Έχω μπλέξει;

Είμαι 36 χρονών και ζω εδώ και 2 χρόνια σε χώρα του εξωτερικού όπου ήρθα για δουλειά μαζί με τον τότε αρραβωνιαστικό μου. Χωρίσαμε πριν 1 χρόνο. Κλείναμε τότε 14 χρόνια μαζί και η σχέση αυτή έπρεπε να είχε λήξει πολύ νωρίτερα.

Τον X και τη γυναίκα του Α τους γνωρίσαμε μόλις ήρθαμε στη χώρα, ήταν γείτονές μας και ο X δούλευε στον ίδιο οργανισμό με μένα. Όταν χώρισα και περνούσα μία δύσκολη περίοδο, ο Χ μου πρότεινε να ξεκινήσω ένα άθλημα το οποίο διδάσκει. Ήμασταν τυπικοί, αλλά νομίζω από τότε και οι 2 εκτιμούσαμε πολύ ο ένας τον άλλο. Ο Χ σιγά σιγά άρχισε να ανοίγεται και είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι του άρεσα. Αν ήμουν λίγο καλύτερα ψυχολογικά, θα είχα αμέσως βάλει ένα τέλος.

Σύντομα μου είπε και ανοιχτά ότι του αρέσω, είχα τόση ανάγκη από λίγη τρυφερότητα που ενέδωσα. Και οι 2 προσπαθήσαμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ήταν κάτι το επιφανειακό και πρόσκαιρο, αλλά σύντομα καταλάβαμε οτι ήταν πολύ πιο σοβαρό. Και ο τότε ο Χ. μου εξομολογήθηκε τι συμβαίνει με τη γυναίκα του.

Μου είπε ότι η Α. έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και λίγο μετά που παντρεύτηκαν (είναι παντρεμένοι εδώ και 7 χρόνια) μετά από ένα καυγά έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Από τότε ο Χ ήθελε να πάρει διαζύγιο, αλλά εκείνη δεν ήθελε με τίποτα και υπέφερε τόσο πολύ που κάθε φορά ο Χ έκανε πίσω. Ζούσαν σαν συγκάτοικοι και παράλληλα διατηρούσε ερωμένες.

Όλα αυτά "μέχρι που γνώρισε εμένα" και μιλούσε για μέλλον. Εγώ, για να πω την αλήθεια, δεν τον πήρα πολύ στα σοβαρά σε αυτό το θέμα. Αυτό που του είπα - και πιστεύω πραγματικά - είναι ότι αν όντως είναι σίγουρος ότι θέλει να πάρει διαζύγιο, πρέπει να το κάνει, ανεξάρτητα από εμένα. Παρόλα αυτά, μου έκανε πολλές ερωτήσεις για να δει αν ταιριάζουμε, ερωτήσεις που με έκαναν να νιώθω ότι περνάω από συνέντευξη και το γυρνούσα στο αστείο.

Μετά από περίπου ένα μήνα σχέσης, σε μία στιγμή που εγώ ένιωσα πολλές τύψεις του ζήτησα να χωρίσουμε. Την επόμενη μέρα, προς μεγάλη μου έκπληξη, αυτός πήρε την απόφαση και ζήτησε διαζύγιο. Λίγες μέρες αργότερα μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε από το σπίτι. Από τότε είμαστε μαζί. Για 3 μήνες περίπου βλεπόμαστε κάθε μέρα, τα σαββατοκύριακα τα περνάμε μαζί, και είμαστε πραγματικά πολύ καλά μαζί. Ο Χ κάνει σχέδια για το μέλλον, παιδιά κτλ κτλ. Εγώ είμαι πιο επιφυλακτική.

Παράλληλα όλο αυτό τον καιρό μιλάει καθημερινά με τη γυναίκα του και προσπαθεί να της εξηγήσει γιατί θέλει να χωρίσουν. Εκείνη είναι χάλια, δεν δέχεται το διαζύγιο και προσπαθεί να σώσει το γάμο τους. Σκέφτεται να παρατήσει τη δουλειά της και να γυρίσει πίσω στους γονείς της. Ίσως ακούγεται υποκριτικό, αλλά πραγματικά τη συμπαθώ σαν άνθρωπο, και καταλαβαίνω και τη δική της μεριά, επειδή και εγώ θρήνησα το τέλος μίας μακροχρόνιας σχέσης πρόσφατα, ζώντας μακριά από τη χώρα μου.

Και όλα αυτά χωρίς να ξέρει ότι ο Χ και εγώ έχουμε σχέση. Προσπαθώ να διατηρησω μία απόσταση και για να μη βρεθώ πολύ κοντά της και την πληγώσω. Γνωρίζω ότι ο γάμος τους δεν λειτουργούσε εδώ και χρόνια. Αλλά είναι δύσκολο να τους βλέπω να υποφέρουν. Και ο Χ υποφέρει, νιώθει ενοχές και τα πισωγυρίσματα που κάνει με πονάνε και μένα.

Πριν λίγο καιρό είχαμε τον πρώτο μας καυγά. Ο Χ ακόμα κάνει "λιστες" στο μυαλό του, με υπέρ και κατά και του είπα αυτό με ενοχλεί. Και ο Χ μου είπε τότε ότι είναι καλύτερα να χωρίσουμε μέχρι να πάρει διαζύγιο και μετά να ξανασμίξουμε. Χωρίσαμε για λίγες μέρες, το μετανιώσαμε και οι 2 και τώρα ξαναείμαστε μαζί. Αλλά και οι 2 αποφεύγουμε να μιλάμε για παιδιά και για σπίτια πλέον. Προσπαθώ να μην ξεχνάω ότι ίσως να μην τα καταφέρει η σχέση μας να ξεπεράσει το διαζύγιο.

Πολύ φοβάμαι ότι έχω ήδη μπλέξει πάρα πολύ για να φύγω τώρα.

Ε.

Συνδέεσαι με τον Χ πολύ μικρό διάστημα και υπό αντίξοες συνθήκες. Όταν αρχίσατε με τον Χ να κάνετε πιο στενή παρέα, ήσουν πολύ ευάλωτη κι εκείνος βρισκόταν σε έναν κακό γάμο. Με δεδομένη την αμοιβαία έλξη, η σχέση μεταξύ σας ήταν φυσικό επακόλουθο.

Δεν υπάρχει λόγος να έχεις ενοχές. Σε ένα γάμο μεταξύ νέων ανθρώπων όπου ο ένας τουλάχιστον μένει συμβιβαστικά, η εξωσυζυγική σχέση είναι απλώς θέμα χρόνου. Αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάποια άλλη, όπως εξάλλου συνέβαινε και στο παρελθόν. Πληγώνεσαι να τους βλέπεις να υποφέρουν, αλλά το πώς διαμορφώθηκε ο γάμος τους είναι καθαρά δική τους ευθύνη. Η περίπτωση της Α χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας και ο Χ είναι καλό να τη στρέψει προς αυτό. Δεσμεύεσαι βέβαια από τη φιλική επαφή με την Α, οπότε καλό είναι να απομακρυνθείς εγκαίρως από κοντά της. Αν ακόμη είστε γειτόνισσες, θα χρειαστεί να μετακομίσεις, εκτός κι αν εκείνη φύγει τελικά από τη χώρα.

Βέβαια η σχέση του Χ μαζί σου σίγουρα διαφέρει από τις άλλες γιατί του έδωσε την αφορμή να ξεκινήσει το διαζύγιο. Μη βασίζεσαι όμως! Έχει τα πισωγυρίσματά του και εξάλλου, ακόμη και αν πρόκειται για μη αναστρέψιμη κατάσταση, η σοβαρή σχέση με έναν φρεσκοχωρισμένο είναι πάντα επίφοβη. Ο φρεσκοχωρισμένος είναι ακόμη συναισθηματικά δοσμένος (με οποιονδήποτε τρόπο) στην προηγούμενη κατάσταση και μεγάλο μέρος της έλξης του προς μια άλλη γυναίκα έχει να κάνει με ξέσπασμα της πίεσης στην οποία βρισκόταν. Οπότε η άλλη γυναίκα ίσως λειτουργεί ως σύμβολο παρά ως η συγκεκριμένη γυναίκα…

Πολύ σωστή η άποψή σου πως αν ο Χ χωρίσει θα πρέπει να το κάνει ανεξάρτητα από σένα. Όμως τώρα ο χωρισμός του έχει ήδη εμπλακεί με σένα και δε γίνεται να διαχωριστεί. Ούτε βέβαια είναι εφικτό να χωρίσετε και να ξανασμίξετε, εξάλλου δεν το καταφέρατε να μείνετε χωρισμένοι όταν το προσπαθήσατε.
Αφού αυτός ο άντρας σου αρέσει, διατήρησε τη σχέση μαζί του, αλλά χωρίς να επενδύσεις ακόμα. Όσο κι αν  εκείνος κάνει όνειρα για το μέλλον, μην βασίζεσαι ακόμα. Ούτε και να μείνετε ακόμα μαζί. Εξάλλου πρόκειται για μια σχέση μόνο 3 μηνών και ακόμη κι αν ο Χ ήταν ελεύθερος, δεν θα έπρεπε να επενδύσετε τόσο νωρίς.

Η σχέση σας έχει να περάσει πολλά ακόμη για να φτάσετε να γίνετε ένα κανονικό, ελεύθερο ζευγάρι που ζει χωρίς συναισθηματικές και πρακτικές δεσμεύσεις με το παρελθόν και δοκιμάζει τη συμβατότητά του. Μέσα στη συμβατότητα αυτή βρίσκεται και το θέμα της «λίστας» και πολλά άλλα…

Η λογική «φεύγω από μια κατάσταση που μου αρέσει μήπως και πληγωθώ στο μέλλον» είναι πολύ υποτονική. Καλό είναι να απολαμβάνουμε τις καταστάσεις που μας αρέσουν διακινδυνεύοντας το μέλλον, το οποίο εξάλλου είναι πάντα αβέβαιο…