Δεύτερη φορά τα ιδια

Είμαι 39 ετών. Πριν 1 χρόνο ξαναπαντρεύτηκα για δεύτερη φορά. Είχα ένα δύσκολο πρώτο γάμο που κράτησε μόλις 16 μήνες!!!! Έμεινα μόνη λοιπόν να μεγαλώνω το μόλις τότε ενός έτους γιο μου χωρίς δουλειά και με μοναδική βοήθεια ένα πιάτο φαΐ που μας πρόσφεραν οι γονείς μου. Με τον πρώην άντρα μου οι σχέσεις μας ήταν πολύ τεταμένες και εχθρικές μέχρι και ένα χρόνο περίπου όπου αποφάσισε επιτέλους να ηρεμήσει και να με αφήσει στην ησυχία μου.

Αρκετούς μήνες μετά τον χωρισμό μου με τον α σύζυγο μπήκε στη ζωή μου ένας παλιός μου φίλος και πλατωνικός έρωτας απ'το σχολείο. Διαζευγμένος κι'εκείνος εδώ και αρκετά χρόνια χωρίς παιδιά όμως. Κάναμε σχέση και όλα πήγαιναν μια χαρά. Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ότι στάθηκα τόσο τυχερή πάνω στην ατυχία μου. Με πρόσεχε, με στήριζε, έδειχνε να τον ενδιαφέρουν  πολύ τα λεγόμενα μου και οι απόψεις μου, αποδέχτηκε το παιδί μου. Μετά από 2 χρόνια σχέσης αποφασίσαμε να κάνουμε γάμο.

Και μετά  άρχισα να ανακαλύπτω ένα άλλο πρόσωπο. Ο σύζυγος μου αποδείχτηκε αρρωστημένα τσιγκούνης. Κάθε φορά που πρέπει να πληρώσουμε λογαριασμούς η πρέπει να δώσει λεφτά για το σπίτι αγχώνεται και μουρμουράει. Μόνο για το φαγητό και το ποτό του αρέσει να ξοδεύει χρήματα. Εκτός της τσιγκουνιάς του είναι και αδιάφορος γενικότερα. Δεν θέλει να συζητάμε, δείχνει να αδιαφορεί για τις ανάγκες μου και τις βαθύτερες σκέψειςμου, νιώθω γενικότερα ότι αδιαφορεί ακόμα και για τα αισθήματα μου. Θεωρεί ότι απ'τη στιγμή που έχουμε να φάμε και να πιούμε πρέπει να νιώθουμε πρίγκιπες! Κάθε φορά που προσπαθώ να του μιλήσω είτε θα εισπράττω την απόλυτη σιωπή την οποία δυσκολεύομαι να ερμηνεύσω σωστά, είτε νευριάζει και καταλήγουμε σε καβγά.

Η ψυχολογία μου έχει χαλάσει πολύ με αποτέλεσμα εκτός από έντονα συμπτώματα άγχους (ταχυκαρδίες, δυσκολία στην αναπνοή, εύκολη κόπωση, υψηλή πίεση κ.τ.λ) να νιώθω συχνά θλιμμένη και απογοητευμένη. Νιώθω σαν να βιώνω ξανά τις ίδιες καταστάσεις που βίωνα στον πρώτο μου γάμο και αναρωτιέμαι γιατί άραγε οι σχέσεις αλλάζουν τόσο πολύ μετά το γάμο. Επίσης ο άντρας μου το τελευταίο διάστημα μου ζητάει παιδί. Το ζήτημα με έχει αγχώσει ιδιαίτερα αφού ακούω συνεχώς τους δικούς του να μου λένε ότι πρέπει να κάνουμε και μαζί ένα παιδί για να νιώσει κι'αυτός την πατρότητα. Επίσης μας τονίζουν συνεχώς το γεγονός ότι δεν είμαστε και πολύ νέοι για να το καθυστερούμε. Απ'τη μία ξέρω ότι έχουνε δίκιο, απ'την άλλη όμως δεν νιώθω έτοιμη να κάνω άμεσα παιδί. Μόλις χθες του ξεκαθάρισα ότι αν δεν φτιάξει πρώτα η σχέση μας και αν δεν νιώσω πραγματικά ευτυχισμένη μαζί του παιδί δεν πρόκειται να του κάνω. Ελπίζω αυτή μου η δήλωση να τον κάνει να επανεξετάσει το τι συμβαίνει στη σχέση μας και να προσπαθήσει να αλλάξει στάση. Δεν ξέρω αν είναι δικαιολογημένο να αισθάνομαι έτσι. Ίσως έχω γίνει υπερευαίσθητη, ίσως έχω κατάθλιψη η ίσως είναι έτσι ο γάμος γενικότερα και απλά δεν θέλω να το αποδεχτώ.

Γ

 

Όχι, ο γάμος δεν είναι έτσι γενικά, αν εχουμε βέβαια επιλέξει τον κατάλληλο σύντροφο.  Καταλαβαίνω την απογοήτευσή σου. Θεωρώ όμως πως θέματα όπως η τσιγκουνιά και η αδιαφορία γίνονται αντιληπτά μέσα σε 2 χρόνια στενής σχέσης. Ίσως η μοναξιά σου και η επιθυμία σου να βρεις επιτέλους έναν σωστό σύντροφο να σε εμπόδισαν να δεις την πραγματικότητα. Μια άλλη πιθανότητα είναι ο σύζυγος να άλλαξε για δικούς του λόγους. Συνέβη κάτι στη ζωή του ή μεταξύ σας τελευταία;

Για τα συμπτώματα άγχους δεν μπορώ να βοηθήσω, αν δεν εκλείψουν πρώτα τα αίτια που τα προκαλούν, δηλ η κακή κατάσταση με το σύζυγο. Για παιδί βέβαια, ούτε συζήτηση!  Καλά έκανες και του το δήλωσες. Προχώρησέ το και δήλωσέ του πως ακόμη και χωρίς παιδί δεν θα ανεχτείς την κατάσταση αυτή. Πηγαίνετε να βοηθηθείτε σε ένα σύμβουλο ζευγαριού.

Για το τι λένε οι γονείς και ο κόσμος πρέπει να αδιαφορήσεις. Ούτε για το παιδί, ούτε για την ηλικία, ούτε για μια πιθανή αποτυχία δεύτερου γάμου πρέπει να νοιαστείς. Κανένας δεν ξέρει τι περνάς και δεν έχει δικαίωμα να σε κρίνει.

Θέλω όμως να σου επιστήσω την προσοχή σε κάποια σημεία:

1.      Αν στη ζωή μας παρουσιάζεται ένα επαναλαμβανόμενο pattern, πιθανότατα υπάρχει κάτι που το προκαλεί στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και κάνουμε τις επιλογές μας. Τι συνέβη στον πρώτο σου γάμο; Ποιά είναι η δική σου ευθύνη σ αυτά που σου συμβαίνουν;

2.      Πώς αντιδράς στις αναποδιές; Η κατάθλιψη μας ακινητοποιεί στις δυσκολίες και οι δυσκολίες προκαλούν την κατάθλιψη. Χρειάζεσαι ψυχολογική στήριξη για να σπάσεις το φαύλο κύκλο.

3.      Ποιές είναι οι απόψεις σου για το γάμο, την ηλικία  και τα παιδιά και πώς τις υπερασπίζεσαι; Αν δεν ξεπεράσεις η ίδια τα στερεότυπά σου, τότε πώς θα υπερασπιστείς τον εαυτό σου από τους άλλους;