Αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους ισότιμα;

Είμαι 32 ετών και μένω στο εξωτερικό εδω και 9 χρόνια, παντρεμένη με Βορειο-Ευρωπαίο εδώ και 7 χρόνια.

Το πρόβλημα μου είναι οι δικοί μου στην Ελλάδα. Από τα 18 μου, που έφυγα μακριά από το σπίτι στο χωρίο  για να σπουδάσω στην Αθήνα, και μετά στο εξωτερικό, οι σχέσεις μου με τους γονείς μου ήταν πάντα ουδέτερες, ούτε καλές ούτε κακές. Την μικρότερη αδερφή μου νομίζω τη στήριζαν πάντα, από μικρή, περισσότερο, και σε συναίσθημα και σε αγαθά. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, δε μαλώσαμε. Τον άντρα μου τον συμπαθούν πολύ, αρά δεν είναι αυτός το πρόβλημα.

Αν και πηγαίνω και τους βλέπω στην Ελλάδα μια φορά το χρόνο, δεν υπάρχει επικοινωνία. Ενώ εγώ τους τηλεφωνω στην Ελλάδα μια φορά την εβδομάδα και τους μιλάω τουλάχιστον μία ώρα, αυτοί ποτέ τα τελευταια 7 χρόνια δεν με έχουν πάρει ένα τηλέφωνο να δουν τι κάνω. 

Για την αδερφή μου και τον αρραβωνιαστικό της ξοδεύουν χρήματα, να μην της λείψει τίποτε, για μένα ποτέ. Της αδερφής μου της έχουν μεταβιβάσει ήδη περιουσία, της έχουν ανοίξει επιχείρηση, της έχουν πάρει αυτοκίνητο, εμένα τίποτε. Εντάξει, το παραδέχομαι, η αδερφή μου θα τους κοιτάξει στα γεράματα, όχι εγώ. Δεν έχω την απαίτηση...

Συμπέρασμα: Δεν είναι τα περιουσιακά που με απασχολούν, μπορώ να κάνω και χωρίς αυτά γιατί στη χώρα που ζω τα έχω καταφέρει σχετικά καλά στη ζωή μου. Απλά με ενοχλεί το γεγονός πως οι δικοί μου αδιαφορούν και με βάζουν πάντα δεύτερη (και ΑΝ) σε όλα. Υπαρχει περίπτωση γονείς να αγαπούν το ένα παιδί περισσότερο από το άλλο ή να μην αγαπούν το ένα τους παιδί; Γιατί τώρα εγώ πραγματικά νιώθω πως οι δικοί μου με βλέπουν σαν να μην υπάρχω. Κάθε φορά που πάω Ελλάδα είναι ψυχροί, σχεδόν με φιλοξενούν από υποχρέωση. Δεν μου δίνουν ούτε καν ένα κλειδί για να μπορώ να μπω στο σπίτιστοποίο μεγάλωσα. Με βλέπουν σα ξένη. Στο εξωτερικό πήγα, δεν πέθανα! 

Μ

 

Δυστυχώς, πολλές φορές η γονική αγάπη παρέχεται υπό όρους: Το παιδί που τους τηρεί είναι ευνοημένο, ενώ το άλλο παιδί παραμελημένο.

Είναι πιθανό η αδελφή σου να ακολούθησε το σενάριο ζωής που τους ήταν αρεστό, ενώ εσύ όχι. Εκείνη έμεινε κοντά τους και θα τους προσέχει στα γεράματα, εσύ όχι. Παιδάκια έχεις; Αν όχι, υποθέτω πως απομακρύνεσαι πολύ περισσότερο από τις προδιαγραφές τους... Εξάλλου, αν εσύ από μικρή ήσουν ανεξάρτητη και δυναμική, ίσως αυτό δεν τους άρεσε, σε αντίθεση πιθανώς με την αδελφή σου που ίσως είναι πιο χαμηλών τόνων και δείχνει τις αδυναμίες τους. Καταλαβαίνω πόσο άδικο είναι αυτό, και ειδικά στο συναισθηματικό κομάτι περισσότερο από το υλικό.

Το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστείς.

Αρχικά, σε ενδιαφέρει πολύ η σχέση μαζί τους ή είσαι προς το αδιάφορο;

Στην πρώτη περίπτωση, θα πρέπει να τους κάνεις μια σοβαρή συζήτηση, ήρεμα και πολιτισμένα. Πες τους τα παράπονά σου και τόνισε το συναισθηματικό κομμάτι που σε ενοχλεί περισσότερο. Ρώτησέ τους αν έχουν να σου προσάψουν κάτι, αν κάτι σε σένα τους πειράζει και πως είσαι πρόθυμη να το λύσετε γιατί έχεις ανάγκη την αγάπη τους.

Στη δεύτερη περίπτωση, δηλ αν δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα  σχέση, ή αν δεν υπάρχει περιοθώριο συζήτησης μεταξύ σας ή ακόμη αν κάνεις τη συζήτηση και δεν έχει αποτέλεσμα, αποταβήξου και άφησε σ αυτους την πρωτοβουλία της επικοινωνίας. Αραίωσε τα τηλεφωνήματα, μην έρχεσαι στην Ελλάδα και αν έρθεις μείνε με τον άντρα σου σε ξενοδοχείο και κάνε τους μόνο μια τυπική επίσκεψη. Αυτό θα τους αφυπνίσει και θα τους κάνει να προκαλέσουν μόνοι τους συζήτηση.

Αν όλα αυτά δεν εχουν αποτέλεσμα, ίσως θα πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς (ουσιαστικούς) γονείς.... Είναι καλύτερο από την τυπικότητα και την πικρία.

Πελάτισσά μου ήταν πάντα το «κακό» παιδί, δυναμική και επαναστάτρια, σε αντίθετα με την υπάκουη και «ευαίσθητη» μεγάλη αδελφή της. Οι γονείς στήριζαν πάντα ηθικά και υλικά τη μεγάλη, που παντρεύτηκε και έμεινε στη γειτονιά. Η μικρή έφυγε στα 18 από το σπίτι και στα 30 στην Αθηνα, όπου και παντρεύτηκε. Διατήρησε ευγενικά απόμακρες σχέσεις με τους γονείς, ώσπου ο θάνατος του πατέρα έφερε στην επιφάνεια την πραγματικότητα απτή, αφού όλη η περιουσία είχε αφεθεί στη μεγάλη κόρη με εικονικές πωλήσεις πριν το θάνατο του πατέρα. Η κοπέλα, έκανε τότε μια συζήτηση «εφόλης της ύλης» με τη μητέρα και την αδελφή της και δήλωσε πως διακόπτει τις σχέσεις μαζί τους. Δεν ξαναεπισκέφτηκε την πόλη της, δεν ξαναεπικοινωνησε με την αδελφή της και επικοινωνεί μόνο τυπικά και αραιά με την ηλικιωμένη μητέρα. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπέιας, έχει αποφασίσει πως είναι χωρίς πατρική οικογένεια, συμφιλιώθηκε με την έλλειψη αυτή και ευτυχώς την αναπληρώνει με τη δική της οικογένεια.