Αδυναμία προσαρμογής

Είμαι 18 ετών. Επεδίωκα την Ιατρική και παρότι ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και είχα μελετήσει σκληρά για τις εξετάσεις, πέρασα στη σχολή Βιολογίας σε επαρχιακή πόλη. Η απογοήτευσή μου ήταν μεγάλη, αλλά πήγα και εγκαταστάθηκα εκεί και άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα. Έχουν περάσει πάνω από δυο μήνες και δεν έχω προσαρμοστεί. Αισθάνομαι άσχημα, δεν έχω δημιουργήσει παρέες, πλήττω και νοσταλγώ το σπίτι μου. Σκέφτομαι να τα παρατήσω, να ξαναγυρίσω στο σπίτι μου και να προετοιμαστώ να ξαναδώσω Ιατρική. Από την άλλη, έχω ήδη αρχίσει να φοιτώ στη βιολογία, έχω νοικιάσει σπίτι, έχουν γίνει έξοδα και ντρέπομαι να πω στους γονείς μου να τα παρατήσω. Βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

Γ.

Το θέμα που σε απασχολεί έχει πολλές παραμέτρους.

• Τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου; Η επιθυμία σου για την Ιατρική είναι όνειρο ζωής; Είναι δικό σου όνειρο ή των άλλων; Αν όντως αυτό θέλεις να κάνεις στη ζωή, αυτό πρέπει να πρωτεύσει και μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο.
• Πώς σου φαίνεται το περιεχόμενο της σχολής Βιολογίας; Είναι βέβαια νωρίς για να κρίνεις, αλλά αν σου κινεί το ενδιαφέρον ίσως θα έπρεπε να σκεφτείς την πιθανότητα να την τελειώσεις και στη συνέχεια να κάνεις κάποιο μεταπτυχιακό σχετικό με την Ιατρική ή να επιδιώξεις να σπουδάσεις Ιατρική ως δεύτερες σπουδές.
• Έχεις το κουράγιο να ξαναδώσεις πανελλήνιες; Πόσος χρόνος πιστεύεις πως θα σου χρειαστεί για να προετοιμαστείς σε περίπτωση που επιλέξεις να ξαναδώσεις; Θα πρέπει εξάλλου να συζητήσεις με τους γονείς σου το οικονομικό μέρος όλων των πιθανών επιλογών.
• Η προσαρμογή σου στον τόπο των σπουδών σου θα γίνει ανάλογα με το πώς θα δεις το θέμα. Αν βλέπεις την κατάστασή σου ως «καταναγκαστικά έργα» σε μια πόλη και σε μια σχολή που βρέθηκες κατά τύχη, τότε έτσι θα εξελιχθεί και η ζωή σου εκεί. Αν, αντίθετα, προσαρμοστείς στο αντικείμενο των σπουδών σου και δεις την παραμονή σου στην επαρχιακή πόλη ως μια ευκαιρία να κοινωνικοποιηθείς, να περάσεις καλά και να ζήσεις φοιτητική ζωή, τότε όλα θα είναι διαφορετικά. Κάποια νέα παιδιά προσαρμόζονται λίγο πιο δύσκολα στη νέα πόλη, αλλά σε διαβεβαιώνω πως όλα τελικά περνούν ωραία τη φοιτητική τους ζωή.
• Πάψε να αισθάνεσαι αποτυχημένη. Η επιτυχία ενός ανθρώπου στη ζωή δεν κρίνεται από μια εξέταση στα 18 του. Έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου για να αποδείξεις την αξία σου. Δες την κατάσταση σαν ένα τυχαίο γεγονός που για κάποιο για κάποιο λόγο ήρθε στη ζωή σου, ίσως για να σε διδάξει κάτι.

Μια συνετή λύση είναι να ολοκληρώσεις το πρώτο τετράμηνο ή έτος των σπουδών στη σχολή που βρίσκεσαι, χωρίς να σκέφτεσαι τις άλλες πιθανότητες. Προσπάθησε να προσαρμοστείς στη φοιτητική κοινότητα και να κρίνεις αντικειμενικά αν σε ενδιαφέρουν οι σπουδές Βιολογίας. Στο τέλος του τετραμήνου ή του έτους ξανασκέφτεσαι τις επιλογές σου. Αν μετά το τετράμηνο αποφασίσεις να ξαναδώσεις, θα πιεστείς περισσότερο στο διάβασμα. Αν αποφασίσεις να δώσεις στον εαυτό σου το περιθώριο δοκιμής ενός ολόκληρου του ακαδημαϊκού έτους και τελικά αποφασίσεις να ξαναδώσεις το επόμενο καλοκαίρι, θα είσαι πιο άνετη αλλά θα έχεις χάσει 2 χρονιές. Βέβαια στην ηλικία σου 1-2 χρόνια δεν είναι ποτέ χαμένα γιατί βοηθούν στη συνειδητοποίηση και ωρίμανση. Πρέπει όλα τα παιδιά της ηλικίας σου (και οι γονείς τους) να συνειδητοποιήσουν πως επιτρέπεται κάποιος χρόνος για δοκιμές προκειμένου να γίνουν επιλογές ζωής, με δεδομένο βέβαια πως αυτό δεν αποτελεί κάλυψη για αδιαφορία ή τεμπελιά.  

Κατερίνα