Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Ψυχώσεις στην οικογένεια

Eίμαι 43 ετών, παντρεμένη 15 χρόνια με τον Χ, 52 ετών και με 3 παιδιά.  Δεν εργάζομαι.

Τα προβλήματα με τον σύζυγο και την οικογένειά του ξεκινούν έναν χρόνο μετά την γνωριμία μας. Στην πορεία διαπίστωσα (με την βοήθεια ψυχολόγων που συμβουλεύτηκα) ότι άτομα της πατρικής του οικογένειας (που διαμέναμε όλοι στο ίδιο οίκημα), πάσχουν από ψυχικές αλλά αδιάγνωστες νόσους.

Τα προβλήματα είχαν δημιουργήσει σοβαρό χάσμα ανάμεσα σε εμένα και τον σύζυγο, όταν έφτασαν στο προσκήνιο τα ψυχικά προβλήματα των παιδιών μας. Τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, η κόρη μου (15) εισήχθη σε παιδοψυχιατρική κλινική για θεραπεία 3 περίπου μηνών,με βαρύ καταθλιπτικό επεισόδειο με ψυχωσικά συμπτώματα.Σήμερα βρίσκεται ακόμη υπό φαρμακευτική αγωγή με υποτροπιάζουσα καταθλιπτική διαταραχή.

Ο γιός μου ο μεγάλος (13,5), διαγνώστηκε τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους με σχολική άρνηση σε έδαφος διαταραχής συναισθήματος και σήμερα μετά από δεύτερη διάγνωση, καλούμαι να τού κάνω εισαγωγή σε παιδοψιχιατρική κλινική για εντοπισμό ψυχωσικών συμπτωμάτων.

Επίσης ενημερώθηκα από το προνήπιο του μικρού γιού μου (4),ότι πρέπει να παρακολουθηθεί από παιδοψυχολόγο, λόγο συχνής περίεργης και αδικαιολόγητης συμπεριφοράς (π.χ. πεισμώνει και δεν κουνιέται, ουρλιάζει, φτύνει, κλωτσάει κ.τ.λ.).

Ο σύζυγός μου έχει δημιουργήσει έναν τοίχο ανάμεσα σε κείνον και τα παιδιά εδώ και αρκετά χρόνια, με κύριο αποδέκτη μιας ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς τον μεσαίο μου γιο. Όχι πως με τα άλλα δύο είναι καλύτερη η συμπεριφορά του, αλλά ο μεσαίος μου γιος είναι το κόκκινο πανί, με αποτέλεσμα να μην θέλει ο γιός μου ούτε να τον βλέπει. Έχουμε επισκεφτεί αρκετές φορές στο παρελθόν ψυχολόγους και οικογενειακούς συμβούλους, χωρίς κανένα αποτέλεσμα λόγο μη συνεργασίας του συζύγου.

Σήμερα και μετά από συμβουλές ψυχολόγων και ψυχιάτρων, έχει ζητηθεί η παρακολούθησή του από ψυχίατρο και σίγουρα και η ανάγκη φαρμακευτικής αγωγής. Ο σύζυγος μη έχοντας συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης της οικογένειάς μας, αρνείται πεισματικά την οποιανδήποτε βοήθεια. Είμαι σε απόγνωση, σε κατάθλιψη και δεν ξέρω τι ακολουθεί! Δεν θέλω να επέμβει εισαγγελέας για εγκλεισμό του σε κλινική, γιατί είναι σίγουρο πως θα μείνει χωρίς εργασία. Θέλω όμως με κάποιο τρόπο να δεχθεί να πάρει βοήθεια, χωρίς βίαιους τρόπους, αλλά τα χέρια μου είναι δεμένα. Μήπως να τού έδινα κρυφά κάποια αγωγή, μέχρι να μπορεί να συνεργάζεται;

Κ

 

Λυπάμαι για την κατάσταση που αντιμετωπίζεις και πιστεύω πως δε θα έπρεπε να είχες προχωρήσει σε γάμο και μάλιστα σε  3 παιδιά με έναν άνθρωπο με διεγνωσμένα κληρονομικά προβλήματα ψυχωσικού επιπέδου.

Τα παιδιά, εκτός από τα γονίδια τα οποία μπορεί να φέρουν, έχουν εισπράξει επίσης στο περιβάλλον τους τη νοσηρότητα της συμπεριφοράς του και προφανώς και τη δική σου απόγνωση και κατάθλιψη, συνδυασμός που είναι πολύ βαρύ φορτίο. Και δυστυχώς οι συνέπειες είναι πλέον εμφανείς.

ΟΙ συζητήσεις με τον ίδιο και με τη συνεργασία των ειδικών δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα. Το να του δώσεις κρυφά φάρμακα δεν το εγκρίνω,. Αν ο Χ δεν ενταχτεί σε κανονική θεραπεία, δεν πιστεύω πως θα υπάρχει αποτέλεσμα. Το να καταφύγεις σε εισαγγελική παρέμβαση θα ήταν μια λύση. Άλλη λύση θα ήταν να φύγεις για κάποιο διάστημα μαζί με τα παιδιά σου για να αναγκαστεί να φροντίσει τον εαυτό του για να σας φέρει πίσω.

Δεν δίνω και πολλές ελπίδες στο γάμο σας, οπότε καλό είναι να φροντίσεις να σώσεις τον εαυτό σου και τα παιδιά σου. Αν βέβαια ο σύζυγος ξεκινήσει αγώνα για την υγεία του, εκεί θα πρέπει να του σταθείς, αν έχεις ακόμα συναισθήματα. Αν δεν έχεις, δεν υπάρχει ούτως ή άλλως λόγος να μείνεις μαζί του, αλλά μπορείς να του συμπαρασταθείς αν τον συμπονάς. Έχε υπόψη πως σε περίπτωση διεγνωσμένης ψύχωσης μπορείς να πάρεις εύκολα διαζύγιο ακόμη κι αν ο σύζυγος δεν συναινεί.

Ζήτησε βοήθεια, οικονομική και ηθική, από την οικογένειά σου, φίλους ή κάποιον κοινωνικό φορέα της περιοχής. Φρόντισε να βρεις δουλειά και ζήτα βοήθεια σ αυτό. Πιστεύω πως η οποιαδήποτε υπερηφάνεια και το τι θα πει ο κόσμος θα πρέπει να έρχονται σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να σωθούν τα παιδιά σου.

Ίσως τουλάχιστον το μεσαίο αγοράκι να πήγαινε για κάποιο διάστημα σε γονείς ή συγγενείς σου. Μπορείς επίσης να επικοινωνήσεις με το «Χαμόγελο του παιδιού» να δεις αν μπορούν να σε βοηθήσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.