Αποφάσεις ζωής

Είμαι 32 χρονών. Τα τελευταία δέκα χρόνια μένω στο εξωτερικό. Είμαι με τον 38χρονο φίλο μου εδώ και  εξίμισι χρόνια. Στον τέταρτο χρόνο της σχέσης και μετά από δύο χρόνια συγκατοίκησης ο φίλος μου αποφάσισε να μετακομίσει σε άλλη πόλη λόγω εργασίας. Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω τι να κάνω και τελικά αποφάσισα να πάω μαζί του. Έψαξα για καινούρια δουλειά κάποιους μήνες, βρήκα μια θέση σε μια πόλη ανάμεσα στην παλιά και στην καινούρια και τη δέχθηκα.

Ακολούθησε ενάμισης χρόνος (η θέση εξελίσσεται προς μόνιμη) όπου μέναμε χωριστά και συναντιόμασταν Σαββατοκύριακα. Ήταν μια πολύ ωραία περίοδος. Καθώς αυτό το μοντέλο όμως δεν είναι βιώσιμο μακροχρόνια, αποφάσισα να  ζήσω στην πόλη του, να μετακινούμαι δύο φορές την εβδομάδα για τη δουλειά και να δω αν αυτό είναι εφικτό/επιθυμητό μακροπρόθεσμα. Βρισκόμαστε στο τέλος αυτής της περιόδου.

 Εγώ δε θέλω να συνεχίσω σε αυτούς τους ρυθμούς με τις τόσες μετακινήσεις και ο φίλος μου δε σκέφτεται το ενδεχόμενο να αλλάξει δουλειά ή πόλη. Ή εγώ μένω μαζί του και ψάχνω για δουλειά εκεί (σε μια γλώσσα που δε μιλάω καλά) ή η σχέση διαλύεται. Το να αφήσω τη δουλειά που έχω βρει είναι βέβαια αυτό που περιμένει όλος ο περίγυρος από εμένα, αλλά εγώ από ένστικτο δεν το θέλω. Η δουλειά μου και η πόλη μου αρέσουν πολύ. Δεν είμαι άνθρωπος που ακολουθεί εύκολα. Κι έχω ήδη δουλέψει πολύ για να προσαρμοστώ σε καινούριες πόλεις και θέσεις κάθε φορά με αποτέλεσμα να έχω κουραστεί.

Το πιο δύσκολο από όλα είναι να αποδεχθώ ότι εκείνος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια. Μου είπε ότι δε νομίζει ότι θα ήμασταν χαρούμενοι να μένουμε κάπου στη μέση και να πρέπει να ταξιδεύουμε και οι δύο για τα επαγγελματικά. Επίσης αυτός θέλει οικογένεια σύντομα, οπότε ο χρόνος πιέζει. Κι εγώ έχω κολλήσει. Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι αυτό που έχουμε αξίζει και ότι  σε λίγα χρόνια θα έχω προσαρμοστεί. Υπάρχουν φορές που η ιδέα του να φύγω είναι τρομερά ελκυστική. Η πρώτη προσέγγιση είναι η πιο λογική η δεύτερη η πιο ενστικτώδης.

Κάπου δίπλα σε όλες αυτές τις αναζητήσεις, υπάρχει εδώ και κάποιο καιρό η παρουσία ενός άλλου άντρα στη ζωή μου. Με προσέγγισε πριν τρία χρόνια, λίγο μετά την απόφασή μου να ακολουθήσω το φίλο μου.  Ένιωσα πολύ όμορφα. Του εξήγησα την κατάσταση στην πρώτη μας συνάντηση, καθώς ήταν φανερό ότι η προσέγγιση δεν ήταν φιλική. Πρότεινε να απομακρυνθεί, αλλά τον απέτρεψα, ήθελα να τον γνωρίσω. Μετά από συζητήσεις με την τότε ψυχοθεραπεύτριά μου, αποφάσισα ότι έχω το δικαίωμα να καταλάβω τι σημαίνει όλο αυτό για μένα, εφόσον δεν πληγώνω το σύντροφό μου με τις πράξεις μου. Ακολούθησε μια περίοδος με συναντήσεις και κάποια στιγμή, αφού δε μπορούσα να αποφασίσω και ήταν όλο και πιο δύσκολο να κρατάμε απόσταση στις συναντήσεις μας, αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε. Περίπου ενάμιση χρόνο συναντιόμασταν, εδώ κι ενάμιση χρόνο έχουμε ελάχιστες επαφές. Πρόσφατα ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα και μου είπε ότι ξέρει τι θέλει και περιμένει. Από τη μία νιώθω ότι τον γνωρίζω αρκετά καλά και ότι θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ καλά μαζί. Από την άλλη ξέρω ότι ούτε ήμασταν ποτέ κανονικό ζευγάρι, ούτε μείναμε ποτέ μαζί και ούτω καθ’ εξής... Πόσο ρεαλιστική μπορώ να είμαι; Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τι σημαίνει το ότι δεν τον έχω ξεχάσει τόσο καιρό μετά κι αν θα είναι δυνατό να διαχειριστώ ένα τέτοιο «απωθημένο» στο μέλλον.

Θεωρητικά οι δύο αποφάσεις (σχετικά με τους δύο αυτούς ανθρώπους) είναι ανεξάρτητες. Πρακτικά δεν είναι.  Είμαι χαμένη και τον τελευταίο καιρό, αδυνατώντας να κάνω κάτι άλλο, αφήνομαι απλά να παρασύρομαι από ό,τι συμβαίνει τριγύρω.  Αλλά αυτή η παραίτηση δεν είναι λύση... Και ταυτόχρονα στο μυαλό μου τριγυρνάνε συνέχεια τα διάφορα σενάρια. Από πού να αρχίσω για να βρω μια διέξοδο;

Μ.

Προφανώς βρίσκεσαι σε μια «καμπή» ζωής και πρέπει να πάρεις σημαντικές αποφάσεις για πολύ βασικούς τομείς. Οι τομείς αυτοί δεν είναι ανεξάρτητοι μεταξύ τους. Συνήθως οι κρίσεις στη ζωή μας  αποτελούν πολυπαραγοντικά φαινόμενα και επηρεάζουν τον ψυχολογικό μας κόσμο συνολικά, οπότε τα «συμπτώματα» της κρίσης εμφανίζονται σε πολλές «περιοχές» της ζωής μας.

·         Έχεις μια δουλειά που σου αρέσει σε μια πόλη που σου αρέσει και νιώθεις πως πρέπει να τη συνεχίσεις. Έκανες ήδη την υποχώρηση να αλλάξεις αρχικά δουλειά και μετά να μένεις με το σύντροφό σου και να πηγαινοέρχεσαι. Εκείνος δεν βλέπω να έχει κάνει κάποια υποχώρηση στην καριέρα του και πιθανώς στις επιθυμίες του προς χάρη της σχέσης σας.

·         Εκείνος θέλει σύντομα γάμο. Εσύ; Έχω την εντύπωση  πως και στον τομέα αυτόν ο σύντροφός σου θέλει τους όρους κι εσύ προσαρμόζεσαι. Είσαι έτοιμη για γάμο και μάλιστα με τον συγκεκριμένο άντρα;

·         Υπάρχει ένας άλλος άντρας που σε περιμένει και σε ενδιαφέρει και αυτό κρατάει χρόνια. Συμφωνώ με τη θεραπεύτριά σου πως έπρεπε να διερευνήσεις το ρόλο του στη ζωή σου χωρίς να απατήσεις το σύντροφό σου. Ένιωσες να μπαίνει σε κίνδυνο η σχέση σου και απομακρύνθηκες. Θα σε ενδιέφερε όμως τόσο ένας άλλος άνδρας αν όλα στη σχέση σου ήταν πολύ καλά; Και πρέπει να είναι πολύ καλά, αν πρόκειται να παντρευτείτε…

·         Νιώθεις έλξη για τον άλλον αλλά δεν σου παρέχει τη σιγουριά της γνωστής σχέσης. Τι σχέση έχεις με το καινούργιο και το ρίσκο;

·         Παρατηρώ σύγκρουση λογικής και ενστίκτου. Με λίγα λόγια, η λογική σου λέει να εγκατασταθείς στην πόλη του συντρόφου σου και να τον παντρευτείς και το ένστικτο σου σου λέει να μείνεις στη δουλειά σου και στην πόλη της και πιθανώς να δοκιμάσεις τη νέα σχέση. Το κοινωνικά αποδεκτό και το αντικομφορμιστικό, το γνωστό και το άγνωστο, η σιγουριά και το τυχαίο…  Τι σχέση έχεις με όλα αυτά;

Εγώ γενικά πάντα συμβουλεύω προς την ανεξαρτησία και το νεωτερισμό. Follow your heart! Επειδή όμως η ζωή είναι δική σου, κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει για σένα. Σου χρειάζεται άμεσα συμβουλευτική διαδικασία για να βοηθηθείς να ξεκαθαρίσεις. Η αδυναμία λήψης αποφάσεων δεν είναι τυχαία και κάτι θέλει να σου πει. Αποκωδικοποίησέ το! Μπορείς να απευθυνθείς στην παλιά σου θεραπεύτρια που σε γνωρίζει ή σε κάποιον άλλο ειδικό, στη χώρα που ζεις ή στην Ελλάδα μέσω Skype.

Αχ, αυτό το πακετάκι «γάμος+παιδί»…

Γνώρισα κάποιον πριν ενάμιση χρόνο. Προσπαθουσε να ειμαστε μαζι ενα χρονο, αλλα εγω δεν ημουνα ετοιμη για σχεση, καθοτι ειχα πληγωθει παρα πολυ απο την προηγουμενη σχέση μου και φοβομουνα. Ενω μου ειχε δηλωσει οτι ειναι προθυμος να περιμενει, εγω γνωρισα 2 ακομα αντρες, με τους οποιους και προχωρησα ερωτικα, για πολυ συντομο διαστημα, ενω ηξερα οτι δεν μπορουσαν να μου προσφερουν κατι παραπανω, αλλα το εκανα γιατι ημουνα σε πολυ περιεργη φαση ψυχολογικα. Ημουνα πολυ ειλικρινης απεναντι του, γιατι παρολο που δεν ειμασταν ζευγαρι και με περιμενε, βρισκομασταν πολυ τακτικα και περναγαμε πολυ χρονο μαζι.

Τελικά συνδεθήκαμε πριν από 3 μήνες. Πρόσφατα του έθεσα  το θέμα πως εγώ θέλω να παντρευτώ το πολύ σε 2 χρόνια και εκείνος άρχισε να απομακρύνεται. Συζητησαμε και πηρα την αποφαση να συνεχισω να ειμαι μαζι του παρα το γεγονος οτι μου δηλωσε πως δεν παντρευεται νωριτερα απο 5 χρονια.  Ειμαι σε μια ηλικια που σκεφτομαι οτι αν οντως πρεπει να περιμενω 5 χρονια για να παμε πιο σοβαρα θα εχω καει, γιατι θα ειμαι ηδη 38. Ειναι ο μονος λογος που τρομαζω στο χρονικο οριο που μου βαζει.  Θεωρω πως ρισκαρω, αλλα απο την αλλη το θεωρω πολυ γελοιο ολο αυτο. Ειναι σαν να βρισκομαι στην αρχη ενος βιβλιου και να διαβαζω κατ’ ευθειαν την τελευταια σελιδα.

Χτες μου αποκαλυψε οτι ολο αυτο που είχε γίνει πριν συνδεθούμε τον πληγωσε αφανταστα, γιατι ηταν ερωτευμενος μαζι μου. Τωρα που γυρισα πισω νιωθοντας ετοιμη για σχεση, μου ειπε οτι ειχε ηδη μπει στην διαδικασια να με βγαλει απο μεσα του και ειχε παρει αποφασει οτι δεν θα γινομουνα ποτε δικη του.Με δεχτηκε ομως γιατι ενιωθε ακομα πραγματα.Πιστευω οτι ολη αυτη η αρνητικοτητα του προς το κατι πιο σοβαρο, ισως να οφειλεται σε αυτο.

Δεν ξερω ομως εαν εχω δικιο...Ισως αργησα, αλλα δυστυχως δεν ενιωθα ετοιμη πριν για σχεση και αθελα μου τον πληγωσα πολυ. Δεν ειναι ομως αδικο να ειμαστε τωρα μαζι εαν δεν μπορει να μου δοθει 100%?

Μου δηλωνει οτι δεν μπορει να κανει κατι πιο σοβαρο πριν τα 40 του το νωριτερο. Ειναι μια αμυνα σε ολα αυτα που περασε? Τι πρεπει να κανω?Ειμαι σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση αυτες τις μερες, γιατι νιωθω συναισθηματικο εκβιασμο, και μεγαλη πιεση.

Κατα τ αλλα ειμαστε πολυ καλα μαζι. Του ειπα οτι τωρα θελω να ειμαστε μαζι, και εχω αρχισει να νιωθω αισθηματα για εκεινον οποτε δεν θελω να το σταματησω για αυτο το λογο.

Α

Είναι λογικό όταν κάποιος βγει από μια επώδυνη σχέση να χρειάζεται το χρόνο του για να μπορέσει να ξανακάνει κάτι σοβαρό. Στο διάστημα αυτό βέβαια είναι δικαίωμά του να φλερτάρει ή να κάνει ευκαιριακές σχέσεις, αν το επιθυμεί. Τη στιγμή που ο τωρινός σου φίλος ήθελε σχέση και εσύ δεν ήσουν έτοιμη, ήταν έντιμο από μέρους σου που δεν δέχτηκες.

Τι είδους όμως σχέση είχατε ένα χρόνο που εκείνος σε περίμενε; Λες πως είχε δηλώσει πως θα σε περιμένει και κάνατε στενή παρέα. Είτε εσύ τον έβλεπες τότε μόνο φιλικά, είτε υπήρχε ένα φλερτ και άφηνες και μια πιθανότητα μελλοντικής μεταστροφής, κακώς κατά τη γνώμη μου του ανακοίνωνες τα πολύ προσωπικά σου. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, αυτό ήταν καταστροφικό. Φαντάσου τη θέση σου, αν ένας άνδρας σε ενδιέφερε και τον περίμενες, κι εκείνος σου έλεγε τα προσωπικά του για ευκαιριακές σχέσεις με άλλες! Δικαίως απογοητεύτηκε και είπε να απομακρυνθεί.

Τότε εσύ μεταστράφηκες και δημιουργήσατε σχέση. Τώρα το λάθος ήταν δικό του: Είτε έπρεπε να μην προχωρήσει, είτε να ξεπεράσει αυτά που του είχες διηγηθεί και να θεωρήσει πως κάνετε μια νέα αρχή μαζί. Στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσατε μάλιστα να συζητήσετε για τα συναισθήματά του και να δεσμευτείτε για συναισθηματική και ερωτική αποκλειστικότητα.

Δημιουργείτε λοιπόν σχέση, περνούν 3 μήνες και του θέτεις θέμα γάμου. Αυτό, όποιο κι αν ήταν το παρελθόν της σχέσης σας, είναι τουλάχιστον αστείο. Η έκφρασή σου «Ειναι σαν να βρισκομαι στην αρχη ενος βιβλιου και να διαβαζω κατ’ ευθειαν την τελευταια σελιδα» περιγράφει ακριβώς τη δική σου και όχι τη δική του στάση. Τα στερεότυπα του γάμου και της απόχτησης παιδιών είναι ακόμα τόσο ισχυρά, που κάνουν κάποιες  σημερινές νέες και μορφωμένες κοπέλες να σκέφτονται σαν τις γιαγιάδες τους!

Τις απόψεις μου για το γάμο τις έχω γράψει πολλές φορές: Χρειάζεται χρόνος και σταδιακή εξέλιξη των καταστάσεων: πολύ καλή σχέση, μετά πολύ καλή συμβίωση και μετά (αν όλα εξελιχθούν καλά και υπάρχει αμοιβαία συνειδητή επιθυμία) γάμος και μετά (αν πάλι όλα πάνε κατ’ ευχήν και όχι αμέσως) παιδί. Κάθε προσπάθεια εκβίασης της κατάστασης και πίεσης είτε οδηγεί στην αποχώρηση του ατόμου που πιέζεται, είτε σε ένα γάμο χωρίς συνείδηση που είτε καθιστά τους συζύγους δυστυχείς είτε διαλύεται γρήγορα.

Θα σε συμβούλευα λοιπόν αρχικά να χαλαρώσεις και να σταματήσεις να μετράς χρόνια. Μην πιέζεις το φίλο σου και μη συζητάς ημερομηνίες.  Ζήσε τη σχέση στην οποία περνάς καλά και άσε τα πράγματα να εξελιχθούν. Και, προ πάντων, φρόντισε να νιώθεις έτσι και να μην προσποιείσαι. Αν δεν είναι δοσμένος ολοκληρωτικά στη σχέση, αφού σου αρέσει τόσο αξίζει να περιμένεις μήπως τα πράγματα βελτιωθούν. Αν όλα πάνε καλά και παντρευτείτε αργότερα, απλώς θα κάνεις παιδί αργότερα. Αυτό είναι προτιμότερο από το να κάνεις ένα γάμο χωρίς συνειδητότητα και των δυο μελών και να χωρίζεις μετά ή να παραμένεις δυστυχής… Το δε πιθανό παιδί θα υποστεί κι αυτό κακές συνέπειες.

Εξάλλου, αν φύγεις, πού ξέρεις πως στο deadline των 2 χρόνων θα έχεις βρει τον κατάλληλο σύντροφο διαθέσιμο για γάμο και θα έχεις δοκιμάσει τη σχέση σου ώστε να παντρευτείς;

Δεν μπορώ να ξέρω πού οφείλεται η διστακτικότητα του φίλου σου. Μπορεί στο παρελθόν σας, μπορεί στην ιδεολογία του περί γάμου, μπορεί στη δική σου χρονική πίεση. Το πιθανότερο είναι να γίνεται συνδυασμός. Το θέμα είναι πώς ΕΣΥ θα χαλαρώσεις και θα μάθεις πως τα συναισθήματα και οι αποφάσεις ζωής δεν υπαγορεύονται.

Σχέση με πρόσφατα χήρο

Είμαι 33 ετών. Εδώ και ενα μήνα περίπου εχει μπεί στηζωή  μου ο Ν., 38 ετών, που γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά. Πριν ακριβώς 10 χρόνια με είχε προσεγγίσει για να βγούμε και ενώ ήξερα ότι ήθελε σοβαρή σχέση και δεν αναζητούσε περιπέτειες όπως αρκετοι εκεί έξω, έκανα το λάθος τοτε να παρασυρθώ και να κανω την πρώτη μου σχέση με καποιον άλλον αρκετά μεγαλύτερό μου.  Η σχέση αυτή διατηρήθηκε 1 χρόνο και διαλύθηκε.

Ο Ν με έβλεπε στο δρόμο και ουτε καν με χαιρετούσε. Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι δε με χωνευε και το κρατουσε μανιατικο. Δεν υπήρχε πλεον η παραμικρή ελπίδα να ξαναενδιαφερθεί. Παντρευτηκε μετά απο λιγα χρόνια, εκανε 2 παιδακια και εγώ απο τη μια λαθος σχέση στην άλλη, δεν μπορουσα να αφεθω σε κανεναν. Τα 4 τελευταια χρονια πολλες ατυχες γνωριμιες ειχα. Ολοι ψεμματα! Να με γεμίζουν ψευτιες για να πετυχουν με ριξουν...τους καταλάβαινα και έκανα πίσω αμέσως!

Πριν εναμισι μήνα ακριβως μου εστειλε μνμ ενας κοινος φίλος ότι η σύζυγος του Ν εφυγε από τη ζωη. Τα έχασα τελειως και στεναχωρήθηκα γιατί ήξερα χρόνια την κοπέλα! ήξερα ότι ειχε ενα πρόβλημα υγειας και πιστευα ότι είχε γίνει καλα. Εμείς σαν οικογενεια ενδιαφερθήκαμε να παμε να επισκεφτούμε τον Ν. Η χαρά του ητανε απεριγραπτη όταν μας είδε! Επειτα από τόσα χρόνια τον είχα απέναντί μου να κρατάει στη αγκαλιά του την κόρη του και να την ταιζει...εκει κοπηκα! Μας τόνισε ποσο πολλη βοήθεια χρειαζότανε, τα απογευματα κυρίως, γιατί τα πρωινά ευτυχώς είχε ήδη βρει νταντα για τα παιδάκια.

Και έτσι και ξεκίνησα να πηγαινω στο σπίτι του. Στην αρχη ντρεπόμουνα, όμως εκείνος και στο τηλεφωνο αλλά και όταν ειμασταν μαζι με διαβεβαίωνε οτι δεν χρειάζεται να νιώθω ασχημα και ενα βραδυ που μείναμε εως αργα, αφου κοιμήθηκαν τα παιδια, μου ανοιχτηκε και ειπε πως δε θέλει να με χασει..."Σε θελω όπως και τότε!" ειπε.... Μια άγκαλια ήτανε αρκετη για ερθουμε κοντα. Ξερω πως είναι νωρίς αλλα καναμε ενα λαθακι...και τώρα δεν μπορουμε εαν δε γίνει η ερωτική πράξη. Με θέλει πολύ και τον θέλω και εγώ.

Έχω εντονα συναισθηματα... Χαρα οταν νιωθω οτι και κεινος νιωθει πραγματα...φοβος οτι θα κανω βλακεια και θα τον χασω...αγχος...ολα μαζι με εχουν αναστατωσει. Και ποθος μαζι...Εκεινος ενω εχει τονισει ποσο πολυ χρειαζεται να παταμε γερα τα ποδια μας στη γη, παρολαυτά με θελει πολυ αλλα αντεχει να κανει υπομονη. 

Όλα εγιναν τοσο γρήγορα! λες και απο παντα θελαμε να μαστε μαζι!

Ομως τι πρεπει να κανουμε απο εδω και περα?  Ο γιος του ειναι 3 χρονων και ακομα αναφερει τη μαμα του. Τα μωρα του δειχνουν να με συμπαθούν πολυ. Μα και εγώ τα έβαλα στην καρδιά μου γρήγορα και θα τα ήθελα στη ζωη μου! και θέλει και τριτο μωρο μαζι μου και αυτος!!!! Ποσο πρεπει να περιμενουμε οταν η μαμα τους"εφυγε" το Μαιο? μπορουμε να εκδηλωνομαστε μπροστα στον μικρο? πως πρεπει να του συμπεριφερθει ο μπαμπας του? Ο μικρος δειχνει να με συμπαθει πολυ..αλλα καθε μερα βλεπει και τη νταντα καθως και μια παλια φιλη της μαμας του που ερχεται συχνα εκει και καποτε τον προσεχε. Τελος πρέπει να σας τονίσω πόσο ευγνωμων αισθάνεται ο Ν και μου το δείχνει κάθε μέρα. Πόσο καλο του εχω κανει στην ψυχολογία δεν μπορώ να το φανταστώ μου υπενθυμίζει συνεχώς!

Τι να κάνουμε κα Κατερινα? Ο Ν συμφωνησε να τα γραψω όλα αυτά, αφού του το προτεινα.

Χ

Βιαστική μου φαίνεται η εξέλιξη….

Όταν ένας άνθρωπος χάσει το σύντροφο της ζωής του (ακόμη και με χωρισμό, πόσο μάλλον με θάνατο) χρειάζεται μια περίοδο να μείνει μόνος για να το ξεπεράσει και να προετοιμαστεί για την επανένταξή του στη συντροφική ζωή. Ειδικά αν το ζευγάρι ήταν αγαπημένο, η άμεση ένταξη του ενός μέλους με ενθουσιασμό σε μια νέα σχέση με παραξενεύει πολύ. Βέβαια κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και σε σας λειτουργεί και η παιδιόθεν γνωριμία και το νεανικό απωθημένο. Ίσως επίσης ο Ν λόγω μακροχρόνιας ασθένειας της γυναίκας του να είχε «συνηθίσει» στην ιδέα ότι θα τη χάσει και να είχε βιώσει την απώλειά της όσο ήταν ακόμη στη ζωή.

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, σας χρειάζεται χρόνος για να βεβαιωθείτε πως τα συναισθήματα του Ν δεν έχουν να κάνουν με απελπισία, αντίδραση, ευγνωμοσύνη ή ψυχολογική σύγχυση, αλλά είναι αυθεντικός έρωτας για το άτομό σου. Δεν θα ήταν σκόπιμο να παίζεις το ρόλο της ψυχολόγου του Ν ή της βρεφοκόμου  των παιδιών. Για να βεβαιωθείτε για τα αυθεντικά συναισθήματα του Ν χρειάζεται ΧΡΟΝΟΣ, στη διάρκεια του οποίου ούτε το κοινωνικό περιβάλλον ούτε τα παιδιά χρειάζεται να ενημερωθούν. Μην αλλάξετε ο,τιδήποτε πριν συμπληρωθεί περίπου ένας χρόνος από την απώλεια της συζύγου. Εξάλλου στο στενό επαρχιακό περιβάλλον αν κοινοποιήσετε νωρίς τη σχέση σας θα αντιμετωπίσετε πολλά σχόλια που θα σας ενοχλήσουν. Αν ζεις με τους γονείς σου, σίγουρα δεν μπορείς να τους κρύψεις για πολύ την κατάσταση, δώσε τους όμως χρόνο να το αποδεχτούν κα καθησύχασέ τους πως δεν θα βιαστείτε για τίποτα.

Μπορείτε βέβαια να περνάτε χρόνο μαζί με το πρόσχημα των παιδιών και αυτό θα δώσει την ευκαιρία και σ’ αυτά να σε συνηθίσουν περισσότερο και να σε αγαπήσουν γι’ αυτό που είσαι. Μην τους δείξετε τίποτα ακόμα για τη σχέση σας, αλλά φροντίστε να σε δουν σαν άνθρωπο της οικογένειας και όχι σαν βρεφοκόμο. Να συμπεριφέρεστε σαν καλοί φίλοι και να φροντίσετε να το τηρήσετε, γιατί αν τα παιδιά ανακαλύψουν τη σχέση ξαφνικά πχ. σας δουν να φιλιέστε, μπορεί να αντιδράσουν άσχημα. Αν όλα πάνε καλά, μπορείτε να ανακοινώσετε τη σχέση στο στενό σας περιβάλλον και τότε να φέρεστε πιο ελεύθερα και μπροστά στα παιδιά.

Προσοχή! Όταν λέω πιο «ελεύθερα», δεν εννοώ ακρότητες. Αυτές δεν πρέπει να γίνονται σε καμιά περίπτωση μπροστά σε παιδιά από προηγούμενους γάμους (και σε παιδιά γενικότερα!). Μπορείτε να δείχνετε τρυφερότητα κι ως εκεί. Δεν έχει σημασία πόσο μικρά είναι, σε διαβεβαιώνω πως νιώθουν τα πάντα. Όταν η σχέση σας γίνει φανερή, μπορείς να αρχίσεις να διανυκτερεύεις εκεί. Καλό είναι πρώτα να ρωτήστε το τρίχρονο παιδάκι «Να μείνω να κοιμηθώ μαζί σας απόψε;», να παίξετε μαζί του και να το βάλετε στο κρεβάτι του πριν κοιμηθείτε. Θα πρέπει να γίνει φανερό με λόγια και πράξεις πως δεν «έδιωξες» εσύ τη μητέρα τους, πως δεν θα την αντικαταστήσεις αλλά πως τους αγαπάς όλους πολύ και θα ζήσετε όλοι μαζί. Να αναφέρεστε στη μαμά τους με σεβασμό, να μη αποφεύγετε τέτοιες αναφορές και μάλιστα να λέτε πόσο πχ θα χαιρόταν η μαμά για ένα επίτευγμα του παιδιού αν ήταν εδώ, αλλά και τώρα χαίρεται που το βλέπει από τον ουρανό. Το θέμα του θανάτου ενός γονιού είναι πολύ λεπτό και χρειάζεται προσωπική επαφή και των δυο σας με ψυχολόγο για να σας συμβουλεύσει σχετικά, όχι μόνο για σένα αλλά και γενικότερα για να συνειδητοποιήσουν τα παιδιά σωστά την έννοια του θανάτου και να βοηθηθούν να προσαρμοστούν με τα ελάχιστα ψυχολογικά τραύματα.

Η συμβουλή μου λοιπόν είναι να διατηρήσετε τη σχέση σας διακριτικά, να αφήσετε το χρόνο να δείξει, να προσέξετε πολύ το θέμα των παιδιών και να κρατήσετε σε απόσταση το συντηρητικό επαρχιακό περιβάλλον.

 

Έρωτας και χαμηλή αυτοεκτίμηση

Είμαι 38 ετών και εδώ και 3 χρόνια έχω γνωρίει μια κοπέλα 28 ετών που αγαπω κ λατρευω Εχει αρκετα ψυχολογικα προβληματα (ειναι καταθλιπτικη με φαρμακα ενιοτε κ παλιοτερα ειχε παθει ελαφρια νευρικη ανορεξια). Έχει τρομερες ανασφαλειες που ξεκινανε πιστευω απο την οικογενεια της κ συγκεκριμενα απο τον πατερα της: ξενυχτης,μεθυσος,βιαιος κ τα συναφη...Παρ ολα αυτα του εχει αδυναμια.  Το λαθος προτυπο που εχει αποκομισει απο τον πατερα της το βγαζει σε μενα που ποτε δεν της εχω πει οχι κ παντα οποτε το ζητουσε ημουν διπλα της

Εμενα δε μου φερεται καλα. Εξαφανιζεται για αρκετο καιρο, ξανα παλι μαζι για λιγο, μου ταζει πραγματα, μου λεει ωραια λογια κ χανεται παλι. Ειναι πολυ κοινωνικη κ εχει πολλους γνωστους. Μου λεει οτι ειναι με αλλον για να ξεκολλησω απο αυτην αλλα μετα απο αρκετο καιρο βρισκει αφορμη να με ανταμωσει κ αυτο για ενα βραδυ. Εχω τρελαθει, δεν ξερω τι να κανω, εχω δοκιμασει τα παντα κ δε ξερω πως να το χειριστω πλεον. Πριν 10 μερες βρεθηκαμε υστερα απο 10 μηνες κ χαθηκε παλι. Ξανα πηρε την επιβεβαιωση της κ το σεξ που παραδεχτηκε πως αυτο ηθελε.

Ειναι ενα ατομο που ειναι ανικανο να αγαπησει κ να αισθανθει κατι δυνατο...αν κ κάποιες στιγμες μου εχει πει σημαντικα λογια...αλλα μονο λογια! ξερω οτι δεν ειναι για μενα...δεν ειμαι η πρωτη της επιλογη κ σιγουρα παιζει κ με αλλους. Μπορω μια τετοια γυναικα να την κερδισω? Αν ναι με ποιον τροπο; την αγαπω οτι κ να μου χει κανει!

Η.

Η κοπέλα έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα τα οποία είναι πραγματικά πιθανό να προέρχονται από την κακή σχέση με τον πατέρα της. Είναι γεγονός πως όταν ένα άτομο έχει ψυχολογικά προβλήματα δεν μπορεί να κάνει μια σωστή σχέση, όσο κι αν ο σύντροφός του προσπαθήσει.

Βασική προϋπόθεση λοιπόν είναι η φίλη σου να ακολουθήσει με συνέπεια μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία και να κρίνει μαζί με τον θεραπευτή της αν είναι σκόπιμο να απευθυνθεί και σε ψυχίατρο για την κατάλληλη αγωγή. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει η ίδια να έχει συνειδητοποιήσει πως το χρειάζεται. Εσύ το περισσότερο που μπορείς να κάνεις είναι να της μιλήσεις και να τη συμβουλεύσεις σχετικά. Μόνο αν η κοπέλα συνέλθει θα μπορέσει να δει ψύχραιμα και να εκτιμήσει τα συναισθήματά σου, οπότε και να αποφασίσει αν θα ανταποκριθεί.

Αφού παρ’ ό,τι σου έχει κάνει, δηλώνεις πως την αγαπάς και τη θέλεις,  φρόντισε να τη βρεις, να της εκθέσεις σοβαρά τα συναισθήματά σου και να της πεις την άποψή σου για το τι πρέπει να κάνει. Στη διαδικασία αυτή, αν σε θέλει, θα είσαι δίπλα της. Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω. Δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθείς μόνο εσύ για σχέση με μια κοπέλα που δεν προσέχει ψυχολογικά τον εαυτό της ή/και σε έχει μόνο για να επιβεβαιώνεται και να παίζει.

Θα έρθω όμως τώρα σε σένα τον ίδιο. Ένας άνθρωπος που προσελκύεται από άτομο με τόσες ανασφάλειες και προβλήματα και που ανέχεται τέτοια συμπεριφορά με το πρόσχημα της αγάπης, σίγουρα δεν εκτιμά αρκετά τον εαυτό του. Είναι πιθανό η προσκόλλησή σου στην κοπέλα αυτή να δηλώνει δικές σου ανασφάλειες ή τραύματα και χαμηλή αυτοεκτίμηση, οπότε αυτό θα έπρεπε να το ψάξεις με τη βοήθεια ψυχολόγου.

Ερωτικά μηνύματα από την πρώην

Ο φίλος μου παίρνει μηνύματα από πρώην του και πρόσφατα είδα ένα μήνυμα στο οποίο άφηνε υπονοούμενα για το πόσο την τράβαγε ερωτικά, σε σημείο που γινόταν αρκετά προκλητική. Εκείνος μου λέει πως δεν ξέρει τι να κάνει μαζί της και ότι την αγνοεί αλλά αυτή επιμένει παρόλο που δεν είχαν καν σχέση. Εμένα δεν είναι του χαρακτήρα μου να λέω στον άλλο τι να κάνει γιατί δε με κάνει να νιώσω και καλύτερα.

Β

Είναι θέμα που αφορά το φίλο σου και καλά κάνεις και δεν του λες τι θα κάνει. Αν η σχέση σας είναι καλή και δεν έχεις λόγους να αμφιβάλεις για την πίστη του, άφησέ τον να το χειριστεί μόνος του. Μπορείς βέβαια να εκφράσεις το πώς σε κάνει η κατάσταση να νιώθεις και αυτό κανονικά θα πρέπει να του δώσει ένα παραπάνω κίνητρο να επιλύσει το θέμα. Αν εκείνος προτιμά να αγνοεί τα μηνύματα, το ιδανικό θα ήταν να το κάνεις κι εσύ. Αν δεν μπορείς, έχεις κάθε δικαίωμα να δηλώσεις πόσο σε πειράζει εσένα και πως θέλεις να σταματήσει.

Και δεν είναι δύσκολο να επιλυθεί η κατάσταση. Ας της μιλήσει ήρεμα ο φίλος σου να διακόψει τα μηνύματα κι αν εκείνη συνεχίσει, εκείνος μπορεί απλώς να αλλάξει αριθμό.

Δικαίωμα στην ευτυχία

Είμαι παντρεμένη εδώ και δώδεκα χρόνια, με δύο παιδιά ηλικίας Δημοτικού. Αμέσως μετά τον γάμο άρχισαν τα προβλήματα με τον σύζυγο στο ερωτικό κομμάτι, πρόωρη εκσπερμάτιση. Του στάθηκα όσο μπορούσα για 5 χρόνια. Με το ζόρι να πάει σε κάποιους γιατρούς όπου άκρη δεν βγάλαμε και εκείνος συμβιβάστηκε με το πρόβλημά του. Σαν αποτέλεσμα  έχουμε έξι χρόνια να βρεθούμε ερωτικά. Πριν τέσσερα χρόνια ζήτησα να χωρίσουμε αλλά λόγω των παιδιών ζήτησε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί.

Πριν δυο χρόνια ξεκίνησα ερωτική σχέση με κάποιον απ τη δουλειά και κοινό οικογενειακό παντρεμένο φίλο. Δυστυχώς ερωτευτήκαμε. Περνούσαμε πολύ καλά. Πίστευα και πιστεύω ότι είναι αυτό που έψαχνα. Όμως όλο αυτό απ τη μεριά του εξασθένησε. Όλα άλλαξαν. Μειώθηκε η επικοινωνία και το να βρισκόμαστε κάτι που ήταν ήδη αραιό λόγω των καταστάσεων. Μιλούσαμε πολλές φορές την ημέρα και στέλναμε πάνω από 20 sms. Τα οποία έγιναν κανένα τηλέφωνο και 2-3 sms.

Έδειχνε ότι μ αγαπούσε, αλλά αν όταν του ζήτησα να δίνει αυτά που έδινε είπε ότι αυτά μπορούσε. Του ζήτησα πριν 15 μέρες να χωρίσουμε γιατί δεν άντεχα να επικοινωνεί όταν του έμενε χρόνος από παιδιά-γυναίκα-δουλειά. Το αποτέλεσμα είναι ότι εγώ έχω γίνει ράκος. Έχω πάθει νευρική ανορεξία. Ζω μόνο με συμπληρώματα διατροφής. Ψυχολογικά είμαι χάλια. Έχω κλειστεί στο σπίτι. Δεν θέλω να δω άνθρωπο. Τι να κάνω; Πώς να αντεπεξέλθω σε αυτόν τον χωρισμό; Πώς να πάρω τα πάνω μου; Μπορώ να τον φέρω πίσω;

Με τον άντρα μου έχουν τελειώσει όλα. Για τους έξω είμαστε ένα από τα καλύτερα ζευγάρια και μέσα στο σπίτι φίλοι και συγκάτοικοι. Αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει. Ερωτικά έχουν σταματήσει όλα. Τα πάντα για τα παιδιά. Η ΖΩΗ μου όμως πάει, τελείωσε. Για όλους αν γίνεις μάνα, τελειώνεις σαν γυναίκα. Απλά περιμένεις πια τον θάνατο; Δεν υπάρχουν δικαιώματα στην ευτυχία;

Ε.

Βρίσκεσαι σε μια κρίσιμη καμπή ζωής και έχεις μπερδέψει λίγο τα πράγματα.

Ας τα διαχωρίσουμε:

·         Το σεξουαλικό πρόβλημα του συζύγου σου επιδέχεται βελτίωση με ιατρική και ψυχολογική στήριξη. Αν εκείνος είναι αρνητικός, αυτό σημαίνει άλλα προβλήματα στην προσωπικότητά του και πιθανώς στη σχέση σας. Ακόμη όμως κι αν δεν βελτιωθεί το πρόβλημα, ένα ζευγάρι που αγαπιέται και αλληλοεπιθυμείται έχει κι άλλους τρόπους για να βρίσκεται ερωτικά. Αν δεν τους βρει, σημαίνει πως δεν τους επεδίωξαν αρκετά και οι δυο πλευρές.

·         Όπως κι αν έχει η κατάσταση, το αποτέλεσμα είναι πως  υπάρχει επί πολλά χρόνια πλήρης σεξουαλική αποχή. Σε τέτοια περίπτωση, το ζευγάρι ή χωρίζει ή διατηρεί όπως εσύ μια σχέση εκτίμησης, φιλίας και συνεργασίας αλλά ξεκαθαρίζεται μεταξύ τους πως το ερωτικό τους ενδιαφέρον μπορεί να ικανοποιείται αλλού, με την ανάλογη βέβαια διακριτικότητα. Εσύ έχεις ξεκαθαρίσει στον άντρα σου πως αφού δεν χωρίσατε, όπως του είχες ζητήσει, έχεις ανάγκη από ένα σύντροφο; Και το δέχτηκε;

·         Ο σύζυγος δεν δέχτηκε να χωρίσετε. Κι εσύ τι έκανες; Αν πραγματικό το ήθελες, θα είχες ήδη χωρίσει. Όσο για τις πιθανές άσχημες συνέπειες στα παιδιά, μπορείς να ανατρέξεις σε προηγούμενες αναρτήσεις για να δεις την άποψή μου.

·         Οι εξωσυζυγικές σχέσεις των παντρεμένων (ειδικά των αντρών) σπανιότατα καταλήγουν σε διαζύγιο και σοβαρή σχέση με την ερωμένη. Όταν μπήκες στη σχέση αυτή κακώς επένδυσες στην ελπίδα ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί το ίδιο θερμή όπως στην αρχή και πιθανώς θα σας έκανε και τους δυο να χωρίσετε και μετά να είστε ελεύθεροι μαζί. Οι σχέσεις χωρίς προοπτική, όπως αυτή, κάποια στιγμή εξασθενούν και μοιραία διαλύονται.

·         Σε πειράζει να έρχεσαι δεύτερη στη ζωή του μετά την οικογένειά του. Αυτό θα το θεωρούσα φυσικό αν εσύ ήσουν ελεύθερη. Αλλά είσαι κι εσύ παντρεμένη, όσο κι αν δεν έχεις ερωτική ζωή με τον άντρα σου. Με αυτές τις δεδομένες συνθήκες κάνατε σχέση…

·         Η (ασταθής) σχέση σου έπαψε να σε ικανοποιεί και δικαίως τη διέκοψες. Από κει και πέρα με ανησυχεί πολύ η δική σου αντίδραση. Η νευρική ανορεξία είναι πολύ επικίνδυνη ψυχική νόσος και δεν είναι απλώς η έλλειψη διάθεσης για φαγητό. Δεν βλέπω πώς θα μπορούσες να τον φέρεις πίσω, γιατί, όπως έχω πει πολλές φορές, οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο…  Εξάλλου εσύ επέλεξες να διακόψεις τη σχέση. Αφού όμως βιώνεις τέτοιες καταστάσεις, χρειάζεσαι άμεσα ψυχολογική στήριξη, όχι μόνο για να ξεπεράσεις αυτή την άσχημη κατάσταση αλλά για να δεις τι τελικά θα κάνεις στη ζωή σου.

·         «Η ΖΩΗ μου όμως πάει, τελείωσε. Για όλους αν γίνεις μάνα, τελειώνεις σαν γυναίκα. Απλά περιμένεις πια τον θάνατο»; Όχι, βέβαια! Μόνο αν βρίσκεσαι σε κατάθλιψη μπορεί να σκέφτεσαι έτσι.  Οπότε πρέπει να παλέψεις την κατάθλιψη.

·         «Δεν υπάρχουν δικαιώματα στην ευτυχία;» Το δικαίωμα στην ευτυχία, μόνο εσύ θα το εξασφαλίσεις στον εαυτό σου.

Μοναξιά

Ένα ερώτημα που με βασανίζει πολύ έντονα τα τελευταία 3 χρόνια είναι το θέμα των σχέσεων και γιατί αυτό απασχολεί τόσο πολύ κυρίως τις γυναίκες; Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε σχέση;

Προσωπικά μετά τη λήξη μιας μακροχρόνιας σχέσης έκανα κάποια λάθη (για την ακρίβεια λάθος επιλογές) τα οποία τα πλήρωσα με συναισθηματικό κόστος. Προσπαθώ γενικότερα να έχω μια ισορροπημένη ζωή με φίλους, δουλειά, ταξίδια κλπ αλλά το θέμα των σχέσεων με παιδεύει πολύ. Όταν είμαι με κόσμο δεν το σκέφτομαι τόσο έντονα και περνώ καλά , όταν όμως βρίσκομαι μόνη μου με πιάνει άγχος, αισθάνομαι ότι δε θα μπορέσω ποτέ να βρω κάποιον να με αγαπήσει και να αγαπήσω και απελπίζομαι σκεπτόμενη τις λάθος επιλογές, λάθος χειρισμούς και το γεγονός ότι επί της ουσίας είμαι για τόσο καιρό μόνη.  Δεν ξέρω πώς να προσελκύσω το ενδιαφέρον κάποιου  και όσο αφορά αυτόν τον τομέα τα πάντα τα εκλαμβάνω ως προσωπική απόρριψη.

Είμαι από τους ανθρώπους που ξέρουν να φεύγουν από μια σχέση, δεν πρήζω τον άλλον ούτε προσπαθώ να τον αλλάξω ή να τον πείσω για κάτι. Εξάλλου οι σχέσεις που έκανα μέχρι τώρα ήταν με ημερομηνία λήξης , αλλά παρόλα αυτά ένιωθα πιο μόνη όταν έληγαν και κατέληξα στο ότι δεν μπορώ να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στα συναισθήματά μου. Αυτό-εγκλωβίζομαι σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς να καταλάβω το γιατί.

Δεν αντέχω άλλο. Δυστυχώς έχει αρχίσει να με πιάνει απελπισία και μόνο όταν είμαι με κόσμο ή δουλεύω το ξεχνάω, αλλά δε δίνω λύση. Έχω φίλους ζευγαρωμένους και απορώ, εγώ αφότου χώρισα γιατί δεν ξαναέφτιαξα τη ζωή μου με έναν άνθρωπο. Ό, τι και να λέμε περί ανεξαρτησίας και ότι δεν πρέπει να έχουμε ανάγκη τη σχέση , δεν υπάρχει άνθρωπος που κατά βάση να μη θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί! Είναι φυσιολογικό!

Πως να μην το σκέφτομαι ; Τι να κάνω; πως να μην εκλαμβάνω τα αποτυχημένα ραντεβού ή την έλλειψη ενδιαφέροντος από την άλλη πλευρά ως προσωπική απόρριψη; Πως να πάψω να σκέφτομαι ότι  ό,τι και να κάνω δε θα αλλάξει η κατάσταση και ότι θα μείνω για πάντα μόνη;

Μ

Δεν θα ασχοληθώ με το κατά πόσο είναι φυσικό να επιθυμούμε μια καλή σχέση και γιατί. Υπάρχουν όλα τα είδη των ανθρώπων και εσύ είσαι από αυτούς που επιθυμούν, οπότε πάνω σ’ αυτό θα μιλήσουμε: Τι σημαίνει μοναξιά και πώς καταπολεμάται.

Αρχικά θα πω άλλη μια φορά πως αν επιθυμούμε πολύ σχέση και αυτή δεν έρχεται, τότε ίσως υπάρχει κάτι που υποσυνείδητα μας αποτρέπει από τις σχέσεις. Αυτό θα πρέπει να ψάξεις να το βρεις.

Δεύτερο και σπουδαιότερο, η αντοχή στη μοναξιά και η καταπολέμησή της είναι καθαρά θέμα προσωπικής ανάπτυξης και καλό θα είναι να την επιδιώξεις μέσα από συμβουλευτική διαδικασία. Αν δε εκλαμβάνεις την κάθε σχέση που δεν κατέληξε σε γάμο ως προσωπική απόρριψη, τότε έχει σίγουρα και θέματα αυτοπεποίθησης να λύσεις.

Παραθέτω ένα κεφάλαιο από το τελευταίο βιβλίο μου ΣΧΕΣΕΙΣ, στο οποίο συζητιούνται διεξοδικά τα θέματα που σε απασχολούν.

ΠΙΟ ΚΑΛΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ;

                                   «Αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους»

                                                                     Μανόλης Αναγνωστάκης

Για κάποιους ανθρώπους η μοναξιά ισοδυναμεί με καταστροφή. Κάποιοι άλλοι πάλι τη χρειάζονται και την επιλέγουν, τουλάχιστον σε κάποιες περιόδους της ζωής τους. Τι είναι αυτό που διακρίνει τις δυο αυτές κατηγορίες ανθρώπων;

Σύμφωνα με την Υπαρξιστική Ψυχολογία, η μοναξιά αποτελεί ένα από τα βασικά υπαρξιακά θέματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η ανθρώπινη φύση και καλείται να τοποθετηθεί. Η μοναξιά μπορεί να έχει πολύ διαφορετική μορφή, ανάλογα με τον τομέα της ανθρώπινης ζωής στον οποίο αναφέρεται.

•             Η κοινωνική μοναξιά έχει να κάνει με την έλλειψη κοινωνικοποίησης, παρέας. Το άτομο είναι πρακτικά απομονωμένο και δεν έχει κοινωνικές επαφές, πέρα ίσως από αυτές που του επιβάλλει το επάγγελμά του και οι πρακτικές συνθήκες της ζωής. Συχνά υπάρχει κοινωνική μοναξιά ακόμη και μέσα σε ένα πολυπληθές κοινωνικό περιβάλλον, όταν το άτομο συμμετέχει επιφανειακά στις κοινωνικές διαδικασίες αλλά αισθάνεται ουσιαστικά μόνο. «’Ορθιοι και μόνοι μεσ’ τη φοβερή ερημία του πλήθους», όπως γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

•             Η διαπροσωπική μοναξιά έχει να κάνει με την έλλειψη συντρόφου και στενών φίλων. Πολλές φορές η μοναξιά βιώνεται και μέσα σε μια σχέση ή σε μια στενή παρέα που δεν μας ικανοποιεί, στην περίπτωση αυτή όμως δεν εντοπίζεται ως μοναξιά αλλά ως «έλλειψη επικοινωνίας» ή «σχέση χωρίς περιεχόμενο» και δεν φορτίζεται από το κοινωνικό στερεότυπο του/της μόνου/ης στη ζωή.

•             Η ενδοπροσωπική ή υπαρξιακή μοναξιά ισοδυναμεί με κακή σχέση με τον εαυτό μας και αποτελεί την πιο δύσκολη περίπτωση. Αν αυτή επιλυθεί, τότε και η διαπροσωπική και η κοινωνική μοναξιά αποτελούν επιλογές του ατόμου και μπορούν να επιλυθούν αν οι επιλογές αυτές αλλάξουν.

Γενικά η έννοια της μοναξιάς στις δυτικές κοινωνίες είναι παρεξηγημένη. Ανατραφήκαμε μαθαίνοντας ότι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο είναι να μείνει μόνος και αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Επιπλέον η έννοια της μοναχικότητας, η μη ύπαρξη φίλων και κοινωνικής ζωής σύμφωνα με τα τρέχοντα μέτρα, η μη δημιουργία οικογένειας και η μη απόκτηση παιδιών είναι φορτισμένα με πολλά κοινωνικά στερεότυπα που κάνουν τον άνθρωπο να αισθάνεται μια λυπηρή εξαίρεση. Για το λόγο αυτό οι περισσότεροι αγωνιζόμαστε με πάθος να καταπολεμήσουμε την κοινωνική και τη διαπροσωπική μοναξιά. Αν έχουμε μια σταθερή σχέση ή γάμο, θεωρούμε ότι νικήσαμε τη μοναξιά, αν και πολλές φορές διαπιστώνουμε πως η πιο βαθιά μοναξιά βρίσκεται μέσα σε σχέσεις ή γάμους που δεν είναι ουσιαστικοί. Και πάλι όμως, οι περισσότεροι  θεωρούμε καλύτερο το να έχουμε έστω μια τυπική ανθρώπινη παρουσία στο χώρο μας και στην κοινωνική μας ζωή από το να είμαστε εντελώς μόνοι.

Αν όμως το άτομο δεν υποφέρει από υπαρξιακή μοναξιά, δηλαδή τα πάει καλά με τον εαυτό του, δεν έχει εσωτερικές συγκρούσεις και αντλεί ενδιαφέρον από την ίδια του την ύπαρξη, τότε η διαπροσωπική και η κοινωνική του ζωή διαμορφώνονται σύμφωνα με επιθυμίες και όχι με ανάγκες. Κατά συνέπεια η διαπροσωπική και η κοινωνική μοναξιά, αν υπάρχουν, αποτελούν επιλογές του ατόμου, οπότε δεν τον κάνουν να τα βιώνει ως προβλήματα.

Κάποιοι άνθρωποι «υποφέρουν από μοναξιά» σύμφωνα με την τρέχουσα ορολογία, δηλαδή η κοινωνική ή η διαπροσωπική μοναξιά που βιώνουν δεν είναι επιλογή και τους κάνει δυστυχισμένους. Ο πραγματικός λόγος όμως που υποφέρουν είναι η υπαρξιακή μοναξιά. Και αυτή παλεύεται μόνο με διαδικασίες προσωπικής ανάπτυξης, είτε αυτές που επιτυγχάνονται με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας είτε αυτές που φέρνει η ζωή.  Μόνο γνωρίζοντας σε βάθος τον εαυτό μας και ερχόμενοι σε συμφιλίωση με όλες τις πλευρές του μπορούμε να τοποθετηθούμε υπαρξιακά. Αν αυτό γίνει, οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους γίνονται πολύ πιο εύκολες και είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε πόσο κοντά τους θα βρισκόμαστε σε κάθε φάση της ζωής μας.

Μια τέτοια τοποθέτηση είναι συχνά δύσκολο να γίνει αντιληπτή. Οι άνθρωποι που γράφουν στο blog ή έρχονται στις συνεδρίες με σκοπό να βοηθηθούν να ξεφύγουν από τη μοναξιά τους αυτό που περιμένουν συνήθως είναι κάποιες πρακτικές συμβουλές για να κοινωνικοποιηθούν και κυρίως για να βρουν σύντροφο. Τέτοιες συμβουλές αποτελούν βέβαια μέρος της συμβουλευτικής στήριξης, αλλά το πλαίσιο που προσπαθώ να διαμορφώσω γύρω από αυτές είναι: Γνώρισε τον εαυτό σου και συμφιλιώσου μ’ αυτόν, φρόντισε να αντλείς χαρά και ενδιαφέρον από την ίδια σου την ύπαρξη. Οι άνθρωποι που το έχουν καταφέρει αυτό έχουν το προνόμιο της ελευθερίας από στερεότυπα και αναγκαστικές επιλογές. Επιπλέον, προσελκύουν σαν μαγνήτης τους άλλους ανθρώπους και έχουν το προνόμιο να επιλέγουν αυτούς που τους ταιριάζουν.

Σχετικά με τις ερωτικές και φιλικές σχέσεις, έχω πολλές φορές εκφράσει μια άποψη που φαίνεται να καταργεί τη «μαγεία» τους: Οι περισσότερες σχέσεις γίνονται για λόγους αμοιβαίας κάλυψης αναγκών. «Αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους», σύμφωνα με τα λόγια του ποιητή. Είναι σαν ο ένας άνθρωπος να διαθέτει «προεξοχές», δηλαδή ιδιότητες που ταιριάζουν με τα «κενά», δηλαδή τις ακάλυπτες ανάγκες που έχει ο άλλος στην προσωπικότητά του. Η αγωνιώδης προσπάθεια για να καλύψουμε τα κενά μας δεν αποτελεί επιλογή, αλλά ενέργεια απαραίτητη για την επιβίωσή μας. Κατά συνέπεια, είναι φυσικό με τις σχέσεις αυτές να μην αισθανόμαστε πλήρεις, αλλά απλώς ασφαλείς. Οι ουσιαστικές σχέσεις γίνονται μόνο μεταξύ ανθρώπων που μόνοι τους έχουν καλύψει τα προσωπικά τους κενά, οπότε ο άλλος άνθρωπος αποτελεί απόλυτη επιλογή τους όχι για να επιβιώσουν αλλά για να περάσουν από μια καλή σε μια καλύτερη κατάσταση ύπαρξης. Το γενικό συμπέρασμα είναι πως όσο περισσότερο ο άνθρωπος βαδίζει προς την προσωπική ολοκλήρωση τόσο πιο ουσιαστικές σχέσεις μπορεί να κάνει κι αν δεν τις κάνει μπορεί να μην τις χρειάζεται ή να μην κρίνει πως είναι αρκετά ουσιαστικές ώστε να αξίζουν τον κόπο.

Στα μηνύματα που ακολουθούν υπάρχουν διάφορες εκφάνσεις της σύγχρονης μοναξιάς.

•             Ένας άντρας στο κατώφλι των 60 βρίσκεται μόνος έπειτα από πολλά χρόνια γάμου και υποφέρει από κοινωνική και διαπροσωπική μοναξιά. Η συνταξιοδότηση από τη δουλειά του συμβάλλει ακόμη περισσότερο στην κοινωνική του απομόνωση. Αναζητά σύντροφο ζωής για να καλύψει το κενό που αισθάνεται και να επιστρέψει στην ασφάλεια του ζευγαριού που είχε συνηθίσει στο γάμο του, ασφάλεια όπως αποδείχτηκε απατηλή.  Τα στερεότυπά του δεν του επιτρέπουν να ανοιχτεί σε νέους τρόπους γνωριμιών.

•             Ανάλογη είναι και η περίπτωση μιας γυναίκας λίγο πάνω από τα 40 και μιας άλλης  λίγο πάνω από τα 30 που βρίσκονται μόνες μετά από μακροχρόνιες σχέσεις και υποφέρουν από διαπροσωπική μοναξιά. Οι διακοπές και οι γιορτές είναι κακοί σύμβουλοι, επειδή είναι φορτισμένες με στερεότυπα χαρούμενης παρέας και οικογενειακής ευτυχίας.

•             Ένας νέος άνδρας υποφέρει επίσης από διαπροσωπική μοναξιά, ενώ στον κοινωνικό του χώρο έχει καταλάβει το ρόλο του αγαπητού φίλου και «καλού» παιδιού.

•             Μια φοιτήτρια δεν έχει κάνει ακόμη σχέση και ενοχλείται κυρίως από το στερεότυπο της «ανέραστης». Μια άλλη έχει την εμπειρία μιας μαθητικής σχέσης, αλλά αναζητά τις ερωτικές εμπειρίες της νεότητας από τις οποίες αισθάνεται αποκλεισμένη.

Θυμάμαι πως στα φοιτητικά χρόνια υπήρχαν κάποια παιδιά που δεν είχαν ενταχτεί ικανοποιητικά στη φοιτητική κοινότητα και άλλα που δεν είχαν βρει ερωτικό σύντροφο. Υποθέτω πως βασανίζονταν τόσο από κάθε είδους ανικανοποίητες ανάγκες όσο και από το βάρος του στερεοτύπου που θέλει τους νέους να απολαμβάνουν και να γνωρίζουν με κάθε τρόπο τη ζωή. Στις νεαρές ηλικίες οι προσωπικότητα των ατόμων δεν είναι ακόμη αρκετά δομημένη και οι άμυνές τους δεν έχουν οργανωθεί επαρκώς, έτσι ώστε κάποια ουσιαστική ή τυπική έλλειψη που διαπιστώνουν στη ζωή τους βιώνεται ως καταστροφή.

•             Μια γυναίκα λίγο πάνω από τα 40 ζει σε κατάσταση διαπροσωπικής και κοινωνικής μοναξιάς στο επαρχιακό περιβάλλον που ζει, αν και έχει πλήθος από συγγενείς και γνωστούς. Το στερεότυπο της «γεροντοκόρης» που έχει αρχίσει να τη χαρακτηρίζει την απασχολεί πολύ. Σκέφτεται να φύγει από την επαρχία, αλλά ακόμη κι αν το κάνει χωρίς να έχει βελτιώσει τη σχέση με τον εαυτό της, μάλλον θα έχει και στο νέο περιβάλλον τα ίδια προβλήματα.

•             Ακολουθούν τρεις γυναίκες στη δεκαετία των 50, μορφωμένες, εργαζόμενες και ανεξάρτητες οικονομικά. Έχουν συνηθίσει τη μοναξιά τους –κυρίως διαπροσωπική- και φοβούνται να βγουν από αυτή.  Η κοινωνική μοναξιά δεν τις απασχολεί, είτε έχουν συνηθίσει σε ένα μικρό κύκλο γνωστών είτε έχουν ευρύτερη κοινωνική ζωή, μέσα στην οποία όμως η θέση τους είναι πάντα αμφισβητήσιμη επειδή είναι «μόνες». Ανεξάρτητα από τις ουσιαστικές ανάγκες που δεν ικανοποιούνται, όσο περνούν τα χρόνια, η γυναίκα που έχει μείνει μόνη φορτίζεται ακόμη και στην εποχή μας σε μεγάλο βαθμό από το στερεότυπο της «γεροντοκόρης». Και τίθεται το ερώτημα κατά πόσο αξίζει τον κόπο να κάνει προσπάθεια να βγει από τη μοναξιά της και να επιδιώξει να  βρει σύντροφο. Από τη μια είναι ο φόβος πως η προσπάθεια αυτή δεν θα ευοδωθεί και η γυναίκα δεν αισθάνεται πως έχει πλέον τη δύναμη να βγει από τους ρυθμούς της και πιθανότατα αργότερα να ξαναμπεί σ’ αυτούς φορτωμένη με μια ακόμη «αποτυχία». Από την άλλη αισθάνεται πολύ μεγάλη για να ξαναμπεί στο παιχνίδι, και μάλιστα με τον τρόπο κάποιου σύγχρονου προξενιού, που βρίσκεται πολύ μακριά από  τις προδιαγραφές που κάποτε είχε θέσει στον εαυτό της.

Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν καλή σχέση με τον εαυτό τους, δεν είχαν δηλαδή θέμα υπαρξιακής μοναξιάς, δεν θα έγραφαν στο blog. Ο άνθρωπος που είναι συμφιλιωμένος με τον εαυτό του

•             Είναι πιθανό να επιλέξει τη μοναξιά. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για σταθερές σχέσεις, ούτε για γάμο, ούτε για παιδιά. Κάποιοι είναι πιθανό να ζούσαμε καλύτερα μόνοι ή με ευκαιριακές σχέσεις. Τα κοινωνικά στερεότυπα όμως προδιαγράφουν τη ζωή μας με πολύ σαφή και χρονικά προκαθορισμένο τρόπο και είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από αυτά. Χρειάζεται υψηλό επίπεδο προσωπικής ανάπτυξης για να ξεχωρίσουμε κατά πόσο η σύναψη σχέσεων αποτελεί πραγματική μας επιθυμία και κατά πόσο είναι κοινωνικά επιβεβλημένη. Έχω συναντήσει πολύ λίγους ανθρώπους που δηλώνουν μόνοι από επιλογή. Κάποιοι από αυτούς «ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία», αλλά όσοι είναι ειλικρινείς είναι άνθρωποι με μεγάλο βαθμό ψυχολογικής ανάπτυξης, που έχουν το θάρρος να ζουν σύμφωνα με μια προσωπική ιδεολογία που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα.

•             Είναι πιθανό να είναι μόνος λόγω συγκυριών ανεξάρτητων από τη θέλησή του. Ωστόσο αισθάνεται καλά μ’ αυτό και δεν έχει αναπτύξει σύμπλεγμα κατωτερότητας. Βλέπει την κατάσταση σαν μια φάση της ζωής του την οποία από τη μια μεριά αποδέχεται ως φυσιολογική και από την άλλη επιδιώκει να την αλλάξει, όχι όμως με αγχώδη και ψυχαναγκαστικό τρόπο. Και τελικά οι άνθρωποι που είναι συμφιλιωμένοι με τον εαυτό τους κατά κανόνα διαμορφώνουν αργά ή γρήγορα τις σχέσεις που επιθυμούν με τους άλλους ανθρώπους, γιατί οι σχέσεις αυτές είναι αποτέλεσμα επιλογής και όχι ανάγκης.

Κλείνοντας, σκέφτομαι κάποιες στερεοτυπικές εκφράσεις σχετικές με τη μοναξιά, έτσι όπως τις ακούμε στην κοινωνία μας από τα παιδικά μας χρόνια: «μόνος σου, ούτε στον παράδεισο» «τι να κάνει η καημένος, μόνος του…», «κρίμα στην κοπέλα, μόνη της έμεινε», «σαν την καλαμιά στον κάμπο», «όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια», «έμεινε στο ράφι», «έμεινε μπουκάλα», «τρεις κι ο κούκος», «στην εξορία του Αδάμ», «το θηρίο της μοναξιάς» κ.ά. Ακόμη κι αν ουσιαστικά δεν σε πειράζει η μοναξιά σου, ακούγοντας τέτοιες εκφράσεις γύρω σου συνηθίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου σαν θύμα.

Όμως ο Jean-Paul Sartre έχει αντίθετη άποψη: «Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα».

Αναποφάσιστη

Είμαι 38 χρονών, είμαι παντρεμένη 13 χρόνια και στο σύνολο 15 με τον άντρα μου. Αντιμετωπίζω έντονες καταστάσεις ζήλιας, σε βαθμό παράνοιας από μέρους του  τα τελευταία δύο χρόνια (αβάσιμες για εκείνη την περίοδο που ήμασταν πολύ καλά). Αποτέλεσμα να μην αντέχω να είμαι δίπλα του και να νιώθω έναν εκνευρισμό. Τα νεύρα μου και ο εκνευρισμός που μου προκαλούσε η κατάσταση είχαν ως αποτέλεσμα να μην ανέχομαι τίποτα και να ξεσπάω στα παιδιά μου. Ζήτησα βοήθεια από νευρολόγο και αφού έκανα μια θεραπεία με χάπια η κατάσταση λίγο εξομαλύνθηκε. Παρόλα αυτά η παρανοϊκή ζήλια συνεχίστηκε με αποτέλεσμα το τελευταίο 9μηνο να στραφώ σε κάποιον παιδικό μου φίλο ο οποίος πάντα δήλωνε ότι υπήρχε ενδιαφέρον από την πλευρά του προς τα εμένα.

Τους μήνες αυτούς ήρθαμε αρκετά κοντά με αποτέλεσμα να τον ερωτευτώ. Ο ίδιος προσπαθούσε να είναι συγκρατημένος με τα αισθήματα του, έτσι τουλάχιστον μου έλεγε. Μου έδειχνε ενδιαφέρον αλλά ποτέ δεν μου μίλησε για τα συναισθήματα του και δεν πήρε θέση στην κατάσταση που αντιμετωπίζω, λέγοντας μου ότι είναι το πιο ακατάλληλο άτομο να με συμβουλέψει.

 Το τελευταίο μήνα ήμαστε σε διάσταση με το σύζυγο μου και την απόφαση αυτή την πήρα μόνη μου. Δεν αντέχω άλλο την κατάσταση αυτή… με πνίγει και με αρρωσταίνει. Ο παιδικός μου φίλος ενώ μου στάθηκε τόσο πολύ το τελευταίο διάστημα και ενώ ξέρει πώς έχει αυτή τη στιγμή η κατάσταση αποφάσισε να εξαφανιστεί από τη ζωή μου. Από τη μια ίσως είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει για να αποφασίσω μόνη μου αν θα τελειώσω αυτό το γάμο ή όχι. Δεν σας κρύβω ότι είμαι πολύ αναποφάσιστη, όχι ότι δεν ξέρω τι θέλω ή νομίζω ότι ξέρω, απλά σκέφτομαι τα παιδιά μου, 11 & 7 ετών, τον σύζυγο μου που έχει επενδύσει πολλά πάνω μου και φοβάμαι μήπως καταστραφεί, τα οικονομικά μας και πολλά άλλα… Τι να κάνω να κοιτάξω τον εαυτό μου να είμαι εγώ καλά ή τους άλλους; Και αυτό το θέμα της εξαφάνισης του ανθρώπου που ήταν το στήριγμα μου τόσο καιρό τι είναι; Είμαι πολύ μπερδεμένη και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την κατάσταση.

Φ.

Είναι προφανές πως ο γάμος σου περνά μια μεγάλη κρίση. Αν ακόμη έχεις συναισθήματα για τον άντρα σου και πιστεύεις πως υπάρχει περιθώριο να τα ξαναβρείτε, τότε αυτό που χρειάζεται είναι να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση για τα συναισθήματα και τα προβλήματά σας και αν κι εκείνος θέλει ειλικρινά να τα ξαναβρείτε, να καταφύγετε σε συμβουλευτική ζευγαριού. Αν εκείνος είναι αρνητικός στις αλλαγές, τότε όσο κι αν προσπαθήσεις εσύ, δε γίνεται τίποτα.

Από την άλλη, αν νιώθεις πως τα συναισθήματά σου για τον άντρα σου έχουν λήξει, μην το βασανίζεις άλλο. Αν δεν είσαι εσύ καλά και «θυσιάζεσαι», αυτό ούτε για τον άντρα σου θα είναι καλό ούτε για τα παιδιά σου. Τα παιδιά σου θα πάρουν το χωρισμό όπως τον πάρεις εσύ… Και τι ψυχική ισορροπία θα έχεις εσύ μέσα σε έναν συμβιβασμό; Και πόσο θα τον αντέξεις;

Στράφηκες προς τον παιδικό σου φίλο ως αποτέλεσμα της άσχημης κατάστασης στο γάμο σου. Αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο: Όταν δεν μπορούμε να λάβουμε σημαντικές αποφάσεις ζωής, συχνά γαντζωνόμαστε από κάποιον άλλον να μας «σώσει» και να πάρει την ευθύνη της ζωής μας στα χέρια του. Και μάλιστα η επιλογή ενός ανθρώπου με τον οποίο έχουμε μια «έτοιμη» σχέση είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο. Ο φίλος σου έκανε πολύ καλά που απομακρύνθηκε. Αν δεν υπήρχε καθόλου το ερωτικό στοιχείο, ναι, θα έπρεπε να σε στηρίξει, τώρα όμως καλά έκανε που δεν ανέλαβε την ευθύνη της ζωής σου αντί για σένα. Το το θα κάνεις με το γάμο σου είναι προσωπική σου υπόθεση. Αν και όταν βρεθείς ξανά ελεύθερη, βλέπεις τι θα κάνεις μαζί του, αν τον βρεις ακόμη διαθέσιμο.

Για να τα ξεκαθαρίσεις όλα αυτά κάνεις καλά και διανύεις μια περίοδο διάστασης με τον άντρα σου. Μόνο μόνη σου θα βρεις τη λύση και χωρίς να μετράς την πιθανότητα να είσαι με το φίλο σου σε σοβαρή σχέση αμέσως μετά. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει πολύ.

ΜΗ ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ...

Παρακαλώ άλλη μια φορά τους φίλους που μου γράφουν να διαβάζουν προσεκτικά τους όρους λειτουργίας του blog (βρίσκονται ακριβώς κάτω από τον τίτλο και την περιγραφή).
Μη μου γράφετε σε σελίδες και σελίδες με την ιστορία της ζωής σας! Είναι πολύ κουραστικό και ξεφεύγει από τους στόχους της δουλειάς μου, να βγάζω περιλήψεις.
Από δω και πέρα, όταν βλέπω ένα τέτοιο μήνυμα θα απαντώ απλώς "κάνε μια περίληψη"! Η θα θυμώνω και δεν θα απαντώ καθόλου...

Εφηβικές ανωριμότητες

Τα ειχα με ενα παιδι περιπου 1,5 χρονο.Ειμαι 19 ετών και είναι δυο χρονια μικροτερος μου.Περνουσαμε πολυ καλα και τον αγαπουσα και με αγαπουσε.Μετα απο καποιο χρονικο διαστημα καταλαβα οτι αρχισε να μου λεει ψεμματα.Χωρισαμε.Μετα με ξαναεπαιρνε τηλ να τα ξαναβρουμε.Τα ξαναβρισκαμε. Αυτο εγινε 4-5 φορες.

Παλια ηταν εντελως διαφορετικος χαρακτηρας.Τωρα τελευταια αλλαξε.Μου ειπε πως θελει χρονο να συνηθησει τη σχεση μας και να το παμε χαλαρα.Του ειπα οχι.Μου μιλησε ασχημα.Λεει πως θελει να ειμαστε μαζι αλλα δεν μπορει να ειναι ο ιδιος οπως παλια.Εγω παντα εχω την ελπιδα οτι θα ξαναγινει οπως ηταν.Μήπως κανω λαθος που τα ξαναβρίσκουμε? Μηπως πρεπει να πω ενα οριστικο τελος σε αυτη την υποθεση?

Β

Ο νεαρός απλώς βαρέθηκε, του πέρασε ή βρήκε άλλη…

Δεν είναι δυνατόν μετά από ένα μεγάλο διάστημα στενής σχέσης κάποιος να σου πει πως «θέλει χρόνο να συνηθίσει» και να το πάτε «χαλαρά». Απλώς η σχέση σας ακολουθεί την εξέλιξη που ακολουθούν οι περισσότερες σχέσεις, ειδικά μεταξύ ανώριμων ατόμων (λόγω ηλικίας). Στην αρχή όλα είναι υπέροχα, μετά αρχίζουν ζήλειες και άλλα προβλήματα και μετά ο ένας από τους δυο έχει βαρεθεί, του έχει περάσει Αυτό ερμηνεύεται από τον άλλον ως αλλαγή προσωπικότητας, στην ουσία όμως είναι αλλαγή διάθεσης προς τη σχέση. Στη δική σας περίπτωση που το παιδί είναι τόσο μικρό, η προσωπικότητα ακόμα διαμορφώνεται και δεν αποκλείεται και μια γενικότερη αλλαγή, το θέμα είναι πως η αλλαγή αυτή δεν σου αρέσει…

Αρχίζουν τα «πιέζομαι, να το πάμε χαλαρά κτλ.» επειδή το άτομο διχάζεται: αφενός δεν θέλει πλέον τη σχέση και θέλει να κοιτάξει αλλού (ή ήδη κοιτά),  αφετέρου λειτουργεί η συνήθεια, οι ωραίες αναμνήσεις κτλ που τον κάνουν να μη θέλει να κόψει τη σχέση αλλά να τη διατηρήσει με νέους, δικούς του όρους. Κοινώς, να σε έχει «καβάντζα» (όπως το λέτε σήμερα εσείς οι νέοι!) αλλά να είναι και ελεύθερος.

Είναι φυσικές οι ανωριμότητες στην ηλικία σας. Σε τέτοιες μάλιστα ηλικίες, τα κορίτσια είναι κατά κανόνα πολύ πιο ανώριμα από τα κορίτσια και η μικρή διαφορά 2 χρόνων μπορεί να έχει τεράστια σημασία.

Θα σου δώσω τη συμβουλή που δίνω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις: Όταν η σχέση χαλάσει τουλάχιστον από την πλευρά του ενός και ο άλλος υποφέρει, γίνονται καβγάδες και χωρισμοί, καλό είναι η σχέση να λήξει. Μην κοιτάς τι λέει, αλλά τι κάνει. Αν λέει ότι θέλει μεν να είστε μαζί (έστω πιο χαλαρά) αλλά δεν το υποστηρίζει με τη συμπεριφορά του, έχεις τις αποδείξεις που χρειάζεσαι. Εξάλλου αυτό το χαλαρά δεν σε βρίσει σύμφωνη.

Φύγε λοιπόν χωρίς δεύτερη σκέψη, ασχολήσου με τη νέα φάση ζωής που ξεκινάς, καταχώρησέ τον στις εφηβικές σου αναμνήσεις και ενηλικιώσου. Ένα σωρό νέοι άντρες θα βρεθούν στο δρόμο σου, να κάνεις σχέσεις που θα περνάς καλά.

 

Παθολογική ζήλεια

Eίμαι 38 ετών, ελεύθερη. Το πρόβλημά μου με τις σχέσεις μου είναι η υπερβολική μου ζήλεια, την οποία και δεν μπορώ να ελέγξω, έχοντας σαν συνέπεια μονίμως τις φωνές και τους τσακωμούς. Χώρια που μετά, αισθάνομαι άσχημα γιατί για άλλη μια φορά φάνηκα η υστερική με την χαμηλή αυτοεκτίμηση (διότι λένε ότι η ζήλεια ξεκινά από κει πρώτα). Εγώ νομίζω όμως ότι δεν οφείλεται τόσο σ’ αυτά όσο σε όλα αυτά που έχουνε δει τα μάτια μου δουλεύοντας 20 χρόνια νύχτα ως μπαργούμαν ή σερβιτόρα. ΔΕΝ έχω συναντήσει ούτε έναν άντρα, είτε ήταν πελάτης, είτε απλός φίλος, είτε απλός γνωστός που να ναι πιστός στη σχέση/γάμο του. Κι έχω συναντήσει χιλιάδες άντρες στην 20χρονη επαγγελματική πορεία μου. Έχω ακούσει κι έχω δει άπειρα περιστατικά απιστίας. Και κυρίως από παντρεμένους.

Κατ αρχήν έβλεπα πώς αντιμετώπιζαν εμένα...ποτέ κανένας φιλικά...δεδομένου κι όλας, και ομολογούμενο και από τους ίδιους τους άντρες, ότι ποτέ ένας άντρας δεν μπορεί να δει φιλικά μια γυναίκα, εκτός κι αν αυτή πια είναι η Γεωργία Βασιλειάδου που και αυτό "παίζεται". Κι έχω και προσωπική πείρα στο θέμα...έχω φάει κέρατο σε κάποιες σχέσεις μου αλλά αυτό δεν με στιγμάτησε τόσο, όσο όλα αυτά που έχω δει μέσα από την δουλειά μου.

Εγώ απεναντίας, είμαι άκρως μονογαμικό άτομο..δεν έχω κερατώσει ποτέ καμιά μου σχέση..όταν είμαι με κάποιον, είμαι "εκεί"...τελείωσε. Έχω διαβάσει άπειρα άρθρα περί εμπιστοσύνης, ζήλειας κλπ κλπ αλλά κανένα δεν μ έπεισε για τίποτα. Έχω δει άπειρες φορές άντρες τρελά ερωτευμένους, "καψούρηδες" κοινώς, να χτυπιούνται στο πάτωμα για μια γυναίκα, αλλά με την πρώτη ευκαιρία που τους την "έπεφτε" κάποια, έστω για περιστασιακό σεξ, όχι δε λέγανε...πηγαίνανε...γιατί οι άντρες δε λειτουργούν όπως εμείς...ξεχωρίζουν το σεξ από το συναίσθημα...δεν τα μπερδεύουν όπως κάνουμε εμείς. Οπότε, για ποια εμπιστοσύνη μιλάμε?

Αν ο άντρας που είμαι μαζί του κοιτάξει την άλλη στο απέναντι τραπέζι π.χ θα με πειράξει...αν κάνει ένα κοπλιμέντο για κάποια γνωστή πάλι θα με πειράξει, δεδομένου ότι έχω στο μυαλό μου, πως εννοείται ότι δεν την βλέπει φιλικά και πως αν του δινόταν η ευκαιρία να πάει, θα πήγαινε και θα με κεράτωνε άνετα...αφού κανένας άντρας δε βλέπει φιλικά μια γυναίκα όπως προείπα...με άλλα λόγια δεν μπορώ να δω τίποτε αγνά...Eγώ θέλω ο άντρας που θα είναι μαζί μου, να μην έχει μάτια για άλλη γυναίκα επειδή ακριβώς το ίδιο κάνω κι εγώ..και θέλω να μου ανταποδίδει τα ίσα...αλλά κάτι τέτοιο δεν δύναται δυστυχώς. Ξέρω πως αυτό δεν πρόκειται να το διορθώσω...τη ζήλεια μου εννοώ...γιατί κανείς δεν μπορεί να με πείσει για την "αγνότητα" και τη φιλική προαίρεση των αντρών απέναντι στις γυναίκες... Τουλάχιστον όμως, θέλω να μάθω, με ποιο τρόπο  να συγκρατώ τα νεύρα μου, το θυμό μου και τη ζήλεια μου και να μην το δείχνω. Γιατί είμαι άτομο που δεν μπορώ να κρατηθώ με τίποτε...βράζω ολόκληρη εκείνη την ώρα, με αποτέλεσμα να γίνεται ένας πανικός...όσες φορές καταπίεσα απίστευτα τον εαυτό μου να συγκρατηθεί και να μην το δείξει για να μη γίνουν χειρότερα τα πράγματα, απέτυχα...κράταγα λίγο και μετά ξεθυμανα ακόμη πιο άσχημα.

Διατριβή έχω κάνει στο θέμα απιστίας των αντρών..και δεν συναναστρεφόμουν με άτομα του υποκόσμου..στα καφέ και στα μπαράκια που δουλεύω, έρχονται όλες οι κατηγορίες ανθρώπων..κυρίως αυτοί που εργάζονται μέρα κι έχουν τα βράδια τους ελεύθερα....αυτοί της νύχτας, εργάζονται αυτές τις ώρες..ευκατάστατοι, φτωχοί, μορφωμένοι, αμόρφωτοι από όλα τα οικονομικοκοινωνικά στρώματα, ΟΛΟΙ την ίδια συμπεριφορά...όλοι σκέφτονται με το πέος τους. Παντρεμένοι, δεσμευμένοι, όλοι την απιστία τους θα την κανουνε...τί εμπιστοσύνη να χω εγώ μετά μου λέτε? Αφού έχω δει τα τέρατα! Να διευκρινήσω ότι δεν κάνω σκηνή στα καλά καθούμενα, χωρίς να μου δώσει αφορμή κάποιος...αλλά όταν μου δίνει έστω κ την ελάχιστη γίνεται χαμός…

Υποθέτω ότι θα μου πείτε να χαλαρώσω και να μη βλέπω παντού απειλές, και να χαίρομαι την κάθε στιγμή της σχέσης μου...κι ότι μάταια τρελαίνομαι διότι αν κάποιος είναι να στο κάνει, θα στο κάνει...και πως και να μην έχει σκοπό να το κάνει, θα τον σπρώξω εγώ με την συμπεριφορά μου...κλπ κλπ κλπ...αλλά ελάτε που δεν μπορώ. Από τη μία λέω, να μην κάνω σκηνές και να προσπαθώ να δείξω εμπιστοσύνη στη σχέση μου...αλλά αυτός θα πιστεύει ότι κοιμάμαι κ δεν παίρνω χαμπάρι τί γίνεται, και είναι ό,τι χειρότερο για μένα να με περνά για κορόιδο....είδα και ένα σωρό γυναίκες που είναι χαλαρές και άνετες και δείχνουν εμπιστοσύνη στον άντρα/σύντροφό τους και τρώνε με το κιλό το κέρατο... Το μόνο που ξέρω είναι ότι όλο αυτό είναι τρομερά ψυχοφθόρο για μένα...υποφέρω!

Ε

 

Δημοσιεύω σχεδόν ολόκληρο το μήνυμά σου, παρότι μακροσκελές, γιατί είναι πολύ ζωντανό.

Όπως λες, έχεις κάνει διδακτορικό στο θέμα, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, οπότε δεν θα σου επαναλάβω τα περί αυτοπεποίθησης, αν και παίζει κι αυτό.

Στη δική σου περίπτωση, έχει γίνει ένας συνδυασμός προσωπικών και επαγγελματικών εμπειριών που σε κάνει να έχεις γενικεύσει το θέμα της απιστίας των αντρών.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως πρώτα τι θα πει απιστία, από αυτά που αναφέρεις:

·         Να παρατηρείς τα ωραία άτομα του άλλου φύλου που περνούν και ίσως να τα συζητάς με φίλο του ιδίου φύλου που κάθεται δίπλα σου. Αυτό το κάνουν άντρες και γυναίκες, οι άντρες πιο εμφανώς γιατί τους το επιτρέπει η κουλτούρα του φύλου τους. Αυτό δεν το θεωρώ απιστία ή διάθεση απιστίας. Και τα πιο μονογαμικά άτομα το κάνουν… ίσως κι εσύ κάποιες φορές όταν είσαι με φίλες και βλέπεις να περνά ένας ωραίος άντρας.

·         Να φλερτάρεις. Εδώ έχω κάνει πολλές συζητήσεις με πελάτες και φίλους και έχω καταλήξει στο εξής: Υπάρχουν άτομα που βλέπουν το φλερτ ως ένα διασκεδαστικό σπορ και άλλα που το βλέπουν ως πιθανό προθάλαμο ερωτικής συνεύρεσης. Τα πρώτα απολαμβάνουν να δώσουν και να δεχτούν ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο ή κομπλιμέντο που τους διασκεδάζει και τους επιβεβαιώνει. Αν αυτά δεν ξεπερνούν κάποια όρια, δεν είναι κακό. Εσύ, ως μονογαμικό άτομο, όταν είσαι σε σχέση και κάποιος άλλος άντρας πχ στη δουλειά σου σε κοιτάξει με θαυμασμό και σου πει ένα κομπλιμέντο, δεν αισθάνεσαι όμορφα; Δεν ανταποδίδεις κάποιες φορές με ένα χαμόγελο ή μια χιουμοριστική ατάκα; Μάλλον τότε είσαι η εξαίρεση…

Τα δεύτερα άτομα, αυτά που ξεκινούν το φλερτ με απώτερο στόχο το σεξ, φυσικά και εντάσσονται στους εν δυνάμει «άπιστους». Κάτι τέτοιο δικαίως να σε πειράξει, αν το υποψιαστείς στο σύντροφό σου.

·         Η κανονική απιστία, δηλαδή η μια ή περισσότερες φορές ερωτική συνεύρεση ενός δεσμευμένου.

 

Έχεις δει σημεία και τέρατα στη δουλειά σου, από πολλά είδη αντρών. Μην ξεχνάς πως ο χώρος εργασίας σου είναι κατεξοχήν χώρος «απλού» ή «πονηρού» φλερτ. Εργάζεσαι σε μια δουλειά με ιδιαίτερες συνθήκες. Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται στα μπαρ με το σκοπό (συνειδητό ή υποσυνείδητο) να το ρίξουν έξω και να κάνουν κάθε είδους γνωριμίες. Έχεις δει πώς σου την «πέφτουν» εσένα. Μια ωραία γυναίκα που εργάζεται σε έναν τέτοιο χώρο, είναι φυσικό να συγκεντρώνει τα βλέμματα και να της την πέφτουν για αναψυχή ή και για πιθανή ερωτική συνεύρεση.

Όταν τώρα βρίσκεσαι σε σχέση: Εξαρτάται τι είδους σχέση, με ποιον και πόσο μακροχρόνια. Έχει ξεκαθαριστεί μεταξύ σας πως είναι κάτι σοβαρό και αποκλειστικό; Αν όχι, ο άλλος νιώθει ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Στην αρχή μιας σχέσης πολλοί δεν την έχουν πάρει ακόμα σοβαρά και εξακολουθούν από κεκτημένη ταχύτητα να φέρονται όπως πριν, έστω κι αν δεν έχουν σκοπό την παράλληλη σχέση. Εδώ έρχεται ο δικός σου ρόλος. Στην αρχή κάποιας σχέσης που για σένα φαίνεται να εξελίσσεται σοβαρά μπορείς να ξεκαθαρίσεις στο σύντροφό σου πόσο ευαίσθητη είσαι στο θέμα και να το επισημάνεις ήρεμα καταστάσεις που σε πειράζουν. Αν δεν συμφωνήσει θεωρητικά ή συμφωνήσει μεν αλλά κάνει άλλα, τότε ΦΥΓΕ!

Επίσης, στην αρχή μιας σχέσης το ζευγάρι ακόμη γνωρίζεται και προσαρμόζεται. Παρατήρησε να δεις τι άνθρωπος είναι. Θα αναφερθώ σε 2 σχετικές περιπτώσεις και πώς τις αντιμετώπισαν πελάτισσές μου με τη συμβουλή μου:

Η Χ είχε αρχίσει να βγαίνει με κάποιον και στο δεύτερο ραντεβού πήγαν σε ένα μπαράκι. Κάθισαν σε τραπέζι και εκείνος πήγε να πάρει ποτά. Εκεί καθυστέρησε αρκετά γιατί άρχισε να μιλά με μια άλλη στο μπαρ. Η Χ εκνευρίστηκε, αφενός γιατί νόμισε πως ο συνοδός της φλέρταρε αλλού, αφετέρου γιατί δεν της αρέσει να κάθεται μόνη σε ένα μπαρ. Δεν είπε τίποτα και ήταν μουτρωμένη όλη την υπόλοιπη βραδιά. Τη συμβούλεψα όταν ξανασυναντηθούν να του εξηγήσει ήρεμα τι την πείραξε. Η Χ το έκανε και εκείνος δεν το αποδέχτηκε. Σε επόμενη έξοδο, εκείνος ξαναέκανε το  ίδιο. Τότε η Χ τον χαιρέτησε από μακριά και έφυγε από το μπαρ. Εκείνος την έψαχνε μέρες μετά, αλλά η Χ είχε «κρυώσει» και δεν συνέχισε.

Η Ψ ξεκίνησε σχέση με κάποιον που της άρεσε πολύ και εξαρχής η σχέση ήταν θερμή και με προοπτική και από τις δυο πλευρές. Το μόνο στοιχείο που την ενοχλούσε ήταν η πολύ «ανοιχτή» συμπεριφορά του φίλου της γενικά στις παρέες, οπότε και στις γυναίκες. Το συζήτησε μαζί του ήρεμα φέρνοντας παραδείγματα και εκείνος υπερασπίστηκε το δικαίωμά του να είναι ανοιχτός χαρακτήρας αλλά έγινε πιο προσεκτικός στη συμπεριφορά του στις γυναίκες. Η σχέση κατέληξε σε γάμο.

Έχω λοιπόν να σε συμβουλεύσω τα εξής: Πρόσεχε ποιους επιλέγεις, προχώρησε τις σχέσεις σου σταδιακά παρατηρώντας, δήλωσε ήρεμα τι σε πειράζει πριν αυτό διογκωθεί και εξελιχτεί σε έκρηξη.

Επιπλέον, μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης θα σου έκανε καλό, για να βρεθεί ποια στοιχεία της προσωπικότητάς σου και ποια αρχικά «τραύματα» σε σχέσεις σου οδήγησαν στην άποψη πως όλοι οι άντρες και όλες οι σχέσεις είναι ίδια.