Η ζωή που δεν έζησα

 

          Είμαι 36 χρονών, μοναχοπαίδι που οι γονείς απόχτησαν σε μεγάλη ηλικία.

Η μάνα μου είχε ψύχωση και πέρασα πολύ δύσκολα ως παιδί και με αφύσικους περιορισμούς. Ήμουν άριστη μαθήτρια, αλλά είχα καταπέσει τόσο πολύ ψυχολογικά που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ έτσι πέρασα με την τρίτη προσπάθεια σε σχολή κύρους της επιλογής μου.

Στη διάρκεια των σπουδών μου δυσκολεύτηκα εξαιρετικά γιατί δεν είχα κοινωνικές δεξιότητες... έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα με αποτέλεσμα να υπερ-εξαντληθώ! Από κοινωνικοποίηση? ψίχουλα, ίσα ίσα να έχω 2-3 φίλες να λέμε τα ίδια και τα ίδια, να ανταλλάσσουμε σημειώσεις. Από αγόρια και κοινωνικοποίηση με το άλλο φύλο, τίποτα! Οι γονείς με μεγάλωσαν με τη νοοτροπία ότι θα έρθει ο καλύτερος να με ζητήσει. Δεν μιλάω με κανέναν, μου έχει βγει το όνομα, αλλά είμαι μοναχοπαίδι, έχω δικό μου σπίτι οπότε ο καλύτερος θα πιάσει τον πατέρα μου και θα με ζητήσει....αυτά έλεγαν.

Αποφοίτησα, ταλαιπωρήθηκα και τελικά βρήκα δουλειά σε εταιρεία με 12ωρο ωράριο. Η μητέρα μου μπήκε νοσοκομείο. Και επειδή τα είδα όλα στο νοσοκομείο, άρχισα να κάνω πράγματα για μένα, σινεμά, θέατρο, βόλτες, εκδρομές, ταξιδάκια, εθελοντισμό, πάντα στην κίνηση. Αδέξια κοινωνικά, προσπάθησα να φλερτάρω κάποιους που μου άρεσαν αλλά πάντα δεν υπήρχε ανταπόκριση από την άλλη μεριά...

Η μητέρα μου αρρώστησε ξανά. Παραιτούμαι από τη δουλειά, επιστρεφω στην επαρχία, ταλαιπωρούμαι και τελικά φεύγει από τη ζωή, Παρέμεινα στην επαρχία με το μπαμπά μου. Πήρα πάνω από 10 κιλά, κάνω φροντιστήριο για να προχωρήσω επαγγελματικά χωρίς να μπορώ να συγκεντρωθώ και πάλι.  Μου βγαίνουν πολλά ψυχοσωματικά προβλήματα υγείας. Ξεκινώ χάπια και ψυχοθεραπεία. Η ψυχίατρος δεν με βοήθησε. Περνάω φάση, είπε, σε 3 χρόνια θα το έχω ξεπεράσει.

Το αποτέλεσμα? 4 χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας μου, είμαι κολλημένη στο διάβασμα-που δεν κάνω, είμαι επαρχία γιατί δεν άντεχα άλλο το οικονομικό ζόρι της Αθήνας χωρίς δουλειά, να προσέχω τον ηλικιωμένο μου μπαμπά, χωρίς καμία σχέση με άντρα ποτέ στη ζωή μου παρόλες τις προσπάθειες.

Πέρσυ ξεκίνησα παραδοσιακούς χορούς, και γυμναστήριο, έχασα 10 κιλά, πήρα τα πάνω μου ψυχολογικά ως ένα βαθμό και συνεχίζω, στοχεύω σε κάποιο μεταπτυχιακό, ίσως αργότερα εξωτερικό... αλλά πώς στο καλό βάζω σε μια συγκροτημένη σειρά  το θέμα του άλλου φύλου και των σχέσεων?

Λ

 

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί περίληψη από μακροσκελέστατο μήνυμα της φίλης μας, στο οποίο περιγράφει όλη της τη ζωή. Με την ευκαιρία, παρακαλώ άλλη μια φορά τους φίλους που μου γράφουν ΝΑ ΤΗΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΧΡΗΣΗΣ του blog και να μη με επιφορτίζουν με το να βγάζω περιλήψεις.

 

Η ιστορία σου δείχνει αφύσικες καταστάσεις στα εφηβικά και νεανικά σου χρόνια, οι οποίες είναι λογικό να σου άφησαν πολλά προβλήματα. Όσο και αν από φοιτήτρια απέρριψες ιδεολογικά τα στερεότυπα των γονέων σου, η υποσυνείδητη επιρροή τους ήταν τόσο βαθιά που δεν σου επέτρεψε ως τώρα να κάνεις μια ουσιαστική νέα αρχή.

Το καλύτερο θα ήταν να είχες λάβει λάβει σ εκείνη την ηλικία ή κάποια στιγμή αργότερα μια σωστή ψυχολογική στήριξη.

Σήμερα θέτεις ως βασικό σου ζήτημα την αναζήτηση συντρόφου. Όμως αυτό το θέμα δεν είναι ανεξάρτητο της γενικής ψυχολογικής σου κατάστασης και θα πρέπει να δεις ολιστικά τη βελτίωση της ζωής σου. Η σχέση με την οικογένειά μας, η δική μας σχέση/οικογένεια, η δουλειά/σπουδές, η κοινωνική ζωή και τα ενδιαφέροντα αποτελούν τους 5 βασικούς πυλώνες που στηρίζουν τη ζωή του ανθρώπου. Είναι σπάνιο και αφύσικο κάποιος να στηρίζει τη ζωή του μόνο σε 1-2 από αυτούς και η ισορροπία αυτή είναι πολύ εύθραυστη.

Αφού αποφάσισες να μείνεις στην επαρχία για να φροντίζεις τον πατέρα σου, υποθέτω πως θα μπορούσες να βρεις εκεί μια δουλειά στην ειδικότητά σου χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις και ταυτόχρονα να προετοιμάζεσαι για τις εξετάσεις σου. Ή ακόμη να αναβάλεις για αργότερα τη συμμετοχή σου στις εξετάσεις. Οι προσπάθειές σου για ενδιαφέροντα και κοινωνικοποίηση είναι θετικές.

Το κυρίαρχο  όμως, που χωρίς αυτό ό,τι και να κάνεις θα έχεις περιορισμένο όφελος, είναι να τα βρες με τον εαυτό σου. Όχι, δεν πιστεύω πως περνάς απλώς «φάση» και σου χρειάζεται απλώς χρόνος. Πιστεύω πως έχεις συσσωρεύσει μέσα σου πολλά απωθημένα από τη ζωή που δεν έζησες ως τώρα, που σε κάνουν να μη μπορείς να συγκεντρωθείς στο διάβασμα, να φλερτάρεις με την κατάθλιψη και αν μη μπορείς να δημιουργήσεις ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε η επιτυχία στις εξετάσεις, ούτε το μεταπτυχιακό, ούτε ακόμη και κάποια γνωριμία θα σε… σώσουν. Η λύση είναι να ενταχθείς σε μια σωστή ψυχοθεραπευτική διαδικασία που θα σου ταιριάζει.