Παντρεμένοι κι οι δυό

Είμαι παντρεμενη και ζω συμβατικα με το συζυγο λογω παιδιου. Εχω εξωσυζυγικη σχεση με έναν αντρα επισης παντρεμενο με παιδια. Μεχρι να τον γνωρισω απλα προσποιούμουν οτι όλα ειναι καλα, λόγω παιδιου. Τωρα εχω ερωτευτει τοσο πολύ που πλεον δεν μπορω να ζησω στο σπίτι μου. Δεν θελω να γυριζω εκει... Ο συζυγος κατι εχει καταλαβει μιας και δεν ειμαι σωστη μαζι του σε όλα τα θεματα.

Ο φιλος μου λεει οτι θα ζησουμε μαζι, λιγο υπομονη για τα παιδια, και εγω η χαζη παραμυθιαζομαι και ελπίζω στα λογια του. Κατι μεσα μου μου λεει οτι δεν προκειται να γινει, αλλα συνεχιζω να πιστευω οτι μπορει και να γινει...Δεν ξερω τι να κανω, τον αγαπω τοσο πολύ που πλεον δεν μπορω να ζησω την ζωη που ειχα πριν, εστω και αν δεν ενιωθα τιποτα για τον συζυγο. Ημουν ηρεμη, τωρα δεν ειμαι ... Ειμαι σε απόγνωση ...Δεν αντεχω, υποφερω... Ο συζυγος γινεται πιεστικος και ειλικρινα δεν θελω να ειναι μεσα στο σπίτι.... Εχω χασει το μυαλο μου ....

Γιατι να συμβαινει αυτο με μας τις γυναικες ; Δεν ξερω τι να κανω για να σταματησω την παραλληλη σχεση αλλα δεν νιωθω τιποτα για τον συζυγο . Να μεινω μονο για το παιδι; και η ζωη η δική μου; Ειμαι νεος ανθρωπος...Δεν ΑΝΤΕΧΩ !!! Ειμαι σε πολύ ασχημη ψυχολογικη κατασταση .

Αρχικά πρέπει να ξεχωρίσεις το γάμο σου από τη σχέση σου. Αν δεν νιώθεις τίποτα για το σύζυγο, ανεξαρτήτως άλλης σχέσης ή όχι, θα έπρεπε να χωρίσεις. Το παιδί είναι συχνά δικαιολογία για να μην τολμάμε, να μην παραδεχτούμε πως έχουμε κάνει λάθος, να μη βγούμε μόνοι στην ανοιχτή θάλασσα του κόσμου, να μην κινδυνέψουμε από μοναξιά, να μην αντιμετωπίσουμε οικονομικά προβλήματα, να μην έρθουμε σε αντίθεση με τα κοινωνικά στερεότυπα κτλ.

Το παιδί, όταν οι γονείς του δεν είναι ευτυχισμένοι, δεν είναι ευτυχισμένο κι αυτό. Αν μένεις μόνο για το παιδί, άδικα ταλαιπωρείσαι. Τι μπορεί να προσφέρουν στο παιδί δυο γονείς που ζουν συμβατικά και μια μητέρα που υποφέρει και «έχει χάσει το μυαλό της». Ένα «καλό» διαζύγιο είναι καλύτερο για το παιδί από έναν κακό γάμο.

Αν ο άντρας σου σου είναι αδιάφορος, και το καλύτερο που μπορείς να κάνεις μαζί του είναι να προσποιείσαι, αν δεν είναι αυτή εξωσυζυγική σχέση θα είναι στο μέλλον κάποια άλλη. Δεν μπορείς να ζήσεις όλη σου τη ζωή στη στέρηση. Ούτε κι ο άντρας σου φταίει σε τίποτα να τον κοροϊδεύεις. Θα μπορούσε κι αυτός να ξαναφτιάξει τη ζωή του με μια γυναίκα που θα τον θέλει πραγματικά.

Πιστεύω πως ρίχτηκες με τόσο πάθος στην εξωσυζυγική σχέση γιατί είχες ένα μεγάλο κενό στο γάμο σου και πιθανώς προσωπικά ψυχολογικά κενά. Ο φίλος σου κανένας δεν μας εγγυάται πως λέει την αλήθεια πως θα χωρίσει και είναι πιθανό να υπαναχωρήσει. Σπάνια οι άντρες που είναι βολεμένοι σε μια εξωσυζυγική σχέση με μια εξαρτημένη γυναίκα, αφήνουν τη βολή της οικογένειάς τους. Συνήθως τα θέλουν και τα δυο. Δεν γνωρίζω από κοντά την κατάσταση, αλλά η διαίσθησή σου κάτι θέλει να σου πει.

Θα σε συμβούλευα να μη χωρίσεις ακόμα με το φίλο σου αφού δεν μπορείς, αλλά να δεις τι θα κάνεις με το γάμο σου πρώτα. Έτσι όπως παρουσιάζεις τα πράγματα, μάλλον δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης από μέρους σου. Μέτρα τις δυνάμεις που έχεις ΜΟΝΗ και αν αντέχεις χώρισε, χωρίς όμως να συνδέεις το χωρισμό αυτό με την άλλη σχέση ούτε να προσδοκάς πως θα κάνει κι αυτός το ίδιο και θα καταλήξετε σε αίσιο τέλος. Όταν είσαι πλέον χωρισμένη, εκεί ο φίλος σου θα δείξει ποιος πραγματικά είναι και τι σκοπούς έχει για σένα, και βλέπεις αν θα συνεχίσεις μαζί του.

Μια συμβουλευτική διαδικασία θα μπορούσε να σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις το τοπίο της ζωής σου.