Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

"Προχωρημένο" οικογενειακό σχήμα

Είμαι 46 ετών και εδώ και ένα χρόνο συνδέομαι με τον Α, 50 ετών. Εγώ είμαι διαζευγμένη με ένα γιο στην τρίτη λυκείου και εκείνος βρίσκεται εδώ και 3 χρόνια σε διάσταση με τη σύζυγό του και έχουν μια κόρη 20 ετών, φοιτήτρια.

Η σχέση μας είναι καλή και σχεδιάζουμε κάποια στιγμή να συζήσουμε στο δικό μου σπίτι. Έχω διαβάσει αναρτήσεις σας όπου λέτε πως καλύτερο είναι αυτό να γίνει όταν το παιδί περάσει στο πανεπιστήμιο, και συμφωνώ.

Προς το παρόν βλέπω τον Α κυρίως στον δικό του χώρο και κάποιες φορές έρχεται και σε μας. Με το γιο μου έχουν καλή σχέση.

Αυτό που με προβληματίζει είναι η σχέση του Α με τη σύζυγό του. Έχει αναφερθεί στην έλλειψη επικοινωνίας που είχαν και σε κάποιες εξωσυζυγικές σχέσεις και των δυο που οδήγησαν τελικά στη διάσταση. Εκείνος έφυγε από το σπίτι και εγκαταστάθηκε στο χώρο που έχει και το γραφείο του, αλλά δεν συζήτησαν ποτέ για διαζύγιο. Δεν είχε ως τώρα κάποια άλλη σοβαρή σχέση εκτός από μένα, όπως λέει. Ο Α λέει πως δεν θέλει να μπει σ’ αυτή τη φασαρία, πως τα οικονομικά τους είναι μπερδεμένα και πως θα είναι κακό για την κόρη του. Με τη σύζυγο έχει συχνή τηλεφωνική επικοινωνία για πρακτικά θέματα και επισκέπτεται συχνά μητέρα και κόρη στο σπίτι τους (μένουν σε σπίτι που ανήκει στον Α και στη σύζυγο από μισό). Τους δίνει δε και πολλά λεφτά κάθε μήνα.

Με απασχολεί αυτή η στενή σχέση και προσκόλληση του Α με τη γυναίκα του. Εγώ είμαι διαζευγμένη από πολλά χρόνια, έχω ξεκαθαρίσει το οικονομικό με τον πρώην και έχω ευγενική σχέση συνεργασίας. Ο Α δεν κάνει κίνηση να πάρει διαζύγιο και έχει τόσο στενή σχέση με τη γυναίκα του που με προβληματίζει και με ενοχλεί.  Διστάζω να δέσω τη ζωή μου μαζί του. Εκείνος λέει πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και τη σύζυγο απλώς την «εκτιμά».

Θ.

 
Κάθε ζευγάρι, παντρεμένο, διαζευγμένο ή σε διάσταση, μπορεί να ρυθμίσει τη σχέση του όπως θέλει, αν σ’ αυτό συμφωνούν και τα δυο μέλη. Φαίνεται πως ο Α έχει καθιερώσει μια σχέση διάστασης με τη σύζυγό του, που βολεύει κι αυτόν κι εκείνη και την κόρη τους. Τα κίνητρά του για τη σχέση αυτή δεν μπορώ να τα ξέρω. Ίσως είναι αλήθεια όλα αυτά που σου λέει, ίσως η ιδεολογία του για την οικογένεια να διαφέρει από τη δική σου, ίσως πάλι να υπάρχει εξάρτηση από τη σύζυγο ή άλλες βλέψεις. Λες πως η σχέση σας είναι καλή. Αν όμως εσένα η κατάσταση αυτή σε ενοχλεί και η ιδεολογία σου για την οικογένεια και τη σχέση είναι διαφορετική, δικαίως δεν θέλεις να δέσεις πιο στενά τη ζωή σου μαζί του.

Έχετε συζητήσει το θέμα και σου έχει δώσει εξηγήσεις που δεν συμφωνούν με τις δικές σου απόψεις. Εκείνος θεωρεί πολύ φυσική τη «φιλική» και με αμοιβαία εκτίμηση διάσταση, ενώ εσύ θεωρείς πως ένας γάμος αν λήξει πρέπει να λήξει οριστικά με διαζύγιο, και να απομείνει μόνο μια ευγενική σχέση συνεργασίας για το παιδί. Προσωπικά συμφωνώ μαζί σου, αλλά δεν αποκλείω και άλλα σχήματα, αν σε αυτά συμφωνούν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Η ιδεολογική συμφωνία είναι πολύ σημαντική για ένα ζευγάρι και κανένας δεν θα κάνει ριζικές μεταβολές στην ιδεολογία του προκειμένου να συμφωνήσει με τον άλλον.

Μπορείς λοιπόν να θέσεις στον Α από τώρα τους όρους σου προκειμένου να συμβιώσετε: Θέλεις να έχει κατατεθεί η αίτηση διαζυγίου; Θέλεις να έχει εκδοθεί το διαζύγιο; Θέλεις να περιοριστούν οι επικοινωνίες με τη σύζυγο και οι επισκέψεις στο σπίτι της; Σε ποιο βαθμό είσαι διατεθειμένη να κάνεις υποχωρήσεις στα θέματα αυτά προκειμένου να προχωρήσεις σε συμβίωση, χωρίς όμως να αισθάνεσαι κατά βάθος θυμωμένη, αδικημένη και καχύποπτη; Αν κάνεις υποχωρήσεις ενώ κατά βάθος έχεις τέτοια συναισθήματα, θα είσαι δυστυχής και η σχέση σου θα υποβαθμιστεί.

Ένα θέμα επίσης που πρέπει να ρυθμιστεί είναι το οικονομικό. Τώρα έχετε καθένας το νοικοκυριό του, αλλά τι θα γίνει όταν συμβιώσετε; Αν ο Α έχει την οικονομική άνεση να προσφέρει πολλά στην οικογένειά του και ταυτόχρονα να συμβάλλει με τον ίδιο τρόπο και στη συμβίωσή σας, τότε καλώς. Αν όμως απαιτεί από σένα οικονομία ενώ παρέχει πολλά στη σύζυγο και στην κόρη, τότε υπάρχει πρόβλημα. Μη διστάσεις να κάνεις τέτοια συζήτηση πριν συμβιώσετε γιατί αλλιώς θα βρείτε τα προβλήματα μπροστά σας. Είστε μεγάλοι άνθρωποι, με υποχρεώσεις, και δεν πρέπει να εθελοτυφλείτε για το οικονομικό, κυρίως σε εποχή οικονομικής κρίσης.

Σημαντικό επίσης θεωρώ πριν από τη συμβίωση να γνωρίσετε εσύ και ο γιος σου την κόρη του -αν αυτό δεν έχει γίνει- και να δέσετε ως διευρυμένη «οικογένεια», έτσι ώστε η κοπέλα να έχει την άνεση να επισκέπτεται τον πατέρα της και να μη δημιουργούνται κανενός είδους προβλήματα.

Συζήτησε όλα αυτά μαζί του ψύχραιμα. Αν ο Α δεν συμφωνεί, καλύτερα να αναβάλλετε τη συμβίωση μέχρι να βρείτε κοινά αποδεκτές λύσεις.

 

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Αξίζει να προσπαθήσω γι’ αυτόν το γάμο;

Είμαι 44 ετών και ο σύζυγος 47 ετών. Είμαι μητέρα δύο μεγάλων παιδιών. Πριν από ένα εξάμηνο ανακάλυψα εξωσυζυγική σχέση του συζύγου μου ψάχνοντας το αυτοκίνητό του. Μου είπε ότι είναι μία τελειωμένη σχέση εδώ και 1,5 χρόνο, με μια γυναίκα παντρεμένη σε διάσταση, με ένα μικρό παιδί.

Είναι μια γυναίκα με συμπεριφορά «γατούλας», η οποία έχει διάφορους εραστές κατά καιρούς. Τελικά κάποια στιγμή η σχέση τους διαλύθηκα με πρωτοβουλία δική της. Ο δικός μου ισχυρίστηκε πως την έβλεπε μόνο σεξουαλικά, αλλά οι πράξεις του δείχνουν το αντίθετο.

Θα συγχωρούσα μία καθαρά σεξουαλική σχέση, αλλά δυσκολεύομαι να συγχωρήσω έναν ανόητο άνδρα αυτής της ηλικίας. Εκνευρίζομαι όταν ακούω να λέει: "Έδειχνε ότι το έκανε για πρώτη φορά", και από την άλλη να λέει: "Δεν θα έκανα κάτι μόνιμο μαζί της, γιατί όπως κεράτωσε το σύζυγο της, θα κεράτωνε κι εμένα!". Έχουν λογική αυτά τα λόγια; Αρνείται την ιδέα του διαζυγίου, έχει γίνει υπερβολικά ζηλιάρης και τον πονάω, έχουμε 22 χρόνια μαζί. Στα μάτια μου έχει πέσει πολύ, όλα καταρρίφθηκαν.


 Μου είπε ότι του έλεγε λόγια που δεν άκουγε από μένα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος του αρέσει ν’ ακούει λόγια και τα πιστεύει από έναν άνθρωπο που τον ξέρει τόσο λίγο. Η εν λόγω κυρία σε τηλεφώνημά μου αρνήθηκε τη σχέση τους λέγοντας μου ότι είναι ένας άρρωστος και της έβαζε συχνά λουλούδια.

Λίγα λόγια για τη σχέση μας. Ο άντρας μου είναι επιπόλαιος, χωρίς την ικανότητα να υπερασπίζεται τον εαυτό του όταν χρειάζεται, όμως εργατικός και καλός οικογενειάρχης. Όταν χρειαζόμουν την υποστήριξή του έμενε ουδέτερος. Εγώ πάλι ζητάω το τέλειο. Δεν είμαι γυναίκα "γατούλα", προτιμώ το δυναμική, άλλωστε αναγκάστηκα να είμαι πιο δυναμική από αυτόν. Δεν είμαι άνθρωπος που θα δείξει με γλυκά, όμορφα λόγια την αγάπη του (ξέρω ότι χρειάζεται κι αυτό), αλλά είμαι δίπλα του όταν με χρειάζεται.

 Αναρωτιέμαι τί νόημα βγαίνει απ' όλη αυτή την υπόθεση; Τί πιστεύετε ότι ζητούσε ο ίδιος απ' αυτή τη σχέση; Και για ποιούς λόγους θα 'πρεπε να συνεχίσω αυτό το γάμο; Θέλω να είμαι σωστή με τη συνείδησή μου. Η λογική και η αξιοπρέπειά μου μού λένε να δώσω τέλος. Η συνείδησή μου λέει ότι κι εγώ δεν ήμουν τέλεια, ότι έπρεπε να τον υποστηρίζω όταν ήταν αδύναμος, χωρίς μετά να του δείχνω ότι εγώ ήμουν η δυναμική, έστω κι αν αυτός με ανάγκασε. Δε θέλει να συζητάει τα προβλήματα, θέλει να προχωράμε παρακάτω χωρίς να έχουμε προβεί στη λύση τους. Εγώ πάλι είμαι της λεπτομέρειας, καχύποπτη και προσέχω τις κινήσεις μου.

Α.

 
Και ο άντρας σου και εσύ έχετε τους χαρακτήρες σας που στα βασικά στοιχεία είναι δύσκολο πλέον να αλλάξουν. Το ότι ο άντρας σου είναι επιπόλαιος, όχι αρκετά δυναμικός και δεν υπερασπίζεται το εαυτό του κι εσένα, το ήξερες από πάντα. Το ότι εσύ είσαι δυναμική, τελειομανής, καχύποπτη, προσεκτική και όχι ιδιαίτερα εκδηλωτική είναι επίσης μια γνωστή κατάσταση. Με την κατάσταση αυτή ζήσατε 22 χρόνια και υποθέτω πως είχατε προσαρμοστεί σ’ αυτή. Αν δεν υπήρχε το θέμα της απιστίας, θα συνεχίζατε κανονικά; Γενικά, όταν τα ζευγάρια έχουν θέματα διαφορετικής αντιμετώπισης της ζωής, ή τα έχουν συζητήσει και επιλύσει ή έχουν προσαρμοστεί στις διαφορές αυτές μετά από τόσα χρόνια γάμου.

Πάμε τώρα στην απιστία. Δεν μου αρέσει το ότι έψαξες το αυτοκίνητό του ούτε το ότι τηλεφώνησες στη φιλενάδα του. Αυτά τα θέματα θα έπρεπε να τα συζητήσεις ανοιχτά και μόνο με τον άντρα σου. Υπάρχει διάλογος μεταξύ σας; Σου έδωσε λόγους για την απιστία του; Μετά από την αποκάλυψη της απιστίας, συζητήσατε για τη σχέση σας; Σου ζήτησε συγνώμη; Δεσμεύτηκε για το μέλλον; Εξετάσατε τους λόγους που σας απομάκρυναν και είπατε να κάνετε κάτι να τους διορθώσετε;

Δεν μπορώ να ξέρω ποιοι ακριβώς λόγοι τον ώθησαν στην απιστία. Το πιθανότερο είναι η σχέση σας όλα αυτά τα χρόνια που είστε μαζί να χαλάρωσε, οπότε εκείνος βρήκε ένα νέο ενδιαφέρον. Αν μάλιστα η γυναίκα αυτή του έδωσε το χάδι και την αναγνώριση που φαίνεται πως έχει ανάγκη και δεν τα βρίσκει από σένα, η κατάσταση είναι προφανής. Μη ζητάς συνέπεια και λογική στα λεγόμενά του. Όταν ο άνθρωπος μπλέξει, και ειδικά ένας ανώριμος και ανασφαλής άνθρωπος, τα έχει κι ο ίδιος μπερδεμένα μέσα του.

Στην περίπτωσή σας η συμβουλευτική ζευγαριού κρίνεται απαραίτητη. Με ένα μήνυμα μπορώ μόνο να δώσω κάποιες πολύ βασικές κατευθύνσεις:

·         Τι νιώθεις για τον άντρα σου; Πόση αγάπη και εκτίμηση έχει απομείνει; Έχεις τη δύναμη να το ξεπεράσεις  και να ξαναπροσπαθήσεις;

·         Εκείνος τι είπε; Τι σκοπούς έχει; Έδωσε λόγους για την απιστία του; Δήλωσε μετανιωμένος; Δήλωσε πως δεν θα το ξανακάνει; Έδειξε διάθεση να τα ξαναβρείτε;

·         Πώς έχετε ζήσει τους τελευταίους μήνες; Συζητήσατε για το τι θα γίνει από δω και πέρα; Παραδεχτήκατε ο καθένας τα λάθη του; Δεσμευτήκατε; Θέσατε ο καθένας τους όρους του;

Προτείνω, αν βέβαια εσύ το θέλεις να ξαναπροσπαθήσεις, να προκαλέσεις μια σοβαρή συζήτηση στην οποία θα δηλώσετε τις προθέσεις σας και θα δείτε τι μπορείτε να κάνετε από δω και πέρα. Αφήστε να περάσει λίγος χρόνος με τις νέες συνθήκες και μετά ξανασυζητήστε.

Αν όμως ο ένας τουλάχιστον από τους δυο δηλώσει πως η αγάπη του έχει σβήσει και δεν αξίζει να προσπαθήσετε, τότε μην το κουράζετε άλλο ούτε να σκεφτείτε τα κοινωνικά στερεότυπα. Χωρίστε και δείτε τι θα κάνει ο καθένας με τη ζωή του.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Παντρεμένοι κι οι δυό


Είμαι παντρεμενη και ζω συμβατικα με το συζυγο λογω παιδιου. Εχω εξωσυζυγικη σχεση με έναν αντρα επισης παντρεμενο με παιδια. Μεχρι να τον γνωρισω απλα προσποιούμουν οτι όλα ειναι καλα, λόγω παιδιου. Τωρα εχω ερωτευτει τοσο πολύ που πλεον δεν μπορω να ζησω στο σπίτι μου. Δεν θελω να γυριζω εκει... Ο συζυγος κατι εχει καταλαβει μιας και δεν ειμαι σωστη μαζι του σε όλα τα θεματα.

Ο φιλος μου λεει οτι θα ζησουμε μαζι, λιγο υπομονη για τα παιδια, και εγω η χαζη παραμυθιαζομαι και ελπίζω στα λογια του. Κατι μεσα μου μου λεει οτι δεν προκειται να γινει, αλλα συνεχιζω να πιστευω οτι μπορει και να γινει...Δεν ξερω τι να κανω, τον αγαπω τοσο πολύ που πλεον δεν μπορω να ζησω την ζωη που ειχα πριν, εστω και αν δεν ενιωθα τιποτα για τον συζυγο. Ημουν ηρεμη, τωρα δεν ειμαι ... Ειμαι σε απόγνωση ...Δεν αντεχω, υποφερω... Ο συζυγος γινεται πιεστικος και ειλικρινα δεν θελω να ειναι μεσα στο σπίτι.... Εχω χασει το μυαλο μου ....

Γιατι να συμβαινει αυτο με μας τις γυναικες ; Δεν ξερω τι να κανω για να σταματησω την παραλληλη σχεση αλλα δεν νιωθω τιποτα για τον συζυγο . Να μεινω μονο για το παιδι; και η ζωη η δική μου; Ειμαι νεος ανθρωπος...Δεν ΑΝΤΕΧΩ !!! Ειμαι σε πολύ ασχημη ψυχολογικη κατασταση .

Αρχικά πρέπει να ξεχωρίσεις το γάμο σου από τη σχέση σου. Αν δεν νιώθεις τίποτα για το σύζυγο, ανεξαρτήτως άλλης σχέσης ή όχι, θα έπρεπε να χωρίσεις. Το παιδί είναι συχνά δικαιολογία για να μην τολμάμε, να μην παραδεχτούμε πως έχουμε κάνει λάθος, να μη βγούμε μόνοι στην ανοιχτή θάλασσα του κόσμου, να μην κινδυνέψουμε από μοναξιά, να μην αντιμετωπίσουμε οικονομικά προβλήματα, να μην έρθουμε σε αντίθεση με τα κοινωνικά στερεότυπα κτλ.

Το παιδί, όταν οι γονείς του δεν είναι ευτυχισμένοι, δεν είναι ευτυχισμένο κι αυτό. Αν μένεις μόνο για το παιδί, άδικα ταλαιπωρείσαι. Τι μπορεί να προσφέρουν στο παιδί δυο γονείς που ζουν συμβατικά και μια μητέρα που υποφέρει και «έχει χάσει το μυαλό της». Ένα «καλό» διαζύγιο είναι καλύτερο για το παιδί από έναν κακό γάμο.

Αν ο άντρας σου σου είναι αδιάφορος, και το καλύτερο που μπορείς να κάνεις μαζί του είναι να προσποιείσαι, αν δεν είναι αυτή εξωσυζυγική σχέση θα είναι στο μέλλον κάποια άλλη. Δεν μπορείς να ζήσεις όλη σου τη ζωή στη στέρηση. Ούτε κι ο άντρας σου φταίει σε τίποτα να τον κοροϊδεύεις. Θα μπορούσε κι αυτός να ξαναφτιάξει τη ζωή του με μια γυναίκα που θα τον θέλει πραγματικά.

Πιστεύω πως ρίχτηκες με τόσο πάθος στην εξωσυζυγική σχέση γιατί είχες ένα μεγάλο κενό στο γάμο σου και πιθανώς προσωπικά ψυχολογικά κενά. Ο φίλος σου κανένας δεν μας εγγυάται πως λέει την αλήθεια πως θα χωρίσει και είναι πιθανό να υπαναχωρήσει. Σπάνια οι άντρες που είναι βολεμένοι σε μια εξωσυζυγική σχέση με μια εξαρτημένη γυναίκα, αφήνουν τη βολή της οικογένειάς τους. Συνήθως τα θέλουν και τα δυο. Δεν γνωρίζω από κοντά την κατάσταση, αλλά η διαίσθησή σου κάτι θέλει να σου πει.

Θα σε συμβούλευα να μη χωρίσεις ακόμα με το φίλο σου αφού δεν μπορείς, αλλά να δεις τι θα κάνεις με το γάμο σου πρώτα. Έτσι όπως παρουσιάζεις τα πράγματα, μάλλον δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης από μέρους σου. Μέτρα τις δυνάμεις που έχεις ΜΟΝΗ και αν αντέχεις χώρισε, χωρίς όμως να συνδέεις το χωρισμό αυτό με την άλλη σχέση ούτε να προσδοκάς πως θα κάνει κι αυτός το ίδιο και θα καταλήξετε σε αίσιο τέλος. Όταν είσαι πλέον χωρισμένη, εκεί ο φίλος σου θα δείξει ποιος πραγματικά είναι και τι σκοπούς έχει για σένα, και βλέπεις αν θα συνεχίσεις μαζί του.

Μια συμβουλευτική διαδικασία θα μπορούσε να σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις το τοπίο της ζωής σου.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Παιδί ή χωρισμός;


Ο σύζυγος μου δεν μπορεί να αποκτήσει παιδιά (πρακτικό εμπόδιο) ούτε να υιοθετήσει θέλει. Δέχεται με δότη, όμως του πήρε δυο χρόνια να το δεχτεί. Σ αυτό το διάστημα περάσαμε κρίση στο γάμο μας όπου βγήκαν πολλές διαφωνίες και συγκρούσεις γύρω από άλλα θέματα στη σχέση μας. Χωρίσαμε και για 1 μήνα. Εγώ πίεζα για παιδί πάρα πολύ. Έκανα πολλά βήματα για να επιλύσουμε τις διαφορές μας ως σύζυγοι, όμως δεν ήταν ομαλή η όλη πορεία. Εγώ μένω ακόμα γιατί δεν θέλω να τον εγκαταλείψω λόγο της ανικανότητας του και επειδή θέλω παιδί. Είμαι 33 ετών και είμαι μαζί του 16 χρόνια. Είμαι ορθόδοξη και αυτός καθολικός.
Παρακολούθησα συμβουλευτική σχεδόν 6 μήνες και δεν ισορροπώ στην απόφαση μου για την πορεία. Εγώ λέω είναι η σχέση μας ανέτοιμη να δεχτεί ένα μωρό κι αυτός λέει ότι μεγαλοποιούσαμε τις διαφωνίες μας γιατί μας έλειπε το μωρό. Προσπαθούμε να τα βρούμε αλλά καυγαδίζουμε πολύ γιατί εγώ νιώθω μεγάλο πόνο για το πρόβλημα αυτό, φόβο, και έλλειψη κατανόησης και συμπαράστασης από το σύζυγο μου. Παράλληλα νιώθω να έχω αισθήματα γι αυτό τον άνθρωπο πολύ κλονισμένα πια. Δρω αντιφατικά γιατί με μπερδεύει η συμπεριφορά του. Λέει είναι δίπλα μου και εγώ νιώθω να είναι μακριά μου. Συζητούμε για διαζύγιο και παράλληλα για την απόκτηση παιδιού. Είναι φορές που θέλω και τα δύο ταυτόχρονα. Πέρασα δύσκολα όλο αυτό, σαν απώλεια ενός μεγάλου ονείρου. Ταυτόχρονα, δυσκολεύομαι να καθορίσω την πορείας της σχέσης μας λόγο αβεβαιότητας και στασιμότητας. Θέλω να με βοηθήσετε, αν μπορείτε να σχολιάσετε πάνω στην περίπτωση μου.

Α.

Αρχικά, το θέμα των παιδιών πρέπει να συζητιέται από το ζευγάρι πριν από το γάμο, όπως και ο καθένας να λέει τις απόψεις του σχετικά με το τι θα γίνει αν δεν μπορεί να αποκτηθεί παιδί.

Ο άντρας σου θέλει παιδί; Αυτό είναι ένα βασικό ερώτημα. Εσύ το θέλεις πολύ, αλλά είναι αυθεντική αυτή η επιθυμία ή στερεοτυπικά επιβεβλημένη; Αυτά είναι θέματα που πρέπει να διερευνηθούν πολύ σοβαρά μέσα από διαδικασία συμβουλευτικής ζευγαριού.

Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το παιδί δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Δε γίνεται από μόνο του, αλλά μέσα από δυο ανθρώπους που έχουν αγαπιούνται, το επιθυμούν εξίσου και δεσμεύονται να το αναθρέψουν μαζί και σωστά. Αυτό λοιπόν πρέπει να δεις πρώτα. Αγαπιέστε με τον άντρα σου; Θέλετε να είστε μαζί; Πόσο δυνατά είναι τα συναισθήματά σας; Αν θέλετε να μείνετε μαζί και θέλετε και οι δυο πολύ ένα παιδί, τότε αξίζει να παλέψετε και να βρείτε τον τρόπο που θα καλύπτει και τους δυο. Υπάρχουν μέθοδοι, θα τις συζητήσετε και θα βρείτε μια κοινά αποδεκτή λύση.

Αν η σχέση σας είναι κλονισμένη, τότε τι να το κάνετε το παιδί; Πιθανότατα αργότερα θα χωρίσετε και θα είσαι μια μόνη μητέρα, με όλα τα σχετικά προβλήματα για σένα και το παιδί.

Αν πάλι εκείνος δεν θέλει στην πραγματικότητα παιδί, δεν αξίζει να πιέσεις. Ακόμη κι αν αποκτήστε, πάλι προβλήματα θα δημιουργηθούν. Αυτό όμως μπορεί αν αποτελέσει αιτία χωρισμού.

Αν τελικά για κάποιον από τους παραπάνω λόγους αποφασίσεις να χωρίσεις με τον άντρα σου, θα πρέπει να δοκιμάσεις να κινηθείς μόνη στη ζωή μετά από τόσα χρόνια. Είσαι ακόμη πολύ νέα. Κανείς όμως δεν σε διαβεβαιώνει πως θα βρεις τον κατάλληλο άντρα για έναν καλό γάμο και με την επιθυμία παιδιών. Η ζωή είναι αβέβαιη, και η εξεύρεση σωστού συντρόφου προηγείται της οποιασδήποτε σκέψη για απόκτηση παιδιών.

Αν όμως οι δικές σου απόψεις είναι διαφορετικές και το παιδί είναι αυτοσκοπός, τότε χωρίζεις και φροντίζεις -αν δεν βρεις εγκαίρως τον κατάλληλο σύντροφο- να υιοθετήσεις ένα ή να το κάνεις με έναν τυχαίο σύντροφο. Η επιλογή της μονογονεικότητας ενέχει πολλά προβλήματα και πρέπει να είσαι αποφασισμένη να την υποστηρίξεις σωστά.

Όλα αυτά είναι πολύ γενικές σκέψεις και δεν μπορώ να συμβουλεύσω αν δεν γνωρίζω το ζευγάρι προσωπικά.  Έκανες καλά που κατέφυγες σε συμβουλευτική διαδικασία και κακώς τη σταμάτησες πριν καταλήξεις σε αποφάσεις. Πιστεύω πως πρέπει να συνεχίσεις και επιπλέον να κάνεις και συμβουλευτική ζευγαριού μαζί με τον άντρα σου.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Ο άντρας μου ψιλο-φλερτάρει

Είμαστε 30 και 32 ετών αντίστοιχα, παντρεμένοι ένα χρόνο. Μόλις πριν 5 μήνες αποκτήσαμε ένα μωρό. Η σχέση μας πάντα είχε και έχει ένταση αλλά και πολλή αγάπη. Ο άντρας μου είναι πολύ κοινωνικός και αγαπητός σε όλους, αλλά του αρέσει και να φλερτάρει, χωρίς να μου έχει δώσει δικαιώματα να πιστεύω ότι με έχει απατήσει. Θέλει να βλέπει ότι αρέσει, επειδή ξέρει ότι το πετυχαίνει! (Αυτό τουλάχιστον έχω διαπιστώσει εγώ.) Αντίθετα, βέβαια, σε μένα δεν κάνει ποτέ ούτε κομπλιμέντο!

Από την άλλη πλευρά, εγώ είμαι από τη φύση μου κτητική και όλο αυτό δε μου αρέσει καθόλου. Όσες φορές όμως έκανα σκηνή ζηλοτυπίας, δικαιολογήθηκε, αραίωσε τις επαφές με την εκάστοτε κοπέλα, αλλά πάντα βρίσκει μια άλλη να συναναστρέφεται (κυρίως στη γειτονιά γύρω από την εργασία του). Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι τα άτομα αυτά δεν τα …"κρύβει" με κάποιον τρόπο, απλά δεν παραδέχεται ποτέ ότι ψιλο-φλερτάρει και τα παρουσιάζει ως ευκαιριακές φιλίες.

Αυτό που θα ήθελα κυρίως από σας είναι να μου πείτε πώς να συμπεριφέρομαι ώστε να μην τον εξωθήσω τελικά με τις ζήλειες μου στο απευκταίο, αλλά και αν υπάρχει τρόπος να του καλύψω αυτή την ανάγκη του. Σημειωτέον ότι εγώ είμαι μια τρυφερή και περιποιητική σύντροφος και εκείνος δηλώνει καθ’ όλα ευχαριστημένος από τη σχέση μας όσες φορές του έχω κάνει κουβέντα.

Μ.


Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις αυτό το θέμα μου φαίνεται υγιής και ισορροπημένος.

Ο άντρας σου καταλαβαίνω πως είναι τέτοιος τύπος από τη φύση του, και όχι επειδή δεν σε αγαπά ή του λείπει κάτι από σένα. Είναι μια ανάγκη του να επιβεβαιώνεται με φιλικές- φλερταριστικές επαφές με άλλες κοπέλες. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως εσένα θα σου αρέσει αυτό, ούτε πως εκείνος δεν πρέπει να περιοριστεί μέσα σε κάποια όρια.

Προτείνω να κάνεις μια ήρεμη συζήτηση μαζί του, κάποια στιγμή που δε θα έχετε να λύσετε συγκεκριμένο πρόβλημα με κάποια τέτοια επαφή. Πες του πως του έχεις εμπιστοσύνη, δεν τον παρεξηγείς, αλλά ενοχλείσαι, ζηλεύεις και σκέφτεσαι και πώς εκλαμβάνει τη στάση του το περιβάλλον. Αναφέρσου χωρίς θυμό σε συγκεκριμένες καταστάσεις και πώς αισθάνθηκες. Μην απαιτήσεις να κόψει την τάση του προς τις «φιλίες» με γυναίκες, αλλά να τις περιορίσει και να τηρεί κάποια όρια στην συχνότητα των επαφών και στη συμπεριφορά του.

Σε αντιδιαστολή, αναφέρσου στις δικές σου ανάγκες για ενασχόληση και για μια καλή κουβέντα. Ζήτησε να ακούσεις για τις δικές του ανάγκες και τι μπορείς να κάνεις για να τις καλύψεις. Ήταν ανέκαθεν έτσι ο άντρας σου; Μήπως χαλάρωσε κάπως η σχέση σας λόγω του μωρού; Μήπως λόγω του ότι είσαι μητέρα μωρού έχεις παραμελήσει λίγο την εμφάνισή σου; Έχετε ευκαιρίες για χαλάρωση, προσωπική ζωή, εξόδους; Υπάρχει κάποια βοήθεια με το μωρό;

Συζητήστε τα όλα ψύχραιμα, χωρίς εντάσεις και αλληλοκατηγορίες και εκφράζοντας συναισθήματα.

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Ανισότιμη σχέση

Είμαι 33 ετών και συνδέθηκα με τον Χ., επίσης 33 ετών, 8 χρόνια πριν ως φοιτητές στην ίδια πόλη. Ο Χ. έδειχνε να του αρέσω μεν, αλλά να μην επιθυμεί αποκλειστική σχέση. Τα δικά μου αισθήματα ήταν έντονα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ξεκινήσαμε μια ελεύθερη σχέση για περίπου 4-5 χρόνια, μέσα στα οποία μπήκε κι η απόσταση πολλές φορές (ένα χρόνο εγώ στο εξωτερικό, ένα χρόνο αυτός φαντάρος κτλ). Ο Χ σίγουρα έβλεπε κι άλλες κι εγώ έκανα «κάπως» τη ζωή μου, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου αυτόν.

Μετά ο Χ έφυγε για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, τέλειωσε σε 2 χρόνια αλλά παρέμεινε εκεί. Κάναμε όμως όνειρα ότι θα τα καταφέρουμε να βρεθούμε στην ίδια πόλη-χώρα. Εγώ αυτό το διάστημα έχτιζα το επαγγελματικό μου μέλλον στην Ελλάδα, περιμένοντας φυσικά και τον Χ. να επιστρέψει, και του ήμουν πιστή παρόλο που είχα πολλές άλλες ευκαιρίες. Κάποια στιγμή μαθαίνω για κάποιες απιστίες του, χωρίζουμε αλλά τον δέχομαι μετά από λίγο καιρό πίσω.

 Τελικά ο Χ είπε πως δεν πρόκειται να επιστέψει για τα 2 επόμενα χρόνια και εγώ έχω χάσει τη δουλειά μου. Του δείχνω ότι είμαι πρόθυμη να πάω εκεί για δουλειά και να είμαστε μαζί. Όμως ο κύριος ξαφνικά άρχισε να μη σηκώνει τα τηλέφωνα και να δίνει γελοίες δικαιολογίες. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ και σταμάτησα να τηλεφωνώ να δω τι θα κάνει. Έκανε να με πάρει τηλέφωνο 12 μέρες (διάστημα που δεν είχε μεσολαβήσει ποτέ πριν), για να μου πει μετά από δική μου παρότρυνση ότι η απόσταση έχει φθείρει τη σχέση μας κι ότι δεν γίνεται πλέον να είμαστε όπως παλιά,  ότι πλέον είναι αργά, μ’ αγαπάει, με λατρεύει αλλά… Κατάλαβα ότι πρόκειται για άλλη γυναίκα, το οποίο πριν λίγες μέρες τελικά επιβεβαιώθηκε από αλλού. Πληγώθηκα πάρα πολύ και δεν τον ξαναενόχλησα.

Όμως μετά από κάποιο διάστημα άρχισε πάλι τα τηλέφωνα και τα μηνύματα. Δεν κρατήθηκα και κάποια στιγμή απάντησα. Μου είπε ότι του λείπω, με σκέφτεται, θέλει να είναι μαζί μου στην Ελλάδα και ότι μέσα στον επόμενο χρόνο θα επιστρέψει. Του είπα αυτό που πίστευα, ότι δηλαδή με κορόιδευε και γνωρίζω για την άλλη. Του είπα ότι πήρε μια απόφαση, ας τραβήξει τον δρόμο του εκεί ή όπου αλλού επιθυμεί κι εγώ τον δικό μου.

Μετά από αυτό το τηλεφώνημα δεν μπορώ ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ από τη στενοχώρια μου. Νιώθω ότι με κρατούσε όσο με είχε ανάγκη κι όταν βρήκε κάποια άλλη εκεί να τον στηρίζει, όπως τον στήριζα εγώ, απλά με αντικατέστησε χωρίς να είναι ειλικρινής. Ξέρω ότι έχω κάνει λάθος που κράτησα την ιστορία τόσα χρόνια διότι πάντα είχα δείγματα αλλά.....λίγο η αγάπη, λίγο οι ανασφάλειές μου με φτάσανε εδώ. Δεν ξέρω πως θα προχωρήσω μπροστά είχα σκεφτεί ένα μέλλον μαζί του....τώρα έμεινα μόνη και χωρίς δουλειά κι ο κύριος έχει προχωρήσει στη ζωή του. Επίσης μου είναι δύσκολο όσο σκέφτομαι όλα όσα έχω κάνει κι έχω χάσει γι αυτόν όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσω στο μηδέν. Φοβάμαι(ελπίζω?) ακόμη μήπως επιστρέψει και δεν καταφέρω να του αρνηθώ.

Δ

 

Ναι, λάθος έκανες που επέμεινες τόσα χρόνια σε μια σχέση που ποτέ δεν σου απέδωσε την αγάπη και την εκτίμηση που αξίζεις. Τα δείγματα ήταν σαφή από την αρχή. Και όσο μεν είμαστε φοιτητές μπορεί να έχουμε ελεύθερες σχέσεις στις οποίες ακολουθούμε μόνο το συναίσθημα. Συγκεντρώνουμε εμπειρίες κι όπου πάει… Όσο όμως μεγαλώνουμε και πρόκειται να λάβουμε σοβαρές αποφάσεις ζωής, πρέπει να επανεξετάζουμε τις επιλογές μας και να παίρνουμε αποφάσεις στις οποίες να μπαίνει και η λογική.

Εσύ στην πραγματικότητα ήθελες πάντα αποκλειστική σχέση και προσαρμόστηκες στο δικό του στιλ για να μην τον χάσεις και με την προοπτική ότι θα αλλάξει. Δεν άλλαξε όμως… Σου είπε πως δεν μπορείτε να είστε πλέον όπως ήσασταν παλιά, αλλά μήπως και παλιά ήταν μια σχέση όπως την ήθελες; Αυτό που εκείνος φαίνεται πως ήθελε ήταν να έχει τη ζωή του ελεύθερος στο εξωτερικό και εσένα για …backup στην Ελλάδα. Ήταν επιλογή σου να μείνεις. Μόλις πρότεινες να πάς εκεί και να σταθεροποιηθείτε… την έκανε.

Ναι, αυτός έκανε τη δουλειά του και βολεύτηκε μαζί σου. Δεν λέω πως δεν του αρέσεις, αλλά όχι όσο και όπως εσύ θα ήθελες. Κι εσύ όμως δεν έμεινες μαζί του για να του κάνεις χάρη, αλλά για να καλύψεις κάποιες δικές σου ανάγκες, παρότι έβλεπες τι γινόταν. Και αυτό στο οποίο θέλω να επικεντρωθώ είναι:

Ποια είσαι εσύ και ποιες ακάλυπτες ανάγκες σου κάλυπτε αυτή η σχέση, ώστε να παραβλέπεις όλα τα άσχημα σημάδια; Γιατί προσαρμόστηκες σε καταστάσεις που δεν σου άρεσαν; Γιατί εξαρτήθηκες; Ποιες είναι οι ανασφάλειές σου; Στα ερωτήματα αυτά μόνο μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης μπορεί να δώσει τα αίτια και τις λύσεις. Και αν δεν λυθούν τα θέματά σου αυτά, διατρέχεις τον κίνδυνο να την ξαναπάθεις στο μέλλον.

Για την παρούσα κατάσταση, η συμβουλή μου είναι η προφανής: ΜΑΚΡΙΑ! Αρκετό χρόνο και ενέργεια κατανάλωσες με έναν άνθρωπο που δεν το άξιζε.  Η ζωή σου χωρίς αυτόν δεν είναι «μηδέν», είναι απλώς μια καινούργια ζωή. Κοίταξε να την αξιοποιήσεις και να μπεις δυναμικά σε νέα κοινωνικά και επαγγελματικά δεδομένα.

Αν επιστρέψει και τον ξαναδεχτείς, αυτό θα είναι μια απόφαση με τεράστιο ποσοστό ρίσκου για σένα. Αν όμως επιμένεις να του δώσεις μια ακόμη ευκαιρία,  θέσε πρώτα αυστηρούς όρους: Να επιστρέψει στην Ελλάδα ή να πας εσύ έξω, να έχετε αποκλειστική σχέση, να συζητήσετε ειλικρινά για τα πάντα ώστε να μην υπάρχουν ερωτηματικά για το παρελθόν κτλ. Θα πρέπει σε ένα δοκιμαστικό διάστημα να σου τα αποδείξει όλα αυτά, πριν προχωρήσεις σε αποφάσεις ζωής.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Φιλία μεταξύ ετεροφύλων


Ποια ειναι η αποψη σου για την φιλια αναμεσα στα δυο φυλα; Ειναι υπαρκτη;

Αν βρεις καποιον που εχετε πολλα κοινα σε τοσα επιπεδα, "αναγκαστικα" καποια στιγμη το ενδιαφερον σου δε θα ξεπερασει το φιλικο;

Β.

 

Πιστεύω πως όλες οι πιθανότητες σχέσεων μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στα δυο φύλα. Μεγάλη σημασία έχει το να βλέπουν οι δυο εμπλεκόμενοι το θέμα με τον ίδιο τρόπο.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να δουν άτομα του άλλου φύλου τελείως φιλικά. Εγώ προσωπικά μπορώ να το κάνω αυτό και οι καλύτεροι φίλοι μου είναι άντρες. Για να γίνει αυτό, το άτομο πρέπει να μην αισθάνεται καμιά σεξουαλική έλξη για το φίλο του. Αυτό συμβαίνει όταν το άτομο έχει συνείδηση των συναισθημάτων του και δεν είναι ανασφαλές ώστε σε μια περίπτωση μοναξιάς ή συναισθηματικής φόρτισης να παρασυρθεί από ακάλυπτες ανάγκες και να στραφεί στην «έτοιμη λύση». Επίσης, αν το άτομο έχει ικανοποιητική συναισθηματική-ερωτική ζωή, τότε είναι καλυμμένο και δεν «ψάχνεται» στο κοντινό του περιβάλλον.

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση μια σχέση να ξεκινήσει από φιλία και να εξελιχθεί σε έρωτα και από τις δυο πλευρές. Οπότε τότε η φιλία ήταν προθάλαμος της ερωτικής σχέσης. Πολλές σχέσεις έχουν εξελιχτεί έτσι, ειδικά αν το χρονικό διάστημα της φιλίας δεν είναι πολύ μεγάλο.

Η δυσκολία είναι όταν ο ένας από τους δυο αλλάζει τον τρόπο που βλέπει το φίλο του. Αυτό μπορεί να γίνει είτε επειδή αναπτύχθηκαν πραγματικά ερωτικά συναισθήματα είτε επειδή το άτομο βρίσκεται σε μια δύσκολη στιγμή, έχει ψυχολογικές ή ερωτικές ελλείψεις και βρίσκει καταφύγιο σε μια «έτοιμη» σχέση. Σε τέτοια περίπτωση η σχέση συνήθως δεν αντέχει. Το άλλο άτομο μπορεί να εξακολουθήσει να βλέπει το φίλο φιλικά και να αρνηθεί να προχωρήσει ερωτικά ή αντίθετα μπορεί να υποκύψει σε μια ερωτική προσφορά χωρίς να το εννοεί. Και στις δυο περιπτώσεις, η φιλία έχει καταστραφεί και επειδή και η  ερωτική σχέση δεν κρατά πολύ με τέτοιους όρους, οι άνθρωποι αυτοί κατά κανόνα χάνονται. Επισημαίνω λοιπόν σε όλους μας να μην «χρησιμοποιούμε» τις φιλίες μας με τέτοιο τρόπο γιατί τις χαλάμε.

Άσχημη κατάσταση είναι όταν εξαρχής ο ένας βλέπει τον άλλον φιλικά, ενώ ο άλλος είναι ερωτευμένος. Ο ερωτευμένος δέχεται τη φιλία για να μη χάσει τον άλλον, προσαρμόζεται και προσδοκά να τον αλλάξει. Αυτό μπορεί να καθηλώσει τον ερωτευμένο για μεγάλο διάστημα σε μια σχέση που θα είναι ανειλικρινής, σε κάποιες περιπτώσεις επίπονη (πχ αν ο άλλος διηγείται τα ερωτικά του ή εμφανίζει ερωτικούς συντρόφους) και ίσως πιεστική για τον μη ερωτευμένο. Σε τέτοια περίπτωση καλό είναι ο ερωτευμένος να αναλογιστεί ποιες προσωπικές του ελλείψεις ή φόβους που τον κάνουν να προσαρμόζεται σε μια σχέση που δεν τον ικανοποιεί.

Έχω συναντήσει και ένα ιδιαίτερο είδος φιλίας-ελεύθερης σχέσης. Πρόκειται για άτομα που συνδέονται φιλικά, αλλά λόγω του ότι και οι δυο έχουν ακάλυπτες ερωτικές ανάγκες (ενώ δεν επιθυμούν σταθερή ερωτική σχέση, τουλάχιστον όχι και οι δυο) κάποιες φορές κάνουν και σεξ. Αυτή είναι μια μεσοβέζικη κατάσταση, που μάλλον ως ελεύθερη σχέση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Δεν έχει σημασία όμως το όνομα. Αν βέβαια η σχέση είναι ξεκάθαρη και συμφωνούν και οι δυο πλευρές χωρίς άλλες προσδοκίες, τότε όλα είναι δεκτά. Αρκεί βέβαια τα άτομα πίσω από τέτοιες σχέσεις να μην κρύβουν το φόβο τους για ουσιαστικότερες σχέσεις.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Φιλία;;;;

Είμαι 40 χρονών και εδώ και 6 χρόνια συγκατοικώ με μια φίλη μου η οποία
είναι και μερικά χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, αλλά ανέκαθεν μπορώ να πω
ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Έχουμε τα είδα ενδιαφέροντα, γουστάρουμε τα ίδια πράγματα, ταξιδεύουμε μαζί, κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι αλλά αυτή δεν μπορεί να με δει άλλο
από φίλο.
Πίστευα ότι ίσως με τον καιρό να άλλαζε γνώμη και να με έβλεπε λίγο
διαφορετικά αλλά τελικά αυτό δεν έγινε, η ίδια λέει ότι με βλέπει σαν
τον σύντροφο της ζωής της και ότι θέλει να μείνει μαζί μου αλλά δεν
μπορεί να με δει ως ερωτικό σύντροφο.
Εγώ της έχω δώσει τα πάντα σε όλους του τομείς σαν να ήταν γυναίκα μου
πραγματική, αλλά μέσα από αυτή τη σχέση δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω αυτό
που ζητάω και επίσης θα έλεγα ότι χαλιέμαι κατά διαστήματα.

Αυτή τη στιγμή ψάχνω για μια σύντροφο και όχι συγκάτοικο, και για
τον λόγο αυτό σαν λύση βλέπω να λήξη η "συγκατοίκηση" αυτή και πάλι
φίλοι θα παραμείνουμε και από μακριά. Το σίγουρο είναι ότι και εγώ θα
χάσω ένα άτομο που αγαπάω, και θα έλεγα ένα σπάνιο άτομο,

αλλά δεν νομίζω ότι αυτό που έχουμε τώρα είναι μια υγιής σχέση.

Κ.

Ναι, δεν είναι υγιής η σχέση που έχετε.

Δεν θα είχα αντίρρηση δυο φίλοι αντίθετου φίλου να ζουν μαζί και να μοιράζονται πολλά, αλλά η σχέση να είναι εξίσου οριοθετημένη και από τις δυο πλευρές: Είστε φίλοι και έχετε ο καθένας αλλού την προσωπική του ζωή. Αλήθεια, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχετε προσωπική ζωή;

Μήπως η επιλογή αυτή, να ζεις σε μια κατάσταση που δεν σε καλύπτει, οφείλεται σε ψυχολογικές ελλείψεις; Έχετε ζήσει ο καθένας μόνος του στο παρελθόν; Είστε σε ώριμη ηλικία και θα έπρεπε να έχετε αυτή την εμπειρία. Μήπως υπάρχει συν-εξάρτηση μεταξύ σας; Μήπως δεν μπορείτε να ζήσετε μόνοι; Το κίνητρό σου μάλλον ήταν να κερδίσεις την κοπέλα και ερωτικά. Αυτή ήταν εξαρχής ξεκάθαρη πως σε βλέπει μόνο φιλικά ή σου είχε αφήσει ελπίδες; Εσύ πώς μπόρεσες να κάνεις υπομονή τόσα χρόνια; Μήπως (πιστεύεις πως) δεν έχεις άλλες επιλογές; Μήπως η αυτοεκτίμησή σου είναι χαμηλή; Μήπως έχεις τάσεις εξάρτησης; Μήπως υποσυνείδητα φοβάσαι τις σχέσεις και επέλεξες μια «ανέλπιδη» περίπτωση; Όλα αυτά θα πρέπει να τα διερευνήσεις με τη βοήθεια ψυχολόγου.

Όπως κι αν έχει η κατάσταση, τη στιγμή αυτή ζεις με αφύσικο τρόπο. Πιστεύω πως πρέπει να ζήσετε ο καθένας μόνος του, διατηρώντας την πολύτιμη φιλία σας. Αν η φιλία είναι βαθιά, δεν πρόκειται να χαλάσει. Αρκεί βέβαια να μην είστε και πάλι συνεχώς μαζί. Πρέπει να προσέξετε και την κοινωνική και προσωπική σας ζωή. Είναι απαραίτητο να κοινωνικοποιηθείς και σε άλλους χώρους και με άλλους ανθρώπους. Φρόντισέ το, γιατί όσο περνά περισσότερο ο καιρός θα γίνεται και πιο δύσκολο.

Μοναξιά

Είμαι 40 χρόνων χωρισμένη εδώ και τέσσερα χρόνια με έναν γιο 11 χρόνων. Όλο αυτό το διάστημα δε έκανα την παραμικρή σχέση. Με σημάδεψε αυτός ο άνθρωπος, τόσο πολύ που δε νομίζω ότι θα μπορέσω να τον ξεπεράσω ποτέ. Το τελευταίο διάστημα αισθάνομαι τόσο απέραντα μόνη. Μου λείπει το ανθρώπινο άγγιγμα, το χάδι, το φιλί, ο έρωτας. Η συντροφιά και η συντροφικότητα. Μόνη με το παιδί μου, προσπαθώντας να το μεγαλώσω με τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες δεν έχω κοινωνική ζωή ούτε πολλούς φίλους. Όντας άνεργη εδώ και 2 χρόνια, δεν έχω ούτε την εργασιοθεραπεία να κρατάει απασχολημένο το μυαλό μου. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο, μόνη σ' ένα σύμπαν το οποίο κινείται γύρω μου, χωρίς εγώ να συμμετέχω.
Δεν ξέρω πώς σας ακούγονται όλα αυτά. Μπορεί να σας φαίνομαι υπερβολική, όμως η μοναξιά μου είναι ασήκωτη και φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα λυγίσω. Θα ήθελα τόσο πολύ έναν άνθρωπο στο πλάι μου και στην καρδιά μου. Ουτοπικό θα μου πείτε. Ίσως. Πολύ θα ήθελα τη γνώμη σας και τη συμβουλή σας.

Κ.

 

Λυπάμαι που αισθάνεσαι έτσι. Πρέπει όμως να ξέρεις πως δεν έχει τόση σημασία το τι μας συμβαίνει όσο το πώς το αντιμετωπίζουμε. Είσαι διαζευγμένη και ο πρώην σύζυγος έχει σημαδέψει τη ζωή σου. Ως πότε όμως θα το δέχεσαι αυτό; Πρέπει να πάρεις τη συνειδητή απόφαση να ξαναβγείς στη ζωή.

Αρχικά, οι άνθρωποι που έχουν προχωρήσει στην προσωπική τους ανάπτυξη, μπορούν να δεχτούν και κάποια διαστήματα μοναξιάς στα οποία περνούν και μόνοι τους αρκετά καλά. Ως συνέπεια, όταν συνδέονται με άλλα άτομα το κάνουν από επιλογή και όχι από ανάγκη. Επειδή όμως καταλαβαίνω πως εσύ μάλλον δεν έχεις φτάσει στο σημείο αυτό, πρόσεξε μήπως όταν βγεις από τη μοναξιά σου επιλέξεις τα λάθος άτομα.

Πάμε τώρα στο θέμα του πώς θα βγεις από τη μοναξιά. Λες πως χρειάζεσαι σύντροφο και φίλους να σε βγάλουν από τη μοναξιά, αλλά αν δεν βγεις η ίδια από τη μοναξιά σου δεν πρόκειται να τους βρεις. Φαύλος κύκλος. Η συμβουλή μου: Βγες έξω! Ξέρω πως δεν έχεις δουλειά και λεφτά, αλλά όλο και κάποια φίλη θα υπάρχει. Βγες ακόμη και μόνη σου ή με το παιδί σου. Πήγαινε σε μέρη που δεν χρειάζονται λεφτά: Βόλτες, δωρεάν εκδηλώσεις, φιλικά σπίτια. Αναμίξου σε κάποιον πολιτιστικό σύλλογο, παρακολούθησε δωρεάν προγράμματα του Δήμου σου, πήγαινε με το γιο σου σε ένα Δημοτικό κολυμβητήριο.

Γνωρίζω μια διαζευγμένη μητέρα 2 παιδιών που πέρασε το καλοκαίρι της ευχάριστα πηγαίνοντας με τα παιδιά της κάθε μέρα για μπάνιο με το λεωφορείο και παρακολουθώντας σχεδόν κάθε μέρα κάποια δωρεάν εκδήλωση την οποία ανακάλυπτε. Έτσι μπόρεσε να διατηρήσει την ψυχική της ισορροπία –και των παιδιών της- χωρίς λεφτά, καλοκαίρι μέσα στην Αθήνα. Μια άλλη μόνη κυρία κοινωνικοποιήθηκε μέσα από κάποια σεμινάρια τέχνης που παρακολούθησε σε ιδιωτικό χώρο, πληρώνοντας 10 ευρό το μάθημα, δηλ. 40 ευρό το μήνα. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με κάποιο δωρεάν σεμινάριο του Δήμου.

Όταν βγαίνεις, γνωρίζεις και ανθρώπους. Επιπλέον, γνωριμίες για σχέσεις μπορούν να γίνουν και μέσα από το ίντερνετ. Δεν απορρίπτω κάτι τέτοιο, αν αντιμετωπιστεί με σύνεση. Πρόσεξε όμως, γιατί η μεγάλη μοναξιά και ανάγκη μπορεί να σε οδηγήσει να κάνεις λάθος επιλογές ή να γίνεις θύμα εκμετάλλευσης.

Για να μάθεις να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα, θα σε ωφελούσε πολύ μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης, αλλά καταλαβαίνω πως δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα. Κάποιοι καλοί φίλοι με τους οποίους θα μπορούσες να συζητάς μπορούν επίσης να σε βοηθήσουν. Βρες παλιούς γνωστούς και κάνε κινήσεις προσέγγισης. Κανένας δεν θα σου χτυπήσει την πόρτα, αν εσύ δεν το κάνεις πρώτη.

Ακόμη κι αν εσένα τώρα η ζωή σου φαίνεται μάταιη, ένα καλό κίνητρο είναι το παιδί σου. Ο τρόπος ζωής σας και η ψυχική σου κατάσταση το επηρεάζουν άμεσα, όσο κι αν εσύ φροντίζεις να κρύβεις τις στενοχώριες σου.

 

 

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Το μοναδικό κρούσμα αγένειας στο blog αυτό...


Η στατιστική λέει πως σε κάθε δείγμα υπάρχει ένα έστω και ελάχιστο ποσοστό αποτυχίας. Παραθέτω το τελευταίο σχόλιο κάποιου αναγνώστη, ο οποίος κάνει τακτικά αγενή έως υβριστικά σχόλια για τους φίλους που μου γράφουν και για τα προβλήματά τους. Εγώ ως τώρα αγνοούσα τα σχόλια αυτά και δεν τα δημοσίευα. Σήμερα όμως θα σας παραθέσω ένα σχόλιό του στην ανάρτηση «Θέλω τα δύσκολα» και την απάντηση που του έδωσα ιδιωτικά…
Τελικά, It takes all the kinds to make the world…



"Δεν ειναι οτι θες τα δυσκολα. Απλα δε θες τους μαλακοπιτουρες και με το δικιο σου. Ποιος να σου κανει κλικ? Ο σπασικλας που δεν εχει δει γυναικα ουτε σε φωτογραφια? Ο λογιστης με τα πουκαμισακια που ειναι δουλεια σπιτι δουλεια και μαμακιας? Εχουν αυτοι μυστηριο? Εχουν παιχνιδι, αμφιβολια, ξερουν απο φλερτ, ξερουν απο επικοινωνια, περιπετεια και ερωτα? Την τυφλα τους ξερουν. Nice guys finish last...! Βρες κανα μπαρμαν και γενικα κανα ψημενο αντρα με Α κεφαλαιο κ θα σου πω εγω μετα...θα ξεχασεις τ ονομα σου!....

Νταξει ξερω θα το φαει κι αυτο η κατια αλλα κατι πρεπει να γινει, πολυ καθωσπρεπισμος στο μπλογκ! Κανε κατι ρε κατια, πλιζ! Δημοκρατια εχουμε να πουμε και ας μην ειμαστε τοσο ευαισθητοι... "
Ανώνυμος



Στο δικό μου blog φίλε μου, ναι, θα επικρατεί «καθωσπρεπισμός» και ευαισθησία. Ξοδεύω πολύ χρόνο και ενέργεια χωρίς υλική ανταμοιβή για το blog αυτό και θα λειτουργεί με τους δικούς μου όρους, είτε σου αρέσει είτε όχι. Την κακώς -κατά τη γνώμη μου- εννοούμενη δημοκρατία σου, γιατί δεν δημιουργείς εσύ ένα blog και να την εφαρμόσεις εκεί; Και το blog αυτό να έχει αναγνωσιμότητα 250 άτομα τη μέρα;
Να σου πω γιατί; Γιατί για κάτι τέτοιο χρειάζονται γνώσεις, επιθυμία προσφοράς και δουλειά! Με έχεις εκνευρίσει και μάλλον αυτός ήταν ο στόχος σου...