Γιατί τα αδέλφια μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους;

2 αδερφες γύρω στα 50, η Α και η Β, που μεγαλωσαν με ακριβως τον ιδιο τροπο, εχοντας απ τους γονεις ο,τι ηθελαν, και με πολλη αγαπη. Πως γινεται να εχουν διαφορετικη συμπεριφορα προς τους γονεις τους αλλα και γενικα αλλη αντιληψη της ζωης και των πραγματων; Η Α εχει μονο να λεει κατηγοριες για το οτι οι γονεις δουλευαν πολυ και δεν ειχαν χρονο, ενω η Β, παρολο που εχει παραπονα οτι δε της εδιναν τοση σημασια οση στη Α, μονο βοηθαει. Ο φίλος μου που μου είπε την ιστορία εχει την αποψη οτι μπορει σε ενα παιδι να δωσεις τα παντα αλλα εκεινο να βγει αχαριστο (περιπου η περιπτωση της Α), αρα δεν εχει μεριδιο ευθυνης ο γονιος. Ενω εγω πιστευω οτι εχει γιατι δινω τα παντα δε σημαινει κατι αν παραλληλα δε το μαθαινεις να σκεφτεται, να εκφραζεται, να εκτιμαει κλπ... η αποψη σας ποια ειναι; καποια πραγματα ειναι θεμα του οτι ετσι γεννηθηκε, και τελος δεν αλλαζει ή παιζει αποκλειστικο ρολο η διαπαιδαγωγηση;;
Ο φιλος μου ειναι ο γιος της Α, ο οποίος μεγαλωσε 4-7 ετών με τη γιαγια μιας και η μαμα του δεν ειχε παντα χρονο/χρηματα για να τον μεγαλωσει, και ταυτοχρονα η γιαγια μεγαλωνε και την αδερφη του ως τα 3 της. Έχουν βγει δυο διαφορετικα παιδια παρολο που υποστηριζει οτι μεγαλωσαν ακριβως με τον ιδιο τροπο (πραγμα που αδυνατω να το πιστεψω), ενα παραδειγμα ειναι στο θεμα διεκδικησης η αδερφη του, ακομα και σε περιοδους στενοτητας των γονιων της απαιτουσε, ενω ο φιλος μου οχι.

Α

Ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνεται ως συνισταμένη συνδυασμού γονιδίων, διαγενεακών προτύπων, περιβαλλοντικών επιρροών (ειδικά της πρώτης παιδικής ηλικίας) και κάποιων τυχαίων παραγόντων. Όταν το παιδί φτάσει λίγων ετών, απαρτίζεται ψυχολογικά από ένα συγκεκριμένο «υλικό».
Κάθε επιρροή του περιβάλλοντος, η ίδια επιρροή, αν γίνει σε διαφορετικό υλικό, θα προκαλέσει διαφορετική αντίδραση. Για να τα δούμε πιο παραστατικά, ας πούμε πως δυο αδέλφια, 5 και 7 ετών αντίστοιχα, υφίστανται την ίδια καταπόνηση που είναι πχ ένας ευέξαπτος μπαμπάς που εύκολα τα μαλώνει άσχημα.  Αν το ένα αδελφάκι είναι ως υλικό «ξύλο» και το άλλο «γυαλί», και η καταπόνηση είναι –ας πούμε-  ένα ίδιο χτύπημα με σφυρί πάνω στο κάθε υλικό, τότε τι θα συμβεί; Το γυαλί θα θρυμματιστεί ενώ το ξύλο απλώς θα βαθουλώσει ή μπορεί να μην πάθει και τίποτα! Αν αυτά τα μεταφέρουμε στο ψυχολογικό επίπεδο, το ένα παιδί θα πληγωθεί για όλη του τη ζωή, ενώ το άλλο όχι. Αντίθετα, αν η καταπόνηση δεν ήταν η οξυθυμία του μπαμπά αλλά κάτι άλλο, πχ. μια κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειας, είναι πολύ πιθανό να επηρέαζε άσχημα το ένα παιδί ενώ λίγο ή καθόλου το άλλο. Σκεφτείτε πχ αν αντί για  σφυρί επιδρούσε νερό πάνω στα δυο υλικά που προαναφέραμε: το γυαλί δεν θα πάθαινε τίποτα ενώ το ξύλο θα σάπιζε.
Δεν έχει τελικά τόση σημασία το τι σου συμβαίνει, αλλά το ποιος είσαι και το πώς το επεξεργάζεσαι…
Στη λογική αυτή έρχονται να προστεθούν και τα εξής

·       όταν γεννιέται το κάθε παιδί, οι γονείς είναι κάπως διαφορετικοί σε σχέση με το πώς ήταν όταν γεννήθηκε το προηγούμενο. Έχουν αλλάξει λόγω ηλικίας, εμπειριών ζωής και φυσικά λόγω της εμπειρίας της ανατροφής του προηγούμενου παιδιού. Πιθανώς και η σχέση μεταξύ τους να είναι διαφορετική

·       έχει επίσης ίσως αλλάξει το περιβάλλον, δηλ η δομή της οικογένειας, η επαγγελματική ενασχόληση των γονέων, η οικονομική κατάσταση, η βοήθεια από τους παππούδες, το φιλικό περιβάλλον, το σπίτι κ.ά

·       στο πρώτο παιδί οι γονείς κατά κανόνα είναι πιο προστατευτικοί και αφοσιωμένοι, ως πρωτάρηδες, ενώ στο δεύτερο πιο χαλαροί

·       κάθε παιδί από το φύλο, τη σειρά γέννησης και τα χαρακτηριστικά του, αναλαμβάνει ένα ρόλο στην οικογένεια, οπότε προκαλεί και δέχεται την ανάλογη συμπεριφορά. Πχ αν έχουμε ως πρώτο μωρό ένα ήρεμο και όμορφο κοριτσάκι και σαν δεύτερο ένα ζωηρό και ακατάστατο αγοράκι, αποδίδονται οι ρόλοι «ένα αγγελούδι» και «ένας διαβολάκος». Τα παιδιά παίρνουν την ανάλογη ταμπέλα, οι γονείς τους φέρονται διαφορετικά και τα παιδιά αντιδρούν ανάλογα. Κάποιο μωρό φιλάσθενο, ιδιαίτερα ζωηρό, ιδιαίτερα ήσυχο, ιδιαίτερα όμορφο, που μίλησε γρήγορα ή αργά κτλ παίρνει μια ταμπέλα που αναπαράγεται και το συνοδεύει σε όλη του τη ζωή.

·       Κάθε γονιός δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση με το κάθε παιδί και έτσι δημιουργούνται στην οικογένεια συμμαχίες, έχθρες, δίπολα, τρίγωνα, υπο-ομάδες κτλ που επηρεάζουν πολύ την εξέλιξη των μελών τους

·       Τα παιδιά δημιουργούν και μεταξύ τους μια δυναμική. Το πρώτο παιδί έζησε και μόνο, ενώ το δεύτερο όχι. Το μεγάλο προστατεύει ή δυναστεύει το μικρό, το μεγάλο έχει προνόμια, το μικρό χάδια, το μεσαίο είναι μάλλον αφανές κτλ

·       Όταν το παιδί αρχίζει σχολείο και παρέες με άλλα παιδιά, οι επιρροές αυτές είναι επίσης ποlύ σημαντικές για την εξέλιξή του και ποτέ δεν είναι ίδιες για όλα τα αδέλφια.

Αυτά τα λίγα για να στηρίξω πως, ναι, στην ίδια οικογένεια βγαίνουν πολύ διαφορετικά παιδιά, που την αξιολογούν και φέρονται πολύ διαφορετικά. Αν βάλουμε 2 αδέλφια να γράψουν την ιστορία της οικογένειάς τους, θα πάρουμε 2 ιστορίες πολύ διαφορετικές!