Ένα κομμάτι της μηχανής…

Έχω πρόβλημα με όλη τη αντιμετώπιση της ζωής μου. Ήμουν πάντα το καλό παιδί. Επαγγελματικά και σε επίπεδο σπουδών ακολούθησα την οικογενειακή επιχείρηση. Δουλειά με πάρα πολύ πίεση, πολύ απαιτητική και εκτός των ενδιαφερόντων μου. Για πολλά χρόνια ήμουν πλήρως αφοσιωμένη στη δουλειά, γιατί έτσι θεωρούσα ότι θα βοηθήσω την οικογένεια μου. Το αποτέλεσμα να μην έχω καθόλου δική μου ζωή και όσο περνάει ο καιρός να βυθίζομαι στην κατάθλιψη. Είμαι καλή στη δουλειά μου, αλλά δεν μου αρέσει. Είμαι 30, πλήρως δικτυωμένη στην εργασία μου και καλή σε αυτή. Φαινομενικά στην εποχή της κρίσης, μάλλον πολύ αχάριστη. 

Στον τομέα των σχέσεων είχα την πρώτη σχέση πριν δύο χρόνια. Πολύ προβληματική κατάσταση, με on - off και ίσως από πλευράς μου να μην ήταν καλή επιλογή, αλλά μία διέξοδος από την πίεση που περνούσα και περνάω. Αυτός ο άνθρωπος, αλλά και εγώ δεν μπορούμε να αφήσουμε ο ένας τον άλλο. Γυρνάμε πάντα ο ένας στον άλλον. 

Είναι μία σχέση από απόσταση και μου ζητάει να αφήσω τη δουλειά μου, που όπως έγραψα δεν με γεμίζει. Ίσως είναι μία διέξοδος για να ξεφύγω από τον επαγγελματικό χώρο που δεν διάλεξα και τόσο με πιέζει (μετράω τις ώρες και τις μέρες  όταν δουλεύω και φαίνονται ατελείωτες.....). Δεν είναι, όμως, πολύ ουτοπικό να κάνω μία τέτοια κίνηση σε μία εποχή που όλα περιστρέφονται γύρω από την ανάγκη για την επιβίωση με βάση το χρήμα; Δεν διαφαίνεται πουθενά η ανάγκη για ανθρωπιά, συναίσθημα, απόλαυση.... Μου έχουν λείψει τόσο πολύ αυτά.... Είναι σκληρός ο χώρος της εργασίας και όλη μου η ζωή μέχρι τώρα, από τα 18 μου, περιστρέφονταν γύρω από αυτή. 

Προσπαθώ να τα βρω στη σχέση μου με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά και εκεί βρίσκω έναν τοίχο.....Στην αρχή ήταν πολύ ανοιχτός απέναντι μου. Εγώ ήμουν πολύ πολύ σφιχτή, του έκανα άθελα μου (ίσως από φόβο) πολλά καψόνια και μου έβγαιναν πολλές ανασφάλειες. 

Τώρα γίνεται το ανάποδο, εγώ ανοιχτή και αυτός πολύ κλειστός..... Και αυτός φέρθηκε σε συγκεκριμένες στιγμές άσχημα απέναντί μου. 

Πώς μπορώ να ζήσω; Τα χρόνια περνάνε και δεν νιώθω ότι ζω, αλλά όπως το έλεγε το τραγούδι "είμαι ένα κομμάτι της μηχανής". 

Κ

 

Τα θέματά σου αφορούν μια γενική αντιμετώπιση της ζωής σου, η οποία δυστυχώς δεν μπορεί να βοηθηθεί ουσιαστικά από μια απάντηση μερικών παραγράφων. Χρειάζεται συστηματική ψυχοθεραπεία.

Παραθέτω απλώς λίγες σκέψεις που ίσως σε κάνουν να σκεφτείς διαφορετικά:

Και στην προσωπική και στην επαγγελματική ζωή σου το κοινό μοτίβο είναι ο συμβιβασμός. Η μια κατάσταση αποτελεί δικαιολογία για την άλλη: Δουλεύεις σκληρά σε μια δουλειά που δεν σου αρέσει αλλά σου δίνει ασφάλεια και θα την άφηνες μόνο για να ακολουθήσεις το φίλο σου. Με το φίλο σου έχεις μια προβληματική αλλά εξαρτητική σχέση, την οποία δεν προχωρείς λόγω της δουλειάς. Στην ουσία, η ζωή σου δεν έχει νόημα από μόνη της, αλλά κινείται γύρω από 2 πόλους που κανένας δεν σε ικανοποιεί αλλά κανέναν δεν αλλάζεις.

Πρότασή μου είναι, αφού η σχέση σου είναι εναλλασσόμενη και μακρόθεν, να κοιτάξεις να δικτυωθείς κοινωνικά στην πόλη σου, να αποκτήσεις φίλους και παρέες και να αρχίσεις να βγαίνει και με άλλους άντρες. Δεν νομίζω πως κι εκείνος σού είναι απόλυτα πιστός όλο αυτό το διάστημα… Αν εσύ έχεις μια πιο ευχάριστη και πλήρη ζωή, τότε και η σχέση σου θα πάρει τις διαστάσεις που της αξίζουν. Σε καμιά περίπτωση δεν θα συνιστούσα να αφήσεις τη δουλειά σου για να ακολουθήσεις μια τόσο εύθραυστη σχέση. Αυτό θα χειροτέρευε τη σχέση, γιατί θα τη φόρτωνε με ένα τεράστιο βάρος. Ούτε η φυγή βοηθά έναν άνθρωπο που δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του.

Βελτίωσε λοιπόν τη ζωή σου στην πόλη σου και τότε θα φανεί αν αξιζει να διατηρήσεις τη σχέση σου. Όσο για τη δουλειά, θα πρέπει να κάνεις αλλαγές μόνο αν και όταν όλοι οι υπόλοιποι τομείς της ζωής σου πάνε καλά. Το θεωρώ απαραίτητο να ενταχτείς σε ψυχοθεραπεία.