Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Γάμος χωρίς παιδί ή χωρισμός

Ζω σε επαρχιακή πόλη, είμαι 35 ετών και έχω σχέση εδώ και 10 χρόνια με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό μου, χωρισμένο με 2 παιδιά. Εργαζόμαστε μαζί ως ελεύθεροι επαγγελματίες και επαγγελματικά και οικονομικά είμαστε πολύ καλά.
Όταν γνωριστήκαμε ήταν ήδη χωρισμένος. Ωστόσο η πρώην σύζυγός του επέλεξε δικαστικές διαμάχες και κατηγορίες εναντίον μας, με αποτέλεσμα να ανησυχούν οι γονείς μου και να μας κουτσομπολεύει το περιβάλλον. Τα παιδιά μεγάλωσαν με τον πατέρα τους και χωρίς καλές σχέσεις με τη μητέρα. Μαζί  μου έχουν πολύ καλές σχέσεις.
Μέσα σε όλες τις δυσκολίες έρχονται και δύο εγκυμοσύνες οι οποίες διακόπηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη, κανείς απο τους δυό μας δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει ένα επιπλέον πόλεμο απο την κοινωνία.
Όλα τα χρόνια και ειδικά στην αρχή ο σύντροφός μου ήταν αρνητικός στην ιδέα ενός παιδιού, κατανοητό απο τη μια καθώς μεγάλωνε μόνος του ήδη 2 παιδιά χωρίς τη βοήθεια κανενός εκτός απο τη δική μου, απο την άλλη τον προβλημάτιζε πολύ μήπως ένα παιδί μαζί μου χαλούσε την ισορροπία και την άριστη σχέση που είχε ήδη με τα δύο του παιδιά.
Με όλα αυτά και λόγω του χαρακτήρα μου ποτέ δεν πήρα σταθερά μια απόφαση, να ζήσω ξεκάθαρα μαζί του και με τον τρόπο μου να επιδιώξω ένα παιδί ή να ζήσω μαζί του χωρίς παιδί ή να χωρίσουμε.
Τα 3 τελευταία χρόνια και εφόσον δεν έβλεπα να θέλει να κάνουμε παιδί, κάτι το οποίο εγω θέλω πάρα πολύ, του έλεγα πως πρέπει οπωσδήποτε να χωρίσουμε γιατί ήθελα πολύ να κάνω οικογένεια. Ξέχασα να σας πω πως απο την πρώτη στιγμή ήθελε να παντρευτούμε αλλά χωρίς παιδί. 
Κάναμε προσπάθειες να χωρίσουμε και να γνωρίσουμε άλλους, χωρίς αποτέλεσμα όμως.
Ξαφνικά μια ωραία ημέρα ο σύντροφός μου, μου θέτει 2 λύσεις στο πρόβλημά μας:
1. γάμος άμεσα χωρίς παιδί (κάτι το οποίο ο ίδιος το θέλει και είναι έτοιμος για αυτό)  
2. προσπάθεια να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους & συγχρόνως να είμαστε και μαζί μέχρι να καταλήξουμε κάπου σίγουρα (κρυφά υποθέτω).
Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το χειριστώ, τον αγαπώ υπερβολικά και γνωρίζω οτι και αυτός με αγαπάει πραγματικά αλλά ονειρευόταν μεγαλώνοντας τα παιδιά του μια ζωή με ταξίδια, ξεκούραση και καλοπέραση μαζί μου.
Σίγουρα έχω κάνει και εγώ τα δικά μου λάθη, σίγουρα οι λύσεις είναι δύο, γάμος χωρίς παιδί ή χωρισμός. 
Απλά νιώθω τόσο χαμένη στο κενό και θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν υπήρξα πιο δυναμική και αποφασιστική για τη σχέση μου όλα αυτά τα χρόνια.
Μ.

Ήταν επιλογή σου να αφεθείς σε μια σχέση με ένα άντρα πολύ μεγαλύτερο και με προβληματική οικογενειακή κατάσταση. Προφανώς κυριάρχησε το συναίσθημα και η σχέση εξελίχτηκε σε σχέση ζωής. Σε τέτοιες σχέσεις, ένα βασικό θέμα που προκύπτει είναι η απόκτηση παιδιού. Οι άντρες στην ηλικία του συντρόφου σου κατά κανόνα δεν είναι πρόθυμοι να μπουν στη διαδικασία ενός μωρού, όταν μάλιστα έχουν ήδη μεγάλα παιδιά. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που η νεότερη γυναίκα πρέπει να σκεφτεί όταν δένει ουσιαστικά τη ζωή της με τον μεγαλύτερο. Έχεις λοιπόν να αντιμετωπίσεις συνέπειες επιλογών σου που τις έκανες αυθόρμητα σε νεαρή ηλικία και τις υποστήριξες ως σήμερα.
Είναι πολύ θετικό που τα παιδιά σε έχουν δεχτεί, εξάλλου από την ηλικία τους κρίνω πως έχουν ήδη απομακρυνθεί από το σπίτι λόγω σπουδών ή θα το  κάνουν σύντομα.
Η πολεμική της πρώην συζύγου βλέπω πως έχει πάνω σου επιρροή όσον αφορά τα κοινωνικά στερεότυπα, δηλ. τι θα πει το κοινωνικό περιβάλλον. Από το περιβάλλον αυτό κυρίως θα πρέπει να σε αφορούν οι γονείς σου και άλλοι άνθρωποι που εκτιμάς. Σε αυτούς, μπορείς να εξηγήσεις άλλη μια φορά την αλήθεια, δηλ πως δεν προκάλεσες εσύ το χωρισμό και αν σε γνωρίζουν και σε εκτιμούν πρέπει να σε πιστέψουν. Για το ευρύ κοινωνικό περιβάλλον της επαρχίας που είναι έτοιμο να κακολογήσει, θα πρέπει να μάθεις να μην ενδιαφέρεσαι. Δεν τους αφορά και δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν! Αφού μάλιστα δεν έχεις θιγεί επαγγελματικά από τα κουτσομπολιά αυτά, κάνε συνειδητή προσπάθεια να τα αγνοήσεις.
Από τις 2 επιλογές που σου προτείνει ο σύντροφός σου, τη δεύτερη δεν την καταλαβαίνω. Είναι δυνατόν, μετά από 10 χρόνια σοβαρής και αποκλειστικής σχέσης που αντεπεξήλθε σε πολλές δυσκολίες, να την έχετε τώρα κρυφή και να ψάχνεστε ταυτόχρονα για «κάτι καλύτερο;» Όπου ως καλύτερο υποθέτω πως ορίζεται για σένα ένας ελεύθερος νέος άντρας με διάθεση για άμεσο γάμο και παιδί. Για εκείνον δε μια μεγαλύτερη γυναίκα που δεν έχει διάθεση και δυνατότητα για παιδί ή έχει ήδη παιδιά από προηγούμενο γάμο, Πιστεύω πως το αφύσικο αυτό σχήμα δεν θα μπορέσετε να το υποστηρίξετε και θα πληγωθείτε χειρότερα.
Απομένουν λοιπόν οι δυο άλλες επιλογές: γάμος χωρίς παιδί ή χωρισμός. Αρχικά, το να πιέσεις κάποιον να γίνει πατέρας δεν είναι έντιμο, ούτε και θα έχει καλά αποτελέσματα αν «συμβεί». Εξάλλου, δεν το έκανες όταν συνέβη. Οπότε, αν συμφωνήσεις σε γάμο χωρίς παιδί θα πρέπει να υποστηρίξεις την απόφασή σου αυτή χωρίς πιέσεις και μεμψιμοιρίες. Από την άλλη, αν η σχέση σου σε ικανοποιεί και το θέμα είναι μόνο το παιδί, ποιος σου υπογράφει πως μέσα στην επόμενη πενταετία θα βρεις μια σχέση που να σε ικανοποιεί εξίσου, με έναν άντρα νέο, ελεύθερο και διαθέσιμο για γάμο και παιδί; Πόσο πολύ θέλεις το παιδί και πόσο αυθεντική και όχι στερεοτυπική είναι η επιθυμία σου αυτή; Αν ήθελες τόσο πολύ παιδί, και μάλιστα αν το έβαζες πάνω από τη σχέση σου, γιατί δέχτηκες να κάνεις εκτρώσεις; Μπορούσε να κρατήσεις το παιδί και να διαλυθεί η σχέση σου αν εκείνος δεν συμφωνούσε. Κανένας δεν μπορεί να υποχρεώσει μια γυναίκα να κάνει έκτρωση!

Αν σκεφτείς λογικά, αφήνεις τον άνθρωπο της ζωής σου προς χάριν της πιθανότητας να αποχτήσεις παιδί, πράγμα που δεν έκανες στις εγκυμοσύνες. Η επιλογή όμως εξαρτάται κυρίως από τα συναισθήματά σου για τις δυο περιπτώσεις και κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για σένα. Μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο μπορούν να σε βοηθήσουν να ξεκαθαρίσεις.

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Σύζυγος χρήστη

Eιμαι 33χρονων παντρεμενη 8χρονια με εχω ενα παιδακι 7χρονων. εδω και μια βδομαδα πειρα την αποφαση να χωρισω απο τον αντρα μου γιατι κανει χρηση ναρκωτικων  ουσιων. το ανακαλυψα πριν 6χρονια και εχω  κανει τα παντα για να  τον βοηθησω αλλα το μονο που ακουω ειναι υποσχεσεις και τιποτα αλλο. ηξερα οτι εκανε χασις που και που αλλα στην πορεια  ανακαλυψα οτι πινει φαρμακα και καπνιζει και ηρωινη. να σημειωσω  οτι   εχω χασει τον αδερφο μου απο ναρκωτικα και επειδη ξερω την καταληξη αυτων των πραγματων εβαλα τα δυνατα μου για να τον βοηθησω χωρις κανενα αποτελεσμα. σταματουσε για λιγο και μετα εκανε τα ιδια. τον εχω  διωξει απο το σπιτι αλλα δεν ξερω τι ακριβως πρεπει να πω στο παιδι μου. εχει καταλαβει πολλα ο μικρος γιατι τον εχει  δει ανα διαστηματα χαλια.αυτο που μπορεσα να του πω ειναι οτι ο  μπαμπας του πινει μπυρες και γι αυτο ειναι ετσι. σας παρακαλω νοιωθω οτι πλεον δεν μπορω να χειριστω την κατασταση σε ψυχολογικο επιπεδο και χρειζομαι την συμβουλη σας οποσδηποτε.
Ν.

Ο σύζυγος του εθισμένου παίζει ρόλο επικουρικό στη θεραπεία του. Αν το άτομο αποφασίσει να κάνει την προσπάθειά του με τους κατάλληλους θεράποντες ή ιδρύματα, ο σύζυγος πρέπει να συμπαρασταθεί. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει ο σύζυγος να «αναλάβει» την κατάσταση δηλ να τον «πηγαίνει» σε ειδικούς ή να του εκμαιεύει υποσχέσεις. Η πορεία του εθισμένου προς την απεξάρτηση αποτελεί καθαρά προσωπικό αγώνα.
Αν ο εθισμένος δεν κάνει προσπάθειες, ο σύζυγος έχει δικαίωμα να μην αντέξει και να φύγει, προστατεύοντας τον εαυτό του και τα παιδιά.
Θεωρώ λοιπόν καλό που χωρίσατε μετά από 6 χρόνια χρήσης. Αν στο μέλλον προσπαθήσει και απεξαρτηθεί και σε βρει ακόμη ελεύθερη, τότε το ξαναβλέπετε.
Στο παιδί θα πεις όσο κομμάτι της αλήθειας μπορεί να αντέξει η ηλικία του: ο μπαμπάς έχει κάποια προβλήματα, όπως να πίνει και να καπνίζει πολύ, πράγμα που σε στενοχωρεί και σας κάνει να μαλώνετε. Γι αυτό αποφασίσατε να μείνει σε άλλο σπίτι, τουλάχιστον προς παρόν, και για το μέλλον δεν ξέρετε.

Πιστεύω πως χρειάζεσαι καθοδήγηση στις συνθήκες της συγκεκριμένης περίπτωσης, με κανονική ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Μπάζο;!

Πριν ενα χρονο γνωρισα καποιον σε ενα chat. ειχαμε επικοινωνια σε καθημερινη βαση. πειρα την αποφαση να παω να τον δω απο κοντα.ειναι σε μακρινη πολη. οταν πηγα ηταν απομακρος. απο την αρχη ειχε πει οτι δεν μπορει να με δει ερωτικα και οτι με θεωρει απλα μια πολυ καλη φιλη. δεν εκανε καμια κινηση εκ του πονυρου. φαγαμε ειπιαμε καφε και εφυγα. φευγωντας με φιλησε στο στομα 2 φορες. εκει χαθηκα μπερδευτικα.
με περνει τηλεφονο πολλες φορες κατα την διαρκεια της ημερας. μιλαμε με της ωρες. αφου με θεωρει απλη φιλη γιατι με περνει τηλεφονο τοσο συχνα;
η συμεριφορα του με μπερδευει. μια μου δειχνει οτι με γουσταρει αλλα κατι φοβαται και τον σταματαει και την αλλη μου δειχνει οτι δεν ειμαι του γουστου του... καποιες φορες με αποκαλεσε και μπαζο οτι δεν ειμαι ομορφη λεγωντας μου οτι δεν ειμαι δυνητικα ικανη γυναικα να σταθω πλαι του ως ερωτικη συντροφος του.
δεν ξερω πως να του φερομαι για μενα εχει αρχισει να γινεται ψυχοφθωρο ολο αυτο. τον θελω μου αρεσει θα ηθελα να ολοκληρωσω μαζι του του το ειπα το ξερει και παρ ολα αυτα δεν κανει τιποτα για να με βοηθησει να το ξεπερασω. πεστε μου τι να κανω πως να του φερομαι;
Π.

Δεν βρίσκω τίποτα πολύ παράξενο, η κατάσταση είναι προφανής:
Σε είδε και δεν του άρεσες. Σε κάποιους ανθρώπους δεν αρέσουμε, τι να κάνουμε; Οπότε δεν θέλει να προχωρήστε. Το έχει δηλώσει εξάλλου καθαρά, αποκαλώντας σε «μπάζο» (!), πως «δεν είσαι όμορφη» και «δυνητικά ικανή γυναίκα να σταθείς πλάι του ως ερωτική σύντροφος» (!)
Απορώ πόσο χυδαίος μπορεί να είναι ένας άντρας για να το πει αυτό σε μια γυναίκα με την οποία επικοινωνεί! Θα μπορούσε απλώς να σου πει ευγενικά πως δεν είσαι ο τύπος του….. Απορώ επίσης πόσο ανασφαλής και εξαρτημένη μπορεί να είσαι εσύ η ίδια για να επιθυμείς ερωτικά έναν άντρα που σε έχει χαρακτηρίσει έτσι!
Τα πράγματα είναι απλά: Δεν του αρέσεις ως γυναίκα, αλλά καλή είσαι για επικοινωνία, λίγο μακρόθεν φλερτάκι και 2 φιλιά.
Αν αρκείσαι σ αυτό, μείνε, μη ζητάς περισσότερα, μην παραπονείσαι και συνέχισε να επικοινωνείς φιλικά. Αν όμως υποφέρεις, όπως λες, κάνε πέτρα την καρδιά και φύγε. Δεν μπορείς να κάνεις να σε θέλει ένας άντρας που δεν θέλει!

Κοίταξε να φτιάξεις την αυτοεκτίμησή σου και την ψυχολογική σου ισορροπία και φρόντισε την κοινωνική σου ζωή εκτός ίντερνετ. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Δίλημμα

Είμαι 27 χρονών και είμαι μαζί με το αγόρι μου Α σε μια σχέση εξ αποστάσεως 7 χρόνια λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Τα πηγαίναμε σχετικά καλά χωρίς πολλούς καβγάδες, και ήμουν πρόθυμη να τα αφήσω όλα και να πάω να μείνω μαζί του. Μου ζητούσε απλά να κάνω υπομονή λέγοντας πως θα γίνει κάποια στιγμή αλλά για αυτόν ήταν νωρίς. 
Τους τελευταίους μήνες όμως ερωτεύτηκα τον Β, παντρεμένο με παιδί και 15 χρόνια μεγαλύτερο μου άντρα του φιλικού μου περιβάλλοντος που εκτιμούσα, θαύμαζα, γνώριζα χρόνια και έβλεπα καθημερινά. Με πολιόρκησε και τελικά ενέδωσα. Ζήσαμε μια πολύ έντονη σχέση για περίπου 2 μήνες, όπου ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του, είχα όμως τρομερές τύψεις που απάτησα τον φίλο μου. Οι τύψεις αυτές με έκαναν να ζητήσω στο φίλο μου να χωρίσουμε αλλά ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που του προέκυψε με ανάγκασε να γυρίσω πίσω για να τον στηρίξω, επειδή ο ίδιος το ζήτησε αλλά και φυσικά γιατί τον αγαπώ. Προσπάθησα να ξεκόψω από τον παντρεμένο και τότε με πολιόρκησε ακόμη πιο πιεστικά, με κλάματα και διεξοδικές συζητήσεις
Αυτό με απομάκρυνε από τον φίλο μου ακόμη περισσότερο. Εκείνος λέει πως πλέον θέλει να μένουμε μαζί και μου ζητάει να τον στηρίξω στο πρόβλημα της υγείας του και ο παντρεμένος έχει ζητήσει διαζύγιο και να έχει φύγει από το σπίτι του για να δοκιμάσουμε μαζί και να προσπαθεί να με πείσει πως και θα κάνει τα πάντα για να είμαι ευτυχισμένη μαζί του...
Σήμερα λοιπόν βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο άντρες, σε ένα άντρα που αγαπώ και θέλω να τον στηρίξω και που για χρόνια ονειρευόμουν μια ολόκληρη ζωή μαζί του (και πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια μαζί) αλλά δεν αισθάνομαι πλέον καθόλου ερωτευμένη μαζί του και σε έναν άντρα που είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του αλλά φοβάμαι να δοκιμάσω μαζί του εξαιτίας των δυσκολιών που πιστεύω μας περιμένουν όπως το διαζύγιό του, τις αντιρρήσεις των παιδιών του και των γονιών μου, τα κοινωνικά σχόλια, τη διαφορά ηλικίας, του διαφορετικού τρόπου ζωής...

Νιώθω παγιδευμένη, είμαι απελπισμένη, ζω με τύψεις, κλαίω καθημερινά, έχω φτάσει στα όρια μου, έχω χάσει τις παρέες μου, δεν βγαίνω από το σπίτι δεν ζω, απλά υπάρχω... Πώς θα βγω από το φαύλο κύκλο;
Μ

Μια σχέση που ξεκινά στα 20 και διατηρείται από απόσταση επί 7 χρόνια, έχει σίγουρα κάποια προβλήματα: Δεν ξέρω την ηλικία του φίλου σου Α, αλλά εσύ στα 20 ήσουν πολύ μικρή για σχέση ζωής. Είναι φυσικό λοιπόν να σου λείπουν εμπειρίες και να  τις αποζητάς. Μια σχέση από απόσταση δεν δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Επιπλέον, μετά από τόσα χρόνια, οι σχέσεις μεταξύ τόσο νέων παιδιών, αν δεν δουλεύονται, συνήθως ατονούν και εκπίπτουν σε μια κατάσταση «αδελφική». Καλά έκανες και επεδίωκες να ζήσετε επιτέλους μαζί για να δοκιμαστεί η σχέση σε συνθήκες πραγματικής ζωής. Ωστόσο, στην περιγραφή της σχέσης δεν βλέπω ενθουσιασμό από  τα δυο μέλη.
Το γεγονός πως έκανες σχέση με τον Β δείχνει πως κάτι δεν σε καλύπτει στη σχέση με τον Α. Θα μπορούσε αυτή δεύτερη σχέση να είναι κάτι περαστικό, αλλά βλέπω πως ο Β φαίνεται να το έχει πάρει σοβαρά. Ωστόσο, όταν πρόκειται για παντρεμένους, μηδένα προ του τέλους μακάριζε…
Όποια κι αν είναι τα συναισθήματά σου για τον Α, κι ό,τι σκοπό και να έχεις, ήταν φυσικό που του συμπαραστάθηκες στο πρόβλημα υγείας και που δεν έκανες καμιά αλλαγή την περίοδο αυτή. Δυο νέα παιδιά που συνδέονται τόσα χρόνια, έχουν μεγαλώσει μαζί και σίγουρα έχουν συναισθήματα φιλίας και αλληλοσυμπαράστασης, αν μη τι άλλο. Τα συναισθήματα όμως αυτά δεν είναι αρκετά για να ληφθεί η απόφαση ζωής να μετοικήσεις και να ζήσετε μαζί, με σκοπό το γάμο.
Στην παρούσα φάση χρειάζεσαι χρόνο. Τι είδους πρόβλημα υγείας έχει ο Α; Αν είναι κάτι πρόσκαιρο, πχ μια επέμβαση, σε λίγον καιρό θα περάσει. Αν είναι κάτι με το οποίο θα πρέπει να ζήσει στο εξής, πάλι σε λίγον καιρό θα το έχει αποδεχτεί και θα έχει προσαρμόσει τη ζωή του ανάλογα. Όσο λοιπόν κρατά η προσαρμογή αυτή, θα πρέπει αναγκαστικά να διατηρήσεις και τις δυο σχέσεις. Θα συμπαρασταθείς στον Α ανθρώπινα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα θέματα της σχέσης σας. Θα του πεις πως δεν είσαι σίγουρη για τη μετοίκηση και δεν θέλεις ακόμη να την κάνεις. Στο μεταξύ θα δεις και αν ο Β πραγματικά εννοεί το διαζύγιο και θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε κι άλλο τη σχέση σας και να διαπιστώσετε πως δεν είναι ενθουσιασμός.
Μετά από τη δοκιμαστική αυτή περίοδο, θα επιλέξεις με βάση τα συναισθήματά σου και όχι τη λογική ή τα στερεότυπα. Τα πρακτικά προβλήματα που έχουν οι 2 σχέσεις έπονται των συναισθημάτων. Αν είσαι σίγουρη πως ταιριάζεις με έναν από τους δυο, τότε ακολούθησέ τον και θα βρεις τον τρόπο να ξεπεράσεις τα προβλήματα.
Τα στερεότυπα, η λογική και οι ενοχές δεν είναι τα καλύτερα κριτήρια επιλογής.  


Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Πώς προλαμβάνεται η αποτυχία;

Είμαι 40 ετών. Πριν από 2 χρόνια ζούσα στη μεγάλη επαρχιακή πόλη από όπου κατάγομαι και είχα μια σχέση που για μένα δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Γνώρισα τον Χ, 13 χρόνια μεγαλύτερο, που ζούσε στην Αθήνα, βρισκόταν σε διάσταση και ζούσε σε ανεξάρτητο σπίτι ήδη 1 χρόνο. Μου είπε πως είχε φύγει γιατί με τη γυναίκα του είχε χαθεί τελείως το ενδιαφέρον και επιπλέον οι δικοί της του δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα. Ερωτευτήκαμε αμέσως και είδαμε και οι δυο εξ αρχής τη σχέση σοβαρά.  Εννοείται πως αμέσως χώρισα με το δεσμό που διατηρούσα. Έχω διαβάσει τις απόψεις σας για τις σχέσεις με παντρεμένους και συμφωνώ, αλλά εδώ τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Η σχέση κράτησε 1 χρόνο από απόσταση και ήταν το κίνητρο για να υποβάλει ο Χ αίτηση διαζυγίου. Περνούσαμε θαυμάσια και ο Χ ήταν ό,τι πάντα ζητούσα σε έναν άντρα. Τη δεύτερη χρονιά αποφασίσαμε να κατέβω εγώ στην Αθήνα και να ζήσουμε μαζί, αλλάζοντας τελείως τη ζωή μου. Είμαι εκπαιδευτικός και μετατέθηκα.
Εξ αρχής δεν τα πήγαμε καλά στη συμβίωση. Ο Χ ήταν αλλιώς μαθημένος, και επιπλέον ακόμη κολλημένος με τα παιδιά του σε απίστευτο βαθμό. Μετά από 1 χρόνο συμβίωσης χωρίσαμε και εκείνος ξαναγύρισε στην οικογένειά του.
Δεν ζητώ από κανέναν ευθύνες, ξέρω πως ό,τι έκανα ήταν επιλογή μου και θα περάσω τις φάσεις μου μέχρι να το ξεπεράσω. Αυτό όμως που θέλω να με βοηθήσετε είναι πώς θα μπορούσα να έχω προβλέψει αυτή την αποτυχία και να μην έχω αναστατώσει έτσι τη ζωή μου.
Ν.

Μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την κατάσταση, χωρίς μεμψιμοιρίες και με αποδοχή των ευθυνών σου.
Αρχικά, όλοι γνωρίζουμε πως κάποιες σχέσεις, έστω κι αν ξεκινούν με πολύ καλές προοπτικές, μπορεί να αποτύχουν. Ο χρόνος συχνά αμβλύνει το ενδιαφέρον μεταξύ του ζευγαριού, η συμβίωση κάνει τον έναν να δει τον άλλον όπως ακριβώς είναι και το ζευγάρι μπορεί να μη φανεί αρκετά δυνατό για να υπερπηδήσει κάποιες δυσκολίες  που θα παρουσιαστούν.
Η ερώτησή σου αφορά όμως τι θα μπορούσες να προβλέψεις και να προλάβεις στη συγκεκριμένη σχέση, εκτός από το λογικό ποσοστό αποτυχίας των σχέσεων.
·        Η λέξη «διάσταση» πρέπει να λειτουργεί ως σήμα κινδύνου για νέες σχέσεις. Πολλοί παντρεμένοι που θέλουν απλώς να ξεφύγουν λίγο από το γάμο τους τη χρησιμοποιούν! Στην περίπτωση βέβαια του Χ η κατάσταση ήταν πιο ξεκάθαρη, αφού εκείνος είχε φύγει από το σπίτι του ένα χρόνο πριν σε γνωρίσει. Γιατί όμως δεν είχαν κάνει αίτηση διαζυγίου; Μήπως αυτό σημαίνει πως είχαν αφήσει περιθώριο να ξανασκεφτούν το θέμα; Το ότι έκανε αίτηση διαζυγίου όταν σε γνώρισε ήταν βέβαια ενθαρρυντικό. Όσο όμως ένας γάμος υφίσταται έστω και τυπικά, πάντα υπάρχει περίπτωση τα μέλη του ζευγαριού να υπαναχωρήσουν, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά. Το «κόλλημα» με τα παιδιά δεν το είχες διαπιστώσει στη διάρκεια της σχέσης;
·        Ένας χρόνος σχέσης από απόσταση δεν είναι αρκετός για να ληφθούν αποφάσεις ζωής. Υποθέτω πως στο διάστημα αυτό μιλούσατε καθημερινά και περνούσατε κάποια όμορφα σαββατοκύριακα. Με τον τρόπο αυτό όμως δεν γνωρίζουμε τον άλλον σε βάθος. Θα ήταν πιο φρόνιμο να είχατε περάσει κάποιο μεγαλύτερο διάστημα μαζί πριν αποφασίσεις να μετοικήσεις οριστικά. Καταλαβαίνω πως αυτό δεν μπορούσε να γίνει λόγω δουλειάς. Ίσως θα έπρεπε να φρόντιζες να είχες αποσπαστεί στην Αθήνα για ένα χρόνο, να μην είχες ξεσηκώσει το οριστικά τη ζωή σου, και μετά να έβλεπες αν θα ζητούσες μόνιμη μετάθεση. Θα πρέπει τώρα να το σκεφτείς πολύ καλά αν θα επιδιώξεις και αν γίνεται να επιστρέψεις ή αν θα παραμείνεις στην Αθήνα.
·        Όταν αλλάζουμε ριζικά τη ζωή μας για χάρη μιας σχέσης, είναι φυσικό να ζητάμε πολλά από τη σχέση αυτή. Μήπως προσκολλήθηκες στον Χ, μήπως ζητούσες από μέρους του την τελειότητα, μήπως ανταγωνιζόσουν τα παιδιά του; Δημιούργησες δικό σου κύκλο και ενδιαφέροντα στην Αθήνα; Ποια ήταν τα δύσκολα σημεία της σχέσης σας και κατά πόσο αυτά θα μπορούσες να τα είχες αντιληφθεί στη διάρκεια της σχέσης και να σε είχαν αποτρέψει από την απόφαση της μετοίκησης; Είχες θέσει κάποιους όρους πριν μετακομίσεις; Πχ για τη ρύθμιση των οικονομικών θεμάτων, για τη χρήση του ελεύθερου χρόνου, για τον τρόπο της ζωής σας, για την εύρεση μια ισορροπίας με την οικογένειά του;
·        Με εντυπωσιάζει που μόλις χωρίσατε ο Χ επέστρεψε στην εν διαστάσει σύζυγο. Δεν είχες αντιληφθεί από μέρους του ενοχές ή σκέψεις για επανασύνδεση; Μήπως γίνονταν κινήσεις μεταξύ των εν διαστάσει συζύγων στη διάρκεια της σχέσης σας,  που θα μπορούσαν να σε είχαν προβληματίσει;

Όταν πρόκειται για ριζικές αποφάσεις ζωής. χρειάζεται αρκετός χρόνος, ξεκαθάρισμα του «συμβολαίου» σχέσης και αν είναι δυνατόν μια δοκιμαστική περίοδος. 

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Γιατί μένεις;

Σας είχα ξαναγράψει. Έχω  κάνει μια σχέση στην οποία το παλικάρι είχε μια περίεργη βιασύνη για γάμο και για παιδί.
Η σχέση αυτή δεν πάει καλά. Όσο και να μου υπόσχεται εκείνος ότι θα φτιάξουν τα πράγματα εγώ ακόμα αδυνατώ να ακουμπήσω πάνω του και να νιώσω κυρίως συναισθηματική ασφάλεια. Με συνέπεια να με ενοχλούν όλα και να τον στήνω στον τοίχο. Οι παρατηρήσεις είναι συχνές από την πλευρά μου και κείνος μένει ολοένα και πιο στάσιμος. Συνέχεια έχω την αίσθηση ότι δε νοιάζεται να παλέψει περισσότερο για να κυλάει η σχέση ομαλά. Μονόλογο κάνω με αποτέλεσμα να παίρνει αμυντική στάση! Επειδή πιστεύει πώς ό,τι και αν μου πει θα τον παρεξηγήσω.
Εμφανίστηκε πάλι το πρόβλημα αδυναμίας ικανοποιητικής στύσης. Δηλαδή πότε επιτυγχάνεται η στύση και τελειώνει πολύ γρήγορα, πότε απλώς χάνεται κατά τη διάρκεια. Το θέμα είναι ότι έχασα κάθε επιθυμία να κάνω έρωτα μαζί του, και γενικά νιώθω μια μεγάλη απογοήτευση. Είναι δύο πράγματα που του αρέσουν αλλά δεν βρίσκω ικανοποίηση να τα κάνω εγώ. Ισχυρίζεται πως δε θα με ξαναπιέσει να κάνω κάτι που δε μου αρέσει αλλά εγώ ξέρω ότι είχε μάθει αλλιώς να ικανοποιείται.
Όμως είναι και το θέμα του ύπνου που με απασχολεί. Πείτε με μίζερη πείτε με παράξενη αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα όταν μοιράζομαι το κρεβάτι με κάποιον που ροχαλίζει.
Με έχει πάρει από κάτω. Τον έχω πείσει να ελαττώσει το τσιγάρο αλλά δεν καλυτερεύει η κατάσταση. Νιώθω πως δεν με καταλαβαίνει αλλά έχει την απαίτηση ότι πρέπει εγώ να συνηθίσω. Του είπα να το κοιτάξει και κάνει τον κινέζο. Αισθάνομαι ότι δεν με παίρνει σοβαρά. Και το χειρότερο? Δεν μου εξηγεί τι στο καλό φταίει και δεν μπορεί να αποδώσει μαζί μου στο σεξ!
Το άλλο θέμα που με απασχολεί είναι το οικονομικό. Χρωστάει, και στην άκρη βέβαια δεν υπάρχει τίποτα! Μίλησε πάλι για γάμο πολιτικό μες στο καλοκαίρι αλλά αρνήθηκα και ούτε που θύμωσε...
Δεν ξέρω τι να κάνω. Αυτό που μου στοιχίζει είναι ότι εκεινος έχει καταλάβει ότι δεν περνάω καλα αλλά παρόλαυτα μένει μέσα στη σχέση και επιμένει ότι έγω τα δημιουργώ όλα. Εγώ δηλαδή από μόνη μου έχω κάνει έτσι τον εαυτό μου!
Χ

Δεν θα ασχοληθώ με το ποιος είναι ο φίλος σου και γιατί φέρεται έτσι. Θα ασχοληθώ με το ποια είσαι εσύ και γιατί μένεις σε μια σχέση από την οποία μόνο μιζέρια και στενοχώρια αποκομίζεις. Άσχετα με το ποιος έχει δίκιο στα θέματα που διαφωνείτε, άσχετα με το αν εσύ είσαι «παράξενη» και «ζητάς πολλά» ή αν εκείνος είναι ο «αδιάφορος» και «βολεψάκιας» που μας περιγράφεις, το θέμα είναι: Αφού εσύ νιώθεις τόσο άσχημα, τότε γιατί μένεις;
Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το προηγούμενο μήνυμά σου, οπότε σε ρωτώ γιατί άρχισες τη σχέση μαζί του. Τι σε προσήλκυσε; Μήπως το ότι ήθελε άμεσα γάμο και εσύ επιδιώκεις να παντρευτείς; Μήπως ήσουν μόνη ή απογοητευμένη και έψαχνες οπωσδήποτε σύντροφο;
Πόσο διάστημα συνδέεστε; Αν όλα αυτό το διάστημα δεν έχουν γίνει προσπάθειες προσέγγισης, τι περιμένεις; Τι αποκομίζεις; Είσαι ερωτευμένη μαζί του;
Πιστεύω πως ο φίλος σου θέλει να βολευτεί με μια κοπέλα που θα τον δεχτεί όπως είναι.  Εξάλλου, ιδανικά αυτό θέλουμε όλοι μας: έναν άνθρωπο που θα μας αποδεχτεί έτσι όπως είμαστε. Αν χρειαστεί να κάνουμε κάποιες αλλαγές για να ταιριάξουμε με το σύντροφό μας, τότε αυτές είναι εφικτές μόνο στο επίπεδο της συμπεριφοράς: πχ για χάρη σου μπορεί να κοιτάξει τα θέμα υγείας που του προκαλούν την αδυναμία στύσης και το ροχαλητό. Δεν γίνεται όμως να αλλάξει ούτε την ιδεολογία του, ούτε τα συναισθήματά του, ούτε τις σεξουαλικές του επιθυμίες. Σ’ αυτά το ζευγάρι είτε ταιριάζει είτε δεν ταιριάζει… Και εσείς προφανώς δεν ταιριάζετε.
Επιπλέον, ένα ζευγάρι που συζητά για γάμο, πρέπει να  έχει επιλύσει το οικονομικό. Αν χρωστάει κάποιος, πού πάει «ξυπόλητος στ’ αγκάθια»; Δεν θα συμβούλευα κανέναν να παντρευτεί (άρα να έχει και κοινό ταμείο) με έναν άνθρωπο που χρωστάει και να επιφορτιστεί τις συνέπειες οικονομικών επιλογών που δεν έκανε ο ίδιος. Εσύ πώς είσαι οικονομικά; Μήπως επιδιώκει μαζί σου να λύσει το οικονομικό του αδιέξοδο;

Η άποψή μου είναι πως δεν έχει νόημα να μένεις στη σχέση αυτή. Αν η μοναξιά σου είναι αβάσταχτη ή η επιθυμία σου για γάμο είναι τόσο μεγάλη ώστε να προτιμάς να βασανίζεσαι, τότε χρειάζεσαι τη βοήθεια ψυχολόγου για να ανιχνεύεις και να επιλύσεις αυτό το θέμα.

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Διαφορά ηλικίας και παιδί

Είμαι 33 ετών και εδω και ένα χρόνο έχω σχέση με μια κοπέλα 43 ετών. Ταιριάζουμε σε όλα, έχουμε απόλυτη Χημεία και είναι πραγματικά η γυναίκα που έψαχνα. Σε καμμία περιπτωση δεν φαίνεται η ηλικία της
Η κοπέλα έχει κάνει δύο αποτυχημένους γάμους, εχει πλέον ελάχιστο χρόνο για παιδί και μου ζητάει συνεχώς να επισημοποιήσουμε την σχέση μας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν νιώθω έτοιμος ακόμα για παιδί. Εχουμε ήδη χωρίσει 2-3 φορές για αυτο τον λόγο και συνεχώς τα ξαναφτιάχνουμε. Δεν την αδικώ. Απλά φοβάμαι τις απότομες αλλαγές στην ζωή μου με την πιθανή έλευση του παιδιού. Φοβάμαι την περίπτωση να μην μπορέσει να κάνει παιδί (λόγω ηλικίας) γεγονός που θα με φερει και εμένα σε αδιεξοδο καθως δεν θέλω σε καμμία περίπτωση να αποτελέσω εγώ το τρίτο χωρισμό της γεγονός που θα την αποτελειώσει ψυχολογικά. Θα προτιμούσα να συζήσουμε ένα εύλογο χρονικό διάστημα και μετα να ερθει το παιδί φυσιολογικά. Όχι απότομα!
 Οι γονείς μου φυσικά αντιδρούν έντονα σε αυτην την σχέση (λόγω των στερεοτύπων) και αυτο ίσως να με έχει επηρεάσει λίγο. Δεν είναι όμως ο βασικός λόγος που μου δημιουργούνται οι αμφιβολίες για το αν πρέπει να προχωρήσω.Το "κακό" είναι ότι την αγαπώ και την θέλω πολύ. Θα ήθελα την γνώμη σας.
Β.

Το θέμα σου είναι σύνθετο.
Αρχικά είναι το θέμα της ηλικίας. Δέκα χρόνια διαφοράς υπέρ της γυναίκας θέτουν κάποια προβλήματα: Ένας άντρας στην ηλικία σου μπορεί να μην είναι έτοιμος για γάμο και παιδιά, μπορεί να μην είναι αποκαταστημένος οικονομικά (με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες) ή μπορεί να μη έχει ζήσει το πλήθος των εμπειριών που επιθυμεί ώστε να καταλήξει σε σχέση ζωής. Μια γυναίκα στην ηλικία της φίλης σου είναι οριακή για την απόκτηση παιδιού, έχει αποφασίσει τον τρόπο ζωής που επιθυμεί και έχει αρκετές εμπειρίες. Η διαφορά που τώρα δεν φαίνεται, σε κάποια χρόνια πιθανότατα θα είναι εμφανής, πχ. όταν η σύζυγος θα είναι 60 και ο σύζυγος 50.
Το κοινωνικό μέρος κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να σας επηρεάζει. Αν εσείς είστε αποφασισμένοι και σίγουροι, αφήστε τους άλλους να λένε… Σπάνια όμως τα μέλη του ζευγαριού έχουν τη σιγουριά και την αποφασιστικότητα να μην επηρεαστούν από τις κοινωνικές πιέσεις, οπότε αυτές μπορεί να τους χαλούν τη σχέση.
Άλλο θέμα είναι η ετοιμότητα για παιδί. Το βρίσκω απόλυτα δικαιολογημένο και σωστό οι σχέσεις να προχωρούν με στάδια. Τουλάχιστον ένας χρόνος καλής σχέσης, μετά τουλάχιστον άλλος ένας καλής συμβίωσης, τουλάχιστον άλλος ένας καλού γάμου και στη συνέχεια βάζετε μπροστά για παιδί. Θεωρώ πως πριν περάσουν άλλα 2 χρόνια, δεν είναι λογικό να επιδιώξετε παιδί, το οποίο θα χρειαστεί βέβαια τουλάχιστον άλλον ένα χρόνο για να γεννηθεί. Αν το ένα μέλος του ζευγαριού είναι ανέτοιμο για παιδί, καλύτερα να μην προχωρούν γιατί αυτό μπορεί να επιδράσει άσχημα πάνω στην ψυχική κατάσταση του πιο απρόθυμου, στη σχέση τους και στο παιδί. Είναι πιθανό επίσης η φίλη σου, εκτός από τα συναισθήματά της για σένα, να θέλει να «παίξει το τελευταίο της χαρτί» μαζί σου, λόγω ηλικίας και διαζυγίων, οπότε δεν πρέπει να προσαρμοστείς στο ρόλο αυτό.

Θα πρέπει λοιπόν να της δηλώσεις πως θέλεις πιο αργούς ρυθμούς, γιατί αλλιώς η σχέση σας θα κινδυνεύσει. Καλύτερα να επιδιώξετε παιδί σε 2 χρόνια και να υπάρχει πιθανότητα να μην τα καταφέρετε λόγω ηλικίας της, παρά να το κάνετε αμέσως και να χωρίσετε μετά. Αν το θέμα του παιδιού αποδειχτεί ικανό να σας χωρίσει, τότε η σχέση σας δεν ήταν αρκετά δυνατή.

Η "κηδεμονία" της αδελφής

ΕΙΜΑΙ 24 ΧΡΟΝΩΝ Κ ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΔΕΡΦΗ ΕΤΩΝ 27 ! Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΚΑΛΗ Κ ΣΕ ΑΥΤΟ ΙΣΩΣ ΦΤΑΙΝΕ Κ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΑΣ. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΡΙΑ ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΡΑ ΛΟΓΩ ΚΡΙΣΗΣ.
Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΕΝΩ ΕΓΩ ΕΦΥΓΑ ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΕΣ ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ  ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ.ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙ ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ. ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΜΕ ΖΗΛΕΥΕΙ Κ ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΦΩΝΑΖΕΙ Κ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ Κ ΒΓΑΖΕΙ ΠΟΛΛΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ. ΠΑΛΙΜΠΑΙΔΙΖΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ ΣΧΕΣΗ Κ ΚΥΡΙΩΣ ΠΟΤΕ ΠΑΡΕΑ.ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΕΜΕΝΗ Κ ΠΟΛΥ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΝΕΥΡΟ ΚΑΚΙΑ Κ ΕΝΤΟΝΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.
ΕΠΕΙΔΗ ΩΣΤΟΣΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΠΟΙΟ ΕΝΤΟΝΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΩΣ ΠΡΟΣ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ Κ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΗΛΙΚΙΑ, ΜΟΥ ΤΟ ΕΡΙΧΝΕ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΧΕΙ ΠΑΘΕΙ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΜΜΟΝΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ Κ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ. ΤΟ ΧΕΙ ΡΙΞΕΙ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΕ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΣΥΧΝΑΖΟΥΝ ΝΕΟΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ... ΣΑΝ ΝΑ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ. ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΕΞΥΠΝΗ ΚΟΠΕΛΑ... Κ ΕΜΦΑΝΙΣΙΜΗ... ΝΤΥΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΕΦΗΒΟ ΜΕ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΣΤΥΛ ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΟΤΣΙΔΑ Κ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΑ ΠΕΡΑ ΑΠ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ... ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΞΕΝΥΧΤΑΕΙ ΠΑΣΧΕΙ Κ ΑΠΟ ΑΥΠΝΟΙΕΣ Κ ΚΑΘΕΤΑΙ Κ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΧΑΛΑΡΩΝΕΙ Κ ΞΕΣΚΑΕΙ!
ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΙΣΩ Κ ΝΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΙΣΤΩ ΙΣΩΣ Κ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΠΑΡΝΗΘΩ ΝΑ ΔΩ ΚΑΤΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΜΟΝΟ Κ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΟΥΜΕ ΣΕ ΔΙΑΠΛΗΚΤΙΣΜΟ ? ΓΙΑΤΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΠΩ ΟΧΙ... ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ. ΩΣΤΟΣΟ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΕΝΩ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΦΙΛΙΕΣ Κ ΛΟΙΠΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΚΟΨΕΙ Κ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑΕΙ ΑΥΤΗ ΜΑΖΙ Κ ΚΑΠΩΣ ΝΙΩ ΑΠΟΚΟΜΕΝΗ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΑ ΑΠΟ ΣΠΟΥΔΕΣ... ΝΙΩΘΩ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΣΑΝ ΝΑ ΜΕ ΧΑΛΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΤΙ ΘΑ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΑΤΕ?
Γ

Δεν θα επιχειρήσω να κρίνω τι πρόβλημα έχει η αδελφή σου και πώς θα το λύσει, γιατί αυτό δεν γίνεται μακρόθεν. Θα επικεντρωθώ στο ερώτημα που θέτεις και που μας δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε τη βασική αρχή: Τι μπορεί να κάνει ένας στενός συγγενής για ένα άτομο που έχει ψυχολογικά προβλήματα;
·        Να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου είναι ξεχωριστή από της αδελφής σου και έχεις δικαίωμα και υποχρέωση να υπερασπιστείς τη δική σου ζωή και να μην αφήσεις να σε «ρουφήξει» το πρόβλημα της αδελφής σου. Βρίσκεσαι σε μια σημαντική μετάβαση της ζωής σου, έχοντας τελειώσει τα σπουδές σου  και είσαι έτοιμη να περάσεις στο χώρο των ενηλίκων και εργαζομένων. Χρειάζεται να επανασυνδεθείς κοινωνικά με τον τόπο σου, να συνηθίσεις να ζεις ξανά στο πατρικό σου και να αναζητήσεις δουλειά ή μεταπτυχιακές σπουδές. Όλο αυτό είναι ήδη ένα κουραστικό «πακέτο» που δεν σου αφήνει πολλή ενέργεια.
·        Η αδελφή σου πρέπει άμεσα να ενταχθεί σε ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείς να της προσφέρεις είναι να τη στρέψεις προς τα εκεί.
·        Οι γονείς που είναι; Τι ρόλο παίζουν; Πώς αντιμετωπίζουν την κατάσταση; Δεν έχουν θορυβηθεί τόσα χρόνια από την κατάσταση της κόρης τους; Πρέπει να τους μιλήσεις και να τους στρέψεις να ασχοληθούν και να συμβάλουν στη στροφή της αδελφής σου προς ψυχολογική βοήθεια. Ακόμη κι αν εκείνη δεν δεχτεί σε πρώτη φάση, η υπόλοιπη οικογένεια πρέπει να απευθυνθείτε σε ψυχολόγο να σας συμβουλεύσει. Ένα προβληματικό «παιδί» αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας δυσλειτουργικής οικογένειας.
·        Φέρσου στην αδελφή σου όπως θα φερόσουν σε μια «κανονική» αδελφή. Αν την παραχαϊδεύεις διαιωνίζεις τα προβλήματα κι εκείνη δεν στρέφεται προς τη θεραπεία της. Ούτως ή άλλως θα έκανες κάποια παρέα με την αδελφή σου. Όταν βγαίνεις με φίλους και πιστεύεις πως ταιριάζει κι εκείνη, μπορείς να την καλείς. Αν δεν θέλει, εσύ θα βγαίνεις κι εκείνη άσε την μέσα. Μην ξεχνάς να της πεις όταν επιστρέφεις πως περάσατε ωραία και καλό ήταν να είχε έρθει. Μπορείς εξάλλου να καλείς κάποιους φίλους σου στο σπίτι και να φροντίζεις να κάνετε όλοι μαζί λίγη παρέα.
Αν θέλεις να μείνεις μέσα και έχεις διάθεση για τηλεόραση, μπορείτε να δείτε μαζί. Αν όμως θέλεις να κάνεις κάτι άλλο, κάνε το. Αν σε υπερ-απασχολεί με τα θέματα της τηλεόρασης, συζήτησε λίγο μέχρι να βαρεθείς και μετά πες της ευθέως πως βαρέθηκες και πας να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Αν σ’ αυτό το άλλο θα μπορούσε κι εκείνη να συμμετέχει, πρότεινέ το: πχ, να μαγειρέψετε μαζί, να παίξετε ένα παιχνίδι γνώσεων, να ακούσετε μουσική, να καλλωπιστείτε κτλ. Κάλεσέ την να βγείτε για ψώνια ή να πάτε μαζί κομμωτήριο, ως μια ώθηση να αλλάξει στιλ. Αν έχεις κάποιο σταθερό ενδιαφέρον, πχ. γυμναστήριο, ζωγραφική κτλ, μπορείς να της προτείνεις να γραφτείτε κάπου μαζί. Πολύ καλό επίσης θα ήταν να πηγαίνετε μαζί κινηματογράφο (αφού τόσο της αρέσουν τα έργα) κι αυτό να αποτελεί την αφορμή για μια έξοδο.

Τα βασικά στοιχεία είναι δυο: μην «αναλάβεις» την αδελφή σου και φρόντισε να λάβετε ως οικογένεια τη βοήθεια ειδικού.

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Προσπαθώ να μη στεναχωρήσω κανέναν

Πρόσφατα αποφάσισα να χωρίσω με αυτόν που τα είχα. Τα είχαμε 2,5 χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο με είχε τόσο δεδομένη που δεν τον ένοιαζα καθόλου. Ως που γνώρισα ένα παιδί στην δουλειά με τον οποίο χωρίς να το καταλάβω κόλλισα αμέσως. Δεν ταιριάζουμε σε τίποτα, είμαστε η μέρα με την νύχτα κυριολεκτικά όμως είναι ο μόνος που μου έδωσε χαρά χωρίς να ζητήσει απολύτως τίποτα για αντάλλαγμα. χτές μου είπε ότι έχει παραπάνω απο φιλικά αισθήματα για μένα και με ρώτησε αν έχει κάποια ελπίδα. του είπα δεν ξέρω. Τι να έλεγα; Εν το μεταξύ η οικογένεια μου δεν δέχεται οτι χώρισα και κάθε μέρα με πιέζει να τα ξαναβρώ με τον πρώην μου γιατί είναι πολύ καλό παιδί λένε. δεν ξέρουν τίποτα για τον συναδελφό μου. το αποκορύφωμα είναι οτι ο πρώην μου με πιέζει απιστευτά να τα βρούμε με πηγαίνει και με φέρνει οπου και αν παω.Ζηλεύει τον συνάδελφο μου και όλη την ώρα με κάνει να νιώθω άσχημα που τον χώρισα λεγοντάς μου οτι είμαι πολύ κακιά που τον χωρίζω για κάποιον άλλον. Αν και ξέρει οτι δεν τον χώρισα για άλλον επιμένει να με χτυπάει στο συναίσθημα. Δεν αντέχω άλλο νιώθω πολυ δυστηχισμένη δεν ξέρω τι να κάνω στην προσπάθεια μου να μην στεναχωρίσω κανέναν στεναχώρισα εμένα και τον μόνο άνθρωπο που μου στάθηκε ποτέ χωρίς αντάλλαγμα. δυστήχως αυτός τώρα δεν μου μιλάει. Παρακαλώ πείτε μου τι να κάνω νιώθω οτι θα εκραγώ!

Τα πράγματα είναι απλά:
Είχες έναν μακροχρόνιο δεσμό και χώρισες. Αφορμή στάθηκε μια νέα γνωριμία, όμως οι αιτίες προϋπήρχαν. Ο δεσμός σου σε θέλει πίσω, οι γονείς σου τον θέλουν, αλλά εσύ θέλεις τον άλλον.
Με το χωρισμό σου όλοι ξεβολεύτηκαν. Η ζωή όμως είναι δική σου, είσαι ελεύθερη και δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Δεν γίνεται όμως να τους έχεις όλους ευχαριστημένους. Σε μια σχέση που διαλύεται, ανεξάρτητα ποιος είχε τη μεγαλύτερη ευθύνη της διάλυσης, ο ένας από τους δυο παίρνει συνήθως την πρωτοβουλία και ο άλλος νιώθε πως αδικήθηκε. Επίσης, όσον αφορά τους γονείς, αν είναι να κάνουμε κάτι που θα μας χαροποιήσει και θα χαροποιήσει και τους γονείς, η χαρά μας είναι διπλή. Αν είναι όμως να διαλέξουμε ανάμεσα στη δική τους χαρά και στη δική μας, θα διαλέξουμε τη δική μας αφού πρόκειται για τη δική μας ζωή. Κι αν μας αγαπούν πραγματικά, κάποια στιγμή θα το δεχτούν.
Η πρότασή μου είναι να σταματήσεις τις σχέσεις και τα πήγαινε-έλα με τον πρώην. Δεν γίνεται να υπάρχουν φιλικές επαφές αμέσως μετά από ένα χωρισμό. Δήλωσέ του πως, ανεξάρτητα από το για ποιον ακριβώς λόγο χωρίσατε, δεν υπάρχει περίπτωση επανασύνδεσης.
Δεν κατάλαβα σε ποιόν αναφέρεσαι όταν λες «στεναχώρισα εμένα και τον μόνο άνθρωπο που μου στάθηκε ποτέ χωρίς αντάλλαγμα. δυστήχως αυτός τώρα δεν μου μιλάει». Στον πρώην ή στο συνάδελφο;  Πάντως είναι γεγονός πως δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους….
Άφησε να περάσει λίγος καιρός από το χωρισμό και μετά μπορείς αν αρχίσεις να βγαίνεις με το συνάδελφό σου. Μην επενδύσεις όμως ακόμα, όπως συμβουλεύω σε όλες τις σχέσεις που δεν έχουν ακόμα δοκιμαστεί. Αν χώρισες έχοντας κατά νου αυτόν, δεν σημαίνει πως εξασφάλισες ήδη την τέλεια σχέση. Θα πρέπει να δοκιμαστείτε για να επενδύσεις.

Το τι λέει ο κόσμος σχετικά με ποιόν ταιριάζεις, βάλε το στην άκρη. Κοίτα εσύ τι θέλεις στη ζωή σου και διεκδίκησέ το. Και φυσικά θα φέρεις τις όποιες συνέπειες της επιλογής αυτής.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Μη μου πείτε να συζητήσω μαζί του....

Με τον άντρα μου είμαστε 10 χρονια μαζι και εχουμε και ενα μωρακι 16μηνων.τους τελευταίους 3μηνες ανακάλυψα οτι πάει κρυφά στην θεσνικη (ειμαι απο επαρχιακή πόλη) και υποπτεύομαι οτι πηγαίνει σε οίκους ανοχής.του πετάω πολλές φορές σποντες οτι γνωρίζω οτι παει θεσνικη αλλα το συνεχίζει.ειναι δύσκολος άνθρωπος δεν κάθεται να συζητήσει οποτε μη μου πείτε να συζήτηση μαζι του γιατι δεν πρόκειται να με ακούσει.τον αγαπάω και φοβάμαι να χωριςω.δεν εργάζομαι τι θα κανω μονη με ενα παιδί;πως θα μπορέσω να το ξεπεράσω αν χωριςω;ειμαι πολύ ευαίσθητο άτομο δεν θα αντέξω τοσο θλίψη.και παντα ο αντρας μου εχει ενα τροπο να με τουμπαρει και άδικο να χει.
Α.

Τα προβλήματά σου με τον άντρα σου είναι πολλά. Πιθανές επισκέψεις σε οίκους ανοχής, δύσκολος άνθρωπος, δεν συζητάτε, σε τουμπάρει. Παρόλα αυτά τον αγαπάς.
Φοβάσαι να χωρίσεις, είσαι ευαίσθητη, δεν εργάζεσαι και τι θα κάνεις μόνη με ένα παιδί.
Πρόκειται για δυο ξεχωριστά θέματα.
Σχετικά με το πρώτο, μίλησε καθαρά στον άντρα σου για την ανακάλυψή σου και θέσε όρους για να διατηρήσετε την ηρεμία στην οικογένειά σας. Αφού δεν συζητά, κάνε απλώς τη δήλωσή σου και υποχρέωσέ τον να την ακούσει.

Σχετικά με το δεύτερο, αν κρίνεις πως η ζωή σου είναι αφόρητη, οι επιλογές σου είναι δυο: ή επαναστατείς και φεύγεις , οπότε αναγκαστικά θα πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, ή υποτάσσεσαι και παραμένεις, με καταστροφικά για την ψυχική σου υγεία αποτελέσματα.

Ο χωρισμός και τα στερεότυπα

Είμαι 30 χρονών και χώρισα πρόσφατα από μια σχέση που με ταλαιπώρησε πολύ. Το πρόβλημα μου είναι  ότι ζω σε μικρή κοινωνία και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το να τον βλέπω με άλλη. Δεν τον θέλω πίσω στη ζωή μου αλλά δε θέλω να νιώθω ότι με λυπούνται. Ενώ τον χώρισα εγώ έχω την αίσθηση ότι όλοι πιστεύουν το αντίθετο. Γιατί με νοιάζει τόσο η γνώμη των άλλων; Και γιατί ενώ θα έπρεπε να νιώθω ανακούφιση που γλίτωσα (με κεράτωνε) εγώ στενοχωριέμαι;
Β.

Το πώς αντιμετωπίζεις το θέμα του χωρισμού σου έχει να κάνει με την προσωπική σου ιδεολογία. Μια στενοχώρια στους χωρισμούς είναι φυσιολογική και περνά με τον καιρό. Φυσιολογικό είναι επίσης να έχεις ανάμικτα συναισθήματα, κάποτε να νιώθεις ανακούφιση και κάποτε να πονάς. Φυσιολογικό κι αυτό.

Αυτό που βρίσκω ανησυχητικό είναι το πόσο αφήνεσαι έρμαιο των στερεοτύπων. Όταν τα στερεότυπα κυριαρχούν και υπάρχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτό είναι θέμα προσωπικής ανάπτυξης και δεν λύνεται με μια απλή συμβουλή. Όλα τα λογικά επιχειρήματα που θα μπορούσα να σου πω, μπορείς να τα σκεφτείς και μόνη σου.  Το θέμα είναι η αλλαγή της ιδεολογίας και των συναισθημάτων. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει, όπως και συζητήσεις με λίγους ανθρώπους που εκτιμάς. Καλό είναι να δημιουργήσεις την υποδομή που θα σε προστατεύσει τώρα και στο μέλλον.

Θέλω το παιδί αλλά…

Είμαι 38 χρονών κι εδώ και 2,5 χρόνια έχω σχέση με τον Χ, παντρεμένο με 2 παιδιά και 20 χρόνια μεγαλύτερό μου. Μένουμε μακριά, αλλά είχαμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε συχνά γιατί έχει μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Με τη γυναίκα του είχαν τυπική σχέση λόγω παιδιών, κοιμούνται σε ξεχωριστά δωμάτια, αλλά τη σέβεται και την εκτιμά πολύ. 
Μετά από ένα χρόνο σχέσης, εγώ γνώρισα κάποιον άλλον και αποφάσισα να το δοκιμάσω. Ο Χ αποφάσισε να χωρίσει τότε. Το συζήτησε με τη γυναίκα του, τα συμφωνήσανε πολιτισμένα, το είπανε και στα παιδιά. Επανασυνδεθήκαμε. Δεν περάσανε 15-20 μέρες και διαγνώστηκε η γυναίκα του με καρκίνο. Εγώ συνέχεια του έλεγα να χωρίσουμε, εκείνος με παρακαλούσε, γύρναγα πίσω.
Πέρσι το καλοκαίρι έμεινα έγκυος. Εκείνος ήθελε να κρατήσουμε το παιδί, χωρίς ωστόσο να χωρίσει από τη γυναίκα του. Ένοιωθε ότι έπρεπε να τη στηρίξει και για την ίδια και για τα παιδιά. Από την άλλη δεν ήθελε να χάσει κι εμένα, ήθελε να μου χαρίσει ένα παιδί κτλ. Τελικά έκανα έκτρωση και είπαμε να χωρίσουμε. Έκανα μια προσπάθεια για μια νέα σχέση αλλά δεν είχε διάρκεια. Ξαναξεκινήσαμε. Αυτό ήταν το λάθος μου. Ενώ του είχα πει "την επόμενη φορά που θα διεκδικήσεις τη σχέση μας κοίτα να έχεις χωρίσει" δεν το τήρησα. Δεν είχε χωρίσει.
Με την πρώτη φορά που ξαναβρεθήκαμε ξαναέμεινα έγκυος. Γιατί έκανα ελεύθερα έρωτα; Γιατί θέλω να κάνω παιδί. Γιατί με είχε κάνει να μετανοιώσω την έκτρωση. Μου είχε πει ότι αν ήμουν λίγο πιο τολμηρή...
Το θέμα είναι ότι είμαι πάλι έγκυος. Ο
X πάλι θέλει να το κρατήσουμε αλλά πάλι χωρίς να χωρίσει από τη γυναίκα του. Τουλάχιστον όχι τώρα, όπως λέει.  Όπως λέει ο ίδιος, διεκδικεί τη σχέση μαζί μου αλλά αυτά μπορεί να δώσει τώρα.
Η πρότασή του: να γυρίσω στην Αθήνα (για να είμαι κοντά στους γονείς μου), να έρχεται όσο πιο συχνά μπορεί (2 φορές το μήνα από 5-6 μέρες), να αναγνωρίσει το παιδί, να πληρώνει κτλ.
Eγώ πώς νιώθω για όλα αυτά;  Δεν μου αρέσει που ο "σύντροφός" μου δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του. Εκείνος λέει ότι είναι θέμα ευαισθησίας κι ανθρωπιάς η στήριξη προς τη γυναίκα του (η οποία πηγαίνει πολύ καλά), εμένα μου φαίνεται ότι είναι δειλία και αδυναμία. Δεν μου αρέσει να βάλω τόσο ψέμμα στη ζωή μου. Να έχω ένα παιδί "κρυφό" από την οικογένεια του πατέρα του. Φοβάμαι ότι ούτε στο μέλλον θα μπορέσει να αποδεσμευτεί. Σκέφτομαι φυσικά κι ότι όλοι θα με βλέπουνε σαν την κακομοίρα, που δέχτηκε να είναι δεύτερη, στη σκιά ενός γάμου. Σκέφτομαι ότι δεν είναι αυτές οι συνθήκες που θα ήθελα να έχω ένα παιδί.
Από την άλλη είμαι 38 χρονών και προφανώς μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να φτιάξω την κατάλληλη σχέση που θα οδηγούσε σε οικογένεια. Φοβάμαι ότι θα περάσουν τα χρόνια και ίσως όταν βρεθεί αυτή η σχέση να μην έχω τη δυνατότητα να κάνω παιδί.
Σκέφτομαι επίσης, ότι ίσως να είμαι ανώριμη και ανέτοιμη για να γίνω μητέρα, όσο κι αν το θέλω, κρίνοντας από τις επιλογές σχέσεων που κάνω.
Να το κρατήσω κι όπου πάει; Η θα καταστρέψω μ' αυτήν την απόφαση πολλές ζωές;
X

Προσπάθησα να βγάλω μια περίληψη από το μακροσκελές μήνυμά σου.
Δυστυχώς, μια τόση σημαντική απόφαση ζωής πρέπει να την πάρεις μόνη σου και όλες οι γνώμες που θα ακούσεις είναι επικουρικές. Παραθέτω ωστόσο κάποιες σκέψεις μου:
Η σχέση σας, που ξεκίνησε σαν μια κλασική σχέση παντρεμένου και ελεύθερης, εξελίχτηκε για σένα είτε σε σχέση ζωής είτε σε προσκόλληση. Αυτό μόνο εσύ μπορείς να το ξέρεις. Τις προσκολλήσεις τις καταπολεμούμε και τις σχέσεις ζωής τις υπερασπιζόμαστε…
Ο Χ από πλευράς του φαίνεται να σε θέλει και να θέλει και το παιδί μαζί σου, αλλά θέλει και την οικογένειά του άθικτη. Κλασική αντίδραση παντρεμένου… Καταλαβαίνω πως οι συνθήκες είναι ειδικές. Αν όμως, όπως περιγράφεις, υπάρχει στο ζευγάρι αλληλοεκτίμηση και κάποια στιγμή πήραν πολιτισμένα την απόφαση να χωρίσουν, δεν βλέπω γιατί ο Χ δεν μπορεί να συμπαρασταθεί ένθερμα στη γυναίκα του και ταυτόχρονα να ζει μαζί σου φανερά και να βάλει μπροστά το διαζύγιο. Όσο για τα παιδιά, ό,τι κακό ήταν να πάθουν το έχουν ήδη πάθει. Εξάλλου, αν οι γονείς είναι ισορροπημένοι και έχουν πολιτισμένη σχέση μεταξύ τους, τα παιδιά, μετά από μα περίοδο αναταραχής του συστήματος, ισορροπούν στη νέα κατάσταση.
Δεν μου αρέσει που ο Χ σε διεκδικεί πιο έντονα κάθε φορά που απειλείται από μια νέα σχέση σου. Ούτε και που εσύ κάθε φορά λες ….αφορισμούς και δεν τους τηρείς.
Σίγουρα δεν είναι αυτές συνθήκες για να κάνεις παιδί, και ο Χ δεν σου δίνει τα εχέγγυα πως η κατάσταση θα επιλυθεί σύντομα. Επιπλέον, ακόμη κι αν η κατάσταση επιλυθεί υπέρ της σχέση σας, τα δείγματα προσωπικότητας που έχει δείξει μέχρι τώρα δεν συνηγορούν στη δυναμική υποστήριξη μιας σχέσης ζωής στο μέλλον. Η αναποφασιστικότητα, το πήγαινε-έλα, το βόλεμα κτλ μάλλον αποτελούν στοιχεία του χαρακτήρα του.
Θέλεις παιδί. Όμως ο παρορμητισμός σου να το αποκτήσεις ως αντίδραση στην κατάσταση ή ως επιβεβαίωση της σχέσης σου (και υποσυνείδητα  ίσως για να δεθείτε οριστικά) είναι θέματα που πρέπει να επιλύσεις για να εξελιχθείς ως άτομο, κατά προτίμηση με τη βοήθεια ψυχολόγου.
Για μένα το ερώτημα είναι: Θέλεις τόσο ένα παιδί ώστε να το κάνεις με οποιουσδήποτε όρους; Αν το κάνεις θα πρέπει να το κάνεις με την προοπτική της μόνης μητέρας και αν ο Χ  τελικά είναι κάποια στιγμή μαζί σου κανονικά, αυτό θα είναι ένα extra benefit. Μη βασίζεσαι και μην επενδύεις. Αν θέλεις τόσο πολύ το παιδί, τόλμησέ του, αλλά χωρίς προσδοκίες από τον Χ για χωρισμό του και γάμο μαζί σου. Σκέψου τις δυσκολίες που εμπεριέχει ο ρόλος αυτός, σύγκρινέ τες με την επιθυμία σου και αποφάσισε ανάλογα.
Επιπλέον, θα ήθελες να ξαναγυρίσεις στο πατρικό σου; Οι γονείς σου προτίθενται να σε βοηθήσουν; Χάνεις την ανεξαρτησία σου χωρίς να κερδίζεις μια κανονική οικογένεια.

Πιστεύω πως σου χρειάζεται άμεση συνεργασία με ψυχολόγο πριν αποφασίσεις.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Δεν μου αρέσει η Νομική

Είμαι 19 χρονών και αρκετά μπερδεμένη σε σχέση με τις σπουδές που θέλω να ακολουθήσω. Βρίσκομαι στη Νομική από τον Οκτώβριο, σχολή που επέλεξα από περιέργεια κι ενδιαφέρον για να δω πώς είναι τελικά, χωρίς να επιθυμώ να ακολουθήσω κάποιο τυπικό νομικό επάγγελμα (όπως του δικηγόρου, του ν. συμβούλου, δικαστή , εργαζομένου στο διπλωματικό σώμα κλπ). Στην επιλογή μου αυτή συνετέλεσαν έμμεσα παραινέσεις καθηγητών που με ήξεραν καλά ως μαθήτρια με την ιδέα ότι αυτή η σχολή είναι η πλέον κατάλληλη για την καλλιέργεια των δεξιοτήτων μου (για ανάπτυξη κριτικής κ αναλυτικής σκέψης κλπ κλπ).
Ωστόσο , ως φοιτήτρια πλέον, διαπιστώνω ότι δεν με ελκύει ιδιαίτερα αυτός ο τομέας σπουδών, επιφύλαξη που είχα και όταν έκανα το μηχανογραφικό πέρσι το καλοκαίρι. Η σχολές που σκεφτόμουν σε γυμνάσιο-λύκειο περισσότερο ήταν η αγγλική φιλολογία (λόγω γνήσιου ενδιαφέροντος και για τις ξένες γλώσσες, και καλής απόδοσης σε όσες έχω κάνει μέχρι στιγμής) και η ψυχολογία. Είμαι , όμως, μπερδεμένη σε σχέση με τι είναι καταλληλότερο για μένα… Με ελκύουν κάποιοι τομείς της φιλολογίας ευρύτερα, η μετάφραση και ο τομέας της εκπαίδευσης. Αν, όμως, δεν μου αρέσουν στην πράξη έπειτα; Δεν θέλω να μείνω στη  νομική με το ζόρι για επαγγελματικές προοπτικές που δεν με ενδιαφέρουν και τόσο… Προβληματίζομαι αρκετά σε σχέση με αυτό το ζήτημα.
Α  

Αντιλαμβάνομαι πως για γονείς, καθηγητές και κοινωνικό περιβάλλον ο στόχος για έναν άριστο μαθητή της θεωρητικής κατεύθυνσης είναι η Νομική Σχολή. Όμως η επίδοση δεν είναι ο μόνος παράγων επιλογής σχολής. Ούτε βέβαια η πρόβλεψη για μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση, που με τις σημερινές συνθήκες είναι αδύνατο να προβλεφθεί.
Το θέμα είναι το μελλοντικό επάγγελμα ενός νέου να ταιριάζει με την προσωπικότητα, τα ενδιαφέροντα και τις αξίες του. Σχετικά με αυτό δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει από μακριά. Θα πρέπει να περάσεις μια διαδικασία επαγγελματικού προσανατολισμού, από την οποία θα προκύψουν οι σπουδές που σου ταιριάζουν.
Έχεις λοιπόν 2 επιλογές:
·        Να παραμείνεις στη Νομική σχολή και στη συνέχεια, αν τελικά δεν σου αρέσει ως το τέλος, να αναζητήσεις μια δουλειά άσχετη προς τη Νομική. Ή να κάνεις κάποιο μεταπτυχιακό άλλης κατεύθυνσης και να προσανατολιστείς εκεί. Η Νομική είναι μια πολύ γενική σχολή και δίνει πολλές δυνατότητες εξειδίκευσης εκτός από τις ήδη γνωστές, όπως δημόσιες σχέσεις, επικοινωνία, εγκληματολογία, διοίκηση κτλ.
·        Να ξανακάνεις μηχανογραφικό και να δηλώσεις τις σχολές που σκέφτεσαι. Πάντα όμως δεν μπορείς να είσαι σίγουρη πως σου ταιριάζουν, αν δεν βοηθηθείς από επαγγελματικό προσανατολισμό. Γενικός κανόνας πάντως για έναν αναποφάσιστο υποψήφιο είναι να επιλέξει σχολές γενικής φύσης, έτσι ώστε να μπορεί να έχει πολλές επιλογές εξειδικεύσεων στη συνέχεια. Πχ. η σχολή της Ψυχολογίας είναι μονόδρομος, ενώ οι ξένες γλώσσες αποτελούν ένα πολύ πιο ευρύ πεδίο.


Έχε επίσης υπόψη σου πως το περιεχόμενο της σχολής δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το περιεχόμενο του επαγγέλματος.

Δεν θέλω παιδί

Είμαι 34, ο άντρας μου 30. Γνώριστήκαμε πριν 10 χρόνια, παντρευτήκαμε πριν 6 χρόνια και είμαστε ακόμη πολύ αγαπημένοι. Όταν πρωτογνωριστήκαμε είχαμε μιλήσει για παιδιά και οι δύο λέγαμε πως ίσως στο μέλλον.  
Τώρα ο άντρας μου νιώθει πως θα ήθελε σύντομα να προσπαθήσουμε, όμως εγώ δεν έχω μητρικό ένστικτο και επιθυμία. Του είπα λοιπόν την αλήθεια, αλλά πως ίσως σε 2-3 χρόνια να θέλω - ίσως όμως και να μην θελήσω ποτέ. Εξάλλου τώρα κάνουμε καριέρα. Μετά την κουβέντα μας δεν πιέζει, αν και δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε σε 2-3 χρόνια αν του έλεγα π.χ. πως τελικά δεν νιώθω να θέλω παιδιά (θα μείνει ή θα φύγει;). 
Η μητέρα μου και η πεθερά κάνουν ψυχολογικό πόλεμο. Όλο πετάνε σπόντες, «και άντε, τι περιμένετε;» «και μήπως τρέχει τίποτα και δεν είσαστε γόνιμοι;» Έχουν πάθει μανία! Η αλήθεια είναι πως δεν προσπαθούμε καν. Πως να τις καλμάρουμε ευγενικά, χωρίς να δώσουμε λεπτομέρειες; Δεν είναι δουλειά τους. Μόνο στο κρεβάτι μας δεν έχουν μπει. Και η πεθερά θέλει και αγόρι για να συνεχιστεί το όνομα (ο άντρας μου μοναχογιός). Κυριολεκτικά νιώθω πως δεν με σέβονται και με βλέπουν σαν μήτρα και τίποτ' άλλο. Επίσης θέλουν να μην εργάζομαι όταν (αν) γίνω μάνα για να μεγαλώσω τα παιδιά–  πράγμα στο οποίο δεν συμφωνώ (ούτε κι ο άντρας μου).
Ν.
Πιστεύω πως η απόκτηση παιδιών είναι επιλογή και κανένας δεν πρέπει να γίνεται γονιός λόγω στερεοτύπων, χωρίς να το επιθυμεί ολόψυχα και αυθεντικά.
Τις απόψεις μου για το θέμα τις περιγράφω στο κεφάλαιο του υπό έκδοση βιβλίου μου ΓΑΜΟΣ, το οποίο παραθέτω στη συνέχεια.
Στη δική σου περίπτωση, αφού ήσουν ειλικρινής από την αρχή, ο άντρας σου δεν έχει λόγο να διαμαρτυρηθεί. Εξάλλου είσαι νέα και έχεις ακόμη μια δεκαετία για πιθανές αλλαγές. Αν και στο μέλλον οι επιθυμίες εσού και του συζύγου σου είναι διαφορετικές, το ξαναβλέπετε. Μην υποχωρήσεις για παιδί προκειμένου να κρατήσεις τον άντρα σου. Δεν θα ήταν έντιμο απέναντι ούτε στον εαυτό σου, ούτε σ εκείνον ούτε και στο πιθανό παιδί.
Μη δίνεις σημασία σε γονείς και κοινωνικό περιβάλλον. Αυτό που θα πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι η συμφωνία με το σύζυγό σου. Πιστεύω πως ο καθένας σας πρέπει να μιλήσει ήρεμα με τους γονείς του και να τους πει πως δεν θα πρέπει να αναφερθούν ξανά στο θέμα των παιδιών. Ότι μόνο οι δυο σας θα αποφασίσετε αν και πότε θα κάνετε παιδιά και ότι στο εξής θα αγνοείτε οποιαδήποτε σχετική συζήτηση.
Μην εκνευρίζεσαι με τις απόψεις των γονέων, ούτε να προσπαθήσεις να τους αλλάξεις. Αυτοί είναι, αυτά πιστεύουν κι αυτά επιθυμούν. Μόνο που αυτά που επιθυμούν πιθανότατα δεν θα πραγματοποιηθούν γιατί δεν εξαρτώνται από αυτούς αλλά από εσάς. Κατά κανόνα, όταν εκνευριζόμαστε πολύ με κάτι που κάνουν οι άλλοι, ίσως να μην το έχουμε επιλύσει πλήρως μέσα μας. Αν εσύ είσαι σίγουρη για το τι θέλεις, τίποτα δεν θα μπορεί να σε ταράξει.
Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει μια γυναίκα να κάνει παιδί, ούτε βέβαια μια γυναίκα καριέρας να μην εργάζεται αν αποκτήσει παιδί! Ο ταχύτατος και άναρχος τρόπος ανάπτυξης της μεταπολεμικής Ελλάδας έχει οδηγήσει σε μια άσχημη ανάμιξη αναπτυξιακών κοινωνικών μοντέλων, που μέσα σ’ αυτά είναι και η οικογένεια (πχ ταυτόχρονα γυναίκα καριέρας και μήτρα ή stay home mum).
Στο μεταξύ. πάρε στα χέρια σου την  αντισύλληψή σου. Θέλω βέβαια να πιστεύω πως ο σύζυγός σου είναι ειλικρινής στο να μην σε πιέζει και δεν θα επιδιώξει παιδί ερήμην σου, συνειδητά ή υποσυνείδητα. Θα ήταν όμως πολύ άσχημο μια απροσεξία ή μια στιγμιαία παρόρμηση του ζευγαριού να προκαλέσει μια εγκυμοσύνη με τις συνθήκες αυτές.
Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο μου ΓΑΜΟΣ:
TO BE OR NOT TO BE?
Οι περισσότεροι άνθρωποι καθοδηγούνται από τα κοινωνικά στερεότυπα και δημιουργούν ως στόχο ζωής το πακέτο «γάμος+παιδιά». Το πακέτο αυτό συνοδεύεται από συγκεκριμένες «οδηγίες χρήσης» που αφορούν ηλικίες γάμου και  τεκνοποίησης, αριθμό και φύλο παιδιών, συναισθήματα που «πρέπει» να έχουμε για την κάθε κατάσταση και πολλές άλλες λεπτομέρειες.
Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι γι’ αυτό το πακέτο. Υπάρχει χώρος στην κοινωνία μας γι’ αυτούς; Και, το κυριότερο, οι άνθρωποι αυτοί τολμούν να το συνειδητοποιήσουν και να υπερασπιστούν ένα διαφορετικό μοντέλο για τη δική τους ζωή;
Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που διαθέτουν αυτό που ονομάζεται γονικό φίλτρο, αλλά και πάλι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κατά πόσο για τη διαμόρφωσή του έχουν λειτουργήσει τα στερεότυπα και κατά πόσο κάποιες ενστικτώδεις επιθυμίες. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, όσοι αισθάνονται την επιθυμία των παιδιών, δεν έχουν παρά να την επιδιώξουν.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν έχουν αυτή την επιθυμία. Από αυτούς πάλι οι περισσότεροι υποκύπτουν στα στερεότυπα και αποκτούν παιδί. Και όταν θα βρεθούν με το παιδί, σίγουρα θα το αγαπήσουν και θα το φροντίσουν. Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί πως τα κάθε είδους προβλήματα που δημιουργούνται μεταξύ γονέων και παιδιών δεν έχουν και κάποια ρίζα στην υποσυνείδητη αρχική επιθυμία κάποιων γονέων να ΜΗΝ αποκτήσουν παιδιά; Ελάχιστα είναι τα άτομα που δηλώνουν πως δεν επιθυμούν παιδί επειδή πραγματικά δεν νιώθουν αυτή την ανάγκη και ταυτόχρονα έχουν το θάρρος να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να μην αποκτήσουν τελικά.
Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να μη θέλει παιδί ποικίλλουν και μπορεί να είναι ιδεολογικοί, ψυχολογικοί ή πρακτικοί. Μπορεί να θέλει να ζει ελεύθερος και να έχει το χρόνο του και το χώρο του για τον εαυτό του, να επιθυμεί έναν τρόπο ζωής που δεν ταιριάζει με παιδιά, να μη θέλει να δεθεί οριστικά με κάποιον για το υπόλοιπο της ζωής του (η γονική σχέση είναι η μόνη που δεν καταργείται), να μην έχει υπομονή, να μην έχει την επιθυμία να μείνει οπωσδήποτε κάτι από αυτόν στον κόσμο όταν ο ίδιος εκλείψει, να μη θέλει να φέρει παιδιά σε έναν κόσμο που δεν του αρέσει κτλ. Μπορεί εξάλλου να έχει αρνητικές εμπειρίες από τα παιδικά του χρόνια ή άλλους ψυχολογικούς λόγους.
Πολλές γυναίκες βασανίζονται από το ερώτημα αν υπάρχει το λεγόμενο μητρικό φίλτρο. Αρκεί μια γυναίκα να κρατήσει στα χέρια της το παιδί που γέννησε για να αναπτυχθούν αυτόματα όλα αυτά τα υπέροχα μητρικά συναισθήματα που περιγράφουν τα βιβλία και κάποιες γυναίκες πραγματικά τα νιώθουν; Η Simone de Beauvoir έγραψε πως γυναίκα και μητέρα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Σε μικρότερες ηλικίες το πίστευα απόλυτα αυτό: Η κοινωνία μάς καλλιεργεί την επιθυμία της μητρότητας και στη συνέχεια η συνάφεια με το παιδί μάς κάνει να το αγαπήσουμε. Έχοντας δουλέψει όμως πολλά χρόνια με κάθε είδους ανθρώπους, έχω φτάσει να πιστεύω πως οι καταστάσεις είναι όσες και οι άνθρωποι.

Έχω συναντήσει γυναίκες να βιώνουν την απόλυτη έκσταση μόλις κρατούν στα χέρια τους το μωρό που γέννησαν, άλλες πάλι να αναπτύσσουν συναισθήματα σταδιακά. Υπάρχουν κοριτσάκια που παίζουν με τις ώρες τη μαμά στις κούκλες τους, που επιδιώκουν να παίζουν με τα μωρά που συναντούν και να κυλούν τα καροτσάκια τους. Αντίθετα, άλλα κοριτσάκια προτιμούν να παίζουν άλλα παιχνίδια και δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα μωρά. Έχω συναντήσει γυναίκες να λατρεύουν από την πρώτη στιγμή το μωρό που υιοθέτησαν κι άλλες να περνούν ένα μεγάλο άγχος και να αμφιβάλλουν για την επιλογή τους, μέχρι να δώσουν στο μωρό μια θέση στη ζωή τους. Σε άλλες περιπτώσεις οι γυναίκες προσαρμόζονται εύκολα στο ρόλο της μητέρας και κάνουν με άνεση τις απαραίτητες ρυθμίσεις στη ζωή τους ώστε να ανταποκριθούν στους πολλαπλούς τους ρόλους. Αντίθετα, άλλες δυσκολεύονται πολύ και μπορεί να περάσουν φάση επιλόχειας κατάθλιψης, η οποία κατά την άποψή μου έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με την ψυχολογική κατάσταση, την επιθυμία και ετοιμότητα για μητρότητα όπως και την υποστήριξη από το στενό περιβάλλον παρά με τη διαταραχή των ορμονών.

Για τους άντρες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κάποιοι μπορεί να αποφεύγουν τα παιδιά για ιδεολογικούς ή ψυχολογικούς λόγους, άλλοι για τις ευθύνες και την οικονομική επιβάρυνση που θα έχουν. Η ζωή τους όμως δεν αλλάζει τόσο ριζικά όσο της γυναίκας με την απόκτηση ενός παιδιού, ενώ το κοινωνικό όφελος είναι μεγάλο γιατί το πακέτο «γάμος+παιδιά» λειτουργεί πολύ θετικά για την κοινωνική εικόνα ενός άντρα. Έτσι, συνήθως δεν προβληματίζονται όσο οι γυναίκες για το θέμα και επιδιώκουν τα δυο παιδιά που υπαγορεύουν τα κοινωνικά στερεότυπα. Επιπλέον τα ηλικιακά τους περιθώρια για τεκνοποίηση είναι πολύ ευρύτερα από αυτά των γυναικών, έτσι ώστε να αντιμετωπίζουν το θέμα με πολύ λιγότερο άγχος.

Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία των ελάχιστων γυναικών που δεν απόχτησαν παιδί από άποψη και δεν το έχω μετανιώσει. Είχα στα νεανικά μου χρόνια ακούσει  και υποστεί διάφορα για την επιλογή μου αυτή. Μέχρι που κάποιος ψυχολόγος στον οποίο πήγαινα ως νέα κοπέλα για προσωπική ανάπτυξη, μου είχε πει πως είμαι εγωίστρια και ευθυνόφοβη. Θέλω να ελπίζω πως από τότε τα πράγματα έχουν εξελιχθεί και πως καμιά γυναίκα, αν τολμήσει σήμερα να αντιτεθεί στο μητρικό στερεότυπο, δεν θα αντιμετωπίσει τέτοια κριτική από κάποιο συνάδελφό μου.
Να κάποια θέματα που πιστεύω πως ΔΕΝ πρέπει να αποτελούν λόγους απόκτησης παιδιών:
·        Ικανοποίηση του κοινωνικού στερεοτύπου με βάση το οποίο κρίνεται η «αξία» μας. Το να ευχαριστήσουμε τους γονείς και τους συγγενείς μας εμπίπτει στην ίδια κατηγορία.
·        Σύναψη γάμου. Ο γάμος είναι καλό να γίνεται από την επιθυμία δυο ανθρώπων να βαδίσουν μαζί στη ζωή, ανεξαρτήτως παιδιών.
·        Σταθεροποίηση ή βελτίωση ενός προβληματικού γάμου. Αν ο γάμος δεν λειτουργεί ανάμεσα στο ζευγάρι, τα παιδιά περισσότερο αποτελούν εξιλαστήρια θύματα παρά συνδετικούς κρίκους.
·        Να μείνει κάτι από μένα σ’ αυτόν τον κόσμο όταν εγώ εκλείψω. Καλό είναι να σηματοδοτούμε οι ίδιοι το πέρασμά μας από τη ζωή αυτή με τα έργα μας και με τη στάση μας. Αν φορτώσουμε τα απωθημένα μας στις πλάτες των παιδιών, τους αναθέτουμε ένα βαρύ φορτίο το οποίο κανονικά θα έπρεπε να φέρουμε οι ίδιοι.
·        Να συμβάλλω στην κοινωνία ή αλλιώς επειδή «αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου». Η κοινωνική συμβολή δεν γίνεται απλώς με την απόκτηση παιδιών αλλά με την απόκτηση παιδιών από τα άτομα που πραγματικά τα επιθυμούν έτσι ώστε να τα αναθρέψουν με αγάπη και υπευθυνότητα, οπότε να αποδοθούν αξιόλογα άτομα στην κοινωνία. Εξάλλου, συμβολή στην κοινωνία μπορεί να κάνει κάποιος με το έργο του και με τη στάση του, έστω κι αν δεν αποκτήσει παιδί.
·        Επειδή τα χρόνια περνούν. Οι γονείς που είναι ανώριμοι για το ρόλο τους κατά κανόνα θα ταλαιπωρηθούν ταλαιπωρώντας συγχρόνως και τα παιδιά τους. Αν η ωριμότητα για τεκνοποίηση έρθει σε μια απαγορευτική ηλικία, το ζευγάρι μπορεί να υιοθετήσει ή απλώς να υποστηρίξει ένα παιδί, κάνοντας έτσι και μια σημαντική κοινωνική προσφορά.
Ο  μόνος λόγος για την απόκτηση παιδιών πρέπει να είναι η γνήσια και πέρα από στερεότυπα επιθυμία της δημιουργίας μιας νέας ζωής από τα μέλη του ζευγαριού. Αν το ζευγάρι είναι αγαπημένο, η δημιουργία αυτή μπορεί να γίνει ένα κοινό έργο ζωής που θα βαθύνει τη σχέση τους και θα οδηγήσει σε ισορροπημένα και ευτυχισμένα παιδιά.
Κλείνοντας, μεταφέρω την τρέχουσα κοινωνική άποψη περί μητρότητας. Όταν ήμουν παιδί, η γιαγιά μου αναφερόταν σε κάποια βασίλισσα που την έδιωξαν από το παλάτι επειδή δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Ο βασιλιάς βέβαια έμεινε στη θέση του, αμέτοχος προς το θέμα… Είχα αισθανθεί πολύ μεγάλο φόβο. Αν όταν μεγάλωνα δεν έκανα παιδιά, ποιος ξέρει τι με περίμενε! Εδώ διώχνουν ολόκληρη βασίλισσα, ποιος ξέρει τι κάνουν με τις άλλες γυναίκες που παρεμπιπτόντως δεν ζουν σε παλάτι αλλά σε κανονικό σπίτι…

Την ίδια άποψη σε παραλλαγή άκουσα πριν από λίγα χρόνια από μια αλλοδαπή οικιακή βοηθό: «Γυναίκα χωρίς παιδί είναι ένα τίποτα, ακόμα κι αν ξέρει πολλά γράμματα», μου δήλωσε ευθαρσώς. Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε κοπιάσει πολύ να αναθρέψει μόνη της την κόρη της με τον καλύτερο τρόπο και είχε ξενιτευτεί για να δουλέψει και να τη σπουδάσει. Στη συνείδησή της όμως το έργο της ζωής της, το παιδί της, θα εκμηδενιζόταν αν για κάποιο λόγο δεν κατάφερνε ή δεν επιθυμούσε να εκπληρώσει το στερεότυπο της μητρότητας.