Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Απομόνωση

Θα ήθελα πολύ την άποψή σας. Είμαι 29 ..πλέον. Πριν από αρκετά χρόνια, μέσα στην τότε συγκυρία και από κάποια γεγονότα οδηγήθηκα σε ένα πολύ μοναχικό δρόμο στη ζωή. Το όλο πράγμα ξεκίνησε με ένα ...πλήγμα στην αξιοπρέπεια ή ("περηφάνια"?), το οποίο το εσωτερίκευσα μην διαθέτοντας το τρόπο ή την ικανότητα να το διαχειριστώ ή να το μοιραστώ. Ήμουν τελείως απροετοίμαστος γι'αυτό και το αποτέλεσμα;; Έντονη, ερμητική εσωστρέφεια, αποφυγή σύναψης νέων σχέσεων, αποτυχία στην διαπροσωπική επικοινωνία και αποφυγή της επαφής. Τελικά, μια συνθήκη αρκετά μακριά από αυτό που θα λέγαμε ..φυσιολογική ζωή για τη δεδομενη ηλικία - Σημειώνω ότι, μέχρι τότε είχα μια καθ'όλα κανονική ζωή, με γονείς, φίλους κτλ  - Πέρασε μεγάλο διάστημα χωρίς να μπορώ να αντιδράσω, περίπου δεχόμενος αυτό που μου συνέβαινε σαν πεπρωμένο. Αν επεκτείνετε γραμμικά στον χρόνο, αλλά και στις διάφορες συνιστώσες της ύπαρξης, τη συμπεριφορά που περιγράφω μπορείτε να φαναστείτε την εξέλιξη (ή τη μη εξέλιξη). Και έρχομαι στο "τώρα" όπου πρέπει να παλέψω για να ανατρέψω την δεδομένη κατάσταση. Κυριολεκτικά καλούμαι να ξεκινήσω από το μηδέν, ειδικά στο επίπεδο των διαπρσωπικών σχέσεων κτλ. Είμαι όμως ικανός να κάνω τα πάντα προκειμένου να πράξω αυτό που η ίδια η ζωή μου επιβάλλει να κάνω...να τη ζήσω όπως της αξίζει!! Και ναι, έχω πολλά όνειρα ως προς αυτό.
Θα μπορούσατε να μου πείτε πως τα βλέπετε όλα αυτά;  Ποια είναι η γνώμη σας; Έχετε ίσως κάποια συμβουλή να μου δώσετε;
Μ
Το θέμα που αντιμετωπίζεις είναι πολύ γενικό, υπαρξιακό θα έλεγα, και δυστυχώς δεν επιλύεται με μια συμβουλή.
Υπέστης ένα πλήγμα στην αξιοπρέπειά σου και κατέληξες στην κοινωνική απομόνωση. Η κατάσταση αυτή μόνο με ψυχοθεραπεία μπορεί να λυθεί. Και απορώ, επειδή φαίνεσαι καλλιεργημένο άτομο, πώς τόσον καιρό δεν έχεις ζητήσει ψυχοθεραπευτική βοήθεια.
Το τι βιώνει ο καθένας ως πλήγμα ποικίλλει. Το ίδιο αντικειμενικό γεγονός επηρεάζει διαφορετικά τα άτομα ανάλογα με το ψυχολογικό τους υπόβαθρο. Πολλές φορές ακούω πελάτες μου να περιγράφουν ένα παρόμοιο γεγονός και διαπιστώνω πόσο διαφορετικά οι άνθρωποι βιώνουν τα ίδια ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό το πλήγμα σου αυτό να ήταν τόσο δυνατό και να επηρέασε τόσο πολύ τη ζωή σου επειδή είχες και έχεις ένα ψυχολογικό υπόβαθρο ιδιαίτερα ασταθές και ευαίσθητο. Οπότε, η ιστορία αυτή θέλει να σου δείξει πως πρέπει να δουλέψεις ψυχολογικά με τον εαυτό σου.
Στο πιο επιφανειακό επίπεδο, μπορώ να σου πω μόνο πράγματα που ήδη ξέρεις και θα τα συμβούλευε και ένας φίλος: Άρχισε σταδιακά να βγαίνεις λίγο, σε χώρους που σε ευχαριστούν. Γράψου σε ένα γυμναστήριο, μια ομάδα φωτογραφίας, έναν πολιτιστικό σύλλογο κτλ, κάτι που να σε ενδιαφέρει. Εκεί θα απασχοληθείς δημιουργικά και θα γνωρίσεις και άτομα που σας συνδέει τουλάχιστον ένα κοινό ενδιαφέρον. Εργάζεσαι; Αν όχι, ψάξε επειγόντως δουλειά. Αν ναι, φρόντισε να προσεγγίσεις συναδέλφους που σου φαίνονται πιο συμπαθείς και γενικά να συμμετέχεις στην κοινωνική ζωή του εργασιακού χώρου πχ. να πιείς τον καφέ σου στο διάλειμμά σου με κάποιον συνάδελφο και όχι μόνος ή να συμμετέχεις σε μια έξοδο συναδέλφων. Στρέψου προς την οικογένειά σου και φρόντισε να βλέπεις συγγενείς που συμπαθείς, ιδίως άτομα την ηλικίας σου. Σε όσους υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια, μη διστάσεις να εμπιστευτείς πως αυτή την περίοδο έχεις κλειστεί και έχεις ανάγκη από παρέα (χωρίς λεπτομέρειες). Αν υπάρχει κάποιος παλιός φίλος ή συνομήλικός σου γείτονας, φρόντισε να κάνεις πρώτος μια επαφή.  

Για να μπορέσεις όμως να κάνεις έστω τα απλά αυτά βήματα σίγουρα σου χρειάζεται η υποστήριξη ενός θεραπευτή.

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Το προφανές….

Eρωτευτηκαμε και αμέσως κάναμε το παιδί, κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του,να απουσιάζει τα βράδια και εδώ και 3 χρόνια μεγαλώνω μόνη το παιδί. Μένουμε στο σπίτι του με πεθερικά, ο ίδιος κοιμάται στη μητέρα του και ο πεθερός μου έχει πάρει το ρόλο του πατέρα της κόρης μας. Απο την αρχή της γνωριμίας μας είμαι η μονη που εργάζεται, πληρώνω λογαριασμούς και τρέχω για τα πάντα στο σπίτι. 
Τελευταία, ανακάλυψα οτι εδώ και αρκετό καιρό βάζει χέρι στο λογαριασμό της μισθοδοσίας μου, παίρνοντας κρυφά την κάρτα μου και κάνει αναλήψεις. Πήρε επίσης χρήματα απο τον κουμπάρα του παιδιού.. Χρέωσε τη σταθερή γραμμή του σπιτιού σε κλήσεις υψηλής χρέωσης. Απέχει απο κάθε υποχρέωση του.Έχω αγανακτησει διότι ζω στερημένη από αγάπη και έρωτα και επίσης έχω καταντήσει θύμα όλης της κατάστασης. Η μητέρα του τον κανακευει και τον δικαιολογεί. Αποφάσισα να πάρω τη μικρή και να φύγω. Έχω άδικο, παρακαλώ;
A.
O ρόλος μου δεν είναι να δικάζω. Η κατάσταση όμως που μου περιγράφεις είναι απίθανη και αβίωτη και το τι πρέπει να κάνεις είναι προφανές.
Βασικό λάθος σου ήταν που παντρεύτηκες χωρίς να γνωρίζεις καλά τον άντρα σου, λόγω εγκυμοσύνης. Στη συνέχεια απορώ πώς έμεινες 3 χρόνια στην κατάσταση αυτή!
Όταν τα πράγματα είναι τόσο προφανή, τι είναι αυτό που σε κάνει να χρειάζεσαι τη δική μου επιβεβαίωση; Μήπως σε εμποδίζει το στερεότυπο κατά του διαζυγίου και της μόνης μητέρας; Μήπως δεν έχεις το θάρρος να το κάνεις; Μήπως είσαι από τη φύση σου συμβιβαστική και διστακτική;
Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς και σκέψου το καλό σου και του παιδιού σου!

ΥΓ. Όταν λες πως ο σύζυγος κοιμάται με τη μαμά του, τι ακριβώς εννοείς;!

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Friends with benefits

Είμαι 27 ετών. Πριν από 2 μήνες γνώρισα τον Π. 30 χρονών με τον οποίον υπήρξε από την πρώτη στιγμή μια μοναδική "χημεία" και αμοιβαία έλξη τόσο δυνατή που με έκανε αμέσως να καταλάβω πως είμαι έτοιμη να προχωρήσω. Ο Π. μόλις 2 μήνες χωρισμένος από μια σχέση που έληξε λίγες μέρες πριν τον γάμο τους μου υποσχόταν όλα αυτά που αναζητούσα στην προηγούμενη αποτυχημένη σχέση μου...
Μην πιστεύοντας στην τύχη μου και προσπαθώντας να μην αφεθώ γίναμε ζευγάρι.
Η ιστορία έληξε μετά από 3 εβδομάδες όπου εκείνος μη μπορώντας να ξεπεράσει το σοκ του χωρισμού του αλλά και μη θέλοντας να με χάσει (όπως λεει) μου ζήτησε να χωρίσουμε καθώς δεν μπορούσε να μου προσφέρει μια κανονική σχέση και δεν ήθελε να με κοροιδεύει. Ακολούθησαν σκηνές παροιμοιώδεις από μέρους μου καθώς ένιωσα πως είχα πέσει θύμα μεγάλης κοροϊδίας χωρίς να ευθύνομαι.
Μετά από λίγο καιρό και με πολλή πολλή επιμονή από μέρους του καταλήξαμε να είμαστε απλώς "φίλοι" που τους συνδέει μόνο μια πολύ δυνατή ερωτική σχέση και καλή παρέα. Καθόμαστε με τις ώρες και συζητάμε το πρόβλημά του όπου προσπαθώ και θέλω να τον βοηθήσω να ξεπεράσει εκείνη την τραυματική εμπειρία του χωρισμού του.
Το πρόβλημα είναι πως ενώ πάντα ήθελα και θέλω μια κανονική σχέση η οποία να έχει προοπτικές εξέλιξης έχω καταλήξει σε μια "σχέση"? η οποία πολύ φοβάμαι ότι δεν θα οδηγήσει πουθενά ακόμη και αν εκείνος ξεπεράσει το πρόβλημά του και ας λεει πως είμαι αυτό που ψάχνει. Μου αρέσει πολύ και φοβάμαι μην τον ερωτευτώ και πως θα με απομακρύνει από κοντά του μόλις βρει ξανά τον εαυτό του. Από την άλλη νιώθω να μην μπορώ να τον αφήσω τόσο που δείχνει να έχει ανάγκη και! την παρέα μου και τις ατέλειωτες συζητήσεις (ψυχανάλυσης) που κάνουμε... Ώρες ώρες νιώθω σαν να με έχει δέσει με ένα αόρατο σκηνή και δεν μπορώ να αποκοπώ... Ποιά η γνώμη σας?
Α
Η γνώμη μου είναι πως ο φίλος σου έφερε τη σχέση σας στα μέτρα του κι εσύ προσαρμόστηκες… Έχετε δηλαδή μια σχέση χωρίς δεσμεύσεις και μέλλον, στην οποία βρίσκει καλό σεξ και χρησιμεύεις και ως θεραπεύτριά του. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένας φρεσκοχωρισμένος!
Πρώτο λάθος σου ήταν που αφέθηκες στον έρωτά σου με έναν άνδρα φρεσκοχωρισμένο τις παραμονές του γάμου του. Έστω κι αν στην αρχή υπάρχει μια ενθουσιώδης κατάσταση, ο φρεσκοχωρισμένος δεν είναι έτοιμος για σοβαρή σχέση. Λειτουργεί η απογοήτευση, η μοναξιά, η επιβεβαίωση, η εκδίκηση και γενικά δικές του έντονες ακάλυπτες ανάγκες και δε μένει χώρος να εκτιμηθεί το άλλο άτομο και να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα.
Δεύτερο λάθος είναι που πήρες τη σχέση σοβαρά και αφέθηκες. Μπορούσες βέβαια, και μπορείς ακόμα, να έχεις μια ερωτική σχέση με έναν φρεσκοχωρισμένο, αρκεί να μην επενδύσεις και να τη δεις στις πραγματικές της διαστάσεις, δηλ με ημερομηνία λήξης. Βλέπω όμως πως ατό δεν μπορείς να το κάνεις…
Ο Π πέρασε καλά και κάλυψε τις ανάγκες του για 3 βδομάδες και μετά θυμήθηκε την αγιάτρευτη πληγή του και πρότεινε χωρισμό. Δικαίως ένοιωσες αντικείμενο εκμετάλλευσης, πράγμα που -ξανατονίζω- δεν θα γινόταν αν δεν είχες κάνει εσύ το πρώτο και το δεύτερο λάθος.
Τρίτο και μεγαλύτερο λάθος είναι που τον ξαναδέχτηκες με τους όρους του. Αν το είχατε γυρίσει στο αυστηρά φιλικό, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Και πάλι δεν πιστεύω πως αμέσως μετά από έναν επεισοδιακό χωρισμό δυο άτομα μπορούν να γίνουν στενοί φίλοι. Χρειάζεται να περάσει χρόνος. Επιπλέον, μια φιλία έχει το χαρακτηριστικό της ισοτιμίας και ο ένας δεν χρησιμεύει ως «σωτήρας» του άλλου. Και φυσικά στην καθαρή φιλία δεν υπάρχει επένδυση και ελπίδα για μελλοντική σχέση….
Πόσο μάλλον όταν είστε friends with benefits! Αυτό κάνει τη σχέση όπως ακριβώς εκείνος τη θέλει και εσένα σου δίνει την ψευδαίσθηση πως έχετε ή πρόκειται να έχετε μια σχέση όπως τη θέλεις.
Η κατάσταση αυτή είναι καταστροφική για σένα. Δίνεις, προσαρμόζεσαι, ελπίζεις και εκείνος πιθανότατα καλύπτει τώρα τις ανάγκες του και θα αποχωρήσει όταν ηρεμήσει και ξαναβρεί τον εαυτό του.
Αν ο Π έχει ανάγκη θεραπευτή, ας πάει σε ψυχολόγο. Αν έχει ανάγκη φίλων, ας προσφύγει στους παλιούς του φίλους. Αν έχει ανάγκη σεξ, ας βρει μια ευκαιριακή κοπέλα χωρίς δεσμεύσεις.
Το καλύτερο είναι να διακόψεις οποιαδήποτε επαφή. Αν πάλι θέλεις να διατηρήσεις φιλική σχέση (και ίσως κάποια ελπίδα) πες του καθαρά πώς νιώθεις, διάκοψε το σεξ, απομακρύνσου και περιόρισε τη σχέση σας σε έναν καφέ ή ένα τηλεφώνημα στις 10 μέρες.

Όσο για το αόρατο σκοινί, καλό είναι να δεις ποιες δικές σου ακάλυπτες ανάγκες και ελλείψεις ζωής σε κάνουν να το διατηρείς.

Τρομοκρατία στον εργασιακό χώρο

Ολα ξεκινησαν πριν ενα χρονο. Τυχαια βρηκα στο δρομο μια συναδελφο με τον παρανομο δεσμο της. Ταυτοχρονα ομως αρχισε να μαθαινεται και στο χωρο της δουλειας. Αυτη για καποιο λογο που δεν καταλαβα ποτε θεωρησε οτι το ξεκινησα εγω, δεν με αντιμετωπισε αλλα αρχισε να μου κανει απιστευτο ψυχολογικο πολεμο. Την επιασα και της ξεκαθαρισα τα πραγματα και θεωρησα οτι ειμαστε ενταξει. Συνεχισε ομως το παρασκηνιο με αποτελεσμα να αντιμετωπισω απο την ομαδα της μια απιστευτη επιθεση. Με εχουν απομονωσει στη δουλεια, με κατηγορουν για αποστευτα ψευδη και τρομοκρατουν οποιονδηποτε μου μιλησει με σκοπο να με απομονωσουν τελειως. Η κατασταση αυτη εχει αρχισει να με στρεσσαρει πολυ, δεν θελω να πηγαινω στη δουλεια, αισθανομαι αποστευτο αγχος οταν μπαινω εκει αλλα και μεγαλη στεναχωρια. Αισθανομαι οτι με εχω ενα μπαμπουλα πανω απο το κεφαλι μου που χαιρεται με το φοβο μου. Προσπαθησα με καθε μεσο και τροπο να αλλαξω χωρο εργασιας αλλα ειναι αδυνατο. Ισα ισα που νομιζω πως δεν με αφηνουν να φυγω για να εχουν κατι να ασχολουνται. Σκεφτομαι ακομα και να παραιτηθω απο το δημοσιο ομως δεν ειναι ευκολο να βρω δουλεια μετα. Εεχω χασει την ηρεμια μου, τον υπνο μου και εχω φτασει να συζητω συνεχως για τη δουλεια. Μιλησα και με δικηγορο για ολη αυτη την κατασταση αλλα μου ειπε δεν υπαρχει καποιο νομικο πλαισιο γιαυτα. Τι να κανω πραγματικα νομιζω οτι εχω καταστρεψει τη ζωη μου εκει.
B

Ομολογώ πως πρώτη φορά με συμβουλεύονται για κάτι τέτοιο… Πολλές φορές υπάρχουν αντιδικίες στο χώρο εργασίας, αλλά αυτό που περιγράφεις είναι αληθινή τρομοκρατία. Απορώ για την επιρροή που έχει η συνάδελφός σου σε μια ολόκληρη ομάδα συναδέλφων μια πώς όλοι έχουν προσαρμοστεί στη γραμμή που εκείνη χάραξε. Πώς άραγε δικαιολόγησε την κατεύθυνση που τους έδωσε; Μήπως η παράνομη σχέση της είναι σε όλους γνωστή και αποδεκτή; Και σε τέτοια περίπτωση γιατί να στραφεί εναντίον σου πως δήθεν αποκάλυψες το γεγονός;
Όπως και να έχει το πράγμα, εσύ βιώνεις μια απαίσια κατάσταση. Δεν θεωρώ πως πρέπει να παραιτηθείς και να χάσεις τη δουλειά σου σε τέτοιες εποχές. Εκτός κι αν από καιρό το προγραμμάτιζες και έχεις ήδη κάτι άλλο να κάνεις επαγγελματικά.
Αυτό που προτείνω είναι να δυναμώσεις τον εαυτό σου έτσι ώστε να μην επηρεάζεσαι από τα κουτσομπολιά και την εχθρική στάση. Να κάνεις όσο πιο καλά μπορείς τη δουλειά σου ώστε να μη δίνεις λαβή για σχόλια. Να είσαι ψυχρή και ευγενική, με την ομάδα της κυρίας και να έχεις μαζί τους μόνο τις απολύτως απαραίτητες για τη δουλειά επαφές. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι, αν σε γνωρίζουν και σε εκτιμούν, πιστεύω πως δεν θα επηρεαστούν από κακόβουλα λόγια αλλά θα διατηρήσουν την εντύπωση από αυτό που βλέπουν και ξέρουν από σένα.
Μήπως είσαι ιδιαίτερα ευαίσθητη και εύθικτη;  Μήπως έχεις επικεντρωθεί στο θέμα και δεν έχεις άλλη ζωή; Χρειάζεται απαραίτητα να ενισχύσεις τους άλλους τομείς της ζωής σου και να μη σκέφτεσαι τη δουλειά εκτός δουλειάς.

Μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο θα σε βοηθήσουν.

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Μητέρα –κόρη

Είμαι 24 χρονών η μητέρα μου είναι 58,έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό παντρεμένο. Οι γονείς μου έχουν πολύ καλή σχεση. Η μητέρα μου στις υποχρεώσεις και στα καθήκοντά της άψογη με την έννοια των χρημάτων και των υλικών αγαθών.
Όμως  από συμπεριφορά και χαρακτήρα απέναντί μου χάλια. Και μη μου πείτε να κάνω προσπάθεια για κοινή γραμμή, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, έχω προσπαθήσει και κέρδισα μόνο θυμό και απογοήτευση. Μόνο όταν την αγνοώ και δεν της μιλάω υπάρχει μια σχετική ηρεμία.
Σαν παιδί έχω αρκετές παραστάσεις που με έδερνε και με έβριζε Ήθελε να τη φοβαμαι επειδή ο μπαμπάς ήταν πιο ελαστικός και μου έκανε τα χατήρια. Έλεγε λοιπόν ότι εξαιτίας του είμαι κακομαθημένη... Πάντα αμα ζοριζόταν έκανε το θύμα και την άρρωστη για να τραβήξει την προσοχή και κυρίως του πατέρα μου που τη λατρεύει.

Κάθε φορά την λυπόμουν όλο και λιγότερο με αυτά μέχρι που αναισθητοποιήθηκα. 2μιση μήνες στο εξωτερικό επίσκεψη στον αδερφό μου και δεν μου έλειψε ΚΑΘΟΛΟΥ. Ίσα ίσα το σπίτι είχε ηρεμία και δεν τσακωνόμουν με κανένα. Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ αρνητικός άνθρωπος, για όλα παραπονιέται, όλοι θέλουν να την κοροιδέψουν. Με έμαθε από μικρή να μην έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν και να είμαι καχύποπτη με κάθε άνθρωπο που συναντώ. Άπειρες φορές μου έχει πει:"σε ταίζω και με εχεις αναγκη,αν δε σου αρεσει η συμπεριφορα μου,σήκω χασου απο δω να μην με επιβαρύνεις". Και αυτό γιατί εχω χασει 2 χρόνια σπουδών λόγω μιας κάκιστης σχέσης που είχα.

Κάθε φορά θυμάμαι περιστατικά και εκνευρίζομαι απίστευτα. Σαν παιδί διάβαζε εν αγνοία μου τα ημερολόγιά μου και τα εστρεφε και εναντίον μου! Πριν ένα χρόνο αποφάσισα μετά από ώριμη σκέψη να γίνω χορτοφάγος Έβαζε πολτοποιημένο κρέας στα φαγητά  κρυφά μέχρι που το κατάλαβα. Τελευταίο περιστατικό και αφορμή για αυτό το γράμμα είναι τα λόγια της "δε θα ταίζω εγώ ξένους" επειδή μια-δυο φορές την εβδομάδα πηγαίνω κανα πιάτο φαί στον φίλο μου που μένει μόνος του και τρώμε παρέα (σχέση 2 ετών πολύ καλή).
Τα άσχημα συναισθήματά μου με γεμίζουν ενοχές. Πώς μπορεί ενα παιδί να μην αγαπά τη μητερα του; Μήπως είμαι εγω κακιά;
Δεν αντέχω άλλο αυτή την συμβίωση που πρεπει να υποστώ για 3 χρόνια ακόμη μέχρι να τελειώσω σπουδές. Φοβάμαι μη γίνω σαν και αυτή ήδη πλέον δεν εχω άλλη αντοχή.
M

Παρουσιάζεις από την πλευρά σου μια τελείως ακατάλληλη μητέρα, που έχει κάνει και κάνει όλα τα δυνατά λάθη που θα μπορούσε να κάνει μια μητέρα. Οπότε πρακτικά χαρακτηρίζεις τη σχέση σας κατεστραμμένη και ανέλπιδη. Αν έτσι το αισθάνεσαι, κανένας δεν μπορεί να σε πείσει για το αντίθετο ή να σε αναγκάσει να κάνεις κι άλλες προσπάθειες να τα βρείτε.
Δεν πιστεύω στους δεσμούς αίματος που δεν συνοδεύονται από τα ανάλογα συναισθήματα και στάσεις. Η αγάπη και ο σεβασμός δεν είναι υποχρέωση κανενός, αλλά εμπνέονται. Και σε μια σχέση γονέα-παιδιού εμπνέονται και καλλιεργούνται αρχικά από τον γονέα προς το παιδί και το παιδί κατά κανόνα ανταποκρίνεται. Αν αυτό δεν συνέβη με τη μητέρα σου, δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι καμιά ενοχή. Μετά από όλα αυτά που μου περιγράφεις, την ενοχή θα πρέπει να την αισθάνεται εκείνη. Και σίγουρα δεν θα γίνεις σαν εκείνη, αφού ήδη έχεις συνειδητοποιήσει πόσο λάθος είναι μια τέτοια στάση και πόσο κακό σου έχει κάνει. Αν το πρότυπο έχει εντυπωθεί μέσα σου, στο χέρι σου είναι να κάνεις συνειδητή προσπάθεια να το ξεριζώσεις, αν και όπου το βλέπεις να εμφανίζεται υποσυνείδητα.
Αντιμετώπισε το θέμα της μητέρας σου σαν μια εκ γενετής …αναπηρία: Γεννήθηκες με μια έλλειψη και θα ζήσεις με αυτή. Αν μάλιστα αντιμετωπίσεις την έλλειψη αυτή δυναμικά και φροντίσεις να την αναπληρώσεις με άλλους ανθρώπους που σε αγαπούν, με στόχους ζωής και με δημιουργικότητα, μπορείς να ζήσεις χωρίς προβλήματα. Όπως πχ αν ένα παιδί γεννηθεί με μυωπία, μαθαίνει να την αντιμετωπίζει και να ζει με αυτή και τους περιορισμούς της (πχ φορά γυαλιά, φακούς, κάνει επέμβαση λέιζερ (=ψυχοθεραπεία!), ξέρει πως δεν μπορεί να γίνει πιλότος κτλ)
Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα. Η λύση είναι να φύγεις όσο συντομότερα μπορείς από το σπίτι. Θέλεις ακόμα 2 χρόνια για να τελειώσεις σπουδές, αλλά κανείς δεν εγγυάται πως μόλις τελειώσεις θα βρεις δουλειά και θα μπορέσεις να ενοικιάσεις σπίτι. Θα πρέπει λοιπόν να φροντίσεις από τώρα να βρεις δουλειά. Συζήτησέ το με τον πατέρα του και ζήτησέ του να βοηθήσει οικονομικά. Έτσι θα μπορέσεις με μεγάλη οικονομία να ζήσεις με το αγόρι σου ή –αν δεν είσαι ακόμη συναισθηματικά έτοιμη για κάτι τέτοιο- με κάποια φίλη ή συμφοιτήτρια. Μέχρι τότε φρόντισε να είσαι ευγενικά απόμακρη με τη μητέρα σου, να μην απαντάς στις προκλήσεις της και να τραβάς το δικό σου δρόμο. Και όσο πιο πλήρης είναι η δική σου ζωή (σχέση, φίλοι, ενδιαφέροντα, σπουδές, δουλειά) τόσο λιγότερο θα σε επηρεάζει η μητέρα σου.

Έχε βέβαια υπόψη σου πως κάποια στιγμή στη ζωή σου θα πρέπει να ακολουθήσεις ψυχοθεραπεία για να επιλύσεις ριζικά το θέμα της μητέρας μέσα σου και να μπορέσεις κι εσύ να είσαι συναισθηματικά έτοιμη να κάνεις οικογένεια.

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Άλλος ένας δυστυχισμένος γάμος

Με το συζυγο μου ειμαστε μαζι δεκαοκτω χρονια. Απο την αρχη της σχεσης μας  ειχαμε προβληματα πρωτον λογω ανωριμοτητας και δευτερον εξαιτιας της μητερας του. Ενω η οικογενεια μου  μου τονιζε αυτα τα προβληματα εγω δυστυχως δεν μπορουσα να αφησω αυτη τη σχεση. Ειναι τοσα πολλα αυτα που εχω περασει που δεν ξερω πραγματικα απο που να ξεκινησω. Αυτο στην πορεια των χρονων που εχω εισπραξει ειναι προσβολες και υποτιμηση και απο τον συζυγο μου και απο την μητερα του και οχι μονο σε μενα αλλα και ως προς την πατρικη μου οικογενεια. Εχω δυο μικρα παιδια και δεν ξερω τι να κανω. Εχω απελπιστει με αυτη την κατασταση παρακαλω βοηθηστε με.
Κ

Την άποψή μου για τους συμβατικούς γάμους την έχω πει πολλές φορές: Αν η κατάσταση είναι ανέλπιδη και τα συναισθήματα έχουν λήξει, τουλάχιστον από τη μια πλευρά, είναι καλύτερο για όλους το διαζύγιο.
Πολλοί γονείς προφασίζονται τα παιδιά και επωμίζονται το ρόλο του «μάρτυρα» για χάρη τους. Αυτή η θυσία είναι άνευ νοήματος: Σε μια οικογένεια που ο ένας τουλάχιστον γονέας είναι δυστυχής, τα παιδιά θα είναι εξίσου δυστυχή. Πιστεύω πως τις περισσότερες φορές η θυσία αυτή υποκρύπτει την προσωπική ανασφάλεια του δυστυχούς γονέα για τη ζωή του, σε επίπεδο κοινωνικό και οικονομικό, αν μείνει μόνος. Η συνήθεια και η εξάρτηση αποτελούν επίσης σημαντικούς παράγοντες.

Επειδή δεν μπορώ να γνωρίζω τις συγκεκριμένες συνθήκες της ζωής σου, η συμβουλή που σου δίνω είναι πολύ γενική: έχεις εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες να συνεννοηθείς με το σύζυγο και βάλετε όρια στην οικογένειά του; Αν ναι, η μόνη λύση είναι το διαζύγιο.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Ας είμαστε λιγάκι σοβαροί…

Είμαι 28 και είχα μία σχέση από απόσταση για 1,5 χρόνο. Ο Χ ήταν 2 χρόνια μικρότερος. Στην αρχή ήταν πολύ ενθουσιασμένος, μπορώ να πω ότι παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό του. Ξεκινήσαμε, οι πρώτοι τέσσερις μήνες ήταν ονειρικοί. Με έκανε να πιστέψω ότι ήμουν η γυναίκα της ζωής του. Θα ερχόταν μόνιμα στην πόλη μου, σκεφτόταν μακροπρόθεσμα. Προχωρήσαμε σταδιακά και μετά άλλαξε ξαφνικά η συμπεριφορά του. Δεν του άρεσα όπως ήμουν (είμαι κλειστός χαρακτήρας), δεν επικοινωνούσε συχνά. Άρχισα να ζηλεύω γιατί έβγαινε με κοπέλες και μου έδινε την εντύπωση ότι φλέρταρε.  Πράγματα που τους πρώτους μήνες, ούτε που με άφηνε να υποψιαστώ. 
 Σε μία επικοινωνία μας που του εξέφρασα το παράπονό μου, μαλώσαμε τηλεφωνικά και διακόψαμε την επικοινωνία για δύο μήνες. Επανήλθε και μου ζήτησε εμμέσως ελεύθερη σχέση. Όταν είδε ότι δεν το δεχόμουν, μου ζήτησε χρόνο, ότι δεν ξέρει τι θέλει και ότι μάλλον είναι σε άλλη φάση. Του έδωσα χρόνο και όταν γύρισε είπε ότι θέλει να το προσπαθήσουμε σε σχέση. Το δέχτηκα και θεώρησα ότι σιγουρεύτηκε. Τον πίστεψα, αλλά από την αρχή φαινόταν αλλού. Το προσπάθησα όσο μπορούσα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τα βήματα που μου ζητούσε, να αφήσω την ζωή μου γι'αυτόν από τη στιγμή που δεν ήταν σταθερή η κατάσταση. 
Μετά από ένα διάστημα κάποιων μηνών, άρχισε να αδιαφορεί, δεν βρισκόμασταν, δεν υπήρχε σημείο επικοινωνίας, ψαχνόταν και με άλλες (έτσι νομίζω τουλάχιστον) και του ζήτησα να χωρίσουμε. Δεν θέλησε να έρθει να τα πούμε από κοντά, αλλά παρόλα αυτά στο τηλέφωνο επέμενε να μην χωρίσουμε και ότι είμαι η γυναίκα τις ζωής του. Είναι δυνατόν να είμαι τόσο λάθος? Είχα πάρει ήδη την απόφαση και δεν ήθελα να αφήσω περιθώριο, αφού με τις πράξεις δεν το έδειχνε. Τον αγάπησα και πονάω γιατί με ανάγκασε να πάρω αυτή την απόφαση. Αλλά ο τρόπος που τελείωσε με την επιμονή του να πάρει τηλεφωνικά μία διαβεβαίωση (που δεν την έδωσα) ότι μπορούμε να το προσπαθήσουμε, μου άφησε αμφιβολίες. 
Α.

Με λύπη μου θα σε απογοητεύσω και θα σου πω να μην ελπίζεις.
Ο νεαρός τα θέλει όλα όπως τα θέλει! Στην αρχή ενθουσιάστηκε μαζί σου, αλλά στη συνέχεια προφανώς του πέρασε. Οι σχέσεις από απόσταση είναι δύσκολες… Οπότε άρχισε να τον πειράζει η προσωπικότητά σου και να φλερτάρει στην πόλη του. Εκτός κι αν εσύ αρχικά του είχες δείξει άλλο χαρακτήρα και επίσης δεν είχες δει τη δική του τάση να ξενοκοιτά…
Διαμαρτυρήθηκες, χωρίσατε, και επανήλθε με την πρόταση ελεύθερης σχέσης. Κοινώς, αν και όποτε θέλει να βλέπεστε και περνάτε καλά μαζί, αλλά εσύ , αφού δεν ήθελες το ίδιο, καλά έκανες και αρνήθηκες. Και τότε εκείνος επανήλθε κατ’ όνομα. Στην ουσία αυτό που εξακολουθούσε να θέλει είναι η ελεύθερη σχέση, αλλά της έδωσε το όνομα της σταθερής σχέσης που εσύ επιθυμούσες, για να μπορεί να σε έχει με τους δικούς του όρους.
Άσε το τι λέει! Λόγια που δεν υποστηρίζονται από πράξεις δεν είναι αληθινά. Είναι απλώς γέννημα μιας όμορφης στιγμής ή της επιθυμίας να ξεγελάσουμε τον άλλον, ίσως και τον εαυτό μας…

Αν λοιπόν δεν καλύπτεσαι από την ελεύθερη σχέση που στην ουσία θέλει, φύγε μακριά!

Χωρίς κατεύθυνση


Είμαι 19 ετών και σπουδαζω στο εξωτερικο. Εχω μια ερωτική σχέση με με καποιον εδω και 2 χρόνια. Ειναι 37 ετων και μεγαλώνει μονος του εναν γιό 3 ετών. Δεν παντρεύτηκε ποτε απλά η μητέρα εγκατέλειψε το παιδί. Αυτος λοιπόν, μου ζήτησε να συγκατοικίσουμε εδω στο εξωτερικό και να παντρευτούμε, μιας και δεν εχει δουλειά στην Ελλάδα. Στην αρχή δέχθηκα, αλλα άρχισα να καταλαβαίνω πως με επιρέαζε αρνητικά στα μαθήματα μου. Έγινε πολύ κτητικός. Και η αλήθεια ειναι πως τον απάτησα με εναν συμφοιτητή μου.
Πριν λίγο καιρό του ζήτησα να χωρίσουμε, και γνώρισα ενα πολύ καλο παιδι 30 ετών μουσικός. Ευχάριστος, χαλαρός και δραστήριος. Αλλα ο πρωην μου, μου ζητησε να τα ξαναβρούμε και δεν απαντησα, αλλα εδώ και μέρες ειμαστε όπως παλιά. Δεν το ξέρει κανείς γιατι κανεις δεν τον συμπαθουσε και δεν ξέρω τι να κάνω νιώθω οτι τους κοροιδεύω όλους.
Εν το μεταξύ αντιμετοπίζω ενα σοβαρό θεμα υγειας το γνωριζουν και οι δυο αλλα οχι οι γονεις μου. Με στιριζει καθένας με τον τρόπο του. Τι να κανω; ο πρωην μου με αγαπαει και νιωθω ανετα, κ το παιδί του εχει δεθεί με λέει μαμα. Φοβαμαι, πως θα πληγωσω καποιον που μ'αγαπαει. Αλλα εγω; τα ονειρα μου;. Ειμαι σε αδιέξοδο.
Α

H κατάσταση είναι πολύ μπερδεμένη και εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις. Φυσικό βέβαια στην ηλικία σου! Αν ήσουν μπερδεμένη ανάμεσα σε δυο 20χρονους νεαρούς, θα το θεωρούσα μέσα στα λογικά πλαίσια. Επιπλέον, χρειάζεται να προσέχεις τον εαυτό σου λόγω ευαίσθητης υγείας, ενώ εσύ μπλέκεσαι σε επίπονες καταστάσεις Εσύ όμως εξ αρχής επεδίωξες μια σχέση που έμοιαζε με γάμο..
Μια φοιτήτρια 19 ετών και ένας μόνος πατέρας, σχεδόν στα διπλά της, χρόνια δημιουργούν σχέση. Πολλές κοπέλες ξεκινούν την ερωτική τους ζωή με κάποιον πολύ μεγαλύτερο. Αν πρόκειται απλώς για μια ερωτική σχέση, αυτή κάνει τον κύκλο της και περνά, προσφέροντας στην κοπέλα κάποιες εμπειρίες πολύ πιο έντονες σε σύγκριση με μια σχέση με ένα συνομήλικο αγόρι. Εσένα όμως η σχέση με τον μεγαλύτερο κρατά 2 χρόνια και μάλιστα με συμβίωση και προοπτική γάμου. Και μάλιστα το παιδάκι σε αποκαλεί μαμά!
Και καλά, εσύ είσαι μικρή και παρασύρθηκες, αλλά εκείνος;
Θα παίξω το δικηγόρο του διαβόλου και δώσω κάποιες άλλες πιθανότητες για τη στάση του, εκτός από το ότι είναι ερωτευμένος μαζί σου: Μήπως θέλει μια μικρή κοπέλα να τη διαμορφώσει όπως θέλει; Μήπως πληγώθηκε από την πρώην και ψάχνει μια μικρή κοπέλα που θα μπορεί να της επιβάλλεται; Μήπως ψάχνει νοικοκυρά για το σπίτι του και μητέρα για το παιδί του; Μήπως δεν σέβεται τις σπουδές σου;
Το γεγονός πως τον απάτησες δείχνει πόσο πιέστηκες. Χωρίζεις όταν γνωρίζεις κάποιον άλλον, γεγονός που σημαίνει πως δεν μπορείς να μείνεις καθόλου μόνη. Και ο άλλος είναι αρκετά μεγαλύτερος. Περνάς καλά μαζί του αλλά ξαναγυρίζεις στον πρώην. Αυτό δείχνει πόσο μπερδεμένη είσαι…
Ένα κορίτσι στην ηλικία σου μόνο του στο εξωτερικό και με θέμα υγείας, θα έπρεπε να έχει υποστήριξη από γονείς και φίλους. Προφανώς δεν την έχεις και γι αυτό περιπλανιέσαι ανάμεσα σε μεγαλύτερους άντρες που σου προσφέρουν ίσως μια ψευδαίσθηση ασφάλειας.
Γνώμη μου είναι να επιδιώξεις να μείνεις μόνη και να ζήσεις τη φυσιολογική ζωή της ηλικίας σου. Να ασχολείσαι με τις σπουδές σου και να έχεις φίλους, ενδιαφέροντα και φλερτ με συνομήλικά σου παιδιά. Οι γονείς σου πού είναι; Τι σχέση έχεις μαζί τους; Αν μπορείς να κάνεις μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο, θα σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις τι σου συμβαίνει και να λάβεις κάποιες κατευθύνσεις ζωής.


Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Διάσταση και έφηβος

Είμαι 3,5 χρόνια σε διάσταση με την σύζυγο μου. Εχουμε και έναν έφηβο γυιό 16 χρονών. Εμένα είναι ο πρώτος μου γάμος, εκείνης ο δεύτερος. Ένας λόγος γι αυτήν την διάσταση, είναι ότι είχα ενδείξεις, πως έχει ερωτική σχέση στον επαγγελματικό της χώρο με άτομο το οποίο μου γνώρισε πριν εννέα χρόνια περίπου. Μετά από υπεκφυγές, και ελλιπείς εξηγήσεις, αλλά και από την στάση των οικείων της "αναγκάστηκα", να εγκαταλείψω την οικογενειακή στέγη. Αυτοί συνεχίζουν και σήμερα να είναι ακόμα μαζί.
Μετά από 20 χρόνια σχέσης και γάμου μαζί μου, "αντιλήφθηκε", ότι έκανε λάθος που παντρευτήκαμε. 'Αρα και το παιδί μας λάθος ήταν; Φαίνεται ότι είχε σχεδιάσει τις επιλογές της. Τέλος πάντων. Μ΄ ενδιαφέρει περισσότερο, ο τρόπος να δει το παιδί μου, ότι μπορώ και θέλω να του σταθώ, έστω και από μακριά, και πως δεν είναι αποκλειστική μου ευθύνη αυτή η κατάσταση.
Δυστυχώς η παρουσία μου και λόγω δουλειάς- ναυτικός- μου παίρνει και μήνες μέχρι να τον δω. Και για μένα είναι ζωογόνος δύναμη, να ξέρει ότι μπορώ και τα καταφέρνω, έστω και μ΄ αυτές τις συνθήκες να του προσφέρω.
Προς το παρόν η προσφορά αυτή αναλώνεται σε οικονομικής φύσεως, αλλά θέλω στα μάτια του, να μην φαίνομαι εγώ. που έχυσα την καρδάρα με το γάλα, αλλά για να μην παρεξηγηθώ, ούτε σαν να θέλω εκδίκηση, από την μητέρα του.
Β.

Καταλαβαίνω την πικρία σου για τη διάλυση του γάμου σου και την ανησυχία σου για το παιδί σου.
Χωρίς –προς Θεού- να θέλω να υποστηρίξω τη στάση της συζύγου σου, σου υπενθυμίζω πως δεν είναι καθόλου απίθανο μετά από 20 χρόνια κοινής ζωής, το ένα από τα δυο μέλη του ζευγαριού να καταλάβει πως έκανε λάθος επιλογή. Ή, αλλιώς, τα δυο άτομα μετά από κάποια χρόνια αρμονικής κοινής ζωής να έχουν εξελιχθεί προς διαφορετική κατεύθυνση και να μην ταιριάζουν πια ώστε να υποστηρίξουν ένα σωστό γάμο. Το επάγγελμα του ναυτικού είναι δύσκολο και χρειάζεται πολύ αφοσιωμένους συζύγους για να μη φθαρεί ο γάμος. Βέβαια σε καμιά  περίπτωση δεν δικαιολογείται η χρόνια εξωσυζυγική σχέση της συζύγου με τη συμπαράσταση των οικείων της, αλλά θα έπρεπε να είχε την εντιμότητα να φύγει εγκαίρως και με αξιοπρέπεια. Σε καμιά περίπτωση επίσης δεν μπορούμε να πούμε πως ένα παιδί που έγινε πριν 16 χρόνια, υποθέτω με κοινή συναίνεση και στο πλαίσιο ενός γάμου που τότε πήγαινε καλά, είναι «λάθος».  
Σήμερα ο γιος ζει με τη μητέρα του και εσύ ταξιδεύεις. Δεν ξέρω αν μαζί τους ζει και ο σύντροφος της μητέρας και τι σχέση έχει το παιδί μαζί του. Επίσης δεν καταλαβαίνω τι έννοια έχει μια διάσταση 3.5 χρόνων. Υπάρχει ελπίδα επανασύνδεσης; Από τα γραφόμενά σου δεν το νομίζω. Τότε γιατί δεν παίρνετε διαζύγιο να ξεκαθαρίσει το τοπίο;
Όπως και να έχει η κατάσταση, εσύ πρέπει να κρατήσεις ζωντανή και ουσιαστική τη σχέση σου με το παιδί. Δεν χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις και να βάλεις το παιδί στη θέση του δικαστή. Κάνε μια σοβαρή συζήτηση μαζί του δηλώνοντας πως με τη μητέρα του τελικά δεν καταφέρατε να σώσετε το γάμο σας, παρότι εσύ τουλάχιστον το προσπάθησες. Για τους ακριβείς λόγους του χωρισμού μην εμβαθύνεις. Μπορείς απλώς να πεις δεν ταιριάζατε. Αν η σύζυγος και οι δικοί της σε κατηγορούν, μπορείς να πεις κι εσύ στο παιδί πως σε ένα χωρισμό η κάθε πλευρά έχει να πει τα δικά της. Και αν η άλλη πλευρά λέει για σένα,  εσύ δεν θα πέσεις στο επίπεδο αυτό. Την κατάσταση θα την αξιολογήσει ο ίδιος μεγαλώνοντας και τότε σαν ενήλικοι θα κάνετε μια ισότιμη συζήτηση, αν το επιθυμεί.

Φρόντισε να έχεις στενή επαφή μαζί του από μακριά: τηλέφωνα, μηνύματα, σκάιπ… Όταν είσαι στη στεριά φρόντισε να περνάτε χρόνο μαζί. Φρόντισε να συζητάτε τα θέματα που τον αφορούν, τα ενδιαφέροντά του, τα σχέδιά του για το μέλλον. Διαβεβαίωνέ τον για την αγάπη σου πρακτικά και λεκτικά. Πρόσεξε επίσης τη δική σου ψυχολογική κατάσταση γιατί αντανακλά στο παιδί. Η καλύτερη προϋπόθεση για την καλή εξέλιξη ενός παιδιού είναι οι ψυχολογικά ισορροπημένοι γονείς που έχουν πολιτισμένη συνεργασία μεταξύ τους.

Το παρελθόν του

Εδώ και δέκα μηνες έχω σχέση μ 'ενα πολύ καλό παιδί με τον οποίο είμαι πολύ ερωτευμένη όπως είναι κι αυτός και αγαπιόμαστε πολύ. Είναι η πιο όμορφη σχέση που είχα ποτέ. με σέβεται με αγαπάει με εκτιμάει και γενικά είναι πολύ σωστός.
Εγω τυραννιέμαι με σκέψεις δικές μου που ξέρω ότι δεν είναι σωστές η δεν έχουν βάση αλλα δεν μπορώ να τις σταματήσω. Ενα χρόνο πριν γνωριστουμε ειχε χωρισει απο μια σχεση 2μιση ετων με την οποια συγκατηκουσαν. Σε καποιες συζητησεις μου ειχε αναφερει οτι έφυγε και ανακουφηστηκε πολυ γιατι ενιωθε καταπιεσμενος γιατι τον ελεγχε δεν μπορουσε να την δει ως μελλοντικη γυναικα η μανα των παιδιων του γιατι δεν προσεφερε πραγματα στο σπιτι δεν μαγειρευε δεν καθαριζε κλπ.δεν ηθελε επαφες με τους δικους του και με τους φιλους του.επισης δεν τρελαινοταν μαζι της στον ερωτικο τομεα.
Συμφωνα με τα λεγομενα του την ειχε αγαπησει ειχε ενθουσιαστει στην αρχη αλλα δεν ενιωσε ποτε ερωτευμενος. και οτι πηγε να μεινει μαζι της γρηγορα επειδη ηθελε ηδη να ανεξαρτητοποιηθει απο το σπιτι του και να μεινουν μαζι να μην ταλαιπωρηται κ με αποστασεις.επισης τοτε εβγαζε πολλά από τη δουελειά του οποτε δεν του ηταν δυσκολο οικονομικα να κκανει το βημα. μ εμενα λεει θελει πολυ αλλα τωρα βγαζει 700 και ειναι δυσκολο. μ εχει ερωτευθει οσο καμια κι οτι πρωτη φορα νιωθει ετσι κλπ κλπ.
Αφου περνουσε τοσο ασχημα σε ολους τους τομεις γιατι εμεινε 2μιση χρονια?μηπως λεει ψεμματα?μηπως εφυγε αυτη κι απλα αυτος το δεχτηκε γιατι δεν μπορουσε να αλλαξει την γνωμη της?μηπως τρελαινομαι?
Ν

Δεν έχεις κανένα λόγο να τρελαίνεσαι! Γιατί σε ενδιαφέρει τόσο το τι είχε συμβεί με την προηγούμενη σχέση του φίλου σου; Μην προσπαθείς να κρίνεις τη δική σας σχέση από το παρελθόν του. Κάθε σχέση είναι διαφορετική από την άλλη γιατί γίνεται με διαφορετικό άνθρωπο και κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Ο φίλος σου ενθουσιάστηκε με μια κοπέλα. Λέει πως δεν την ερωτεύτηκε, μιλά όμως με τα σημερινά του δεδομένα και κανείς δεν ξέρει πώς ένιωθε τότε. Προχώρησαν γρήγορα σε συμβίωση, όπως συνήθως γίνεται με τα νέα παιδιά, ειδικά όταν συντρέχουν και πρακτικοί λόγοι και υπάρχει οικονομική άνεση. Το πότε ακριβώς η σχέση τους χάλασε, πόσον καιρό έμειναν συμβατικά, ποιος έφυγε πρώτος δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Αν ο ένας δημιουργεί φασαρίες και ο άλλος φεύγει, ποιος μπορούμε να πούμε πως διέκοψε τη σχέση; Επίσης, συχνά σε μια σχέση βολευόμαστε και καθυστερούμε να τη διακόψουμε και να προχωρήσουμε τη ζωή μας μόνοι.
Όλα αυτά όμως αφορούν το παρελθόν του με μια άλλη κοπέλα.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πως έχετε μια όμορφη σχέση, στην οποία ο φίλος σου δηλώνει και δείχνει ερωτευμένος, η δε συμβίωση είναι δύσκολη λόγω οικονομικής κατάστασης.

Για να έχεις κολλήσει όμως έτσι στο παρελθόν, σημαίνει πως η αυτοεκτίμησή σου είναι χαμηλή και έχεις γενικά φόβους και καχυποψία για το μέλλον και τη ζωή. Αυτά θα έπρεπε να ψάξεις να βρεις πού οφείλονται και να τα διορθώσεις. Αν εξακολουθήσεις έτσι είναι πιθανό να χαλάσεις την ωραία σου σχέση.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Πώς να την επαναπροσεγγίσω

Είχα ξαναστείλει σε εσάς πριν μερικούς μήνες. Ήμουν χάλια ψυχολογικά, άνεργος που ξυπνά το μεσημέρι και περνά την ώρα του στον υπολογιστή ζώντας εκεί την ζωή σε ένα ψεύτικο κόσμο. Ευτυχώς έβαλα μπρος και άλλαξα αρκετά αλλά χρειάζομαι δουλειά ακόμα.
Οταν ήμουν εθισμένος στο διαδίκτυο είχα κάνει γνωριμίες στο fb. Τελικά με μια κοπελα εδεσα, η οποια είναι ώριμη,μορφωμένη,με αγνή ψυχή, αλλά λόγω κάποιων βιβλιων ανατολικής φιλοσοφιας που διαβαζει έγινε τρομερα μοναχική.Δυσκολη κοπελα τρομερα ευαισθητη,με μπολικες απαγοητευσεις.Νομιζω δεν εκανε ποτε της σχεση παρολο που συνεχως την φλερτάρουν.Διωχνει ολους τους άντρες γιατι μεχρι στιγμης κανενας δεν της μιλησε σωστα.
Λεει οτι δινει σημασια μονο στους ανθρωπους που την αγγιζουν συναισθηματικα.
Ενω με αυτην την κοπελα δεθηκα και την έκανα να με εμπιστευτει, οταν αντιληφθηκα πως σκέφτεται αλλαξα σταση εψαξα να μαθω για αυτην απο λάθος άτομα. Πίστεψα οτι με κοροιδεψε και οταν τυχαια την συναντησα σε 1-2 περιπτωσεις δεν την πλησιασα ενω αυτη με αναγνωρισε. Σκοτωθηκαμε στο διαδικτυο και πριν μερικους μηνες με έκανε μπλοκ. Οτι έφαγα μπλοκ με συντάραξε και τότε αποφάσισα να αλλάξω γιατι σε αυτήν την γυναίκα είδα όλα όσα ψάχνω τόσα χρόνια.

Θέλω να την γνωρίσω προσωπικά και να προσπαθήσω να την πλησιάσω αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι μένει σε χωριό λίγο μακριά από μένα. Ξέρω που συχνάζει αλλά όχι πότε. Εχω επικοινωνια με μια φιλη της στο διαδικτυο αλλα δεν ξέρω αν είναι σωστό να της ζητήσω βοήθεια γιατι θα της το πει και θα αποτύχω. Σκέφτηκα να προσεγγισω διαδικτυακα τις κολλητές της αλλα θα το δει παρολο που δεν πολυμπαίνει.Ξερω  οτι ειναι κοπέλα που πιστευει στον ερωτα αλλα απο την αλλη νιωθει ολοκληρωμενη στην μοναχικοτητα της. Θα έκανα πολλά για μια γυναίκα που με ενδιαφέρει αληθινά. Πέστε μου τι να κάνω γιατί θα ξαναβυθιστώ στην μιζέρια μου.
 Χ

Αρχικά, χαίρομαι που λες πως ξεπέρασες τον εθισμό σου και είσαι διατεθειμένος να εξακολουθήσεις να βελτιώνεσαι.
Δεν κατάλαβα καλά τι έγινε με την κοπέλα και παρεξηγηθήκατε. Λες πως χωρίς αυτή θα ξαναβιθυστείς στη μιζέρια σου. Καλό είναι να μάθεις να πατάς μόνος σου στα πόδια σου, έτσι ώστε να κάνεις σχέσεις από επιλογή και όχι από ανάγκη. Και αν δεν φτιάξεις τον εαυτό σου, δεν θα μπορέσεις να κάνεις ποτέ αξιόλογη σχέση.
Στην παρούσα φάση, για όποιο λόγο κι αν θέλεις την κοπέλα, καλό  να τη διεκδικήσεις με ψυχραιμία και επιμονή.
Μην ανακατέψεις φίλες και διαδίκτυο. Αν ξέρεις το ονοματεπώνυμο και το χωριό της κοπέλας, δεν είναι δύσκολο να βρεις το τηλέφωνό του σπιτιού της και τη διεύθυνσή της. Αν επίσης ξέρεις το στέκι της και αφού το χωριό της είναι κοντά σου, μπορείς να πηγαίνεις συνεχώς εκεί για να την πετύχεις. Σε κάθε περίπτωση, τηλεφώνημα, γράμμα ή κατά πρόσωπο συνάντηση, ζήτησέ της να ξεχάσετε τα παλιά και δήλωσέ της πως σε ενδιαφέρει πολύ ως άτομο και θέλεις να έχετε επικοινωνία.
Επειδή όμως η ηλεκτρονική επικοινωνία δεν σας βγήκε καλά, ας έχετε από δω και πέρα την «κανονική» επικοινωνία των ανθρώπων: να βγαίνετε και να ανταλλάσσετε τηλεφωνήματα. Αν αργότερα καθιερωθεί μια σχέση μεταξύ σας, μπορείτε να ξανα-ανοίξετε και το φβ.
Για αρχή ζήτησέ της να βγείτε. Αν είναι απρόθυμη, άφησέ της χρόνο να το ξανασκεφτεί και επικοινώνησε ξανά σε κανένα δεκαπενθήμερο. Αν δεν θελήσει και τη δεύτερη φορά, μην την ενοχλείς ξανά. Δεν μπορείς να πείσεις κάποιον που δε θέλει…

Αν αρχίσετε να βγαίνετε, φρόντισε να της δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό και να την αποδεχτείς κι εκείνη όπως είναι. Μην κολλάς σε στερεότυπα σχετικά με τα ενδιαφέροντά της και την ιδεολογία της. Αυτή είναι, δεν θα αλλάξει για χάρη σου, κι αν τη θέλεις τη θέλεις γι αυτό που είναι.

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Να αποκαλύψω;

Προχθές έμαθα από σύμπτωση κάτι πολύ σημαντικό και δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι 34 ετών, παντρεμένη με μωρό. Έχω ένα παιδικό φίλο σαν αδελφό, τον Χ, ο οποίος έχει πρόσφατα γνωρίσει μια κοπέλα Α που αμέσως μόλις συνδέθηκαν έμεινε έγκυος. Ο Χ είναι 33 και η Α 37. Επειδή η σχέση τους πάει πολύ καλά έχουν αποφασίσει να παντρευτούν τον άλλο μήνα. Βιαστική κίνηση, αλλά θα το τολμήσουν, δεν τίθεται θέμα έκτρωσης. Ο Χ πίστευε πως δεν μπορεί να κάνει παιδιά και είναι πολύ ευτυχής που τώρα έτυχε αυτό.
Η νονά μου είναι μια ηλικιωμένη κυρία, συνταξιούχος καθηγήτρια, και έχει διατηρήσει στενές σχέσεις με κάποιες παλιές της μαθήτριες. Μου διηγήθηκε λοιπόν την περίπτωση μιας κοπέλας, η οποία μετά κατάλαβα πως είναι η Α.  Αυτή είχε χρόνια σχέση με έναν παντρεμένο, ο οποίος την ξεγελούσε πως θα χωρίσει αλλά δεν το έκανε. Τελικά αποφάσισε να μείνει έγκυος για να τον αναγκάσει. Αυτός όμως, παρόλη την εγκυμοσύνη δεν χάλασε την οικογένειά του και έτσι η κοπέλα τον χώρισε. Αμέσως μετά συνδέθηκε με τον Χ και τη συνέχεια την ξέρετε…
Είμαι σε μεγάλο δίλημμα. Να πω στον Χ την αλήθεια ή να τον αφήσω στην ευτυχία του; (Ο Χ γνωρίζει σχετικά με μια μακροχρόνια άσχημη σχέση της Α η οποία είχε λήξει πρόσφατα, αλλά δεν ξέρει πότε ακριβώς ούτε ξέρει πως ήταν με παντρεμένο)
Λ.

Αρχικά, πώς ο Χ γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά; Αν αυτό είναι το πόρισμα σοβαρών ιατρικών εξετάσεων, τότε πώς πείσθηκε τόσο εύκολα ότι από τις πρώτες συνευρέσεις του με την Α προέκυψε εγκυμοσύνη; Όταν μάλιστα γνωρίζει πως η κοπέλα ήταν φρεσκοχωρισμένη; Ο Χ δεν προβληματίστηκε από τα γεγονότα αυτά, μήπως εθελοτυφλεί συνειδητά ή υποσυνείδητα; Σχετικά με τις αποκαλύψεις της Α για τη ζωή της: σε μια ουσιαστική σχέση πρέπει τα μέλη να ενημερώσουν για βασικά στοιχεία του παρελθόντος του αλλά δεν έχουν την υποχρέωση να πουν λεπτομέρειες: πχ. πρέπει να πω πως είμαι φρεσκοχωρισμένη από μια σχέση χ χρόνων, αλλά δεν έχω την υποχρέωση να δώσω στοιχεία για τον άνθρωπο αυτό πχ αν ήταν παντρεμένος. (Εννοείται βέβαια πως αν είμαι έγκυος από τον άλλον, πρέπει να έχω την εντιμότητα να το πω!)
Από την άλλη, είσαι σίγουρη πως ο Χ δεν γνωρίζει την αλήθεια και την αποδέχεται; Οπότε, θα του διαταράξεις τον τρόπο που βρήκε να καλύψει την αδυναμία του να αποχτήσει παιδί…
Επιπλέον, το «σπασμένο τηλέφωνο» ανάμεσα στην Α, στη νονά και σε σένα, είναι απόλυτα αξιόπιστο;

Σε κάθε περίπτωση, αν μιλήσεις στον Χ μπορεί να γίνεις κακιά και γενικά δεν είναι δική σου δουλειά τι κάνουν οι άλλοι. Για να βοηθήσεις το φίλο σου και πιθανόν να του ανοίξεις τα μάτια αν όντως έχει φανεί αφελής, μπορείς να κάνεις μια συζήτηση μαζί του. Αυτό βέβαια αν και ο ίδιος δείξει τη διάθεση να συζητήσει μαζί σου τα προσωπικά του.  Φρόντισε να μάθεις πώς επέλυσε το θέμα της γονιμότητάς του και αναφέρσου στην άμεση εγκυμοσύνη, στο βιαστικό γάμο και στις πιθανές δυσκολίες που θα έχει να αντιμετωπίσει. Πάνω στη συζήτηση αυτή, αν έχει κάποιον προβληματισμό, θα σου τον πει και θα ζητήσει τη γνώμη σου. Αν πάλι είναι αφελής ή εθελοτυφλεί ή το επέλεξε, δεν μπορείς να πεις τίποτα…

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Κρίση της νεανικής ηλικίας

Ζω στην Αθήνα με τους γονείς μου, καλοί γονείς και μεγάλα αδέρφια, παντρεμένα.
Ανέκαθεν ήμουν ένα παιδί πρώτο σε όλα. Για τις πανελλήνιες διάβασα πολύ, πήρα πολύ καλό βαθμό αλλά και έβαλα πολλά κιλά. Επαγγελματικός προσανατολισμός καθόλου, δεν ήξερα τι θέλω, βρέθηκα να σπουδάζω σε μια «καλή» σχολή. Η σχολή τελικά δε μου άρεσε καθόλου, με αποτέλεσμα να τα παρατήσω χωρίς όμως να το ξέρουν οι δικοί μου. Ήθελα ένα διάλειμμα που τράβηξε όμως παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε. Τώρα έχω χάσει 3μιση χρόνια σπουδών (φέτος ξεκίνησα να παρακολουθώ πιο δυναμικά), είμαι 4ο έτος και έχω περάσει 2 μαθήματα.
Έχασα τα κιλα με κόπο, ανακάλυψα τα social media, ασχολία που μου έτρωγε χρόνο και το μόνο χρήσιμο ήταν ότι βοηθούσα τους γονείς μου με δουλειές. Παρέες δεν έκανα απο τη σχολή γιατί  δεν πατούσα. Παράλληλα, γνώρισα την πρώτη μου σχέση διάρκειας 1,5 έτους. Μια απο τις χειρότερες επιλογές της ζωής μου μαζί με τη σχολή.
3 μήνες μετά τον χωρισμό γνώρισα τον Χ, 34 ετών. Τους πρώτους μήνες η σχέση ταλαιπωρήθηκε, όμως με την θέληση και των δύο μας πλέον αυτά έχουν περάσει και είμαστε αγαπημένοι και 2 χρόνια μαζί. Θα έλεγα ότι έχει και ο ίδιος βελτιωθεί πολύ σαν άνθρωπος.
Λίγες μέρες πριν γνωριστούμε είχα εμφανίσει ένα πρόβλημα υγείας. Νιώθω θυμό και θλίψη. Ο Χ το ξέρει και με στηρίζει ,δεν έχω παράπονο.
Δεν τα έχω καλά με τον εαυτό μου, νιώθω άχρηστη στο θέμα των σπουδών και αδικημένη στο θέμα της υγείας. Συχνά νιώθω ότι η ζωή δεν έχει χαρές, δε μπορώ να βρω την ευτυχία...Την προσωπική, μέσα μου...Θα θέλα να νιώσω όπως πιο μικρή που είχα αυτη την ανεμελιά..
Κ.

Τα θέματά σου δεν είναι τραγικά. Η έλλειψη χαράς που σε χαρακτηρίζει έχει να κάνει με τη δυσκολία της ένταξής σου στον κόσμος των ενηλίκων, σε συνδυασμό με μια πολύ ευαίσθητη προσωπικότητα.
Ο λανθασμένος Επαγγελματικός Προσανατολισμός βασανίζει πολλούς νέους. Μια λύση είναι να ξανασυμπληρώσεις μηχανογραφικό, αν τα χρονικά περιθώρια το επιτρέπουν. Αν όχι, αξίζει να ζοριστείς να τελειώσεις τη σχολή σου για να έχεις μια βάση, και βλέπεις μετά τι θα κάνεις σε επίπεδο μεταπτυχιακού ή δεύτερης σχολής. Η πρώτη σχολή είναι απλώς το πρώτο βήμα στη σπουδαστική- επαγγελματική πορεία ενός ανθρώπου.
Το θέμα της υγείας σου είναι από αυτά που αντιμετωπίζονται. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε κάποιο χρόνιο πρόβλημα το οποίο φροντίζουμε μια ζωή και ρυθμίζουμε τη ζωή μας αναλόγως.

Το καλό είναι πως έχεις μια καλή σχέση, αλλά μη βασιστείς εκεί. Πρέπει η ίδια να βρεις τον εαυτό σου και να πιστέψεις στη ζωή. Αυτό δυστυχώς δεν επιτυγχάνεται με κάποιες συμβουλές, αλλά χρειάζεται συνεπή διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης με ψυχολόγο. Είσαι κοπέλα που ό,τι βάλεις στόχο το καταφέρνεις…. Τα πιο απλά που μπορείς να κάνεις μόνη σου είναι να έχεις καλές φιλικές σχέσεις και ενδιαφέροντα για να βελτιώνεις τη ζωή σου.

Εγκυμοσύνη σε αντίξοες συνθήκες

Είμαι 35 χρονών, παντρεμένη 5 χρόνια με τον Α. και σε σχέση 9 χρόνια πριν από το γάμο. Τα 5 τελευταία χρόνια λόγω διορισμού ζω σε νησί, μακριά από το σύζυγό μου. Θέλαμε παιδιά, αλλά ο Α έχει διάφορα θέματα υγείας.
Η ζωή μου στο νησί ήταν πολύ καλύτερη απ' ότι φανταζόμουν. Με τον Α. δεν βρισκόμασταν τόσο συχνά όσο στην αρχή. Η σχέση αυτή δεν με κάλυπτε πια, ζούσα ουσιαστικά μόνη μου, τον βοηθούσα οικονομικά, τον στήριζα συναισθηματικά.
Στο γραφείο υπήρχε ένας συνάδελφος ο Β., 39 χρονών, με τον οποίο κάναμε πάρα πολύ παρέα και συνεργαζόμασταν καλά. Παντρεμένος με 2 παιδιά. Πριν από 8 μήνες ο Β. αποφάσισε να μου εκμυστηρευτεί τα συναισθήματά του: ότι με τη γυναίκα του ζουν συμβατικά, ότι εγώ είμαι αυτή που περίμενε σε όλη του τη ζωή, ότι θέλει να είμαστε μαζί, να κάνουμε οικογένεια, παιδιά. Τα πίστεψα αυτά, τον ερωτεύτηκα κι εγώ. Ξεκινήσαμε μια σχέση, πιστεύοντας ότι θα τα καταφέρουμε να είμαστε κανονικά μαζί. Ανακοινώσαμε στους συντρόφους μας την πρόθεσή μας να χωρίσουμε, πήγαμε μάλιστα στον ίδιο δικηγόρο για να διαχειριστεί τα θέματα των διαζυγίων. Οι δύο σύζυγοι προσπαθούσαν να μας μεταπείσουν, μας ζητούσαν να προσπαθήσουμε να σώσουμε τους γάμους μας.
Και τότε ήρθε και η εγκυμοσύνη μου. Στην αρχή, δεν ήθελα να κρατήσω το μωρό. Ωστόσο, ο Β. ήταν πολύ αποφασιστικός πως ήθελε ένα (τουλάχιστον) παιδί μαζί μου. Εν τω μεταξύ, η σχέση μας άρχισε να μαθαίνεται στην μικρή κοινωνία όπου ζούσαμε και να βγαίνουν φήμες για την εγκυμοσύνη μου.
Τότε άρχισαν και τα προβλήματά μας (πριν ένα μήνα περίπου), με πιέσεις από τους γονείς και τους συζύγους και γενικά έγινε ένας χαμός. Ο σύζυγός μου ήταν απειλητικός απέναντί στον Β. και πολύ ψύχραιμος και τρυφερός απέναντί μου.
Προχθές, ο Β. μου ανακοίνωσε, μέσω sms, και ενώ ήμουν στους γονείς μου (μακριά δηλαδή από το νησί) ότι "αποφάσισε να γυρίσει στην οικογένειά του, γιατί τα παιδιά του έχουν προβλήματα και δεν μπορεί να τα αφήσει έτσι". Για το δικό μας παιδί, ούτε λόγος.
Το θέμα είναι από εδώ και πέρα  τι γίνεται.... Είναι πέρα και πάνω από τις δυνάμεις μου. Την άλλη εβδομάδα θα πρέπει να γυρίσω στο γραφείο… Έπρεπε να είμαι καχύποπτη, να μην παρασυρθώ.
Ι
Βγάζω μια περίληψη από το μακροσκελέστατο γράμμα σου, επειδή θεωρώ την κατάσταση ιδιαίτερα δύσκολη.
Είναι περιττό να τονίσω στη φάση αυτή πόσο επίφοβο είναι να μπλέκουμε με παντρεμένους, ακόμη κι όταν μας τάζουν διαζύγια και κοινή ζωή. Επίσης, το πόσο θα πρέπει να προσέχουμε την αντισύλληψή μας ώστε μια πιθανή εγκυμοσύνη να μη συμβεί υπό αντίξοες συνθήκες. Έκανες κάποιες ριψοκίνδυνες επιλογές και τώρα φέρεις τις συνέπειές τους… Καλό είναι αργότερα, όταν ηρεμήσεις, να σκεφτείς γιατί φάνηκες τόσο εύπιστη, ποιες είναι οι ακάλυπτες ανάγκες που σε οδήγησαν εκεί και τι θα πρέπει να κάνεις γι αυτές. Εννοείται πως θεωρώ τη στάση του Β απαράδεκτη, αλλά τα θέμα μας τώρα είναι τι θα κάνεις εσύ…
Στην παρούσα φάση, οι επιλογές που έχεις είναι δυο:
·        Διακόπτεις την κύηση, αναλογιζόμενη τη διαταραγμένη κατάσταση που θα βιώσεις κι εσύ και το παιδί κατά τη διάρκεια της κύησης και στη συνέχεια μέχρι να βρεθεί μια ισορροπία. Βρίσκεσαι σε μεγάλο συναισθηματικό μπέρδεμα και η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη συναισθηματικά και πρακτικά.
·        Κρατάς το παιδί, εφόσον το επιθυμείς, ανεξάρτητα από πατέρα. Ο φυσικός πατέρας σε εξαπάτησε. Ο σύζυγος δείχνει να ενδιαφέρεται, αλλά εσύ δεν ξέρεις αν ποτέ θα τα ξαναβρείτε και πώς θα είναι η ζωή σας με ένα παιδί από άλλο πατέρα. Αποφασίζεις να είσαι μια μητέρα μόνη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και με τη βοήθεια των γονέων σου.
Πιστεύω πως πρέπει να απομακρυνθείς άμεσα από το νησί. Δεν κατάλαβα αν έχει έρθει η απόσπασή σου και πού μένουν οι γονείς σου. Αν η απόσπαση έχει έρθει, φύγε τρέχοντας! Αν είσαι υποχρεωμένη να μείνεις κι άλλο στο νησί, μπορείς να προφασιστείς επαπειλούμενη κύηση και να φύγεις για το διάστημα της εγκυμοσύνης. Μέχρι να γεννήσεις και να εκμεταλλευτείς την άδεια ανατροφής, τα πράγματα θα έχουν ηρεμήσει.
Δεν πιστεύω πως έχει κάποιο νόημα να διεκδικήσεις τον Β ως σύντροφο, μετά από τη στάση του. Θα έχεις όμως κάθε δικαίωμα να απαιτήσεις εκ μέρους του οικονομική βοήθεια για το παιδί. Όποια απόφαση πάρεις για την προσωπική σου ζωή θα πρέπει να είναι μετά από ενάμιση χρόνο. Αν στο μεταξύ ο Β ξαναγυρίσει, θα πρέπει να το σκεφτείς πολύ αν σου έχουν απομείνει συναισθήματα για κείνον, αν μπορείς να τον εμπιστευτείς ό,τι κι αν σου τάξει, αν μπορείς να μείνεις στο ίδιο μέρος και γραφείο μαζί του. Και βέβαια αν συζητήσεις πιθανή επανασύνδεση θα πρέπει να είναι μόνο μετά από διαζύγιό του.
Ο Α αποτελεί αυτή τη στιγμή την εύκολη λύση και αφαιρεί τις ευθύνες από τον Β. Αν όμως η σχέση σας δεν πήγαινε καλά πριν, μήπως εσύ θα τον επιλέξεις από φόβο και αυτός για να σε κρατήσει σε μια φάση που σε βρήκε ευάλωτη; Αν τυχόν επανεξετάσετε το γάμο σας, θα πρέπει να είναι μετά από ξεκαθάρισμα σχετικά με το παιδί: πώς ο Α θα το βλέπει, αν πιθανώς θα το δεχτεί σαν δικό του και τι σχέσεις θα υπάρχουν με τον Β.

Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, πιστεύω λοιπόν πως θα πρέπει προς το παρόν να έχεις 2 στόχους: απομάκρυνση από το νησί και αντιμετώπιση του παιδιού σου μόνη.

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Απογαλακτισμός

ΕΙΜΑΙ 32 ΕΤΩΝ, ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ. ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΠΟΛΗ ΣΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΜΟΥΝ.ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΕΛΑΒΑ ΠΟΤΕ ΕΝΑ ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΜΙΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ. ΣΤΑ 23 ΜΟΥ ΕΚΑΝΑ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΚΑΛΑ Κ ΑΥΤΟ ΔΙΟΤΙ Κ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΕΙΧΕ ΩΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ Κ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ Κ ΔΙΑΦΟΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΟΗΘΟΥΣΑΝ.ΟΤΑΝ ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΑΣΧΗΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΝΩΡΙΣΑ ΕΝΑΝ ΝΕΑΡΟ ΤΥΧΑΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ.ΓΙΑ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ ΕΒΓΑΖΑ ΕΝΑΝ ΕΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΚΑΙ ΦΕΡΟΜΟΥΝ ΑΣΧΗΜΑ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΕΟ.
ΜΕΤΑ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΟΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ Κ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ.Ο ΝΕΑΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΩ ΕΚΕΙ Κ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ Κ ΚΥΡΙΩΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΟΠΩΣ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΧΟΡΤΑΡΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΤΗΜΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ Κ ΤΕΤΟΙΑ.ΚΙ ΕΓΩ ΞΕΝΕΡΩΝΩ ΝΕΥΡΙΑΖΩ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΩ ΑΠ ΟΛΑ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ,ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.
Π

Το πρόβλημά σου είναι με την οικογένεια και αυτό σε εμποδίζει γενικά να διεκδικείς τον τρόπο ζωής που σου ταιριάζει.
Η πρώτη σχέση που αναφέρεις ήταν μια επανάληψη της σχέσης σου με τους γονείς: όπως εκείνοι δεν σου έδιναν την αξία που σου άρμοζε το ίδιο έκανε και ο φίλος σου. Συχνά στην ενήλικη ζωή μας επαναλαμβάνουμε μοτίβα που μας έχουν πληγώσει στα παιδικά μας χρόνια, είτε γιατί έχουμε συνηθίσει πως αυτά μας αξίζουν είτε για να μπορέσουμε τώρα να τα διορθώσουμε.
Για να χωρίσεις μαζί του χρειάστηκε να βασιστείς σε έναν άλλον άντρα. Αυτό σημαίνει πως δεν έχεις πάρει ακόμα τη ζωή σου στα χέρια σου. Το γεγονός πως δεν του φερόσουν καλά μου μοιάζει πάλι σαν μια επανάληψη της γονικής και της πρώτης σου σχέσης, αντεστραμμένων. Όπως εκείνοι δεν σου έδιναν αξία, έτσι κι εσύ όταν βρήκες άτομο να το ανέχεται, έβγαλες το χειρότερό σου εαυτό. Εκείνος προφανώς σε αγαπά για να τα ανέχεται όλα αυτά.
Τώρα που ξαναγύρισες στο σπίτι, οι γονείς σου τον βλέπουν σαν γαμπρό κι εσύ νιώθεις να πιέζεσαι από δυο πλευρές.
Το αγαπάς; Αν όχι, πρέπει να φανείς έντιμη και να χωρίσεις. Σου καλύπτει βέβαια κάποιες ανάγκες, αλλά πρέπει να βρεις το θάρρος να τις αναγνωρίσεις και να αναζητήσεις να τις καλύψεις αλλού, αν δεν αγαπάς τον τωρινό σου σύντροφο. Αν πάλι τον αγαπάς, συζήτησε μαζί του αυτά που σε πιέζουν και ζήτησέ του να αλλάξει στάση. Άκουσε κι εσύ τα παράπονά του για τη δική σου στάση. Μπορείτε αν συζητήσετε αμοιβαίες αλλαγές συμπεριφοράς. Οι προσωπικότητες όμως και τα συναισθήματα δεν αλλάζουν με συζήτηση….
Πιστεύω πως το πρόβλημά σου είναι πως δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και δεν έχεις ακόμη απογαλακτιστεί ουσιαστικά από την οικογένειά σου. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει.


Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Πώς να τον κερδίσω;

Είμαι 33χρονων και έχω σχέση 9μηνες σχεδόν μαζί με χωρισμους με ένα παιδί 25.ειμασταν ευτυχισμένοι δεν ξεκολλουσε ο ένας Άπτον άλλον. Αργότερα τον έπιαναν κ του λεγαν βλακειες κ κακοήθειας για μένα γτ δουλευα βράδυ. Τον επιρρεασαν ειδε κ κάποια πραγματα σπίτι μου που δεν αφορούσαν βέβαια εμένα αλλά την αδελφή μου κ είχε αρχισει να μη θέλει τον περιγυρω μου κ να ψάχνει το παρελθόν μου.πάντα ήμουν σχεσακιας αλλά ήμουν πολύ κοινωνική.δεν εκανα ποτεεπιπολαιοτητες. Μου λεγε να μείνουμε μαζί κ τώρα δε θέλει γτ με βλέπει κ τουρχονται όλα στο μυαλό μετά ελεγε οτι του πρηζω τ. ...να μη με σέβεται και να με προσβάλλει. Κ μετά έλεγε ότι με εκτιμαει κ ξερει τι ειμαι αλλά τον ενοχλούν όλα γύρω μου κ που δε δουλευω.αρχισε να θέλει χρόνο μόνος του κ εγώ ξεκίνησαν γκρινια κ τις απελπισμενες προσπάθειες που κανουμε οτανβλεπουμε ότι χανουμε τον ανθρωπο μας.έχουμε χωρίσει 3φορες κ ταχουμε βρει επειδή του μιλησα.
.............................
Του ειπα για καινούργια αρχή κ μου λέει τώρα ξεκίνα απο το τηλ. Κ αυτό που του πα ήταν καλύτερα να ραγιζεις την οθόνη παρα την καρδιά μου….Αα κ πάει συνέχεια σε ενα καφενείο κ έχει βγει βρωμα ότι γουστάρει μια που δουλεύει αλλά ορκίστηκε ότι δεν τρεχει τίποτα κ με άφησε να δω το τηλ του.δεν ξέρω τι να κανω να μ ερωτευθει ξανά. Δεν μπορεί να γίνει;.ειμαι ηδη σε κατάθλιψη κ σε άγχος δύο μήνες.
Τι μπορώ να κανω να τον κερδισω κ να του φύγουν απτο μυαλό τι μπορεί να εκανα παλιά κ να εστιασει στο τι του προσφερω κ πως ειμαι ερωτευμενη παρόλο όπως φέρεται. Ειμαι ανοητη που πιστεύω ότι θα φτιάξουν τα πράγματα? Δε θελω να τον χασω.
Χ

Είσαι αυτή που είσαι, με αυτή τη δουλειά και αυτό το παρελθόν. Αν σε θέλει, πρέπει να σε θέλει όπως είσαι. Αλλαγές για χάρη στου μπορούν να γίνουν μόνο σε θέματα συμπεριφοράς.
Αφού τον θέλεις, δήλωσέ το! Κάνε μια σοβαρή συζήτηση μαζί του και περίγραψέ του τη μορφή της σχέσης που θέλεις να έχετε. Ρώτησέ τον αν θέλει το ίδιο. Πες του τα παράπονά σου και ζήτησε να πει κι αυτός τα δικά του για σένα. Δήλωσε ποιες συμπεριφορές σου μπορείς να αλλάξεις για χάρη του. Αν συνεχίσετε θα πρέπει να σε εμπιστευτεί στις αλλαγές αυτές.
Απομακρυνθείτε ένα διάστημα και άφησέ του το χρόνο να το σκεφτεί. Αν ξαναγυρίσει, θα πρέπει να είναι αποφασισμένος για κανονική σχέση με εμπιστοσύνη. Αν όχι, θα πρέπει να τον ξεχάσεις. Δεν έχω τρόπο να τον κάνεις να σε ξανα-ερωτευτεί αν δεν νοιώθει συναισθήματα….

Ανεξάρτητα όμως από τη σχέση αυτή, βλέπω πως είσαι μπερδεμένη και αγχωμένη γενικά ως άτομο. Πρέπει να δεις ποια είσαι, τι θέλεις από τον εαυτό σου και τη ζωή, να ηρεμήσεις και να οργανωθείς. Αν δεν κάνες δουλειά με τον εαυτό σου, δύσκολες θα είναι οι σχέσεις σου….

Το …παιχνιδάκι του παντρεμένου

Εδώ και 6 μήνες έχω το στενότερο μαρκάρισμα της ζωής μου από έναν παντρεμένο 38 χρονών (με πολύ ωραία και νέα σύζυγο, οικονομικά ευκατάστατο και τρία παιδιά). Γνωριζόμασταν αλλά η στενή  επαφή ξεκίνησε στο fb με ατέλειωτες ώρες συνομιλίας. Κολακεύτηκα και θεώρησα ότι αν τυχόν προχωρούσε ήμουν σε θέση να ελέγξω την κατάσταση.
Αυτός άρχισε να εμφανίζεται συνεχώς όπου ήμουν. Για πρώτη φορά ένιωσα ότι κάποιος άντρας με διεκδικεί τόσο πολύ. Μ’ έχει κάνει να νιώσω ότι είμαι ο έρωτας της ζωής του. Λέει λόγια που ονειρευόμουν να ακούσω, συνεχώς τηλέφωνα, μηνύματα…. Γέμισε η ζωή μου από το ενδιαφέρον ενός άντρα. Δεν έχουμε ολοκληρώσει. Δεν μου βγαίνει...φοβάμαι τον εαυτό μου, την αμαρτία. Και αυτός επέμενε πως δεν τον νοιάζει αυτό, πως απλά τον γεμίζει όλη αυτή η επαφή και η επικοινωνία που έχουμε.
Συχνά μ έπιαναν οι ανασφάλειες μου και του έλεγα πως η ιστορία πρέπει να τελειώσει. Εκείνος έβρισκε τρόπο και με τουμπάριζε. Γνωρίζω ότι γενικά ο κύριος είναι του παιχνιδιού και είχε και πολύχρονη σχέση πριν από μένα, ωστόσο εγώ ένιωσα μια και μοναδική και ότι βρήκε σ εμένα το άλλο του μισό. 
Την προηγούμενη Κυριακή και μετά από ένα δικό μου ξέσπασμα πάλι, με πήρε 3-4 τηλέφωνα και δεν απάντησα και δεν με ξαναενόχλησε. Τρελάθηκα. Την Πέμπτη δεν άντεξα και του μίλησα εγώ, οπότε και βρεθήκαμε. Εξέφρασα την απορία μου για το πως άντεξε τόσες μέρες και μου είπε «τι έγινε, δεν είναι ωραία να σ αγνοούν?» Όλα έγιναν όπως πρώτα, αλλά σταδιακά άρχισε να αραιώνει. ήταν αισθητά λιγότερα. Του είπα να βρεθούμε και μου είπε ότι θα ήθελε να πάει σπίτι του. Εκεί βγήκαν όλες οι ανασφάλειες μου, ένιωσα πως του τελειώνει. Του έστειλα 2 μηνύματα, τον μπλοκάρισα στο fb, τον πρόσβαλα και είπα με το μυαλό μου τέλος. Με πήρε πάλι το ίδιο βράδυ 3 τηλέφωνα που δεν απάντησα και ένα μήνυμα και μετά μέχρι τώρα σιωπή.

Τώρα έμεινα τόσο άδεια να αναρωτιέμαι αν ήταν τελικά ένα καλοστημένο παιχνίδι όλα αυτά, αν με θέλει, αν αν αν….. Ξέρω πόσο παιδιάστικα σπασμωδικά και ανάρμοστα με την ηλικία μου είναι όλα αυτά και ντρέπομαι για όλα, όπως επίσης ξέρω πολύ καλά και ποιο είναι το σωστό. Άραγε μπορείτε να μου πείτε τι συμβαίνει στο μυαλό του, τι στο δικό μου και πως μπορώ εγώ να ξεφύγω από αυτήν την ιστορία όταν έχω την αίσθηση ότι αφήνοντας τον, θ αφήσω την μοναδική ευκαιρία στην μέχρι τώρα ζωή μου να μ αγαπήσουν όπως θέλω?
Δ

Το τι συνέβη είναι προφανές: έχουμε έναν παντρεμένο κύριο που δεν έχει κανένα σκοπό να διαταράξει την οικογενειακή του κατάσταση, αλλά του αρέσει να παίζει. Επιλέγει κατά καιρούς κοπέλες που –εννοείται πως- του αρέσουν και ασχολείται μαζί τους με πάθος, μέχρι να  τις κάνει να ξεπεράσουν τις άμυνές τους και να καθιερωθεί ένα παιχνιδάκι. Όσο μάλιστα η περίπτωση της κοπέλας είναι πιο «δύσκολη» ίσως το ενδιαφέρον του παιχνιδιού γίνεται μεγαλύτερο. Το ίδιο και όσο περισσότερο η κοπέλα είναι στερημένη από αγάπη και προσοχή…
Το σεξ δεν είναι απαραίτητο στοιχείο του παιχνιδιού, προφανώς γιατί ο κύριος καλύπτεται από την ωραία και νέα σύζυγό του ή από άλλες εξωσυζυγικές περιπέτειες. Ή μπορεί και όσο περισσότερο το σεξ «ψήνεται», η κατάσταση να γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, για να καταλήξει σε ένα ακόμη πιο ενδιαφέρον σεξ.
Από δικής σου πλευράς τώρα: Η έλλειψη αξιόλογης ανδρικής παρουσίας στη ζωή σου, αγάπης, ενδιαφέροντος, σε κάνει να τα επιθυμείς με πάθος. Αν μάλιστα δεν τα έχεις απολαύσει και στο παρελθόν, πριν και κατά τη διάρκεια του γάμου σου, η επιθυμία γίνεται ακόμη πιο επιτακτική. Έρχεται κάποιος που (θεωρείς πως) σου τα δίνει απλόχερα. Από τη μια θέλεις να τρέξεις να τα πάρεις κι από την άλλη σε εμποδίζει το στερεότυπο, τι θα πει ο κόσμος, οι ενοχές, ακόμη αναφέρεσαι και σε αμαρτία. Βρίσκεις λοιπόν αυθόρμητα τη λύση να παίζεις μεν το παιχνίδι του, αλλά να μην ενδίδεις. Να εκφράζεις τις ενοχές σου (έτσι είσαι εντάξει με τον εαυτό σου) αλλά εκείνος να τρέχει από πίσω σου και να τα ξαναβρίσκετε (οπότε διατηρείται το παιχνίδι που τόσο έχεις ανάγκη).
Κάποια στιγμή όμως εκείνος δεν έτρεξε πίσω σου. Βαρέθηκε, βρήκα άλλο παιχνιδάκι, του έτριξε τα δόντια η σύζυγος, δημιούργησε ο ίδιος ενοχές; Μήπως θέλει να σε κάνει να τον κυνηγήσεις εσύ και να ενδώσεις; Δεν μπορώ φυσικά να ξέρω, αλλά αποφάσισε να σταματήσει ή να διακόψει το παιχνίδι….
Δεν νομίζω πως η κατάσταση αυτή είναι «αγάπη όπως τη θέλεις» ούτε βέβαια είναι η «μοναδική σου ευκαιρία». Το τι πρέπει να κάνεις το ξέρεις: φύγε μακριά! Θα στεναχωρηθείς, θα σου λείψει, αλλά θα ξεφύγεις από την άρρωστη αυτή κατάσταση. Η ιστορία αυτή είναι μια ευκαιρία να δεις πόσο μεγάλες είναι οι ακάλυπτες ανάγκες που έχεις και να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου να βρεις τον κατάλληλο τρόπο να τις ικανοποιήσεις.

Ανοίξου σε χώρους που θα μπορέσεις να γνωρίσεις άντρες. Τρεις είναι οι κατηγορίες που πρέπει να αποφεύγεις με απόλυτο τρόπο: οι παντρεμένοι, τα καμάκια και αυτοί που εξ αρχής δηλώνουν ή δείχνουν πως δεν ενδιαφέρονται για κάτι πιο σοβαρό. Θα μου πεις, δεν περισσεύουν και πολλοί…. Αξίζει όμως τον κόπο να ψάξεις για τους λίγους! 

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Να μείνω για το παιδί;

Είμαι 33 ετών, είμαι παντρεμένη 4 χρόνια κ έχουμε ένα κοριτσάκι 2,5 ετών. Σπούδασα σε νησί και παρέμεινα εκεί λόγω γάμου. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο εργάζομαι στο γραφείο του συζύγου μου. Χωρίς να έχω πάψει να τον αγαπάω, θέλω να χωρίσω, γιατί νιώθω πως με υποτιμά. Ουσιαστικά η συμμετοχή του στην οικογένεια είναι η οικονομική στήριξη. Η ζωή του όλη είναι η δουλειά του. Εργάζεται non stop από το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ τουλάχιστον. Το παιδί υπάρχουν μέρες που δεν το βλέπει καθόλου. Λέει (και το πιστεύει) πως μ'αγαπάει, αλλά δεν το δείχνει.
Έχω χάσει τον εαυτό μου, το κέφι μου, τη ζωντάνια μου, το χιούμορ μου. Νιώθω πως ζω μες στη μιζέρια με έναν άνθρωπο που δεν με αγαπάει με τον τρόπο που θα ήθελα. Έχω χάσει την πίστη στον εαυτό μου, ενώ είμαι ένα πολύ δυναμικός, αυτόνομος και δυνατός άνθρωπος. Δυστυχώς τα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια ήταν πολύ δύσκολα (διαζύγιο με λάθος χειρισμούς και από τις 2 πλευρές), με τον πατέρα μου δεν έχουμε σχεδόν καθόλου σχέσεις κ το τελευταίο που θα ήθελα είναι να μεγαλώσει και το δικό μου παιδί χωρίς πατέρα.
Αν χωρίσω όμως με τον σύζυγό μου, θα πάμε αναγκαστικά στην πόλη καταγωγής μου, οπότε το παιδί μου θα τον βλέπει πολύ σπάνια, λόγω απόστασης. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που με κρατάει σε αυτό το γάμο. Αλλά με τον καιρό γίνομαι όλο και πιο θλιμμένη...και αυτό η κόρη μου το εισπράττει. Προσπαθώ πολύ να σώσω αυτόν το γάμο, αλλά μέσα μου ξέρω ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. 2-3 μέρες είμαστε καλά και μετά πάλι τα ίδια. Να μείνω για το παιδί μου? Θα μπορώ να είμαι καλή μάνα αν δεν είμαι καλά με τον σύντροφό μου και με τον εαυτό μου?
Λ.

Η απάντησή μου στην ερώτησή σου είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ. Όταν ένας γονιός δεν είναι καλά με τον εαυτό του και με τον σύντροφό, δεν μπορεί να είναι καλός γονιός. Όσο κι αν προσπαθεί, όσο και αν δεν δείχνει τα προβλήματά του, η ψυχική του έλλειψη ικανοποίησης αντανακλάται στο παιδί. Επιπλέον, ο γονιός που υποφέρει πόσο θα αντέξει; Ίσως κάποια στιγμή ξεσπάσει με μια παρορμητική ενέργεια (πχ. μια αταίριαστη παράλληλη σχέση) που θα προκαλέσει ξαφνικό άσχημο διαζύγιο, οπότε αυτό είναι χειρότερο για το παιδί.
Αξίζει τον κόπο να κάνεις κάθε δυνατή προσπάθεια για το γάμο σου, αν όμως κρίνεις πως έχεις εξαντλήσει τις δυνατότητες βελτίωσης, μη «θυσιαστείς» για το παιδί. Κανείς σας δεν θα είναι ευτυχισμένος με μια τέτοια θυσία. Τα παιδιά μεγαλώνουν ισορροπημένα μόνο αν έχουν ήρεμους και ψυχικά ισορροπημένους γονείς, είτε αυτοί είναι μαζί είτε χώρια. Επίσης, ονομάζουν «οικογένεια» οποιοδήποτε σχήμα τους προσφέρει αγάπη και ασφάλεια, όσο κι αν είναι αντικομφορμιστικό.
Αν αποφάσισες λοιπόν να χωρίσεις, κοίταξε να βρεις με το σύζυγο τον καλύτερο τρόπο συνεργασίας, χωρίς βιασύνη και παρορμητικές κινήσεις. Ρυθμίστε τα οικονομικά και φρόντισε να δεις τα θέματα διαμονής και δουλειάς στην πόλη σου. Αν υπάρχει συνεργασία, ο πατέρας θα μπορεί να σας επισκέπτεται καθώς και εσύ να πηγαίνεις με το παιδί στο νησί και πιθανώς να μένεις σε κάποια φίλη σου, αφού το περιβάλλον σου είναι τόσο οικείο.