Νέο ξεκίνημα

Είμαι 39 ετών και χήρος εδώ και 4 μήνες. Η απώλεια της γυναίκας μου είναι πολύ σημαντική. Περάσαμε πάρα πολλές όμορφες στιγμές παρ' όλο που ήμασταν μαζί 12 χρόνια. μου χάρισε πάρα πολλά όμορφα πράγματα, δύο θαυμάσια παιδιά, και έμαθα πολλά πράγματα από αυτήν. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει έντονα. προσπαθώ να το ξεπεράσω αλλά είναι δύσκολο. Αυτό που με στεναχωρεί δεν είναι η μοναξιά (είναι δευτερεύον στην παρούσα φάση), αλλά η συναισθηματική κάλυψη που είχα με την γυναίκα μου.

Στην δουλειά είναι μια κοπέλα η οποία έχει πάρα πολλά κοινά με τη συζυγό μου και μου αρέσει να κάνω παρέα μαζί της. Δεν παίζει κάτι, αλλά θα ήθελα. Όμως δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Επίσης κολλάω στο γεγονός ότι έχουμε και μια διαφορά ηλικίας, είναι 28. Και φυσικά με απασχολούν τα σχόλια κάποιων, αλλά και πως θα το έπαιρναν και τα παιδιά μου σε αυτή τη φάση. Η κοπέλα έχει κάποια συμπάθεια σε μένα, δηλαδή αρέσει να κάνει παρέα και να συζητάει προσωπικά της θέματα. Δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω, μην το παρεξηγήσει.

Μ

Το πότε ξεπερνάει κάποιος μια σημαντική απώλεια είναι καθαρά θέμα ανθρώπου και δεν μπορούν να δοθούν χρόνοι. Το σίγουρο είναι πάντως πως εσύ δεν έχεις ξεπεράσει ακόμα τη μεγάλη σου απώλεια και αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός πως σε προσελκύει μια κοπέλα που έχει πολλά κοινά με τη χαμένη σύζυγο. Προκειμένου λοιπόν για σοβαρή σχέση με προοπτική, πιστεύω πως δεν είσαι ακόμα έτοιμος.

Έχεις όμως κάθε δικαίωμα και υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να ξεφύγεις από τη μοναξιά, να ξαναβγείς στη ζωή και να πάρεις το συναίσθημα που σου λείπει. Αν νοιώθεις έτοιμος να ξαναδεχτείς δίπλα σου μια γυναίκα προσπάθησέ το, κανείς όμως δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί μια σχέση, αν δημιουργηθεί. Αναφέρεσαι στα λόγια του κόσμου και στις συνέπειες στα παιδιά σου. Κατά τη γνώμη μου μόνο το δεύτερο θα πρέπει να σε ενδιαφέρει. Αν κάνεις μια σχέση, δεν χρειάζεται σε πρώτη φάση να την κοινοποιήσεις. Τη διατηρείς διακριτική και αν σταθεροποιηθεί θα τη δοκιμάσεις αρκετό καιρό πριν περάσεις στο επόμενο βήμα.

Προτείνω λοιπόν:

·        Εκφράζεις το ενδιαφέρον σου στην κοπέλα και της ζητάς να αρχίσετε να βγαίνετε. Καλό είναι να μη βιαστείς και να το πας σταδιακά. Θα της εξηγήσεις πως αισθάνεσαι μόνος και πως εκείνη σε ελκύει, αλλά είναι νωρίς ακόμη να υποσχεθείς κάτι. Δεν είναι καλό να της αναφέρεις ότι έχει πολλά κοινά με τη γυναίκα σου, γιατί θα αισθανθεί σαν υποκατάστατο. Από πλευράς της είναι καλό βέβαια να έχει συνειδητοποιήσει πως δεν επενδύουμε πολύ σε έναν άνθρωπο που έχει υποστεί πρόσφατη απώλεια. Ούτε κι εσύ ξέρεις αν και πότε θα προσαρμοστείς και θα δοθείς πραγματικά στη σχέση αυτή. Για αυτό είναι καλό να ξεκινήσετε κάπως χαλαρά, χωρίς υπερβολικό ενθουσιασμό, καθημερινή συνύπαρξη και σχέδια για το μέλλον.

·        Αν η κοπέλα δεχτεί, πρέπει να της ξεκαθαρίσεις πως η σχέση σας θα είναι αρχικά διακριτική -όπως κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι όλες οι σχέσεις σε επαγγελματικούς χώρους- για λόγους κοινωνικούς αλλά και κυρίως για τα παιδιά σου. Εσύ στα παιδιά σου, που υποθέτω πως πάνε δημοτικό, δεν λες τίποτα για την κοπέλα, αλλά τους εξηγείς πως επειδή αισθάνεσαι μοναξιά χωρίς τη μαμά έχεις αποφασίσει να βγαίνεις περισσότερο έξω με φίλους. Το ίδιο μπορείς να πεις προς το παρόν και στο υποστηρικτικό σας περιβάλλον (παππούδες κτλ).

·        Δοκιμάζετε λοιπόν τη σχέση σας με τις συνθήκες αυτές και βλέπετε πώς πάει. Ακόμη κι αν πάει πολύ καλά, θεωρώ πως δεν θα πρέπει να κοινοποιηθεί αν δεν περάσει τουλάχιστον ένας χρόνος πολύ καλής σχέσης. Τότε, την παρουσιάζεις στα παιδιά αρχικά ως φίλη 2-3 φορές να εξοικειωθούν και στη συνέχεια τους αποκαλύπτεις την αλήθεια με ειλικρίνεια. Εκεί χρειάζονται ειδικές συμβουλές, που δεν είναι του παρόντος. Μην κάνεις το λάθος που γίνεται συχνά, να την παρουσιάσεις άμεσα ως φίλη, γιατί τα παιδιά θα διαισθανθούν την αλήθεια και δεν είναι ακόμη έτοιμα να αποδεχτούν μια σχέση σου.