Γονείς από άλλη εποχή

Ειμαι 23 χρονων, φοιτητρια κ τωρα κανω την πρακτικη μου. Ειμαι σε μια χαλια κατασταση καθως δεν μπορω να ζησω τη ζωη μου. Οι γονεις μου συνεχεια μου επιβαλλονται λες και ειμαι ενα πιονι τους,ενα σκυλακι τους.

Ζητησα να παω 2 μερες διακοπες το καλοκαιρι με το αγορι μου και εγινε ο πανικος..(στην προηγουμενη μου σχεση ημουν 19 και ειχα παει)Τωρα λενε τι θα γινεται?με οποιον γνωριζεις θα σε αφηνουμε να πηγαινεις διακοπες?δηλαδη ειναι λογικο αυτο το πραγμα? Της ξαναζητησα λοιπον να φυγω για ενα 3μερο τωρα της γιορτες και την επιασε κριση πανικου. Πηγε σε νευρολογο και της εδωσε φαρμακα! Λεει οτι ειμαι μια ξετσιπωτη και οτι αυτες τις αρχες μου δωσανε εκεινοι.Και οτι δεν σεβομαι και χιλια δυο κακα και ασχημα που δεν επιτρεπεται να τα πω!Δηλαδη μονο στις διακοπες μπορει να μεινω εγκυος η να σκεφτει ο κοσμος τα χειροτερα για μενα..!

Βριζει συνεχεια το αγορι μου που με ξεσηκωνει κ λεει οτι ειναι μικρος για μενα.! Γιατι δεν καταλαβαινει οτι δεν ειναι μονο το σεξ σε μια σχεση? Υπαρχουν και τα συναισθηματα!Έχω ονειρα και θελω να ζησω, με παρεες και το αγορι μου. Γιατι πρεπει να σκεφτομαι οτι καποτε θα τον χωρισω και αυτον και να μην ζω? Ειναι πολυ υπερβολικη με κατηγορει σε ολους λες και ηταν κανενα εγκλημα! Δε ζω φυσιολογικα.Θελω να φυγω απτο σπιτι μου πια, κουραστηκα!Ειναι τοσο παραλογα αυτα που λεω?Με καταστρεφουν και εκεινοι νομιζουν οτι με προστατευουν...σας παρακαλω βοηθηστε με!

Μ.

Το γράμμα σου μου θυμίζει άλλες εποχές, όπου τα παιδιά καταπιέζονταν από τους γονείς να τηρήσουν «άμεμπτη» ηθική, ανταλλάσσονταν άσχημες κουβέντες σχετικά με την ηθική και οι μαμάδες αρρώσταιναν αν τα παιδιά δεν ήταν όπως τα ήθελαν. Οι γονείς θέλουν πάντα το καλό των παιδιών τους, αλλά συχνά αυτό που νομίζουν «καλό» βασίζεται στις δικές τους απόψεις και στερεότυπα και δεν είναι στην ουσία καλό για το παιδί.

Υποθέτω πως συζητήσεις έχουν γίνει και δεν μπορεί να βρεθεί κοινή γλώσσα. Το μόνο που μένει είναι να αποδεχτείς πως οι γονείς σου είναι «έτσι» και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να διαχωρίσεις τη θέση σου και να ρυθμίσεις την απόστασή σου από αυτούς.  Προ πάντων, όχι δράματα!

Έχεις λοιπόν δυο λύσεις:

• ·         Μένεις στο σπίτι σου και φροντίζεις να βρεις μια συμβιβαστική λύση ανάμεσα στις επιθυμίες σου και στις επιθυμίες των γονέων. Βρίσκονται στην «έδρα» τους, σε υποστηρίζουν οικονομικά και δυστυχώς ελάχιστοι άνθρωποι έχουν το επίπεδο και την ωριμότητα να υποστηρίζουν τους άλλους χωρίς να ζητούν ως αντάλλαγμα την υποταγή τους. Χρειάζεται όμως να έχεις γερά νεύρα, υπομονή και συμβιβαστική διάθεση, για να μη γίνεται κόλαση η ζωή όλων σας. Κοινώς, υποχωρείς. Πχ. δεν διεκδικείς διακοπές, φροντίζεις να μην κάνεις υπερβολικές εξόδους, δεν αναμιγνύεσαι σε πολλές συζητήσεις  και επιχειρηματολογίες με τους γονείς και φροντίζεις να γίνεις το συντομότερο οικονομικά ανεξάρτητη ώστε να φύγεις από το σπίτι.
• ·         Φεύγεις άμεσα και φροντίζεις να επιβιώσεις μόνη σου. Ξέρω πως είναι δύσκολο στις σημερινές οικονομικές συνθήκες, αλλά αν η ζωή σου είναι αβίωτη, δεν έχεις άλλη επιλογή… Μπορείς ίσως να μοιραστείς τα έξοδα με μια φίλη σου ή με το αγόρι σου και να νοικιάσετε ένα μικρό χώρο. Θα χρειαστεί βέβαια να βρεις δουλεία,  ανεκπαίδευτη αναγκαστικά αφού δεν έχεις ακόμη πάρει το πτυχίο σου, και να ζήσεις με στερήσεις. Αυτό χρειάζεται μεγάλη ψυχική αντοχή και αποφασιστικότητα.

Ό,τι και να γίνει, σκέψου πως η ζωή είναι μπροστά και είναι δική σου και η συνύπαρξη με τους γονείς έχει ημερομηνία λήξης. Αργότερα ή γρηγορότερα θα ανεξαρτητοποιηθείς και θα ζήσεις όπως θέλεις.