Η συζήτηση για τα οικονομικά θα χαλάσει το ρομαντισμό;

Γράφω επηρεασμένη από την προηγούμενη ανάρτηση «Συμβίωση στον καιρό της οικονομικής κρίσης». Έχετε μεγάλο δίκιο για το ξεκαθάρισμα των οικονομικών θεμάτων πριν από τη συμβίωση/γάμο.

Είμαι 38 ετών και συνδέομαι με  το Δ, συνομήλικό μου. Είμαστε και οι δυο διαζευγμένοι και εκείνος έχει ένα γιο 6 ετών. Γνωριζόμαστε μόνο 6 μήνες, αλλά η σχέση μας είναι ουσιαστική και προγραμματίζουμε να συζήσουμε στο δικό μου σπίτι που έχω αγοράσει με δάνειο.

Είμαστε και οι δυο δημόσιοι υπάλληλοι, οπότε τα οικονομικά μας είναι συγκεκριμένα και περιορισμένα. Εκείνος είναι τύπος αυθόρμητος και απρογραμμάτιστος, ενώ εγώ είμαι αρκετά αγχώδης και πολύ προγραμματισμένη. Δεν έχουμε κάνει κουβέντα για το πώς θα ρυθμιστούν τα οικονομικά μας στη συμβίωση και δεν ξέρω αν πρέπει να την προκαλέσω εγώ. Από τη μια αγχώνομαι να ξεκινήσουμε έτσι, από την άλλη μήπως αυτό χαλάσει τον ενθουσιασμό και το ρομαντισμό της καινούργιας αρχής;

Τ.

 

Καλός ο ενθουσιασμός, αλλά αν βασιστείτε μόνο σ’ αυτόν οι πιθανότητες καλής συμβίωσης μειώνονται δραματικά. Σίγουρα πρέπει να συζητήσετε και αν εκείνον δεν τον απασχολεί, προτείνω να το εκφράσεις σαν δική σου ανάγκη. Πες του πως  λόγω του χαρακτήρα σου, τον παρακαλείς να συζητήσετε το οικονομικό και του ζητάς συγγνώμη αν τον «προσγειώνεις», αλλά το κάνεις για την ψυχική σου ισορροπία και για το καλό της σχέσης σας.

Πιστεύω πως τα ζευγάρια που ξεκινούν κοινή ζωή πρέπει να έχουν ξεχωριστά τα οικονομικά τους και να συμβάλλουν όσο γίνεται πιο ισότιμα στις δαπάνες της κοινής ζωής. Αν κάποιος έχει πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από τον άλλον, μπορεί να συμβάλλει κάτι παραπάνω, αποφεύγοντας όμως τις υπερβολές, τουλάχιστον στο αρχικό στάδιο. Πχ. σε ένα γάμο ή μακροχρόνια σχέση συμβίωσης είναι πιο φυσικό αυτός που έχει διπλάσιο μισθό να συμβάλλει διπλάσια, αλλά σε μια νέα σχέση αυτό είναι παρακινδυνευμένο και μπορεί να προκαλέσει καταστάσεις εξάρτησης, βολέματος ή δυσαρέσκειες σε περίπτωση χωρισμού.

Βασικό στοιχείο που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι αν κάποιος από τους δυο είναι επιφορτισμένος με κάποια μόνιμη οικονομική υποχρέωση, όπως δάνειο. Επίσης, πρέπει να συνυπολογίσετε τη διατροφή που δίνει ο φίλος σου για το παιδί του και άλλα σχετικά με αυτό έξοδα.

Αφού εσύ πληρώνεις δάνειο για το σπίτι, θα ήταν φυσικό ο φίλος σου να καταθέτει μηνιαία στο κοινό ταμείο σας ποσό μεγαλύτερο από το δικό σου κατά το ήμισυ του δανείου σου, όπως ακριβώς θα γινόταν αν ενοικιάζατε αυτό το σπίτι και πληρώνατε το νοίκι από μισό.

Υπολογίστε λοιπόν τι θα μπορεί ο καθένας σας να διαθέτει στη συμβίωση και καλό θα ήταν αυτό να είναι περίπου ίσο και επιπλέον να περισσεύουν χρήματα για να διατηρεί ο καθένας και ένα προσωπικό «πορτοφόλι». Σε πρώτη φάση είναι καλύτερο να αποφύγετε μεγάλες αγορές από κοινού πχ. έπιπλα ή συσκευές, αφού μάλιστα έχετε ήδη δυο εξοπλισμένα σπίτια. Αν σας περισσεύουν πράγματα, είναι προτιμότερο να τα αποθηκεύσετε κάπου.

Τα παραπάνω αποτελούν το «politically correct» της συμβίωσης και είναι μια «ψυχρή» αντιμετώπιση την οποία εγώ προσωπικά θεωρώ απαραίτητη. Βέβαια κάθε ζευγάρι μπορεί να αντιμετωπίσει το θέμα σύμφωνα με την ιδεολογία του. Πχ. κάποιος μπορεί να χαρίσει τα πράγματά του και να εγκατασταθεί στο σπίτι της φίλης του ή κάποιοι άλλοι να καλύπτουν απρογραμμάτιστα τα έξοδα της κοινής ζωής και να δουν στην πράξη πώς θα ισορροπήσουν. Ο κίνδυνος όμως οικονομικής αποτυχίας ή σύγκρουσης είναι μεγαλύτερος.

Όταν όμως ο ένας σύντροφος είναι οργανωτικός και ο άλλος όχι, ο πρώτος πρέπει να αναλάβει να αφυπνίσει τον δεύτερο. Η διαφορά αυτή πρέπει δε να ληφθεί υπόψη και όσον αφορά τα υπόλοιπα θέματα της κοινής ζωής.