Αχ, αυτό το πακετάκι «γάμος+παιδί»…

Γνώρισα κάποιον πριν ενάμιση χρόνο. Προσπαθουσε να ειμαστε μαζι ενα χρονο, αλλα εγω δεν ημουνα ετοιμη για σχεση, καθοτι ειχα πληγωθει παρα πολυ απο την προηγουμενη σχέση μου και φοβομουνα. Ενω μου ειχε δηλωσει οτι ειναι προθυμος να περιμενει, εγω γνωρισα 2 ακομα αντρες, με τους οποιους και προχωρησα ερωτικα, για πολυ συντομο διαστημα, ενω ηξερα οτι δεν μπορουσαν να μου προσφερουν κατι παραπανω, αλλα το εκανα γιατι ημουνα σε πολυ περιεργη φαση ψυχολογικα. Ημουνα πολυ ειλικρινης απεναντι του, γιατι παρολο που δεν ειμασταν ζευγαρι και με περιμενε, βρισκομασταν πολυ τακτικα και περναγαμε πολυ χρονο μαζι.

Τελικά συνδεθήκαμε πριν από 3 μήνες. Πρόσφατα του έθεσα  το θέμα πως εγώ θέλω να παντρευτώ το πολύ σε 2 χρόνια και εκείνος άρχισε να απομακρύνεται. Συζητησαμε και πηρα την αποφαση να συνεχισω να ειμαι μαζι του παρα το γεγονος οτι μου δηλωσε πως δεν παντρευεται νωριτερα απο 5 χρονια.  Ειμαι σε μια ηλικια που σκεφτομαι οτι αν οντως πρεπει να περιμενω 5 χρονια για να παμε πιο σοβαρα θα εχω καει, γιατι θα ειμαι ηδη 38. Ειναι ο μονος λογος που τρομαζω στο χρονικο οριο που μου βαζει.  Θεωρω πως ρισκαρω, αλλα απο την αλλη το θεωρω πολυ γελοιο ολο αυτο. Ειναι σαν να βρισκομαι στην αρχη ενος βιβλιου και να διαβαζω κατ’ ευθειαν την τελευταια σελιδα.

Χτες μου αποκαλυψε οτι ολο αυτο που είχε γίνει πριν συνδεθούμε τον πληγωσε αφανταστα, γιατι ηταν ερωτευμενος μαζι μου. Τωρα που γυρισα πισω νιωθοντας ετοιμη για σχεση, μου ειπε οτι ειχε ηδη μπει στην διαδικασια να με βγαλει απο μεσα του και ειχε παρει αποφασει οτι δεν θα γινομουνα ποτε δικη του.Με δεχτηκε ομως γιατι ενιωθε ακομα πραγματα.Πιστευω οτι ολη αυτη η αρνητικοτητα του προς το κατι πιο σοβαρο, ισως να οφειλεται σε αυτο.

Δεν ξερω ομως εαν εχω δικιο...Ισως αργησα, αλλα δυστυχως δεν ενιωθα ετοιμη πριν για σχεση και αθελα μου τον πληγωσα πολυ. Δεν ειναι ομως αδικο να ειμαστε τωρα μαζι εαν δεν μπορει να μου δοθει 100%?

Μου δηλωνει οτι δεν μπορει να κανει κατι πιο σοβαρο πριν τα 40 του το νωριτερο. Ειναι μια αμυνα σε ολα αυτα που περασε? Τι πρεπει να κανω?Ειμαι σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση αυτες τις μερες, γιατι νιωθω συναισθηματικο εκβιασμο, και μεγαλη πιεση.

Κατα τ αλλα ειμαστε πολυ καλα μαζι. Του ειπα οτι τωρα θελω να ειμαστε μαζι, και εχω αρχισει να νιωθω αισθηματα για εκεινον οποτε δεν θελω να το σταματησω για αυτο το λογο.

Α

Είναι λογικό όταν κάποιος βγει από μια επώδυνη σχέση να χρειάζεται το χρόνο του για να μπορέσει να ξανακάνει κάτι σοβαρό. Στο διάστημα αυτό βέβαια είναι δικαίωμά του να φλερτάρει ή να κάνει ευκαιριακές σχέσεις, αν το επιθυμεί. Τη στιγμή που ο τωρινός σου φίλος ήθελε σχέση και εσύ δεν ήσουν έτοιμη, ήταν έντιμο από μέρους σου που δεν δέχτηκες.

Τι είδους όμως σχέση είχατε ένα χρόνο που εκείνος σε περίμενε; Λες πως είχε δηλώσει πως θα σε περιμένει και κάνατε στενή παρέα. Είτε εσύ τον έβλεπες τότε μόνο φιλικά, είτε υπήρχε ένα φλερτ και άφηνες και μια πιθανότητα μελλοντικής μεταστροφής, κακώς κατά τη γνώμη μου του ανακοίνωνες τα πολύ προσωπικά σου. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, αυτό ήταν καταστροφικό. Φαντάσου τη θέση σου, αν ένας άνδρας σε ενδιέφερε και τον περίμενες, κι εκείνος σου έλεγε τα προσωπικά του για ευκαιριακές σχέσεις με άλλες! Δικαίως απογοητεύτηκε και είπε να απομακρυνθεί.

Τότε εσύ μεταστράφηκες και δημιουργήσατε σχέση. Τώρα το λάθος ήταν δικό του: Είτε έπρεπε να μην προχωρήσει, είτε να ξεπεράσει αυτά που του είχες διηγηθεί και να θεωρήσει πως κάνετε μια νέα αρχή μαζί. Στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσατε μάλιστα να συζητήσετε για τα συναισθήματά του και να δεσμευτείτε για συναισθηματική και ερωτική αποκλειστικότητα.

Δημιουργείτε λοιπόν σχέση, περνούν 3 μήνες και του θέτεις θέμα γάμου. Αυτό, όποιο κι αν ήταν το παρελθόν της σχέσης σας, είναι τουλάχιστον αστείο. Η έκφρασή σου «Ειναι σαν να βρισκομαι στην αρχη ενος βιβλιου και να διαβαζω κατ’ ευθειαν την τελευταια σελιδα» περιγράφει ακριβώς τη δική σου και όχι τη δική του στάση. Τα στερεότυπα του γάμου και της απόχτησης παιδιών είναι ακόμα τόσο ισχυρά, που κάνουν κάποιες  σημερινές νέες και μορφωμένες κοπέλες να σκέφτονται σαν τις γιαγιάδες τους!

Τις απόψεις μου για το γάμο τις έχω γράψει πολλές φορές: Χρειάζεται χρόνος και σταδιακή εξέλιξη των καταστάσεων: πολύ καλή σχέση, μετά πολύ καλή συμβίωση και μετά (αν όλα εξελιχθούν καλά και υπάρχει αμοιβαία συνειδητή επιθυμία) γάμος και μετά (αν πάλι όλα πάνε κατ’ ευχήν και όχι αμέσως) παιδί. Κάθε προσπάθεια εκβίασης της κατάστασης και πίεσης είτε οδηγεί στην αποχώρηση του ατόμου που πιέζεται, είτε σε ένα γάμο χωρίς συνείδηση που είτε καθιστά τους συζύγους δυστυχείς είτε διαλύεται γρήγορα.

Θα σε συμβούλευα λοιπόν αρχικά να χαλαρώσεις και να σταματήσεις να μετράς χρόνια. Μην πιέζεις το φίλο σου και μη συζητάς ημερομηνίες.  Ζήσε τη σχέση στην οποία περνάς καλά και άσε τα πράγματα να εξελιχθούν. Και, προ πάντων, φρόντισε να νιώθεις έτσι και να μην προσποιείσαι. Αν δεν είναι δοσμένος ολοκληρωτικά στη σχέση, αφού σου αρέσει τόσο αξίζει να περιμένεις μήπως τα πράγματα βελτιωθούν. Αν όλα πάνε καλά και παντρευτείτε αργότερα, απλώς θα κάνεις παιδί αργότερα. Αυτό είναι προτιμότερο από το να κάνεις ένα γάμο χωρίς συνειδητότητα και των δυο μελών και να χωρίζεις μετά ή να παραμένεις δυστυχής… Το δε πιθανό παιδί θα υποστεί κι αυτό κακές συνέπειες.

Εξάλλου, αν φύγεις, πού ξέρεις πως στο deadline των 2 χρόνων θα έχεις βρει τον κατάλληλο σύντροφο διαθέσιμο για γάμο και θα έχεις δοκιμάσει τη σχέση σου ώστε να παντρευτείς;

Δεν μπορώ να ξέρω πού οφείλεται η διστακτικότητα του φίλου σου. Μπορεί στο παρελθόν σας, μπορεί στην ιδεολογία του περί γάμου, μπορεί στη δική σου χρονική πίεση. Το πιθανότερο είναι να γίνεται συνδυασμός. Το θέμα είναι πώς ΕΣΥ θα χαλαρώσεις και θα μάθεις πως τα συναισθήματα και οι αποφάσεις ζωής δεν υπαγορεύονται.