Ειμαι παντρεμενη εδω και δυο χρονια και
εχω δυο παιδακια.παντρευτηκα γιατι ημουν εγκυος και ειχε προηγηθει μια εκτρωση
απο αλλο συντροφο και δεν ηθελα παλι να κανω.τον τοτε συντροφο τον αγαπουσα κ
τον αγαπαω παρα πολυ. χωρισαμε γιατι οι γονεις μου δεν τον θελανε γιατι ηταν
αλοδαπος.καταφεραν κ μας χωρισαν εχουν περασει κοντα 3 χρονια. γνωρισα τον
αντρα μ.καναμε σχεση κ μεσα σε ενα μηνα έμεινα παλι εγκυος.δεν επαιρνα
προφυλαξεις.κακος.το κρατησαμε κ κάναμε κι αλλο.εκανα παιδια με κάποιον που δεν
γνωριζα.αν ταιριαζαμε δεν ηξερα τιποτα.γιατι το εκανα...γιατι δεν το κανα με
τον ανθρωπο που αγαπω;;ακομα κ σημερα εχω επικοινωνια μαζι του.μαγαπαει κ τον
αγαπω.μα δεν μπορεί να μου μεγαλωσει τα ξενα παιδια.ηθελε να ηταν δικα του.τον
αντρα μ δεν νοιωθω πως τον αγαπω κ δεν ξερω αν θα τον αγαπησω ποτε.φοβαμαι το
διαζυγιο.δεν θελω τα παιδιά μου να μεγαλωσουν με γονεις χωρισμενους.κ αν χωρισω
τι; θα ειμαι μονη μου;πως θα μεγαλωσω μονη τα παιδια μου; τα παιδια μου ειναι 2
χρονων κ 4μιση μηνων.επικρατει ενας χαμος.τα νευρα μ δεν ειναι καλα.ολα μου
φταινε.ξεσπαω στα παιδια.λυπαμαι που το λεω. ο αντρας μ λειπει σχεδον
συνεχεια.δουλευει εγω δεν δουλευω.εχω ερθει στο σπιτι του αντρα μ σε ενα
απομακρυσμενο χωριο.οι δικοι μ ειναι μακρυα.φιλους δεν εχω.δεν βγαινω
καθολου.ολη μερα ειμαι μεσα.ολη μερα με τα παιδια.εχω θολωσει.τα πεθερικα μ
ειναι απο κατω μας.δεν μιλαμε.μου καναν πολεμο εξ αρχης.ειναι παλαιων αρχων.δεν
με θελανε.εχουν συμβει παρα πολλα.δεν τους αφηνω να δουν τα παιδια.πλεον δεν τα
ζητανε.ουτε ο αντρας μ τους μιλάει.εχω δικιο απολυτο μαζι τους κ το ξερει κ ο
αντρας μου. ειμαι πολύ χαλια ψυχολιγικα.ειμαι σε αδιέξοδο.
Δύσκολη είναι πράγματι η ζωή σου και αυτό οφείλεται σε δικές σου λανθασμένες επιλογές. Αυτό δεν το λέω για να σε κατηγορήσω, αλλά για να αισθανθείς λιγότερο «θύμα» των καταστάσεων. Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα και πώς θα ξαναπάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.
Με τον τρόπο ζωής σου είναι φυσικό να είσαι χάλια. Εδώ άλλες νέες μητέρες με δυο μωρά, χωρίς τις δικές σου συνθήκες και πάλι νιώθουν φυλακισμένες και αγχωμένες, όσο κι αν αγαπούν τα παιδάκια τους.
Προς το παρόν δεν βλέπω να μπορείς να κάνεις κάτι ριζικό. Επικέντρωσε στα παιδιά σου 2-3 χρόνια και φρόντισε να τα μεγαλώσεις όσο καλύτερα μπορείς. Μίλησε στον άντρα σου για τη μοναξιά και το κλείσιμό σου και δείτε τι μπορείτε να κάνετε για να νιώσεις καλύτερα. Επικαλέσου όχι μόνο την ψυχική σου κατάσταση αλλά και την επιρροή που αυτή θα έχει στα παιδιά.
Με τα πεθερικά σου θα πρέπει να κάνεις ανακωχή και συζητείστε με τον άντρα σου πώς θα γίνει αυτό. Δεν είναι δυνατόν να μένετε στο ίδιο σπίτι και να μη μιλάτε, ούτε να μη βλέπουν τα εγγόνια τους ούτε κι εσύ να είσαι αβοήθητη. Σχεδιάστε με τον άντρα σου μια «πολιτική» προς όφελος όλων σας. Δεν λέω να προσποιηθείς πως τους αγαπάς ή πως συμφωνείς μαζί τους. Ας τους μιλήσει πρώτα ο άντρας σου, να τους πει πως είστε διατεθειμένοι να βάλετε στην άκρη τα παλιά και να ζήσετε ήρεμα από δω και πέρα, χωρίς να μπαίνει πολύ ο ένας στη ζωή του άλλου. Και να διαμορφωθεί μια κατάσταση όπου θα λέτε μια καλημέρα και θα μπορούν να σας φυλάξουν τα παιδιά 2-3 ώρες για να βγείτε λίγο έξω με τον άντρα σου ή να βγεις εσύ να κάνεις κάτι. Επίσης, φρόντισε να βρεις μια κοπέλα εμπιστοσύνης να σε βοηθά λίγο στο σπίτι και στα παιδιά και συζήτησε με τον άντρα σου πόσο απαραίτητο σου είναι αυτό.
Φρόντισε στο στενό περιβάλλον που ζεις να βρεις κάποια φίλη ή κάποιο ενδιαφέρον. Διεκδίκησε τη μετακίνησή σας στην κοντινή πόλη, αν η δουλειά του άντρα σου το επιτρέπει.
Με λίγα λόγια, πάλεψε την κατάσταση που βρίσκεσαι για 2-3 χρόνια, να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά σου. Αν δεν καταφέρεις να νιώσεις καλύτερα με το γάμο σου, επόμενη φάση είναι το να προσπαθήσεις να βρεις δουλειά και μετά βλέπεις τι θα κάνεις. Στο μεταξύ πρόσεξε την αντισύλληψή σου!
Δύσκολη είναι πράγματι η ζωή σου και αυτό οφείλεται σε δικές σου λανθασμένες επιλογές. Αυτό δεν το λέω για να σε κατηγορήσω, αλλά για να αισθανθείς λιγότερο «θύμα» των καταστάσεων. Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα και πώς θα ξαναπάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.
Με τον τρόπο ζωής σου είναι φυσικό να είσαι χάλια. Εδώ άλλες νέες μητέρες με δυο μωρά, χωρίς τις δικές σου συνθήκες και πάλι νιώθουν φυλακισμένες και αγχωμένες, όσο κι αν αγαπούν τα παιδάκια τους.
Προς το παρόν δεν βλέπω να μπορείς να κάνεις κάτι ριζικό. Επικέντρωσε στα παιδιά σου 2-3 χρόνια και φρόντισε να τα μεγαλώσεις όσο καλύτερα μπορείς. Μίλησε στον άντρα σου για τη μοναξιά και το κλείσιμό σου και δείτε τι μπορείτε να κάνετε για να νιώσεις καλύτερα. Επικαλέσου όχι μόνο την ψυχική σου κατάσταση αλλά και την επιρροή που αυτή θα έχει στα παιδιά.
Με τα πεθερικά σου θα πρέπει να κάνεις ανακωχή και συζητείστε με τον άντρα σου πώς θα γίνει αυτό. Δεν είναι δυνατόν να μένετε στο ίδιο σπίτι και να μη μιλάτε, ούτε να μη βλέπουν τα εγγόνια τους ούτε κι εσύ να είσαι αβοήθητη. Σχεδιάστε με τον άντρα σου μια «πολιτική» προς όφελος όλων σας. Δεν λέω να προσποιηθείς πως τους αγαπάς ή πως συμφωνείς μαζί τους. Ας τους μιλήσει πρώτα ο άντρας σου, να τους πει πως είστε διατεθειμένοι να βάλετε στην άκρη τα παλιά και να ζήσετε ήρεμα από δω και πέρα, χωρίς να μπαίνει πολύ ο ένας στη ζωή του άλλου. Και να διαμορφωθεί μια κατάσταση όπου θα λέτε μια καλημέρα και θα μπορούν να σας φυλάξουν τα παιδιά 2-3 ώρες για να βγείτε λίγο έξω με τον άντρα σου ή να βγεις εσύ να κάνεις κάτι. Επίσης, φρόντισε να βρεις μια κοπέλα εμπιστοσύνης να σε βοηθά λίγο στο σπίτι και στα παιδιά και συζήτησε με τον άντρα σου πόσο απαραίτητο σου είναι αυτό.
Φρόντισε στο στενό περιβάλλον που ζεις να βρεις κάποια φίλη ή κάποιο ενδιαφέρον. Διεκδίκησε τη μετακίνησή σας στην κοντινή πόλη, αν η δουλειά του άντρα σου το επιτρέπει.
Με λίγα λόγια, πάλεψε την κατάσταση που βρίσκεσαι για 2-3 χρόνια, να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά σου. Αν δεν καταφέρεις να νιώσεις καλύτερα με το γάμο σου, επόμενη φάση είναι το να προσπαθήσεις να βρεις δουλειά και μετά βλέπεις τι θα κάνεις. Στο μεταξύ πρόσεξε την αντισύλληψή σου!
Κατερινα μου το να αλλαξω τοπο κατοικιας ειναι κατι πολυ δυσκολο.δεν εχουμε αλλο σπιτι προς το παρον κ αν φυγουμε θα παμε στο νοικι κατι που ειναι πολυ δυσκολο λογο οικονομικου.γιατι εχω κ τα παιδια μου κ εχουν πολλα εξοδα.δεν μπορω να σκεφτομαι και το νοικι.εκτος αυτου αν μετακομίσουμε ο αντρας μου θα πρεπει να βρει αλλη δουλεια γιατι σε αυτην που ειναι τωρα δουλευει με τον πατερα του κ δεν θα θελει να τον αντικρίζει.κ λογικο μου φαίνεται.εγω εχω δουλεια απλα τωρα δεν δουλευω γιατι ειμαι σε αδεια λογο μητροτητας.ειμαι σε αδεια μεχρι τον μαιο.ως τοτε θα πρεπει να εχουμε βρει λυση στο προβλημα μετακόμισης γιατι η δουλεια μου ειναι στην αθηνα κ γω μενω αυτη την στιγμη 2ωρες μακρια.δυο επιλογες εχω η να μετακομισω κοντα στην μητερα μου για να μ κραταει τα παιδια για να πηγαινω για δουλεια η να μεινω εκει που ειμαι με την κατάσταση που επικρατει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο αφορά τα πεθερικα μου ουτε εγω η ιδια δεν ξερω αν θελω σχεση μαζι τους.μου εχουν φερθει παρα πολυ ασχημα κ δεν ξερω αν τα παιδια μου θα ηταν καλο να συναναστρέφοντε με τετοιου ειδους ανθρωπους.ειναι πολυ σκληροι κ αρβανιτες.δεν μπορω να τους συγχωρησω το οτι ημουν εγκυος στο δευτερο παιδακι μου κ δεν με ρωτησαν ποτε τι κανω.αν χρειαζομαι κατι.οτι σηκωσαν χερι να με χτυπησουν ενω ημουν εγκυος κ κραταγα κ την κορη μου στην αγκαλια μου.με εβρισαν με τον χειροτερο τροπο κ με εδιωξαν απ το σπιτι τους λεγοντας μ να μην ξαναπατησω εκει.το οτι γεννησα κ δεν ηρθαν στο νοσοκομειο ουτε πηραν ενα τηλ.το οτι νοσηλευτηκα με τον μικρο 17ημερων μωρο στο παιδων κ δεν πηραν ενα τηλ να δουν τι κανει αυτο το μωρο.το εγγονι τους!!κ τελος οτι τα βαπτισα κ δεν ηρθαν ποτε!!πες μου πως μπορω να χω σχεσεις κ να εμπιστευτω τα μικρα μου σ'αυτους που μονο ανθρωποι δεν λεγονται.
Με την μοναξια μου τι να κανω;νοιώθω πως ειμαι εντελως μονη ωρες ωρες σε αυτο το σπιτι.νοιωθω πως ειμαι σε ενα κλουβι.δεν εχω επιλογες.πως να μ βοηθησει ο αντρας μου;εχω κανει μια φιλη εκει.μαλλον δεν την διαλεξα εγω.ειναι γυναικα του κολλητου του αντρα μ. κι αυτη με δυο παιδακια στις ηλικειες των δικων μ παιδιων.δεν την πολυ βλεπω γιατι ειναι πολυ δυσκολο.παιρνω παραδειγμα απο μενμ.αλλα δεν εχουμε κ πολλα κοινα κ δεν μπορω να την εμπιστευτω να της πω τα προβληματα μου για ευνοητους λογους.ειμαι καταδικασμενη.
Δεν μπορω να καταλαβω τον εαυτο μου.ημουν παντα πολυ σκληρη κ αποφασιστική.παντα πέρναγε το δικο μου οταν ημουν πιο μικρη.κ για το πιο σοβαρο πραγμα που θα καθοριζε την ζωη μου εκανα την κοτα.δεν εκανα αυτο που ηθελα εγω.εκανα αυτο που μ παν οι αλλοι.λες κ οι αλλοι θα παντρευοντουσαν τον Λ.αυτοι επελεξαν.εγω δεν το κανα.γιατι τετοιο μισος με τους αλβανους;ανθρωποι δεν είναι αυτοι;ψυχη δεν εχουν;;το χω μετανιωσει τοσο πολυ.τωρα θα μουν ευτυχισμένη με τον ανθρωπο που εγω θα χα επιλεξει.με τον ανθρωπο που αγαπησα κ αγαπαω ακομα.
Εχω ακομα επαφες μαζι του.στεναχωριεμαι ομως που τιποτα δεν ειναι οπως πριν.στεναχωριεμαι που στεναχωριέται που δεν ειμαι μαζι του κ που μιλαμε για τις αναμνησεις μας.που δεν ειχε κανεις το θαρρος.ειμαι ομως πολυ χαρουμενη και η ψυχολογια μου αλλαζει εντελως οταν μιλαμε η τον συναντώ.δεν επρεπε να τον ειχα αφησει..ηταν πραγματικα το αλλο μ μισο...
Ειμαι 26χρονων.η ζωη ειναι ακομα μπροστα μου μα πως θα την χαρω;θολωνει το μυαλο μου..δεν ξερω τι ειναι σωστο και τι οχι.αφησα τα θελω μου και τωρα ζω μια ζωη που ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ..