«Θύμα»;

Βούλιαξα κάτω από τις ευθύνες, για τα παιδιά που πάνε ακόμα σχολείο, τον συζηγό
που δεν δουλεύει εδώ και χρόνια, μια πεθερά που έχει καρκίνο κτλ...η Μαρία Τερέζα δηλαδή. Εν το μεταξύ ερωτεύτηκα δυο φορές κατά τα δυο τελευταία χρόνια
μετά από χρόνια διχόνια με τον άνδρα μου, λεκτική και κυριολεκτική βία, κοιμάμαι σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι.
Είμαι 56 χρονώ, αναλάβω μόνη μου όλη την διατροφή κτλ μαθήματα των
παιδιών μου, και δεν έχω μια φοβερή κερδοφόρη δουλεία.Ο ένας πείρε τη μεριά του πατέρα του, ο άλλος ειναι τρυφερός ακόμα και κάπως με υποστηρίζει.
Θέλω να χωρίσω, και κάνω χίλιες σκέψεις εδώ και χρόνια, φοβάμαι να μην έχω δύναμη,
να υποφέρω χωρίς τα παιδία, να πληγώσω τα παιδιά και μια που τα λέμε να μην ξανακάω σχέση λόγου κούρασης. 
Υπάρχει μια ζωή εκεί έξω για γυναίκες σαν εμένα;

Ν

 

Έχω λάβει πολλά μηνύματα με το ίδιο περίπου θέμα: Μια γυναίκα που βασανίζεται πολλά χρόνια στο γάμο της και κάνει σκέψεις φυγής αλλά δεν τις πραγματοποιεί. Κάποιες φορές ερωτεύεται, άλλοτε πλατωνικά, άλλοτε αποκτά για κάποιον καιρό κάποιον εραστή, ο οποίος κατά κανόνα εγκαταλείπει μετά από λίγο και την αφήνει ακόμα πιο δυστυχισμένη. Υπάρχουν τα οικονομικά προβλήματα και προ πάντων τα παιδιά και η γυναίκα σκέφτεται τι θα γίνουν αν επέλθει διαζύγιο. Και τα χρόνια περνούν, κοντεύει η τρίτη ηλικία και το αδιέξοδο γίνεται όλο και πιο εφιαλτικό.

Με αφορμή το μήνυμα της φίλης Ν, έχω να πω μερικά γενικά πράγματα από την εμπειρία μου. Ζητώ συγνώμη αν ακούγομαι κάπως απόλυτη και δηκτική, αλλά έτσι με έχει κάνει το πλήθος των παρόμοιων μηνυμάτων. Δεν απευθύνομαι μόνο στη φίλη μας, αλλά σε όλες τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν το ίδιο θέμα:

·       Όποιος μένει σε μια κατάσταση, κάτι αποκομίζει από αυτή. Κανένας δεν παραμένει σε μια κόλαση. Απλώς, όταν νιώθει άσχημα, βλέπει μόνο τα κακά. Τι αποκομίζει όμως; Διατηρεί άθικτα τα οικονομικά και κοινωνικά του δεδομένα, έχει ήσυχη τη συνείδησή του σχετικά με τα παιδιά του και δεν μπαίνει στις δυσκολίες των αλλαγών.

·       Μια γυναίκα που δεν έχει ζήσει ανεξάρτητη πριν από το γάμο ή δεν είχε αρκετές εμπειρίες, δύσκολα φαντάζεται τη ζωή της ως ελεύθερη. Προτιμά να παραμένει με το βίαιο σύζυγο, να κοιμάται στον καναπέ, να κάνει την υπηρέτρια στην κακιά πεθερά, αλλά να έχει μια επίφαση ασφάλειας μέσα στη μιζέρια της.

·       Τα παιδιά: «δεν χωρίζω για να μη θιγούν οικονομικά και ψυχολογικά τα παιδιά μου». Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μια οικογένεια με βίαιο πατέρα και με δυστυχισμένη μητέρα που κοιμάται στον καναπέ, τα παιδιά που γίνονται μάρτυρες διαμάχης μεταξύ των γονέων τους και αναλαμβάνουν το ρόλο του δικαστή, έχουν ήδη θιγεί ψυχολογικά. Το κακό που υφίστανται  καθημερινά είναι μεγαλύτερο από αυτό που θα υφίσταντο σε ένα καθαρό και έντιμο διαζύγιο. Και ας μην ακούσω το «προσέχουμε και στα παιδιά δεν δείχνουμε τι πραγματικά συμβαίνει». Τα παιδιά δεν είναι χαζά και νιώθουν ακριβώς τι συμβαίνει… Το δε οικονομικό σε περίπτωση διαζυγίου οι γονείς το μοιράζονται.

·       Μια γυναίκα που δεν είναι πια νέα σκέφτεται τι θα κάνει αν βγει στην ανοιχτή θάλασσα των σχέσεων. Σκέφτεται πως η «ανταλλακτική»  της αξία έχει μειωθεί, δεν θα βρει σύντροφο και θα γεράσει μόνη. Αυτό τη φοβίζει και προτιμά να μείνει εκεί που είναι.

·       Μια γυναίκα που δεν δουλεύει ή που δουλεύει για λίγα χρήματα ή –ακόμη χειρότερα- που δεν έχει δουλέψει ποτέ, φοβάται το οικονομικό αν μείνει μόνη, ειδικά  στη χρονική περίοδο που διανύουμε. Δεν θα ξεχάσω που όταν ήμουν 10 ετών είχα ακούσει τους γονείς μου να συζητούν για τα προβλήματα γνωστού τους ζευγαριού και να αναφέρονται στη γυναίκα ως εξής: «…και τι θα κάνει αν χωρίσει; πώς θα ζήσει; ποιος θα την πάρει να τη ζήσει που πέρασαν τα χρόνια της;» Βλέπω αυτή τη λογική των seventies να επαναλαμβάνεται και σκέφτομαι: Αν μένεις με έναν άντρα μόνο για να εξασφαλίσεις την επιβίωσή σου, πώς διατηρείς την αξιοπρέπειά σου σαν άνθρωπος; Στη δε περίπτωση της φίλης Ν, ο σύζυγος δεν εργάζεται. Πώς ζείτε; Ποια οικονομικά συμφέροντα θα θιγούν αν φύγεις;

 
Θεωρώ λοιπόν πως το να παραμένεις σε έναν κακό γάμο επειδή «δεν γίνεται αλλιώς» είναι ΕΠΙΛΟΓΗ, όπως και σχεδόν τα πάντα στη ζωή μας. Αν έχουμε κάνει λάθος επιλογές και τις πληρώνουμε, επιλογή μας είναι και να μην τις αλλάζουμε.

Η συμβουλή μου είναι σαφής: Φύγε! Βγες έξω, δούλεψε σε κακοπληρωμένες δουλειές, ζήτα βοήθεια από φίλους, ζήσε σε άσχημες συνθήκες, πείνασε, μείνε μόνη και κοινωνικά «μειονεκτική» αλλά τουλάχιστον ήρεμη και αξιοπρεπής. Το αντέχεις; Ζωή υπάρχει για όλους εκεί έξω, απλώς είναι δύσκολη….  

Η κόρη και η νέα οικογένεια

Έχω μία κόρη 15 ετών την οποία δεν έχω συναντήσει ποτέ.
Η μητέρα της έφυγε έγκυος για to εξωτερικό και εγώ δεν ήθελα τότε να έχω καμία επαφή με εκείνη ,ούτε με το παιδί μας.
Τώρα είμαι παντρεμένος και έχω δύο ακόμα παιδιά (έξι και τριών ετών), τα οποία είναι τα μοναδικά άτομα από το περιβάλλον μου που αγνοούν την ύπαρξη της αδελφής τους που ζει στο εξωτερικό.
Μίλησα για πρώτη φορά με την μεγάλη μου κόρη πρόσφατα  (ύστερα από δική της πρωτοβουλία) και μου ανακοίνωσε την επιθυμία της να έχουμε επαφές και να συναντηθούμε στην Αθήνα σε έναν μήνα περίπου, για να γνωρίσει εμένα και τα αδέρφια της. Αυτή η πρώτη (τηλεφωνική) επαφή ήταν θετική για όλους μας.
Η ερώτησή μου είναι τι να προσέξω ώστε να μην πληγώσω άλλο την μεγάλη μου κόρη και πως να το πληροφορηθούν τα μικρότερα παιδιά μου, έτσι ώστε να βγούμε όλοι κερδισμένοι από την καινούρια κατάσταση.

Γ.

 

Ποιά είναι τα συναισθήματά σου για την κόρη και για τις τότε επιλογές σου;

Πιστεύω πως σε μια απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη, αν ο άντρας δηλώσει καθαρά πως δεν θέλει το παιδί και η γυναίκα αποφασίσει πως για τους δικούς της λόγους θέλει να το κρατήσει, τότε ο άντρας δεν έχει καμιά υποχρέωση. Σε κάποιους θα φανεί σκληρή αυτή η θέση, αλλά πιστεύω πως ο άντρας βρίσκεται σε μειονεκτική θέση στην περίπτωση αυτή. Η γυναίκα φέρει μέσα της το παιδί και μπορεί να το κρατήσει ή όχι, οπότε ο άντρας βρίσκεται προ τετελεσμένου γεγονότος.

Απ ό,τι φαίνεται, στη δική σας περίπτωση εσύ ήσουν εξ αρχής ξεκάθαρος και η κοπέλα έκανε την επιλογή της, αποφάσισε να φέρει το βάρος της απόκτησης ενός παιδιού μόνη της και μάλλον δεν σε ξαναενόχλησε, γεγονός που δείχνει πως είναι αξιοπρεπής.

Έκανε ωστόσο καλά που ενημέρωσε το κορίτσι για τον πατέρα του και μάλιστα το καλύτερο θα ήταν να το είχε μεγαλώσει με αυτό το δεδομένο. Σε τέτοιες περιπτώσεις λέμε στο παιδί πως όταν ενηλικιωθεί μπορεί το ίδιο να αποφασίσει αν θέλει κάποια επικοινωνία με τον πατέρα του. Κατά κανόνα όμως το παιδί δεν περιμένει την ενηλικίωση, αλλά επικοινωνεί στην εφηβεία, βασικά από περιέργεια και ίσως ελπίζοντας πως θα επιλύσει το θέμα της έλλειψης πατέρα. Όλα εξαρτώνται βέβαια από το περιβάλλον που ζει το παιδί, αν περιβάλλεται από ισορροπημένους ενήλικες, τι σχέση έχει με τη μητέρα του και αν υπάρχει κάποιος άντρας στη ζωή του που λειτουργεί ως υποκατάστατο πατέρα.

Εσύ έκανες καλά που έχεις ενημερώσει το περιβάλλον σου και προ πάντων τη σύζυγό σου για την ύπαρξη του παιδιού.  Οπότε, ως εδώ όλα καλά.

Σχετικά με τα δικά σου παιδιά, το πιο σωστό θα ήταν να είχαν μεγαλώσει γνωρίζοντας πως υπάρχει κάπου μακριά μια αδελφή και ίσως κάποια μέρα τη γνωρίσουν, αν εκείνη το θελήσει. Και τώρα όμως δεν είναι αργά.

Στο πιο μεγάλο παιδί που πηγαίνει ήδη πρώτη δημοτικού, μπορείς να  εξηγήσεις με απλά λόγια πως είχες στο παρελθόν κάτι σαν διαζύγιο (ένα εξάχρονο παιδί έχει δει στο περιβάλλον του πολλά διαζύγια) και με την κυρία χώρισες ενώ ήταν έγκυος, οπότε δεν γνωρίζεις το παιδί. Η συζήτηση αυτή πρέπει να γίνει με τη συμμετοχή και της συζύγου σου. Μην υπεισέλθεις σε λεπτομέρειες πως δεν ήθελες το παιδί, γιατί θα δημιουργήσεις φόβο εγκατάλειψης στο παιδάκι. Αναφέρσου πιο πολύ στο θέμα της απόστασης και πως τώρα που το κορίτσι είναι αρκετά μεγάλο για να ταξιδέψει, αποφασίσατε να ιδωθείτε. Βεβαίωσε το παιδί πως τίποτα δεν θα αλλάξει στη ζωή σας, απλώς θα έχετε μια συγγενή στο εξωτερικό και θα επικοινωνείτε όταν όλοι το θέλετε.

Στο μικρότερο παιδάκι δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, απλώς να το προετοιμάσετε πως θα έρθει η Χ από το εξωτερικό, που είναι αδελφή της αλλά μένει μακριά με τη μαμά της.

Φρόντισε να δεις αρχικά την κοπελίτσα μόνος σου, να εξοικειωθείτε λίγο. Αν συνοδεύεται από τη μαμά της, καλή θα είναι μια πρώτη συνάντηση των 3 σας, για να νιώσει η μικρη πιο άνετα. Μια δεύτερη συνάντηση μπορεί να γίνει μαζί και με τη συζυγό σου. Όταν γίνει η εξοικείωση, τότε καλείτε την κοπελίτσα στο σπίτι σας να γνωρίσει τα μικρά.

Όλα αυτά είναι γενικές αρχές, αλλά δεν υπεισέρχομαι περισσότερο γιατί το θέμα είναι πολύ λεπτό και δεν γνωρίζω τις ειδικές λεπτομέρειες της περίπτωσης.

Η δική σου σταθερότητα και ισορροπία θα δώσει τον τόνο στην όλη κατάσταση. Θα σε ωφελούσαν πολύ μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο πριν έρθει η κοπελίτσα.

Διαφωνία για την κατοικία

Κατά πόσο μπορεί να θεωρεί μέτρο μιας σωστής ισότιμης και αληθινής σχέσης η διαφωνία στην επιλογή κατοικίας;

Μετά από ένα χρόνο σχέση ο καλός μου ζητά να συζήσουμε, εγώ δε νιώθω έτοιμη ακόμη αλλά επιπλέον και αν συμβεί με δυσκολεύει η τοποθεσία της κατοικίας του (ιδιόκτητη), μειώνει τις ελευθερίες μου και είμαι μακρυά από δικά μου πρόσωπα και από κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις (αντιθέτως εκείνος είναι δίπλα σε όλα αυτά με πιο σοβαρές επαγγελματικές υποχρεώσεις όμως από εμένα). Δείχνει μεν να το καταλαβαίνει αυτό αλλά νομίζω πως δεν είναι ειλικρινές καθώς αν δεν μου άρεσε σαν τρόπος ζωής βλέπει σαν αναπόφευκτο τον χωρισμό και το αναφέρει ανοιχτά χωρίς να κάνει συζητήσεις για μια έστω μελλοντική λύση ακόμη κι αν αποφασίζαμε μια κοινή ζωή...

Το κακό είναι πως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να αποτελέσω μια οικονομική εγγύηση για να βρίσκαμε κάποιο ενοικιαζόμενο σπίτι (κάπου "ανάμεσα") ώστε να έθετα το δίλημμα...

N

 

Για μένα το βασικό είναι πως δεν νιώθεις ακόμη έτοιμη για συμβίωση, όπως λες. 

Όταν ένα πρόβλημα είναι πολυπαραμετρικό, καλό είναι να απομονώνουμε και να αξιολογούμε ξεχωριστά τις παραμέτρους.

Η λογική πάει ως εξής:

Είσαι έτοιμη για συμβίωση με το φίλο σου; δηλ να περάσει η σχέση σας σε ένα άλλο επίπεδο, το οποίο σημαίνει σταθεροποίηση και, αν όλα πάνε καλά, γάμο και οικογένεια;

Αν όχι, δε συζητάμε τη συμβίωση και αφήνουμε το χρόνο να δείξει.

Αν ναι, τότε ασχολούμαστε με τα πρακτικά θέματα: Ο φίλος σου έχει ιδιόκτητο σπίτι, εσύ όχι. Τι έχεις να του αντιπροτείνεις; αν είχες κι εσύ ιδιόκτητο σπίτι ή αν είχες την οικονομική δυνατότητα να συμμετέχεις ισότιμα στο ενοίκιο ενός άλλου σπιτιού, θα μπορούσες να επιχειρηματολογήσεις. Από την άλλη, θα ήταν πολύ εγωιστικό να του προτείνεις να αφήσει το σπίτι του και να ενοικιάσετε κάτι που να σε βολεύει εσένα περισσότερο και στο οποίο εκείνος θα καλύπτει το κύριο μέρος των εξόδων. Υποθέτω πως ο φίλος σου δεν είναι κάποιος πάμπλουτος και επιπλέον μάλλον έχει συναισθηματικό δέσιμο με το σπίτι του.

Άρα, η μόνη σου επιλογή συμβίωσης είναι στο σπίτι του.

Ναι, τα πρακτικά θέματα (σπίτι, πόλη ή χώρα εργασίας, συγκατοίκηση με συγγενείς κτλ) μπορεί να χωρίσουν ένα ζευγάρι και αυτό είναι πολύ κρίμα… Έχω πολλά παραδείγματα να αναφέρω:

Αρραβωνιασμένο ζευγάρι καθυστερούσε το γάμο γιατί η κοπέλα επέμενε να ζήσουν στο διώροφο πάνω από τους γονείς της ενώ το παλικάρι είχε αγοράσει σπίτι με δάνειο, στο οποίο κατοικούσε και το οποίο ακόμη αποπλήρωνε. Τη λύση έδωσε μια απρόοπτη εγκυμοσύνη και το ζευγάρι πήγε στο σπίτι της κοπέλας.

Ζευγάρι είχε χωρίσει γιατί η κοπέλα (τραπεζικός) επέμενε να μένει στο προάστιο δίπλα στη δουλειά της, ενώ ο αγαπημένος της είχε κατάστημα σε αντιδιαμετρικό προάστιο και βολευόταν να μένει εκεί. Η κοπέλα δεν ήθελε να μετακινηθεί σε υποκατάστημα τράπεζας εκεί, παρότι είχε τη δυνατότητα.

Και ζευγάρι φίλων εκπαιδευτικών, που γνωρίστηκαν και έμειναν 3 χρόνια στο νησί διορισμού τους, χάλασαν τη σχέση τους γιατί καθένας ήθελε να επιστρέψει στη γενέτειρά του.

Πιστεύω πως σε τέτοιες περιπτώσεις, ΑΝ όλα τα υπόλοιπα στη σχέση είναι καλά,  κάποιος από τους 2 πρέπει να υποχωρήσει. Και το λογικό είναι να υποχωρήσει αυτός που έχει τα λιγότερα οικονομικά μέσα ή/και τους λιγότερους επαγγελματικούς περιορισμούς.

Το ζευγάρι και τα παιδιά από άλλους γάμους

Ειμαι 43 χρονων παντρευτηκα πριν 5 χρονια(2οςγαμος).εχω 2 μεγαλα παιδια απο τον 1ο γαμο .εκεινος μια εφηβη κορη 14χρ.μετα το γαμο αρχισε να μου κανει πολεμο νευρων για τα παιδια μ που ειναι αψογα κ πολυ καλα παιδια ολα του φταινε ακομα κ που περπατανε.η κορη μ κανει τρομερη υπομονη παρολο πιυ την προσβαλει κ την στεναχωρει συνεχεια.ο γιος μ μενει με τον πατερα του κ ερχετε κ εδω να κατσει λιγο η να φαμε κ αυτο τ φταιει κ συνεχεια γκρινια γρουσουζια.συνεχεια τσακωνομαστε γιατι δεν υπαρχει κατι π να μην τον ενοχλει.μαλλον θελει να τα διωξω γιατι τα ζηλευει.λεει βαριες κουβεντες κ το τραβαει πολυ.κανω τοσα χρονια υπομονη μεχρι που μου εσπασαν τα νευρα.τον εχω διωξει πολλες φορες λεει θα αλλαξει κ παλι τα ιδια.

η κορη τ δεν ηθελε να ερθει να τον δει απο τοτε π παντρευτηκαμε.ηρθε καποιες φορες κ τερμα.πριν 2 μηνες αρχισε να ερχετε παλι κ τωρα ειμαστε πολυ χειροτερα.οτι ελεγε για τα παιδια μου τωρα τα λουζετε κ χειροτερα χωρις να το παραδεχετε ομως.οτι τ πει η κορη τ τρεχει σαν σκυλακι τον εκμεταλλευετε μεχρι αηδιας κ εκεινον κ τη μανα τ που της κανουν ολα τα χατηρια.αδιαφορει πληρως για μενα σαν να μην υπαρχω μου μιλαει αποτομα μπροστα της κ χαιρονται κ οι δυο.απλα εγω δεν ειμαι χαρακτηρας να φερομαι οπως εκεινος.δεν σας τα λεω ολα αυτα απο ζηλια σας μιλαω εντιμως απλα πνιγομαι κ δεν αντεχω αλλο να ζησω ετσι τη ζωη μου.απο τη μερα που ηρθε η κορη του εχουμε γινει ανω κατω.οτι κ αν πω δεν καταλαβαινει τπτ.πολεμο νευρων μ κανει μονο.μηπως ειναι καλυτερα να το παρω αποφαση κ να τον διωξω με το ζορι?

M

Τα προβλήματα που δημιουργούνται με τα παιδιά ενός διαζευγμένου ζευγαριού είναι απλώς μετατόπιση των προβλημάτων που υπάρχουν στο εσωτερικό του ζευγαριού. Και γενικά το παιδί βλέπει το νέο σύντροφο του γονιού του με τον τρόπο που εκείνος του εμπνέει.

Ποια είναι τα προβλήματά σου με τον άντρα σου; Γνωρίζατε εξ αρχής την ύπαρξη των παιδιών. Τι συμφωνία είχε γίνει μεταξύ σας; Δεν είχατε γνωριστεί με την κόρη του; Δεν σε είχε αποδεχτεί;

Πιστεύω πως χρειάζεται μια πολύ καλή εξήγηση εφ όλης της ύλης πρώτα σχετικά με τη σχέση σας και δεύτερον σχετικά με τα παιδιά: τι σχέσεις και συναισθήματα υπάρχουν, πώς θα ρυθμιστεί η σχέση τους μαζί σας και ποια όρια θα τεθούν. Θα σας ήταν απαραίτητη συμβουλευτική ζευγαριού, αλλά δεν νομίζω να πεισθεί ο σύζυγος για κάτι τέτοιο… Ίσως κάποιο συγγενικό ή φιλικό άτομο που εκτιμάτε, θα μπορούσε να σας βοηθήσει να βάλετε σε σειρά τα πράγματα.

Βάλτε κάποιους στόχους και δώστε λίγο καιρό να πραγματοποιηθούν. Αν δεν γίνει κάτι, δεν βλέπω να αντέχεις και πολύ αυτό το γάμο.

Γιατί τα αδέλφια μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους;

2 αδερφες γύρω στα 50, η Α και η Β, που μεγαλωσαν με ακριβως τον ιδιο τροπο, εχοντας απ τους γονεις ο,τι ηθελαν, και με πολλη αγαπη. Πως γινεται να εχουν διαφορετικη συμπεριφορα προς τους γονεις τους αλλα και γενικα αλλη αντιληψη της ζωης και των πραγματων; Η Α εχει μονο να λεει κατηγοριες για το οτι οι γονεις δουλευαν πολυ και δεν ειχαν χρονο, ενω η Β, παρολο που εχει παραπονα οτι δε της εδιναν τοση σημασια οση στη Α, μονο βοηθαει. Ο φίλος μου που μου είπε την ιστορία εχει την αποψη οτι μπορει σε ενα παιδι να δωσεις τα παντα αλλα εκεινο να βγει αχαριστο (περιπου η περιπτωση της Α), αρα δεν εχει μεριδιο ευθυνης ο γονιος. Ενω εγω πιστευω οτι εχει γιατι δινω τα παντα δε σημαινει κατι αν παραλληλα δε το μαθαινεις να σκεφτεται, να εκφραζεται, να εκτιμαει κλπ... η αποψη σας ποια ειναι; καποια πραγματα ειναι θεμα του οτι ετσι γεννηθηκε, και τελος δεν αλλαζει ή παιζει αποκλειστικο ρολο η διαπαιδαγωγηση;;
Ο φιλος μου ειναι ο γιος της Α, ο οποίος μεγαλωσε 4-7 ετών με τη γιαγια μιας και η μαμα του δεν ειχε παντα χρονο/χρηματα για να τον μεγαλωσει, και ταυτοχρονα η γιαγια μεγαλωνε και την αδερφη του ως τα 3 της. Έχουν βγει δυο διαφορετικα παιδια παρολο που υποστηριζει οτι μεγαλωσαν ακριβως με τον ιδιο τροπο (πραγμα που αδυνατω να το πιστεψω), ενα παραδειγμα ειναι στο θεμα διεκδικησης η αδερφη του, ακομα και σε περιοδους στενοτητας των γονιων της απαιτουσε, ενω ο φιλος μου οχι.

Α

Ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνεται ως συνισταμένη συνδυασμού γονιδίων, διαγενεακών προτύπων, περιβαλλοντικών επιρροών (ειδικά της πρώτης παιδικής ηλικίας) και κάποιων τυχαίων παραγόντων. Όταν το παιδί φτάσει λίγων ετών, απαρτίζεται ψυχολογικά από ένα συγκεκριμένο «υλικό».
Κάθε επιρροή του περιβάλλοντος, η ίδια επιρροή, αν γίνει σε διαφορετικό υλικό, θα προκαλέσει διαφορετική αντίδραση. Για να τα δούμε πιο παραστατικά, ας πούμε πως δυο αδέλφια, 5 και 7 ετών αντίστοιχα, υφίστανται την ίδια καταπόνηση που είναι πχ ένας ευέξαπτος μπαμπάς που εύκολα τα μαλώνει άσχημα.  Αν το ένα αδελφάκι είναι ως υλικό «ξύλο» και το άλλο «γυαλί», και η καταπόνηση είναι –ας πούμε-  ένα ίδιο χτύπημα με σφυρί πάνω στο κάθε υλικό, τότε τι θα συμβεί; Το γυαλί θα θρυμματιστεί ενώ το ξύλο απλώς θα βαθουλώσει ή μπορεί να μην πάθει και τίποτα! Αν αυτά τα μεταφέρουμε στο ψυχολογικό επίπεδο, το ένα παιδί θα πληγωθεί για όλη του τη ζωή, ενώ το άλλο όχι. Αντίθετα, αν η καταπόνηση δεν ήταν η οξυθυμία του μπαμπά αλλά κάτι άλλο, πχ. μια κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειας, είναι πολύ πιθανό να επηρέαζε άσχημα το ένα παιδί ενώ λίγο ή καθόλου το άλλο. Σκεφτείτε πχ αν αντί για  σφυρί επιδρούσε νερό πάνω στα δυο υλικά που προαναφέραμε: το γυαλί δεν θα πάθαινε τίποτα ενώ το ξύλο θα σάπιζε.
Δεν έχει τελικά τόση σημασία το τι σου συμβαίνει, αλλά το ποιος είσαι και το πώς το επεξεργάζεσαι…
Στη λογική αυτή έρχονται να προστεθούν και τα εξής

·       όταν γεννιέται το κάθε παιδί, οι γονείς είναι κάπως διαφορετικοί σε σχέση με το πώς ήταν όταν γεννήθηκε το προηγούμενο. Έχουν αλλάξει λόγω ηλικίας, εμπειριών ζωής και φυσικά λόγω της εμπειρίας της ανατροφής του προηγούμενου παιδιού. Πιθανώς και η σχέση μεταξύ τους να είναι διαφορετική

·       έχει επίσης ίσως αλλάξει το περιβάλλον, δηλ η δομή της οικογένειας, η επαγγελματική ενασχόληση των γονέων, η οικονομική κατάσταση, η βοήθεια από τους παππούδες, το φιλικό περιβάλλον, το σπίτι κ.ά

·       στο πρώτο παιδί οι γονείς κατά κανόνα είναι πιο προστατευτικοί και αφοσιωμένοι, ως πρωτάρηδες, ενώ στο δεύτερο πιο χαλαροί

·       κάθε παιδί από το φύλο, τη σειρά γέννησης και τα χαρακτηριστικά του, αναλαμβάνει ένα ρόλο στην οικογένεια, οπότε προκαλεί και δέχεται την ανάλογη συμπεριφορά. Πχ αν έχουμε ως πρώτο μωρό ένα ήρεμο και όμορφο κοριτσάκι και σαν δεύτερο ένα ζωηρό και ακατάστατο αγοράκι, αποδίδονται οι ρόλοι «ένα αγγελούδι» και «ένας διαβολάκος». Τα παιδιά παίρνουν την ανάλογη ταμπέλα, οι γονείς τους φέρονται διαφορετικά και τα παιδιά αντιδρούν ανάλογα. Κάποιο μωρό φιλάσθενο, ιδιαίτερα ζωηρό, ιδιαίτερα ήσυχο, ιδιαίτερα όμορφο, που μίλησε γρήγορα ή αργά κτλ παίρνει μια ταμπέλα που αναπαράγεται και το συνοδεύει σε όλη του τη ζωή.

·       Κάθε γονιός δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση με το κάθε παιδί και έτσι δημιουργούνται στην οικογένεια συμμαχίες, έχθρες, δίπολα, τρίγωνα, υπο-ομάδες κτλ που επηρεάζουν πολύ την εξέλιξη των μελών τους

·       Τα παιδιά δημιουργούν και μεταξύ τους μια δυναμική. Το πρώτο παιδί έζησε και μόνο, ενώ το δεύτερο όχι. Το μεγάλο προστατεύει ή δυναστεύει το μικρό, το μεγάλο έχει προνόμια, το μικρό χάδια, το μεσαίο είναι μάλλον αφανές κτλ

·       Όταν το παιδί αρχίζει σχολείο και παρέες με άλλα παιδιά, οι επιρροές αυτές είναι επίσης ποlύ σημαντικές για την εξέλιξή του και ποτέ δεν είναι ίδιες για όλα τα αδέλφια.

Αυτά τα λίγα για να στηρίξω πως, ναι, στην ίδια οικογένεια βγαίνουν πολύ διαφορετικά παιδιά, που την αξιολογούν και φέρονται πολύ διαφορετικά. Αν βάλουμε 2 αδέλφια να γράψουν την ιστορία της οικογένειάς τους, θα πάρουμε 2 ιστορίες πολύ διαφορετικές!

 

Κακό προξενιό

Είμαι 32 ετών, από επαρχία. Εδώ και ένα χρόνο περίπου έχω σχέση με κάποιον 6 χρόνια μεγαλύτερό μου.
Η γνωριμία ήτανε κάπως σαν προξενιό. Έψαχνα μια σχέση σοβαρή και η περίπτωσή του μου φάνηκε στην αρχή ότι ήτανε η ιδανική, ασχέτως εάν εκείνος από την πρώτη εβδομάδα βιαζόταν. Μέχρι και όνειρα για μωρό έκανε!! Επειδή είχα απογοητευτεί μετά από μια σειρά ατυχών γνωριμιών, είπα μέσα μου "κάτσε εδώ αφού θέλει να παντρευτεί και βλέπουμε!" Από την πλευρά μου δεν υπήρξε αληθινός έρωτας εξαρχής απλά τον είχα συμπαθήσει. Είχε την πλάκα του, ήθελε να βγαίνουμε συχνά, μου έκανε τα χατίρια και πλήρωνε πάντα χωρίς ίχνος τσιγκουνιάς. Όλα καλά ως εδώ.
Τώρα που γυρίζω πίσω, αντιλαμβάνομαι ότι υπήρχαν κάποια ύποπτα σημάδια που αγνόησα τότε. Πρώτον έβγαινε κάθε βράδυ και τα έπινε με φίλους.
Δεύτερον: Μου εμφάνιζε πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας, ενώ έδειχνε να με θέλει πολύ. Αργότερα κατηγόρησε εμένα ότι ειχα μιλήσει μια φόρα κατά τη διάρκεια του σεξ και τον αποσυντόνισα, ενώ ποτέ άλλοτε δεν είχε αντιμετωπίσει αυτό το θέμα.
Τρίτον: υπερβολικός ενθουσιασμός! βιασύνη για γάμο από μέρους του και βιασύνη για εγκυμοσύνη. Χωρίς να ξέρει εάν θα ταιριάζαμε.
Του έβαλα χαλινάρι και του τόνισα να πάψει να βιάζεται. Μέχρι που ήρθε σπίτι μου και η μητέρα μου ξετρελάθηκε. Ο Χ μαζεύτηκε, άρχισε να περνάει τα Σ/Κ σπίτι μου, δεν έδινε σημασία στους πότες φίλους του και προτιμούσε να κάνει παρέα με τον αδερφό μου.
Και όμως συνέχιζα να κάνω παράπονα! δεν άνοιγε το στόμα του να μιλήσει και σπάνια με ευχαριστούσε το σεξ μαζί του. Επίσης με ενοχλούσε το ροχαλητό και το τσιγάρο του.
Δέχτηκε να κάνει μια επέμβαση για το ροχαλητό. Τον βοήθησα εγώ όταν βγήκαμε από το νοσοκομείο. Είχα αναλάβει χρέη νοσοκόμας! όμως αφότου επιστρέψαμε στον τόπο μας, ο κύριος βγήκε έξω με τους κολλητούς και ήπιε! Συνέχισε να βγαίνει με τους φίλους του και να πίνει, παρόλο που τον πήρα σπίτι μου για να τον προσέχω.
Ενημέρωσα το γιατρό που τον χειρούργησε και παρόλο που του απαγόρεψε το ποτό (τον εξέτασε) εκείνος ξαναήπιε!!!! τώρα κινδυνεύουν να πάνε χαμένοι οι κόποι μας...
Δε μιλάμε εδώ και δυο μέρες τώρα, και φυσικά επέστρεψε στους δικούς του. Με κούρασε πια....τι να κάνω δεν ξέρω. Νιώθω ότι υπερτερούν οι 2 κολλητοί του που είναι λάτρεις του ποτού πάντα...Υποσχέθηκε να μην πιει αλλά ποιος τον πιστεύει?? 
Αν τώρα κάνω πίσω είμαι σίγουρη ότι θα μπλέξει πάλι με το ποτό. Το 'χει ξανακάνει άλλωστε και όταν τον άφησε η προηγούμενη σχέση του.
Πως θα παντρευτώ αυτό το  άτομο? Δεν τον εμπιστεύομαι πια με την επιπόλαιη συμπεριφορά του το τελευταίο διάστημα.

Χ

 

Και γιατί είσαι υποχρεωμένη να τον παντρευτείς; Δεν βλέπω κάποια χαρά και ικανοποίηση από τη σχέση, ούτε έρωτα ούτε εκτίμηση στο πρόσωπο του αρραβωνιαστικού σου.

Από τα λεγόμενά σου αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για μια σχέση «προκατ», την οποία επεδίωξες λόγω του ότι τα χρόνια περνούν και σύμφωνα με τα στερεότυπα του χωριού σου –τα οποία έχεις (κακώς) υιοθετήσει κι εσύ ως άτομο- μια κοπέλα 32 πρέπει να παντρευτεί οπωσδήποτε, γιατί πλησιάζει η «ημερομηνία λήξης».
Δεν έχω καμιά αντίρρηση να έχεις σκοπό το γάμο, ούτε και να επιδιώξεις κάτι σαν προξενιό για το σκοπό αυτό, αφού οι αντιλήψεις σου σού το υπαγορεύουν. Η αντίρρησή μου είναι στην ποιότητα του ατόμου με το οποίο σκοπεύεις να ζήσεις θεωρητικά το υπόλοιπο της ζωής σου.
Όπως κι αν τον γνώρισες και με οποιοδήποτε σκοπό, για να τον παντρευτείς πρέπει να νιώθεις ερωτευμένη, να συμφωνείς μαζί του ως προσωπικότητα, τρόπο ζωής και παρέες και φυσικά να έχεις μια καλή σεξουαλική ζωή. Αν αυτά δεν είναι στην αρχή καλά, τι θα γίνει σε λίγα χρόνια που θα έχεις οικογένεια; Αν σκέφτεσαι με κριτήριο το κοινωνικό στερεότυπο της ανύπαντρης στο χωριό, πόσο μάλλον πρέπει να σκεφτείς το στερεότυπο της χωρισμένης με παιδί…. Εγώ βέβαια σου προτείνω να αφήσεις στην άκρη τα στερεότυπα, να δώσεις αξία στον εαυτό σου και να μην παντρευτείς αν δεν βρεις κάποιον αρκετά κοντά σ αυτό που επιθυμεί η καρδιά σου.
Ένας χρόνος στενής σχέσης και μάλιστα σχεδόν συμβίωσης είναι αρκετό για να φανούν οι προδιαγραφές μιας σχέσης. Υποθέτω πως ο κύριος ήθελε εξ αρχής γάμο για στερεοτυπικούς και ωφελιμιστικούς λόγους και βέβαια για να καλύψει τη σεξουαλική του ανεπάρκεια. Από τα στοιχεία που μου δίνεις, καθόλου καλοί δεν μου φαίνονται οι οιωνοί για γάμο με το συγκεκριμένο άτομο!

Το κρυφτούλι…

Με τον Χ είμαστε στην ίδια παρέα στη σχολή μου. Με εβλεπε ερωτικα απο καποιο διαστημα και μετα χωρις ποτε να μου το εκφρασει.Εγω δεν το καταλαβαινα αλλα το εβλεπαν οι φιλοι μου. Αυτο διηρκησε 1,5 χρονο. Η επικοινωνια που ειχαμε ηταν αψογη, περνουσαμε πολυ ομορφα ακομα και οταν αναγκαστηκε να επιστρεψει μονιμα στο χωριο του λογω δουλειας.  Καποια στιγμη αρχισε να με ενδιαφερει αλλα λογω της αποστασης που ειχαμε φοβομουν οτι θα ηταν δυσκολο.

Το καλοκαιρι του πρότεινα να ερθει στο νησι μου να περασουμε λιγες μερες παρεα. Στο μυαλο μου γυριζε το ενδεχομενο να του μιλησω ανοιχτα για μας. Μια μερα πριν ερθει στο νησι μαθαινω απο μια φιλη μου οτι βγήκε με μια κοπελα και τελικά κοιμήθηκε στο σπίτι της. Για την κοπέλα αυτή ειχαμε ξοδεψει αρκετο χρονο στο παρελθον για να δουμε ενα οντως του αρεσει και θελει να προχωρησει μαζι της.(οσο και εαν εμενα μου ηταν δυσκολο) Και κατεληξε στο οτι δεν τον αφορα, παρολο που εκεινη ηταν ερωτευμενη μαζι του.

Οταν ηρθε στο νησι και αφου του ειχα δωσει αρκετες ευκαιριες να μιλήσει του ειπα ανοιχτα οσα ξερω. Εκεινος είπε οτι δεν ηξερε οτι τον εβλεπα ερωτικα γι αυτο πηγε μαζι της. Και οτι του ειναι δυσκολο απο δω και περα και οτι θα με χασει. Επεδίωκε συνεχεια τηλεφωνικη επαφη λέγοντας οτι θελει εμενα και οχι την αλλη κοπελα. Οταν και εγω επεστρεψα απο το νησι μου,και σε διαστημα 4 ημερων απο την τελευταια φορα που μιλησαμε, μου λεει οτι πλέον με έχει ξεπεράσει και εχει παει παρακατω.Στην ιδια συζητηση καταλαβα οτι δεν ειναι μονος. Τον ρώτησα και μου απάντησεοτι ειναι σε σχεση πλεον με εκεινη την κοπελα.

Εγω αυτη τη στιγμη μετα απο 3 μηνες αισθανομαι παραξενα.Αλλες φορες μου λειπει σαν ανθρωπος και αλλες φορες θυμωνω με τα ψεματα και την γενικοτερη συμπεριφορα του και δε θελω να τον βλεπω. Δεν ξερω τι να κανω αλλα νιωθω οτι δεν ειναι ηρεμη οταν τον σκεφτομαι και οτι ο εγωισμος μου δεν με αφηνει να τον πλησιασω. Επισης δε μπορω να δεχτω οτι ειναι με αυτη την κοπελα εξαιτιας των ψεματων που μου ειχε πει. Πως το παω ενα βημα παρακατω?

Α

 

Όλο αυτό μου ακούγεται μια κλασική περίπτωση ανωριμότητας και από τις δυο πλευρές, όπως άλλωστε είναι φυσικό στην ηλικία σας.

Πού βρίσκονται οι ανωριμότητες:

·       Ο Χ σε βλέπει ερωτικά 1,5 χρόνο και δεν το εκφράζει. (ώριμη στάση: σου εκφράζει τον έρωτά του)

·       Σε κάποια φάση εσύ αρχίζεις να τον βλέπεις ερωτικά, σε σταματά η απόσταση και δεν το εκφράζεις. (ώριμη στάση: δεν σε σταματά η απόσταση προκειμένου για μια νεανική σχέση με ένα αγόρι που σου αρέσει πολύ). Τον καλείς ωστόσο στο νησί, ως τι; (ώριμη στάση: ξεκαθαρίζεις τα συναισθήματά σου και τον καλείς με προοπτική σχέσης) Βασικά, παίζετε το κρυφτούλι μεταξύ σας ενώ τα πράγματα είναι πολύ απλά…

·       Στο μεταξύ εκείνος κοιμάται με μια κοπέλα που έχει δηλώσει πως δεν τον αφορά (ώριμη στάση: αν δεν τον αφορά, το πολύ-πολύ να κάνει μαζί της μια ευκαιριακή συνεύρεση)

Από κει και πέρα δεν έχω καταλάβει καλά:

·       Εξομολογηθήκατε και οι δυο τον έρωτά σας και τι σας εμπόδισε να συνδεθείτε; Γιατί το χρεώθηκε ως «απιστία» ενώ δεν είχατε ερωτική σχέση; (ώριμη στάση: Αν εκείνος ξεκαθάρισε πως η συνεύρεσή του με την άλλη κοπέλα ήταν ευκαιριακή, γιατί δεν το ξεπεράσατε και να συνεχίσετε μαζί;)

·       Φεύγει και σε διαβεβαιώνει για τον έρωτά του και μετά από 4 μέρες δηλώνει πως σε ξεπέρασε και έχει σχέση με την άλλη κοπέλα. Αυτό το θεωρώ τη μεγαλύτερη ανωριμότητα από όλα!

Ποια είναι η σχέση σας τους τελευταίους 3 μήνες; εξακολουθείτε να βλέπεστε φιλικά; εκείνος είναι ακόμη με την άλλη κοπέλα; δηλώνει ευτυχής; εσύ τον θέλεις τόσο ώστε να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου;

Οι ανωριμότητες πρέπει επιτέλους να λήξουν:

-        Αν ο Χ είναι με την άλλη, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, μόνο θα εκτεθείς. Φροντίζεις λοιπόν να ξεπεράσεις τα συναισθήματά σου. Ακόμη και στενή φιλική σχέση δεν μπορεί να υπάρχει προς το παρόν μεταξύ σας, οπότε το πολύ-πολύ μπορείς να διατηρήσεις μια χαλαρή επικοινωνία.

-        Αν ο Χ διέκοψε με τη  άλλη ή δηλώνει δυσαρεστημένος μαζί της, ξεπέρασε τον εγωισμό σου, έκφρασε τα συναισθήματά σου και ρώτησέ τον αν νιώθει κι αυτός το ίδιο. Αν νιώθει, δεσμευτείτε και οι δυο σε μια πιο ώριμη και ειλικρινή στάση μεταξύ σας και κάντε μια νέα αρχή.

-        Αν όντως σε έχει ξεπεράσει, απλώς έχασες.

Ότι και να γίνει, σκέψου πως είστε κοντά στα 20 και τώρα γνωρίζετε τη ζωή και τον έρωτα. Μέσα από λάθη και ανωριμότητες θα μάθετε να διαχειρίζεστε καλύτερα τις σχέσεις σας στο μέλλον.

 

 

Το αγόρι μου έφυγε φαντάρος

Ειμαι 18 ετων εχω 2 χρονια σχεση με ενα παιδι που ειναι 19 χρονων.Περναμε πολυ ομορφα μαζι αλλα εφυγε φανταρος πριν 4 μερες.Κλαιω συνεχεια δε μπορω να συνελθω...ουτε να συνηθισω!Θελω τη βοηθεια σας αμεσα γιατι δε ξερω πως θα συνηθισω...

Λ.

Μεγάλωσες κι άρχισες να ζεις τις δυσκολίες της ζωής…

Είναι πολύ όμορφο η πρώτη σχέση ενός νέου παιδιού να είναι σχέση αγάπης και αφοσίωσης. Οι σχέσεις όμως περνούν δύσκολες φάσεις και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γι αυτές. Οι δυσκολίες αυτές, όσο κι αν μας πονούν, είναι αυτές που μας ωριμάζουν, μας δίνουν την πείρα της ζωής και αποδεικνύουν την πραγματική αξία των σχέσεων.
Όλα τα αγόρια πάνε φαντάροι και οι κοπέλες τους στεναχωριούνται, αυτό είναι φυσικό. Εσύ όμως ακούγεσαι πραγματικά απελπισμένη. Μήπως η μεγάλη σου αγάπη έχει γίνει προσκόλληση; μήπως είσαι υπερευαίσθητη; μήπως δεν έχεις στη ζωή σου φίλους και ενδιαφέροντα να τη γεμίσουν; μήπως δεν τα πας καλά με την οικογένειά σου;

Από την ηλικία σου κρίνω πως είτε βρίσκεσαι στη Γ λυκείου είτε έχεις ξεκινήσει σπουδές. Στην πρώτη περίπτωση είναι μια ευκαιρία να αφοσιωθείς στα μαθήματά σου και να χαράξεις το μέλλον σου. Στη δεύτερη μπορείς να απολαύσεις την έναρξη της φοιτητικής σου ζωής. Ασχολήσου με τα ενδιαφέροντά σου, κάνε στενότερη παρέα με τους φίλους σου και φρόντισε να είσαι ισορροπημένη και ευχάριστη όταν επικοινωνείς με το αγόρι σου, για να τον στηρίξεις στις δυσκολίες που περνά. Είναι ακόμα οι πρώτες μέρες… σε λίγον καιρό θα συνηθίσεις, θα αποκατασταθεί η επικοινωνία σας και θα νιώσεις καλύτερα.

Δεν έχω να σε συμβουλεύσω κάτι περισσότερο από το να προσαρμοστείς στη δυσκολία αυτή και να φροντίσεις να είσαι ψύχραιμη. Γενικότερα μιλώντας, η μεγάλη προσκόλληση στο δεσμό μας, που μας κάνει να απορρίπτουμε τη ζωή χωρίς αυτόν, αποτελεί πρόβλημα που θα πρέπει να φροντίσεις να το διορθώσεις

Πάμε στο σπίτι μου για ένα δεύτερο ποτό...

Είμαι 35 ετών. ελεύθερη εδώ και δύο χρόνια, μετά από μακροχρόνια δύσκολη σχέση. Πέρασα δύσκολα μετά το χωρισμό αλλά μετά από ένα χρόνο άρχισα να με ξαναβρίσκω, να βελτιώνω σιγά σιγά τη ζωή μου και να νιώθω έτοιμη για τον επόμενο.
Πριν δέκα περίπου μέρες γνωρίζω σε ένα πάρτυ τον Φ, 30 χρονών, με τον οποίο φλερτάρουμε και ανταλλάσσουμε τηλέφωνα.Μετά από τρεις μέρες μου στέλνει μήνυμα και βγαίνουμε.Το ραντεβού ήταν χαλαρό,πέρασα όμορφα και αποχωριστήκαμε λέγοντας ότι θα τα ξαναπούμε χωρίς να είναι κανείς μας «διαχυτικός». Μου άρεσε πολύ και περίμενα σαν τρελή την επόμενή του κίνηση!!
Πράγματι με δική του πρωτοβουλία ακολούθησε και δεύτερη συνάντηση σύντομα στην οποία με κάλεσε μετά το ποτό μας να τον ακολουθήσω στο σπίτι του για ένα δεύτερο. Αν και δεν είχε δημιουργηθεί κάποια «οικειότητα» μεταξύ μας πήγα. Εκεί ακολούθησαν κάποια προκαταρκτικά, το έκοψα όμως γιατι δεν μου βγήκε τη συγκεκριμένη στιγμή. Ηταν κύριος φυσικά, υπήρξε όμως αμηχανία κυρίως από μένα και δεν πολυμιλούσαμε.Του είπα να φύγω και με πήγε στο σπίτι μου μετά από κάποια ώρα. Αποχαιρετιστήκαμε λέγοντας πάλι ότι θα τα πούμε.
Δεν φαντάζεστε πως νιώθω από τότε. Σε αναμμένα κάρβουνα αν θα ξαναεπικοινωνήσει, αν τον ξενέρωσα, αν πρέπει να κάνω εγώ κάποια κίνηση… Ανασφάλειες για το αν έπρεπε να πάω σπίτι του, γιατι να αισθανθώ αμήχανα, για το ότι έχω ξεχάσει να φλερτάρω, για το ότι δεν είμαι χαλαρή. Αντί να χαίρομαι που μπήκα πάλι στο παιχνίδι μετά απο καιρό βιώνω τρελό άγχος και μου ξυπνάν άσχημα συναισθήματα που είχα βιώσει στην προηγούμενη σχέση μου. Λες και χάνω την ευκαιρία της ζωής μου κι όλα αυτά από 2 ραντεβού. Μου άρεσε πάρα πολύ και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Μου έβγαλε κάτι ο συγκεκριμένος άνθρωπος και θα ήθελα να μην λήξει η ιστορία εδώ.
Θα ήθελα τη γνώμη σας στο πώς να διαχειριστώ την συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και τον εαυτό μου, ο οποίος αντιδράει τόσο υπερβολικά ενώ γενικά δεν είμαι τέτοιος τύπος. 

Θ

 

Είναι γεγονός πως όταν βγούμε για μεγάλο διάστημα από το παιχνίδι, μετά νιώθουμε κάπως άβολα για καταστάσεις που το κανονικό θα ήταν να είμαστε άνετοι.

Σου άρεσε, του άρεσες, βγήκατε. Όταν όμως ακολουθείς έναν άντρα στο σπίτι του αργά τη νύχτα για ένα δεύτερο ποτό, ο συμβολισμός είναι για τα περισσότερα άτομα άμεσος: θα επακολουθήσει σεξ. Είχες διάθεση για τέτοια εξέλιξη; Αν όχι έπρεπε να αρνηθείς ευγενικά. Για να μη νομίσει πως δεν θέλεις συνέχεια, καλό θα ήταν να προτείνεις εσύ η ίδια το τρίτο ραντεβού, ώστε να δώσεις το μήνυμα πως ναι μεν ενδιαφέρεσαι αλλά δεν είσαι ακόμη έτοιμη για σεξ.

Γενικά μιλώντας, τα ευαίσθητα άτομα που εύκολα αναπτύσσουν συναισθήματα και προσδοκίες είναι καλό να μην περνούν γρήγορα στο σεξ, το οποίο τα δένει αμέσως με το νέο φλερτ. Να τον γνωρίζουν πρώτα καλύτερα ώστε να κρίνουν αν αξίζει τον κόπο να προχωρήσουν και όταν προχωρήσουν να επενδύουν σταδιακά. Επιπλέον, να νιώθουν πρώτα άνετα, γεγονός που προϋποθέτει κάποιες ερωτικές προσεγγίσεις πριν τεθεί θέμα σεξ.

Με προβληματίζει ωστόσο που και στα δυο ραντεβού πριν από την απόπειρα του σεξ δεν είχε αναπτυχθεί οικειότητα και παρ όλα αυτά εκείνος είχε διάθεση για να προχωρήσετε κι εσύ δέχτηκες να πας στο σπίτι του. Αυτό από πλευράς του είναι πολύ πιθανό να σημαίνει: θέλω μόνο σεξ ή δεν είμαι γενικά διαχυτικός. Τίποτα από αυτά τα δυο δεν σε καλύπτει, υποθέτω. Ωστόσο, αφού τον θέλεις, καλό είναι να δώσεις άλλη μια ευκαιρία.

Μην περιμένεις να σε καλέσει εκείνος σε τρίτο ραντεβού, κάνε το εσύ! Τηλεφώνησέ του και κάλεσέ τον σε κάποιο θέαμα ή εκδήλωση, έτσι ώστε να μην είστε εξ αρχής μόνοι σας και ξεκινήσετε αμέσως συζήτηση. Αν δεχτεί, μετά την εκδήλωση που θα έχει ζεσταθεί η ατμόσφαιρα, πρότεινέ του ένα ποτό σε ένα ήσυχο μέρος και μίλησέ του ειλικρινά. Ρώτησε τον αν τον πείραξε η στάση σου, παραδέξου πως ένιωσες κάπως άβολα γιατί ακόμη δεν έχετε έρθει κοντά και δήλωσέ του πως χρειάζεσαι κάποιο χρόνο και εξοικείωση πριν προχωρήσεις με έναν άντρα. Συμπλήρωσε πως σου αρέσει και θα ήθελες να τον γνωρίσεις καλύτερα.

Απλά και ειλικρινά. Δεν σε κρίνει κανένας, δεν περνάς εξετάσεις, απλώς προσπαθείς να διεκδικήσεις έναν άντρα που σου αρέσει, με τους δικούς σου όμως όρους. Συνειδητοποίησε πως δεν είναι ο μόνος άντρας στον κόσμο και πως δυο ραντεβού δεν αρκούν για να δηλώσεις στον ίδιο σου τον εαυτό πως είσαι σοβαρά ερωτευμένη. Είναι η μοναξιά και η μακροχρόνια αποχή που σε κάνουν να εξιδανικεύεις αυτή τη γνωριμία. Αν είναι να προχωρήσει θα προχωρήσει, αν όχι δεν έγινε και καμιά καταστροφή.

Πέρα όμως από την εξέλιξη που θα έχει η γνωριμία αυτή, το πιο σημαντικό είναι να δεις γιατί έχεις γίνει τόσο αγχώδης και ευαίσθητη στην παρούσα φάση, τι επιρροή είχε η μακροχρόνια σχέση σου στη ζωή σου και γιατί έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση. Θα σε βοηθούσε πολύ μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης.