Τα παιδιά και ο νέος σύντροφος

είμαι χωρισμένη εδώ και 4 χρόνια.ο πρώην μου συν ζεί με μια κοπέλα και εγώ έχω μια σχέση που είναι σοβαρή εδώ και 3,5 χρόνια με τον όποιο μέναμε μαζί στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά μου για περίπου 2,5 χρόνια.οι σχέσεις μεταξύ των παιδιών και του συντρόφου μου ήταν και είναι άριστες.τώρα πλέον δεν μένουμε μαζί γιατι εγώ κουραστικα απο την συμβίωση και προτίμησαμε να μένουμε χωριστά αλλά χωρίς ομως να εχει σταματησει να ερχεται σπιτι και να παιρναμε χρονο ολοι μαζι.Το έρώτημα ειναι το εξής. Η μητέρα μου δεν συμφωνεί καθόλου με αυτή την σχέση και μου επιβάλλει, τα παιδιά μου να μην έρχοντε σε επαφή με τον σύντροφό μου γιατί πιστεύει οτι αυτό δεν πρέπει να γίνεται. (δηλαδή τα παιδιά να γνωρίζουνε με ποιον έχει σχέση η μαμά τους).ποια ειναι η γνωμη σας?

 

Η προσωπική ζωή των χωρισμένων με παιδιά έχει κάποιους περιορισμούς. Δεν μπορούμε να φέρνουμε τα παιδιά μας σε επαφή με μια νέα γνωριμία, γιατί δεν ξέρουμε πώς θα εξελχθεί. Τα παιδιά δεν είναι καλό να πάρουν το μήνυμα πως στις σχέσεις οι άνθρωποι είναι «διερχόμενοι», να δένονται με τους νέους συντρόφους και μετά να βιώνουν αποχωρισμούς. Έχουν ήδη πληγεί από τον «αποχωρισμό» τους από τον γονέα με τον οποίο δεν κατοικούν μαζί. Επιπλέον, καταβάλλουν ψυχική ενέργεια να αποδεχτούν ένα νέο άτομο, το οποίο αύριο μπορεί να μην υπάρχει στη ζωή τους.

Γι αυτό συνιστώ στους χωρισμένους γονείς να μη φέρνουν σε επαφή τα παιδιά τους με μια νέα γνωριμία, πριν περάσει τουλάχιστον ένα εξάμηνο καλής σχέσης. Αν τα παιδιά υποψιαστούν και ρωτήσουν, ο γονιός μπορεί να πει πως βγαίνει με κάποιον αλλά δεν κρίνει πως πρέπει να τον γνωρίσουν ακόμα.

Μετά από τουλάχιστον 6 μηνες καλής σχέσης, με τη σύμφωνη επιθυμία του νέου συντρόφου, μπορεί να γίνει η γνωριμία. Στα μεγαλύτερα παιδιά, άνω των 10 ετών, λέμε την αλήθεια, πως θα γνωρίσουν τη σχέση μας, η οποία δεν γνωριζουμε πώς θα εξελιχθεί. Στα μικρότερα παιδιά τον συστήνουμε ως απλό φίλο και τα αφήνουμε να καταλάβουν σταδιακά.

Μεσολαβεί ένα διάστημα στο οποίο γίνονται μερικές κοινές έξοδοι ή απλές επισκέψεις στα σπιτια. Δεν βάζουμε στο σπίτι μας ακόμη τον άλλον, δεν μένει για ύπνο, δεν πηγαίνουμε όλοι μαζί διακοπές. Χρειάζεται ένα ακόμη τουλάχιστον εξάμηνο πολύ καλής σχέσης του νέου συντρόφου με τα παιδιά και ισορροπίας του συστήματος για να γίνουν πιο στενές οι σχέσεις (διανυκτέρευση, κοινές διακοπές) και να συζητηθεί πιθανή συμβίωση.

Οι χρόνοι αυτοί είναι ενδεικτικοί και η κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Υπάρχουν περιπτώσεις που ένας νέος σύντροφος γνωρίστηκε και αγαπήθηκε με τα παιδια του άλλου αμέσως, αλλά δεν πρέπει να το ρισκάρουμε. Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που το νέο σύστημα ισορρόπησε με κόπο σε 3-4 χρόνια, από κακό timing και κακούς χειρισμούς.

Γνωρίζω περίπτωση που χωρισμένος πατέρας έφερε σε επαφή τον δεκαπεντάχρονο γιο του με τη νέα του φίλη μέσα στον πρώτο μήνα γνωριμίας τους και υπήρξε αμέσως «χημεία». Σε άλλους 2 μήνες πατέρας και γιος θα πήγαιναν τις προγραμματισμένες τους διακοπές και ο μικρός πρότεινε «Και γιατί δεν πάμε όλοι μαζί; Καλύτερα περνάμε όταν είναι και η Χ!» Επρόκειτο όμως για πατέρα και γιο με πολύ καλή σχέση, είχαν περάσει χρόνια από το διαζύγιο και τόσο ο πατέρας όσο και η Χ είναι άνθρωποι με ιδιαίτερες κοινωνικές δεξιότητες και πολύ ενδιαφέρουσες και ισορροπημένες προσωπικότητες. Αντίθετα, γνωρίζω περίπωση που εν διαστάσει κυρία έφερε στο σπίτι της το νέο της δεσμό ως φίλο, μετά από ένα εξάμηνο σχέσης, τα έφηβα παιδιά της κατάλαβαν αμέσως πως επρόκειτο για δεσμό, τον συνέδεσαν με το διαζύγιο των γονέων τους και του φέρθηκαν πολύ εχθρικά.

Στη δική σου περίπτωση, δεν ξέρω πότε έφερες το δεσμο σου σε επαφή με τα παιδά σου, τι σχέσεις δημιουργήθηκαν και πώς φτασατε στη συμβίωση. Πάντως ένας δεσμός 3.5 χρόνων είναι φυσικό να έχει κοινοποιηθεί στα παιδιά και να έχει φτάσει σε συμβίωση. Οπότε ό,τι ήταν να γίνει με τα παιδιά και το σύντροφό σου έγινε και δεν έχει νόημα να προβληματιζεσαι τώρα ή να επιβάλλει η μητέρα σου το αν και πώς θα πρέπει να υπάρχει επαφή. Το ευτύχημα είναι πως υπάρχει αριστη σχέση παιδιών-συντρόφου και συνεχίστε έτσι.