Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Να επανασυνδεθώ;

Είμαι φοιτήτρια 21 ετών και γνώρισα ένα συνομήλικο παιδί με το οποίο και ξεκινήσαμε μια σχέση εξ αποστάσεως που κρατησε 20 μήνες. Το μεγαλυτερο μειονεκτημα ήταν οτι σπούδαζoυμε σε διαφορετικές πόλεις και καταγόμαστε από διαφορετικές πόλεις. Ωστόσο, επειδή οι πόλεις που σπουδαζουμε είναι κοντινές συναντιόμασταν κάθε ΣΚ. Η σχέση δεν είχε μεγάλα καθημερινά προβληματα (όπως γκρίνιες, ζήλια ή τσακωμούς) προσπαθούσαμε να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο με σεβασμό. Αντιμετωπίζαμε δύσκολες φάσεις , κυρίως τα καλοκαίρια που δεν συναντιόμασταν για πολυ καιρό.
Την πρωτοχρονιά , όμως, μου είπε οτι θέλει να μεινει μόνος του γιατί αισθανόταν ότι ήθελε χρόνο με τον εαυτό του και ότι εγώ έδινα περισσότερα στη σχέση απ'ότι εκείνος και δεν θεωρούσε οτι έτσι είναι σωστός απεναντί μου. Το δέχτηκα και προσπάθησα να απομακρυνθώ όσο γίνεται. Του έστειλα ενα γράμμα στο οποίο του εξηγούσα ολους τους λόγους που πίστευα οτι με χωρισε. Ήταν πάντα αφοπλιστικά ειλικρινής μαζι μου και ρεαλιστής. Όσον αφορά το  γράμμα μού έδωσε δίκιο για όλα, μου ζητησέ συγγνώμη για την συμπεριφορά του και με ευχαρίστησε για όσα είχαμε περάσει μαζί.
Ύστερα, από τον χωρισμό  συναντηθήκαμε μετά από 1,5 μήνα για να μου δωσει κάποια πραγματα και να συζητησουμε από  κοντά. Επώδυνη συνάντηση με αρκετο κλάμα.  Στη συνέχεια είχαμε κάποιες επικοινωνίες ώσπου το Μάιο περάσαμε μια μέρα μαζί σαν ζευγαράκι. Πλέον μου ζητά επανασύνδεση  χωρίς να κάνει κάποια υπερβολική κίνηση, με τη μόνη διαβεβαίωση ότι πλέον ξέρει πόσα πολλά αξίζω και δεν θα είναι τόσο παρορμητικός την επόμενη φορά. 
Ταιριάζουμε πολύ (αν όχι σε όλους) στους περισσότερους τομείς, εκτός από τον θρησκευτικό (εκείνος δηλώνει άθεος). Θα ήθελα να ξαναγυρίσω αλλά σκέφτομαι διαρκώς οτι αυτό που πρέπει να κάνω (μετά από τόση δουλειά που έχω κάνει για να προσπαθήσω να τον ξεπεράσω ) είναι να συνεχίσω την ζωή μου.
Α.
Είστε πολύ νέα παιδιά και προφανώς χωρίς σημαντικές προηγούμενες εμπειρίες. Μια μακρόθεν σχέση έχει τις δυσκολίες της, που μπορεί ο ένας τουλάχιστον από τους δυο να μη μπορέσει να τις αντέξει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εξ άλλου, στην ηλικία σας πολλά αλλάζουν και πολλές ανωριμότητες γίνονται.
Κατά κανόνα, όταν κάποιος λέει στο σύντροφό του «θέλω να μείνω μόνος, δεν σου αξίζω κτλ» αυτός είναι ένας συγκαλυμμένος τρόπος για να του πει πως βαρέθηκε ή θέλει να κάνει άλλα πράγματα. Το γιατί δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Οι φίλος σου λοιπόν για τους δικούς του λόγους θέλησε να φύγει κι εσύ έκανες πολύ καλά να μην τον πιέσεις.
Τώρα επανέρχεται και σου υπόσχεται πιο ώριμη στάση.  Οι άνθρωποι κατά κανόνα δεν αλλάζουν στα βασικά τους χαρακτηριστικά για χάρη κάποιου άλλου. Αλλαγές για χάρη του άλλου μπορούν να γίνουν μόνο σε θέματα καθημερινής ζωής και συμπεριφοράς. Σου υπόσχεται ωριμότητα, αλλά αυτή δεν αποχτιέται με μια απόφαση, από κάποιον μάλιστα που έχει ήδη δείξει ανωριμότητα πριν λίγους μήνες…. Ωστόσο ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί ωριμότητα σε μια σχέση στην ηλικία σου; Πάντα θα διακινδυνεύεις να γίνει κάτι και να χωρίσετε. Θα πρέπει λοιπόν σε κάθε σχέση σου να είσαι προετοιμασμένη για ανωριμότητες και να μην κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια για το μέλλον.
Βλέπω πως ταιριάζατε και είναι προφανές πως υπάρχει έλξη μεταξύ σας. Το βασικό θέμα είναι: τον αγαπάς; εκείνος λέει και νιώθεις πως σε αγαπά; Αν ναι, γιατί να πιέσεις τον εαυτό σου να μείνεις μακριά του; Μπορείτε να ξαναδοκιμάσετε και να δείτε πώς θα πάει αυτή τη φορά, είπαμε χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Αν όμως ο χωρισμός έχει φθείρει τα συναισθήματά σου ή φοβάσαι πολύ να μην πληγωθείς, τότε απομακρύνσου.

Είστε νέα παιδιά και έχετε όλο το χρόνο μπροστά σας. Οι σχέσεις στην ηλικία σας πρέπει να γίνονται από έρωτα, να είστε αυθόρμητοι, να περνάτε καλά και να διακινδυνεύετε και λίγο… Αυτές οι εμπειρίες θα σας ωριμάσουν και θα σας οδηγήσουν σταδιακά στην ενηλικίωση.

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Πατέρας μόνος…

Είμαι 36 ετών και είμαι πάρα πολύ μόνος, απελπιστικά μάλλον... Τα τελευταία τρία χρόνια η ζωή μου ανετράπη. Χώρισα από τη σύζυγο μου μετά 15 χρόνια κοινής ζωής, με ο,τι προβλήματα αυτό συνεπάγεται ψυχικά. Έφυγε γιατί ερωτεύτηκε. Πέρασα τον προσωπικό μου γολγοθά, αλλά είχα σημαντικότερα προβλήματα.
Μαζί με μένα παράτησε και το γιό μας, 10 χρονών σήμερα. Για 2 χρόνια την ψάχναμε και την παρακαλούσα να αφιερώσει χρόνο στο παιδί, μάταια. Την ενδιέφερε μονο η προσωπική της ζωη. Σήμερα έχει μια σοβαρή -λέει- σχέση μ΄εναν άντρα 10 χρόνια μικρότερο της, συζούν, και τους τελευταίους 8 μήνες για 4 μέρες την εβδομάδα, μενει μαζί τους και το παιδί (το ελληνικό κράτος της έχει αναθέσει την επιμέλεια). Μα το Θεό δεν έχω καταφέρει να ηρεμήσω μια μοναδική μέρα: όποτε το παιδι είναι εκεί του κάνει τη ζωή κόλαση, ψυχική και σωματική βία, λέξεις που δεν ταιριαζουν σε ενα 10χρονο. Συγγνώμη για το λεξιλόγιο αλλά το πιο ''χαλαρό'' είναι ''θα σε γαμήσω παλιο-καριόλι''... και πολύ ξύλο... Συνεχώς με παιρνει τηλέφωνο να μου πεί πόσο αλήτης και παλιοπαιδο είναι ο μικρός και οτι της καταστρεφει τη ζωή. Απίστευτες λογομαχίες και καυγάδες. Ο μικρός σίγουρα περνάει άσχημα, αλλά νιώθω οτι έχει αναγκη τη μητέρα του.
Και γω μεσα απο όλη αυτη την κατάσταση, νιωθω μπερδεμενος, αγανακτισμενος και οτι χανω τη δική μου ζωη, τη δική μου ευκαιρία να ζήσω πιο ήρεμα. Κουράστηκα να ασχολούμε με την πρώην και τη συμπεριφορά της απεναντι στο παιδι. Θελω να προχωρήσω αλλά νιωθω εγκλωβισμένος σ εναν φαυλο κύκλο.
Δ

Αντίθετα με σένα, πιστεύω πως το παιδί δεν έχει ανάγκη μια τέτοια μητέρα! Ούτε νομίζω πως έχει κανένα νόημα να της μιλήσεις…
Το κράτος της ανέθεσε την επιμέλεια και δυστυχώς για να ανατραπεί η απόφαση αυτή χρειάζεται δικαστική διαμάχη που δεν ξέρω πόσον καιρό θα κρατήσει και αν έχεις το κουράγιο να την υποστηρίξεις. Επίσης, θα εμπλακεί και το ίδιο το παιδί με δικαστήρια και θα φορτιστεί περισσότερο.
Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις είναι να κρατάς το παιδί μαζί σου όσο γίνεται περισσότερο. Νομίζω πως αφού το παιδί επιβαρύνει τόσο την πρώην, εκείνη δεν θα έχει αντίρρηση να το κρατάς κυρίως εσύ, έστω και άτυπα.
Αρχικά θα πρέπει να ρωτήσεις το παιδί πώς νιώθει για τη μητέρα του και τη διαμονή μαζί της. Θα είχε αντίρρηση να μένει πιο πολύ μαζί σου; Χωρίς να κατηγορήσεις, εξήγησέ του πως η μαμά είναι νευρική και χάνει την ψυχραιμία της, ενώ οι δυο σας περνάτε πολύ καλά. Το παιδί νιώθει πως δεν υπάρχει αγάπη και δεν ξεγελιέται, αλλά καλό είναι να μην του το λες ευθέως. Ούτε βέβαια έχει κανένα νόημα να προσπαθήσεις να πείσεις το παιδί πως η μητέρα του είναι καλή και το αγαπά…
Συνεννοήσου λοιπόν με την πρώην να αντιστραφούν  οι όροι της επιμέλειας. Αν δεν το δεχτεί, δεν βλέπω τίποτα άλλο από μια δικαστική διαμάχη. Το παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να πει τη γνώμη του και την επιθυμία του στο δικαστήριο. Γνωρίζω πως μετά από κάποια ηλικία το αγόρι μπορεί να επιλέξει να ζει με τον πατέρα και σε τέτοια περίπτωση η δικαστική διαδικασία είναι πολύ πιο απλή.
Αν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρεις να πάρεις το παιδί, θα πρέπει να δεις πώς θα οργανώσεις τη ζωή σου έτσι ώστε να φροντίζεις το παιδί σου και να έχεις και μια όσο γίνεται πιο κανονική εργένικη ζωή. Ζεις μόνος; Υπάρχουν κοντά σου οι γονείς σου να σε βοηθήσουν; Υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να προσλάβεις κάποια βοηθό μερικές μέρες; Υπάρχουν συγγενείς και φίλοι με παιδιά; Έχεις δουλειά, φίλους, ενδιαφέροντα, κάποια σχέση για να ασχοληθείς και να ξαναβρείς τον εαυτό σου;
Πρόσεξε το εαυτό σου, γιατί αν δεν είσαι εσύ καλά, λίγα πράγματα μπορείς αν προσφέρεις στο παιδί σου. Συνεργάσου με ψυχολόγο για να βοηθηθείς στην οργάνωση της ζωής σου και να ανακτήσεις μια καλή ψυχολογική κατάσταση..


Παράλληλες σχέσεις

Είμαι 27 χρονών μορφωμένη και από τα 21 μου έχω σχέση Α με ένα συνομήλικο συμφοιτητή μου. Ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη σχέση και για τους 2 μας. Μέναμε μαζί 4-5 χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο η σχέση είναι εξ αποστάσεως. Δεν εργάζεται διότι είναι φαντάρος. Με αγαπά και με προσέχει πολύ. Αυτό που με κούρασε είναι κάποιες εμμονές του και η γκρίνια του σε πράγματα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Υπήρξε περίοδος που από το άγχος του για το πτυχίο έγινε άλλος άνθρωπος και αυτό κράτησε περίπου 6 μήνες.
Τότε λοιπόν (3 χρόνια πριν) γνώρισα κάποιον 8 χρόνια μεγαλύτερο μου και κάναμε σχέση Β. Διέκοψα ερωτικές επαφές με τον Α (αυτά τα 3 χρόνια έβρισκα δικαιολογίες και το απέφευγα. Ήταν και είναι τόσο σίγουρος για μένα που δεν πήγε το μυαλό του αλλού).
O B είναι μορφωμένος, ζει με τους γονείς του και εργάζεται. Εδώ και 1 χρόνο λέει πως θέλει να πάρει μετάθεση ώστε κάποια στιγμή να μείνουμε μαζί, αλλά τίποτα παραπάνω για μελλοντικά σχέδια. Και ούτε κάνει τα λόγια πράξεις όσο αναφορά τη μετάθεση. Υποστηρίζει ότι περιμένει τη σωστή στιγμή. Μου δημιουργεί ανασφάλεια διότι εγώ θα ήθελα οικογένεια μαζί του. Φαίνεται να με νοιάζεται και να με αγαπάει αλλά δεν εκφράζεται σε αυτά που σκέφτεται και νιώθει.  (Πως μπορώ να δω αν θέλει οικογένεια μαζί μου χωρίς να τον φοβίσω;)
Το  πρόβλημα είναι ότι είμαι ερωτευμένη και αγαπώ τον Β, αλλά και τον Α τον νοιάζομαι και τον αγαπώ χωρίς όμως ερωτικό ενδιαφέρον. Είναι τόσο ευαίσθητος και τόσα που μας ενώνουν τόσα χρόνια που νιώθω αδύναμη να συζητήσω για χωρισμό μαζί του, θα κάνω μεγάλο κακό σε αυτόν και την οικογένεια του που με αγαπούν πολύ. Από την άλλη η καρδιά μου με οδηγεί στον Β. Τώρα σε λιγότερο από 15 μέρες ο Α θα έχει άδεια και θέλει να πάω να τον δω (και όχι μόνο). Έχουμε να ειδωθούμε από το φθινόπωρο. Δεν θα αντέξω να προδώσω ερωτικά τον Β.
Δεν ξέρω πώς να μην κάνω κακό στον Α που θεωρεί πως εγώ είμαι όλη του η ζωή. Δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει. Το ξέρει και η οικογένεια μου και μου λένε να τελειώνω αυτή την κατάσταση αλλά όχι με ποιον τρόπο. Είμαι πολύ ευαίσθητη και αδύναμη στο να πάρω αποφάσεις.
Μ

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θεωρείς πως έχεις ακόμη σχέση με τον Α, όταν έχετε 3 χρόνια να κάνετε σεξ! Από αυτά που περιγράφεις, έχετε μια σχέση αδελφική, αγαπιέστε σαν άνθρωποι λόγω του παρελθόντος σας, αλλά δεν υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον ούτε σχέδια για το μέλλον.
Το ότι είναι ευαίσθητος και θα τον πληγώσεις δεν είναι λόγος να μείνετε μαζί. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να μένεις με κάποιον από οίκτο και συνήθεια. Αυτή η ιστορία πρέπει να ξεκαθαριστεί. Επειδή ο Α είναι φαντάρος και δεν θέλεις να τον πληγώσεις, είναι καλύτερο να του πεις πως εξακολουθείς να τον αγαπάς ως άτομο αλλά νιώθεις πως η σχέση σας έχει χαλαρώσει πολύ και στην ουσία δεν είναι πλέον σχέση. Πες του πως χρειάζεσαι να το ξανασκεφτείς, θέλεις να έχετε μια ανθρώπινη επαφή, αλλά αν θα συνεχίσετε ως σχέση θα το δείτε όταν με το καλό τελειώσεις τη θητεία του. Λόγω αυτής της κατάστασης είναι καλύτερο να μη βρεθείτε και να μην τεθεί θέμα σεξ. Έτσι δεν του κόβεις τελείως τις ελπίδες, αλλά τον προβληματίζεις και τον προετοιμάζεις. Αν ο Α πληγωθεί με την πρόταση αυτή, τι να κάνουμε; Δεν γίνεται να γίνεις 2 κομμάτια και να τους έχεις όλους ευχαριστημένους!  Και όταν με το καλό τελειώσει τη θητεία του, να επιδιώξεις να διατηρήσετε μια φιλική σχέση. Κι αν είναι τόσο ευαίσθητος και χαλάσει ανεπανόρθωτα η ζωή του από τη λήξη της σχέσης σας, τότε χρειάζεται ψυχολογική στήριξη.
Σχετικά τώρα με τον Β, είσαι ερωτευμένη, τον βλέπεις σοβαρά και αξίζει να προσέξεις τη σχέση και να της δώσεις δυνατότητες να εξελιχθεί. Ο Β είναι αυτός που είναι και δεν θα τον αλλάξεις σε βασικά θέματα. Μπορείς να του κάνεις μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με το πόσο σημαντική είναι η σχέση σας για σένα και πως μετά από 3 χρόνια  σοβαρής σχέσης, είναι φυσικό να θέλεις να ζήσετε στην ίδια πόλη. Συζητήστε μαζί με ποιους τρόπους μπορείτε να το καταφέρετε. Αν αυτό είναι εφικτό και δεν το κάνετε, τότε θα πρέπει να παραδεχτείτε πως η σχέση σας δεν πρωτεύει στη ζωή σας. Αν ο ένας από τους δυο σας δεν είναι ακόμα έτοιμος, τότε δεν μπορείτε να προχωρήσετε γιατί, όπως έχουμε πει πολλές φορές, οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο…
Σχετικά με γάμο, είστε ακόμη πολύ μακριά… Θα πρέπει πρώτα να ζήσετε στην ίδια πόλη, μετά να μείνετε μαζί, να γνωριστούν οι οικογένειες και αν όλα αυτά γίνουν με ωραίο τρόπο και είστε και οι δυο ευχαριστημένοι, τότε θα έρθει φυσιολογικά να συζητήσετε για γάμο. Αν κάτι από όλα αυτά σκαλώσει, τότε δεν θα μπορέσετε να προχωρήσετε. Η σχέση αυτή είναι από απόσταση, οπότε δεν έχει ωριμάσει και μην την πιέζεις. Δεν υπάρχει εξάλλου λόγος να βιάζεσαι, είσαι πολύ νέα και καλό είναι να μην καθοδηγείσαι από στερεότυπα σχετικά με το γάμο.


Προβληματισμοί για τη διαφορά ηλικίας

Είμαι 21 ετών. Εδώ και 3 χρόνια έχω σχέση με τον άνθρωπο μου, ο οποίος με περνάει 19 χρόνια. Τα πάντα στη σχέση μας είναι όμορφα. Έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και πολύ ωραία συναισθήματα και σεξ. Σίγουρα η διαφορά ηλικίας μας φέρνει προβλήματα αλλά με έναν τρόπο τα ξεπερνάμε με συζήτηση και αγάπη.  
Στην αρχή της σχέσης είχα μεγάλο πρόβλημα με τους γονείς μου, αλλά όσο περνάει ο καιρός το βλέπουν πιο θετικά παρόλο που δεν τους ευχαριστεί η ιδέα. Η μητέρα μου μου είχε πει κάποτε οτι θεωρεί υπερβολικά τα 12-13 χρόνια διαφορά, έτσι δεν τους έχω πει ακριβώς την διαφορά ηλικίας μας καθώς φαίνεται αρκετά μικρότερος. 
Έχουμε αποφασίσει να παντρευτούμε σε 2 χρόνια που τελειώνω με τις σπουδές μου και αυτό με κάνει πολύ ευτυχισμένη.
Έχω δύο προβληματισμούς :
1)Πάντα δίνω πολύ σημασία στα όσα μου λένε. Ακόμα και άνθρωποι που δεν εκτιμώ μπορούν να με επηρεάσουν. Ο κοινωνικός περίγυρος της οικογένειας μου δεν αποτελείται από ανθρώπους δεκτικούς σε τέτοια "ακραία", γι' αυτό συχνά στεναχωριέμαι πολύ όταν σκέφτομαι ότι θα μιλάνε όλοι εκείνοι πίσω από την πλάτη μας και ετοιμάζομαι να σταματήσω αυτή τη σχέση. Όμως είναι πολύ δυνατό αυτό που νιώθω και θέλω να παλέψω αλλά νιώθω ότι θα είναι κάτι δύσκολο. Είναι πράγματι τόσο ακραίος και καταδικασμένος ένας τέτοιος γάμος;
2)Ένα άλλο που με απασχολεί είναι το αν υπάρχει κάποιο όριο στην ηλικία που γίνεται πρώτη φορά πατέρας κάποιος. Δηλαδή αν ένας άντρας συνειδητοποιημένος κάνει το πρώτο του παιδί στα 45 αυτή η μεγάλη διαφορά μπορεί να δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί ή αν ο πατέρας είναι δραστήριος δεν χρειάζεται να μας απασχολεί η διαφορά ως διαφορά; 
Χ.

Είναι θαυμάσιο που η σχέση σου πάει τόσο καλά. Εγώ βέβαια θα σε συμβούλευα να είσαι λίγο επιφυλακτική σχετικά με τις βασικές επιλογές ζωής και να μη βιαστείς να παντρευτείς. Ανεξαρτήτως της ηλικίας του συντρόφου, μια κοπέλα προφανώς άπειρη, που δεσμεύεται σοβαρά στα 18 και παντρεύεται στα 23, διατρέχει τον κίνδυνο να μην έχει επιλέξει σωστά.
Οπότε θα πρότεινα να συμβιώσετε άμεσα με το σύντροφό σου ώστε να βεβαιωθείτε για τη συμβατότητά σας. Επίσης, αφού οι γονείς σου βάζουν την ευτυχία σου πάνω από τα στερεότυπα (όπως όλοι οι γονείς θα έπρεπε να κάνουν), καλό είναι να τους αποκαλύψεις την πραγματική ηλικία του συντρόφου σου, αντί να την ανακαλύψουν αργότερα. Προτείνω δηλαδή να κάνετε κάτι σαν σύγχρονο «αρραβώνα», με γνωριμία των οικογενειών και συμβίωση, για να δοκιμάσετε τη σχέση σας σε όλες τις δυσκολίες πριν πάρετε την απόφαση του γάμου.
Οι σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας διατρέχουν τον κίνδυνο της ασυμβατότητας ενδιαφερόντων και τρόπου ζωής και στο μέλλον εμπεριέχουν σεξουαλικά προβλήματα. Αν όμως υπάρχει ειλικρινής αγάπη και επικοινωνία, όλα αυτά μπορούν να ξεπεραστούν. Κάνοντας όμως μια τέτοια επιλογή, πρέπει να ξέρεις πως θα φέρεις κάποιες συνέπειες και να είσαι έτοιμη να τις αντιμετωπίσεις.
Το θέμα των παιδιών είναι σημαντικό: Δεν θα σου πρότεινα να γίνεις μητέρα στα 23-24, αλλά να περιμένεις ως τα 30, να δοκιμάσεις τη σχέση σου, να χαρείς ως νιόπαντρη και να ξεκινήσεις την καριέρα σου. Προφανώς βιάζεσαι για παιδί για να μην φτάσει ο άντρας σου να γίνει πατέρας στα 50. Υπάρχουν τιμήματα που θα πρέπει να πληρώσεις για τη διαφορά ηλικίας και θα χρειαστεί να είσαι προετοιμασμένη.
Ένας άνδρας που γίνεται πατέρας στη δεκαετία των 40 ή των 50 μπορεί θαυμάσια να ανταποκριθεί αν το παιδί είναι ειλικρινής επιλογή του, αν έχει όμορφη σχέση με τη γυναίκα του και βέβαια αν ο ίδιος είναι δραστήριος και ζωντανός ως προσωπικότητα. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και προσοχή από ισορροπημένους και αγαπημένους γονείς. Η ηλικία των γονέων δεν παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στην καλή τους εξέλιξη.

Θέλω όμως κυρίως να σταθώ στη σημασία που δίνεις στη γνώμη των άλλων. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό αποτελεί δικό σου πρόβλημα. Όταν δίνουμε τόση σημασία στη γνώμη των άλλων και μάλιστα των άσχετων, αυτό σημαίνει χαμηλή αυτοεκτίμηση, τελειομανία και προσκόλληση στα στερεότυπα. Πρέπει να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου να τα ξεπεράσεις, αν θέλεις να ακολουθήσεις τη φωνή της καρδιάς σου και να κάνεις αντικομφορμιστικές επιλογές.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο….

…. Πριν από ένα μήνα περίπου του ξεκαθάρισα ότι θέλω μια φυσιολογική σχέση, με έναν άνθρωπο που δεν φοβάται,  διαφορετικά θα ήταν καλύτερα να το αφήσουμε. Του είπα ότι αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί, θα τον αφήσω παρόλο που τον αγαπώ. Μου ζήτησε πολλές φορές συγγνώμη και του είπα πως επιμένω γιατί θεωρώ ότι η σχέση μας αξίζει τον κόπο.
Μετά από λίγες ημέρες βρεθήκαμε και πάλι με δική του πρωτοβουλία και μου εξήγησε ότι δεν αισθάνεται καλά, ότι έχει χάσει την ικανότητά του να παίρνει αποφάσεις, ότι φοβάται πως πάσχει από κατάθλιψη και ότι σκέφτεται να δει ψυχολόγο και μου ζήτησε πολύ γλυκά να του δώσω χρόνο και να κάνω υπομονή μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα. Εγώ όπως ήταν φυσικό τον καθησύχασα, και του εξήγησα ότι έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας και ότι δεν θέλω να βλέπει τη σχέση μας σαν άγχος, μέσα σε όλα τα άλλα. και θέλω απλά να ξέρω ότι με αγαπάει και ότι θέλει να είμαστε μαζί και να τα αντιμετωπίσουμε όλα. Η συζήτηση τελείωσε πολύ γλυκά και την επομένη θα έφευγε για επαγγελματικό ταξίδι για 3 εβδομάδες περίπου. Είπαμε μάλιστα ότι το συγκεκριμένο ταξίδι θα ήταν μια ευκαιρία να ηρεμήσουμε, να πάρουμε το χρόνο μας κλπ.
Όταν έφυγε παρατήρησα ότι δεν επεδίωκε επικοινωνία μαζί μου. Όταν τον ρώτησα μου είπε αφού σου ζήτησα χρόνο, τα είπαμε αυτά! Θύμωσα, του εξήγησα ότι είμαι διατεθειμένη να του δώσω χρόνο εφόσον πρόκειται για μια κοινή προσπάθεια και όχι αν θέλει απλά να ξέρει ότι εγώ περιμένω στον πάγκο.
Αυτή τη φορά μου είπε ότι μου ζήτησε μεν να του δώσω χρόνο, αλλά δεν μπορεί να μου υποσχεθεί ότι όλα θα πάνε καλά, αν ήταν να είμαστε καλά θα το είχαμε καταφέρει τόσο καιρό και ότι εγώ όλο αυτό το ήξερα εξ αρχής. Έγινα έξαλλη και του είπα ότι είχε από μένα το 100% κι ο ίδιος ήταν με το ένα πόδι εκτός σχέσης. Του ξεκαθάρισα ότι εγώ δεν πρόκειται να τον ξαναπάρω τηλέφωνο. Έκτοτε με ξαναπήρε άλλη μια φορά και δεν του απάντησα, και μέχρι σήμερα ούτε φωνή ούτε ακρόαση…
Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να αποδεχτώ ότι τελειώσαμε, τα συναισθήματά μου είναι πολύ δυνατά και υποφέρω πολύ στην καθημερινότητά μου. Δεν αντέχω να το συζητώ, περιμένω ακόμη να γυρίσει και δεν έχω καν αποφασίσει τι θα κάνω όταν με επαναπροσεγγίσει. Θέλω πολύ τη γνώμη σας.

Α.

Τόσο στο προηγούμενο γράμμα σου όσο και σ αυτό, έχω να σου πω τα ίδια, αφού συνεχίζεται το ίδιο μοτίβο: Ο σύντροφός σου για τους δικούς του λόγους δεν είναι έτοιμος για σχέση της μορφής που εσύ επιθυμείς. Ό,τι κι αν σου λέει, όποιες διακυμάνσεις κι αν περνά η ψυχολογική του κατάσταση, όσες φορές κι αν φύγει και ξανάρθει, το συμπέρασμα είναι ένα: δεν είναι έτοιμος γι αυτό που εσύ θέλεις.Να τον περιμένεις να ….ετοιμαστεί δεν είναι σκόπιμο. Έχεις ήδη περάσει αρκετό χρόνο περιμένοντας, και μπορεί να περιμένεις επ αόριστον…
Η αλήθεια είναι πως το άτομο με το οποίο θα ταιριάξουμε πρέπει να το βρούμε «έτοιμο». Ουσιαστικές ιδεολογικές αλλαγές ζωής δεν θα γίνουν για χάρη μας, αλλά αν γίνουν θα γίνουν όταν ο άλλος θα αφομοιώσει τις δικές του εμπειρίες και κάνει τις δικές του νέες επιλογές, δηλ όταν ο άλλος, με το δικό του ρυθμό, «μεγαλώσει». Αμοιβαίες αλλαγές και υποχωρήσεις σε ένα ζευγάρι μπορούν να γίνουν ΜΟΝΟ σε θέματα καθημερινής ζωής, πχ αν θα βγαίνουμε νωρίς ή αργά για διασκέδαση ή αν θα καπνίζουμε μέσα στο σπίτι. Ένας άνθρωπος που θέλει σχέση κι ένας άνθρωπος που δε θέλει δεν μπορούν να μείνουν μαζί για μεγάλο διάστημα. Οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο: Αν ο ένας παράγων είναι μηδέν, τότε και το αποτέλεσμα είναι μηδέν!
Μια λύση είναι, αν δεν μπορείς να τον αφήσεις, να προσαρμοστείς στην ελεύθερη σχέση που εκείνος επιθυμεί, αλλά χωρίς να έχεις άλλες προσδοκίες, συζητήσεις και γκρίνιες… Αλλά υποθέτω πως κάτι τέτοιο θα σου είναι πολύ δύσκολο.

Πιστεύω λοιπόν πως το καλύτερο είναι να χωρίσεις οριστικά. Θέλω όμως να σου επιστήσω την προσοχή στο ότι βασανίζεις τον εαυτό σου και έχεις κολλήσει σε έναν άντρα που εξ αρχής σου δήλωσε πως δεν είναι για σχέση. Αυτό είναι πιθανό να δείχνει χαμηλή αυτοεκτίμηση ή και μια ζωή χωρίς ικανοποιητικές βάσεις: οικογένεια, δουλειά, φίλους, ενδιαφέροντα. Ο συναισθηματικός πόνος θα περάσει, αλλά η προσωπική σου ανάπτυξη και μόνο θα σε προστατεύσει από μελλοντικές ανάλογες καταστάσεις.

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Παράλληλες σχέσεις… η μια χειρότερη από την άλλη

Έχω 10 χρόνια σχέση με τον Φ. όπου τα πρώτα 4 χρόνια με κεράτωνε και μου φερνόνταν πολύ πολύ ασχημα. Μου ορκιζόνταν οτι εμένα θέλει και οτι θα αυτοκτονούσε μπροστά μου, με το μαχαίρι της κουζίνας, χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Τα έχασα, είμαι και ψυχοπονιάρα χωρίς ίχνος εγωισμού και τον πίστεψα. Σταμάτησε να έχει επαφές με άλλες, η συμπεριφορά του έγινε σα τον πρίγκηπα που περίμενα και δεν ερχόνταν.
Το κακό είναι ότι τότε είχα βρεί τον Χ, ένα πρίγκηπα, εναν αγγελο και έβγαινα για καφέ μαζί του, ποτέ τίποτα το πονηρό και αυτός σεβόνταν την κατάσταση. Μεχρι που έμαθε τι βίωνα και μετά ξεκίνησε να μου εκδηλώνει εμπράκτος πόσο με θέλει. Προσπάθησα να κρατήσω αποστάσεις, αλλά πάντα ήταν έκει όταν ο άλλος δεν ήταν, πάντα ήταν σωστός προς εμένα και με σεβόνταν.
Ταιριάζαμε σε όλα εκτός απο το σεξ. Τρεις φορές προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι ερωτικό αλλά τζίφος. Η αλήθεια είναι σοκαρίστηκα. Νόμιζα οτι είχα να κάνω με γυναίκα… Τελικά το έψαξε και βρήκε οτι έχει σοβαρά ανδρολογικά προβλήματα. Και με ζαλίζει με γάμο, παιδιά και κλπ για 6 χρόνια που δεν είμαστε κάν μαζί...
Ο Φ. παλιότερα στο σεξ γινόνταν πολύ βιαίος, επιθετική συμπεριφορά και απροσάρμοστη. Όποτε του έλεγα να χωρίσουμε μου φερόταν άσχημα. Ο άλλος ήταν πραγματικά όσα μια γυναίκα ονειρεύεται απο κοριτσακι να ζήσει. Ήθελα και εγώ ένα χέρι να πιαστώ.
Με τον Φ. έχουν περάσει άλλα 5.5 χρόνια και τα 1.5 απο αυτά εξ αποστάσεως και προσπαθεί να μου δείξει έναν καλό εαυτό που να μην με φοβίζει. Δεν μπορω να του πω το ναι, καθότι μου έκανε προταση πριν φύγω για το εξωτερικό.
Οι γονείς του ποτέ δεν με χώνεψαν, ούτε και ο αδερφός του, βεβαιώθηκα είναι ψυχασθενείς. Ο πατέρας του τον εδερνε όταν ήταν μικρότερος αλλα και όταν έβγαινε πριν 9 χρόνια μαζί μου ο οποίος Φ. ήταν 24 τότε. Γενικώς δεν θέλω και δεν μπορω να επιτρέψω στον εαυτό μου να μπει σε μια τέτοια «οικογένεια».
Πώς χωρίζω και απο τους 2? Αγαπάω κάποιον?
Α.
Η ιστορία σου και με τους δυο άντρες μοιάζει βγαλμένη από ταινία… θρίλερ!
Ο Φ, σχέση δέκα χρόνων,  είναι βίαιος, με εμφανή ψυχολογικά προβλήματα και ανήκει σε μια προβληματική οικογένεια. Για να μη σε χάσει μετατράπηκε σε… πρίγκιπα και σου πρότεινε γάμο, αλλά  εσύ δε φαίνεσαι ευχαριστημένη.
Ο Χ, σχέση 6 χρόνων, έχει αφ ενός συμπεριφορά … δεύτερου πρίγκιπα, αφ ετέρου δεν έχετε ουσιαστικά κάνει σεξ, έχει σοβαρά ανδρολογικά προβλήματα  και σου ζητά επιμόνως γάμο. Παρόλα αυτά τον χαρακτηρίζεις ό,τι ονειρεύεται μια κοπέλα.
Απ ό,τι καταλαβαίνω, και οι δυο σχέσεις είναι μακρόθεν επειδή ζεις στο εξωτερικό.
Φυσικά και δεν πρέπει να παντρευτείς κανέναν και καλό θα ήταν να απαγγιστρωθείς και από τις δυο σχέσεις! Έχεις δώσει και στις δυο το χρόνο να αποδείξουν την αξία τους, αλλά, όπως δηλώνεις, παραμένεις ανικανοποίητη. Αν η πρώτη σχέση σε κάλυπτε, δεν θα κατέφευγες στη δεύτερη. Με τον Χ πάλι, όλα είναι καλά εκτός από σεξ. Σε τέτοια περίπτωση, με τον άνθρωπο αυτό καλό είναι να παραμείνεις φίλη, αν κι αυτός το δέχεται.
Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι ποια είσαι εσύ και πόσο εκτιμάς τον εαυτό σου, όταν δέχεσαι να εμπλέκεσαι και να παραμένεις τόσα χρόνια σε απαράδεκτες σχέσεις.
Πώς είναι η υπόλοιπη ζωή σου; Ζεις στο εξωτερικό, υποθέτω για λόγους δουλειάς. Θα παραμείνεις εκεί; Έχεις φίλους και ενδιαφέροντα για να στηρίζεσαι; Τι σχέσεις έχεις διατηρήσει στην Ελλάδα; Δεν έχεις οικογένεια να σε στηρίξει;
Η συμβουλή μου είναι να μείνεις μόνη για κάποιο διάστημα και να κοιτάξεις να ασχοληθείς με τον εαυτό σου. Μόνο αν ισορροπήσεις εσύ η ίδια και εκτιμήσεις τον εαυτό σου, θα μπορέσεις στο μέλλον να κάνεις μια σωστή σχέση.


Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Φοιτητική σχέση

Είμαι 25 χρονών και έχω σχεση με μια κοπέλα 23 χρονών εδώ και 8 μήνες. Μένουμε στην Αθήνα και είμαστε και οι δυο φοιτητές. Η σχέση μας ήταν από την αρχή πολύ έντονη .Συγκατοικήσαμε πρακτικά από την πρώτη εβδομάδα. Εμένα ήταν η πρώτη μου σχέση.
Το  πρόβλημα είναι η ζήλεια της. Θυμώνει με κάτι που θα πω ή κάτι που θα νομίσει ότι έκανα. Θυμώνει αν αργήσω. Οι καβγάδες γίνονται όλο και πιο συχνοί. Λέμε άσχημα πράγματα. Πέφτει και καμιά σφαλιάρα και από τις 2 μεριές.
Από την άλλη ηρεμούμε και είμαστε μια χαρά. Αλλά πάντα κάτι γίνεται και καυγαδίζουμε. Μαλώνουμε και για άλλα θέματα αλλά αυτό είναι το βασικό. Μετά τον καβγά τα βρίσκουμε παραδεχόμαστε τα λάθη μας αλλά πάντα τελικά θα γίνει το ίδιο. Λέμε τα ίδια, κάνουμε τα ίδια και τα ίδια και τελικά τα βρίσκουμε. Δε ξέρω πως να το χειριστώ γιατί είναι παράλογο το όλο σκηνικό. Περνάμε καλά κατά τα άλλα. Αλλά δε γίνεται κάθε μέρα να κάνουμε τα ίδια.
Γενικά είχα προβλήματα στη ζωή μου και δε θέλω να χάσω αυτή τη σχέση. Απο την άλλη νιώθω οτι αδικούμε. Είμαι ερωτευμένος και αυτή το ίδιο.
K
Σε κάθε σχέση υπάρχουν 3 επίπεδα επικοινωνίας:
·        Το ιδεολογικό. Καθένας έχει την ιδεολογία του και δεν την αλλάζει για τον άλλον. Αλλαγές στην ιδεολογία μας μπορεί να γίνουν με τα χρόνια, από σημαντικές εμπειρίες ζωής ή ως αποτέλεσμα ψυχοθεραπείας, αλλά οι αλλαγές αυτές δεν θα γίνουν για χάρη κάποιου άλλου. Πχ αν ζηλεύω και θεωρώ πως ο σύντροφός μου δεν πρέπει να βγαίνει μόνος και να αργεί, αυτό δεν θα αλλάξω αυτή την άποψη για χάρη του. Ίσως να προσποιηθώ πως αλλάζω για να τον κρατήσω, αλλά κάποια στιγμή αυτό θα ξεσπάσει.
·        Η καθημερινή ζωή. Είτε φοιτητές, περίπου συνομήλικοι, ζείτε στην ίδια πόλη, έχετε κοινό τρόπο ζωής, έχετε  καθένας τις συνήθειές του. Εδώ το μόνο που μπορεί να αλλάξει ο ένας για χάρη του άλλου είναι οι συνήθειες. Πχ αν εσένα σου αρέσει να βγαίνετε αργά για να διασκεδάσετε κι εκείνης της αρέσει το νωρίς, μπορεί να γίνει αμοιβαία υποχώρηση.
·        Τα αυθόρμητα συναισθήματα και η ερωτική έλξη. Κι αυτά δεν αλλάζουν με τη λογική, πχ να πείσεις τον εαυτό σου πως μια κοπέλα σου αρέσει, όταν αυτό δεν σου βγαίνει.
Όπως καταλαβαίνεις, αμοιβαίες υποχωρήσεις μπορούν να γίνουν μόνο σε καθημερινά πράγματα. Προφανώς με την κοπέλα σου έχετε διαφορετική ιδεολογία, γι αυτό και διαφωνείτε συνεχώς. Οι συζητήσεις σας ανήκουν στο επίπεδο της καθημερινής ζωής: συζητάτε, βάζετε κανόνες αλλά η ιδεολογία του καθενός σας δεν αλλάζει γι αυτό και δεν τα βρίσκετε. Προφανώς υπάρχουν συναισθήματα και σεξουαλική έλξη, τα οποία μαζί με τον κοινό τρόπο ζωής, σας κάνουν να περνάτε καλά μεταξύ των καβγάδων.
Άνθρωποι που δεν τα βρίσκουν ιδεολογικά είναι δύσκολο να έχουν μια ομαλή σχέση. Επιπλέον είναι η πρώτη σου σχέση και η κοπέλα είναι κι αυτή νέα και μάλλον δεν έχει τις τρομερές εμπειρίες. Κάποιες ανωριμότητες είναι αναμενόμενες και δεν ξέρεις ποτέ πώς θα εξελιχθεί μια τέτοια σχέση. Επίσης, θεωρώ πως ήταν πολύ νωρίς για να συζήσετε. Καλύτερα να έχει ο καθένας το σπίτι του και την ανεξαρτησία του και να βλέπεστε πιο λίγο αλλά πιο ποιοτικά.

Προς το παρόν αποδεχτείτε πως σε κάποια θέματα διαφωνείτε και συμφωνήστε να μη μαλώνετε γι αυτά. Μην επιδιώκετε να πείσει ο ένας τον άλλον, απλώς αποδεχτείτε τις διαφορές σας, αποδεχτείτε πως κάποιες φορές θα διαφωνείτε  και αποφασίστε πως θέλετε να διατηρήσετε τη σχέση σας και φυσικά πως δεν θα χειροδικείτε. Είστε νέα παιδιά, προς το παρόν φροντίστε να απολαύσετε τις ωραίες σας στιγμές και μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Ήταν οι δυσκολίες ή δεν με ήθελε αρκετά;

Είμαι 30. Ειχα σχεση με τον Χ, 40,  και στους πρωτους μηνες της σχεσης μας προεκυψε σοβαρο θεμα υγειας με τη μητερα του. Επρεπε να ειναι συνεχεια κοντα της καθως δεν ειχε αλλη βοηθεια απο κανεναν. Ο ιδιος εδειχνε πελαγωμενος, να βρισκεται σε αδιεξοδο και να μη ξερει τι να κανει... Για μενα ητανε υπερβολικη η συμπεριφορα του, αλλα προφανως ειχε μια "ιδιαιτερη" σχεση με τη μητερα του. Προσπαθησα πολυ να ειμαι διπλα του, αλλα το μονο που με αφηνε να κανω ειναι να τον ακουω να λεει το προβλημα του. Δεν ηθελε βοηθεια απο εμενα, κ ισχυριζοταν οτι θελει να το περασει μονος του καθως δε θελει να με ταλαιπωρει/ βασανιζει κ εμενα με το προβλημα του. Είμαστα 3 μήνες μαζί μεχρι που μου είπε πως δε μπορει να ειναι μαζι μου και θελει να το περασει μονος του. Θεωρειται οτι οντως εχει πελαγωσει ή θα μπορουσε απλα να ειναι και αφορμη για να φυγει? Ειναι δυνατον ενας ανθρωπος της ηλικιας του να πελαγωνει τοσο σε αυτο το προβλημα υγειας της μητερας του?
Οπως και να εχει δεν ξαναεπικοινωνω μαζι του κ προσπαθω να το αφησω πισω... Ειχα πιστεψει εξαρχης οτι αξιζει σαν ανθρωπος και ειχα δει αυτο το μικρο χρονικο διαστημα τη ζωη μου να αλλαζει προς το καλυτερο, ισως βιαστηκα και ενθουσιαστηκα πολυ...
Δ
Υπάρχουν όντως άνθρωποι που δεν μπορούν να διαχειριστούν κάποια γεγονότα με τον τρόπο που κάποιοι άλλοι θεωρούν «φυσιολογικό». Ο Χ θέλησε να μείνει μόνος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που του δημιούργησε η ασθένεια της μητέρας του. Αν ήταν πιο δυνατός χαρακτήρας και λιγότερο προσκολλημένος σ αυτήν πιθανώς θα ήταν πιο ψύχραιμος. Και αν ήσουν πιο σημαντική γι αυτόν πιθανώς θα μπορούσε να διατηρήσει τη σχέση σας και με τις συνθήκες αυτές. Δεν έχει όμως έννοια να ψάχνεις ποιο από τα «αν» αυτά ήταν το πιο δυνατό. Το θέμα είναι πως αυτή η σχέση πλέον έληξε. Ο Χ υπήρξε έντιμος στο να μη σε παιδεύει άλλο και εσύ σωστά αποφάσισες να σεβαστείς την απόφασή του και να μην τον πιέσεις.
Κοίταξε τι μπορείς να διδαχτείς από αυτό:
-δεν μπλέκουμε με άτομα που εξ αρχής έχουν σοβαρά προβλήματα (έστω κι αν τα προβλήματα αυτά δεν είναι αντικειμενικά πολύ σοβαρά, αλλά εκείνοι τα βιώνουν έτσι). Μόλις περάσει ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού, η σχέση σπάνια μπορεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να επιβιώσει.
- αν συμβεί κάτι σε έναν μακροχρόνιο και θεμελιωμένο δεσμό, φυσικά και θα βοηθήσουμε. Αν αυτό συμβεί σε ένα νέο δεσμό, αφήνουμε την πρωτοβουλία στον άλλον για το ποιο ρόλο θέλει να παίξουμε στο πρόβλημά του
-αν ο άλλος μας πει πως δεν θέλει να είναι μαζί μας, δεν μπορεί να συνεχιστεί η σχέση, όσο κι αν το θέλουμε εμείς.
-δεν επενδύουμε στην αρχή μιας σχέσης, όσο ιδανική κι αν φαίνεται. Μόνο ο χρόνος δείχνει την αξία της.
Μια σχέση 3 μηνών ξεπερνιέται γρήγορα και πάντα κάτι μας διδάσκει…

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Δεν μπορώ να τελειώσω τη σχολή μου

ΓΥΡΙΣΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΣΠΟΥΔΕΣ ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΦΗΣΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΟΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΙΔΙΑΤΕΡΑ Κ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΦΥΓΩ Κ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΧΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ Κ Η ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΖΩΗ ΦΑΝΤΑΖΕ ΟΝΕΙΡΟ. ΠΕΡΑΣΑ  ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΤΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΕΝ ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ. ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ Κ ΠΑΡΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΙΧΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΜΕΙΝΑ. ΕΙΧΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΣΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ Κ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΦΗΝΑ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΚΑΤΑ ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ... ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΧΟΛΗ..... ΞΕΡΩ ΠΩΣ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΕΦΤΑ ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ .
ΑΠ ΤΗ ΜΙΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ Κ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΩ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΩ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ Κ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΟΥΝ ΝΤΡΟΠΗ Κ ΘΑ ΜΕ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΝ ΜΕ ΑΛΛΑ ΑΤΟΜΑ.
ΕΠΕΙΤΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΑ Κ ΕΧΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΧΕΣΗ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΗ. ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΙ... ΦΙΛΕΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΧΑΘΕΙ... ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΣΥΧΝΑ. ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΤΣΑΚΟΝΟΜΑΙ Κ ΜΕ ΥΠΟΤΙΜΑΝΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΘΩΣ ΜΕ ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΧΡΗΣΤΗ Κ ΑΝΙΚΑΝΗ...
ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ... ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΟ Κ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΩ...
ΦΟΒΑΜΑΙ ? ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ? ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΩ ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ Κ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ? ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ? ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? Κ ΕΓΩ ΤΟ ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΔΕΙΛΙΑΖΩ... Κ ΕΠΕΙΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΙ ΣΤΟΧΟ ΤΟ ΠΕΤΥΧΑ... ΠΟΥ ΕΧΑΣΑ 30 ΚΙΛΑ ΣΕ 4 ΜΗΝΕΣ...ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΣΤΟΧΟ Κ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ... ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΙΔΙΟ Κ ΜΕ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ?
Κ

Έχεις επιστρέψει στο πατρικό σου μετά από 4 χρόνια σπουδών, αλλά χωρίς πτυχίο. Το θέμα σου ξεκινά από κακό επαγγελματικό προσανατολισμό, σε συνδυασμό με τα οικογενειακά και κοινωνικά στερεότυπα.
Στην παρούσα φάση, αυτό που θα πρέπει να σκεφτείς είναι όχι τόσο τα μαθήματα που χρωστάς αλλά τα πιθανά επαγγέλματα στα οποία οδηγεί η σχολή σου. Αν μια τέτοια επαγγελματική προοπτική σε ελκύει πραγματικά, τότε μπορείς και να δημιουργήσεις το κίνητρο που θα σε οδηγήσει στο πτυχίο. Αν, αντίθετα, δεν σε προσελκύουν τα αντίστοιχα επαγγέλματα, τότε μόνο και μόνο ένα πτυχίο για το πτυχίο δεν πιστεύω πως θα αποτελέσει ισχυρό κίνητρο.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρωτεύει είναι να βρεις δουλειά. Αν είσαι οικονομικά ανεξάρτητη, σε βαθμό τουλάχιστον να βγάζεις τα εισιτήρια και τη διαμονή σου  κατά τις εξεταστικές περιόδους, κανείς δεν θα μπορεί να σχολιάσει πως ανεβοκατεβαίνεις στον τόπο των σπουδών σου με αμφίβολα αποτελέσματα. Εξάλλου, με ξαφνιάζει το γεγονός πως έζησες 4 χρόνια σε μια πόλη και δεν έχεις κάποια φίλη να σε φιλοξενεί για λίγες μέρες… Μήπως είσαι πολύ κλειστός χαρακτήρας ή εγωίστρια για να ζητήσεις κάτι τέτοιο;
Αν νιώθεις πως σε  πιέζει ο περιορισμός χρόνου από τη σχολή προκείμενου να αποφοιτήσεις, μπορεί να χρειαστεί να κάνεις διακοπή σπουδών πχ για ένα χρόνο, μέχρι να ηρεμήσεις και να δεις τι θα κάνεις και ίσως για να εργαστείς απερίσπαστη και να βάλεις λίγα χρήματα στην άκρη.
Αν πάλι αποφασίσεις να μη συνεχίσεις, μπορείς εργαζόμενη να φοιτήσεις σε κάποιο δημόσιο ΙΕΚ της προτίμησής σου, να τελειοποιήσεις μια ξένη γλώσσα ή τις γνώσεις υπολογιστών, με χρήματα που θα βγάλεις η ίδια (αυτά δεν στοιχίζουν πολύ). Έτσι θα έχεις κάποια προσόντα για να βρεις ευκολότερα δουλειά.
Ό,τι αποφασίσεις θα πρέπει να το ανακοινώσεις στους γονείς σου ήρεμα, αναγνωρίζοντας τα λάθη σου και ζητώντας τουλάχιστον να μην υπονομεύουν την προσπάθεια που θα κάνεις από δω και πέρα. Δυστυχώς, οι καταστάσεις κρίσης κάθε άλλο παρά εξομαλύνουν σχέσεις παιδιών- γονέων που δεν είναι ήδη καλές. Πάντως ό,τι λάθη κι αν έκανες, δεν θα σε πετάξουμε στα σκουπίδια! Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που ο ανταγωνισμός και η σύγκριση κυριαρχούν. Αν όμως εσύ αποδεχτείς τον εαυτό σου, τα αρνητικά σχόλια των άλλων δεν θα σου είναι τόσο βαριά. Είσαι πολύ νέα και έχεις όλο το χρόνο να αποδείξεις στον εαυτό σου και στο περιβάλλον τι αξίζεις. Εξάλλου, πολλοί ζουν από δουλειές που δεν έχουν σχέση με το πτυχίο που κατέχουν. Για να φτάσεις βέβαια να αυτοσυντηρείσαι, με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες, θα πρέπει να έχεις πολλή υπομονή και επιμονή, ανεξαρτήτως πτυχίου.
Κατά τα άλλα, περνάς την κλασική κρίση μετάβασης στον κόσμο των ενηλίκων και επαναπροσαρμογής στο πατρικό σπίτι μετά από τη σπουδαστική περίοδο. Φρόντισε να κάνεις νέες παρέες, να αποκτήσεις νέα ενδιαφέροντα και να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Και σίγουρα έχεις αποδείξει πως μπορείς να κάνεις ό,τι βάλεις σοβαρά στόχο, όπως όταν έχασες 30 κιλά σε 4 μήνες!


Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Τι να κάνω με τους γονείς μου;


Είμαι 17 ετών. Τους τελευταίους έξι μήνες διατηρώ σχέση με έναν άνδρα ο οποίος είναι 31 ετών και έχει παιδάκι 3 ετών. Πριν ένα μήνα περίπου γνώρισα την σχέση μου στον πατέρα μου. Ο πατέρας μου στην αρχή δεν ήταν τελείως αρνητικός, σε μια διένεξη που είχαμε όμως μου μίλησε πολύ άσχημα και για τον άνθρωπο μου και για έμενα την ίδια, μου είπε πολύ βαριές κουβέντες ,οι οποίες δεν πιστεύω να σβηστούν από το μυαλό μου ποτέ. Την ίδια μέρα πληροφόρησε την μητέρα μου για την σχέση μου (να σημειώσω ότι οι γονείς μου είναι χωρισμένοι). Όταν γύρισα σπίτι μου μίλησε άσχημα. Μου απαγόρευσε οποιαδήποτε έξοδο.
     Την επόμενη μέρα ο πατέρας μου προσπάθησε να με πλησιάσει. Μιλήσαμε αλλά κοινή λύση δε βρήκαμε, κατηγορούσε συνέχεια το αγόρι μου. Δεν το συνέχισε όμως. Εν το μεταξύ, η μητέρα μου δεν με αφήνει να πηγαίνω πουθενά, παρα μόνο στον πατέρα μου ,ευτυχώς μπορώ και ξεφεύγω απο αυτόν και  βλέπω έστω και για λίγο το αγόρι μου.
      Με τον άνθρωπο αυτόν είμαι ευτυχισμένη. Έχω περάσει πολλά στη ζωή μου, παρά το νεαρό της ηλικίας μου  και πρώτη φορα νιώθω έτσι. Με έχει  γνωρίσει στους συγγενείς του και φυσικά στο παιδάκι του, το οποίο με λατρεύει και με ψάχνει συνέχεια
Ζ

Αρχικά δεν βλέπω γιατί έπρεπε να ενημερώσεις τους γονείς σου για τη σχέση σου, όταν μάλιστα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πλαίσια. Όταν ένα κορίτσι στην ηλικία σου κάνει την πρώτη του σχέση επί ένα εξάμηνο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το μάθουν οι γονείς, παρά μόνο αν η σχέση μαζί τους είναι πολύ φιλική και αν οι ίδιοι έχουν πολύ σύγχρονες αντιλήψεις. Μια σχέση στην ηλικία αυτή, όσο σημαντική κι αν είναι, κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί και δεν έχει νόημα να ανησυχήσει τους γονείς του και να γίνουν δραματικές καταστάσεις. Επίσης βρίσκω πως η τόσο βαθιά δέσμευσή σου, μέσα σε 6 μήνες, με έναν άνδρα μεγαλύτερο και πατέρα, είναι αντικειμενικά κάπως πρόωρη.
Αφού όμως η σχέση γνωστοποιήθηκε, το θέμα είναι τι θα γίνει τώρα. Από την ηλικία σου κρίνω πως σε λίγο ενηλικιώνεσαι, οπότε σε κάποιο βαθμό αυτονομείσαι. Τότε οι γονείς δεν θα μπορούν να πουν πολλά.
Προτείνω λοιπόν προς το παρόν να τηρήσεις συντηρητική στάση ως προς τη σχέση σου και να μην δημιουργείς μεγάλες τριβές με τους γονείς σου. Μπορείς να τους πεις πως αυτή τη στιγμή η σχέση σου είναι σημαντική, αλλά δεν παύεις να είσαι ακόμη μια έφηβη, οπότε δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί. Όσο κι αν εσύ υποθέτω πως τη θεωρείς σχέση ζωής, στην ουσία μόνο ο χρόνος θα δείξει και αυτή η άποψη θα ανακουφίσει τους γονείς σου.
Όσον δε αφορά τη σχέση σου, αν είναι σημαντική, ο σύντροφός σου θα αποδεχτεί για κάποιο διάστημα να έχετε περιορισμούς, μέχρι τουλάχιστον να ενηλικιωθείς.

Γενικά πάντως, λόγω του νεαρού της ηλικίας σου και της διαφοράς ηλικίας με το σύντροφό σου καθώς και του παιδιού, προτείνω να διατηρήσεις μια πιο συγκρατημένη στάση μέχρι η σχέση να αποδείξει πως έχει την αξία που χρειάζεται για να υπερπηδήσει τις δυσκολίες τους.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Η πεθερά ήταν η αφορμή

ΣΥΖΏ ΕΔΏ ΚΑΙ ΤΡΊΑ ΧΡΌΝΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ 47 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ 45. ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΚΤΑΙΝΌΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΥΣ 6 ΜΗΝΕΣ ΕΙΧΑΜΕ ΠΈΣΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΛΜΑ. ΞΑΦΝΙΚΑ ΗΡΘΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΚΆΠΟΙΑ ΕΠΈΜΒΑΣΉ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΌ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
 
ΕΓΩ ΤΗ ΘΕΩΡΟΎΣΑ ΚΑΛΟΔΕΧΟΎΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΗΜΟΥΝ ΚΑΠΩΣ ΜΑΝΚΟΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΣΧΟΛΙΑ και με υποτιμούσε. Η σύντροφός μου ΜΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΙΕΖΕΤΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΔΎΣΤΥΧΟΣ ΠΟΣΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΧΑΡΑΚΤΉΡΑΣ,ΈΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΕΠΕΡΝΕ ΘΕΣΕΙ.
ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΔΑ ΤΟ ΒΑΡΗ ΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΌΤΕΙΝΑ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. ΕΚΕΙΝΗ ΤΟ ΑΡΝΉΘΗΚΕ ΛΈΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ  ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΗ

ΜΕΤΑ 5 ΗΜΕΡΕΣ ΚΛΑΜΕΝΗ Η ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΕΠΕΙΔΗ ΝΙΏΘΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΆΡΔΙΟΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. ΠΉΓΑ ΤΗΣ ΕΞΉΓΗΣΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΎ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΠΛΑ ΕΓΏ ΝΙΏΘΩ ΑΒΟΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΣ ΦΕΡΘΩ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΝΕΝΑ.
ΈΤΣΙ ΠΡΟΚΕΊΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΚΤΟΝΩΘΕΊ Η ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ ΕΊΠΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΣΎΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ ΝΑ ΦΎΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ ΣΠΊΤΙ. ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΘΕΊ Η ΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΈΡΧΕΤΑΙ Η ΣΎΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ (ΜΕΤΑ 3 ΗΜΕΡΕΣ )ΚΑΙ ΚΛΑΊΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΩΡΊΣΟΥΜΕ,ΠΩΣ ΔΕΝ ΝΙΏΘΕΙ ΠΙΑ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ,ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ  ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ (ΕΝΩ ΟΠΟΣ ΕΙΠΕ ΕΙΝΑΙ ΕΓΩΙΣΤΙΚΌ) ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΈΝΩ!!!
ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΙΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΙΧΝΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΙΕΣΜΕΝΗ ΕΚΕΙΝΗ ΛΕΕΙ...ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΛΑ, ΤΗΝ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΥΜΦΩΝΕΊ ΤΙΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΔΙΑΦΩΝΕΙ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΆΖΕΙ ΣΦΙΧΤΑ.ΚΟΙΤΏΝΤΑΣ ΜΕ ΜΕ ΘΛΊΨΗ.

ΜΟΥ ΕΠΑΝΑΛΑΝΒΑΝΕΙ ΜΟΝΟΤΟΝΑ ΠΩΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΤΗΣ.ΠΩΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕΊΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ. ΠΡΌΣΦΑΤΑ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΗ ΣΤΕΝΟ ΣΥΓΓΕΝΉ ΤΗΣ ΤΟ ΠΌΣΟ ΣΚΛΗΡΉ ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΤΑ 80 ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ

ΞΕΡΩ ΣΊΓΟΥΡΑ ΠΩΣ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ. ΞΕΡΩ ΣΊΓΟΥΡΑ ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΙΈΖΕΙ ΤΡΕΛΑ Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΏΣΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΉΣΩ ΤΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ???? ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ..ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΚΛΥΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΑΥΤΗ!!!
K.

Το πρόβλημα δεν είναι η πεθερά, αλλά η δική σου σχέση με τη σύντροφό σου. Λες πως είχατε πέσει σε τέλμα πριν εμφανιστεί η πεθερά. Προφανώς έχετε και άλλα ανεπίλυτα θέματα και η πεθερά ήταν απλώς η αφορμή. Φρόντισε λοιπόν να δεις τι θα κάνεις με τη σύντροφό σου και μη στρέφεσαι ενάντια σε ηλικιωμένη και άρρωστη γυναίκα. Δεν τέλειωσε με την επέμβαση έτσι ώστε να επιστρέψει στο χωριό; Έκανες καλά που εξηγήθηκες μαζί της, έστω κι αν δεν βγήκε άκρη. Ποια είναι τα παράπονά της από σένα; Φρόντισες να της τα καλύψεις στο μέτρο της λογικής;
Το θεωρώ απαράδεκτο να φύγεις από το σπίτι που μένεις με την επί 3 χρόνια σύντροφό σου επειδή ήρθε η πεθερά. Επίσης ακατανόητη θεωρώ τη στάση της συντρόφου σου στο όλο θέμα. Ίσως έχει ψυχολογικά προβλήματα τα οποία πρέπει να πάει να τα λύσει.
Κάνε μια ήρεμη συζήτηση μαζί της και ρώτησέ την τα παράπονά της από σένα, σε τι θέλει να αλλάξει η ζωή σας και τι θέλει να κάνετε για τη μητέρα της. Πρότεινέ της να επιστρέψεις στο σπίτι και να κάνετε μια νέα αρχή. Χαράξτε μια κοινή πολιτική και αν είστε αγαπημένοι, η πεθερά θα βρει μπροστά της ένα κοινό μέτωπο. Εξάλλου, αν πέρασαν τα θέματα υγείας, καιρός να επιστρέψει στο σπίτι της. Μπορώ να ρωτήσω γιατί δεν παντρεύεστε με τη σύντροφό σου, μεγάλοι άνθρωποι μετά από 3 χρόνων συμβίωση; Αν δεν πιστεύετε στο γάμο, εντάξει. Αν όμως πιστεύετε και δεν το τολμάτε, πάει να πει πως η σχέση σας είναι ακόμη σε αμφισβήτηση…
Αν με τη σύντροφό σου δεν μπορέσετε να συνεννοηθείτε, τότε τι θα γίνεται στο μέλλον σε κάθε δυσκολία; Δεν είναι λογική απαίτηση να είσαι κάπου εκεί κοντά και να την περιμένεις! Τότε θα πρέπει να χωρίσετε για κάποιο διάστημα να επιστρέψει με άλλες διαθέσεις, αν βέβαια σε βρει ακόμη διαθέσιμο!
Μίλησε λοιπόν με τη σύντροφό σου και αποφασίστε. Επειδή μάλλον είναι δύσκολο να συνεννοηθείτε, καλό είναι να ενταχθείτε σε συμβουλευτική ζευγαριού.