Αναποφάσιστη

Είμαι 38 χρονών, είμαι παντρεμένη 13 χρόνια και στο σύνολο 15 με τον άντρα μου. Αντιμετωπίζω έντονες καταστάσεις ζήλιας, σε βαθμό παράνοιας από μέρους του  τα τελευταία δύο χρόνια (αβάσιμες για εκείνη την περίοδο που ήμασταν πολύ καλά). Αποτέλεσμα να μην αντέχω να είμαι δίπλα του και να νιώθω έναν εκνευρισμό. Τα νεύρα μου και ο εκνευρισμός που μου προκαλούσε η κατάσταση είχαν ως αποτέλεσμα να μην ανέχομαι τίποτα και να ξεσπάω στα παιδιά μου. Ζήτησα βοήθεια από νευρολόγο και αφού έκανα μια θεραπεία με χάπια η κατάσταση λίγο εξομαλύνθηκε. Παρόλα αυτά η παρανοϊκή ζήλια συνεχίστηκε με αποτέλεσμα το τελευταίο 9μηνο να στραφώ σε κάποιον παιδικό μου φίλο ο οποίος πάντα δήλωνε ότι υπήρχε ενδιαφέρον από την πλευρά του προς τα εμένα.

Τους μήνες αυτούς ήρθαμε αρκετά κοντά με αποτέλεσμα να τον ερωτευτώ. Ο ίδιος προσπαθούσε να είναι συγκρατημένος με τα αισθήματα του, έτσι τουλάχιστον μου έλεγε. Μου έδειχνε ενδιαφέρον αλλά ποτέ δεν μου μίλησε για τα συναισθήματα του και δεν πήρε θέση στην κατάσταση που αντιμετωπίζω, λέγοντας μου ότι είναι το πιο ακατάλληλο άτομο να με συμβουλέψει.

 Το τελευταίο μήνα ήμαστε σε διάσταση με το σύζυγο μου και την απόφαση αυτή την πήρα μόνη μου. Δεν αντέχω άλλο την κατάσταση αυτή… με πνίγει και με αρρωσταίνει. Ο παιδικός μου φίλος ενώ μου στάθηκε τόσο πολύ το τελευταίο διάστημα και ενώ ξέρει πώς έχει αυτή τη στιγμή η κατάσταση αποφάσισε να εξαφανιστεί από τη ζωή μου. Από τη μια ίσως είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει για να αποφασίσω μόνη μου αν θα τελειώσω αυτό το γάμο ή όχι. Δεν σας κρύβω ότι είμαι πολύ αναποφάσιστη, όχι ότι δεν ξέρω τι θέλω ή νομίζω ότι ξέρω, απλά σκέφτομαι τα παιδιά μου, 11 & 7 ετών, τον σύζυγο μου που έχει επενδύσει πολλά πάνω μου και φοβάμαι μήπως καταστραφεί, τα οικονομικά μας και πολλά άλλα… Τι να κάνω να κοιτάξω τον εαυτό μου να είμαι εγώ καλά ή τους άλλους; Και αυτό το θέμα της εξαφάνισης του ανθρώπου που ήταν το στήριγμα μου τόσο καιρό τι είναι; Είμαι πολύ μπερδεμένη και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την κατάσταση.

Φ.

Είναι προφανές πως ο γάμος σου περνά μια μεγάλη κρίση. Αν ακόμη έχεις συναισθήματα για τον άντρα σου και πιστεύεις πως υπάρχει περιθώριο να τα ξαναβρείτε, τότε αυτό που χρειάζεται είναι να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση για τα συναισθήματα και τα προβλήματά σας και αν κι εκείνος θέλει ειλικρινά να τα ξαναβρείτε, να καταφύγετε σε συμβουλευτική ζευγαριού. Αν εκείνος είναι αρνητικός στις αλλαγές, τότε όσο κι αν προσπαθήσεις εσύ, δε γίνεται τίποτα.

Από την άλλη, αν νιώθεις πως τα συναισθήματά σου για τον άντρα σου έχουν λήξει, μην το βασανίζεις άλλο. Αν δεν είσαι εσύ καλά και «θυσιάζεσαι», αυτό ούτε για τον άντρα σου θα είναι καλό ούτε για τα παιδιά σου. Τα παιδιά σου θα πάρουν το χωρισμό όπως τον πάρεις εσύ… Και τι ψυχική ισορροπία θα έχεις εσύ μέσα σε έναν συμβιβασμό; Και πόσο θα τον αντέξεις;

Στράφηκες προς τον παιδικό σου φίλο ως αποτέλεσμα της άσχημης κατάστασης στο γάμο σου. Αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο: Όταν δεν μπορούμε να λάβουμε σημαντικές αποφάσεις ζωής, συχνά γαντζωνόμαστε από κάποιον άλλον να μας «σώσει» και να πάρει την ευθύνη της ζωής μας στα χέρια του. Και μάλιστα η επιλογή ενός ανθρώπου με τον οποίο έχουμε μια «έτοιμη» σχέση είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο. Ο φίλος σου έκανε πολύ καλά που απομακρύνθηκε. Αν δεν υπήρχε καθόλου το ερωτικό στοιχείο, ναι, θα έπρεπε να σε στηρίξει, τώρα όμως καλά έκανε που δεν ανέλαβε την ευθύνη της ζωής σου αντί για σένα. Το το θα κάνεις με το γάμο σου είναι προσωπική σου υπόθεση. Αν και όταν βρεθείς ξανά ελεύθερη, βλέπεις τι θα κάνεις μαζί του, αν τον βρεις ακόμη διαθέσιμο.

Για να τα ξεκαθαρίσεις όλα αυτά κάνεις καλά και διανύεις μια περίοδο διάστασης με τον άντρα σου. Μόνο μόνη σου θα βρεις τη λύση και χωρίς να μετράς την πιθανότητα να είσαι με το φίλο σου σε σοβαρή σχέση αμέσως μετά. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει πολύ.