Άντρες και γυναίκες από άλλους πλανήτες

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε πριν από 2 1/2 χρόνια περίπου και είμαστε παντρεμένοι 1 1/2 χρόνο. Είναι 41 και εγώ είμαι 38. Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, συμβιώσαμε και στον 1 χρόνο περίπου αποφασίσαμε να αποκτήσουμε παιδί. Έμεινα έγκυος και τώρα έχουμε ένα κοριτσάκι 10 μηνών.

Ήδη από τη συμβίωση είχαμε μερικά προβλήματα συνεννόησης αλλά αυτά γιγαντώθηκαν όταν αποφασίσαμε να αγοράσουμε σπίτι, να το φτιάξουμε και κυρίως όταν αποκτήσαμε παιδί. Ο σύζυγός μου κατά τη γνώμη μου είναι βαθιά συναισθηματικός. Είναι πολύ σημαντικό γι' αυτόν η σύντροφός του αλλά και οι γύρω του να τον επιβραβεύουν, να τον καθησυχάζουν, να μην έχουν ιδιαίτερες διαφωνίες μαζί του, είναι εξαιρετικά εύθικτος. Επίσης, θέλει να του εκφράζει τα συναισθήματά της, να του μιλάει γλυκά, πολύ γλυκά - σαν μωρό - και γενικά να μην του πηγαίνει και πολύ κόντρα γιατί τρελαίνεται. Μόλις κάτι πάει στραβά, κατεβάζει μούτρα που μπορεί να κρατήσουν και μέρες. Σε μερικές περιπτώσεις κουκουλώνεται στο κρεβάτι και δεν έχει όρεξη για τίποτα. Στο παρελθόν είχε περάσει κατάθλιψη εξαιτίας προβλημάτων υγείας και εξακολουθεί εδώ και χρόνια να λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή. Όλα αυτά τα ήξερα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, μα ο τρυφερός αλλά και δύσκολος παράλληλα χαρακτήρας του κάτι μου έκανε, τον ερωτεύτηκα και προχωρήσαμε τη σχέση μας.

Όταν ήρθε το παιδί στη ζωή μας, άρχισαν τα σοβαρά προβλήματα. Το χειρότερο ήταν ότι εγώ εξαιτίας του άγχους μου τους πρώτους μήνες μήπως πάθει κάτι το παιδί, του έκανα διάφορες υποδείξεις "μην κάνεις αυτό", "μην κάνει εκείνο" και άρχισε να νιώθει πολύ μειονεκτικά και να μου λέει ότι δεν του έχω εμπιστοσύνη και δεν τον θεωρώ καλό πατέρα. Με τον καιρό, το άγχος μου για το παιδί μετριάστηκε αλλά εξακολουθώ κάποιες φορές να του υποδεικνύω πράγματα, και τότε έχουμε πρόβλημα.

Ξέρω ότι πρέπει να του έχω περισσότερη εμπιστοσύνη αλλά μου είναι αδύνατο κάποιες φορές γιατί θεωρώ ότι δεν προσέχει όσο θα ήθελα το παιδί, αν και εκείνος θεωρεί ότι είμαι σε κάποια σημεία υπερβολική. Επίσης, έχουμε διαφωνίες στο τι θα φάει, πώς θα το φάει και γενικά δεν φαίνεται να έχουμε πουθενά την ίδια γραμμή. Στην τελική θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να παρεμβαίνει και σε όλα. Για κάποια θέματα είναι υπεύθυνη η μητέρα, για κάποια θέματα ο πατέρας, ίσως όταν μεγαλώσει λίγο περισσότερο το παιδί. Είναι γεγονός ότι εγώ είμαι κάποιες φορές απότομη μαζί του και δεν μπορώ να μιλήσω όσο γλυκά θέλει. Επίσης, από τη γέννηση του παιδιού, τον έχω λίγο παραγκωνίσει, δεν έχουμε σχεδόν καθόλου χρόνο μόνοι μας. Για ένα διάστημα παρακολουθήσαμε μια ομάδα συμβουλευτικής σχετικά με τις σχέσεις και κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση, αλλά όταν σταμάτησε η ομάδα άρχισαν πάλι τα προβλήματα.

Αυτή τη στιγμή είμαστε στο σπίτι σαν ξένοι, μου μιλάει μόνο για τα τυπικά, μου είπε ότι δεν με θέλει και ότι προσπαθεί γενικά να με αποφύγει. Όταν γυρίζει από τη δουλειά, μένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι και δεν έχει όρεξη για τίποτα. Μόνο όταν φεύγω από το σπίτι και πρέπει να κρατήσει για λίγο το παιδί, σηκώνεται. Μου είπε ότι δεν θέλει πλέον να προσπαθεί για μας, ότι δεν έχουμε ελπίδα και ότι απλά δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει. Εγώ νιώθω πολύ άσχημα. Εκτός του ότι αυτό που κάνει είναι απίστευτα εκνευριστικό και χειριστικό κατά τη γνώμη μου, με κάνει να νιώθω πολύ στενοχωρημένη. Μου λέει ότι εγώ το διάλεξα και ότι έπρεπε να είχα σκεφτεί νωρίτερα τη στάση μου και να φερόμουν καλύτερα. Όλα αυτά επειδή πήγε να αλλάξει τη πάνα του παιδιού κάποια στιγμή που εγώ θεωρούσα ότι δεν χρειαζόταν και την έκανε να κλαίει και απλά του είπα ότι είναι «μες τη μέση». Μου είπε ότι δεν ξέρω να μοιράζομαι πράγματα, ότι θέλω να τα κάνω όλα μόνη μου γιατί νομίζω ότι τα κάνω καλύτερα και ότι στην ουσία του είπα πως γενικά είναι «μες τη μέση» και ότι με ενοχλεί γενικότερα.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Η σχέση μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Κατανοώ τις ευθύνες μου και χτυπώ το κεφάλι μου για την κακή επιλογή που έκανα γιατί σκέφτομαι πώς αυτό θα αντανακλάσει στο παιδί μας. Δεν ξέρω καν αν αυτή η κατάσταση διορθώνεται.

Ρ.

Όταν ένα ζευγάρι περνά από τη σχέση στο γάμο κι από κει στην απόκτηση παιδιού, το σύστημα «ζευγάρι» μετατρέπεται στο σύστημα «οικογένεια» που έχει άλλες απαιτήσεις και επιβάλλει άλλου είδους πιέσεις στα μέλη του (όπως του δίνει και άλλου είδους χαρές). Θεωρώ πως στη δική σας περίπτωση όλες αυτές οι αλλαγές έγιναν σε πολύ μικρό διάστημα και είναι σε ένα βαθμό φυσικό και υφίσταστε τις συνέπειες των «αναταράξεων» μέχρι το νέο σύστημα να λάβει μια κατάσταση ισορροπίας και αν δεν τα καταφέρει να διαλυθεί.

Με τον άντρα σου είστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι και μάλιστα ο τρόπος που τον περιγράφεις μου θύμισε τον τρόπο που πολλοί άντρες περιγράφουν τις γυναίκες τους (υπερευαίσθητες, εύθικτες, τρυφερές, θέλουν ενθάρρυνση, γλυκιά ομιλία κτλ, έχουν μια τάση προς την κατάθλιψη). Έπρεπε σίγουρα να το σκεφτείς καλύτερα πριν δέσεις τη ζωή σου με έναν άνθρωπο που από την αρχή φάνηκε πως είχατε σημαντικές διαφορές. Από την άλλη μεριά κι ο άντρας σου αν μιλούσε σε κάποιον για σένα ίσως να σε έλεγε ελεγκτική, απότομη, εγωίστρια και πως θέλεις όλα να γίνονται με το δικό σου τρόπο. Είναι σαν ο καθένας από σας να ζει σε ένα δικό του πλανήτη και να μιλά τη δική του γλώσσα, οπότε να μην καταλαβαίνει τη γλώσσα του άλλου.

Για την προσοχή του παιδιού και διάφορα άλλα πρακτικά θέματα, μπορείτε να κάνετε κάποια στιγμή μια ήρεμη συζήτηση και να μοιράσετε αρμοδιότητες. Αλλά η ουσία δεν είναι αυτή. Πρέπει να λύσετε το πολύ πιο ουσιαστικό θέμα της συμβατότητας μεταξύ σας.

Αρχικά, ο σύζυγός σου που έχει διαγνωσμένα θέματα υγείας, τα οποία φαίνεται τώρα να βρίσκονται σε έξαρση, τι κάνει γι’ αυτά; Ακολουθεί κάποια φαρμακευτική και κυρίως ψυχοθεραπευτική αγωγή; Αν ένας τουλάχιστον στο ζευγάρι έχει ψυχολογικά προβλήματα, το ζευγάρι δύσκολα αντέχει.

Αν εκείνος προσέξει ψυχολογικά τον εαυτό του, ο ιδανικό θα ήταν να ενταχτείτε μαζί και σε συμβουλευτική διαδικασία ζευγαριού. Οι ομάδες είναι πιο κατάλληλες για να αναβαθμίσει τη σχέση του το ζευγάρι όταν ΔΕΝ βρίσκεται σε κρίση. Όταν βρίσκεται σε κρίση, χρειάζεται ατομική δουλειά.

Η κατάσταση για να διορθωθεί χρειάζεται συνειδητή προσπάθεια και από τους δυο σας και μακροχρόνια διαδικασία. Αν δεν τα καταφέρετε, είναι προτιμότερο και για σας και για το παιδί σας να χωρίσετε πολιτισμένα, παρά να βασανίζεστε. Ο άντρας με τον οποίο επέλεξες να κάνεις παιδί είναι αυτός. Είτε είστε είτε δεν είστε μαζί, αναπόφευκτα θα επιδράσει στο παιδί του. Κοίταξε εσύ από μεριάς σου να είσαι όσο γίνεται πιο ισορροπημένη για να μπορέσεις να εξισορροπήσεις την κατάσταση, ακόμη κι αν εκείνος δεν κάνει κάτι για τον εαυτό του.

Κατερίνα