Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Θέλω τα δύσκολα

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω σχέσεις με άτομα που δεν με εκτιμούν, που τα κυνηγάω, τα χιλιοπαρακαλάω, αδιαφορούν για μένα και αν δεν κινήσω εγώ τις διαδικασίες, δεν θα τα ξαναδώ, αλλά αν το προσπαθήσω πολύ, μπορεί και να μου κάνουν τη χάρη να με δουν. Καμία φορά μου το λένε ευθέως ότι δεν θέλουν σχέση ή ακόμη και να με δουν, κι εγώ επιμένω, σαν να μην τους πιστεύω. Ή αποδέχομαι μια ελεύθερη σχέση.

Αντίθετα, με άνδρες ευγενείς, γενναιόδωρους, που μου φέρονται όμορφα, με προσέχουν δεν βρίσκω ενδιαφέρον. Σκέφτομαι αφού είναι "πολύ εύκολο", δεν έχω ένα εμπόδιο να νικήσω, βαριέμαι, ξενερώνω, αισθάνομαι ίσως ανώτερη....

Αφού θέλω να είμαι ερωτευμένη, γιατί το κάνω αυτό; ή μάλλον μπορώ να το σταματήσω;

Ε

Πρόκειται για ένα θέμα που μόνο μέσα από διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης μπορείς να το διερευνήσεις και να το λύσεις. Μόνο μερικές υποθέσεις μπορώ να κάνω:

·         Προσπαθείς υποσυνείδητα να αποφύγεις τις ουσιαστικές σχέσεις, όσο κι αν συνειδητά μπορεί να λες το αντίθετο. Αυτό μπορείς να οφείλεται σε άσχημα πρότυπα σχέσεων στην παιδική σου ηλικία, σε κάποια σχέση που σε πλήγωσε παλιότερα κ.ά.

·         Δεν εκτιμάς αρκετά τον εαυτό σου. Έτσι τον βάζεις σε καταστάσεις που ευνοούν αυτή τη χαμηλή αυτοεικόνα.

·         Βλέπεις τους άντρες σαν «τρόπαιο» που πρέπει να κατακτήσεις, σαν πρωταθλητισμό όπου με έναν στόχο που δεν είναι αρκετά δύσκολος δεν αξίζει να σχοληθείς

·         Χρειάζεσαι συνεχώς κάτι «δραματικό» που να σε …εξιτάρει. Αυτό αποτελεί ένδειξη υστερικής προσωπικότητας.

·         Σου αρέσει να παίζεις

·         Σου αρέσει η σύγκριση και ο ανταγωνισμός με τις άλλες γυναίκες

Και πολλές άλλες πιθανότητες…

Το θέμα είναι πως με την κατάσταση αυτή δεν είσαι ευτυχισμένη και ούτε έχεις τη δυνατότητα να γίνεις. Για να βρεθεί το γιατί το κάνεις, χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία, όπου θα διερευνηθεί ο τύπος προσωπικότητας στον οποίο ανήκεις, τα πρότυπά σου, η μέχρι τώρα εμπειρία σου κτλ. και θα γίνουν διορθωτικές παρεμβάσεις.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Διαφορετική αξία στη σχέση


Πώς μπορώ να ξεπεράσω ένα αγόρι που έχουμε ελεύθερη σχέση αλλά εγώ νιώθω παραπάνω; Δεν μπορώ να απομακρυνθώ ας ξέρω ότι πρέπει. Τι να κάνω;

Χ.

Μια σχέση στην οποία τα δυο άτομα δίνουν διαφορετική βαρύτητα, είναι πολύ δύσκολη ειδικά για το άτομο που δίνει τη μεγαλύτερη βαρύτητα.

Τη στιγμή που καθορίσατε πως η σχέση θα είναι ελεύθερη, εσύ συμφωνούσες ή προσδοκούσες κάτι άλλο; Οι δυο περιπτώσεις είναι:

-αρχικά συμφωνούσες για την ελεύθερη σχέση και τα αισθήματά σου εξελίχθηκαν στη συνέχεια προς διαφορετική κατεύθυνση. Σε κάθε σχέση είναι σαν να γίνεται ένα άτυπο συμβόλαιο το οποίο έχει συγκεκριμένους όρους και κανένας δεν έχει δικαίωμα στη συνέχεια να παραπονεθεί γι αυτούς. Υπάρχει βέβαια περίπτωση κάποιος από τους δυο στη διάρκεια της σχέσης να αισθανθεί διαφορετικά. Μπορεί τότε να συζητήσει τις νέες του επιθυμίες, αλλά χωρίς απαίτηση. Αν ο άλλος δεν συμφωνήσει, ισχύει ό,τι είχε λεχθεί αρχικά

-προσδοκούσες εξ αρχής κάτι άλλο και ήλπιζες πως ο φίλος σου θα αλλάξει. Έκανες μεγάλο λάθος. Αν ο άλλος εξ αρχής δηλώσει τα αντίθετα, σπάνια αλλάζει επειδή το επιθυμεί και το προσπαθεί ο σύντροφός του. Αν αλλάξει θα είναι επειδή το θέλει ο ίδιος και αυτή η πιθανότητα είναι σπάνια.

Συζήτησες με το φίλο σου τα συναισθήματά σου και τις επιθυμίες σου; Αν ναι και εκείνος αρνήθηκε, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Το καλό θα ήταν να φύγεις, αφού όμως δεν μπορείς (ακόμα), μείνε και απόλαυσε μόνο αυτό που σου δίνει, αλλά μην επικεντρώνεσαι. Αφού η σχέση είναι ελεύθερη έχεις κάθε δικαίωμα να βγαίνεις και να ψάχνεσαι από κάθε άποψη. Η υπόλοιπη ζωή σου πώς είναι; Έχεις δουλειά ή σπουδές, φίλους, ενδιαφέροντα; Μπορείς να στηριχτείς σ’ αυτά.

Το ιδανικό βέβαια θα ήταν να μπορείς να φεύγεις αν κάποια σχέση δεν σε ικανοποιεί και να μένεις και κάποια διαστήματα μόνη. Αυτό είναι θέμα αυτοεκτίμησης και προσωπικής ανάπτυξης και καλό είναι να φροντίσεις να τα αποχτήσεις. Μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν. Προς το παρόν όμως, μόνο κάποιο άλλο ερωτικό ενδιαφέρον θα μπορούσε να σε αποσπάσει από τη σχέση αυτή που ουσιαστικά σε βασανίζει.

Θριαμβευτική εξαφάνιση!


Τέλη Οκτωβρίου γνωρίστηκα με ένα παιδί 32 ετών online μέσω ενός site γνωριμιών στο οποίο μπήκα γιατί εδώ που μένω δεν έχω την δυνατότητα να γνωρίσω κάποιον. Το site φαινόταν καθώς πρέπει με σοβαρούς ανθρώπους που σχεδόν όλοι ζητούσαν να βρουν κάτι σοβαρό όπως κι εγώ. Κι έτσι γνωρίστηκα με αυτόν και μιλούσα μόνο μαζί του ενώ είχα δεκάδες άλλες επιλογές. Από την αρχή του ξεκαθάρισα τι θέλω και τι ψάχνω και σε όλα ήταν θετικός και δεκτικός και μου έλεγε ότι κι αυτός ψάχνει τα ίδια.
Έτσι μετά από 10 μέρες συνομιλίας μαζί του έτυχε να πάω στην Αθήνα και ξεκινήσαμε την σχέση μας. Ήταν πολύ καλός μαζί μου, μου έκανε δώρα, ήθελε κάθε μέρα όλη μέρα να είμαστε μαζί για όσες μέρες θα ήμουν Αθήνα και πραγματικά ήμασταν σχεδόν κάθε μέρα μαζί. Με γνώρισε στους φίλους και ξαδέρφια του και μου είχε ζητήσει να μείνουμε μαζί όταν θα έρθω μόνιμα Αθήνα, πράγμα που μου φάνηκε βιαστικό και ανώριμο και του το είπα.
Έφυγα και επί έναν μήνα που ήμουν πάλι στην επαρχία επικοινωνούσαμε κάθε μέρα από το πρωί ως το βράδυ και κάθε μέρα μου έλεγε πόσο του λείπω και πόσο τρελά με θέλει. Τα Χριστούγεννα είχε άδεια αλλά δεν ήρθε να με βρει λέγοντας ότι ήθελε να κάνει γιορτές με τους δικούς του. Εκεί ήταν ο πρώτος μας τσακωμός ο οποίος όμως ξεπεράστηκε. Τέλη Δεκεμβρίου θα πήγαινα εγώ άλλωστε πάλι στην Αθήνα και μου έλεγε συνέχεια πόσο ανυπομονούσε να με δει και ότι θα πάμε ταξίδι και άλλα τέτοια. Την πρώτη μέρα που ήρθα λοιπόν βρεθήκαμε αμέσως και ερωτικά. Εκείνος μου είπε πόσο του έλειψα, μου έκανε σκηνές ζήλειας γιατί δεν ήθελε να πάω σε ένα πάρτι την πρωτοχρονιά μόνη μου (ήθελε να κάνουμε μαζί), μου έλεγε ότι όσο είμαι Αθήνα θα κάνουμε ό,τι θέλω και ότι θέλει να με γνωρίσει στον αδερφό του. Τέλος μου είπε ότι με έχει ερωτευτεί κι εγώ δεν απάντησα, απλώς τον φίλησα.
Μόλις με άφησε σπίτι μου έστειλε ένα μήνυμα για καληνύχτα, όπως συνήθιζε άλλωστε και μου είπε ότι πέρασε υπέροχα μαζί μου, όπως πάντα. Την επόμενη το πρωί μου έστειλε ένα γλυκό μήνυμα για καλημέρα και μιλήσαμε κανένα 3ωρο στο chat καθώς ήταν στην δουλειά. Το βράδυ είχαμε πει από την προηγούμενη ότι θα βρεθούμε. Μιλήσαμε στις 9 και μου είπε ότι δεν μπορούμε να βρεθούμε γιατί είχε να πάει σε ένα τραπέζι με τον αδερφό του και την κοπέλα του και το είχε ξεχάσει. Εγώ στράβωσα που μου το είπε τελευταία στιγμή και που φυσικά δεν μου είπε να πάω μαζί τους. Του το έδειξα κι έτσι δεν ξαναμιλήσαμε.
Την επόμενη τον πήρα εγώ τηλέφωνο το απογευματάκι -εκείνος δεν είχε επικοινωνήσει- και μου είπε πως πήγαινε για καφέ και όταν τον ρώτησα εμένα γιατί δεν μου πρότεινε να πάω μαζί του μου είπε ότι δεν είχε όρεξη να με δει γιατί ένιωσε ότι τον πίεσα την προηγούμενη. Τον ρώτησα αν υπάρχει άλλη κοπέλα και μου είπε "όχι, είμαι πολύ ειλικρινής σε αυτό και ποτέ δεν κάνω τέτοια πράγματα" και πάλι όλη την επόμενη ημέρα δεν επικοινωνήσαμε.
Την επόμενη του έστειλα πάλι εγώ μήνυμα να να βρεθούμε γιατί ήθελα να καταλάβω τι συμβαίνει και μου απάντησε πως ήθελε να με δει αλλά τα έχει μπερδεμένα στο μυαλό του και καλύτερα να τα πούμε μετά από 5-6μέρες. Του ζήτησα να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, με πήρε και όταν ήρεμα τον ρώτησα τι συμβαίνει, μου είπε ότι δεν αισθάνεται το ίδιο με το πρώτο ταξίδι, ότι ζητάω πολλά (!) και όταν τον ρώτησα γιατί μου φέρθηκε έτσι μου είπε ότι αυτό ήταν λάθος του, ότι εγώ είμαι εξαιρετική κοπέλα ότι θέλει χρόνο να σκεφτεί κ πάλι με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε άλλη κοπέλα. Εγώ του απάντησα πως δεν του δίνω χρόνο να σκεφτεί, αυτά είναι ανώριμα πράγματα και πώς δεν πειράζει, καλά να είμαστε. Εδώ να συμπληρώσω πως ούτε εγώ ήμουν ερωτευμένη μαζί του, τουλάχιστον ακόμα, απλά φαινόταν καλό παιδί, περνούσαμε σχετικά καλά μαζί και έλεγα να το προσπαθήσω....
Από εκείνη την ημέρα επικοινώνησε αυτός μαζί μου στις 3 η ώρα τα ξημερώματα στο ρεβεγιόν της πρωτοχρονιάς, όπου εγώ ήμουν στο πάρτι και περνούσα πολύ ωραία, στέλνοντας μου ένα ξερό μνμ καλή χρονια στο οποίο κ δεν απάντησα ποτέ. Οι μέρες πέρασαν κ αυτός τελικά δεν ξανα επικοινώνησε μαζί μου ούτε μετά από τις μέρες που μου είχε ζητήσει.
Πέρασαν 2 βδομάδες χωρίς καμία επικοινωνία και πάω μία μέρα για καφέ με κάτι φίλες μου και τυχαία περάσαμε από το μαγαζί που ήξερα ότι ήταν στέκι του. Τον είδα εξω από το μαγαζί να περπατάει αγκαλιά με μία κοπέλα και να την φιλάει. Εκείνος με είδε ότι τον είδα κ τον έπιασε αμόκ, εγώ απλά κούνησα το κεφάλι μου απαξιωτικά κ έφυγα. Τρελάθηκα, θύμωσα για το τόσο δούλεμα που είχα φάει..πώς είναι δυνατόν κάποιος να είναι τόσο υποκριτής; Αργά το βράδυ του έστειλα ένα μνμ, καθώς ήμουν έξω για ποτό, στο οποίο του έλεγα ότι είναι ο λιγότερο άντρας που έχω γνωρισει ποτέ στην ζωή μου κ μου απάντησε στο καπάκι πως ότι κ αν πω έχω δίκιο, ήταν πολύ λάθος κ μου ζητάει μία τεράστια συγνώμη.
Εννοείται ότι από τότε δεν του ξαναέστειλα τίποτα όπως κ αυτός. Το πρόβλημα μου είναι γιατί να μου φερθεί έτσι; Του είχα πει τα πάντα για εμένα, ότι είχα ένα χρόνο να κάνω σχέση, ότι φοβόμουν (στις αρχές αυτά) κ πάντα με διαβεβαίωνε ότι μαζί του δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι κ ότι με θέλει πολύ για να με αφήσει. Δεν σεβάστηκε τίποτα. Έτσι έχει πληγωθεί πολύ ο εγωισμός μου, έχω απογοητευτεί που έκανα πάλι λάθος επιλογή κ εδώ κ μέρες σκέφτομαι να επικοινωνήσω μαζί του κ να του ζητήσω εξηγήσεις όπως από πότε είναι μαζί της, γιατί μου φέρθηκε έτσι κ.α. Σκέφτομαι όμως ότι δεν αξίζει τον κόπο γιατί πάλι ψέματα θα μου πει. Νιώθω όμως πως για να τον συγχωρέσω εσωτερικά μέσα μου για να νιώσω εγώ καλύτερα ότι θα έπρεπε να μου εξηγήσει. Εσένα ποια είναι η γνώμη σου; Αξίζει να μπω σε αυτή την διαδικασία να τον πάρω τηλ μετα από σχεδόν 2 εβδομάδες κ να τον ρωτήσω ή απλά να προσπαθήσω να το βγάλω από το μυαλό μου;

Α.

Εδώ έχουμε άλλη μια περίπτωση «εξαφανισμένου» και μάλιστα με «θριαμβευτικό» τρόπο.
Αρχικά, δεν είμαι κατά των ηλεκτρονικών γνωριμιών, όπως και κατά οποιουδήποτε τρόπου γνωριμίας ή επικοινωνίας, αρκεί να τηρούνται κάποιοι όροι και όρια. Δεν τον ερωτεύτηκες μόνο από τα μηνύματα, αλλά θέλησες να τον γνωρίσεις από κοντά. Όταν γίνει η κατά πρόσωπο γνωριμία, τότε ξεκινά η πραγματική επαφή και δεν έχει σημασία αν η αφορμή ήταν το site γνωριμιών ή κάτι άλλο.  Την πρώτη φορά που πήγες στην Αθήνα εκείνος ήταν υπερβολικά ενθουσιώδης. Αυτό από μόνο του μας κάνει καχύποπτους, αλλά υπάρχουν να πραγματικά ενθουσιώδεις άνθρωποι…. Από ό,τι περιγράφεις δεν ενθουσιάστηκες ούτε επένδυσες, πράγμα καλό για σένα.
Μετά από μια τέτοια ενθουσιώδη γνωριμία, ήταν φυσικό να έχετε πολλές επαφές από μακριά και να περιμένεις με ανυπομονησία την επόμενη συνάντηση. Ήταν λίγο βιαστικό να τον καλέσεις στην επαρχία για Χριστούγεννα. Πιο λογικό ήταν να συναντηθείτε πρώτα ξανά στην Αθήνα, όπως και έγινε.
Είναι τυχαίο που η μεταστροφή του έγινε μόλις βρεθήκατε ερωτικά; Αμέσως μετά ανακάλυψε πως τον πιέζεις; Δε νομίζω… Αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφεις, δε βλέπω πίεση εκ μέρους σου. Σε έναν άνθρωπο που έχει δηλώσει ερωτευμένος, έχει πει να σε γνωρίσει στους δικούς του και έχει ήδη προτείνει να ζήσετε μαζί αργότερα, ήταν απόλυτα φυσικό να περιμένεις να σε καλέσει στην έξοδο με τον αδελφό του, όπως και να βγείτε για καφέ μαζί!
Καλά έκανες και αφού εκείνος έκοψε επικοινωνία, δεν τον ξαναενόχλησες. Σε λίγες μέρες τον είδες με άλλη… Το καλό είναι πως δεν είχες επενδύσει…
Λοιπόν, να οι πιθανές εξηγήσεις για τον κύριο:
·         Ήθελε απλώς ένα καλό σεξ, πασπαλισμένο με χρυσόσκονη συναισθήματος. Ήταν λοιπόν ενθουσιώδης για να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα.
·         Προφανώς είχε γνωρίσει κάποια και φλέρταρε παράλληλα με σένα και μόλις «κατέκτησε» εσένα πέρασε σ’ αυτήν
·         Πιθανότατα είχε κάνει κι άλλες ηλεκτρονικές γνωριμίες και «έπαιζε» και με άλλες. Αυτό είναι πολύ συνηθισμένο στα άτομα που συμμετέχουν σε τέτοια site. Η μέθοδός τους είναι να γνωρίζουν πολλές, να φλερτάρουν με πολλές και τελικά να κάνουν σεξ με μερικές από αυτές.
 
Ο κύριος είναι επαγγελματίας και τουλάχιστον παραδέχτηκε πως τα λάθη είναι δικά του. Ξέχασέ τον! Δεν αξίζει ούτε τη σκέψη σου ούτε την εξήγηση. Είναι πολύ θετικό που δεν επένδυσες και ούτε πίεσες. Δεν βλέπω να έχεις κάνει κάποιο λάθος, έτσι όπως μου περιγράφεις τα πράγματα. Κατάγραψε την ιστορία στις φυσιολογικές πιθανές αποτυχίες της ζωής και συνέχισε τη ζωή σου χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Δίλημμα


Είμαι 22 χρονών και τελειώνω το πανεπιστήμιο στην επαρχία. Εκεί γνώρισα τον Κ., φλερτάραμε και βγαίναμε κάθε μέρα μαζί, χωρίς εκείνος να παίρνει συχνά την πρωτοβουλία. Στις διακοπές των Χριστουγέννων η επικοινωνία μας ήταν αραιή καθώς εγώ επέστρεψα στο πατρικό μου.

Στην πόλη καταγωγής μου γνώρισα κάποιον από εξωτερικό, τον Μ. Αμέσως τα φτιάξαμε και περνούσαμε κάθε μέρα μαζί για μια βδομάδα (μετά έφυγε από Ελλάδα). Έτσι ξεκινήσαμε να είμαστε μαζί - θεωρητικά τουλάχιστον- και αισθανόμουν αρκετά καλά. Η επικοινωνία μας πολύ καλή, καθημερινή και συχνή. Έκλεισε εισιτήρια για να έρθει ξανά και έκλεισα κι εγώ για να πάω να τον δω.

Όταν γύρισα στην πόλη που σπουδάζω, ο Κ. έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον. Μου έκανε ερωτική εξομολόγηση και μου είπε πως θέλει να είμαστε μαζί, αλλά δεν είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί έτσι έχει συνηθίσει. Εκεί εγώ λύγισα και ξαναρχίσαμε να βγαίνουμε. Του είπα ότι είμαι με κάποιον άλλον, αλλά δεν πτοήθηκε και επιμένει πως θέλει να είμαστε μαζί, ενώ περιμένει από μένα να πάρω μια απόφαση.

Το κακό είναι πως ενώ ο Μ. θεωρώ πως είναι καλύτερη περίπτωση (είναι 25, έχει ενδιαφέροντα, είναι πιο ώριμος, εργάζεται, αναλαμβάνει ευθύνες), κατά κάποιον τρόπο αισθάνομαι πως δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ, ενώ ταυτόχρονα αισθάνομαι περισσότερα πράγματα για τον Κ. Αυτός όμως είναι μόλις 18 και τώρα ξεκίνησε τη φοιτητική του ζωή, δεν έχει πολλά ενδιαφέροντα και είναι από τα νέα παιδιά που πίνουν, καπνίζουν και ακολουθούν την κλασσική φοιτητική ζωή και γενικά πιστεύω πως μια σχέση μαζί του δεν έχει προοπτικές.

Να ακολουθήσω απλά το συναίσθημά μου ή να ακούσω την λογική μου; Φοβάμαι πως αν επιλέξω τον Κ. θα κάνω μια ακόμα επιπόλαιη σχέση, που έχει σίγουρο τέλος, κάτι που δεν το θέλω, το συναίσθημα όμως είναι έντονο. Από την άλλη, θα βρίσκομαι σχεδόν καθημερινά μαζί του, ενώ τον Μ. θα τον βλέπω πολύ αραιά.

Σ.

 
Πάντα απορώ γιατί τόσο νέα παιδιά σαν εσένα βρίσκονται σε διλήμματα μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Είναι προφανές πως ο Κ σε ελκύει και πως τον ελκύσεις κι εσύ, αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας του αρχικά δεν σε διεκδίκησε σωστά. Ναι μεν είναι 18 ετών και ζει χαλαρή φοιτητική ζωή, αλλά εσένα σου αρέσει. Το αμοιβαίο αυτό ενδιαφέρον δεν προσφέρει καμιά εγγύηση σοβαρής σχέσης, αλλά δε βλέπω γιατί στα 22 σου θα έπρεπε να έχεις στόχο μια σχέση «με προοπτικές», όπως λες. Η ηλικία σου είναι για να ζεις τον έρωτα σύμφωνα με τις παρορμήσεις σου, έτσι ώστε να χαρείς τη νεανική σου ζωή, να συγκεντρώσεις εμπειρίες και αργότερα, πιο ώριμη, να επιδιώξεις να βρεις σοβαρή σχέση και σύντροφο ζωής.

Ο Μ μου φαίνεται ένα καλό και συνεπές παιδί, αλλά και πάλι δεν θα έπρεπε να βλέπεις τα πράγματα με τη λογική και αν κάποιος είναι «καλή περίπτωση». Εξάλλου, όταν δυο νέοι ζουν σε διαφορετικές χώρες, στερούνται πολλά από τη σχέση τους και θα πρέπει να τη διατηρούν μόνο αν είναι πάρα πολύ ερωτευμένοι.

Η συμβουλή μου είναι να ακολουθήσεις το συναίσθημά σου, έχοντας συνείδηση και του ρίσκου που εμπεριέχει. Άφησε τη λογική για αργότερα… Ό,τι κι αν κάνεις, φρόντισε όμως να ξεκαθαρίσεις εγκαίρως γιατί δεν είναι έντιμο να παίζεις σε δυο ταμπλό.

Παντρεμένοι κι οι δυο…


Είμαι 38 χρονών, είμαι παντρεμένος εδώ 7 χρόνια και έχω και 3 παιδάκια. Τα τελευταία 2 χρόνια νιώθω ένα κενό στο γάμο μου που δυστυχώς (ή ευτυχώς) το κάλυψα με μια άλλη γυναίκα, 27 χρονών, επίσης παντρεμένη με ένα παιδάκι 2 χρονών. Είχαμε σχέση για 5 μήνες. Μετά αυτή ήθελε να σταματήσουμε γιατί ένιωθε ενοχές , εγώ όμως ένιωθα πολύ καλά μαζί της και ίσως ερωτευμένος (δεν ξέρω, ίσως ενθουσιασμός). Ερωτικά σταματήσαμε εδώ και 7 μήνες , όμως είμαι τρελός για κείνη, όπως πιστεύω και αυτή.

Εξακολουθούμε να μιλάμε στο τηλέφωνο, συναντηθήκαμε πρόσφατα (όχι ερωτικά). Πάντοτε εκεί που λέμε ότι θα βρεθούμε πάντοτε κάνει πίσω με διάφορες δικαιολογίες , σίγουρα νιώθει άσχημα, όμως από την άλλη θέλει την επαφή μαζί μου και μου δίνει πάντοτε μηνύματα και αφορμή να βρεθούμε. Δεν ξέρω τι να κάνω ή πως σκέφτεται αυτή ή τι πρέπει να κάνουμε. Είμαστε σίγουρα παντρεμένοι και οι δυο, πάντοτε σταματάμε, αλλά από την άλλη υπάρχουν δυνατά αισθήματα που κάνουν να μην θέλουμε να διακόψουμε παντελώς. Εγώ είμαι αυτός που την «κυνηγά», αλλά κατά κάποιο τρόπο μου δίνει αυτή τα μηνύματα. Θέλω την βοήθεια σας.

Α.

Η έλλειψη ικανοποίησης από το γάμο είναι η αιτία των εξωσυζυγικών σχέσεων. Το «τρίτο άτομο» δεν είναι η αιτία αλλά η αφορμή. Αν δεν ήταν η συγκεκριμένη κοπέλα για σένα θα ήταν κάποια άλλη. Άρα πρέπει πρώτα να βρεις τι δεν πάει καλά στο γάμο σου, ποια προβλήματα έχεις με τη γυναίκα σου, και να δεις αν μπορούν να διορθωθούν και βέβαια αν έχεις κουράγιο και περιθώρια να προσπαθήσεις να ξαναφτιάξεις το γάμο σου. Στη διαδικασία αυτή θα βοηθούσε πολύ η συμβουλευτική ζευγαριού. Το ίδιο ισχύει και για το γάμο της κοπέλας.

Αν όμως έχεις αποφασίσει πως με τη γυναίκα σου δεν ταιριάζεις και δεν μπορείς να ζήσεις, τότε θα πρέπει να δεις την πιθανότητα διαζυγίου, ανεξάρτητα από τη σχέση σου με την κοπέλα. Αν είσαι ανικανοποίητος από το γάμο σου, αν δεν είναι αυτή θα είναι κάποια άλλη…

Θα έλεγα λοιπόν να περιμένετε και οι δυο, αν θέλετε να συνεχίσετε να βλέπεστε φιλικά, και να δείτε και οι δυο τι θα κάνετε με τους γάμους σας. Μίλησε ανοιχτά με την κοπέλα και δες τις δικές της προθέσεις. Αν εκείνη για τους δικούς της λόγους δεν θέλει πλέον τη σχέση σας, όσο κι αν κάποιες φορές υποκύπτει και σου δίνει άλλα μηνύματα, δεν θα πρέπει να επιμείνεις. Αν σε θέλει κι αυτή, ας ξεκαθαρίσει.

Επαναλαμβάνω πως πρώτα πρέπει να δείτε την κατάσταση στα σπίτια σας και μετά να δείτε τι θα κάνετε μεταξύ σας.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

και μην τον είδατε...


Σας έχω ξαναγράψει για το ίδιο θέμα.
Βγήκα ραντεβου προσφατα με ενα παιδι (35 αυτος, 30 εγω). Τον ειχα γνωρισει περσυ σε κοινη παρεα, υπηρξε απο μερους του ενθουσιασμος, ανταλλαξαμε καποια μηνυματα και τηλεφωνα οπου φλερταραμε, ωστοσο δεν κανονιστηκε ραντεβου και χαθηκαμε. Καθε τοσο βέβαια με θυμοταν και με φλερταρε παντα μεσω μηνυματων, αλλα επειδη ειχα μπει σε μια σχεση δεν ανταποκρινομουν.
Τελικα φετος, κι αφου ειμαι πλεον ελευθερη, ξαναμιλησαμε και μου προτεινε να βγουμε ραντεβου. Το οποιο και πηγε πάρα πολυ καλα, εδειχνε πάλι ενθουσιασμενος, συζητησαμε για πολλά, αστειευτηκαμε, φιληθηκαμε ...Μου ειπε δε οτι πέρσι δεν επεδιωξε να με ξαναδει γιατι δεν ηθελε να "καεί" η γνωριμία, επειδη ο ίδιος ήταν σε φαση που ηθελε απλως να παιζει. Φλερταραμε παλι μεσω μηνυματων και τηλεφωνων την επομενη μέρα μετα τη συναντηση κι όλα εδειχναν ότι το πρωτο ραντεβου θα διαδεχόταν δευτερο και τριτο κλπ.
Δεν μου προτεινε να ξαναβρεθουμε, όμως. Τελικα μια-δυο μερες μετα προτεινα εγω, αλλά πηρα κατι αοριστες απαντήσεις τύπου "ναι εννοείται, να βρεθούμε, θα σε πάρω μόλις γυρισω από (εκει που ήταν)". Τη συνεχεια τη μαντευει κανεις ευκολα απο τον τιτλο…Αναρωτιεμαι αν υποκρινοταν τον ενθουσιασμενο, αν εκανα κατι κατι στραβα...Τα γνωστα που μας πιανουν εμας τις γυναικες οταν "παγώνουν" τη γνωριμια ετσι οι αντρες…
Α.

Θυμάμαι που είχαμε ασχοληθεί και στο παρελθόν με έναν εξαφανισμένο, και είχες τις ίδιες ανησυχίες. Άλλο ένα περιστατικό εξαφάνισης, λοιπόν! «Οι εξαφανισμένοι» είναι το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου μου ΣΧΕΣΕΙΣ. Για το φαινόμενο αυτό έχουμε μιλήσει εκτεταμένα σε προηγούμενες αναρτήσεις, όπου αναλύουμε και τους λόγους για τους οποίους κάποιοι άντρες μπορεί να φέρονται έτσι.
Θα ασχοληθώ λοιπόν μόνο με τον δικό σου ρόλο στην ιστορία, επειδή σου έχουν ξανατύχει εξαφανισμένοι. Σίγουρα αυτό δεν σημαίνει πως δεν αξίζεις σαν γυναίκα. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι άντρες δεν θα ασχολιόνταν μαζί σου από την αρχή, δεν θα σε φλέρταραν ένα χρόνο και δεν θα τους χρειαζόταν ένα ενθουσιώδες ραντεβού για να το καταλάβουν. Η μόνη τέτοια περίπτωση θα ήταν να έχεις μια πολύ εντυπωσιακή και προκλητική εμφάνιση, που κάνει τους άντρες να ελπίζουν σε σκέτο σεξ στο πρώτο ραντεβού, αλλά χωρίς συνέχεια. Και αν αυτό δεν γίνει, να εξαφανίζονται. Δεν νομίζω όμως πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, σε μια μορφωμένη κοπέλα σαν εσένα.
Αρχικά, να ξέρεις πως ένα ποσοστό αντρών εξαφανίζεται για τους δικούς του λόγους. Αν δηλαδή βγεις με 10 άντρες, 2-3 από αυτούς αναπόφευκτα θα εξαφανιστούν στη συνέχεια. Αν όμως κρίνεις πως σε σένα συμβαίνουν πολλές συγκριτικά εξαφανίσεις, πρόσεξε τα παρακάτω:

·         Μήπως δίνεις την εντύπωση πως ζητάς απεγνωσμένα σοβαρή σχέση; Ανεξάρτητα από το τι μπορείς να λες, συνήθως η πραγματικότητα φαίνεται. Μήπως είσαι πολύ ενθουσιώδης στο ραντεβού και δίνεις την εντύπωση της έναρξης σχέσης; Μήπως αναφέρεσαι σε επόμενα ραντεβού ή δραστηριότητες;

·         Μήπως δίνεις την εντύπωση της πολύ σοβαρής; Αυτό τρομάζει κάποιους άντρες, όπως και η μεγάλη εξυπνάδα, μόρφωση ή επαγγελματική επιτυχία. (μου έχει τύχει προσωπικά!)

·         Μήπως, αντίθετα, δίνεις το μήνυμα πως είσαι πολύ «απελευθερωμένη», οπότε ελπίζουν σε σεξ στο πρώτο ραντεβού; Και όταν δεν προχωρείτε απομακρύνονται;

·         Μήπως δίνεις την εντύπωση της πολύ απαιτητικής ή αγχώδους; Θα σου διηγηθώ μια προσωπική εμπειρία. Μια γνωστή μου διαμαρτυρόταν πως δεν έβρισκε σύντροφο και πως μετά το πρώτο ραντεβού οι άντρες εξαφανίζονταν. Είχα παρατηρήσει όμως πως κάποιες φορές που είχαμε βγει μαζί για καφέ, η συμπεριφορά της με είχε αγχώσει: αργούσε στο ραντεβού, διαμαρτυρόταν για την κίνηση, δεν της άρεσε το μέρος που πηγαίναμε, ο καφές δεν ήταν καλός, το γκαρσόνι ήταν αγενές, εκείνη αναφερόταν όλο σε επαγγελματικά της προβλήματα κτλ.  Οπότε κι εγώ διαπίστωσα πως δεν ήθελα να βγαίνω μαζί της. Της υπέδειξα λοιπόν με λεπτότητα τον πιθανό λόγο που και οι άντρες δεν της ζητούσαν δεύτερο ραντεβού. (Αυτή είναι βέβαια μια ακραία περίπτωση αγχώδους γυναίκας). Και οι αλλαγές δεν γίνονται με πρακτικές συμβουλές αλλά με την ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας μέσω προσωπικής ανάπτυξης.

·         Μήπως γίνεσαι πιεστική με μηνύματα ή τηλεφωνήματα πριν και μετά το ραντεβού;

·         Και, το κυριότερο, μήπως επιλέγεις λάθος άντρες; Αυτό μπορεί να γίνεται υποσυνείδητα αν κατά βάθος φοβάσαι τη δέσμευση ή έχεις πληγωθεί στο παρελθόν ή έχεις κάποια άσχημα πρότυπα σχέσεων στην παιδική σου ηλικία κα., θέματα που μόνο με ψυχοθεραπεία μπορούν να ανιχνευθούν και να επιλυθούν.  
 
Μην επηρεάζεσαι τόσο πολύ από τις εξαφανίσεις. Για το δικό σου ρόλο σ’ αυτές, αν όπως είπαμε το φαινόμενο κρίνεις πως είναι ιδιαίτερα συχνό, καλό είναι να κάνεις μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο. Όσον αφορά τους άντρες, μην το ψάχνεις… Υπάρχουν πολλοί που εξαφανίζονται, ενώ η κοπέλα είναι μια χαρά. Γι' αυτό, μην επενδύεις αμέσως στις νέες γνωριμίες, μην πείθεσαι από ενθουσιασμούς και άφηνε το χρόνο να δείξει.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Αρρωστοφοβία

Είμαι σήμερα 47 χρονών διαζευγμένη (μετά από δική μoυ επιλογή από το 2000) με δυo κόρες 18 και 17 χρονών τις οποίες μεγαλώνω με σχεδόν αποκλειστική δική μου ευθύνη και με κάνει πολύ περήφανη αυτό. Γενικά είμαι μια δραστήρια και δυναμική γυναίκα, πολύ κοινωνική και με χιούμορ.

Το 2002 πέθανε από καρδιά ο αγαπημένος παιδικό μου φίλος και τότε παρουσίασα για πρώτη φορά ψυχολογικά προβλήματα. Είχα κρίσεις πανικού, είχα διαρκώς την αίσθηση ότι θα πεθάνω κι εγώ ξαφνικά, μόλις κρυολογούσα ή εγώ ή τα παιδιά μου το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πεθάνουμε και διάφορα τέτοια. Πήρα αγωγή από ψυχίατρο, παρακολουθήθηκα πάνω από χρόνο και κάπου ισορρόπησα για αρκετά χρόνια.

Από τον Οκτώβρη του 2011 είμαι σε εμμηνόπαυση χωρίς ιδιαίτερο θέμα, μέχρι τους τελευταίους 10 μήνες που η ψυχολογία μου είναι σαν καρδιογράφημα.

Τη μιά στιγμή είμαι μιά χαρά την επόμενη θέλω να είμαι ξαπλωμένη σε ένα καναπέ και δεν με σηκώνει ούτε γερανός, την άλλη στιγμή θέλω να κλαίω κτλ.

Η ψυχολογία μου αλλάζει 1000 φορές την μέρα. Φυσικά, με έχει πιάσει η αρρωστοφοβία μου. Μόλις μάθω για κάποιον κάτι, αμέσως έχω κι εγώ τα συμπτώματα και αμέσως πανικοβάλλομαι μεταφέροντας τον πανικό μου και στα παιδιά μου. Ένας απλός πονοκέφαλος μπορεί να μου βάλει στη σκέψη την χειρότερη ασθένεια και να είμαι τρελαμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Επιπλέον τα νεύρα μου είναι κι αυτά σαν λάστιχα, καθώς την μιά στιγμή είμαι ήρεμη και την επόμενη ουρλιάζω και σπάω πράγματα για ψύλλου πήδημα.

Τα παιδιά μου δεν τολμούν ούτε να μου μιλήσουν... Μην σας κουράζω άλλο, φαντάζομαι σας κατατόπισα για το πρόβλημα μου.Ποιά είναι η γνώμη σας;

Σ.

Η αρρωστοφοβία ή υποχονδρία αποτελεί σύμπτωμα μιας γενικότερης κατάστασης που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «η ζωή δε μου χρωστάει καλό και πάντα μια καταστροφή με περιμένει στη γωνία». Σχετίζεται επίσης με την απώλεια του ελέγχου. Πολλές φορές η αρρωστοφοβία ξεκινά με το θάνατο ή τη σοβαρή ασθένεια αγαπημένου προσώπου, συνδέεται με καταστάσεις που το άτομο θεωρεί πως το ξεπερνούν και συνυπάρχει με την κατάθλιψη ή άλλες ψυχικές διαταραχές.

Η κατάσταση προφανώς πυροδοτήθηκε από το θάνατο του φίλου σου, αλλά σίγουρα βρήκε μέσα σου ένα υπόβαθρο, το οποίο θα πρέπει να διερευνηθεί. Δεν ξέρω πολλά για τη ζωή σου για να κάνω υποθέσεις για το υπόβαθρο αυτό. Από αυτά που γράφεις, ένας πιθανός λόγος μπορεί να σχετίζεται με το διαζύγιό σου. Ένας χωρισμός που αφήνει μια γυναίκα μόνη με την απόλυτη ευθύνη δυο μικρών παιδιών, έστω κι αν ήταν με δική της επιλογή, είναι φυσικό να τη φορτίσει με άγχος και ανασφάλεια, όσο κι αν αυτή είναι δραστήρια και δυναμική.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις ορμονικές διαταραχές, επιλόχεια κατάθλιψη, εμμηνόπαυση κτλ. Συμβαίνουν σε όλες τις γυναίκες, αλλά σε μερικές φέρνουν άσχημα ψυχολογικά φαινόμενα γιατί μέσα τους υπάρχει το κατάλληλο υπόβαθρο και γύρω τους οι κατάλληλες συνθήκες.

Έκανες αγωγή με χάπια και επανήλθες. Αν όμως είχε γίνει βαθιά ψυχολογική δουλειά, δεν θα αισθανόσουν έτσι τώρα. Η φαρμακευτική αγωγή είναι δεκτή για κάποιο διάστημα, έτσι ώστε να δώσει στο άτομο την ηρεμία και ψαχτεί ψυχολογικά με ψυχοθεραπεία και να αντιμετωπίσει τη ρίζα των προβλημάτων του και όχι μόνο τα συμπτώματα.

Αυτά τα προβλήματα μόνο με ψυχοθεραπεία μπορούν να λυθούν, πράγμα που σε συμβουλεύω να κάνεις. Το γεγονός πως έχεις δυο κόρες στην εφηβεία κάνει την κατάσταση πιο επιτακτική. Οι κόρες σου, εκτός του ότι υποφέρουν με την κατάστασή σου, παίρνουν πολύ άσχημα πρότυπα για τη ζωή τους ως γυναίκες.

Οι μόνες πρακτικές συμβουλές που μπορώ να σου δώσω είναι πολύ απλές, αυτές που κι εσύ γνωρίζεις. Πρόσεχε τον εαυτό σου: να έχεις όσο μπορείς καλύτερη προσωπική και κοινωνική ζωή, να βγαίνεις, να βρεις ενδιαφέροντα, να τρέφεσαι υγιεινά, να γυμνάζεσαι, να κοιμάσαι καλά, να πάρεις μια πολυβιταμίνη και βιταμίνη Β για την ενίσχυση του νευρικού συστήματος. Επίσης αν δεν έχεις κάνει πρόσφατα εξετάσεις, φρόντισε να ελέγξεις την κατάσταση του θυρεοειδούς σου και να δεις μήπως έχεις αναιμία ή υπόταση.

Το βασικότερο όμως είναι η ψυχοθεραπεία.

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Μόνη μητέρα

Είμαι 36 ετών, μητέρα μιας κόρης 7 ετών, διαζευγμένη εδώ και ένα χρόνο. Το διαζύγιό μου δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω «δραματικό», αλλά ήταν λίγο περίεργο. Ο πρώην σύζυγός μου είναι ξένος και ζει μόνιμα σε άλλη χώρα της Ευρώπης. Γνωριστήκαμε όταν κι εγώ σπούδαζα εκεί, παντρευτήκαμε, ήρθαμε στην Ελλάδα και γεννήθηκε η μικρή. Εκείνος αρχικά μετακινείτο συνεχώς ανάμεσα στις δυο χώρες λόγω δουλειάς και τελικά, όταν χάλασε η σχέση μας, 1-2 χρόνια μετά τη γέννηση της μικρής, εγκαταστάθηκε μόνιμα ξανά στη χώρα του και έρχεται 2-3 φορές το χρόνο για να τη βλέπει.
Ο γάμος αυτός διατηρήθηκε για πολλά χρόνια χαλαρά και χωρίς οριστική απόφαση χωρισμού και έτσι έμαθα να ζω μόνη μου με το παιδί, αλλά ταυτόχρονα να μην είμαι ελεύθερη στην προσωπική μου ζωή. Η μικρή συνήθισε εξαρχής να μην έχει τον πατέρα της κοντά της και αρκείται χωρίς παράπονα να τον βλέπει σπάνια.
Το θέμα μου είναι πως εδώ και ένα χρόνο που είμαι ελεύθερη, δεν ξέρω πώς να ρυθμίσω τη ζωή μου και ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο να περνώ εγώ καλά και στο να μη στερώ τίποτα από το παιδί μου. Πρόσφατα δημιούργησα μια σχέση με τον Χ, επίσης διαζευγμένο, που έχει ένα γιο 5 ετών. (Δεν έχει ακόμα γνωρίσει την κόρη μου, ούτε εγώ το γιο του.) Θέλω λοιπόν να βγαίνω, να με επισκέπτεται ο φίλος μου στο σπίτι, να λείπω κάποιο σαββατοκύριακο κτλ. και αισθάνομαι τύψεις αν το κάνω. Η μικρή δεν το έχει συνηθίσει και ως τώρα η ζωή μας ήταν να πηγαίνουμε παντού μαζί ή να βγαίνουμε με φίλες μου και τα παιδιά τους. Πολύ σπάνια είχα βγει έξω το βράδυ και πάντα φρόντιζα να επιστέφω νωρίς. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ.
(Σημ: Εργάζομαι κάθε μέρα ως αργά και η μικρή πηγαίνει στο σχολείο και παραμένει στο ολοήμερο μέχρι να την πάρω. Από γονείς δεν έχω βοήθεια, η μητέρα μου έχει πεθάνει και ο πατέρας μου ζει στο νησί καταγωγής μας. Υπάρχει μια ηλικιωμένη κυρία που μπορεί να κρατά το παιδί κάποιες φορές που θέλω να βγω, αλλά η μικρή διαμαρτύρεται έντονα για την απουσία μου).
Ν.
Η κατάσταση που έζησες τόσα χρόνια στον ιδιόρρυθμο αυτό γάμο έκανε εσένα και το παιδί να «κολλήσετε» οι δυο σας, πράγμα που δεν είναι καλό για καμιά πλευρά.
Αρχικά θα μιλήσεις στην κόρη σου και θα της πεις πως είναι πλέον μεγάλο κορίτσι και πως από δω και πέρα κάποιες φορές θα είστε η καθεμιά με δικές της παρέες. Φρόντισε να την «ξεκολλήσεις»: να της εξασφαλίσεις κάποιο ενδιαφέρον που ασκείται με άλλα παιδάκια (πχ. γυμναστική), για να περνά μόνη της δημιουργικά κάποιο απόγευμα. Συνεννοήσου με τις φίλες σου που έχουν παιδιά να κρατάτε κάποιες φορές η μια το παιδί της άλλης για να παίζει με το δικό της παιδί.  Βρες συμμαθητές της από τη γειτονιά και οργανώστε να επισκέπτεται το ένα παιδί το άλλο στο σπίτι του. Καθιέρωσε αρχικά μια βραδιά την εβδομάδα που θα βγαίνεις ως αργά και η κυρία θα κρατά το παιδί. Είναι πιθανό η κυρία αυτή να μην κάνει ευχάριστες τις ώρες του παιδιού. Ίσως μια πιο νέα κοπέλα θα είχε πιο πολλή όρεξη για παιχνίδι, δραστηριότητες κτλ.
Το παιδί πρέπει αρχικά να συνηθίσει αυτή τη νέα κατάσταση χωρίς να τη συσχετίσει με το φίλο σου. Αυτό θα έπρεπε να το κάνεις ούτως ή άλλως, ανεξαρτήτως της προσωπικής σου ζωής.
Αν όλα πάνε καλά, όταν περάσουν έτσι μερικοί μήνες, μπορείτε  να αρχίσετε να βγαίνετε κάποιες φορές μαζί με τα παιδιά σας. Καλό είναι αρχικά να βγείτε 1-2 φορές εσύ, ο Χ και η κόρη, έτσι ώστε αυτή πρώτα να συνηθίσει αυτόν και να μην της πέσει «βαριά» η γνωριμία με δυο καινούργια άτομα. Ο Χ θα της πει πως έχει κι εκείνος παιδάκι στην ηλικία της και θα τη ρωτήσει αν θέλει να το φέρει μαζί του να παίξουν την επόμενη φορά. Έτσι η μικρή θα αποκτήσει τον «έλεγχο» της κατάστασης. Το καλύτερο είναι ταυτόχρονα να έχεις γνωρίσει κι εσύ με τον ίδιο τρόπο το δικό του παιδί και να έχει κι αυτό ερωτηθεί.
Καθιερώστε για κάποιο διάστημα να βγαίνετε "φιλικά" με τα παιδιά σας και να πηγαίνετε σε μέρη ευχάριστα γι’ αυτά, χωρίς ακόμη να τους κάνετε κάποια ανακοίνωση ή να είστε διαχυτικοί ως ζευγάρι. Μετά θα ακολουθήσουν κάποιες επισκέψεις στα σπίτια σας.
Τα παιδιά στην ηλικία αυτή δεν γνωρίζουν τα όρια μεταξύ φιλίας και σχέσης στους μεγάλους, αλλά νιώθουν την αγάπη. Στη φάση αυτή, απάντησε στην κόρη σου την αλήθεια μόνο αν σε ρωτήσει. Αν σε ρωτήσει αν ο Χ είναι «το αγόρι σου» ή «ο φίλος σου», απάντησέ της θετικά, πως στην αρχή ήσασταν φίλοι αλλά τώρα έχει γίνει το αγόρι σου. Σε ερωτήσεις του τύπου «θα τον παντρευτείς;» ή «θα μείνουμε όλοι μαζί;» απαντάς ειλικρινά "δεν ξέρω ακόμα, μπορεί αργότερα". Σε ρωτήσεις που συσχετίζουν τον Χ με τον μπαμπά της, θα διαχωρίζεις σαφώς τους δυο ρόλους. «Ο Χ είναι ο μπαμπάς του Κωστάκη, εσύ έχεις τον δικό σου μπαμπά. Αλλά ο Χ σε αγαπά πολύ, εσύ τον αγαπάς; Χαίρομαι!»
Τα παιδιά νιώθουν τα θετικά συναισθήματα. Αν η σχέση σου με το φίλο σου είναι όμορφη και αγαπάτε πραγματικά ο ένας το παιδί του άλλου, τα παιδιά θα προσαρμοστούν μια χαρά. Όταν θα γίνει αυτό, θα μπορείς να λες την αλήθεια στην κόρη σου όταν βγαίνεις μόνη μαζί του, τονίζοντας πως εσείς τώρα βγαίνετε με άλλους μεγάλους και εκείνη θα μείνει στο σπίτι με την κυρία, όπως μένει κι ο Κωστάκης με μια άλλη κυρία ή με τη μαμά του κτλ.
Όταν τα παιδιά θα συνηθίσουν και αυτό το στάδιο, μπορείτε να πάτε μια εκδρομή όλοι μαζί. Αυτή είναι η ευκιαρία, αν η κόρη σου δεν σε έχει άκόμα ρωτήσει για τη σχέση σου με τον Χ, να της πεις πως θα πάτε όλοι μαζί μια εκδρομή και θα μείνετε όλοι μαζί, αφού ο Χ είναι «ο φίλος σου». Σε τέτοιες εκδρομές, η προσωπική σας ζωή θα πρέπει να είναι πολύ διακριτική μπροστά στα παιδιά και κατά προτίμηση τον πρώτο καιρό να κοιμάται ο καθένας με το παιδί του. Δυστυχώς, εκδρομή μάλλον δεν μπορεί να γίνει νωρίτερα και να πας μόνη σου, αφού δεν έχεις πού να αφήσεις το παιδί. Εκτός κι αν κάποια στιγμή την κρατήσει ο πατέρας της, οπότε αν είναι ακόμα νωρίς λες πως πας εκδρομή με φίλους σου, ενώ αν έχει συνηθίσει τον Χ στη ζωή σας της λες την αλήθεια.
Βασικό είναι να απενοχοποιηθείς και να συνειδητοποιήσεις πόσο σημαντική είναι η δική σου καλή ψυχική κατάσταση, τόσο για σένα όσο και για το παιδί σου. Είναι προτιμότερο να διαμαρτυρηθεί λίγο η μικρή στην αρχή, παρά να έχει μια μητέρα ανικανοποίητη από τη ζωή της.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Γονείς και τριαντάρηδες: συμπληρωματική παθολογία;

Είμαι 29 χρονών, μοναχοκόρη. Οι γονείς μου ήταν πάντοτε αυστηροί μαζί μου, δεν με άφηναν να πηγαίνω για καφέ με τις φίλες μου στο σχολείο κλπ. Χώρισαν (ο πατέρας μου φερόταν πάντοτε άσχημα στη μητέρα μου) όταν τελείωσα το λύκειο. Είχα περάσει σε μια σχολή στη Θεσσαλονίκη και δεν με άφηναν να πάω από φόβο μην πάθω κάτι.  Την επόμενη χρονιά η μητέρα μου με άφησε να πάω.

Τελείωσα τις σπουδές μου το 2006 και έπιασα δουλειά, αλλα δεν μπορούσα να μένω μόνη λόγω οικονομικών. Η μητέρα μου δεν με άφηνε να βγαίνω ως αργά, ούρλιαζε όταν ήθελα να βγω μετά τις 9 μμ, φοβόταν για μένα, δεν έκλεινε μάτι και δεν μπορούσε να δουλέψει την επόμενη. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 2010. Μετά χαλάρωσε αρκετά, είχα πλήρη ελευθερία, έκανα ό,τι κάνουν  οι άνθρωποι της ηλικίας μου.

Τον προηγούμενο μήνα όμως με χτύπησε αυτοκίνητο καθώς πήγαινα στη δουλειά. Δεν έπαθα κάτι σοβαρό αλλά από τότε ξαναρχίσαμε τα ίδια… Ανησυχεί όταν λείπω, με θέλει πίσω στις 12, μέχρι 1 το πολύ. Θα ήθελα πολύ να μείνω μόνη μου αλλά δεν έχω τα χρήματα.

Ι.

Οι υπερπροστατευτικοί άνθρωποι έχουν προβλήματα κυρίως με τον εαυτό τους και κατά δεύτερο λόγο με τα άτομα τα οποία προσπαθούν να υπερπροστατεύσουν. Οι γονείς σου είχαν τα δικά τους θέματα, και στη συνέχεια η μητέρα σου έχει προφανώς τα προσωπικά της βιώματα, ανασφάλειες, φόβους που προβάλλονται σε σένα ως το πιο κοντινό –και ίσως το μοναδικό;- άτομο με το οποίο συνδέεται στενά. Από τη δική σου πλευρά, πρέπει να υπήρξε υποταγή στην κατάσταση αυτή και σε ένα βαθμό να υπάρχει ακόμα. Κάποιος που έχει μια παθολογική συμπεριφορά (μητέρα-υπερπροστασία) τη διατηρεί μόνο αν και ο άλλος δείξει τη συμπληρωματικά παθολογική συμπεριφορά (εσύ-υποταγή). Αυτό συμβαίνει μεταξύ ενηλίκων ανθρώπων, και εσύ είσαι ενήλικη εδώ και μια δεκαετία. Βέβαια η οικονομική κατάσταση σήμερα υπαγορεύει το να ζουν οι τριαντάχρονοι νέοι ακόμη με την οικογένειά τους. Αυτό είναι από μόνο του ένα αφύσικο φαινόμενο και δικαίως δημιουργεί προβλήματα σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να υποτάσσεσαι; Η μητέρα φωνάζει και διαμαρτύρεται πως δεν μπορεί να δουλέψει την επομένη; Άσε την να φωνάζει και κάνε το δικό σου!

Σε μια ήρεμη συζήτηση κάποια στιγμή που θα είστε καλά, ανάλυσέ της πώς νιώθεις και απαρίθμησε τα αυτονόητα που διεκδικείς. Πες της την άποψη πως η υπερπροστασία πηγάζει από δικές της ανασφάλειες, πρότεινε να τις συζητήσετε και να εκφράσει κι αυτή τα συναισθήματά της. Δείξε κατανόηση σ’ όλα αυτά. Συζητήστε για το ατύχημα και πώς αυτό ανατροφοδότησε τους φόβους της. Συζητήστε και  για τη ζωή της. Προφανώς δεν έχει άλλη «ζωή» και γι’ αυτό επικεντρώνεται σε σένα.

Ως μεταβατική κατάσταση, βρείτε ρυθμίσεις που να ικανοποιούν και τις δύο. Πχ. όταν είσαι έξω αργά μπορείς να της στέλνεις τακτικά μηνύματα, έτσι ώστε κι αυτή να καθησυχάζει κι εσύ να μη ντροπιάζεσαι στους φίλους σου με τηλεφωνήματα του τύπου «Ναι, μαμά, είμαι εκεί και είμαι καλά». Από τις εναλλαγές της στάσης της προς εσένα, συμπεραίνω πως η μητέρα σου έχει δυνατότητες εξέλιξης.

Θα επικεντρώσω τώρα στη δική σου προσωπικότητα και στους λόγους που σε κάνουν να μην αντιδράς δυναμικά. Είσαι γενικά διεκδικητική; Έχεις φίλους, παρέες, σχέσεις; Σε ενδιαφέρει η δουλειά σου; Έχεις ενδιαφέροντα; Μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης μπορεί να σε βοηθήσει. Πολύ χρήσιμες θα ήταν επίσης μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο από κοινού με τη μητέρα σου για να λύσετε τα κοινά σας θέματα.

Πριν από λίγες μέρες δούλεψα με έναν νέο άνδρα στην ηλικία σου και με τη μητέρα του. Ο νεαρός τελειώνοντας τις σπουδές του είχε παραμείνει να εργαστεί στην Αθήνα, αλλά τον τελευταίο χρόνο επέστρεψε στη γενέτειρά του για επαγγελματικούς και οικονομικούς λόγους και ζει πάλι με τους γονείς του. Η μητέρα του τον υποτιμά συνεχώς και τον αποθαρρύνει στα επαγγελματικά του σχέδια. Από τη συμβουλευτική συζήτηση προέκυψε πως η μητέρα του ήταν ακόμη απογοητευμένη που ο γιος της δεν υπήρξε άριστος μαθητής και δεν έκανε τις σπουδές «κύρους» που η ίδια επιθυμούσε, οπότε είναι πολύ φοβισμένη για την εξέλιξή του. Αυτό σχετίζεται και με το δικό της τελειομανή και ελεγκτικό χαρακτήρα, τον οποίο μέχρι πριν από λίγα χρόνια εκτόνωνε στον επαγγελματικό της χώρο ασκώντας ένα απαιτητικό επάγγελμα. Τώρα που έχει συνταξιοδοτηθεί, δεν έχει άλλη διέξοδο από το να ασχολείται με το γιο της. Από την άλλη μεριά, ο γιος συζητά λεπτομερώς με τη μητέρα του τα επαγγελματικά του και της εκφράζει τους φόβους και τα άγχη του, παίζοντας ξανά το ρόλο του ανασφαλούς εφήβου. Μητέρα και γιος συνειδητοποίησαν τη συμπληρωματικά παθολογική κατάσταση και δεσμεύτηκαν αμοιβαία σε κάποιους όρους , έτσι ώστε να διατηρήσουν την ισορροπία μεταξύ τους.

 

 

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Ο πρώην …ξαναχτυπά

Έχω ένα μήνα σχέση με μια κοπέλα, είμαι πολύ ερωτευμένος αλλά ζηλεύω το παρελθόν της. Είμαστε και οι δυο περίπου 25 ετών. Εκείνη είχε μία σχέση 10 χρόνια, τα 5 από αυτά τα χρόνια μένανε μαζί και είχανε δώσει και λόγο (αρραβώνας).
Χωρίσανε, με γνώρισε και άρχισε να βγαίνει μαζί μου 9 μήνες μετά το χωρισμό τους. Μου ‘χει δείξει ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου και δεν μου έχει δώσει κάποια αφορμή ότι της λείπει η προηγούμενη σχέση της, εξάλλου μου είχε εξηγήσει ότι είχαν τελειώσει προ πολλού, απλά του έδινε ευκαιρίες.
Το θέμα μου είναι ότι αυτός τώρα που είδε ότι είναι ευτυχισμένη άρχισε να της στέλνει μηνύματα, να παίρνει τηλέφωνα, να πηγαίνει στη δουλειά της, να ζητάει να περάσουν μαζί γιορτές κτλ. Η κοπέλα μου του έχει εξηγήσει ότι είναι σε σχέση και ότι θέλει να σταματήσει να την ενοχλεί και εννοείται πως δεν έχει βγει μαζί του  ούτε και το θέλει, αλλά αυτός δεν λέει να σταματήσει να της κολλάει.
Δεν μου έχει κρύψει τίποτα, μου έχει πει τι ακριβώς της λέει. Είναι γεγονός ότι εγώ ζηλεύω απίστευτα την όλη κατάσταση, τα είχανε 10 χρόνια, προφανώς και με πειράζει που της κολλάει πάλι ο πρώην της.
Πώς πρέπει να αντιμετωπίσω την κατάσταση; Πρέπει να ‘μαι ήρεμος και να δείχνω ότι δεν με ενοχλεί; Γιατί αυτό είναι πρακτικά αδύνατον, βλέπετε δεν είμαστε και στην ίδια πόλη (ενώ ο πρώην της είναι), μια ώρα απόσταση βέβαια αλλά δεν είναι εφικτό να ‘μαι πάντα εκεί, ενώ γι’ αυτόν είναι. Υπάρχει κάποιος τρόπος να την κάνω να καταλάβει πως αισθάνομαι; Νομίζει ότι απλά ζηλεύω, δεν θέλει να καταλάβει ότι όλο αυτό δεν είναι υγιές για την σχέση μας και ότι με ενοχλεί.
Φ.

Δεν πρέπει να προσποιηθείς πως η επαφή αυτή δεν σε πειράζει, αφού σε πειράζει τόσο. Εξήγησε ήρεμα στη φίλη σου τα συναισθήματά σου και την άποψή σου πως η κατάσταση δεν είναι υγιής για τη σχέση σας. Έχεις δίκιο πάνω σ’ αυτό. Δεν μπορεί ο πρώην μετά από τόσον καιρό να εμφανίζεται στη ζωή κάποιας και να της ζητά κοινές εξόδους και γιορτές. Θα το θεωρούσα φυσικό, αν έχουν αποκαταστήσει μετά το χωρισμό τους μια στοιχειωδώς φιλική σχέση, να μπορούν να τηλεφωνηθούν σε μια γιορτή ή να πιούν έναν καφέ μια φορά το εξάμηνο, αλλά ως εκεί.
Τι είδους σχέση είχαν πριν γνωριστείτε εσύ με την κοπέλα σου; Αν μόνο τώρα που εκείνη συνδέθηκε μαζί σου εκείνος άρχισε τις επαφές, αυτό είναι μια πολύ σαφής ένδειξη πως έχει ζηλέψει και θέλει να διαταράξει τη σχέση σας. Γιατί μπορεί να το κάνει αυτό; Ίσως να είχε ελπίδες επανασύνδεσης όσο εκείνη ήταν ελεύθερη. Ίσως πάλι να είναι ένας πληγωμένος εγωισμός που τον κάνει ανταγωνιστικό, πιθανώς εκδικητικό και –απ’ ό,τι κατάλαβα- μάλλον αγενή.
Εκτός από το να πεις τα συναισθήματα και τις απόψεις σου, δεν νομίζω πως πρέπει να κάνεις κάτι άλλο. Ζήτησέ της να επιλύσει η ίδια το θέμα για το καλό το δικό της και της σχέσης σας. Εκείνη πώς έχει αντιδράσει ως τώρα; Δεν την πειράζει όλο αυτό; Του δήλωσε ρητά πως ενοχλείται και πως δεν θέλει επαφές; Πως έχει μια νέα σχέση και η στάση του της δημιουργεί προβλήματα; (Αν και νομίζω πως, ανεξαρτήτως σχέσης, αν δεν ήθελε η ίδια επαφές θα έπρεπε να είχε αντιδράσει).
Εσύ δεν της έχεις ως τώρα εξηγήσει πώς αισθάνεσαι; Κάνε το το συντομότερο, χωρίς όμως δράματα και συναισθηματικούς εκβιασμούς. Η ειλικρίνεια είναι πάντα καλύτερη, κι όπως εκείνη σου μιλά ειλικρινά για ό,τι γίνεται, πρέπει να της μιλήσεις κι εσύ. Πρόβλημα θα υπάρχει μόνο αν εκείνη θεωρεί την κατάσταση φυσική κι εσύ αφύσικη… Αλλιώς, κανένας δεν μπορεί να την υποχρεώσει να κάνει κάτι που δε θέλει.
Για την απόσταση, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Αλίμονο αν η φίλη σου προτιμούσε τον πρώην της επειδή ζουν στην ίδια πόλη και η σχέση σας κινδύνευε από μιας ώρας απόσταση! Τότε δεν θα άξιζε τον κόπο να είστε μαζί.