Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Μητέρα;


Εχω προβλημα με τη μητερα μου, με την οποια δεν εχω μιλησει τους τελευταιους 3 μηνες. Το προβλημα ειναι χρονιο. Η μητερα μου χωρισε οταν εγω και η διδυμη αδερφη μου ημασταν 2 χρονων και εμεινε πολλα χρονια μονη της, πριν ξαναπαντρευτει.
Η μητερα μου ειναι τυπικο παραδειγμα ναρκισσου. Απο μικρη τη θυμαμαι να μην ασχολειται με μενα και την αδερφη μου και να κοιμαται μεχρι το μεσημερι. Το μονο που την ενοιαζε ηταν να δουλευει και να βγαζει λεφτα. Ειχε παντα απαιτησεις και για δουλειές στο σπίτι. Μεχρι και το φαγητο στο κρεβατι της φερναμε με δισκο. Εγω κι η αδερφη μου ημασταν αριστες μαθητριες αλλα οχι το απολυτο 20. Αυτο για τη μητερα μου ηταν αποτυχια. Οταν μου περασαμε σε πανεπιστημια εκεινη ξυνισε γιατι δεν ηταν ιατρικη που ηθελε να σπουδασουμε. Δεν καπνιζαμε, δεν πιναμε, δεν ξενυχταγαμε, ημασταν υπακουες σαν στρατιωτακια μας και απαγορευε να εχουμε σχεση μεχρι και τα 20.  Αλλα ο,τι και να καναμε δεν ηταν αρκετο για κεινη. Καθε αποπειρα διαλογου καταντουσε σε ουρλιαχτα και καυγαδες.
Τα χειροτερα ηρθαν οταν ξαναπαντρευτηκε, εναν ανθρωπο αξεστο, αλκοολικο και βιαιο. Τον εφερε στο σπιτι μας μολις τελειωσαμε το λυκειο με τη συμφωνια οτι θα κανει υπομονη μεχρι να αποφοιτησουμε και να βρουμε δουλεια. Μετα απο δυο χρονια, μας εδιωξε επειδη εκεινος το απαιτουσε. Αυτο εγινε μετα απο βιαιο καυγα και ποτε δεν συνεισφερε σε τιποτα για το νεο μας διαμερισμα ή τα εξοδα. Η αδερφη μου απο τοτε, 5 χρονια τωρα, δεν της εχει ξαναμιλησει και δεν τη συγχωρει. Εγω επειδη της ειχα παντα αδυναμια κρατησα επαφες.
Τα τελευταια δυο χρονια μενω στο εξωτερικο για μεταπτυχιακες σπουδες. Η μονη βοηθεια που ελαβα ηταν απο τη γιαγια μου, η οποια με ο,τι οικονομιες ειχε με βοηθησε στην αρχη. Η μητερα μου δεν ηθελε με τιποτα να βοηθησει γιατι εχτιζε σπιτι με τον πατριο μου. Ουτε καν ψυχολογικη υποστηριξη βρηκα, δεν εχανε ευκαιρια να με κριτικαρει για το τι κανω στο εξωτερικο τρωγοντας τα λεφτα της γιαγιας, τα οποια θα προτιμουσε να πανε στο σπιτι που εχτιζε. 
Τον τελευταιο χρονο εμαθε οτι ειχε καρκινο του στηθους κι εχει γινει πολυ ανυποφορη. Εχει την απαιτηση ολοι να τη συγχωρεσουμε για τις ιδιοτροπιες της. Εγω ομως συνεχιζα να της μιλαω γιατι ειναι μητερα μου αλλα και δεχομαι πιεσεις απο τους παππουδες μου να το κανω. Και εκεινη επειδιωκει τηλεφωνηματα γιατι κατα ενα μαγικο τροπο ξεχναει ο,τι εχει πει. Μαλιστα παραπονιεται καμια φορα οταν δεν τηλεφωνω και λεει οτι της ελειψα.
Τωρα πια εχω αποφοιτησει απο το μεταπτυχιακο μου, κάνω έναν απολογισμό και με πληγωνουν πολυ τα γεγονοτα του παρελθοντος. Δεν θελω να της μιλησω για καποιο διαστημα. Ειδε στο facebook οτι ανερτησα την αποφοιτηση μου και θυμωσα λιγο που χαρηκε για κατι που δεν εκανε τιποτα. Ισως ειμαι υπερβολικη αλλα εχω πολυ θυμο μεσα μου, ομως και να αποφευγω για παντα ενα τηλεφωνημα δεν ειναι εφικτο. Δεν προκειται ποτε να καταλαβει και παντα με λεει αχαριστη οταν της προβαλλω τα λαθη της. Ποτε μα ποτε δεν ζητησε συγνωμη για τιποτα, ουτε παραδεχεται πως εκανε λαθος. Επισης, λεει οτι μετραω τους ανθρωπους απο το ποσα λεφτα μου δινουν.  Δεν μπορω να εχω τετοιο ανθρωπο στη ζωη μου. Αλλα τη σκεφτομαι συνεχεια. Τι να κανω; Γιατι δεν μπορω να κρατησω τα καλα αλλα θυμαμαι μονο τα ασχημα;

E

 

Δεν θα σταθώ στη συμπεριφορά της μητέρας, ούτε βέβαια μπορώ να υποθέσω τους λόγους που την οδήγησαν εκεί. Η στάση της είναι απαράδεκτη και έχεις όλα τα δίκια του κόσμου να μη νιώθεις πραγματικό σύνδεσμο μαζί σου.
Υπάρχουν μέσα σου δυο φωνές: το πληγωμένο και θυμωμένο παιδί που ζητά απομάκρυνση και η ενήλικη γυναίκα που θέλει να συμπαρασταθεί στη μητέρα της και ίσως να «επιδιορθώσει» τη σχέση και να πάρει επιτέλους λίγη από την αγάπη και την αποδοχή που της έλειψε. Η αδελφή σου επέλεξε τον πρώτο δρόμο αλλά εσύ αμφιταλαντεύεσαι. Όχι, δεν υπάρχει τρόπος να θυμάσαι μόνο τα καλά. Το υποσυνείδητό σου θα κάνει πάντα το δικό του «ισολογισμό», όσο κι αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι άλλο με τη λογική. Και αν η διαφορά μεταξύ αυτού που νιώθεις και αυτού που νομίζεις πως «πρέπει» ή «θα ήταν καλύτερο» είναι μεγάλη, το αποτέλεσμα θα είναι άσχημο για την ψυχική σου ισορροπία.
Το μόνο που έχω να σου πω είναι να ακούσεις τη φωνή της καρδιάς σου. Μην πιέζεσαι από στερεότυπα, παππούδες κτλ. Αν και όταν νιώθεις την ανάγκη να επικοινωνήσεις, κάνε το. Αν όχι, μπορείς να περνάς μεγάλα διαστήματα χωρίς επικοινωνία. Αν κάτι στη διάρκεια της επικοινωνίας αυτής δεν σου αρέσει, διάκοψε το τηλεφώνημα λέγοντας «μαμά διακόπτω τώρα γιατί με στεναχωρούν αυτά που λες και δε θέλω πάλι να μαλώσουμε». ‘Η ακόμη μπορείς και να κόψεις τελείως την επικοινωνία. Ο καθένας στις σχέσεις του φέρει τις συνέπειες κάποιων επιλογών του και το μόνο που θα μπορούσε να τις αλλάξει κάπως είναι η ειλικρινής παραδοχή των λαθών και αίτηση συγνώμης.
Δεν πιστεύω στους δεσμούς αίματος, όταν δεν υποστηρίζονται από ειλικρινή αγάπη και όμορφο παρελθόν.  Δεν έχεις καμιά υποχρέωση απέναντι σε ένα γονιό που σου φέρθηκε έτσι.
Αυτό που μπορεί να μεταβάλει λίγο το τοπίο είναι το πρόβλημα υγείας που η  μητέρα σου αντιμετωπίζει. Ευτυχώς έχει το σύζυγό της, ο οποίος έχει την υποχρέωση να τη στηρίξει, και αν δεν το κάνει η μητέρα θα φέρει συνέπειες άλλης μιας επιλογής της. Αν εσύ έχεις διάθεση και κουράγιο να δείξεις μια ελάχιστη συμπαράσταση σε μια άρρωστη γυναίκα, τότε κάνε το, ανεξάρτητα από το αν αυτή είναι μητέρα σου. Δεν σε αντιμετώπισε ως μητέρα, δεν θα την αντιμετωπίσεις κι εσύ ως κόρη. Είναι απλώς μια γυναίκα που στην παρούσα φάση έχει πρόβλημα υγείας.

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Τι "παίζει" με τον πατέρα μου;



Πολλα χρόνια αναρωτιόμουν σε τι οφειλόταν η περίεργη συμπεριφορά του πατέρα μου. Συνέχεια έπρεπε να αισθάνεται το θύμα, σχεδον έπαιρνε ευχαρίστηση στο να τον θεωρούν τον αιώνιο "κακομοίρη", η μητέρα μου έφταιγε για όλα. Έλεγε κάτι, το υποσχόταν και άμα δεν τον βόλευε να το κάνει πράξη επέμενε ότι ο άλλος λάθος κατάλαβε. Δεν ζητούσε συγνώμη.
Eυτυχώς οι γονείς μου έχουν χωρίσει εδώ και 6 χρόνια. Βέβαια πριν να χωρίσουν πήρε όλους φίλους και γνωστούς  παίζοντας τον ρόλο του απατημενου συζύγου -ενώ ο ίδιος διατηρούσε εξωσυζυγικη σχέση Για πολλά χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω "τι έπαιζε" με τον πατέρα μου. Ήταν παθολογικος ψεύτης ? Μήπως απλά ανισορροπος? Είναι πολύ κουραστικό ψυχολογικά να έχεις κάποιον μπροστά σου 100% σίγουρο να προσπαθεί να σε πείσει οτι πράγματα που έχεις ακούσει με τα ίδια σου τα αυτιά δεν ειπώθηκαν πότε. Είδα τον αδερφό μου να μεταβάλει τις μνήμες του και να πιστεύει πράγματα που δεν έγιναν (μετά από εκτεταμένες συζητήσεις με τον πατέρα μου )και το ξέρω γιατί μαζί ήμασταν.
Πρόσφατα άρχισα να διαβάζω για τεχνικές χειραγώγησης και μου χτύπησαν μερικά καμπανάκια . Πως μπορώ να βοηθήσω τον αδερφό μου να ξε-μπλοκάρει (άμα γίνεται) και άμα υπάρχει κάποιο υλικό να διαβάσω γιατί περνάνε σκέψεις απο το μυαλό μου πως ίσως και γω να έχω κάποιους σπόρους μέσα μου ως προς το θέμα της χειραγώγησης και απλά να μην έχουν βλαστησει ακόμα. Σας ακούγονται ως τεχνικές χειραγώγησης αυτές ? Κι άμα δεν είναι τι μπορεί να είναι ?
Α

Δεν μπορώ βέβαια να βγάλω «διάγνωση» από ένα μήνυμα, εξάλλου αυτό ξεφεύγει από τους στόχους και τις δυνατότητες ενός μπλογκ. Το σίγουρο είναι πως ο πατέρας σου επιδιώκει να φέρνει τα πράγματα όπως τον συμφέρουν. Κάποιοι άνθρωποι παίρνουν ευχαρίστηση από αυτό επειδή τους δίνει την αίσθηση του ελέγχου, κάποιοι άλλοι πάλι νοιάζονται απλώς να διευκολύνουν τη δική τους ζωή έστω ακόμη και «πατώντας επί πτωμάτων» και κάποιοι απλώς απολαμβάνουν τα ψέματα ή το να παίζουν ρόλους για λόγους δικής τους παθολογίας. Δεν έχει καμιά έννοια να δούμε γιατί το κάνει ο πατέρας σου, αλλά πρέπει να δούμε πώς θα προστατευτείτε εσείς οι υπόλοιποι. 
Το γεγονός πως προβληματίζεσαι για τον εαυτό σου σε τιμά. Δεν γνωρίζω κάποιο σχετικό σοβαρό βιβλίο και πιστεύω πως η αναζήτηση στο διαδίκτυο μόνο μια πολύ γενική ιδέα μπορεί να σου δώσει, όμως μπορείς και να παραπλανηθείς. Το καλύτερο θα ήταν να δουλέψεις αυτό το θέμα με ψυχολόγο, μέσα στο πλαίσιο της δικής σου προσωπικής ανάπτυξης. Όσο για τον αδελφό σου, μπορείς να κάνεις μαζί του μια σοβαρή συζήτηση για τη συμπεριφορά του πατέρα και να επισημάνεις τις δικές του μεταστροφές. Συμφωνήστε να έχετε τεταμένη την προσοχή σας στο τι συμβαίνει και να διασταυρώνετε απόψεις, συγκρίνοντάς τες με αυτά που λέει ο πατέρας. Και αφού η σχέση μαζί του δεν σας βοηθά στη ζωή σας, φροντίστε να την ελαχιστοποιήσετε.

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Δεν ξέρει τι θέλει

Τη μία μου λεει ότι είναι έτοιμος για σοβαρή σχέση, την άλλη-όχι. Εδώ θέλω να πω ότι ποτέ δεν είχε σχέσεις σοβαρες και μακροχρόνιες, μου έλεγε ότι τις έδιωχνε τις γυναίκες. Τώρα είναι 50,χωρισμένος. Το γάμο, το έκανε χωρίς να νιώθει κάτι για τη γυναίκα του, μόνο από ανάγκη να κάνει παιδί. Βασικά, δεν είχε αγαπήσει ποτέ, μία φορά μόνο ήταν ερωτευμένος αλλά την έδιωξε γιατί ήταν μεγαλύτερη και έιχε παιδιά κι'αυτός τότε ήθελε να κάνει οικογένεια.
Μου πρότεινε να πάμε μαζί κάπου για 3 μέρες...και είχε έντονο ενδιαφέρον το πότε θα μπορώ να έρχομαι σπίτι του μέχρι το πρωί. Ξαφνικά, ενω βρεθήκαμε και όλα ήταν πολύ καλά, με κάνει μπλοκ στο φαις, και μετά μου ζητάει να χωρίσουμε γιατί δεν του βγάινει ερωτικά μαζί μου!!! Ενώ πριν από δύο μέρες ο ίδιος με τράβηξε να κάνουμε έρωτα, και γενικώς, φαίνεται αν σε θέλει ένας άντρας. Οταν τον ρώτησα γιατί τότε το κάναμε, μου απάντησε ότι ήθελε να βεβαιωθεί! Και ότι δεν θέλει να πάει πουθενά μαζί μου, απλά προσπαθούσε να κάνει κάτι, αλλά δεν του βγαίνει! (αν και ο ίδιος μου πρότινε χωρίς να του ζητήσω τίποτα!) Να προσθέσω ότι λόγο τελευταίων καταστάσεων στη χώρα ήταν τρελαμένος...Δεν είχε σωστή στύση την τελευταία φορά, μου είπε ότι δεν του είχε ξανασυμβεί...από την επόμενη μέρα κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά και μετά από δύο μέρες με έκανε μπλόκ, αν και μου εξήγησε ότι μπλόκαρε και κάποιους φίλους επιδί δεν θέλει κανέναν...
Βασικά, έχει πολύ μεγάλες ανασφάλειες στο σεξουαλικό τομέα, δεν έχω συναντήσει τόσο σε άλλον. Μιλήσαμε, λοιπών, και ενω στην αρχή ήθελε χωρισμό, στο τέλος μου λεει απ'τον Σεπτέμβρη, αν θες, να συνεχίσουμε. Τον ρωτάω, αν είναι σίγουρος ότι θέλει να του τηλεφωνήσω απ'τον Σεπτέμβρη, μου λέει ναι.
Πως να το εξηγήσετε όλο αυτό? Εμένα με ενδιαφέρει από ψυχολογική άποψη, θέλω να καταλάβω τη έχει και αν χρειάζεται βοήθεια.

Χ

Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι του γίνεται και κακώς ασχολείσαι. Είσαι ερωτευμένη; Σου αρέσει ως άντρας; Γιατί ως προσωπικότητα δεν βλέπω κάτι άξιο λόγου….
Αν σου αρέσει, μπορείς να πας με τα νερά του και όποτε του επιτρέπουν οι ανασφάλειές του μπορείτε να βρίσκεστε και να περνάτε ωραία. Προσοχή όμως: Μην επενδύσεις, μην επικεντρωθείς, μη στεναχωρηθείς με τα πάνω-κάτω του, μην το πάρεις προσωπικά και προ πάντων μην το δεις ως τίποτα παραπάνω από μια περιπέτεια με ημερομηνία λήξης. Αν ενδιαφέρεσαι να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, σίγουρα δεν είναι ο κατάλληλος.
Είναι φανερό πως ο άνθρωπος έχει προβλήματα με τον εαυτό του και σίγουρα χρειάζεται βοήθεια, δεν νομίζω όμως πως θα το παραδεχτεί και θα την αναζητήσει. Λες πως σε ενδιαφέρει από ψυχολογική άποψη, μήπως όμως το ρωτάς για να δεις αν υπάρχει περίπτωση να κάνεις κάτι σοβαρό μαζί του; Γιατί αυτό, ξέχασέ το!

 

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Να πάω μόνη διακοπές στα 19;

Σε λίγο θα κλείσω τα 19, είμαι φοιτήτρια και σκέφτομαι να πάω μόνη μου διακοπές σ ένα νησί. Με τις φίλες μου τυχαίνει συνέχεια κάτι και δεν έχουμε καταφέρει να συμβαδίσουμε χρονικά μέχρι τώρα σ' αυτό το θέμα. Ωστόσο, αν και πάντα ήθελα να το δοκιμάσω, από την άλλη με αγχώνει η ιδέα και λίγο νομίζω πως ντρέπομαι να πάω κάπου ολομόναχη.
Δ.

Πολλές φορές υπάρχουν μέσα μας δυο «φωνές» που μας υπαγορεύουν αντίθετα πράγματα.
-        Θέλω να πάω μόνη μου διακοπές, να νιώσω ενήλικη κι απελευθερωμένη και να μην εξαρτώμαι πάντα από τις φίλες μου για να περάσω καλά. Θα τα βρω με τον εαυτό μου και ίσως κάνω και ωραίες γνωριμίες
-        Και τι θα κάνω σ ένα νησί ολομόναχη; πού θα βρω παρέα; και τι παρέα θα είναι; κι αν δεν βρω; αν κινδυνεύσω; και στο ξενοδοχείο και στην ταβέρνα μόνη μου πώς θα με βλέπουν οι άλλοι; μήπως με νομίζουν ανεπιθύμητη; πώς θα βγαίνω μόνη μου να διασκεδάσω κάπου;
Και οι δυο φωνές έχουν το δίκιο τους και είναι σεβαστές.
Είσαι κοινωνικό κορίτσι; έχεις θάρρος; εξοικειώνεσαι εύκολα με αγνώστους; αδιαφορείς για το τι θα πει «ο κόσμος»; σπουδάζεις μακριά από το σπίτι σου; συνηθίζεις να βγαίνεις μόνη; έχεις ξαναπάει κάπου μόνη, έστω για ένα Σαββατοκύριακο; Αν η απάντηση στις πιο πάνω ερωτήσεις είναι καταφατική, οι μοναχικές διακοπές θα σου είναι πιο εύκολες.
Αν είναι αρνητική, θα σε συμβούλευα να δοκιμάσεις αρχικά να πας μόνη κάπου κοντά ένα Σαββατοκύριακο για να δεις και αν νιώσεις άνετα μπορείς να τολμήσεις στη συνέχεια να πας κάπου πιο μακριά και για περισσότερες μέρες. Μια καλή λύση είναι επίσης να πας κάπου που έχεις κάποιους γνωστούς πχ στον τόπο ή στο εξοχικό κάποιου συμφοιτητή/τριας ή σε κάποιο μέρος που κάνουν διακοπές κάποια γνωστά σου παιδιά. Όχι να μείνεις μαζί τους, αλλά να έχεις κάποια γνωστά άτομα που ίσως κάποιες φορές θα κάνετε παρέα. Ή απλώς θα σου υποδείξουν τα ωραία μέρη.
Γενικά, όταν αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ δυο επιλογών, προσωπική μου άποψη είναι να δοκιμάζουμε την πιο τολμηρή. Ακόμη όμως κι αν πας κάπου και δεν προσαρμοστείς, μένεις απλώς λιγότερες μέρες και επιστρέφεις ή φεύγεις για κάπου αλλού. Για κάθε ενδεχόμενο, φρόντισε να πας κάπου όχι πολύ απομονωμένα (για λόγους ασφάλειας), με εύκολη συγκοινωνία και με πολλές επιλογές διαμονής και αναψυχής.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Ο σύντροφός μου είναι κατά του γάμου


Είμαι 35 ετών κ διατηρώ σχέση εδώ και 1χρόνο με κάποιον 30ετών.συζούμε από τον πρώτο μήνα και έχουμε "επιβιώσει" από παρα πολλά θέματα οικονομικά κ όχι μόνο. Έχουμε βρεί τρόπο να συζούν και οι διαφορετικότητες μας και τα συμπλέγματα μας.Μέχρι εδω όλα καλά...
Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο σύντροφος μου,μου είπε οτι απο τη στιγμή που έχει κάνει 2 αποτυχημένους γάμους δε θέλει να ξαναπαντρευτεί.Εγώ θεωρώ το γάμο την ανώτερη απόδειξη αγάπης και αυτό που σε ξεχωρίζει απο όλες τις αλλες σχεσεις.
Παρεξηγήθηκα,απογοητεύτηκα και θεωρώ οτι αν με αγαπούσε θα ήθελε να με δέσει τη ζωή του μαζι μου.Αυτός θέλει να τη δέσει οπως λέει με παιδια και όλα τα παρελκόμενα αλλά χωρίς τελετή.
Νιώθουμε σε αδιέξοδο και στενοχωριόμαστε γιατί είναι μια διαφορά σημαντική αυτή μεταξύ μας.
Μπορείτε να μας ξεμπλοκάρετε λίγο;Γιατί εμείς εχούμε βυθιστεί στο άγχος και νιώθουμε και οι δύο σε δίλλημα.
Φοβάμαι οτι είτε κανω εγώ πίσω είτε αυτός κάποιος θα θεωρήθει αργά ή γρήγορα αδικημένος και πάλι θα βρεθούμε σε τέλμα.Πώς να το σκεφτούμε;

Α

Δυο διαζύγια ως τα 30 είναι ένα βαρύ φορτίο…. Αντί όμως ο σύντροφός σου να τα βάζει με το θεσμό του γάμου, θα έπρεπε να ψάξει να βρει γιατί έκανε δυο λανθασμένες σοβαρές επιλογές συντρόφου και κατά πόσο «δούλεψε» πάνω στις επιλογές αυτές, τόσο ως παντρεμένος για να δει τι μπορεί να διορθωθεί, όσο και ενδιάμεσα και μετά από τα διαζύγιά του για να βρει το δικό του μερίδιο ευθύνης και να φροντίσει να δράσει διαφορετικά στο μέλλον.
Η ιδεολογία μας διαμορφώνεται πάνω σε βάσεις που έχουμε πάρει από τα παιδικά μας χρόνια, σύμφωνα με τις μετέπειτα εμπειρίες της ζωής μας. Η διαμόρφωση της ιδεολογίας του καθενός μας αποτελεί μια εξελισσόμενη διαδικασία. Κανένας δεν αλλάζει ιδεολογία για να ταιριάξει με κάποιον άλλον, και αν πει πως το κάνει θα πιεστεί πολύ και τελικά δεν θα το αντέξει. Ο καθένας μας όμως είναι πιθανό να αλλάξει κάποια σημεία της ιδεολογίας του σε επόμενες φάσεις της ζωής του, μόνο μέσα από τη δική του προσωπική εμπειρία. Ο σύντροφός σου με βάση τις ως τώρα εμπειρίες του έχει απορρίψει το θεσμό του γάμου γι αυτή τη φάση της ζωής του. Αν αλλάξει για χάρη σου θα πιεστεί και αυτό κατά κανόνα αποβαίνει αρνητικό για τη σχέση, όπως και για την ψυχολογία του ίδιου του ατόμου. Τίποτα όμως δεν αποκλείει να αλλάξει στο μέλλον, ούτε όμως και πρέπει να υπολογίζεις οπωσδήποτε σε μια τέτοια αλλαγή.
Από την άλλη, η δική σου ιδεολογία είναι υπέρ του γάμου και των παιδιών. Σεβαστό κι αυτό. Θεωρείς το γάμο απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκτηση παιδιών; και αν ναι, είναι αυτό βαθειά ιδεολογία σου ή φοβάσαι να ξεφύγεις από τα κοινωνικά στερεότυπα;
Θεωρείς το γάμο ως απόδειξη αγάπης ενώ ο σύντροφός σου όχι. Αυτό είναι η πιο σοβαρή ιδεολογική διαφορά μεταξύ σας και δυστυχώς δεν μπορεί να την επιλύσει κανένας τρίτος. Η προσωπική μου άποψη είναι πως ο γάμος αποτελεί μια κοινωνική πράξη: μια κοινοποίηση προς την κοινωνία της απόφασης ενός ζευγαριού να είναι μαζί και επιλύει και κάποια γραφειοκρατικά θέματα. Στις περισσότερες περιπτώσεις προϋποτίθεται η αγάπη του ζευγαριού, όχι όμως πάντα. Υπάρχουν ζευγάρια που αγαπιούνται και δεν παντρεύονται, όπως και ζευγάρια που παντρεύονται χωρίς ιδιαίτερα συναισθήματα, για κοινωνικούς, πρακτικούς, οικονομικούς λόγους, από ενθουσιασμό, ως σπασμωδική κίνηση κά.
Βασική αρχή είναι: Στα σοβαρά θέματα κάνουμε μόνο αυτά που θέλουμε και οι δυο. Και ευτυχώς στη δική σας περίπτωση υπάρχουν  αρκετά κοινά πράγματα. Καλή συνύπαρξη, αφοσίωση και παιδιά. (Υποθέτω πως ο σύντροφός σου δεν έχει παιδί, γιατί αλλιώς θα το ανέφερες).
Ποιος ο λόγος να πάρετε άμεσα μια απόφαση για γάμο; Συνδέεστε μόνο ένα χρόνο. Ίσως σε 3 χρόνια να είστε πιο ώριμοι και οι δυο για να πάρετε αποφάσεις ζωής. Μια διαφορά 5 χρόνων στην ηλικία σας είναι σημαντική με την έννοια πως μια γυναίκα 35 είναι έτοιμη για παιδιά, ενώ ένας άντρας 30 ίσως δεν είναι, ανεξαρτήτως του παρελθόντος του. Βέβαια έχεις ακόμη μπροστά σου τουλάχιστον 7-8 χρόνια μέσα στα οποία μπορείς να τεκνοποιήσεις χωρίς προβλήματα.
Θα σας πρότεινα λοιπόν να πάψετε να ψυχαναγκάζεστε με το θέμα του γάμου και να απολαύσετε την καλή σας συνύπαρξη. Αν όλα πάνε καλά, το ξανασυζητάτε σε 2-3 χρόνια. Αν ακόμη ο σύντροφός σου δεν θέλει γάμο, τότε μπορείτε να θέσετε θέμα παιδιού. Αν εσύ δεν θέλεις παιδί χωρίς γάμο, θα βρεθείς στο δίλημμα «σύντροφος που αγαπώ+παιδί ή μόνη και σε αναζήτηση συντρόφου πρόθυμου για οικογένεια». Ως τότε όμως πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει από πλευράς του ενός από τους δυο σας. Δεν αποκλείεται, αν έχετε μακροχρόνια συμβίωση και παιδί, ο σύντροφός σου να χαλαρώσει και δει αλλιώς το θέμα του γάμου ή εσύ να ξεπεράσεις το στερεότυπο και να μην τον χρειάζεσαι. Επίσης μπορείτε να δείτε αν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης μπορεί να ικανοποιήσει και τις δυο πλευρές.
Προς Θεού, μη χαλάσετε μια καλή σχέση αν δεν δώσετε αρκετό χρόνο κι αν δεν στενέψουν τα περιθώρια τεκνοποίησης! Μερικές συνεδρίες συμβουλευτικής ζευγαριού θα σας βοηθήσουν.

"όταν μπαίνω σπίτι, εσύ τουμπεκί ψιλοκομμένο!"

Είμαι παντρεμένη 2 χρόνια περίπου (37 ετών εγώ και 42 ο άντρας μου) και έχω ένα μωράκι 16 μηνών. Ο γάμος ήρθε λόγω εγκυμοσύνης. Δεν γνωριζόμασταν καλά με τον συζυγό μου πριν. Έιχα κάποιες αμφιβολίες για να προχωρήσω λόγω του ότι δεν είχε σταθερή δουλειά αλλά μου έδινε την αίσθηση ενός καλού ανθρώπου. Εγώ έχω καλή δουλειά και σταθερή οπότε θεωρούσα ότι θα τα καταφέρναμε. Κατά την περίοδο της προετοιμασίας του γάμου, είδα κάποια κομμάτια της συμπεριφοράς του που δεν μου άρεσαν. Φαινόταν να στηρίζεται μόνο πάνω στην οικογένεια μου και σε εμένα στα οικονομικά θέματα. και εκείνος και η δική του οικογένεια "στην απέξω και χαλαρά". Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία όμως παρόλο που του επεσήμανα ότι δεν μου άρεσε. Ενώ αναγνωρίζω ότι άλλαξε πολλά πράγματα στην καθημερινότητα του για την οικογένεια όπως και εγώ άλλωστε, και ότι και οι δύο βρεθήκαμε ξαφνικά από την εργένικη ζωή σε γάμο και παιδί φοβάμαι ότι τελικά όλα τα έκανε με "σκοπό" και νοιώθω πολύ δυστυχισμένη πια. Δηλαδή:
- Παραιτήθηκε από την δουλεία του όταν ο γιος μας ήταν 2 μηνών γιατί τον εκμεταλλεύονταν και παρέμεινε άνεργος 8 μήνες.


- Έπαιζε μανιωδώς στοίχημα και πορωνόταν. Ευτυχώς τους τελευταίους 2 μήνες που ξαναβρήκε δουλεία δεν παίζει όποτε ίσως ήταν αντίδρασή του στην ανεργία που εκείνος βέβαια προκάλεσε.
-  Η μητέρα μου συνείσφερε ότι μπορούσε και πολλές φορές και πάνω από τις δυνάμεις της. Δυστυχώς όμως πολλές φορές την έχει βρίσει και της έχει μιλήσει απαράδεκτα...Το ίδιο και στην αδερφή μου. Πιστεύει ότι η αδερφή μου επειδή δεν έχει παιδιά θα έπρεπε να παραιτηθεί από τα δικαιώματά της στην περιουσία μας. Επίσης ότι δεν τον ακούνε σαν "γαμπρό".
- Μετά τους 3-4 μήνες δεν κάνει απολύτως τίποτα με το μωρό. Δουλεύω σε μια απαιτητική εργασία. Τώρα που ξεκίνησε να δουλεύει, εμένα μου απαγόρευσε να λέω ότι κουράστηκα ή ότι δεν προλαβάινω και όπως μου δήλωσε "όταν μπαίνω σπίτι εσύ τουμπεκί ψιλοκομμένο".
Γκρίνια συνέχεια για όλα. και μετά από 2 μέρες αχ συγνώμη αγάπη μου λατρεία μου γυναίκα μου άξια δεν τα εννοούσα τα είπα πάνω στα νεύρα μου και κλάμα από μέρους του και προσπαθεί να με πείσει για δεύτερο παιδί.

Εγώ όμως δεν μπορώ άλλο...νοιώθω χαλια, τρώω ανεξέλεγκτα, έχω γίνει βουλιμική. Είχε πει στην μάνα μου μπροστά μου "αν δεν είχε καλή δουλειά, δεν είμαι ηλίθιος να την παντρευόμουν". θέλει υπογεγραμμένο χαρτί από την δουλειά μου πόσα χρήματα βγάζω και επίσης να μας πεί επισήμως η μάνα μου πόσα ακριβως θα μας δίνει. Πως θα προχωρήσω στη δουλειά μου τώρα με τις δύσκολες συγκυρίες? Πως θα πάρει σωστές βάσεις το παιδί μου σε αυτό το κλίμα? Νοιώθω βαλτωμένη...από την άλλη με στεναχωρει ό χωρισμός...μια ενωμένη οικογένεια ηθελα...οχι αυτό....Σώζεται αυτή η κατάσταση?

Η σεξουαλική ζωή ανύπαρκτή. Δεν μου έρχεται να κάνω έρωτα μαζί του.
Με τους δικούς του δεν έχω
  ιδιαίτερα προβλήματα. Η μητέρα του χώνεται καμια φορά αλλά μου κρατάει το παιδί και κάνει καμια δουλίτσα σπίτι. Και προσπαθεί να τον συνετίσει με τα περιουσιακά, με υποστηρίζει.

Μ

Ο γάμος που γίνεται βιαστικά λόγω εγκυμοσύνης, δυστυχώς σπανίως έχει καλή πρόβλεψη… Επίσης, θα επισημάνω άλλη μια φορά πως πρέπει να είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι από ένα στάδιο μιας σχέσης για να περάσουμε στο επόμενο. Τα φαινόμενα που είδες προ του γάμου ήταν ανησυχητικά και θα έπρεπε να περιμένεις να δεις πώς θα εξελισσόταν η σχέση σας.

Τώρα όμως ο γάμος και το παιδί έγιναν και πρέπει να δεις πώς θα συνεχίσεις. Εκφράζεις έλλειψη ικανοποίησης σε όλα τα επίπεδα και ειδικά στο οικονομικό ο σύζυγος έχει δώσει πολύ άσχημα δείγματα.

Ποια είναι τα συναισθήματά σου γι αυτόν; Αν μέσα σου τον έχεις απορρίψει, το διαζύγιο είναι αναπόφευκτο. Αν διατηρείς συναισθήματα, κάνε μια προσπάθεια να το παλέψεις. Μην ξεκινάς συζήτηση πάνω σ ένα άσχημο γεγονός, αλλά διάλεξε μια ήρεμη στιγμή και πες του όλα όσα σε ενοχλούν. Ξεκαθάρισέ του κάποιες αρχές σου, ζήτησέ του να δεσμευτεί σε αλλαγές και δες πώς θα πάει. Πχ ξεκαθάρισέ του πως δεν έχει δικαίωμα να αναμιγνύεται στα οικονομικά της οικογένειάς σου, ούτε να ζητά βεβαιώσεις αποδοχών! Μοιράστε τα θέματα του παιδιού, εξήγησέ του πόσο κουράζεσαι κτλ. Φρόντισε να εκφράσεις τα συναισθήματα που σου έχουν δημιουργηθεί με την κατάσταση. Αν δείξει διάθεση συνεννόησης, ζήτησέ του κι εσύ να πει τι τον πειράζει, να εκφράσει συναισθήματα και καταλήξτε σε κάποια κοινή προσπάθεια. Αν δεν δείξει διάθεση συνεννόησης, δεν μένει παρά μια περίοδος δοκιμαστικού χωρισμού που ίσως σας κάνει και τους δυο να δείτε τα πράγματα πιο καθαρά.

Αν οι διαφορές σας είναι ιδεολογικές πχ για τη θέση της γυναίκας στην οικογένεια ή για τη σημασία και τη διαχείριση των οικονομικών, δυστυχώς μονο επιφανειακές αλλαγές μπορούν να γίνουν, οι οποίες δεν θα κρατήσουν για πολύ…. Αν πρόκειται απλώς για θέματα συμπεριφοράς, τότε με αμοιβαία προσπάθεια μπορούν να διορθωθούν. Το βασικότερο όμως είναι τα συναισθήματα, τα οποία πρέπει να έχουν παραμείνει ζωντανά και αυθεντικά για να τροφοδοτήσουν μια νέα προσπάθεια μεταξύ σας.

Η άσχημη ψυχολογική σου κατάσταση, η βουλιμία, η έλλειψη σεξουαλικής διάθεσης αποτελούν συμπτώματα-συνέπειες της όλης κατάστασης που ζεις. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις και να διαχειριστείς τα προβλήματά σου, όπως και η συμβουλευτική ζευγαριού (θα δεχόταν ο σύζυγος;)

Όπως κι αν πάνε τα πράγματα, καλό είναι να παλέψεις μεν, να μη θεωρείς το διαζύγιο καταστροφή δε. Και για σένα και για το παιδί σου είναι καλό αυτό που ζεις τώρα; Είναι καλό για το παιδί μια δυστυχισμένη μητέρα; Πολλές φορές το «τι θα γίνει το παιδί;» είναι το πρόσχημα πίσω από το οποίο κρύβεται ο φόβος μας να μείνουμε μόνοι, το τι θα πει ο κόσμος και άλλες προσωπικές ανασφάλειες. Έχω πει πολλές φορές πως για το παιδί είναι προτιμότερο ένα αξιοπρεπές διαζύγιο μεταξύ ισορροπημένων ανθρώπων παρά ένας δυστυχισμένος γάμος.