Έλλειψη κοινωνικοποίησης στη νεανική ηλικία

Το πρόβλημά μου είναι πως δεν είχα ποτέ στη ζωή μου πραγματικούς φίλους, κυριολεκτικά από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο, και αυτό πιστεύω πως έχει επηρεάσει τη ζωή μου. Είχα κάποιες παρέες αλλά ποτέ δεν είχα έρθει κοντά με κάποιον. Συνήθως έμπλεκα με άτομα που δε ταίριαζα αλλά άργησα πάρα πολύ να το καταλάβω με αποτέλεσμα να δέχομαι και να πιστεύω όλα τους τα αρνητικά σχόλια, να μη ξέρω πως να το χειριστώ (οι γονείς μου πολύ καλοί άνθρωποι αλλά δυστυχώς δεν βοηθούσαν ποτέ σε τέτοια ζητήματα..) και να νιώθω κατώτερή τους.

Τελειώνοντας το λύκειο γνώρισα νέα άτομα και κατάλαβα πως δεν ήμουν τίποτα από όλα αυτά που πίστευα, απλά ήμουν πολύ διαφορετική, και έτσι άρχισα να πιστεύω στον εαυτό μου. Βελτιώθηκε η επίδοση μου στο πανεπιστήμιο και ξεκίνησα να ανοίγομαι σαν άνθρωπος. Έκανα μια σχέση, η οποία λειτούργησε και σαν η πρώτη πραγματική φιλία που είχα ποτέ στη ζωή μου, η οποία με βοήθησε να δω τους ανθρώπους με άλλο μάτι και να μην είμαι τόσο κλειστή και αγχώδης όταν γνωρίζω κάποιον (συνήθιζα να κάνω πολύ αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό μου, ακόμα το κάνω αλλά ελάχιστα). Τερμάτισα τη σχέση αυτή πριν λίγο καιρό εφόσον δεν έπαιρνα αυτά που ζητούσα και δεν ήμουν ευτυχισμένη. Δεν ήθελα να συνεχίσω να είμαι μαζί του γιατί δεν περνούσαμε πια καλά, αλλά χάνοντας αυτόν ένιωσα πως έχασα και τον πρώτο μου αληθινό φίλο και αυτό με έχει πληγώσει πάρα πολύ. Νιώθω πολύ μόνη.

Στο πανεπιστήμιο είμαι συμπαθής αλλά δεν μιλάω πολύ οπότε δεν έχω καταφέρει να έχω τη δικιά μου παρέα. Δεν ξέρω πώς να πλησιάσω κάποιον. Το πρώτο στάδιο γνωριμίας με τρομάζει πολύ. Όταν περνάει αυτό δεν φοβάμαι καθόλου, αλλά οι πρώτες στιγμές είναι το χειρότερό μου. Αφού πλέον πιστεύω ότι υποσυνείδητα κάνω τον άλλο να με αντιπαθήσει ή να σταματήσει να μου μιλάει για να νιώσω ασφάλεια και να ηρεμήσω.

Μέχρι τώρα μου άρεσε να περνάω χρόνο στο σπίτι μόνη μου και να διαβάζω ή να βλέπω ταινίες κ.α., πίστευα πως τα κατάφερνα καλά μόνη άλλα μετά το χωρισμό δε μπορώ να τα κάνω μόνη όλα αυτά. Ξεσπάω συνέχεια σε κλάματα και με πιάνουν κρίσεις πανικού. Κάνω μόνο αρνητικές σκέψεις συνέχεια και ας ξέρω πως όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά δεν αλλάζει κάτι και απλά χειροτερεύει η κατάστασή μου και θα γίνομαι όλο και πιο απλησίαστη. Είμαι 20 χρονών και νιώθω πως δεν έχω ζήσει τίποτα. Δεν θέλω να κάνω κάτι τρελό ή να γίνω ένα υπερ-κοινωνικό άτομο, απλά θα ήθελα να είναι πιο εύκολο να προσεγγίσω κάποιον χωρίς να φοβάμαι. Μόνο αν πιω και ζαλιστώ λίγο χάνω αυτή τη ντροπαλότητα, αλλά δεν είναι λύση να το ρίξω στο ποτό. Χάνω την αυτοεκτίμησή μου και δεν ξέρω από πού να κρατηθώ, δεν έχω φίλους και η οικογένειά μου με θεωρεί πολύ δυνατό άτομο κάνοντάς με να μη θέλω να τους δείξω μία πιο ευάλωτη πλευρά.

Α.

Υπήρξες ένα παιδί με προβλήματα κοινωνικοποίησης και, όπως συμβαίνει κατά κανόνα σε τέτοιες περιπτώσεις, ανέπτυξες χαμηλή αυτοεκτίμηση που σε έκανε ευάλωτη στις όποιες συμπεριφορές του περιβάλλοντος. Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο και απομακρυνόμενη από το στενό κοινωνικό σου περιβάλλον,  η αυτοεκτίμησή σου προφανώς βελτιώθηκε, ανοίχτηκες κάπως κοινωνικά και έκανες και σχέση. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το μόνο λάθος είναι πως προφανώς αφοσιώθηκες πολύ στο αγόρι σου για να καλύψει όλες τις πλευρές της ζωής σου και δεν φρόντισες να αποχτήσεις φίλους και ενδιαφέροντα, όπως και να κινείσαι πιο άνετα στις νεανικές παρέες.

Φυσικό ήταν λοιπόν, όταν η σχέση σου διαλύθηκε -όπως κατά κανόνα συμβαίνει στις νεανικές σχέσεις- να μείνεις ολομόναχη και αυτό τώρα να είναι ακόμη πιο βαρύ.

Είσαι 20 χρονών, λες πως δεν έχεις ζήσει τίποτα, αλλά έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου για να ζήσεις ό,τι θέλεις. Απαραίτητη βρίσκω μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης με ψυχολόγο, για να αποχτήσεις αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση και να λάβεις ίσως και τη βοήθεια που οι γονείς σου, παρ’ όλη την καλή τους διάθεση, δεν μπορούν να σου προσφέρουν. Αν δυσκολεύεσαι οικονομικά, φρόντισε να ενταχθείς σε κάποια ομάδα προσωπικής ανάπτυξης ή ψάξε αν υπάρχει κάτι σχετικό στο γραφείο διασύνδεσης της σχολής σου, στο Δήμο που κατοικείς κτλ.

Στο μεταξύ, φρόντισε να κοινωνικοποιηθείς «με το μαλακό». Αν έχεις 1-2 κοπέλες που συμπαθείς στη σχολή, προσέγγισέ τες και φρόντισε να κάνετε παρέα. Από αυτές θα γνωρίσεις κι άλλα παιδιά. Φρόντισε να συμμετέχεις σε κάποια ομαδική δραστηριότητα. Συμμετέχεις στις εκδρομές της σχολής σου; Σε διάφορες πανεπιστημιακές σχολές υπάρχουν ομάδες δραστηριοτήτων, πχ. θεάτρου, φωτογραφίας. Πώς τα πας με τον αθλητισμό; Μπορείς να γραφτείς πχ σε κάποιο δημοτικό γυμναστήριο, κολυμβητήριο ή κάποια ομάδα χορού. Φρόντισε να βρεις κάτι που να σου αρέσει (εντός ή εκτός πανεπιστημίου) και πάρε την απόφαση να συμμετέχεις. Οι γνωριμίες γίνονται πιο εύκολα μεταξύ ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα.

Όσο για τους γονείς σου, δεν χρειάζεται να παίζεις τη σκληρή, αλλά ούτε και να τους αγχώσεις. Μπορείς να τους πεις πως έχεις κι εσύ τις αδύναμες πλευρές σου και μια από αυτές είναι η κοινωνικοποίηση. Τώρα το καλοκαίρι που επέστρεψες σίγουρα στο πατρικό σου, πώς περνάς; Δεν έχεις κάποια άτομα, παλιούς φίλους ή ξαδέρφια, με τους οποίους να βγαίνεις λίγο; Κάνε φέτος το πρώτο βήμα. Τηλεφώνησε σε κάποια παλιά σου συμμαθήτρια, δείξε της το νέο άτομο που έγινες (όχι να παίξεις βέβαια πως είσαι κάποια άλλη!) και ίσως κάνετε μια νέα σχέση που θα σε φέρει σε επαφή με το περιβάλλον των νέων στην πόλη σου.