Δε θέλω ακόμη παιδί…

Είμαι 28 χρονών και έχω από τα 21 μου σχέση με κάποιον 10 χρόνια μεγαλύτερό μου. Η σχέση μας πάει αρκετά καλά, αν και όπως όλες οι σχέσεις έχει τα καλά και τα άσχημά της. Ακόμα δεν συγκατοικούμε (για οικονομικούς και οικογενειακούς λόγους, έμενε μέχρι προσφάτως με τον αδερφό του στο ίδιο σπίτι) με εξαίρεση κάποια σαββατοκύριακα ή περιόδους διακοπών, ωστόσο κάναμε σχέδια από Σεπτέμβριο να μείνουμε μαζί, να μαζεύαμε κάποια χρήματα και να παντρευόμασταν.

Πριν ένα μήνα έμαθα ότι είμαι έγκυος. Η πληροφορία αυτή έπεσε κεραυνός εν αιθρία πάνω μου, καθώς ως τώρα τα παιδιά αποτελούσαν κομμάτι των πολύ μελλοντικών σχεδίων μου. Το πρόβλημα είναι ότι ο σύντροφος μου θέλει να το κρατήσουμε ενώ εγώ όχι. Σκέφτομαι ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα ούτε συναισθηματικά, ούτε πρακτικά αφού είμαι άνεργη και ως τώρα εξαρτώμαι οικονομικά από τους γονείς μου με εξαίρεση κάποιες μικροδουλειές που κάνω κατά καιρούς. Εκείνος έχει δουλειά, με αρκετά καλά λεφτά, τουλάχιστον για τα δεδομένα της εποχής, ωστόσο δεν είναι κάτι μόνιμο ή σίγουρο, και θεωρεί ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις οποιεσδήποτε ανάγκες προκύψουν. Από το οικογενειακό μου περιβάλλον ευτυχώς δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα στο άκουσμα του νέου αυτού. Ο πατέρας μου αφού εκνευρίστηκε αρκετά στην αρχή, μετά ήταν πιο διαλλακτικός και όπως και η μητέρα μου μου είπαν να κάνουμε ό,τι θέλουμε και θα είναι δίπλα μου σε όποια απόφαση και αν πάρουμε.

Εγώ ένα μήνα παλεύω μέσα μου με την ιδέα να συνεχίσω την κύηση ή όχι. Αν δεν ήταν ο σύντροφος μου να με "πιέζει" η απόφαση θα ήταν διακοπή της εγκυμοσύνης από την 1η μέρα που το έμαθα. Ωστόσο όσο τον βλέπω να τον βασανίζει αυτή η ιδέα και το πόσο το θέλει τόσο κάνω δεύτερες σκέψεις. Μετά από εκτενείς συζητήσεις και κλάματα από τη μεριά μου, είχα πάρει την απόφαση την Δευτέρα που μας πέρασε να πάω να κάνω επέμβαση διακοπής κύησης. Το προηγούμενο βράδυ ο σύντροφος μου ήταν απόμακρος, θυμωμένος, απογοητευμένος και με κοίταγε με ένα τόσο ψυχρό βλέμμα που στα 7 και κάτι χρόνια που είμαστε μαζί δεν το είχα ξαναδεί. Μου είπε ότι εκείνος δεν μπορεί να συμμετέχει σε αυτό και να μην περιμένω κάτι από εκείνον πλην της οικονομικής βοήθειας για την επέμβαση. Επειδή δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι γιατί με πόναγε αυτό ακύρωσα την επέμβαση και άμεσα άλλαξε και η συμπεριφορά του σε καλύτερη. Εμένα όμως μέσα μου με έτρωγε και με τρώει το γεγονός ότι δεν είμαι έτοιμη για παιδί. Με τρώνε οι τύψεις νύχτα-μέρα γιατί εγώ πρέπει να αποφασίσω την μοίρα ενός πλάσματος, το οποίο στην τελική δεν φταίει σε τίποτα, γιατί έκανα άνω-κάτω τόσες ζωές, γιατί καλούμαι να πάρω απόφαση και για τον σύντροφό μου ενώ εκείνος θέλει κάτι διαφορετικό, τύψεις γιατί ως γυναίκα θα έπρεπε να θέλω ένα μωράκι και όχι να το βλέπω ως εμπόδιο. Με τα πολλά και εκείνος μου είπε πλέον να κάνω ό,τι θέλω γιατί δεν μπορεί να με βλέπει στενοχωρημένη και ότι αφού δεν είμαι έτοιμη δεν έχει νόημα να το παλεύουμε και ότι αργότερα αφού έρθει και ο γάμος προσπαθούμε να κάνουμε ένα παιδάκι.

Πλην από τις τύψεις που νιώθω δεν νιώθω κάποια άλλη ανάγκη για να ολοκληρώσω την εγκυμοσύνη. Δεν ξέρω αν με κάνει κακό άνθρωπο αυτό. Όμως είναι ο σωστός λόγος οι τύψεις για να έρθει στον κόσμο ένα παιδί? Ακόμα και αν η ίδια του η μητέρα δεν είναι σίγουρη για αυτό? Ή μήπως είναι ο σωστός λόγος να το φέρω στον κόσμο από φόβο μήπως ο σύντροφος μου με αφήσει μετά από την διακοπή της εγκυμοσύνης? Δεν νομίζω ότι είναι οι σωστοί λόγοι αυτοί και νομίζω πως θα σας βρω σύμφωνη σε αυτό. Το μόνο που σκέφτομαι στην ιδέα του παιδιού είναι το πόσο θα με δεσμεύσει και θα με εμποδίσει στην πιθανή υλοποίηση μελλοντικών σχεδίων. Το παιδί δεν είναι κάτι παροδικό είναι κάτι μόνιμο. Από την άλλη φοβάμαι ότι η σχέση μου θα επηρεαστεί ανεπανόρθωτα, όπως και το ότι πιθανότατα να επέλθει ο χωρισμός. Θεωρείται ότι μια σχέση είναι ικανή να ανταπεξέλθει σε κάτι τόσο σοβαρό? Θα μπορέσουμε και οι 2 να το ξεπεράσουμε ή είναι κάτι που θα μας τρώει και τους δύο μέχρι να μας καταστρέψει?

Γ.

Το θέμα της διακοπής κύησης έχει συζητηθεί αρκετές φορές στο μπλογκ αυτό. Η επιλογή εξαρτάται από την ιδεολογική τοποθέτηση των γονέων , από τις μεταξύ τους σχέσεις και από τις συνθήκες. Μπορείς να αναζητήσεις παλιότερες αναρτήσεις.

Για μένα, για να έρθει στον κόσμο ένα παιδί, υπάρχει ένας και μόνο λόγος: η ισχυρή και αυθεντική επιθυμία ενός ζευγαριού (και των 2 μελών εξίσου), να φέρουν στον κόσμο έναν νέο άνθρωπο και να δεσμευτούν να τον μεγαλώσουν όσο πιο σωστά μπορούν,  σαν ένα κοινό έργο ζωής. Τα στερεότυπα, οι τύψεις, η προσπάθεια να κερδίσουμε το σύντροφό μας, να βελτιώσουμε ή να μη χαλάσουμε τη σχέση μας κτλ δεν αποτελούν ικανούς λόγους. Ένα παιδί δεν φταίει σε τίποτα να έρθει στον κόσμο για τέτοιους λόγους, να φορτωθεί από την ενδομήτρια ζωή μια βαριά κληρονομιά και να μεγαλώσει από ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να το δεχτούν ουσιαστικά.

Στη δική σου περίπτωση το θέμα περιπλέκεται περισσότερο γιατί εσύ και ο σύντροφός σου έχετε διαφορετικές επιθυμίες. Τελικά όμως, εκείνος προσαρμόστηκε στη δική σου επιθυμία. Συμφωνώ σ’ αυτό. Το παιδί το δημιουργούν 2 άνθρωποι, αλλά το φέρνει στον κόσμο η γυναίκα και αυτή υφίσταται πολύ περισσότερους περιορισμούς ζωής για να το μεγαλώσει. Το παιδί τρέφεται από το δικό της σώμα και πρέπει να έχει την απόλυτη συναίνεσή της για να κυοφορηθεί σωστά, να γεννηθεί ομαλά και να μεγαλώσει με ψυχική και σωματική υγεία. Κανένας δεν μπορεί –και δεν έχει την πρακτική δυνατότητα- να εμποδίσει μια γυναίκα να κάνει αυτό που θέλει στο ίδιο της το σώμα.

Όσο για τη σχέση σου, αν δεν μπορέσει να αντέξει μια σοβαρή διαφωνία ζωής (που τελικά φαίνεται να έχει επιλυθεί), τότε δυστυχώς δεν θα μπορέσει να αντέξει στις αναπόφευκτες πιέσεις της ζωής μέσα σε μια οικογένεια.