Και ένα μωρό…

Είμαι 31 και βρίσκομαι εδώ και 3 χρόνια περίπου σε σχέση. Ο σύντροφός μου είναι 43, χωρισμένος με 2 παιδάκια 11 και 7 ετών. Γνωριστήκαμε ενόσω βρισκόταν σε διάσταση και πολύ σύντομα ξεκινήσαμε μαζί. Ερωτευτήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη, αυθόρμητα και υπέροχα. Η σχέση μας είναι πολύ όμορφη μέχρι και σήμερα.

Τα παιδιά δεν τα έχω γνωρίσει (η αλήθεια είναι ότι η πρώην σύζυγος είναι γενικώς αρνητικά διατεθιμένη - του τα δίνει 1-2 ημέρες το μήνα χωρίς να τα φιλοξενεί και φυσικά θεωρεί εμένα υπαίτια του διαζυγίου τους παρόλο που δεν έχουμε επαφές). Δυστυχώς, βρισκόμαστε στην επαρχία, με το σύντροφό μου είμαστε και στην ίδια δουλειά, με αποτέλεσμα να έχουμε περάσει εκ πυρός και σιδήρου για να μπορέσουμε να είμαστε μαζί χωρίς να είμαστε (συνεχώς) δακτυλοδεικτούμενοι.

Οι γονείς μου από την άλλη πλευρά έχουν φρικάρει (και κυρίως η μητέρα μου) γιατί είναι "χωρισμένος με 2 παιδιά" και υποστηρίζουν ότι θα είμαι μια ολόκληρη ζωή μέσα στα προβλήματα, τη μιζέρια και θα κουβαλώ βάρη άλλων, θα "μεγαλώσω παιδιά άλλων" κλπ,κλπ, και κατά συνέπεια μέχρι και σήμερα δεν είχαν αποδεχθεί ούτε κατά διάνοια τη σχέση μου.

Όμως, το τεστ βγήκε θετικό και είμαι 6 εβδομάδων έγκυος. Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί για τον εαυτό μου από τώρα αυτό.... Ο σύντροφός μου, μου δήλωσε ότι θα το ήθελε, αρκεί να είμαι εγώ έτοιμη και να μη μου βγουν "απωθημένα" αργότερα. Αφήνει λοιπόν, το βάρος της απόφασης πάνω μου, λέγοντας παράλληλα πως θα είναι μαζί μου ό,τι και αν συμβεί...

Δεν ξέρω πως αισθάνομαι, δεν ξέρω αν το θέλω, δεν ξερω αν είμαι έτοιμη, δεν ξέρω πως θα το πάρουν τα παιδιά του, πως θα γίνει, αν και πως θα φρικάρει η πρώην σύζυγός του και αν θα απομακρύνει τα παιδιά από εκείνον, δεν ξέρω αν θα το δεχτούν αυτό το παιδί ποτέ ή αν είμαι φτιαγμένη για μάνα εγώ τελικά ή όχι.... Τόσα πολλά δεν ξέρω.... Έπειτα, την έκτρωση τη φοβάμαι... Στους δικούς μου το ανακοίνωσα -λέγοντας πως δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω-, η μαμά μου φρίκαρε, ο πατέρας μου ήταν πιο ψύχραιμος, σε σημείο που πρότεινε να βρεθούμε όλοι μαζί, να συζητήσουμε και κατόπιν να πάρω εγώ τις αποφάσεις μου...

Ο πανικός αυτός που νιώθω (τον οποίο φυσικά και έχω εκφράσει στον σύντροφό μου) είναι φυσιολογικός??? Μήπως, αν το ήθελα πραγματικά δεν θα αντιδρούσα έτσι??? Μήπως φοβάμαι για το περιβάλλον του (και μου), μήπως ζούσα στην κοσμάρα μου τόσον καιρό και νόμιζα ότι όλα είναι ρόδινα και υπέροχα, αλλά ήταν μόνο για να είμαστε σε σχέση και μέχρι εκεί???

Π.

 

Για μένα τα πράγματα είναι απλά: Θέλεις να γίνεις μητέρα από τον αγαπημένο σου; Είσαι έτοιμη αυτή την περίοδο για γάμο και παιδί; Τι σου λέει η καρδιά σου; Αν όχι, τέλειωσέ το γρηγορότερο και διεκδίκησε άλλες συνθήκες στο μέλλον για τη σχέση σου. Αν ναι, γράψε το τι θα πει ο κόσμος, τα στερεότυπα της επαρχίας και τους φόβους της μαμάς σου στα παλιά σου τα παπούτσια και προχώρησε!

Δεν ξεκαθαρίζεις, αλλά το θεωρώ φυσιολογικό πως αν κρατήσετε το παιδί, συγκατοικείτε και παντρεύεστε με τον σύντροφό σου. Και τι πιο φυσικό; Μια ελεύθερη κοπέλα και ένας διαζευγμένος άντρας παντρεύονται και κάνουν παιδί μετά από 3 χρόνια όμορφης σχέσης. Πού βρίσκεται τι πρόβλημα;

Και σε ρωτώ: Αν ήσουν σίγουρη πως η μαμά συμφωνεί και πως ο κόσμος δεν θα κουτσομπολέψει, θα προχωρούσες; Αν ναι, προχώρα και τώρα και απλώς προσπάθησε να αγνοήσεις το αντίξοο περιβάλλον.

Θεωρώ πως ο σύντροφος σου δεν χειρίζεται καλά το θέμα των παιδιών του. Ακόμη και αν η σύζυγος είναι απρόθυμη να συνεργαστεί, πιστεύω πως ο σύντροφός σου θα έπρεπε να είχε ήδη διεκδικήσει να βλέπει περισσότερο τα παιδιά του αι ο νόμος τον καλύπτει. Οπότε στην περίπτωση αυτή, θα έπρεπε ήδη να σε έχουν γνωρίσει και συμπαθήσει. Οπότε ο γάμος σας και στη συνέχεια η ανακοίνωση για το αδελφάκι θα ήταν φυσικά συνεπακόλουθα.

Οι απόψεις της μαμάς σου με βρίσκουν τελείως αντίθετη. Πώς θα μεγαλώνεις παιδιά άλλων με τόσο αραιή σχέση που έχουν τα παιδιά με τον πατέρα τους; Ακόμη όμως αν η σχέση γίνει –και πρέπει να γίνει- πιο στενή, είχες εξαρχής υπόψη πως συνδέεσαι με πατέρα και πως αν ήθελες να κάνεις μαζί του κάτι παραπάνω από σχέση θα βρίσκονταν στο τοπίο και 2 παιδιά. Και δεν νομίζω πως ήθελες κάτι επιφανειακό μαζί του τόσα χρόνια και με τέτοια συναισθήματα.

Έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα, αν τελικά κρατήσετε το μωρό, χρειάζεστε κάποιες συμβουλευτικές συνεδρίες με τον αγαπημένο σου για να δείτε πώς ακριβώς θα προχωρήσετε και πώς και πότε θα το πείτε στα παιδιά.