Εξιδανίκευση και φόβος

Είμαι 27 ετών και θα ξεκινήσω πιθανότατα άμεσα να εργάζομαι, στον τομέα που σπούδασα. Είμαι ένα άτομο αρκετά κοινωνικό, ευχάριστο και έχω καλή επικοινωνία με τους άντρες. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων να φλερτάρω αρκετά αλλά πάντα αισθανόμουν ότι δεν ένιωθα πραγματικό ενδιαφέρον για κάποιον. Μέχρι τα 23 μου δεν είχα δώσει ούτε ένα φιλί παρ' όλο που είχα ευκαιρίες, όχι όμως τη διάθεση να έρθω πραγματικά κοντά με τους ανθρώπους με τους οποίους φλέρταρα. Αυτή η αποχή μου από τις σχέσεις και η ερωτική μου στέρηση μου δημιουργούσε κι εμένα πολλά ερωτηματικά γύρω από τον εαυτό μου και αντιμετωπιζόταν με αγένεια (για να μην πω ρατσιστικά) από τον φιλικό μου κύκλο προκαλώντας μου τεράστιες ανασφάλειες.

 

 Όταν ήμουν 21-22 ετών ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο 11 χρόνια μεγαλύτερό μου. Ήταν ένας έρωτας πλατωνικός, αλλά ήταν σαν να αισθάνομαι όλα τα συναισθήματα στον υπέρτατο βαθμό. Παρ' όλα αυτά την ιστορία αυτή την άφησα έτσι να φύγει από τη ζωή μου γιατί αισθανόμουν άτολμη απέναντι σε αυτό που ένιωθα. Φοβόμουν μάλιστα τότε ότι μπορεί να ανακαλύψει ότι ήμουν εντελώς άπειρη. Εκείνος δεν ξέρω ακριβώς πώς με έβλεπε. Σίγουρα δεν του ήμουν αδιάφορη. Είχε κάνει κάποιες κινήσεις αλλά εγώ τις απέρριπτα όλες από φόβο. Σε αυτόν τον άνθρωπο ήθελα να δώσω πολλά συναισθήματα αλλά πάντα ένιωθα ανεπαρκής.

 

Αφού χώρισαν οι δρόμοι μας, πήρα την απόφαση  να αρχίσω να μην απορρίπτω τόσο κατηγορηματικά όλους τους ανθρώπους που μου έδειχναν ενδιαφέρον. Ήμουν αρκετά απόλυτη στις μικρές ηλικίες. Ξεκίνησα λοιπόν, να πειραματίζομαι μπαίνοντας σε ιστορίες με ανθρώπους που δεν μου ήταν βέβαια εντελώς αδιάφοροι αλλά ούτε τους θεωρούσα κάτι το εξαιρετικό. Μπορεί κάποιοι να με είλκυαν αρκετά ερωτικά αλλά αυτό δεν μου αρκούσε. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να εκτιμώ πολύ και να θαυμάζω κάποιον ώστε να νιώσω πραγματικά ερωτευμένη.

 

Το θέμα είναι ότι σε κάθε στάδιο της ζωής μου ανατρέχω πίσω στην παλιά ιστορία που σας περιέγραψα. Δεν νοσταλγώ πια το ίδιο το άτομο όσο τα συναισθήματα που είχα νιώσει και που αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξανανιώσω στη ζωή μου. Αισθάνομαι ότι έχω μεγαλώσει και ότι δεν έχω μέσα μου την ίδια ερωτική ορμή. Επίσης, όσο μεγαλώνουμε υπάρχουν τόσα πράγματα που μας αποκόβουν από τον εαυτό μαςώστε να ασχοληθούμε με τα θέματα της καρδιάς. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος δεν βλέπει με την ίδια καθαρότητα που έβλεπε μικρός και πολλές σχέσεις μπορεί να βασίζονται στο φόβο της μοναξιάς που είναι πολύ εγωιστικό συναίσθημα για μια σχέση.

 

Εγώ αισθάνομαι αρκετές ενοχές και κάποιες στιγμές δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για τη σχέση που έχασα από δειλία. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα της χαμένης ευκαιρίας. Κάποιες φορές σκέφτομαι να τον πάρω τηλ έστω και μετά από τόσα χρόνια μήπως έστω μέσω μιας απογοήτευσης λυτρωθώ από αυτή την ίσως πλαστή εικόνα του τέλειου και ξεκολλήσω. Αναρωτιέμαι όμως: Υπάρχουν στη ζωή περισσότεροι από έναν πραγματικοί έρωτες;

Α

 

Συγκρίνεις τα πάντα με τον ιδανικό και ανεκπλήρωτό σου έρωτα και τα βρίσκεις κατώτερα. Προβληματίζεσαι για την ηλικία σου, για το αν και πώς ερωτεύονται οι ενήλικοι άνθρωποι και για το αν υπάρχουν περισσότεροι από έναν πραγματικοί έρωτες στη ζωή. Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι βρίσκεται πίσω από όλο αυτό.

Αρχικά, υπάρχει ένας χαρακτήρας πολύ επιλεκτικός και τελειομανής.  Πιθανώς υπάρχει ο φόβος της απόρριψης ή τουλάχιστον μήπως δεν είναι όλα τέλεια. Αυτά σε έκαναν να μην επιδιώξεις τις «σχεσούλες» με τις οποίες όλοι κατά κανόνα ξεκινάμε την προσωπική μας ζωή, επειδή η περιέργεια και η ορμή της ηλικίας υπερτερεί της επιλεκτικότητας. Σε σένα αυτό δεν έγινε. Ξεχώρισες από τα άλλα κορίτσια της ηλικίας σου και έγινες αντικείμενο σχολίων, οπότε αυτό έθιξε ακόμη περισσότερο την τελειομανία σου και σου επηρέασε την αυτοπεποίθηση.
Έζησες μια εξιδανικευμένη σχέση. Πίσω από κάθε εξιδανίκευση συνήθως βρίσκεται ένα τραύμα και ο φόβος μήπως πάλι εκτεθούμε σε κάτι ανάλογο. Στην περίπτωσή σου το τραύμα μάλλον ειναι η κοινωνική επίπτωση που είχε η αποχή σου από σχέσεις. Από κει και πέρα η πλατωνική σου σχέση σου χρησίμευσε ως άλλοθι για να μην εμπλακείς στα προβλήματα των σχέσεων.

Αν η σχέση αυτή σου έχει μείνει «μισοτελειωμένη υπόθεση», θα πρέπει να την κλείσεις. Μπορείς να αναζητήσεις το άνδρα αυτόν, να του ζητήσεις να συζητήσετε τι συνέβαινε τότε και να το απομυθοποιήσεις. Δεν το θεωρεώ όμως απαραίτητο. Μπορείς να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα και μόνη σου, με τη βοήθεια ψυχολόγου.

Ναι, υπάρχουν πολλοί έρωτες που μπορούμε να ζήσουμε στη ζωή μας. Εξελισσόμαστε και σε κάθε φάση της ζωής μας είμαστε διαφορετικοί, οπότε είναι φυσικό να ταιριάζουμε και με διαφορετικό σύντροφο, μέχρι να βρούμε αυτόν με τον οποίο θα ταιριάξουμε τόσο ώστε να εξελισσόμαστε μαζί. Επίσης, δεν συμφωνώ με την άποψη πως όσο μεγαλώνουμε δεν έχουμε την ίδια διάθεση για σχέσεις, Απλώς ζητάμε ίσως διαφορετικά πράγματα από τους συντρόφους μας και μαθαινουμε να διαχειριζόμαστε τις σχέσεις μαζί και με τους άλλους τομέις της ζωής μας, πχ δουλειά.

Το βασικό όμως θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσεις είναι το ποιά είσαι εσύ, τι πιστεύεις και τι φοβάσαι για τις σχέσεις, Χρειάζεσαι δουλειά προσωπικής ανάπτυξης και καλό είναι να αποφασίσεις να την κάνεις πριν περάσουν κι άλλα δημιουργικά χρόνια της νεότητας σου.