Επιστροφή στο πατρικό

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση, γράφω κι εγώ πού μας έχει οδηγήσει η οικονομική κρίση. Είμαστε ένα νεαρό, αγαπημένο ζευγάρι. Παντρευτήκαμε πριν από δυο χρόνια και έχουμε μια κόρη 1,5 ετών. Ο γάμος έγινε βιαστικά λόγω εγκυμοσύνης, αν και δεν είχαμε ακόμη αρκετή οικονομική δυνατότητα. Ως τώρα τα καταφέρναμε. Τώρα όμως η γυναίκα μου δεν εργάζεται πλέον (εργαζόταν σε κομμωτήριο που έκλεισε) και εγώ είμαι τεχνίτης και οι δουλειές μου έχουν μειωθεί πολύ. Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Η γυναίκα μου έχει μόνο τη μητέρα της στο χωριό της. Εγώ έχω τους δυο γονείς μου συνταξιούχους με δικό τους σπίτι, αρκετά ευρύχωρο. Εκεί μένει και η αδελφή μου που σπουδάζει. Σκεφτήκαμε σαν τελευταία λύση να πάμε να ζήσουμε μαζί με τους γονείς μου και πιστεύω πως θα μας δεχτούν. Αισθάνομαι όμως άσχημα που δεν μπορώ να συντηρήσω την οικογένειά μου.

Γ.

Οι νέες οικονομικές συνθήκες υπαγορεύουν νέα ήθη και μεταβάλλουν τα συστήματα μέσα στα οποία ζούμε. Θα πρέπει όμως να διαμορφωθούν κάποιοι κανόνες με βάση τους οποίους θα λειτουργούν τα νέα αυτά συστήματα. Αρκετοί νέοι αν και εργάζονται δεν φεύγουν πλέον από το πατρικό τους. Ζευγάρια δεν χωρίζουν γιατί δεν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα με δυο νοικοκυριά. Κάποιοι διαζευγμένοι επιστρέφουν στο πατρικό τους. Πολλά είναι τα παραδείγματα που ένα αρκετά ευρύ οικογενειακό σύστημα συμβιώνει κάτω από την ίδια στέγη με βασική αιτία το οικονομικό.

Θα συμβούλευα τους ανθρώπους που βρίσκουν ως λύση τη συμβίωση με την πατρική οικογένεια να το αποφύγουν όσο μπορούν, φροντίζοντας να περιορίσουν στο ελάχιστο τα έξοδά τους ή βρίσκοντας μια δεύτερη ή καλύτερη δουλειά ή συμβιώνοντας με κάποιους φίλους κτλ. Ο καθένας μας από μια ηλικία και πάνω πρέπει να φροντίζει να τα βγάζει πέρα μόνος τους και να βιώνει την ελευθερία και την ευθύνη που τη συνοδεύει. Τα νέα ζευγάρια πρέπει να υπολογίζουν πολύ καλά την οικονομική τους κατάσταση προκειμένου να παντρευτούν και κυρίως προκειμένου να αποχτήσουν παιδιά.

Αν όμως δεν υπάρχει άλλη λύση, η παραμονή ή η επιστροφή ενός ατόμου ή ενός ζευγαριού στο πατρικό πρέπει να γίνεται με κάποιους όρους:

·         Μετά από σοβαρή συζήτηση και συμφωνία όλων των μελών του συστήματος σχετικά με όλα τα θέματα της συμβίωσης (οικονομικό, χώροι διαβίωσης, συνήθειες, ωράρια κ.ά)

·         Με την οικονομική συμμετοχή των φιλοξενουμένων (Το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών πόρων των δυο πλευρών θα καταβάλλεται σε κοινό ταμείο. Είναι απαράδεκτο να μας φιλοξενούν μόνιμα οι γονείς μας κι εμείς να κρατάμε ολόκληρο τον έστω και μικρό μισθό μας για χαρτζιλίκι)

·         Με την ισότιμη συμμετοχή των φιλοξενουμένων σε όλα τα πρακτικά θέματα (οικιακές υποχρεώσεις και εργασίες)

·         Με τη διατήρηση της προσωπικής ζωής και οικογενειακής ζωής των δυο πλευρών με απόλυτη διακριτικότητα. Για παράδειγμα, είναι υπερβολικό ο φιλοξενούμενος τριαντάχρονος γιος να εγκαθιστά στο πατρικό του και την εκάστοτε κοπέλα του. Επίσης, στην περίπτωση συμβίωσης οικογενειών, πρέπει να τεθούν όροι σχετικά με το ποιος ασκεί τη βασική ανατροφή των παιδιών.

Αν δεν υπάρχει λοιπόν άλλη λύση, μπορείτε να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση με τους γονείς και να συμβιώσετε μαζί τους. Καταλαβαίνω πως το βιώνεις ως ήττα, αλλά αν τελικά γίνει μην πας αρνητικά προδιατεθειμένος. Να είστε με τη γυναίκα σου προετοιμασμένοι να χάσετε ένα μέρος από τη «βολή» σας προκειμένου να υποστηριχθείτε οικονομικά. Εκτιμήστε το ότι έχετε γονείς που σας υποστηρίζουν και φροντίστε να οργανώσετε τη ζωή σας όσο γίνεται καλύτερα και να δώσετε και σ’ εκείνους συντροφικότητα και χαρά. Εξάλλου η επιλογή αυτή δεν θα διατηρηθεί για πάντα. Φροντίστε να μη βολευτείτε! Με δεδομένο ότι θα έχετε μόνιμη βοήθεια από τους παππούδες με το παιδί θα μπορούσατε και οι δυο να δουλέψετε εντατικά και σε λίγα χρόνια να διορθώσετε τα οικονομικά σας.

Κατερίνα