Ξανακόλλησα!

Ειμαι 20 χρονων και εδω και 2 μηνες εμφανιστηκε ξανα στη ζωη μου το κολλημα μου απ το σχολειο! Ημασταν 2 περιπου χρονια μαζι απ τα 15 εως τα 17 μου! 6 περιπου μηνες αφου χωρισαμε εκανε σχεση με μια αλλη κοπελα και απο τοτε σταματησαμε εντελως να μιλαμε και δεν ειχαμε κανενος ειδους επικοινωνια για 3 χρονια!Εγω σ αυτο το διαστημα ειχα κανει μονο μια σχεση κ αυτη δεν κρατησε πανω απο μηνα. Αν και ολα αυτα τα χρονια παιρναγε κατα καιρους απ το μυαλο μου δεν πιστευα οτι θα ξαναμιλουσαμε και ποσο μαλλον να μου μιλησει αυτος.

Πριν απο δυο μηνες λοιπον μου εστειλε friend request στο facebook και λιγες μερες μετα μηνυμα για να με ρωτησει τι κανω και πως περασα ολα αυτα τα χρονια που δε μιλουσαμε! Συνεχισαμε να μιλαμε για αρκετες μερες μεχρι που μου ζητησε να βγουμε απλα για να τα πουμε.Η καρδια μου κοντεψε να σπασει μεχρι να ρθει εκεινη η μερα και εντωμεταξυ εγω δεν ειχα πει σε κανενα μα κανενα δικο μου ατομο οτι θα εβγαινα μαζι του(μαλλον γιατι καταβαθος ηξερα πως ειναι λαθος)... βγηκαμε λοιπον και καμια κινηση απο μερους του δε μου εδειχνε οτι με θελει πισω... ουτε καν μετανιωμενος για οσα μου χει κανει δε φανηκε...Μιλουσαμε ολο το βραδυ εντελως φιλικα...

Πλεον η επικοινωνια μαζι του ειχε γινει σχεδον καθημερινη αλλα οχι οπως ηθελα εγω...μιλουσαμε μονο φιλικα! Νομιζα λοιπον πως ειναι κολλημενος με αλλη και με εχει για να παιρναει την ωρα του και απλα να με κραταει κολλημενη μαζι του... Ενιωθα πως με τη λιγη αξιοπρεπεια που μου χε μεινει το πιο σωστο ηταν να του στειλω  μια μερα ενα ωραιοτατο μηνυμα λεγοντας του μες στις ακρες πως δε θελω να με ξαναενοχλησει και πως θελω να τον αφησω για παντα στο παρελθον και το ιδιο τον παρακαλουσα να κανει κ αυτος! Του πατησα κ ενα ωραιοτατο delete στο facebook και ενιωθα τελεια που δε τον αφησα να με καταστρεψει παλι...για μια βδομαδα κρατησε αυτο! μετα εκλαιγα με λυγμους μετανιωσα που τον εβγαλα παλι απ τη ζωη μου του στειλα μηνυμα αλλα αυτος πλεον ειναι θυμωμενος...Εδω και ενα μηνα ειμαι μια σε φαση καταθλιψης,κλαιω ολη μερα και υποφερω και απτην αλλη σε φαση τρελης χαρας και αισιοδοξιας(βεβαια το δευτερο συναισθημα παντα κραταει πολυ λιγοτερο απ το πρωτο)...

Δεν αντεχω αλλο να ειμαι κολλημενη στο παρελθον μου... Θελω να προχωρησω μπροστα...Η αυτοπεποιθηση μου ειναι στο 0... Θελω να σκεφτομαι θετικα αλλα δε μπορω... δεν ξερω το τροπο... υποφερω να ζω ετσι... ολος ο περιγυρος μου υποστηριζει πως ειμαι αρκετα ομορφη για να βρω οποιον θελω και να συνεχισω τη ζωη μου... Αλλα εγω δε νιωθω ετσι... Χρειαζομαι απελπισμενα τη βοηθεια σας!

Ν

 

Επειδή δεν έκανες κάτι σημαντικό από σχέσεις από τα 17 σου μέχρι τα 20, έχεις συνδέσει το αγόρι αυτό με τον έρωτα. Όταν αρχίσατε να ξαναμιλάτε εσύ επένδυσες και περίμενες κάτι παραπάνω, χωρίς αυτός να σου δείξει κάτι.

Ήταν καθαρός: δεν σου δημιούργησε ελπίδες και έδειξε να σε αντιμετωπιζει φιλικά. Δεν καταλαβαίνω από πού συμπέρανες πως σε θέλει «κολλημένη». Και αν ένωσες κάτι τέτοιο, γιατί δεν το συζήτησες μαζί του;

Το ότι τον διέγραψες και έστειλες μνμ να μη σε ξαναενοχλήσει μου φαίνεται αδικαιολόγητο, και πιστεύω πως το ίδιο φάνηκε και σ αυτόν. Δικαίως δεν ξαναεπικοινωνεί.

Άφησέ τον λοιπόν ήσυχο προς το παρόν, να ηρεμήσει η κατάσταση. Μάθε να δέχεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου. Είσαι πολύ νέα και είναι φυσικό να κάνεις λάθη. Η ζωή είναι έτσι: Δεν επενδύουμε αν δεν μας δείξουν ότι μας θέλουν, δεν δρούμε παρορμητικά, δεν διώχνουμε τους άλλους χωρίς εξήγηση, αποδεχόμαστε αν ο άλλος θύμωσε και θέλει να απομακρυνθεί.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως η ζωή σου δεν σε ευχαριστεί, αφού κόλλησες με τον πρώην μετά από τόσα χρόνια. Φρόντισε λοιπόν τη ζωή σου, σπουδές/δουλειά, φίλους, φλέρταρε και ζήσε όμορφα το παρόν, έτσι ώστε να μην κολλάς στο παρελθόν.

Η κατάθλιψη και η χαμηλή αυτοπεποίθηση έχουν βαθύτερους λόγους, η ιστοριούλα αυτή είναι μόνο η αφορμή. Φρόντισε λοιπόν να βελτιώσεις τη ζωή σου και τη διάθεσή σου.

Ξέχνα τον πρώην. Ίσως αν περάσει καιρός να μπορέσεις να το προσεγγίσεις, να του εξηγήσεις γιατί φέρθηκες έτσι και να τον ρωτήσεις αν θέλει αν έχετε στο μέλλον κάποια επικοινωνία και τι είδους