Nα μη χωρίσω για το παιδί;

Είμαι 32 ετών, παντρεμένη 6 χρόνια, στο σύνολο είμαστε 12 χρόνια μαζί και έχουμε ένα παιδάκι 2 ετών. Γενικά, τα περισσότερα χρόνια τα περάσαμε καλά, με δυσκολίες μεν αλλά καλά. Δεν ήταν ποτέ ο τέλειος, αλλά οκ, ούτε εγώ είμαι.

Προχωρήσαμε στο γάμο ενώ ήδη είχαν αρχίσει κάποιοι καυγάδες και αρκετή καθημερινή γκρίνια από κείνον περισσότερο, αλλά έλεγα «δεν βαριέσαι, έτσι γίνεται σε όλα τα ζευγάρια».

Περίπου ένα χρόνο μετά τον γάμο, κατάλαβα ότι κάτι άλλο δεν πάει καλά και επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά ότι απιστούσε. Έγιναν ακραία σκηνικά, ομηρικοί καυγάδες για μήνες, ήμουν με την βαλίτσα στο χέρι, τελικά έμεινα. Με έπεισε ότι με αγαπούσε, δεν είχε δώσει άλλωστε ξανά αφορμή. Ίσως και να έμεινα από οίκτο γιατί έλεγα «είναι πολύ χάλια, πώς θα το αντέξει και τι θα κάνει μετά». Λάθος, το ξέρω.

Έπειτα από κάποιους μήνες που το ξεπέρασα κάπως, δεν αναφέρθηκα ποτέ, ούτε σε καυγά γι' αυτό, τα πράγματα έγιναν καλυτέρα και πριν 2 χρόνια ήρθε στο κόσμο το παιδάκι μας. Το παιδί εννοείται ότι το αγαπάει, αν και δεν ασχολήθηκε ποτέ ουσιαστικά, μόνο καμιά βόλτα θα κάνουν μαζί τώρα που μεγάλωσε λίγο, αλλά και αυτό αραιά.

Πριν αρκετούς μήνες, δυστυχώς κατάλαβα ότι πάλι κάτι τρέχει. Όντως ήταν έτσι τα πράγματα, αλλά είπε ότι απλά μιλούσαν (εμείς δεν έχουμε τίποτα να πούμε) και ότι έκοψε.  Έστρωσαν τα πράγματα για κανένα μήνα και μετά άρχισε ξανά η γκρίνια, ο καυγάς με ασήμαντες αφορμές. Κατάλαβα ότι η κατάσταση συνεχίζεται και το κατάλαβαν και δικοί μας άνθρωποι ότι κάτι δεν πάει καλά. Αντίθετα με την πρώτη φορά, δεν μπήκα στη διαδικασία να το ψάξω παραπάνω. Το μόνο που ζήτησα είναι να το παραδεχτεί, να το σταματήσει και να μετριάσει λίγο τα νεύρα του στο σπίτι, λογω του παιδιού. Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν έγινε. Επίσης, να πω ότι με κάποιο χόμπι που έχει, εκτός από χρήματα ξοδεύει και πολύ χρόνο εκτός σπιτιού. Ύπνο και φαγητό μόνο στο σπίτι. Επαφές εννοείται σχεδόν ανύπαρκτες.

Από εδώ αρχίζει το δικό μου θέμα.

Εγώ λοιπόν, που δεν ζήλεψα ποτέ κανέναν και πάντα χαιρόμουν διπλά για τους άλλους, έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει τις οικογένειες των άλλων. Ζηλεύω αυτούς που έστω δείχνουν ευτυχισμένοι και, προς Θεού, όχι γιατί είναι εκείνοι αλλά γιατί να μην είμαστε κι εμείς.

Πάντα όλοι θαύμαζαν την υπομονή μου σε όλους τους τομείς, αλλά τώρα ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΑ, δεν έχω άλλη υπομονή- ανοχή να δεχθώ καταστάσεις που δεν μπορεί κανένας να με πείσει ότι σε λίγο καιρό δεν θα ξανασυμβούν (έτσι και αλλιώς δεν έχει σταματήσει η όλη κατάσταση). Γι' αυτό άρχισε τον τελευταίο καιρό να έρχεται στο μυαλό μου ο χωρισμός ειδικά από όταν κατάλαβα ότι από τα νεύρα μου φωνάζω στο παιδί χωρίς σοβαρό λόγο. Έχω ψάξει τα πάντα, για διαζύγιο, για το παιδί, για την ψυχολογία του. Για το παιδί σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα, μάλλον από αυτό το ψυχρό περιβάλλον που δεν υπάρχει πλέον αγάπη αλλά μόνο διαμάχες. Αλλά τον πατέρα του πώς θα τον βλέπει το παιδί, που θέλω να περνούν χρόνο μαζί;

Όταν είπα για χωρισμό δεν έγινα κατανοητή, είπε ότι εκείνος δεν θέλει και μετά ήταν σαν να μην έχει γίνει τίποτα, αλλά και με καμιά εμφανή πρόθεση ν' αλλάξει κάτι. Για μένα πλέον έχει σβήσει, δεν νοιώθω τίποτα άλλο εκτός από απέχθεια και λέω ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι.

Δικαιούμαι και εγώ να έχω έναν καλό σύντροφο, που μπορεί να μην τον βρω και ποτέ και να είμαι μόνη, αλλά και τώρα μόνη είμαι, τουλάχιστον δεν θα έχω τη γκρίνια.

Τι μπορεί να με βοηθήσει και να μου δώσει ώθηση να κάνω αυτό που θεωρώ εγώ σωστό? Έχω το δικαίωμα να στερήσω στο παιδί τον πατέρα του για να περάσω εγώ καλύτερα? (ή χειρότερα?). Φοβάμαι μην μου πει μια μέρα ότι σκέφτηκα μόνο την πάρτη μου, αλλά αν το αφήσω να ζει σε αυτό το περιβάλλον δεν θα είναι χειρότερα?

Ο

 

Την άποψή μου για το διαζύγιο της έχω εκφράσει πολλές φορές: Το διαζύγιο είναι καλύτερο από έναν κακό γάμο. Αν ένας γάμος δεν λειτουργεί τουλάχιστον για τον έναν γονέα τότε δεν λειτουργεί και για το παιδί. Αν ένας γάμος διατηρείται μόνο για το παιδί, άδικος κόπος. Ούτε το παιδί θα είναι ευτυχισμένο ούτε οι γονείς. Το παιδί με τις ευαίσθητες κεραίες του νιώθει την αλήθεια της σχέσης των γονέων και ό,τι κακό μπορεί να πάθει από αυτήν το έχει ήδη πάθει μέσα στον κακό γάμο. Δεν έχει τόση σημασία για το παιδί αν οι γονείς είναι σε γάμο ή όχι, όση αν αυτοί είναι ευτυχείς και ισορροπημένοι στη ζωή τους, είτε μαζί είτε μόνοι.

Παρακάτω σχολιάζω κάποια σημεία του μηνύματός σου.

·         Είμαι 32 ετών, παντρεμένη 6 χρόνια, στο σύνολο είμαστε 12 χρόνια μαζί.

Κακώς δεσμεύτηκες σοβαρά στα 20. Στην ηλικία αυτή δεν υπάρχει η απαραίτητη κριτική ικανότητα ούτε οι εμπειρίες για την επιλογή συντρόφου ζωής,  οπότε συνήθως η επιλογή αυτή αποδεικνύεται λανθασμένη.

·         Προχωρήσαμε στο γάμο ενώ ήδη είχαν αρχίσει κάποιοι καυγάδες και αρκετή καθημερινή γκρίνια από κείνον περισσότερο, αλλά έλεγα «δεν βαριέσαι, έτσι γίνεται σε όλα τα ζευγάρια».

Κακώς. Πρέπει να είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από ένα στάδιο σχέσης για να περάσουμε στο επόμενο. Σίγουρα στην κατάσταση αυτή που δημιουργήθηκε μεταξύ σας έχεις κι εσύ την ευθύνη σου

·         Ίσως και να έμεινα από οίκτο γιατί έλεγα «είναι πολύ χάλια, πώς θα το αντέξει και τι θα κάνει μετά».

Δεν είσαι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αν δεν περνάς καλά, φροντίζεις να προστατεύσεις τον εαυτό σου και ο άλλος ας φροντίσει κι αυτός για τον εαυτό του. Μήπως με τη δικαιολογία του οίκτου καλύπτεις δικές σου ανασφάλειες;

·         Το παιδί εννοείται ότι το αγαπάει, αν και δεν ασχολήθηκε ποτέ ουσιαστικά

Άρα δε θα λείψει στο παιδί η στενή επαφή με τον πατέρα.

·         Το μόνο που ζήτησα είναι να το παραδεχτεί, να το σταματήσει και να μετριάσει λίγο τα νεύρα του στο σπίτι, λογω του παιδιού.

Πολύ συμβιβαστική είσαι στο τι ζητάς από μια σχέση ζωής…

·         Με κάποιο χόμπι που έχει, εκτός από χρήματα ξοδεύει και πολύ χρόνο εκτός σπιτιού. Ύπνο και φαγητό μόνο στο σπίτι. Επαφές εννοείται σχεδόν ανύπαρκτες.

Έτσι όπως περιγράφεις την κατάσταση, δε βλέπω λόγο να συνεχιστεί αυτός ο γάμος. Του έδωσες ήδη μια πρώτη ευκαιρία να αλλάξει και δεν υπήρξε βελτίωση.

·         Ζηλεύω αυτούς που έστω δείχνουν ευτυχισμένοι .

Είναι μια από τις φυσιολογικές αντιδράσεις στην κατάσταση που περνάς και δεν πρέπει να σε ανησυχεί. Βεβαίως και δικαιούσαι κι εσύ έναν καλό σύντροφο αλλά τίποτα δεν σου εξασφαλίζει πως θα τον βρεις.

·         Όταν είπα για χωρισμό είπε ότι εκείνος δεν θέλει και μετά ήταν σαν να μην έχει γίνει τίποτα, αλλά και με καμιά εμφανή πρόθεση ν' αλλάξει κάτι.

Έχει βολευτεί καλά στην κατάσταση, οπότε γιατί να χωρίσει;

·         Για μένα πλέον έχει σβήσει, δεν νοιώθω τίποτα άλλο εκτός από απέχθεια. Δεν υπάρχει πλέον αγάπη αλλά μόνο διαμάχες.

Και λες πως μπορείς να συνεχίσεις αυτόν το γάμο;

·         Τι μπορεί να με βοηθήσει και να μου δώσει ώθηση να κάνω αυτό που θεωρώ εγώ σωστό?

Αντίθετα από ό,τι πιστεύεις, την ώθηση θα σου τη δώσει το ίδιο σου το παιδί. Με μητέρα δυστυχισμένη και πατέρα αδιάφορο, κανένα παιδί δεν είναι ευτυχισμένο, όσο καλό θέατρο κι αν παίζουν οι γονείς. Έχεις υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να παλέψεις για την ευτυχία σου ή έστω την ηρεμία σου, και τότε μόνο μπορείς να είσαι καλή μητέρα.

Προτείνω να κάνεις μια οριστική και ψύχραιμη συζήτηση με το σύζυγο εκφράζοντάς του όλα σου τα παράπονα, την ψυχική σου κατάσταση και την ανησυχία σου για τη συμπεριφορά και των δυο σας προς το παιδί. Θεωρώ απαραίτητο αρχικά να ζήσετε για κάποιο διάστημα χωριστά για να συνηθίσεις κι εσύ στη ζωή μόνη, αλλά και το παιδί στη νέα κατάσταση. Μην πειστείς από υποσχέσεις, εξάλλου σου έδωσε υποσχέσεις και την προηγούμενη φορά. Ο άνθρωπος αν δεν ζήσει σημαντικές εμπειρίες ζωής και αν δεν κάνει διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης, δεν αλλάζει. Μόνο αν δεις τη σαφή επιθυμία από μέρους του να κάνετε συμβουλευτική ζευγαριού όσο θα ζείτε χωριστά, μόνο τότε θα έλεγα να καθυστερήσετε το διαζύγιο.

Αν δεν δεχτεί, πρέπει να στηριχτείς εσύ η ίδια να τραβήξεις το δρόμο σου και να δεις πώς θα διαχειριστείς την κατάσταση με το παιδί σου. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει.