί διακοπές. Χρειάζεται ένα ακόμη τουλάχιστον εξάμηνο πολύ καλής σχέσης του νέου συντρόφου με τα παιδιά και ισορροπίας του συστήματος για να γίνουν πιο στενές οι σχέσεις (διανυκτέρευση, κοινές διακοπές) και να συζητηθεί πιθανή συμβίωση.

Οι χρόνοι αυτοί είναι ενδεικτικοί και η κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Υπάρχουν περιπτώσεις που ένας νέος σύντροφος γνωρίστηκε και αγαπήθηκε με τα παιδια του άλλου αμέσως, αλλά δεν πρέπει να το ρισκάρουμε. Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που το νέο σύστημα ισορρόπησε με κόπο σε 3-4 χρόνια, από κακό timing και κακούς χειρισμούς.

Γνωρίζω περίπτωση που χωρισμένος πατέρας έφερε σε επαφή τον δεκαπεντάχρονο γιο του με τη νέα του φίλη μέσα στον πρώτο μήνα γνωριμίας τους και υπήρξε αμέσως «χημεία». Σε άλλους 2 μήνες πατέρας και γιος θα πήγαιναν τις προγραμματισμένες τους διακοπές και ο μικρός πρότεινε «Και γιατί δεν πάμε όλοι μαζί; Καλύτερα περνάμε όταν είναι και η Χ!» Επρόκειτο όμως για πατέρα και γιο με πολύ καλή σχέση, είχαν περάσει χρόνια από το διαζύγιο και τόσο ο πατέρας όσο και η Χ είναι άνθρωποι με ιδιαίτερες κοινωνικές δεξιότητες και πολύ ενδιαφέρουσες και ισορροπημένες προσωπικότητες. Αντίθετα, γνωρίζω περίπωση που εν διαστάσει κυρία έφερε στο σπίτι της το νέο της δεσμό ως φίλο, μετά από ένα εξάμηνο σχέσης, τα έφηβα παιδιά της κατάλαβαν αμέσως πως επρόκειτο για δεσμό, τον συνέδεσαν με το διαζύγιο των γονέων τους και του φέρθηκαν πολύ εχθρικά.

Στη δική σου περίπτωση, δεν ξέρω πότε έφερες το δεσμο σου σε επαφή με τα παιδά σου, τι σχέσεις δημιουργήθηκαν και πώς φτασατε στη συμβίωση. Πάντως ένας δεσμός 3.5 χρόνων είναι φυσικό να έχει κοινοποιηθεί στα παιδιά και να έχει φτάσει σε συμβίωση. Οπότε ό,τι ήταν να γίνει με τα παιδιά και το σύντροφό σου έγινε και δεν έχει νόημα να προβληματιζεσαι τώρα ή να επιβάλλει η μητέρα σου το αν και πώς θα πρέπει να υπάρχει επαφή. Το ευτύχημα είναι πως υπάρχει αριστη σχέση παιδιών-συντρόφου και συνεχίστε έτσι.

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Υπερβολική δοτικότητα

Γενικά είμαι ένας δοτικός άνθρωπος, που σχεδόν πάντα με ενδιαφέρει να περνάνε καλά οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου, χωρίς να δίνω πολλή σημασία στα δικά μου θέλω. Προσπαθώ να βοηθώ όσους είναι κοντά μου με κάθε τρόπο, πχ. κάνω δικές τους δουλειές, τους πηγαίνω με το αυτοκίνητο όπου χρειαστούν, ακόμα κ στη δουλειά μου (είμαι καθηγήτρια αγγλικών) κοιτάζω οι τιμές μου να συμφέρουν τον πελάτη κ όχι εμένα, με αποτέλεσμα να δουλεύω πολλές φορές κ με 5 ευρώ την ωρα..

Κ μόνο η έκφραση ευχαρίστησης στα πρόσωπά τους μου δίνει χαρά κ με κάνει να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Το πρόβλημα ξεκινάει στο ότι οι περισσότεροι (9 στους 10), από ένα σημείο κ μετά αρχίζουν να θεωρούν δεδομένη τη βοήθειά μου αυτή κ φέρονται σαν να είμαι υποχρεωμένη να τους την προσφέρω. Για παράδειγμα, καποιος "φίλος" με χαρακτήρισε "παρτάκι" (ότι κοιτάω μόνο τον εαυτό μου) επειδή δεν μπόρεσα μία φορά να τον πάω στο αεροδρόμιο, ενώ στα 7 χρόνια που γνωριζόμασταν δεν είχε πάει ποτέ πουθενά με τη συγκοινωνία!

Οι ερωτήσεις μου είναι οι εξείς: 

1) Μήπως τελικά εγώ τους κάνω να με θεωρούν δεδομένη? Δεν γίνεται να φταίνε πάντα οι άλλοι κ      εγώ ποτέ! Η μητέρα μου λέει ότι με εκμεταλλεύονται. Μήπως λοιπόν το προκαλώ εγω?

2) Γιατί νιώθω τόσο έντονα την ανάγκη να βοηθάω τους ανθρώπους? Μήπως, υποσυνείδητα, νιώθω ότι δεν είμαι αρκετή να με αγαπήσουν γι αυτό που είμαι, χωρίς να χρειάζεται να γίνομαι "λιώμα" γι αυτούς?

3) Υπάρχει κάποιος τρόπος να ξεπερνάω την προδοσία κ την αδικία που νιώθω κάθε φορά που "με κάνουν πέρα" επειδή 1 φορά δεν μπόρεσα να βοηθήσω? 

Ρ

 

Είναι καλό πράγμα γενικά να βοηθάμε τους άλλους, αλλά όταν η δοτικότητα φτάνει στα επίπεδα που μου περιγράφεις, χρειάζεται προσοχή. Η ένταση, η συχνότητά και η διάρκεια ενός φαινομένου, είναι δυνατό να το καταστήσουν ευεργετικό ή παθολογικό.

Εκτός από την αυθεντική χαρά που παίρνεις όταν προσφέρεις, υπάρχει πιθανότητα υποσυνείδητα να υπερβάλλεις στην προσφορά:

-για να σε αγαπήσουν

-για να μην κινδυνεύεις να μείνεις μόνη

- για να μπορείς να «ελέγξεις» τη συμπερφορά τους. Μην το πάρεις στραβά αυτό! Είναι το φαινόμενο που κάνουν πχ πολλές Ελληνίδες μητέρες: Προσφέρουν τα πάντα στο παιδί τους για να μπορούν μετά να του πουν «εγώ που θυσιάστηκα για σένα, τώρα θα προσαρμοστείς στις προσδοκίες μου».

΄Οτι σε εκμεταλλεύονται οι άλλοι είναι προφανές από τα γεγονότα που μου περιγράφεις και από τα συναισθήματα που σου γεννιούνται.

 

Στον επαγγελματκό χώρο, αν μια οικογένεια δεν έχει χρήματα για ιδιαίτερο μάθημα, ας στείλει το παιδί σε φροντιστήριο. Ακόμη και με τις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, αν κάποιος θεωρεί μια υπηρεσία σπουδαία, θα βρει τον τρόπο να την εξασφαλίσει στο παιδί του, όταν μάλιστα πρόκειται για χρηματα της τάξης του μεγέθους που μου περιγράφεις. Ο αντίποδας των 5 ευρό δεν είναι η εκμετάλλευση! Να είσαι σίγουρη πως οι περισσότεροι θα μπορούσαν να διαθέσουν άλλα 5 ευρό ανά μάθημα, τα οποια τώρα μπορεί να δίνουν για ζαχαρωτά του παιδιού ή για  κάποιο καλλυντικό της μαμάς. Μήπως όμως εσύ δεν εκτιμάς αρκετά τη δουλειά σου ώστε να πιστεύεις πως αξίζει περισσότερο;

 

Σχετικά με τους φίλους και τις σχέσεις σου: Αν δεν υπάρχει ισοτιμία, τότε δεν μιλάμε για φιλία ή σχέση. Μιλάμε για εθελοντισμό ή εκμετάλλευση του ενός μέλους και εξάρτηση ή βόλεμα του άλλου. Σε μια φιλία ή σχέση προσφέρουν και δέχονται και τα 2 μέλη σύμφωνα με τις δυνατότητές τους και κατά περιόδους. Και ειδικά σε μακροχρόνιες σχέσεις το δείγμα είαι μεγάλο. Πχ μετά από 7 χρόνων φιλία στην οποία εξυπηρετείς το φίλο με το αμάξι σου, αυτός τι έχει κάνει για σένα ;

 

Όπως λέω πολύ συχνά, it takes all the kinds to make the world. Δηλαδή δεν αξίζει να αναρωτιόμαστε γιατί κάποιοι άλλοι είναι εγωιστές, εκμεταλλευτές ή αγνώμονες, αλλά να σκεφτούμε το τι κάνουμε εμείς για να προκαλέσουμε ή να προστατευτούμε από τέτοιες συμπεροφορές. Είναι σημαντικό ο καθένας μας να έχει όρια τα οποία θέτει με σαφήνεια, αλλά και τα οποία μπορεί να έχουν κάποια ελαστικότητα.

1.     Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν δεδομένους και εκμεταλλεύονται τους πολύ δοτικούς ανθρώπους. Πώς επιλέγεις τους φίλους σου; Γιατί δεν μπορείς να τους πεις όχι; Σε διαβεβαιώνω πως κανένας σωστός φίλος δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο αν λες συνέχεια ναι, ούτε θα σε απορρίψει αν λες και κάποια όχι. Αντίθετα, αν βάζεις τα όριά σου θα σε σέβονται περισσότερο.

2.     Ναι, η υπερβολική δοτικότητα είναι θέμα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Για να νιώσεις τη χαρά της προσφοράς μπορείς να κάνεις κάπου εθελοντισμό, αλλά όχι να γίνεσαι θύμα των φίλων. Η φιλία είναι εξ ορισμού μια ισότιμη κατάσταση.

3.     Η λύση είναι να προστατεύεσαι έτσι ώστε να μην υφίστασαι τέτοιες καταστάσεις. Αν όμως τις υποστείς, δηλώνεις ευθέως στο άτομο πώς νιώθεις και αν δεν αποδεχτεί τη συμεριφορά του και υποστεχθεί ότι θα αλλάξει, απλώς φευγεις από τη σχέση. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Μήπως δεν αντέχεις να «χάνεις» ανθρώπους;

 

Καλό είναι να αναζητήσεις τα αίτια της υπερβολικής δοτικότητας-θυματοποίησής σου στην ανατροφή σου και στις εμεπιρίες σου και να φροντίσεις να βελτιώσεις την αυτοπεποίθησή σου.