Θύμα υποτίμησης

Θα ηθελα να ζητησω τη γνωμη σας για τη σχεση μου με τον πατερα μου.
Είμαι 32 χρονων μενω ακομα σπιτι του και για την ωρα ειμαι μια ανεργη επιστήμων.

Τις προαλλες ειχαμε μια διαφωνια με τον πατερα μου. ‘Εγινε κατι και μαλωσαμε και ο πατερας μου παντα λεει καποια πραγματα που με ριχνουν σε απογνωση. Μου λεει πως δεν τον σεβομαι, πως βγαζω γλωσσα, πως ειμαι αρρωστη και γενικα πως δεν είμαι ανθρωπος. Μετα απο αυτα εγω καθε φορα εδω και χρονια εχω συνειδητοποιησει πως ο πατερας μου με μισει. Παντα ηταν καταπιεστικος, δεν με αφηνε να βγω, να δω τηλεοραση, να φαω ο,τι θελω, παρα μονο ο,τι πιστευε αυτος οτι είναι σωστο. Ο πατερας μου δε πιστεψε ποτε σε μενα, με θεωρει ενα σκουπιδι και παντα θαυμαζει αλλους ανθρωπους που κατα τη γνωμη μου ειναι εντελως επιφανειακοι.

Σπουδασα κατι που μπορει υποσυνείδητα να μην το ηθελα, απλα να θελω να αποδειξω στον πατερα μου οτι αξιζω. ‘Oντως, ειμαι μια αριστη επαγγελματιας και με ο,τι καταπιανομαι το κανω καλα. Τρελαινομαι ομως για τις τεχνες και τωρα βλεποντας ολη αυτη την κακια και την ανταγωνιστηκοτητα στο χωρο δουλειας σε καθε εταιρεια που δουλευω, πιστευω πως μαλλον δεν θα έπρεπε να κανω καριερα.

 

Όταν ημουν στα 24 μου, μη εχοντας μαθει τιποτα για τη ζωη μιας και διαβαζα συνεχως, ξεκινησα μια "σχεση" μεσω ιντερνετ με εναν τυπο σε αλλη πολη, ο οποιος εδειχνε σημαδια αυταρχισμου. Επεμενε να παω να τον δω και επειδη εγω φοβομουν προσβαλλοταν και ελεγε πως δεν θα μου ξαναμιλησει. Όταν τελικα πηγα να τον δω ΜΕ ΒΙΑΣΕ και απο τοτε εζησα εναν ακομα χρονο μια κατασταση συνεχούς πιεσης, ελεγχου αυτου του ατομου χωρις ποτε να βρισκω το κουραγιο να τον χωρισω. Τελικα το καταφερα οταν προσπαθησε να μου κανει κακο, ΝΑ ΜΕ ΠΝΙΞΕΙ, μια και ποτε δεν ελεγχε τις κινησεις του. Η μονη μου εγνοια αυτο το χρονο ηταν να μην το μαθουν οι γονεις μου. Το κρατουσα κρυφο αυτό που περνουσα και μονο στο τελος καταφερα να ομολογησω τι ειχε γινει. Ο πατερας μου αντεδρασε πολυ ασχημα για μενα, θεωρησε πως εγω εφταιγα και πως δεν ηθελε να τον κανω ρεζιλι στους γυρω. Παντα νοιαζόταν τι θα πει ο κοσμος...

Εγω εκανα δυο χρονια να επανελθω μια και ημουν σπιτι συνεχεια και απλα φυτοζωουσα. Όταν αρχισα να ξεχναω, και ενω ζητουσα επανειλημμένα να με δει ενας ειδικος, ο πατερας μου αρνιοταν. Θεωρω πως ενω ξεχασα κατα καποιο τροπο οσα εζησα, εμειναν μεσα μου αρκετα χαραγμενα. Τον κατηγορουσα τον πατερα μου γιατι θεωρουσα πως αυτος εφταιγε που εγω συμπεριφερομουν σα θυμα. Έπειτα, οταν επιασα δουλεια ολοι με εκμεταλλευονταν και δεν μπορουσα να αντεπεξελθω.

Τελικα απόχτησα δικές μου εμπειριες απο αντρες μια και αρχισα να βγαινω και να γνωριζω κοσμο. Πληγωνομουν συνεχεια, παθαινα ατυχηματα στην υγεια μου, ωσπου εφτασα στο σημειο να έχω καποιες τασεις αυτοκτονιας και κατεληξα σε ψυχιατρο. Έκανα θεραπεια και μου δοθηκαν χαπια ετσι ωστε ενα χρονο μετα να νιωθω πιο ευτυχισμενη απο ποτε, σιγουρη για μενα και πλεον οτι μονο η οικογενεια μου αξιζει και θα παλευα για αυτο.

Συνειδητοποιω ομως πως σε καθε καβγα που εχουμε με τον πατερα μου, ενω εγω εχω αλλαξει αυτος συνεχιζει να πιστευει πως δεν τον σεβομαι, πως ειμαι αρρωστη και πως δεν κανω ποτε υποχωρησεις. Εκει γινομαι εξαλλη, δεν ξερω πια αν αξιζει να προσπαθω να φτιαξω τη σχεση μας.θεωρω πως παντα θα ποναω με τα λογια του και οσα πιστευει. Το μονο που θελω ειναι να γυρισω πισω το χρονο στην εφηβεια και να διαλεξω εγω το μελλον μου. Τωρα ολα εχουν τελειωσει, γιατι οχι μονο δεν εκανα οσα ηθελα αλλα δεν εφτιαξα και τη σχεση μου με τον πατερα μου.

 

Η σχέση σου με τον πατέρα σου ήταν ανέκαθεν πολύ κακή και εξακολουθεί να είναι και τώρα. Παρ’ όλα αυτά εσύ φαίνεσαι απόλυτα εξαρτημένη από αυτόν. Μένεις μαζί του, έρχεσαι σε απόγνωση όταν μαλώνετε, παίρνεις τα λόγια του τοις μετρητοίς, σπούδασες για να του αποδείξεις την αξία σου, δεν κατέφυγες εγκαίρως σε υπηρεσίες ψυχολογικής στήριξης επειδή δεν το ήθελε εκείνος. Το πατέρα σου δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Μπορείς όμως να αλλάξεις τον εαυτό σου και εκεί θα επικεντρωθώ.

Δεν έφτιαξες τη σχέση με τον πατέρα σου, αυτό όμως οφείλεται και στους δυο και όχι μόνο σε σένα. Από την άλλη, κάποιες σχέσεις φτιάχνονται και κάποιες όχι. Αν κατάφερνες να τηρείς μια απομακρυσμένη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στάση από αυτόν, σίγουρα θα ήσουν πιο ήσυχη.

 

Ναι, όταν συνηθίσουμε στην «κακοποίηση», στη συνέχεια την έλκουμε. Αυτό μαζί με την έλλειψη εμπειριών σε έκανε να μπλέξεις με τον άλλον. Περιττό να τονίσω για ακόμη μια φορά πόσο επικίνδυνο είναι να συνδεόμαστε άμεσα με κάποιον που δεν έχουμε ποτέ γνωρίσει κατά πρόσωπο. Ήταν πολύ παρακινδυνευμένο, μια κοπέλα χωρίς εμπειρίες να πάει σε μια ξένη πόλη να φιλοξενηθεί από ένα ιντερνετικό φλερτ. Πιστεύω πως το έκανες ως αντίδραση στην πιεστική ζωή που ζούσες. Πολύ περισσότερο, δεν καταλαβαίνω πώς διατήρησες σχέση ένα χρόνο με έναν άνθρωπο που σε βίασε και σε κακοποιούσε. Αυτό σημαίνει πλήρη απουσία αμυνών και απόλυτη εξάρτηση και πρέπει να επιλυθεί άμεσα με ψυχολογική στήριξη.

Και γιατί να μάθουν οι γονείς για τη σχέση αυτό; Περίμενες πως θα σε βοηθούσαν; Κακώς τους ενημέρωσες και τώρα ο πατέρας σου έχει επιχειρήματα εναντίον σου. Καταλαβαίνω πως ήθελες στήριξη, αλλά καλύτερο ήταν να την πάρεις από φίλους (έχεις άραγε;) και από ψυχολόγο. Αφού δεν επέλυσες τα θέματά σου, στάση του θύματος σε ακολούθησε και στον επαγγελματικό και κοινωνικό χώρο.

Κατέφυγες σε ψυχίατρο, πήρες χάπια, «ετσι ωστε ενα χρονο μετα να νιωθω πιο ευτυχισμενη απο ποτε, σιγουρη για μενα και πλεον οτι μονο η οικογενεια μου αξιζει και θα παλευα για αυτό». Εμένα όμως από τα γραφόμενά σου δε μου φαίνεσαι καθόλου ευτυχισμένη! Εξηγούμαι, για να μη φανεί πως υποτιμώ την ψυχιατρική:

Η ψυχιατρική βοήθεια που δεν συνδυάζεται με ψυχοθεραπεία (από τον ίδιο τον ψυχίατρο, πράγμα σπάνιο, ή από ψυχολόγο) λειτουργεί ως «ασπιρίνη». Τα φάρμακα βελτιώνουν την ψυχική μας κατάσταση για όσο διάστημα τα παίρνουμε, αλλά δεν λύνουν τα προβλήματά μας σε βάθος, οπότε αυτά πάντα καραδοκούν και επανέρχονται. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω ψυχοθεραπείας. Και αν το άτομο βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση, τα χάπια το βοηθούν να ενταχθεί στη διαδικασία αυτή.

Θεωρώ πως χρειάζεσαι άμεσα ψυχοθεραπεία, γιατί η ψυχική σου κατάσταση είναι άσχημη. Φρόντισε να βρεις κάποιον καλό θεραπευτή στην πόλη που μένεις. Επιπλέον, φύγε από το σπίτι σου με οποιοδήποτε κόστος. Είσαι άνεργη, καταλαβαίνω, αλλά αυτό είναι πολύ βασικό θέμα. Δεν έχεις κάποια φίλη να μείνετε μαζί; Δεν μπορείς να φύγεις σε άλλη πόλη για δουλειά; Φρόντισε τον εαυτό σου γιατί κανείς δεν θα το κάνει για λογαριασμό σου.