Έπρεπε να ρισκάρω;

Ειμαι 35 χρονων, χωρισμενη με παιδι. Γνώρισα στο φβ έναν άντρα της ηλικίας μου, γοητευτικό και με πολλές κατακτήσεις, όπως είδα. Εγώ δεν ψαχνόμουν μέσω φβ.  Κάναμε πολύ ωραίες συζητήσεις και με θαύμαζε. Μετα απο 5 μηνες μουπε να βγουμε. Ομως μου πε πως δεν ειναι μονος, εχει κάποια σχέση 2 χρονια. Ταιριαξαμε και απο κοντα σε όλα. Ξαναβγηκαμε αλλες 2 φορες και μειναμε στο φιλι.Μουπε πως δεν θα με πιεσει αν θελω τελικα να κανω κατι μαζι του παραπερα. Μουπε πως δεν θελει να με χαραμισει για ενα βραδυ και να μην θελω του αρκει που νιωθει αυτα που νιωθει αυτος για μενα .
Το σκεφτομουνα αρκετα καποια στιγμη πηγα να ενδωσω του εστειλα ενα μνμ. Ομως ειμαι ανθρωπος που δεν θελω ημιμετρα.Ειναι αλλου δεν εχει ξεκαθαρισει .Ουτε ειμαι πιεστικη για σχεση .Ολα στην πορεια φαινονται.Δεν μπορω να μπω αναμεσα ομως.Ετσι το πηρα πισω.Του εστειλα ενα μνμ πως επιδη ειναι αλλου θα ηθελα να κανω αρκετα μαζι του ομως δεν γινεται .Ξερει ομως που να με βρει αν θελει να τα λεμε  οσο το δυνατον ''φιλικα''. Κάποιοι μου λενε πως επρεπε να ρισκαρω καποιοι πως επραξα το σωστο.Θα ηθελα το σχολιο σας.
X

Πιστεύω πως αν κάποιος είναι σε μια σχέση και θέλει μια άλλη από όλες τις πλευρές, τότε η σχέση του είναι ήδη φθαρμένη και γιατί τη διατηρεί; Να πεις πως κάποιος είναι παντρεμένος, τότε έχει πιο πολλές αναστολές, αλλά μια σχέση κατά την οποία ψάχνεται και έχει συναισθήματα για μια άλλη Χ, γιατί τη διατηρεί; Και αν η σχέση είναι φθαρμένη, κάποια στιγμή θα βρεθεί τρίτο πρόσωπο και αν δεν είναι η Χ θα είναι κάποια άλλη. Δεν δίνω λοιπόν ευθύνη τόσο στο τρίτο πρόσωπο όσο στον άντρα που διατηρεί μια προφανώς συμβατική σχέση.

Τουλάχιστον ήταν εξ αρχής έντιμος και σου είπε για τη σχέση του, αντίθετα με τον κανόνα που ισχύει για τις φβ γνωριμίες. Σημαντικό επίσης το ότι δεν σε πίεσε και άφησε εσένα να αποφασίσεις.

Είχες λοιπόν 3 επιλογές:

·        Να δεχτείς τη σχέση με τον δεσμευμένο, που σημαίνει να βλέπεστε κρυφά, να έχεις ενοχές, να έρχεσαι δεύτερη, να βασανίζεσαι που τον νιώθεις με την άλλη και γενικά να μη χαίρεσαι τη σχέση σου. Από την άλλη ολοκληρώνεις μια σχέση με κάποιον που σου αρέσει από όλες τις πλευρές και περνάς κάποιες όμορφες στιγμές μαζί του, όποτε εκείνος μπορεί.

·        Να κρατηθείς μακριά, να μη ζήσεις την όμορφη εμπειρία αλλά να διατηρήσεις την ηρεμία, την αξιοπρέπειά σου και την ελευθερία σου για κάποια πιο κατάλληλη σχέση.

·        Να φροντίσεις να περάσεις λίγες φορές καλά μαζί του, έχοντας συνείδηση πως πρόκειται για μια απλή  περιπέτεια με σαφείς περιορισμούς και ημερομηνία λήξης.

Σε τέτοιες περιπτώσεις ο καθένας πράττει σύμφωνα με την ιδεολογία του και με το τι είδους σχέση επιθυμεί τη συγκεκριμένη περίοδο. Επέλεξες τη δεύτερη λύση και εγώ προσωπικά θα έκανα το ίδιο. Υπάρχει και μια ελάχιστη πιθανότητα να έκανα το τρίτο, αν ήμουν σε μια φάση ζωής που απλώς ήθελα μια σύντομη περιπέτεια με έναν ωραίο άντρα, αλλά όχι σχέση.

Αν ο άντρας αυτός προσελκύεται τόσο από σένα και έχει αισθήματα, ας χωρίσει εγκαίρως κι αν σε βρει ελεύθερη επικοινωνεί και σε διεκδικεί. Δεν θα χαθείτε!
Για να παίξω το «δικηγόρο του διαβόλου» , δεν αποκλείω και την περίπτωση, ένας άντρας με πολλές κατακτήσεις να ήθελε να προσθέσει ακόμη μια στη συλλογή του, αλλά χωρίς υποχρεώσεις. Έτσι μίλησε εξαρχής για πραγματική ή φανταστική σχέση.  

Η κόρη μου δε θέλει τη φίλη μου

Είμαι χωρισμένος εδώ και 6 χρόνια και εχω μια κόρη 8,5 ετών. Η ερώτησή μου είναι, πώς θα γνωρίσω την κόρη μου με τη φίλη μου. Δεδομένα είναι πως η σχέση είναι σοβαρή (εννοείται), η κόρη μου γνωρίζει για αυτή, πρωτίστως απο τη μητέρα της, η οποία φρόντισε πρώτη να την ενημερώσει και τελευταιο και σημαντικότερο είναι πως η κόρη μου είναι αρνητική στο να τη γνωρίσει... Πώς το ξεπερνάω αυτό, δεδομένου πως σε μιά μου προσπάθεια, η μικρή μου θεώρησε πως την πιέζω... και το είπε και στη μητέρα της.
Α.

Το παιδί γνωρίζει για τη σχέση σου, όπως και για την επιθυμία σου να γνωριστεί με τη φίλη σου. Το κακό είναι πως η πρώην σύζυγος φρόντισε να ενημερώσει το παιδί πριν να το κάνεις εσύ, έτσι ίσως η μικρή ένιωσε στο απέναντι "στρατόπεδο". Επίσης δεν γνωρίζω αν από τη στιγμή που συνδέθηκες με τη φίλη σου άλλαξαν οι συνθήκες της επικοινωνίας σου με τη μικρή. Ίσως επίσης η μητέρα της, αν νιώθει εχθρικά για σένα, να της το μεταδίδει έστω και με άρρητους τρόπους. Όποια και να είναι η αιτία, το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα.
Μην την πιέσεις. Να της δίνεις πολλή αγάπη, να περνάς χρόνο μαζί της και να μην της επαναλάβεις την πρόσκληση για κάποιο διάστημα. Πες της πως δεν θα την πιέσεις αφού δεν θέλει, αν και θα ήταν όμορφο να γνωριστούν και να κάνετε και κάποιες δραστηριότητες όλοι μαζί. Θα αναφέρεσαι όμως φυσιολογικά στη φίλη σου πχ με την Χ πήγαμε εκεί κι ήταν πολύ ωραία, αν θέλεις πάμε και μαζί ή θα πάω διακοπές με την Χ ή η Χ μου είπε αυτό κτλ. Έτσι θα λάβει τη Χ ως δεδομένη στη ζωή σου και θα νιώσει πως, αν δεν την δεχτεί, ο χρόνος σου θα μοιράζεται μεταξύ τους. Πχ αν παίρνεις τη μικρή Σαββατοκύριακο, αφού έχετε περάσει ωραία οι δυο σας και έφτασε η ώρα να την επιστρέψεις στη μαμά της, μπορείς να της πεις: Τώρα θα περάσει η Χ να πάμε βόλτα. Αν θέλεις σε πάω στο σπίτι, αν θέλεις όμως να έρθεις μαζί μας βόλτα θα χαρώ και θα είμαστε περισσότερες ώρες μαζί.
Αν έχετε αποφασίσει να συμβιώσετε ή να παντρευτείτε με τη φίλη σου, καλό είναι να το αναβάλλετε για λίγο ακόμα. Αν όμως θέλετε αυτό να γίνει αμέσως, θα κάνεις μια σαφή συζήτηση με την κόρη σου πως από δω και πέρα θα ζεις με τη Χ και αν θέλει να έρχεται στο σπίτι σου, συνήθως θα είναι εκεί και η Χ. Αν όχι, είναι στη δική της επιλογή και μπορείς να τη βλέπεις έξω, αλλά ο χρόνος που θα περνάτε μαζί θα είναι λιγότερος.
Σε τέτοια περίπτωση συμβίωσης καλό είναι να ζητήσεις τη συμπαράσταση της πρώην συζύγου, αν γίνεται, και να συνεννοηθείτε πώς θα χειριστείτε το παιδί. Αν δε η ίδια έχει ξαναφτιάξει τη ζωή της ή αυτό γίνει στο μέλλον, θα πρέπει να κάνεις το ίδιο.
Όπως έγραψα και στην κυρία της προηγούμενης ανάρτησης, σε τέτοιες περιπτώσεις επανέρχονται θέματα όπως μεγαλώνει το παιδί και αλλάζουν τα δεδομένα σας, γι αυτό είναι καλό να βρεις έναν μόνιμο ψυχολόγο που θα γνωρίσει σε βάθος την περίπτωση και θα σε συμβουλεύει.
 

Γιατί ο μπαμπάς δεν έρχεται ποτέ;

Ειμαι μαμα ενός κοριτσιου 4,5 χρονων.Με τον πατερα της εχουμε χωρισει όταν η κορη μου ηταν 3 ετων.Παρ’όλα αυτά δεν τον θυμαται ουτε πριν στο σπιτι γιατι ηταν παντα απων.

Ο ιδιος από τοτε που χωρισαμε και εφυγε από το σπιτι δεν εχει καμια επαφη μαζι μας. Παρ’ολο που του ζητησα να κρατησουμε μια πολιτισμενη σχεση για χαρη του παιδιου μας και να εχει επαφη μαζι της, εξαφανιστηκε και ουτε καν τηλεφωνο δεν την εχει παρει εδώ και 1,5 χρονο.

Καποια στιγμη που με ρωτησε το παιδι της εξηγησα ότι η μαμα και ο μπαμπας ηταν παλια παντρεμενοι και πως δεν είναι πια, μιλησαμε για τις οικογενειες και προσπαθησα να της εξηγησω πως δεν είναι ολες οι οικογενειες ιδιες και πως υπαρχουν άλλες που εχουν μονο μαμα και παιδακια οι άλλες ισως μονο μπαμπα και παιδακια και πως εμεις οι δυο ειμαστε οικογενεια.Της τονιζω συνεχεια ποσο πολύ την αγαπω και ποσο τυχερη νιωθω που την εχω στη ζωη μου και σε γενικες γραμμες θεωρω ότι εχουμε πολύ καλη σχεση, ειμαστε πολύ δεμμενες, προσπαθω να περναμε οσο το δυνατον πιο πολύ και ποιοτικο χρονο μαζι και να κανουμε πραγματακια παρεα.

Για ένα πολύ μεγαλο χρονικο διαστημα δεν ανεφερε καθολου τον πατερα της. Μετα από αρκετο καιρο με ρωτησε μια μερα ξαφνικα αν ο πατερας της εχει πεθανει.Οταν της απαντησα πως δεν εχει πεθανει η επομενη απορια ηταν «και γιατι δεν ερχεται να με δει ? δε μ’αγαπαει?» Αναγκαστηκα και της ειπα ψεμματα για πρωτη φορα γιατι σε καμια περιπτωση δεν ηθελα να πληγωθει το παιδι μου και να νιωσει απορριψη.Οποτε της ειπα ότι ο μπαμπας δουλευει μακρια και πιθανον δεν εχει δυνατοτητα να επικοινωνησει μαζι μας, και όταν θα μπορει θα το κανει. Αρκεστηκε στην απαντηση και για αρκετο καιρο δε τον ξανα ανεφερε.

Πριν από μια εβδομαδα, σε ανυποπτο χρονο μου πεταει την ερωτηση. Μπορεις μανουλα σε παρακαλω να παρεις τον μπαμπα μου τηλεφωνο ? Γιατι δεν ερχεται ποτε ? Ποτε θα τον δω? Ποτε θα του μιλησω?

Ξεκιναω λοιπον και γω η αμοιρη την ιδια ιστορια και της λεω ότι ο μπαμπας δουλευει πολύ και είναι πολύ μακρυα και δεν επιτρεπεται να εχει τηλεφωνο εκει και ότι δεν μπορει να επικοινωνησει μαζι μας κλπ.(ποτε μα ποτε δεν τον εχω κακολογησει στο παιδι, και ποτε δεν εχω κανει κουβεντα γι αυτόν με αλλους μπροστα της). Δυστηχως αυτή τη φορα δεν αρκεστηκε στην απαντηση μου και επι μια ωρα συζητουσαμε και με παρακαλουσε να κανω κατι να τον βρω.Οταν δε, ακουσα να μου λεει σε παρακαλω μανουλα , παρε τηλεφωνο την γιαγια , αυτή μπορει να εχει το τηλεφωνο του η να μπορει να του πει να μας παρει, ματωσε η καρδια μου. (Η πρωην πεθερα μου δεν ειχε ποτε καμια σχεση με το παιδι μου, το εχει δει μετρημενες φορες.Η τελευταια φορα που την ειδε ηταν πριν 3 χρονια)

Τι να το πω εγω το παιδι ? Προσπαθησα να εξηγησω πως είναι αργα και πως ισως και η γιαγια να εχουν πεσει για υπνο όπως κι εμεις και πως δεν είναι σωστο να τους ανησυχησουμε κλπ.

Δεν ξερω πια πώς να το διαχειριστω.Και το θεμα είναι πως καταλαβαινω ότι η κορη μου είναι πια σε ηλικια που θα κανει ολο και περισσοτερες ερωτησεις.Ξερω πως το κενο θα υπαρχει, αλλα δε θελω σε καμια περιπτωση το παιδι μου να νιωσει απορριψη.Απο την άλλη πλευρα ο πατερας της δεν είναι ανθρωπος που μπορεις να συννενοηθεις.Και στο κατω κατω αν τον υποχρεωσω με το ζορι να επικοινωνησει ξερω πως δε θα το κανει ή αν το κανει θα είναι για μια ,αντε δυο φορες.Οποτε θα μου ξεσηκωσει το παιδι και θα μου το κανει χειροτερα και μετα θα εξαφανιστει παλι.Αν ηθελε πραγματικα να είναι πατερας , δε θα φεροταν ετσι.Φανταστειτε ότι μεχρι και τηλεφωνο αλλαξε για να μην μπορουμε να τον βρουμε.Τι να πεις σε έναν τετοιο ανθρωπο?

Ειμαι πολύ προβληματισμενη και πολύ στεναχωρημενη γιατι αρχισα και δεν ξερω πώς να διαχειριστω την κατασταση.Σκεφτομαι πως η κορη μου μεγαλωνει, είναι ηδη πολύ εξυπνο και προχωρημενο για την ηλικια της παιδι και θα αρχισει να μην αρκειται σε τετοιες ανοητες δικαιολογιες.Φοβαμαι μηπως χασει και την εμπιστοσυνη της και σε μενα, μηπως νιωσει πως την κοροϊδευω, μηπως υποθεσει πως απομακρυνω εγω τον μπαμπα αφου δεν προσπαθω να τον φερω, δεν ξερω, ειλικρινα δεν ξερω πώς να φερθω.Ουτε να διανοηθω δεν μπορω ποσο πραγματα ισως περνανε από το κεφαλακι της και ποσο πληγωμενη είναι.

Ε.

 

Δυστυχώς, σε κάποια φάση της ζωής σου έκανες την επιλογή να κάνεις παιδί με έναν άντρα που δεν στέκεται αντάξιος του πατρικού του ρόλου. Η επιλογή αυτή αναπόφευκτα θα έχει τις συνέπειές της στο παιδί. Όσο καλά κι αν το ανατρέφεις, όσο καλή κι αν είσαι στο ρόλο σου ως μητέρας, πάντα το παιδί θα βιώνει την έλλειψη του πατέρα, ειδικά όσο μεγαλώνει και εκτίθεται σε κοινωνικές καταστάσεις, όπως παραμύθια, τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικά έργα, συζητήσεις με άλλα παιδάκια, κοινωνικές περιστάσεις με άλλες οικογένειες κτλ. Η προσπάθειά σου πρέπει να είναι η ελαχιστοποίηση των συνεπειών αυτών.

Καλά κάνεις και δεν πιέζεις τον πρώην σύζυγο. Θεωρώ όμως πως στην παρούσα φάση πρέπει να κάνεις μαζί του μια επικοινωνία (τηλεφώνημα, μήνυμα, γράμμα) στην οποία με πολύ λίγα λόγια να εκθέτεις την κατάσταση και να τον ρωτάς ψύχραιμα τι σκοπεύει να κάνει με το παιδί, για να κινηθείς ανάλογα. Η απάντηση έχει ήδη δοθεί, αλλά ας εξαντλήσεις και την τελευταία πιθανότητα. Αν όμως δεν τον βρεις ή δεν απαντήσει ή απαντήσει  πως δεν θέλει να το ξαναδεί, θα το λάβεις αυτό ως δεδομένο. Και καλό είναι να μην έχει μετά να σε κατηγορήσει πως απέκλεισες την επαφή με το παιδί του.

Έκανες πολύ καλά που της μίλησες για τις μορφές οικογένειας. Τα παιδιά ονομάζουν οικογένεια το σχήμα που τους προσφέρει ασφάλεια και αγάπη, οσοδήποτε αντικομφορμιστικό κι αν είναι.

Δεν θα πρέπει λοιπόν να προσπαθείς άλλο να της χρυσώσεις το χάπι. Θα της πεις πως μέχρι τώρα δεν της το έλεγες γιατί ήταν μικρή, αλλά τώρα μεγάλωσε και πρέπει να ξέρει: Ναι μεν, ο μπαμπάς δουλεύει μακριά και δεν είναι εύκολο να τηλεφωνήσει κτλ. Αλλά υπάρχουν οικογένειες που το παιδί ζει με τη μαμά και ο μπαμπάς επισκέπτεται ή τηλεφωνεί κάποιες φορές. Υπάρχουν και οικογένειες που ο μπαμπάς έχει φύγει και δεν επικοινωνεί. Και ο δικός σας μπαμπάς ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Δεν πρόλαβε να τη γνωρίσει και να δει τι θαυμάσιο κορίτσι είναι και έτσι δεν δέθηκε μαζί της. Είναι σίγουρο πως αν τη γνώριζε θα την αγαπούσε, αλλά έφυγε πριν τη γνωρίσει, όταν ήταν πολύ μωρό. Είναι πιθανό κάποια στιγμή στο μέλλον να θελήσει να τη γνωρίσει, αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο. Γιατί όχι τώρα; Δεν ξέρεις. Και τώρα δεν επικοινωνεί μαζί σου να τον ρωτήσεις και δεν έχεις τρόπο να τον βρεις. Αν ο μπαμπάς κάποια στιγμή αλλάξει, εκείνος θα επικοινωνήσει κι εσείς θα συζητήσετε και θα αποφασίσετε τι θα κάνετε. Αν αυτό δεν γίνει, όταν εκείνη μεγαλώσει, μπορεί να τον ψάξει και να τον ρωτήσει η ίδια ό,τι θέλει.

Ίσως σου φαίνονται σκληρά όλα αυτά, αλλά είναι πιο σκληρά τα ψέματα και οι άχρηστες ελπίδες. Η μικρή σου είναι έξυπνη και όσο μεγαλώνει θα επανέρχεται στο θέμα. Σε κάθε ηλικία πρέπει να ξέρεις να την αντιμετωπίσεις αλλιώς και καλό είναι να έχεις μια μόνιμη συνεργασία με ψυχολόγο που θα ξέρει σε βάθος την περίπτωση και θα σε συμβουλεύει.

 

 

 

Μητέρα;

Εχω προβλημα με τη μητερα μου, με την οποια δεν εχω μιλησει τους τελευταιους 3 μηνες. Το προβλημα ειναι χρονιο. Η μητερα μου χωρισε οταν εγω και η διδυμη αδερφη μου ημασταν 2 χρονων και εμεινε πολλα χρονια μονη της, πριν ξαναπαντρευτει.

Η μητερα μου ειναι τυπικο παραδειγμα ναρκισσου. Απο μικρη τη θυμαμαι να μην ασχολειται με μενα και την αδερφη μου και να κοιμαται μεχρι το μεσημερι. Το μονο που την ενοιαζε ηταν να δουλευει και να βγαζει λεφτα. Ειχε παντα απαιτησεις και για δουλειές στο σπίτι. Μεχρι και το φαγητο στο κρεβατι της φερναμε με δισκο. Εγω κι η αδερφη μου ημασταν αριστες μαθητριες αλλα οχι το απολυτο 20. Αυτο για τη μητερα μου ηταν αποτυχια. Οταν μου περασαμε σε πανεπιστημια εκεινη ξυνισε γιατι δεν ηταν ιατρικη που ηθελε να σπουδασουμε. Δεν καπνιζαμε, δεν πιναμε, δεν ξενυχταγαμε, ημασταν υπακουες σαν στρατιωτακια μας και απαγορευε να εχουμε σχεση μεχρι και τα 20.  Αλλα ο,τι και να καναμε δεν ηταν αρκετο για κεινη. Καθε αποπειρα διαλογου καταντουσε σε ουρλιαχτα και καυγαδες.

Τα χειροτερα ηρθαν οταν ξαναπαντρευτηκε, εναν ανθρωπο αξεστο, αλκοολικο και βιαιο. Τον εφερε στο σπιτι μας μολις τελειωσαμε το λυκειο με τη συμφωνια οτι θα κανει υπομονη μεχρι να αποφοιτησουμε και να βρουμε δουλεια. Μετα απο δυο χρονια, μας εδιωξε επειδη εκεινος το απαιτουσε. Αυτο εγινε μετα απο βιαιο καυγα και ποτε δεν συνεισφερε σε τιποτα για το νεο μας διαμερισμα ή τα εξοδα. Η αδερφη μου απο τοτε, 5 χρονια τωρα, δεν της εχει ξαναμιλησει και δεν τη συγχωρει. Εγω επειδη της ειχα παντα αδυναμια κρατησα επαφες.

Τα τελευταια δυο χρονια μενω στο εξωτερικο για μεταπτυχιακες σπουδες. Η μονη βοηθεια που ελαβα ηταν απο τη γιαγια μου, η οποια με ο,τι οικονομιες ειχε με βοηθησε στην αρχη. Η μητερα μου δεν ηθελε με τιποτα να βοηθησει γιατι εχτιζε σπιτι με τον πατριο μου. Ουτε καν ψυχολογικη υποστηριξη βρηκα, δεν εχανε ευκαιρια να με κριτικαρει για το τι κανω στο εξωτερικο τρωγοντας τα λεφτα της γιαγιας, τα οποια θα προτιμουσε να πανε στο σπιτι που εχτιζε. 

Τον τελευταιο χρονο εμαθε οτι ειχε καρκινο του στηθους κι εχει γινει πολυ ανυποφορη. Εχει την απαιτηση ολοι να τη συγχωρεσουμε για τις ιδιοτροπιες της. Εγω ομως συνεχιζα να της μιλαω γιατι ειναι μητερα μου αλλα και δεχομαι πιεσεις απο τους παππουδες μου να το κανω. Και εκεινη επειδιωκει τηλεφωνηματα γιατι κατα ενα μαγικο τροπο ξεχναει ο,τι εχει πει. Μαλιστα παραπονιεται καμια φορα οταν δεν τηλεφωνω και λεει οτι της ελειψα.

Τωρα πια εχω αποφοιτησει απο το μεταπτυχιακο μου, κάνω έναν απολογισμό και με πληγωνουν πολυ τα γεγονοτα του παρελθοντος. Δεν θελω να της μιλησω για καποιο διαστημα. Ειδε στο facebook οτι ανερτησα την αποφοιτηση μου και θυμωσα λιγο που χαρηκε για κατι που δεν εκανε τιποτα. Ισως ειμαι υπερβολικη αλλα εχω πολυ θυμο μεσα μου, ομως και να αποφευγω για παντα ενα τηλεφωνημα δεν ειναι εφικτο. Δεν προκειται ποτε να καταλαβει και παντα με λεει αχαριστη οταν της προβαλλω τα λαθη της. Ποτε μα ποτε δεν ζητησε συγνωμη για τιποτα, ουτε παραδεχεται πως εκανε λαθος. Επισης, λεει οτι μετραω τους ανθρωπους απο το ποσα λεφτα μου δινουν.  Δεν μπορω να εχω τετοιο ανθρωπο στη ζωη μου. Αλλα τη σκεφτομαι συνεχεια. Τι να κανω; Γιατι δεν μπορω να κρατησω τα καλα αλλα θυμαμαι μονο τα ασχημα;

E

 

Δεν θα σταθώ στη συμπεριφορά της μητέρας, ούτε βέβαια μπορώ να υποθέσω τους λόγους που την οδήγησαν εκεί. Η στάση της είναι απαράδεκτη και έχεις όλα τα δίκια του κόσμου να μη νιώθεις πραγματικό σύνδεσμο μαζί σου.

Υπάρχουν μέσα σου δυο φωνές: το πληγωμένο και θυμωμένο παιδί που ζητά απομάκρυνση και η ενήλικη γυναίκα που θέλει να συμπαρασταθεί στη μητέρα της και ίσως να «επιδιορθώσει» τη σχέση και να πάρει επιτέλους λίγη από την αγάπη και την αποδοχή που της έλειψε. Η αδελφή σου επέλεξε τον πρώτο δρόμο αλλά εσύ αμφιταλαντεύεσαι. Όχι, δεν υπάρχει τρόπος να θυμάσαι μόνο τα καλά. Το υποσυνείδητό σου θα κάνει πάντα το δικό του «ισολογισμό», όσο κι αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι άλλο με τη λογική. Και αν η διαφορά μεταξύ αυτού που νιώθεις και αυτού που νομίζεις πως «πρέπει» ή «θα ήταν καλύτερο» είναι μεγάλη, το αποτέλεσμα θα είναι άσχημο για την ψυχική σου ισορροπία.

Το μόνο που έχω να σου πω είναι να ακούσεις τη φωνή της καρδιάς σου. Μην πιέζεσαι από στερεότυπα, παππούδες κτλ. Αν και όταν νιώθεις την ανάγκη να επικοινωνήσεις, κάνε το. Αν όχι, μπορείς να περνάς μεγάλα διαστήματα χωρίς επικοινωνία. Αν κάτι στη διάρκεια της επικοινωνίας αυτής δεν σου αρέσει, διάκοψε το τηλεφώνημα λέγοντας «μαμά διακόπτω τώρα γιατί με στεναχωρούν αυτά που λες και δε θέλω πάλι να μαλώσουμε». ‘Η ακόμη μπορείς και να κόψεις τελείως την επικοινωνία. Ο καθένας στις σχέσεις του φέρει τις συνέπειες κάποιων επιλογών του και το μόνο που θα μπορούσε να τις αλλάξει κάπως είναι η ειλικρινής παραδοχή των λαθών και αίτηση συγνώμης.

Δεν πιστεύω στους δεσμούς αίματος, όταν δεν υποστηρίζονται από ειλικρινή αγάπη και όμορφο παρελθόν.  Δεν έχεις καμιά υποχρέωση απέναντι σε ένα γονιό που σου φέρθηκε έτσι.

Αυτό που μπορεί να μεταβάλει λίγο το τοπίο είναι το πρόβλημα υγείας που η  μητέρα σου αντιμετωπίζει. Ευτυχώς έχει το σύζυγό της, ο οποίος έχει την υποχρέωση να τη στηρίξει, και αν δεν το κάνει η μητέρα θα φέρει συνέπειες άλλης μιας επιλογής της. Αν εσύ έχεις διάθεση και κουράγιο να δείξεις μια ελάχιστη συμπαράσταση σε μια άρρωστη γυναίκα, τότε κάνε το, ανεξάρτητα από το αν αυτή είναι μητέρα σου. Δεν σε αντιμετώπισε ως μητέρα, δεν θα την αντιμετωπίσεις κι εσύ ως κόρη. Είναι απλώς μια γυναίκα που στην παρούσα φάση έχει πρόβλημα υγείας.

Τι "παίζει" με τον πατέρα μου;

Πολλα χρόνια αναρωτιόμουν σε τι οφειλόταν η περίεργη συμπεριφορά του πατέρα μου. Συνέχεια έπρεπε να αισθάνεται το θύμα, σχεδον έπαιρνε ευχαρίστηση στο να τον θεωρούν τον αιώνιο "κακομοίρη", η μητέρα μου έφταιγε για όλα. Έλεγε κάτι, το υποσχόταν και άμα δεν τον βόλευε να το κάνει πράξη επέμενε ότι ο άλλος λάθος κατάλαβε. Δεν ζητούσε συγνώμη.

Eυτυχώς οι γονείς μου έχουν χωρίσει εδώ και 6 χρόνια. Βέβαια πριν να χωρίσουν πήρε όλους φίλους και γνωστούς  παίζοντας τον ρόλο του απατημενου συζύγου -ενώ ο ίδιος διατηρούσε εξωσυζυγικη σχέση Για πολλά χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω "τι έπαιζε" με τον πατέρα μου. Ήταν παθολογικος ψεύτης ? Μήπως απλά ανισορροπος? Είναι πολύ κουραστικό ψυχολογικά να έχεις κάποιον μπροστά σου 100% σίγουρο να προσπαθεί να σε πείσει οτι πράγματα που έχεις ακούσει με τα ίδια σου τα αυτιά δεν ειπώθηκαν πότε. Είδα τον αδερφό μου να μεταβάλει τις μνήμες του και να πιστεύει πράγματα που δεν έγιναν (μετά από εκτεταμένες συζητήσεις με τον πατέρα μου )και το ξέρω γιατί μαζί ήμασταν.
Πρόσφατα άρχισα να διαβάζω για τεχνικές χειραγώγησης και μου χτύπησαν μερικά καμπανάκια . Πως μπορώ να βοηθήσω τον αδερφό μου να ξε-μπλοκάρει (άμα γίνεται) και άμα υπάρχει κάποιο υλικό να διαβάσω γιατί περνάνε σκέψεις απο το μυαλό μου πως ίσως και γω να έχω κάποιους σπόρους μέσα μου ως προς το θέμα της χειραγώγησης και απλά να μην έχουν βλαστησει ακόμα. Σας ακούγονται ως τεχνικές χειραγώγησης αυτές ? Κι άμα δεν είναι τι μπορεί να είναι ?

Α

Δεν μπορώ βέβαια να βγάλω «διάγνωση» από ένα μήνυμα, εξάλλου αυτό ξεφεύγει από τους στόχους και τις δυνατότητες ενός μπλογκ. Το σίγουρο είναι πως ο πατέρας σου επιδιώκει να φέρνει τα πράγματα όπως τον συμφέρουν. Κάποιοι άνθρωποι παίρνουν ευχαρίστηση από αυτό επειδή τους δίνει την αίσθηση του ελέγχου, κάποιοι άλλοι πάλι νοιάζονται απλώς να διευκολύνουν τη δική τους ζωή έστω ακόμη και «πατώντας επί πτωμάτων» και κάποιοι απλώς απολαμβάνουν τα ψέματα ή το να παίζουν ρόλους για λόγους δικής τους παθολογίας. Δεν έχει καμιά έννοια να δούμε γιατί το κάνει ο πατέρας σου, αλλά πρέπει να δούμε πώς θα προστατευτείτε εσείς οι υπόλοιποι. 

Το γεγονός πως προβληματίζεσαι για τον εαυτό σου σε τιμά. Δεν γνωρίζω κάποιο σχετικό σοβαρό βιβλίο και πιστεύω πως η αναζήτηση στο διαδίκτυο μόνο μια πολύ γενική ιδέα μπορεί να σου δώσει, όμως μπορείς και να παραπλανηθείς. Το καλύτερο θα ήταν να δουλέψεις αυτό το θέμα με ψυχολόγο, μέσα στο πλαίσιο της δικής σου προσωπικής ανάπτυξης. Όσο για τον αδελφό σου, μπορείς να κάνεις μαζί του μια σοβαρή συζήτηση για τη συμπεριφορά του πατέρα και να επισημάνεις τις δικές του μεταστροφές. Συμφωνήστε να έχετε τεταμένη την προσοχή σας στο τι συμβαίνει και να διασταυρώνετε απόψεις, συγκρίνοντάς τες με αυτά που λέει ο πατέρας. Και αφού η σχέση μαζί του δεν σας βοηθά στη ζωή σας, φροντίστε να την ελαχιστοποιήσετε.

Δεν ξέρει τι θέλει

Τη μία μου λεει ότι είναι έτοιμος για σοβαρή σχέση, την άλλη-όχι. Εδώ θέλω να πω ότι ποτέ δεν είχε σχέσεις σοβαρες και μακροχρόνιες, μου έλεγε ότι τις έδιωχνε τις γυναίκες. Τώρα είναι 50,χωρισμένος. Το γάμο, το έκανε χωρίς να νιώθει κάτι για τη γυναίκα του, μόνο από ανάγκη να κάνει παιδί. Βασικά, δεν είχε αγαπήσει ποτέ, μία φορά μόνο ήταν ερωτευμένος αλλά την έδιωξε γιατί ήταν μεγαλύτερη και έιχε παιδιά κι'αυτός τότε ήθελε να κάνει οικογένεια.
Μου πρότεινε να πάμε μαζί κάπου για 3 μέρες...και είχε έντονο ενδιαφέρον το πότε θα μπορώ να έρχομαι σπίτι του μέχρι το πρωί. Ξαφνικά, ενω βρεθήκαμε και όλα ήταν πολύ καλά, με κάνει μπλοκ στο φαις, και μετά μου ζητάει να χωρίσουμε γιατί δεν του βγάινει ερωτικά μαζί μου!!! Ενώ πριν από δύο μέρες ο ίδιος με τράβηξε να κάνουμε έρωτα, και γενικώς, φαίνεται αν σε θέλει ένας άντρας. Οταν τον ρώτησα γιατί τότε το κάναμε, μου απάντησε ότι ήθελε να βεβαιωθεί! Και ότι δεν θέλει να πάει πουθενά μαζί μου, απλά προσπαθούσε να κάνει κάτι, αλλά δεν του βγαίνει! (αν και ο ίδιος μου πρότινε χωρίς να του ζητήσω τίποτα!) Να προσθέσω ότι λόγο τελευταίων καταστάσεων στη χώρα ήταν τρελαμένος...Δεν είχε σωστή στύση την τελευταία φορά, μου είπε ότι δεν του είχε ξανασυμβεί...από την επόμενη μέρα κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά και μετά από δύο μέρες με έκανε μπλόκ, αν και μου εξήγησε ότι μπλόκαρε και κάποιους φίλους επιδί δεν θέλει κανέναν...
Βασικά, έχει πολύ μεγάλες ανασφάλειες στο σεξουαλικό τομέα, δεν έχω συναντήσει τόσο σε άλλον. Μιλήσαμε, λοιπών, και ενω στην αρχή ήθελε χωρισμό, στο τέλος μου λεει απ'τον Σεπτέμβρη, αν θες, να συνεχίσουμε. Τον ρωτάω, αν είναι σίγουρος ότι θέλει να του τηλεφωνήσω απ'τον Σεπτέμβρη, μου λέει ναι.
Πως να το εξηγήσετε όλο αυτό? Εμένα με ενδιαφέρει από ψυχολογική άποψη, θέλω να καταλάβω τη έχει και αν χρειάζεται βοήθεια.
Χ

Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι του γίνεται και κακώς ασχολείσαι. Είσαι ερωτευμένη; Σου αρέσει ως άντρας; Γιατί ως προσωπικότητα δεν βλέπω κάτι άξιο λόγου….
Αν σου αρέσει, μπορείς να πας με τα νερά του και όποτε του επιτρέπουν οι ανασφάλειές του μπορείτε να βρίσκεστε και να περνάτε ωραία. Προσοχή όμως: Μην επενδύσεις, μην επικεντρωθείς, μη στεναχωρηθείς με τα πάνω-κάτω του, μην το πάρεις προσωπικά και προ πάντων μην το δεις ως τίποτα παραπάνω από μια περιπέτεια με ημερομηνία λήξης. Αν ενδιαφέρεσαι να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, σίγουρα δεν είναι ο κατάλληλος.
Είναι φανερό πως ο άνθρωπος έχει προβλήματα με τον εαυτό του και σίγουρα χρειάζεται βοήθεια, δεν νομίζω όμως πως θα το παραδεχτεί και θα την αναζητήσει. Λες πως σε ενδιαφέρει από ψυχολογική άποψη, μήπως όμως το ρωτάς για να δεις αν υπάρχει περίπτωση να κάνεις κάτι σοβαρό μαζί του; Γιατί αυτό, ξέχασέ το!

 

Να πάω μόνη διακοπές στα 19;

Σε λίγο θα κλείσω τα 19, είμαι φοιτήτρια και σκέφτομαι να πάω μόνη μου διακοπές σ ένα νησί. Με τις φίλες μου τυχαίνει συνέχεια κάτι και δεν έχουμε καταφέρει να συμβαδίσουμε χρονικά μέχρι τώρα σ' αυτό το θέμα. Ωστόσο, αν και πάντα ήθελα να το δοκιμάσω, από την άλλη με αγχώνει η ιδέα και λίγο νομίζω πως ντρέπομαι να πάω κάπου ολομόναχη.

Δ.

Πολλές φορές υπάρχουν μέσα μας δυο «φωνές» που μας υπαγορεύουν αντίθετα πράγματα.

-        Θέλω να πάω μόνη μου διακοπές, να νιώσω ενήλικη κι απελευθερωμένη και να μην εξαρτώμαι πάντα από τις φίλες μου για να περάσω καλά. Θα τα βρω με τον εαυτό μου και ίσως κάνω και ωραίες γνωριμίες

-        Και τι θα κάνω σ ένα νησί ολομόναχη; πού θα βρω παρέα; και τι παρέα θα είναι; κι αν δεν βρω; αν κινδυνεύσω; και στο ξενοδοχείο και στην ταβέρνα μόνη μου πώς θα με βλέπουν οι άλλοι; μήπως με νομίζουν ανεπιθύμητη; πώς θα βγαίνω μόνη μου να διασκεδάσω κάπου;

Και οι δυο φωνές έχουν το δίκιο τους και είναι σεβαστές.

Είσαι κοινωνικό κορίτσι; έχεις θάρρος; εξοικειώνεσαι εύκολα με αγνώστους; αδιαφορείς για το τι θα πει «ο κόσμος»; σπουδάζεις μακριά από το σπίτι σου; συνηθίζεις να βγαίνεις μόνη; έχεις ξαναπάει κάπου μόνη, έστω για ένα Σαββατοκύριακο; Αν η απάντηση στις πιο πάνω ερωτήσεις είναι καταφατική, οι μοναχικές διακοπές θα σου είναι πιο εύκολες.

Αν είναι αρνητική, θα σε συμβούλευα να δοκιμάσεις αρχικά να πας μόνη κάπου κοντά ένα Σαββατοκύριακο για να δεις και αν νιώσεις άνετα μπορείς να τολμήσεις στη συνέχεια να πας κάπου πιο μακριά και για περισσότερες μέρες. Μια καλή λύση είναι επίσης να πας κάπου που έχεις κάποιους γνωστούς πχ στον τόπο ή στο εξοχικό κάποιου συμφοιτητή/τριας ή σε κάποιο μέρος που κάνουν διακοπές κάποια γνωστά σου παιδιά. Όχι να μείνεις μαζί τους, αλλά να έχεις κάποια γνωστά άτομα που ίσως κάποιες φορές θα κάνετε παρέα. Ή απλώς θα σου υποδείξουν τα ωραία μέρη.

Γενικά, όταν αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ δυο επιλογών, προσωπική μου άποψη είναι να δοκιμάζουμε την πιο τολμηρή. Ακόμη όμως κι αν πας κάπου και δεν προσαρμοστείς, μένεις απλώς λιγότερες μέρες και επιστρέφεις ή φεύγεις για κάπου αλλού. Για κάθε ενδεχόμενο, φρόντισε να πας κάπου όχι πολύ απομονωμένα (για λόγους ασφάλειας), με εύκολη συγκοινωνία και με πολλές επιλογές διαμονής και αναψυχής.

Ο σύντροφός μου είναι κατά του γάμου

Είμαι 35 ετών κ διατηρώ σχέση εδώ και 1χρόνο με κάποιον 30ετών.συζούμε από τον πρώτο μήνα και έχουμε "επιβιώσει" από παρα πολλά θέματα οικονομικά κ όχι μόνο. Έχουμε βρεί τρόπο να συζούν και οι διαφορετικότητες μας και τα συμπλέγματα μας.Μέχρι εδω όλα καλά...

Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο σύντροφος μου,μου είπε οτι απο τη στιγμή που έχει κάνει 2 αποτυχημένους γάμους δε θέλει να ξαναπαντρευτεί.Εγώ θεωρώ το γάμο την ανώτερη απόδειξη αγάπης και αυτό που σε ξεχωρίζει απο όλες τις αλλες σχεσεις.
Παρεξηγήθηκα,απογοητεύτηκα και θεωρώ οτι αν με αγαπούσε θα ήθελε να με δέσει τη ζωή του μαζι μου.Αυτός θέλει να τη δέσει οπως λέει με παιδια και όλα τα παρελκόμενα αλλά χωρίς τελετή.
Νιώθουμε σε αδιέξοδο και στενοχωριόμαστε γιατί είναι μια διαφορά σημαντική αυτή μεταξύ μας.
Μπορείτε να μας ξεμπλοκάρετε λίγο;Γιατί εμείς εχούμε βυθιστεί στο άγχος και νιώθουμε και οι δύο σε δίλλημα.
Φοβάμαι οτι είτε κανω εγώ πίσω είτε αυτός κάποιος θα θεωρήθει αργά ή γρήγορα αδικημένος και πάλι θα βρεθούμε σε τέλμα.Πώς να το σκεφτούμε;

Α

Δυο διαζύγια ως τα 30 είναι ένα βαρύ φορτίο…. Αντί όμως ο σύντροφός σου να τα βάζει με το θεσμό του γάμου, θα έπρεπε να ψάξει να βρει γιατί έκανε δυο λανθασμένες σοβαρές επιλογές συντρόφου και κατά πόσο «δούλεψε» πάνω στις επιλογές αυτές, τόσο ως παντρεμένος για να δει τι μπορεί να διορθωθεί, όσο και ενδιάμεσα και μετά από τα διαζύγιά του για να βρει το δικό του μερίδιο ευθύνης και να φροντίσει να δράσει διαφορετικά στο μέλλον.

Η ιδεολογία μας διαμορφώνεται πάνω σε βάσεις που έχουμε πάρει από τα παιδικά μας χρόνια, σύμφωνα με τις μετέπειτα εμπειρίες της ζωής μας. Η διαμόρφωση της ιδεολογίας του καθενός μας αποτελεί μια εξελισσόμενη διαδικασία. Κανένας δεν αλλάζει ιδεολογία για να ταιριάξει με κάποιον άλλον, και αν πει πως το κάνει θα πιεστεί πολύ και τελικά δεν θα το αντέξει. Ο καθένας μας όμως είναι πιθανό να αλλάξει κάποια σημεία της ιδεολογίας του σε επόμενες φάσεις της ζωής του, μόνο μέσα από τη δική του προσωπική εμπειρία. Ο σύντροφός σου με βάση τις ως τώρα εμπειρίες του έχει απορρίψει το θεσμό του γάμου γι αυτή τη φάση της ζωής του. Αν αλλάξει για χάρη σου θα πιεστεί και αυτό κατά κανόνα αποβαίνει αρνητικό για τη σχέση, όπως και για την ψυχολογία του ίδιου του ατόμου. Τίποτα όμως δεν αποκλείει να αλλάξει στο μέλλον, ούτε όμως και πρέπει να υπολογίζεις οπωσδήποτε σε μια τέτοια αλλαγή.

Από την άλλη, η δική σου ιδεολογία είναι υπέρ του γάμου και των παιδιών. Σεβαστό κι αυτό. Θεωρείς το γάμο απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκτηση παιδιών; και αν ναι, είναι αυτό βαθειά ιδεολογία σου ή φοβάσαι να ξεφύγεις από τα κοινωνικά στερεότυπα;

Θεωρείς το γάμο ως απόδειξη αγάπης ενώ ο σύντροφός σου όχι. Αυτό είναι η πιο σοβαρή ιδεολογική διαφορά μεταξύ σας και δυστυχώς δεν μπορεί να την επιλύσει κανένας τρίτος. Η προσωπική μου άποψη είναι πως ο γάμος αποτελεί μια κοινωνική πράξη: μια κοινοποίηση προς την κοινωνία της απόφασης ενός ζευγαριού να είναι μαζί και επιλύει και κάποια γραφειοκρατικά θέματα. Στις περισσότερες περιπτώσεις προϋποτίθεται η αγάπη του ζευγαριού, όχι όμως πάντα. Υπάρχουν ζευγάρια που αγαπιούνται και δεν παντρεύονται, όπως και ζευγάρια που παντρεύονται χωρίς ιδιαίτερα συναισθήματα, για κοινωνικούς, πρακτικούς, οικονομικούς λόγους, από ενθουσιασμό, ως σπασμωδική κίνηση κά.

Βασική αρχή είναι: Στα σοβαρά θέματα κάνουμε μόνο αυτά που θέλουμε και οι δυο. Και ευτυχώς στη δική σας περίπτωση υπάρχουν  αρκετά κοινά πράγματα. Καλή συνύπαρξη, αφοσίωση και παιδιά. (Υποθέτω πως ο σύντροφός σου δεν έχει παιδί, γιατί αλλιώς θα το ανέφερες).

Ποιος ο λόγος να πάρετε άμεσα μια απόφαση για γάμο; Συνδέεστε μόνο ένα χρόνο. Ίσως σε 3 χρόνια να είστε πιο ώριμοι και οι δυο για να πάρετε αποφάσεις ζωής. Μια διαφορά 5 χρόνων στην ηλικία σας είναι σημαντική με την έννοια πως μια γυναίκα 35 είναι έτοιμη για παιδιά, ενώ ένας άντρας 30 ίσως δεν είναι, ανεξαρτήτως του παρελθόντος του. Βέβαια έχεις ακόμη μπροστά σου τουλάχιστον 7-8 χρόνια μέσα στα οποία μπορείς να τεκνοποιήσεις χωρίς προβλήματα.

Θα σας πρότεινα λοιπόν να πάψετε να ψυχαναγκάζεστε με το θέμα του γάμου και να απολαύσετε την καλή σας συνύπαρξη. Αν όλα πάνε καλά, το ξανασυζητάτε σε 2-3 χρόνια. Αν ακόμη ο σύντροφός σου δεν θέλει γάμο, τότε μπορείτε να θέσετε θέμα παιδιού. Αν εσύ δεν θέλεις παιδί χωρίς γάμο, θα βρεθείς στο δίλημμα «σύντροφος που αγαπώ+παιδί ή μόνη και σε αναζήτηση συντρόφου πρόθυμου για οικογένεια». Ως τότε όμως πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει από πλευράς του ενός από τους δυο σας. Δεν αποκλείεται, αν έχετε μακροχρόνια συμβίωση και παιδί, ο σύντροφός σου να χαλαρώσει και δει αλλιώς το θέμα του γάμου ή εσύ να ξεπεράσεις το στερεότυπο και να μην τον χρειάζεσαι. Επίσης μπορείτε να δείτε αν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης μπορεί να ικανοποιήσει και τις δυο πλευρές.

Προς Θεού, μη χαλάσετε μια καλή σχέση αν δεν δώσετε αρκετό χρόνο κι αν δεν στενέψουν τα περιθώρια τεκνοποίησης! Μερικές συνεδρίες συμβουλευτικής ζευγαριού θα σας βοηθήσουν.

"όταν μπαίνω σπίτι, εσύ τουμπεκί ψιλοκομμένο!"

Είμαι παντρεμένη 2 χρόνια περίπου (37 ετών εγώ και 42 ο άντρας μου) και έχω ένα μωράκι 16 μηνών. Ο γάμος ήρθε λόγω εγκυμοσύνης. Δεν γνωριζόμασταν καλά με τον συζυγό μου πριν. Έιχα κάποιες αμφιβολίες για να προχωρήσω λόγω του ότι δεν είχε σταθερή δουλειά αλλά μου έδινε την αίσθηση ενός καλού ανθρώπου. Εγώ έχω καλή δουλειά και σταθερή οπότε θεωρούσα ότι θα τα καταφέρναμε. Κατά την περίοδο της προετοιμασίας του γάμου, είδα κάποια κομμάτια της συμπεριφοράς του που δεν μου άρεσαν. Φαινόταν να στηρίζεται μόνο πάνω στην οικογένεια μου και σε εμένα στα οικονομικά θέματα. και εκείνος και η δική του οικογένεια "στην απέξω και χαλαρά". Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία όμως παρόλο που του επεσήμανα ότι δεν μου άρεσε. Ενώ αναγνωρίζω ότι άλλαξε πολλά πράγματα στην καθημερινότητα του για την οικογένεια όπως και εγώ άλλωστε, και ότι και οι δύο βρεθήκαμε ξαφνικά από την εργένικη ζωή σε γάμο και παιδί φοβάμαι ότι τελικά όλα τα έκανε με "σκοπό" και νοιώθω πολύ δυστυχισμένη πια. Δηλαδή:
- Παραιτήθηκε από την δουλεία του όταν ο γιος μας ήταν 2 μηνών γιατί τον εκμεταλλεύονταν και παρέμεινε άνεργος 8 μήνες.

- Έπαιζε μανιωδώς στοίχημα και πορωνόταν. Ευτυχώς τους τελευταίους 2 μήνες που ξαναβρήκε δουλεία δεν παίζει όποτε ίσως ήταν αντίδρασή του στην ανεργία που εκείνος βέβαια προκάλεσε.
-  Η μητέρα μου συνείσφερε ότι μπορούσε και πολλές φορές και πάνω από τις δυνάμεις της. Δυστυχώς όμως πολλές φορές την έχει βρίσει και της έχει μιλήσει απαράδεκτα...Το ίδιο και στην αδερφή μου. Πιστεύει ότι η αδερφή μου επειδή δεν έχει παιδιά θα έπρεπε να παραιτηθεί από τα δικαιώματά της στην περιουσία μας. Επίσης ότι δεν τον ακούνε σαν "γαμπρό".
- Μετά τους 3-4 μήνες δεν κάνει απολύτως τίποτα με το μωρό. Δουλεύω σε μια απαιτητική εργασία. Τώρα που ξεκίνησε να δουλεύει, εμένα μου απαγόρευσε να λέω ότι κουράστηκα ή ότι δεν προλαβάινω και όπως μου δήλωσε "όταν μπαίνω σπίτι εσύ τουμπεκί ψιλοκομμένο".
Γκρίνια συνέχεια για όλα. και μετά από 2 μέρες αχ συγνώμη αγάπη μου λατρεία μου γυναίκα μου άξια δεν τα εννοούσα τα είπα πάνω στα νεύρα μου και κλάμα από μέρους του και προσπαθεί να με πείσει για δεύτερο παιδί.

Εγώ όμως δεν μπορώ άλλο...νοιώθω χαλια, τρώω ανεξέλεγκτα, έχω γίνει βουλιμική. Είχε πει στην μάνα μου μπροστά μου "αν δεν είχε καλή δουλειά, δεν είμαι ηλίθιος να την παντρευόμουν". θέλει υπογεγραμμένο χαρτί από την δουλειά μου πόσα χρήματα βγάζω και επίσης να μας πεί επισήμως η μάνα μου πόσα ακριβως θα μας δίνει. Πως θα προχωρήσω στη δουλειά μου τώρα με τις δύσκολες συγκυρίες? Πως θα πάρει σωστές βάσεις το παιδί μου σε αυτό το κλίμα? Νοιώθω βαλτωμένη...από την άλλη με στεναχωρει ό χωρισμός...μια ενωμένη οικογένεια ηθελα...οχι αυτό....Σώζεται αυτή η κατάσταση?

Η σεξουαλική ζωή ανύπαρκτή. Δεν μου έρχεται να κάνω έρωτα μαζί του.
Με τους δικούς του δεν έχω  ιδιαίτερα προβλήματα. Η μητέρα του χώνεται καμια φορά αλλά μου κρατάει το παιδί και κάνει καμια δουλίτσα σπίτι. Και προσπαθεί να τον συνετίσει με τα περιουσιακά, με υποστηρίζει.

Μ

Ο γάμος που γίνεται βιαστικά λόγω εγκυμοσύνης, δυστυχώς σπανίως έχει καλή πρόβλεψη… Επίσης, θα επισημάνω άλλη μια φορά πως πρέπει να είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι από ένα στάδιο μιας σχέσης για να περάσουμε στο επόμενο. Τα φαινόμενα που είδες προ του γάμου ήταν ανησυχητικά και θα έπρεπε να περιμένεις να δεις πώς θα εξελισσόταν η σχέση σας.

Τώρα όμως ο γάμος και το παιδί έγιναν και πρέπει να δεις πώς θα συνεχίσεις. Εκφράζεις έλλειψη ικανοποίησης σε όλα τα επίπεδα και ειδικά στο οικονομικό ο σύζυγος έχει δώσει πολύ άσχημα δείγματα.

Ποια είναι τα συναισθήματά σου γι αυτόν; Αν μέσα σου τον έχεις απορρίψει, το διαζύγιο είναι αναπόφευκτο. Αν διατηρείς συναισθήματα, κάνε μια προσπάθεια να το παλέψεις. Μην ξεκινάς συζήτηση πάνω σ ένα άσχημο γεγονός, αλλά διάλεξε μια ήρεμη στιγμή και πες του όλα όσα σε ενοχλούν. Ξεκαθάρισέ του κάποιες αρχές σου, ζήτησέ του να δεσμευτεί σε αλλαγές και δες πώς θα πάει. Πχ ξεκαθάρισέ του πως δεν έχει δικαίωμα να αναμιγνύεται στα οικονομικά της οικογένειάς σου, ούτε να ζητά βεβαιώσεις αποδοχών! Μοιράστε τα θέματα του παιδιού, εξήγησέ του πόσο κουράζεσαι κτλ. Φρόντισε να εκφράσεις τα συναισθήματα που σου έχουν δημιουργηθεί με την κατάσταση. Αν δείξει διάθεση συνεννόησης, ζήτησέ του κι εσύ να πει τι τον πειράζει, να εκφράσει συναισθήματα και καταλήξτε σε κάποια κοινή προσπάθεια. Αν δεν δείξει διάθεση συνεννόησης, δεν μένει παρά μια περίοδος δοκιμαστικού χωρισμού που ίσως σας κάνει και τους δυο να δείτε τα πράγματα πιο καθαρά.

Αν οι διαφορές σας είναι ιδεολογικές πχ για τη θέση της γυναίκας στην οικογένεια ή για τη σημασία και τη διαχείριση των οικονομικών, δυστυχώς μονο επιφανειακές αλλαγές μπορούν να γίνουν, οι οποίες δεν θα κρατήσουν για πολύ…. Αν πρόκειται απλώς για θέματα συμπεριφοράς, τότε με αμοιβαία προσπάθεια μπορούν να διορθωθούν. Το βασικότερο όμως είναι τα συναισθήματα, τα οποία πρέπει να έχουν παραμείνει ζωντανά και αυθεντικά για να τροφοδοτήσουν μια νέα προσπάθεια μεταξύ σας.

Η άσχημη ψυχολογική σου κατάσταση, η βουλιμία, η έλλειψη σεξουαλικής διάθεσης αποτελούν συμπτώματα-συνέπειες της όλης κατάστασης που ζεις. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις και να διαχειριστείς τα προβλήματά σου, όπως και η συμβουλευτική ζευγαριού (θα δεχόταν ο σύζυγος;)

Όπως κι αν πάνε τα πράγματα, καλό είναι να παλέψεις μεν, να μη θεωρείς το διαζύγιο καταστροφή δε. Και για σένα και για το παιδί σου είναι καλό αυτό που ζεις τώρα; Είναι καλό για το παιδί μια δυστυχισμένη μητέρα; Πολλές φορές το «τι θα γίνει το παιδί;» είναι το πρόσχημα πίσω από το οποίο κρύβεται ο φόβος μας να μείνουμε μόνοι, το τι θα πει ο κόσμος και άλλες προσωπικές ανασφάλειες. Έχω πει πολλές φορές πως για το παιδί είναι προτιμότερο ένα αξιοπρεπές διαζύγιο μεταξύ ισορροπημένων ανθρώπων παρά ένας δυστυχισμένος γάμος.

 

Γάμος στον καιρό της οικονομικής κρίσης

Έχω σχέση 2 χρόνια με κάποιον που προσδοκά οικογένεια. Εμένα τα οικονομικά μου είναι άσχημα, βρέθηκα σε μια κατάσταση χρεών και μη υποστήριξης από το οικογενειακό μου περιβάλλον από πολύ νωρίς!

Αυτή τη στιγμή έχω ένα μικρό εισόδημα (πριν την κρίση εργαζόμουν κανονικά) το οποίο όμως δεν με κάνει να νιώθω ασφάλεια για το μέλλον, παράλληλα δεν βλέπω ευκαιρίες και για να πω την αλήθεια δεν είμαι από τα άτομα που θα έκανε το οτιδήποτε, δεν θα άντεχα ψυχολογικά πιστεύω γιατί το έχω βιώσει στο παρελθόν.

Ο σύντροφός μου αυτά τα γνώριζε ακόμα και πριν προχωρήσουμε σε σχέση. Το τελευταίο διάστημα μου προέκυψαν κάποια μικροχρέη και βλέπω ξεκάθαρα την δυσανασχέτηση/ενόχλησή σου. Καταλαβαίνω από μια πλευρά την ανησυχία του καθώς δεν είναι πλούσιος ο άνθρωπος και νιώθω μπερδεμένη καθώς αυτό το ζήτημα έχει δημιουργήσει προστριβές και είναι φορές που άμεσα ή έμμεσα με κατηγορεί...

Το ερώτημά μου είναι εάν στο μέλλον η πίεση/δυσανασχέτηση για το οικονομικό θέμα γίνει μόνιμη χωρίς να καταλήξουμε κάπου μέσα από συζήτηση είναι άξιος λόγος χωρισμού, προσωπικά το βρίσκω ακατάλληλο περιβάλλον για να καλλιεργηθεί μια σε βάθος χρόνου συνύπαρξη...

M

To οικονομικό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη προκειμένου για συμβίωση και πολύ περισσότερο για γάμο.

Είχες εξ αρχής ενημερώσει το σύντροφό σου για την οικονομική σου κατάσταση, όπως λες. Μένετε μαζί; έχετε κοινό ταμείο;  σε βοηθά να πληρώσεις τα χρέη σου; αν όχι, γιατί να δυσανασχετεί για τα δικά σο οικονομικά θέματα;

Αν όμως μένετε μαζί, πριν το αποφασίσετε θα έπρεπε να είχατε συζητήσει καθαρά το οικονομικό. Σε μια σοβαρή συντροφική σχέση συμβίωσης δεν είναι απαραίτητο τα δυο μέλη να συμβάλλουν ισότιμα, αλλά πρέπει το άθροισμα των εσόδων τους να τους φτάνει για να ζήσουν αξιοπρεπώς και επίσης να έχουν και οι δυο συμφωνήσει να αποδεχτούν αυτή την «ανισότητα». Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για γάμο. Αν δουν πως με το άθροισμα των εσόδων τους δεν τα καταφέρνουν, αναβάλλουν τη συμβίωση ή το γάμο μέχρι να τα καταφέρουν.

Τι μπορούν να κάνουν για να τα καταφέρουν; Εσύ θα πρέπει να φροντίσει να βρεις δουλειά. Το τι υποχωρήσεις μπορεί να χρειαστεί να κάνεις και πώς θα αισθάνεσαι γι αυτές, είναι θέμα προσωπικό. Θα συγκρίνεις τις ταλαιπωρίες με την οικονομική σου ανεξαρτησία και θα δεις τι μετρά περισσότερο. Γιατί όμως το θεωρείς δεδομένο πως απαραίτητα θα ταλαιπωρηθείς σε μια δουλειά; Ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αλλά πάρα πολλοί άνθρωποι βρίσκουν μια δουλειά να αυτοσυντηρηθούν, με τα καλά της και με τα κακά της,  χωρίς όμως να βιώνουν…. κόλαση. Μήπως είσαι ιδιαίτερα ευαίσθητη ή «καλομαθημένη»; Μήπως υποσυνείδητα χρησιμοποιείς τις παλιές σου άσχημες επαγγελματικές εμπειρίες ως πρόσχημα για να μην ξαναπροσπαθήσεις στον επαγγελματικό χώρο; Γιατί έχεις βάλει στον εαυτό σου την ταμπέλα της μόνιμα άνεργης;

Επιπλέον, θα πρέπει να διερευνήσετε μαζί με το σύντροφό σου άλλες πιθανότητες, όπως αλλαγή πόλης, κάποια φθηνή λύση κατοικίας, αλλαγή κάποιων συνηθειών ζωής για περιορισμό των εξόδων σας κ.α. προκειμένου να τα καταφέρετε.

Ναι, δυστυχώς το οικονομικό μπορεί υποσκάψει ένα γάμο και καλό είναι να μην προχωρήσετε αν δεν είστε έτοιμοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να χωρίσετε! Αντίθετα, δυο άνθρωποι που αγαπιούνται έχουν κίνητρο και την υπομονή να βελτιώσουν τη ζωή τους προκειμένου να καταφέρουν να κάνουν οικογένεια.

Επαναπροσανατολισμός;

Είμαι 29 χρονών, χημικός. Τελειώνω το μάστερ μου στην χημεία φέτος, όμως, ενώ θα ήθελα να δουλεύω ως χημικός, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν δουλεύω στο αντικείμενο που σπούδασα. Έψαχνα ένα χρόνο δουλειά και τελικά, βρήκα ημιαπασχόληση σε μια εταιρία. Φυσικά, δεν είναι αυτό που ήθελα και το κάνω μόνο και μόνο γιατί δεν έχω άλλη λύση. Η αλήθεια είναι, πως ως χημικός δεν υπάρχει περίπτωση να βρω δουλειά. Σκέφτομαι συχνά ότι όταν ήμουν 18 ήθελα να περάσω στην ιατρική. Μια σκέψη μου είναι να δώσω κατατακτήριες στην ιατρική, αλλά η σχολή αυτή έχει 6 χρόνια γενική ιατρική κι άλλα 4 η ειδικότητα (αν σε πάρουν κατευθείαν) και από αυτήν την σχολή θα βγω 40 χρονών και θα είναι αργά για να ξεκινήσω να δουλεύω. Εσείς τι θα μου προτείνατε; Να έδινα, άραγε, κατατακτήριες για κάποια άλλη σχολή με εξίσου καλές προοπτικές για δουλειά; 

Μ

Θα ήθελα να σου υποδείξω μια εναλλακτική αντιμετώπιση επαγγελματικού προσανατολισμού (επ). Η λογική της επιλογής σχολής με κριτήριο τη δυνατότητα εξεύρεσης εργασίας είναι λάθος. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον των επαγγελμάτων στη σημερινή κατάσταση οικονομικής αστάθειας που επικρατεί. Ακόμη όμως κι αν μπορούσαμε να προβλέψουμε το μέλλον, κάποιος που εργάζεται σε έναν τομέα που δεν του ταιριάζει γίνεται μέτριος ή/και καταστρέφει  την ψυχική του υγεία. Το μόνο που μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα επαγγελματικής αποκατάστασης και ισορροπημένης ζωής είναι η επιλογή του επαγγέλματος για το οποίο είσαι «φτιαγμένος». Μόνο τότε θα το αντιμετωπίσεις με πάθος, θα γίνεις πολύ καλός σ αυτό και αργά ή γρήγορα η επιλογή σου θα αποδώσει. 

Αρχικά λοιπόν σε ρωτώ: Σου αρέσει η δουλειά του χημικού; σε εργαστήριο; στη βιομηχανία; στην εκπαίδευση; πώς επέλεξες το μεταπτυχιακό σου; σε ελκύει το αντικείμενο; Αν σε όλα αυτά απαντάς ναι, τότε το μόνο που έχω να συστήσω είναι υπομονή και προσπάθεια. Στις σημερινές συνθήκες ελάχιστοι νέοι στην ηλικία σου έχουν αποκατασταθεί και η διαδικασία παίρνει χρόνο.

Αν τη χημεία την αντιμετωπίζεις «χλιαρά» ή –ακόμη χειρότερα- δεν σου αρέσει, τότε δικαίως κάνεις τη σκέψη να σπουδάσεις κάτι άλλο. Η ιατρική είναι δύσκολη και παίρνει χρόνο, έτσι μόνο αν είναι όνειρο ζωής σου θα πρέπει να την κυνηγήσεις. Τότε δεν θα σκεφτείς ούτε τα χρόνια ούτε τον κόπο ούτε την ηλικία. Αν όμως σκέφτεσαι μόνο μια καλύτερη αποκατάσταση, κοίτα γύρω σου την ανεργία των γιατρών και θα αποθαρρυνθείς.

Βρες τι σου αρέσει, σε τι ταιριάζεις, ποιο είναι το όνειρό σου, τι άνθρωπος είσαι. Επειδή όλα αυτά σε όλους σχεδόν τους νέους έχουν αλλοιωθεί από τις κοινωνικές επιταγές, επισκέψου κάποιον ειδικό επ για να σε βοηθήσει . Και αν αυτό το όνειρο είναι πολύ δυνατό, κάποια σχολή ή μεταπτυχιακό ή σεμινάρια θα βρεις που θα σου ανοίξουν το δρόμο. Αν συνδυάζεται με αυτά που έχεις ήδη σπουδάσει, τόσο το καλύτερο.

Θα ήταν σκόπιμο να κάνεις ένα πλήρες πρόγραμμα επ με κάποιον ειδικό, έτσι ώστε αρχικά να δεις τι μπορείς να κάνεις αυτό που ήδη σπούδασες και αν αυτό δεν σου ταιριάζει να δεις τι άλλο θα κάνεις. Σου συνιστώ επίσης να διαβάσεις το βιβλίο μου ΕΠΙΛΕΓΩ ΣΩΣΤΑ ΤΙ ΘΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ; για να βοηθηθείς να διαμορφώσεις την ιδεολογία σου για τον επ σου και να δεις περιπτώσεις άλλων νέων.

 

Πίεση στην επαρχία

Ειμαι 36 χρονων στα 23 ειχα δεσμο 8χρονων που τελικα χωρισαμε κ γλιτωσα!επειδη μενω σε πολυ μικρη πολη εμεινα για καποια χρονια χωρις σχεση αλλα πηγαινα καλα επαγγελματικα!πριν ενα χρονο βρεθηκα με τον εφηβικο μου ερωτα ο οποιος ειχε ερθει διακοπες κ μετα εξαφανιστηκε γιατι ειχε κ υποχρεωσεις χωρισμενος με παιδι στο εξωτερικο!πληγωθηκα αλλα το ξεπερασα!τωρα εδω κ 4μηνες γνωρισα εναν αντρα 1χρονο μεγαλυτερο o οποιος ειναι παντρεμενος με 2παιδια ζει σε κοντινη πολη!εχουμε ωραια επικοινωνια βρισκομαστε οταν μπορει κ ειναι πολυ ομορφο ολο αυτο!αλλα εχει ξεκαθαρισει οτι δε χωριζει κ συμφωνουμε!το θεμα μου ομως ειναι οτι νιωθω ενοχες ανασφαλεια χαρα λυπη ολα μαζι!κ πανω στην απογνωση μου το ειπα στη μητερα μου τραγικο λαθος !θελω να ξεφυγω απο αυτη την πολη που με τρωει τωρα  μαθαινω οδηγω να νιωσω πως θα ξεφυγω!θελω να βρω κ γω ενα συντροφο κανονικο αλλα δεν βρισκω!κ ακομη δεν θελω να χασω κ αυτο που ζω τωρα! οταν ειμαι μαζι του νιωθω θεικα!βοηθηστε με εχω κουραστει ψυχολογικα ολα αυτα τα χρονια!κ θελω να καλμαρω κ τη μητερα να ξεχασει αυτο που της ειπα!

A.

 

Βλέπω μια σειρά αποτυχημένων σχέσεων μέσα σε ένα στενό επαρχιακό περιβάλλον που από ό,τι καταλαβαίνω δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια επιλογών ούτε ελευθερία κινήσεων.

Η τωρινή σου σχέση είναι αντίξοη μεν, ξεκάθαρη δε. Οι σχέσεις με παντρεμένους είναι πάντα σε βάρος του ανύπαντρου μέλους, το οποίο υφίσταται περιορισμούς, δεν χαίρεται τη σχέση του και προσαρμόζει τη ζωή του στο πρόγραμμα του άλλου. Ο δε παντρεμένος συνεχίζει κανονικά τη ζωή του και κάνει μερικά όμορφα διαλείμματα για να δει την ερωμένη. Λες πως όταν βλέπεστε νιώθεις όμορφα, αλλά τον υπόλοιπο καιρό νιώθεις ενοχές, ανασφάλεια και λύπη. Ο φίλος σου είναι ξεκάθαρος: αυτά μπορεί να σου προσφέρει και αν θέλεις μένεις μ αυτά. Λες πως αποδέχτηκες πως δεν θα χωρίσει, αλλά φαίνεται πως κατά βάθος δεν το έχεις αποδεχτεί. Όσο για τις ενοχές, μάλλον θα πρέπει να τις έχει ο παντρεμένος και όχι εσύ. Κανένα τρίτο πρόσωπο δεν χαλά ένα γάμο, αν αυτός δεν είναι ήδη χαλασμένος.

Το είπες στη μητέρα σου και με ρωτάς τρόπο να την κάνεις να το ξεχάσει. Αυτό είναι τουλάχιστον αστείο! Κανείς δεν ξεχνά κάτι σημαντικό που αφορά αγαπημένο του άτομο. Η απόγνωση σε έκανε να εξομολογηθείς στη μητέρα σου και τώρα είναι δύσκολο να την καλμάρεις.

Έχεις λοιπόν 2 επιλογές:

·       Διακόπτεις αυτή τη σχέση που σε πιέζει, υποφέρεις και τον ξεχνάς. Έτσι ησυχάζεις κι εσύ, ησυχάζει και η μητέρα σου

·       Διατηρείς τη σχέση σου χωρίς να επενδύσεις και όσο κρατήσει. Ταυτόχρονα κοιτάς τη ζωή σου γιατί δεν έχεις κάτι περισσότερο να περιμένεις. Αδιαφορείς για τα κοινωνικά στερεότυπα και δηλώνεις στη μητέρα σου πως θα κάνεις αυτό που σου αρέσει και της απαγορεύεις δυναμικά να σχολιάζει.

Σε κάθε περίπτωση, φρόντισε την ανεξαρτησία σου και να ζεις όσο γίνεται καλύτερα στον τόπο σου. Το να φύγεις θα ήταν μια λύση, αλλά πρέπει να τη σταθμίσεις με τις επαγγελματικές σου προοπτικές.

 

Ο πρώην ενοχλεί

Είμαι 31 ετών.Εδώ και 9 μήνες είμαι σε σχέση με την Β. που είναι 28 ετών.Εκείνη,όταν την πρωτογνώρισα είχε 3 μήνες που είχε βγει απο μια σχέση 8 χρόνων.Ενώ την ήθελα πολύ,ήξερα τι με περίμενε και επέλεξα να βρίσκομαι κοντά της και να ενδιαφέρομαι,χωρίς να κάνω οποιαδήποτε κινηση.Καθώς ομως ο καιρός περνούσε και είχαμε όμορφη επικοινωνία,εκείνη άρχισε να νιώθει όμορφα μαζί μου και κάπως έτσι καταλήξαμε ζευγάρι.Το πρόβλημα είναι πως εκείνη,λίγο μετά αφού χώρισε από την μακροχρόνια σχέση της,δημιούργησε μια άλλη,προφανώς σαν τρόπο να ξεπεράσει το σόκ αυτού του χωρισμού με κάποιον άλλο,από το φιλικό της περιβάλλον,ο οποίος είναι πολύ μεγαλύτερος της.Εγώ κατα την διάρκεια της επικοινωνίας μας,ποτέ δεν θέλησα να την φέρω σε δύσκολη θεση και να ρωτήσω πως είναι τα πράγματα στην προσωπική της ζωη,κι έτσι εκείνη θεωρούσε πως γνώριζα,ή είχα καταλάβει και δεν το σχολίασε ποτέ.3 μήνες μετά την αρχή της σχέσης μας, τυχαία αντιλήφθηκα πως κάτι συνέβαινε και κατάλαβα και με ποιόν,κι έτσι την ρώτησα.Μου είπε πως ήταν μια λάθος επιλογή της και πως να είμαι σιγουρος πως από την ημέρα που είμαστε μαζι εκείνη είναι για μένα.Πέρασαν κάποιες στιγμές έντονων τσακωμών καθώς προσπαθούσε να με πείσει πως δεν αισθανόταν τίποτε για αυτό που συνέβαινε στη ζωή της.Για να μην το κουράζω,υπάρχουν στιγμές που δεν νιώθω καλά για όλο αυτο,καθώς εκείνος δεν έχει σταματήσει να ενοχλεί,εδώ και 9 μήνες,παρόλο που εκείνη του ξεκαθάρισε πως τελείωσαν,εκείνη δεν μου λέει τίποτε για να μην με στενοχωρήσει κι άλλο γι αυτή την άρρωστη κατάσταση του παρελθόντος.Εγώ ομως δεν μπορώ να βγάλω απ¨ο το μυαλό μου πως εκείνη μου λέει ψέμματα,με αποτέλεσμα σιγά σιγά να κλονίζεται η εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπο της.Το λυπηρό είναι πως κάθε λίγο και λιγάκι,οι σκέψεις αυτές ξαναγυρνούν στο μυαλό μου,κάθε φορά και πιο έντονα.

Π.

 

Εκτιμώ τη στάση σου να μην πιέσεις τη Β για σχέση αμέσως μετά το χωρισμό της και να αφήσεις τα πράγματα να εξελιχθούν σταδιακά. Η κοπέλα είχε όμως ανάγκη από μια σχέση αντίδρασης προς το χωρισμό της και, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις,  το άτομο ήταν ακατάλληλο. Όταν συνδέθηκε μαζί σου διέκοψε μαζί του, αλλά αυτός ακόμη ενοχλεί. Κι εσύ δεν πιστεύεις στις διαβεβαιώσεις της πως δεν υπάρχει κάτι επιλήψιμο και υποφέρεις.

Αρχικά, αν δεν εμπιστεύεσαι την κοπέλα σου, δεν υπάρχει λόγος να είστε μαζί. Μήπως η αυτοεκτίμησή σου είναι χαμηλή και βλέπεις κινδύνους εκεί που δεν υπάρχουν; Η κατάσταση είναι σαφής: Ή την εμπιστεύεσαι και μένεις ή δεν την εμπιστεύεσαι και φεύγεις. Δεν έχει καμιά έννοια να έχετε σχέση και να ζείτε άσχημα.

Δεύτερον, το παρελθόν του καθενός του ανήκει. Αν πριν από σένα έκανε κάποια κακή επιλογή, δικαίωμά της και υπέστη και υφίσταται ακόμα τις συνέπειες. Αν 3 μήνες μετά τη σύναψη της σχέσης σας σου αποκάλυψε κάτι που δεν μπορούσες να ανεχτείς, θα έπρεπε να φύγεις τότε. Αφού έμεινες, σημαίνει πως δέχτηκες το παρελθόν της και την αντανάκλασή του στο παρόν σας.

Το ότι η κοπέλα δεν μπορεί να σταματήσει τον πρώην να την ενοχλεί είναι δικό της πρόβλημα διαχείρισης και ίσως θα έπρεπε να το συζητήσετε μαζί για να τη βοηθήσεις στο τι θα κάνει. Εννοείται όμως πως ό,τι κάνει θα το κάνει μόνη της. Αν δεν μπορεί να βρει λύση, ας συμβουλευτεί κάποιον ειδικό. Κατά τη γνώμη μου, η αδιαφορία είναι η καλύτερη αντιμετώπιση σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν απαντά στις επικοινωνίες του, δεν του δίνετε την ισχύ να σας χαλά τη ζωή και κάποια στιγμή θα σταματήσει.

Κανένας δεν μας χαλά τη σχέση αν πρώτα δεν υπάρχει η αμφιβολία και η έλλειψη εμπιστοσύνης για το σύντροφό μας. Θα πρέπει λοιπόν να επανεξετάσεις τη σχέση σου, όπως και την εμπιστοσύνη στο εαυτό σου.

Εφηβικό φλερτ

Είμαι 17χρονών. Εδω και καιρό υπάρχει ενα αγόρι συνομήλικο μου το οποίο μου αρέσει, αλλά δεν ξερω πως να τον πλησιάσω. Εκτος από αυτό δεν έχουμε και ιδιαίτερη επαφή αν και πηγαίνουμε στο ιδιο σχολείο. Εκείνος είναι από τους πιο δημοφιλεις και εγω ειμαι χαμηλών τονων. Ωστόσο είμαστε ηλεκτρονικοί φίλοι και έχω παρατηρήσει ότι κάνει like σε κάθε φωτογραφία που ανεβάζω. Επίσης τις προάλλες είχα την αίσθηση οτι με κοιτουσε κάπως παράξενα. Σήμερα όμως, τελείως ξαφνικά σταμάτησε να με ακολουθεί. Πραγματικά βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Η γνώμη σας θα με βοηθούσε πολύ.

Χ

 

Τα εφηβικά φλερτάκια αυτής της ηλικίας φέρνουν τις πρώτες συγκινήσεις αλλά και τις πρώτες στενοχώριες…

Δεν είναι όλα τα αγόρια της ηλικίας σου συνεπή και ώριμα, έτσι πολλές φορές το ενδιαφέρον προς ένα κορίτσι εναλλάσσεται με αδιαφορία. Αφού όμως δεν έχει ακόμη συμβεί ούτε εκφραστεί κάτι μεταξύ σας, απλώς ανταλλάσσετε κάποια like και βλέμματα, δεν μπορείς να περιμένεις συνέπεια συμπεριφοράς!
Απλώς εσύ είσαι πολύ ευαίσθητη και ερωτευμένη και έχεις ήδη επενδύσει, πράγμα που δεν θα πρέπει να κάνεις τόσο εύκολα.
Αφού δεν βρήκες το θάρρος ως τώρα να τον προσεγγίσεις, τώρα δεν μπορείς να του ζητήσεις το λόγο. Μπορεί την περίοδο αυτή να έχει εξετάσεις ή να έχει στρέψει την προσοχή του σε κάποιο άλλο θέμα. Μπορεί να σε βρίσκει συμπαθητική ή όμορφη αλλά για κάποιο δικό του λόγο να αποφάσισε να μην το προχωρήσει. Ή μπορεί να του άρεσες για κάποιο διάστημα και μετά να άλλαξε. Ένα δημοφιλές αγόρι έχει μεγάλη προσφορά ενδιαφέροντος από κορίτσια, οπότε μπορεί την περίοδο αυτή να ασχολείται με κάποια άλλη. Γιατί; Δεν μπορούμε να ξέρουμε! Καταλαβαίνω πως οι πιθανότητες αυτές σε στεναχωρούν, αλλά  έτσι είναι η πραγματικότητα.

Προτείνω να συνεχίσεις τις αναρτήσεις σου και αν θέλει θα ανταποκριθεί. Αφού όμως σου αρέσει τόσο, καλό είναι να φροντίσεις να τον πλησιάσεις. Δεν υπάρχουν κοινές παρέες; κάποιος κοινός φίλος; κάποια κοινή σχολική δραστηριότητα. Καλό είναι να ξεφεύγεις από τους χαμηλούς σου τόνους  και να μάθεις να διεκδικείς. Επίσης, να έχεις τους δικούς σου φίλους, ενδιαφέροντα και στόχους ώστε να μην εξαρτάται η ζωή σου από ένα φλερτ.

 

Προβλήματα της τρίτης ηλικίας

Προβληματίζομαι για τη μητέρα μου, 62 ετών. Το 2005 είχαμε απώλεια του μπαμπά μου, ξαφνικά, αν και πάλευε με μακροχρόνια ασθένεια. Συνταξιοδοτήθηκε νωριτερα, όπως κ ο ίδιος, για να τον φροντίζει κι αυτό ήταν έργο δύσκολο, ο αδελφός μου κι εγώ βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε. Δυστυχώς η κατάληξη μας λύγισε και μας τραυμάτισε.
Η μαμά μου πάντα ήταν αγχώδης μα το συγκρατούσε, τώρα το εκτονώνει σε υπερθετικό βαθμό και χάνει την ψυχραιμία της εύκολα, όπως όλοι κι η ίδια διακρίνουμε. Έχει ενοχλήσεις στο στομάχι και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και τρώει ελάχιστα, αν κ πάντα ήταν αδύνατη. Προπληρώσαμε διατροφολόγο που εκτιμούσε, ως δώρο, για να την κατευθύνει, μα δε βελτιώθηκε.
Το μόνο της ενδιαφέρον είναι το γυμναστήριο, ήταν αθλήτρια, πηγαίνει κάποιες φορές. Ανησυχώ που χάνει θερμίδες αλλά ξέρω οτι την αναζωογονεί. Διαβάζει βιβλία αν φέρω εγω στο σπίτι, αλλιώς δε τα αναζητά. Ταινίες σπάνια βλέπει. Με σπίτι και μαγειρική ασχολείται να είναι όλα εντάξει, αλλά χωρίς δημιουργική διάθεση. Για το κατοικίδιο ζωάκι ή τα λουλούδια σπάνια βλέπω ενθουσιασμό. Αποφεύγει εξωτερικές δουλειές και επισκέψεις. Ευτυχώς έχει τακτική τηλεφωνική επικοινωνία με αγαπημενους συγγενείς.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Μένουμε όλοι μαζί (εγώ και ο αδελφός μου και οι δυο γύρω στα 30). Μεριμνούμε να μη μένει μόνη, την έχουμε παρέα μας, την παρακινούμε, αλλά νιώθω οτι δεν είναι αρκετά κι έχω ενοχές.Δε θέλουμε να νομίζει οτι η ζωή πρέπει να κυλάει έτσι, πάντα λέμε οτι άλλοι άνθρωποι περνάνε δυσκολότερα και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να προσπαθούμε διαρκώς. Πώς να τη βοηθήσω;

Υ.

 

«Στην ωριμότητα έχεις το πρόσωπο που σου αξίζει», λέει μια γαλλική παροιμία, εννοώντας πως στην ωριμότητα αθροίζονται οι επιλογές μιας ολόκληρης ζωής και εμείς υφιστάμεθα ή απολαμβάνουμε τις συνέπειες.

Όποια κακή ιδιότητα είχε το άτομο στα νιάτα του δυστυχώς το πιο συνηθισμένο είναι να χειροτερέψει, επειδή οι συνθήκες γίνονται πιο δύσκολες: απώλεια συντρόφου, μεγάλωμα παιδιών (το σύνδρομο της άδειας φωλιάς), από-κοινωνικοποίηση λόγω σύνταξης, προβλήματα υγείας, συσσωρευμένη κόπωση κ.ά.
Και κάποιες στάσεις που δεν μπόρεσαν να καταπολεμηθούν στη νεαρή ηλικία, δυστυχώς στην τρίτη ηλικία έχουν παγιωθεί.
Μην την πιέζετε να γίνει πιο δημιουργική, δεν έχει κανένα νόημα. Αν της αρέσει το γυμναστήριο, ας πηγαίνει. Αν δεν τρώει αρκετά, ας τρώει κυρίως ό,τι της αρέσει. Αν δεν θέλει να βγαίνει, ας μη βγαίνει. Ας κάνει αυτά ακριβώς που της δίνουν κάποια ανακούφιση, έξω από τα κοινωνικά «πρέπει».
Να την παρακινείτε αλλά να μην την πιέζετε. Φρόντισε να υπάρχουν στο σπίτι βιβλία και ταινίες και μίλησε με κάποιους φίλους και συγγενείς να την επισκέπτονται και να την καλούν. Μέχρις εκεί. Μην προσπαθείτε με λογικά επιχειρήματα να της δείξετε πως έχει άδικο να νιώθει έτσι, το θέμα δεν είναι λογικό αλλά συναισθηματικό. Εξάλλου ό,τι είχατε να τη συμβουλέψετε το έχετε ήδη κάνει. Επίσης μην ευνοείτε την προσκόλληση της πάνω σας γιατί κάποια στιγμή θα κάνετε τη δική σας ζωή και τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Να την αφήνετε και μόνη, μέσα σε λογικά πλαίσια. Έτσι θα δει πως έχει αποκοπεί κοινωνικά και ίσως κάνει κάποιες κινήσεις. Είναι πιθανό με τη στάση της να αποζητά ακόμη μεγαλύτερη αγάπη και προσοχή από αυτή που της δίνετε, επειδή αυτά της λείπουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Όλα αυτά βέβαια σε υποσυνείδητο επίπεδο.
Αγάπη, παρέα και συμπαράσταση χωρίς πολλές συζητήσεις και νουθεσίες και χωρίς καμιά πίεση είναι η καλύτερη στάση. Επίσης λειτουργεί πολύ καλά το να της ζητήστε να σας βοηθήσει σε κάτι πχ. να μαγειρέψει για σας και τους φίλους σας, να σας βοηθήσει σε κάποια δουλειά σας ή να σας συνοδέψει στην αγορά να πει τη γνώμη της. Ακόμη πιο καλό θα ήταν να έχει και μια ψυχολογική στήριξη, αν αυτό το δεχτεί και είναι εφικτό.

Υπάρχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα και με τη δική μου μητέρα. Ήταν πάντα μια γυναίκα πολύ κλειστή, χωρίς φίλες και ενδιαφέροντα, με τάσεις κατάθλιψης. Μετά το θάνατο του πατέρα μου όλα αυτά χειροτέρεψαν. Αυτό που την ανακουφίζει είναι να συζητά τα ατέλειωτα παράπονά της από τη ζωή, πράγμα που της το προσφέρω, χωρίς σχόλια και νουθεσίες. Χρειάστηκε να πείσω την αδελφή μου, που μένουν και στην ίδια πόλη, να μην την πιέζει για τίποτα και να μην της επιτρέψει την προσκόλληση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει έναν μικρό κύκλο συγγενών ίδιας ηλικίας, με τους οποίους κάνει κάποιες κοινωνικές επαφές. Βοηθά πρόθυμα την αδελφή μου και τα ανίψια μου σε ό,τι της ζητήσουν. Επίσης περνά ένα μήνα το καλοκαίρι με την οικογένεια της αδελφής της. Έχω συνειδητοποιήσει πως μια κλειστή και καταθλιπτική γυναίκα είναι απίθανο να κάνει αλλαγή ζωής στα 75.

Τι να περιμένεις από ένα κορίτσι 20 ετών;

Eιμαι 40 χρονων κ πριν 6 μηνες γνωρισα μεσω ιντερνετ μια κοπελα 20 χρονων.γρηγορα δημιουργησαμε μια καθημερινη στη αρχη φιλικη επαφη..κ αργοτερα συναντηθηκαμε κ καναμε σχεση!να σας πω πως αυτη ειναι φοιτητρια στην αθηνα κ γω ζω στην επαρχια!ολα ηταν ομορφα..μοιραζομασταν τα παντα..μιλαγαμε αρκετα κ κανονιζαμε ποτε θα ξαναβρισκομασταν..η διαφορα ηλικιας μας δεν επαιζε κανενα ρολο στα αισθηματα μας..το προβλημα ηταν ο περιγυρος κ η οικογενεια της!οτι δε θα δεχονταν για τη κορη τους μια τετοια σχεση με διαφορα ηλικιας μεγαλη!γι αυτο κ κραταγαμε τον δεσμο μας μυστικο!μου ελεγε οτι δε θελει να στεναχωρησει τους δικους της..οτι θελει αλλα δε μπορει να αποκλυψει τη σχεση αυτη!ωσπου πριν 25 μερες μου λεει χωρις καν με ρωτησει οτι θελει να χωρισουμε..οτι το σκεφτηκε παρα πολυ καλα..τα αρνητικα ειναι περισσοτερα απο θετικα..κ δεν υπαρχει μελλον!προτιμα για τα πρεπει κ θελω των αλλων..να σταματησει αυτη τη σχεση..γιατι πιεστηκε παρα πολυ!εγω τρελαθηκα..με πειραξε αφανταστα..της ειπα απειρα πραγματα για να της αλλαξω γνωμη..ακομα να μιλησω κ στους δικους της..κ αυτη μου ελεγε οτι δε θελει να με δει για να μπορεσει να με ξεπερασει..να μπορεσει να με ξεχασει..ακομα οτι σκεφτηκε να κανει κ κατι με καποιον αλλο για να με βγαλει απο το μυαλο της..δε ξερω,ισως κ να εκανε..η τελευταια προσπαθεια μου ηταν να παω να την βρω χωρις να της το πω..αλλα οσο κ αν λυγισε,ενεμενε στην αποφαση της...καταλαβαινω..δε θελει να εχει μια σχεση κρυφη..θελει να ειναι ελευθερη χωρις να φοβαται τι θα πει ο κοσμος..δε θελει να με χασει απο τη ζωη της παρ ολα αυτα..θελει να επικοινωνουμε..κ γω θελω,αλλα  δε μπορω..ποναω κ μου λειπει αφανταστα..θελω να μαστε μαζι,δε μπορω να τη δω φιλκα..δε θελω ποτε να μαθω αν την ακουμπησει αλλος..
Πειτε σας παρακαλω την γνωμη σας μηπως κ με ξαμπλοκαρετε για το τι πρεπει να κανω!πως να να το διαχειριστω!

H.

Όσο κι αν υποφέρεις, δυστυχώς τα πράγματα είναι απλά: Η κοπέλα επέλεξε να τηρήσει τα κοινωνικά στερεότυπα και να διακόψει τη σχέση σας. Οι δυο αυτές αντίρροπες τάσεις μέσα της (αγάπη για σένα και φόβος να συγκρουστεί με τα στερεότυπα της οικογένειάς της) κατέληξαν προς τη δεύτερη πλευρά.

Φοβάται τόσο πολύ να συγκρουστεί με την οικογένειά της; δεν σε αγαπά αρκετά; πιέστηκε πολύ από τις δυσκολίες της σχέσης; της πέρασε ο ενθουσιασμός; Δεν μπορώ να ξέρω, πάντως πήρε την απόφασή της και είναι αμετακίνητη σ αυτήν.

Αναρωτιέμαι όμως κάτι: Ποιος είπε πως μετά από 6 μήνες μακρόθεν σχέσης μια 20χρονη φοιτήτρια θα πρέπει να θεωρήσει πως η σχέση αυτή πηγαίνει σοβαρά, να την ανακοινώσει στην οικογένειά της και να υποστεί τις κοινωνικές συνέπειες της διαφοράς ηλικίας; Όλοι στα 20 έχουμε κάνει και κάτι που οι γονείς μας δεν ενέκριναν! Κακώς το ανακοίνωσε και κακώς κι εσύ πρότεινες να αναμιχθείς με γονείς.

Το πιο σημαντικό όμως είναι αυτό: Όταν συνδέεσαι στα 40 σου με μια 20χρονη φοιτήτρια, θα πρέπει να περιμένεις ασυνέπειες, σπασμωδικές κινήσεις και ξαφνικές μεταστροφές. Αν ήταν μια γυναίκα της ηλικίας σου και αντιμετωπίζατε κάποια εξωτερικά προβλήματα, θα ήταν αναμενόμενο να συζητήσετε σοβαρά και να συναποφασίσετε πώς θα τα αντιμετωπίσετε, ερχόμενοι ίσως και σε ανοιχτή σύγκρουση με τους γονείς σας. Από ένα μικρό κορίτσι όμως, δεν μπορείς να περιμένεις ούτε μεγάλη δύναμη στην αντιμετώπιση των γονέων της, ούτε μεγάλη συνέπεια ή λογική. Τι είναι άραγε αυτό που σε έκανε να ερωτευτείς ένα τόσο νέο κορίτσι, εκτός από τη φρεσκάδα της ηλικίας της; Αξίζει να το σκεφτείς καλά αυτό…

Της δήλωσες λοιπόν πως τη θέλεις και δεν μπορείς να τη δεις φιλικά. Δεν μένει παρά να αποτραβηχτείς και να της ανακοινώσεις πως θα περιμένεις όσο μπορέσεις. Ίσως η κοπέλα μεταστραφεί και σε αναζητήσει εκείνη. Αν αυτό δε γίνει, δεν κερδίζεις τίποτα με την πίεση. Αν δεν σε θέλει, σίγουρα κάποια στιγμή θα την «ακουμπήσει» κάποιος άλλος και πρέπει να προσαρμοστείς στην ιδέα.

Αν αποφασίσεις να περιμένεις, θα πρέπει ωστόσο να συνεχίσεις κανονικά τη ζωή σου και κάποια στιγμή ο χρόνος –ο μεγάλος γιατρός- θα λειτουργήσει και θα δεις πιο ψύχραιμα τα πράγματα.