Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Οι παλιές φιλίες


Το πρόβλημα μου είναι η παλιά φίλη Μ με την οποία τα έχουμε τσουγκρίσει εδώ και 5 χρόνια. Είχαμε γνωριστεί στο πρώτο έτος των σπουδών μας και παρόλο που καταγόμαστε απο διαφορικές πόλεις εξακολουθήσαμε να κάνουμε παρέα ακόμα και αφού πήραμε τα πτυχία μας.
Πριν απο 5 χρόνια έγινε μια παρεξήγηση (μέσω sms) πάνω στην οποία εγώ πέταξα κάποια πράγματα τα οποία είχαν γίνει στο παρελθόν τα οποία δεν τα είχα πει ποτέ και τα κρατούσα μέσα μου. Ανταλλάξαμε κάποια θυμωμένα μηνύματα και διακόψαμε επικοινωνία. Μια κοινή φίλη λέει πως κάθε φορά που συναντιούνται την ρωτάει για μένα το ίδιο κάνω και εγώ. Επίσης να προσθέσω πως είχαμε μαλώσει ακόμα μια φορά ως φοιτήτριες και δεν μιλιόμασταν για αρκετό καιρό αλλά το ξεπεράσαμε, ίσως επειδή ήμασταν στην ίδια πόλη και πολύ συχνά στους ίδιους χώρους.
Αναγνωρίζω πως σίγουρα είχα άδικο γιατί δεν εξέφρασα ποτέ κάποια παράπονά μου αλλά και αυτή θεωρώ πως δεν έπρεπε να το κρατήσει τόσο πολύ. Το πρόβλημα μου είναι ότι αμφιταλαντεύομαι για το αν πρέπει να την πάρω τηλ (γιατί έμαθα πως γέννησε πρόσφατα, πριν 2 μήνες) που αυτό σημαίνει ότι θα ρίξω τα μούτρα μου ή αν θα πρέπει τελικά να το αφήσω πίσω μου οριστικά.
Ε

Οι εφηβικές και νεανικές φιλίες δεν συνεχίζονται απαραίτητα και στην ενήλικη ζωή. Η κάθε φιλία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και εξελίσσεται σύμφωνα με την εξέλιξη των μελών της.  Κάποιες φορές τα μέλη εξελίσσονται παράλληλα οπότε η φιλία διατηρείται, αλλά τις περισσότερες φορές τα μέλη παίρνουν στην ενηλικίωση διαφορετικούς δρόμους και χάνονται.
Στη δική σας περίπτωση η διακοπή της φιλίας έγινε λόγω παρεξήγησης και μάλιστα παρεξήγησης για τα παλιά. Φαίνεται πως η σχέση σας είχε από παλιά μια έντονη δυναμική, όπως δείχνει και ο φοιτητικός σας τσακωμός. Ταυτόχρονα όμως η σχέση σας φαίνεται να είχε γερές βάσεις, αφού διατηρήθηκε κάποιο διάστημα από μακριά μετά τη φοιτητική ζωή.
Έχετε να μιλήσετε 5 χρόνια, οπότε θεωρώ πως η όποια παρεξήγηση πρέπει να έχει ξεθωριάσει. Πώς νιώθεις; σου έχουν περάσει τα αρνητικά συναισθήματα; θα ήθελες να τα ξαναβρείτε; θα την ήθελες πάλι στη ζωή σου; Αν ναι, μη διστάζεις! Τι θα πει να «ρίξεις τα μούτρα σου»; Αν νιώθεις την επιθυμία να την φέρεις ξανά κοντά σου, κάνε το πρώτο βήμα χωρίς εγωισμούς.
Είναι προτιμότερο να της στείλεις ένα μήνυμα, όπου να της εύχεσαι για το μωρό και να δηλώνεις πως θέλεις να επανακτήσετε επικοινωνία. Μην επαναφέρεις το θέμα που σας χώρισε, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Και το μήνυμα είναι προτιμότερο από το τηλεφώνημα, γιατί μπορεί να τη βρεις σε ακατάλληλη στιγμή. Αν ανταποκριθεί καλώς, αν όχι, μην επιμένεις γιατί αυτά δεν γίνονται με πίεση.
Τι σε δίδαξε αυτή η ιστορία; Ίσως να εκφράζεσαι περισσότερο στους φίλους, ώστε να μην τα «μαζεύεις» και ξεσπάς μετά; Ίσως να καλλιεργείς και να προσέχεις περισσότερο τις καλές σου φιλίες; ίσως να ξεπερνάς τον εγωισμό σου;
Όποια εξέλιξη κι αν έχει η σχέση σου με τη Μ, η ιστορία σας έχει σίγουρα κάτι να σε διδάξει.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Ο σύντροφος-σωτήρας

Είμαι 25 χρονών σπουδάζω και παράλληλα δουλεύω. Εϊμαι σε μια φάση που γενικά νιώθω να εξελίσσομαι. Αρχίζω να εξασκώ το επάγγελμα που θέλω να κολουθήσω στο μέλλον. Δεν κερδίζω πολλά, ζω με τους γονείς μου ακόμα αλλά καλύπτω τα έξοδα μου και βάζω και μερικά χρήματα στην άκρη. Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί σε αυτήν την φάση μου είναι πολύ σημαντικό κάθε νέο πράγμα που καταφέρνω όσο μικρό και αν είναι. Θέλω να στήσω την δική μου επιχείρηση μελλοντικά.
Διατηρώ σχέση με μια κοπέλα. Είναι φανερό ότι έχει ψυχολογικά προβλήματα. Θέματα θυμού, διάφορες φοβίες και μια γενικότερη κυκλοθυμία. Σπουδάζει αλλά γενικά
  οι μέρες της είναι άδειες.
Νιώθω τα εξής: Απο τη μια πρέπει να την παρηγορώ και να δείχνω κατανόηση στις φοβίες της, πράγμα κουραστικό. Από την άλλη θέλει να περνάμε παραπάνω χρόνο μαζί στο σπίτι που νοικιάζει στην Αθήνα. Νίωθω οτι με χρειάζεται συνεχώς για το παραμικρό πράγμα. Για παράδειγμα έχει φοβία τώρα τελευταία με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και αναγκάζομαι εγώ να την μεταφέρω.
Παράλληλα νιωθω αγάπη. Αλλά δεν εχω την εξάρτηση που νιώθει αυτή.
Υπάρχουν και θέματα ζήλειας. Υπάρχει σύγκριση του χρόνουν που αφιερώνω στη δουλειά με τον χρόνο που αφιερώνω στη σχέση. Προσπαθώ να τα βολέψω όλα μέσα στην εβδομαδα αλλά είναι μάταιο. Παρατήρησα ότι όταν αυτή έχει κάτι να ασχοληθεί, δεν μου δίνει και τόση σημασία. Προσπαθώ να την βγάλω απο το τρυπάκι "κάθομαι σπιτι-παιζω με τον υπολογιστή-με πιάνουν φοβίες-δεν κάνω τίποτα" αλλά δεν τα καταφέρνω. Προσπαθώ να της βρω δουλειά για να ξεκολλήσει, αλλά όλο βρίσκει δικαιολογίες. (Πχ υπάρχουν θέσεις σε μικρές επιχειρήσεις που γνωρίζω. Αλλά ούτε αίτηση δεν έκανε)
Υπάρχουν και θέματα με το σεξ. Νομίζω ότι έχει κολεοσπασμό που είναι μια δύσκολη ιατρική κατάσταση απο όσο έψαξα.
Δεν είχα γενικά άλλη σχέση. Την αγαπάω αλλά υπάρχουν όλα αυτά τα θέματα που πρέπει να λύσω για να το πάμε και πιο σοβαρά που θέλουμε. Κλασικά αρνείται οτι υπάρχει πρόβλημα ή σε άλλες φάσεις λέει οτι τα προβλήματα μας θα λυθούν και ότι όλα θα πάνε καλά.
Μου είναι όμως δύσκολο να φροντίζω ένα άτομο που συχνά πυκνά δεν είναι καλά.

Δ.

 

Όταν σε μια σχέση ο ένας τουλάχιστον έχει έντονα ψυχολογικά προβλήματα, η σχέση αυτή είναι πολύ δύσκολο να εξελιχθεί. Και όσο διατηρείται δεν είναι ισότιμη: Αν τα μέλη μιας σχέσης πάψουν να είναι άντρας-γυναίκα και γίνουν δάσκαλος-μαθητής, γιατρός ή ψυχολόγος ή νοσοκόμος και πάσχων, σωτήρας και θύμα κτλ, τότε η σχέση ακόμη κι αν διατηρηθεί για κάποιο διάστημα, κάποια στιγμή ή θα διαλυθεί ή θα εκπέσει σε μια παθολογική κατάσταση.
Εκτιμώ τη βοήθεια που προσφέρεις στη φίλη σου, αλλά κάποια στιγμή δεν θα το αντέχεις πλέον. Είσαι ένας νέος, δημιουργικός άνδρας γεμάτος ζωή και αναπόφευκτα θα κουραστείς με μια κοπέλα που είναι αδρανής και έχει πολλά θέματα να λύσει. Η δε κοπέλα θα επαναπαυτεί και θα εξαρτάται όλο και περισσότερο από σένα.
Πόσον καιρό συνδέεστε; δεν είδες  δείγματα της κατάστασης από την αρχή; μήπως τα είδες και έβαλες εξ αρχής σκοπό να τη «σώσεις»; σε τέτοια περίπτωση, μήπως διακατέχεσαι από το σύνδρομο του σωτήρα; μήπως κατά βάθος δεν έχεις εμπιστοσύνη πως σου αξίζει και μπορείς να ανταποκριθείς σε μια σχέση με μια κοπέλα υψηλότερων προδιαγραφών;
Η φίλη σου πρέπει να καταφύγει άμεσα σε ψυχοθεραπεία. Αυτή είναι και η βοήθεια που μπορείς να της προσφέρεις, να την πείσεις να αποδεχτεί πως έχει σοβαρά θέματα και να πάει να τα λύσει. Η πορεία ενός ανθρώπου προς την ψυχική υγεία είναι κατά βάση μοναχική. Οι άλλοι γύρω του δρουν επικουρικά, αν  μπορούν να το αντέξουν, αλλά τη βασική δουλειά την κάνει ο ίδιος.
Αν η φίλη σου αποφασίσει να φροντίσει τον εαυτό της, αν την αγαπάς και έχεις το κουράγιο θα την περιμένεις κρατώντας μια διακριτική στάση συμπαράστασης. Αλλά δεν θα την «αναλάβεις» εσύ. Δεν είσαι ο θεραπευτής της, αλλά ο σύντροφός της και μάλιστα σε μια σχέση  νέων παιδιών.
Αν πάλι εκείνη εξακολουθήσει να αρνείται τα προβλήματά της, είναι καλύτερο να φύγεις, όσο κι αν αυτό σου ακούγεται σκληρό. Πώς θα το πας σοβαρότερα με ένα τέτοιο άτομο; Απ ό,τι λες δεν απολαμβάνετε ούτε το σεξ! Πόσο θα αντέξεις σε μια τέτοια κατάσταση;
Γενικά βέβαια διαφωνώ με το να σκέφτεσαι το «σοβαρότερα» από τα 25 σου και μάλιστα με την πρώτη σου κοπέλα. Καλό είναι πρώτα να ωριμάσετε και οι δυο, να αποκατασταθείτε επαγγελματικά, να νιώθεις κι εσύ εμπιστοσύνη για την κοπέλα και μετά βλέπεις.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Έλλειψη κοινωνικοποίησης

Είμαι 19 χρόνων. Στη Σχολή που έχω περάσει αντιμετωπίζω πρόβλημα απόκτησης φίλων. Αυτό σίγουρα οφείλεται στο γεγονός οτι είμαι ομοφυλόφιλος και στο λιγο μπουλινγκ που δέχτηκα. Ενώ ήμουν παιδί με αυτοπεποίθηση όταν μπήκα στην εφηβεία και άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται όλα άλλαξαν. Άρχισα να κλείνομαι, να μην αποδέχομαι τον ευατό μου και να γίνομαι ευάλωτος στα σχόλια των άλλων.
Στο σχολείο υπήρχε μια παρέα 3-4 ατόμων ενοχλούσε την υπόλοιπη τάξη. Από εμένα σίγουρα υπήρχαν παιδιά τους ασκούσαν περισσότερο μπούλινγκ αλλά και άλλα που δεν τα πείραζαν τόσο. Θεωρώ πως βρισκόμουν κάπου στη μέση.
Ολα αυτά με έκαναν να απόκτησω κοινωνική φοβία. Εχω γύρω στους 4 φιλους και μία κολλητή στην οποία θα αποκαλυφθώ σε λίγα χρόνια . Στη σχολή έχουν κάνει προσπάθεια κάποια ατομα να με προσεγγίσουν αλλά δυστυχώς πολλές φορές τους απομακρύνω. Προτιμω να μη πηγαίνω στην σχολη. Συνήθως κάνω τρεξιμο και περπάτημα σε πολυ μεγάλες αποστάσεις.
Το προβλημα μου ειναι αν πρεπει να πηγαίνω σχολη ή οχι. Για ποιο λογο να πάω οταν ξερω πως δεν θα περάσω καλα και επειδη φοβαμαι να πλησίασω τους άλλους
Θα αναφέρω και ενα περιστατικό που έγινε χθες.  Ζήτησα απο ενα καινούργιο παιδι στη σχολη να μου δώσει ενα χαρτί για να σημειώσω . Αυτος μου ειπε για πλάκα οτι θέλει 20 λεπτα και μου έδωσε το χαρτί. Το συγκεκριμένο παιδι παρότι ηταν όμορφος και θα μπορούσε να εχει μια υπεροπτικη συμπεριφορά ηταν πολυ ευγενικός και φιλικός και μου εκανε τρομερή εντύπωση. Μετα απο λιγο είπα και εγω για πλάκα να πάω να του αφήσω ενα δεκάλεπτο. Φυσικά δεν ήθελε να το κρατήσει, μου εξηγουσε πωσ είχε κάνει πλάκα και φάνηκε να στενοχωρήθηκε. Αυτο το περιστατικό παρότι φαινεται ανούσιο για μένα σήμαινε πολλα γιατι ο τραμπουκος της τάξης μας ολη την ωρα απαιτούσε να του δίνουμε λεφτα.
Χ

 
Το θέμα σου είναι καθαρά θέμα αυτοεκτίμησης και κρίνω πως έχει άμεση σχέση με την ομοφυλοφιλία σου.
Δεν θεωρώ πως στα μαθητικά σου χρόνια υπέστης bulling. Σε κάθε σχολείο υπάρχουν κάποιοι εξυπνάκηδες που παίζουν το μάγκα και πειράζουν λίγο-πολύ όλα τα παιδιά. Και όλοι μας στα μαθητικά χρόνια κάπως τους φοβόμαστε. Αυτό όμως κατά κανόνα δεν μας δημιουργεί κοινωνική φοβία η οποία να διατηρηθεί ως το πανεπιστήμιο. Απλώς μας κάνει να είμαστε πιο προσεκτικοί στις παρέες μας και να προστατευόσαστε από τους εξυπνάκηδες.
Το γεγονός πως εσένα σε επηρέασε τόσο πολύ η κατάσταση των μαθητικών χρόνων έχει αν κάνει κυρίως με την ομοφυλοφιλία. Πολλά παιδιά όταν ανακαλύπτουν την προτίμησή τους ντρέπονται για αυτή, φροντίζουν να την κρύβουν και γίνονται υπερβολικά καχύποπτοι στη συμπεριφορά των άλλων. Κι εσύ δεν έχεις αποκαλύψει την προτίμησή σου στην κοπέλα που αποκαλείς κολλητή σου (άραγε τα 4 αγόρια φίλοι σου το ξέρουν;), οπότε αυτό δείχνει πως έχεις πρόβλημα με την προτίμηση αυτή.
Σχετικά με την ομοφυλοφιλία, έχω να σου πω πως δεν χρειάζεται να βάλεις ταμπέλα στον εαυτό σου από τα 19. Βρίσκεσαι στο στάδιο των πειραματισμών και κανείς δεν ξέρει τι θα προκύψει στο μέλλον. Ο,τι όμως και να προκύψει, θα πρέπει να το αποδεχτείς και να το διεκδικήσεις. Δεν θα το ανακοινώσεις σε όλους, αλλά οι άνθρωποι που θεωρείς φίλους είναι καλό να ξέρουν την αλήθεια για σένα. Όποιος σε συμπαθεί και σε κάνει παρέα θα σε κάνει γι αυτό που είσαι. Σε όποιους δεν αρέσεις υποθέτω πως απλώς δεν θα ασχοληθούν μαζί σου. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και ο καθένας μας κάνει παρέα κυρίως με έναν κύκλο όπου υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια και αποδοχή.
Η έλλειψη κοινωνικοποίησης δεν πρέπει να σε εμποδίζει να παρακολουθείς τη σχολή σου. Στα μαθήματα δεν πηγαίνουμε μόνο για να περάσουμε καλά, αλλά κυρίως για να μάθουμε. Επιπλέον, η συνεχής τριβή με τα άλλα παιδιά της ηλικίας σου θα σε κάνει να κοινωνικοποιηθείς κάπως.
Ο τρόπος που αντιμετώπισες το αστειάκι του συμφοιτητή σου δείχνει πόσο καχύποπτος είσαι και πόση δυσκολία έχεις σε μια κανονική φοιτητική κατάσταση.
Χρειάζεται να ενταχτείς άμεσα σε συμβουλευτική διαδικασία για να φτιάξεις την αυτοπεποίθησή σου, να ξεκαθαρίσεις και να αποδεχτείς τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις, οπότε θα μπορέσεις και να κοινωνικοποιηθείς.

 

 

 

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Τι να κάνω μετά το ΤΕΙ;

Ειμαι 22 χρονων ,τελειωσα την σχολη "Πληροφορικη στην Διοικηση & Οικονομια" και αυτη την στιγμη κανω την πρακτικη μου σε ενα λογιστικο γραφειο. Εψαξα σε πολλες δουλειες πριν διαλεξω τα λογιστικα…αλλα ακομα και να ηθελα να παω καπου αλλου ,κανενας δεν ενδιαφεροταν για την σχολη μου...  Ακουγεται καπως ειρωνικο στο οτι ο υπευθυνος της πρακτικης στο ΤΕΙ με ειχε διαβεβαιωσει με e-mail πως θα μπορουσα να απασχοληθω σε οποιαδηποτε επιχειρηση και οργανισμο…
Τελοσπαντων για καλη μου τυχη , τελευταια στιγμη βρηκα ενα λογιστικο γραφειο,στο οποιο ο εργοδοτης με πηρε λογω του οτι εκεινη την περιοδο χρειαζοταν αμεσα προσωπικο!
Στην αρχη ηταν ολα καλα ,επειτα ομως οταν καταλαβα πως δεν ειναι και τοσο οργανωτικος στην δουλεια του και οτι τρεχαμε τελευταια στιγμη για τα παντα  ...κ αυτό αρχισε αυτο να μου δημιουργει αγχος! Συν οτι δεν ηξερα καλη λογιστικη..μιας και μονο ενα μαθημα ειχαμε κανει στο ΤΕΙ !
Αρχικα ,αρχισα να ψαχνω σεμιναρια ( σε ιδιωτικα κεντρα ) για να τα βαλω ολα σε μια σειρα...αλλά όταν ενημερωθηκα για τις τιμες…απογοητευτηκα πολύ και ειπα να το αφησω προσωρινα μεχρι να κατασταλαξω αν τελικα θα συνεχισω αυτό το επαγγελμα ή όχι…μην πανε χαμενα και τα λεφτα δηλαδη..
Ο προβληματισμος μου είναι ο εξης…ότι συνεχιζω να μην ξερω τι θελω! Μου αρεσει πολύ να ψαχνω συνταγες στο ιντερνετ και να παιρνω θετικα σχολια από την οικογενεια μου, από την άλλη ο φιλος μου λεει ότι κανω καλο μασαζ..και επισης ειμαι ανησυχο πνευμα και μου αρεσει πολυ να ψαχνω διαφορα πραγματα στο ιντερνετ και να φτιαχνω τα παντα μονη μου!!!
Εχει περασει απο το μυαλο μου να συνεχιζα με καποιο μεταπτυχιακο (για να εχω περισσοτερες ευκαιριες εργασιας)..αλλα επειδη σχεδιαζουμε με τον φιλο μου να μεινουμε σε επαρχια..φοβαμαι μηπως επενδυσω καπου και δεν το αξιοποιησω ποτε.. 
Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο…δεν σας ζητω να παρετε εσεις την αποφαση..απλα με ολα αυτά που σας ειπα.. τι θα με συβουλευατε. Πως να λυσω ολο αυτο το κουβαρι απο το μυαλο μου; Τελος του μηνα τελειωνω την πρακτικη μου και δεν ξερω ακομα τι πρεπει να κανω

Μ

 

Στην κατάσταση αυτή βρίσκονται πολλά νέα παιδιά που έχουν τελειώσει μια σχολή. Ας βάλουμε λίγο τα πράγματα σε μια σειρά.
Η σχολή που τέλειωσες είναι γενικής φύσης και, όπως λέει ο τίτλος της, μπορεί να έχει πολλές εφαρμογές στην αγορά εργασίας. Πχ έχω γνωρίσει απόφοιτο της σχολής σου που εργάζεται ως καθηγητής Πληροφορικής σε γυμνάσιο. Θεωρητικά δίκιο έχει ο καθηγητής σου για τις δυνατότητες της σχολής, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι δυνατότητες αυτές θα βρεθούν μπροστά σου στις σημερινές συνθήκες της αγοράς εργασίας. Επιπλέον αυτή η σχολή είναι απλώς ένα ΤΕΙ κι εσύ είσαι μια νεαρή απόφοιτη. Υπάρχουν πιο έμπειροι απόφοιτοι Πανεπιστημίων και με μεταπτυχιακά, που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Προς Θεού, μη νομίσεις πως εγώ προσωπικά υποτιμώ εσένα ή τα ΤΕΙ. Απλώς εκφράζω την άποψη που επικρατεί γενικά στην αγορά εργασίας, λαμβανομένου υπόψη πως υπάρχει υπερ-προσφορά μορφωμένων υποψηφίων και οικονομική στενότητα.
Η λογιστική δεν ήταν μέσα στα θέματα που διδάχτηκες, αλλά βρήκες να κάνεις πρακτική σε λογιστικό γραφείο. Δες την κατάσταση θετικά. Ακόμη κι αν δεν σου αρέσει η λογιστική, είναι καλό που θα πάρεις πρακτικές γνώσεις που μπορεί να σου χρησιμεύσουν αργότερα.
Ο εργοδότης δεν είναι οργανωτικός και τρέχετε την τελευταία στιγμή. Καλωσόρισες στον κόσμο της εργασίας! Δυστυχώς στις περισσότερες δουλειές αυτό γίνεται και θα πρέπει να μάθεις να το αντιμετωπίζεις χωρίς να αγχώνεσαι πολύ. Και ίσως αργότερα, όταν θα έχεις τα προσόντα και την εμπειρία, να συμβάλεις εσύ στην οργάνωση ενός επαγγελματικού χώρου.
Σκέφτεσαι πώς θα μπορούσες να αυξήσεις τα προσόντα σου και σε τι δουλειές να στραφείς στην επαρχία που θα πάτε.
Η άποψή μου για τον επαγγελματικό προσανατολισμό είναι ο νέος να στραφεί εκεί που του αρέσει κι όχι εκεί που υποτίθεται πως θα υπάρχει ζήτηση. Στις σημερινές συνθήκες αστάθειας της αγοράς εργασίας, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη ζήτηση. Επιπλέον, εκεί που σου αρέσει θα γίνεις πολύ καλή και σήμερα μόνο οι πολύ καλοί επιβιώνουν επαγγελματικά. Και το κυριότερο, εκεί θα είσαι ευχαριστημένη και ψυχικά υγιής.
Άρα, ρώτησε τον εαυτό σου τι σε ενθουσιάζει: Αν είναι αυτό που σπούδασες, κάνε σχετικά σεμινάρια ή μεταπτυχιακό και στην επαρχία που θα ζήσετε θα ζητήσεις δουλειά σε κάποια επιχείρηση, γραφείο ή κατάστημα. Αν είναι το μασάζ, αισθητική κτλ, φρόντισε να πάς σε μια σχετική ιδιωτική σχολή ή ακόμη και ΙΕΚ όσο είστε ακόμη Αθήνα. Αν σε ενθουσιάζει η μαγειρική, πήγαινε σε σχολή μαγειρικής. Είναι στερεότυπο να αναζητάμε δουλειά μόνο στον τομέα που σπουδάσαμε. Σήμερα πολλοί δουλεύουν σε άσχετες δουλειές. Το πτυχίο σου δεν σου το παίρνει κανένας και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις όταν βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία στο μέλλον.
Για νέες σπουδές ή σεμινάρια θα χρειαστεί να πληρώσεις και κανείς δεν σου εξασφαλίζει πως απαραίτητα η επένδυση αυτή θα αποδώσει. Θα πρέπει να ρισκάρεις, γι αυτό σου λέω να το κάνεις μόνο γι αυτό που αγαπάς. Μια ανέξοδη λύση είναι κάποιο δημόσιο ΙΕΚ. Γνωρίζω κοπέλα, απόφοιτη Παντείου (Πολιτικών Επιστημών) που λόγω της αγάπης της στα παιδιά έβγαλε ΙΕΚ νηπιοκομίας και σήμερα δουλεύει σε παιδικούς σταθμούς. Και συμφοιτήτρια της η οποία σπουδάζει σχέδιο μόδας και εργάζεται ήδη ως μοδίστρα (το πάθος της είναι η μόδα και τα ρούχα). Μόνο αν επενδύσεις χρόνο και χρήμα εκεί που σου αρέσει και τα καταφέρνεις, μόνο τότε η επένδυση έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να αποδώσει.
Κάτι ακόμα που θα πρέπει να σου επισημάνω είναι πως οι σπουδές και η προσπάθεια για καριέρα είναι μια συνεχής διαδικασία και μ αυτές θα ασχολείσαι συνεχώς. Οπότε μη νομίζεις πως σ αυτή τη φάση θα πάρεις οριστικές αποφάσεις ζωής. Φρόντισε προς το παρόν να βρεις οποιαδήποτε δουλειά και δώσε χρόνο στον εαυτό σου.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Bulling

Είμαι 24 ετών. Ένας τύπος με εκμεταλλεύεται αρκετά χρόνια. Με το συγκεκριμένο άτομο όλα ξεκίνησαν στο γυμνάσιο που ως συμμαθητής μου, είχαμε αρχίσει να κάνουμε παρέα.  Κέρδισε την εμπιστοσύνη μου, μου μίλαγε καλά, καθόμασταν μαζί στο θρανίο, συζητάγαμε για θέματα που απασχολούν παιδιά σε αυτήν την ηλικία, βγαίναμε τα απογεύματα. Όμως τα πράγματα γρήγορα άλλαξαν. Απαιτούσε από μένα να μην  παίρνω καλούς βαθμούς και να μην έχω λεφτά στο σχολείο. Φοβήθηκα γιατί με χτυπούσε πολλές φορές και χτυπούσε κι άλλα παιδιά άλλωστε και έκανα ότι μου έλεγε. Όταν με χτυπούσε εμένα έλεγε ότι το κάνει για πλάκα και ότι θα με υποστήριζε αν άλλοι μου έκαναν κακό στο σχολείο, αφού όπως έλεγε δεν είμαι μάγκας. Τέλος πάντων άλλαξα σχολείο την επόμενη χρονιά και βρισκόμασταν μόνο τυχαία.  
Στο λύκειο ξαναβρεθήκαμε, τα πρώτα χρόνια δεν μιλάγαμε, όταν όμως έμεινε σε κάτι μαθήματα με προσέγγισε. Μου ζήτησε συγνώμη και είπε πως ότι είχε γίνει παλιά ήταν λάθος. Μου επέστρεψε κάτι λεφτά που μου είχε πάρει από το γυμνάσιο και μου πρότεινε να γίνουμε φίλοι και  είπε ότι έχει αλλάξει.... Συμφώνησα γίναμε φίλοι και πάλι... αλλά πάλι τα ίδια. Μου έκανε πλάκες ότι θα με βιάσει και σε αυτό τον βοηθούσαν και 3 τσιράκια. Σκοπός του ήταν να μην με αφήνει να κάνω παρέες με άλλους, μου έκανε πλάκες που με μειώνανε σαν άνθρωπο ... φυσικά ισχυριζόταν για πλάκα. Όταν του έδινα λεφτά ησύχαζε. Φυσικά κανείς δεν ήξερε ότι με πειράζει αυτός με την βοήθεια των άλλων που προείπα, από το κοινωνικό περιβάλλον του σχολείου και των γνωστών και φίλων.
Δεν του ξαναμίλησα μετά από κάποια φάση γιατί πήγα για δουλειά σε νησί. Του πα στο τηλέφωνο πως δεν θα ξαναγυρίσω. Άρχισε να κλαίει. Μου είπε ότι είμαι προδότης και που έφυγα και που δεν κανόνισα να δουλέψει κι αυτός(!!!!). Δεν του ξαναμίλησα. 
Μετά το τέλος της σεζόν γύρισα με την ελπίδα πως θα έχουν ξεχαστεί όλα. Όμως αυτός και η τριάδα με είχαν διαβάλλει σε όλους -όλους γνωστούς και φίλους από το σχολείο από παντού! Με είχαν παρουσιάσει ως τέρας και προδότη!! Είχαν πάρει το δίκιο με το μέρος τους... Θέλει πάλι να με βρει να μου κάνει το φίλο και το χειρότερο... με έχει διαβάλλει. Αισθάνομαι απαίσια... έχω σκεφτεί μέχρι και να αυτοκτονήσω... Γιατί να καταπιέζομαι έτσι...; Έχω φερθεί καλά εγώ δεν έχω πειράξει κανέναν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Σίγουρα έχω ευθύνη... αλλά τώρα τι γίνεται; Που μπορώ να απευθυνθώ, ώστε να μην ξαναενοχληθώ; 
Β

 
Η περίπτωσή σου είναι αρκετά ιδιάζουσα. Υπάρχουν σίγουρα περιπτώσεις bulling σε κάποια σχολεία, αλλά η δική σου περίπτωση είναι έντονη και κρατά αρκετά χρόνια μετά το σχολείο.
Αρχικά, όταν σε ένα σχολείο ένα παιδί γίνεται θύμα τέτοιας εκμετάλλευσης, θα πρέπει να απευθύνεται στη διεύθυνση του σχολείου και στους γονείς του. Οι γονείς θα πρέπει να έρθουν σε επαφή με τους γονείς του άλλου παιδιού μέσω της διεύθυνσης του σχολείου, και έτσι γονείς και σχολείο (οι βασικοί φορείς κοινωνικοποίησης, ανατροφής και ελέγχου του παιδιού στη σχολική ηλικία) θα προστατεύσουν το θύμα και θα νουθετήσουν το θύτη. Πού ήταν οι γονείς σου και το σχολείο σε όλο αυτό; Είναι δυνατόν να μην κατάλαβε κανένας τίποτα, ακόμη κι αν δεν το είπες;
Πολλά παιδιά αποκρύπτουν την κατάσταση, για να μη φανούν «μαμόθρεφτα». Αυτή είναι και η δική σου περίπτωση και το πλήρωσες ακριβά.
Στην ενήλικη ζωή επέλεξες να εξαφανιστείς για κάποιο διάστημα, πιστεύοντας πως έτσι θα ξεμπέρδευες. Όμως αυτό δεν είναι λύση.
Αυτό που σε συμβουλεύω τώρα είναι να κόψεις μαχαίρι οποιαδήποτε επικοινωνία με το συγκεκριμένο άτομο και με όλες τις παλιές παρέες. Όποιοι πίστεψαν τις διαβολές του, δεν αξίζουν να είναι φίλοι σου. Θα πρέπει να βρεις νέους φίλους, να κλείσεις φβ και να ξεκινήσεις μια νέα ζωή.
Έρχομαι τώρα σε σένα: Για να αφήσεις να γίνουν όλα αυτά σημαίνει πως η αυτοεκτίμησή σου είναι μειωμένη. Επίσης οι σκέψεις αυτοκτονίας δείχνουν έναν αδύναμο χαρακτήρα. Ούτε να το σκέφτεσαι να βάλεις σε κίνδυνο τη ζωή σου για έναν απατεώνα και για κανέναν στον κόσμο. Και μόνο το γεγονός πως το σκέφτεσαι είναι μάλλον μια υποσυνείδητη έκκληση για βοήθεια από το περιβάλλον σου.
Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να ενταχθείς σε ψυχοθεραπεία για να ενδυναμώσεις την προσωπικότητά σου.

 

Εκπαίδευση στο συμβιβασμό;

Είμαι φοιτήτρια στο εξωτερικό  σε μια απαιτητική σχολή. Ο φίλος μου είναι  ξένος από πολύ μακρινή χώρα φοιτητής .Είμαστε περίπου 6 με 7 μήνες μαζί.

Στην αρχή έδινα έμφαση στα θετικά του στοιχεία, ότι έχει υποτροφία σε απαιτητική σχολή, παράλληλα έχει ευκαιριακή δουλειά , ενδιαφέροντα, δε με αποσπά από τη μελέτη μου ,εκτιμούσα το χαρακτήρα του κλπ Με αφορμή μια συζήτηση μαζί του πριν λίγες μέρες, άρχισε να βαραίνει μέσα μου και η αρνητική του πλευρά της προσωπικότητάς του.  Παρατηρώ ότι ενώ φαίνεται φιλήσυχος, συχνά γίνεται απότομος και επικριτικός μαζί μου για μικρά πράγματα.

Με συγκρίνει με άλλες κοπέλες σε διάφορα θέματα και με βγάζει χειρότερη. Κάποιες φορές εκφράζεται απότομα, χωρίς να βρίζει όμως ή να φωνάζει. Όταν πάω σπίτι του είναι κολλημένος στον υπολογιστή. Επίσης, δεν παίρνει εκείνος πρωτοβουλίες για να βγούμε, να περάσουμε χρόνο κάνοντας κάτι οι δυο μας. Αισθάνομαι λοιπόν ότι δε με εκτιμάει ως άνθρωπο. Επίσης είναι επιφανειακός, και βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά.

Ήθελα να χωρίσω ,γιατί πιστεύω πως η σχέση μας δε μπορεί να γίνει πιο βαθιά.

Από την άλλη ,μπορώ να κάτσω και να περάσω καλά ένα διάστημα αγνοώντας τα παραπάνω οικειοθελώς. Και εφόσον, μέχρι τώρα βλέπω ότι εκείνος δείχνει ότι με θέλει και δε μου δημιουργεί άλλα προβλήματα...εσείς τι λέτε;

Σ

 

Αν περνάς καλά στα βασικά πράγματα, δεν έχω καμιά αντίρρηση να μείνεις στη σχέση αυτή. Είσαι ένα νέο κορίτσι, χρειάζεσαι μια σχέση και επειδή είσαι μόνη στο εξωτερικό χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου ακόμη περισσότερο. Περνάς καλά όμως;

Όταν πρόκειται για μια φοιτητική σχέση, δεν υπάρχουν απαραιτήτως υψηλές προδιαγραφές. Το θέμα είναι τα νέα παιδιά να έχουν παρέα, συντροφικότητα, ενδιαφέρον, να βγαίνουν και να περνούν ωραία. Οι νεανικές σχέσεις έχουν κυρίως το ρόλο να μας εκπαιδεύσουν στη ζωή και να μας δώσουν τις εμπειρίες που αργότερα θα μας οδηγήσουν σε πιο ουσιαστικές σχέσεις.

Αν όμως η νεανική σχέση φτάσει να μας πιέζει ή να μας μειώνει την αυτοεκτίμηση, δε βλέπω το λόγο γιατί να συμβιβάζεται ένα νέο παιδί. Εξ άλλου, οι φοιτητικές σχέσεις κατά κανόνα διαλύονται μετά από λίγους μήνες. Δεν αποκλείεται βέβαια μια φοιτητική σχέση να είναι ουσιαστική και να διατηρηθεί, αλλά αυτό είναι πολύ σπάνιο και δεν φαίνεται να ισχύει στη δική σου περίπτωση.

Δεν βλέπω λοιπόν γιατί θα πρέπει να μείνεις στη σχέση αυτή από συμβιβασμό. Δεν ξέρω τις προδιαγραφές σου και δεν μπορώ να κρίνω πέρα από ποιο σημείο θεωρείς πως συμβιβάζεσαι. Γι αυτό θα σου το πω πιο απλά: αν δεν περνάς καλά με τον τρόπο που θέλεις, φύγε και μείνε μόνη σου για κάποιο διάστημα, και σίγουρα θα βρεθεί κάποιο άλλο αγόρι.

 

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Τα όρια

Το πρόβλημα μου είναι ότι είμαι γενικά πολύ υποχωρητική και δεν μπορώ να θέσω κάποια όρια. Αποτέλεσμα όταν προσπαθώ να το κάνω να νιώθω ενοχές και ότι είμαι υπερβολική ή να αντιδρώ σπασμωδικά.
Έχω σχέση από απόσταση 2,5 χρόνων που τώρα πάει γενικά καλά (παλαιότερα είχε προβλήματα). Ηλικίες 31 εγώ και 28 αυτός. Κανονίζει μόνος του ταξίδι, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, για μία εβδομάδα στο εξωτερικό. Μου το ανακοινώνει ως τετελεσμένο (υποθέτω ότι το έκανε από αφέλεια). Του λέω ευγενικά ότι ήθελα τουλάχιστον πρώτα να το είχαμε συζητήσει. Κρατάει μούτρα. Επικοινωνώ μαζί του μετά από κάποιες μέρες (τον άφησα να κάνει κίνηση). Κάνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αρχικά κρατάει αμυντική στάση (εκεί αντιδράω) και μετά το συζητάει. Αφού του εξήγησα πώς νιώθω, μου λέει τότε τι να κάνει; Του αφήνω το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει, αλλά του επισημαίνω ότι η κάθε απόφαση έχει και το ρίσκο της και ότι έτσι αρχίζω και εγώ να βγάζω κάποια συμπεράσματα. Αποτέλεσμα: Μαλώσαμε άσχημα (με εκατέρωθεν λόγια) γιατί αυτό το θεώρησε εκβιασμό και εγωιστικό από μέρους μου. 
Έχει κάνει αρκετά πράγματα για μένα και δεν τα ακυρώνω, αλλά αυτός θεωρεί ότι με αυτή μου την συμπεριφορά πάω να ακυρώσω ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα. 
Δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω, από τη μια είναι η ενοχικότητά μου που ξέρω ότι υπάρχει και από την άλλη η αδυναμία μου να θέσω όρια. Μια δρω σπασμωδικά και την άλλη τελείως υποχωρητικά. Πώς τίθενται τα όρια σε μία σχέση;

Κ.

Τα όρια τίθενται με ήρεμη και ειλικρινή συζήτηση, όχι με προσπάθειες «στρατηγικής».
Μπορείς να πεις στο σύντροφό σου πως γενικά θέλεις να συζητάτε τις κινήσεις του (όπως και τις δικές του) γιατί αυτό πιστεύεις πως αυτό είναι συστατικό μιας μακροχρόνιας και σοβαρής σχέσης. Αν έχει αντίρρηση, να την εκφράσει. Είναι πιθανό να έχετε διαφορετική άποψη για το τι σημαίνει σχέση και για τέτοιες ιδεολογικές διαφορές δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν.
Το πιο σημαντικό όμως θέμα είναι η δήλωσή σου πως δεν μπορείς να βάλεις όρια. Το θέμα αυτό δεν λύνεται με μια συμβουλή. Πρέπει να δεις γιατί είσαι ενοχική, έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση και δεν μπορείς να στηρίξεις τις απόψεις και τις επιθυμίες σου.
Και αυτό αποτελεί θέμα ψυχοθεραπείας.
Σαν πολύ απλή και επιφανειακή συμβουλή, σου προτείνω όταν ξεκινάς μια σχέση (ερωτική, φιλική, επαγγελματική) να συζητάς αρκετά με το άλλο άτομο και να ανοίγετε τα χαρτιά σας. Έτσι βλέπετε πόσο ταιριάζετε ιδεολογικά και αν αυτό δεν ισχύει δεν προχωρείς. Από τις αρχικές αυτές συζητήσεις είναι σαν να γράφεται ένα άτυπο «συμβόλαιο» με όρους που ρυθμίζουν το πώς αυτή η σχέση θα λειτουργεί. Παραθέτω πιο κάτω ένα σχετικό απόσπασμα από ένα βιβλίο μου. Όταν όμως η σχέση ήδη υπάρχει, οργάνωσε πρώτα όλα τα «αιτήματά σου» και μετά κάνε μια συζήτηση. Όταν η άλλη πλευρά δει συγκεκριμένους όρους, είναι πιθανό να αντιδράσει αρνητικά γιατί απειλείται μια κατάσταση που ίσως τον βόλευε. Το διακινδυνεύεις;

Από το βιβλίο μου ΓΥΝΑΙΚΕΣ:
Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις διέπονται από άτυπα συμβόλαια. Όταν ένα ζευγάρι πρωτογνωριστεί, ο καθένας τους δηλώνει στον άλλον τι του αρέσει και τι τον ενοχλεί με ρητούς και άρρητους τρόπους. Τα άτομα αναφέρονται στο παρελθόν τους και στα μελλοντικά τους σχέδια, κάνουν συζητήσεις ιδεολογικού περιεχομένου, δείχνουν την ευχαρίστησή τους ή τη δυσαρέσκειά τους από κάποια συμβάντα και γενικά παρουσιάζουν τον κόσμο τους ο ένας στον άλλον και προσπαθούν να καταλάβουν αν οι κόσμοι αυτοί είναι συμβατοί. Αν αυτό διαπιστωθεί, το ζευγάρι σταθεροποιείται και είναι σαν να έχει υπογραφεί ένα άτυπο συμβόλαιο με όρους που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργεί. Εδώ είναι πιθανό να προκύψουν διάφορα προβλήματα, τα οποία αν εκφραστούν με γνωσιακό τρόπο μπορούν να ταξινομηθούν ως εξής:
·        Ένα ή και τα δυο μέλη του ζευγαριού έχουν δώσει συνειδητά ή υποσυνείδητα ψευδείς πληροφορίες σχετικά με τον εαυτό τους. Έχουν προσπαθήσει να ωραιοποιήσουν κάποιες καταστάσεις ή να τις εμφανίσουν συμβατές με τις επιθυμίες του άλλου μέλους ή ακόμη και να απομιμηθούν κάποια πρότυπα που θεωρούν αρεστά.
·        Ένα ή και τα δυο μέλη του ζευγαριού έχουν αντιληφθεί ασυμβατότητα σε κάποιο σημείο αλλά έχουν αποδεχτεί τον αντίστοιχο όρο του συμβολαίου έτσι όπως τον έχει θέσει ο σύντροφός τους, με την προοπτική πως «θα τον αλλάξουν» και το συμβόλαιο θα αναπροσαρμοστεί.
·        Οι όροι του συμβολαίου θεωρούνται αδιαπραγμάτευτοι στην πάροδο του χρόνου. Όμως κάθε άτομο, όπως και κάθε ζευγάρι, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται. Είναι πιθανό τα μέλη του ζευγαριού να εξελιχθούν προς διαφορετική κατεύθυνση και κάποιος όρος που ήταν αρχικά αποδεκτός και από τους δυο να φτάσει να ενοχλεί τον έναν από αυτούς. Είναι εξάλλου πιθανό η πρακτική εφαρμογή κάπου θεωρητικού όρου να έχει αποδειχτεί ανεπιτυχής ή μη ικανοποιητική για κάποιον από τους δύο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο συγκεκριμένος όρος του συμβολαίου πρέπει να τεθεί υπό συζήτηση και να γίνει προσπάθεια αναπροσαρμογής του.

 

Ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη

Είμαι 30 ετών και έμεινα έγκυος από έναν φίλο μου με τον οποίο δεν έχουμε σχέση. Παράλληλα μόλις διαγνώστηκα με μία ασθένεια η οποία θέτει σε αμφισβήτηση το αν θα καταφέρω να κάνω κάποια στιγμή παιδιά. Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που τους άρεσαν τα παιδιά και δεν με φαντάζομαι "μάνα" αλλά αυτή η διάγνωση προφανώς με σόκαρε. Αποφάσισα να προχωρήσω σε διακοπή της κύησης, αλλά αφενός με ταλαιπωρεί το ερώτημα ότι ίσως το μετανιώσω κάποια στιγμή στο μέλλον και αφετέρου δεν ξέρω εάν πρέπει να ενημερώσω τον φίλο μου για αυτή την κατάσταση. Ακόμα είμαι σε σοκ και θα ήθελα να διαβάσω τη γνώμη σας για όλο αυτό.
Σ.


Όταν προκύπτει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη εκτός σχέσης, η κοπέλα πρέπει να ενημερώνει τον συνυπεύθυνο άντρα. Βέβαια δεν πρέπει να του ζητηθούν αποκλειστικές ευθύνες, αλλά εκείνος θα πρέπει να προσφερθεί να στηρίξει την κοπέλα και να μοιραστεί τα έξοδα σε περίπτωση διακοπής της κύησης. Σε περίπτωση που η κοπέλα επιθυμεί να κρατήσει το παιδί, αν και ο άντρας το θέλει, μπορούν να συνεργαστούν σε όλες τις διαδικασίες και στο μέλλον να το μεγαλώσουν σαν διαζευγμένοι γονείς. Δεν αποκλείεται η κοινή αυτή προσπάθεια και συνάφεια να φέρει πιο κοντά το ζευγάρι, οπότε όλα είναι πιθανά.

Πιο πολύπλοκη είναι η κατάσταση όταν η κοπέλα θέλει το παιδί και ο άντρας δηλώνει πως δεν θέλει. Τότε αν η κοπέλα το κρατήσει, θα πρέπει να είναι καθαρά με δική της ευθύνη.

Αυτά από πλευράς χειρισμού της κατάστασης με το φίλο σου.

Ερχόμαστε τώρα σε σένα. Η άποψή μου είναι αντίθετη των στερεοτύπων: δεν πιστεύω πως τα παιδιά είναι ο «προορισμός» του κάθε ανθρώπου. Θα πρέπει να γίνονται γονείς μόνο όσοι νιώθουν έντονη και αυθεντική αυτή την ανάγκη. Επιπλέον, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και κάποιες άλλες εξωτερικές συνθήκες: Υπάρχει σύντροφος; πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η ανάγκη της τεκνοποίησης για να τη νιώσει κάποια/κάποιος χωρίς την προϋπόθεση σοβαρής σχέσης συν-ευθύνης με κάποιο σύντροφο; Υπάρχουν οι συναισθηματικές και αντικειμενικές συνθήκες για να μεγαλώσει σωστά αυτό το παιδί χωρίς η μητέρα να υπερ-φορτιστεί με δυσβάσταχτες ευθύνες;

Η σημερινή σου εγκυμοσύνη δεν είναι η μόνη λύση για να αποχτήσεις παιδί. Αν βρεις το σωστό σύντροφο –τον οποίο φυσικά θα ενημερώσεις εγκαίρως για την υπο-γονιμότητά σου- υπάρχει η δυνατότητα να υιοθετήσετε.

Λάβε όλα αυτά υπόψη σου και πράξε κατά συνείδηση…

 

 

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Απομόνωση

Είμαι 32 ετών και το πρόβλημα μου είναι η απομόνωση την οποία βιώνω τα τελευταία χρόνια και πολύ πιο έντονα τα τελευταία 2 χρόνοια που έχω χωρίσει.
Ποτέ δεν ήμουνα ιδιαίτερα κοινωνική παρόλαυτα υπήρχε ένας κύκλος ανθρώπων γύρω μου. Η αιτία που άρχισα σιγά σιγά να απομακρύνομαι είναι η αδυναμία που είχα να εναντιωθώ στον πρώην συντροφό μου ο οποίος ήταν ένα πολύ κομπλεξικό άτομο γεμάτο κακά συναισθήματα για όλους, ακόμα και για μένα την ίδια,δεν ήταν λίγες οι φορές που με είχε προσβάλλει ακόμα και μπροστά σε τρίτους.
Δυστυχώς όλα αυτά που σας αναφέρω τα κατάλαβα αρκετό καιρό μετά τον χωρισμό μας με αποτέλεσμα να του επιτρέψω να με παρασυρει σε αυτή την απομόνωση(γιατί και ο ίδιος δεν είχε καθόλου φίλους. )Το πρόβλημα είναι πως τώρα έχω πελαγώσει και νιώθω τρομερή μοναξιά,την οποία ένιωθα και κατα την διάρκεια της σχέσης αλλά παρόλαυτά τώρα είναι πολύ περισσότερο έντονη..επιπλέον είναι και ένα θέμα ταμπού για μένα. Επίσης η δουλειά μου είναι αρκετά μοναχική και δεν γνωρίσω ανθρώπους έυκολα. Θα ήθελα την συμβουλή σας.
Ν.


Η προσκόλλησή σου σε μια κακή σχέση, σε συνδυασμό με τη μειωμένη κοινωνικότητα που έχεις σαν χαρακτήρας σε έχουν φέρει στο σημείο να θεωρείς την κοινωνικοποίηση ως «ταμπού», όπως λες.
Δεν θα σου δώσω πρακτικές συμβουλές που τις ξέρεις. Πχ να βρεις παλιούς φίλους, συμμαθητές και συγγενείς, να γραφτείς σε κάποια κοινωνική δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου, να βγαίνεις, να γραφτείς σε dating club κτλ.
Θα ασχοληθώ με σένα, ποια είσαι και πώς μπορείς να αλλάξεις. Αρχικά, να διευκρινίσω πως η κοινωνικότητα διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και όλες οι στάσεις είναι δεκτές εντός ορισμένων ορίων και σε βαθμό που το άτομο δηλώνει ευτυχές με την κοινωνικότητα που έχει. Εσύ θα πρέπει να βρεις ποιος βαθμός κοινωνικότητας είναι ο ιδανικός για σένα (και όχι τι συνηθίζεται) και να στοχεύσεις προς αυτόν.
Ο άνθρωπος όμως είναι μια ολότητα και δεν μπορούμε να διορθώσουμε κατά βούληση ορισμένα σημεία, αν δεν γίνει μια γενική αναβάθμιση της προσωπικότητας.
Αρχικά θα πρέπει να βρεθούν οι λόγοι της μειωμένης κοινωνικότητας, οι λόγοι για τους οποίους αφέθηκες σε μια σχέση με ένα άτομο όπως το περιγράφεις και του επέτρεπες να σε προσβάλλει και να αποκλειστείτε σε μια απομόνωση. Χαμηλή αυτοεκτίμηση; φόβος για το άγνωστο; τάσεις προσκόλλησης; κάποιες τραυματικές εμπειρίες; μια οικογένεια που δεν ευνόησε την αυτονόμησή σου;
Όλα αυτά είναι θέμα ψυχοθεραπείας. Πρέπει να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και να μάθεις να εκτιμάς τον εαυτό σου και αυτό είναι εφικτό μόνο μέσα από συνεπή ψυχοθεραπευτική δουλειά.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Όλα του γάμου δύσκολα

Είμαι 22 χρονων και ο φιλος μου 35. Λογο το οτι ετυχε εγκυμοσυνη σοβαρευει η κατασταση και απο τν ιουνιο που θα τελειωσω της σπουδες μου και θα ειμαι ηδη 7 μηνων κανονιζαμε να φτιαξουμε το σπιτι του το οποιο ειναι ανετο κ τα τελευταια 10 χρονια μενει μονος του.
το σπιτι ηταν του πατερα του αλλα λογο οικονομικων τα τελευταια χρονια το πληρωνει ο φιλος μου. οι γονεις του εχουν φυγει χρονια απο αθηνα και μενουν στην επαρχια οπου και εκει εχουν σπιτι χρεωμενο. δυστυχως μας ετυχε ο θανατος του πατερα του....και το προβλημα που μας προεκυψε ειναι οτι η μητερα του θελει να ερθει να μεινει στην αθηνα και να αφησει τν επαρχια οπου εκει ειναι οι μητερα της τα αδερφια της και η κορη της και εχοντας στν αθηνα το σπιτι και τον γιο της ο οποιος ειναι κ ναυτικος. και ξαφνικα εμεις σαν ζευγαρι κ εγω εγκυος μενουμε στν δρομο!θα πρεπει να ενοικιασουμε ενα αλλο σπιτι και ο φιλος μου να πληρωνει τα 2 σπιτια τα χρεωμενα και το ενα στν επαρχια θα ειναι κ αδειο και ενα το δικο μας!ενω η μητερα του εχει απιτι να μεινει στην επαρχια. πραγματικα δεν ξερω τι να σκεφτω τι να κανω και πως να αντιδρασω και τι να πω στον φιλο μου....νιωθω μονη μου...

Κ

Μα δεν συζητάτε με τον άνθρωπό σου; Έχετε βάλει μπροστά για οικογένεια και δεν παίρνετε από κοινού τις αποφάσεις; Τι θα πει «τι να του πεις»; Να του πεις ακριβώς πώς νιώθεις, να συζητήσετε, να αποφασίσετε και να δράσετε ενωμένοι.

Είναι φυσικό η μητέρα του να θέλει να ξεφύγει και να αλλάξει περιβάλλον μετά το θάνατο του συζύγου της. Αν κατάλαβα καλά, υπάρχει ένα σπίτι στην επαρχία χρεωμένο και αυτό στην Αθήνα που είναι κι αυτό χρεωμένο; γιατί αναφέρεσαι στα «χρεωμένα». Σε ποιόν ανήκει το σπίτι στην Αθήνα; Πεθαίνοντας ο πατέρας σε ποιόν το άφησε; Αν είναι χρεωμένο ως αποφασίζετε να το ανακαινίσετε; Η μητέρα τι οικονομική κατάσταση έχει, τώρα με το θάνατο του συζύγου της; Θα πρέπει αν τη συντηρεί ο γιός της;

Πέρα από οποιαδήποτε κληρονομικά στοιχεία, ο σύντροφός σου δικαίως θέλει να βοηθήσει τη μητέρα του στις δύσκολες στιγμές που περνάει.

Οι λύσεις είναι τρεις

1.    Πείθει τη μητέρα του να μείνει στην επαρχία και την επισκέπτεστε συχνά. Για το χρεωμένο σπίτι της επαρχίας δεν μπορώ φυσικά να δώσω συμβουλή.

2.    Η μητέρα έρχεται για ένα διάστημα στην Αθήνα και μένει μαζί σας, ξεπερνά το θάνατο του συζύγου της και ξαναγυρίζει στην επαρχία της

3.    Η μητέρα αποφασίζει να μετοικίσει μονίμως στην Αθήνα, οπότε θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να συντηρηθεί. Ή θα ενοικιάσει ένα μικρό διαμερισματάκι και θα μπορεί να το συντηρεί μόνη της ή θα αγοράσει κάτι, προφανώς μετά από πώληση με διακανονισμό του χρεωμένου σπιτιού στην επαρχία. Καλό όμως είναι να μην πάρει τώρα απόφαση ζωής, γιατί όταν συνέλθει μπορεί να αλλάξει.

Υποθέτω πως ο σύντροφός σου δεν είναι εκατομμυριούχος να συντηρεί τόσα σπίτια και δεν είναι αφελής στα 35 του. Άνοιξέ του μια σοβαρή συζήτηση σχετικά και πες του καθαρά πώς νιώθεις. Αν σ όλο αυτό νιώθεις μόνη, πώς ξεκινάς οικογένεια με τον άνθρωπο αυτό;

Παρατεταμένη εφηβεία

Θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με το φαινόμενο παρατεταμένης εφηβείας που παρατηρείται(ώ) σε πλήθος ανδρών μεταξύ 30 και 40.
Μιλώ για αυτούς που σε ηλικία 30-40, συνεχίζουν να ζουν με την οικογένειά τους, όχι απαραίτητα λόγω οικονομικού αλλά "καλά είναι μωρέ", "είναι ήσυχοι, σαν να μην είναι", "τα πάμε πολύ καλά" και άλλες τέτοιες δικαιολογίες, που εμένα μου ηχούν "είναι καλά να τα έχεις όλα έτοιμα".
Πολλοί είναι άνεργοι κατ επιλογή, γιατί "σιγά μη δουλεύω για 700 ευρώ", πολλοί εργάζονται χωρίς κανέναν απολύτως ζήλο και άλλοι εργάζονται κανονικά, και έχουν μια ακόμα δικαιολογία "δουλεύω όλη μέρα, πάω σπίτι αργά, γιατί να μετακομίσω;".
Με διάφορους ανθρώπους που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία έχει τύχει να γνωριστώ με ερωτική προοπτική (οποιουδήποτε είδους).
Ε λοιπόν εξοργίζομαι, αδυνατώ να καταλάβω τη λογική τους, αδυνατώ να συνειδητοποιήσω πως απέχουν σε αυτή την ηλικία από κάθε είδους υποχρέωση πέραν της εργασίας όταν υπάρχει και δε νιώθουν τίποτε αρνητικό γι αυτό.
Τυχαίνει να μιλάμε για απλά καθημερινά πράγματα και να είναι εκτός πραγματικότητας!
Εγώ ζώ μόνη από τα 17, δουλεύω από τα 20, είμαι 30, δεν έχω έτοιμο τίποτε απολύτως και δε νιώθω κακομοίρα γιαυτό, νιώθω κανονικός άνθρωπος.
Η στάση τους αυτή με "ξενερώνει", δε βρίσκω καλύτερη λέξη και δε ξέρω και πώς να τους το πω. Δηλαδή όταν βρεθούν μόνοι τους μια μέρα τι θα κάνουν; Δε θα πάθουν πανικό;
Δε ξέρω αν φταίει κάτι άλλο που πέφτω μονίμως σε τέτοιες περιπτώσεις ή είμαι υπερβολική στην κριτική μου, αλλά πράγματικά το βρίσκω φοβερό.
2 ερωτήσεις ψυχολογικής φύσεως μου προκύπτουν:
1. Πώς σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι;
2. Υπερβάλλω; Μήπως κατά βάθος ζηλεύω την ευκολία τους; Δε θα θελα να ήμουν σαν αυτούς σε καμία περίπτωση όμως…


A

Χρησιμοποιείς για το φαινόμενο αυτό τον όρο «παρατεταμένη εφηβεία», που αποτελεί τον τίτλο ενός βιβλίου μου που ασχολείται με το θέμα αυτό!

Αρχικά, το φαινόμενο αυτό συναντάται εξίσου σε άντρες και γυναίκες. Γνωρίζω πολλές κοπέλες –να μη σου πως είναι κι εδώ ο κανόνας- που όπως και οι αντίστοιχοι άντρες παραμένουν αιώνιες έφηβες στο πατρικό σπίτι. Απλώς το θέμα των αντρών σε επηρεάζει περισσότερο επειδή όταν συναντήσεις μια κοπέλα που τη θεωρείς ανώριμη, απλώς δεν την κάνεις φίλη. Όταν όμως συναντήσεις έναν ανώριμο άντρα, μπορεί να υπάρχει μια ερωτική έλξη η οποία θα σε οδηγούσε κοντά του αλλά τότε σε απωθεί η ανωριμότητα.

Για το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι αυτοί και ποιες συνθήκες δημιουργούν το φαινόμενο, παραθέτω παρακάτω ένα κεφάλαιο από το σχετικό βιβλίο μου.

Είναι πιθανό να υπερβάλεις σχετικά με τη συχνότητα του φαινομένου. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι και το μόνο που μας μένει είναι να κάνουμε τις κατάλληλες επιλογές. Είσαι μια ανεξάρτητη κοπέλα που παλεύεις μόνη, οπότε σου αρμόζουν και οι ανάλογοι άντρες. Ψάξε να τους βρεις γιατί υπάρχουν. Το τι θα κάνουν οι άντρες αυτοί όταν βρεθούν μόνοι, δεν νομίζω πως σε αφορά. Το σίγουρο είναι πως ο καθένας μας φέρει το βάρος των επιλογών του… Θεωρώ πως το φαινόμενο σε ενοχλεί τόσο γιατί ίσως βρίσκεσαι σε αναζήτηση συντρόφου ζωής και βλέπεις πόσο δύσκολο θα είναι αυτό. Όσο για ευκαιριακές σχέσεις, η ανωριμότητα του άλλου μέλους δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να σε επηρεάζει.

Σχετικά με το θυμό που σου προκαλείται, η θεωρία της Gestalt δίνει τρεις επιλογές, σχετικά με το τι μπορεί να βρίσκεται πίσω από το θυμό αυτό:

·       Φόβος μήπως δεν αγαπηθείς

·       Φόβος μήπως τέτοιοι άντρες σου αξίζουν

·       Μια σταγόνα ζήλειας για την ιδιότητα που μας θυμώνει, αυτό ακριβώς που λες.

ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗ ΕΦΗΒΕΙΑ (Εκδ. Σαββάλας)

Η γενιά των 700 €

Ο Νίκος, 29 ετών, απόφοιτος οικονομικών σπουδών, βρίσκεται επί ένα χρόνο άνεργος και αδρανής. Ο τρόπος ζωής  του  περιλαμβάνει ύπνο την ημέρα και ξενύχτι το βράδυ και πολλές ώρες στον υπολογιστή για παιχνίδια και επικοινωνίες με τους φίλους του στο εξωτερικό. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου έχει κάνει αρκετές προσπάθειες να προσληφθεί  ως οικονομολόγος σε εταιρίες όπου και έχει μια φορά ξεκινήσει συνεργασία για να την εγκαταλείψει μετά από ένα μήνα. Οι γονείς του έχουν ανησυχήσει και του έχουν προτείνει να ενταχθεί σε συμβουλευτική διαδικασία.
Ο νέος προέρχεται από μια μέση αστική οικογένεια. Οι γονείς είναι δημόσιοι υπάλληλοι με καλές θέσεις. Στην οικογένεια υπάρχει και μια μικρότερη αδελφή, φοιτήτρια. Οι γονείς έχουν προσέξει πολύ τα παιδιά τους φροντίζοντας ιδιαίτερα τη μόρφωσή τους. Υπήρξαν αρκετά αγχώδεις και πολύ υπερήφανοι σχετικά με τις σχολικές και ακαδημαϊκές τους επιτυχίες. Η κατάσταση αδράνειας στην οποία έχει περιπέσει ο γιος τους τους απασχολεί πολύ, σε βαθμό που τη θεωρούν την οικογενειακή τους «τραγωδία».
Ο Νίκος έρχεται πρόθυμα στη συμβουλευτική διαδικασία, με αίτημα την απόκτηση δεξιοτήτων αναζήτησης εργασίας. Πολύ γρήγορα γίνεται φανερό πως ο νέος άνδρας έχει στρεβλές απόψεις για τον κόσμο της εργασίας και είναι συνηθισμένος σε μια άνετη ζωή  που τον αποτρέπει από τις «ταλαιπωρίες» της επαγγελματικής ζωής.  
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στην Ελλάδα, ο Νίκος έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία στον τομέα των χρηματοοικονομικών, τις οποίες ολοκλήρωσε μετά από ενάμισι χρόνο. Επιστρέφοντας, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και άρχισε να ψάχνει για δουλειά. Χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες των γονέων του, κατάφερε να προσληφθεί σε μια Τράπεζα με σύμβαση, από την οποία και απολύθηκε μετά από δεκαοκτώ μήνες έτσι ώστε να μη μονιμοποιηθεί. Από τότε έχει κάνει κάποιες προσπάθειες αναζήτησης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Προσλήφθηκε δοκιμαστικά σε μια εταιρία στην οποία δεν επεδίωξε να συνεχίσει λόγω των κακών συνθηκών εργασίας. Μετά από αυτό είναι απρόθυμος να συνεχίσει τις προσπάθειες για ένταξη στον εργασιακό χώρο και έχει περιπέσει σε αδράνεια.
Ο νέος άνδρας κυριαρχείται από μια αίσθηση αδικίας και αισθάνεται αποτυχημένος. Τόσων χρόνων σπουδές, μεταπτυχιακός τίτλος, γνώσεις υπολογιστή και ξένων γλωσσών δεν έχουν επαρκέσει για την επαγγελματική του αποκατάσταση.  Η εμπειρία του από την εργασία στην Τράπεζα είναι αρνητική και από την ιδιωτική εταιρία ακόμη χειρότερη. Λέει πως υποχρεωνόταν να κάθεται ώρες κλεισμένος σε ένα γραφείο εκτελώντας εργασίες που δεν παρουσίαζαν γι’ αυτόν κανένα ενδιαφέρον και ότι έχει υποστεί άσχημες συμπεριφορές από τους άλλους υπαλλήλους. Η διαδικασία αναζήτησης εργασίας είναι γι’ αυτόν επίπονη, όταν αναγκάζεται να περνά συνεντεύξεις στις οποίες βρίσκεται «στη διάθεση του κάθε συνεντευκτή» που «προσπαθεί να τον φέρει σε δύσκολη θέση». Βρίσκει τις αποδοχές των νέων εργαζομένων ελάχιστες και δηλώνει πως δεν φτάνουν ούτε για τα προσωπικά του έξοδα. Ομολογεί πως το αντικείμενο των σπουδών του δεν τον ενδιαφέρει αλλά  ονειρεύεται να ασχοληθεί με τη μουσική. Απώτερος στόχος του είναι μια θέση στο Δημόσιο, έτσι ώστε «να ηρεμήσει».
Ο Νίκος ανήκει στην περίφημη «γενιά των 700 €». Πρόκειται για νέους γύρω στην ηλικία των 30, που είναι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι ή εργαζόμενοι με αποδοχές που δε φτάνουν να τους εξασφαλίσουν μια στοιχειώδη ανεξαρτησία και ασφάλιση. Έχουν ολοκληρώσει σπουδές και συχνά έχουν εντυπωσιακούς ακαδημαϊκούς τίτλους. Ζουν με τους γονείς τους, οι οποίοι ανήκουν κατά κανόνα στην αστική τάξη και έχουν τη δυνατότητα να τους στηρίζουν οικονομικά. Σε άλλες περιπτώσεις ζουν σε ανεξάρτητα σπίτια που είτε ανήκουν στην οικογένειά τους είτε συντηρούνται από αυτή. Οι μη εργαζόμενοι ασχολούνται πολύ με τον υπολογιστή και περνούν πολλές ώρες στο σπίτι ή με φίλους τους σε in στέκια. Είναι συνηθισμένοι σε ένα καλό επίπεδο συνθηκών ζωής και δεν μπορούν να προσαρμοστούν με τη σκληρή σημερινή πραγματικότητα. Έχουν αυτοκίνητο που αγοράστηκε και συντηρείται από τους γονείς, ψωνίζουν με τις πιστωτικές κάρτες των γονέων και έχουν όλες τις πλασματικές ανάγκες lifestyle τις οποίες ικανοποιούν με τα χρήματα των γονέων. Είτε περιμένουν την ιδανική δουλειά είτε έχουν απορρίψει το αντικείμενο των σπουδών τους και επιθυμούν να εργαστούν σε κάποιον άλλο τομέα, συνήθως καλλιτεχνικό. Οι εργαζόμενοι της γενιάς αυτής εργάζονται πολλές ώρες με ελάχιστες αποδοχές, οπότε τα φαινόμενα της γρήγορης αποχώρησης από δουλειές και των μεγάλων διαστημάτων ανεργίας αποτελούν κανόνα. Παρόλα αυτά, η ζωή τους είναι άνετη και το πιο περίεργο είναι ότι οι περισσότεροι θεωρούν την κατάσταση αυτή φυσιολογική. Χαρακτηριστικό είναι ότι αρκετοί νέοι της γενιάς αυτής παντρεύονται και είτε εξακολουθούν να ζουν στα πατρικά σπίτια είτε σε ανεξάρτητα σπίτια που συντηρούνται από τους γονείς.
Σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου Αθηνών, το 68% των νέων ενηλίκων (άνω των 18 και κάτω των 30 ετών) που δεν είναι πλέον σπουδαστές κατοικούν με τους γονείς τους. Είναι οι λεγόμενοι «ανεργοχλιδάτοι» ή «χλιδάνεργοι», που αντιστοιχούν με τους «twixters» της Αμερικής (= ενδιάμεσοι), με τους «Kippers» της Αγγλίας (kids in parentspockets eroding retirement savings = παιδιά που τρώνε τη σύνταξη των γονέων τους), με τους «tangy» της Γαλλίας (από τον ομώνυμο ήρωα μιας κωμωδίας), με τους «nesthockers» της Γερμανίας (= αυτοί που κάθονται στη φωλιά τους), με τους «mammoni» και τους «melleuristi» της Ιταλίας (= παιδιά της μαμάς και γενιά των 1000 €), με τους «freeters» της Ιαπωνίας (= free+arbeiter= «ελεύθερα» εργαζόμενοι) κ.ά.
Το φαινόμενο αυτό είναι χαρακτηριστικό των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών και έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Υπάρχουν σοβαροί κοινωνικοί και οικονομικοί λόγοι που το δημιουργούν και η ανάλυσή τους ξεφεύγει από τους στόχους του παρόντος βιβλίου. Ο ρόλος της οικογένειας όμως μέσα στις οποιεσδήποτε κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες εξακολουθεί να είναι σημαντικός και με αυτόν θα ασχοληθούμε στη συνέχεια. 
Οι σημερινοί νέοι 20-30 ετών που είναι παιδιά της μεσαίας και άνω τάξης έχουν μεγαλώσει μέσα σε συνθήκες άνεσης. Συνήθισαν από μικροί να έχουν άφθονο χαρτζιλίκι, να φορούν «μάρκες», να απολαμβάνουν υλικά αγαθά, να προοδεύουν με εξωτερικά κίνητρα, να συσσωρεύουν γνώσεις χωρίς την ικανότητα να τις αξιολογούν. Οι γονείς τους κατά κανόνα υπήρξαν υπερπροστατευτικοί απέναντί τους, επικεντρωμένοι στη σχολική τους επιτυχία αλλά μη φροντίζοντας για έναν ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό, εξασφαλίζοντάς τους τα πάντα χωρίς να φροντίζουν να τους δείχνουν τις δυσκολίες της ζωής, επιλύοντας προβλήματα και λαμβάνοντας αποφάσεις αντί γι’ αυτούς. Οι μακροχρόνιες σπουδές τούς έχουν κρατήσει σε απόσταση από κάθε προσπάθεια επιβίωσης και ανεξαρτητοποίησης. Οι νέοι αυτοί δεν έχουν ως παιδιά βιώσει τι σημαίνει να τα βγάζεις πέρα με περιορισμένο χαρτζιλίκι ούτε ως φοιτητές τι σημαίνει να ζεις με περιοριμένα οικονομικά και να κερδίζεις το χαρτζιλίκι σου με ευκαιριακές δουλειές. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν ένας νέος εισαχθεί σε πανεπιστημιακή σχολή άλλης πόλης από αυτή που κατοικεί η οικογένεια, οι γονείς φροντίζουν να του εξασφαλίσουν σπίτι με πολλές ανέσεις και να του διαθέτουν για τη διαβίωσή του χρήματα που θα έφταναν για να ζήσει μια φτωχή οικογένεια. Η αγορά και η συντήρηση αυτοκινήτου από την οικογένεια μόλις ο νέος εισαχθεί στο πανεπιστήμιο είναι πολύ συνηθισμένη. Οι μεταπτυχιακές σπουδές αποτελούν κανόνα και στην πλειονότητά τους στοιχίζουν στους γονείς πολύ ακριβά. Το όνειρο της εργασίας στο δημόσιο αποτελεί επίσης κανόνα, ως τμήμα του σεναρίου ζωής που οι νέοι της γενιάς αυτής έχουν λάβει από την οικογένεια.
Βασικό στοιχείο της συμβουλευτικής διαδικασίας του Νίκου αποτελεί η μεταβολή των απόψεών του για τον κόσμο της εργασίας. Γρήγορα φτάνει να αντιληφθεί ότι:

·        το δημόσιο δεν είναι ο μόνος στόχος.

·        η αλλαγές εργασιών αποτελούν κανόνα σήμερα και η εξεύρεση της ιδανικής εργασίας στην οποία θα παραμείνει ως τη σύνταξη αποτελεί μύθο.

·        η έναρξη της επαγγελματικής ζωής συνήθως ενέχει  πολλές προσπάθειες, μεταβολές και απογοητεύσεις.

·        οι καλές σπουδές δεν εξασφαλίζουν αυτομάτως εργασία αλλά χρειάζονται πολλές προσπάθειες στη συνέχεια.

·        κάθε συνέντευξη, βραχύχρονη συνεργασία ή άλλου είδους επαφή με κάποιον επαγγελματικό χώρο εμπλουτίζει την εμπειρία του και τον προετοιμάζει για την επαγγελματική ζωή.

·        δεν είναι «ντροπή» ούτε «αταίριαστο με την τάξη του» να εγγραφεί ως άνεργος στον ΟΑΕΔ.

·        οι συνεντευκτές δεν έχουν απαραιτήτως εχθρική στάση απέναντί του αλλά αν τον φέρνουν σε δύσκολη θέση το πιθανότερο είναι να θέλουν να ελέγξουν τη δυνατότητά του να ανταποκρίνεται σε καταστάσεις πίεσης.

Άλλο θέμα που απασχολεί το Νίκο είναι οι σπουδαστικές επιλογές που έχει κάνει. Δηλώνει πως ανέκαθεν τον ενδιέφεραν οι ανθρωπιστικές επιστήμες, αλλά στράφηκε προς τις σπουδές οικονομικών μετά  από προτροπή των γονέων του. Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος που κάνουν οι γονείς στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν το καλύτερο επαγγελματικό μέλλον για το παιδί τους. Προσπαθούν να το προσανατολίσουν σε σχολές «κύρους» και επαγγέλματα που τη δεδομένη στιγμή προσφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση, μη δίνοντας την ανάλογη σημασία στην προσωπικότητα, τις αξίες, τα ενδιαφέροντα και τις δεξιότητες του παιδιού. Αποτέλεσμα είναι τα παιδιά να καταβάλλουν κόπο και οι γονείς χρήματα που δεν αποδίδουν στο μέλλον. Σε ένα επάγγελμα που δεν του ταιριάζει το άτομο θα δυσκολευτεί να σταδιοδρομήσει ή, αν το καταφέρει, αυτό θα γίνει με μεγάλη ψυχολογική πίεση.
Στην παρούσα περίπτωση, αν ο Νίκος είχε επιλέξει κάποια σχολή ανθρωπιστικού περιεχομένου, σίγουρα θα ήταν καλύτερος σ’ αυτό παρά στα Οικονομικά και θα κατέβαλλε μεγαλύτερες προσπάθειες να βρει τρόπο να το ασκήσει. Ο ίδιος αποκαλύπτει πως τον ενδιαφέρουν η ψυχολογία και η κοινωνιολογία και ξαφνιάζεται όταν πληροφορείται πως θα μπορούσε να είχε προσεγγίσει και τις δυο αυτές επιστήμες μέσα από ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Είναι πολύ συνηθισμένο ένας νέος να ακολουθεί το σενάριο που του έχει δοθεί από την οικογένειά του ακόμη κι όταν είναι αρκετά μεγάλος ώστε να διερευνήσει και να υποστηρίξει νέες επιλογές. Ο Νίκος ομολογεί πως στα επαγγελματικά του όνειρα κυριαρχεί το ενδιαφέρον του για τη μουσική γιατί είναι αρκετά άπιαστο ώστε να αγωνιστεί για να το διεκδικήσει. Η μουσική ως βασική κατεύθυνση σπουδών ήταν ανεπίτρεπτη στην οικογένειά του.
Βασικό θέμα γύρω από το οποίο δομείται η συμβουλευτική διαδικασία αποτελεί το θέμα της απεξάρτησης από την πατρική οικογένεια. Το θέμα αυτό έχει τόσο την πρακτική όσο και την ψυχολογική του πλευρά. Ο νέος φτάνει να συνειδητοποιήσει πως η οικονομική εξάρτηση μπορεί να αποτελεί σημαντική συνιστώσα κάθε άλλης εξάρτησης. Αποφασίζει να μην περιφρονεί τις ευκαιριακές εργασίες οι οποίες θα του προσφέρουν μια στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία και τριβή με τον επαγγελματικό χώρο. Δέχεται να εργαστεί στο λογιστικό γραφείο του πατέρα ενός φίλου του για  την περίοδο της υποβολής των φορολογικών δηλώσεων, γεγονός που τον βγάζει από την κατάσταση αδράνειας στην οποία βρίσκεται. Τα χρήματα που κερδίζει επαρκούν για τα προσωπικά του έξοδα και αποφασίζει να διαβιώνει μόνο με αυτά κατοικώντας στο πατρικό σπίτι. Η απόφαση αυτή αποτελεί το πρώτο ουσιαστικό βήμα του προς την ανεξαρτησία, αφού όταν εργαζόταν στην Τράπεζα ξόδευε αλόγιστα το μισθό του βασιζόμενος στη μόνιμη οικονομική ενίσχυση από τους γονείς.
Συνειδητοποιώντας την αξία των χρημάτων και της εργασίας, ασχολείται με την αναζήτηση καλύτερης δουλειάς με κριτήριο πλέον την ανεξαρτησία του. Οι επιλογές του αφενός προβληματίζουν τους γονείς, που θεωρούν τη δουλειά στο λογιστικό γραφείο ως «κατώτερη». Από την άλλη μεριά χαίρονται που ο γιος τους ψάχνει για δουλειά με συστηματικό τρόπο και έχει θέσει ο ίδιος όρια στις οικονομικές τους παροχές. Η συμβουλευτική συνεργασία διακόπτεται γιατί ο νέος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να την καλύψει μόνος του. Η δουλειά που έχει γίνει έχει θέσει κάποιες βάσεις στην προσωπικότητά του, οι οποίες σίγουρα θα συμπληρωθούν από την εμπειρία της πραγματικής ζωής. Επιθυμία του είναι να επανέλθει στη συμβουλευτική διαδικασία όταν θα έχει την οικονομική δυνατότητα, για δουλέψει τον εαυτό του σε μεγαλύτερο βάθος.