Η "κηδεμόνας" στη σχέση

Είμαι 30 ετών και έχω σχέση 4 χρόνων με τον σύντροφό μου (3 χρόνια μικρότερος), εκ των οποίων τα 3 χρόνια συζούμε. Έχουμε προσπαθήσει πολύ και οι δύο σ' αυτή τη σχέση και γι' αυτή τη σχέση. Όμως ο σύντροφός μου, και λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας που προέκυψαν και δεν μπόρεσε να τα διαχειριστεί ψυχολογικά, γενικότερα παρουσίασε μια αδράνεια. Η αλήθεια είναι πως "βούλιαζε" κι ενώ του έδινα το χέρι εκείνος αντί να το πιάσει και να σηκωθεί, με τραβούσε μαζί του.

Τον τελευταίο χρόνο οικονομικά δεν είχε από κάπου βοήθεια κι έτσι μην έχοντας δουλειά δε συνεισέφερε στον κοινό κορβανά και στα τρέχοντα έξοδα. Εγώ από την άλλη, είχα βοήθεια και από τους δικούς μου και δούλευα σε τρεις και τέσσερις διαφορετικούς φορείς με μικρές και αργοπορημένες απολαβές όμως. Τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για τα πάγια έξοδά μας. Οι γονείς μου, εδώ και 5-6 μήνες έδειξαν τη δυσαρέσκειά τους για όλη την κατάσταση και μου χτύπησαν "καμπανάκι", έχοντας αφήσει κι εκείνοι περιθώρια και στηρίζοντας μας για πολύ καιρό. Μου είπαν πράγματα που ήξερα, που βιώνω, αλλά που δεν "έβλεπα". Ουσιαστικά δεν γνωρίζουν καθόλου τον σύντροφό μου.

Πρακτικά από την άλλη τα πράγματα είναι απλά και τα αποτελέσματα αποθαρρυντικά. Δε διαφωνώ πως εργασιακά είναι δύσκολα τα πράγματα για όλους, και πως οι δουλειές είναι λιγοστές. Ο σύντροφός μου επέτρεπε στην ψυχολογία του να τον οδηγεί, και να σκέφτεται μονάχα τι έπρεπε να έχει κάνει και τι δεν έπραξε τελικά και να απογοητεύεται ακόμη παραπάνω. Το έχω περάσει κι εγώ αυτό το στάδιο και ξέρω πως είναι. Μου δήλωσε πως κατάλαβε το λάθος του, μου ζήτησε συγγνώμη και πως θα το παλέψει μέχρι τέλους και πως το κίνητρο του είναι να είμαστε μαζί και να μη με χάσει ποτέ. Η πίστη μου έχει κλονιστεί παρ' όλα αυτά. Λόγια έχω ξανακούσει, ευκαιρίες έχω δώσει και δεν έχω δει αλλαγή.  Οι γονείς μου είναι κάθετα αντίθετοι, σε σημείο που διακόψαμε επικοινωνία, ενώ έχουμε εξαιρετικά καλή σχέση και μου κοστίζει κάθε μέρα και πιο πολύ.

Με στεναχωρούν όλα αυτά, όμως θέλω να αποφασίσω μόνη μου χωρίς να επηρεάζομαι. Ο σύντροφός μου με έχει "κρεμάσει" ήδη και δεν ξέρω αν μπορώ και αν θέλω να περιμένω να μου αποδείξει κλπ κλπ. Δεν θέλω να είμαι άδικη απέναντί του, γιατί έτσι φέρομαι τον τελευταίο καιρό. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν με είχα σαν προτεραιότητα για πολύ καιρό και τώρα που δεν είμαι καλά, με ενδιαφέρει να είμαι καλά εγώ. Το ίδιο συμβουλεύω κι εκείνον. Η αγάπη μας είναι πολύ δυνατή, οι αντοχές μου όμως;

Νομίζω πως ξέρω, πως αν χωρίσουμε θα είναι καλύτερα και εκείνος εν καιρώ. Θα αναγκαστεί να πατήσει στα πόδια του, διότι επαναπαύεται μαζί μου, πράγμα το οποίο δεν του το επέτρεψα απλά αλλά με τον τρόπο μου σχεδόν το "επέβαλα", γιατί είμαι τέτοιος άνθρωπος. Από την άλλη τι είναι ένας μήνας μπροστά σε 4 χρόνια; Προσπαθώ να διαχειριστώ συναισθήματα και καταστάσεις και να του δώσω την ευκαιρία που μου ζήτησε… Πρέπει να αποφασίσω σύντομα όμως, για το καλό όλων.

M.

Βλέπω πως αυτή η σχέση ποτέ δεν ήταν ισότιμη. Και για μια σοβαρή σχέση, δυστυχώς δεν αρκεί μόνο η αγάπη…

Εσύ είσαι ένας χαρακτήρας δυναμικός, πήρες τα ηνία της σχέσης, «επέβαλες» μια διανομή ρόλων στην οποία εσύ ήσουν η δυνατή κι άφησες για κείνον το ρόλο του αδύναμου. Εσύ εξαντλήθηκες κι εκείνος επαναπαύθηκε… Εσύ συνειδητοποίησες πως δεν πρόσεξες τον εαυτό σου κι εκείνος δηλώνει καλές προθέσεις αλλά δεν τις κάνει πράξη.

Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει το τοπίο των σχέσεων. Σπάνια ένα νέο ζευγάρι μπορεί να συντηρηθεί με τη δουλειά μόνο του ενός. Όποιος δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί, δεν πρέπει να συμβιώνει με το σύντροφό του γιατί τον καθιστά «κηδεμόνα» του. Οι γονείς σου δικαίως διαμαρτύρονται που πρέπει να συμβάλλουν στη συμβίωσή σου με έναν άνδρα που χρόνια τώρα είναι άνεργος.

Πιστεύω πως το καλύτερο είναι να διακόψετε τη συμβίωση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως διακόπτετε τη σχέση σας. Εσύ ή μένεις σε ένα πολύ μικρότερο και οικονομικότερο σπίτι μόνη σου και χωρίς τη βοήθεια των γονέων ή ξαναγυρίζεις στο πατρικό σου. Εκείνος, ας δει τι θα κάνει… Διατηρείτε τη σχέση σας και βλέπετε πώς εξελίσσεστε και οι δυο σαν άνθρωποι. Εσύ πρέπει να μάθεις να μην «πατρονάρεις» (παρ’ όλες τις καλές σου προθέσεις αυτό είναι κακό και για τα δυο μέρη) κι εκείνος πλέον πρέπει αν αναλάβει τις ευθύνες του και να προσπαθήσει να αυτονομηθεί. Αν η αγάπη σας αξίζει, θα βρείτε τον τρόπο να ξαναζήσετε μαζί, αυτοσυντηρούμενοι και ισότιμοι πλέον.

Πέρα από όλο αυτό το πρακτικό μέρος, εσύ για την εξέλιξή σου ως άτομο θα πρέπει να δεις τους λόγους που σε κάνουν να αναλαμβάνεις τον έλεγχο και το ρόλο του «κηδεμόνα» και «σωτήρα». Αυτό πρέπει αν το προσέξεις γιατί δεν προδιαγράφει ισότιμες σχέσεις.

ΥΓ. Αυτό με τον ένα μήνα δεν το κατάλαβα. Έχετε κάνει δοκιμαστικό χωρισμό;