Δύσκολη ζωή

Ειμαι 53 ετων, παντρεμενη 37 χρονια, με δυο γιους και μια κορη, ολοι παντρεμενοι, και εχω και δυο εγγονια. Εδω και 25 χρονια πασχω από Συστηματικο Ερυθυματωδη Λυκο και τα 5 τελευταια απο καταθλιψη με πολλες διακυμανσεις. Στο γαμο μου ολα αυτα τα χρονια ειχα και εχω πολλα προβληματα απο απιστειες, σωματικη και ψυχολογικη βια. Λογω της υγειας μου και της οικονομικης εξαρτισης δεν εφυγα .Αυτον τον καιρο δε με νοιαζει πια τιποτα, δεν εχω εισοδηματα και δεν παιρνω καμια συνταξη αλλα δε θελω να βλεπω κανενα τους. Τι μου προτείνετε;

Ε.

Η κατάστασή σου είναι δύσκολη. Παντρεύτηκες 16 ετών,  έκανες και ανάθρεψες 3 παιδιά μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες και μένεις στο γάμο σου λόγω οικονομικής εξάρτησης. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δεν μιλά η ψυχή μιλά το σώμα εκδηλώνοντας ασθένεια, ψυχική ή σωματική. Ειδικά τα αυτοάνοσα νοσήματα ενεργειακά σημαίνουν συνήθως υποτίμηση του εαυτού του πάσχοντος από τον ίδιο. Και η κατάθλιψη είναι φυσικό επακόλουθο, τόσο της άσχημης ζωής όσο και της ασθένειας που το άτομο δεν έχει τη δύναμη να παλέψει.

Περιγράφεις την κατάσταση με το σύζυγο με πολύ μελανά χρώματα και είναι δύσκολο να κάνει κάποιος  θετικές αλλαγές στην ψυχολογική του κατάσταση αν τα βασικά αίτια που τη δημιούργησαν παραμένουν αναλλοίωτα. Στην παρούσα κατάσταση και αφού δηλώνειςε πως δεν μπορείς να την αλλάξεις, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βρεις ενδιαφέροντα, ανθρώπους και καταστάσεις που σου αρέσουν και σου κάνουν καλό και να φροντίσεις να τα αξιοποιήσεις.

Αρχικά, σου είναι απαραίτητη η ψυχολογική στήριξη και με δεδομένο το πρόβλημα σωματικής υγείας, θα μπορούσες να ζητήσεις από το σύζυγο και τα παιδιά σου να βρουν τα οικονομικά μέσα να σου την παρέχουν. Αν αυτό δε γίνεται, μπορείς να απευθυνθείς στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου όπου κατοικείς, αλλά δυστυχώς εκεί συνήθως βλέπουν τους ασθενείς πολύ σπάνια. Σίγουρα το ταμείο σου παρέχει τη δυνατότητα ψυχιάτρου, ο οποίος δεν κάνει βέβαια ψυχοθεραπεία με συζήτηση, αλλά μπορεί να σου δώσει κάποια αντικαταθλιπτική αγωγή και κάποιες βασικές συμβουλές σε σένα και το σύζυγό σου.

Απ’ ό,τι καταλαβαίνω με το σύζυγο δεν υπάρχει περιθώριο συζήτησης, αλλά ίσως πρέπει να κάνεις κάποιες ακόμη προσπάθειες με τη βοήθεια και των παιδιών σου, για να σου φέρεται καλύτερα. Μίλησε στα παιδιά σου και ζήτησε τη βοήθειά τους στα θέματα που σε απασχολούν. Δεν είναι δυνατό να μην έχεις συμπαράσταση τουλάχιστον από κάποιο από αυτά. Πες τους πως έχεις ανάγκη βοήθειας με τον πατέρα τους, ψυχολογικής στήριξης επαγγελματικής και συγγενικής, παρέας και προ πάντων αγάπης από μέρους τους.

Έχεις φίλες; Φρόντισε να περνάς χρόνο μαζί τους για να ανακουφίζεσαι. Αν έχεις κάποιο ενδιαφέρον φρόντισε να το ασκείς και μάλιστα θα σου έκανε καλό να συχνάζεις σε κάποιο χώρο όπου ασκείται το ενδιαφέρον αυτό πχ. σε δωρεάν τμήματα των δήμων που παρέχουν μαθήματα ζωγραφικής κ.ά. Εκεί θα μπορέσεις να κάνεις και νέες γνωριμίες.

Αξιοποίησε τις οικογένειες των παιδιών σου. Φρόντισε να έχεις καλές σχέσεις με αυτά και τους συζύγους τους, να τα επισκέπτεσαι και να ασχολείσαι μα τα εγγόνια σου. Γνωρίζω γιαγιάδες, νεαρές όπως εσύ, που περνούν μερικές μέρες στα σπίτια των παιδιών τους -αν φυσικά υπάρχουν καλές σχέσεις και από τις δυο πλευρές- αλλάζουν παραστάσεις, βοηθούν και βοηθιούνται. Αν μπορούσες να περνάς 1-2 μέρες την εβδομάδα στο σπίτι κάθε παιδιού σου, αυτή θα ήταν μια καλή αποκέντρωση από το σύζυγο και τα προβλήματά σας.

Επίσης, αν υπάρχει κάποιο εξοχικό σπίτι ή κάποιο χωριό καταγωγής, ίσως θα μπορούσες να περνάς εκεί κάποιο χρόνο μόνη σου ή με κάποιο από τα παιδιά σου πότε-πότε.

Από την ιστορία σου παίρνω την ευκαιρία να επισημάνω άλλη μια φορά στις νέες κοπέλες να μη βιάζονται να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά και να φροντίζουν να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητες. Επίσης να μη μένουν σε καταστροφικούς γάμους όσο είναι ακόμη νέες.